Jesus’ Manual of dinner etiquettes விருந்து தருவதும் பெறுவதும்... இயேசுவின் பாடங்கள்

Guess Who’s Coming to Dinner

http://www.jonmcclarnon.com/?p=2044

Food is a basic necessity of any human being… in fact, of any living organism. Taking food in a group is a human activity as well as that of animals. Poor trees and plants… They have to simply stand rooted in a spot and take their food all alone… from the ground and the sun. Unfortunately, human beings are imitating trees and plants, taking food standing all alone in this fast food age. When talking of food being taken in groups, I cannot but think of how families these days are losing the habit of sitting down and eating together. We are aware of the famous axiom ‘A family that prays together, stays together.’ The present day world would call for a similar axiom that says: A family that dines together shines together… or, something like that. Even when a family decides to eat at a prescribed time, most often these times are determined by the programmes on the TV. I know of families and religious communities that sit in front of the TV, eating their supper ‘together’, not even aware of what they are eating, since their eyes and minds are devouring the TV programmes. Such trends are a guarantee that our medical bills will double or triple!

Talking of taking food in groups also calls our attention to formal dinners. The richer the dinner, the more complicated the rituals! As a Priest, I have been invited to many dinners. Whenever I attended formal dinners, I have been all the time on my guard, trying to do things according to rituals. Whenever I returned from such dinners my stomach was half empty and my heart… quite empty. In sharp contrast, I have enjoyed the simple, shared food in poor families without the additional burden of rituals. I returned from these meals, more ‘filled’ in every way!

Is this a Sunday homily or a lesson on how to conduct a dinner or conduct ourselves in a dinner? The Gospel today (Luke 14: 1,7-14) talks of Jesus being invited to a dinner by a Pharisee who happened to be a ruler on a Sabbath Day! (Pharisee + Ruler + Sabbath … the picture gets more complicated, meaning… ritualistic!) Instead of simply attending the dinner, Jesus begins teaching them some ‘strange’ lessons as to how to conduct a dinner and how to attend a dinner. I call these lessons ‘strange’, because they were not done that way among the Jews.

A Jewish dinner would have quite a few rituals to be followed… the ritual of washing before entering the house, the ritual of wishing one another, rituals before, during and after the meal… This being a Sabbath, there would have been extra rituals, perhaps. Was Jesus familiar with all these rituals? Not having been trained as a Pharisee and not caring for empty rituals all his life, Jesus would not have followed the required rituals minutely. To make things more complicated, the Gospel says that Jesus was being watched! Here are the opening words of today’s Gospel: One Sabbath when he went to dine at the house of a ruler who belonged to the Pharisees, they were watching him. (Luke 14: 1)

Jesus was not a stranger to being watched or gazed at. He has always been surrounded by common people who paid close attention to all he said and all he did. That was the adoring gaze of the poor people and Jesus, perhaps, would have enjoyed that attention. Now, the gaze of the Pharisees would have been more discomforting to Jesus.

I put myself in the place of Jesus. If I am being watched at a dinner, I would like to hide from the gaze of those people. I would be extra careful not to make a mistake. I would like to escape from the dinner scene as quickly as possible. Jesus was quite different. When surrounded by those scrutinising Pharisees, he taught them a few things that were ‘more proper’ than the rituals they had in their minds. He gave a very practical advice to those who were seeking the first place.

Luke 14: 7- 11

Now he told a parable to those who were invited, when he marked how they chose the places of honour, saying to them, "When you are invited by any one to a marriage feast, do not sit down in a place of honour, lest a more eminent man than you be invited by him; and he who invited you both will come and say to you, 'Give place to this man,' and then you will begin with shame to take the lowest place. But when you are invited, go and sit in the lowest place, so that when your host comes he may say to you, 'Friend, go up higher'; then you will be honoured in the presence of all who sit at table with you. For every one who exalts himself will be humbled, and he who humbles himself will be exalted."

Jesus’ lesson in humility can easily be misinterpreted. I imagine myself entering a banquet hall. The words of Jesus ring in my heart… “Go and sit in the lowest place” So, I choose the last place wishing that the host sees me and takes me to the higher place. Dinner begins. The host comes around wishing everyone. As he comes close to me I am waiting to hear him say: “Oh, Father, why are you here? Come up higher…” But… to my great disappointment, nothing like that happens. He comes, greets me and… and… moves on. No invitation to move up. All my efforts at humility are wasted. Surely Jesus did not talk of this type of humility.

Jesus then turned to the host and gave him another lesson. Usually a formal dinner is loaded with calculations. On the part of the host, there are calculations in terms of whom to invite, who takes which seat of honour, how many types of liquor to serve, how many dishes… etc. etc… On the part of the guests, there are calculations as to what to wear for this occasion, what presents to take, how much to eat, whom to meet and whom to avoid… etc. etc… The more the calculations, the more artificial the dinner!

In some other dinners, like the one given by Herod, when liquor overflows, lines of decency and civilization get erased. Some twisted, perverted thinking creeps in… all in the name of enjoying a dinner. The result? The head of John the Baptist on a platter! (Dear Friends, August 29, last Thursday, we remembered the beheading of John the Baptist. It is a pity that such a noble person like John the Baptist had to be killed for such silly reasons… namely, the promises blurted out by the intoxicated Herod during a dinner!) Whenever Jesus attended a ‘big’ dinner, this dinner-tragedy must have haunted him.

In contrast to those artificial dinners, those excesses of dinner parties, Jesus taught them and still teaches us as to how a real dinner should be conducted…

Luke 14: 12-14

Jesus said also to the man who had invited him, "When you give a dinner or a banquet, do not invite your friends or your brothers or your kinsmen or rich neighbours, lest they also invite you in return, and you be repaid. But when you give a feast, invite the poor, the maimed, the lame, the blind, and you will be blessed, because they cannot repay you. You will be repaid at the resurrection of the just."

அனைத்து உயிரினங்களின் அடிப்படை தேவை உணவு. மனிதர்களுக்கும் இது ஓர் அடிப்படை தேவைதான். எனினும், உண்ணுதல் என்ற செயல், நம் மத்தியில் பசி என்ற அடிப்படை தேவையைத் தீர்க்கும் கடமை மட்டுமல்ல. மாறாக, கூடிவந்து உணவு உண்ணுதல், உறவை வளர்க்கும் ஒரு கருவியாகவும் உள்ளது. மிருகங்களும் கூடிவந்து உண்கின்றன. ஆனால், அவ்விதம் கூடிவருவது அவை அறிந்து செய்யும் செயலா என்ற கேள்வி எழுகிறது. மனிதர்கள் மத்தியில் மட்டுமே, குழுவாக கூடிவந்து உண்பது ஒரு சமூகக் கலையாக வளர்ந்துள்ளது.

பாவம், தாவரங்கள்... அவை ஒவ்வொன்றும் தனித்து வேரூன்றி நின்ற இடத்திலேயே தினமும் உணவு உண்பது இயற்கை வகுத்த நியதி. தனித்துண்ணும் தாவரங்களைப் போல் மனிதர்களும் மாறிவரும் நிலை மனதை நெருடுகிறது. துரிதமாகச் செல்லும் இன்றைய உலகில், காளாண்களைப்போல் வளர்ந்திருக்கும் துரித உணவகங்களில், மனிதர்களாகிய நாம், தாவரங்களைப் போல் நின்றபடியே அவசர அவசரமாக உணவை முடிக்கும் காட்சிகள் பெருகி வருகின்றன.

இரவும் பகலும் உழைக்கவேண்டியச் சூழலில், சேர்ந்து அமர்ந்து பேசி, சிரித்து மகிழ்வது, சேர்ந்து உண்பது போன்ற குடும்ப செயல்பாடுகள் மிக மிக அரிதாகி வருகின்றன. ஒரு சில இல்லங்களில் இரவு உணவை அனைவரும் சேர்ந்து உண்பது நிகழத்தான் செய்கின்றது. ஆனால், அவர்கள் அப்படி உண்ணும்போது, தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்தபடியே உண்கின்றனர் என்பது பரிதாபமான உண்மை. தாவரங்களைப் போல் தனித்து நின்று துரிதமாக உணவை உண்பது, தொலைக்காட்சி பெட்டிக்கு முன் அமர்ந்து உண்பது போன்ற பரிதாபப் பழக்கங்களின் பின் விளைவுகளால் மருத்துவர்களுக்குத் தரும் தொகை அதிகமாகி வருகிறது.

சேர்ந்துண்பதைப் பற்றி பேசும்போது, நாம் கலந்து கொள்ளும் விருந்துகள் பற்றியும் சிந்திக்கலாம். விருந்தென்று வந்துவிட்டால், விருந்து பரிமாறுவதில், விருந்து உண்பதில் எத்தனையோ வழி முறைகள், விதி முறைகள்... ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஒரு பழக்கம், வழி முறை உண்டு. பொதுவாகவே, மிகப்பெரும் செலவில், மிக உயர்ந்த முறையில் நடத்தப்படும் விருந்துகளில் உணவு உண்பதை விட, அங்கு கடைபிடிக்கப்படும் வழிமுறைகள், சாத்திர சம்பிரதாயங்கள் அதிக அளவில் இருக்கும். அந்த விருந்துகளில் எதை எதை எந்தெந்த நேரங்களில் செய்யவேண்டும் என்பதையெல்லாம் முன்கூட்டியே தெரிந்துகொண்டு விருந்துக்குச் செல்லவேண்டும், இல்லையேல் அவமானப்பட வேண்டியிருக்கும்.

