FOLLOWING A TINY STAR… உண்மையான விண்மீன்களின் ஒளியில்...

Today is the Feast of the Epiphany. First and foremost this Feast tells us one basic truth about God. God is not a private property of any human group. In all probability this day must have shocked quite a few orthodox Jews. They were very sure that the one and only true God was theirs, EXCLUSIVELY. God must have laughed at this idea; but in His/Her parental love would have allowed them to hold on to this ‘exclusivism’. God waited for the opportune time. By inviting the wise men from the East to visit the Divine Babe at Bethlehem, God had broken the myth of the Jews that God was their ‘exclusive property’! A true iconoclast, indeed!
God cannot be the private property of any human group. This message is still very relevant to us, especially in the light of all the divisions created by various individuals and groups who have used God and religion as a political weapon. God is surely not party to any divisive force! Unifying, reconciling… these are God’s ways. Let us pray on the Feast of the Epiphany that the whole human family may live together as one divine family.
Although this feast is mainly about Jesus revealing himself to the whole world (that’s why this feast is called the Epiphany), still, popularly, the main characters of this feast seem to be the so called ‘Magi’. Very little is given about these persons (Kings? Wise men? Astrologers?) in the Bible. Only Matthew’s Gospel talks about these persons. But, their effort in following the star has inspired countless men and women to ‘follow the star’ in their lives. Here is the Gospel passage that talk about these wise men.

Matthew 2: 1-12
After Jesus was born in Bethlehem in Judea, during the time of King Herod, Magi from the east came to Jerusalem and asked, "Where is the one who has been born king of the Jews? We saw his star in the east and have come to worship him."
When King Herod heard this he was disturbed, and all Jerusalem with him. When he had called together all the people's chief priests and teachers of the law, he asked them where the Christ was to be born. "In Bethlehem in Judea," they replied, "for this is what the prophet has written:
'But you, Bethlehem, in the land of Judah, are by no means least among the rulers of Judah;
for out of you will come a ruler who will be the shepherd of my people Israel.'"
Then Herod called the Magi secretly and found out from them the exact time the star had appeared. He sent them to Bethlehem and said, "Go and make a careful search for the child. As soon as you find him, report to me, so that I too may go and worship him."
After they had heard the king, they went on their way, and the star they had seen in the east went ahead of them until it stopped over the place where the child was. When they saw the star, they were overjoyed. On coming to the house, they saw the child with his mother Mary, and they bowed down and worshiped him. Then they opened their treasures and presented him with gifts of gold and of incense and of myrrh. And having been warned in a dream not to go back to Herod, they returned to their country by another route.

The following thoughts are those of Father Phil Bloom: Here is a quote from Blaise Pascal. He was a seventeenth century scientist who - among other things - invented a calculating machine that became the forerunner for the modern computer. "There are only three types of people; those who have found God and serve him; those who have not found God and seek him, and those who live not seeking, or finding him. The first are rational and happy; the second unhappy and rational, and the third foolish and unhappy." We see those three types represented in our readings at Christmas time. Among the foolish and unhappy is King Herod. He pretends to seek God, but his real concern is to defend his power and his pleasures. But he was far from happy. Tortured by suspicions, he murdered members of his own family, including his wife, and two sons. Herod - in an extreme way - represents the class of people who neither seek nor find God.At the other end of the spectrum are those who have found God and serve him. Two obvious examples are St. Joseph and the Blessed Virgin Mary. We can also include the shepherds in that happy group. In the middle are the Magi. They represent all honest seekers. (Homily from Father Phil Bloom - http://homilies.net/)

When reflecting on the Magi, one main thought for our consideration today can be: Following a star. The moment I hear the word ‘star’, many thoughts rush in. The first time, probably, I heard this term was in my KG class… “Twinkle, twinkle little star…” From then on, I have learnt of quite a few ‘stars’ in my life.
The term ‘star’ is used to indicate someone or something special. Unfortunately, in India this term has been used very generously. We have too many stars – mega stars, super stars! It is also unfortunate that lots of people ‘follow these stars’ and reach nowhere. The less is said about this, the better.
For us living in the 21st century, there seems to be no time to look to the heavens to gaze upon stars. We are dazzled and even blinded by too many artificial stars and hence real stars have receded from our view. We hardly look up.
Following a star is possible only at night. Stars are not visible during the day. This means that these wise men must have done most of their journey in the night – not an easy option given their mode of transport etc. It must have been very difficult to gaze upon one little star among the hundreds on a clear sky. What if the sky was not clear? Then they would have to wait until clouds and mist clear. So, their journey must have taken nights, many nights. On quite a few of those nights they may have lost sight of the star due to various reasons. Still, they persisted. This alone is reason enough to celebrate!
A parting thought on ‘following a star’ is this: When we begin to follow a star, let us look for real, inspiring stars even if this means lots of challenges and lots of hardships.

“This is my quest
To follow that star
No matter how hopeless
No matter how far”

"The Impossible Dream"
from MAN OF LA MANCHA (1972) written by Joe Darion


நாளுமொரு நல்லெண்ணம்: வீரமும் தியாகமும்
வீரத்தையும் தியாகத்தையும் வாழ்வில் சரிவர கலந்து வாழ்ந்த இருவரின் பிறந்த நாள் ஜனவரி 3.
1760ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 3 பிறந்தவர் கட்ட பொம்மன். தனது 30வது வயதில் பாளையக்காரராகப் பொறுப்பேற்றார். ஆங்கிலேயரை எதிர்த்து போராடி, 1799ஆம் ஆண்டு அக்டோபரில் கயத்தாறில் தூக்கிலிடப்பட்டார். வீரமும், தியாகமும் இணைந்தன இந்த மாவீரனில்.
1840ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 3 பெல்ஜியத்தில் பிறந்தவர் பீட்டர் தமியான். தனது 24வது வயதில் ஒரு குருவாக ஹவாய்த் தீவில் தன் பணியை ஆரம்பித்தார். அங்கு பரவி வந்த தொழுநோயைக் கட்டுபடுத்த, அந்த நோய் கண்டவர்கள் மொலாக்கா என்ற இடத்தில் தனிமை படுத்தப்பட்டனர். இந்த நோயாளிகளுக்காகத் தன்னையே முழுவதும் அர்ப்பணித்த அருட்தந்தை தமியான் 25 ஆண்டுகள் இவர்கள் மத்தியில் பணிபுரிந்து இறுதியில் இந்த நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு, 1889ஆம் ஆண்டு தன் 49வது வயதில் இறையடி சேர்ந்தார். சென்ற 2009ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 11ஆம் நாள் இவர் புனிதராக உயர்த்தப்பட்டார்.
வீரமும், தியாகமும் இணைந்தன மாவீரன் கட்ட பொம்மனிடம். தியாகமும் வீரமும் இணைந்தன புனித தமியானிடம். வீரமும் தியாகமும் இணைய வேண்டும். வீரமில்லாத தியாகம் வெகு சீக்கிரம் முடங்கிப் போகும். தியாகமில்லா வீரம் வெகு சீக்கிரம் வெறியாகிப் போகும்.

ஞாயிறு சிந்தனை
கிறிஸ்துமஸ் நாடகங்களைப் பற்றி ஏற்கனவே பேசியிருக்கிறேன். சிறுவயதில் அந்த நாடகங்களில் எனக்குப் பிடித்த பாத்திரங்கள் யார் தெரியுமா? மூன்று ராஜாக்கள். அந்த மூன்று ராஜாக்களில் ஒருவராக நடிப்பதற்கு ஆசை. காரணம்? அந்த மூன்று பேரும் பளபளப்பாய் உடை அணிந்து வருவர். தலையில் தங்கக் காகிதத்தில் செய்த மகுடம் வைத்திருப்பர். இப்படி அலங்காரமாக வந்து போக வேண்டும். அவ்வளவுதான். வசனங்கள் மனப்பாடம் செய்யத் தேவையில்லை.
சின்ன வயதில் இவ்வளவு எளிதாக, பகட்டாகத் தெரிந்த இந்த அரசர்கள் இன்று என்னைப் பிரமிக்க வைக்கிறார்கள், ஒருவகையில் என்னை பயமுறுத்துகிறார்கள். ஏன் இந்த பிரமிப்பு? பயம்? சொல்கிறேன்.
மூன்று ராஜாக்கள், மூன்று அரசர்கள் அல்லது மூன்று ஞானிகள் என்று பலவாறாக அழைக்கப்படும் இந்த மூவரும் யார்? வரலாற்று பூர்வமான, துல்லியமான பதில்கள் இந்தக் கேள்விக்கு எளிதில் கிடைக்காது. மத்தேயு நற்செய்தியில் மட்டும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் இந்த மூவரும் கடந்த 20 நூற்றாண்டுகளாக பல கோடி மக்களின் மனங்களில் இறைவனைத் தேடும் தாகத்தை உண்டாக்கியிருக்கிறார்கள். இந்த ஒரு காரணம் போதும் இவர்களுக்கு விழா எடுப்பதற்கு.

மத்தேயு நற்செய்தி 2: 1-12
ஏரோது அரசன் காலத்தில் யூதேயாவிலுள்ள பெத்லகேமில் இயேசு பிறந்தார். அப்போது கிழக்கிலிருந்து ஞானிகள் எருசலேமுக்கு வந்து, “யூதர்களின் அரசராகப் பிறந்திருக்கிறவர் எங்கே? அவரது விண்மீன் எழக் கண்டோம். அவரை வணங்க வந்திருக்கிறோம்” என்றார்கள். இதைக் கேட்டதும் ஏரோது அரசன் கலங்கினான். அவனோடு எருசலேம் முழுவதும் கலங்கிற்று. அவன் எல்லாத் தலைமைக் குருக்களையும், மக்களிடையே இருந்த மறைநூல் அறிஞர்களையும் ஒன்று கூட்டி, மெசியா எங்கே பிறப்பார் என்று அவர்களிடம் விசாரித்தான். அவர்கள் அவனிடம், “யூதேயாவிலுள்ள பெத்லகேமில் அவர் பிறக்க வேண்டும். ஏனெனில், ‘யூதா நாட்டுப் பெத்லகேமே, யூதாவின் ஆட்சி மையங்களில் நீ சிறியதே இல்லை; ஏனெனில், என் மக்களாகிய இஸ்ரயேலை ஆயரென ஆள்பவர் ஒருவர் உன்னிலிருந்தே தோன்றுவார்’ என்று இறைவாக்கினர் எழுதியுள்ளார்” என்றார்கள். பின்பு ஏரோது யாருக்கும் தெரியாமல் ஞானிகளை அழைத்துக் கொண்டு போய் விண்மீன் தோன்றிய காலத்தைப் பற்றி விசாரித்து உறுதி செய்து கொண்டான். மேலும் அவர்களிடம், “நீங்கள் சென்று குழந்தையைக் குறித்துத் திட்டவட்டமாய்க் கேட்டு எனக்கு அறிவியுங்கள். அப்பொழுது நானும் சென்று அக்குழந்தையை வணங்குவேன்” என்று கூறி அவர்களைப் பெத்லகேமுக்கு அனுப்பி வைத்தான். அரசன் சொன்னதைக் கேட்டு அவர்கள் புறப்பட்டுப் போனார்கள். இதோ! முன்பு எழுந்த விண்மீன் தோன்றிக் குழந்தை இருந்த இடத்திற்கு மேல் வந்து நிற்கும்வரை அவர்களுக்கு முன்னே சென்று கொண்டிருந்தது. அங்கே நின்ற விண்மீனைக் கண்டதும் அவர்கள் மட்டில்லாப் பெருமகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள். வீட்டிற்குள் அவர்கள் போய்க் குழந்தையை அதன் தாய் மரியா வைத்திருப்பதைக் கண்டார்கள்; நெடுஞ்சாண்கிடையாய் விழுந்து குழந்தையை வணங்கினார்கள்; தங்கள் பேழைகளைத் திறந்து பொன்னும் சாம்பிராணியும் வெள்ளைப்போளமும் காணிக்கையாகக் கொடுத்தார்கள். ஏரோதிடம் திரும்பிப் போக வேண்டாம் என்று கனவில் அவர்கள் எச்சரிக்கப்பட்டதால் வேறு வழியாகத் தங்கள் நாடு திரும்பினார்கள்.

இன்று நாம் கொண்டாடும் மூன்று அரசர் அல்லது மூன்று ஞானிகள் திருநாள், இறைவன் தன்னை உலகமனைத்திற்கும் வெளிப்படுத்திய திருக்காட்சி திருநாள் எனக் கொண்டாடப்படுகிறது. இறைவன் தங்களுக்கு மட்டுமே தோன்றுவார் என்று எண்ணி வந்த யூத குலத்தவருக்கு இந்தத் திருநாள், இதில் பொதிந்திருக்கும் உண்மை அதிர்ச்சியைத் தந்திருக்கும். வான தூதர் வழியாக, எரியும் புதர் வழியாக தங்களுக்கு மட்டுமே தோன்றிய இறைவன் இன்று மற்றவருக்கும் தோன்றினார் என்பது அவர்களுக்கு அதிர்ச்சி. எந்த ஒரு மனிதக் குழுவாலும் ஒளித்து வைக்க முடியாதவர் இறைவன். இறைவன் இந்த உலகத்தின் பொது சொத்து. யாருக்கும் தனிப்பட்ட வகையில் சொத்தாக முடியாது. உண்மையில் பார்க்கப்போனால் இந்த உலகமே அவரது சொத்து. இப்படியிருக்க, இந்த இறைவனைப் பங்கு போட்டு பிரித்து அதனால், மக்களையும் பிரிக்கும் பல எண்ணங்கள் தவறானவை என்பதைச் சுட்டிக்காட்டும் விழா இது. இறைவனையும், மக்களையும் பிரிக்கும் பல எண்ணங்கள் இந்த புத்தாண்டில் களையப்பட வேண்டுமென முதலில் வேண்டிக்கொள்வோம்.
தன்னைத் தேடும் அனைவருக்கும் தன்னை வெளிப்படுத்தும் அழகு அவரது. இன்னும் இதில் அழகு என்னவெனில், அவரைத் தேடி ஏழு கடல்கள், மலைகள் தாண்டி செல்லத் தேவையில்லை. அவர் எப்போதும் எங்கும் நம்மைச் சூழ்ந்தே இருக்கிறார். அவரைக் காண நாம் மறுத்து, கண்களை, அகக் கண்களை மூடிக் கொள்வதாலேயே, அவர் தூரமாய் இருப்பதைப் போல் உணர்கிறோம்.
இறைவனைத் தேடுவதைப் பற்றி Blaise Pascal என்பவர் சொல்லிய கருத்துக்கள் இங்கே நினைவுக்கூரப்பட வேண்டியவை. அதற்கு முன், யார் இந்த Blaise Pascal? உங்களில் பலருக்கு அவரைத் தெரிந்திருக்கும். நாம் இப்போது பயன்படுத்தும் கணணி (Computer) யின் முன்னோடியான ஒரு கணக்கு இயந்திரத்தைக் கண்டு பிடித்தவர் இவர். இவர் சொன்னது: "மூன்று வகை மனிதர்கள் உள்ளனர். முதல் வகையினர் இறைவனைத் தேடி, கண்டுபிடித்து அவருக்குப் பணிவிடை செய்பவர்கள். இவர்கள் அறிவாளிகள், மகிழ்வுடன் வாழ்பவர்கள். இரண்டாம் வகையினர் இறைவனைக் காணாது தேடிக் கொண்டிருப்பவர்கள். இவர்களும் அறிவாளிகள், ஆனால், மகிழ்வின்றி வாழ்பவர்கள். மூன்றாம் வகையினர் இறைவனைத் தேடாமல், காணாமல் இருப்பவர்கள். இவர்கள் மதி இழந்தவர்கள், மகிழ்வையும் இழந்தவர்கள்."
மரியா, யோசேப்பு ஆகியோர் முதல் குழுவைச் சேர்ந்தவர்கள். இடையர்களையும் இந்தக் குழுவில் சேர்க்கலாம். இறைவனைத் தேடாமல், காணாமல் தன் உலகமே பெரிதென்று, அந்த உலகத்தில் தன்னையே கடவுள் நிலைக்கு உயர்த்திக்கொண்டு வாழ்ந்த ஏரோது, அவனுக்கு துதிபாடிக் கொண்டிருந்த குருக்கள், மறைநூல் வல்லுநர் ஆகியவர்கள் மூன்றாம் வகையினர். மதியையும், மகிழ்வையும் வாழ்வில் தொலைத்தவர்கள். இந்த எரோதைப் பற்றி இன்னும் கொஞ்சம் சிந்திப்பது நமக்கு நல்லது.
இன்றைய நற்செய்தியில் ஏரோது இயேசுவைத் தேடுவது போல் தெரியலாம். அவன் இயேசுவைத் தேடியதற்கு ஒரே காரணம்... அக்குழந்தையைக் கொல்வதற்கு. தன் அரியணைக்கு, அதிகாரத்திற்கு ஆபத்து வரக்கூடும் என்று நினைத்ததால், தன் மனைவியையும், இரு மகன்களையும் கொன்றவன் இந்த ஏரோது. இயேசுவை விட்டுவைப்பானா?
Blaise Pascal கூறிய இரண்டாவது வகையினரைத்தான் இன்று நாம் கொண்டாடுகிறோம். இந்த மூன்று ஞானிகள் இயேசுவைச் சந்திக்க வந்த இந்த நிகழ்வைப் பல கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்.
விண்மீன்களின் ஒளியில் நடந்தனர் இந்த ஞானிகள். விண்மீன்கள் என்றதும் மனதில் நட்சத்திரங்கள், ஸ்டார்கள் என்ற சொற்களும் பல எண்ணங்களை ஏற்படுத்துகின்றன. LKG யில் சொல்லித்தரப்பட்ட, இன்றும் சொல்லித் தரப்படும் Twinkle, twinkle little star என்ற குழந்தைப் பள்ளி பாடல் வரிகள் நினைவுக்கு வருகின்றன. இந்த வரிகளில் ஆரம்பித்து, பின் வாழ்க்கையில் ஸ்டார்களைப் பற்றி நான் பயின்ற பாடங்கள் பலவும் நினைவுக்கு வருகின்றன. தமிழ் நாட்டில், பல ஸ்டார்களை நாம் உருவாக்கி விட்டதால், ஸ்டார்களுக்குப் பஞ்சம் இல்லாமல் போய்விட்டது. ஆனால், இந்த ஸ்டார்களைச் சுற்றி வட்டமிடும் விட்டில் பூச்சிகளை நினைத்து வேதனையாய் இருக்கிறது.
விண்மீன்களைக் கண்டு பயணம் மேற்கொண்ட இந்த ஞானிகளைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தி சொல்லும் மற்ருமொரு விவரம்: "கிழக்கிலிருந்து வந்த ஞானிகள்." ஒரு சில விவிலிய ஆராய்ச்சியாளர்கள் இந்த ஞானிகள் இந்தியாவிலிருந்து, ஆசியாவிலிருந்து வந்தவர்கள் என்று சொல்வர். இவர்கள் கோள்களை, நட்சத்திரங்களை ஆராய்ந்து வந்தவர்கள்.
நம் தாயகத்தில் கோள்களை, நட்சத்திரங்களை வைத்து வாழ்வில் பல முடிவுகள் எடுக்கப்படுவதை நினைத்துப் பார்க்கலாம். ஒருவர் பிறந்த தேதியால், பிறந்த நேரத்தால் அவருக்குக் குறிக்கப்படும் நட்சத்திரம் அவரது வாழ்க்கையில் பல நேரங்களில் பெரும் தாக்கங்களை ஏற்படுத்துகின்றன என்பதை நாம் அறிவோம். இப்படி கோள்களையும், நட்சத்திரங்களையும் நம் வாழ்க்கையை நடத்திச் செல்ல விட்டுவிட்டு, பல நேரங்களில் நம்மையும், நம் குடும்பங்களையும் வழிநடத்தும் பொறுப்பிலிருந்து நாம் விலகிப் போகிறோமா என்பதைச் சிந்திக்கலாம்.
இந்த ஞானிகள் விண்மீன் தோன்றியதைக் கண்டனர். பயணத்தை மேற்கொண்டனர். விண்மீன் இரவில் மட்டுமே கண்ணுக்குத் தெரியும். பகலில் தெரியாது. எனவே இந்த ஞானிகள் இரவில் தங்கள் பயணத்தை அதிகம் செய்திருக்க வேண்டும். இரவில் மேற்கொள்ளும் பயணங்கள் எளிதல்ல. அதுவும் தூரத்தில் தெரியும் ஒரு சிறு விண்மீனைப் பல்லாயிரம் விண்மீன்களுக்கு நடுவே மீண்டும் மீண்டும் அடையாளம் கண்டு அந்த விண்மீனைத் தொடர்வது அவ்வளவு எளிதல்ல. பல இரவுகள் மேகங்களும், பனிமூட்டமும் அந்த விண்மீனை மறைத்திருக்கும். அந்த நேரங்களில் மேகமும், பனியும் விலகும் வரைக் காத்திருந்து மீண்டும் விண்மீனைப் பார்த்து எத்தனை எத்தனை இரவுகள் அவர்கள் நடந்திருக்க வேண்டும்? இத்தனை இடர்பாடுகள் மத்தியிலும் ஒரே குறிக்கோளுடன் இரவின் துணையில் பல ஆயிரம் மைல்கள் பயணம் செய்த அந்த ஞானிகளின் மன உறுதி நமக்கெல்லாம் நல்லதொரு பாடம்.
நாம் வாழும் அவசர உலகில், விண்மீன்களைப் பார்ப்பது அரிது. மிகவும் அரிது. நம்மில் பலர் வாழ்வது நகரங்களில். அங்கு இரவும் பகலும் எரியும் செயற்கை விளக்குகளின் ஒளியில் நாம் வானத்தையே மறந்து வாழ்கிறோம். வானத்தை நிமிர்ந்து பார்க்கக் கூட நமக்கு இப்போது நேரமில்லை. எப்போது வானத்தைப் பார்ப்போம்? மேகங்கள் திரண்டு வரும் போது, "ஒருவேளை மழை வருமோ?" என்ற சந்தேகப் பார்வையோடு வானத்தைப் பார்ப்போம்.
கருமேகம் சூழும் போது சந்தேகத்தோடு நிமிர்ந்து வானத்தைப் பார்க்கிறோம். அதேபோல், உள்ளத்தில் கரு மேகங்கள் சூழும் போதும் மீண்டும் வானத்தைச் சந்தேகத்தோடு பார்க்கிறோம்... கடவுள் என்ற ஒருவர் அங்கிருக்கிறாரா என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள. சந்தேகம் என்பது கறுப்புக் கண்ணாடி போன்றது. கறுப்புக் கண்ணாடியை அணிந்து கொண்டால், பார்ப்பது எல்லாமே கருமையாகத்தானே தெரியும்.
சந்தேகம் வரும்போது மட்டும் வானத்தைப் பார்த்தால், அங்கே கருமேகங்கள் மட்டுமே தெரியும். அந்தக் கருமேகங்களுக்குப் பின் கண் சிமிட்டும் விண்மீன்கள் தெரியாது. அந்த விண்மீன்கள் கொடுக்கும் அழைப்பும் தெரியாது.
நம் வாழ்க்கையில் உண்மை விண்மீன்கள் தொலைந்து போகும் போது, அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப, மற்ற போலியான, செயற்கையான ஸ்டார்கள் மனதை ஆக்கிரமித்து விடுகின்றன. இன்று நாம் சிந்திக்கும் இந்த ஞானிகள் எத்தனை இரவுகள் விண்மீனைத் தொலைத்துவிட்டு வேதனை பட்டிருப்பார்கள்? இருந்தாலும் இறுதிவரை மனம் தளராமல் பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்கள், இலக்கை அடைந்தார்கள். கடவுளைக் கண்டார்கள்.
வெகு தூரத்திலிருக்கும் விண்மீன்களை நோக்கிப் பயணங்களை ஆரம்பித்தால், அடுத்திருக்கும் அம்புலியிலாவது காலடி வைக்க முடியும். கிளம்பும்போதே, அடுத்த ஊர் போதுமடா சாமி என்று குறுகிய குறிக்கோளுடன் ஆரம்பித்தால், அடுத்த ஊரென்ன, அடுத்த வீட்டைக் கூட அடைய மாட்டோம். உள்ளுவதெல்லாம் உயர்வுள்ளல் என்ற சொற்கள் நினைவிருக்கும் இல்லையா?உண்மையான விண்மீன்களைப் பார்த்ததால், அந்த விண்மீன் காட்டிய பாதையில் சென்றதால் தங்கள் வாழ்க்கைப் பாதையையே மாற்றிய ஞானிகளைப் போல் எத்தனையோ நல்ல உள்ளங்கள் தங்களையும், உலகத்தையும் மாற்றியிருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பற்றி தொடர்ந்து சிந்திப்போம்.

