You ARE the Salt, You ARE the Light… உப்பாய் இருக்கிறீர்கள்... ஒளியாய் இருக்கிறீர்கள்.

Ye are the salt of the earth. Ye are the light of the world.
http://www.flickr.com/photos/rsguy/3270529738/

The power of Jesus’ teaching comes from his parables and imageries. Due to this, his message has withstood the test of times and still makes a lot of sense. The layers of meaning one can find in his parables and imageries seem unending. Matthew has collated most of the teachings of Jesus in one section (Chapters 5 to 7) as the Sermon on the Mount. We began this section last Sunday with the famous ‘Beatitudes’. The Sermon continues today as well as the following four Sundays. In today’s gospel passage Jesus uses the famous imageries of Salt and Light. Both have become universal imageries. We do have phrases like ‘worth one’s salt,’ and ‘taking something with a grain / pinch of salt.’ Those who are interested in getting more information on these phrases, kindly visit:
http://www.thefreedictionary.com/Worthiness
http://www.phrases.org.uk/meanings/worth-ones-salt.html
The word ‘Light’ is a rich imagery in almost all the languages of the world. There are very many interesting English expressions and idioms using ‘light’. Here are just a few of them: the light of your life, a guiding light, to give (something) the green light, to be out like a light, light at the end of the tunnel… For more expressions and idioms: http://wilsworldofwords.com/

Matthew 5: 13-16
Jesus said, “You are the salt of the earth. But if the salt loses its saltiness, how can it be made salty again? It is no longer good for anything, except to be thrown out and trampled underfoot. You are the light of the world. A town built on a hill cannot be hidden. Neither do people light a lamp and put it under a bowl. Instead they put it on its stand, and it gives light to everyone in the house. In the same way, let your light shine before others, that they may see your good deeds and glorify your Father in heaven.”

A deeper analysis of just two of these sentences would be enough for this Sunday’s reflections. “You are the salt of the earth… You are the light of the world…” Jesus did not say that we must be or need to be the salt or the light of the earth. Nor did he say we shall be the salt or the light. He simply said that WE ARE the salt and the light. This is not a condition or a future prediction. This is simply the present reality. You and I, dear friends, are already the salt of the earth and the light of the world. To be salt and light is the defining qualities of every disciple of Christ… of every Christian. Hence, it would be helpful to understand what is meant by ‘being salt’ and ‘being light’.

Salt is an essential ingredient of food; but, it cannot become one’s food. It needs to be added in small quantities to food to provide the necessary taste. Just because salt is an essential part of food, it cannot be added more than necessary. An overdose of salt makes the food unpalatable and it becomes fit only for the garbage. Salt also preserves food and has some healing qualities, as in the case of sore throat.
Similarly, a true disciple is an essential part of this world. He or she cannot stand aloof from the world but needs to mingle with this world in a proportionate way. When this proportion is lost, then the world becomes fit for the garbage along with the disciple. When the disciple is present in the world in the proper way, the world can be preserved and, if needed, healed.

The moment Jesus talks of us as salt of the earth, he comes up with a warning. What if we lose our saltiness?... There are quite a few explanations, some very scientific, to demonstrate how salt can lose its taste. Salt diluted beyond the limit, over exposed to elements of nature or exposed to other forces like electricity… can be some of the reasons given for salt to lose its taste. Once again, the parallel between salt and a disciple is clear.
The salt that has lost its taste, ‘is no longer good for anything, except to be thrown out and trampled underfoot.’ The image of salt getting trampled underfoot brought to my mind some sections of humanity who, like salt, serve as the essential part of the world and still get trampled by society all the time. I am thinking of those labourers involved in cleaning our roads, toilets etc. I am thinking of the agricultural labourers who toil hard to put food on our tables. If these labourers stop working just for a day, it would almost choke life out of the world. These very same labourers who are life-line of the world are denied their life-line and the necessary respect they fully deserve! The are trampled underfoot!

You are the light of the world… is another sentence replete with meaning. Once again, we need to look at the main traits of light. The moment we think of the word ‘light’, the word ‘darkness’ comes to mind. Even if the darkness is overpowering, a tiny lamp is enough to drive away darkness. A lamp does not draw attention to itself, but brings to light all things and persons around it. A lamp – whether it is a candle, an oil lamp, or an electric lamp – is able to spread light only when it burns its energy. All these and other characteristics of ‘light’ can be applied to a true disciple.

How to become a light to the world is eloquently answered in today’s first reading from Isaiah:
Isaiah 58:6-10
“Is not this the kind of fasting I have chosen: to loose the chains of injustice and untie the cords of the yoke, to set the oppressed free and break every yoke? Is it not to share your food with the hungry and to provide the poor wanderer with shelter - when you see the naked, to clothe them, and not to turn away from your own flesh and blood?
Then your light will break forth like the dawn, and your healing will quickly appear; then your righteousness will go before you, and the glory of the LORD will be your rear guard. Then you will call, and the LORD will answer; you will cry for help, and he will say: Here am I.
“If you do away with the yoke of oppression, with the pointing finger and malicious talk, and if you spend yourselves in behalf of the hungry and satisfy the needs of the oppressed, then your light will rise in the darkness, and your night will become like the noonday.”

Dear Friends,
This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.

கதை, கவிதை உருவகங்களில் பேசுவது ஒரு தனி கலை. இக்கலையில் தேர்ந்தவர்களில் பலர், வார்த்தை விளையாட்டுக்களில் மூழ்கி, வாழ்க்கைக்குப் பயனுள்ள எதையும் சொல்லாமல் போகும் வாய்ப்பு உண்டு. இயேசு உருவகங்களில், உவமைகளில் பேசினார். வாழ்க்கைக்குப் பயனுள்ளவைகளையே பேசினார். அவர் பயன்படுத்திய உருவகங்கள் தினசரி வாழ்விலிருந்து எடுக்கப்பட்டவை. எந்தவித அடுக்கு மொழியோ, அலங்காரமோ இல்லாமல் அவர் சொன்ன உவமைகள், உருவகங்கள் மக்களின் மனங்களில் ஆழமாய், பாடங்களாய் பதிந்தன.

இயேசுவின் படிப்பினைகளில் பலவற்றைத் தொகுத்து, மத்தேயு தனது நற்செய்தியில் 5 முதல் 7 வரை மூன்று பிரிவுகளில் மலைப்போழிவாகத் தந்துள்ளார். இந்த மலைப்பொழிவின் ஆரம்பமான 'பேறுபெற்றோர்' பகுதியை சென்ற வாரம் ஞாயிறு நற்செய்தியாகக் கேட்டோம். இந்த ஞாயிறும், இனி தொடரும் நான்கு ஞாயிற்றுக் கிழமைகளும் இந்த மலைப்பொழிவின் வெவ்வேறு பகுதிகளைக் கேட்கவிருக்கிறோம்.
இன்று நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள நற்செய்திப் பகுதியில் இயேசு இரு உருவகங்களைக் கூறியுள்ளார். "நீங்கள் மண்ணுலகிற்கு உப்பாய் இருக்கிறீர்கள்... நீங்கள் உலகிற்கு ஒளியாய் இருக்கிறீர்கள்." என்று இயேசு தன சீடரை நோக்கிக் கூறியுள்ளார். உப்பும் விளக்கும் இல்லாத வீடுகள் இல்லை. ஏழை பணக்காரன், அரசன் ஆண்டி என்ற பாகுபாடுகள் ஏதும் இன்றி, எல்லா வீடுகளிலும் பயன்படுவது உப்பும், விளக்கும். இயேசு கூறிய இவ்விரு கூற்றுக்களையும் இன்று ஆழமாய் அலசுவது நமக்கு நன்மை தரும்.

“நீங்கள் மண்ணுலகிற்கு உப்பாய் இருக்கிறீர்கள்.” என்ற இந்தக் கூற்றின் ஆழத்தை உணர, இந்த வரியை இரு நிலைகளில் சிந்திக்கலாம். உப்பாக இருப்பது என்றால் என்ன? உலகிற்கு உப்பாக இருப்பது என்றால் என்ன?
• உப்பாக இருப்பது என்றால், நடுநாயகமாக இல்லாமல், ஒரு பகுதியாக இருப்பது. உணவுக்குச் சுவையூட்டும் ஒரு பகுதி உப்பு. அது இல்லையேல், உணவுக்குச் சுவையே இருக்காது. அனால், உப்பே உணவாக முடியாது. அப்படி யாராவது உப்பை உணவாகக் கொண்டால், அவர் தாகத்தால் தவிக்க வேண்டியிருக்கும்.
• உணவுக்குச் சுவை சேர்க்கும் உப்பு, ஓர் அளவுடன் இருக்க வேண்டும். தானே மிகவும் முக்கியம் என்று எண்ணி, உப்பு தன் அளவைக் கடந்து உணவுடன் சேர்ந்தால், அந்த உணவு குப்பைக்குத்தான் போக வேண்டும். உப்பில்லா உணவு குப்பையிலே. உப்பு அதிகமான உணவும் குப்பையிலே.
• உணவு கெட்டுப்போகாமல் இருப்பதற்கும் உப்பு பயன்படும். அதேவேளையில், கெட்டுப் போய்விட்ட உணவை மீண்டும் நல்லதாக்க உப்பால் முடியாது.
• உப்பு சில நேரங்களில் மருந்தாகவும் பயன்படும். தொண்டை வலி ஏற்படும்போது, உப்பு நீர் அதிகம் உதவும். உடல் வீக்கம் குறைய, உப்பால் ஒத்தடம் கொடுப்பார்கள். சிலர் காயங்கள் மீதும் உப்பைப் பயன்படுத்துவார்கள்.

உப்பாக இருப்பதன் பொருள் இவை என்றால், உலகத்தின் உப்பாக இருப்பதைப் பற்றி சிந்திக்கலாம். இயேசுவின் சீடர்கள் உலகின் உப்பாக இருக்கின்றனர் என்றால், அதன் பொருள் என்ன?
• அவர்கள் உலகின் ஒரு பகுதியாய், ஒரு முக்கியப் பகுதியாய் கலந்து, கரைந்து வாழ்கிறார்கள். தாங்களே உலகின் மையம், நடுநாயகம் என்று வாழவதில்லை.
• உணவில் அளவோடு கரையும் உப்பைப்போல், அவர்களும் உலகில் அளவோடு கரைந்து வாழ்கின்றனர். அளவுக்கதிகமாய் உலகோடு கரைந்தால், உலகம் அவர்களால் பயன்பெறப் போவதில்லை.
• உலகிற்கு மருந்தாகவும், உலகை அழிவிலிருந்து காக்கவும் இவர்கள் கருவிகளாக இருக்கின்றனர்.
"நீங்கள் மண்ணுலகிற்கு உப்பாக இருக்கிறீர்கள்." என்று இயேசு கூறும்போது இவ்வெண்ணங்களை நம் உள்ளத்தில் அவர் பதிக்கிறார்.

இவ்வார்த்தைகளைச் சொன்னதும், இயேசு ஓர் எச்சரிக்கையையும் தருகிறார். உணவுக்குச் சுவை சேர்க்கும் உப்பே சுவையிழந்து போனால் பயனில்லை என்று இயேசு எச்சரிக்கிறார். உப்பு எவ்விதம் தன் சுவையை இழக்கும்? அது உப்புப் படிகங்களாய் இருக்கும் வரை அதன் சுவையைக் குறைப்பதோ, அழிப்பதோ இயலாது. ஆனால், உப்புடன் பிற மாசுப் பொருட்கள் கலந்தால், உப்பு சூரியன் அல்லது அதிக வெப்பத்தால் தாக்கப்பட்டால் அதன் சுவையை இழந்துவிடும். அறிவியல் வளர்ந்துள்ள இக்காலத்தில், உப்பை நீரில் கரைத்து, அதனுள் மின்சக்தியைச் செலுத்தினால் மாற்றங்கள் உருவாகும். உலகின் உப்பாக இருக்கும் இயேசுவின் சீடர்களும் தங்கள் நிலைப்பாட்டிலிருந்து, கொள்கைப்பிடிப்பிலிருந்து விலகி, தளர்ந்து, உலகச் சக்திகளால் ஈர்க்கப்பட்டால், தாக்கப்பட்டால், மாற்றங்கள் ஏற்பட வாய்ப்புண்டு. பயனற்ற உப்பாக மாற வாய்ப்புண்டு.

சுவையிழந்த, பயனற்ற உப்பு வெளியில் கொட்டப்படும், மனிதரால் மிதிபடும். மிதிபடும் உப்பைப் பற்றிச் சிந்திக்கும் பொது, என் மனதில் வேறொரு எண்ணமும் எழுகிறது. உணவுக்கு உயிரோட்டமாய் இருக்கும் உப்பு தன்னை முற்றிலும் மறைத்து, கரைத்து உணவுக்குச் சுவை சேர்க்கிறது. அதேபோல், உலகில் எத்தனையோ மக்கள் இந்த உலகின் உயிர் நாடிகளாய் இருக்கின்றனர். இவர்கள் இல்லையேல் உலகம் இயங்காது என்பது உண்மை. ஆனால், இவர்கள் ஒருபோதும் உலகின் நடுநாயகமாய் வைக்கப்படுவதில்லை. உலகெங்கும் துப்புரவுத் தொழிலில் ஈடுப்பட்டுள்ள கோடி, கோடி மக்களை இந்நேரத்தில் நாம் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். யாருடைய கவனத்தையும், எந்த ஒரு விளம்பரத்தையும் தேடாமல் ஒவ்வொரு நாளும் பணி செய்யும் இவர்கள் ஒரு நாள் மட்டும் தங்கள் பணிகளை நிறுத்திவிட்டால், உலகின் நிலை எப்படி இருக்கும் என்பது நமக்குத் தெரிந்ததுதானே! உலகின் உப்பாக இருக்கும் துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள், ஏர் பிடித்து உழும் விவசாயிகள், என்று பல கோடி தொழிலாளர்களை இந்நேரத்தில் நினைத்து பார்ப்போம். மண்ணில் மிதிபடும் உப்பைப் போல் வாழ்நாளெல்லாம் மிதிபடும் இவர்களுக்கு உரிய மரியாதை, மதிப்பு இவைகளை வழங்கும் மனம் நமக்கு வேண்டும்; உலகமும் இவர்களுக்கு உரிய மதிப்பை வழங்க வேண்டும் என்று செபிப்போம்.

"நீங்கள் உலகிற்கு ஒளியாக இருக்கிறீர்கள்." என்பது இயேசுவின் அடுத்த உருவகம். ‘ஒளி’ என்ற சொல்லைக் கேட்டதும், ‘இருள்’ என்ற சொல் தானாகவே நம் எண்ணத்தில் தோன்றும். இருள், இரவு இவை இருக்கும்போதுதானே ஒளியைப் பற்றி, விளக்கைப் பற்றி நாம் எண்ணிப் பார்ப்போம். நடுப்பகலில் விளக்கை பற்றி நாம் சிந்திப்பது இல்லை.
இரவில் ஏற்றப்படும் விளக்கு, உணவில் கலக்கப்படும் உப்பைப் போலவே, தன்னையே விளம்பரப்படுத்துவதில்லை. விளக்கின் ஒளியில் மற்ற பொருட்களே வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வரப்படும்.
மெழுகுதிரியோ, அகல் விளக்கோ, மின்சார விளக்கோ, எந்த வடிவத்தில் விளக்கு இருந்தாலும், அது தன்னையே அழித்துக் கொள்ளும்போதுதான் வெளிச்சம் தர முடியும். தன்னைக் கரைக்க மறுக்கும் உப்பு சுவை தர முடியாததுபோல், தன்னை அழிக்க, இழக்க மறுக்கும் விளக்கு ஒளி தர முடியாது.
உலகிற்கு ஒளியாக இருப்பவர்களும் தங்களையே அழித்துக் கொள்ள முன்வர வேண்டும். தங்களையே விளம்பரப்படுத்திக் கொள்ளாமல், தங்களைச்சுற்றி இருப்பவர்களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவர வேண்டும்.
மரக்காலுக்குள் வைக்காமல், விளக்குத் தண்டின்மீது வைக்கப்படும் விளக்கே வீட்டை ஒளிமயமாக்கும். அதேபோல், உலகிற்கு ஒளியாக இருக்கும் நாமும் நம் திறமைகளை உலகறியச் செய்யவேண்டும். இப்படிச் செய்வது நம் திறமைகளுக்கு நாம் தரும் விளம்பரம் அல்ல, மாறாக, நமது திறமைகள் மூலம் பிறர் வாழ்வில் ஒளி சேர்ப்பதே நம் எண்ணம்.

