29 April, 2012

Better Shepherd to the Bitter End… இறுதிவரை உறுதியான ஆயன்...


Jesus Pictures : My Good Shepherd
http://www.turnbacktogod.com 

Let’s begin today’s reflections with a legendary leader – Alexander the Great. When the emperor Alexander the Great was crossing the Makran Desert on his way to Persia, his army ran out of water. The soldiers were dying of thirst as they advanced under the burning sun. A couple of Alexander's lieutenants managed to capture some water from a passing caravan. They brought some to him in a helmet. He asked, “Is there enough for both me and my men?” “Only you, sir,” they replied. Alexander then lifted up the helmet as the soldiers watched. Instead of drinking, he tipped it over and poured the water on the ground. The men let up a great shout of admiration. They knew their general would not allow them to suffer anything he was unwilling to suffer himself.
We know that legends are mixed with exaggerations. Still, even if half of what is spoken about or written about Alexander is true, then he was really a great leader. This Sunday gives us an opportunity to reflect on leaders. The Fourth Sunday of Easter is called the Good Shepherd Sunday. This is also The World Day of Prayer for Vocations. Hence, we can see this as an invitation to reflect on the leadership in the Church and also pray for the present and future leaders of the Church.

In today’s Gospel Jesus not only talks about the good shepherds, but also about the bad ones, those who pretend to be shepherds for wrong reasons. In today’s Gospel, taken from John 10, Jesus talks of how he, the Good Shepherd, would provide safety and security to his sheep. This discourse of Jesus defines three main qualities of a good shepherd, a good leader.
Calling the sheep by name.
Leading them.
Laying down one’s life for the sheep.

Calling a person by name is a special quality of any good leader. Calling by name establishes a personal bond. It gives a person a special recognition. As against this, today’s world tends to identify each person with a number. I presume that numbers are mostly used in prisons and among army personnel. During the II World War numbers played a special role in trying to erase a person’s identity. A quote that appears in many of the websites talking of concentration camps is attributed to the Lager Fuhrer (head of the concentration camp): “From now on, you are all numbers. You have no identity. You have no name. All you have is a number. Except for that number you have nothing.” In our present world, especially among the more advanced nations, all our identities are so much linked up with numbers. Imagine a person who loses the wallet with all his or her ID cards. That person becomes so insecure… almost a non-entity. 

Jesus would call each of his sheep by name and lead them to green pastures. Legend has it that Napolean knew all his soldiers by name and not simply by their designated number. I guess that a phenomenal memory alone is not enough to register names in one’s mind. True involvement with each person guarantees this. This is the hallmark of a true leader – being truly interested and involved with each individual!
True interest and involvement may demand from a true leader the ultimate test of his leadership, namely, to risk one’s life for the followers, as illustrated by Alexander. This is what Jesus says: “I am the good shepherd; I know my sheep and my sheep know me - just as the Father knows me and I know the Father - and I lay down my life for the sheep.” (John 10:14-15)

Knowing the sheep, calling them by name, leading them and laying down one’s life… all of them are tied up with true leadership. Since this is also the Day of Prayer for Vocations, we shall round off our reflections with two inspiring anecdotes involving priests:
Two weeks back, on April 15th, the Centenary of the Sinking of the Titanic was ‘celebrated’. There were questions whether this tragedy could be ‘celebrated’. Although this tragedy leaves us with lots of questions, there had been quite a few remarkable incidents of courage and sacrifice. One of them is about three priests – Fathers Thomas Byles, Juozas Montvila, and Joseph Benedikt Peruschitz. These three priests declined the offer of getting into the life-boats and stayed with the people offering them final absolution and praying with them as the ship plunged into the icy waters of the Atlantic. The bodies of the three priests were never recovered.
A Memorial Requiem Mass was celebrated in Westminster Cathedral for Fr Byles. But it was in the tiny Catholic church of St Helen that the most moving tributes were paid to a much-loved and much -mourned parish priest. In due course a stained-glass window was placed in the church as a memorial to Fr Byles. It is still to be seen and depicts Christ the Good Shepherd.

Here is another moving incident that involves a priest: A soldier dying on a Korean battle field asked for a priest. The Medic could not find one. A wounded man lying nearby heard the request and said, “I am a priest.” The Medic turned to the speaker and saw his condition, which was as bad as that of the other. “It will kill you if you move,” he warned. But the wounded chaplain replied. “The life of a man’s soul is worth more than a few hours of my life.” He then crawled to the dying soldier, heard his confession, gave him absolution and the two died peacefully.

மாவீரன் அலெக்சாண்டர் தன் படையுடன் மக்ரான் என்ற பாலைநிலத்தைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது. கொளுத்தும் வெயிலும், எரிக்கும் மணலும் வீரர்களின் உயிரைக் குடிக்கும் தீயாய் மாறின. அலெக்சாண்டரும் தாகத்தால் துடித்தார். அவர் தாகத்தைத் தணிக்க, இரு தளபதிகள் நீண்டதூரம் நடந்து, தங்கள் கவசத்தில் சிறிது தண்ணீர் கொண்டுவந்தனர். அலெக்சாண்டர் அத்தளபதிகளின் விசுவாசத்தைப் பாராட்டினார். பின்னர், அவர்களிடம், "வீரர்களுக்கும் தண்ணீர் கிடைக்க வழி உண்டா?" என்று கேட்க, அவர்கள், "இல்லை மன்னா. உங்கள் ஒருவருக்கு மட்டுமே தண்ணீர் கிடைத்தது." என்று சொன்னார்கள். அலெக்சாண்டர் நீரைக் கையில் எடுத்தார். வீரர்கள் அவரைக் கூர்ந்து கவனித்தனர். வீரர்களுக்குத் தண்ணீர் இல்லாதபோது, தனக்கும் தண்ணீர் தேவையில்லை என்று கவசத்தில் இருந்த நீரை மணலில் ஊற்றினார். துன்பம் என்று வந்தால், தங்களுடன் தலைவனும் சேர்ந்து துன்புறுவார் என்பதை உணர்ந்த வீரர்கள், தங்கள் தலைவனைப் பெருமையுடன் எண்ணி ஆர்ப்பரித்தனர்.

தன்னைப் பின் தொடர்பவர்களின் இன்ப, துன்பங்களில்... முக்கியமாக, அவர்களின் துன்பங்களில் தன்னையே இணைத்துக் கொள்பவரே உண்மைத் தலைவர். நல்லாயன் ஞாயிறென்று அழைக்கப்படும் இந்த ஞாயிறு, இறை அழைத்தலுக்கு செபிக்கும் நாள் எனவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. இன்றையத் தலைவர்களைப பற்றி எண்ணிப் பார்க்கவும், வருங்காலத் தலைவர்களுக்காகச் செபிக்கவும் இறைவன் நமக்குத் தந்திருக்கும் இந்த வாய்ப்புக்காக முதலில் அவருக்கு நன்றி சொல்வோம்.

இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள பகுதி யோவான் நற்செய்தியின் 10ம் பிரிவிலிருந்து எடுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நற்செய்தியின் 9ம் பிரிவில் பார்வை இழந்த ஒருவரை இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்ச்சி கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அந்தப் புதுமையின் இறுதியில் எழும் ஒரு காரசாரமான விவாதத்தில் இயேசுவை ஒரு பாவி என்று முத்திரை குத்துகின்றனர் பரிசேயர்கள். அவர்களுக்குப் பதில்சொல்லும் வகையில் இயேசு தன்னை ஒரு நல்ல ஆயனாகச் சித்தரிக்கிறார். அது மட்டுமல்ல, ஆடுகளுக்குத் தீங்கு விளைவிக்கும் திருடர், கொள்ளையர், கூலிக்கு மேய்ப்பவர் இவர்களுடன் தன்னை ஒப்புமைப்படுத்தியும் பேசுகிறார் இயேசு. உண்மையான ஆயனின் குணங்களை இயேசு விவரிக்கும் ஒரு சில வரிகள் நமக்கு இன்றைய நற்செய்திப் பகுதியில் தரப்படவில்லை எனினும், நல்லாயனையும், இறை அழைத்தலையும் சிந்திக்கும்போது, இயேசு கூறும் இந்த முக்கியமான வரிகளை குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியாது. இந்தப் பகுதியை இப்போது கேட்போம்:

யோவான் 10: 3-4
நல்ல ஆயன் தம்முடைய சொந்த ஆடுகளைப் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டு வெளியே கூட்டிச் செல்வார். தம்முடைய சொந்த ஆடுகள் அனைத்தையும் வெளியே ஓட்டி வந்தபின், அவர் அவற்றிற்கு முன் செல்வார். ஆடுகளும் அவரைப் பின்தொடரும். ஏனெனில் அவரது குரல் அவற்றுக்குத் தெரியும்.
நூற்றுக்கணக்காய் ஆடுகள் இருந்தாலும், அவை ஒவ்வொன்றுக்கும் பாசமாய் பெயரிட்டு அழைப்பதும், தன்னைப் பின்தொடரும் ஆடுகளுக்கு முன்சென்று வழிகாட்டுவதும் நல்ல ஆயனின் முக்கிய குணங்கள்.

ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் மிக நெருக்கமான, உயர்ந்த அடையாளம் அவரது பெயர்... ஒருவரைப் பெயரிட்டு அழைக்கும்போது உருவாகும் உறவு, பிணைப்பு உணர்ந்துபார்க்க வேண்டிய ஓர் உண்மை. பல இல்லங்களில், வளர்ப்பு மிருகங்களுக்கும் பெயர் தந்து செல்லமாய் அவற்றை அழைப்பது, உறவை வலுப்படுத்த மேற்கொள்ளப்படும் ஒரு முயற்சிதானே...
மக்கள் கணக்கெடுக்கும் ஓர் அலுவலர் ஓர் இல்லத்தலைவியைச் சந்தித்த கதை நினைவுக்கு வருகிறது. கணக்கெடுக்க வந்தவர் அந்த இல்லத்தலைவியிடம், "வீட்டில் எத்தனை பேர்?" என்று கேட்டார். இல்லத்தலைவி அவரிடம், "வீட்டில் டெய்சி, டேவிட், சூசன், வில்லியம், ஹாரி, ஜெப்ரி, எல்லாரும் இருக்கிறார்கள்... இன்னும், நாய்க்குட்டி டாமியும், பூனைக் குட்டி ரோசியும் உள்ளன." என்று ஒரு பட்டியலைத் தந்தார். கணக்கெடுக்க வந்தவர், "நாய், பூனை இவையெல்லாம் வேண்டாம். வீட்டில் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் என்பதைச் சொல்லுங்கள்." என்றார். மீண்டும் அந்தப் பெண், "வீட்டில் டெய்சி, டேவிட், சூசன், வில்லியம், ... " என்று ஆரம்பித்தார். கணக்கெடுக்க வந்தவர் இடைமறித்து, "அம்மா, எனக்கு இந்தப் பெயரெல்லாம் தேவையில்லை. எனக்கு வேண்டியதெல்லாம் எண்ணிக்கை." என்றார். இல்லத்தலைவி அவரிடம், "எனக்கு அவர்கள் பெயர்கள் மட்டும்தான் தெரியும். அவர்களது எண்ணிக்கை தெரியாது." என்றார். ஒவ்வொருவரையும் பெயரிட்டு அழைப்பதில் கிடைக்கும் உறவும், நிறைவும் எண்ணிக்கையில் கிடைக்காது.