ஓர் அருள் பணியாளர் என்ற முறையில், பல விருந்துகளில் பங்கேற்றுள்ளேன். சாதாரண, எளிய குடும்பங்களில் எந்தவித சடங்கும் இன்றி விருந்து உண்டு, மன நிறைவோடு வந்திருக்கிறேன். வசதிபடைத்தவரின் விருந்துகளில், எதைச் செய்வது, எதைச் செய்யக்கூடாது, எதை எடுப்பது, எத்தனை முறை எடுப்பது என்று கணக்குப் போடுவதிலேயே விருந்தின் பெரும்பகுதி நேரத்தைக் கழித்திருக்கிறேன். பெரும்பாலான நேரங்களில் இந்த விருந்துகளிலிருந்து திரும்பியபோது வயிறும் நிறையவில்லை, மனதும் நிறையவில்லை.

விருந்தைப் பற்றி ஏன் இவ்வளவு விளக்கம்? இயேசு கலந்துகொண்ட ஒரு விருந்தைப்பற்றி, அந்த விருந்து நேரத்தில் இயேசு சொல்லித்தந்த பாடங்களைப்பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஒய்வு நாள் ஒன்றில், இயேசு பரிசேயர் தலைவர் ஒருவருடைய வீட்டிற்கு உணவருந்தச் சென்றிருந்தார்... இன்றைய நற்செய்தி இப்படி ஆரம்பமாகிறது. இது சாதாரண விருந்து அல்ல. ஒரு பரிசோதனை விருந்து. இயேசுவைச் சோதிக்கக் கொடுக்கப்பட்ட ஒரு விருந்து.

யூத விருந்து முறைகளில் பல சடங்குகள் உண்டு. வீட்டிற்குள் நுழைவதற்கு முன் தங்களையே சுத்தமாக்கும் சடங்கு. உள்ளே சென்றதும் ஒருவர் ஒருவரை வாழ்த்தும் சடங்கு... விருந்துக்கு முன், விருந்து நேரத்தில், விருந்து முடிந்ததும்... என்று ஒவ்வொரு நேரத்திற்கும் குறிக்கப்பட்டச் சடங்குகள் பல உண்டு. இயேசு இவைகளை எல்லாம் அறிந்திருந்தாரா? சரிவரத் தெரியவில்லை. அத்துடன், அர்த்தமற்ற சாத்திர சம்பிரதாயங்கள் இயேசுவுக்குப் பிடிக்காது என்பதும் நமக்குத் தெரிந்த ஓர் உண்மை.

இப்படி சுதந்திரமாக வளர்ந்தவரை, மற்றவர்களையும் அவ்வாறே வளர்க்க நினைத்தவரை, பரிசேயர் தலைவர் ஒருவர் விருந்துண்ண அழைத்திருந்தார். நற்செய்தியில் வரும் அடுத்த வரி, அந்த விருந்தின் உள் நோக்கத்தை நமக்குப் புரிய வைக்கின்றது. "அங்கிருந்தோர் அவரைக் கூர்ந்து கவனித்தனர்."

சூழ்ந்திருந்தவர்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பது இயேசுவுக்குப் புதிய அனுபவம் இல்லை. அவர் சென்ற இடங்களிலெல்லாம் இதுபோல் நடந்தது. சாதாரண, எளிய மக்கள் இயேசுவை சுற்றி வந்து அவரைக் கூர்ந்து கவனித்தனர். அவர் சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் உள்வாங்க, அவரது ஒவ்வொரு செயலையும் கண்டு பிரமிக்க, பின்பற்ற மக்கள் எப்போதும் அவரைக் கூர்ந்து கவனித்தனர். அந்த எளிய மக்கள் கூர்ந்து கவனித்ததற்கும், இப்போது இந்த பரிசேயர் வீட்டில் இயேசுவைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்தவர்கள் அவரைக் கூர்ந்து கவனித்ததற்கும் ஏகப்பட்ட வேறுபாடு இருந்திருக்கும்.

இப்படி ஒரு சூழலில் நான் இருந்தால் என்ன செய்வேன்? முடிந்தவரை அச்சூழலில் எந்தத் தவறும் செய்துவிடக்கூடாது என்பதிலேயே என் கவனம் இருக்கும். எதையும் சொல்வதற்கு, செய்வதற்குத் தயங்குவேன். எவ்வளவு விரைவில் அந்த இடத்தைவிட்டு வெளியேற முடியுமோ, அவ்வளவு விரைவில் வெளியேறுவேன்.

இயேசு என்னைப்போன்றவர் இல்லை. அசாத்தியத் துணிச்சல் அவரிடம் இருந்தது. இயேசுவின் துணிச்சல் உள் மனதின் பயங்களை மூடுவதற்குப் போடப்பட்ட முகமூடி அல்ல. இறைதந்தை மீது அவர் கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த நம்பிக்கை, உண்மை மீது அவருக்கிருந்த பற்று இவைகளின் வெளிப்பாடாக வந்த துணிச்சல் அது. எனவேதான், அந்தப் பரிசேயர் வீட்டில், சூழ இருந்தவர்கள் அனைவரும் தன்னைக் கூர்ந்து கவனிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தும், தன் மனதில் எழுந்த கருத்துக்களைத் தெளிவாகக் கூறினார்.

அவரது முதல் கருத்து விருந்துக்கு வந்திருந்த விருந்தாளிகளுக்கு... இரண்டாவது கருத்து விருந்தை ஏற்பாடு செய்திருந்த பரிசேயர் தலைவருக்கு... நமது எண்ண ஓட்டங்களின்படி பார்த்தால், இயேசுவுக்கு இது வேண்டாத வேலை என்பதுபோல் தெரியும். விருந்துக்குப் போனோமா, சாப்பிட்டோமா, வந்தோமா என்று இல்லாமல், ஏன் வீணாக வம்பை விலைக்கு வாங்குகிறார்? என்ற கேள்வி எழும். குறை கண்ட இடத்தில், அந்தக் குறையைத் தன் விருந்தோடு சேர்ந்து விழுங்காமல், அதை எடுத்துச் சொன்னார் இயேசு. இதோ, இயேசு வழங்கிய முதல் பாடம்...

லூக்கா 14: 7-11

விருந்தினர்கள் பந்தியில் முதன்மையான இடங்களைத் தேர்ந்து கொண்டதை நோக்கிய இயேசு அவர்களுக்குக் கூறிய அறிவுரை: “ஒருவர் உங்களைத் திருமண விருந்துக்கு அழைத்திருந்தால், பந்தியில் முதன்மையான இடத்தில் அமராதீர்கள். ஒருவேளை உங்களைவிட மதிப்பிற்குரிய ஒருவரையும் அவர் அழைத்திருக்கலாம். உங்களையும் அவரையும் அழைத்தவர் வந்து உங்களிடத்தில், ‘இவருக்கு இடத்தை விட்டுக்கொடுங்கள்’' என்பார். அப்பொழுது நீங்கள் வெட்கத்தோடு கடைசி இடத்திற்குப் போக வேண்டியிருக்கும். நீங்கள் அழைக்கப்பட்டிருக்கும்போது, போய்க் கடைசி இடத்தில் அமருங்கள். அப்பொழுது உங்களை அழைத்தவர் வந்து உங்களிடம், ‘நண்பரே, முதல் இடத்திற்கு வாரும்’ எனச் சொல்லும்பொழுது உங்களுடன் பந்தியில் அமர்ந்திருப்பவர்கள் யாவருக்கும் முன்பாக நீங்கள் பெருமை அடைவீர்கள். தம்மைத்தாமே உயர்த்துவோர் யாவரும் தாழ்த்தப் பெறுவர்; தம்மைத்தாமே தாழ்த்துவோர் உயர்த்தப்பெறுவர்.”

இயேசுவின் இந்தப் பாடத்தைக் கேட்கும்போதெல்லாம், என் மனத்திரையில் ஒரு கற்பனை காட்சி ஓடும். நான் ஒரு விருந்துக்குப் போகிறேன். விருந்து நடக்கும் அரங்கத்தில் நுழைந்ததும், "கடைசி இடத்தில் அமருங்கள்" என்று இயேசு சொன்னது என் காதில் ஒலிக்கிறது. கடைசி இருக்கைக்குப் போகிறேன். ஆனால், மனதுக்குள் ஓர் ஏக்கத்துடன், எதிர்பார்ப்புடன் அந்த இருக்கையில் சென்று அமர்கிறேன். விருந்துக்கு என்னை அழைத்தவர் நான் கடைசி இடத்தில் அமர்ந்திருப்பதை எப்படியாவது பார்த்து விடுவார், உடனே ஓடிவந்து, "என்ன இங்கே உட்கார்ந்துவிட்டீர்கள்? முதல் இடத்திற்கு வாருங்கள்" என்று அங்கிருந்தவர்கள் முன்னிலையில் என்னை அழைத்துச்செல்வார் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அங்கு நான் அமர்ந்திருக்கிறேன்.

விருந்து ஆரம்பமாகிறது. பலரையும் வாழ்த்தியபடியே வீட்டுத் தலைவர் வருகிறார். என் எதிர்பார்ப்பு அதிகமாகிறது. என்னையும் வந்து வாழ்த்துகிறார்... அதற்குப் பிறகு... அவ்வளவுதான்... மற்றபடி "நண்பரே, முதல் இடத்திற்கு வாருங்கள்" என்ற அழைப்பு அவரிடம் இருந்து வரவில்லை. என் மனம் உடைந்து போகிறது. கடைசி இடத்தைத் தேடிச்சென்று அமர்ந்தபோது என்னிடம் இருந்த தாழ்ச்சி அர்த்தமில்லாமல் போகிறது. இந்தக் கற்பனைக் காட்சியைச் சிந்திக்கும்போது, நமக்குள் சிரிப்பு எழுகிறது, உண்மைதான்...

