I Sunday of Lent
On February 14, Wednesday, we began the Lenten Season. This year, Ash Wednesday
happens to coincide with Valentine’s Day. Valentine (or St Valentine) may or
may not be a historical figure. But, the legend around him is quite
interesting.
The Roman festival of
Lupercalia in February began a festival of love. In the third century, Claudius
II was the emperor of Rome and was keen on having soldiers who were single
rather than married men. To realise his ideal army, he banned love and marriage
from his empire. Valentine, a priest, defied the emperor’s edict and got young couples
married in secret. When the emperor learnt of this, he imprisoned Valentine,
tortured him and, finally, beheaded him on February 14th around the
year 270.
Although the
commercial world has hijacked Valentine’s Day as a marketing event to ‘sell
love’, we need to make a sincere effort to understand the original meaning of
this day, namely, that true and lifelong loving relationships require lots of
sacrifice. The attempt of emperor Claudius to ban love and marriage in order to
have young men join the army and kill innocent lives, brings to mind the
present leaders waging senseless wars in Gaza, Ukraine and other parts of the
world. Leaders in India, although not involved in direct war, still feed the
minds of youngsters with hatred in order to gain their selfish interests.
Hence, on this Valentine’s Day, the Feast to celebrate true Love, it is our
duty to pray for the youth that they may understand that the path of
‘eye-for-an-eye’ attitude shown by the power-crazy leaders is going to lead
them to total blindness.
Valentine’s Day
coinciding with Ash Wednesday
this year gives us an opportunity to think of Lenten Season as a season of
love that brings to life all the dormant sentiments of true love in our
hearts. Etymologically, the word ‘Lent’ has two references in two different languages. In
Latin, Lent comes from the word ‘lente’ which means ‘slowly’. The word ‘Lenten’
comes from the Anglo-Saxon word
‘Lencten’ which signifies ‘Spring’. (‘Lencten’ or ‘Lengten’ – simply denotes
the ‘lengthening’ of the daytime. This implies that winter is getting over…and
Spring is at hand). When we combine ‘slowly’ and ‘spring’, we arrive at a
comparative imagery between Lent and Spring. As the spring – slowly and
steadily – renews the face of the earth, Lent renews us!
Usually, when we think
of the Season of Lent, the symbol of ash dominates
our imagination. For a change, it might be better to think of the Lenten Season
in terms of Spring. In countries that have the four clear seasons, winter is
preceded by the fall season. During these two seasons – fall and winer – which
extend to five or six months, trees and plants are pretty barren, devoid of
leaves. A cursory, quick look at plant life during these months would make one
easily assume that these plants and trees are ‘as good as dead’.
‘As good as dead’
sounds like a contradiction. What is good about being dead? This is the whole
mystery of the Lenten Season and the Paschal Season… Death is a doorway to
life. Under the heavy cover of snow, life begins to germinate. Come Spring…
life will be in full bloom. Lenten Season (Spring) is an invitation to believe
that death is not the final word. Moreover, Spring does not spring a surprise
on us by overnight changes. These changes – the life affirming changes take
place – ‘lente’ – ‘slowly’!
Every year we begin
the Season of Lent with Ash Wednesday. When the ash is applied on our forehead,
the priest says: “Repent and believe in the Gospel”. The older formula
for this ritual was: “Thou art dust and to dust thou shalt return!” The
change in the formula for the Ash Wednesday rite, clearly indicates that from
the position of seeing ash as a sign of death and destruction, we have moved to
a better position of seeing ash as a symbol of change and conversion!
Talking of the imagery
of the ash, I would like to present the ideas shared by one of my favourite
columnists, Fr Ron Rolheiser. In his column written under the title “Lenten
Ashes” (2022), he says:
We enter the season
of Lent by putting ashes on our foreheads. What’s symbolized here? Perhaps the
heart understands better than the head because more people go to church on Ash
Wednesday than on any other day of the year, including Christmas. The queues to
receive the ashes in many churches are endless. Why? Why are the ashes so
popular?