இதற்கு நேர் மாறாக, இரண்டாம் உலகப் போர் நடைபெற்றபோது, யூதர்களின் தனித்தன்மையை அழிப்பதற்கு நாத்சி வதைமுகாம்களில் மேற்கொள்ளப்பட்ட முயற்சிகள், நம்மை வேதனையில் ஆழ்த்துகின்றன. வதைமுகாம்களுக்கு வந்துசேரும் யூதர்களின் மனிதத்தன்மையை அழிக்கும் முதல் முயற்சி அவர்கள் பெயர்களை அழிப்பது. வதைமுகாம் ஒன்றின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்தவர் சொன்ன வார்த்தைகள் இவை: "இன்றிலிருந்து நீங்கள் அனைவரும் எண்கள். உங்களுக்கென்று வேறு தனித்துவம் எதுவும் இல்லை. உங்களுக்குப் பெயர்கள் இல்லை. உங்களுக்குத் தரப்படும் இந்த எண்ணைத் தவிர உங்கள் சுய அடையாளம் என்று வேறு எதுவும் இல்லை." (“From now on, you are all numbers. You have no identity. You have no name. All you have is a number. Except for that number you have nothing.”)

நாம் வாழும் காலத்தில் எண்களுக்குத் தரப்பட்டுள்ள மதிப்பை நாம் அனைவரும் அறிவோம். நமது வாழ்வைப் பல அடையாள அட்டைகளாக மாற்றி, ஒவ்வொன்றுக்கும் ஓர் எண்ணைக் கொடுத்து நமது முக்கியமான அடையாளங்கள் எண்களில் சிக்கிக்கொள்வதை நாம் அனைவரும் உணர்ந்து வருகிறோம். ரேஷன் அட்டை, வாக்காளர் அட்டை, பாஸ்போர்ட், வங்கிக் கணக்குப் புத்தகம் என்று எத்தனை எண்களை நாம் நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். முதல்தர நாடுகள் என்று முன்னேற்றம் கண்டிருக்கும் நாடுகளில் ஒருவரது வாழ்வே அட்டைகளிலும், அவற்றில் உள்ள எண்களிலும் புதைந்து வருவதைப் பார்க்கலாம். இந்த அட்டைகள் தொலைந்துவிட்டால், அவரது எண்களை அவர் மறந்துவிட்டால், ஒருவர் தன் சுய அடையாளத்தையே இழக்கும் ஆபத்து உண்டு. நம் குழந்தைகள், நண்பர்கள் இவர்களது பெயர்கள் மறக்கப்பட்டு அவர்களது செல்லிடப் பேசியின் எண், அவரது கிரெடிட் கார்ட் எண் என்று எண்களே நமது நினைவையும் மனதையும் நிறைக்கப்போகும் காலம் மிக நெருங்கி வருகிறதோ என்ற பயம் எனக்கு. பெயர் சொல்லி அழைத்து உறவுகளை வளர்க்கும் வழிகளை, உறவுகளை ஆழப்படுத்தும் வழிகளை நாம் கண்டுகொள்ள, நல்லாயன் நமக்கு உதவிகள் செய்ய வேண்டும்.

தலைவனைத் தொடரும் தொண்டர்கள் ஆயிரமாய்ப் பெருகினாலும், அவர்களை எண்ணிக்கையாகக் கருதாமல், ஒவ்வொருவரையும் தனி மனிதர்களாய் எண்ணி, அவர்களது பெயர்சொல்லி அழைக்கும் தலைவனே, உண்மைத் தலைவன். நெப்போலியன் தன் வீரர்கள் அனைவரின் பெயர்களையும் நினைவில் வைத்து, அவர்களைப் பெயர்சொல்லியே அழைத்ததாக வரலாறு சொல்கிறது. இப்படி ஆயிரமாயிரம் பெயர்களை நினைவில் பதிப்பதற்கு அசாத்திய நினைவுத்திறன் இருந்தால் மட்டும் போதாது. தொண்டர்கள் ஒவ்வொருவரையும் மதித்து, அவர்கள்மீது ஈடுபாடுகொள்ளும் மனமும் இருந்தால்தான் பெயர்கள் மனதில் பதியும்.

பெயர் சொல்லி பாசமாய் அழைத்தல், முன்னே சென்று ஆடுகளை வழிநடத்துதல் ஆகிய நற்பண்புகளுடன் ஆயனின் மற்றொரு முக்கியமான குணத்தையும் இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு குறிப்பிடுகிறார்.
யோவான் 10: 14-15
நல்ல ஆயன் நானே. தந்தை என்னை அறிந்திருக்கிறார்; நானும் தந்தையை அறிந்திருக்கிறேன். அதுபோல நானும் என் ஆடுகளை அறிந்திருக்கிறேன்; என் ஆடுகளும் என்னை அறிந்திருக்கின்றன. அவைகளுக்காக எனது உயிரைக் கொடுக்கிறேன்.

நல்லாயனின் ஒரு முக்கியமான குணம்... ஆடுகளுக்காகத் தன் உயிரையேத் தருவது. எந்த ஒரு சூழலிலும் தன்னைப்பற்றி சிந்திக்காமல், மற்றவர்களையே எண்ணி வாழ்வதைப்போன்ற ஓர் உயர்வான வாழ்வு உலகில் இல்லை. ஆபத்து, துன்பம் என்று வரும்போது தன்னைக்குறித்து ஒருவர் கவலைகொள்வதும், தன்னைக் காத்துக்கொள்ள முயல்வதும் வெகு சாதாரண மனித இயல்பு. அந்த இக்கட்டானச் சூழல்களிலும் தன்னைப்பற்றிய கவலை இல்லாமல், அடுத்தவரைப்பற்றி கவலைப்படும் மனம், மலைபோல் உயர்ந்த மனம். மனித வரலாற்றில் தங்களையே மறந்து, பிறருக்காக வாழ்ந்த பலரைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்.

1912ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 15ம் தேதி டைட்டானிக் கப்பல் மூழ்கியதன் நூறாம் ஆண்டு நினைவு இரு வாரங்களுக்கு முன் கொண்டாடப்பட்டது. இந்த விபத்தைக் கொண்டாடுவதா என்ற கேள்வியும் கேட்கப்பட்டது. ஆயினும், இந்த விபத்தின்போது வெளிப்பட்ட ஒரு சில தியாகச் செயல்களைக் கொண்டாடாமல் இருக்க முடியாது. அவற்றில் ஒன்று Thomas Byles, Juozas Montvila, Benedikt Peruschitz என்ற மூன்று குருக்களைப்பற்றியது. கப்பல் மூழ்கிக்கொண்டிருந்தபோது, இம்மூன்று குருக்களும் உயிர்காக்கும் படகுகளில் தப்பித்துச்செல்ல தங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட வாய்ப்புக்களை மறுத்துவிட்டு, மரணத்தை எதிர்கொண்டிருந்த மக்களுக்கு ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்கியபடி, அம்மக்களுடன் இணைந்து செபித்தபடி அவர்களும் கடலில் மூழ்கி இறந்தனர் என்று சொல்லப்படுகிறது. இந்த விபத்தில் இவர்கள் பெயர்கள் பெரிதாகப் பேசப்படவில்லை. ஆனால், இவர்களது இறுதிநேர ஆன்மீகப் பணிகளைக் கண்ட பலரும், அவர்கள் தலைமுறையினரும் இவர்களைப் பெருமையுடன், நன்றியுடன் இன்றும் எண்ணி வருகின்றனர். ஆங்கலிக்கன் சபையிலிருந்து கத்தோலிக்கராக மாறிய Thomas Byles என்ற அந்த குருவைப் பற்றி புனித பத்தாம் பத்திநாதர் குறிப்பிட்டபோது, அவரை ஒரு மறைசாட்சி என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். இங்கிலாந்தில் இக்குரு பங்குத் தந்தையாகப் பணிபுரிந்து வந்த St Helen கோவிலில் இவர் நினைவாக வைக்கப்பட்டுள்ள ஒரு வண்ணக்கண்ணாடி சன்னலில் (stained-glass window) பொறிக்கப்பட்டுள்ள உருவம் என்ன தெரியுமா? நல்லாயனாம் இயேசுவின் உருவம்.

நல்லாயன், இறையழைத்தல் என்ற இரு எண்ணங்களையும் இணைத்து சொல்லப்பட்டுள்ள மற்றொரு உண்மைச் சம்பவம் இது. கொரியாவில் நடந்துவந்த போரின் உச்சகட்டம். போரில் காயப்பட்டு, உயிருக்குப் போராடிவந்த ஒரு வீரன், இறப்பதற்கு முன், ஒரு குருவைச் சந்திக்க வேண்டுமென்ற தன் ஆவலை வெளியிட்டான். அவனுக்கு மருத்துவ உதவிகள் செய்தவர் திகைத்தார். இந்தப் போர்க்களத்தில் குருவுக்கு எங்கே போவது? என்று அவர் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தபோது, அந்த வீரனுக்கு அருகில் மரணத்துடன் போராடிக் கொண்டிருந்த மற்றொரு வீரன், "நான் ஒரு குரு" என்று தன்னையே அறிமுகப்படுத்தினார். அவரது நிலையைக் கண்ட மருத்துவர், "நீங்கள் அசையாதீர்கள். அசைந்தால், உங்கள் உயிருக்குப் பெரும் ஆபத்து." என்று அந்த குருவிடம் எச்சரித்தார். அதற்கு அந்த குரு, "நான் வாழப்போகும் இந்த ஒரு சில மணித்துளிகளை விட, என் நண்பரின் ஆன்மா மிகவும் முக்கியம்." என்று சொன்னபடி, தன்னிடம் எஞ்சியிருந்த சக்தியை எல்லாம் திரட்டி, தரையோடு தரையாக ஊர்ந்து வந்தார். சாகும் நிலையில் இருந்த அந்த வீரனின் இறுதி நேரத்தில் அவனுக்கு ஒப்புரவு அருட்சாதனத்தை வழங்கினார். அந்த வீரனும், குருவும் அமைதியாக இறந்தனர்.