SAVE… DELETE… CLEAN UP VIRUSES! நன்றல்லது அன்றே மற!

We have begun a New Year. I wrote this Biblical Reflection for the last day of the year 2009. I should have posted this on that day itself. I am sorry for being late. But, the thoughts that I have shared will be relevant, any time of the year. The core of this reflection is simply family life.
Whenever we bid goodbye to someone or when someone retires from job, there would be a function to thank that person. We are bidding goodbye to 2009. Naturally, this is a time to say thanks. There could be lots of reasons to say thanks. One of the reasons to be thankful for is our families. Have you ever thanked the members of your family? Yes… when my son got his Ph.D., when my wife got her promotion in the office… These could be some of the answers. What I am saying is the simple everyday thanks. At the end of a year, if the whole family just sits around a meal, or, better still, if all the members of the family just sit around and thank each other for the wonderful year they have spent together… how nice it would be? Wouldn’t that be artificial if I were to tell my family members thanks for everyday events? The reasoning behind this is: what happens in the family is just the natural duty of every member. Then why thank them specially?
We tend to take things so much for granted. There are so many gifts that surround us and most of them are taken for granted. A simple example is the air we breathe in. How many times did we breathe in and out today? The last hour? Oh, please… there are so many more important things to think about. Granted, dear friend.
There comes a time when this taken-for-granted breathing becomes very important. When we are drowning in water and do not know how to swim. When we are caught in an elevator during a power failure. When we suffer from asthmatic attack. These moments bring home to us the great gift of God – namely breathing.
In many a family, when someone is seriously ill, then the family members gather around the person; hold his or her hand and share deep feelings either through silence or through words that spring from the heart – words of gratitude or words of reconciliation.
How come we realise that someone or something is very special only when we are deprived of him / her / it? Why don’t we feel this way and express our deeper sentiments on a more regular basis? The end of the year is one such special moment when we can surely think of all the blessings we have received from and through our families. We can surely express our thanks not only to God but also to one another.
To help us realise how precious is one’s family, we need to look at some numbers. Jesus is said to have spent 33 years on earth. Out of these 33, he seemed to have spent only three years in public ministry. The rest of the 30 years were spent in the obscurity of Nazareth, in a family. For every one year of public life Jesus spent ten years in a family. If Jesus was over concerned about his mission, he must have begun early, say, soon after the episode in the temple, when he was just twelve. But, Jesus must have had some special reason to have spent 30 years in a family. The Gospel for Dec.30th as well as the last lines of the Gospel for Holy Family Sunday says:
“They returned to Galilee to their own town of Nazareth. And the child grew and became strong; he was filled with wisdom, and the grace of God was upon him.” “Then he went down to Nazareth with them and was obedient to them. But his mother treasured all these things in her heart. 52And Jesus grew in wisdom and stature, and in favor with God and men.” (Luke 2: 39-40, 51-52)

Talking of families, I am reminded of a story about how a man wanted to prove his love for his newly wed wife. He spent long days and nights trying to prove his love for her by climbing the highest mountain on barefoot. He swam across the deep sea at night. He crossed the desert without food and water…. All these Herculean efforts were undertaken to prove his love for his wife. After accomplishing all these adventures, when he returned home, his wife had already left with another man. I am thinking of all those who work so hard for their families that they hardly have anytime for the family. They are not at home!
Being at home, once again, does not prove everything. Mere physical presence at home need not mean being present to family members. All of us know the famous story of a couple who lived under the same roof, sitting next to one another. Both were glued to the TV for years together. Once there was a power failure. When the TV died, they came alive. The husband turned to the wife and said, “Hi, haven’t we met earlier?” The wife said, “Yes, I think so.” Then they shared their names and addresses. They were surprised that both had the same address. Before they wanted to speak about this surprise, but power came back and the TV came alive. There ended their conversation.
This is an exaggerated story, of course. But, it clearly points to the possibility of how we can live under the same roof and still be total strangers. We could be physically staying close to one another but remain worlds apart. The aches and pains we have accumulated over the years is one sure reason to stay worlds apart. When these hurts are not resolved, gangrene sets in and we need to amputate. Divorce… separation! When this is not possible due to various social pressures, then we stay as strangers all through life under the same roof.
Amnesia can help heal our accumulated hurts… This may sound frivolous. But, it is worth our consideration. Bernie Siegel has written a story of a person who, while working on the roof of his house has a fall and becomes unconscious. When he comes around, there is a lovely lady standing close by with lot of concern. She says, “How do you feel honey?” The man asks her why she should call him ‘honey’. She introduces herself as his wife. Then she introduces five lovely kids as his children. After this, she takes him inside a beautiful house. Everything and everybody seems to be so good and lovely. The man soon realises that he has had a fall and hence he has lost his memory. This continues for almost a year. The man spends that year in total bliss. Then his memory returns. He becomes a psychological wreck. He is not able to cope with his old self. He wishes thus: How nice it would be if he could get up from bed each day in total amnesia!
Once again, an exaggerated story, perhaps. The capacity for amnesia is in our hands… our minds. We probably need to develop a heart and mind capable of selective amnesia – to ‘save’ only happy, good memories and ‘delete’ the not-so-good ones. May the end of a calendar year help us to clean up our mental computers.

இன்னும் ஒரே ஒரு நாள். 2009ஆம் ஆண்டு விடைபெறும். அதற்கு அடுத்த நாள் 2010ஆம் ஆண்டு அடியெடுத்து வைக்கும். விடை பெறும் ஆண்டு, வருகின்ற ஆண்டு... இந்த நாட்களில் பல்வேறு எண்ணங்கள் மனதில் நிறையும்; அதே நேரம் ஒரு சில எண்ணங்கள் மனதை வருத்தும். ஒருவரை வழியனுப்பும் போது, அல்லது ஒருவர் பணி ஒய்வு பெற்று செல்லும்போது சொல்லப்படும் நன்றியுரைகள் நீளமானதாய் இருக்கும். 2009ஆம் ஆண்டை வழியனுப்பும் போது மனதில் நன்றி மேலோங்கியிருந்தால் நன்றாக இருக்கும். நன்றி சொல்வதற்கு நூறு காரணங்கள் இருக்கும்... அமர்ந்து இன்னும் ஆழமாக யோசித்தால், இந்த நூறு பல நூறாக, குறைந்தது 365ஆக, ஆயிரமாக மாறும். அது நம் மனதைப் பொறுத்தது.
நாம் நன்றி சொல்லுக்கூடிய காரணங்களில் ஒன்றாக நான் இப்போது பார்க்க விழைவது நம் குடும்பங்களை. அன்பர்களே, நம் இல்லங்களில், குடும்பத்தினருக்கு என்றாவது நன்றி சொல்லியிருக்கிறோமா? ஒருவேளை, நம் இல்லங்களில் நடைபெறும் செபக் கூட்டங்களில் நன்றி சொல்லியிருப்போம். ஆனால், நான் சொல்வது வித்தியாசமான நன்றி நிகழ்வு. இந்த நன்றிகூறும் நிகழ்வை நான் இப்படி கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். குடும்பத்தில் அனைவரும், ஒரு மேஜையில் அமர்ந்து உணவை உண்ணும்போதோ, அல்லது TV போன்று கவனத்தைத் திசை திருப்பும் எந்தவித நிகழ்வும் இல்லாத ஒரு நேரத்தில் அனைவரும் அமர்ந்து ஒவ்வொருவரும் அந்த ஆண்டு தன் குடும்பத்தி னரிடமிருந்து பெற்ற நன்மைகளை எடுத்துச் சொல்லி, ஒருவருக்கொருவர் நன்றி சொன்னால் எப்படி இருக்கும்?
“ஓ, அது செயற்கையாக இருக்கும். குடும்பத்தில் இருப்பவர்களுக்கு ஏன் நன்றியெல்லாம் சொல்லவேண்டும்? அது அவரவர் கடமை தானே. பிரமாதமாக, அல்லது பிரமிக்கும் வகையில் ஏதாவது ஒன்று நடந்தால், அந்த நேரத்தில் இந்த உணர்வுகளைச் சொல்லலாம். தினம், தினம் நடக்கும் செயல்களுக்கெல்லாம் நன்றி சொல்ல வேண்டுமா?” இப்படி ஓடும் உங்கள் எண்ண ஓட்டங்களுக்கு என் பதில் இது: அன்பு உள்ளங்களே, கடந்த ஒரு வாரமாக அல்லது புதுமைகளைப் பற்றி விவிலியத்தேடலில் நான் அவ்வப்போது கூறிய ஒரு கருத்தை மீண்டும் சொல்கிறேன். வானத்தைப் பிளந்து கொண்டு வரும் அற்புதங்கள் மட்டும் புதுமைகள் அல்ல. சந்தடி இல்லாமல், கதவைக் கூட தட்டாமல் உரிமையோடு நம் உள்ளத்தில் நுழையும் நல்லவைகளும் புதுமைகள் தாம்.
சப்தமில்லாமல் வாழ்வில் நுழையும் புதுமைகளில் குடும்பங்களும் அங்கு தினமும் நடக்கும் புதுமைகளும் அடங்கும். இந்த தினசரிப் புதுமைகள் நடக்கும் போது இவைகளைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருந்துவிட்டு, இவை இல்லாமல் போகும் போது இவைகளுக்காக ஏங்குவதில்லையா? ஒரு சின்ன உதாரணம் சொல்கிறேன். நம்மைச் சுற்றி நாம் சுவாசிக்கும் காற்று எப்போதும் இருக்கிறது. சுவாசிக்கும் திறமை நமக்கு இருக்கிறது. என்றாவது ஒரு நாள் அந்தக் காற்றுக்கு, அல்லது நம் சுவாசத்திற்கு நன்றி சொல்லியிருக்கிறோமா? இல்லை. ஆனால், நீச்சல் தெரியாமல், தண்ணீரில் விழுந்து மூழ்கிக்கொண்டிருக்கிறோம். அல்லது, மின்சக்தி தடைபட்டு liftல் மாட்டிக் கொண்டு அந்த இருட்டில் மூச்சடைப்பதைப் போல் உணர்கிறோம். அல்லது, ஆஸ்த்மாவினால் துன்பப்பட்டு, மூச்சுவிட முடியாமல் தவிக்கிறோம். இந்த நேரங்களில், சுவாசத்தைப் பற்றி நினைப்பதில்லையா? அல்லது, அந்த பயங்கரமான சூழ்நிலைகளிலிருந்து தப்பி வந்ததும், மீண்டும் சுவாசிக்க ஆரம்பித்ததும்... நாம் சுவாசிக்க முடிகிறதே என்பதற்காக நன்றி சொல்வதில்லையா?
சில குடும்பங்களில் யாராவது மிகவும் உடல் நலம் குன்றியிருக்கும் போது, ஏறக்குறைய சாகும் தருவாயில் இருக்கும்போது அவர்களது கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு, நன்றி கூறுவது, மன்னிப்பு கேட்பது என்று ஆழமான உள்ளப் பரிமாற்றங்கள் நடக்கின்றனவே. இப்படி உள்ளத்திலிருந்து எழும் ஆழ்ந்த பரிமாற்றங்கள் ஏன் அன்றாட நிகழ்வாக அல்லது, அவ்வப்போது நடக்கும் ஒரு நிகழ்வாக மாறுவதில்லை? ஒன்றை இழக்கும் போது அல்லது இழக்கும் நிலையில் இருக்கும் போதுதான் அதன் சிறப்பை உணர வேண்டுமா?
நமது குடும்பங்களில் தினம் தினம் அற்புதங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. இந்த ஆண்டு நிறைவடையும் நேரத்தில் இந்த அற்புதங்களை நினைத்து, அசைபோட்டு நன்றி சொல்வோம். அதற்கு உதவியாக, இன்றைய (30.12) நற்செய்தியின் ஒரு பகுதியையும், சென்ற ஞாயிறு நாம் வாசித்த நற்செய்தியின் இறுதி வரிகளையும் மீண்டும் உங்களுக்கு நினைவு படுத்துகிறேன்.

லூக்கா நற்செய்தி 2: 36-40
ஆசேர் குலத்தைச் சேர்ந்த பானுவேலின் மகளாகிய அன்னா என்னும் இறைவாக்கினர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் வயது முதிர்ந்தவர்; மணமாகி ஏழு ஆண்டுகள் கணவரோடு வாழ்ந்தபின் கைம்பெண் ஆனவர்; அவருக்கு வயது எண்பத்து நான்கு. அவர் கோவிலைவிட்டு நீங்காமல் நோன்பிருந்து மன்றாடி அல்லும் பகலும் திருப்பணி செய்துவந்தார். அவரும் அந்நேரத்தில் அங்கு வந்து கடவுளைப் புகழ்ந்து எருசலேமின் மீட்புக்காகக் காத்திருந்த எல்லாரிடமும் அக்குழந்தையைப்பற்றிப் பேசினார். ஆண்டவருடைய திருச்சட்டப்படி எல்லாவற்றையும் செய்துமுடித்த பின்பு அவர்கள் கலிலேயாவிலுள்ள தங்கள் ஊராகிய நாசரேத்துக்குத் திரும்பிச் சென்றார்கள். குழந்தையும் வளர்ந்து வலிமை பெற்று ஞானத்தால் நிறைந்து கடவுளுக்கு உகந்ததாய் இருந்தது.
லூக்கா நற்செய்தி 2 51-52
பின்பு இயேசு அவர்களுடன் சென்று நாசரேத்தை அடைந்து அவர்களுக்குப் பணிந்து நடந்தார். அவருடைய தாய் இந்நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் தமது உள்ளத்தில் பதித்து வைத்திருந்தார். இயேசு ஞானத்திலும் உடல்வளர்ச்சியிலும் மிகுந்து கடவுளுக்கும் மனிதருக்கும் உகந்தவராய் வாழ்ந்து வந்தார்.