Their popularity, I
suspect, comes from the fact that, as a symbol, ashes are blunt, primal,
archetypal, and speak the language of the soul… Ashes are dust, soil, humus;
humanity and humility come from these. Ashes have always been a major symbol
inside all religions. To put on ashes, to sit in ashes, is to say publicly and
to yourself that you are in a penitential mode, that this is not “ordinary
time” for you… All ancient traditions, be they religious or mythical, abound
with stories of having to sit in the ashes. For example, we all know the story
of Cinderella. This is a centuries-old, wisdom-tale that speaks about the value
of ashes in life. The name Cinderella itself speaks to this. Literally, the
name Cinderella means, “the young girl who sits in the cinders, the
ashes.” Moreover, as the tale makes
plain, before the glass slipper is placed on her foot, before wearing the
beautiful gown, before going to the ball, before dancing with the prince, and
before marrying him, there must first be a period of sitting in the cinders, of
being humbled, of waiting patiently, while you are being readied for a sublime
joy and consummation. In the story of Cinderella, we can see a spirituality of
Lent.
Ash is very much
associated with fire. When we think of fire as a source of destruction, then
ash is thought of as the net result of destruction. But, when we can think of
fire as a source of life as well as purification, then ash can take on other
meanings. Ash, as we know well, is used as a fertilizer, helping in the process
of new life. Ash also is used as a ‘detergent’ to clean objects and make them
glitter! Life-giving and cleansing are two crucial processes of Lent!
The lovely assurance
that death and destruction are not the final words, is presented to us in the
First Reading (Genesis 9: 8-15). God promises a revival of the earth
after the great deluge and also places the lovely symbol of the rainbow.
Rainbow has been used as a symbol of hope across the world.
Then God said to
Noah and to his sons with him, “Behold, I establish my covenant with you and
your descendants after you, and with every living creature that is with you… I
establish my covenant with you, that never again shall all flesh be cut off by
the waters of a flood, and never again shall there be a flood to destroy the
earth.” And God said, “This is the sign of the covenant which I make between me
and you and every living creature that is with you, for all future generations:
I set my bow in the cloud, and it shall be a sign of the covenant between me
and the earth.” (Gen.
9: 8-13)
Every year, on the
First Sunday of Lent, the Church invites us to reflect on temptation – the
episode of Jesus being tempted in the desert. The word ‘temptation’ usually
brings in uncomfortable feelings in most of us. Yet it is an essential part of
human life. No one escapes temptation… not even Jesus. Today’s Gospel (Mark
1:12-15) talks about this. How do we see temptation and the tempter (called
variously as… Satan, devil, the evil one)?
A few years back, I
was discussing the theme of the I Sunday of Lent, namely, ‘temptation’ with a
priest friend of mine. The moment he saw the theme ‘temptation’, he broke into
an old Tamil film song that talked of the hero being crushed by trials and
temptations. “Lord, enough of this wave after wave of temptations and trials”
(Sothanai mel sothanai podhumadaa saami), cries the hero! One can easily feel
the sense of desperation that runs through that song.
Our generation suffers
from what I would like to call ‘the negativity-syndrome’. A major part of this
‘negativity syndrome’ comes from our media which revels in highlighting
disasters, destruction, scandals and more tragedies. Why do the media indulge
in these? Nothing sells like tragedy and disaster. That is why.
We know that the world
is a mixed bag of the good and the bad. For every disaster that happens, there
are many more blessings that happen too. Natural calamity, like an earthquake,
as well as human-made tragedy, like the senseless wars being waged in Gaza and
Ukraine, ‘make good business’ for the media. In every tragedy, there are many
distressing facts and figures. There are equally, if not more, uplifting
events. The media is more interested in reporting the negatives than the
positives. Since we hear and see such negative news day after day, we tend to
give up on the world very quickly. The temptation of believing that there
are far too many evil forces around us and that we can do nothing about them is
the most dangerous temptation our present generation needs to handle!
Jesus, when he was
about to begin his public ministry faced a similar situation. He was soaked in
bad news coming from the unjust occupation of the Romans. Hearing of these
oppressive news day after day for 30 years of his hidden life in Nazareth must
have ‘tempted’ Jesus either to give up or to take up arms for the liberation of
the people. Jesus did neither. He overcame the temptations through fasting and
prayer for 40 days.
After his stay in the
wilderness with ‘wild beasts’ as well as ‘angels’, he was ready to face the
world. What he did immediately gives us a clue as to how we can deal with our
temptations of ‘giving up’. “Now after John was arrested, Jesus came into
Galilee, preaching the gospel of God” (Mark 1:14). Choosing to go back
to Galilee must have been a hard decision for Jesus. Judea and Galilee were
under the jurisdiction of Herod, who arrested his cousin John and later
beheaded him. Knowing full well that Galilee would be a risky territory, Jesus
stepped into it. Jesus, as it were, entered the lion’s den, not to show off his
bravado, but to ‘preach the gospel of God’.