இயேசு கூறிய தாழ்ச்சி இதுவல்ல. முதலிடம் கிடைக்கும் என்ற ஏக்கத்தோடு, எதிர்பார்ப்போடு  கடைசி இடத்திற்குச் செல்லுங்கள் என்று அவர் சொல்லவில்லை. அப்படிச் செய்வது, தாழ்ச்சியே இல்லை. தாழ்ச்சி என்ற பெயரில் நடத்தப்பட்ட நாடகம். உயர்குடி மக்களின் விருந்தில் மருந்துக்கும் காண முடியாத தாழ்ச்சியைப் பற்றி இயேசு சொன்ன பாடம் பரிசேயர் வீட்டில் பலரை சங்கடத்தில் நெளிய வைத்திருக்கும்.

இயேசுவின் அடுத்த பாடம் அந்த விருந்தை ஏற்பாடு செய்திருந்த பரிசேயர் தலைவருக்கு. இது உண்மையிலேயே மிக அதிகமான துணிச்சல் என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது.

செல்வந்தர்கள் நடத்தும் விருந்துகளில் கணக்குகள் நிரம்பி வழியும். யார் யாரை அழைக்கவேண்டும், யார் யாருக்கு எந்தெந்த இருக்கைகள், எத்தனை வகை மது பானங்கள், உணவு வகைகள்... இவ்விதம்... விருந்து கொடுப்பவரின் கணக்கு மிக நீண்டதாக இருக்கும். விருந்தில் கலந்துகொள்பவர்களின் கணக்கு வேறுபட்டிருக்கும்... என்ன உடுத்துவது, என்ன பரிசு தருவது, எவ்வளவு சாப்பிடுவது, யார் யாரைச் சந்திப்பது, யார் யாரைக் கண்டும் காணமல் போவது... இவ்விதம் இவர்கள் கணக்குகள் நீளும். கணக்குப் பார்த்து, பார்த்து அவர்கள் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலிலும் செயற்கைத்தனம் அதிகம் பளிச்சிடும்.

ஒரு சில விருந்துகளில், மது அதிகமாகி, மதி குறைந்து போகும். மூன்று நாட்களுக்கு முன், ஆகஸ்ட் 29ம் தேதி, திருமுழுக்கு யோவான் தலை வெட்டுண்டு உயிர் துறந்த திருநாளைக் கொண்டாடினோம். அவரது தலை வெட்டப்பட்டது, ஒரு விருந்து நேரத்தில். மதுவின் போதையில் ஏரோது மன்னன் வாக்குறுதிகளை அள்ளித் தெளிக்க, அது யோவானின் தலை வெட்டப்படும் அளவுக்கு அத்துமீறிச் சென்றது. ஒவ்வொரு விருந்துக்கும் சென்றபோதெல்லாம் இயேசுவின் மனதில் இந்த வேதனை நிழலாடியிருக்கும். இப்படிப்பட்ட செயற்கைத் தனமான, அல்லது, வரம்புகளை மீறும் விருந்துகளுக்கு ஒரு மாற்று மருந்தாக இயேசு கூறும் விருந்து ஒன்று உள்ளது. எந்தக் கணக்கும் பார்க்காமல், எந்தப் பலனையும் எதிர்பார்க்காமல் தரப்படும் விருந்து அது. நீதி, அன்பு, உண்மை என்ற அனைத்து சுவைமிக்க ஆன்ம உணவையும் படைக்கும் இத்தகைய விருந்தைப் பற்றி இயேசு கூறும் வார்த்தைகள் இன்றைய நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்யட்டும்.

லூக்கா 14: 12-14 

பிறகு தம்மை விருந்துக்கு அழைத்தவரிடம் இயேசு, “நீர் பகல் உணவோ இரவு உணவோ அளிக்கும்போது உம் நண்பர்களையோ, சகோதரர் சகோதரிகளையோ, உறவினர்களையோ, செல்வம் படைத்த அண்டை வீட்டாரையோ அழைக்க வேண்டாம். அவ்வாறு அழைத்தால் அவர்களும் உம்மைத் திரும்ப அழைக்கலாம். அப்பொழுது அதுவே உமக்குக் கைம்மாறு ஆகிவிடும். மாறாக, நீர் விருந்து அளிக்கும்போது ஏழைகளையும் உடல் ஊனமுற்றோரையும் கால் ஊனமுற்றோரையும் பார்வையற்றோரையும் அழையும். அப்போது நீர் பேறு பெற்றவர் ஆவீர். ஏனென்றால் உமக்குக் கைம்மாறு செய்ய அவர்களிடம் ஒன்றுமில்லை. நேர்மையாளர்கள் உயிர்த்தெழும்போது உமக்குக் கைம்மாறு கிடைக்கும்” என்று கூறினார்.

Pearly Gates… Wide? Narrow? விண்ணக வாயில்... விரிவானதா? குறுகியதா?

Narrow Gate

http://wordincarnate.files.wordpress.com 

St Peter at the Pearly Gates of Heaven is the core of many jokes… Here is a very familiar one:

A Pastor who had served 40 odd years and a cab driver arrive at the Pearly Gates. Saint Peter welcomes the cab driver with great excitement while the Pastor is almost ignored. The heart-broken Pastor asks for explanation and Saint Peter says: “Results… Up here we go by results… While you preached, people slept. While he drove, people prayed.”

Jokes, in my opinion, are like sugar coated pills… They help us swallow some hard, bitter truths. For instance, in the above mentioned joke, there is an implied truth that the yardsticks used on earth will have no relevance in heaven. According to our ‘earthly standards’, the Reverend Pastor must have had a royal welcome than a ‘mere taxi driver’. If we think that this is just joke, think again. This could be true in heaven.

Who goes to heaven? Who gets a grand welcome there? Such questions are best left to God (and to St Peter) to decide. It would be better if we worry about how we are going to reach there. This is the focus of today’s liturgical readings - Isaiah 66: 18-21 and Luke 13: 22-30.

Here is a story about God, which has taught me not to put God and Heaven into our worldly, human moulds: God walked into the heavenly court. It was overcrowded. It looked as if everyone was there. Wasn’t there supposed to be some screening done as to who enters the heavenly court? God told the angel to bring the Ten Commandments. It was brought and the angel read the first commandment: “I am the LORD your God…You shall have no other gods before me.” (Ex. 20: 2-3) All those who had violated the first commandment were asked to leave the court. The same procedure was followed for all the other commandments. By the time the Commandments were read, the heavenly court was practically empty except for a few persons. God thought for a while. He felt that the heavenly court was too empty and far too silent. So, he turned around to the angel and said: “Bring everyone back!”

A nice story, one would say. Will the real God do this? Well… hmm… let me see… It would be difficult to give a ready, affirmative answer to this question. But, dear friends, God’s very essence is to bring everyone back Home. This is the theme that runs through in the First Reading and the Gospel today. Isaiah (66: 18-21) talks of God’s universal love this way:

"And I… am about to come and gather all nations and tongues, and they will come and see my glory. They will proclaim my glory among the nations. And they will bring all your brothers, from all the nations, to my holy mountain in Jerusalem as an offering to the LORD -on horses, in chariots and wagons, and on mules and camels," says the LORD.

In the Gospel of Luke (13: 29), Jesus goes one step… nay, quite a few steps further and says:

“People will come from east and west and north and south, and will take their places at the feast in the kingdom of God.”

Not only will they come to the Kingdom, the holy mountain… but they will have a feast there.

Everyone… let me repeat loud and clear… EVEYONE is welcome to the Kingdom from all corners of the world. The Jewish leaders, refused to accept the universal salvation preached by Jesus. For them, Israel was a chosen race, set apart from the others. To have a common meal with the others – the gentiles, the publicans, the tax collectors… was unthinkable. The God of Israel would never allow this. For them, ‘Will everyone be saved?’ is a rhetorical question with an assured ‘no’ for an answer. But, for God and Jesus this surely is what they are looking for. A person approached Jesus with this question. Today’s Gospel begins with this question. Then Jesus went through the towns and villages, teaching as he made his way to Jerusalem. Someone asked him, "Lord, are only a few people going to be saved?" (Luke 13: 22-23)

Jesus gives the assurance that salvation is for everyone - Luke 13: 29. But, before he goes on to say this, he gives an idea of what this salvation means. He gives the famous imagery of the narrow door. Jesus said to them, "Make every effort to enter through the narrow door, because many, I tell you, will try to enter and will not be able to.” (Luke 13: 24)

This statement of Jesus sounds similar to the ‘exclusive salvation’ preached by the Jewish leaders. But, a deeper analysis would show us a world of difference between the thoughts of Jesus and those of the Jewish leaders.

For the Jewish leaders, their God was private and exclusive. Their salvation… a birthright. For Jesus, God was the Father of all who offers salvation as a gift to all. It is up to each one to accept or reject the gift. According to the Jewish leaders, a Jew was simply required to approach the Pearly Gates of Heaven and they would swing open. Jesus gave them a rude shock… the door to Heaven is narrow, through which many would try and not succeed.

Probably Jesus was thinking of the Pharisees and other religious leaders who would find it difficult to enter this narrow door with their dress and headgear intact. If only they could give these up?... Jesus had longed for this. In today’s Gospel, Jesus goes on to give a parable about those standing outside and having a discussion with the owner of the house. I would like to elaborate this parable with some ‘extra-fittings’!

