Demolishing the grave of doubt சந்தேகக் கல்லறையைத் தகர்த்து...

Thomas said to Jesus, “My Lord and my God!” (John 20:28)

https://www.jw.org

Divine Mercy Sunday

Ever since an unknown virus emerged in China, the predominant feelings that have ravaged the world are FEAR and DOUBT. With most of the world in ‘lockdown’ mode, the mainstream media as well as the social media are feeding us with numbers, theories and stories that don’t seem to alleviate our fears and doubts.

As we are dealing with our fears and doubts, the Church presents us with the Divine Mercy Sunday, which celebrates the meeting between doubt and mercy. We are given the Gospel passage (John 20:19-31), depicting the disciples struggling with their doubts and fears. Thomas is the protagonist of this Sunday’s gospel.

Any Tom, Dick and Harry, the moment he/she begins to doubt, becomes only a Tom - Doubting Tom! Unfortunately, Tom seems to hold a monopoly over one of the most common human experiences called doubting. Kindly spare a thought for Tom, I mean St Thomas, the Apostle. He was not the only one to doubt the Resurrection of Jesus. All the disciples were shrouded in a cloud of doubt and fear. This is repeatedly mentioned in the synoptic Gospels (Matthew 28:17; Mark 16:13-14; and Luke 24:37-39) Only Thomas verbalised their collective doubt. “Unless I see…” was his demand! Jesus acceded to this demand. And, my God, did Thomas ‘see’!

Some of us may have already taken the judgement seat, trying to pass judgement on Thomas: “What a pity! After having lived with Jesus so closely for three years, this guy still doubted Jesus!” Well, after having listened to hundreds of treatises on Resurrection, I still have my moments of hesitation. How can I judge Thomas, who came from the Jewish background, where, the idea of Resurrection was not that strong? Also, who am I to throw a stone at Thomas, when, my own cupboard is filled with skeletons of doubts and uncertainties? If I were present in Jerusalem on the last few days of Jesus’ life, I would have had more doubts than Thomas, especially after having seen those last few hours on Calvary. So, I dare not take the judgement seat. Let me see whether I can stand along with the ‘accused’ Thomas and the other disciples and try to understand their doubts.

The disciples left their trade, their parents, their everything... to follow Jesus. In those three years, Jesus became everything to them. He was their world. This world was brutally uprooted and nailed to the cross. The vacuum created by the absence of Jesus, was filled by doubts and fears. Their doubts were very real. One of them betrayed the Master and another denied ever knowing Him. They could no longer believe one another, nor could they believe in themselves. The way most of them ran away from the scene of the arrest of Jesus was still very raw. Probably most of them did not even attend the funeral of Jesus, since they had buried Him the moment He was captured (meaning, they gave no chance for Him against the Romans and the religious leaders). This is the power doubts have over our spirits, leading us to despair quickly. Instead of burying their Master, the disciples were buried in their own fears and worries. They decided to lock themselves up and wait for the inevitable… the certainty of their own execution by the Romans. They had built their tomb with bricks of despair in the upper room. On the First Easter, when their Master was breaking open the grave, his Disciples were building their graves with doubts and fears.

When we are in doubt, what do we do? We usually dig our own graves; we bury ourselves in self-pity. Love and mercy are required to lift us out of this grave. Jesus tried to clear the doubts of Thomas not only by words but also by a solid physical proof. If only we could learn to talk when clouds of doubt gather over our relationships! The ‘lockdown’ situation gives us a grace-filled occasion within our family circles to refresh, replenish, restore, re-instate, re-invent… re-everything our re-lationships! If only we could step out of our graves in a gesture of self-gift, there would be lot more graves - open and empty!

Jesus did not want his loved ones see decay. He wanted to open their graves and bring them alive. Hence, He entered their ‘tomb’ and stood among them. “Put your finger here, and see my hands; and put out your hand, and place it in my side; do not be faithless, but believing… Have you believed because you have seen me? Blessed are those who have not seen and yet believe.” (John 20: 27,29) – This is the gentle invitation given by Jesus to his disciple Thomas. This invitation is extended to all of us during the Holy Mass this Sunday.

Although this invitation rings out on the 2^nd Sunday of Easter – the Divine Mercy Sunday – every year, this year it takes on a special significance. Our Lenten experience, especially the Holy Week experience was devoid of direct ‘touching’ of the Crucified or the Risen Christ. We were confined to our homes ‘participating’ in the Paschal Triduum via the media. Through that ‘remote’ experience, Jesus wanted us to touch him more deeply through spiritual communion. He had also added his last beatitude, as it were, before his departure. This was a beatitude addressed to all of us: Blessed are those who have not seen and yet believe.” (John 20: 29) Blessed are all of us who have not had a direct sacramental experience of Jesus these days, and yet continue to nourish our faith!

This invitation of Jesus to Thomas to ‘touch his scars’ makes us reflect on the significance of the scarred Body of Christ. For Jesus, those scars are the gifts given by this world for the selfless life he was leading. It also signifies that the Mystical Body of Christ will have to bear the scars from this world. We are painfully aware of how the Easter Sunday of 2019 inflicted scars on the Sri Lankan Church. The Christians in Sri Lanka who went to the Churches – St Antony’s, St Sebatian’s and Zion – on Easter Sunday, were nailed to the Good Friday cross once again.

Following those attacks, Christians in Sri Lanka were struggling with conflicting thoughts and emotions. Instead of burying themselves in feelings of hatred and revenge, they had ‘risen’ with Christ to the noble feelings of love and forgiveness.

This year, when celebrating the Easter Sunday on 12 April, Cardinal Malcolm Ranjith, Archbishop of Colombo, in his televised Mass, gave voice to the ‘risen’ Christian community of Sri Lanka. He said: “Last year, some misguided youths attacked us and we as humans could have given a human and selfish response. But, we meditated on Christ's teachings and loved them, forgave them and had pity on them. We did not hate them and return them the violence. Resurrection is the complete rejection of selfishness.”

It is not clear whether Thomas accepted the invitation of Jesus and really ‘touched’ Him, although many paintings depict the scene as such. It does not matter, whether Thomas ‘touched’ his Master physically. But, it is certain that he was ‘touched’ by the Master deep down in his heart. Hence, he made the most profound declaration of faith: “My Lord and my God!” (John 20:28). Thomas was the first human person to acknowledge Jesus as ‘God’! Obviously, he had ‘seen’ more than he had bargained for. The mercy of Jesus worked this miracle.

Our closing thoughts take us back to the COVID-19 virus that has imprisoned most of us in fears and doubts. Let us try to lift up our spirits with some lovely thoughts expressed by Arshin Adib-Moghaddam, Professor in Global Thought and Comparative Philosophies, SOAS, University of London:

Coronavirus is all about human connectivity. From a philosophical perspective, I’ve been thinking about how this virus is forcing us to confront our common fate, highlighting our connections in the process. The novel coronavirus defies geography and national borders. There is no escaping it – exactly because humanity is inevitably interdependent.

In a beautifully emotive poem called Bani Adam (human kind), drafted in the 13th century, the Persian-Muslim polymath Sa’adi used what can be employed as an analogy to our current challenge in order to visualise this common constitution of humanity. It reads:

Human beings are members of a whole,

in creation of one essence and soul.

If one member is afflicted with pain,

other members uneasy will remain.

If you have no sympathy for human pain,

the name of human you cannot retain.

These verses from Sa’adi’s Bani Adam decorate the walls of the United Nations building in New York. It is a poem that speaks to the inevitability of a common fate of humanity, that unites us into an intimately shared space.

As Jesus had invited Thomas to touch his wounded body, God is inviting us to touch the wounded humanity – wounded by this virus. May the Risen Christ who defeated death and restored the faith of Thomas, help us defeat this virus and restore our faith in the human family. May Christ help us lead a better life in the future, respecting human beings as well as the planet earth!

Thomas said to Jesus, “My Lord and my God!” (John 20:28)

https://e-watchman.com

இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறு

சீனாவின் பெரு நகர் ஒன்றில், சென்ற ஆண்டின் இறுதியில் தோன்றிய கிருமியொன்று, கடந்த 4 மாதங்களாக, உலகின் பல நாடுகளில், மக்களை, அவரவர் வீடுகளில் சிறைப்படுத்தியுள்ளது. இந்தக் கிருமியைப்பற்றிய, உறுதியான, முழுமையான, அறிவியல் விவரங்கள் இல்லாத நிலையில், இக்கிருமியைக் குறித்த பல்வேறு வதந்திகள் கட்டுக்கடங்காமல் வலம் வருகின்றன. இந்தக் கிருமியின் தாக்குதல்களைக் குறித்து, செய்திகள் என்ற பெயரில், ஊடகங்கள், ஒவ்வொருநாளும் வெளியிட்டு வரும் தகவல்கள், நமக்குள் அச்சத்தையும், சந்தேகத்தையும் வளர்த்து வருகின்றன.