We are invited to
follow the footsteps of Jesus. Instead of saying that ‘nothing can be done
about the world’, we can do something about ourselves. The least that we can do
is not to entertain such negativity, especially when we hear ‘bad news’ of war
and riots. Let us try and see how best we can counter this ‘bad news’ with
‘Good News’!
May Jesus who faced
temptations squarely, help us face our trials with determination. May this Lent
bring in slow and steady changes in us so that our lives can usher in
life-giving spring into the world which seems to be frozen under the winter of
death, destruction and despondency!
Hope of Spring
தவக்காலம் முதல் ஞாயிறு
பிப்ரவரி 14, புதன்கிழமை, நாம் தவக்காலத்தைத் தொடங்கினோம். பிப்ரவரி
14ம் தேதி 'காதலர் தினம்' என்று அழைக்கப்படும் Valentine's Day அன்று நாம் திருநீற்று
புதனையும் சிறப்பித்தோம். வாலன்டைன் (அல்லது புனித வாலன்டைன்) ஒரு வரலாற்று நபராக இருக்கலாம்
அல்லது இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால்,
அவரைப்பற்றி
கூறப்படும் பாரம்பரியக் கதை நமக்கு உண்மை அன்பு, அல்லது உண்மைக் காதலைப் பற்றியும், தவக்காலத்தின் பொருள் குறித்தும் சிந்திக்க
உதவுகிறது.
உரோமையப்
பேரரசில் பிப்ரவரி மாதத்தில், Lupercalia என்ற திருநாள் கொண்டாடப்படும். அதைத் தொடரும்
நாட்களில், இளம்பெண்களின் பெயர்களைச்
சீட்டுக் குலுக்கி போட்டு, இளைஞர்கள் தெரிவு செய்வர்.
தெரிவு செய்யப்பட்ட இளம்பெண்ணும், இளைஞனும், நண்பர்கள் என்று அறிவிக்கப்படுவர். இப்படி
ஆரம்பமாகும் நட்பு, பின்னர் காதலாகி, திருமண வாழ்வில் முடிவடையும்.
மூன்றாம்
நூற்றாண்டில் இரண்டாம் கிளாடியஸ் (Claudius) மன்னனாய் இருந்தபோது, படைக்கு ஆட்கள் சேர்ப்பது அதிகக் கடினமாய்
இருந்தது. இளைஞர்கள் தங்கள் காதலைத் துறந்து, படைகளில் சேர விரும்பவில்லை. எனவே, மன்னன் கிளாடியஸ், இந்த பிப்ரவரி மாதத் திருநாளையும், அதைத் தொடரும் காதல், திருமணம் இவற்றையும் தன் பேரரசில் முற்றிலும்
தடை செய்தான். அக்காலத்தில் உரோமையில் வாழ்ந்த வாலன்டைன் என்ற அருள்பணியாளர், அரசனுக்குத் தெரியாமல், பல இளையோருக்கு திருமணங்கள் நடத்திவைத்தார்.
இதை அறிந்த அரசன், அந்த அருள்பணியாளரைக்
கைது செய்து, சிறையிலடைத்து, சித்திரவதைகளுக்கு உள்ளாக்கினான்.
பின்னர், 270ம் ஆண்டு, பிப்ரவரி 14 அன்று வாலன்டைன்
அவர்கள், தலை வெட்டப்பட்டு உயிர்
துறந்தார்.
மனித
வரலாற்றில் இதுவரை நடந்த எல்லா போர்களுமே வெறுப்பை, வெறியை வளர்த்து, வேதனைகளையே உருவாகியுள்ளன. தங்கள்
காதலைத் துறந்து, போர்வெறியை வளர்த்துக்கொள்ள, வீரர்கள் முன்வரவில்லை என்பதை
உணர்ந்த மன்னன் கிளாடியஸ், காதலை, திருமணங்களைத் தடை செய்தான். அன்பைத் தடுத்து,
வெறியை உருவாக்க தன் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தினான்.