இந்த வரிகளுடன் லூக்கா இயேசுவின் குழந்தைப் பருவத்தை முடிக்கிறார். அதன் பின் தொடர்வது இயேசுவின் திருமுழுக்கு, பணி வாழ்வு... இயேசு வாழ்ந்தது முப்பத்து மூன்று ஆண்டுகள் என்று பாரம்பரியம் சொல்கிறது. இந்த 33 ஆண்டுகளில் 3 ஆண்டுகளே அவர் பணி வாழ்வில் செலவிட்டார். மீதி 30 ஆண்டுகளை ஒரு குடும்பத்தில் செலவிட்டார். அந்த குடும்பத்தில் தான் அவர் உடல் வலிமை, ஞானம் அனைத்தும் பெற்றதாக நற்செய்தி சொல்கிறது. பணி செய்த ஒவ்வொரு ஆண்டுக்கும் அவர் தன் குடும்பத்தில் 10 ஆண்டுகள் தயாரித்ததைப் போல் தெரிகிறது. 3:30 என்ற இந்த கணக்கே இயேசு குடும்ப வாழ்க்கைக்குக் கொடுத்த முக்கியத்துவத்தைச் சொல்லாமல் சொல்கிறது.
குடும்ப வாழ்வு என்பதை... குடும்பத்திற்காக வாழ்வது, குடும்பத்தில் வாழ்வது, அல்லது குடும்பமே வாழ்வாவது என்ற கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்.
புதிதாக மணமான ஒரு மனிதன் தன் மனைவி மேல் மிக அதிகம் அன்பு கொண்டிருந்தார். அந்த அன்பை நிரூபித்து காட்ட, அவர் ஒவ்வொரு நாளும் கடுமையான சாகசங்களைச் செய்தாராம். ஒரு நாள் ஆழமான கடலில் பல மைல்கள் நீந்தினார். அடுத்த நாள், மிக உயர்ந்த மலை மீது ஏறினார். அதற்கும் அடுத்த பல நாட்கள் கடினமான ஒரு பாலை நிலத்தில் உணவோ நீரோ இன்றி கடந்து வந்தார். எல்லாம்... தன் மனைவியின் மீதுள்ள அன்பை நிரூபிக்க அவர் எடுத்துக் கொண்ட முயற்சிகள். இப்படி பல நாட்கள் தன் சாதனைகளை முடித்து விட்டு வீட்டுக்கு அவர் வந்த போது, அவர் மனைவி வேறொருவரை மணந்து கொண்டு வேற்றூர் சென்றுவிட்டாராம்.
குடும்பத்திற்காக வாழ்பவர்கள் செய்யக்கூடிய ஒரு தவறை இந்தக் கதை நமக்குச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. குடும்பத்திற்காக வாழ்பவர்கள் செய்யக்கூடிய தவறு என்ன? அவர்கள் குடும்பத்திற்காக இரவும் பகலும் செய்யும் வேலைகளால், குடும்பத்தையே மறந்து, குடும்பத்தை விட்டு அதிக நேரம் வெளியிலிருப்பது தான்.
குடும்பத்திற்காக வாழ்வது போதாது. குடும்பத்தில் வாழவேண்டும். ஆனால், குடும்பத்தில் வாழ்பவர்களெல்லாம் குடும்பத்துடன் வாழ்கின்றனர் என்றும் சொல்லிவிட முடியாது. இல்லையா? ஒரு சிலர் குடும்பத்தில் உடலளவில் வாழ்ந்தாலும், மனதளவில் மனைவியிடமிருந்தும், பிள்ளைகளிடமிருந்தும் பல மைல்கள், ஏன்? பல உலகங்கள் தள்ளி தூரமாய் வாழ்வதையும் பார்க்கிறோம். இந்த தூரத்தை, இந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப பல முயற்சிகள், வேறு பல விளைவுகள்... நாம் வாழும் இந்த நாட்களில் இந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப TV மிக அதிகமாகப் பயன்படுகிறதோ என்ற பயம் எனக்கு.
TV நம் வாழ்க்கையில் உண்டாக்கும் தாக்கத்தைக் கூறுவதற்காக சொல்லப்படும் ஒரு சிறுகதை. கணவனும், மனைவியும் TVக்கு முன் அமர்ந்திருக்கின்றனர். பல ஆண்டுகள் இப்படியே அமர்ந்திருக்கின்றனர் இவர்கள். ஒரு நாள் மின்சக்தி தடைபடுகிறது. TV உயிரிழந்ததும் இவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரிக்கின்றனர். அப்போது கணவன் தன் மனைவியைப் பார்த்து "ஹலோ, உங்களை நான் எங்கேயோ பார்த்திருக்கேனே" என்கிறார். மனைவியும் அப்படியே சொல்கிறார். பின்னர் தங்கள் பெயர்களைப் பரிமாறுகின்றனர், தங்கள் முகவரிகளைச் சொல்கின்றனர். இருவருக்கும் ஒரே ஆச்சரியம் என்னவென்றால் இருவரின் முகவரிகளும் ஒரேபோல் இருப்பதுதான். இந்த ஆச்சரியத்தைப் பற்றி அவர்கள் இன்னும் பேச முயலும் போது, மின்சாரம் திரும்ப வருகிறது, TV உயிர் பெறுகிறது, அவர்கள் பேச்சு அத்தோடு நின்று போகிறது.
மிகைப்படுத்தி சொல்லப்பட்டுள்ள ஒரு கதைதான். ஆனால், இதைப் போன்ற ஒரு அனுபவம் நமக்கு இருப்பதில்லையா? ஒரே கூரைக்கடியில் வாழ்ந்தாலும் நம் குடும்பங்களில் எத்தனை பேர் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்து கொள்ளாமல், புரிந்து கொள்ளாமல் அன்னியர்களைப் போல், தூரப்பட்டு வாழ்ந்து வருகிறோம்.
இப்படி அன்னியப் படுவதற்கு ஒரு காரணம்? காயங்கள்... மனதில் உண்டாகும் காயங்கள். இந்தக் காயங்களை ஆற்றுவதற்கு பல வழிகள் இருந்தாலும், காயங்களுடனே வாழ்ந்து அந்தக் காயங்கள் புரையேறிப்போகும் அளவுக்கு விட்டு விடுவதால், புரையேறிப் போன கையையோ, காலையோ வெட்டுவது போல் குடும்பத்தில் ஒருவரை ஒருவர் பிரிந்து வாழ்வதுதான் ஒரே வழி என்ற சூழ்நிலை உருவாகிறது. சமுதாயத்திற்கு பயந்து, குடும்பப் பெயர் கெட்டுவிடும் என்று பயந்து, விவாகரத்து செய்யாமல் ஒரே கூரைக்கடியில் அன்னியர்களைப் போல் வாழும் பல குடும்பங்களை நம் எல்லாருக்கும் தெரியும். இவர்களது உள்ளங்களில் ஆணிவேர் விட்டு வளர்ந்திருக்கும் காயங்களை வேரோடு இறைவன் களைந்தெறிய வேண்டுமென இவர்களுக்காக வேண்டிகொள்வோம்.
இந்தக் காயங்களை ஆற்றுவதற்கு ஒரு நல்ல வழி என்ன? ஞாபகச் சக்தியை இழப்பது. நான் சொல்வது வேடிக்கையாகத் தெரியலாம். ஆனால், மருத்துவரான Bernie Siegel என்பவர் எழுதிய புத்தகத்தில் இந்த கருத்தை உள்ளடக்கிய ஒரு கதை சொல்லப்பட்டுள்ளது. கதையின் நாயகனே இந்தக் கதையை நமக்குச் சொல்கிறார்: சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், என் வீட்டு கூரை மீது வேலை செய்துகொண்டிருந்த நான், கீழே விழுந்தேன். அப்போது என் தலை தரை மீது மோதியது. நினைவிழந்தேன். கண் விழித்தபோது, ஒரு அழகான பெண் என் பக்கத்தில் கவலையோடு நின்றதைப் பார்த்தேன். "என்னங்க, எப்படி இருக்கு இப்ப?" என்று கேட்ட பெண்ணை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தேன். அவர் ஏன் என்னை ‘என்னங்க’ என்று கூப்பிட வேண்டும் என்று கேட்டேன். அப்போது அவர், "நான் உங்க மனைவி. அதனாலதான்." என்றார். அதற்கு பின் அவர் ஐந்து அழகானக் குழந்தைகளை எனக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார். "இவங்க நம்மப் பிள்ளைங்க." என்றார். பின்னர், ஒரு அழகான வீட்டுக்குள் என்னைக் கூட்டிச் சென்றார். அந்த வீடு, அங்கு இருந்த எல்லாமே மிக அழகாக இருந்தன; எல்லாருமே அழகாகத் தெரிந்தனர். இந்த அழகையெல்லாம் நான் இவ்வளவு ரசித்ததற்கு ஒரே காரணம்? நான் கூரையிலிருந்து விழுந்து, தலையில் அடிபட்ட உடன், என் ஞாபகச் சக்தியை இழந்துவிட்டேன். கடந்த காலத்தில் நடந்த எல்லாவற்றையும் மறந்து விட்டேன். அதனால், எல்லாமே புதிதாக, நன்றாக, அழகாகத் தெரிந்தது. இப்படி ஓர் ஆண்டு கழிந்தது. என் வாழ்வில் மிக அழகியக் காலம் அது. ஆனால், அந்த ஓர் ஆண்டு கழிந்ததும், திடீரென ஒரு நாள் என் நினைவுகள் திரும்பின. அதற்கு பின் எல்லாமே பழைய நிலைக்குத் திரும்பின. என்னால் மீண்டும் திரும்பி வந்த என் பழைய வாழ்க்கையைச் சமாளிக்க முடியவில்லை. ஒரு மனநிலை மருத்துவரின் உதவியை நாடினேன். அப்போதெல்லாம் என் மனதில் அடிக்கடி வந்த ஒரு ஏக்கம்: "ஒவ்வொரு நாளும் விழிக்கும் போது முந்தைய நாள் நினைவுகளெல்லாம் அழிந்து போனால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்?"
ஏக்கம் நிறைந்த கதை இது. ஆனால் ஒரு பாடம் தெளிவாகிறது. எல்லாவற்றையும் தினம் தினம் மறந்து, வாழ்க்கையைப் புதிதாக ஒவ்வொரு நாளும் ஆரம்பிக்கலாம். அல்லது வள்ளுவர் சொன்னது போல், "நன்றல்லது அன்றே மறந்து" வாழலாம். அது நம் கையில்... இல்லை, மனதில் உள்ளது.
நல்லதொரு குடும்பம் பல்கலைக்கழகம் என்று ஆரம்பித்து, குடும்பத்தைப் பற்றி சொல்லப்படும் பல்வேறு கூற்றுகள் குடும்பத்தை ஒரு பள்ளியாக, ஆலமரமாக, கோவிலாக, இன்னும் பலவாக உருவகிக்கின்றன. என் மனதில் படுவது இதுதான். குடும்பம் ஒரு புதுமை. தினம் தினம் நடக்கும் ஒரு புதுமை.
இந்தப் புதுமையை தினம் தினம் ரசிக்க ஆரம்பித்தோம் என்றால், நமது குடும்ப உறவுகள் ஆழப்படும். அந்த ஆழத்தில் மூழ்கினால், முத்தெடுக்க முடியும். குடும்பமே வாழ்வாகும். அதிசயங்களை, புதுமைகளை அனுபவிக்கும் குடும்பங்கள் தாங்கள் பெற்ற மகிழ்வை, புதுமைகைளை மற்றவர்களுடன் பகிர் ஆரம்பிப்பார்கள். அவர்களது குடும்பம் விரிவடையும். இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்று ஆரம்பித்த திருக்குடும்பம் அந்த மூவரோடு, நாசரேத்தொடு நின்று விடாமல், இன்னும் பலரைத் தங்கள் குடும்பமாக மாற்றியது.
சலனமற்ற குளத்து நீரில் ஒரு புள்ளியில் உண்டாகும் மாற்றம் வட்ட அலைகளாக பரவி குளம் முழுவதையும் நிரப்புவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். உலகம் என்ற குளத்தில் இப்படி ஒவ்வொரு ஊரிலும் ஒரு குடும்பம் திருக்குடும்பமாக மாறி, புதுமைகளைப் பரப்ப ஆரம்பித்தால்... அந்த அன்பு அலைகள் உலகம் முழுவதும் பரவினால்... அன்பு உள்ளங்களே, இந்த அழகான கற்பனையுடன் இந்த ஆண்டை முடிப்போம். வரும் ஆண்டிலும் நமது குடும்பங்களில் புதுமைகள் ஆரம்பித்து, உலகமெனும் குடும்பத்தில் பல புதுமைகள் தொடரட்டும், பெருகட்டும்...

HOLY FAMILY SANS HALO… திருக்குடும்பம் சந்தித்த ஒரு பிரச்சனை

In the week preceding Christmas quite a few phone calls were made to Vatican Radio, wishing us for Christmas and New Year. One of those calls is still fresh in my memory. The caller wished us for Christmas and then asked us to pray for her. She is working abroad for the past twelve years and has not been able to go home for Christmas. She said that all her relatives and friends would get together in her house with her parents around noon time. Once they were there, then she would call them over the phone. She would talk to all of them one by one and the call would last around one hour! “That has been my Christmas for the past twelve years, Father. I wish at least next year I am able to wish my parents and others in person”, she said. The longing to be with her family was very evident. The Season of Christmas must have made this longing more acute.
Dear Friends, all of us know that Christmas has a special magic around it. It is surely a time for families to come together. It is quite fitting that the Church has allotted the Sunday after Christmas for the Feast of the Holy Family. I wish to share my reflections along two lines:
The ‘history’ behind the feast of the Holy Family.
One of the challenges faced by the Holy Family.

The History: The feast of the Holy Family was more of a private devotion popularised by some religious congregations for many centuries. The Church made this feast more ‘official’ in the year 1921. The reason behind such a move, as I see, was the First World War. This war was over in 1918. One of the casualties of this war was the family. The tragic death of dear ones killed on the warfront, orphaned children, destroyed ‘homes’…This list would be endless. We lose more and gain almost nothing from any war. It is a pity that human beings have refused to learn this simple truth. NOBODY wins NOTHING from NO WAR… (Pardon my English!) Wishing to infuse some hope in the hearts of people devastated by this war, the Church officially integrated the Feast of the Holy Family in the liturgical cycle.
The feast of the Holy Family as we have today is a gift of the Second Vatican Council which took place in the 60s. What was so special about the 60s? Although there was no major political war, people had to face other types of wars. The world was experiencing quite a few changes. One of the major crises was the ‘rebellion’ of the youth. Young people were very disillusioned with the way the world was shaping up. Some of them tried to set things right; many others tried to ‘escape’ reality, since it was too hard to face. Many of them sought peace and love outside families. The Church, in an attempt to restore family as the locus of a healthy Christian life, included the Feast of the Holy Family as part of the octave of Christmas – the Sunday after Christmas.

In many schools and parishes around India, the week leading up to Christmas will be filled with lots of activities. (I am sure this is true of many countries.) One of them is invariably the Nativity Drama, mostly enacted by children. This drama usually begins with the Annunciation scene where a lovely girl dressed in white and blue will be praying. An angel – a cute looking, doll-like child all dressed up in white silk and two wings – will tell Mary that she is to become the mother of Jesus. Mary, without much hesitation, would say ‘yes’. Then she would go to Elizabeth and sing and dance the ‘Magnificat’. Then would come the manger, the shepherds and the Magi… all lovely scenes. I have enjoyed these shows where adorable little ones tried to remind me of the great mystery of the Incarnation.
But, deep down I also felt uneasy that we had ‘sanitized’ the Christmas story so much. What was the original Christmas like? Lot more stark, horrible, horrifying realties stared Mary, Joseph and Jesus – right in their eyes. It is surely good to depict Christmas in such nice, glorious, holy ways. But we also need to think of the first Christmas in its original colour. Was there any colour at all, I wonder!

The Challenges: I want to reflect on the Holy Family from this ‘colourless’ black-and-white perspective. The original Holy Family was not all the time praying, singing praises to God, sharing pleasantries to one another. They had to face their share of challenges. One such challenge is given in today’s gospel.

Luke 2: 41-52
Every year his parents went to Jerusalem for the Feast of the Passover. When he was twelve years old, they went up to the Feast, according to the custom. After the Feast was over, while his parents were returning home, the boy Jesus stayed behind in Jerusalem, but they were unaware of it. Thinking he was in their company, they traveled on for a day. Then they began looking for him among their relatives and friends. When they did not find him, they went back to Jerusalem to look for him. After three days they found him in the temple courts, sitting among the teachers, listening to them and asking them questions. Everyone who heard him was amazed at his understanding and his answers. When his parents saw him, they were astonished. His mother said to him, "Son, why have you treated us like this? Your father and I have been anxiously searching for you."
"Why were you searching for me?" he asked. "Didn't you know I had to be in my Father's house?" But they did not understand what he was saying to them.
Then he went down to Nazareth with them and was obedient to them. But his mother treasured all these things in her heart. And Jesus grew in wisdom and stature, and in favor with God and men.

When a newborn arrives in a family, lot of changes and adjustments are required, especially for the parents and more especially for the mother. She needs to change her daily schedule according to the schedule of the babe, especially her/his sleeping hours. As the baby grows up, many more changes are demanded of the parents. These changes are mostly physical. When the child steps into teen age, once again lot more demands are made on the parents in terms of changes in perspective. Coming of age is a moment of celebration in many cultures. It is also a time of concern.
All of us know that teen is a very challenging time for the boy or girl growing up as well as for the parents. Those who are stepping into the portals of adulthood would indicate a few / some / all of the following directly and indirectly:
That they need to be paid their due respect.
That they should not be asked too many questions.
That they have a right to experiment with life, even if this means breaking a few dos and don’ts… especially, the don’ts.

