"Have you anything here to eat?"
3rd Sunday of Easter
‘The Power of Positive
Thinking’ is a famous book written by Rev. Norman Vincent Peale, a minister of
the Methodist Church. This book contains 17 chapters. Here are the titles of
some of the chapters found in this book: Believe in Yourself, A Peaceful
Mind Generates Power, Try Prayer Power, Stop Fuming and Fretting, Expect the
Best and Get It, Don’t Believe in Defeat, How to Use Faith in Healing… etc.
For us living in the 21st century, struggling with doubts and
delusion, this book, published in 1952, seems quite relevant.
According to Rev. Peale,
if one expects great things from God, one will receive great things from God.
Rev. Peale asserts that if we train ourselves to have faith in depth, it will
release an astonishing power in our life to produce miracles. According to the author, there
are some people who are figuratively swimming in a sea of troubles. They are so
discouraged and dismayed by so many things that it is impossible for them to
believe that a life-giving miracle could ever happen in their lives.
The disciples of Jesus
who were devastated by the events of their Lord’s passion and death were
similarly swimming in a sea of troubles fighting with the waves of doubts,
fears and despair. An Easter apparition was necessary to assure them of the
reality of a stupendous miracle – the Lord’s Resurrection. Last Sunday – the Divine Mercy Sunday – we reflected on how Jesus (mercy
personified) came to meet Thomas (doubt personified). We saw how Thomas,
overwhelmed by the invitation extended by the Master to touch Him, makes one of
the greatest proclamations of faith: “My Lord and my God!” (John
20:28)
Extreme joy and extreme sadness leave us stunned in
disbelief. “Oh, my God, I can’t believe this” is the cry of a person bursting
with joy or burning in agony. We see both these extremes in Thomas. We hear of
a similar situation in today’s Gospel (Luke 24:35-48): They (the
disciples) still disbelieved for joy, and wondered… What Jesus did with
the stupefied disciples was more stupefying. The same verse talks about this: And
while they still disbelieved for joy, and wondered, Jesus said to them,
"Have you anything here to eat?" (Luke 24:41)
The idea of the Resurrection was not a clear
concept for the disciples, born and brought up in the Jewish tradition. Jesus
could have easily taught them about the Resurrection by showing himself in all
his glory as he had done earlier on Mount Tabor. Such a revelation would have
cleared the doubts of the disciples once and for all. Jesus had other ideas. A
brilliant manifestation of his glory would have surely dazzled the disciples;
but, whether such a dazzling display would have left a lasting impression on
them? I wonder! Jesus, the master-par-excellence, chose to reveal the great
mystery of the Resurrection in a subtle, simple way that left lasting
impressions on the disciples and changed their life entirely.
“Have you anything here to eat?” was the way Jesus began his lessons on the Resurrection. In most of the
post-resurrection encounters of Jesus with his disciples, food became a central
element. Jesus sharing a meal with them can be seen from two perspectives.
The first perspective is drawn from our own life situations. When a family loses a dear one,
especially if it is the sudden death of a younger person, the family would be
devastated. The family members will neither eat nor sleep. Those who are close
to this family will somehow force the family members to eat something. I see
Jesus doing something similar among his disciples. The disciples of Jesus as
well as Mother Mary must have stopped eating after the tragedy at Calvary. So,
Jesus came to them to force them to eat by sharing a meal with them.
The second perspective comes from the way Jesus and his disciples had been sharing food during
their life together. Since their life had become very hectic, private moments
of sharing a meal must have become rare. When such ‘private moments’ arrived,
they were moments of deep sharing – not only sharing of food, but also sharing
of their inner selves. The peak moment of such a sharing occurred three days
back when Jesus shared the Paschal meal – the Last Supper – with his disciples.
It was during that meal that he had assured them of his continued presence in
the form of food – bread and wine… “Take and eat; this is my Body” (Mt.
26:26; Mk. 14:22). When Jesus met them after the Resurrection, he wanted to
remind them of that Special Supper. He also wanted to tell them that nothing
had changed. By sharing another meal with them, he assured them that his
presence continued with them.