ஏப்ரல், மே மாதங்கள் முக்கியமான முடிவுகள் எடுக்கும் நேரம். பள்ளிப்படிப்பு, கல்லூரி படிப்பு ஆகியவற்றை முடித்துவிட்டு, வாழ்வில் சில முக்கிய முடிவுகளை எடுக்கக் காத்திருக்கும் இளையோரை இன்று சிறப்பாக இறைவனின் திருப்பாதம் கொணர்வோம். நல்லாயனாம் இயேசுவைப்போல் இறை அழைத்தலை ஏற்று, மக்கள் பணிக்குத் தங்களையே அளிக்க முன்வரும் இளையோரை இறைவன் வழிநடத்த வேண்டுமென்று நல்லாயன் ஞாயிறன்று, இறையழைத்தல் ஞாயிறன்று மன்றாடுவோம்.


22 April, 2012

"Have you anything here to eat?" “உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம் ஏதேனும் உண்டா?”




A blanket manufacturing factory in Jalandhar, North India collapsed on Sunday, April 15th. Although more and more gloomy news pours in from the Jalandhar disaster, we have heard of two young men having been rescued from the collapsed building 55 hours (Sanjeev Kumar) and 72 hours (Nithish Kumar) after the disaster. As Nitish was taken away by the rescue teams and paramedics to hospital for treatment, his brother, Mithilesh Kumar, said they had lost all hope of seeing him again. "We are so happy to see him alive. We had almost given up all hopes," Mithilesh said as tears rolled down his eyes. http://articles.economictimes.indiatimes.com

Extreme joy and extreme sadness bring tears. These extreme situations also leave us stunned in disbelief. “Oh, my God, I can’t believe this” is the cry of a person bursting with joy or burning in agony. We hear of a similar situation in today’s Gospel: They (the disciples) still disbelieved for joy, and wondered… What Jesus did with the stupefied disciples was more stupefying. The same verse talks about this: And while they still disbelieved for joy, and wondered, Jesus said to them, "Have you anything here to eat?" (Luke 24:41)

The idea of the Resurrection was not a clear concept for the disciples. So, Jesus could have easily taught them about the Resurrection by showing himself in all his glory as he had done once earlier on Mount Tabor. Such a revelation would have cleared the doubts of the disciples once and for all. Jesus had other ideas. A brilliant manifestation of his glory would have surely dazzled the disciples; but, would that have left a lasting impression on them? I wonder! The way Jesus, the master-par-excellence, chose to reveal the great mystery of the Resurrection left lasting impressions on the disciples and changed their life entirely.

“Have you anything here to eat?” was the way Jesus began his lessons. In most of the post-resurrection encounters of Jesus with his disciples food became a central element. Jesus sharing a meal with them can be seen from two perspectives.
The first perspective is drawn from our own life situations. When a family loses a dear one, especially if it is the sudden death of a younger person, the family would be devastated. The family members will neither eat nor sleep. Those who are close to this family will somehow force the family members to eat something. I see Jesus doing something similar among his disciples. The disciples of Jesus as well as Mother Mary must have stopped eating after the tragedy at Calvary. So, Jesus came to them to force them to eat by sharing a meal with them.

The second perspective comes from the way Jesus and his disciples had been sharing food during their life together. Since their life had become very hectic, private moments of sharing a meal must have become rare. When such ‘private moments’ arrived, they were moments of deep sharing – not only sharing of food, but also sharing of their inner selves. The peak moment of such a sharing occurred three days back when Jesus shared the Paschal meal with his disciples. It was during that meal that he had assured them of his continued presence in the form of food – bread and wine.
When Jesus met them after the Resurrection, he wanted to remind them of that Special Supper. He also wanted to tell them that nothing had changed. By sharing another meal with them, he assured them that his presence continued with them.
Sharing of food, a very common feature in daily life is not simply a filling of one’s stomach with some edible stuff. It is filled with so many other aspects of human life. Especially when a meal is shared among those who are very close, food assumes a sacramental meaning.

Before sharing this meal, Jesus did another simple thing among his disciples. Here is the first part of today’s gospel: “As they were saying this, Jesus himself stood among them. But they were startled and frightened, and supposed that they saw a spirit.  And he said to them, "Why are you troubled, and why do questionings rise in your hearts? See my hands and my feet, that it is I myself; handle me, and see; for a spirit has not flesh and bones as you see that I have." And when he had said this, he showed them his hands and his feet. And while they still disbelieved for joy, and wondered, he said to them, "Have you anything here to eat?"

Jesus showed them his pierced hands and feet as proofs of his Resurrection rather than the torn screen of the Temple or the empty tomb. Once again, Jesus made the experience of his Resurrection much more personal than a grand exhibition of his power and majesty. His pierced hands and feet were a deeper testimony of his power of love than any other outward manifestation. I am reminded of a lovely story from Tolstoy that talks about ‘hands’:
Tolstoy once told a story of a Czar and Czarina who wished to honour the members of their court with a banquet. They sent out invitations and requested that the guests come with the invitations in their hands. When they arrived at the banquet the guests were surprised to discover that the guards did not look at their invitations at all. Instead they examined their hands. The guests wondered about this, but they were also curious to see who the Czar and Czarina would choose as the guest of honour to sit between them at the banquet. They were flabbergasted to see that it was the old scrub woman who had worked to keep the palace clean for years. The guards, having examined her hands, declared, "You have the proper credentials to be the guest of honour. We can see your love and loyalty in your hands."

Sharing of a meal, showing the wounded hands and feet had such a lasting impact on the disciples that they became messengers of the Resurrection even to the point of laying down their lives. The Risen Christ is not a magician who dazzles us momentarily by his brilliance, but a Saviour who accompanies us in the day to day events of our lives making a great difference!

ஜலந்தரில் கட்டடம் ஒன்று இடிந்தது.
சஞ்சீவ் குமார் என்ற 17 வயது இளைஞன் கட்டட இடிபாடுகளிலிருந்து 55 மணி நேரத்திற்குப் பின் உயிரோடு மீட்கப்பட்டார்.
நிதிஷ் குமார் என்ற 18 வயது இளைஞன் 72 மணி நேரத்திற்குப் பின், வியாழன் அதிகாலையில் உயிரோடு மீட்கப்பட்டார்.
கடந்த சில நாட்களாக ஊடகங்களில் வந்த செய்திகள் இவை. ஏப்ரல் 15, கடந்த ஞாயிறு, நள்ளிரவில் வட இந்தியாவில் ஜலந்தர் எனும் நகரில் கம்பளம் உற்பத்தி செய்யும் நான்கு மாடி கட்டடம் ஒன்று திடீரென இடிந்து விழுந்ததில், பலர் உயிரிழந்தனர். இன்னும் பலர் மீட்கப்பட்டுள்ளனர்.
ஹெயிட்டி நாட்டின் நிலநடுக்கத்தில் பதினாறு நாட்களுக்குப் பின் இளம்பெண் உயிரோடு மீட்கப்பட்டது, சிலே நாட்டு சுரங்க விபத்தில் அகப்பட்ட 33 தொழிலாளிகள் 69 நாட்களுக்குப் பின் உயிரோடு மீட்கப்பட்டது... என்ற செய்திகள் கடந்த இரு ஆண்டுகளில் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தியுள்ளன.
72 மணி நேரத்திற்குப் பின், ஏப்ரல் 19, இவ்வியாழன் அதிகாலையில் நிதிஷ் குமார் மீட்கப்பட்டபோது, அவரது சகோதரர் மிதிலேஷ் குமார் சொன்னது இதுதான்: "நேரம் செல்லச் செல்ல, நிதிஷை உயிரோடு பார்ப்போம் என்ற நம்பிக்கை பறிபோனது... இப்போது அவன் உயிரோடு இருப்பதை இன்னும் என்னால் நம்ப முடியவில்லை." என்று கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தோட அவர் சொன்னதாகச் செய்திகள் கூறுகின்றன. மகிழ்வின் உச்சத்தில் மிதிலேஷ் வடித்தது ஆனந்தக் கண்ணீர். துயரத்தின் உச்சியிலும், மகிழ்வின் உச்சியிலும் கண்கள் கண்ணீரைச் சிந்துகின்றன.

நிதிஷ் உயிரோடு இருப்பதை தன்னால் நம்ப முடியவில்லை என்று மிதிலேஷ் சொன்னதுபோல் நாமும் பலமுறை சொல்லியிருக்கிறோம். “Oh my God, I can't believe this” “கடவுளே, என்னால் இதை நம்பவே முடியவில்லை என்று மகிழ்வின் உச்சத்தில் நாம் கத்தியிருக்கிறோம். இதே வார்த்தைகளைத் துயரத்தின் உச்சத்திலும் நாம் சொல்லிக் கதறியிருக்கிறோம். மகிழ்வு, துயரம் இரண்டின் உச்சநிலைகளும் நம்ப முடியாத ஒரு நிலைக்கு நம்மைத் தள்ளிவிடுகின்றன. மகிழ்வின் உச்சிக்குத் தள்ளப்பட்ட இயேசுவின் சீடர்களைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் இவ்வாறு வாசிக்கிறோம்:
சீடர்களோ மகிழ்ச்சி மேலிட்டு, நம்பமுடியாதவர்களாய், வியப்புக்குள்ளாகி இருந்தார்கள். (லூக்கா நற்செய்தி 24: 41)
தனது உயிர்ப்பை நம்பமுடியாத அளவு வியப்பும், மகிழ்வும் அடைந்த சீடர்களை இன்னும் அதிகமாய் வியப்பில் ஆழ்த்தி, உயிர்ப்பின் வல்லமையை இயேசு அவைகளுக்குக் காட்டியிருக்க வேண்டும். அதற்குப் பதிலாக, தன் உயிர்ப்பை நிரூபிக்க இயேசு செய்தது மிகவும் எளிமையான, சர்வ சாதாரணமான ஒரு செயல். இது நம்மை மேலும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துகிறது. உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம் ஏதேனும் உண்டா?” என்று இயேசு கேட்கிறார்.
உயிர்த்தபின் இயேசு தன் சீடர்களைச் சந்தித்த பல நிகழ்வுகளில் உணவு ஒரு முக்கிய அங்கமாகிறது. தன் உயிர்ப்பை நிரூபிக்க, சீடர்களின் நம்பிக்கையை வளர்க்க இயேசு உணவை ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்தியதை நாம் இரு கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்.