அச்சம், கலக்கம், சந்தேகம் ஆகிய உணர்வுகளுடன் நாம் போராடிவரும் இச்சூழலில், இயேசுவின் சீடர்களில் ஒருவர், சந்தேகத்தின் பிடியில் சிக்கித்தவித்த நிகழ்வை, தாய் திருஅவை, நமக்கு நற்செய்தியாக (யோவான் 20:19-31) வழங்கி, நம்மை சிந்திக்க அழைக்கிறார். இரக்கமும், சந்தேகமும் ஒன்றையொன்று சந்தித்ததையும், சந்தேகத்தை இரக்கம் வென்றதையும், இன்று, இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறன்று, கொண்டாடுகிறோம்.

இறை இரக்கம், அல்லது, இறைவனின் பேரன்பு என்ற கதிரவன் எழும்போது, சந்தேகப் பனிமூட்டம் கலைந்துவிடும் என்பதை, இன்றைய நற்செய்தி எடுத்துரைக்கிறது. உயிர்த்த இயேசு, இன்று நம்முன் தோன்றினால், உடனே, அவர் திருவடி பணிந்து, நம் விசுவாசத்தையும், நம்பிக்கையையும் வெளியிட நமக்கு எவ்விதத் தயக்கமும் இருக்காது. ஆனால், இவ்வாண்டு நாம் கொண்டாடிய உயிர்ப்புப் பெருவிழா, வழக்கமான, ஆர்ப்பாட்டமான உயிர்ப்பு விழாவாக அமையவில்லை.

இயேசு உயிர்த்தெழுந்த அந்த முதல் உயிர்ப்பு நாளும், ஒரு திருவிழாவாக இருந்ததா என்பதே சந்தேகம்தான். உயிர்த்த இயேசுவை, சீடர்கள் சந்தித்த நிகழ்வுகள் அனைத்திலும், அடிப்படையில் இழையோடிய ஓர் உணர்வு, சந்தேகம். இந்நிகழ்வுகள் அனைத்தின் சிகரமாக, இன்று, நாம் நற்செய்தியில் காண்பது, சந்தேகம் கொண்டிருந்த தோமாவை இயேசு சந்தித்த அழகான நிகழ்ச்சி.

நம் வாழ்வை ஆட்டிப்படைக்கும் உணர்வுகளிலேயே அதிக ஆபத்தானது எது தெரியுமா? சந்தேகம். சந்தேகம் ஓர் உணர்வா என்று கூட நம்மில் சிலர் சந்தேகப்படலாம். சந்தேகம் ஒரு தனி உணர்வு அல்ல, மாறாக, அதை ஒரு கூட்டு உணர்வு என்று நாம் எண்ணிப்பார்க்கலாம். சந்தேகம், பல உணர்வுகளின் பிறப்பிடம். சந்தேகம் குடிகொள்ளும் மனதில், கூடவே, பயம், கோபம், வருத்தம், விரக்தி என்ற பல உணர்வுகள், கூட்டுக்குடித்தனம் செய்யும்.

சந்தேகத்திற்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாக, விவிலியத்தில் கூறப்படும் ஒரு மனிதர், தோமா. உண்மை பேசும் எவரையும், "அரிச்சந்திரன்" என்றும், தாராள மனதுடையவரைப் "பாரி வள்ளல்" என்றும் அழைக்கிறோமே, அதேபோல், சந்தேகப்படும் யாரையும், “சந்தேகத் தோமையார்” என்று அழைக்கிறோம். அவ்வளவு தூரம், தோமா, சந்தேகத்தின் மறுபிறவியாக, அடையாளமாக மாறிவிட்டார்.

தோமா, இயேசுவின் உயிர்ப்பைச் சந்தேகப்பட்டார் என்று கேட்டதும், நம்மில் பலர், (என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன்) உடனே, ஒரு நீதியிருக்கை மீது அமர்ந்துவிட வாய்ப்புண்டு. "என்ன மனிதர் இவர்? இயேசுவோடு மூன்று ஆண்டுகள் நெருக்கமாய் பழகிவிட்டு, எப்படி இவரால் சந்தேகப்பட முடிந்தது?" என்ற கேள்வியை கேட்டு, "தோமா இப்படி நடந்துகொண்டது தவறு" என்ற தீர்ப்பையும் எழுதிவிடக்கூடும். நீதியிருக்கைகளில் ஏறி அமர்வதும், அடுத்தவர் மீது தீர்ப்பை எழுதுவதும் எளிது. ஒரு விரலை நீட்டி, தோமாவை, குற்றவாளி என்று சுட்டிக்காட்டும்போது, மற்ற மூன்று விரல்கள் நம்மை நோக்கித் திரும்பியுள்ளதை எண்ணி, கொஞ்சம் நிதானிப்போம்.

இயேசுவின் உயிர்ப்பைப்பற்றி தலைமுறை, தலைமுறையாய், ஆயிரமாயிரம் விளக்கங்களை வழங்கிவரும் கிறிஸ்தவப் பாரம்பரியத்தில் பிறந்து வளர்ந்துள்ள நமக்கே, அந்த உயிர்ப்பு குறித்த விசுவாசத்தில் அவ்வப்போது தடுமாற்றம் ஏற்படுகிறது. அப்படியிருக்க, உயிர்ப்பைப்பற்றி தெளிவற்ற எண்ணங்கள் கொண்டிருந்த யூத சமுதாயத்தில், 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் பிறந்து வளர்ந்த சீடர்களில் ஒருவர், இயேசுவின் உயிர்ப்பைச் சந்தேகித்தார் என்பதற்காக, அவரைக் கண்டனம் செய்வது தவறு. தீர்ப்பிடுவது தவறு.

கல்வாரியில், இயேசு இறந்ததை, நீங்களோ, நானோ நேரடியாகப் பார்த்திருந்தால், ஒருவேளை, தோமாவை விட இன்னும் அதிகமாய் மனம் உடைந்து போயிருப்போம். அந்த கல்வாரி பயங்கரத்திற்குப் பின் ஒன்றுமே இல்லை என்ற முடிவுக்கும் வந்திருப்போம். எனவே, தீர்ப்பு வழங்க நாம் அமர்ந்திருக்கும் நீதி இருக்கைகளிலிருந்து முதலில் எழுவோம். குற்றவாளிக் கூண்டில் நாம் நிறுத்தியுள்ள தோமாவின் நிலையில் நம்மை நிறுத்தி, இந்த நிகழ்வைச் சிந்திப்போம்.

உயிர்த்த இயேசுவைக் கண்டதும், ஏனையச் சீடர்களுக்கும் கலக்கம், குழப்பம், சந்தேகம் எழுந்தன என்பதை நற்செய்திகள் கூறுகின்றன (மத்தேயு 28:17; மாற்கு 16:13-14; லூக்கா 24:37-39). இயேசுவிடம் கேட்கமுடியாமல், மற்ற சீடர்கள் மனதுக்குள் புதைத்து வைத்திருந்த சந்தேகத்தைத்தான் தோமா வாய்விட்டுச் சொன்னார். எனவே தோமாவை மட்டும் சந்தேகப் பேர்வழி என்று கண்டனம் செய்யாமல், எல்லாச் சீடர்களுமே சந்தேகத்தில், பயத்தில் வாழ்ந்துவந்தனர் என்பதை முதலில் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். சீடர்களின் பயம், சந்தேகம் எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் இருந்தது. அதையும் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.

தங்கள் குடும்பங்களையும், மீன் பிடிக்கும் தொழிலையும் விட்டுவிட்டு, இயேசுவை நம்பி, மூன்றாண்டுகள் வாழ்ந்தவர்கள், இச்சீடர்கள். இந்த மூன்று ஆண்டுகளில், இயேசுதான் தங்களது உலகம் என்று, நம்பிவந்தனர். அவர்கள், கண்ணும், கருத்துமாய் வளர்த்துவந்த நம்பிக்கை மரம், ஆணி வேரோடு பிடுங்கப்பட்டு, சிலுவையில் தொங்கவிடப்பட்டது. இயேசுவை அடித்தளமாய் வைத்து, அவர்கள் கட்டியிருந்த கனவுக் கோட்டைகளெல்லாம், தரை மட்டமாக்கப்பட்டன. எருசலேமில், கல்வாரியில், அவர்கள் கண்ட காட்சிகள், அவர்களை முற்றிலும் நிலை குலையச் செய்துவிட்டன. இயேசுவின் கொடுமையான மரணம், அவர்கள் வாழ்வில் விட்டுச்சென்ற வெற்றிடத்தை, சந்தேகமும் பயமும் நிரப்பிவிட்டன. யாரையும், எதையும் சந்தேகப்பட்டனர். உரோமைய அரசும், மதத் தலைவர்களும் தங்களைத் தாக்கக்கூடும் என்ற அச்சத்தில் அவர்கள் வாழ்ந்து வந்தனர்.