வெறியை
வளர்க்கும் இந்த அதிகாரத்தை எதிர்த்து,
அன்பையும்
காதலையும் வளர்க்க, அருள்பணியாளர் வாலன்டைன் செய்தது அழகான ஒரு முயற்சி. அந்த முயற்சியையும்
அவர் பகிரங்கமாய் செய்திருக்கலாம். அவர் நினைத்திருந்தால், அவரது 'அன்புப் படை'யில் ஆயிரக்கணக்கான இளையோரைச் சேர்த்து போராடியிருக்கலாம்.
(‘அன்புப் படை’ என்பதே முரண்பட்ட, ஒன்றோடொன்று பொருந்தாத
சொற்றொடர்). வாலன்டைன் அவர்கள், போராட்டம், கலவரம் என்று மன்னனை எதிர்த்திருந்தால், அந்த கலவரங்களில் பல உயிர்கள் பலியாகியிருக்கும்.
அன்பின் பெயரால் இந்தக் கொலைகளைச் செய்ய விரும்பாத அந்த அருள்பணியாளர், அமைதியாக, அரசனுக்குத் தெரியாமல் அன்பை வளர்த்து வந்தார்.
அற்புதங்கள் நடத்தி வந்தார்.
மனித
வரலாற்றில், வெறுப்பு, வெறி ஆகிய எதிர்மறை
உணர்வுகளே படை பலம், அதிகார பலம் ஆகியவற்றைப்
பயன்படுத்தி, ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, ஆரவாரமாய் வரலாற்றை ஆக்கிரமித்து
வந்துள்ளன. இன்றும், காசா, உக்ரைன் போன்ற இடங்களில்
நடைபெறும் போர்களில், அதிகாரத்தின் வெறியை, நேரடியாக நம்மால் காணமுடிகிறது. இந்தியாவின் அடிப்படைவாத அரசியலில் இந்த
அதிகார வெறியை மறைமுகமாகக் காண்கிறோம்.
இவற்றின்
எதிர் துருவத்தில், அன்பும், அதைச் சார்ந்த அற்புதங்களும்,
அமைதியாக, ஆனால் ஆழமாக மனித வரலாற்றில்
இடம் பிடித்துள்ளன. படை பலத்தோடு ஆண்ட அரசன் கிளாடியஸுக்கு திருநாள் எதுவும் இல்லை.
அன்பை வளர்த்த வாலன்டைனுக்கு திருநாள் உண்டு.
ஆனால், இந்த அழகான, ஆழமான பின்னணியை மறக்கவைக்கும் அளவுக்கு, Valentine's
Day என்பதற்கு, ‘காதலர் தினம்’ என்ற வியாபாரப் பெயரைச்
சூட்டி, வர்த்தக நிறுவனங்கள் அடையும்
இலாபத்திற்கு, நம் இளையோர் எல்லை மீறி பலியாகி வருவது கசப்பான உண்மை. பணம் இல்லையெனில், பரிசு இல்லையெனில், அன்போ, காதலோ இல்லை என்று எண்ணும் அளவுக்கு, இந்த
நாள் பணக்காரத் திருநாளாகி விட்டது. அன்பு, காதல் ஆகிய புனிதமான உணர்வுகளுக்கு சாயம்
பூசும் வியாபார உலகம் சொல்வது தான் உண்மை அன்பு, உண்மை காதல் என்று குழம்பிப் போயிருக்கும்
நம் இளையோர் தெளிவு பெற இறை அருளை வேண்டுவோம்.
அதேவேளையில், மன்னன் கிளாடியஸ் போல, இன்றைய இளையோரை வெறுப்பில் வளர்க்கும் உலகத்
தலைவர்கள், இந்தியத் தலைவர்கள் காட்டும்
பாதை, நம் இளையோர் அனைவரையும்
அழிவுக்கு இட்டுச்செல்லும் என்பதை இளையோர் உணர்ந்து, அன்பின் பாதையை தெரிவு செய்ய தேவையான உள்ளொளியை
தூய ஆவியார் வழங்கவேண்டும் என்று சிறப்பாக செபிப்போம்.