முதல் கோணம்: பொதுவாக எந்த ஒரு குடும்பத்திலும் நிகழ்வது. ஒரு வீட்டில் மரணம் நிகழ்ந்தால், அதுவும் வாழவேண்டிய வயதில் ஒருவர் மரணம் அடைந்தால், அந்தக் குடும்பத்தில் இருக்கும் மற்றவர்கள் தாங்கமுடியாத துயரத்தில் மூழ்குவர். அவர்களின் எண்ணங்களிலிருந்து உணவும், உறக்கமும் விடைபெறும். இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழலில், அக்குடும்பத்தினர் மீது ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்டவர்கள் எப்பாடு பட்டாவது அவர்களை உண்ணும்படி வற்புறுத்துவர்.
இந்தக் கோணத்தில் நாம் இயேசுவின் செயலைச் சிந்திக்கலாம். தனது மரணத்தால் மனமுடைந்து போயிருக்கும் சீடர்களும், அன்னை மரியாவும் கடந்த மூன்று நாட்களாக உண்ணாமல் இருந்ததால், அவர்களை மீண்டும் உண்ணும்படி வற்புறுத்தவே இயேசு உணவைப் பற்றிப் பேசுகிறாரோ என்று நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். பரிவுள்ள ஒரு தாயின் அன்பு உயிர்த்த இயேசுவில் தொடர்வதைக் காணலாம்.

இரண்டாவது கோணம்: இயேசுவும் அவரது சீடர்களும் கடந்த மூன்று ஆண்டுகள் பணிவாழ்வில் அதிகம் மூழ்கிப் போயிருந்தவர்கள். பலநாட்கள் பணியில் அதிக நேரம் செலவழித்ததால், உண்பதற்கு நேரமோ, சூழலோ சரிவர அமையாமல் தவித்துள்ளனர். அவர்களது பணியால், இறுதி சில மாதங்கள் பகையும் சூழ்ந்தது. எனவே, நிம்மதியாக ஓர் இடத்தில் அமர்ந்து உணவு உண்ட நேரங்கள் மிகக் குறைவே. அப்படி அவர்கள் சேர்ந்து உணவு உண்ட அரிய நேரங்களில், அவர்கள் மத்தியில் உணவு மட்டும் பகிரப்படவில்லை, உணர்வுகளும் பகிரப்பட்டன. இந்த ஆழமான பரிமாற்றங்களின் உச்சமாக மூன்று நாட்களுக்கு முன்  அவர்கள் உண்ட அந்த இறுதி பாஸ்கா இரவுணவு அமைந்தது. அந்த இறுதி இரவுணவின் தாக்கம் இன்னும் அவர்கள் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்திருந்தது. ஆழ்ந்த உறவுகளை, உண்மைகளை வெளிப்படுத்திய அந்த இரவுணவை மீண்டும் அவர்களுக்கு நினைவுறுத்த, இயேசு உயிர்த்தபின்பும் அவர்களோடு உணவருந்த வந்திருந்தார் என்றும் எண்ணிப் பார்க்கலாம்.

தன் பிரசன்னத்தை உலகில் தொடர்ந்து நிலைநிறுத்த, இறுதி இரவு உணவின்போது இயேசு உணவைப் பயன்படுத்தினார். உயிர்ப்புக்குப் பின் தனது பிரசன்னம் தொடர்கிறது என்பதை மீண்டும் அவர்களுக்கு வலியுறுத்திக் கூறுவதற்காக இயேசு உணவை மீண்டும் பயன்படுத்துகிறார். உயிர்ப்பு என்பது நம்மை வியப்பிலும் பிரமிப்பிலும் ஆழ்த்தும் ஒரு பெரிய மந்திரச் செயல் அல்ல. அது வெகு சாதாரண அன்றாட வாழ்வில் நம்முடன் இணைந்த ஓர் அற்புதம் என்ற ஓர் உண்மையை இந்த உணவுப் பகிர்தலில் இயேசு சொல்லித் தந்தார். இந்த நிகழ்வின் மூலம் இயேசு தன் சீடர்களிடம் சொல்லாமல் சொன்னது இதுதான்:
"கல்வாரிச் சிலுவையும், கல்லறையும் நம் உறவை அறுத்துவிட்டதென நீங்கள் எண்ணுகிறீர்கள். சிலுவையும், கல்லறையும் நம் உறவை அழித்துவிட முடியாது.  உங்களுடன் இத்தனை ஆண்டுகள் வாழ்ந்த நான், இதோ உங்களோடு வாழ்வைத் தொடர வந்துள்ளேன். எனவே, உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம் ஏதேனும் உண்டா?" என்று இயேசு கேட்டார். உணவின் வழியாக, உயிர்ப்பைப்பற்றி, தொடரும் தன் உறவைப்பற்றி இதைவிட அழகான பாடங்கள் சொல்லமுடியுமா என்பது சந்தேகம்தான்.

உணவின் வழியாக உயிர்ப்பின் பெரும் உண்மையைக் கூறிய இயேசு, அதற்கு முன்னதாக, காயப்பட்ட தன் கரங்களையும், கால்களையும் சீடர்களுக்குக் காட்டுகிறார். மற்றுமொரு எளிமையான அடையாளம். Tolstoy எழுதிய ஒரு சிறுகதை நினைவுக்கு வருகிறது. ஒரு நாட்டின் அரசன் தன் அவையில் பணிபுரியும் அனைவருக்கும் விருந்தொன்றை ஏற்பாடு செய்தார். அனைவருக்கும் அழைப்பிதழை அனுப்பினார். விருந்துக்கு வருபவர்கள் தங்கள் அழைப்பிதழைக் கையோடு கொண்டு வரவேண்டும் என்றும் வேண்டுகோள் விடுத்தார். அந்த விருந்தில் அரசனுக்கு அருகில் அமரும் வாய்ப்பு யாருக்குக் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அனைவரும் அழைப்பிதழைக் கொண்டு வந்திருந்தனர். விருந்து மண்டபத்தில் நுழைந்தபோது, அவர்களுக்கு ஆச்சரியம் ஒன்று காத்திருந்தது. வாயில் காப்பவர்கள் அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த அழைப்பிதழைப் பார்க்கவில்லை, மாறாக, அவர்கள் உள்ளங்கைகளைப் பார்த்தனர். ஒவ்வொரு நாளும் அரண்மனையைக் கூட்டி, கழுவி சுத்தம் செய்யும் பணிப்பெண்ணின் கைகளைப் பார்த்த வீரர்கள், "அரசரின் சிறப்பு விருந்தினராக அமரும் வாய்ப்பு உங்களுக்கே உள்ளது. அரசர் மீது நீங்கள் கொண்டுள்ள விசுவாசமும், அன்பும் உங்கள் கைகளில் தெரிகிறது" என்று சொல்லி, அவரை அழைத்துச் சென்று அரசனுக்கு அருகே அமர வைத்தனர்.
வெடித்துச் சிதறிய கல்லறை, மேலிருந்து கீழ்வரை இரண்டாகக் கிழிந்த திருக்கோவிலின் திரை என்ற அடையாளங்களைவிட, ஆணிகள் அறைந்த இயேசுவின் காயப்பட்ட கரங்களும், கால்களும் சீடர்களின் மனங்களில் உயிர்ப்பின் அடையாளங்களாய் ஆழமாய்ப் பதிந்தன.

உயிர்ப்பு என்ற ஆழமான ஓர் உண்மையை வெகு வெகு எளிதான வாழ்வு அனுபவங்களின் வழியாக இயேசு எடுத்துரைத்ததால், சீடர்களின் உள்ளங்களில் இந்த மறையுண்மை வெகு ஆழமாகப் பதிந்தது. இந்த மறையுண்மைக்காக தங்கள் உயிரையும் தியாகம் செய்யும் அளவுக்கு அவர்கள் வாழ்வு மாறியது. உயிர்ப்பை ஒரு மாயச் சக்தியாக இறைமகன் இயேசு காட்டியிருந்தால், ஒரு நொடிப்பொழுது வியப்பில் சீடர்கள் பரவசம் அடைந்திருக்கலாம். ஆனால், அவர்கள் வாழ்வு மாறியிருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். வாழ்வை மாற்றும் ஒரு சக்தியாக இயேசு உயிர்ப்பைக் காட்டியதால், அதன் தாக்கம் சீடர்களின் வாழ்வு முழுவதும் தொடர்ந்தது.

மனித உறவுகளை அறுப்பதில் மிகவும் உறுதியான, முடிவான துண்டிப்பு சாவு என்று நாம் நம்புகிறோம். அந்தச் சாவும் உண்மையிலேயே ஒரு முடிவு அல்ல, கல்லறைக்குப் பின்னும் உறவுகள் தொடரும் என்பதைக் கூறும் மறையுண்மையே உயிர்ப்பு. அந்த மறையுண்மையை உணவு, காயப்பட்ட கரங்கள், கால்கள் போன்ற எளிதான மனித நிகழ்வுகளின் மூலம் இயேசு இன்று நமக்குச் சொல்லித் தந்ததற்காக அவருக்கு நன்றி சொல்வோம்.
கடவுள் மந்திர மாயங்கள் செய்யும் மந்திரவாதி அல்ல. நம் வாழ்வில் தொடர்ந்து மாற்றங்கள் செய்யும் அன்பர் அவர்.
மாயங்கள் செய்து மலைக்க வைப்பது மந்திரவாதியின் கைவண்ணம்.
வாழ்வில் மாற்றங்கள் செய்து நிலைக்க வைப்பது இறைவனின் அருள்வண்ணம்.


15 April, 2012

Sinking Sureties ஆபத்தில் அமிழ்த்தும் நம்பிக்கை


Image courtesy of Fallible Blogma


Today, the Second Sunday of Easter, is also celebrated as the Divine Mercy Sunday. Last year on this Divine Mercy Sunday (on May 1st) Pope John Paul II was raised to the altar as a Blessed. He was the one who integrated this Sunday as part of the Liturgical calendar in the year 2000. In 2005, he passed away on the eve of this Divine Mercy Sunday and six years later he was made a Blessed on the same Divine Mercy Sunday. This event was a great witness to the power of God’s role in human life. As opposed to this, we have many world events where God’s role is ignored or even ridiculed. The ‘I-can-do-all-without-God’ attitude is not a novel phenomenon. Hundred years back such an event began in England and ended in the dark, icy waters of the North Atlantic Sea.
“Even God himself couldn't sink this ship” were the words trumpeted about a human marvel called the ‘Titanic’. Exactly hundred years ago, the ‘unsinkable’ Titanic sank in the Atlantic around 2.30 a.m. on April the 15th 1912. For the past one month the media is full of the centenary ‘celebrations’ of this tragic event. We are thinking of this event, not in an urge to compete with the media, but to learn a few lessons from this tragedy… A documentary film titled ‘The Iceberg That Sank the Titanic’ released in 2007 begins with these lines:
“On April the 14th, 1912, two giants were on a collision course in the North Atlantic. One was a natural leviathan, 15000 years in the making. The other, a massive luxury liner, whose very name Titanic symbolised the colossal confidence of the age…”

The ‘colossal confidence of the age’ was the undoing of the ‘Titanic’ and thus becomes a lesson to all of us. More than the sinking of the ‘floating palace’, it is the number of lives that were lost and the reason for this loss which make me talk of this event in the context of this Sunday’s Gospel - John 20:19-31. One of the most tragic aspects of the Titanic saga is that it did not have to happen. False assumptions were made about the invincibility of the ship's engineering and technology. Warning signs en route went unheeded. There was a glaring lack of foresight, proper planning, provision and preparation for such a scenario, as well as misplaced confidence and refusal to accept reality until it was too late. As outfitted as she was with technological advances she was not outfitted for what she truly needed- the survival of all on board in the event of dire emergency.
Remembering the Titanic: Looking Back and Looking Ahead by Scott Ashley, Tom Robinson
Those who were operating this ‘unsinkable’ ship did not carry enough life-boats to save all the passengers. Such an enormous amount of misplaced trust in the ship resulted in the death of 1517 people out of the 2223 persons who were on board.
Trust and confidence are the repetitive themes of the Easter Season. ‘Fear not’ is the clarion call of the Risen Christ. But, we need to examine our lives and see where and in what way we place our trust. We begin our lessons in confidence from… Surprise! Doubting Thomas!