நீங்கள் உப்பாக, ஒளியாக இருக்க வேண்டும் என்றோ, உப்பாக, ஒளியாக மாறுங்கள் என்றோ இயேசு கூறவில்லை. "நீங்கள் உப்பாக, ஒளியாக இருக்கிறீர்கள்" என்று நமக்கு நமது பணியை நினைவுபடுத்துகிறார். உலகின் உப்பு, ஒளி நாம் என்று மலைமீது நின்று உலகெல்லாம் கேட்கும்படி நம்மைப் பற்றி இயேசு பெருமையுடன் பறை சாற்றியுள்ளார். நம்மீது இயேசு கொண்டிருக்கும் இந்த பெரும் எண்ணங்களுக்கு ஏற்ப உப்பாக, ஒளியாக வாழ்வோம்.
நாம் எப்போது ஒளியாக வாழமுடியும் என்பதை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவனின் கூற்றாகவே இறைவாக்கினர் எசாயா கூறியுள்ளார். அவரது வார்த்தைகளுடன் நமது சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம்.

எசாயா 58: 6-10
கொடுமைத் தளைகளை அவிழ்ப்பதும், நுகத்தின் பிணையல்களை அறுப்பதும் ஒடுக்கப்பட்டோரை விடுதலை செய்து அனுப்புவதும், எவ்வகை நுகத்தையும் உடைப்பதும் அன்றோ நான் தேர்ந்துகொள்ளும் நோன்பு! பசித்தோர்க்கு உங்கள் உணவைப் பகிர்ந்து கொடுப்பதும் தங்க இடமில்லா வறியோரை உங்கள் இல்லத்திற்கு அழைத்து வருவதும், உடையற்றோரைக் காணும்போது அவர்களுக்கு உடுக்கக் கொடுப்பதும் உங்கள் இனத்தாருக்கு உங்களை மறைத்துக் கொள்ளாதிருப்பதும் அன்றோ நான் விரும்பும் நோன்பு! அப்பொழுது உன் ஒளி விடியல் போல் எழும்: விரைவில் உனக்கு நலமான வாழ்வு துளிர்க்கும்: உன் நேர்மை உனக்கு முன் செல்லும்: ஆண்டவரின் மாட்சி உனக்குப் பின்சென்று காக்கும். அப்போது நீ ஆண்டவரை மன்றாடுவாய்: அவர் உனக்குப் பதிலளிப்பார்: நீ கூக்குரல் இடுவாய்: அவர் இதோ! நான் என மறுமொழி தருவார். உன்னிடையே இருக்கும் நுகத்தை அகற்றிவிட்டு, சுட்டிக்காட்டிக் குற்றஞ்சாட்டுவதையும் பொல்லாதன பேசுவதையும் நிறுத்திவிட்டு, பசித்திருப்போருக்காக உன்னையே கையளித்து, வறியோரின் தேவையை நிறைவு செய்வாயானால், இருள் நடுவே உன் ஒளி உதிக்கும்: இருண்ட உன் நிலை நண்பகல் போல் ஆகும்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

Messiah in Miniature... நாம் எல்லாருமே 'மெசியாக்கள்'

http://www.autisable.com/734155099/every-child-is-unique/

Limits are there to be broken. This is a basic human quest. Very often we marvel at men and women who have broken human limits and have found a place in the Guinness Book of World Records. Frank Capo is a lady who can speak about 603 words per minute… that is TEN TIMES faster than normal human speed of talking.
There are also moments when we feel sorry for human beings who make bizarre attempts just to get into the list of world records. Here are some of the bizarre ones: Ken Edwards of Derbyshire, England ate 36 cockroaches in one minute. There have been occasions when some have tried eating glass pieces and nails. 45-year-old David Jones from Sussex has set a new world record for living in close proximity to deadly snakes. Jones, a professional carpenter, has spent 114 days locked in a 4m x 5m room at the Chameleon Village Reptile Conservation Park in Johannesburg, South Africa surrounded by 40 dangerous serpents, including puff adders, cobras, black mambas and green mambas.
I am not interested in advertising Guinness World Records. I am interested in finding out why people go to such extremes? The answer is… desire for recognition. Every human being is born with this basic desire. Sometimes this desire turns into a craving or an obsession.

Harold Kushner, while explaining the line – “You have anointed my head with oil” from Psalm 23, talks of Dr Elisabeth Kübler-Ross, the author of the famous book ‘On Death and Dying’. She “remembers being raised as one of identical triplets, and recalls times when she was sitting on her father’s lap and realized that her father did not know which of his daughters he was holding.” When the psalmist writes, “You have anointed my head with oil,” he is saying that God gives each one of us unique, special recognition.
It is cliché to say that no two human beings are the same. Even among identical twins or triplets, as in the case of Dr Kübler-Ross, we can find subtle differences. Each of us is a special artistic piece created by God and not simply a factory product. In the assembly line, any product which is different is considered as faulty and removed from the line, whereas in God’s creation each one MUST BE different.

While God takes so much care in creating each of us unique, human society has taken enough care to erase this uniqueness in very many ways. Every child receives its unique identity through his or her name. In many families lots of care is taken to choose the name of the child, knowing that this would be a life-long identity. Among the African Americans the names given to their children would be rather unusual. The hairstyle and even the clothes of these children would attract attention. A closer analysis of this phenomenon would reveal some basic but unpalatable truths.
Africans were herded into ships and taken to North America. They were treated like animals. The moment they landed in America, the first thing they lost was their original name, since the African names were too complicated for the slave owners. Worse still, they lost their names completely and were branded with a number or some emblem on their forehead, back, or chest. They were denied all forms of recognition and were merely treated as objects on the slave market. In the U.S.A. and Canada the month of February is known as the Black History Month or the African-American History Month. These are some of the darker pages of this history. When the slaves were emancipated, they wanted their children to be unique and not just another anonymous face or ‘a number’ in the crowd. Hence the unusual names, hairstyle etc.

The history of the oppressed people all over the world is similar to the African American history. In India the so called higher caste people controlled various factors in the lives of the oppressed people including their names, what they can and cannot wear, their hairstyle etc. During the II World War, the Jews were given numbers and these numbers were tattooed on their chest or hands. God creates unique individuals; human beings try to re-create them as non-entities.

A final thought on this line “You have anointed my head with oil”: One of the most important words in Christian and Jewish theology derives from the custom of anointing someone with oil to mark that person as special. The word is “messiah,” which literally means (God’s) “anointed one.” (Our line from the Twenty-third Psalm uses a different verb meaning “to anoint.” The sense of specialness is still there, but without the royal-messianic connotation.) Originally, the biblical concept of the messiah referred to the Israelite king, the one whose legitimacy as ruler derived not from his family or from his having seized the throne by force, but from his having been anointed by God’s representative in God’s name. (Harold Kushner) David had such an experience as we have already seen in I Samuel, Chapter 16.
The word ‘messiah’ does not mean only ‘the anointed one’ but also ‘the one who saves’. The king is anointed so that he could save his people. God’s anointing is always intended for a purpose and not for power. The mission of the messiah is to save. It is easy to think of this messiah as the hero who will take up all the responsibility to put things right. It is more challenging to think of each of us as ‘mini-messiahs’ called to save.
This idea, first introduced by the Jewish mystics in the sixteenth century and endorsed by rational thinkers some time afterward, insisted that the problems of the world were too great for one person to solve, however gifted or powerful. Rather, every one of us had to be a “messiah in miniature,” doing something, however small, to repair and redeem the world. If every one of us, like the author of the Twenty-third Psalm, feels anointed by God, if every one of us is in some way special in God’s eyes, then every one of us has a responsibility to make this world a little bit more like the world God would like it to be. God is depending on us to do that.
When the author of the Twenty-third Psalm says to God, “You have anointed my head with oil,” he is saying, God, You have granted me the privilege of feeling special. You have told me that, in this vast throng of billions of people, You recognise me. But his words contain the implication that that privilege carries with it a great responsibility.
We can come to see the messianic era, the world of God’s dream, ushered in not by one person doing great things but by many people doing little things. Recall the words of Mother Teresa, “Few of us can do great things but all of us can do small things with great love.” (Harold Kushner)

Dear Friends,
This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.


'கின்னஸ் உலகச் சாதனைகள்' என்பது நாம் அறிந்த ஒரு விஷயம். இந்த உலகச் சாதனை புட்டியலில் இடம் பெறுவதற்கு மனிதர்கள் ஒவ்வொருவரும் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகள் பல நேரங்களில் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தும். வேறு பல நேரங்களில் வருத்தத்திலும் ஆழ்த்தும்.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்நிகழ்ச்சியைத் தொலைக் காட்சியில் நான் பார்த்தபோது, மனம் சங்கடப்பட்டது. அன்று ஒருவர் நிகழ்ச்சியின்போது, அனைவரும் பார்க்கும் வகையில் ஒரு நிமிடத்திற்குள் 36 கரப்பான் பூச்சிகளை மென்று விழுங்கிக் காட்டினார். சாதனைப் பட்டியலில் இடம் பெற்றார். வேறொருவர், மற்றொரு நாள், கண்ணாடியை மென்று விழுங்கினார். இன்னொருவர் நச்சுப்பாம்புகள் மண்டிக் கிடந்த ஒரு ஓர் அறைக்குள் 100 நாட்களுக்கு மேல் தங்கிக் காட்டினார். ஒரு சிலர் தாங்கள் வளர்த்திருந்த நகம், தலைமுடி, அல்லது முகமெங்கும் குத்தப்பட்ட அணிகலன்களின் எண்ணிக்கை என்று பல வகைச் சாதனைகளைப் படைத்துள்ளனர்.
அடிப்படையில் இந்த நிகழ்ச்சி ஓர் உண்மையைச் சொல்கிறது. நாம் ஒவ்வொருவரும் ஏதோ ஒரு வகையில் பிறர் கவனத்தை ஈர்க்க வேண்டும்; மற்றவர்களால் ஏற்றுக் கொள்ளப்படவேண்டும்; மதிக்கப்பட வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம். இந்த எதிர்பார்ப்பு நம்முடன் பிறந்த ஒன்று. குழந்தையாய் நாம் இருக்கும்போதே, பிறர் கவனத்தை ஈர்க்கும் முயற்சிகளில் ஈடுபடுகிறோம். Elizabeth Kubler Ross என்பவர் ஒரு மனநல அறிஞர். அவர் தன் குழந்தைப் பருவத்தில் ஏற்பட்ட சோகமான அனுபவத்தைப் பற்றி பேசியிருக்கிறார். ஒரே சாயலில் ஒரே நேரத்தில் பிறந்த மூன்று பெண்களில் Elizabethம் ஒருவர். சிலவேளைகளில் தன்னைத் தந்தை மடியில் வைத்துக் கொஞ்சியபோது, தன் மூன்று குழந்தைகளில் யாரைக் கொஞ்சுகிறோம் என்று கூடத் தெரியாமல் தந்தை தன்னைக் கொஞ்சியது தன் பிஞ்சு மனதில் பதிந்த வேதனையான ஓர் அனுபவம் என்று அவர் சொல்லியிருக்கிறார். Elizabeth பிற்காலத்தில் மனநல மருத்துவத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்றார். புத்தகங்கள் பல எழுதியுள்ளார். On Death and Dying என்ற இவரது புத்தகம் அதிகப் புகழ்பெற்றது. தான் பெற்ற துன்பம் இவ்வையகம் பெறக் கூடாதென்று அவர் தரும் அறிவுரை இதுதான்: மனிதர்களுக்கு குழந்தைப் பருவம் முதல் சரியான நேரத்தில், சரியான வழிகளில் கவனிப்பும், மதிப்பும் கிடைக்க வேண்டும்.
இறைவனிடமிருந்து நம் ஒவ்வொருவருக்கும் கிடைக்கும் கவனிப்பு, மதிப்பு இவைகளை "என் தலையில் நறுமணத்தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற திருப்பாடல் 23ன் இந்த வரியில் தெளிவுபடுத்துகிறார் திருப்பாடலின் ஆசிரியர்.

இறைவனின் கவனிப்பு, மதிப்பு எத்தகையது என்பதை ஓர் எடுத்துக்காட்டுடன் சிந்திக்கலாம். பல ஆண்டுகளுக்கு முன் மனிதர்கள் கைகளால் பொருட்களை உருவாக்கினார்கள். தொழில் புரட்சிக்குப் பின், அனைத்துப் பொருட்களும் இயந்திரங்களால் செய்யப்படுகின்றன. நாம் கைகளால் செய்த பொருட்களுக்கும், தற்போது இயந்திரங்கள் வழியே நாம் செய்யும் பொருட்களுக்கும் வேறுபாடுகள் அதிகம். கைவினைப் பொருட்கள் ஒவ்வொன்றும் தனித்துவம் கொண்டது. ஒரு பொருள் மற்றொன்றைப் போல் இராது. ஒரே பாணியில் அவை செய்யப்பட்டிருந்தாலும், சிறு, சிறு வேறுபாடுகள் இருக்கும். இயந்திரங்களால் உருவாகும் பொருட்களில் வேறுபாடுகள் இருக்காது. வேறுபாடு இருந்தால், அவை குறையுள்ளவை என்று ஒதுக்கி வைக்கப்படும்.
இறைவனால் உருவாக்கப்படும் மனிதப் பிறவிகள் இறைவனின் கைவண்ணம். கோடி கோடியாய் இவ்வுலகில் ஒவ்வொரு நாளும் மனிதப் பிறவிகள் உதித்தாலும், ஒவ்வொருவரும் மற்றவர்களை விட வேறுபட்டவர்கள். தனித்துவம் கொண்டவர்கள். Elizabeth Kubler Ross போன்று ஒரே பிரசவத்தில், ஒரே சாயலில் மூவராய் பிறந்தாலும், அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் கண்கள், கைவிரல் இரேகை, உள் உறுப்புக்கள் என்று பல வழிகளில் தனித்துவம் பெற்றிருப்பர். இதுதான் கடவுளின் கைவண்ணத்தின் அதிசயம்.