When the Jewish leaders approached the door of salvation, they were rudely shocked. It was too narrow. They also saw quite a few ‘ordinary’ people entering there. How could they enter THAT door along with THEM? There was probably another door meant for them EXCLUSIVELY. So they stood outside and began to shout to the owner of the house. They expected him to come out and take them in through another door, a door large enough, so that they could easily go in without shedding any of their regal accessories.

They waited and nothing happened. There was no sign of the house owner. They kept on shouting. Then came a voice from within: “I don’t know you or where you come from.” The leaders were quite surprised. They began to tell him that they had wined and dined with him, listened to his teachings etc. None of these seemed to have impressed the owner. He never came out. The leaders could only hear his stern voice ordering them to leave.

While this was going on, simple folks who had come without any additional accessories, entered the narrow door with ease. Most of these simple folks were taught by these same leaders as to how they should work for their salvation. They must have been quite amused to see the difficulty their leaders had entering the portals of salvation. The leaders had nowhere to hide. They were on the verge of tears!

Here comes the punch line from Jesus:

There will be weeping there, and gnashing of teeth, when you see Abraham, Isaac and Jacob and all the prophets in the kingdom of God, but you yourselves thrown out. People will come from east and west and north and south, and will take their places at the feast in the kingdom of God. Indeed there are those who are last who will be first, and first who will be last. (Luke 13:28-30)

The readings from Isaiah and the Gospel of Luke give us a clear picture of what Salvation is. Salvation means…

that we believe in a God who welcomes everyone and celebrates a feast with them;

that we have a heart which can enter the narrow door without any difficulty;

that we participate in this ‘inclusive feast’ with an open and simple mind.

The Narrow Path

http://ascending-knowledge.com

நாம் அடிக்கடி கேட்ட ஒரு சிரிப்புத் துணுக்குடன் இன்றைய சிந்தனைகளைத் துவங்குவோம். விண்ணக வாயிலருகே புனித பேதுரு நின்றுகொண்டிருந்தார். வயது முதிர்ந்த ஓர் அருள்பணியாளரும், பேருந்து ஓட்டுனர் ஒருவரும் அங்கு வந்தனர். அருள் பணியாளரை ஆர்வமின்றி வரவேற்ற புனித பேதுரு, ஓட்டுனரை மிகுந்த ஆர்வத்தோடு வரவேற்றார். இதைக் கண்ட அருள்பணியாளர், மனம் உடைந்தவராய், பேதுருவிடம் விளக்கம் கேட்டார். புனித பேதுரு அவரிடம், "சாமி, நீங்கள் பிரசங்கம் வைத்தபோது, கோவிலென்றும் பாராமல், மக்கள் தூங்கினார்கள். ஆனால், இந்த ஓட்டுனர் பேருந்தை ஓட்டியபோது, சாலையென்றும் பாராமல், மக்கள் செபித்தார்கள்" என்று விளக்கம் அளித்தார்.

விண்ணகத்தையும், புனித பேதுருவையும் இணைத்து சொல்லப்படும் பல சிரிப்புத் துணுக்குகளை நாம் கேட்டிருக்கிறோம். சிரிப்புத் துணுக்குகள், வெறும் சிரிப்பதற்கு மட்டும்தானா? அல்லது, அவை நம்மைச் சிந்திக்கவும் அழைக்கின்றனவா? தெனாலி இராமன் கதைகள் சிரிப்பதற்கும், அதே நேரம் சிந்திப்பதற்கும் சொல்லப்பட்ட கதைகள் என்பதை நாம் அறிவோம். கசப்பான மருந்துகளை தேனில் குழைத்தோ, அல்லது இனிப்பான ஒரு மேல்பூச்சுடன் செய்யப்பட்ட ஒரு மாத்திரையாகவோ நாம் உட்கொள்வதில்லையா? அதேபோல், கசப்பான உண்மைகளை, சிரிப்பு வடிவில் கேட்கும்போது, அவை நம் மனதில் இன்னும் ஆழமாகப் பதிய வாய்ப்புண்டு.

விண்ணகத்தைப்பற்றி, அங்கு அளிக்கப்படும் வரவேற்பைப்பற்றி நாம் கொண்டுள்ள முடிவுகளை உடைத்து, வேறுபட்ட உண்மைகளைச் சொல்லித்தர, மேலே நாம் கூறிய அருள் பணியாளர், ஓட்டுனர் கதை உதவி செய்யலாம். விண்ணகத்தில் யாருக்கு வரவேற்பு இருக்கும், எத்தகைய வரவேற்பு  இருக்கும் என்ற முடிவுகள் எடுப்பது நம் பணியல்ல. நாம் அங்கு நுழைவதற்கு எவ்வகையில் நம்மையே தயார் செய்வது என்ற முடிவுகள் எடுப்பது மட்டுமே நமது பணி. யார் மீட்படைவார்? யார் அடையமாட்டார்? என்ற கேள்விகளின் முடிவுகளைக் கடவுளிடம் விட்டுவிட்டு, நாம் எவ்விதம் மீட்படைய முடியும் என்பதைச் சிந்திக்க இந்த ஞாயிறு நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம்.

விண்ணகத்தையும் புனித பேதுருவையும் இணைத்துச் சொல்லப்படும் சில கதைகள் நம் முற்சார்பு எண்ணங்களைப் புரட்டிப்போடுவதுபோல், இறைவனையும், விண்ணகத்தையும் இணைத்துச் சொல்லப்படும் பல கதைகள் என் எண்ணங்களைப் புரட்டிப்போட்டுள்ளன. அவற்றில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த கதை இது:

விண்ணகத்தில், மக்களால் நிறைந்து வழிந்த மாமன்றத்திற்கு இறைவன் வந்தார். அலைமோதிய கூட்டத்தைக் கண்ட இறைவன், வானதூதரிடம் பத்துக் கட்டளைகள் அடங்கிய பலகையை எடுத்து வரச்சொன்னார். வானதூதர் கொண்டு வந்தார். அந்தக் கட்டளைகளை ஒவ்வொன்றாக வாசிக்கச் சொன்னார். "நானே உன் கடவுளாகிய ஆண்டவர்... என்னைத் தவிர வேறு தெய்வங்கள் உனக்கிருத்தல் ஆகாது." (விடுதலைப் பயணம் 20 : 2-3) என்ற முதல் கட்டளையை வானதூதர் வாசித்தார். அந்தக் கட்டளையை மீறியவர்கள் விண்ணகத்தை விட்டு வெளியேறவேண்டும் என்று ஆணையிடப்பட்டது. பலர் வெளியேற வேண்டியிருந்தது. இப்படி ஒவ்வொரு கட்டளையும் வாசிக்கப்பட, அக்கட்டளைகளை மீறிய மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டனர். இறுதிக் கட்டளை வருவதற்குள், விண்ணகம் ஏறத்தாழ காலியாகி விட்டது. ஒரு சிலர் மட்டும் ஆங்காங்கே நின்று கொண்டிருந்தனர்.

கடவுள் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கினார். அவர் அந்த மாமன்றத்திற்குள் வந்தபோது இருந்த அந்த கட்டுக்கடங்காத கூட்டம், அங்கு ஒலித்த ஆரவாரம் இவற்றிற்கும், இப்போது ஒரு சிலரே நின்று செபித்துக் கொண்டிருந்த இந்த அமைதிக்கும் இருந்த வேறுபாடு அவரை ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்க வைத்தது. பின்னர் ஏதோ ஒரு தீர்மானத்தோடு, கடவுள் வானதூதரிடம் திரும்பி, "வெளியில் அனுப்பப்பட்ட அனைவரையும் உள்ளே வரச்சொல்லுங்கள்" என்றார். மீண்டும் விண்ணகம் நிறைந்தது, மகிழ்ச்சி ஆரவாரம் எழுந்தது. கடவுளும் மகிழ்ந்தார்.

கதையாக, கற்பனையாக இப்படி கடவுளை நினைத்துப் பார்க்கலாம். சிரித்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், உண்மையில் நம் கடவுள் இப்படி நடந்து கொள்வாரா என்ற கேள்வி எழுந்தால், ம்... வந்து... என்று சிந்திக்கத் துவங்குவோம். உடனடியாகப் பதில் சொல்ல முடியாமல் தயங்குவோம். ஆழ்ந்து சிந்தித்தால், கடவுள் என்ற இலக்கணத்தின் ஒரு முக்கிய அம்சத்தை இக்கதை நமக்குச் சொல்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம். அனைவரையும் அன்புடன் அழைத்து, அணைத்து விருந்து கொடுக்கும் கடவுள்தான் நம் கடவுள். இஞ்ஞாயிறன்று நமக்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள முதல் வாசகம் தரும் செய்தி இதுதான்:

எசாயா 66 : 18, 20

பிறஇனத்தார், பிறமொழியினர் அனைவரையும் நான் கூட்டிச் சேர்க்க வருவேன்: அவர்களும் கூடிவந்து என் மாட்சியைக் காண்பார்கள்... அவர்களைக் குதிரைகள், தேர்கள், பல்லக்குகள், கழுதைகள், ஒட்டகங்கள் ஆகியவற்றின் மேல் ஏற்றி, எருசலேமிலுள்ள என் திருமலைக்கு அழைத்து வருவார்கள், என்கிறார் ஆண்டவர்.