Sharing of food, a very common feature in daily
life is not simply a filling of one’s stomach with some edible stuff. It is
filled with so many other aspects of human life. Especially, when a meal is
shared among those who are very close, food assumes a sacramental meaning.
Before sharing this meal, Jesus did another simple
thing among his disciples. Here is the first part of today’s gospel: As
they were saying this, Jesus himself stood among them. But they were startled
and frightened, and supposed that they saw a spirit. And he said to them,
"Why are you troubled, and why do questionings rise in your hearts? See my
hands and my feet, that it is I myself; handle me, and see; for a spirit has
not flesh and bones as you see that I have." And when he had said this, he
showed them his hands and his feet. And while they still disbelieved for joy,
and wondered, he said to them, "Have you anything here to eat?"
(Luke 24:36-41)
Jesus showed them his pierced hands and feet as
proof of his Resurrection, rather than the torn screen of the Temple or the
empty tomb. Once again, Jesus made the experience of his Resurrection much more
personal than a grand exhibition of his power and majesty. His pierced hands
and feet were a deeper testimony of his power of love than any other public
manifestation.
I am reminded of a lovely story from Tolstoy that
talks about ‘hands’: Tolstoy once told a story of a Czar and Czarina who
wished to honour the members of their court with a banquet. They sent out
invitations and requested that the guests come to the banquet carrying the
invitations in their hands. When they arrived at the banquet hall, the guests
were surprised to discover that the guards did not look at their invitations at
all. Instead, they examined their hands. The guests wondered about this. They
were also curious to see who the Czar and Czarina would choose as the ‘guest of
honour’ to sit between them at the banquet. They were astonished to see that it
was the old scrub woman who had worked to keep the palace clean for years. The
guards, having examined her hands, declared, "You have the proper
credentials to be the guest of honour. We can see your love and loyalty in your
hands."
The Risen Lord, sharing a meal, and showing His
wounded hands and feet had such a lasting impact on the disciples that they
became messengers of the Resurrection even to the point of laying down their
lives. The Risen Christ is not a magician who dazzles us momentarily by his
brilliance, but a Saviour who accompanies us in the day-to-day events of our
lives making a great difference!
Our closing
thoughts today revolve around April 14. Today, April 14, people belonging to the Tamil
culture celebrate the New Year Day. Every New Year helps us to begin anew with
new resolutions. These resolutions are usually linked to the betterment of
one’s personal life. But, there have been great thinkers and poets who have
also dreamt of the betterment of the human society in general. One such Tamil poet,
Bharathi Thasan, dreamt of a world where selfishness and war are to be weeded
out. In his poem ‘Puthiya Ulagam Seyvom’ meaning, ‘We shall create a new world’,
Bharathi Thasan says: “Let us uproot the obnoxious desire of war from the
world and create a new world order… Let us soak all our hearts in the river of
love and wash away the filth of selfishness”
These lines of
Bharathi Thasan sound all the more relevant, since, April 14, is also observed
as the ‘Global Day of Action on Military Spending (GDAMS)’. Each year,
the Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) releases a report
on global military spending. The recent report released by SIPRI on 24 April
2023 says: Total global military expenditure increased by 3.7 per cent in
real terms in 2022, to reach a new high of $2240 billion. Military expenditure
in Europe saw its steepest year-on-year increase in at least 30 years. The
three largest spenders in 2022—the United States, China and Russia—accounted
for 56 per cent of the world total... India’s military spending of $81.4
billion was the fourth highest in the world (after the United States, China
and Russia). It was 6.0 per cent more than in 2021.
“A World Without War –
The history, politics and resolution of conflicts”, published in 2022, is a
powerful book written by Sundeep Waslekar, the President of Strategic Foresight
Group (SFG), a think-tank based in India that advises governments and
institutions around the world on managing future challenges. The author says
that we may survive terrorist attacks, climate change and pandemics, but
humankind cannot survive a global war that uses nuclear weapons. The threat of
a nuclear war may seem distant to many, but the truth is that in many countries
a single leader (a dangerous and deranged person like Xi Jinping, Vladimir
Putin, Kim Jong Un) or a small group of leaders (like BJP, RSS, VHP,
ISIS) has the power to set off a nuclear attack. The risk of a war is very
real, and has the potential to end human civilization.