ஒவ்வொருவரையும் பார்த்துப் பார்த்து கவனமாய், கருத்தாய் இறைவன் படைக்கிறார். மனித சமுதாயம் இந்த தனித்துவத்தைக் கொஞ்சம், கொஞ்சமாய் கரைக்க, அழிக்க முற்படுகிறது. பிறக்கும் ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் நாம் தரும் முதல் தனித்துவம் அக்குழந்தையின் பெயர். ஒரு சில குடும்பங்களில் மிகவும் அக்கறையுடன் குழந்தையின் பெயர் தேர்ந்தெடுக்கப்படும். அமெரிக்காவில் கறுப்பின மக்களின் குழந்தைகளுக்கு வைக்கப்படும் பெயர்களில் பல விநோதமாக இருக்கும். அதேபோல், அக்குழந்தைகளுக்கு உடுத்தப்படும் உடைகள், அவர்களது சிகை அலங்காரம் ஆகியவைகளும் விநோதமாய், கவனத்தை ஈர்ப்பதாக இருக்கும். இது குறித்து ஆய்வுகள் நடத்தப்பட்டன. ஆய்வுகளின் முடிவுகள் ஆழமான, கசப்பான சில உண்மைகளை வெளிக் கொணர்ந்தன. அவ்வுண்மைகளில் ஒன்று இது: ஒடுக்கப்பட்டு, உருக்குலைந்து தமது தனித்துவத்தை முற்றிலும் இழந்த ஒரு குலம் கருப்பினம். கப்பல்களில் மிருகங்களைப் போல் அமெரிக்க மண்ணுக்குக் கொண்டு சேர்க்கப்பட்ட இந்த மனிதர்கள், அங்கு சென்று சேர்ந்ததும் அவர்கள் முதலில் இழந்தது அவர்களது இயற்பெயரை. ஆப்ரிக்காவில் வழங்கப்பட்ட பெயர்கள் அமெரிக்காவில் இருந்த முதலாளிகளால் சொல்ல முடியாதப் பெயர்களாய் இருந்தன. எனவே அவர்களது பெயர்கள் ஜான், டாம் என்று சுருக்கப்பட்டன. அதைவிடக் கொடூரம் என்னவென்றால், எண்கள் அல்லது முதலாளியின் ஒரு அடையாளச் சின்னம் நெருப்பில் காய்ச்சப்பட்ட இரும்பால் அவர்கள் உடலில், நெற்றியில், கைகளில், முதுகில் பதிக்கப்பட்டது. இவ்வாறு, தங்கள் தனித்துவத்தை இழந்து, உடலில் பதிந்த எண்களையும் சின்னங்களையும் சுமந்து, முதலாளி உரிமை கொண்டாடிய ஒரு ஜடப்பொருளாக மாறிய இவர்களுக்கு தங்கள் மனிதத்துவத்தை, தனித்துவத்தை நிலைநாட்ட, வளர்த்துக்கொள்ள சந்தர்ப்பங்கள் மறுக்கப்பட்டன. இப்படி சந்ததிகள் பல தங்கள் தனித்துவத்தை இழந்த நிலையில், இவர்களுக்குச் சுதந்திரம் கிடைத்தது. தாங்கள் இழந்த தனித்துவம் தங்கள் குழந்தைகளுக்காகிலும் கிடைக்க வேண்டுமென்று பெற்றோர் விரும்பினர். எனவே, குழந்தைகளுக்கு அவர்கள் கொடுத்த பெயர்கள், குழந்தைகளின் உடை, சிகை அலங்காரம் இவை பலரது கவனத்தை ஈர்க்க வேண்டும். தன் குழந்தை கூட்டத்தில் ஓர் எண்ணாக இல்லாமல் தனித்து நிற்க வேண்டும் என்று விரும்பினர். அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு ஆண்டுதோறும் பிப்ரவரி மாதத்தை, “கறுப்பின வரலாறு மாதம்” என்று கடைபிடிக்கிறதென்று இத்திங்கள் நாம் வாரம் ஓர் அலசலில் சிந்தித்தோம். அந்த வரலாற்றின் காயப்பட்ட பக்கங்கள் இவை.

உலகின் எல்லா நாடுகளிலும் ஒடுக்கப்பட்டோரின் வரலாறு இதேதான். இந்தியாவில் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினரின் குழந்தைகளுக்கு வைக்கப்படும் பெயர்கள், குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை அவர்கள் உடுத்தக்கூடிய, உடுத்த முடியாத உடைகள் அவர்களது சிகை அலங்காரம் என்று பல முடிவுகளை மேல் குடியினர் என்று தங்களையே அழைத்துக் கொள்பவர்கள் கட்டுப் படுத்தியுள்ளனர். தாழ்த்தப்பட்டோர் காலில் செருப்பு அணியக் கூடாது, தோளில் துண்டு போடக்கூடாது போன்ற அற்பத்தனமான அடக்கு முறைகள் இன்றும் நிலவி வருவது வேதையான உண்மை. இம்மக்களின் தனித்துவத்தை அழிக்கும் முயற்சிகள் இவை.
இரண்டாம் உலகப் போரில் நாத்சி வதை முகாம்களில் இதேபோல் அனைத்து யூதர்களின் தனித்துவமும் அழிக்கப்பட்டது. அவர்களது பெயர்களுக்குப் பதில், அவர்கள் கைகளில் அல்லது நெற்றியில் அவர்களது கைதி எண் பச்சை குத்தப்பட்டது. எல்லா இடங்களிலும் அவர்கள் எண்களாலேயே அழைக்கப்பட்டனர். போர் முடிந்து விடுதலை பெற்ற யூதர்களில் பலர், தங்கள் உடலில் பொறிக்கப்பட்ட இந்த எண்களை அழிப்பதற்கு பல வேதனையான வழிகளை மேற்கொண்டனர்.
இறைவன் ஒவ்வொரு மனிதரையும் தனித்துவம் கொண்டவர்களாய் படைக்க ஏராளமான அக்கறையும், கவனமும் எடுத்துக் கொள்கிறார். அந்தத் தனித்துவத்தை அழிக்க ஏராளமான அக்கறையும், கவனமும் எடுத்து வருகிறது மனித குலம். மனிதர்களின் தனித்துவத்தை அழித்து வரும் மனித வரலாறு நம்மை வேதனையில், வெட்கத்தில் தலை குனிய வைக்கிறது.

இறுதியாக, ஓர் எண்ணம். 'எண்ணெய் பூசுதல்' என்ற வார்த்தையுடன் மிக நெருங்கியத் தொடர்புடைய ஒரு வார்த்தை 'திருப்பொழிவு செய்யப்படுதல்'. சென்ற வாரம் சாமுவேல் முதல் நூலின் 16ம் பிரிவில் சாமுவேலுக்கு முன் தாவீது அறிமுகம் செய்துவைக்கப்பட்டதும், அங்கு நடந்ததை இவ்வாறு வாசித்தோம்:
சாமுவேல் எண்ணெய் நிறைந்த கொம்பை எடுத்து அவன் சகோதரர் முன்னிலையில் அவனைத் திருப் பொழிவு செய்தார். அன்று முதல் ஆண்டவரின் ஆவி தாவீதின் மேல் நிறைவாக இருந்தது. (சாமுவேல் - முதல் நூல் 16: 13)
திருப்பொழிவு பெற்றதும் ஆடுமேய்க்கும் சிறுவன், தாவீது என்ற பெயருடன் அறிமுகமானதை நாம் சிந்தித்தோம். திருப்பொழிவு செய்யப்படும் ஒவ்வொருவரும் பெறும் மற்றொரு பெயர் 'மெசியா'. இந்த வார்த்தையின் பொருள் - பூசப்பட்டவர், திருப்பொழிவு செய்யப்பட்டவர், காப்பாற்றுபவர். இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் திருப்பொழிவு செய்யப்பட்ட தலைவர்கள், இறைவாக்கினர்கள், மன்னர்கள் எல்லாருக்கும் கொடுக்கப்பட்டிருந்த ஒரு முக்கியப் பொறுப்பு அந்த மக்களைக் காப்பாற்றுவது.

மக்களைக் காப்பது, இந்த உலகத்தைக் காப்பது என்பதைச் சிந்திக்கும்போது, தனியொரு ஆள் நம்மையெல்லாம் காப்பதைப் பற்றிச் சிந்திக்கலாம், அல்லது நாம் அனைவரும் சேர்ந்து நம்மைக் காத்துக் கொள்வதைப் பற்றிச் சிந்திக்கலாம்.
முதல் வழி வழக்கமாய் நமது கதைகளில், திரைப்படங்களில் வரும். நாயகன் ஒருவர் வந்து நமது பிரச்சனைகள் எல்லாவற்றையும் தீர்த்து நம்மைக் காப்பார். மற்றொரு வழியில் மனித சமுதாயம் முழுவதுமே இணைந்து தன்னைக் காத்துக்கொள்ள வேண்டும். அண்மையக் காலங்களில், நமது உலகைக் காக்கும் பொறுப்பு நம் அனைவருக்கும் உண்டு என்று பலவழிகளில் நாம் நினைவுறுத்தப்படுகிறோம். நாம் எல்லாருமே 'மெசியாக்கள்'.
இந்த ஒவ்வொரு மெசியாவையும் தனிப்பட்ட முறையில் கவனமாய்ப் படைத்து இவ்வுலகிற்கு இறைவன் அனுப்பியுள்ளார். அதற்கு முக்கிய காரணம்... நம் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு முக்கியப் பணி உள்ளது. இந்த ஒட்டுமொத்த உலகத்தையும் ஒரே நொடியில் காப்பது என்பதை விட, நாம் ஒவ்வொருவரும் நம்மைச் சுற்றியிருக்கும் சிறு சிறு உலகங்களை மீட்கும் மெசியாக்களாக வேண்டும்.

இரு வாரங்களுக்கு முன் நான் ஞாயிறு சிந்தனையில் பகிர்ந்து கொண்ட கதை ஒன்று உங்களுக்கு நினைவிருக்கலாம். "நம்மிடையே ஒருவர் மெசியாவாக இருக்கிறார்" என்று உணர ஆரம்பித்த ஒரு மடத்தின் துறவிகள் எப்படி தாங்கள் ஒவ்வொருவரும் அந்த மெசியாவாக இருக்கக் கூடும் என்றும், தனது சகோதரர்களில் ஒருவர் அந்த மெசியாவாக இருக்கக் கூடும் என்றும் சிந்திக்க ஆரம்பித்ததால் ஒவ்வொருவரும் தங்களைப் பற்றி தாங்களே மதிப்பு கொண்டனர் என்றும், மற்றவர்களையும் மதிப்புடன் நடத்த ஆரம்பித்ததால் அந்த மடம் மீண்டும் புத்துயிர் பெற்றதென்றும் சிந்தித்தோம். அந்த மதிப்பை இன்று மீண்டும் ஒரு முறை நாம் உணர, திருப்பாடல் 23ன் இந்த வரி நமக்கு உதவுகின்றது. "என் தலையில் நறுமணத்தைலம் பூசுகின்றீர்." நம் ஒவ்வொருவரையும் தனிப்பட்ட வகையில் கவனமாய் உருவாக்கி, நம் தலை மீது நறுமணத் தைலம் பூசி அருட்பொழிவு செய்து, உலகைக் காக்கும் மெசியாவாக நம் ஒவ்வொருவரையும் இறைவன் மாற்றுகிறார் என்பதை ஆழமாய் உணர்வதற்கு, அதை இன்னும் ஆழமாய் நம்புவதற்கு முயல்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Blessed are those who find Heaven on Earth மண்ணில் விண்ணகம் காண்போர் பேறுபெற்றோர்

The Beatitudes & the Fruit of the Spirit
http://blogthechurch.files.wordpress.com/2010/05/beatitudes.jpg

Fr. Charlie was teaching children in the Sunday school. He asked the children, "If I sold my house and my car, had a big garage sale and gave all my money to the church, would that get me into Heaven?" "NO!" the children answered. "If I did all my priestly duties well, and practiced the beatitudes in my life, would that get me into Heaven?" the Pastor asked. Again, the answer was, "NO!" "Well, then, if I was kind to animals and gave candy to all the children, and loved and served my parish, would that get me into Heaven?" Again, the answer was, "NO!" "Well", he continued, "then how can I get into Heaven?" Five-year-old little Johnny shouted out, "First you have to die.”
http://www.cbcisite.com/Sunday%20Homily.htm

Well, little Johnny seemed to know better than Fr Charlie. But what Johnny said is not the FULL TRUTH. For those of us who believe that Heaven comes after our death, little Johnny’s answer would sound very right. But, Heaven need not come after death. It can come even while we are living on earth. Today’s readings, especially the Beatitudes in today’s Gospel, say so. If we have a clear understanding of what ‘Heaven’ is, then life would become heavenly.

Most of us associate Heaven to a place, especially when we are little kids like Johnny. As we grow older, we begin to understand that Heaven is more a state of life…a state of fullness, fulfilment, plenitude. Joy, Bliss, Happiness is the result of fulness. The word ‘Happiness’ brings quite a few thoughts. One of the basic questions about happiness is whether we search for happiness or does happiness search for us? I am sure you have heard of the famous bestseller – later made into a popular movie with the same title – “The Pursuit of Happyness” (yes, with a ‘y’ instead of an ‘i’) written by Chris Gardner. Chris, in one of his interviews, talks about how human beings mostly chase after or pursue happiness and rarely reach it.

In his book, “To See the World in a Grain of Sand,” C.L. James tells the fable of a wise old cat that notices a kitten chasing its tail. "Why are you chasing your tail so?" asked the wise old cat. The kitten replied, "I have learned that the best thing for a cat is happiness, and happiness is my tail. Therefore, I am chasing it; and when I catch it, I shall have happiness."
The wise old cat said, "My son, I too have paid attention to the problems of the universe. I too have judged that happiness is in my tail. But, I noticed that whenever I chase after it, it keeps running away from me, and when I go about my business, it just seems to come after me wherever I go."
http://www.streamingfaith.com/prayer/devotionals/this-is-the-day-that-the-lord-has-made

There are many such stories talking about how we chase after or pursue happiness. Here is another lovely story about where to look for or not to look for happiness. A man was walking along a dirty canal filled with muddy water. As he crossed a spot, he stopped abruptly. His eyes fell on something sparkling in the canal. It seemed like an ornament. Mustering some courage, he stretched out his hand in the muddy water and tried to get the ornament. He could not get it. He ventured into the waist deep slush and tried again. No success. He plunged into the canal completely to get the sparkling jewel. He came up with more mud and filth. As he was emerging from the filth, a sage walked by. Looking at his plight, he asked him what he was searching for. The man was afraid of divulging the secret, lest the sage would take the jewel by magic and walk away. Since the sage insisted on helping him, he reluctantly showed him the sparkling object. The sage told him: “Perhaps you are looking at the wrong place. Look elsewhere. Look up. You may find your treasure.” With that, the sage left the scene. All this time, the man was standing under a tree and did not even notice it. When the sage asked him to look up, he did so. To his great, pleasant surprise, a sparkling diamond chain was dangling from one of the branches. All this time, he was chasing the reflection of that chain in the muddy waters.

Happiness or, in Christ’s words, Blessedness is the core of today’s readings. The Readings today are very good, very clear and very inspiring. All I would like to suggest is that you take some special time from your day and read these passages slowly. Here they are:

I Reading: Zephaniah 2: 3; 3: 12-13
Seek the LORD, all you humble of the land, you who do what he commands.
Seek righteousness, seek humility; perhaps you will be sheltered on the day of the LORD’s anger.
I will leave within you the meek and humble. The remnant of Israel will trust in the name of the LORD. They will do no wrong; they will tell no lies. A deceitful tongue will not be found in their mouths. They will eat and lie down and no one will make them afraid.
Imagine a place or a human group where no wrong is done, no lie spoken, where people can lie down in peace with nothing to fear… Isn’t that Heaven?