எருசலேமிலுள்ள தன் திருமலைக்கு அனைவரையும் இறைவன் அழைத்துவருவார் என்று எசாயா கூறும் ஒன்றிப்பையும் தாண்டி, இயேசு இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் கூறும் வார்த்தைகள் மிக உயர்ந்த சவாலை நம்முன் வைக்கின்றன:

லூக்கா நற்செய்தி 13 : 30

“இறையாட்சியின்போது கிழக்கிலும் மேற்கிலும் வடக்கிலும் தெற்கிலுமிருந்து மக்கள் வந்து பந்தியில் அமர்வார்கள்.

பல திசைகளிலிருந்தும் மக்கள் இறைவனின் திருமலைக்குச் திரண்டு வருவது மட்டுமல்ல, அந்த மலையில் அனைவருக்கும் சமபந்தியும் இருக்கும். அனைவரும், மீண்டும் சொல்கிறேன்... ஒருவர் கூட மீதம் இல்லாமல் அனைவரும் வாழ்வு பெறவேண்டும், மீட்பு பெறவேண்டும் என்பது மட்டுமே இறைவனின் விருப்பம்... இயேசுவின் விருப்பம். நிபந்தனையற்ற அன்பு என்று நாம் நம்பும், நாம் வணங்கும் கடவுளின் முக்கிய அம்சமே, பாகுபாடுகள் அற்ற குடும்பமாக நம்மை ஒன்றிணைப்பதே...

நம்மில் சிலருக்கு, இந்த சமத்துவத்தை ஏற்பதற்கு அதிகத் தயக்கமாய் இருக்கும். பாவிகள், புண்ணியவான்கள் எல்லாருக்கும் மீட்பு உண்டு. இறையரசில் இவர்கள் இருவருக்கும் எவ்வித வேறுபாடும் இருக்காது என்று சொல்வது, உலக அளவுகோல்களை உடைத்தெறியும் ஒரு சவாலாக ஒலிக்கிறது.

“யூதர்கள், புற இனத்தார் அனைவருக்கும் மீட்பு உண்டு” என்ற அந்த எண்ணத்தை சாதாரண, எளிய இஸ்ராயலர்கள் ஏற்றுக்கொண்டாலும், அவர்களது மதத் தலைவர்களால் இக்கருத்தை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. தாங்கள் கடவுளால் தேர்ந்து கொள்ளப்பட்ட குலம், பிற இனத்தவரிடையே இருந்து தனித்து பிரிக்கப்பட்டு, மீட்கப்பட்ட குலம்... அப்படியிருக்க, சமாரியர், வரி வசூலிப்பவர், ஆயக்காரர் என்று பிறரோடு ஒரே மலையில் அமர்ந்து, சமபந்தியில் விருந்து உண்பதா? நடக்கவே நடக்காது. இஸ்ராயலரின் கடவுள் இப்படி செய்யமாட்டார் என்பது மதத்தலைவர்களின் அசைக்கமுடியாத எண்ணம்.

இறைவனின் திருமலையில் அனைவரும் இணைந்துவர முடியுமா? ஏற்றுக் கொள்வதற்குக் கடினமான அந்தக் கேள்வியை ஒருவர் இயேசுவிடம் சிறிது வித்தியாசமாகக் கேட்கிறார். இந்தக் கேள்வியுடன் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது:

லூக்கா 13 : 22 - 23

இயேசு நகர்கள், ஊர்கள் தோறும் கற்பித்துக்கொண்டே எருசலேம் நோக்கிப் பயணம் செய்தார். அப்பொழுது ஒருவர் அவரிடம், “ஆண்டவரே, மீட்புப் பெறுவோர் சிலர் மட்டும்தானா?” என்று கேட்டார்.

இந்தக் கேள்விக்கானப் பதிலை இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் இயேசு கூறியுள்ளார். எல்லாத் திசைகளிலிருந்தும், எல்லா மக்களும் இறையரசின் விருந்தில் பங்கு கொள்வர் என்பது இயேசுவின் பதில். ஆனால், இப்பதிலை இயேசு உடனே சொல்லாமல், மீட்புப் பெறுவது எவ்வாறு என்ற பாடத்தை, ஒரு சவாலாக முதலில் நமக்கு முன் வைக்கிறார்.

"இடுக்கமான வாயில் வழியாக நுழைய வருந்தி முயலுங்கள். ஏனெனில் பலர் உள்ளே செல்ல முயன்றும் இயலாமற்போகும்." (லூக்கா 13 : 24)

இயேசு சொல்லும் இக்கூற்றை மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், தவறான எண்ணங்கள் எழ வாய்ப்புண்டு. "ஒரு சிலருக்கே, அதுவும், இஸ்ராயலருக்கே மீட்பு உண்டு" என்று மதத்தலைவர்கள் சொல்லித் தந்ததும், இயேசுவின் இந்தக் கூற்றும் ஒன்றுபோல தெரியலாம். ஆனால், மதத் தலைவர்களின் எண்ணங்களுக்கும், இயேசுவின் எண்ணங்களுக்கும் ஏகப்பட்ட வேறுபாடுகள் உண்டு.

இறைவனைத் தங்கள் தனியுடைமையாக்கி, மீட்பையும் தங்கள் தனிப்பட்டச் சொத்து என்று உரிமை கொண்டாட மதத் தலைவர்கள் நினைத்தனர், போதித்து வந்தனர். இயேசுவோ, இறைவன் எல்லாருக்கும் பொதுவான தந்தை என்றும், அவர் தரும் மீட்பு எல்லாருக்கும் கொடுக்கப்படும் பரிசு என்றும் கூறினார். இந்தப் பரிசை ஏற்பதும் மறுப்பதும் அவரவர் எடுக்கும் முடிவு. விண்ணகத்தின் கதவுகள் எப்போதும் திறந்தே இருக்கும், ஆனால், இது குறுகலான, இடுக்கமான வாயில். முயற்சி செய்துதான் உள்ளே நுழைய முடியும். இவை இயேசுவின் எண்ணங்கள்.

இறையரசில் நுழைவது, விண்ணக விருந்தில் பங்கு கொள்வது மிகவும் பெருமைக்குரிய உயர்ந்த நிலைதான். ஆனால், அந்நிலையை அடைய, நாம் வாழ்வில் திரட்டி வைத்திருக்கும் எல்லாப் பெருமைகளையும் களையவேண்டும். பெருமைகளைக் களைவது எளிதல்ல என்பதை இயேசு, "பலர் உள்ளே செல்ல முயன்றும் இயலாமற் போகும்" என்று சுட்டிக்காட்டினார். அவர் இப்படிச் சொன்னபோது, அவர் மனதில் யூதமதக் குருக்களை அதிகம் எண்ணியிருப்பார். அவர்களை மனதில் வைத்து, தொடர்ந்து ஒரு கதையும் சொன்னார். அந்தக் கதையை நான் கொஞ்சம் விரிவாகக் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன்.

மீட்பின் வாயில்வரை வந்துவிட்ட யூதமதக் குருக்கள் அந்தக் குறுகிய வாயிலைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தனர். அவர்கள் வாழ்வில் திரட்டி வைத்திருந்த பெரும் ஆடைகள், மகுடம் இவற்றுடன் அக்குறுகிய வாயில் வழியே அவர்களால் நிச்சயம் செல்ல முடியாது என்பதை உணர்ந்தனர். எனவே, அவர்கள் என்ன செய்தனர்? மீட்பின் வாயிலில் நின்றுகொண்டு, வீட்டு உரிமையாளரை வெளியில் வரச்சொல்லி அழைத்தனர்.

வீட்டு உரிமையாளர் வெளியில் வருவார்; வேறு பெரியதொரு வாயில் வழியாகவோ, அல்லது, குறுகிய வாயிலை இடித்து பெரிதாக்கியோ, தங்களை உள்ளே அழைத்துச் செல்வார் என்று எதிர்பார்த்து காத்திருந்தனர். வீட்டு உரிமையாளர் வெளியில் வரவில்லை. உள்ளிருந்து அவர் தந்த பதில் வந்தது. "நீங்கள் யார்? உங்களை எனக்குத் தெரியாதே." என்ற குரல் மட்டும் ஒலித்தது.

அதிர்ச்சியில் வாயடைத்துப்போன மதத் தலைவர்கள் சுதாரித்துக்கொண்டு, தங்கள் அருமை, பெருமைகளை எல்லாம் பட்டியலிட்டு முழங்கினர். அந்த வீட்டுத் தலைவனுடன் தாங்கள் உண்டது, குடித்தது, அவருடன் பழகிய நாட்கள், அவர் தங்களுக்குச் சொன்ன போதனைகள் எல்லாவற்றையும் எடுத்துச் சொன்னார்கள். வீட்டுத் தலைவரின் பொறுமை அதிகம் சோதிக்கப்பட்டுவிட்டதால், "உங்களை எனக்குத் தெரியாது. நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள் என்றும் தெரியாது." என்று கடூரமாகச் சொல்லி, அவர் அவர்களை அவ்விடத்தைவிட்டுப் போகச்சொன்னார்.

இந்த வாக்குவாதம் நடந்து கொண்டிருந்த அதே வேளையில் அங்கு வந்த பல்லாயிரம் எளிய மக்கள், தங்கள் அருமை, பெருமை என்று எதையும் தங்களுடன் சுமந்து வராத எளிய மக்கள் அந்த மீட்பின் வாயில் வழியே எளிதாக, மகிழ்வாக உள்ளே சென்ற வண்ணம் இருந்தனர். மீட்பைப்பற்றி எடுத்துரைத்த தங்கள் தலைவர்கள் அந்த வாயில் வழியே வரமுடியாமல் தவித்ததை வேடிக்கை பார்த்தபடி அந்த மக்கள் சென்றது, வெந்துப் போயிருந்த அத்தலைவர்களின் நெஞ்சில் அம்புகளாய்த் தைத்தன. புலம்பலிலும், கோபத்திலும் மதத்தலைவர்கள் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு அங்கு நின்றுகொண்டிருந்தனர். இக்கதையை இயேசு இவ்விதம் முடிக்கிறார்.