இன்று, நமது நிலை என்ன? இவ்வுலகையே முற்றிலும் ஆள்வதாக எண்ணிக்கொண்டிருந்த நாம், இன்று, கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு கிருமியினால், எப்போது, எவ்வகையில் தாக்கப்படுவோம் என்பதை அறியாமல் அடைபட்டு கிடக்கிறோமே!

தங்களில் ஒருவர் இயேசுவைக் காட்டிக்கொடுத்ததால், தங்களில் ஒருவர் இயேசுவை மறுதலித்ததால், இயேசுவின் சீடர்கள், அதுவரை, ஒருவர் மீது ஒருவர் வைத்திருந்த நம்பிக்கை தொலைந்து போனது. சிலுவையில் கந்தல் துணிபோல் தொங்கிக் கொண்டிருந்த இயேசுவை, உடலோடு புதைப்பதற்கு முன்பே, அவரால் இனி நடக்கப்போவது ஒன்றுமில்லை என்று, மனதால் அவரைப் புதைத்துவிட்டனர் சீடர்கள்.

நம் வாழ்வையும் சந்தேகம் ஆட்டிப் படைக்கும்போது நாம் செய்வது என்ன? உள்ளத்தையும், சிந்தனையையும், இறுகப் பூட்டிவிட்டு, இருளில் புதையுண்டு போகிறோம். உறவுகளில் ஏற்படும் சந்தேகங்களைத் தீர்க்கும் சிறந்த வழி என்ன? மனம் விட்டுப் பேசுவது. இதைத்தான் இயேசு செய்துகாட்டினார். மனதில் துளிர்க்கும் சந்தேகத்தை வேரறுக்க, வாய் வார்த்தைகள் மட்டும் போதாது. ஆங்கிலத்தில் சொல்வதுபோல், சில வேளைகளில், 'physical proof', அதாவது, உடலளவு நிரூபணங்கள் தேவைப்படலாம். உயிர்த்தபின் இவை அனைத்தையும் இயேசு வழங்கினார் என்பதை இன்றைய நற்செய்தி தெளிவாக்குகிறது.

கொரோனா தொற்றுக்கிருமியின் நெருக்கடியால் இல்லங்களிலேயே அடைபட்டிருக்கும் நமக்கு, குடும்பத்தினரோடு மனம்விட்டுப் பேசும் நேரங்கள் இந்நாள்களில் உருவாகலாம். அல்லது, அத்தகைய உன்னத நேரங்களை நாம் உருவாக்கிக்கொள்ளலாம். அந்த நேரங்களை, அருள்நிறை தருணங்களாகப் பயன்படுத்த, இறைவன் நமக்கு வழிகாட்டவேண்டும் என்று செபிப்போம்.

வாய் வார்த்தைகளாலும், தன் உடலையே நிரூபணமாக அளித்ததாலும், தோமாவையும், ஏனையச் சீடர்களையும், அவர்கள் எழுப்பியிருந்த விரக்தி என்ற கல்லறையிலிருந்து வெளியே வருமாறு அழைத்தார், இயேசு. சீடர்களின் சந்தேகங்களுக்கு, தோமாவின் சந்தேகங்களுக்கு, இயேசு விடுத்த அழைப்பு: "இதோ! என் கைகள். இங்கே உன் விரலை இடு. உன் கையை நீட்டி என் விலாவில் இடு. ஐயம் தவிர்த்து நம்பிக்கைகொள்... நீ என்னைக் கண்டதால் நம்பினாய். காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" (யோவான் 20:27,29). இயேசு, உயிர்த்தெழுந்த பின், தன் காயங்களைத் தொடுவதற்கு, தன் சீடர் தோமாவுக்கு விடுத்த இவ்வழைப்பு, இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறன்று நாம் வாசிக்கும் நற்செய்தியில், ஒவ்வோர் ஆண்டிலும் நம்மை வந்தடைந்தாலும், இவ்வாண்டு, இது, கூடுதல் சிந்தனைகளை உருவாக்குகின்றது.

இயேசு மலைமீது வழங்கிய பல பேறுகளை நாம் அறிவோம். ஒருவேளை, தன் பணிவாழ்வின்போது, இன்னும் பல பேறுகளை ஆசிமொழிகளாக அவர் வழங்கியிருக்கக் கூடும். உயிர்த்தெழுந்தபின், இறுதியாக, அவர் வழங்கிய மற்றுமொரு பேறு, "காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" (யோவான் 20:29) என்ற அந்த இறுதி பேறு. இவ்வாண்டு, இத்தகைய ஒரு பேற்றினை அவர் நம்மிடம் கூறுவதாக எண்ணிப்பார்க்கலாம்.

கடந்த சில வாரங்களாக, குறிப்பாக, புனித வாரம் முழுவதும், திருவழிபாடுகளில், திரு விருந்தில் நேரடியாகப் பங்கேற்க இயலாமல், இயேசுவின் திரு உடலை உட்கொள்ள இயலாமல், ஊடகங்கள் வழியே இந்த அனுபவத்தில் பங்கேற்று வரும் நம்மிடம், ஆன்மீக வழிகளில் தன்னைத் தொடும்படி, வழிபாட்டு அனுபவங்களை நேரடியாக காணாமலே, நம்பும்படி இயேசு அழைக்கிறார். அந்த ஆன்மீக விருந்தில் முழுமையாகப் பங்குகொள்ளும் வரத்தை இறைவனிடம் வேண்டுவோம்.

காயங்களும், தழும்புகளும் இயேசுவின் வாழ்வில் வகித்த முக்கியமான இடத்தை, இயேசுவுக்கும், தோமாவுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த சந்திப்பு நமக்கு உணர்த்துகிறது. சிலுவையில் அவர் பெற்ற ஆழமான காயங்களின் தழும்புகளை, அவர், தன் உயிர்த்த உடலிலும் பதித்திருந்தார். இயேசுவின் உயிர்ப்பு, அவரது வாழ்வு, பாடுகள், மற்றும் மரணம் ஆகியவற்றுடன் பிரிக்க இயலாதவண்ணம் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதை, அவர், தன் உயிர்த்த உடலில், தொடர்ந்து தாங்கி நின்ற தழும்புகள் உணர்த்துகின்றன. கிறிஸ்துவின் உடலான திருஅவை, காயங்கள் அடையும் என்பதையும், இயேசுவின் உடலில் இருந்த தழும்புகள் நமக்கு உணர்த்துகின்றன.

இலங்கை கிறிஸ்தவ சமுதாயம், சென்ற ஆண்டு, உயிர்ப்பு ஞாயிறன்று அடைந்த காயங்கள், கிறிஸ்துவின் உடல், இவ்வுலகில் தொடர்ந்து காயப்படும் என்ற உண்மைக்கு எடுத்துக்காட்டாக விளங்குகிறது. உயிர்த்த இயேசுவை சந்திக்க ஆலயங்களுக்குச் சென்றவர்கள், மீண்டும், கல்வாரிச் சிலுவையில் அறையப்பட்டனர்.

அந்தத் தாக்குதல்களைத் தொடர்ந்து, அச்சமும், சந்தேகமும் இலங்கை மக்களை பெரிதும் வதைத்திருக்க வேண்டும். அந்த எதிர்மறை உணர்வுகளிலேயே அவர்கள் தங்களைப் புதைத்திருந்தால், விரைவில், வெறுப்பு, பழிக்குப் பழி என்ற உணர்வுகள், அவர்கள் கட்டிக்கொண்ட கல்லறைகளில் முளைத்திருக்கும். ஆனால், இலங்கை கிறிஸ்தவர்கள், உயிர்த்த இயேசுவுக்கு சாட்சிகளாக வாழ முடிவெடுத்ததால், சென்ற ஆண்டு உயிர்ப்பு ஞாயிறன்று தங்களை சிலுவையில் அறைந்தவர்களை மன்னிக்கும் உன்னத நிலையை இன்று அடைந்துள்ளனர். அம்மக்களின் உணர்வுகளை, இவ்வாண்டு, உயிர்ப்பு ஞாயிறன்று, கொழும்பு பேராயர் கர்தினால் மால்கம் இரஞ்சித் அவர்கள் இவ்வாறு கூறியுள்ளார்:

"கடந்த ஆண்டு, தவறான முறையில் வழிநடத்தப்பட்ட சில இளையோர், எங்கள்மீது தாக்குதல்களை மேற்கொண்டனர். நாங்களும், சாதாரண மனித நிலையிலிருந்து அந்த தாக்குதல்களுக்கு சுயநலத்துடன் பதில் தந்திருக்க முடியும். ஆனால், நாங்கள் இயேசுவின் படிப்பினைகள், மற்றும் அவரது வாழ்வை தியானித்ததன் பயனாக, அவர்களை மன்னித்துவிட்டோம். உயிர்ப்பு, சுயநலத்தை முற்றிலும் அழித்தது என்பதால், நாங்கள் அவர்களை வெறுக்கவில்லை, வன்முறைக்கு, வன்முறையை, பதிலாகத் தரவில்லை."