Any Tom, Dick and Harry, the moment he/she begins to doubt, becomes only a Tom. Doubting Tom. Kindly spare a thought for Tom, I mean St Thomas, the Apostle. He was not the only one to doubt the Resurrection of Jesus. All the disciples were suffering from the vice-like grip of doubt and fear. Only Thomas verbalised their collective doubt. “Unless I see…” This Sunday’s Liturgy focuses on the encounter of Thomas with Jesus. For our reflection, we shall consider all the disciples as ‘doubting Thomases’.
Some of us may have already taken the judgement seat trying to pronounce our judgement on Thomas: “What a pity! After having lived with Jesus so closely for three years, this guy still doubted Jesus!” Well, after having listened to hundreds of treatises on Resurrection, I still have my moments of hesitation. How can I judge Thomas, who came from the Jewish background where the idea of Resurrection was not that strong? Also, who am I to stone Thomas when my own cupboard is filled with skeletons of doubts and uncertainties? If I were present in Jerusalem on the last few days of Jesus’ life, I would have had more doubts than Thomas, especially after having seen those last few hours on Calvary. So, I dare not take the judgement seat. Let me see whether I can stand along with the ‘accused’ Thomas and the other disciples and try to understand their doubts.

The disciples left their trade, their parents, their everything... to follow Jesus. In those three years, Jesus became everything to them. He was their world. This world was brutally uprooted and nailed to the cross. The vacuum created by the absence of Jesus was filled by doubts and fear. Their doubts were very real. One of them betrayed him and another denied him. They could no longer believe in one another, neither could they believe in themselves. The way most of them ran away from the scene of the arrest of Jesus was still very raw. Probably most of them did not even attend the funeral of Jesus, since they were already buried in their own fears and worries. They decided to lock themselves up and wait for the inevitable… the certainty of their own execution by the Romans. They had already built their tomb in the upper room.
Jesus did not want his loved ones see decay. He wanted to open their graves and bring them alive. Hence, He entered their ‘tomb’ and stood among them. How did He come in? All the doors were locked… then, how could He? That was and, still, is the beauty of Jesus. The God of surprises! From his birth, He had surprised the Jewish world. It was the trademark of Jesus to defy expectations. He had done it once again.

Surprise and the sense of wonder are part of the world of a child… not those of an adult since the adult world is governed more by ‘safe’ logic and intellectual assumptions. Sometimes these assumptions go overboard as in the case of the ‘Titanic’ and become misplaced trust. In this adult world two and two is ALWAYS four. In a child’s world two and two can sometimes be FIVE or at other times, THREE!
Thomas was an adult all right. Unfortunately, he went a bit far. He was still smarting from the pain of the last few days and hence he did not want to believe the ‘stories’ of his companions. He wanted solid proof, tangible proof that can be seen and touched. “Unless I see… and touch…” he demanded. He got more than he asked for.
When Jesus offered him this solid proof, Thomas became a child again. We are not sure whether Thomas went the full distance of his verification process, meaning, whether he touched Jesus at all. The Gospel of John is silent on this. But, this Gospel is loud and clear about the way Jesus touched Thomas and the resultant profession of faith that Thomas made:  “My Lord and my God!”. Thomas was the first human being to call Jesus by the title ‘God’. This was indeed a ‘child-like giant leap’ for a proof-seeking adult!
We are thankful to Thomas since his doubt brought out one more ‘Beatitude’ from Jesus – a Beatitude addressed to all of us: “Blessed are those who have not seen and yet have believed."
Thank you, my Lord and my God! Thank you, St.Thomas!

Image: Alexander Kaludov/Dreamstime.com


கருணையின்  வடிவே கடவுள் என்பதை எல்லா சமயங்களும் சொல்கின்றன. கருணை வடிவான கடவுளைக் கொண்டாட திருஅவை நம்மை இன்று அழைக்கிறது
உயிர்ப்பு விழாவுக்கு அடுத்து வரும் ஞாயிறை கடவுள் கருணையின் ஞாயிறு, அல்லது இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறு என்று அழைக்கிறோம். இந்த இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறை வழிபாட்டு காலத்தின் ஒரு பகுதியாக 2000மாம் ஆண்டில் இணைத்தவர் அருளாளர் இரண்டாம் ஜான்பால். ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின், 2005ம் ஆண்டு இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறுக்கு முந்திய இரவு திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான்பால் இறையடி சேர்ந்தார். ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின், சென்ற ஆண்டு 2011, மேமாதம் முதல் தேதியன்று, இந்த இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறன்று திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான்பால் அருளாளராக உயர்த்தப்பட்டார். அந்த நிகழ்வு உலகின் பல கோடி மக்கள் மனதில் நிறைந்த ஓர் அற்புத நிகழ்வாக இருந்தது.
இறைவனின் இரக்கம், கருணை இவற்றை வாழ்வின் பல நேரங்களில் பல நிலைகளில் நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம். முக்கியமாக, சந்தேகமும் அச்சமும் நம் வாழ்வைச் சூழ்ந்தாலும், இறை இரக்கத்தை நம்பி வாழ்ந்தால், உன்னத நிலையை அடையமுடியும் என்பதை இறையடியார் இரண்டாம் ஜான்பால் அருளாளராக உயர்த்தப்பட்ட அந்த வரலாற்று நிகழ்வு நமக்குக் காட்டியது.
இதற்கு நேர்மாறாகதங்களைத் தாங்களே இயக்கிக்கொள்ள முடியும், இறைவனோ, வேறு எந்த சக்தியோ தங்களை எதுவும் செய்துவிட முடியாது என்று ஆரம்பித்த ஒரு நிகழ்வு துயரத்தின் ஆழத்தில் புதைந்த மற்றொரு வரலாற்று நிகழ்வையும் இன்று நாம் சிந்திக்க வேண்டும். இது நடந்தது 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்.

சரியாக 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், 1912ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் 14ம் தேதி நள்ளிரவில் அட்லாண்டிக் கடலில் மிதந்து சென்ற இரு மலைகள் மோதிக் கொண்டன. அவற்றில் ஒன்று, பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக இயற்கை உருவாக்கிவந்த பனிப்பாறை. மற்றொன்று, மூன்று ஆண்டுகள் மனிதர்கள் உருவாக்கிய செயற்கையான இரும்பு எஃகு மலை. கடலில் மிதந்து வந்த இந்த இரும்பு மலையின் மற்றொரு பெயர் 'டைட்டானிக்'.
1912ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் 10ம் தேதி இங்கிலாந்தின் Southampton துறைமுகத்தில் இருந்து 'டைட்டானிக்' கிளம்பியபோது, 'கடவுளே நினைத்தாலும் இந்தக் கப்பலை மூழ்கடிக்க முடியாது' (“Even God himself couldn't sink this ship.”) என்று இந்தக் கப்பலை இயக்கிய கேப்டன் Edward John Smith சொன்னாராம். இந்தப் பெருமையுடன், இறுமாப்புடன் கிளம்பிய அந்தக் கப்பல் ஜந்தாம் நாள் நள்ளிரவு பனிப்பாறையில் மோதியது. ஏப்ரல் 15ம் தேதி அதிகாலை இரண்டு மணியளவில் அந்தக் கப்பல் இரண்டாகப் பிளந்து, நடுக்கடலில் மூழ்கியது. அந்தக் கப்பலில் பயணம் செய்த 2223 பேரில் 1517 பேர் அந்த இருளில், குளிரில், கடலில் உயிர் துறந்தனர்.
உலகிலேயே நகர்ந்து செல்லக்கூடிய மிகப்பெரிய அரண்மனை என்றெல்லாம் பறைசாற்றப்பட்ட இந்தக் கப்பல் தனது முதல் பயணத்திலேயே சமாதியானதன் முதல் நூற்றாண்டைப் பல வழிகளிலும் இன்று ஊடகங்கள் நமக்கு நினைவுபடுத்துகின்றன. நமது ஞாயிறு  சிந்தனையிலும் இதைப்பற்றிச் சொல்ல வேண்டுமா என்ற கேள்வி எழலாம். இந்த நிகழ்வை இங்கு சொல்வதற்கு ஒரே காரணம்... எதுவும், எவ்வகையிலும் தங்களைத் தீண்ட முடியாது என்ற இறுமாப்பு ஏற்பட்டால், வாழ்வில் என்ன நிகழக்கூடும் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுவது ஒன்றே அக்காரணம்.