II Reading: 1 Corinthians 1:26-31
Brothers and sisters, think of what you were when you were called. Not many of you were wise by human standards; not many were influential; not many were of noble birth. But God chose the foolish things of the world to shame the wise; God chose the weak things of the world to shame the strong. God chose the lowly things of this world and the despised things—and the things that are not—to nullify the things that are, so that no one may boast before him. It is because of him that you are in Christ Jesus, who has become for us wisdom from God—that is, our righteousness, holiness and redemption. Therefore, as it is written: “Let the one who boasts, boast in the Lord.”

Matthew 5:1-12
Now when Jesus saw the crowds, he went up on a mountainside and sat down. His disciples came to him, and he began to teach them. He said:
Blessed are the poor in spirit, for theirs is the kingdom of heaven.
Blessed are those who mourn, for they will be comforted.
Blessed are the meek, for they will inherit the earth.
Blessed are those who hunger and thirst for righteousness, for they will be filled.
Blessed are the merciful, for they will be shown mercy.
Blessed are the pure in heart, for they will see God.
Blessed are the peacemakers, for they will be called children of God.
Blessed are those who are persecuted because of righteousness, for theirs is the kingdom of heaven.
Blessed are you when people insult you, persecute you and falsely say all kinds of evil against you because of me. Rejoice and be glad, because great is your reward in heaven, for in the same way they persecuted the prophets who were before you.”
“Beatitudes are not the map of a life in another world, but the map of another life in this world.” - Jacques Pohier, Scripture scholar. The Sermon on the Mount, especially the Beatitudes, was a great source of inspiration to Mahatma Gandhi. For him as well as to great stalwarts like Martin Luther King Jr., Dorothy Day, and Archbishop Romero the Beatitudes were the manifesto of non-violence. It is apt that on the day when Gandhi was shot dead by a violent bullet – January 30th, this passage is given to us for our reflection.

Dear Friends,
This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.


பங்குத்தந்தை ஒருவர் குழந்தைகளுக்கு மறைகல்வி வகுப்பு நடத்திக் கொண்டிருந்தார். "குழந்தைகளே, என்கிட்டே இருக்கிற எல்லாப் பொருட்களையும் வித்து, அந்தப் பணத்தை ஏழைகளுக்கு நான் கொடுத்தா, நான் மோட்சத்துக்கு, விண்ணகத்துக்குப் போக முடியுமா?" என்று கேட்டார். குழந்தைகள் 'கோரஸ்'ஆக "முடியாது" என்று சொன்னார்கள். பங்குத்தந்தைக்கு ஆச்சரியம், குழப்பம்.
"சரி, நம்ம பங்குல இருக்கிற எல்லா நோயாளிகளுக்கும் நான் தினமும் மருந்து, மாத்திரை எல்லாம் குடுத்து கவனிச்சிக்கிட்டா, நான் விண்ணகத்துக்குப் போக முடியுமா?" என்றார். அவர் கேள்வியை முடிப்பதற்குள், "முடியாது" என்று குழந்தைகள் கத்தினர்.
"எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் நான் தினமும் சாக்லேட், மிட்டாய், பொம்மை எல்லாம் குடுத்தா?" என்று கேட்டார். மீண்டும் குழந்தைகள் "முடியாது" என்றே சொன்னார்கள். பங்குத் தந்தைக்குப் பெரிய அதிர்ச்சி.
"சரி, அப்ப நான் விண்ணகத்துக்குப் போக என்ன செய்யணும்?" என்று அவர்களையேக் கேட்டார். ஒரு சிறுமி எழுந்து நின்று, "நீங்க விண்ணகத்துக்குப் போகணும்னா, முதல்ல சாகணும்." என்று கள்ளம் கபடில்லாமல், சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

பங்குத் தந்தைக்குத் தெரியாத ஒரு மிகச்சாதாரண உண்மையை அந்தக் குழந்தை அன்று அவருக்குச் சொல்லித் தந்தாள். ஆனால், அது முழு உண்மை அல்ல என்பதை நாம் உணர்வதற்கு இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்குப் பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றன.
விண்ணகம் என்பது, இறந்தபின் நமக்குக் கிடைக்கும் பரிசு என்று எண்ணுபவர்களுக்கு இக்குழந்தை சொன்னது உண்மையாகப் படலாம். ஆனால், விண்ணகம் என்பது மண்ணகத்திலேயே சாத்தியம் என்பதை இயேசுவும், இன்னும் பல இறைவாக்கினர்களும், புனிதர்களும் சொல்லிச் சென்றுள்ளனர். வாழ்ந்தும் காட்டியுள்ளனர். இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறும் 'பேறுபெற்றோர்' என்ற மலைப்பொழிவு இத்தகைய உண்மையை ஆணித்தரமாகக் கூறும் ஒரு பகுதி. Jacques Pohier என்ற விவிலிய அறிஞர் கூறிய ஒரு கூற்று இது: "இயேசு மலைப் பொழிவில் 'பேறுபெற்றோர்' என்று கூறிய கருத்துக்கள் மறுஉலக வாழ்வைப்பற்றிய வழிகாட்டிகள் அல்ல; இவ்வுலகில் நாம் வாழக்கூடிய மறு வாழ்வைப்பற்றிய வழிகாட்டிகள்."

விண்ணகம் என்பது என்ன என்பதை நாம் புரிந்து கொண்டால், நாமும் பல தெளிவுகளைப் பெறலாம். விண்ணகம் என்பது அடிப்படையில் முழுமை அடைவது, நிறைவு பெறுவது என்ற ஆழமான எண்ணங்களை உள்ளடக்கியது. அந்த முழுமையில், நிறைவில் நாம் அதிகம் அனுபவிப்பது ஆனந்தம். ஆனந்தம், மகிழ்ச்சி என்று சொன்னதும், நம் மனதில் பல எண்ணங்கள் ஒரே நேரத்தில் அலைமோதுகின்றன. முதல் எண்ணம்... ஆனந்தம், மகிழ்வு ஆகியவை நம்மைத் தேடி வருமா, அல்லது நாம் அவற்றைத் தேடிப் போக வேண்டுமா என்ற கேள்வி. இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல முயலும் பல கதைகள் உண்டு.

தன் வாலில்தான் மகிழ்ச்சி உள்ளதென்று தன் வாலையே நாள் முழுவதும் துரத்திப் பிடிக்க சுற்றிச்சுற்றி வந்த குட்டிப்பூனையிடம், "உன் வாலில்தான் மகிழ்ச்சி இருக்கிறதென்றால், அதை நீ துரத்த வேண்டாம். உன் வேலைகளை நீ ஒழுங்காகச் செய்தால், உன் மகிழ்வு எப்போதும் உன்னைத் தொடர்ந்து வரும்." என்று தாய் பூனை சொன்னதாம். இது ஒரு கதை.
வண்ணத்துப் பூச்சி ஒன்றைப் பிடிப்பதற்கு நாள் முழுவதும் அதைத் துரத்திய ஒருவன் களைத்துப் போய் அமர்ந்தபோது, அவன் துரத்திச் சென்ற வண்ணத்துப் பூச்சி அவனது தோள்மீது வந்து அமர்ந்தததாம். இது வேறொரு கதை. இப்படி மகிழ்வைத் துரத்துவதைப் பற்றி பல கதைகள் உண்டு. அவைகளில் இதுவும் ஒன்று.

அகன்ற ஒரு சாக்கடைக்கருகே ஒருவர் நடந்து கொண்டிருந்தார். நாற்றம் தாங்காமல் மூக்கைப் பிடித்துக்கொண்டு நடந்த அவர் திடீரென நின்றார். அவர் கண்களில் ஒளி. அந்தச் சாக்கடையில் ஏதோ ஒன்று பளீரென ஒளிர்ந்தது. உற்றுப் பார்த்தபோது, அது ஒரு வைரநகை போலத் தெரிந்தது. கரையில் நின்றபடி, கைகளை மட்டும் சாக்கடையில் விட்டு அதை எடுக்க முயன்றார். முடியவில்லை. அடுத்து, சாக்கடையில் இடுப்பளவு ஓடிய அந்த அழுக்கு நீரில் நின்று தேடினார். ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. மீண்டும் கரையேறி வந்து பார்த்தபோது, அந்த நகை அதே இடத்தில் பளிச்சிட்டது. அடுத்து, மனதைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு, அந்தச் சாக்கடையில் முற்றிலும் மூழ்கித் தேடினார். ஊஹும்.. ஒன்றும் பயனில்லை. விரக்தியுடன் அவர் சாக்கடையை விட்டு வெளியேறிய அந்த நேரம், ஒரு முனிவர் அந்தப் பக்கம் வந்தார். "எதைத் தேடுகிறீர்கள்? எதையாவுது தவற விட்டுவிட்டீர்களா?" என்று கேட்டார். நகையைப்பற்றிச் சொன்னால், முனிவர் அதை எடுத்துக்கொள்வாரோ என்று பயந்து, அவர் பேசத் தயங்கினார். அவரது தயக்கத்தைக் கண்ட முனிவர், தான் அவருக்கு உதவி மட்டுமே செய்யப்போவதாக வாக்களித்தார். சாக்கடையில் மூழ்கியவர் முனிவரிடம் சாக்கடைக்குள் தான் கண்ட அந்த நகையைச் சுட்டிக் காட்டினார். அதை எடுக்க தான் பட்ட கஷ்டங்களையும் கூறினார். முனிவர் அவரிடம், "நீங்கள் ஒருவேளை தவறான இடத்தில் அந்த நகையைத் தேடுகிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். வேறு இடத்தில் தேடுங்கள். கீழே மட்டும் பார்க்காதீர்கள். மேலேயும் பாருங்கள்." என்று சொல்லிவிட்டு, அந்த இடத்தைவிட்டுச் சென்றார். முனிவர் சொன்னபடி மேலே பார்த்தவருக்கு ஆனந்த அதிர்ச்சி. அவர் நின்ற இடத்தில் ஒரு மரம். அம்மரத்தின் கிளையில் அந்த நகை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதுவரை அவர் அந்த நகையின் பிம்பத்தை உண்மை நகை என்று எண்ணி சாக்கடைக்குள் தேடிக் கொண்டிருந்தார்.

உண்மையான மகிழ்வு, ஆனந்தம் இவைகளைத் தேடுவதற்குப் பதில், மகிழ்வின் மாய பிம்பங்களை நம்மில் எத்தனை பேர் தேடுகிறோம்? நம்மில் எத்தனை பேர் தவறான இடங்களில் மகிழ்வைத் தேடுகிறோம்? மகிழ்வேன்று நினைத்தவை மறைந்து போகும்போது, எத்தனை பேர் மனமுடைந்து தற்கொலை முயற்சிகள்வரை செல்கின்றனர்?
இவைகளுக்கு மாற்றாக, இன்றைய மூன்று வாசகங்களும் உள்ளத்தின் நிறைவை, வாழ்வின் நிறைவை அடையும் வழிகளைச் சொல்கின்றன. இந்த நிறைவை அடைய மரணம்வரை, அந்த மரணத்திற்குப்பின் வரும் விண்ணகம்வரை காத்திருக்கத் தேவையில்லை. இந்த மண்ணகத்தை விண்ணகமாக்கும் வழிகள், சக்தி நம்மிடமே உள்ளன.

இந்த மனநிலையோடு இன்றைய ஞாயிறுக்குரிய மூன்று வாசகங்களையும் அமைதியாக, ஒருவித தியானநிலையில் வாசித்துப் பயனடைய உங்களை அழைக்கிறேன். நமது ஞாயிறு வாசகங்கள் ஆழமான, அழகான கருத்துக்களைக் கூறும் போது, ஒருசில வேளைகளில், அதற்கு மேல் கதைகளை, எடுத்துக்காட்டுகளைக் கூறி அந்த இறை வார்த்தையின் ஆழத்தைக் குறைத்து விடுகிறோமா என்ற குற்ற உணர்வு எனக்கு அவ்வப்போது ஏற்படும். இன்றைய வாசகங்களைப் பார்த்ததும், அந்த எண்ணம் மீண்டும் எழுந்தது. இன்றைய வாசகங்களின் ஒரு சில பகுதிகளை இப்போது ஒரு தியான முறையில் கேட்போம்.
இறைவாக்கினர் செப்பனியா 2: 3, 3: 12-13
நாட்டிலிருக்கும் எளியோரே! ஆண்டவரின் கட்டளையைக் கடைப்பிடிப்போரே! அனைவரும் ஆண்டவரைத் தேடுங்கள்; நேர்மையை நாடுங்கள்; மனத்தாழ்மையைத் தேடுங்கள்.
ஏழை எளியோரை உன் நடுவில் நான் விட்டுவைப்பேன்: அவர்கள் ஆண்டவரின் பெயரில் நம்பிக்கை கொள்வார்கள். இஸ்ரயேலில் எஞ்சியோர் கொடுமை செய்யமாட்டார்கள்: வஞ்சகப் பேச்சு அவர்களது வாயில் வராது: அச்சுறுத்துவார் யாருமின்றி, அவர்கள் மந்தைபோல் மேய்ந்து இளைப்பாறுவார்கள்.

ஏழை, எளியோர் நாட்டில் இருப்பதால், அங்கு விளையும் நன்மைகளைக் கூறுகிறார் இறைவாக்கினர். கொடுமைச் செயல்கள், வஞ்சகப் பேச்சு, அச்சம் ஏதுமில்லாத ஒரு நாடு... பாகுபாடுகள் ஏதும் இல்லாமல், அனைவரும் பந்தியமர்ந்து உண்டபின் அனைவரும் ஒன்றாய் இளைப்பாறும் ஒரு நாடு... அது உண்மையாகவே மண்ணில் வந்த விண்ணகம்தானே!

மலைப் பொழிவில் இயேசு பகர்ந்த 'பேறுபெற்றோர்' இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது. இப்பகுதி சனவரி 30ம் தேதியான இஞ்ஞாயிறன்று தரப்பட்டுள்ளதை ஓர் பொருத்தமான நிகழ்வாக நாம் காணலாம். இயேசுவின் மலைப்பொழிவால் அதிகம் கவரப்பட்டவர் மகாத்மா காந்தி. இரக்கமுடையோர், அமைதி ஏற்படுத்துவோர், நீதியின் பொருட்டுத் துன்புறுத்தப்படுவோர், ஆகியோரை வரிசைப்படுத்தி, வன்முறையற்ற அகிம்சை வழியை இம்மலைப்பொழிவில் ஆணித்தரமாக இவ்வுலகிற்குச் சொல்லியுள்ள இயேசுவை தன் மானசீகத் தலைவராக ஏற்றுக்கொண்டவர் காந்தி. அவரைப் போலவே, மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியரையும் அதிகம் கவர்ந்த விவிலியப் பகுதி மலைப்பொழிவு. அகிம்சை வழியை உலகில் வாழ்ந்து காட்டிய மகாத்மா காந்தி குண்டுக்குப் பலியான சனவரி 30 அன்று அவர் மனதைக் கவர்ந்த மலைப்பொழிவை நாமும் முழு மனதோடு கேட்போம்.