தன் காயங்களைத் தொடுவதற்கு இயேசு விடுத்த அழைப்பை ஏற்று, தோமா இயேசுவைத் தொட்டாரா என்பதில் தெளிவில்லை. உடலால், தோமா, இயேசுவைத் தொட்டிருக்கலாம், தொடாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், இந்த அழைப்பின் வழியே, தோமாவின் மனதை, இயேசு, மிக ஆழமாகத் தொட்டார். எனவே மிக ஆழமானதொரு மறையுண்மையை தோமா கூறினார் - "நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!" (யோவான் 20: 28). இயேசுவை, கடவுள் என்று கூறிய முதல் மனிதப்பிறவி தோமாதான். தன்னை இயேசு இப்படி ஆழமாய்த் தொட்டதால், அவர் உணர்ந்த அற்புத உண்மையை, உலகெங்கும், சிறப்பாக, இந்திய மண்ணிலும் பறைசாற்றினார், புனித தோமா.

இறைவனின் பேரன்பும், இரக்கமும் எத்தனையோ அற்புதங்களை ஆற்றவல்லது. அறிவுத்திறனுக்கு எட்டாத இறைவனை நம்பும்போது, இறைவனின் இரக்கத்தை நம்பும்போது, நம் வாழ்வில் உருவாகும் சந்தேகப் புயல்கள் தானாகவே அடங்கும்; சந்தேக சுவர்களால் நாம் உருவாக்கிக்கொள்ளும் கல்லறைகளிலிருந்து உயிர் பெறுவோம். மரணமும், கல்லறையும் நிரந்தர முடிவுகள் அல்ல என்பதைப் பறைசாற்ற உயிர்த்தெழுந்த கிறிஸ்துவின் வெற்றியை, உயிர்ப்புக் காலத்தில் கொண்டாடி வருகிறோம். கொரோனா தொற்றுக்கிருமி உருவாக்கியுள்ள மரணங்களையும், கல்லறைகளையும் முடிவுக்குக் கொணரும் புதுமையை, உயிர்த்த ஆண்டவரிடமிருந்து எதிர்பார்த்து காத்திருக்கிறோம். இந்த அற்புதங்களை ஆற்றும் இறை இரக்கத்தை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்வில் உணர, சந்தேகத் தோமாவின் பரிந்துரை வழியாக இறைவனை மன்றாடுவோம்.

விவிலியத்தேடல்: ஒத்தமை நற்செய்தி – அப்பம் பகிர்ந்தளித்த மற்றொரு புதுமை 1

Jayanta Bora feeds the poor during lockdown

https://www.indiatoday.in

விதையாகும் கதைகள் : பின்னே விழும் நிழல், பிணியைப் போக்கட்டும்

அயலவருக்கு நன்மைகள் செய்வதையே தன் வாழ்வின் மூச்சாகக் கொண்டு வாழ்ந்த ஒரு மகானுக்கு முன், இறைவன் தோன்றினார். அந்த மகானின் அற்புத வாழ்வுக்குப் பரிசாக, அவர் கேட்கும் ஒரு வரத்தை தான் தர விழைவதாகச் சொன்னார், இறைவன். தனக்கு எதுவும் வேண்டாம் என்று அந்த மகான் மறுத்தார். இருந்தாலும், இறைவன் விடுவதாகத் தெரியவில்லை. மகான் ஏதாவது ஒரு வரத்தைக் கேட்கவேண்டும் என்று வலியுறுத்திக் கூறினார்.

இறுதியாக, அந்த மகான், "இறைவா, என் நிழலைத் தொடுவோர் அனைவரும் குணமடையவேண்டும். அத்தகைய வரம் தாரும்" என்று கேட்டார். இறைவன் அந்த வரத்தை மகிழ்வோடு தருவதாகச் சொன்னார். உடனே மகான் ஒரு நிபந்தனையைச் சொன்னார். "இறைவா, எப்போதெல்லாம் என் நிழல் எனக்குப் பின்னே விழுகிறதோ, அந்த நிழலுக்கு மட்டுமே, குணமளிக்கும் சக்தியை நீர் தரவேண்டும்" என்று அந்த மகான் வேண்டிக்கொண்டார். இறைவன், அந்த மகான் கேட்டபடியே, அவருக்குப் பின் விழும் நிழலுக்கு மட்டும் குணமளிக்கும் சக்தியைக் கொடுத்தார்.

விளம்பரங்களைத் தேடாமல், பலனையும், புகழையும் எதிர்பாராமல், நன்மைகள் செய்வோர் இவ்வுலகில் எப்போதும் வாழ்ந்துவருகின்றனர். கோவிட்-19 தொற்றுக்கிருமியினால் உருவாகியுள்ள நெருக்கடியில், பல்லாயிரம் உயிர்களைக் காக்க, இரவும், பகலும் போராடிவரும் மருத்துவப் பணியாளர்களும், முழு அடைப்பு என்ற நிலையால் தங்கள் வேலைகளை இழந்து, உண்ண உணவின்றி தவிப்போருக்கு உதவிக்கரம் நீட்டுவோர் அனைவரும், நம் கதையில் கூறப்பட்டுள்ள மகானின் வழித்தோன்றல்கள்.

"I feel sorry for these people. They have nothing left to eat..." - Mark 8:2

http://jobingodschild.blogspot.com

ஒத்தமை நற்செய்தி – அப்பம் பகிர்ந்தளித்த மற்றொரு புதுமை 1

சிலுவையில் அறையப்பட்ட நிலையில், இயேசு கூறிய இறுதி ஏழு வாக்கியங்களை, தவக்காலத்தின் ஏழு விவிலியத் தேடல்களில் நாம் சிந்தித்து வந்தோம். தவக்காலத்தின் பெரும் பகுதியை, குறிப்பாக, புனித வாரத்தை, நாமும் கல்வாரியில் கழித்ததைப் போன்ற உணர்வு நமக்கு உள்ளது.

மரணமும், கல்லறையும் நிரந்தர முடிவுகள் அல்ல என்பதைப் பறைசாற்ற உயிர்த்தெழுந்த கிறிஸ்துவின் வெற்றியை, உயிர்ப்புக் காலத்தில் கொண்டாடி வருகிறோம். கொரோனா தொற்றுக்கிருமி உருவாக்கியுள்ள மரணங்களையும், கல்லறைகளையும் முடிவுக்குக் கொணரும் புதுமையை, உயிர்த்த ஆண்டவரிடமிருந்து எதிர்பார்த்து காத்திருக்கிறோம். இத்தருணத்தில், நாம் மீண்டும், நம் விவிலியத்தேடல்களில் இயேசு ஆற்றியப் புதுமைகளை சிந்திப்பது, நமக்குக் கூடுதல் நம்பிக்கையை வழங்கும் என்ற உணர்வுடன், நம் தேடல்களைத் தொடர்வோம்.

கல்வாரியில் இயேசு கூறிய ஏழு வாக்கியங்களில் நம் தேடல்களை மேற்கொள்வதற்கு முன், மத்தேயு, மாற்கு ஆகிய இரு நற்செய்திகளில் பதிவாகியிருந்த ஒரு பொதுவான புதுமையில் நாம் தேடல்களை மேற்கொண்டிருந்தோம். கானானியப் பெண், அல்லது, சிரிய பெனிசிய இனத்தைச் சேர்ந்த கிரேக்கப்பெண் ஒருவரின் மகளை இயேசு குணமாக்கிய புதுமையை தவக்காலத்திற்கு முன் நாம் சிந்தித்து வந்தோம். அந்தப் புதுமையைத் தொடர்ந்து, மத்தேயு, மாற்கு ஆகிய இரு நற்செய்தியாளர்களும் பதிவு செய்துள்ள அடுத்த பொதுவான புதுமை, இயேசு, 4000த்திற்கும் அதிகமான மக்களுக்கு அப்பத்தைப் பகிர்ந்தளித்த புதுமை. மத்தேயு 15ம் பிரிவிலும், (மத்தேயு 15:32-39) மாற்கு 8ம் பிரிவிலும் (மாற்கு 8:1-13) இப்புதுமை கூறப்பட்டுள்ளது.