லூக்கா நற்செய்தி 13 : 28ஆ-30

“இறைவாக்கினர் யாவரும் இறையாட்சிக்கு உட்பட்டிருப்பதையும், நீங்கள் புறம்பே தள்ளப்பட்டிருப்பதையும் பார்க்கும்போது அழுது அங்கலாய்ப்பீர்கள். இறையாட்சியின்போது கிழக்கிலும் மேற்கிலும் வடக்கிலும் தெற்கிலுமிருந்து மக்கள் வந்து பந்தியில் அமர்வார்கள். ஆம், கடைசியானோர் முதன்மையாவர்; முதன்மையானோர் கடைசியாவர்.”

எல்லாரையும் அழைத்து, அணைத்து, எல்லாருக்கும் சமபந்தி விருந்து படைக்கும் அன்புத் தந்தையாக இறைவனைக் காணவும், அவ்விருந்தில் கலந்துகொள்ள, நம் தற்பெருமைகளை எல்லாம் களைந்துவிட்டு, அனைவரோடும் அந்தக் குறுகலான வாயில் வழியே நுழைந்து செல்லவும், எவ்விதப் பாகுபாடும் வேறுபாடும் இல்லாமல் அவ்விருந்தில் அ-னை-வ-ரு-ம் கலந்து கொள்வதைக் கண்டு மனநிறைவு அடையவும், இறைவன் நம் குறுகிய மனக்கதவுகளை திறப்பாராக. மனதின் வாசல்களை பெரிதாக்குவராக. 

Waging war for ‘Peace on Earth’ உலக அமைதிக்காகப் போராடுவோம்

Jesus brought fire and division

http://brericocc.wordpress.com

On 11^th October 1962, Blessed Pope John the 23^rd inaugurated the Second Vatican Council. In memory of the Golden Jubilee of this historic milestone, Pope Benedict the 16^th announced the Year of Faith running from 11 October 2012 to 24 November 2013. This is also the Golden Jubilee year of the famous encyclical ‘Pacem in Terris’ (Peace on Earth) written by Pope John XXIII. On April 11^th, 1963, beloved Pope John released this encyclical in response to the cold war that was raging between the U.S. and the U.S.S.R. – especially the ‘Cuban missile crisis’ – escalating towards the possibility of a III World War. ‘Pacem in Terris’ is a historical document in many respects. But the one salient feature which caught my attention was – that this was the first Papal Encyclical that was addressed not only to the Catholic world but to all ‘people of goodwill’.

Pope John wanted to bring about healthy changes in the Catholic Church through the Second Vatican Council. Although he did not live to see it happen, this dream of Pope John was realised to a great extent. Unfortunately, his dream of establishing peace in this world has not been fulfilled.

We can safely assume that ‘recorded’ human history spans over 5000 years. If this record is reviewed, one can easily see that not even 50 – nay, much less, 5 – years have passed peacefully. Our generation, having lived the past 100 years, can painfully recollect the two World Wars, the atom bomb in Japan (remembered a few days back), the many massacres orchestrated by deranged dictators… Our memory is soaked with blood! Such a painful memory overwhelms us with despair. But, heeding to the constant reminders given by Pope Francis not to give in to despair, we continue our reflections on Peace today!

There are three reasons why we reflect on Peace this Sunday. This being the Golden Jubilee year of ‘Pacem in Terris’, is the first reason. The Sunday, following the Indian Independence Day, is celebrated as ‘Justice Sunday’ by the Church in India. For this year’s ‘Justice Sunday’ celebrated on August 18^th, Indian Church has chosen the theme: ‘Peace on Earth in Justice’ or ‘Bringing Peace on Earth through Justice’. This is the second reason. The inspiration behind ‘Pacem in Terris’ and ‘Justice Sunday’, undoubtedly was Jesus. His statements on Peace and Justice ring loud and clear in today’s Gospel – Luke 12: 49-53. This is the third and most important reason why we talk of Peace today.

Today’s Gospel serves as a shock therapy to us who are accustomed to see Jesus – meek and humble of heart, prince of peace. Here is the Gospel passage that will snatch Jesus away from the safe niches we have created for him and take us on a reality-trip:

Luke 12: 49-53

Jesus said to his disciples: "I came to cast fire upon the earth; and would that it were already kindled! I have a baptism to be baptized with; and how I am constrained until it is accomplished! Do you think that I have come to give peace on earth? No, I tell you, but rather division; for henceforth in one house there will be five divided, three against two and two against three; they will be divided, father against son and son against father, mother against daughter and daughter against her mother, mother-in-law against her daughter-in-law and daughter-in-law against her mother-in-law."

Usually when the Gospel passage is read in the liturgy, we end with the words – This is the Good News of the Lord; Praise to the Lord Jesus Christ. Today when we finish reading this passage, it is hard to say ‘Good News’ and it is harder to ‘Praise’ Jesus for such words. This difficulty arises mainly due to our limited understanding of ‘Good News’.

In one of my earlier blogs, posted on Sunday, January 22, 2012, I have discussed in detail about the meaning of the word Good News – Evangelion – given by Pope Emeritus Benedict XVI in his book ‘Jesus of Nazareth’. I shall not repeat the quote here, but rather highlight two thoughts expressed by Pope Benedict:

• Good News (evangelion) is meant to bring about change. It need not be ‘good’, meaning pleasant or ‘goody goody’.
• Good News (evangelion) is meant to make us act. It does not fill us with information, but leads us to transformation.

When we can think of ‘Good News’ from this angle, this Sunday’s Gospel makes sense and makes me say “Praise to you, Lord Jesus Christ, for giving us this Good News courageously”. 

From today’s passage, I would like to reflect on the image of Jesus casting fire on earth and Jesus bringing about division within a family. Fire can be used for constructive purposes as well as destructive purposes. For instance, the fire lit up in the kitchen is usually meant for cooking food. But, sadly, the same fire in the kitchen has been used for ‘bride-burning’ in India. (I am not sure whether this tragedy happens in other countries too!) The fire brought in by Jesus is meant to re-create and regenerate life. It is meant to burn trash to ashes, but to help clean up gold!

Jesus talks of not bringing peace but division. This brings us to reflect on ‘peace’. The peace spoken of by Jesus is very different from the idea of peace as defined by the world. I am retuning to one of my earlier blogs posted on Sunday, May 5, 2013:

Here are some ‘definitions’ of peace ‘according to the world’:

It is easier to lead men to combat, stirring up their passion, than to restrain them and direct them toward the patient labours of peace. - Andre Gide

If they want peace, nations should avoid the pin-pricks that precede cannon shots. - Napoleon Bonaparte

Yes, we love peace, but we are not willing to take wounds for it, as we are for war. - John Andrew Holmes

I prefer peace. But if trouble must come, let it come in my time, so that my children can live in peace. - Thomas Paine

In most of these quotes we can see that Peace is defined mainly as the absence of conflict. Herodotus, the Greek historian who lived in 5th Century B.C. contrasts war and peace in a graphic way: In peace, sons bury their fathers. In war, fathers bury their sons. – Herodotus. Unfortunately, in most countries around the world this situation of Fathers burying their sons has been going on for many years now! For instance, Syria, Sri Lanka, Egypt, some African countries!

Peace as promised or given by the world is simply the peace of a graveyard. Peace as promised by Jesus is a way of life. This way of life will have its own fair share of conflicts. These conflicts become more acute when they occur within the family. When we take a stand, then even family ties are strained. So, the divisions that Jesus talks of in today’s Gospel… between father against son and son against father, mother against daughter and daughter against her mother, mother-in-law against her daughter-in-law and daughter-in-law against her mother-in-law is not simply emotional break-ups, but divisions caused by questions of conscience and conviction. To achieve peace in the world, we have to begin from within. This is what Dalai Lama said: “We can never obtain peace in the outer world until we make peace with ourselves”.

We began our reflections with the Jubilee year of the Second Vatican Council as well as that of ‘Pacem in Terris’. This is also the Golden Jubilee year of the famous “March on Washington for Jobs and Freedom” – August 28, 1963. The brain behind this ‘march’ was Martin Luther King Jr. Here are his thoughts on Peace:

“I refuse to accept the view that mankind is so tragically bound to the starless midnight of racism and war that the bright daybreak of peace and brotherhood can never become a reality... I believe that unarmed truth and unconditional love will have the final word.”

Justice Sunday - CBCI Poster

http://www.cbci.in

1962ம் ஆண்டு, அக்டோபர் 11ம் தேதி முத்திப்பேறு பெற்ற திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள் இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கத்தைத் துவக்கினார். திருஅவை வரலாற்றின் ஒரு முக்கிய மைல்கல்லான இந்நிகழ்வின் 50ம் ஆண்டு நிறைவினை, நம்பிக்கை ஆண்டு என கொண்டாடி வருகிறோம். கடந்த 50 ஆண்டுகளில் திருஅவை படைத்த வரலாற்றை நம்பிக்கை ஆண்டில் நாம் நினைவுகூர்ந்து வருகிறோம்.