Valentine's Day என்றழைக்கப்படும் அன்பின் திருநாளன்று
நாம் தவக்காலத்தைத் துவங்கியிருப்பதை, இறைவன் நமக்கு வழங்கியுள்ள வரமாக
எண்ணிப்பார்ப்போம். நாம் துவங்கியுள்ள தவக்காலம் முழுவதையும், அன்பு எண்ணங்களால்,
செயல்களால் நிறைப்பதற்கு முயற்சிகள் மேற்கொள்வோம். மேலும், இந்த வழிபாட்டு காலத்திற்கு,
நாம் வழங்கியுள்ள பெயர், நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. தமிழில் ‘தவக்காலம்’ என்று நாம் அழைப்பதை, ஆங்கிலத்தில் Lent அல்லது Lenten Season என்று அழைக்கிறோம்.
Lent என்ற சொல், 'lente' என்ற இலத்தீன் சொல்லிலிருந்து வந்தது. இலத்தீன்
மொழியில், 'lente' என்றால், ‘மெதுவாக’ என்று பொருள். Lenten என்ற சொல், Lencten என்ற ஆங்கிலோ சாக்ஸன் (Anglo Saxon) சொல்லிலிருந்து வந்தது. இதன் பொருள் 'வசந்தகாலம்'. 'மெதுவாக', 'வசந்தகாலம்' என்ற இரு சொற்களையும் இணைக்கும்போது
உருவாகும், ‘மெதுவாக வரும் வசந்தகாலம்’ என்ற சொற்றொடர், தவக்காலத்திற்கு
அழகியதோர் அடையாளம்.
உலகின்
பல நாடுகளில், மூன்று மாதங்கள் கடும் குளிர்காலம். குளிர்காலத்திற்கு முன்னர், மூன்று
மாதங்கள் இலையுதிர் காலம். எனவே, ஏறத்தாழ ஆறு, அல்லது
ஏழு மாதங்கள், மரங்களும் செடிகளும், தங்கள் இலைகளை இழந்து, பொழியும் பனியில் புதைந்துபோகும்.
இந்த மாதங்களில், மரங்களையும், செடிகளையும் பார்க்கும்போது, அவற்றில் உயிர் உள்ளதா, அவை பிழைக்குமா என்ற ஐயம் மேலோங்கி இருக்கும்.
ஆனால், அந்த பனிக்குள்ளும், சிறு
துளிர்கள், கண்ணுக்குத் தெரியாதபடி வளர்ந்திருக்கும். பனிப்போர்வை, சிறிது சிறிதாகக் கரையும்போது, புதைந்துபோன
துளிர்கள், தலை நிமிரும். வசந்தகாலத்தில் மீண்டும் தாவர உலகம் தழைத்துவரும்.
‘வசந்தம்’ - கேட்பதற்கு அழகான சொல், அழகான எண்ணம். உண்மைதான். ஆனால், அந்த வசந்தம் வருவதற்கு முன், சவால்கள் நிறைந்த மாற்றங்கள், பொறுமையாக
நிகழவேண்டும். ஆறு மாதங்களாய் உயிரற்று காணப்படும் தாவர உலகில், திடீரென, ஓரிரவில், மாற்றங்கள் உருவாகி, அது பூத்துக் குலுங்குவது
கிடையாது. நம் கண்ணையும் கருத்தையும் ஈர்க்காத வகையில், மிக, மிக மெதுவாக, வசந்த காலம் வந்துசேர்கிறது. மெதுவாக, நிதானமாக, மாற்றங்களைக் கொணரும் வசந்தகாலம், தவக்காலத்திற்கு அழகியதோர் அடையாளம்.
அடையாளங்கள்,
மனித வாழ்வில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. தவக்காலம் என்றதும், பொதுவாக, சாம்பல், சாக்குத்துணி, சாட்டையடி என்ற சோகமான அடையாளங்களே மனதை நிரப்பும். ஆனால், தவக்காலத்தை, ‘மாற்றங்களைக் கொணரும் வசந்தகாலம்’ என்ற கோணத்தில் பார்க்க நம்மை அழைக்கிறது, திருஅவை.