Jesus is brought to Jerusalem since he has ‘come of age’ according to the Jewish custom. Jesus stays back in Jerusalem to attend a scripture session with the scholars. Wow, that’s wonderful… Please don’t rush in with your compliments. This was not wonderful for Mary and Joseph. They had to endure two days of torture. They knew that the city of Jerusalem, during the festival days, had taken a heavy toll on families. Many youngsters simply vanished during these days and resurfaced in a revolutionary group many years later. Many others were captured by Roman soldiers without reason or rhyme. Some of these parents would have ‘met’ their sons on the cross outside the walls of Jerusalem after many years. All these and many other horrible thoughts would have rushed through the minds of Joseph and Mary. That’s why I asked you not to rush in with your compliments for Jesus staying back in Jerusalem. A sanitized perspective of the Holy Family may not allow us to see all these stark realities.
Both Joseph and Mary must have gone back to Jerusalem wondering where to look for their son in the great city and in the midst of a festive crowd? Fortunately, both knew that their child was special. They had also seen his preferences. Led by their instincts, they went to the Temple. Their instincts were right. He was there in the Temple ‘sitting among the teachers, listening to them and asking them questions’.
What would you and I have done in such a situation? We would have rushed in; would have apologised to the elders for our son being a bit impetuous; taken our son out and given him a piece of our minds… Well, we could learn some lessons from Mary and Joseph. They waited for the session to get over. The mother then opens her heart out to her son. He seems to respond in a very cold way, trying to tell them that he has come of age. Such a cold response would have hurt Mary. The gospel says that both Mary and Joseph did not understand this. Don’t we hear an echo of what we have whispered or said aloud in our families – not able to understand what was happening to our teenage son or daughter? Joseph and Mary did face the challenge of not being able to understand Jesus. The very next line has this lovely statement: But his mother treasured all these things in her heart. I am sure Joseph too would have done the same!
Here again there is a lesson for us: Even if we don’t understand our children who are growing up, even if we don’t understand what they are trying to say or not say, we need to treasure them and their said or unsaid statements in our hearts. Not easy, but necessary!
Here are some parting thoughts: The event of Jesus getting lost in Jerusalem brings to mind some of the unfortunate people. I am thinking of parents who have lost their children in a festival and the children who have lost their parents in crowds. I am thinking of the hardcore criminals who kidnap children lost in such festivals and turn them into beggars or peddlers of drugs. Jesus was raised in the small town of Nazareth. He comes to the city and gets lost. Having taught in a city college for the past 15 years, I do think of young men who complete their school studies in villages and small towns, come to the city college and get lost. Spare a thought for the parents who have lost their sons or daughters in the wilderness called a city!
All of them (including the heartless thugs who kidnap children) require our prayers.

கடந்த ஒரு வாரமாக வத்திக்கான் வானொலிக்கு ஒரு சில நேயர்களின் தொலைபேசி அழைப்புகள் வந்தன, எங்களுக்குக் கிறிஸ்துமஸ், புத்தாண்டு வாழ்த்துக்களைச் சொல்ல. நான் இன்னும் எந்த ஒரு நேயரையும் நேரில் சந்தித்ததில்லை. என்னுடன் பணி புரியும் இருவர் இந்த நேயர்களுடன் பேசும் போது, ஒரு குடும்பத்தினர் பேசிக்கொள்வதைப் போல் பேசுவதைப் பார்த்து எனக்கு வியப்பு, மகிழ்ச்சி. இந்த வத்திக்கான் வானொலியைச் சுற்றி இப்படி ஒரு குடும்ப உணர்வை ஏற்படுத்தியுள்ள அன்புள்ளங்களுக்கு கிறிஸ்து பிறப்பு, புத்தாண்டு நாட்கள் மட்டுமல்ல, இனி வரும் எல்லா நாட்களுமே நன்றாக அமைய வேண்டும் என்பதே என் வாழ்த்துக்கள்.
இப்படி கிறிஸ்துமஸுக்கு வாழ்த்துக்களைச் சொல்ல வந்த ஒரு நேயர் அதோடு தன் மனக் குமுறலையும் சேர்த்துப் பேசினார். அவர் தாய்நாட்டிலிருந்து வெளி நாட்டுக்குச் சென்று பணி புரிந்து கொண்டிருப்பவர். கடந்த 12 ஆண்டுகளாய் கிறிஸ்துமஸுக்கு தாய்நாட்டுக்குப் போக முடியவில்லையே என்ற தன் ஏக்கத்தை வெளிப்படுத்தினார். "Father, கிறிஸ்மஸ் நேரத்துல ஊர்ல எல்லாரும் சேர்ந்திருப்பாங்க. சொந்தக்காரங்க வீடெல்லாம் பக்கத்திலேயே இருக்குது. எல்லாரும் சேர்ந்திருக்கும் போது, நான் அவங்களை telephoneல கூப்பிடுவேன். 30,40 நிமிடங்கள் எல்லார்கிட்டேயும் பேசுவேன். அதுதான் சாமி எனக்குக் கிறிஸ்மஸ்." என்றார். கேட்பதற்குக் கொஞ்சம் கடினமானத் தகவல்தான். அந்த அன்புள்ளம் அடுத்த ஆண்டு கிறிஸ்மஸ் காலத்திலாவது தாய்நாடு சென்று தன் குடும்பத்தோடு கிறிஸ்துமஸைக் கொண்டாட வேண்டுமென அவருக்காக வேண்டிக் கொண்டேன்.
அன்பு உள்ளங்களே, இந்த கிறிஸ்துமஸ் காலம் குடும்ப உணர்வை, கூடி வந்து கொண்டாடும் உணர்வை வளர்க்கும் ஒரு அழகிய காலம். இந்தக் காலத்தில் வரும் இந்த ஞாயிறன்று திருச்சபை திருக்குடும்ப விழாவைக் கொண்டாட அழைக்கின்றது. திருக்குடும்பத்திலிருந்து நாம் கற்றுக் கொள்ளக் கூடிய பாடங்கள் பல உள்ளன. இந்த திருக்குடும்ப திருவிழா திருச்சபையில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட சூழ்நிலை, காரணம் இவைகளை நான் ஆராய்ந்த போது என் சிந்தனையில் எழுந்தவைகளை முதலில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இரண்டாவதாக, இன்றைய நற்செய்தியில் கூறியுள்ளபடி இந்த குடும்பம் சந்தித்த ஒரு பிரச்சனையைப் பற்றியும் சிந்திப்போம்.
இருபதாம் நூற்றாண்டின் துவக்கம் வரை திருக்குடும்பத் திருநாள் தனிப்பட்ட ஒரு பக்தி முயற்சியாக சில துறவற சபைகளால் பரப்பப்பட்டு வந்தது. 1921ஆம் ஆண்டு திருச்சபை இந்த பக்தி முயற்சியை ஜனவரி மாதத்தில் கொண்டாடப்படும் ஒரு திருநாளாக மாற்றியது. காரணம்? அப்போது நடந்து முடிந்திருந்த முதல் உலகப் போர். 1918ல் நடந்து முடிந்த உலகப் போரில் பல ஆயிரமாயிரம் குடும்பங்கள் சிதைக்கப்பட்டன. வீட்டுத் தலைவனையோ, மகனையோ போரில் பலி கொடுத்த பல குடும்பங்கள் பல இன்னல்களைச் சந்தித்து வந்தன. இந்த குடும்பங்களுக்கு ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தரும் வகையில் இந்த விழாவினை ஏற்படுத்தி, திருக்குடும்பத்தைச் சுற்றியெழுந்த பக்தி முயற்சிகளைத் திருச்சபை வளர்த்தது.
1960களில் நடந்த இரண்டாம் வத்திக்கான் பொது சங்கத்தின் போது மீண்டும் திருக்குடும்பத்தைப் பற்றிய எண்ணங்களைத் திருச்சபை புதுப்பித்தது. காரணம்? உலகப் போர்கள் இரண்டு முடிவடைந்த பின் வேறு பல வகைகளில் மக்கள் தினசரி போர்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. தொழில் மயமான உலகம், அறிவியல் முன்னேற்றங்கள் என்று பல வழிகளில் உலகம் முன்னேறியதைப் போலத் தெரிந்தது. ஆனால், அதே வேளை, பல அடிப்படை நியதிகள் மாறி வந்தன. ஹிப்பி கலாச்சாரம், போதைப் பொருட்களின் பரவலான பயன்பாடு என்று மக்கள் வீட்டுக்கு வெளியே நிம்மதியைத் தேடிய போது, அந்த அமைதியை, அன்பை வீட்டுக்குள் குடும்பத்திற்குள் தேடச் சொன்னது திருச்சபை. எனவே, திருக்குடும்பத் திருவிழாவை கிறிஸ்துமஸுக்கு அடுத்த ஞாயிறு கத்தோலிக்க உலகைக் கொண்டாடப் பணித்தது.
திருக்குடும்பம் ஒரு தலைசிறந்த குடும்பம். அந்தக் குடும்பத்தில் இருந்த இயேசு, மரியா, யோசேப்பு அனைவரும் தெய்வீகப் பிறவிகள். அவர்களைப் பீடங்களில் ஏற்றி வணங்க முடியும். அவர்களை வைத்து விழாக்கள் கொண்டாட முடியும். ஆனால், அந்தக் குடும்பத்தைப் போல் வாழ்வதென்றால்?... நடக்கக் கூடிய காரியமா? இறைவன், புனிதர்கள் எல்லாரையும் தெய்வீகப் பிறவிகளாகப் பார்க்கும் போது, அவர்கள் எட்டாத தூரத்தில் இருப்பதைப் போன்ற உணர்வு எழுகிறது. ஆனால், அந்தத் தெய்வீகப் பிறவிகளும் இந்தப் பூமியில் மனிதப் பிறவிகளாக வாழ்ந்தனர் என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது.
இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்ற இந்தக் குடும்பம் எந்த நேரமும் செபம் செய்து கொண்டு, இறைவனைப் புகழ்ந்து கொண்டு, எந்த விதப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் வாழ்ந்து வந்ததாக நினைக்க வேண்டாம். அவர்கள் மத்தியிலும் பிரச்சனைகள் இருந்தன. அவர்கள் அந்தப் பிரச்சனைகளைச் சந்தித்த விதம், அவைகளுக்கு விடைகள் தேடிய விதம் இவை நமக்குப் பாடங்களாக அமைய வேண்டும். திருக்குடும்பம் சந்தித்த ஒரு பிரச்சனையை இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது.

லூக்கா நற்செய்தி 2: 41-52
ஆண்டுதோறும் இயேசுவின் பெற்றோர் பாஸ்கா விழாவைக் கொண்டாட எருசலேமுக்குப் போவார்கள்; இயேசுவுக்குப் பன்னிரண்டு வயது ஆனபோது, வழக்கப்படி விழாவைக் கொண்டாட எருசலேம் சென்றனர். விழா நாள்கள் முடிந்து அவர்கள் திரும்பியபோது, சிறுவன் இயேசு எருசலேமில் தங்கிவிட்டார். இது அவருடைய பெற்றோருக்குத் தெரியாது; பயணிகள் கூட்டத்தில் அவர் இருப்பார் என்று எண்ணினர். ஒருநாள் பயணம் முடிந்தபின்பு உறவினரிடையேயும் அறிமுகமானவர்களிடையேயும் அவரைத் தேடினர்; அவரைக் காணாததால் அவரைத் தேடிக்கொண்டு எருசலேமுக்குத் திரும்பிச் சென்றார்கள். மூன்று நாள்களுக்குப்பின் அவரைக் கோவிலில் கண்டார்கள். அங்கே அவர் போதகர்கள் நடுவில் அமர்ந்து அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டும் அவர்களிடம் கேள்விகளை எழுப்பிக் கொண்டுமிருந்தார். அவற்றைக் கேட்ட அனைவரும் அவருடைய புரிந்து கொள்ளும் திறனையும் அவர் அளித்த பதில்களையும் கண்டு மலைத்துப் போயினர். அவருடைய பெற்றோரும் அவரைக் கண்டு வியப்பில் ஆழ்ந்தனர். அப்பொழுது அவருடைய தாய் அவரை நோக்கி, “மகனே, ஏன் இப்படிச் செய்தாய்? இதோ பார், உன் தந்தையும் நானும் உன்னை மிகுந்த கவலையோடு தேடிக்கொண்டிருந்தோமே” என்றார். அவர் அவர்களிடம், “நீங்கள் ஏன் என்னைத் தேடினீர்கள்? நான் என் தந்தையின் அலுவல்களில் ஈடுபட்டிருக்க வேண்டும் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா?” என்றார். அவர் சொன்னதை அவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை. பின்பு அவர் அவர்களுடன் சென்று நாசரேத்தை அடைந்து அவர்களுக்குப் பணிந்து நடந்தார். அவருடைய தாய் இந்நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் தமது உள்ளத்தில் பதித்து வைத்திருந்தார். இயேசு ஞானத்திலும் உடல்வளர்ச்சியிலும் மிகுந்து கடவுளுக்கும் மனிதருக்கும் உகந்தவராய் வாழ்ந்து வந்தார்.

ஒரு குடும்பத்தில் குழந்தை ஒன்று பிறந்ததும், பெற்றோர், முக்கியமாக தாய் தனது தினசரி வாழ்க்கையை அந்தக் குழந்தைக்காக அதிகம் மாற்றி அமைத்துக்கொள்ள வேண்டியிருக்கும். இந்த மாற்றங்கள் பெரும்பாலும் உடல் ரீதியாக எழும் சவால்கள்.
இதே குழந்தை வளர்ந்து டீன் ஏஜில் அடியெடுத்து வைக்கும் போது, மீண்டும் இதே பெற்றோர் பல மாற்றங்களை மேற்கொள்ள வேண்டும். இந்த மாற்றங்கள் பெரும்பாலும் மனதளவில், வளரும் பிள்ளையைப் புரிந்து கொள்வதில் வரும் சவால்களாக இருக்கும்.
டீன் ஏஜில் அடியெடுத்து வைக்கும் சிறுவனோ, சிறுமியோ இனி சிறுவர்களும் இல்லை... பெரியவர்களும் இல்லை... இடைப்பட்ட ஓர் நிலை. பல குடும்பங்களில் இந்த நிலையில் இருக்கும் இளையோர் பாடுபடுவர். அந்த இளையோரைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் குடும்பத்தினரும், சிறப்பாக பெற்றோரும் பாடுபடுவர்.
நமது குடும்பங்களில் ஒரு ஆண்மகன் தோளுக்கு மேல் வளர்ந்ததை, தனி மனிதனானதை, வயதுக்கு வந்து விட்டதை எப்படி உணர்த்துவான்?... மன்னிக்கவும், எப்படி உணர்த்துவார்? ஆம், அவர் தனக்குரிய மரியாதையை மற்றவர்கள் கொடுக்க வேண்டுமென எதிர்பார்ப்பார். அவர் தகுந்த பருவம் அடைந்து விட்டதைப் பல வழிகளை உணர்த்த முயல்வார்.
டீன் ஏஜ் வயதில் காலடி எடுத்து வைத்துவிட்டதால், தன்னை மற்றவர்கள் இனிமேல் கேள்விகள் கேட்டு தொல்லைப் படுத்துவதை விரும்ப மாட்டார். எங்கே போனாய், என்ன செய்தாய், ஏன் இவ்வளவு லேட்டாக வருகிறாய்... போன்ற கேள்விகளை இனி தன்னிடம் கேட்கக் கூடாது என்பதை நேரடியாகச் சொல்லாமல், தன் நடத்தையினால் சொல்வார்.
ஒரு சில டீன் ஏஜ் இளையோர் இதுவரைத் தங்களைச் சுற்றி நாடும், வீடும் கட்டியிருந்த வேலிகளைத் தாண்டுவதில், அல்லது அந்த வேலிகளை உடைத்து வெளியேறுவதில் குறியாய் இருப்பார்கள். அவர்களது தோழர்கள் தோழிகள் சொல்வது குடும்பத்தினர் சொல்வதை விட முக்கியமாகப் போகும். இந்த மாற்றங்கள் பல நேரங்களில் பெற்றோருக்குப் பிரச்சனைகளை, புதிய சவால்களை உருவாக்கும். என்ன அன்பர்களே, நான் இதுவரை டீன் ஏஜ் இளையோரைக் குறித்து சொன்னதில் பாதிக்குப் பாதியையாவது நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்கிறீர்கள், இல்லையா?
அன்று எருசலேமிலும் நடந்ததும் ஒரு இளையவரைப் பற்றியதே. 12 வயதாகும் ஆண்மகனை கோவிலுக்கு முதன்முறையாக அதிகாரப் பூர்வமாகக் கூட்டிச் செல்லும் வழக்கம் யூதர்கள் மத்தியில் இருந்தது. 12 வயதுக்கு மேல் ஒவ்வொரு ஆண்மகனும் ஆண்டுக்கு ஒருமுறை, சிறப்பாக எருசலேம் திருவிழாவின்போது, கோவிலுக்குக் கட்டாயம் செல்ல வேண்டும். இதுவரை குழந்தையாக இருந்த அந்தச் சிறுவன், இனி தனி ஓர் ஆள் என்பதை உறுதி செய்யும் வகையில் இந்த பழக்கம் அமைந்தது.
டீன் ஏஜ் வாசலில் நின்ற இயேசு தன் சுதந்திரத்தை நிலை நாட்ட செய்யும் முதல் செயல்? அப்பா, அம்மாவிடம் சொல்லாமல் கோவிலில் நடந்த வேதாகம விவாதத்தில் கலந்து கொண்டார். நல்ல விஷயம் தானே! இதை ஏன் ஒரு பிரச்சனையாகப் பார்க்க வேண்டும்? நல்லதோ, கேட்டதோ... பெற்றோருக்குத் தெரியாமல் ஒரு முடிவை எடுக்கும் போது, அந்தச் சிறுவன் தன் வாழ்க்கையைத் தானே நிர்ணயிக்கும் பக்குவம் பெற்றுவிட்டதாக ஊரறியச் சொல்லும் ஒரு முயற்சிதானே அது!
மகனைக் காணாமல் பதைபதைத்துத் தேடி வரும் மரியாவும் யோசேப்பும் மூன்றாம் நாள் இயேசுவைக் கோவிலில் காணும் போது, அந்தச் சந்திப்பிலும் நாம் பல பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ள முடியும்.
தங்கள் மகன் மறைநூல் வல்லுநர் மத்தியில் அமர்ந்து ஏறக்குறைய அவர்களுக்குப் போதனை செய்ததைப் பார்த்து, அவரது பெற்றோர் வியந்தனர், மகிழ்ந்தனர்... அதே சமயம் பயந்தனர். வயதுக்கு மீறிய அறிவுடன், திறமையுடன் செயல்படும் குழந்தைகளைப் பார்த்திருக்கிறோம். அவர்களால் பெற்றோருக்குப் பெருமையும் உண்டு... சவால்களும் உண்டு.
மரியா தன் மகனைப் பார்த்து தன் ஆதங்கத்தை எடுத்துக் கூறுகிறார். இயேசுவோ அவர் அம்மா சொல்வதைப் பெரிது படுத்தாமல், தான் இனி தனித்து முடிவெடுக்கும் நிலைக்கு வந்துவிட்டதை அவர்களுக்கு நினைவு படுத்துகிறார்.
இயேசு மரியாவுக்குச் சொன்ன பதில் மரியாவின் மனதைப் புண் படுத்தியிருக்க வேண்டும். அதுவும் மற்றவருக்கு முன்னால் அப்படி பேசியதால் மரியா மனது இன்னும் அதிகம் வலித்திருக்கும். மகன் சொல்வதில் நியாயம் இருந்தாலும், வலி வலி தானே. அந்த வேதனையில் அவர் கோபப்பட்டு மேலும் எதாவது சொல்லியிருந்தால், பிரச்சனை பெரிதாகி இருக்கும்.
குடும்ப உறவுகளில் ஏற்படும் பிரச்சனைகளைத் தீர்த்துக் கொள்ள பொது இடங்கள் நல்லதல்ல என்ற ஒரு சின்ன பாடத்தையாவது மரியாவிடம் நாம் கற்றுகொள்ளலாமே. மரியா இயேசுவின் வார்த்தைகளைப் புரிந்து கொள்ளவில்லை, இருந்தாலும் அவைகளைத் தன் மனதில் ஒரு பொக்கிஷமாகப் பூட்டி வைத்துக் கொண்டு கிளம்புகிறார். இயேசுவும் அவர்களோடு சென்றார். இன்னும் பல ஆண்டுகள்... சொல்லப்போனால், இன்னும் 18 ஆண்டுகள் அந்த அன்பு பெற்றோருடன் தங்கச் செல்கிறார் என்று இன்றைய நற்செய்தி நிறைவடைகிறது. இந்த மூவர் வாழ்ந்த திருக்குடும்பத்திலிருந்து நாம் கற்றுக் கொள்ளக் கூடிய, கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய இன்னும் பல பாடங்களை மற்றொரு சந்தர்ப்பத்தில் சிந்திக்கலாம்.
இறுதியாக அன்புள்ளங்களே, எருசலேம் திருவிழாவுக்குச் சென்று, பிறகு இயேசு காணாமல் போய்விடும் சம்பவம், பலரை நம் நினைவுக்குக் கொண்டு வருகிறது. இவர்களை நினைவில் கொள்வதோடு, இவர்களுக்காக செபிக்கவும் நாம் கடமைப் பட்டுள்ளோம்.
குழந்தைகளைத் திருவிழாக் கூட்டங்களில் இழந்துவிட்டு, தவிக்கும் பெற்றோரை... பெற்றோரை விட்டுவிட்டு தனித்து விடப்படும் குழந்தைகளை... நினைத்துப் பார்ப்போம்.
இப்படி காணாமல் போகும் குழந்தைகளைக் கடத்திச் சென்று, பிச்சை எடுப்பதற்கும், இன்னும் பல தவறான வழிகளிலும் இவர்களை ஈடுபடுத்தும் மனசாட்சியற்ற மனிதர்களை நினைத்து பார்ப்போம். இவர்களுக்காகவும் நாம் செபிக்கக் கடமை பட்டிருக்கிறோம்.
இயேசு 12 வயது வரை நாசரேத் என்ற சிறிய ஊரில் வளர்ந்து வந்தவர். அவர் நகரத்திற்கு வந்து காணாமல் போகிறார். நான் சென்ற ஆண்டு வரை கல்லூரியில் பணி புரிந்தவன். எனவே, கிராமங்களில், சிறு ஊர்களில் பள்ளிப் படிப்பை முடித்து விட்டு சென்னை போன்ற பேரு நகரங்களுக்கு வந்து பல வழிகளில் காணாமல் போய்விடும் இளையோரையும் இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அப்படி இந்த இளையோரை நகரம் என்றக் காட்டில் தொலைத்து விட்டுத் தவிக்கும் பெற்றோரையும் இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன். இயேசு எருசலேமில் காணாமல் போகும் இந்த சம்பவம் நம் நினைவுக்குக் கொணரும் இவர்கள் அனைவருக்காகவும் நாம் இறைவனிடம் வேண்டுவோம்.