ஒரு கப்பல் கடலில் சந்திக்கக் கூடிய பல்வேறு ஆபத்துக்களையும் முன்கூட்டியே நினைத்துப்பார்த்து, அந்த ஆபத்துக்களை வெல்லும் வகையில் 'டைட்டானிக்' உருவாக்கப்பட்டது. எவ்வகை ஆபத்து வந்தாலும், இந்தக் கப்பல் நீரில் மூழ்காது என்பது இதை உருவாக்கியவர்களின் கணிப்பு. இந்தக் கணிப்பினால் உருவான இறுமாப்பே இந்தக் கப்பலை மூழ்கடித்தது. கப்பல் மூழ்கியதைவிட, அதில் பயணம் செய்தவர்களில் பெரும்பாலானோர் இறந்ததுதான் பெரும் அதிர்ச்சியை, ஆத்திரத்தை, கேள்விகளை எழுப்பியது. பயணிகள் யாரும் இறந்திருக்கத் தேவையில்லை. தஙகளை யாரும், எதுவும் செய்துவிட முடியாது என்ற இறுமாப்புதான் அத்தனை பேரின் உயிரைப் பலி வாங்கியது.
எந்த ஒரு கப்பலும் கடலில் பயணம் மேற்கொள்ளும்போது, ஏதாவது ஆபத்து நேர்ந்தால், கப்பலில் பயணம் செய்பவர்கள் அனைவரும் தப்பிக்கத் தேவையான உயிர்காக்கும் படகுகள் கப்பலில் வைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். இது கடல் பயணங்களின் சட்டம். 'டைட்டானிக்' கப்பல் கிளம்பியபோது, அது மூழ்கும் வாய்ப்பே இல்லை என்று பெருமையுடன் அறிவித்ததால், அந்தக் கப்பல் சட்டப்படி எடுத்துச் செல்லவேண்டிய படகுகளில் பாதி எண்ணிக்கையையே சுமந்து சென்றது. கப்பலில் பயணம் செய்தோரின் எண்ணிக்கைக்குத் தேவையான அனைத்து படகுகளும் இருந்திருந்தால், ஒருவரும் இறந்திருக்கத் தேவையில்லை.
அது மட்டுமல்ல, டைட்டானிக் செல்லும் பாதையில், பனிப்பாறைகளில் மோதும் ஆபத்து இருந்தது என்று மற்ற கப்பல்களில் இருந்து ஏழு முறை எச்சரிக்கைச் செய்திகளும் வந்தன. ஆனால், டைட்டானிக் கப்பலை இயக்கியவர்கள் அந்த எச்சரிக்கையைப் பெரிதுபடுத்தவில்லை. கப்பலை உருவாக்கியவர்கள், அதனை இயக்கியவர்கள் எல்லாருக்கும் அந்த கப்பலின் சக்தி மீது அளவுக்கு மீறிய, ஆபத்தான நம்பிக்கை இருந்தது. இதுதான் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டும் ஒரு பாடம்.
வாழ்வில் நம்பிக்கை தேவைதான். சிறப்பாக, பாஸ்கா காலத்தில் நாம் அடிக்கடி சிந்திக்கும் ஓர் உண்மை... நம்பிக்கை. நம்பிக்கையற்ற வாழ்வு நடுக்கடலில் தத்தளிக்கும் படகுபோல் இருக்கும்... ஆனால், எதன்மேல் நம்பிக்கை கொள்வது, எவ்வகையான நம்பிக்கை கொள்வது என்பதையும் நாம் தீர ஆராய வேண்டும். நம்பிக்கையை வளர்க்கும் இந்த பாஸ்கா காலத்தில், நம்பிக்கை இழந்து நடுக்கடலில், சந்தேகப்புயலில் தத்தளித்த சீடர்களைப் பற்றிய ஒரு நிகழ்வு இன்று நமது நற்செய்தியாகிறது.

சந்தேகத்திற்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாக திதிம் அல்லது தோமையார் என்று அழைக்கப்படும் தோமா சுட்டிக்காட்டப்படுகிறார். உண்மையைப் பேசுபவரை "அரிச்சந்திரன்" என்றும், தாராள மனதுடையவரை "பாரிவள்ளல்" என்றும் அழைக்கிறோமே, அப்படி சந்தேகப்படும் யாரையும் சந்தேகத் தோமையார்என்று அழைக்கிறோம். அவ்வளவு தூரம் தோமா சந்தேகத்தின் ஓர் எடுத்துக்காட்டாக மாறிவிட்டார்.
தோமா இயேசுவைச் சந்தேகப்பட்டார் என்று கேட்டதும் நம்மில் பலர், என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன்... உடனே ஒரு நீதியிருக்கை மீது அமர்ந்து விடுகிறோம். "என்ன மனிதர் இவர்? இயேசுவோடு மூன்று ஆண்டுகள் நெருக்கமாய் பழகிவிட்டு, எப்படி இவரால் சந்தேகப்பட முடிந்தது?" என்று கேள்வி கேட்கிறோம். "தோமா இப்படி நடந்துகொண்டது தவறு" என்ற தீர்ப்பையும் தந்து விடுகிறோம். நீதியிருக்கைகளில் ஏறி அமர்வது எளிது. தோமா மீது கண்டனக் கற்களை எறிவதற்கு முன், நம்மில் யார் இதுவரை சந்தேகப்படாமல் வாழ்ந்திருக்கிறோமோ அவர்கள் அவர் மீது முதல் கல் எறியட்டும். அதுவும் நெருங்கிப் பழகிய பலரை... நம் பெற்றோரை, வாழ்க்கைத் துணையை, நம் பிள்ளைகளை, உயிர் நண்பர்களை பல நேரங்களில் சந்தேகப்படும் நாம், தோமா இயேசுவைச் சந்தேகித்ததை எவ்விதம் குறை சொல்ல முடியும்?

கல்வாரியில் இயேசு இறந்ததை நீங்களோ, நானோ நேரடியாகப் பார்த்திருந்தால், ஒரு வேளை தோமாவைவிட இன்னும் அதிகமாய் மனம் உடைந்து போயிருப்போம். அந்த கல்வாரி பயங்கரத்திற்குப் பின் ஒன்றுமே இல்லை என்ற முடிவுக்கும் வந்திருப்போம். மேலும், உயிர்ப்புக்குப் பின் இயேசு தன் சீடர்களைச் சந்தித்த நிகழ்ச்சிகளை நான்கு நற்செய்திகளிலும் நாம் கவனமாக வாசித்தால், இயேசுவின் உயிர்ப்பைத் தோமா மட்டும் சந்தேகப்படவில்லை; எல்லா சீடர்களுமே சந்தேகப்பட்டனர் என்பது தெளிவாகும். இயேசுவிடம் கேட்கமுடியாமல், மனதுக்குள் மற்ற சீடர்கள் புதைத்து வைத்திருந்த சந்தேகத்தைத்தான் தோமா வாய்விட்டுச் சொன்னார். எனவே தோமாவை மட்டும் சந்தேகப் பேர்வழி என்று கண்டனம் செய்யாமல், எல்லாச் சீடர்களுமே சந்தேகத்தில், பயத்தில் தத்தளித்தார்கள் என்பதை முதலில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவர்களது பயம், சந்தேகம் எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் இருந்தது. அதையும் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.
தங்கள் மீன் பிடிக்கும் தொழில், பெற்றோர், குடும்பம், வீடு என்று எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு இயேசுவை நம்பி மூன்றாண்டுகள் வாழ்ந்தவர்கள் இந்தச் சீடர்கள். அந்த மூன்று ஆண்டுகளில், இயேசுதான் அவர்களது உலகம் என்று ஆகிப் போன நேரத்தில், அந்த உலகம் ஆணி வேரோடு பறிக்கப்பட்டு, சிலுவையில் தொங்கவிடப்பட்டது. இயேசுவின் மரணம் அவர்கள் வாழ்வில் விட்டுச்சென்ற அந்த வெற்றிடத்தை, சந்தேகமும், பயமும் நிரப்பிவிட்டன. தங்களில் ஒருவனே இந்தக் கொடுமைகள் நடக்கக் காரணமாய் இருந்தது அவர்களது சந்தேகத்தை இன்னும் அதிகமாக்கியது. இதுவரை அவர்கள் ஒருவர் மீது ஒருவர் வைத்திருந்த நம்பிக்கை தொலைந்து போனது.

பயத்தில், சந்தேகத்தில், பூட்டப்பட்ட அந்த அறையின் இருளில் இனி வாழ்ந்தால் போதும் என்று தீர்மானித்த சீடர்களை இயேசு அப்படியே விடுவதாய் இல்லை. அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் நுழைந்தார். அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் நுழைய சாத்தப்பட்ட கதவுகள் இயேசுவுக்கு ஒரு தடையாய் இல்லை. தன் கல்லறையை மூடியிருந்த அந்தப் பெரும் பாறையே அவரைத் தடுக்க முடியவில்லை.  இந்தக் கதவுகள் எம்மாத்திரம்?
கருணையே வடிவான இயேசு, சீடர்களின் சந்தேகங்களுக்கு, தோமாவின் சந்தேகங்களுக்கு கூறிய பதில் இதுதான்: இதோ! என் கைகள். இங்கே உன் விரலை இடு. உன் கையை நீட்டி என் விலாவில் இடு. ஐயம் தவிர்த்து நம்பிக்கைகொள்நீ என்னைக் கண்டதால் நம்பினாய். காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்என்றார். (யோவான் 21: 27-29)
இயேசுவின் அழைப்பை ஏற்று, தோமா இயேசுவைத் தொட்டாரா என்பதை நற்செய்தி தெளிவாகச் சொல்லவில்லை. உடலால் தோமா இயேசுவைத் தொட்டிருக்கலாம், தொடாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், இந்த அழைப்பின் மூலம் தோமாவின் மனதை இயேசு மிக ஆழமாகத் தொட்டார். எனவே அந்த மிக ஆழமான மறையுண்மையை தோமா கூறினார். "நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!" இயேசுவைக் கடவுள் என்று கூறிய முதல் மனிதப் பிறவி தோமாதான். இயேசு தோமாவை இப்படி ஆழமாய்த் தொட்டதால், அவர் கண்ட அந்த அற்புத உண்மையை உலகெங்கும், சிறப்பாக, இந்தியாவிலும் பறைசாற்றினார் தோமா.
அறிவுத்திறனுக்கு எட்டாத இறைவனை நம்பும்போது, இறைவனின் இரக்கத்தை நம்பும்போது, நம் வாழ்வில் உருவாகும் சந்தேகப் புயல்கள் தானாகவே அடங்கும்; சந்தேகத்தில் புதையுண்ட நாம், கல்லறைகளிலிருந்து உயிர் பெறுவோம். இந்த அற்புதங்களை ஆற்றும் இறை இரக்கத்தை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்வில் உணர, சந்தேகத் தோமாவின் பரிந்துரை வழியாக இறைவனை மன்றாடுவோம்.


01 April, 2012

What is so holy about the Holy Week? புனிதத்தைத் தேடவேண்டிய வாரம்


Holy Week


“Palm Sunday Tornado 1920” – I could not have asked for a better starting point for my homily today. Tornados, I am told, are a common feature in the U.S., especially in the months of March and April. Here is the excerpt from an article in Wikipedia:
The Palm Sunday tornado outbreak of 1920 was an outbreak of at least 38 significant tornadoes across the Midwest and Deep South states on March 28, 1920. The tornadoes left over 380+ dead, and at least 1,215 injured. Many communities and farmers alike were caught off-guard. Most of the fatalities occurred in Georgia, Indiana, and Ohio, while the other states had lesser amounts.
Here is another excerpt from the same article that mentions the discrimination prevalent in those days. According to Thomas P. Grazulis, head of the Tornado Project, the death toll in the southern states on Palm Sunday 1920, could have easily been much higher, since the deaths of non-whites were omitted as a matter of official state protocol, even when it came to fatalities from natural disasters.
Right through human history discrimination has ruled supreme. Among the Israelites too there were those who did not count. These ‘non-countable’ people created a tornado in Jerusalem when Jesus entered the city. Palm Sunday and Tornado – I want to reflect on the tornado that swept over Jerusalem on the very first Palm Sunday. Most of the people in Jerusalem, especially those in power, were caught off-guard by this ‘intruder’ called Jesus and His ‘hoi polloi’.
Tornado has another name ‘twister’ since it twists and turns things at will! Jesus’ entry into Jerusalem must have turned the lives of the religious leaders and the Roman officials topsy-turvy. As if this was not enough, Jesus entered the very fortress of the religious leaders – namely, the Temple – and began to put things in order. Putting things in order? Well, depends on which perspective one takes. For those in power, things were thrown completely out of gear; but for Jesus and for those who believed in His ways, this was a way to set things straight. This is typical of a tornado… uprooting, turning things topsy-turvy. A tornado is, possibly, a call to begin anew!