மாற்றத்தை, மிகக் குறிப்பாக, மனமாற்றத்தை உருவாக்க நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள
ஓர் அரிய வாய்ப்பு, தவக்காலம். மாற்றத்தை
நமக்கு நினைவுறுத்த, தவக்காலத்தின் முதல் நாளான
திருநீற்றுப் புதனன்று நாம் பயன்படுத்தும் ஓர் அடையாளம் - சாம்பல். அருள்பணியாளர்,
நம் நெற்றியில் சாம்பலைக் கொண்டு சிலுவை அடையாளம் வரைந்தபோது, "மனம் திரும்பி நற்செய்தியை
நம்புங்கள்" என்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தினார். சில ஆண்டுகளுக்கு முன், சாம்பலைப் பூசும் நேரத்தில், அருள் பணியாளர்
பயன்படுத்திய வார்த்தைகள், நம் இறுதி முடிவை நினைவுறுத்தும் வார்த்தைகளாக அமைந்தன:
"நீ மண்ணாக இருக்கிறாய்; மண்ணுக்கேத்
திரும்புவாய்."
சாம்பலை,
அழிவாக, மரணமாக மட்டும் எண்ணிப்பார்க்காமல், புதிய மாற்றங்களைக் கொணரும் அடையாளமாகவும்
காண்பதற்கு, நம் அனைவருக்கும் தெரிந்த 'சின்டரெல்லா' (Cinderella) என்ற பாரம்பரியக்
கதை உதவியாக இருக்கும். 'சின்டரெல்லா' என்ற இந்தப் பெயர், இரு சொற்களின் இணைப்பு.
'Cinders', அதாவது, சாம்பல், மற்றும், 'Puella', அதாவது, 'சிறுமி' அல்லது 'சிறிய பெண்' என்ற இரு சொற்களும் இணைந்து உருவானதே, Cinderella.
இந்தப் பாரம்பரியக் கதையின் கருத்து, மிகத் தெளிவாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. "ஒருவர் அழகு மிக்கவராக, அனைவராலும் விரும்பித் தேடப்படுபவராக, பெரும் விருந்துகளில் கலந்துகொள்பவராக மாறுவதற்கு முன், சாம்பலுடன், தனிமையில் நேரத்தைச் செலவிடவேண்டும். அவருக்கென ஒதுக்கப்பட்டுள்ள
பணிகளை,
யாருடைய கவனத்தையும் ஈர்க்காமல், பணிவோடு செய்யவேண்டும்" என்பதே, சின்டரெல்லா கதை நமக்குச் சொல்லித்தரும் பாடம். தவக்காலம், நம்மை, சாம்பலில் அமர அழைக்கிறது.
ஒரு பொருள், நெருப்பில் அழிந்ததும், உருவாவது சாம்பல். எனவே, சாம்பலை நாம் அழிவின்
அடையாளமாகவே பெரும்பாலும் கருதுகிறோம். ஆனால், அதே சாம்பல், உயிர்களை வளர்க்கும் உரமாகவும், பொருள்களில் படிந்திருக்கும்
கறைகளை நீக்கி, அவற்றை ஒளிமயமாக்கும் காரணியாகவும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
அழிவின் அடையாளங்களாக நாம் கருதும், சாம்பலையும், நெருப்பைப்போலவே, பெருவெள்ளமாக
வரும் நீரையும், அழிவின் அடையாளமாகக் கருதுகிறோம். பெருவெள்ளத்தின் அழிவிலிருந்து,
அற்புதங்களை நிகழ்த்திய இறைவனை, இன்றைய முதல் வாசகம் - தொடக்கநூல் 9: 8-15 - நமக்கு நினைவுறுத்துகிறது.
நோவா காலத்தில் ஏற்பட்ட பெருவெள்ளத்தின் இறுதியில், இறைவன், புதியதொரு வாக்குறுதியை
அளித்தார். அந்த வாக்குறுதியின் அடையாளமாக வானவில்லை விண்ணில் பதித்தார். கிறிஸ்தவ
மறையில் மட்டுமல்லாமல், பல்வேறு
மறைகளிலும், கலாச்சாரங்களிலும், வானவில், நம்பிக்கையின் அடையாளமாகக்
கருதப்படுகிறது. அழிவிலிருந்து அற்புதங்களை உருவாக்கும் இறைவனின் வார்த்தைகள் இன்றைய
முதல் வாசகத்தில் இவ்வாறு ஒலிக்கின்றன: கடவுள் நோவாவிடமும் அவருடனிருந்த அவர்
புதல்வரிடமும் கூறியது: “இதோ! நான் உங்களோடும்,
உங்களுக்குப் பின்வரும் உங்கள் வழிமரபினரோடும், பேழையிலிருந்து வெளிவந்து உங்களுடன்
உயிர்வாழும் விலங்கினங்கள் எல்லாவற்றோடும், மண்ணுலகில் உள்ள எல்லா
உயிர்களோடும் என் உடன்படிக்கையை நிலைநாட்டுகிறேன்... நான் ஏற்படுத்திய உடன்படிக்கையின்
அடையாளமாக, என் வில்லை மேகத்தின்மேல் வைக்கிறேன்.” (தொடக்கநூல் 9: 8-13)
ஒவ்வோர்
ஆண்டும், தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று, இயேசு, சோதனைகளைச் சந்தித்த நிகழ்வைச் சிந்திக்க,
திருஅவை நம்மை அழைக்கிறது. தவக்காலத்தை, ‘மாற்றங்களைக்
கொணரும் வசந்தகாலம்’ என்ற வித்தியாசமான கோணத்தில்
சிந்திப்பதுபோல், சோதனைகளையும் கொஞ்சம்
வித்தியாசமாக சிந்திக்க முயற்சி செய்வோம்.