FEAR NOT… LET’S TAKE A WALK ON THE SEA! அஞ்சாதீர்... கடலில் நடப்போம், வாருங்கள்!

Walking on Water by Ivan Aivazovsky (1888)

The miracle of Jesus walking on water is recorded in the Gospels of Matthew, Mark and John. Usually similar events and sayings of Jesus are recorded in all the four gospels (as in the case of Jesus feeding the multitude) or in the synoptic gospels – namely, Matthew, Mark and Luke. To my knowledge, this may be the only occasion where an event is recorded in Matthew, Mark and John. (Matt. 14:22-33; Mk. 6:45-52; Jn. 6:16-21) All of them record this event soon after Jesus feeds 5000.
We take the Gospel of John to reflect on the background to this miracle, and, later we take the Gospel of Matthew to reflect on an additional ‘miracle’ of Peter walking on the water. Only Matthew mentions this additional event. John talks about the reaction of the people who had seen the miracle of more than 5000 getting fed by Jesus.

John 6: 14-15
When the people saw the sign that he had done, they said, "This is indeed the Prophet who is to come into the world!"
Perceiving then that they were about to come and take him by force to make him king, Jesus withdrew again to the mountain by himself.

The people who had shared a meal, began to share their opinion on Jesus who made it possible. At that time, one of them must have shouted something like: ‘This is the King we have been looking for.’ In a crowd, especially in a crowd that is emotionally charged, a little spark is all it needs to go berserk. That shout must have drawn the attention of Jesus and the content of his shouting must have frightened Him. He was aware that his people were desperately looking for someone to liberate them, primarily from the Roman oppression.
Jesus perceived that they would enthrone him in haste… The incident that took place the other day at the synagogue in Nazareth must have crossed his mind. There too the crowd around him wanted to take him up… up the hill, not to enthrone him, but to hurl him down from the top of the hill.
The closing line of the gospel passage goes like this: Jesus withdrew again to the mountain by himself. The word ‘again’ is noteworthy. Jesus was going to the mountain by himself again and again. What for? Not just to escape from the crowds… but to spend time with himself and with his Father. To pray, to reflect, to regain perspective on his otherwise busy life. If only our leaders – political, religious leaders – follow Jesus at least in this regard? Just a wishful thinking…
When Jesus wanted to join his disciples, they were already struggling in the sea. He walked on the sea. This was a symbolic act. In many world religions the sea stands for a power usually in opposition to the divine. Monsters abide in the sea. Many divine beings are depicted as conquering this power.
Jesus walked on the sea to prove a point: When the people offered him an earthly crown, he declined it. His mission was not to fight the Roman empire alone. His mission was to fight all the evil powers. St Paul echoes this in his Letter to the Ephesians:

Ephesians 6:12
For our struggle is not against flesh and blood, but against the rulers, against the authorities, against the powers of this dark world and against the spiritual forces of evil in the heavenly realms.

The disciples failed to recognise Jesus walking on the waters. Not only that… they mistook him for a devil. I have heard of the devil coming disguised as an angel. But to presume Jesus, with whom they have shared their lives for the past one year or so, to be a devil? The wind and the waves had clouded their vision. They could not see beyond them. Correction! They could see only danger and the devil beyond them. A typical example to show how much our perspective gets warped when we are in the eye of a storm.

Here is a lovely poem by Jennifer Jill Schwirzer about how mistaken our perception is while we are in trouble. This thought has been expressed in very many ways by others as well.
Footsteps
I had a dream last night of footsteps in the sand
God and I were walking—it must have been hand in hand
For there were two pairs of footsteps in the sand
His footsteps and my footsteps in the sand
And in the dream I had, we walked the peaceful shore
It seemed that we would walk that way, hand in hand forevermore
Two pairs of footsteps in the sand,
His footsteps and my footsteps in the sand.

And then the crashing waves of a wild and angry sea
Broke upon the shoreline of my life
Things I could not control were like churning, turning tides
And angry winds of strife
And when I was almost beaten and needed a helping hand.

There was just one pair of footsteps in the sand.
“You stayed when all was peaceful, but then where did you go?
Perhaps You’d had enough
When fortune fled and friends too, but oh, I needed You
When times got so rough.”
And then He said so gently as patient fathers do:
“When trouble stormed the shoreline, my child, I carried you.”

I had a dream last night of footsteps in the sand
Jesus bore my burden when I could no longer stand
One pair of footsteps in the sand
Just His pair of footsteps in the sand. http://www.jenniferjill.org/products/scrapbook/lyrics.htm#Footsteps

Jesus assures his disciples with his very familiar “Fear not, it is I”. Some authors say that of all the phrases used by Jesus, ‘Fear not’ is used more often than other phrases.
One last thought: While Mark and John rounds off this miracle with Jesus approaching the disciples and getting them ashore, Matthew has one more interesting addition – that of Peter trying to walk on the sea. The impetuous Peter! “If it is you, Lord, then let me also walk on the sea like you.” We can hear the child in Peter speaking. Jesus was game for it. He says, “Come.” Peter began well but did not go the distance.
In one of the websites, the homilist gives this interesting insight. Jesus could have easily calmed the storm and the wave before asking Peter to step out of the boat. But He did not. That is what happens in life. We cannot wait till every storm and every wave has subsided. We need to step out of the boat, out of the familiar to the unfamiliar fixing our gaze on Jesus. Peter began well looking only at Jesus. But soon his attention was drawn to the waves and the storm. He lost his footing. He began to sink.
Fear not, step out, come… Fix your gaze on Me, not on the storm… Such assuring words of Jesus are an echo of the famous ‘first’ good news about Jesus given to the shepherds by the angel: “Do not be afraid. I bring you good news of great joy that will be for all the people.” (Luke 2:10)

இயேசு கடல் மீது நடந்த புதுமை மத்தேயு, மாற்கு, யோவான் என்ற மூன்று நற்செய்திகளிலும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இயேசு 5000 பேருக்கு உணவளித்த பிறகு அன்று மாலை அல்லது இரவே இந்தப் புதுமை நடந்ததாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்தப் புதுமையின் பின்னணியைப் பற்றி சிந்திக்க யோவான் நற்செய்தியின் துணையை நாடுவோம். யோவான் நற்செய்தியில் 5000 பேருக்கு உணவளித்ததும், எழுதப்பட்டுள்ள வரிகள் இவை:

யோவான் நற்செய்தி: 6/14-15
இயேசு செய்த இந்த அரும் அடையாளத்தைக் கண்ட மக்கள், ' உலகிற்கு வரவிருந்த இறைவாக்கினர் உண்மையில் இவரே ' என்றார்கள். அவர்கள் வந்து தம்மைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் அரசராக்கப் போகிறார்கள் என்பதை உணர்ந்து இயேசு மீண்டும் தனியாய் மலைக்குச் சென்றார்.

வயிறார உண்டவர்கள் இயேசுவை வாயாரப் புகழ்ந்திருக்க வேண்டும்... அந்தக் கூட்டத்தில் ஒருவர் திடீரென, "இவர்தாம் நாம் இத்தனை ஆண்டுகளாய் காத்து கிடந்த அரசர்." என்று உரக்கச் சொல்லியிருக்கலாம்.
பல நேரங்களில் மக்கள் கூட்டமாக இருக்கும் போது அதுவும் கொஞ்சம் தீவிரமான உணர்வுகளுடன் கூட்டம் கூடும்போது, ஒரு சிறு பொறி போதும் பெருந்தீயை உருவாக்க... பல நூறு ஆண்டுகளாய் ரோமைய அராஜகத்திற்குப் பலியாகி வந்த யூதர்கள் நடுவே பல புரட்சிக் குழுக்கள் உருவாயின. ஒவ்வொரு ஆண்டும் எருசலேம் திருவிழாவில் யூதர்கள் கூட்டமாய் வந்தபோது, புரட்சிப் பொறிகள் ஆங்காங்கே உருவானதால், கலகங்கள் உருவாகி வந்தன. எனவே யூதர்கள் மத்தியில் கூட்டங்களே இருக்கக் கூடாதென்பது ரோமையச் சட்டம்.
இந்தச் சட்டத்தை ஒருவகையில் மீறி வந்தார் இயேசு. நல்லவேளை... அவரைத் தேடி வந்த மக்கள் அப்பாவி மக்கள். அதுவும் ஊருக்கு வெளியே கூடி வந்த கூட்டங்கள். எனவே, ரோமைய கவனத்தை இயேசு இன்னும் ஈர்க்கவில்லை. இயேசுவைச் சுற்றிக் கூடி வந்த கூட்டம் அவரது சொற்களால் கட்டுண்டு இருந்தனர். அவர் பேசியதைக் கேட்டபோது, அதுவும் அவர் இறை அரசு பற்றி கூறும்போது ஏகப்பட்ட நம்பிக்கை அந்த மக்கள் மனதில் எழுந்தது. ஒருவேளை இயேசு சொல்லி வரும் அரசு உடனே பிறந்து விடும் என்று சிலர் நம்பவும் ஆரம்பித்தனர்.
இதுவரை இயேசுவின் சொல்திறமையைக் கண்டு வியந்தவர்கள், இன்று அவர் செயல் திறமையையும் கண்டனர். 5000 பேருக்கு உணவளித்த அந்தப் புதுமை இயேசுவின் மீது இருந்த மதிப்பை இன்னும் பல மடங்காக உயர்த்தியது. அவரை மானசீகமாக தங்கள் மனங்களில் அரியணை ஏற்றிவிட்டனர். மனதில் அரியணை கொண்ட அரசன் அன்றாட வாழ்விலும் அரசன் ஆனால் மிக நன்றாக இருக்குமே!
தன் மக்களை நன்கு புரிந்து வைத்திருந்தார் இயேசு. எனவே, அவர்களது எண்ணங்களை, அவ்வெண்ணங்களை செயல்படுத்த அவர்கள் கொண்ட வேகத்தைப் பார்த்தார். அவர்கள் மத்தியிலிருந்து நழுவிச் சென்றார்.
முன்பு ஒரு முறை நாசரேத் தொழுகைக் கூடத்தில் அவர் இதே போல் நழுவிச்சென்றது இயேசுவுக்கு கட்டாயம் நினைவுக்கு வந்திருக்க வேண்டும். அப்போது அவரைச் சுற்றி இருந்த கூட்டம் அவரை மலையுச்சிக்கு கொண்டு செல்ல நினைத்தது. அரசராக்குவதற்கு அல்ல, அந்த உச்சியிலிருந்து அவரைத் தள்ளி கொல்வதற்கு. அவர் அன்று சொன்னது அவர்களுக்கு கசப்பாக இருந்தது. இன்று இந்த கூட்டமும் அவரை உச்சிக்குக் கொண்டு செல்ல விழைகிறது. அரசராக்குவதற்கு. இயேசு மனதுக்குள் கட்டாயம் சிரித்திருப்பார்.
கூட்டத்தில் உருவாகும் நிதானமற்ற உணர்வுகள் ஒருவருக்குக் கோவில் கட்ட கற்களைத் திரட்டும். அல்லது அதே கற்களை எறிந்து அவரைக் கொன்று சமாதியும் கட்டும். அன்று நாசரேத்தூரில் தப்பித்துச் சென்றது போலவே, இன்றும் இயேசு கூட்டத்திலிருந்து கிளம்பி விட்டார். எதற்காக? தனித்திருக்க. செபிக்க.
"அரசராக்கப் போகிறார்கள் என்பதை உணர்ந்த இயேசு மீண்டும் தனியாய் மலைக்குச் சென்றார்." இது யோவானின் கூற்று. இந்தக் கூற்றில் முக்கியமான ஒரு வார்த்தை... மீண்டும். அதாவது, இயேசு அடிக்கடி செய்யும் ஒரு செயல்: தனியே மலைக்குச் செல்லுதல். தன் பணியின் நடுவில், சிறப்பாக ஒவ்வொரு நாளும் தன் பணி முடிந்து மாலையில் தனியே மலைக்குச் சென்றிருக்கிறார். தன் தந்தையுடன் உறவாட, உரையாட...
மின்னல் கீற்று போல சிந்தனை ஒன்று எனக்குள் பளிச்சிடுகிறது. கோஷம் போடும் கும்பல் பாடும் துதிகளிலேயே மயங்கி கனவு காணும் நமது தலைவர்கள் அவ்வப்போது இப்படி கூட்டத்திலிருந்து தப்பித்து போய், தனியே தங்கள் வாழ்க்கையைக் கொஞ்சம் அமைதியாய் சிந்தித்தால், எவ்வளவு பயன் கிடைக்கும்? ஹூம்... அன்பர்களே, இப்போது நீங்கள் கேட்டது என் ஏக்கப் பெருமூச்சு.
தந்தையோடு தனியே உறவாடச் சென்ற இயேசு அங்கேயேத் தங்கி விடவில்லை. காற்றோடு, கடலோடு போராடிய தன் சீடர்களைத் தேடி வருகிறார். செபமும் வாழ்வும், செபமும் சேவையும் இயேசுவில் அழகாக இணைந்தன. இயேசு சீடர்களைத் தேடி வந்த போது அவர்கள் நடுக்கடலில் போராடியதைக் கண்டார். கடல் மீது நடந்தார்.

திருப்பாடல்கள் 89 /9 நினைவுக்கு வருகிறது:
கொந்தளிக்கும் கடல்மீது நீர் ஆட்சி செலுத்துகின்றீர்: பொங்கியெழும் அதன் அலைகளை அடக்குகின்றீர்.

ரோமையப் பேரரசைக் கவிழ்க்க உங்கள் சக்தியைப் பயன்படுத்துங்கள் என்று இயேசுவை அரசராக்க வந்த மக்களிடமிருந்து தப்பித்தார் இயேசு. காரணம்? அவரது அரசு, அவரது பணி ரோமைய சக்திக்காக மட்டும் பயன்படுத்தப்படுவதை இயேசு விரும்பவில்லை. மாறாக, இவ்வுலக, மறு உலக சக்திகளுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்படவேண்டும் என்பது அவரது விருப்பம். புனித பவுலின் கூற்று இயேசுவின் எண்ணங்களைப் பிரதிபலிப்பதாய் உள்ளது.

எபேசியருக்கு எழுதிய திருமுகம் 6: 12
ஏனென்றால் நாம் மனிதர்களோடு மட்டும் போராடுவதில்லை. ஆட்சிபுரிவோர், அதிகாரம் செலுத்துவோர், இருள் நிறைந்த இவ்வுலகின்மீது ஆற்றல் உடையோர், வான்வெளியிலுள்ள தீய ஆவிகள் ஆகியவற்றோடும் போராடுகிறோம்.

இந்த சக்திகளைத் தன் காலடிக்குக் கொண்டு வருவதைக் காட்டும் வகையில் இயேசு கடல் மீது நடந்தார். தொடக்கநூலில் சொல்லப்பட்டுள்ள முதல் வரிகள் மீண்டும் இங்கு நிறைவேறுகின்றன.

தொடக்கநூல் 1/1-2
தொடக்கத்தில் கடவுள் விண்ணுலகையும், மண்ணுலகையும் படைத்தபொழுது, மண்ணுலகு உருவற்று வெறுமையாக இருந்தது. ஆழத்தின் மீது இருள் பரவியிருந்தது. நீர்த்திரளின்மேல் கடவுளின் ஆவி அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்தது.