It is painful to learn
that military spending increased even during the pandemic. Unfortunately, it
increased after Ukraine was invaded. When Vladimir Putin, the Russian President
began invading Ukraine as a result of his madness to extend his power, instead
of condemning his actions or stopping this senseless aggression, quite a few
countries have allotted more funds to buy military equipment. If the total
global military expenditure (more than 2 trillion dollars) is spent to ‘wage
war’ against poverty, our world will become a safer place for everyone.
Pope Francis, on his return flight from Malta (2,3
April, 2022), spoke to the journalists about the war in Ukraine and how we seem
to love war and spend money to buy more war weapons. Here are his words:
Every war stems from an injustice, always, because
that is the pattern of war. This is not a pattern for peace. For example,
making investments to buy weapons. Some people say: ‘But we need them to defend
ourselves.’ This is the pattern of war. When World War II ended everyone
breathed "never more war". There began a wave of work for peace with
the goodwill not to give weapons, atomic weapons, after Hiroshima and Nagasaki.
There existed a great goodwill.
Seventy years later we have forgotten all that.
That's how the pattern of war imposes itself. There was so much hope in the
work of the United Nations then. But the pattern of war has imposed itself
again. We cannot imagine another pattern. We are not used to thinking of the
pattern of peace anymore.
We pray on the New Year Day of the Tamil speaking
world that peace may be restored in Gaza, Ukraine, Syria and all the countries,
dying, day after day, under constant bombardment. We also pray that the
Elections in India, beginning on April 19 and ending on June 1, may be
conducted with fairness and that sensible leaders be elected to govern the
greatest democracy in the world!
A World Free from Wars
உயிர்ப்புக்காலம் 3ம் ஞாயிறு
‘The Power of Positive Thinking’, அதாவது, 'நேர்மறை சிந்தனைகளின் சக்தி' என்ற புகழ்பெற்ற நூல், 1952ம் ஆண்டு வெளியானது. மெத்தடிஸ்ட்
சபையின் போதகரான நார்மன் வின்சென்ட் பீல் (Norman
Vincent Peale) அவர்கள் உருவாக்கிய இந்நூலில், 17 பிரிவுகள் உள்ளன. ஒரு
சில பிரிவுகளின் தலைப்புக்கள் இதோ: 'உன்னையே நீ நம்பு', அமைதி நிறைந்த சிந்தனை சக்தியை உருவாக்குகிறது, இறைவேண்டலின் சக்தியை முயன்று பார், புலம்புவதை கைவிடு, தோல்வியை நம்பாதே... 21ம் நூற்றாண்டில், சந்தேகத்தோடு போராடிக்கொண்டிருக்கும் நமக்குத் தேவையான
பல பாடங்கள் இந்நூலில் காணக்கிடக்கின்றன.
போதகர் பீல் அவர்கள் கூறும் ஒரு சில
எண்ணங்கள் இதோ: கடவுளிடமிருந்து பெரிய செயல்களை எதிர்பார்த்தால், கடவுளிடமிருந்து பெரிய செயல்கள் நம்மை வந்து சேரும். நம் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் நம்பிக்கையை
வளர்த்துக்கொண்டால், அது, நம் வாழ்வில் புதுமைகளை உருவாக்கும். பிரச்சனைகள் என்ற
கடலில் தத்தளிக்கும் பலரை நாம் காண்கிறோம். தங்கள் வாழ்வில் புதுமைகள் நிகழப்போவதில்லை
என்ற முடிவுக்கு வந்தவர்கள் இவர்கள்.
கல்வாரிக் கொடுமைகளைக் கண்ட இயேசுவின்
சீடர்கள், இத்தகைய ஒரு மனநிலையில் இருந்தனர். அவர்களைத் தேடிவந்த
இயேசு, தன் உயிர்ப்பின் சக்தியை அவர்கள் உணர்வதற்கு வழி செய்தார். கடந்த ஞாயிறு - இறை
இரக்கத்தின் ஞாயிறு - சந்தேகக் கடலில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்த சீடர் தோமாவை இயேசு சந்திக்க
வந்த நிகழ்வைச் சிந்தித்தோம். அந்த சந்திப்பில், தோமாவிடம் உருவான மாற்றத்தையும் சிந்தித்தோம்.