இயேசு ஆற்றியதாக, நான்கு நற்செய்திகளில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள புதுமைகளின் எண்ணிக்கை 35 என்பது, பொதுவான கருத்து. எந்த ஒரு நற்செய்தியாளரும், அனைத்துப் புதுமைகளையும் ஒரே நூலில் தொகுத்துத் தரவில்லை. ஒரே ஒரு புதுமை மட்டுமே, நான்கு நற்செய்திகளிலும் பதிவாகியுள்ளது. அதுதான், இயேசு, 5000த்திற்கும் அதிகமான மக்களுக்கு உணவளித்தப் புதுமை - (மத். 14:13-21; மாற். 6:30-44; லூக். 9:10-19; யோவா. 6:1-14).

இந்தப் புதுமை மத்தேயு நற்செய்தி 14ம் பிரிவிலும், மாற்கு நற்செய்தி 6ம் பிரிவிலும் கூறப்பட்டுள்ளது. இதைத் தொடர்ந்து, நற்செய்தியாளர்கள் மத்தேயுவும், மாற்கும், இயேசு கடல் மீது நடந்த புதுமையையும், கானானியப் பெண்ணின் மகளைக் குணமாக்கியப் புதுமையையும் ஒருசேரப் பதிவு செய்துள்ளனர். அதைத் தொடர்ந்து, 4000த்திற்கும் அதிகமான மக்களுக்கு இயேசு உணவளிக்கும் புதுமையைக் கூறியுள்ளனர்.

இவ்விரு நற்செய்திகளிலும், இப்புதுமைக்கு முன்னர் கூறப்பட்டுள்ள விடயங்கள் நமக்குள் சிந்தனைகளை உருவாக்குகின்றன. கானானியப் பெண்ணின் மகளுக்கு இயேசு நலம் வழங்கும் புதுமையில், இயேசுவுக்கும், அப்பெண்ணுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த உரையாடலில், உணவைப் பற்றிய கருத்துக்கள் இடம்பெற்றன.

மாற்கு 7:27-28 (காண்க. மத். 15:25-26)

இயேசு அவரைப் பார்த்து, "முதலில் பிள்ளைகள் வயிறார உண்ணட்டும். பிள்ளைகளுக்குரிய உணவை எடுத்து நாய்க் குட்டிகளுக்குப் போடுவது முறையல்ல" என்றார். அதற்கு அப்பெண், "ஆம் ஐயா, ஆனாலும் மேசையின் கீழிருக்கும் நாய்க்குட்டிகள், சிறு பிள்ளைகள் சிந்தும் சிறு துண்டுகளைத் தின்னுமே" என்று பதிலளித்தார்.

"சிந்தும் சிறு துண்டுகள்" தனக்குப் போதும் என்று கானானியப் பெண் கூறிய அந்தப் புதுமையைத் தொடர்ந்து, இயேசு, 4000த்திற்கும் அதிகமானோருக்கு உணவளித்தப் புதுமையில், தன்னைத் தேடிவந்த மக்களுக்கு, அவர்கள் கேட்காமலேயே ஒரு விருந்தைப் படைக்கிறார்.

மத்தேயு நற்செய்தியில், 4000த்திற்கும் அதிகமான மக்களுக்கு இயேசு உணவு வழங்கியப் புதுமையின் ஆரம்ப வரிகள் இவ்வாறு அமைந்துள்ளன:

மத்தேயு 15:32

இயேசு தம் சீடரை வரவழைத்து, "நான் இம்மக்கள் கூட்டத்தின்மீது பரிவு கொள்கிறேன். ஏற்கெனவே மூன்று நாள்களாக இவர்கள் என்னுடன் இருக்கிறார்கள். உண்பதற்கும் இவர்களிடம் எதுவும் இல்லை; இவர்களைப் பட்டினியாய் அனுப்பிவிடவும் நான் விரும்பவில்லை; அனுப்பினால் வழியில் தளர்ச்சி அடைந்துவிடலாம்" என்று கூறினார்.

"இம்மக்கள்" என்று இயேசு குறிப்பிடும் சொல்லின் விளக்கம், இந்த இறைவாக்கியத்திற்கு முன்னர் கூறப்பட்டுள்ள 2 இறைவாக்கியங்களில் காணப்படுகிறது. அங்கே நாம் வாசிப்பது இதுதான்:

மத்தேயு 15:29-30

இயேசு அவ்விடத்தை விட்டு - அதாவது, கானானியப் பெண்ணைச் சந்தித்த தீர், சீதோன் பகுதிகளை விட்டு - அகன்று கலிலேயக் கடற்கரை வழியாகச் சென்று அங்கே ஒரு மலையின் மீது ஏறி அமர்ந்தார். அப்பொழுது பெருந்திரளான மக்கள் அவரிடம் வந்தனர். அவர்கள் தங்களோடு கால் ஊனமுற்றோர், பார்வையற்றோர், உடல் ஊனமுற்றோர், பேச்சற்றோர், மற்றும் பிற நோயாளர் பலரையும் அவர் காலடியில் கொண்டுவந்து சேர்த்தனர். அவர்களை அவர் குணமாக்கினார்.

மக்களின் பிணிகளை இயேசு அகற்றிய புதுமையையும், மக்களின் பசியை அவர் போக்கிய புதுமையையும், நற்செய்தியாளர் மத்தேயு ஒன்றன்பின் ஒன்றாகத் தொடர்ந்து பதிவு செய்துள்ளார். இந்தத் தொடர் பதிவை மையப்படுத்தி, Marcus Dods என்ற விவிலிய விரிவுரையாளர் கூறியுள்ள சில எண்ணங்கள், நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன.

இப்பகுதியில், பிணிகளை நீக்க இயேசு ஆற்றிய புதுமைகள், மக்களின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க நிகழ்த்தப்பட்டன. "நோயாளர் பலரையும் அவர் காலடியில் கொண்டுவந்து சேர்த்தனர். அவர்களை அவர் குணமாக்கினார்" (மத். 15:30) என்பதை, நற்செய்தியாளர் மத்தேயு தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்.

குணமடைந்த மக்களுக்கும், அவர்களை இயேசுவிடம் கொணர்ந்தவர்களுக்கும் உணவளிக்கும் புதுமை, யாருடைய வேண்டுகோளும் இன்றி இயேசுவால் நிகழ்த்தப்பட்டது. தன்னைச் சூழ்ந்திருந்த மக்களைக் கண்டு, "நான் இம்மக்கள் கூட்டத்தின்மீது பரிவு கொள்கிறேன். ஏற்கெனவே மூன்று நாள்களாக இவர்கள் என்னுடன் இருக்கிறார்கள். உண்பதற்கும் இவர்களிடம் எதுவும் இல்லை; இவர்களைப் பட்டினியாய் அனுப்பிவிடவும் நான் விரும்பவில்லை; அனுப்பினால் வழியில் தளர்ச்சி அடைந்துவிடலாம்" (மத். 15:32) என்று இயேசு தன் சீடர்களிடம் கூறினார். அவர் கூறியச் சொற்கள், நாம் தற்போது வாழ்ந்துவரும் 'முழு அடைப்பு' காலத்தில், பல இடங்களில், பல்வேறு நல்மனம் கொண்டோர் உள்ளங்களில் எதிரொலித்து வருவதையும், அதன் பயனாக, மக்களின் பசியைப்போக்கும் முயற்சிகள் நடைபெறுவதையும் நாம் உணர்கிறோம்.

மார்ச் மாத இறுதி வாரத்தில், இந்தியாவில் முழு அடைப்பு என்ற ஆணை, எவ்வித முன்னறிவிப்பும் இன்றி பிறப்பிக்கப்பட்டதும், பல கோடி வறியோரின் வாழ்வு மிகவும் பாதிக்கப்பட்டது. ஊர்விட்டு, ஊர் சென்று உழைக்கும் பல இலட்சம் தினக்கூலி தொழிலாளிகள், தங்கள் சொந்த ஊர்களுக்கு திரும்ப இயலாமல் தவித்தனர். அவ்வேளையில், அவர்களுக்கு உணவு வழங்க, அரசு சார்பில் ஒரு சில ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தன.

பொதுவாகவே, எந்த ஒரு துன்பத்திலும், மக்களுக்கு உதவிகள் செய்வது, அரசுகளின் கடமை. ஆனால், மக்களிடம் நிலவும் பசி, பட்டினி, பிணி என்ற அனைத்துக் கொடுமைகளின்போதும், தங்களுக்கென விளம்பரங்களைத் தேடிக்கொள்ளும் அரசியல் கட்சிகளின் போலித்தனமான உதவி நாடகங்கள், கொரோனா தொற்றுக்கிருமி நெருக்கடி வேளையிலும் வெளியாகியிருப்பது, நம்மைத் தொற்றியுள்ள தீர்க்கமுடியாத கிருமி என்பதை அறிந்து வேதனைப்படுகிறோம்.