மத்தேயு நற்செய்தி 5: 1-10
இயேசு மக்கள் கூட்டத்தைக் கண்டு மலைமீது ஏறி அமர, அவருடைய சீடர் அவரருகே வந்தனர். அவர் திருவாய் மலர்ந்து கற்பித்தவை:
ஏழையரின் உள்ளத்தோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் விண்ணரசு அவர்களுக்கு உரியது. துயருறுவோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் ஆறுதல் பெறுவர். கனிவுடையோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் நாட்டை உரிமைச்சொத்தாக்கிக் கொள்வர். நீதி நிலைநாட்டும் வேட்கை கொண்டோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் நிறைவு பெறுவர். இரக்கமுடையோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் இரக்கம் பெறுவர். தூய்மையான உள்ளத்தோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் கடவுளைக் காண்பர். அமைதி ஏற்படுத்துவோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் கடவுளின் மக்கள் என அழைக்கப்படுவர். நீதியின் பொருட்டுத் துன்புறுத்தப்படுவோர் பேறு பெற்றோர்; ஏனெனில் விண்ணரசு அவர்களுக்குரியது.

நாம் இப்போது கேட்ட இறைவார்த்தைகள் நமது உள்ளத்தில் உருவாக்கியுள்ள நல்ல சிந்தனைகளுக்கு நம்மால் முடிந்த வரை செயல்வடிவம் கொடுக்க இறைவன் நம் அகக்கண்களைத் திறக்கும்படி வேண்டுவோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

DAVID – WHO? ஆடு மேய்ப்பவன், சிறுவன்

The Anointing of David, from the Paris Psalter, 10th century.

http://en.wikipedia.org/wiki/Anointing

In our last reflection on Psalm 23: verse 5, “You have anointed my head with oil”, we made a passing reference to I Samuel 16: 1-13, in which we read about the anointing of David by Prophet Samuel. Although we are involved in a series of reflections on Psalm 23, I felt that it is worth spending the present reflection fully on this passage from I Samuel. A deeper analysis of this passage would give us a better understanding of what ‘anointing’ did to David. For this deeper analysis, we need to read between the lines. Let me try and present to you what I read!

Saul was the first king of the Israelites. When the people of Israel clamoured for a king since other clans had one, Prophet Samuel tried to dissuade them saying that a king would only enslave his people. The people would not listen to the words of the prophet. The exchange between the people and the prophet is given in the 8th chapter of I Samuel. As a result, Saul was chosen. Here is a description of Saul: There was a Benjamite, a man of standing, whose name was Kish son of Abiel, the son of Zeror, the son of Bekorath, the son of Aphiah of Benjamin. Kish had a son named Saul, as handsome a young man as could be found anywhere in Israel, and he was a head taller than anyone else. (I Samuel 9: 1-2) It is good to see the contrast between the choice of Saul which had more ‘external’ elements and the choice of David which had more ‘internal’ elements. “The LORD does not look at the things people look at. People look at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.” (I Samuel 16: 7) This is an important lesson Samuel would learn while choosing David.

What Prophet Samuel predicted about a king happened sooner than later. Saul gained the displeasure of God and the people. Hence, God sent Samuel to Bethlehem to anoint the next king. When Samuel went to Bethlehem, he was asked to take oil with him in order to anoint one of the sons of Jesse. One of the sons… Who? No name; no other clue. The Lord said: “You are to anoint for me the one I indicate.” (I Sam. 16: 3) “You are to anoint for me him whom I name to you” is another translation of this verse. I feel that the latter is a better translation since it gives us a new perspective on the power of anointing. ‘Indicating’ is more of a pointing to what already exists. ‘Naming’ is creating an identity – a fresh identity. In fact, what happened in Bethlehem was more of a naming ceremony!

When Samuel went to Bethlehem, Jesse presented his sons one by one. Each had a name. The first was Eliab who impressed Samuel. But, God gave him a piece of his mind. “The LORD does not look at the things people look at. People look at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.” Then Jesse called Abinadab and had him pass in front of Samuel. But Samuel said, “The LORD has not chosen this one either.” Jesse then had Shammah pass by, but Samuel said, “Nor has the LORD chosen this one.” Jesse had seven of his sons pass before Samuel, but Samuel said to him, “The LORD has not chosen these.” (I Sam. 16: 7-10). Jesse was puzzled. Samuel was equally puzzled. What happened after this, requires our special attention. So he (Samuel) asked Jesse, “Are these all the sons you have?” “There is still the youngest,” Jesse answered. “He is tending the sheep.” Samuel said, “Send for him; we will not sit down until he arrives.” (I Sam. 16: 11)

From this exchange we see that Jesse had bypassed the youngest son. He was not even part of an important event in the family. He was asked to take care of the sheep while the prophet came visiting his family. Samuel actually had asked Jesse to assemble all his sons. But, Jesse presumed that the youngest son was too small for such a significant event.
When that son arrived, the most significant event happened. Then the LORD said, “Rise and anoint him; this is the one.” So Samuel took the horn of oil and anointed him in the presence of his brothers… (I Sam. 16: 12-13) The words following this verse is the core of this whole event. From that day on, the Spirit of the LORD came powerfully upon David.
Once the anointing was over, the shepherd boy was not only filled with the Spirit, but he was given his identity – DAVID. It was as if the anointing by Samuel was the Baptism that David received. From this page onwards, the name David is used in the Bible more than a thousand times. This name is next in merit only to two other great names – Abraham and Moses.

Among the Israelites, a name is more than a simple denotation. Every name in the Bible has a specific meaning. The meaning of the word David is ‘Beloved’, or, in common terms this name means ‘Darling’. David was surely a ‘darling’ in the eyes of his Lord. What happened to David in front of his brothers as well as his father must have shocked the whole family as well as Prophet Samuel. By this choice God was clearly indicating that “The LORD does not look at the things people look at. People look at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.” Saul was chosen when he stood head and shoulders above the rest of the crowd. But, David was chosen when he did not even measure up to his brothers.

God’s choices throughout the Bible follow the same pattern… Abraham, Moses, David, the apostles, Saul – who became Paul. According to the standards of the world, none of them was fit to be called for a noble mission. One of these ‘not-fit’ persons was Paul. He swore an oath to wipe out Christ’s followers. But Christ intervened and swept him off his feet, literally! The rest is history. Paul knew well what he was writing when he wrote about the call of God: Brothers and sisters, think of what you were when you were called. Not many of you were wise by human standards; not many were influential; not many were of noble birth. But God chose the foolish things of the world to shame the wise; God chose the weak things of the world to shame the strong. (I Cor. 1: 26-27)
Anointing, naming, being called… can do wonders. We shall continue our search in: “You anoint my head with oil”.

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.



23ம் திருப்பாடலின் ஐந்தாம் திருவசனத்தில் காணப்படும் "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்" என்ற வரியில் நம் தேடலைச் சென்ற வாரம் ஆரம்பித்தோம். இன்று தொடர்கிறோம். தன் தாய் தன் மீது காட்டிய பாசத்தை, தன் ஆடுகள் மீது தான் காட்டிய பாசத்தை இந்த வரியில் தாவீது சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கிறார் என்று சிந்தித்தோம். தான் சிறுவனாய் இருந்தபோது, இறைவாக்கினர் சாமுவேல் தன் தலை மீது எண்ணெய் பூசி, தன்னைத் திருப்பொழிவு செய்ததை, அதனால் தன் வாழ்வில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களைத் தாவீது இந்த வரியில் அழுத்தமாய் கூறியுள்ளார் என்றும் சிந்தித்தோம். நாம் இந்த விவிலியத் தேடல் வரிசையில் திருப்பாடல் 23ன் பொருளைத்தான் தேடிக் கொண்டிருக்கோம் என்றாலும், இன்றையத் தேடலில் சாமுவேல் முதல் நூல் 16ம் பிரிவில் கூறப்பட்டுள்ள இந்த நிகழ்வை ஆழமாகச் சிந்திப்பது பயனளிக்கும். இப்படி சிந்திப்பதால், தைலத்தால் பூசப்படுதல், திருப்பொழிவு செய்யப்படுதல் ஆகிய வார்த்தைகளின் ஆழமான அர்த்தங்களை நாம் அறிந்துகொள்ள முடியும்.

இஸ்ரயேல் மக்களின் முதல் அரசனாய் இறைவனால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சவுல் இறைவனின் விருப்பத்திற்கு, மக்களின் விருப்பத்திற்கு மாறாக நடந்து கொண்டதால், அவரை இறைவன் ஒதுக்கி விட்டு, புதிய அரசனைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பணிக்கு இறைவாக்கினர் சாமுவேலை அனுப்புகிறார் பெத்லகேமுக்கு. அங்கு ஈசாய் என்பவரின் புதல்வர்களுள் ஒருவனை தான் அரசனாகத் தெரிவு செய்துள்ளதாக இறைவன் கூறுகிறார். ஆனால், தெரிவு செய்யப்பட்டவர் யார் என்ற பெயரைச் சொல்லாமல் இறைவன் சாமுவேலை அனுப்புகிறார்.
இறைவாக்கினர் சாமுவேல் பெத்லகேம் சென்றதும், ஈசாய் தன் புதல்வர்களை அவருக்கு அறிமுகம் செய்து வைக்கிறார். ஒவ்வொருவரும் ஒரு பெயருடன் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்படுகின்றனர். முதலில் வந்தவர் எலியா. அவரைக் கண்டதும் கடவுள் இவரைத்தான் தேர்ந்திருப்பார் என்று இறைவாக்கினர் தீர்மானிக்க, இறைவன் அவருக்கு முக்கியமான பாடம் ஒன்றைச் சொல்லித் தருகிறார்.
சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 6-7
சாமுவேல் எலியாவைப் பார்த்தவுடனே, ஆண்டவரால் திருப்பொழிவு செய்யப்பட்டவன் இவனாகத்தான் இருக்கும் என்று எண்ணினார். ஆனால் ஆண்டவர் சாமுவேலிடம், “அவன் தோற்றத்தையும், உயரத்தையும் பார்க்காதே: ஏனெனில் நான் அவனைப் புறக்கணித்துவிட்டேன். மனிதர் பார்ப்பது போல் நான் பார்ப்பதில்லை. மனிதர் முகத்தைப் பார்க்கின்றனர்: ஆண்டவரோ அகத்தைப் பார்க்கின்றார்” என்றார்.

எலியாவைத் தொடர்ந்து, அபினதாப், சம்மா என்ற பெயர் கொண்ட சகோதரர்கள் சாமுவேலுக்கு முன் வருகின்றனர். இவ்வாறு ஈசாயின் ஏழு புதல்வர்களும் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்படுகின்றனர். ஆனால், இறைவன் இவர்கள் யாரையும் தான் தேர்ந்தெடுக்கவில்லை என்று கூறுகிறார். இறைவாக்கினர் குழப்பத்தில் மூழ்குகிறார். அதற்குப் பின் அங்கு நடப்பது ஆச்சரியம் தருவதாய் உள்ளது. அந்தப் பகுதியில் நாம் வாசிப்பது இதுதான்:
சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 11
தொடர்ந்து சாமுவேல் ஈசாயைப் பார்த்து, “உன் பிள்ளைகள் இத்தனைப் பேர்தானா?” என்று கேட்க, “இன்னொரு சிறுவன் இருக்கிறான்: அவன் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருகிறான்” என்று பதிலளித்தார் ஈசாய். அதற்குச் சாமுவேல் அவரிடம் “ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வா, ஏனெனில் அவன் வரும்வரை நான் உணவருந்த மாட்டேன்” என்றார்.

ஈசாயின் புதல்வர்கள் அனைவரையும் தனக்கு அறிமுகப்படுத்தச் சொல்லியிருந்தார் இறைவாக்கினர் சாமுவேல். ஆனால், ஈசாய் ஆடுமேய்த்துக் கொண்டிருந்த தன் கடைசி மகனை, முற்றிலும் மறந்து விட்டார். அச்சிறுவனின் பெயர்கூட அவருக்கு நினைவில் இல்லாததுபோல் அவர் பேசுகிறார். "உன் பிள்ளைகள் இத்தனை பேர் தானா?" என்று இறைவாக்கினர் அழுத்திக் கேட்கும்போதுதான் ஈசாய் அந்த மகனைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்கிறார். “ஓ, மன்னிக்கவும்... மறந்துவிட்டேன்... இன்னொரு சிறுவன் இருக்கிறான்; அவன் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.” என்று பட்டும் படாமல் பேசுகிறார் ஈசாய். அந்த மகனின் பெயரைக் கூட அவர் சொன்னதாகத் தெரியவில்லை. குடும்பத்தில் நடக்கும் ஒரு முக்கிய நிகழ்வில் அந்த ஆடு மேய்க்கும் சிறுவனுக்கு பெயரும் இல்லை, பங்கும் இல்லை. இறைவாக்கினர் முன் அறிமுகப்படுத்தும் அளவுக்கு அந்தச் சிறுவன் இன்னும் வளர்ச்சி அடையவில்லை என்ற சிந்தனை ஈசாய்க்கு. ஈசாயின் எண்ணங்களும், இறைவாக்கினர் சாமுவேலின் எண்ணங்களும் தவறானவை என்று பாடம் புகட்டும் அளவுக்கு அங்கு ஒரு நிகழ்ச்சி நடைபெறுகிறது.
சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 12-13
ஈசாய் ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வந்தார். அவன் சிவந்த மேனியும் ஒளிரும் கண்களும் கொண்டு அழகிய தோற்றத்துடன் இருந்தான். ஆண்டவர் சாமுவேலிடம் “தேர்ந்துக் கொள்ளப்பட்டவன் இவனே! எழுந்து இவனைத் திருப்பொழிவு செய்!” என்றார். உடனே சாமுவேல் எண்ணெய் நிறைந்த கொம்பை எடுத்து அவன் சகோதரர் முன்னிலையில் அவனைத் திருப்பொழிவு செய்தார். அன்று முதல் ஆண்டவரின் ஆவி தாவீதின் மேல் நிறைவாக இருந்தது.

சகோதரர் முன்னிலையில் மட்டுமல்ல, ஆடுமேய்க்கும் அச்சிறுவனைப் பற்றிய நினைவே இல்லாத, அவனது பெயரையே மறந்து போயிருந்த அந்தத் தந்தையின் கண்களுக்கு முன்பாகவும் அச்சிறுவன் திருப்பொழிவு செய்யப்படுகிறான். திருப்பொழிவு முடிந்ததும் நிகழும் ஒரு மாற்றம் என்ன? இதுவரை தனியொரு பெயரில்லாமல், ஆடு மேய்ப்பவன், சிறுவன் என்ற அடைமொழிகளால் அழைக்கப்பட்டவன், தாவீது என்ற பெயர் பெறுகிறான். இதைத் தொடர்ந்து வரும் விவிலியப் பக்கங்களில், தாவீது என்ற பெயர் ஆயிரம் முறைகளுக்கு மேல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆபிரகாம், மோசே ஆகிய மிகப் புகழ் பெற்ற இரு பெயர்களுக்கு அடுத்தப்படியாக, புகழ் பெற்ற ஒரு பெயர் - தாவீது.

இஸ்ரயேல் மக்களின் தலைசிறந்த மன்னரான தாவீது, விவிலியத்தில் மிகவும் புகழ்பெற்ற ஒரு நாயகனான தாவீது ஒரு பெயர் இல்லாத, ஆடு மேய்க்கும் சிறுவனாக அறிமுகமாகிறார். ஆனால், இறைவாக்கினர் அவர் மீது எண்ணெய் ஊற்றி திருப்பொழிவு செய்ததும் புகழ்பெற்ற தாவீதாக மாறுகிறார். "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்" என்ற வரியின் முக்கியமான பொருள் இதுதான்.

இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் ஒருவருக்குத் தரப்படும் பெயர் வெறும் அடையாளக் குறியீடு அல்ல. பல அர்த்தங்களை உள்ளடக்கியது. ஒரு சிலரது பெயரில் ஒரு வரலாறே பொதிந்திருக்கும். யாக்கோபுக்கு விண்ணகத் தூதர் தந்த 'இஸ்ரயேல்' என்ற பெயர் வரலாற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு பெயர். “உன்பெயர் இனி யாக்கோபு எனப்படாது, 'இஸ்ரயேல்' எனப்படும். ஏனெனில், நீ கடவுளோடும் மனிதரோடும் போராடி வெற்றி கொண்டாய்” என்றார். (தொடக்கநூல் 32: 28). கடவுளோடும் மனிதரோடும் போராடும் இஸ்ரயேல் மக்களின் வரலாறு இன்றும் தொடர்கிறது என்பது நமக்கெல்லாம் தெரிந்ததுதானே. தாவீது என்ற பெயரின் பொருளையும் ஆழத்தையும் அறிந்து கொள்வது நல்லது. தாவீது என்ற பெயருக்கு 'செல்லக்குழந்தை, அன்பார்ந்தவர், அன்புகூரப்படுபவர்' என்பது பொருள்.

இஸ்ரயேல் மக்களின் அரசனைத் தெரிவு செய்ய பெத்லகேம் வந்தார் சாமுவேல். எனவே, அவரது பார்வையில், நல்ல உடல் வலிமையோடு மன்னனுக்குரிய அனைத்து தகுதிகளோடும் ஈசாயின் முதல் மகன் எலியா வந்து நின்றதும், இவன்தான் அரசன் என்று அவர் தீர்மானித்தார். ஆனால், இறைவன் சாமுவேலுக்கு வேறு பாடங்கள் சொல்லித் தந்தார். "மனிதர் முகத்தைப் பார்க்கின்றனர்; ஆண்டவரோ அகத்தைப் பார்க்கின்றார்." (1 சாமுவேல் 16: 7) என்று இறைவன் அவருக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார். எலியாவையோ, அவனது மற்ற சகோதரர்களையோ தேர்ந்து கொள்ளாத இறைவன் மன்னனுக்குரிய ஒரு தகுதியும் இல்லாத ஆடு மேய்க்கும் ஒரு சிறுவனைத் தேர்ந்து கொண்டது, ஈசாய் குடும்பத்தினருக்கு மட்டுமல்ல, இறைவாக்கினர் சாமுவேலுக்கும் அதிர்ச்சியாக இருந்திருக்கும்.

விவிலியத்தில் இறைவன் மனிதர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் ஒவ்வொரு நிகழ்விலும் இந்த அதிர்ச்சி நமக்கும் கிடைக்கிறது. தகுதி என்று மனிதப் பார்வையில், உலகத்தின் கண்ணோட்டத்தில் கருதப்படும் எதுவும் இறைவனின் பார்வையில் ஒன்றுமில்லாததாகிவிடும்.
ஆபிரகாம், மோசே என்று ஆரம்பித்து, தாவீது, இறைவாக்கினர்கள், இயேசுவின் சீடர்கள், பவுல் அடியார் என்று ஒவ்வொருவரையும் தகுதி உள்ளவர்கள் என்பதால் இறைவன் தேர்ந்து கொள்ளவில்லை. மாறாக, இறைவன் தேர்ந்து கொண்டதால், அவர்கள் தகுதி பெறுகின்றனர். இயேசுவின் வழியை முற்றிலும் அழித்துவிடும் வெறியுடன் புறப்பட்ட சவுலை இயேசு தெரிவுசெய்தார், வழிமறித்தார். அவரை முற்றிலும் தன்னுடையவராக்கினார். சவுல் பவுலாக மாறியதை ஒவ்வொரு ஆண்டும் சனவரி 25 ம் நாள் ஒரு திருவிழாவாகக் கொண்டாடுகிறோம். பவுல் அடியார், தன் உள்ளத்தைத் திறந்து எழுதும் ஒரு விவிலியப் பகுதி இதோ:
கொரிந்தியருக்கு எழுதிய முதல் திருமுகம் 1: 26-27
சகோதர சகோதரிகளே, நீங்கள் அழைக்கப்பட்ட நிலையை எண்ணிப் பாருங்கள். மனிதக் கணிப்பின்படி உங்களுள் ஞானிகள் எத்தனைபேர்? வலியோர் எத்தனை பேர்? உயர்குடி மக்கள் எத்தனை பேர்? ஆனால் கடவுள் ஞானிகளை வெட்கப்படுத்த, மடமை என உலகம் கருதுபவற்றைத் தேர்ந்து கொண்டார். அவ்வாறே, வலியோரை வெட்கப்படுத்த, வலுவற்றவை என உலகம் கருதுபவற்றைத் தேர்ந்துகொண்டார். உலகம் ஒரு பொருட்டாகக் கருதுபவற்றை அழித்து விட, அது தாழ்ந்ததாகக் கருதுபவற்றையும் இகழ்ந்து தள்ளுபவற்றையும் கடவுள் தேர்ந்தெடுத்தார்.

தகுதி இருப்பதால் ஒருவர் தேர்ந்து கொள்ளப்படுகிறாரா, அல்லது தேர்ந்து கொள்ளப்படுவதால் ஒருவர் தகுதி பெறுகிறாரா என்ற கேள்விக்கு இறைவன் தரும் பதில்: "மனிதர் முகத்தைப் பார்க்கின்றனர்; ஆண்டவரோ அகத்தைப் பார்க்கின்றார்." என்பதே.
முகத்தைப் பார்க்காமல் அகத்தைப் பார்த்து இறைவன் தெரிவு செய்வதற்கு காரணங்கள் உண்டு. இறைவன் மனிதர்களைத் தெரிவு செய்வது பதவிகள், பெயர், புகழ் இவைகளுக்காக அல்ல. பிரச்சனைகளைத் தீர்ப்பதற்கு. சுகமான வாழ்க்கை வாழ்வதற்கல்ல. உலகை, மக்களை வாழ வைப்பதற்கு. இப்பணிகளுக்காக இறைவன் தேர்ந்தெடுக்கும் மனிதர்கள் தங்கள் சுய தகுதிகளை, பலத்தை நம்பி வாழக் கூடாது. வாழவும் முடியாது. இந்த உண்மையை ஆணித்தரமாகச் சொல்வதற்கே உலகின் கண்களில் வலுவற்றவர்களை, தகுதியற்றவர்களை இந்த முக்கியப் பணிகளுக்கு இறைவன் தெரிவு செய்கிறார். உலகின் பார்வையில் தகுதி எதுவும் இல்லாத இவர்களிடம் இறைவன் காணும் ஒரே ஒரு தகுதி உண்டு... அவர்கள் அகத்தில் இறைவன் முக்கிய இடம் பெற்றிருப்பதே அந்த தகுதி. இந்த ஒரு தகுதி போதும் இறைவனுக்கு.

தாவீது ஆடுகள் மேய்க்கும் சிறுவனாய் காடு மேடுகளில் அலைந்தபோது, இறைவனின் பராமரிப்பை ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு இக்கட்டானச் சூழலிலும் உணர்ந்திருந்தார். கடும் வெயிலில், வாட்டும் பசியில், தாகத்தில் தானும் தன் ஆடுகளும் தவித்தபோது, இறைவன் சரியான நேரத்தில் சரியான இடங்களுக்குத் தன்னையும், தன் ஆடுகளையும் அழைத்துச் சென்றதை தாவீது நேரடியாகக் கண்டவர். இறைவனின் பராமரிப்பில் தாவீது கொண்டிருந்த ஆழமான நம்பிக்கை, அவர் தன் ஆடுகளைக் கண் இமைபோல் காத்த பாசம் இவை இரண்டும் தாவீதின் அகத்தில் இருந்த அழகு. அந்த அகத்தின் அழகால் ஆடு மேய்க்கும் சிறுவன் தாவீது, அதாவது, 'இறைவனின் செல்லக்குழந்தை, அன்பார்ந்தவர், அன்புகூரப்படுபவர்' என்ற பெயரைப் பெறுகிறார். அந்தச் செல்லக்குழந்தையின் அக அழகைக் கண்ட இறைவன், இவரே இஸ்ரயேல் மக்களின் அரசனாகும் தகுதி பெற்றவர் என்று தாவீதைத் தெரிவு செய்கிறார்.
நம் ஒவ்வொருவரின் அகத்தையும் இறைவன் பார்க்கிறார். நம் தலையை நறுமணத் தைலத்தால் பூசி, நம் ஒவ்வொருவரையும் தனிப்பட்ட முறையில் அழைக்கிறார். பெருமைப்படுத்துகிறார். இந்த எண்ணங்களில் நம் தேடலைத் தொடர்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

Silent, salient Inaugurations அமைதியான, ஆழமான, ஆரம்பங்கள்

Galilee - The centre of the Ministry of Jesus

http://www.biblestudy.org/biblepic/picture-of-galilee-shore-where-jesus-did-miracles.html

Bang… Dazzle… Explode… I am trying to arrange alphabetically different terms that the commercial world would be happy to propose as the formula – ‘sure-fire formula’ – for any inauguration. Most of the product launches and the launching of political parties have been very spectacular. But, after the inauguration, they probably disappeared without a trace in history. We don’t need to cite examples here.
History, however, has shown us that there have been contrary formulas, namely, very silent inaugurations, which have stood the test of times. One such example would be the Congregation of the Missionaries of Charity founded by Blessed Mother Teresa of Calcutta. Here is one of the earliest incidents that began a silent revolution by the ‘Saint of the Gutters’ as written by Fr Raymond J.DeSouza:
In 1952, Mother Teresa found a woman dying in the streets, half-eaten by rats and ants, with no one to care for her. She picked her up and took her to the hospital, but nothing could be done. Realizing that there were many others dying alone in the streets, Mother Teresa opened within days Nirmal Hriday (Pure Heart), a home for the dying. In the first 20 years alone, over 20,000 people were brought there, half of whom died knowing the love of the Missionaries of Charity. Nirmal Hriday is where one dying man, lying in the arms of Mother Teresa after being plucked from the gutters and bathed and clothed and fed, told her, "I have lived like an animal, but now I am dying like an angel."
http://www.catholiceducation.org/articles/catholic_stories/cs0464.htm

Looking at the courage of this frail woman, 12 other women joined her. The Missionaries of Charity was begun - a very silent inauguration that has lasted 60 years. Mother Teresa and her 12 followers take our minds back to Jesus and his 12 disciples. Today’s Gospel talks of the way in which Jesus inaugurated his public ministry… by proclaiming his first message and by calling his first disciples. Today’s liturgy gives us an opportunity to think of inaugurations – their style and content.

The style of inauguration: In today’s Gospel, Matthew describes Jesus’ inauguration with the imagery of light. This imagery was already spoken of by Prophet Isaiah as we hear it from the first reading. The imagery of light for inauguration is a lovely metaphor. I am thinking two kinds of light symbolising the spectacular but empty inaugurations and the silent one - lightning and sunlight. Inaugurations as proposed by the commercial world can be compared to lightning. Flash, bang… gone. Theoretically speaking, the average lightning bolt contains a billion volts at 3,000 amps, or 3 billion kilowatts of power, enough energy to run a major city for months. (http://www.mikebrownsolutions.com/tesla-lightning.htm) Till date, lightning has caused more damages than being useful. Commercial, political inaugurations can be compared to lightning.

As against this, imagine what sunlight can do and, actually, does to the world. Sunlight comes up not with a bang, not abruptly like a lightning, but very silently, imperceptibly. But, we know that without sunlight nothing can survive on earth. Jesus’ public ministry is compared to the sunlight. “The people walking in darkness have seen a great light; on those living in the land of deep darkness a light has dawned.” (Isaiah 9: 2; Matthew 4:16)

Another aspect of inauguration is the content. When great leaders appear before the public for the first time, what they say and do count. Their words and actions would almost define what type of a leader he or she would be. My mind goes back exactly 50 years. 1961, on January 20th John F.Kennedy was sworn in as the 35th President of the United States. He began his inaugural address with these words: “We observe today not a victory of party, but a celebration of freedom – symbolizing an end, as well as a beginning – signifying renewal, as well as change.” Towards the end of this inaugural address, he said: “And so, my fellow Americans: ask not what your country can do for you—ask what you can do for your country. My fellow citizens of the world: ask not what America will do for you, but what together we can do for the freedom of man.” – a well-known quote. JFK was one of the youngest presidents of the US and hence was looked upon as a much needed change in the U.S. political history. His inaugural speech defined him, in a way!

The inaugural words of Jesus in his public ministry were: “Repent, for the kingdom of heaven has come near.” (Matthew 4: 17). His first action was to gather a few fishermen with an invitation: “Come, follow me.” Repentance and following of Jesus are two key aspects of Christian life. All of us would easily agree that each Christian is called to repentance; but many of us would hesitate to affirm that every Christian is called to follow Jesus. We would think that ‘following Jesus’ is a privilege of the Religious and Priests.

Both repentance and following of Jesus are basic to Christian calling and both are intrinsically connected. Repentance calls for some radical changes. Change is usually challenging. It is easier when these changes are external – like change of one’s profession, abode etc. But, when the change is internal like the one demanded by Jesus, it needs support. We are ready to change for a person whom we love. If we are drawn towards Jesus by love and if we are ready to follow Him, then we would be willing to change from within, even if this is very difficult.
We have the examples of Simon, Andrew, James and John who were willing to change their entire life giving up their livelihood, their boats, nets… even their father. Such a change in one’s life, such a following of Jesus is meant to make one available for ‘proclaiming the good news of the kingdom, and healing every disease and sickness among the people’ as was, and still is evident from Mother Teresa and her followers. Let us pray for silent and meaningful inaugurations of mission and ministry in ourselves and in the world! Let’s repent and follow Jesus!

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.

ஆடம்பரங்கள் அட்டகாசமாய், ஆடம்பரமாய், ஆர்ப்பாட்டமாய், பிரமாதமாய், பிரமிப்பூட்டுவதாய்... இருக்க வேண்டும், அனைவரையும் கவர்ந்திழுக்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகு?... பார்த்துக்கொள்ளலாம். இது ஒரு வகையான சிந்தனை. உலகில் பல நிறுவனங்கள், அரசியல் கட்சிகள் பின்பற்றும் சிந்தனை, வழிமுறை இது. இந்நிறுவனங்களின், கட்சிகளின் ஆரம்பவிழாக்கள் பல கோடி ரூபாய் செலவில் அமர்க்களமாய் இருக்கும். அந்த ஆரம்பங்களைப் பார்த்தால்... “அடடே, ஏதோ ஒன்று நடக்கப் போகிறது” என்ற எதிர்பார்ப்பை உண்டாக்கும். இப்படி ஆரம்பிக்கப்பட்ட பல நிறுவனங்கள், பல அரசியல் கட்சிகள் வரலாற்றில் எந்த ஒரு சுவடும் பதிக்காமல் சென்றுள்ளன. இவைகளுக்கு உதாரணங்கள் சொல்லத் தேவையில்லை.