படைப்பின் துவக்கத்தில், இருள் சூழ்ந்திருந்தது. நீர்த்திரளின் மீது ஆவி அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்தது. இங்கும், இருள் சூழ்ந்திருந்தது. நீர்த்திரளின் மீது இயேசு நடந்தார்.
கடல் மீது நடந்து வருவது இயேசுதான் என்பதைச் சீடர்களால் உணர்ந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவர்களது எண்ணங்கள், பார்வைகள் எல்லாம் அவர்களைச் சூழ்ந்திருந்த கடல் அலைகளிலும் காற்றிலுமே இருந்ததால், கடவுளை அவர்களால் பார்க்க முடியவில்லை. துன்பங்கள், போராட்டங்கள் நேரத்தில் கடவுளைப் பார்க்கமுடியாமல், கடவுள் நம்மை விட்டு தூரமாய் போய்விட்டதைப் போல் எத்தனை முறை உணர்ந்திருக்கிறோம்?
எப்போதோ வாசித்த ஒரு உவமைக் கதை இது. நீங்களும் கட்டாயம் கேட்டிருப்பீர்கள். மீண்டும் நினைவு படுத்துகிறேன். மனிதன் ஒருவன் தன் வாழ்க்கைப் பயணத்தைத் திருப்பிப்பார்க்கிறான். பயணத்தில் கடவுள் தன்னோடு நடந்து வந்ததற்கு சான்றாக பாதை முழுவதும் இரு ஜோடி காலடித் தடங்கள் பதிந்திருந்தன. அவனுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. ஒரு சில நேரங்களில் அந்தப் பாதையில் ஒரு ஜோடி காலடித் தடங்களே இருந்ததைப் பார்க்கிறான். நினைவுபடுத்தி பார்த்த போது, அந்த நேரங்களெல்லாம் அவன் அதிக துன்பத்தில், போராட்டத்தில் கஷ்டப்பட்ட நேரங்கள் என்று கண்டுபிடிக்கிறான். உடனே கடவுளிடம், "துன்ப நேரத்தில் என்னைத் தனியே விட்டுவிட்டு போய் விட்டீர்களே. இது உங்களுக்கே நியாயமா?" என்று முறையிடுகிறான்.
"மகனே, பெரும் அலைகளாய் துன்பங்கள் வந்தபோது ஒரு ஜோடி காலடித் தடங்களே இருப்பதைப் பார்த்து விட்டு அவசர முடிவேடுத்துவிட்டாய். அந்த நேரத்தில் உன்னைவிட்டு நான் எங்கும் போகவில்லை. உன்னைத் தூக்கிக் கொண்டு நடந்தேன்." என்றார் கடவுள்.
கடல் நடுவே, புயல் நடுவே தங்களைத் தேடி வரும் இறைவனை, இயேசுவை சீடர்கள் அடையாளம் கண்டு கொள்ளவில்லை. இன்னும் பரிதாபமான நிலை அங்கு. தேடி வரும் கடவுளை பேய் என்று பார்க்கின்றனர் சீடர்கள். அவ்வளவு மாறிப்போயிருந்தது அவர்கள் பார்வை. இயேசு அருகில் வந்து, "அஞ்சாதீர்" என்றார். நற்செய்தியில் இயேசு அதிகமாகப் பயன்படுத்தியுள்ள ஒரு வார்த்தை: அஞ்சாதீர்கள், அல்லது கலங்காதீர்கள். இயேசுவைப் பற்றி முதல் நற்செய்தியை இடையர்களுக்கு அறிவித்த வான தூதர்கள் இதே வார்த்தையை வைத்து தான் நற்செய்தியை ஆரம்பித்தனர்.
"அஞ்சாதீர்கள். இதோ மக்களுக்கெல்லாம் பெரும் மகிழ்ச்சியூட்டும் நற்செய்தியை உங்களுக்கு அறிவிக்கிறேன்." (லூக். 2:10)

அஞ்சாதீர் என்று சொல்லி இயேசு படகில் ஏறியதும், காற்று அடங்கியது. படகு கரை சேர்ந்தது. யோவானும் மாற்கும் இந்தப் புதுமையை இதோடு முடித்துவிடுகின்றனர். ஆனால் மத்தேயு இன்னுமொரு புதுமையை இங்கு சேர்க்கின்றார். அந்தப் பகுதியைக் கூறும் நற்செய்தியைக் கேட்போம்.

மத்தேயு நற்செய்தி 14/26-32
அவர் கடல்மீது நடப்பதைக் கண்ட சீடர் கலங்கி, “ஐயோ, பேய்” என அச்சத்தினால் அலறினர். உடனே இயேசு அவர்களிடம் பேசினார். “துணிவோடிருங்கள்; நான்தான், அஞ்சாதீர்கள்” என்றார். பேதுரு அவருக்கு மறுமொழியாக, “ஆண்டவரே நீர்தாம் என்றால் நானும் கடல்மீது நடந்து உம்மிடம் வர ஆணையிடும்” என்றார். அவர், “வா” என்றார். பேதுருவும் படகிலிருந்து இறங்கி இயேசுவை நோக்கிக் கடல்மீது நடந்து சென்றார். அப்பொழுது பெருங்காற்று வீசியதைக் கண்டு அஞ்சி அவர் மூழ்கும்போது, “ஆண்டவரே, என்னைக் காப்பாற்றும்” என்று கத்தினார். இயேசு உடனே தம் கையை நீட்டி அவரைப் பிடித்து, “நம்பிக்கை குன்றியவனே, ஏன் ஐயம் கொண்டாய்?” என்றார். அவர்கள் படகில் ஏறியதும் காற்று அடங்கியது.

சென்ற வார விவிலியத் தேடலில் பெருமளவு மீன்பிடிப்பைக் கண்டதும் "ஆண்டவரே, நான் பாவி. என்னை விட்டு அகலும்" என்று கூறிய பேதுருவைச் சந்தித்தோம். இன்று பேதுருவின் மற்றொரு பக்கம்.
சிறு குழந்தைகளைப் பெரியவர்கள் தூக்கி போட்டு பிடிக்கும் விளையாட்டைப் பார்த்திருப்போம். அந்தக் குழந்தை எந்த வித பயமும் இல்லாமல், சிரித்தபடியே வானத்தில் பறக்கும் காட்சி அழகாய் இருக்கும். அப்பாவோ, அம்மாவோ அருகிருக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தால் குழந்தைகளுக்கு அசாத்திய வீரம் வந்து விடும்.
தீப்பிடித்து எரியும் ஒரு வீட்டின் முதல் மாடியில் ஒரு சிறுமி அகப்பட்டுக் கொண்டாள். கீழே இருந்து தந்தை அந்தச் சிறுமியைக் குத்திக்கச் சொல்கிறார். குழந்தை அங்கிருந்து கத்துகிறாள்: "அப்பா, ஒன்னும் தெரியலியே. ஒரே புகையா இருக்கே. எப்படி குதிக்கிறது?" அப்பா கீழிருந்தபடியே சொல்கிறார்: "உனக்கு ஒன்னும் தெரியலனாலும் பரவயில்லமா. தைரியமா குதி. என்னாலே ஒன்னைப் பார்க்க முடியுது. குதிம்மா." என்று தந்தை சொன்னதை நம்பி குதிக்கிறாள் சிறுமி, தந்தையின் பாதுகாப்பிற்குள்.
பேதுரு ஒரு குழந்தை போல பேசுகிறார். இயேசுவும் ஒரு குழந்தையாக மாறி ஒரு விளையாட்டை ஆரம்பிக்கிறார். தண்ணீரில் நடப்பதே ஒரு சாதனை. அதுவும் புயல், அலை என சுற்றிலும் பயமுறுத்தும் சூழலில் இயேசு பேதுருவைத் தண்ணீரில் நடக்கச் சொன்னது பெரியதொரு சவால். பேதுருவும் துணிகிறார். தன் நண்பர்களை, தனக்குப் பழக்கமான படகை விட்டு இதுவரைச் செய்யத் துணியாத ஒரு செயலில் இறங்குகிறார். பேயாய் இருக்குமோ என்று பயந்த ஒரு உருவத்தின் குரல் கேட்டதும், பேதுருவுக்குள் அத்தனை மாற்றங்கள். அந்தக் குரலுக்குச் சொந்தக்காரர் இயேசுதான் என்று தெரிந்ததும், தான் இதுவரை பாதுகாப்பு என்று நினைத்த படகை, நண்பர்களை விட்டு பழக்கமில்லாத ஒரு சூழலுக்குள் துணிந்து இறங்குகிறார்.
இதில் கவனிக்க வேண்டிய இன்னுமொரு அம்சம் என்னவென்றால், இயேசு பேதுருவுக்கு அந்த சவாலை அளிக்கும் முன்பு காற்றையும், கடலையும் அமைதி படுத்தியிருக்கலாம். அப்படி செய்யவில்லை.
வாழ்க்கையில் வீசும் புயல்கள் எல்லாம் ஓய்ந்த பிறகு தான், பிரச்சனைகளைஎல்லாம் தீர்ந்த பிறகு தான் இறைவனைச் சந்திக்க முதல் அடி எடுத்துவைப்போம் என்று நினைக்கும் நம் எண்ணங்கள் தவறு; மாறாக அந்தப் புயலின் நடுவில் இறைவன் காத்துக்கொண்டிருப்பார் துணிந்து சென்று அவரைச் சந்திக்கலாம் என்பதை இயேசு நமக்கு சொல்லாமல் சொல்லிக் காட்டுகிறார்.
பிரச்சனைகள் இருக்கத்தான் செய்யும்... அலையும், புயலும் அலைகழித்துக் கொண்டுதான் இருக்கும்... அஞ்சாதீர்கள், துணிந்து வாருங்கள்.... புயலின் நடுவில், கடலின் நடுவில் கடவுள் நம்மோடு வருவார்.கிறிஸ்மஸ் காலம் இது. எனவே அன்று வானதூதர் சொன்ன அந்த முதல் நற்செய்தியுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம். "அஞ்சாதீர்கள். இதோ மக்களுக்கெல்லாம் பெரும் மகிழ்ச்சியூட்டும் நற்செய்தியை உங்களுக்கு அறிவிக்கிறேன்." (லூக். 2/10)

Simply exclamations! No explanations! அற்புதங்களுக்கு வாழ்க்கையில் பஞ்சமிருக்காது!

We are on the threshold of Christmas. The readings in today’s liturgy invite us to contemplate on the impossible being made possible by God. In the first reading from Micah, we see the insignificant Bethlehem become famous (Micah 5: 2-5). Can anything good come out of Bethlehem? Can anything good come out of Nazereth? With God’s grace lot of blessings have come from Bethlehem and Nazareth.
The Gospel gives us the famous scene of the Visitation. The barren woman and the virgin meet to recount what the Lord had done in their lives (Luke 1: 39-45). Both Elizabeth and Mary were invited by God to bear witness to one great truth, namely, that nothing is impossible for God. Both knew that there was no logical explanation to what they were asked to do… rather, what they were asked to be. Both said almost a blind ‘yes’ relying on God and God alone. They did not have any other support – not even their families. Even their families would not have understood their position: the barren woman, quite advanced in age, conceiving? Unthinkable, they would have said. A virgin conceiving out of wedlock? Unthinkable, unacceptable, unpardonable. They would have killed her.
Perhaps for us living in the 21st century such news would not create any excitement. With all the advanced biotechnology at our disposal the barren can easily conceive. With the unbridled life-style prevalent today the virgin shall conceive… what is so great about this? I can well imagine many of us asking this question with a shrug of the shoulders. What is so great about this? A typical question for our times.
Nothing seems great, nothing seems wonderful. Our generation seems to have lost the sense of wonder. If this is the case with us, what will happen to the next generation – the generationx? The word ‘wonder’ may vanish from their dictionary! What a pity! Setting aside our brainy questions, let us look at this event with a believing heart.
As the Bible constantly illustrates, God's timing usually takes us by surprise. Sometimes, as with Elizabeth, God moves too slowly. Sometimes, as with Mary, he moves too quickly. Like Elizabeth, some of us have been praying for a long time for something to happen. We began to think that it might never happen. Obviously we could not make it happen, because if we could have, we would have. Clearly, we are not in control.
On the other hand, like Mary, some of us find that too many things happened too quickly in our lives. God had conceived something in our life that we didn't ask for. We were thrust into situations we never bargained for. Clearly, we are not in control either.
Whether nothing seems to be happening in our lives, or whether too many things are happening in our lives, we need to have the humility to let go and allow God to enter our lives. This is the core of Christmas. The challenge of Christmas.
It is fascinating that, according to Luke's gospel, after Mary discovered that she would give birth to the Messiah the first person she went to, with haste, was not Joseph or her parents but her relative Elizabeth whose life was also clearly out of control. Mary probably thought that only Elizabeth would understand her situation. Elizabeth not only understood Mary but blessed her in some of the most beautiful words a human person can ever hear.
In blessing Mary, Elizabeth blessed herself. When Elizabeth heard Mary's greeting, we are told that the child within her leapt for joy. When Elizabeth experienced this, her only question was to ask, "And why has this happened to me that the mother of my Lord comes to me?" Why me?
We are a people who want to make sense of our lives. We wish to find and give explanations. No adequate explanations come forth. We find it hard to explain the tragedies that occur in our lives and around us. It is harder still to explain the blessings that have come to us without reason. "Why me," we ask. The explanations are not there.
Elizabeth asked the “why” question and did not get an answer. Mary asked the “how” question at the annunciation. She too did not get an adequate answer. When they met, they still had lots of unanswered questions locked up within. But, they did not ‘waste’ their time in a question-and-answer session. They did not indulge in any intellectual arguments. They simply allowed themselves to be drenched in God’s shower of blessings. Simply exclamations. No explanations.
Trying to explain life is only another way of trying to control it. One of the central messages of Christmas is that we are not in control of the blessings. There is no logic to a blessing, only gratitude. We pray that during this Christmas we may be like Mary and Elizabeth accepting the gifts that come our way with childlike gratitude.

(Sources that have helped my reflections:
Dr. M. Craig Barnes’ homily in http://www.natpresch.org
Fr. Ronald Rolheiser’s homilies in http://www.ronrolheiser.com/columnarchive)

கிறிஸ்மஸ் நெருங்கி வரும் இந்த நேரத்தில், பல பங்குகளில், பள்ளிகளில் கிறிஸ்மஸ் நாடகங்கள் அரங்கேறும். சிறப்பாக, கிறிஸ்மஸ் திருவிழிப்புத் திருப்பலிக்கு முன் இயேசுவின் பிறப்பைப் பற்றி குழந்தைகள் நடிக்கும் இந்த நாடகங்களைப் பார்த்து ரசித்திருக்கிறேன். இந்த நாடகங்களில் மரியாவுக்கு வானதூதர் தோன்றுவது முதல் காட்சி. நீர் கடவுளின் தாயாவீர் என்று வானதூதர் சொன்னதும், மரியா தலை வணங்கி, இதோ, ஆண்டவரின் அடிமை என்பார். காட்சி மாறும். மரியா எலிசபெத்தைச் சந்திப்பார். எலிசபெத் மரியாவை வாழ்த்துவார். மரியா "என் ஆன்மா இறவனைப் புகழ்கிறது" என்று பாடி ஆடுவார். பின்னர், மாட்டுத் தொழுவம், இடையர், மூவேந்தர் என்று... காட்சிகள் தொடரும்.
அமைதியான, அழகான காட்சிகள்... நடிப்பவர்கள் எல்லாரும் குழந்தைகள் என்பதால், ரசிப்போம், சிரிப்போம். ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், இப்படி ஒரு நாடகம், அதற்கு பின் திருப்பலி எல்லாம் முடிந்து வரும் போது, குழந்தைகளின் அந்த நாடகம் பற்றி பேசிக் கொண்டே வந்தோம். அப்போது ஒரு நண்பர் திடீரென, "முதல் கிறிஸ்மஸ் இவ்வளவு அழகாக இருந்திருக்குமா?" என்றார். அந்தக் கேள்வி என்னைச் சிந்திக்க வைத்தது.
முதல் கிறிஸ்மஸ் எப்படி இருந்திருக்கும்? இவ்வளவு அழகாக, சுத்தமாக, மகிழ்வாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏனெனில், அந்தச் சூழல் அப்படி. இந்தச் சூழலைப்பற்றி அதிகம் பேசலாம். நமது இன்றைய சிந்தனைக்கு அந்தச் சூழலிலிருந்து ஒரே ஒரு அம்சத்தைப் பற்றி சிந்திப்போம்.
யூதேயா முழுவதும் ரோமைய ஆதிக்கம், அராஜகம். இந்த அடக்கு முறைக்கு ரோமைய அரசு, படை வீரர்களை அதிகம் பயன்படுத்தியது. அடுத்த நாட்டை அடக்கியாளச் செல்லும் படைவீரர்களால் அதிகம் பாதிக்கப்படுவது அந்த நாட்டில் இருக்கும் பெண்கள். பகலோ, இரவோ எந்த நேரத்திலும் இந்தப் பெண்களுக்குப் படைவீர்களால் ஏற்படும் ஆபத்துகள் ஏராளம். ஆப்கானிஸ்தானிலும், ஈராக்கிலும் அமெரிக்க, ஐரோப்பிய படைகளால் அந்த நாட்டுப் பெண்களுக்கு ஏற்படும் ஆபத்துக்களைக் கேட்டு வருகிறோம். இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழலில் வாழும் ஒரு இளவயது கிராமத்துப் பெண்ணை உங்களுக்கு அறிமுகம் செய்கிறேன். அவர் பெயர் மரியா.
தன் சொந்த நாட்டிலேயே இரவும் பகலும் சிறையிலடைக்கப் பட்டதைப் போல் உணர்ந்த மரியாவின் உள்ளத்திலிருந்து "இந்த அவல நிலையிலிருந்து தப்பிக்க ஒரு வழியைக் காட்ட மாட்டாயா இறைவா?" என்று எழுந்த வேண்டுதலுக்கு விடை வருகிறது. மணமாகாத அவரை இறைவன் தாயாக அழைக்கிறார். இது அழைப்பு அல்ல. தீர்ப்பு. மரணதண்டனைக்கான தீர்ப்பு. மணமாகாத இளம் பெண்கள் தாயானால் அவர்களை ஊருக்கு நடுவே நிறுத்தி கல்லால் எரிந்து கொல்ல வேண்டும் என்பது யூதர்களின் சட்டம். இதை நன்கு அறிந்திருந்தார் மரியா. இதுபோன்ற தண்டனைகளை நேரில் பார்த்து வேதனைபட்டிருப்பார் அவர். இறைவன் தந்த அழைப்பிற்கு சரி என்று சொல்வதும், மரணதண்டனையைத் தனக்குத் தானே வழங்கிக் கொள்வதும், விருப்பப்பட்டு தூக்குக் கயிறாய் எடுத்துக் கழுத்தில் மாட்டிக் கொள்வதும்.. எல்லாம் ஒன்று தான். இருந்தாலும், அந்த இறைவன் மேல் அத்தனை அதீத நம்பிக்கை அந்த இளம் பெண்ணுக்கு. 'இதோ உமது அடிமை' என்று சொன்னார் மரியா.
அவரது நம்பிக்கையை வளர்க்கும் வண்ணம் வானதூதர் இன்னொரு செய்தியைச் சொல்கிறார். அவரது உறவினராகிய எலிசபெத் கருதரித்திருக்கிறார் என்பதே அச்செய்தி. குழந்தை பேறு இல்லாமல், அழுது புலம்பி, ஊராரின் பழிச் சொற்களைக் கேட்டு, கேட்டு மனம் வெறுத்து வீட்டுக்குள் தன்னையே சிறைபடுத்திக் கொண்ட எலிசபெத்தைச் சந்திக்க மரியா சென்றார். இங்குதான் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பிக்கிறது.