அதே வேளையில், யாருடைய வேண்டுகோளும் இன்றி, எவ்விதத் தூண்டுதலும் இன்றி, எள்ளளவும் விளம்பரங்களைத் தேடாமல், தனிப்பட்ட மனிதர்கள், குறிப்பாக, இளையோர், மற்றும் அரசுசாரா தன்னார்வ அமைப்பினர், பல இலட்சம் மக்களுக்கு உணவு வழங்கி வருகின்றனர்.

Corona Warriors: Atchayam Trust Feeding the Hungry

https://thelogicalindian.com

அஸ்ஸாமில், வறிய குடும்பங்களுக்கு ஒவ்வொரு நாளும் உணவு வழங்கி வரும் ஜயந்த போரா (Jayanta Bora) என்பவரைப் பற்றிய ஒரு துணுக்குச் செய்தி, ஏப்ரல் 8, ‘இந்தியா டுடே’ (India Today) இணையதள செய்தியில் வெளியாகி இருந்தது. அம்மாநிலத்தின் பிஸ்வநாத் (Biswanath) மாவட்டத்தில் வாழும் வறிய குடும்பங்களுக்கு உணவு வழங்கிவரும் போரா அவர்கள், குறைந்தது 10,000 குடும்பங்களுக்கு உதவி செய்வது தன் இலக்கு என்று கூறியுள்ளார். அத்துடன், அக்குடும்பங்களுக்கு உணவு வழங்குகையில், கொரோனா தொற்றுக்கிருமியிலிருந்து அவர்கள் தங்களையே காத்துக்கொள்ளும் வழிமுறைகளையும் போரா அவர்கள் கூறிவருகிறார் என்று அச்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ளது. அதேபோல், தமிழ்நாட்டின் ஈரோடு மாவட்டத்தில், 'அட்சயம்' என்ற பிறரன்பு அமைப்பின் வழியே, நவீன்குமார் என்ற இளையவரும் அவருடன் இணைந்துள்ள இளையோரும், தங்கள் பகுதிகளில் தெருக்களில் வாழ்வோரின் பசிபோக்கும் பணியில் ஒவ்வொருநாளும் ஈடுபட்டு வருவதை நாம் செய்திகளில் வாசித்தோம்.

இந்தியாவின் அனைத்து மாநிலங்களிலும், கத்தோலிக்கத் திருஅவை, தன் மறைமாவட்டங்கள், பங்குத்தளங்கள், துறவற நிறுவனங்கள், காரித்தாஸ், புனித வின்சென்ட் தே பால் அமைப்புகள் வழியே மக்களின் துயர் நீக்கும் பணிகளில் ஈடுபட்டுள்ளன என்பதை நாம் அறிவோம்.

செய்திகளாக வெளிவராமல், ஊடகங்களின் கவனத்தை ஈர்க்காமல், ஏன், அடுத்திருப்பவர் கவனத்தையும் ஈர்க்காமல், மக்களின் பசியைப் போக்கிவரும் மனிதர்கள் நம்மைச் சுற்றி உள்ளனர். இவர்கள், அனைவரும், மனிதம் இவ்வுலகில் ஒருபோதும் அழியாது என்பதற்கு, உயிருள்ள சாட்சிகள். "உண்பதற்கு இவர்களிடம் எதுவும் இல்லை; இவர்களைப் பட்டினியாய் அனுப்பிவிடவும் நான் விரும்பவில்லை" என்று கூறி, மக்களுடைய பசியைப் போக்க உணவளித்த இயேசுவின் புதுமை, இன்றும் நம்மிடையே தொடர்கிறது என்பதை எண்ணி, இறைவனுக்கு நன்றி கூறுவோம். இந்த பசிபோக்கும் முயற்சிகளில் நாமும் ஈடுபட, இறைவன் நமக்கு வழிகாட்டுவாராக!

Easter Vigil at St Peter’s Basilica புனித பேதுரு பெருங்கோவிலில் பாஸ்கா திருவிழிப்பு

Live Telecast of Pope’s Easter Vigil 2020

https://www.youtube.com

Homily of Pope Francis

On April 11, Holy Saturday, at 9 p.m., Pope Francis presided over the Easter Vigil in St Peter’s Basilica with very minimal participation of people. This was broadcast live on many TV channels. Here is the homily that the Pope preached during this Vigil:

“After the Sabbath” (Mt 28:1), the women went to the tomb.  This is how the Gospel of this holy Vigil began: with the Sabbath.  It is the day of the Easter Triduum that we tend to neglect as we eagerly await the passage from Friday’s cross to Easter Sunday’s Alleluia.  This year however, we are experiencing, more than ever, the great silence of Holy Saturday.  We can imagine ourselves in the position of the women on that day.  They, like us, had before their eyes the drama of suffering, of an unexpected tragedy that happened all too suddenly.  They had seen death and it weighed on their hearts.  Pain was mixed with fear: would they suffer the same fate as the Master?  Then too there was fear about the future and all that would need to be rebuilt.  A painful memory, a hope cut short.  For them, as for us, it was the darkest hour.

Yet in this situation the women did not allow themselves to be paralyzed.  They did not give in to the gloom of sorrow and regret, they did not morosely close in on themselves, or flee from reality.  They spent their Sabbath doing something simple yet extraordinary: preparing at home the spices to anoint the body of Jesus.  They did not stop loving; in the darkness of their hearts, they lit a flame of mercy.  Our Lady spent that Saturday, the day that would be dedicated to her, in prayer and hope.  She responded to sorrow with trust in the Lord.  Unbeknownst to these women, they were making preparations, in the darkness of that Sabbath, for “the dawn of the first day of the week”, the day that would change history.  Jesus, like a seed buried in the ground, was about to make new life blossom in the world; and these women, by prayer and love, were helping to make that hope flower.  How many people, in these sad days, have done and are still doing what those women did, sowing seeds of hope!  With small gestures of care, affection and prayer.

At dawn the women went to the tomb.  There the angel says to them: “Do not be afraid. He is not here; for he has risen” (vv. 5-6).  They hear the words of life even as they stand before a tomb... And then they meet Jesus, the giver of all  hope, who confirms the message and says: “Do not be afraid” (v. 10).  Do not be afraid, do not yield to fear:  This is the message of hope.  It is addressed to us, today.  These are the words that God repeats to us this very night.

Tonight we acquire a fundamental right that can never be taken away from us: the right to hope.  It is a new and living hope that comes from God.  It is not mere optimism; it is not a pat on the back or an empty word of encouragement.  It is a gift from heaven, which we could not have earned on our own.  Over these weeks, we have kept repeating, “All will be well”, clinging to the beauty of our humanity and allowing words of encouragement to rise up from our hearts.  But as the days go by and fears grow, even the boldest hope can dissipate.  Jesus’ hope is different.  He plants in our hearts the conviction that God is able to make everything work unto good, because even from the grave he brings life.

The grave is the place where no one who enters ever leaves.  But Jesus emerged for us; he rose for us, to bring life where there was death, to begin a new story in the very place where a stone had been placed.  He, who rolled away the stone that sealed the entrance of the tomb, can also remove the stones in our hearts.  So, let us not give in to resignation; let us not place a stone before hope.  We can and must hope, because God is faithful.  He did not abandon us; he visited us and entered into our situations of pain, anguish and death.  His light dispelled the darkness of the tomb: today he wants that light to penetrate even to the darkest corners of our lives.  Dear sister, dear brother, even if in your heart you have buried hope, do not give up: God is greater.  Darkness and death do not have the last word.  Be strong, for with God nothing is lost!

Courage.  This is a word often spoken by Jesus in the Gospels.  Only once do others say it, to encourage a person in need: “Courage; rise, [Jesus] is calling you!” (Mk 10:49).  It is he, the Risen One, who raises us up from our neediness.  If, on your journey, you feel weak and frail, or fall, do not be afraid, God holds out a helping hand and says to you: “Courage!”.  You might say, as did Don Abbondio (in Manzoni’s novel), “Courage is not something you can give yourself” (I Promessi Sposi, XXV).  True, you cannot give it to yourself, but you can receive it as a gift.  All you have to do is open your heart in prayer and roll away, however slightly, that stone placed at the entrance to your heart so that Jesus’ light can enter.  You only need to ask him: “Jesus, come to me amid my fears and tell me too: Courage!”  With you, Lord, we will be tested but not shaken.  And, whatever sadness may dwell in us, we will be strengthened in hope, since with you the cross leads to the resurrection, because you are with us in the darkness of our nights; you are certainty amid our uncertainties, the word that speaks in our silence, and nothing can ever rob us of the love you have for us.