இதற்கு முற்றிலும் மாறாக ஓர் உதாரணத்தை நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம். அன்னை தெரேசா ஆரம்பித்த பிறரன்பு சகோதரிகள் சபை. உடலெல்லாம் புண்ணாகி, நாற்றம் எடுத்து சாக்கடைக்கருகில் சாகக்கிடந்த ஒரு நோயாளிக்குச் செய்த பணியில் ஆரம்பமானது இந்தச் சபை. தனியொரு பெண்ணாக, பிறந்த நாட்டை விட்டு, வேறொரு நாட்டில் அன்னை தெரேசா ஆரம்பித்த அற்புதப் பணிக்கு எந்த ஆரம்ப விழாவும் இல்லை. ஆர்ப்பாட்டம், அலங்காரம் இல்லை. அந்தப் பெண்ணின் மன உறுதியைக் கண்டு இன்னும் 12 பெண்கள் அவருடன் சேர்ந்தனர். இப்படி ஆரம்பமான பிறரன்பு சகோதரிகள் சபை இன்று உலகெங்கும் பரவியுள்ளது. இன்றும் எந்தவித ஆர்ப்பாட்டமும் இல்லாமல் பணிகள் தொடர்கின்றன. புதியதொரு வரலாறு எழுதப்பட்டு வருகின்றது.
பிறரன்பு சேவையில் இறங்கிய ஒரு பெண், அவரைச் சுற்றி வேறு 12 பெண்கள்... இது நம் நினைவை 20 நூற்றாண்டுகள் பின்னோக்கி இழுத்துச் செல்கிறது. அந்த நினைவு இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இயேசு தன் பணிவாழ்வை ஆரம்பித்த நிகழ்வையும், தன் பன்னிரு சீடர்களில் ஒரு சிலரை அழைத்ததையும் இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்.

இயேசு ஆரம்பித்த பணிவாழ்வினை ஒளியுடன் ஒப்புமைப்படுத்தி இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவாக்கினர் எசாயாவும், அதே வரிகளை தன் நற்செய்தியில் மீண்டும் மத்தேயுவும் குறிப்பிடுகின்றனர். அட்டகாசமான ஆரம்பங்களுக்கும், ஆழமான, அர்த்தமுள்ள ஆரம்பங்களுக்கும் ஒளி ஓர் அழகிய உருவகம். இயற்கையில் நாம் காணும் மின்னலையும், சூரியஒளியையும் சிந்திக்கலாம். அட்டகாசமான ஆரம்பங்களை மின்னலுக்கு ஒப்பிடலாம். பளீரெனத் தோன்றி மறையும் ஒவ்வொரு மின்னலிலும் மாபெரும் நகரங்களுக்குப் பல மாதங்களுக்குத் தேவையான மின்சக்தி தரக்கூடிய அளவு கோடி, கோடி Watts மின்சக்தி வெளிப்படுகிறதென்று சொல்லப்படுகிறது. ஆனால், மின்னலைக் கிரகித்து சேமிக்கும் கருவிகள் இல்லாததால், மின்னல்கள் பயனில்லாமல் தோன்றி மறைகின்றன. பல சமயங்களில் மின்னல்களால் தீமைகள் விளைவதும் உண்டு. அட்டகாசமான ஆரம்பங்கள் மின்னலைப் போன்றவை.
இதற்கு மாறானது சூரியஒளி. இரவு முடிந்து பகலவன் எழும்போது, பளீரென உதயமாவதில்லை. அமைதியாய், ஆர்ப்பாட்டமில்லாமல், சிறு, சிறு ஒளிக் கீற்றுக்களாய் நமது பகல்வேளை ஆரம்பமாகும். இப்படி அமைதியாய் உதிக்கும் சூரியஒளியால் பல்லாயிரம் உயிர்கள் பயனடைகின்றன. இயேசுவின் பணி வாழ்வு பகலவனைப் போல் ஆரம்பமானது. “காரிருளில் இருந்த மக்கள் பேரொளியைக் கண்டார்கள். சாவின் நிழல் சூழ்ந்துள்ள நாட்டில் குடியிருப்போர் மேல் சுடரொளி உதித்துள்ளது.” (எசாயா 9: 2; மத்தேயு 4: 16)

ஒவ்வொரு தலைவனும் மக்கள் முன்னிலையில் சொல்லும் முதல் கூற்றுகள், செய்யும் முதல் பணி ஆகியவை அந்தத் தலைவன் எப்படிப்பட்டவர் என்பதை மக்களுக்குச் சொல்லும் அடையாளங்கள். ஐம்பதாண்டுகளுக்கு முன் செல்வோம். "இன்று நாம் ஒரு அரசியல் கட்சியின் வெற்றியைக் கொண்டாடவில்லை, மாறாக நமது விடுதலையைக் கொண்டாடுகிறோம்" என்று ஒரு நாட்டின் அரசுத் தலைவர் பதவியேற்ற நாளில் தன் உரையை ஆரம்பித்தார். 1961ம் ஆண்டு சனவரி 20ம் நாள் அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டுத் தலைவராகப் பொறுப்பேற்ற ஜான் F.கென்னடி தன் பதவியேற்பு விழாவில் கூறிய முதல் வார்த்தைகள் இவை. அந்த உரையின் இறுதியில் "நாடு உனக்கு என்ன செய்ததென்று கேட்காதே; மாறாக, நீ நாட்டுக்கு என்ன செய்தாய் என்று கேள்" என்ற புகழ்பெற்ற வார்த்தைகளையும் அவர் கூறி முடித்தார்.

"நமக்கு முன் உள்ள பணிகள் என்னைத் தாழ்ச்சி அடையச் செய்கின்றன; உங்கள் நம்பிக்கை என்னை நன்றியுள்ளவனாக்குகிறது; நமது முன்னோரின் தியாகங்கள் என் மனதை நிறைக்கிறது." என்று தன் உரையை இரு ஆண்டுகளுக்கு முன் இப்போதைய அமெரிக்க அரசுத் தலைவர் பராக் ஒபாமா ஆரம்பித்தார். “நாம் நிற்கும் இந்த வளாகத்தில் உள்ள எந்த உணவகத்திலும் 60 ஆண்டுகளுக்கு முன் என் தந்தை ஓர் இருக்கையில் அமர்ந்து காப்பி குடித்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால், இன்று இதோ நான் உங்கள் முன் இந்நாட்டின் தலைவனாக உறுதிமொழி எடுக்க முடிந்திருக்கிறது” என்று அதே உரையில் ஒபாமா கூறினார். இப்படி ஒவ்வொரு தலைவனும் முதல் முதலாகச் மக்கள் முன் அறிக்கையிட்டுச் சொல்வதில் அவர்களது எண்ணங்கள், அவர்களது தீர்மானம் ஆகியவை கணிக்கப்படும்.

இயேசு என்ற தலைவன் மக்கள் முன் சொன்ன முதல் வார்த்தைகள் என்று மத்தேயு, மாற்கு ஆகிய இரு நற்செய்திகளும் சொல்வது இதுதான்: "மனம் மாறுங்கள், ஏனெனில் விண்ணரசு நெருங்கி வந்துவிட்டது." (மத்தேயு 4: 17) இந்த வார்த்தைகளைத் தொடர்ந்து இயேசு செய்த முதல் வேலை... தன் பின்னே வரும்படி ஒரு சில மீனவர்களை அழைத்தது... லூக்கா, யோவான் ஆகிய நற்செய்திகளிலும் இதையொத்த வார்த்தைகளும், செயல்களும் கூறப்பட்டுள்ளன. (காண்க: மத்தேயு 4; மாற்கு 1; லூக்கா 4; யோவான் 1).
ஆடம்பரம், ஆர்ப்பாட்டம் என்ற உலகக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், இயேசு பணிவாழ்வை ஆரம்பித்த விதம் ஏமாற்றம் தருவதாக உள்ளது. ஒரு பெரும் புதுமையைச் செய்து அவர் தன் பணியை ஆரம்பித்திருக்கலாம். இதைத்தான் அலகையும் அவருக்குச் சொல்லித் தந்தது. எருசலேம் தேவாலயத்தின் உச்சியில் இருந்து குதிக்கச் சொன்னது. இயேசு தன் பணிவாழ்வை, தன் பகிரங்க வாழ்வை ஆரம்பித்த விதம் அமைதியாக இருந்தது. அவர் முதன்முதலாகச் சொன்ன வார்த்தைகள் புதிராகவும் இருந்தன. "மனம் மாறுங்கள்" என்று மக்களுக்குச் சொன்னார். "என் பின்னே வாருங்கள்" என்று மீனவர்கள் ஒரு சிலரிடம் சொன்னார். கிறிஸ்தவ வாழ்வின் இரு முக்கிய அம்சங்கள் இவை: மனமாற்றம், இயேசுவைப் பின்தொடர்தல்.

மன மாற்றம் அனைத்து கிறிஸ்தவர்களுக்கும் பொதுவானது. இதை நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இயேசுவைப் பின்தொடர்தல் என்பது துறவறத்தார், குருக்கள் ஆகியோருக்குத்தான்; அனைத்து கிறிஸ்தவர்களுக்கும் இல்லை என்பது நாமாகவே எடுத்துக் கொண்ட ஒரு முடிவு. ஆழச் சிந்தித்தால், மனம் மாறுவதும், இயேசுவைப் பின் தொடர்வதும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையது என்ற உண்மை விளங்கும்..
மாற்றம் என்பது பழைய நிலையை விட்டு புதிய நிலைக்குச் செல்வது. வேலை மாற்றம், வீடு மாற்றம், படிப்பு மாற்றம் என்று இந்த மாற்றங்கள் வெளிப்புற மாற்றங்கள். ஓரளவு எளிதான மாற்றங்கள். உள்ளமாற்றம், மனமாற்றம் என்பது மிகவும் கடினமானது. நமது மனதில் ஆணிவேர் விட்டு வளர்ந்து விட்ட எண்ணங்கள், ஆசைகள், பழக்கங்கள் இவற்றை மாற்றி, புதிய எண்ணங்களைக் கொண்டுவருவது எளிதல்ல. மனமாற்றம் உண்டாக ஒரு முக்கிய உந்துதலாக இருக்கக்கூடியது அன்பு, பாசம், காதல்... நாம் மற்றொருவர்மீது ஆழமான ஈடுபாடு கொள்ளும்போது அந்த இன்னொருவருக்காக நம்மிடம் எத்தனையோ அடிப்படை மாற்றங்களைச் செய்துகொள்ள தயாராகிறோம்.
கிறிஸ்தவ வாழ்வின் இரு முக்கிய அம்சங்களான மனம் மாறுங்கள், என் பின்னே வாருங்கள் என்ற இந்த இரு அழைப்பினையும் நாம் இவ்விதம் இணைத்துப் பார்க்க முடியும். இயேசுவின் மீது கொண்ட ஆழமான ஈடுபாட்டால், அவரைப் பின் செல்ல நாம் ஆரம்பித்தால், மாற்றங்கள், மனமாற்றங்கள், வாழ்வின் அடிப்படை மாற்றங்கள் எளிதில் உருவாகும். தங்கள் வாழ்வின் அடிப்படைகளான மீன்பிடிக்கும் தொழில், தங்கள் படகுகள், தங்கள் தந்தை என்று பலவற்றையும் தியாகம் செய்துவிட்டு இயேசுவைப் பின்சென்ற சீடர்களின் வாழ்வு முற்றிலும் மாறியதைப் போல், நமது வாழ்வும் இயேசுவின்மீது கொண்ட ஈடுபாட்டால் முற்றிலும் மாற அவரைப் பின் தொடர முயல்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Motherly care via oil… தாயின் பாசம் தைலத்தின் வழியாக...

David, the shepherd boy

http://youthtalk.wordpress.com/2006/10/30/are-you-dismayed-at-your-humble-beginning/

Here is a lovely scene which many of us may have experienced or witnessed at home, say, twenty or thirty years ago. This scene takes place in a middle class family. The mother is seated on the floor and her daughter is seated in front of her. The mother applies oil on the head of the daughter and then begins a process of arranging her hair into plaits. The crowning point of this process is the string of flowers placed on those plaits… When I read the second part of verse 5 or Psalm 23: ‘You anoint my head with oil’, this scene unfolded in my mind spontaneously.

This line lends itself to many deeper images and meanings.
It shows the love and care of God which compares with the love of a mother or, sometimes, surpasses it.
This line also shows the care with which a shepherd takes care of his flock.
The third idea comes from the word – ANOINTING – a word loaded with many shades of meaning.
When David wrote this line, he must have re-lived his experience at all the three levels.

First: An Israelite family relied on oil – especially olive oil – for daily use as well as for special occasions. When David went out for grazing the sheep, his mother must have applied oil on his head and also on his body to protect him against the sun. Perhaps, when he returned home in the evening, his mother must have applied oil on those of little bruises he had sustained during the day.

Second: David also must have thought of how he took care of his sheep with oil. In one of our earlier reflections on verse 5, we mentioned that from this verse there is a marked difference in the psalm, namely, the sheep become human beings and the shepherd becomes a gracious host. But some who have interpreted this psalm, continue with the imagery of the sheep and the shepherd right through to the end of the psalm. One of the explanations given to this line by Captain Moy Hernandez, Jr. goes like this:
We see in David’s words a humble image as he compares himself to a sheep in relationship to what God does on our behalf. Did you know that sheep actually face various enemies, many wild animals such as, lions, bears, wolves. Now this is something David knew first hand because as a young boy he worked as a shepherd and so I am sure he had opportunities and instances when he, perhaps, had to kill some of these wild animals to protect his flock. But you see sheep face other enemies that we don’t think too much about because these enemies are so small. These creatures can make a sheep’s life very miserable.
I did some research on this and here are a few of these smaller threats. They face the Warble Flies, Mosquitoes & Gnats and something called the Nasal Fly. Sheep are specially troubled by the “Nose Fly” or the “Nasal Fly.” These little flies buzz around the sheep’s head attempting to lay their eggs on the damp mucous membrane of the sheep’s nose. If they are successful, the eggs will hatch in a few days and it forms a small, slender, worm-like larvae. They work their way up the sheep’s nasal passage and into the sheep’s head.
It causes severe irritation to the sheep and, for relief from the pain, the sheep will often beat their heads against a tree or rub their heads on a rock. This, as you can imagine, causes great pain to the animals and it has been known to kill some sheep. But when the shepherd begins to see signs of these tiny enemies, he will begin to apply an antidote to the sheep’s head.
This antidote is made up of several ingredients… and the shepherd smears it all over the sheep’s head and nose. Once the oil has been applied to the sheep’s head, there is an immediate change in the animal’s behavior. The aggravation is gone, the irritability is gone, and the animal can lie down and rest, just as David suggests in Psalm 23.
http://www.sermoncentral.com/sermons/you-anoint-my-head-with-oil-moy-hernandez-jr-sermon-on-holy-spirit-general-140701.asp?Page=1

The scene of the shepherd taking care of ‘little enemies’ that attack his sheep, makes me reflect on how we are often attacked by ‘little enemies’ buzzing around our minds. I am sure we have had much less difficulty dealing with, say, a bigger gnat buzzing around our head than with mosquitoes. The smaller the ‘flying objects’, the greater our effort to drive them away! In the same way, it may be easier for us to drive away bigger and more threatening negative thoughts from our mind and heart than the small, insignificant ones. These ‘little enemies’ tend to become habits… habits that can even endanger our lives. As we reflect on how the Shepherd anoints our head with oil, we can ask the Lord to anoint those who are struggling with ‘little enemies’ swarming around in their lives.
Third: Above all these different thoughts, what must have filled David’s mind while writing this line was his anointment by God through Prophet Samuel, when he was just a boy. We read this incident in I Samuel 16: 1-13. We shall continue to think of the third aspect of Psalm 23:5 – namely, the Anointing proper, in our next reflection.

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.