இயேசுவின் உயிர்ப்பை சந்தேகத்தோடு அணுகிய தோமாவை, இயேசு, மகிழ்வின் சிகரத்திற்கு
அழைத்துச் சென்றார். மகிழ்வின் சிகரத்தில் அவர், "நீரே என் ஆண்டவர், நீரே என் கடவுள்" (யோவான் 20:28) என்ற மிக உன்னதமான நம்பிக்கை அறிக்கையை வெளியிட்டார்.
மகிழ்வு, துயரம் ஆகிய உணர்வுகளின்
உச்சங்களில் நாம் நம்ப முடியாமல், செயலிழந்து உறைந்து
போகிறோம். “Oh my God, I can't believe
this” “கடவுளே, என்னால் இதை நம்பவே முடியவில்லை” என்று மகிழ்வின் உச்சத்தில் நாம் கத்தியிருக்கிறோம்.
இதே வார்த்தைகளை, துயரத்தின் உச்சத்திலும் நாம் சொல்லிக் கதறியிருக்கிறோம். மகிழ்வு, துயரம் இரண்டின் உச்சநிலைகளும் நம்ப முடியாத ஒரு நிலைக்கு நம்மைத் தள்ளிவிடுகின்றன.
அத்தகைய ஒரு நிலையில் இருந்த தோமாவை நாம் சென்ற ஞாயிறு நற்செய்தியில் சந்தித்தோம்.
அதேவண்ணம், மகிழ்வின் உச்சிக்குத் தள்ளப்பட்ட இயேசுவின் சீடர்களைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில்
(லூக்கா நற்செய்தி 24:35-48) நாம் இவ்வாறு வாசிக்கிறோம்: “சீடர்களோ மகிழ்ச்சி
மேலிட்டு, நம்பமுடியாதவர்களாய், வியப்புக்குள்ளாகி இருந்தார்கள்.” (லூக்கா 24:41)
தனது உயிர்ப்பை நம்பமுடியாத அளவு வியப்பும், மகிழ்வும் அடைந்த சீடர்களை
இன்னும் அதிகமாய் வியப்பில் ஆழ்த்தி,
உயிர்ப்பின் வல்லமையை இயேசு அவர்களுக்குக் காட்டியிருக்கவேண்டும்.
அதற்குப் பதிலாக, தன் உயிர்ப்பை நிரூபிக்க இயேசு செய்தது மிகவும் எளிமையான, சர்வ சாதாரணமான ஒரு
செயல். இது நம்மை மேலும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துகிறது. “உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம்
ஏதேனும் உண்டா?” என்று இயேசு கேட்கிறார்.
உயிர்த்தபின் இயேசு தன் சீடர்களைச் சந்தித்த பல நிகழ்வுகளில் உணவு ஒரு முக்கிய அங்கமாகிறது.
தன் உயிர்ப்பை நிரூபிக்க, சீடர்களின் நம்பிக்கையை வளர்க்க, இயேசு, உணவை ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்தியதை, நாம்
இரு கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்.
முதல் கோணம்: பொதுவாக எந்த ஒரு
குடும்பத்திலும் நிகழ்வது. ஒரு வீட்டில் மரணம் நிகழ்ந்தால், அதுவும் வாழவேண்டிய
வயதில் ஒருவர் மரணம் அடைந்தால், அந்தக் குடும்பத்தில் இருக்கும் மற்றவர்கள் தாங்கமுடியாத துயரத்தில் மூழ்குவர்.
அவர்களின் எண்ணங்களிலிருந்து உணவும்,
உறக்கமும் விடைபெறும். இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழலில், அக்குடும்பத்தினர்
மீது ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்டவர்கள், எப்பாடு பட்டாவது அவர்கள் உண்பதற்கு வழிவகை செய்வர்.