நம் வரலாற்று நினைவுகளில் ஆழமாகப் பதிந்துள்ள ஒரு நிகழ்வு... இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கம் நடைபெற்றுவந்த நேரத்தில், முத்திப்பேறு பெற்ற திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள் (1963ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் 11ம் தேதி) வெளியிட்ட 'Pacem in Terris', அதாவது, 'உலகில் அமைதி' என்ற சுற்றுமடல். உலக அமைதிக்கு மிகவும் நெருக்கடியை உருவாக்கியச் சூழல் அப்போது நிலவியது. அமெரிக்காவும் இரஷ்யாவும் மூன்றாம் உலகப் போரை துவக்கும் அளவுக்கு உருவான 'க்யூபா ஏவுகணை நெருக்கடி' (Cuban Missile Crisis) என்ற வரலாற்று காலக் கட்டத்தில் இச்சுற்றுமடலை திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள் வெளியிட்டார். திரு அவை வரலாற்றில் இந்த மடல் தனியிடம் பெற்றுள்ளது. பொதுவாக, திருத்தந்தையர் எழுதும் திருமடல்கள் கத்தோலிக்கர்களுக்கு மட்டும் என்ற கருத்தைத் தாண்டி, திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள் முதல் முறையாக, கத்தோலிக்கர்களுக்கு மட்டுமல்லாமல், உலகில் நல்மனம் கொண்ட அனைவருக்காகவும் எழுதிய திருமடலாக 'Pacem in Terris' அமைந்தது. இதுவே அவர் வெளியிட்ட இறுதிச் சுற்றுமடல். இம்மடலை வெளியிட்ட இரு மாதங்களுக்குள் அவர் இறையடி சேர்ந்தார்.

திருஅவைக்குள் மாற்றங்களைக் கொணர திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள் துவக்கிவைத்த இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கம், அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு, திருத்தந்தை 6ம் பவுல் அவர்களால் நிறைவு பெற்றது. ஆனால், உலகத்தில் நல்ல மாற்றங்களை உருவாக்க, அவர் வெளியிட்ட 'உலகில் அமைதி' என்ற அவரது ஆவலும் கனவும் இன்னும் நிறைவேறாமலேயே உள்ளன.

பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ள மனித வரலாறு 5000 ஆண்டுகள் என்று நாம் கணித்தால், அவற்றில், 50 ஆண்டுகள், ஏன்? சொல்லப்போனால், 5 ஆண்டுகள் கூட மனித இனம் முழுமையான அமைதியில் வாழ்ந்திருக்குமா என்பது நிச்சயமில்லை. இரு உலகப் போர்கள், அணுகுண்டு தாக்குதல், வேதிய இராணுவத் தளவாடங்கள் என்ற கொடுமைகளால் இரத்தத்தில் எழுதப்பட்டுள்ள மனித வரலாற்றின் கடந்த நூறு ஆண்டுகளைத் திருப்பிப் பார்க்கும்போது, நம் மத்தியில் அமைதி நிரந்தரமாகக் குடிகொள்ள முடியாது என்ற அவநம்பிக்கை நம் மனங்களில் வேரூன்றுவதை உணர முடிகிறது. அவநம்பிக்கைக்கு ஒருநாளும் மனதில் இடம் தரக்கூடாது என்று திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் விடுத்துவரும் அழைப்பிற்குச் செவிமடுத்து, நம் இன்றைய சிந்தனைகளைத் தொடர்வோம். 

அமைதியைப்பற்றி இஞ்ஞாயிறு நாம் சிந்திப்பதற்கு மூன்று காரணங்கள் உள்ளன. 'உலகில் அமைதி' என்ற சுற்றுமடல் வெளியிடப்பட்டதன் 50ம் ஆண்டைக் கொண்டாடுகிறோம் என்பது முதல் காரணம். ஒவ்வோர் ஆண்டும், இந்திய விடுதலை நாளான ஆகஸ்ட் 15ம் தேதியைத் தொடர்ந்து வரும் ஞாயிறை இந்திய கத்தோலிக்கத் திருஅவை, 'நீதியின் ஞாயிறு' என்று கொண்டாடுகிறது. ஆகஸ்ட் 18, இஞ்ஞாயிறன்று கொண்டாடப்படும் நீதி ஞாயிறுக்கென இந்திய ஆயர்கள் பேரவை 'உலகில் அமைதி' என்ற சுற்றுமடலின் அடிப்படையில் தேர்ந்துள்ள கருத்து: 'நீதியில் உருவாகும் உலக அமைதி'. இது இரண்டாவது காரணம். 'உலகில் அமைதி' சுற்றுமடலின் 50ம் ஆண்டு நிறைவையும், 'நீதி ஞாயிறையும்' இன்னும் பொருளுள்ளதாக்க இன்றைய ஞாயிறு நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள நற்செய்தி மிக முக்கியமான மூன்றாவது காரணம்.

உலகில் ஏன் அமைதியில்லை என்று நாம் எழுப்பும் ஏக்கம் நிறைந்த கேள்விக்கு, நீதியின் வழியாக மட்டுமே அமைதி உருவாகமுடியும் என்று இந்தியத் திருஅவை பதிலிறுக்க முயல்கிறது. இது எவ்வகை அமைதி என்பதைப் புரிந்துகொள்வது பயனளிக்கும். அமைதியின் இளவரசர் என்று நாம் கொண்டாடும் இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறும் வார்த்தைகள் நம்மைத் திகைப்பில் ஆழ்த்துகின்றன:

லூக்கா 12: 51

மண்ணுலகில் அமைதியை ஏற்படுத்த வந்தேன் என்றா நினைக்கிறீர்கள்? இல்லை, பிளவு உண்டாக்கவே வந்தேன் என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.

இதுமட்டுமல்ல, இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்பத்தில் இயேசு கூறுவதாக தரப்பட்டுள்ள வரிகளும் அதிர்ச்சி தருவனவாக உள்ளன:

லூக்கா 12: 49

மண்ணுலகில் தீமூட்ட வந்தேன். அது இப்பொழுதே பற்றி எரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதே என் விருப்பம்.

சாந்தம், பொறுமை, தாழ்ச்சி, எளிமை ஆகிய அனைத்து நற்பண்புகளுக்கும் இலக்கணமாக விளங்கும் இயேசுவைப் புரிந்துகொள்ளவும், ஏற்றுக்கொள்ளவும் நமக்குத் தயக்கமில்லை. அமைதி, அன்பு என்ற அற்புதக் கொடைகளின் ஊற்று இயேசுவே என்று உலகறியப் பறைசாற்றவும் நாம் தயங்குவதில்லை. அத்தகைய இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறியுள்ள வெப்பமான வார்த்தைகளை துணிந்து வெளியில் சொல்ல முடியாமல் தவிக்கிறோம்.

"உலகில் தீ மூட்ட வந்தேன், அமைதியை அல்ல, பிளவை உருவாக்கவே வந்தேன்" என்று இயேசு கூறும் வார்த்தைகள், நம்மைச் சங்கடத்திற்கு உள்ளாகுகின்றன. அதிலும் சிறப்பாக, தான் கொணரும் பிளவுகள் குடும்பத்திற்குள் உருவாகும் என்று இயேசு சொல்வது நம்மை அதிர்ச்சியின் சிகரத்திற்கு அழைத்துச் செல்கின்றது. நமது அதிர்ச்சிகளையும், பதட்டங்களையும் தள்ளிவைத்துவிட்டு, இயேசு தெளிவாக, தீர்க்கமாகக் கூறும் இந்த வார்த்தைகளைப் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம்.

முதலில் இயேசு மூட்டவந்த தீயைப்பற்றி புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். தான் வாழ்ந்துவந்த யூத சமுதாயத்தில் நிலவிய அநீதிகளை, அடக்கு முறைகளைக் கண்ட இயேசுவின் உள்ளம் பற்றியெரிந்திருக்க வேண்டும். அதேநேரம், நீதியும் அமைதியும் உலகில் நிலைக்கவேண்டும் என்ற வேட்கையும் அவர் உள்ளத்தில் பற்றியெரிந்திருக்க வேண்டும். நீதியையும், அமைதியையும் நிலைநிறுத்த அவர் உள்ளத்தில் பற்றியெரிந்து கொண்டிருந்த ஆர்வத் தீயை மற்றவர் உள்ளத்தில் மூட்டவே தான் வந்ததாக இயேசு கூறினார்.

தீமூட்டுதல் என்ற மனித செயல்பாட்டினால் ஆக்கப்பூர்வமான விளைவுகளும், அழிவும் உருவாகும் என்பதை உணர்கிறோம். எடுத்துக்காட்டாக, நமது இல்லங்களில் சமையல் அறையில் நாம் தீ மூட்டுவதை எண்ணிப் பார்ப்போம். உணவைத் தயாரிக்க ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும் நமது சமையல் அறையில் தீ மூட்டப்படுவது, ஆக்கப்பூர்வமான விளைவைத் தரும். ஆனால், எத்தனையோ இல்லங்களில் அதே சமையல் அறையில் தீ மூட்டப்பட்டு, பெண்கள் பலியாகியுள்ளனர். தற்கொலையாகவோ, கொலையாகவோ பெண்கள் தகனமாக்கப்படுவதற்கு சமையல் அறை தீ ஒரு கருவியாக அமைவது, நமது தலைமுறை கண்டுவரும் கொடிய வேதனை.