With the Palm Sunday begins the Holy Week. Of all the 52 weeks of the year, the Church calls this week Holy. What is so holy about it? What is so holy about the betrayal of a friend, the denial of another friend, the mock trial, the condemnation of the innocent and the brutal violence unleashed on Jesus…? None of these comes close to the definition of holiness. But, for Jesus, definitions are there only to be ‘redefined’. By submitting Himself to all the events of the Holy Week, He wanted to redefine God – a God who was willing to suffer. He had already defined love as “Greater love has no one than this, that someone lay down his life for his friends.” (John. 15: 13) If human love can go to the extent of laying down one’s life for friends, then God’s love can go further… to lay down His life for all, including the ones who were crucifying Him. Such a God would normally be unthinkable unless otherwise one is willing to redefine God. Jesus did that. He had also redefined holiness and made it very clear that in spite of all the events that took place during this week, one could call this week Holy since these events resulted in the Supreme Sacrifice. Death by crucifixion was the most painful torture the Romas had invented. The cross was the most despised form of punishment reserved for the worst criminals. Jesus on the Cross has made this most derogatory symbol of punishment and death into a symbol of veneration. The crucified Jesus has turned the lives of millions upside down. Here is one example…

William J. Bausch in his book Once Upon a Gospel: Inspiring Homilies and Insightful Reflections talks of a Bishop who was a great evangelizer.  Here is the rest of the story: He tried to reach out to unbelievers, scoffers, and cynics.  He liked to tell the story of a young man who would stand outside the cathedral and shout derogatory slogans at the people entering to worship.  He would call them fools and other insulting names.  The people tried to ignore him but it was difficult. One day the parish priest went outside to confront the young man, much to the distress of the parishioners.  The young man ranted and raved against everything the priest told him.  Finally, he addressed the young scoffer by saying, “Look, let’s get this over with once and for all.  I’m going to dare you to do something and I bet you can’t do it.”  And of course the young man shot back, “I can do anything you propose, you white-robed wimp!” “Fine,” said the priest.  “All I ask you to do is to come into the sanctuary with me.  I want you to stare at the figure of Christ, and I want you to scream at the very top of your lungs, as loudly as you can. ‘Christ died on the cross for me and I don’t care one bit.’” So the young man went into the sanctuary, and looking at the figure, screamed as loud as he could, “Christ died on the cross for me and I don’t care one bit.”  The priest said, “Very good.  Now, do it again.”  And again the young man screamed, with a little hesitancy, “Christ died on the cross for me and I don’t care one bit.”  “You’re almost done now,” said the priest.  “One more time.” The young man raised his fist, kept looking at the statue, but the words wouldn’t come.  He just could not look at the face of Christ and say it anymore. The real punch line came when, after he told the story, the bishop said, “I was that young man.  That young man, that defiant young man was me.  I thought I didn’t need God but found out that I did.”

One final thought. The entry of Jesus into Jerusalem was already dreamt by the Prophet Zechariah: Rejoice greatly, O Daughter of Zion! Shout, Daughter of Jerusalem! See, your king comes to you, righteous and having salvation, gentle and riding on a donkey, on a colt, the foal of a donkey.
This dream is further expanded to include the mission of this king:
I will take away the chariots from Ephraim and the war-horses from Jerusalem, and the battle bow will be broken. He will proclaim peace to the nations. His rule will extend from sea to sea and from the River to the ends of the earth. (Zechariah 9: 9-10)

Isn’t this our dream too? A world without weapons? A world without war? May the Prince of Peace as envisaged by Zechariah, the Palm Sunday Tornado, bring true peace to so many countries torn by war and hatred.

Palms and Fire


இன்று நாம் கொண்டாடும் குருத்து ஞாயிறு பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தபோது, தற்செயலாக ஒரு வரலாற்றுப் பதிவைப் பார்த்தேன். அந்த வரலாற்றுப் பதிவின் தலைப்பு: The Palm Sunday Tornado 1920குருத்து ஞாயிறு சூறாவளி 1920. 92 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அமெரிக்காவின் மூன்று பகுதிகளில் குருத்து ஞாயிறன்று வீசிய சூறாவளிக்காற்று, மழை, புயல் இவைகளால் ஏறக்குறைய 400 பேர் இறந்தனர். 1200க்கும் அதிகமானோர் காயமடைந்தனர். இதேபோல், 1965ம் ஆண்டும் குருத்து ஞாயிறன்று, மக்கள் ஞாயிறு வழிபாட்டில் கலந்துகொண்டிருந்தபோது சூறாவளி வீசியதாகச் சொல்லப்படுகிறது.
மார்ச், ஏப்ரல் மாதங்களில் சூறாவளிகள் ஏற்படுவது அமெரிக்காவின் வானிலை அறிக்கைகளில் வரும் ஒரு செய்திதான். இதே மாதங்களில்தான் தவக்காலத்தின் இறுதி நாட்களும் இடம்பெறுகின்றன. தவக்காலத்தின் ஆரம்பம் வசந்த காலத்துடன் இணைந்து வருவதை நாம் சிந்தித்ததுபோல், தவக்காலத்தின் இறுதி நாட்கள் சூறாவளி வீசும் காலம் என்று சிந்திப்பதும் பயனளிக்கும். குருத்து ஞாயிறு... சூறாவளி... இவை இரண்டையும் இணைத்து நம் சிந்தனைகளை ஆரம்பிப்போம்.

வரலாற்றில், முதல் குருத்துஞாயிறு நடந்த போது சூறாவளி ஒன்று எருசலேம் நகரைத் தாக்கியது. காற்று வடிவத்தில் வந்த சூறாவளி அல்ல, கடவுள் வடிவத்தில், கடவுளின் திருமகன் வடிவத்தில் வந்த சூறாவளி. சூறாவளி என்ன செய்யும்? சுழற்றி அடிக்கும், மரங்களை, வீடுகளை வேரோடு சாய்க்கும், பொதுவில் எல்லாவற்றையும் தலைகீழாகப் புரட்டிப் போடும். இந்தக் கோணத்தில் பார்க்கும்போது, முதல் குருத்து ஞாயிறு நிகழ்வுகள், எல்லாவற்றையும் தலை கீழாக மாற்றின என்பதை உணரலாம்.
இயேசு எருசலேமில் நுழைந்தபோது, மக்களால் எதேச்சையாக, மானசீகமாக ஊர்வலம் ஒன்று ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. ஏற்பாடு செய்யப்பட்டதுஎன்பதை விட தானாகவே ஏற்பட்டதுஎன்று சொல்வதே மிகவும் பொருந்தும். திருவிழா நாட்களில் எருசலேமில் இப்படி தானாகவே ஏற்படும் கூட்டங்கள், மதத் தலைவர்களுக்கும், உரோமைய அரசுக்கும் பலவித பயங்களை உருவாக்கின. இயேசுவைச் சுற்றி எழுந்த இந்த ஊர்வலமும் அதிகார வர்க்கத்தை ஆட்டிப் படைத்திருக்க வேண்டும்.
இயேசு தன் பணிவாழ்வை ஆரம்பித்ததிலிருந்து, யூத மதத் தலைவர்களின் அதிகார வாழ்வு ஆட்டம் கண்டது. இந்தத் தலைகீழ் மாற்றங்களின் சிகரம்... எருசலேம் நகரில் இயேசு ஊர்வலமாய் வந்தது. இதைத் தொடர்ந்து, அவர் அந்த மத குருக்களின் அரணாக இருந்த எருசலேம் கோவிலில் நுழைந்து, அங்கிருந்த அமைப்பையும் தலைகீழாக்கினார். எனவே, இந்த குருத்து ஞாயிறு, அதிகார அமைப்புகளைப் பல வழிகளிலும் புரட்டிப் போட்ட ஒரு சூறாவளிதானே!

குருத்து ஞாயிறு துவங்கி, உயிர்ப்பு ஞாயிறு வரை உள்ள இந்த எழுநாட்களையும் தாய் திருஅவை புனிதவாரம் என்று அழைக்கிறது. வருடத்தின் 52 வாரங்களில் இந்த வாரத்தை மட்டும் ஏன் புனிதவாரம் என்று அழைக்க வேண்டும்? இயேசுவின் உலக வாழ்வின் இறுதி நாட்களை நாம் நினைவு கூறுகிறோமே, அதனால்... அந்த இறுதி நாட்களில் நடந்தவைகளில் புனிதம் எதுவும் வெளிப்படையாகக் காணப்படவில்லையே!
நம்பிக்கைக்குரிய நண்பர் காட்டிக் கொடுத்தார். மற்றொரு நண்பர் மறுதலித்தார். மற்ற நண்பர்கள் ஓடி ஒளிந்து கொண்டனர். மனசாட்சி விலை போனது. பொய்சாட்சிகள் சொல்லப்பட்டன. வழக்கு என்ற பெயரில் அரசியல் சதுரங்கம் விளையாடப்பட்டது. இயேசு என்ற இளைஞன் நல்லவர், குற்றமற்றவர் என்று தெரிந்தும் தவறாகத் தீர்ப்பு சொல்லப்பட்டது. இறுதியில் அந்த இளைஞனை அடித்து, நொறுக்கி ஒரு கந்தல் துணி போல் சிலுவையில் தொங்க விட்டனர்.
நான் இப்போது பட்டியலிட்டவைகளில் புனிதம் எங்காவது தெரிந்ததா? புனிதம் என்பதற்கே வேறொரு இலக்கணம் எழுத வேண்டியுள்ளதே. ஆம், வேறொரு இலக்கணம்தான் எழுதப்பட்டது. கடவுள் என்ற மறையுண்மைக்கே மாற்று இலக்கணம் தந்தவர் இயேசு. கடவுள் துன்பப்படக் கூடியவர்தான். அதுவும் அன்புக்காக எந்த துன்பத்தையும், எவ்வளவு துன்பத்தையும் ஏற்பவரே நம் கடவுள் என்று கடவுளைப் பற்றி வித்தியாசமான ஓர் இலக்கணத்தை இயேசு அந்தச் சிலுவையில் சொன்னாரே, அதேபோல் இந்தப் புனிதவாரம் முழுவதும் இயேசுவின் வாழ்வில் நடந்த எல்லா நிகழ்வுகளும் புனிதத்தை இந்த பூமிக்குக் கொண்டு வந்த கால்வாய்கள். வெளிப்படையாகத் தெரியாத இந்தப் புனிதத்தை நாம் தேடிக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். புனிதவாரம் முழுவதும் நாம் கற்றுக்கொள்ளக் கூடிய, கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய வாழ்க்கைப் பாடங்கள் பல உள்ளன. கற்றுக்கொள்ளச் செல்வோம் கல்வாரிக்கு.