இந்தக் கோணத்தில் நாம் இயேசுவின் செயலைச் சிந்திக்கலாம். கல்வாரி
நிகழ்வுகளுக்குப்பின் மனமுடைந்து போயிருக்கும் சீடர்களும், அன்னை மரியாவும் கடந்த
மூன்று நாட்களாக உண்ணாமல் இருந்ததால்,
அவர்களை மீண்டும் உண்ணும்படி வற்புறுத்தவே இயேசு உணவைப் பற்றிப்
பேசுகிறாரோ என்று நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். பரிவுள்ள ஒரு தாயின் அன்பு, உயிர்த்த இயேசுவில்
தொடர்வதைக் காணலாம்.
இரண்டாவது கோணம்: இயேசுவும் அவரது சீடர்களும் கடந்த மூன்று ஆண்டுகள் பணிவாழ்வில் அதிகம் மூழ்கிப்
போயிருந்தவர்கள். பலநாட்கள் பணியில் அதிக நேரம் செலவழித்ததால், உண்பதற்கு நேரமோ, சூழலோ சரிவர அமையாமல்
தவித்துள்ளனர். அவர்களது பணியால், இறுதி சில மாதங்கள் பகையும் சூழ்ந்தது. எனவே, நிம்மதியாக ஓர் இடத்தில்
அமர்ந்து உணவு உண்ட நேரங்கள் மிகக் குறைவே. அப்படி அவர்கள் சேர்ந்து உணவு உண்ட அரிய
நேரங்களில், அவர்கள் மத்தியில் உணவு மட்டும் பகிரப்படவில்லை, உணர்வுகளும் பகிரப்பட்டன.
இந்த ஆழமான பரிமாற்றங்களின் உச்சமாக மூன்று நாட்களுக்கு முன் அவர்கள் உண்ட அந்த இறுதி
பாஸ்கா இரவுணவு அமைந்தது. அந்த இறுதி இரவுணவின் தாக்கம் இன்னும் அவர்கள் மனதில் ஆழமாய்ப்
பதிந்திருந்தது. ஆழ்ந்த உறவுகளை, உண்மைகளை வெளிப்படுத்திய அந்த இரவுணவை மீண்டும் அவர்களுக்கு நினைவுறுத்த, இயேசு உயிர்த்தபின்பும்
அவர்களோடு உணவருந்த வந்திருந்தார் என்றும் எண்ணிப் பார்க்கலாம்.
தன் பிரசன்னத்தை உலகில் தொடர்ந்து நிலைநிறுத்த, இறுதி இரவு உணவின்போது
இயேசு உணவைப் பயன்படுத்தினார். உயிர்ப்புக்குப் பின் தனது பிரசன்னம் தொடர்கிறது என்பதை
மீண்டும் அவர்களுக்கு வலியுறுத்திக் கூறுவதற்காக இயேசு உணவை மீண்டும் பயன்படுத்துகிறார்.
உயிர்ப்பு என்பது நம்மை வியப்பிலும் பிரமிப்பிலும் ஆழ்த்தும் ஒரு பெரிய மந்திரச் செயல்
அல்ல. அது வெகு சாதாரண அன்றாட வாழ்வில் நம்முடன் இணைந்த ஓர் அற்புதம் என்ற ஓர் உண்மையை
இந்த உணவுப் பகிர்தலில் இயேசு சொல்லித்தந்தார். இந்த நிகழ்வின் வழியே, இயேசு, தன் சீடர்களிடம்
சொல்லாமல் சொன்னது இதுதான்: "கல்வாரிச் சிலுவையும், கல்லறையும் நம் உறவை
அறுத்துவிட்டதென நீங்கள் எண்ணுகிறீர்கள். சிலுவையும், கல்லறையும் நம் உறவை
அழித்துவிட முடியாது. உங்களுடன் இத்தனை ஆண்டுகள்
வாழ்ந்த நான், இதோ உங்களோடு வாழ்வைத் தொடர வந்துள்ளேன். எனவே, உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம்
ஏதேனும் உண்டா?" என்று இயேசு கேட்டார். உணவின் வழியாக, உயிர்ப்பைப்பற்றி, தொடரும் தன் உறவைப்பற்றி இதைவிட அழகான பாடங்கள் சொல்லித்தர முடியுமா
என்பது சந்தேகம்தான்.