குடும்பத்திற்கு உணவு படைக்கவேண்டும் என்ற அன்பினால் மூட்டப்படும் தீ ஆக்கப்பூர்வமான விளைவுகளைத் தரும். புகுந்த வீட்டை நம்பி வந்த பெண்ணைக் கொளுத்துவதற்கு ஆத்திரத்தில், வெறுப்பில் மூட்டப்படும் தீ அழிவாக அமையும். இயேசு இவ்வுலகின் மீது கொண்ட அன்பினால் தீமூட்ட வந்தார். அந்தத் தீயில் தானே தகனமாகவேண்டும் என்பதையும் அவர் இன்றைய நற்செய்தியில் மறைமுகமாகக் கூறியுள்ளார்:

லூக்கா 12: 49-50

மண்ணுலகில் தீமூட்ட வந்தேன். அது இப்பொழுதே பற்றி எரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதே என் விருப்பம். ஆயினும் நான் பெற வேண்டிய ஒரு திருமுழுக்கு உண்டு. அது நிறைவேறுமளவும் நான் மிகவும் மன நெருக்கடிக்குள்ளாகி இருக்கிறேன்.

தன்னையேத் தகனப் பலியாக்கும் அளவுக்கு, இயேசு மூட்டும் இந்த நெருப்பில் அநீதி, தீமை, பொய்மை ஆகிய குப்பைகள் எரிந்து சாம்பலாகும். இதே நெருப்பில் நீதி, நன்மை, உண்மை ஆகிய மாணிக்கங்கள் இன்னும் சுத்தமாக்கப்பட்டு, ஒளிரும்.

நெருப்பு மூட்டுதல் ஆக்கத்தையும் அழிவையும் தரும் என்று இருகோணங்களில் சிந்தித்ததுபோல், இயேசு கொணரும் அமைதியையும் இரு கோணங்களில் சிந்திக்க முயல்வோம்.

உலக அரசுகள், மற்றும் பல்வேறு சமுதாய அமைப்புக்கள் 'அமைதி' என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தும்போது, அவை பெரும்பாலும் குறிப்பிடுவது... போரும், மோதலும் வன்முறைகளும் இல்லாத ஒரு நிலை. இதை நாம் கல்லறை அமைதி என்ற உருவகத்தில் எண்ணிப்பார்க்கலாம். உலகம் தரும் அமைதி, கல்லறையில் காணப்படும் அமைதி. பல நியாயங்கள் அங்கு புதைக்கப்பட்டுள்ளன. அந்த நியாயங்களுக்குக் குரல் கொடுத்தவர்கள் அங்கு புதைக்கப்பட்டுள்ளனர். புதையுண்ட நீதிகளையும், நீதிமான்களையும் நாம் மறந்துவிடவேண்டும் என்ற அக்கறையுடன் அங்கு எழுப்பப்படும் கல்லறைகள் மிக அழகான பளிங்கினால் செய்யப்பட்டு, நம்மைப் பிரமிப்பில் ஆழ்த்துகின்றன. உலக அரசுகள், உலக அமைப்புக்கள் தரும் அமைதி, இத்தகைய கல்லறை அமைதி.

இத்தகைய அமைதியை இயேசு கொணரவில்லை. ஒவ்வொரு தனி மனிதருக்கும் உரிய மாண்பை, நீதியின் அடிப்படையில் வழங்குவதால் உருவாகும் அமைதியையே அவர் கொணர்ந்தார். இது எத்தகைய அமைதி என்பதை, திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள் எழுதிய 'உலகில் அமைதி' சுற்றுமடல் இவ்விதம் கூறுகின்றது:

இறைவனால் நிறுவப்பட்ட ஒழுங்குமுறையைக் கடைபிடிப்பதை உறுதி செய்யாவிடில், யுகங்கள் பலவாய் மனிதர்கள் ஏங்கி வரும், தேடிவரும் உலக அமைதி... ஒருபோதும் நிலவாது. (Pacem in Terris – 1)

Peace on Earth—which man throughout the ages has so longed for and sought after—can never be established, never guaranteed, except by the diligent observance of the divinely established order. (Pacem in Terris – 1)

ஒவ்வொரு மனிதரின் அடிப்படை மாண்பும், உரிமைகளும் மதிக்கப்படுவதால் மட்டுமே, அமைதியை நிலை நிறுத்தமுடியும். (Pacem in Terris – 9)

Any well-regulated and productive association of men in society demands the acceptance of one fundamental principle: that each individual man is truly a person. His is a nature, that is, endowed with intelligence and free will. As such he has rights and duties, which together flow as a direct consequence from his nature. These rights and duties are universal and inviolable, and therefore altogether inalienable. (Pacem in Terris – 9)

உலகளாவிய அமைதி வானத்திலிருந்து, ஓரிரவில் அல்லது ஒரு நாளில் இறங்கி வரப்போவதில்லை. வானிலிருந்து இறங்கி வந்த இறைமகன், தான் வாழ்ந்த காலத்தில், இத்தகைய அமைதியை அவர் வாழ்ந்த நாட்டிலேயே கொணர முடியவில்லை. ஆனால், உண்மையான அமைதி வளர்வதற்கு விதைகளைப் பயிரிட்டுச் சென்றார். அவர் விதைத்த உண்மையான அமைதி முதலில் நமக்குள் வேர்விட்டு வளரவேண்டும்.

ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் உரிய மரியாதையைத் தர நாம் மறுக்கும்போது, அவரவருக்கு உரிய நீதியை, விடுதலையைத் தர நாம் மறுக்கும்போது, முதலில் நம் உள்ளத்தில் அமைதி வேரறுந்து போகிறது; தொலைந்து போகிறது. உள்ளத்தில் அமைதியைத் தொலைத்துவிட்டு, உலகெங்கும் அதைத் தேடுவது வீண் முயற்சி.

நமக்குள் ஊற்றெடுக்கும் உண்மை அமைதி, நம் குடும்பங்களில் உள்ளதா என்பதை ஆய்வு செய்யவேண்டும். வீட்டைச் சுத்தம் செய்வது, பாத்திரங்களைக் கழுவுவது, துணிகளைத் துவைப்பது என்று நம் இல்லங்களில் எளிய பணிகள் செய்வோரிடம் உண்மையான மதிப்பு, அன்பு, நீதி ஆகியவற்றை நாம் கொண்டுள்ளோமா என்பதை ஆய்வு செய்யலாம். இவர்களுக்கு உரிய நீதி வழங்க நாம் மறக்கும்போது, அல்லது மறுக்கும்போது நம் குடும்பங்களில் கருத்து வேறுபாடுகள் எழ வாய்ப்பு உண்டு. இத்தகைய கருத்து வேறுபாடுகளில் நாம் நீதியான, உண்மையான நிலைப்பாடுகள் எடுக்கவேண்டியிருக்கும். அவ்வேளைகளில் குடும்பத்திற்குள் பிளவுகள் ஏற்படும் சூழலும் உருவாகலாம். இதைத்தான் இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்:

லூக்கா 12: 52-53

இது முதல் ஒரு வீட்டிலுள்ள ஐவருள் இருவருக்கு எதிராக மூவரும் மூவருக்கு எதிராக இருவரும் பிரிந்திருப்பர். தந்தை மகனுக்கும், மகன் தந்தைக்கும், தாய் மகளுக்கும், மகள் தாய்க்கும், மாமியார் தன் மருமகளுக்கும், மருமகள் மாமியாருக்கும் எதிராகப் பிரிந்திருப்பர்.

தந்தை-மகன் சண்டைகள், தாய்-மகள் சண்டைகள் மாமியார்-மருமகள் சண்டைகள், அனைத்து இல்லங்களிலும் உள்ளதுதானே... இதை ஏன் இயேசு பெரிதுபடுத்தவேண்டும் என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது. ஆனால், இயேசு கூறும் பிளவுகள், கருத்து வேறுபாடுகள் ஆத்திரத்தில், உணர்ச்சிகளின் கொந்தளிப்பில் எழும் சண்டைகள் அல்ல. மாறாக, மனச்சான்றை மையப்படுத்தி நாம் எடுக்கும் நிலைப்பாட்டின் அடிப்படையில் உருவாகும் பிளவுகள்.

உலகில் நீதி நிலைபெற, அமைதி வேரூன்ற நாள் முழுவதும் நாம் கருத்துக்களை வெளியிடுவது எளிது. அவர்கள் அவ்விதம் செய்ய வேண்டும், இவர்கள் இவ்விதம் செய்ய வேண்டும், அரசுகள் இவற்றைக் கடைபிடிக்கவேண்டும் என்று விதிமுறைகளை அடுத்தவருக்கு வழங்குவது எளிது. ஆனால், அதே கருத்துக்களை நம் தனிப்பட்ட வாழ்வில், குடும்ப வாழ்வில் நடைமுறைப்படுத்த முயலும்போது, பல்வேறு பிரச்சனைகளைச் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்.

நன்னெறி, நற்செய்தி இவற்றின் அடிப்படையில் இந்தப் பிரச்சனைகளில் தகுந்த நிலைப்பாடுகளை எடுப்பதற்குப் பதிலாக, குடும்பத்தில் எவ்வகையிலாவது அமைதி நிலவினால் போதும் என்ற எண்ணத்துடன், உண்மைகளை மூடி மறைத்து, பூசிமெழுகி வாழ்வதால் உண்மையான அமைதியை நாம் இழக்கும் ஆபத்து அதிகம் உள்ளது.

இயேசு இவ்வுலகில் மூட்டிய தீ நம் உள்ளத்தில் பற்றியெரியவும், அமைதியை வளர்க்கும் முயற்சிகளை நம் உள்ளங்களிலிருந்து, குடும்பங்களிலிருந்து துவங்கவும் உண்மை அமைதியின் அரசனான இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.