லூக்கா நற்செய்தி 1: 39-45
அக்காலத்தில் மரியா புறப்பட்டு யூதேய மலைநாட்டிலுள்ள ஓர் ஊருக்கு விரைந்து சென்றார். அவர் செக்கரியாவின் வீட்டை அடைந்து எலிசபெத்தை வாழ்த்தினார். மரியாவின் வாழ்த்தை எலிசபெத்து கேட்டபொழுது அவர் வயிற்றிலிருந்த குழந்தை மகிழ்ச்சியால் துள்ளிற்று. எலிசபெத்து தூய ஆவியால் முற்றிலும் ஆட்கொள்ளப்பட்டார். அப்போது அவர் உரத்த குரலில், “பெண்களுக்குள் நீர் ஆசி பெற்றவர்; உம் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையும் ஆசி பெற்றதே! என் ஆண்டவரின் தாய் என்னிடம் வர நான் யார்? உம் வாழ்த்துரை என் காதில் விழுந்ததும் என் வயிற்றினுள்ளே குழந்தை பேருவகையால் துள்ளிற்று. ஆண்டவர் உமக்குச் சொன்னவை நிறைவேறும் என்று நம்பிய நீர் பேறுபெற்றவர்” என்றார்.

கன்னியான ஒரு பெண் தாயாகப்போகும் செய்தியை அவரது குடும்பம் ஏற்காது, யூத சமூகம் ஏற்காது. மலடியென்று இகழப்பட்ட ஒரு பெண், அதுவும் குழந்தை பெறும் வயதைத் தாண்டிய ஒரு பெண் தாயாகப்போகும் செய்தியை அவரது குடும்பம் நம்பாது, யூத சமூகமும் நம்பாது. ஏற்க முடியாத, நம்ப முடியாத செய்திகளை உள்ளத்திலும், உடலிலும் தாங்கிய இரு பெண்கள் ஒருவரை ஒருவர் சந்திக்கின்றனர்.
இறைவன் நம் வாழ்வில் செயலாற்றும் அழகை இவ்விரு பெண்களின் வாழ்வும் நமக்குக் கூறுகிறது. எலிசபெத்தின் வாழ்வில் இறைவன் மெதுவாக, நிதானமாக, மிக, மிக நிதானமாகச் செயல்படுகின்றார். ஆண்டுகள் பலவாய் குழந்தைப் பேற்றுக்காக அவர் வேண்டி வந்தார். வயது கூட, கூட இனி தன் வாழ்வில் குழந்தைப் பேறு இல்லையென்ற தீர்மானத்திற்கு அவர் வந்த வேளையில், இறைவன் அவர் வாழ்வில் குறிக்கிடுகிறார். நம்ப முடியாத ஒரு செயலை நிகழ்த்துகிறார். நாமும் வாழ்வில் பல ஆண்டுகளாய் வேண்டி காத்திருந்த ஒரு காரியம், திடீரென எந்த முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல் நம் வாழ்வில் வருவதில்லையா?
மரியாவின் வாழ்வில் இறைவன் மிக வேகமாகச் செயல்படுகின்றார். மரியா மீட்புக்காகக் காத்திருந்தது உண்மை; ஆனால், அந்த மீட்புக்கு அவரே வழியாவதை அவரால் நினைத்துகூட பார்க்கமுடியவில்லை.
மிகத் தாமதமாகவோ, அல்லது புயல் வேகத்திலோ வாழ்வில் காரியங்கள் நடக்கும் போது, கூடவே கேள்விகள் பலவும் எழுகின்றன. ஏன் எனக்கு? ஏன் இப்போது? இதுபோன்ற கேள்விகளை எலிசபெத்தும் மரியாவும் கேட்டனர். நாம் வாசித்த நற்செய்தியில் இந்தக் கேள்வி கூறப்பட்டுள்ளது. “என் ஆண்டவரின் தாய் என்னிடம் வர நான் யார்?”
கேள்விகள் எழுவது இயற்கை. ஆனால், எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் விடைகள், விளக்கங்கள் கிடைக்காது. மரியாவும், எலிசபெத்தும் சந்தித்தபோது ஒரு சில கேள்விகள் எழுந்தன. பல கேள்விகள் அவர்கள் மனதில் அடைபட்டிருந்தன. அவர்கள் சந்தித்த போது, இந்தக் கேள்விகளுக் கெல்லாம் விளக்கங்களைத் தேடவில்லை. கேள்விகள் கார் மேகங்களாக அவர்களைச் சூழ்ந்திருதாலும், அந்த மேகங்களிலிருந்து பெய்த இறைவனின் கருணை என்ற மழையில் அவர்கள் நனைந்தனர். அந்த சந்திப்பின் பெரும் பகுதி ஒருவரை ஒருவர் வாழ்த்துவதிலும், ஆசீர்வதிப்பதிலும், இறைவனைப் புகழ்வதிலுமே நிறைந்தது.
எலிசபெத் மரியாவைப் புகழ்ந்த மொழிகள் மனிதர் ஒவ்வொருவரும் கேட்க வேண்டிய, ஆனால், கேட்க அரிதான மொழிகள். "பெண்களுக்குள் நீர் ஆசி பெற்றவர்; உம் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையும் ஆசி பெற்றதே!"
நாம் ஒவ்வொருவரும் தினமும் மற்றவர்களை இப்படி வாழ்த்தினால், ஆசீர்வதித்தால் எவ்வளவு நலம் இந்த பூமியில் வளரும்! பிறரை வாழ்த்தும் போது, ஆசீர்வதிக்கும் போது நாமும் வாழ்த்தப் பெறுகிறோம், ஆசீர் பெறுகிறோம். வயதில் முதிர்ந்தவர்கள், "மவராசனா இரு" என்று வாழ்த்தும் போது எழும் நிறைவு கேட்பவரையும் நிறைக்கிறது, கொடுப்பவரையும் நிறைக்கிறது.
நம் வாழ்வில், நம்மைச் சுற்றி பல துயர நிகழ்வுகள் நடக்கும் போது கேள்விகள் எழும். பதில்கள் கிடைக்காது. அதைவிட, வாழ்வில் நடக்கும் பல நல்லவைகளின் போதும், வாழ்வில் கிடைக்கும் பல கொடைகளின் போதும் கேள்விகள் எழும்... பதில்கள் கிடைக்காது.
இந்த கிறிஸ்மஸ் காலத்தில், பரிசுகளைப் பரிமாறுகிறோம். ஒரு குழந்தையிடம் விளையாட்டுக் கார் ஒன்றைப் பரிசாகத் தருவதாகக் கற்பனை செய்துகொள்வோம். அந்தக் குழந்தையிடம் என்ன எதிர்பார்ப்போம்? நன்றி என்ற சொல், அல்லது அதற்கு ஈடாக ஒரு புன்னகை, அல்லது வியப்பு, மகிழ்ச்சி ஆரவாரம்... இப்படி எதிர்பார்ப்போம். இதற்குப் பதிலாக, அந்தக் குழந்தை நம்மிடம், "அங்கிள், இதை எங்க வாங்கினீங்க? இது நல்லா ஓடுமா? இது விலை என்ன? இது எனக்கு மட்டும்தானா? என் தம்பிக்கும் குடுப்பீங்களா?..." என்று கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே போனால், நமக்கு எப்படி இருக்கும்?
இறுதியாக ஒரு சிந்தனை. மலடி என்று இகழப்பட்ட, ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட ஒரு பெண்ணும், கன்னியான ஒரு பெண்ணும் தாய்மைப் பேறு அடைந்ததைச் சிந்தித்து வருகிறோம். 21ஆம் நூற்றாண்டில் வாழும் நம்மில் பலர் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கலாம். பிள்ளை பெற முடியாதவர்களும், கன்னிப் பெண்ணும் கருத்தரிப்பது பெரிய காரியமா? அதற்கு ஏன் இந்த ஆர்ப்பாட்டம்? உயிரியலில் நாம் இப்போது அடைந்திருக்கும் முன்னேற்றங்களின் உதவியுடன் எந்தப் பெண்ணும் கருதரிக்கலாமே. அல்லது, மற்ற பெண்களின் உதவியுடன் குழந்தைகளைப் பெற்றுக் கொள்ளலாமே. இது என்ன பெரிய பிரமாதம்?
நாம் வாழும் கட்டுபாடற்ற வாழ்க்கை முறையில் எத்தனையோ கன்னிப் பெண்கள், டீன் ஏஜ் வயதைக் கூட அடையாத சிறுமிகள் குழந்தை பெற முடியும், குழந்தை பெறுகின்றனர். இது என்ன பெரிய பிரமாதம்?
அன்புள்ளங்களே, இது என்ன பெரிய பிரமாதம் என்ற கேள்வியைக் கேட்கும் நம் மனநிலையைக் கொஞ்சம் ஆராய வேண்டும். நாம் வாழும் இந்த நாட்களில் எதுவுமே பிரமாதம் இல்லாமல் போய்விடுகிறதோ என்ற கவலை எனக்கு. எதையுமே பிரமாதமாக எண்ணி, பிரமிப்பாகப் பார்த்து வியக்கும் மனம் குழந்தைகளுக்கு உண்டு. அந்த வியப்பில், பிரமிப்பில் அவர்கள் கண்கள் விரியும், புன்னகை, சிரிப்பு பெருகி வரும். அழகான ஒரு காட்சி அது. குழந்தைகளிடம் நாம் எதிபார்ப்பதும் இதைத்தான். ஆனால், வளர, வளர இந்த வியப்பு குறைந்து விடுகிறது. பாவம், நாம் எல்லாருமே!
வியக்கக் கூடிய, பிரமிக்கக் கூடிய குழந்தை மனதை நாம் பேணி காத்து வரும் வரை நம்மால் சின்னச் சின்ன அற்புதங்களைப் பார்த்து மகிழ முடியும். அற்புதங்களுக்கு வாழ்க்கையில் பஞ்சமிருக்காது. அந்த பிரமிக்கும் மனம் நம்மை விட்டுக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலகும் பொது, வாழ்க்கையில் அற்புதங்களுக்குப் பஞ்சம் ஏற்படும். இதனால் யாருக்கு நஷ்டம்? நமக்குத்தான்.
நல்லவைகள் வாழ்வில் நடக்கும் போது, கொடைகளைப் பெறும் போது, கேள்விகள் கேட்டு, விடைகள், விளக்கங்கள் தேடி நம் அறிவை நிரப்புவதற்கு பதில், நன்றியால் நம் மனதை நிரப்ப முயல்வோம். குழந்தைகளிடம் நாம் எதிர்பார்க்கும் நன்றி உணர்வை நாமும் வளர்த்துக் கொள்வது நல்லதுதானே!கருமேகங்களாய் சூழ்ந்து வரும் பிரச்சனைகள் மத்தியில் மின்னல் கீற்று போலத் தோன்றும் நல்லவைகளை உறுதியாகப் பற்றிக் கொள்ளவும், அந்த நல்லவைகள் கொஞ்சமாய் இருந்தாலும், மற்றவரோடு அவற்றைப் பகிர்ந்துகொள்ளவும், மரியா, எலிசபெத் வழியாகப் பாடங்களைப் பயில்வோம்.

ANTICIPATING IS MORE EXHILARATING! நிகழ்ச்சிக்கு முன் மகிழ்ச்சி!

This Sunday in Advent is called Gaudete Sunday. The Church reminds us of a very common human experience. I have already said this earlier… that is, awaiting some good event or awaiting the arrival of our dear ones is more exciting than the event itself, right? Awaiting Jesus at Christmas is a joy-filled time. The lovely incident recorded in “The Little Prince” (Antoine de Saint-Exupery) explains this joy-in-waiting well. The little prince and a fox become acquainted. Here is the passage from The Little Prince, Chapter 21:
The next day the little prince came back.
"It would have been better to come back at the same hour," said the fox. "If, for example, you come at four o'clock in the afternoon, then at three o'clock I shall begin to be happy. I shall feel happier and happier as the hour advances. At four o'clock, I shall already be worrying and jumping about. I shall show you how happy I am! But if you come at just any time, I shall never know at what hour my heart is to be ready to greet you...."

The whole book is strewn with such lovely thoughts. Joy-in-waiting is well explained here. As Christmas approaches, the Church has the first two readings that talk of rejoicing. Here are those two passages. I wish you read through these lines slowly and meditatively…
Zephaniah 3:14-17
14 Sing, O Daughter of Zion; shout aloud, O Israel! Be glad and rejoice with all your heart, O Daughter of Jerusalem!
15 The LORD has taken away your punishment, he has turned back your enemy. The LORD, the King of Israel, is with you; never again will you fear any harm.
16 On that day they will say to Jerusalem, "Do not fear, O Zion; do not let your hands hang limp.
17 The LORD your God is with you, he is mighty to save. He will take great delight in you, he will quiet you with his love, he will rejoice over you with singing."
Philippians 4:4-7
4Rejoice in the Lord always. I will say it again: Rejoice! 5Let your gentleness be evident to all. The Lord is near. 6Do not be anxious about anything, but in everything, by prayer and petition, with thanksgiving, present your requests to God. 7And the peace of God, which transcends all understanding, will guard your hearts and your minds in Christ Jesus.

Going to meet someone can be joyful or painful. Let us imagine one such meeting from two perspectives: The boss has called me for a meeting. This boss is a gentleman, extremely courteous, sincere and caring. I have been pretty good at my work and have shown results. I have been very honest and diligent. The boss has called me to meet him for dinner. What am to expect? Bouquets!
Let me also present the opposite possibility. The boss has called me for a meeting. This boss is just the anti-thesis of the boss mentioned above. And the reason for this meeting? Well, I have been very negligent in my work and things have come to an embarrassing climax. Shape up or ship out! I am called to meet him at the office. What am to expect? Bouquets? Not a chance. All meetings need not create excitement.
What about meeting the Lord? Everyday, every moment…. The famous poem ‘Silent Steps’ by Rabindranath Tagore comes to my mind.
Have you not heard his silent steps? He comes, comes, ever comes. Every moment and every age, every day and every night he comes, comes, ever comes.

Of course, the final meeting is there… Once again, depending on how we have lived our lives and how we see our Boss, the Lord, this meeting can be a pain or a pleasure. There is a story about St Philip Neri. (My friend told me that he had heard the same story attributed to another saint. I guess all saints are of the same mould.) While Philip was playing cards with his friends, one of them asked him what he would do if he knew that his death was imminent. Without any hesitation, Philip told him that he would continue playing cards. I can well imagine that if Philip had died playing cards, he would simply continue playing on the other side of the shore. Only that his companions would have changed to… God and angles! Remember the famous lines in the Preface for the burial Mass? “Lord, for your faithful life is changed not ended.” This is a blessing that all of us can receive provided our lives are like that of Philip Neri. To make this happen, what do we need to do? This is an echo of the question asked in the Gospel today… What should we do?
Luke 3:10-18
10"What should we do then?" the crowd asked.
11John answered, "The man with two tunics should share with him who has none, and the one who has food should do the same."
12Tax collectors also came to be baptized. "Teacher," they asked, "what should we do?"
13"Don't collect any more than you are required to," he told them. 14Then some soldiers asked him, "And what should we do?" He replied, "Don't extort money and don't accuse people falsely—be content with your pay."
15The people were waiting expectantly and were all wondering in their hearts if John might possibly be the Christ. 16John answered them all, "I baptize you with water. But one more powerful than I will come, the thongs of whose sandals I am not worthy to untie. He will baptize you with the Holy Spirit and with fire. 17His winnowing fork is in his hand to clear his threshing floor and to gather the wheat into his barn, but he will burn up the chaff with unquenchable fire." 18And with many other words John exhorted the people and preached the good news to them.

When the people, the simple people, asked John the Baptist what they should do, they would have expected John to give them a list of very difficult things to do… “Wear sack cloth, smear ash all over your body, chastise yourself every hour, take only honey and locusts for food… simply live as I live.” Instead John told them: Live simply so that others may simply live. John gave them very simple, basic rules of life. It is so easy to miss simple wisdom when we go seeking for great truths about life. When the whole world went seeking for great sublime truths about the Divine Being, God was already lying in a manger getting scant attention from the world. God was already sitting on our lap while we were travelling thousands of miles to look for the Divine.
What would John tell us living in 21st century if we were to ask him: What should we do then? In all probability the same basic things that he said 20 centuries back. Share with those who have none; don't collect any more than you are required to; don't extort money and don't accuse people falsely; be content with your pay. Sometimes straight forward answers knock us out. I cannot but think of the famous book by Robert Fulghum with the intriguing title: “All I Really Need To Know I Learned In Kindergarten”. Just one little excerpt from this book:
All I really need to know I learned in kindergarten. ALL I REALLY NEED TO KNOW about how to live and what to do and how to be I learned in kindergarten. Wisdom was not at the top of the graduate-school mountain, but there in the sandpile at Sunday School.
These are the things I learned:
Share everything. Play fair. Don't hit people.

Put things back where you found them.

Clean up your own mess.

Don't take things that aren't yours.

Say you're sorry when you hurt somebody.

Wash your hands before you eat. Flush.

Warm cookies and cold milk are good for you.

Live a balanced life - learn some and think someand draw and paint and sing and dance and play and work every day some.

Take a nap every afternoon.

When you go out into the world, watch out for traffic, hold hands, and stick together…

Think what a better world it would be if all - the whole world - … or if all governments had a basic policy to always put things back where they found them and to clean up their own mess. And it is still true, no matter how old you are - when you go out into the world, it is best to hold hands and stick together.