‘சோதனை’ என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும், அவ்விடத்தை விட்டு ஓடிவிடவேண்டும் என்ற
அச்சமே நம்மில் பலருக்கு தோன்றும். ஆறஅமர சிந்தித்தால், சோதனைகள் இல்லாத மனித வாழ்வு இல்லை என்ற
உண்மையை நாம் உணரலாம். இயேசுவே சோதனைகளுக்கு உட்படுத்தப்பட்டார். இயேசு சோதனைகளைச்
சந்தித்ததும், அவற்றை அவர் வென்றதும்,
இன்றைய நற்செய்தி (மாற்கு 1:12-15) நமக்குச் சொல்லித்தரும் நல்ல பாடங்கள்.
தவக்காலத்தின்
முதல் ஞாயிறன்று பகிரக்கூடிய மறையுரையைப் பற்றி இன்னொரு அருள்பணியாளரோடு நான் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.
‘சோதனை’ என்ற வார்த்தையை நான்
சொன்னதும், அவர் "சோதனை மேல்
சோதனை, போதுமடா சாமி" என்ற பழைய திரைப்படப் பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தார். தீர்க்கமுடியாத
பிரச்சனைகளில் சிக்கிய ஒரு வீட்டுத்தலைவன் பாடுவதாக இந்தப் பாடல் அமைந்துள்ளது. நம்மால்
செய்வதற்கு ஒன்றும் இல்லை என்ற நம்பிக்கையின்மையை, உள்ளத்தில் ஆழமாக ஊன்றிவிடும்
ஆபத்தான சொற்கள் இவை.
சோதனைகளை
நாம் எந்த கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கிறோம்? நோவா காலத்தில் வந்ததுபோல், தப்பித்துக்கொள்ள முடியாத
அளவு பெருகிவரும் ஒரு காட்டாற்று வெள்ளமாக, சோதனைகளையும், அதில் அடித்துச் செல்லப்படும்
பரிதாபமானப் பாவிகளாக நம்மையும் எண்ணிப் பார்க்கிறோம். இத்தகைய எண்ணங்களுக்கு
இடம்கொடுக்கும்போது, சோதனைகளுக்கு ஓர் அபூர்வ
சக்தியை நாம் தருகிறோம். சோதனைகளுக்கும், அவற்றின்
அடிப்படைக் காரணமான தீய சக்திக்கும் அளவுக்கு மீறிய முக்கியத்துவம் கொடுப்பதால், உள்ளத்தில்
நம்பிக்கை குலைகிறதே, அதுதான் இன்று நம்மில் பலர் சந்திக்கும் மாபெரும் சோதனை. சோதனைகள்
சக்தி வாய்ந்தவைதான். மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால், அவற்றை
எதிர்த்து நிற்கவும், அவற்றோடு போராடி வெற்றிபெறவும்,
நமக்கு சக்தி உள்ளது. இதையும் நாம் நம்பவேண்டும்.
நாம்
வாழும் உலகில், ஆக்கப்பூர்வமான செயல்கள், ஆயிரக்கணக்கில், ஒவ்வொரு நாளும் நடக்கின்றன.
ஆங்காங்கே தீயவைகளும், அழிவுகளும் நடக்கின்றன.