This is the Easter message, a message of hope.  It contains a second part, the sending forth.  “Go and tell my brethren to go to Galilee” (Mt 28:10), Jesus says.  “He is going before you to Galilee” (v. 7), the angel says.  The Lord goes before us.  It is encouraging to know that he walks ahead of us in life and in death; he goes before us to Galilee, that is, to the place which for him and his disciples evoked the idea of daily life, family and work.  Jesus wants us to bring hope there, to our everyday life.  For the disciples, Galilee was also the place of remembrance, for it was the place where they were first called.  Returning to Galilee means remembering that we have been loved and called by God.  We need to resume the journey, reminding ourselves that we are born and reborn thanks to an invitation given gratuitously to us out of love.  This is always the point from which we can set out anew, especially in times of crisis and trial.

But there is more.  Galilee was the farthest region from where they were: from Jerusalem.  And not only geographically.  Galilee was also the farthest place from the sacredness of the Holy City.  It was an area where people of different religions lived: it was the “Galilee of the Gentiles” (Mt 4:15).  Jesus sends them there and asks them to start again from there.  What does this tell us?  That the message of hope should not be confined to our sacred places, but should be brought to everyone.  For everyone is in need of reassurance, and if we, who have touched “the Word of life” (1 Jn 1:1) do not give it, who will?  How beautiful it is to be Christians who offer consolation, who bear the burdens of others and who offer encouragement: messengers of life in a time of death!  In every Galilee, in every area of the human family to which we all belong and which is part of us – for we are all brothers and sisters – may we bring the song of life!  Let us silence the cries of death, no more wars!  May we stop the production and trade of weapons, since we need bread, not guns.  Let the abortion and killing of innocent lives end.  May the hearts of those who have enough be open to filling the empty hands of those who do not have the bare necessities.

Those women, in the end, “took hold” of Jesus’ feet (Mt 28:9); feet that had travelled so far to meet us, to the point of entering and emerging from the tomb.  The women embraced the feet that had trampled death and opened the way of hope.  Today, as pilgrims in search of hope, we cling to you, Risen Jesus.  We turn our backs on death and open our hearts to you, for you are Life itself.

Easter Vigil in St Peter’s Basilica 2020

https://www.vaticannews.va/en

திருத்தந்தை வழங்கிய மறையுரை

ஏப்ரல் 11, புனித சனிக்கிழமை உரோம் நேரம் இரவு 9 மணிக்கு, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், புனித பேதுரு பெருங்கோவிலில், மக்களின் பங்கேற்பு இல்லாத பாஸ்கா திருவிழிப்பு திருவழிபாட்டை முன்னின்று நடத்தினார். அவ்வேளையில், திருத்தந்தை வழங்கிய மறையுரையின் தமிழாக்கம் இதோ:

புனிதச் சனிக்கிழமையின் பெரும் நிசப்தம்

"ஓய்வுநாளுக்குப்பின்" (மத். 28:1), பெண்கள் கல்லறையைப் பார்க்கச் சென்றார்கள். இந்த புனிதமான திருவிழிப்பு வழிபாட்டின் நற்செய்தி இவ்வாறு ஆரம்பமாகிறது: ஒய்வுநாளுடன் ஆரம்பமாகிறது. பொதுவாக, உயிர்ப்புப் பெருவிழாவுக்கு முந்தைய முப்பெரும் நாள் கொண்டாட்டங்களில், இந்த ஓய்வு நாளை ஒதுக்கிவிடுகிறோம். வெள்ளிக்கிழமை சிலுவை முடிந்ததும், உயிர்ப்பு ஞாயிறின் அல்லேலூயாவுக்காக நாம் ஆவலோடு காத்திருக்கிறோம். இந்த ஆண்டிலோ, புனிதச் சனிக்கிழமையின் பெரும் நிசப்தத்தை நாம் அதிகம் உணர்கிறோம். அன்றைய பெண்களின் நிலையில் நம்மையே நாம் பொருத்திப்பார்க்க முடிகிறது. அப்பெண்களின் கண்முன்னே, பெரும் துயரம், திடீரென நிகழ்ந்தது. அவர்கள் கண்ட மரணம், அவர்கள் உள்ளங்களில் பாரமாக அழுத்தியது. அவர்களும், அவர்களின் போதகர் அடைந்த துயர முடிவை அடைவார்களோ? என்ற வேதனையும், அச்சமும் அவர்களிடம் கலந்திருந்தன. சிதைந்துபோனதை மீண்டும் கட்டியெழுப்ப முடியுமா என்று, எதிர்காலத்தைக் குறித்த அச்சமும் இருந்தது. வேதனை நிறைந்த நினைவு, வெட்டப்பட்ட நம்பிக்கை. அவர்களுக்கும், இன்று நமக்கும், இருள் சூழ்ந்த நேரம்.

பெண்களின் இறைவேண்டல் உதவியது

இந்நிலையில், அப்பெண்கள், செயலற்ற நிலைக்கு தங்களை உட்படுத்திக்கொள்ளவில்லை. துன்பத்திற்கும், பரிதாபத்திற்கும் இடம்கொடுத்து, அவர்கள் தங்களைத் தாங்களே மூடிவைத்துக் கொள்ளவும் இல்லை, எதார்த்தத்தை விட்டு தப்பியோடவும் இல்லை. அவர்கள் (அந்த ஒய்வு நாளில்,) மிக எளிதான, அதே நேரம், மிகச் சிறந்த ஒரு செயலைச் செய்தனர். இயேசுவின் உடல் மீது பூசுவதற்கு, நறுமணப் பொருள்களை அவர்கள் தயார் செய்தனர். அன்புகூர்வதை அவர்கள் நிறுத்தவில்லை; அவர்கள் உள்ளத்தின் இருளில், பரிவின் விளக்கை ஏற்றி வைத்தனர்.

நமது அன்னை மரியா, அவருக்கென அர்ப்பணிக்கப்பட்ட புனித சனிக்கிழமையன்று, இறைவேண்டலிலும், நம்பிக்கையிலும் செலவிட்டார். துன்பத்திற்கு, இறைவன் மீது கொண்ட நம்பிக்கையை பதிலாகத் தந்தார். அந்த ஓய்வுநாள், வரலாற்றை மாற்றியமைக்கும் ஒரு நாளாக விளங்கும் என்பதை, அப்பெண்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. பூமியில் புதைக்கப்பட்ட ஒரு விதை முளைத்தெழுவதுபோல், இயேசு, புதிய வாழ்வை மலரச்செய்தார். அந்த மலர் மலர்வதற்கு, பெண்களின் இறைவேண்டல் உதவியது. இப்பெண்களைப்போல், எத்தனை பேர், இந்நாள்களில், தங்கள் கனிவாலும், இறைவேண்டுதலாலும் நம்பிக்கையை விதைத்து வருகின்றனர்!

கல்லறைக்கு முன், வாழ்வின் சொற்கள்

விடியற்காலையில், இப்பெண்கள் கல்லறையைப் பார்க்கச் சென்றனர். அங்கு, வானதூதர் அவர்களிடம், "நீங்கள் அஞ்சாதீர்கள்;  அவர் இங்கே இல்லை; அவர் கூறியபடியே உயிருடன் எழுப்பப்பட்டார்" (மத். 28:5-6) என்று கூறினார். ஒரு கல்லறைக்கு முன் நின்றவண்ணம், அவர்கள், வாழ்வின் சொற்களைக் கேட்கின்றனர். அதன்பின், அவர்கள், அனைத்து நம்பிக்கையின் ஊற்றான இயேசுவைச் சந்திக்கின்றனர். அவரும் அவர்களிடம், "அஞ்சாதீர்கள்!" (10) என்று கூறினார். அச்சத்திற்கு இடம் தராதீர்கள். இதுவே நம்பிக்கையின் செய்தி. இச்செய்தி இன்று நமக்குச் சொல்லப்படுகிறது. இந்த இரவில், கடவுள் இச்செய்தியை நமக்குச் சொல்கிறார்.

நம்பிக்கை கொள்ளும் உரிமை

நம்மிடமிருந்து யாராலும் பறித்துக்கொள்ள இயலாத ஓர் அடிப்படை உரிமையை இன்றிரவு நாம் பெறுகிறோம். நம்பிக்கை கொள்ளும் உரிமை. இறைவனிடமிருந்து வரும் புதிய, வாழும் நம்பிக்கை இது. இது, நம்மை உற்சாகப்படுத்துவதற்காக, தோள்மீது தட்டிக்கொடுத்து சொல்லப்படும் வேற்று வார்த்தை அல்ல. வானிலிருந்து இறங்கிவரும் கொடை இது. கடந்த சில வாரங்களாக, "அனைத்தும் நன்றாக அமையும்" என்ற சொற்களை நாம் அடிக்கடி சொல்லிவருகிறோம். எனினும், நாள்கள் செல்ல, செல்ல, மிக உறுதியாக இருப்பவர்களும் தடுமாற வாய்ப்புள்ளது. இயேசுவின் நம்பிக்கை வேறுபட்டது. அனைத்தையும் இறைவன் நன்மையாக மாற்றக்கூடியவர், ஏனெனில், கல்லறையிலிருந்தும் வாழ்வைக் கொண்டுவர அவரால் மட்டுமே இயலும். அந்த நம்பிக்கையை, இயேசு, நம் உள்ளங்களில் விதைக்கிறார்.