"The Little Prince" (Antoine de Saint-Exupery) என்பது ஒரு கற்பனைக் கதை. அரிதான, அழகான கற்பனை. வெளி உலகத்திலிருந்து நம் பூமிக்கு வந்து சேரும் ஒரு குட்டி இளவரசனின் கதை. அந்தக் கதையில் வரும் சிறுவன் ஒரு நரியைச் சந்திக்கிறான். நட்பு மலர்கிறது. ஒருநாளே நிகழ்ந்த சந்திப்பிற்கு பின், அடுத்த நாள் சிறுவன் வந்ததும் நரி அவனிடம் உரிமையாய், "நீ நேற்று வந்த நேரத்திற்கே வந்திருந்தால், ரொம்ப நன்றாக இருந்திருக்கும்." என்று சொல்கிறது. ஏன் நேரத்திற்கு வரவேண்டும் என்று கேட்கும் இளவரசனுக்கு நரி சொல்லும் விளக்கம் அழகானது. "உதாரணத்திற்கு, நீ நாலு மணிக்கு வருவாய் என்று உறுதியாக எனக்குத் தெரிந்தால், நான் மூன்று மணிக்கே மகிழ்வாக இருக்க ஆரம்பித்துவிடுவேன். நீ ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நேரத்திற்கு வந்தால், என் மனம் தயாராக, மகிழ்வாக இருக்க முடியாதே" என்று நரி சொல்கிறது. நிகழ்ச்சிக்கு முன் மகிழ்ச்சி.
நல்லதொன்று நடக்கப் போகும் வேளையில், மனதுக்குப் பிடித்த ஒருவரை எதிர்பார்த்திருக்கும் வேளையில், அந்த நிகழ்வை, அந்த நண்பரை எதிர்நோக்கிக் காத்திருக்கும் நேரம் மிக ஆனந்தமானது. இதை எல்லாரும் வாழ்வில் உணர்ந்திருப்போம். திருவருகைக் காலம் இது, நாமும் காத்திருக்கிறோம்.
திரு வருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு இது. இந்த ஞாயிறை, Gaudete Sunday அதாவது, மகிழும் ஞாயிறு என்று கொண்டாடுகிறோம். கிறிஸ்து பிறப்புக்கு இன்னும் பத்து நாட்களுக்கு மேல் இருக்கும் போதே மகிழ்வைப் பற்றி அழுத்தமாகக் கூறுகின்றன இன்றைய முதலிரு வாசகங்கள்:

செப்பனியா 3: 14-17
மகளே சீயோன்! மகிழ்ச்சியால் ஆர்ப்பரி: இஸ்ரயேலே! ஆரவாரம் செய்: மகளே எருசலேம்! உன் முழு உள்ளத்தோடு அகமகிழ்ந்து அக்களி. ஆண்டவர் உன் தண்டனைத் தீர்ப்பைத் தள்ளிவிட்டார்: உன் பகைவர்களை அப்புறப்படுத்தினார்: இஸ்ரயேலின் அரசராகிய ஆண்டவர் உன் நடுவில் இருக்கின்றார்: நீ இனி எந்தத் தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டாய். அந்நாளில் எருசலேமை நோக்கி இவ்வாறு கூறப்படும்: சீயோனே, அஞ்சவேண்டாம்: உன் கைகள் சோர்வடைய வேண்டாம். உன் கடவுளாகிய ஆண்டவர் உன் நடுவில் இருக்கின்றார்: அவர் மாவீரர்: மீட்பு அளிப்பவர்: உன்பொருட்டு அவர் மகிழ்ந்து களிகூருவார்: தம் அன்பினால் உனக்குப் புத்துயிர் அளிப்பார்: உன்னைக் குறித்து மகிழ்ந்து ஆடிப்பாடுவார்.

பிலிப்பியருக்கு எழுதிய திருமுகம் 4: 4-7
சகோதரர் சகோதரிகளே, ஆண்டவரோடு இணைந்து என்றும் மகிழுங்கள்: மீண்டும் கூறுகிறேன், மகிழுங்கள். கனிந்த உங்கள் உள்ளம் எல்லா மனிதருக்கும் தெரிந்திருக்கட்டும். ஆண்டவர் அண்மையில் உள்ளார். எதைப்பற்றியும் கவலைப்பட வேண்டாம். ஆனால் நன்றியோடு கூடிய இறை வேண்டல், மன்றாட்டு ஆகிய அனைத்தின் வழியாகவும் கடவுளிடம் உங்கள் விண்ணப்பங்களைத் தெரிவியுங்கள். அப்பொழுது, அறிவெல்லாம் கடந்த இறை அமைதி கிறிஸ்து இயேசுவோடு இணைந்துள்ள உங்கள் உள்ளத்தையும் மனத்தையும் பாதுகாக்கும்.

எதிர்பார்ப்பு, தயாரிப்பு என்று கடந்த இரு வாரங்களாய் திருவருகைக்கால ஞாயிறு சிந்தனைகளை பகிர்ந்தோம். இன்று நாம் சிந்திக்க இருப்பது சந்திப்பு. சந்திப்புகள் பலவிதம். ஒரே ஒரு சந்திப்பை மட்டும் பற்றி இரு கோணங்களில் பார்க்கலாம். மேலதிகாரி ஒருவரைச் சந்திக்கப் போகிறோம். நாம் சந்திக்கச் செல்லும் அதிகாரி மிக நல்லவர், நேர்மையானவர், பணிபுரிபவர்களிடம் மரியாதையாக நடந்து கொள்பவர்... இப்படி நல்லவைகளையே கற்பனை செய்வோம். இவரைச் சந்திக்கச் செல்லும் நாம்? இதுவரை எந்த குறையும் இல்லாமல் ஈடுபாட்டோடு உழைத்து வந்திருக்கிறோம். நமது திறமை, நேர்மை இவற்றைக் கண்டு ஆனந்தப்பட்டு மேலிடத்திலிருந்து இந்த சந்திப்புக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது. நம் மன நிலை எப்படி இருக்கும்?
இதற்கு நேர் மாறான ஒரு சூழலையும் நினைத்துப் பார்க்கலாம். நாம் சந்திக்கச் செல்லும் அதிகாரி மேலே சொல்லப்பட்ட அதிகாரிக்கு முற்றிலும் நேர் மாறானவர். அவரைச் சந்திக்க நாம் செல்லும் காரணம்? பல தவறுகள் நாம் செய்துவந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டுவிட்டது. அதற்காக, மேலிடத்திலிருந்து வந்திருக்கும் சம்மன். நம் மன நிலை எப்படி இருக்கும்? மனம் நிலையில்லாமல் அலையும். இரு வேறு உலகங்கள் போல், இரு வேறு துருவங்கள் போல் இந்த இரு சந்திப்புகளும் அமையும்.
இறைவனை நாம் சந்திக்கிறோம். வாழ்வின் ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நொடியும் சந்திக்கிறோம். இந்த சந்திப்புகளின் உச்சமாக, நம் வாழ்வின் முடிவில் அவரைக் கட்டாயம் சந்திப்போம். அந்த சந்திப்பு எப்படி இருக்கும்?
புனித பிலிப் நேரி வாழ்வில் நடந்ததாகச் சொல்லப்படும் ஒரு சம்பவம். புனித பிலிப் நேரி ஒருநாள் நண்பர்களுடன் பொழுதுபோக்காக சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது சாவைப் பற்றிய பேச்சு அங்கு எழுந்தது. நண்பர்களில் ஒருவர் பிலிப்பிடம், "பிலிப், இதோ, அடுத்த நிமிடமே நீ இறக்கப் போகிறாய் என்று தெரிந்தால், என்ன செய்வாய்?" என்று கேட்டார். பிலிப் அவரிடம், "தொடர்ந்து சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருப்பேன்." என்றாராம்.
சாவை, வாழ்வின் முடிவை பயங்கரமான ஒரு மாற்றமாக, முடிவாகப் பார்ப்பவர்கள் அதைக் கண்டு பயப்படலாம். காரணம்? அவர்களது வாழ்வுக்கும், சாவுக்கும் ஏகப்பட்ட முரண்பாடுகள் இருக்கலாம். இந்த முரண்பாடுகளை எல்லாம் சரிசெய்துவிட்டு, சாவைச் சந்திக்க அவர்களுக்கு அதிக நேரம் தேவைப்படுகிறது. ஆனால், வாழ்வு முழுவதையும் நல்ல விதமாகச் வாழ்பவர்களுக்கு வாழ்ந்தவர்களுக்கு சாவு எந்த வகையிலும் பயத்தை உண்டாக்காது என்பதற்கு பிலிப் நேரி ஒரு நல்ல உதாரணம். சாவின் வழியாகத் தன்னைச் சந்திக்கப் போவது அல்லது தான் சென்றடையப் போவது இறைவன் தான் என்றான பிறகு ஏன் பயம், பரபரப்பு எல்லாம்? தேவையில்லையே. பிலிப் நேரியைப் பொறுத்தவரை நான் இப்படியும் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். அந்த நண்பர் சொன்னது போலவே, சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் போது அவருக்கு சாவு நேரிட்டால், மறு வாழ்வில் அந்த இறைவனோடு தன் விளையாட்டைத் தொடர்ந்திருப்பார் பிலிப். இறைவனை வாழ்க்கையில் அடிக்கடி சந்தித்து வந்த பிலிப்புக்கு பயம் பரபரப்பு எதற்கு? இந்த நிலை எல்லாருக்கும் கிடைக்கும் ஒரு பாக்கியம் அல்ல.
பிலிப் நெறியைப் போல் எந்தவித பயமும் இன்றி இறைவனைச் சந்திக்க நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்? நல்ல கேள்வி: இதே கேள்வியைத் தான் மக்கள் திருமுழுக்கு யோவானிடம் எழுப்புகிறார்கள். இவர்கள் ஒரு படபடப்புடன் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கிறார்கள். இவர்களின் படபடப்புக்குக் காரணம்? யோவான் கூறிய வார்த்தைகள்.
"இறைவன் வருகிறார். சந்திக்கத் தயாராகுங்கள்." என்ற தொனியில் யோவானின் குரல் பாலைவனத்தில் ஒலித்ததாக போன வாரம் நற்செய்தியில் வாசித்தோம். இறைவனைச் சந்திக்க நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? என்று யோவானைச் சுற்றி இருந்த மக்கள் தேட ஆரம்பித்தனர்.
இந்தக் கேள்விக்கு பதில் தேடு முன்பு, திருமுழுக்கு யோவானைச் சுற்றி நின்ற கூட்டத்தில் இருந்தவர்கள் யார் என்ற ஒரு அலசல். மக்கள், வரி வசூலிப்பவர்கள், வீரர்கள் என்று மூன்று குழுக்களைப் பற்றி நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், ஒரு முக்கிய குழுவைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில் விவரங்கள் இல்லை. ஆனால், இவர்கள் கட்டாயம் அந்தக் கூட்டத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும். யார் இவர்கள்? மதத் தலைவர்கள். யோவானின் புகழ் பரவி வந்ததை இவர்களும் அறிவர். யார் இந்த மனிதர்? என் இவரைத் தேடி அதுவம் பாலைவானத்திற்கே மக்கள் போகிறார்கள்? என்ற தங்கள் கேள்விகளுக்கு விடை தேடி மதத் தலைவர்களும் அங்கு வந்திருந்தனர்.
இந்த கூட்டத்தில் யோவான் இறைவனின் வரவை, இறைவன் வார்த்தையை எடுத்துக் கூறுகிறார். இடித்துக் கூறுகிறார். யோவான் சொன்னதைக் கேட்ட மக்கள், வரி வசூலிப்பவர்கள், வீரர்கள் இவர்கள் நடந்து கொண்டது ஒரு விதம். மதத் தலைவர்கள் நடந்து கொண்டது வேறு ஒரு விதம். இந்த வித்தியாசத்தை ஒரு உதாரணத்தின் வழியே விளக்க முயல்கிறேன்.
நல்லதொரு கண்ணாடி முன் நிற்கிறோம். நமது உருவம் அதில் தெரிகிறது. கண்ணாடியில் தெரியும் உருவம் சரியில்லை என்றால் என்ன செய்வோம்? அந்த உருவத்திற்கு சொந்தக்காரரான நம்மைச் சரி செய்து கொள்வோம். தலை முடியை சரி செய்வோம், முகத்தைத் துடைப்போம். உருவம் சரியில்லை என்றால், அந்த உருவம் தெரியும் கண்ணாடியைத் துடைப்பதில்லை. கண்ணாடியில் தெரியும் உருவம் சரியில்லை என்றால், கோபத்தில் கண்ணாடியை உடைப்போமா? உடைத்தார்கள் அந்த மதத் தலைவர்கள்.
யோவான் வாழ்ந்த தவ வாழ்வு, அவரது போதனை எல்லாம் மதத் தலைவர்களின் முகமூடிகளைக் கிழித்து அவர்களது உண்மை உருவைக் காட்டும் கண்ணாடியாக இருந்தது. தங்கள் வாழ்வைச் சந்கடபடுத்தும் இந்த உண்மையை ஊமையாக்க ஒரே வழி? இந்தக் கண்ணாடியை உடைக்க வேண்டும். மதத்தலைவர்கள் தாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதில் தெளிவாக இருநதார்கள்... உண்மையை ஊமையாக்க வேண்டும், உண்மை வாழ்வைப் பிரதிபலிக்கும் கண்ணாடிகளை உடைக்க வேண்டும்.
மதத் தலைவர்களுக்கு மாறாக, தங்கள் வாழ்வின் உண்மை நிலையைக் காட்டிய யோவானிடம் மக்கள், வரி வசூலிப்பவர்கள், வீரர்கள் மீட்படையும் வழி கேட்டார்கள். தன்னிலை அறிவது, உணர்வது மீட்புப் பாதையில் நாம் எடுத்து வைக்கும் முதல் அடிகள். இந்தத் தேடலைக் கூறும் நற்செய்திக்குச் செவிமடுப்போம்.

லூக்கா நற்செய்தி 3: 10-18
அக்காலத்தில் திருமுழுக்கு யோவான் போதித்துக் கொண்டிருந்தபோது, “நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கூட்டத்தினர் அவரிடம் கேட்டனர். அதற்கு அவர் மறுமொழியாக, “இரண்டு அங்கிகளை உடையவர் இல்லாதவரோடு பகிர்ந்து கொள்ளட்டும்; உணவை உடையவரும் அவ்வாறே செய்யட்டும்” என்றார். வரி தண்டுவோரும் திருமுழுக்குப் பெற வந்து, “போதகரே, நாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும்?” என்று அவரிடம் கேட்டனர். அவர், “உங்களுக்குக் குறிக்கப்பட்ட தொகைக்கு அதிகமாக எதையும் தண்டாதீர்கள்” என்றார். படைவீரரும் அவரை நோக்கி, “நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டனர். அவர், “நீங்கள் எவரையும் அச்சுறுத்திப் பணம் பறிக்காதீர்கள்; யார்மீதும் பொய்க் குற்றம் சுமத்தாதீர்கள்; உங்கள் ஊதியமே போதும் என்றிருங்கள்” என்றார். அக்காலத்தில் மக்கள் மீட்பரை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருவேளை யோவான் மெசியாவாக இருப்பாரோ என்று எல்லாரும் தங்களுக்குள் எண்ணிக்கொண்டிருந்தார்கள். யோவான் அவர்கள் அனைவரையும் பார்த்து, “நான் தண்ணீரால் உங்களுக்குத் திருமுழுக்குக் கொடுக்கிறேன்; ஆனால் என்னைவிட வலிமைமிக்க ஒருவர் வருகிறார். அவருடைய மிதியடி வாரை அவிழ்க்கக்கூட எனக்குத் தகுதியில்லை. அவர் தூய ஆவி என்னும் நெருப்பால் உங்களுக்குத் திருமுழுக்குக் கொடுப்பார். அவர் சுளகைத் தம் கையில் கொண்டு கோதுமையையும் பதரையும் பிரித்தெடுப்பார். கோதுமையைத் தம் களஞ்சியத்தில் சேர்ப்பார்; பதரையோ அணையா நெருப்பிலிட்டுச் சுட்டெரிப்பார்” என்றார்.18 மேலும் பல அறிவுரைகள் கூறி மக்களுக்கு நற்செய்தியை அறிவித்தார்.

ஏக்கம் நிறைந்த கேள்வி: நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? நாங்கள் இறைவனைச் சந்திக்க என்ன செய்யவேண்டும்? "சாக்குத் துணி அணிந்து, சாம்பல் பூசி, சாட்டைகளால் உங்களையே அடித்துக் கொண்டு கடும் தவம் செய்யுங்கள்." யோவான் இப்படி சொல்வார் என்று எதிர்பார்த்திருந்தனர் அந்த மக்கள். ஏனெனில் யோவானே அத்தகைய கடும் தவங்களைச் செய்து வருகிறவர். ஆனால், யோவான் கூறிய பதில் மிக எளியது.
உண்மை எங்கே என்று கேட்டு கேட்டு பல ஆயிரமாயிரம் மைல்கள் பயணம் மேற்கொண்ட ஒருவர், இறுதியில் அந்த உண்மை தன் வீட்டு வாசலில் இத்தனை நாட்களாய்க் காத்துகிடந்ததைக் கண்டதாகக் கதை உண்டு. பெரிய, பெரிய தத்துவங்கள் வழியாக இறைவனைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும் போது, அவர் குழந்தையாக வந்து நம் மடியில் அமர்வதில்லையா? யூதர்கள் பல நூறு ஆண்டுகள் தேடிய அந்த இறைவன் ஒரு மாட்டுத் தொழுவத்தில் வந்து பிறந்த போது, பெரும் அறிஞர்கள் அவரை அடையாளம் கண்டுகொள்ளவில்லையே, மாறாக ஏழை இடையர்கள்தானே அடையாளம் கண்டனர். அதுபோலத்தான் இதுவும்.

மீட்படைய என்ன செய்ய வேண்டும்?
மலையை வில்லாக வளைக்க வேண்டாம்.
மணலைக் கயிறாகத் திரிக்க வேண்டாம்.
இல்லாதவரோடு பகிர்ந்து வாழுங்கள்.
உள்ளதைக் கொண்டு திருப்தி அடையுங்கள்.
பேராசைப் படாதீர்கள். யாரையும் ஏமாற்றாதீர்கள்.

மேடுகளைக் குறைத்துவிடுங்கள், பள்ளங்களை நிரப்புங்கள், கொணலானதை நேராக்குங்கள் என்று போன வார நற்செய்தியில் கேட்ட போது, இந்த வாரம் சமுதாய மேடு பள்ளங்களைப் பற்றி சிந்திப்போம் என்று சொல்லியிருந்தேன். உள்ளதைக் கொண்டு திருப்தியடைந்து, பேராசைப்படாமல், யாரையும் ஏமாற்றாமல், பகிர்ந்து வாழும் ஒரு வாழ்வை எல்லாருமே மேற்கொண்டால், மேடு பள்ளமே இருக்காதே. நாம் வாழும் இந்த 21 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு யோவான் வந்தால், அவரிடம் நாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும் என்று கேட்டால்... மீண்டும் இதே அடிப்படையான, எளிமையான பதில்கள்தாம் வரும். வாழ்வின் அடிப்படையான, எளிமையான உண்மைகளைக் காண குழந்தை மனம் ஒன்று வேண்டுமென குழந்தை இயேசுவிடம் வேண்டுவோம்.