நம் இல்லங்களில் நாம் காணக்கூடிய ஒரு காட்சி இப்போது என் மனதில் தெரிகிறது. அம்மா தரையில் அமர்ந்திருக்கிறார். அவருக்கு முன் பள்ளிக்குச் செல்லும் மகள் அமர்ந்திருக்கிறாள். மகளின் தலையில் கொஞ்சமாய் எண்ணெய் தேய்த்து, அவளது முடியைச் சீப்பால் வாரி, சிக்கல்களைப் பொறுமையாய்ப் பிரித்து, வகிடெடுத்து, சடை பின்னி, முடிவில் ஒரு பூச்சரத்தையும் தலையில் சூடுகிறார் தாய். தாயின் பாசத்தை வெளிப்படுத்தும் இந்தக் காட்சி இன்றைய அவசர உலகில் நடக்கிறதா என்ற கேள்விகள் மனதில் எழலாம். ஆனால், இந்தக் காட்சியை இன்று நம் மனக்கண் முன் கொண்டு வருகிறது திருப்பாடல் 23. இத்திருப்பாடலின் ஐந்தாம் திருவசனத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்" என்ற வரியை வாசித்ததும் என் மனதில் முதலில் எழுந்த பாசக் காட்சியைத் தான் இப்போது பகிர்ந்து கொண்டேன்.
இந்த வரியை நாம் பல்வேறு கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்:
தாயின் பாசத்தையொத்த... பல நேரங்களில் தாயின் பாசத்தையும் விஞ்சும் இறைவனின் பாசம் இந்த வரியில் வெளிப்படுகிறது.
ஆயன் தன் ஆடுகள்மீது காட்டும் பாசத்தையும் இவ்வரியில் திருப்பாடலின் ஆசிரியர் வெளிப்படுத்துகிறார்.
பொறுப்புள்ள ஒரு பணிக்கு, ஒரு தனிப்பட்ட நிலைக்கு ஒருவர் உயர்த்தப்படும்போது, தைலத்தால் பூசப்படும் நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறுவதையும் இவ்வரி நமக்கு நினைவு படுத்துகிறது.
இப்படி பல கோணங்களில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டும் இந்த வரியில் நம் தேடலை இன்று ஆரம்பிக்கிறோம்.

தலைவாரி, பூச்சூடி தன் குழந்தையைப் பள்ளிக்கு வழியனுப்புவது தாயன்பை வெளிப்படுத்தும் பல செயல்களில் ஒன்று. குழந்தையின் நலனில் அக்கறை கொண்ட எந்தத்தாயும் கைவசம் வைத்திருக்கும் ஒரு வீட்டு மருந்து எண்ணெய். பலவகை எண்ணெய்கள். உடல் நலத்திற்கும், அழகுக்கும் இவை அதிகம் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எந்தெந்த எண்ணெய் எந்தெந்த நோய்க்கு மருந்து என்பதையும் தாய் அறிந்து வைத்திருப்பார்.

தைலம் பூசும் தாயின் பாசத்தைத் தாவீதும் தன் வாழ்வில் உணர்ந்திருப்பார். நாள் முழுவதும் வெயிலில் ஆடுகளை மேய்க்கவேண்டியிருந்த சிறுவன் தாவீதை வெயிலின் தாக்குதலிலிருந்து காக்க அவனது தாய் அவன் தலை மீதும் உடல் மீதும் எண்ணெய் பூசி அனுப்பியிருப்பார். அதேபோல், மாலையில் வீடு திரும்பியதும், வெயிலின் சூட்டைத் தணிப்பதற்கும், மலை காடுகளில் அலையும் போது தாவீதின் கை, கால் இவற்றில் ஏற்பட்ட சிறு, சிறு காயங்களை ஆற்றுவதற்கும் அவனது தாய் எண்ணெய் பூசியதைத் தாவீது நினைத்துப் பார்த்திருப்பார். பூசப்பட்ட எண்ணெயின் மணத்துடன், அந்த நேரங்களில் வெளிப்பட்ட தாயின் பாசத்தையும் தாவீது இந்த வரியில் தாவீது நமக்குச் சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கிறார்.
இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் எண்ணெய், தைலம் ஆகியவை முக்கிய இடம் பெற்றவை. ஒவ்வொரு நாள் வாழ்விலும், விழாக்காலங்களில் நடைபெறும் சடங்குகளிலும் பலவகைத் தைலங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன. "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்று தன் ஆயனை நோக்கி தாவீது இவ்வரியைக் கூறும் போது, தன் மூதாதையர் பலர் நறுமணத் தைலத்தால் பூசப்பெற்ற பல முக்கிய நிகழ்வுகளைத் தாவீதின் மனம் நினைத்திருக்கும். தான் சிறுவனாய் இருக்கும்போதே, இறைவாக்கினர் சாமுவேல் தன் தலைமீது எண்ணெய் ஊற்றியதை தாவீது இந்த வரியில் நினைவு கூர்ந்துள்ளார். தாவீதின் மனதில் ஆழமாய் பதிந்திருந்த அந்த நிகழ்வை சாமுவேல் முதல் நூலிலிருந்து வாசிக்கக் கேட்போம்:

சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 1, 4, 10 -13
ஆண்டவர் சாமுவேலை நோக்கி, “உன்னிடமுள்ள கொம்பை எண்ணெயால் நிரப்பிக் கொண்டு போ. பெத்லகேமைச் சார்ந்த ஈசாயிடம் உன்னை அனுப்புகிறேன். ஏனெனில அவன் புதல்வருள் ஒருவனை அரசனாகத் தேர்ந்துள்ளேன் நான் உனக்கு காட்டுகிறவனை நீ எனக்குத் திருப்பொழிவு செய்” என்றார். ஆண்டவர் கட்டளையிட்டவாறு சாமுவேல் செய்து, பின் பெத்லகேமுக்குச் சென்றார்... ஈசாய் தம் ஏழு புதல்வரைச் சாமுவேல் முன்பாகக் கடந்து போகச் செய்தார். “இவர்களை ஆண்டவர் தேர்ந்து கொள்ளவில்லை” என்றார் சாமுவேல். தொடர்ந்து சாமுவேல் ஈசாயைப் பார்த்து, “உன் பிள்ளைகள் இத்தனைப் பேர்தானா?” என்று கேட்க, “இன்னொரு சிறுவன் இருக்கிறான்: அவன் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருகிறான்” என்று பதிலளித்தார் ஈசாய். அதற்குச் சாமுவேல் அவரிடம் “ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வா, ஏனெனில் அவன் வரும்வரை நான் உணவருந்த மாட்டேன்” என்றார். ஈசாய் ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வந்தார். அவன் சிவந்த மேனியும் ஒளிரும் கண்களும் கொண்டு அழகிய தோற்றத்துடன் இருந்தான். ஆண்டவர் சாமுவேலிடம் “தேர்ந்துக் கொள்ளப்பட்டவன் இவனே! எழுந்து இவனைத் திருப்பொழிவு செய்!” என்றார். உடனே சாமுவேல் எண்ணெய் நிறைந்த கொம்பை எடுத்து அவன் சகோதரர் முன்னிலையில் அவனைத் திருப்பொழிவு செய்தார். அன்று முதல் ஆண்டவரின் ஆவி தாவீதின் மேல் நிறைவாக இருந்தது.

தன்மீது இறைவாக்கினர் சாமுவேல் எண்ணெய் பூசியதால் தன் வாழ்வே மாறியதை எண்ணிப்பார்த்தார் தாவீது. அதே வேளையில், அவர் மனதில் வேறொரு காட்சியும் விரிந்திருக்கும். ஆடுகளின் தலையில் ஆயன் எண்ணெய் பூசும் காட்சி.
ஆடுகள் - ஆயன் என்ற உறவு திருப்பாடல் 23ன் முதல் நான்கு திருவசனங்களில் இருந்ததென்றும், ஐந்தாம் திருவசனம் முதல் ஆடுகள் மனிதர்களாக மாறினர், ஆயன் விருந்து படைத்து, தலையில் தைலம் பூசும் வீட்டுத் தலைவனாக மாறினார் என்றும் சிந்தித்தோம். இத்திருப்பாடலின் ஒரு சில விரிவுரையாளர்கள் பாடல் முழுவதிலும் ஆடுகள் - ஆயன் என்ற உருவகத்தை, உறவை வைத்தே இறுதிவரை விளக்கங்கள் தந்துள்ளனர். "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரியை ஆடுகள் - ஆயன் என்ற கோணத்திலிருந்து நாம் பார்ப்பது பயனுள்ளதாக இருக்கும்.

குழந்தையின் நலனில் அக்கறை கொண்ட தாய் பயன்படுத்தும் ஒரு மருந்தாக வீட்டில் எப்போதும் எண்ணெய் இருக்கும் என்று சிந்தித்தோம். குழந்தைகளின் தேவைகள் எப்போதும் வார்த்தைகளில் வெளிப்படுவதில்லை. சிறப்பாக, பேசும் நிலைக்கு வருவதற்கு முன், பலநேரங்களில் அழுகை மட்டுமே குழந்தையின் தேவையைச் சொல்லும் மொழியாக இருக்கும். அந்த அழுகை பலவிதமாய் ஒலிக்கும். அவைகளைத் தாய் அறிந்திருப்பார். பசியால் குழந்தை அழும்போது, தாய் பாலூட்டுவார், அல்லது உணவூட்டுவார். வலியால் குழந்தை அழும்போது எண்ணெய் மூலம் வலிதீர்க்கும் சிகிச்சைகளைத் தருவார். பூச்சிகள் கடித்த வலியென்றால், காயம்பட்ட வலியென்றால் எண்ணெய் பூசப்படும். வயிற்றில் வலியென்றால், எண்ணெய் ஊட்டப்படும்.
ஒரு சில இல்லங்களில் செல்லப் பிராணிகள் மீது காட்டப்படும் அக்கறை தாய்-குழந்தை பாசத்தை ஒத்ததாக இருக்கும். இந்தச் செல்லப் பிராணிகளும் தங்கள் தேவைகளை வார்த்தைகளால் சொல்வதில்லை. அவை எழுப்பும் ஒலிகள் அல்லது அவை நடந்து கொள்ளும் விதம் இவைகளை வைத்து அவற்றின் தேவைகள் புரிந்து கொள்ளப்படும், நிறைவு செய்யப்படும்.

ஆடுகளின் ஒவ்வொரு தேவையையும் நிறைவு செய்வது ஆயனின் பொறுப்பு. தங்கள் தேவைகளை ஆடுகள் கூறும் வழிகளையும் ஆயன் அறிந்திருக்க வேண்டும். ஆடுகளின் பசியறிந்து, பசும் புல்வெளிக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்; தாகம் அறிந்து, நீர்நிலைகளுக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்; ஆடுகள் சோர்வடையும் போது, அவைகள் இளைப்பாற பாதுகாப்பான இடங்களை உருவாக்க வேண்டும்.
ஆடுகளின் பாதுகாப்பு என்று சிந்திக்கும் போது, அவைகளைத் தாக்க வரும் மிருகங்களான சிங்கம், புலி, ஓநாய் என்றே நம் மனம் எண்ணிப்பார்க்கும். சில சமயங்களில் பெரும் மிருகங்களின் தாக்குதல்களிலிருந்து ஆடுகளைக் காத்துவிடும் ஆயன், சிறு பூச்சிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து ஆடுகளைக் காக்கமுடியாமல் திணறிப் போவதும் உண்டு.

"என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரிக்கு விளக்கம் சொல்லும் Captain Moy Hernandez Jr. என்பவர், பூச்சிகளின் தாக்குதல்களை இந்த வரியுடன் இணைத்து சிந்திக்கிறார். ஒரு சில பூச்சிகள் ஆடுகளின் கண்களைத் தாக்கும். ஒரு சில நுண்ணிய பூச்சிகள் மூக்கு, காதுகள் வழியாக தலைப் பகுதியில் நுழைந்து விடும் ஆபத்தும் உண்டு. அப்போது அந்த ஆடுகள் செய்வதறியாது கத்தும், தலையை ஒரு மரத்தில் அல்லது பாறையில் அடிக்கடி உரசும். ஆடுகள் இவ்விதம் நடந்து கொள்ளும்போது, ஆயன் அவைகளை உடனடியாக உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும். இல்லையேல் இந்தச் சின்ன பூச்சிகள் மூளைக்குள் புகுந்து ஆடுகளின் மரணத்திற்கும் காரணமாகலாம். இந்த நேரங்களில் ஆயன் ஆடுகளின் தலையில் எண்ணெய், தைலம் பூசுவார்... மூலிகைகள் கலந்த எண்ணெய் பூசப்பட்ட ஆடுகள் இந்தச் சிறு எதிரிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து பாதுக்காக்கப்படும். "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரியை தாவீது எழுதிய போது, தன் ஆடுகளின் தலை மீது எண்ணெய் பூசி அவற்றைத் தான் பாதுகாத்ததையும் எண்ணிப் பார்த்திருப்பார் என்கிறார் Captain Hernandez.

தலையில் எண்ணெய் பூசி, சின்னச் சின்ன எதிரிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து ஆயன் தன் ஆடுகளைக் காக்கும் இந்தச் சிகிச்சை நமக்குப் பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றன. பெரிய வண்டுகள் நம்மைத் தாக்கும் நேரத்தில், அவைகளை நாம் விரட்டலாம், அல்லது அவைகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து தப்பிக்கும் வழியைத் தேடலாம். ஆனால், தலையைச் சுற்றி ரீங்காரமிடும் கொசுக்களை விரட்டுவது பல சமயங்களில் கடினமாகி விடும். அதேபோல், நமது சிந்தனையைப் பயமுறுத்தும் வகையில், பெருமளவில் தாக்கும் எதிர்மறையான எண்ணங்களை நாம் விரட்டி விடலாம், அல்லது, அவைகளிலிருந்து விலகிச் செல்லலாம். ஆனால் சிறிது சிறிதாக நம் சிந்தனையை, வாழ்வைப் பாதிக்கும் எண்ணங்களைச் சமாளிக்க முடியாமல் தவிக்கிறோம்.

எதிர்மறையான எண்ணங்கள், பழக்கங்கள் ஒரே நேரத்தில் பெரிதாக நம்மை வந்து தாக்குவது கிடையாது. சிறிது, சிறிதாகத் தான் அவை நம் சிந்தனையில், வாழ்வில் இடம் பிடிக்கின்றன. நம்மைத் தாக்கியுள்ள இந்த தீமைகள் என்னெவென்று புரியாமல், அவைகளைச் சொல்லத் தெரியாமல் குழந்தைகளைப் போல், ஆடுகளைப் போல் நாமும் திகைத்து நிற்கிறோம், பல மறைமுகமான வழிகளில் சொல்லப் பார்க்கிறோம். இவற்றைப் புரிந்து கொள்ளும் குடும்பத்தினர் அல்லது நண்பர்கள் இருந்தால் அவர்கள் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளால் நாம் பாதுகாப்பை அடையலாம்.
"என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரியை நாம் சிந்திக்கும் இந்த வேளையில், வாழ்வைச் சிறிது சிறிதாக அழித்துக்கொண்டிருக்கும் நம் குடும்பத்தினரை, உறவினர்களை, நண்பர்களை இறைவனின் சன்னிதிக்குக் கொணர்வோம். நல்ல ஆயன் அவர்களைத் தன் அன்புக் கரங்களால் தொட்டு, அவர்களது சிந்தனைகளில் தன் அருள் தைலத்தைப் பூசி அவர்களைத் தீமைகளிலிருந்து காக்க வேண்டுமென சிறப்பாக வேண்டுவோம். தைலம் பூசுவதன் ஆழமானப் பொருளை நாம் தொடர்ந்து சிந்திப்போம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/