மரணமும், இருளும் இறுதியானவை அல்ல

கல்லறைக்குள் சென்ற எவரும் திரும்பி வந்ததில்லை, ஆனால், இயேசு, கல்லறையிலிருந்து வெளியேறினார், மரணம் இருந்த இடத்திற்கு வாழ்வைக் கொணர்ந்தார். தன் கல்லறையை மூடியிருந்த கல்லை அகற்றிய இயேசு, நம் உள்ளங்களில் உள்ள கற்களை அகற்ற முடியும். எனவே, நாம் நம்பிக்கையை, விரக்தி என்ற கல்லால் மூடிவைக்கவேண்டாம். அவரது ஒளி, கல்லறையின் இருளை அகற்றியது: இன்று, அவர், தன் ஒளியால், நம் வாழ்வின் மிக அடர்த்தியான இருளை அகற்ற விழைகிறார். அன்பு சகோதரர்களே, சகோதரிகளே, இன்று நீங்கள் நம்பிக்கையைப் புதைத்து விட்டிருந்தாலும், மனம் தளரவேண்டாம்: இறைவன் மிகப்பெரியவர். மரணமும், இருளும் இறுதியானவை அல்ல. இறைவன் இருக்கையில், எதுவும் தொலைந்துபோவதில்லை!

துணிவை பரிசாகப் பெற்றுக்கொள்ள...

துணிவு கொள்ளுங்கள். நற்செய்திகளில் இயேசு இதை அடிக்கடி கூறியுள்ளார். நற்செய்தியில், ஒரே ஒருமுறை மட்டுமே, தேவையில் இருக்கும் ஒருவரிடம் மற்றவர்கள் இதைக் கூறியுள்ளனர்: "துணிவுடன் எழுந்து வாரும், இயேசு உம்மைக் கூப்பிடுகிறார்" (மாற்கு 10:49) தேவையில் இருக்கும் நம்மை உயர்த்த, உயிர்த்த இறைவன் இருக்கிறார். நமது பயணத்தில் வலுவிழந்து வீழும்போது, 'துணிவு கொள்ளுங்கள்' என்று கூறி, இயேசு நம்மைத் தூக்கிவிடுகிறார். நெடுங்கதை ஒன்றில் வரும் தோன் அப்போந்தியோ (Don Abbondio) என்ற கதாப்பாத்திரம் சொல்வதுபோல், "துணிவு என்பது, நமக்கு நாமே கொடுத்துக்கொள்ளும் விடயம் அல்ல" என்று நாமும் சொல்லக்கூடும். உண்மைதான், இதை நாம் நமக்கு நாமே கொடுத்துக்கொள்ள இயலாது, ஆனால், ஒரு பரிசாக நாம் பெற்றுக்கொள்ள முடியும். நாம் செய்யவேண்டியதெல்லாம் இதுதான் - இறைவேண்டலில், நம் உள்ளங்களை மூடியிருக்கும் கல்லை, சிறிதளவு திறந்துவைத்தால், அங்கு இயேசுவின் ஒளி நுழையமுடியும். "இயேசுவே, என் அச்சங்களின் நடுவே என்னிடம் வந்து 'துணிவு கொள்' என்று சொல்லும்!" என்று அவரிடம் சொல்வோம். உம்மோடு இருந்தால் ஆண்டவரே, நாங்கள் சோதிக்கப்படலாம், ஆனால், அசைவுறமாட்டோம். உம்மோடு இருந்தால், சிலுவை, உயிர்ப்புக்கு இட்டுச்செல்லும்.

கலிலேயாவுக்குப் போகிறார்

இதுவே, உயிர்ப்புப்பெருவிழாவின் செய்தி, நம்பிக்கையின் செய்தி. இதன் இரண்டாம் பகுதி, அனுப்பப்படுதலை உள்ளடக்கியது. "என் சகோதரர்களிடம் சென்று அவர்களைக் கலிலேயாவுக்குப் போகுமாறு சொல்லுங்கள்" (மத். 28:10) என்று இயேசு கூறுகிறார். "உங்களுக்கு முன்பாக அவர் கலிலேயாவுக்குப் போய்க்கொண்டிருக்கிறார்" என்று வானதூதர் கூறுகிறார். வாழ்விலும், சாவிலும், இயேசு நமக்கு முன் போகிறார். அவர் ஒவ்வொரு நாளும் வாழ்ந்த கலிலேயாவுக்கு நமக்கு முன் போகிறார். நம் ஒவ்வொரு நாள் வாழ்வில் நம்பிக்கையைக் கொணர்வதற்கு அவர் அங்கு செல்கிறார்.

மரணத்தின் நேரத்தில் வாழ்வின் தூதர்களாக...

இங்கு கூடுதலான ஒரு விடயம் உள்ளது. எருசலேமிலிருந்து, கலிலேயா மிகத் தூரத்தில் இருந்தது. புவியியல் அமைப்பினால் மட்டும் அல்ல, புனித நகரை விட்டு கலிலேயா தூரத்தில் இருந்தது. அங்குதான் அனைத்து மதத்தினரும் வாழ்ந்துவந்தனர். "பிற இனத்தவர் வாழும் கலிலேயப் பகுதி"யாக (மத். 4:15) இருந்தது. அந்தப் பகுதிக்கு தன் சீடர்களை அனுப்பி, அங்கிருந்து மீண்டும் ஒருமுறை துவங்கும்படி இயேசு கூறுகிறார். இது நமக்கு என்ன சொல்கிறது? நமது நம்பிக்கையின் செய்தி, புனித இடங்களில் மட்டும் அடைபட்டிராமல், அனைவருக்கும் கொண்டு செல்லப்படவேண்டும். இன்று அனைவருக்கும் நம்பிக்கை தரும் செய்தி தேவை. நம் கரங்களால் தொட்டுணர்ந்த "வாழ்வு அளிக்கும் வாக்கை" (1 யோவான் 1:1) நாம் வழங்கவில்லையெனில், வேறு யார் வழங்கமுடியும்? ஆறுதல் வழங்கி, அடுத்தவர் சுமையைத் தாங்கி உற்சாகம் அளித்து, மரணத்தின் நேரத்தில் வாழ்வின் தூதர்களாக இருக்கும் கிறிஸ்தவர்களாக வாழ்வது எத்துணை அழகு! ஒவ்வொரு கலிலேயாவிலும், மனித குடும்பம் பரவியிருக்கும் ஒவ்வொரு பகுதியிலும், நாம், வாழ்வின் பாடலைக் கொணர்வோமாக! மரணத்தின் ஓலத்தை நாம் மௌனமாக்குவோமாக, இனி போர்கள் வேண்டாம்! போர்க்கருவிகளின் உற்பத்தியையும், வர்த்தகத்தையும் நிறுத்துவோமாக, நமக்குத் தேவை அப்பம், துப்பாக்கிகள் அல்ல. மாசற்ற உயிர்களைக் கொல்லும் கருக்கலைத்தல் முடிவுக்கு வரட்டும். போதுமான அளவு கொண்டவர்களின் உள்ளங்கள், அடிப்படை தேவைகளின்றி நீண்டிருக்கும் வெற்றுக்கரங்களை நிரப்புவதற்க்காக திறக்கட்டும்.

இயேசுவின் காலடிகளைப பற்றிக்கொண்டு...

அப்பெண்கள், இயேசுவின் "காலடிகளைப பற்றிக்கொண்டனர்" (மத். 28:9). மரணத்தை தன் காலடிகளில் மிதித்து, நம்பிக்கையின் வழியைத் திறந்துவைத்த அந்தக் காலடிகளை, அப்பெண்கள் பற்றிக்கொண்டனர். இன்று, நம்பிக்கையைத் தேடும் திருப்பயணிகளாக, உயிர்த்த இயேசுவே, உம்மை நாங்கள் பற்றிக்கொள்கிறோம். மரணத்தைப் புறந்தள்ளி, எங்கள் இதயங்களை உம்மை நோக்கித் திருப்புகிறோம், ஏனெனில், நீரே வாழ்வாக விளங்குகிறீர்.