ஆனால், நல்ல நிகழ்வுகளை
காட்டுவது, விறுவிறுப்பைத் தராது
என்பதாலும், அவற்றால், இலாபம் இல்லை என்பதாலும், ஊடகங்கள், மீண்டும், மீண்டும், வன்முறைகளையும், குற்றங்களையும், விறுவிறுப்பானச் செய்திகளாகப்
படைக்கின்றன. ஊடகங்கள் காட்டிவரும் அந்நிகழ்வுகளின் தொகுப்பையே, ஒவ்வொரு நாளும் தொடர்ந்து பார்க்கும்போது, "ச்சே, என்ன உலகமிது" என்ற எண்ணம் ஆழமாகப்
பதிகிறது. "சோதனை மேல் சோதனை... போதுமடா சாமி." என்று நம்மைச் சொல்லவைத்து
விடுகின்றது.
இப்படி
ஓர் இயலாத்தன்மை ஒவ்வொரு நாளும் நமக்கு ஊட்டப்படும்போது, இந்த உலகத்தின் அழிவு சக்திகளுக்கு முன்
நாம் வெறும் பார்வையாளர்கள் தான்... நம்மால் எதுவும் செய்ய முடியாது என்ற தவறான
முடிவுக்கு நாம் வருகிறோம். இதுவே இன்று நம் மத்தியில் உள்ள பெரிய சோதனை. இந்தச் சோதனையை
முதலில் நாம் வெல்ல வேண்டும்.
தன் பணிவாழ்வைத் துவக்குவதற்கு முன்னதாகவே இயேசு சோதனைகளைச்
சந்தித்தார். சோதனைகளைக் கண்டு அவர் துவண்டு போயிருந்தால், அவர்
தன் மீட்புப் பணியைத் துவக்கியிருக்கவே மாட்டார். நல்லவேளை. இயேசு தனக்கு வந்த
சோதனைகளை இனம் கண்டு வென்றதால், துணிவுடன்
தன் பணிகளைத் துவக்கினார். அதிலும் குறிப்பாக, தன்
உறவினரும், முன்னோடியுமான யோவான் கைது செய்யப்பட்டதை அறிந்தபின், இயேசு, அவரது
கைது நிகழ்வால் மனம் தளர்ந்து போகாமல், "கடவுளின்
நற்செய்தியைப் பறைசாற்றிக்கொண்டே கலிலேயாவிற்கு வந்தார்" (மாற்கு
1:14) என்று இன்றைய நற்செய்தி சொல்கிறது.
"கலிலேயாவிற்கு வந்தார்"
என்ற சொற்களில் பொதிந்துள்ள பொருள், நாம்
சோதனைகளை எவ்வாறு சந்திக்கவேண்டும் என்பதற்கு மற்றுமொரு பாடமாக அமைகின்றது. யூதேயா, கலிலேயா
ஆகிய இரு பகுதிகளும், ஏரோது மன்னரின் ஆளுகைக்கு
உட்பட்டிருந்தன. தன் உறவினரான யோவானைக் கொலை செய்தது ஏரோது என்பதை அறிந்தும், அவரது
அதிகாரத்திற்கு கீழ் இருந்த கலிலேயாவிற்கு இயேசு வந்தார். அவர் அங்கு வந்தது, ஏரோதுக்கு
சவால் விடும் தன் துணிவைக் காட்டும் ஒரு வருகை அல்ல, மாறாக, தான்
பறைசாற்ற வந்த நற்செய்தியின் சக்தியால் அவர் அந்த முடிவை எடுத்தார்.
இயேசு சோதனைகளைத் துணிவுடன் சந்தித்து வென்றது, அதைத் தொடர்ந்து
நற்செய்தியை பறைசாற்ற சென்றது ஆகிய நிகழ்வுகள், நமக்கு நல்லதொரு பாடமாக அமைய
வேண்டும்.
நாம் துவங்கியிருக்கும் தவக்காலம், நம்
ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ‘மாற்றங்களைக் கொணரும் வசந்தகாலமாக’ விளங்க
இறைவனை வேண்டுவோம். இந்த மாற்றங்கள் நிகழவிடாமல், நம்மைத் தடுத்து நிறுத்தும்
மனத்தளர்வு என்ற சோதனையை வெல்வதற்கும், மனத்தளர்வில் ஆழ்ந்திருக்கும் இவ்வுலகிற்கு
நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுவதற்கும், தூய ஆவியார் நமக்கு துணிவை வழங்கவேண்டுமென்று
மன்றாடுவோம்.