உணவின் வழியாக உயிர்ப்பின் பெரும் உண்மையைக் கூறிய இயேசு, அதற்கு முன்னதாக, காயப்பட்ட தன் கரங்களையும், கால்களையும் சீடர்களுக்குக்
காட்டுகிறார். இதை இன்றைய நற்செய்தியின் துவக்கத்தில் நாம் காண்கிறோம். (லூக்கா
24:36-40) காயப்பட்ட இயேசுவின் கரங்களும், கால்களும் அவரது
உயிர்ப்பின் எளிமையான அடையாளங்கள். Tolstoy அவர்கள் எழுதிய ஒரு
சிறுகதை நினைவுக்கு வருகிறது.
ஒரு நாட்டின் அரசன் தன் அவையில் பணிபுரியும் அனைவருக்கும் விருந்தொன்றை
ஏற்பாடு செய்தார். அனைவருக்கும் அழைப்பிதழை அனுப்பினார். விருந்துக்கு வருபவர்கள் தங்கள்
அழைப்பிதழைக் கையோடு கொண்டு வரவேண்டும் என்றும் வேண்டுகோள் விடுத்தார். அந்த விருந்தில்
அரசனுக்கு அருகில் அமரும் வாய்ப்பு யாருக்குக் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அனைவரும்
அழைப்பிதழைக் கொண்டு வந்திருந்தனர். விருந்து மண்டபத்தில் நுழைந்தபோது, அவர்களுக்கு ஆச்சரியம்
ஒன்று காத்திருந்தது. வாயில் காப்பவர்கள் அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த அழைப்பிதழைப்
பார்க்கவில்லை, மாறாக, அவர்கள் உள்ளங்கைகளைப் பார்த்தனர். ஒவ்வொரு நாளும் அரண்மனையைக் கூட்டி, கழுவி சுத்தம் செய்யும்
பணிப்பெண்ணின் கைகளைப் பார்த்த வீரர்கள், "அரசரின் சிறப்பு விருந்தினராக
அமரும் வாய்ப்பு உங்களுக்கே உள்ளது. அரசர் மீது நீங்கள் கொண்டுள்ள விசுவாசமும், அன்பும் உங்கள் கைகளில்
தெரிகிறது" என்று சொல்லி,
அவரை அழைத்துச் சென்று அரசனுக்கு அருகே அமரவைத்தனர்.
வெடித்துச் சிதறிய கல்லறை, மேலிருந்து கீழ்வரை
இரண்டாகக் கிழிந்த திருக்கோவிலின் திரை என்ற அடையாளங்களைவிட, ஆணிகள் அறைந்த இயேசுவின்
காயப்பட்ட கரங்களும், கால்களும் சீடர்களின் மனங்களில் உயிர்ப்பின் அடையாளங்களாய் ஆழமாய்ப் பதிந்தன.
உயிர்ப்பு என்ற ஆழமான ஓர் உண்மையை வெகு வெகு எளிதான வாழ்வு அனுபவங்களின்
வழியாக இயேசு எடுத்துரைத்ததால், சீடர்களின் உள்ளங்களில் இந்த மறையுண்மை வெகு ஆழமாகப் பதிந்தது. இந்த மறையுண்மைக்காக
தங்கள் உயிரையும் தியாகம் செய்யும் அளவுக்கு அவர்கள் வாழ்வு மாறியது. உயிர்ப்பை ஒரு
மாயச் சக்தியாக இறைமகன் இயேசு காட்டியிருந்தால், ஒரு நொடிப்பொழுது வியப்பில்
சீடர்கள் பரவசம் அடைந்திருக்கலாம். ஆனால், அவர்கள் வாழ்வு மாறியிருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். வாழ்வை
மாற்றும் ஒரு சக்தியாக இயேசு உயிர்ப்பைக் காட்டியதால், அதன் தாக்கம், சீடர்களின்
வாழ்வு முழுவதும் தொடர்ந்தது.