புனிதவாரம் முழுவதும் நம் சிந்தனைகளில் அடிக்கடி பதிக்கப்படும் ஓர் அடையாளம்... சிலுவை, அந்தச் சிலுவையில் அறையப்பட்ட இயேசு. உரோமையர்கள் கண்டுபிடித்த சித்திரவதைகளிலேயே மிகவும் கொடூரமானது சிலுவை மரணம். மிகவும் கீழ்த்தரமான குற்றவாளிகளே சிலுவையில் அறைந்து கொல்லப்படுவார்கள். எனவே, சிலுவை என்பதே ஒரு பெரும் அவமானச் சின்னம். அந்த அவமானச் சின்னத்தை, அந்தக் கொலைக்கருவியை இன்று நாம் கோவில்களின் உச்சிகளிலும், பீடங்களிலும் வைத்து வணங்குகிறோம் என்றால், அதற்கு ஒரே காரணம்... இயேசு. சிலுவையில் அறையுண்ட இயேசுவின் உருவம் கோடான கோடி மக்களின் வாழ்வில் சூறாவளிகளை உருவாக்கி, முற்றிலும் புரட்டிப் போட்டுள்ளது. மீட்பைக் கொணர்ந்துள்ளது.

William J. Bausch என்ற அருட்பணியாளர் எழுதிய “Once Upon a Gospel: Inspiring Homilies and Insightful Reflections” என்ற நூலில் கூறப்பட்டுள்ள ஒரு கதை இது. 19ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் வாழ்ந்த ஓர் ஆயரைப் பற்றிய கதை. இந்த ஆயர் சிறந்த மறையுரையாளர். இறைவனை நம்பாதவர்கள், திருஅவையை வெறுத்துப் பழிப்பவர்கள் ஆகியோரைத் தேடிச்சென்று அவர்களிடம் பேசி வந்தார் இந்த ஆயர். அவர்களிடம் அடிக்கடி ஒரு நிகழ்வை எடுத்துச் சொல்வது இவர் வழக்கம்.
பாரிஸ் நகரில் புகழ்பெற்ற Notre Dame பேராலயத்தின் வாசலில் ஒவ்வொரு ஞாயிறன்றும் இளைஞன் ஒருவர் நின்றுகொண்டு, ஞாயிறு திருப்பலிக்குச் செல்லும் அனைவரையும் முட்டாள்கள் என்று உரத்த குரலில் கேலி செய்து வந்தார். கோவிலுக்குச் செல்பவர்கள் அவரைக் கண்டு பயந்து ஒதுங்கி சென்றனர். ஒவ்வொரு வாரமும் இந்த இளைஞனின் ஆர்ப்பாட்டம் எல்லை மீறிச் சென்றது.
ஒரு முறை ஞாயிறு திருப்பலிக்கு முன், கோவிலின் பங்குதந்தை பேராலய வாசலுக்குச் சென்றார். அவரைக் கண்டதும், இளைஞனின் கேலிப்பேச்சு உச்ச நிலையை அடைந்தது. இளைஞனின் கேலிகளை எல்லாம் பொறுமையுடன் கேட்ட பங்குத்தந்தை அவரிடம், "நான் இப்போது கூறும் சவாலை உன்னால் நிறைவேற்ற முடியாது. உனக்கு அவ்வளவு தூரம் வீரமில்லை" என்று கூறினார். இதைக் கேட்டதும் இளைஞனின் கோபமும், கேலியும் கட்டுக்கடங்காமல் சென்றன. "முட்டாள் சாமியாரே! எனக்குச் சவால் விடுகிறாயா? சொல், எதுவாயினும் செய்து காட்டுகிறேன்." என்று அனைவரும் கேட்கும்படி கத்தினார். பங்குத்தந்தை அமைதியாகத் தொடர்ந்தார்: "கோவிலுக்குள் வா. பீடத்திற்கு முன் நின்று, சிலுவையில் இருக்கும் இயேசுவை உற்றுப் பார். பின்னர், உன்னால் முடிந்த அளவு உரத்தக் குரலில், 'கிறிஸ்து எனக்காக சிலுவையில் இறந்தார். ஆனால், அதைப்பற்றி எனக்குச் சிறிதும் கவலையில்லை.' என்று உரத்தக் குரலில் நீ கத்த வேண்டும். உன்னால் முடியுமா?" என்று பங்குத்தந்தை சவால் விடுத்தார்.
அந்தச் சவாலைத் துச்சமாக மதித்த இளைஞன், பீடத்தை நெருங்கினார். சுற்றி இருந்த மக்கள் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போயினர். இளைஞன் உரத்தக் குரலில் "கிறிஸ்து எனக்காக சிலுவையில் இறந்தார். ஆனால், அதைப்பற்றி எனக்குச் சிறிதும் கவலையில்லை" என்று கத்தினார். பங்கு குரு அவரிடம், "நன்றாகக் கத்தினாய். இன்னொரு முறை கத்து" என்றார். இரண்டாவது முறையும் இளைஞன் கத்தினார். ஆனால், இம்முறை அவரது வார்த்தைகளில் கொஞ்சம் தடுமாற்றம் தெரிந்தது. பங்கு குரு இளைஞனிடம், "தயவு செய்து இறுதியாக ஒரு முறை மட்டும் கோவிலில் உள்ள அனைவரும் கேட்கும்படி கத்திவிட்டு, பின்னர் நீ போகலாம்." என்று கூறினார்.
இம்முறை இளைஞன் சிலுவையை உற்றுப் பார்த்தார். கைகளை உயர்த்தினார். அவர் கத்த முற்பட்டபோது, வார்த்தைகள் வரவில்லை. சிலுவையில் அறையப்பட்டிருந்த இயேசுவை அவரால் தொடர்ந்து பார்க்க முடியவில்லை. கண்களைத் தாழ்த்தினார். கண்ணீர் தெறித்தது.
இந்த நிகழ்வை விவரித்துக் கூறிய ஆயர் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தபின், தொடர்ந்தார்: "அந்த இளைஞன் நான்தான். கடவுள் எனக்குத் தேவையில்லை என்று வாழ்ந்தவன் நான். ஆனால், கடவுள் எனக்குத் தேவை என்று சிலுவையில் தொங்கிய இயேசு எனக்கு உணர்த்தினார். அது மட்டுமல்ல, நான் கடவுளுக்குத் தேவை என்பதையும் அவர் எனக்குப் புரியவைத்தார்" என்று கூறினார் அந்த ஆயர்.
சிலுவையில் அறையுண்ட இயேசுவை இந்த வாரம் முழுவதும் அடிக்கடி சந்திக்கவும், சிந்திக்கவும் இருக்கிறோம். நமக்குள் என்னென்ன மாற்றங்கள் உருவாகப் போகின்றன?

அந்த இளைஞனை ஆட்கொண்டு அவர் வாழ்வை மாற்றிய இறைவன் இன்றைய உலகில் வாழும் இளையோரின் வாழ்வில் மாற்றங்களை உருவாக்க வேண்டுவோம். ஒவ்வோர் ஆண்டும் குருத்து ஞாயிறன்று திருஅவை இளையோர் நாளைக் கொண்டாடுகிறது. இந்த இளையோர் நாள் முட்டாள்கள் தினம் என்று கூறப்படும் ஏப்ரல் முதல் தேதியன்று வந்திருப்பது நமக்கு ஓர் எச்சரிக்கையாகவும் அமைய வேண்டும். உலகம் காட்டும் பல்வேறு ஏமாற்று வழிகளில் சென்று நம் இளையோர் மதி இழந்து போகாமல், நல்ல கொள்கைகளைப் பின்பற்றும் அறிவாளிகளாக மாறவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். அறிவை இழப்பதற்கு ஒரு நொடி போதும், அறிவைப் பெறுவதற்கோ ஆண்டுகள் பல வேண்டும். அந்தப் பொறுமையை இளையோரும், முதியோரும் பெற வேண்டுவோம்.

இறுதியாக ஒரு சிந்தனை: இயேசு என்ற இந்த எளிய மன்னன் எருசலேமில் நுழைவதைக் குறித்து இறைவாக்குரைத்த செக்கரியாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்போம்.

செக்கரியா  9: 9-10
மகளே சீயோன்! மகிழ்ந்து களிகூரு: மகளே எருசலேம்! ஆர்ப்பரி. இதோ! உன் அரசர் உன்னிடம் வருகிறார். அவர் நீதியுள்ளவர்: வெற்றிவேந்தர்: எளிமையுள்ளவர்: கழுதையின்மேல், கழுதைக் குட்டியாகிய மறியின்மேல் ஏறி வருகிறவர். அவர் எப்ராயிமில் தேர்ப்படை இல்லாமற் போகச்செய்வார்; எருசலேமில் குதிரைப்படையை அறவே ஒழித்து விடுவார்; போர்க் கருவியான வில்லும் ஒடிந்து போகும். வேற்றினத்தார்க்கு அமைதியை அறிவிப்பார்: அவரது ஆட்சி ஒரு கடல்முதல் மறு கடல் வரை, பேராறுமுதல் நிலவுலகின் எல்லைகள்வரை செல்லும்.

போர்க்கருவிகள் அனைத்தும், முக்கியமாக அணு ஆயுதங்கள் அனைத்தும் அழிக்கப்பட்டு, போரே இல்லாமல் போகும் புத்தம் புது பூமி ஒன்று உருவாக நாம் இப்போது கனவுகள் கண்டு வருகிறோம். அந்தக் கனவுகளுக்கு எதிராக அணு உலைகளை அமைக்கும் சக்திகளுடன் போராட முடியாமல் தவிக்கிறோம். இதே கனவுகளும் போராட்டமும் இயேசுவின் காலத்திலும் இருந்தன. அந்தக் கனவை நனவாக்க இறைமகன் இயேசு எருசலேமில் நுழைந்தார். இன்று மீண்டும் அவர் அமைதியின் அரசராய் நாம் வாழும் இல்லங்களில், ஊர்களில், நகரங்களில், இந்த உலகத்தில் நுழைய வேண்டுவோம்.