மனித உறவுகளை அறுப்பதில் மிகவும் உறுதியான, முடிவான துண்டிப்பு
சாவு என்று நாம் நம்புகிறோம். அந்தச் சாவும் உண்மையிலேயே ஒரு முடிவு அல்ல, கல்லறைக்குப் பின்னும்
உறவுகள் தொடரும் என்பதைக் கூறும் மறையுண்மையே உயிர்ப்பு. அந்த மறையுண்மையை உணவு, காயப்பட்ட கரங்கள், கால்கள் போன்ற எளிதான
மனித நிகழ்வுகளின் மூலம் இயேசு இன்று நமக்குச் சொல்லித் தந்ததற்காக அவருக்கு நன்றி
சொல்வோம்.
கடவுள் மந்திர மாயங்கள் செய்யும் மந்திரவாதி அல்ல. நம் வாழ்வில்
தொடர்ந்து மாற்றங்கள் செய்யும் அன்பர் அவர்.
மாயங்கள் செய்து மலைக்க வைப்பது மந்திரவாதியின் கைவண்ணம்.
வாழ்வில் மாற்றங்கள் செய்து நிலைக்க வைப்பது இறைவனின் அருள்வண்ணம்.
நம் சிந்தனைகளை, ஏப்ரல் 14ம் தேதியை நோக்கி திருப்புவோம். ஏப்ரல்
14, இஞ்ஞாயிறன்று, தமிழ் புத்தாண்டு நாளைக் கொண்டாடுகிறோம். பொதுவாக,
புத்தாண்டு நாளன்று, வாக்குறுதிகள் எடுப்பது, பல கலாச்சாரங்களிலும் காணப்படும் வழக்கம்.
ஒவ்வொருவரும் தங்கள் தனிப்பட்ட வாழ்வை மேம்படுத்த எடுக்கப்படும் வாக்குறுதிகள் இவை.
தனிப்பட்ட வாழ்வை மட்டுமல்ல, சமுதாய வாழ்வையும் மேம்படுத்த, கனவுகள் தேவை, கனவுகளை நனவாக்க மன
உறுதியுடன் கூடிய வாக்குறுதிகள் தேவை. தமிழ் நாட்டுக்கு மட்டுமல்ல, இந்தியாவுக்கும், இவ்வுலகிற்கும் தேவையான கனவை, வாக்குறுதியாக முழங்கிச் சென்றுள்ளார், புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசன். அவர் முழங்கிய வாக்குறுதி இதோ:
புதியதோர் உலகம் செய்வோம் - கெட்ட
போரிடும் உலகத்தை வேரொடு சாய்ப்போம்...
இதயம் எலாம் அன்பு நதியினில் நனைப்போம்
‘இது எனது’ எனும் ஓர் கொடுமையைத்
தவிர்ப்போம்
(பாரதிதாசன் கவிதைகள்
58, புதிய உலகு செய்வோம்)
பாரதிதாசனின் இவ்வரிகளை இவ்வேளையில் எண்ணிப்பார்க்க மற்றொரு
முக்கியக் காரணம் உண்டு. உலகின் பல நாடுகளில், ஏப்ரல் 14ம் தேதி ஓர் உலக நாள் கடைபிடிக்கப்படுகின்றது. "இராணுவச் செலவை
எதிர்க்கும் நாள்" உலகின் பல நாடுகளில் கடைபிடிக்கப்படுகின்றது. Stockholm International Peace Research Institute
(SIPRI) என்ற ஆய்வு நிறுவனம், ஒவ்வோர் ஆண்டும் இராணுவச் செலவைக் குறித்தப் புள்ளிவிவரங்களை
வெளியிடுகிறது. இந்நிறுவனம், 2023ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம் வெளியிட்ட அறிக்கையில், 2022ம் ஆண்டு, உலக நாடுகள் இராணுவத்திற்கு செலவிட்ட மொத்தத்
தொகை... 2,24,000 கோடி டாலர்கள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளது.
2020ம் ஆண்டு,
உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும் கோவிட் 19 பெருந்தொற்று பெரும் பொருளாதாரச்
சரிவை ஏற்படுத்தியதால் பல்வேறு நாடுகளில் மக்கள்நலத் திட்டங்கள் பல நிறுத்தப்பட்ட நேரத்திலும், இராணுவச் செலவில் மட்டும்
அரசுகள் கூடுதல் நிதியை ஒதுக்கிவைத்தன என்பதை அறியும்போது, வேதனைப்படுகிறோம்.
2022ம் ஆண்டில் இராணுவத்திற்கு உலக நாடுகள் செலவிட்ட 2,24,000
கோடி டாலர்கள், அதாவது, 1,86,38,760 கோடி ரூபாய் என்ற தொகையில் பத்தில் ஒரு பகுதியையாகிலும்,
மக்களின் வறுமை, பசி ஆகியவற்றைப் போக்கும் திட்டங்களுக்குச் செலவிட்டிருந்தால்,
குறிப்பாக, கோவிட் பெருந்தொற்றினால் தங்கள் வாழ்வாதாரம் அனைத்தையும் இழந்திருந்த
மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளை நிறைவேற்றும் திட்டங்களுக்குச் செலவிட்டிருந்தால், அனைவரும்
பாதுகாப்பு உணர்வுடன் வாழ்ந்திருக்கமுடியும். உலகில் போர் என்ற எண்ணமே எழாமல்
போயிருக்கும்... இல்லையா?
2022ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் 2,3 ஆகிய இரு
நாள்கள், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், மால்டா நாட்டில் தன் திருத்தூதுப் பயணத்தை
நிறைவுசெய்து, உரோம் நகருக்குத் திரும்பி வந்த விமானப் பயணத்தில், தன் வழக்கப்படி,
செய்தியாளர்களிடம் பேசினார். உக்ரைன் நாட்டில் துவங்கியிருந்த போரைப்பற்றிய கேள்வி
எழுந்தபோது, அவர் சொன்ன கருத்துக்கள் நம்மைச் சிந்திக்க தூண்டுகின்றன:
"இரண்டாவது உலகப்போர் முடிவுற்றபோது, 'இனி ஒருபோதும் போர் கிடையாது' என்ற உறுதியான உள்ளத்துடன்,
ஐ.நா. அவையும், உலக நாடுகள் பலவும் அமைதியின் பல்வேறு முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர். ஜப்பான் நாட்டின்
ஹிரோஷிமா, நாகசாகி நகரங்களில் அணுகுண்டு உருவாக்கிய அழிவுகளைக் கண்ணுற்ற
உலகத் தலைவர்கள், அணு ஆயுத ஒழிப்பு குறித்து பேசிவந்தனர். ஆனால், 70 ஆண்டுகளுக்குப் பின்,
மீண்டும் உலகத்தலைவர்கள், அணு ஆயுதங்களையும், வேறு இராணுவக் கருவிகளையும் வாங்கிக் குவிக்கின்றனர்.
போரிடுவது, இன்றைய உலகில் ஊறிப்போன ஒரு கலாச்சாரமாக மாறிவிட்டது.
தன் உடன்பிறந்த ஆபேலைப் கொன்ற காயினின் கொலை வெறியே நமக்குள் ஆழப் புதைந்துள்ளது" என்று கூறினார் திருத்தந்தை.
போர்க்கருவிகள் எல்லாம் அழிக்கப்பட்டு, போரே இல்லாமல் போகும் புத்தம் புது பூமி என்ற கனவை நனவாக்க இறைமகன் இயேசு உயிர்த்தெழுந்தார்.
“உங்களுக்கு அமைதி உரித்தாகுக!” என்பதை தன் உயிர்ப்பிற்குப்பின்
நிகழ்ந்த சந்திப்புகளில் கூறிய இயேசு, அமைதியின் அரசராய் நாம் வாழும் இல்லங்களில், ஊர்களில், நகரங்களில், இந்த உலகத்தில் நுழைய
வேண்டுவோம். குறிப்பாக, உக்ரைன், காசா, சிரியா ஆகிய நாடுகளில் அமைதியின் அரசனாம்
இயேசு வலம்வர வேண்டும் என்று சிறப்பாக மன்றாடுவோம்.
ஏப்ரல் 19, வருகிற வெள்ளி முதல், ஜூன் 1ம் தேதி முடிய
இந்தியாவில் நடைபெறும் தேர்தல்கள், நேர்மையுடன் நடைபெறவும், நல்ல தலைவர்களைத்
தேர்ந்தெடுக்கும் தெளிவை மக்கள் பெறவும், தமிழ் புத்தாண்டில் நாம் செபிப்போம்.