Giver… Gift… in the proper order பரிசளிப்பவர்... பரிசு...

http://pastorsstudy.blogspot.com/

Last Sunday and this Sunday we have passages form John’s Gospel – the farewell discourse of Jesus. It is worth spending some time on the word ‘farewell’. The expressions we use while parting, are quite meaningful. The word ‘Goodbye’ implies ‘God be with you’. The word ‘Farewell’ implies that we wish the person leaving us to fare well in life. Jesus, in his goodbye-farewell discourse expresses all these sentiments. He wishes the presence of God for his disciples and he also wishes that they fare well in the days to come – the days of his Passion. (Remember this farewell discourse was given during the Last Supper!) Last Sunday Jesus promised God’s home for all of them. In today’s gospel he promises the Holy Spirit, the Comforter, the Counsellor… the Paraclete (a special Greek word that combines ideas of protection, defence, guidance, counsel etc.)

Promising good things while on the point of departure reminds me of a common experience most of us would have had at home. Here is a common scene of this experience. It is morning time. Dad or Mom need to go to the office. The child is sad that she has to miss them for the day. Parents make a promise that when they come home that evening, they would get an ice cream, or a doll or … something that would make the child happy. Once this promise is given, the child gives a reluctant green signal for the parent to proceed to work.
It is good to analyse this promise a bit. What makes this promise a happy expectation for the child? The things promised or the return of the person who promised such things? I guess it is the combination of both. Imagine if the parent is unable to return home as promised, but instead sends the promised ice cream or a doll through some one else. I doubt whether this would make the child happy. On the other hand, imagine the parent returning home carrying the promised stuff. The joy of the child is doubled. I would like to draw a parallel between this common experience and the farewell discourse of Jesus. Jesus promises not only a place in the Father’s house (last week’s gospel) but a life where they would all be together. In today’s gospel too he promises the Holy Spirit and follows this up with the famous sentence: “I will not leave you as orphans; I will come to you.” (John 14: 18)
Father James Gilhooley, in his homily on today’s gospel, talks of Jesus coming home to us with the gifts. He uses a lovely imagery. “Then He will come and ring our bell loudly with His elbow. His hands will be filled with gifts.” Jesus is not a Santa Claus who leaves the gifts under the Christmas Tree and disappears. He would be more like the parent who comes home in the evening carrying the promised gifts. We shall have the gift as well as the giver… double bonus! It is quite significant that Jesus made these promises during the Last Supper where, as we know well, He was more than happy to give himself as a gift.
When we talk of gift and giver, I am reminded of the famous proverb: ‘Don’t look a gift horse in the mouth’. Many of us do pay lots of attention to the gifts. Some of us even spend – rather, waste – lots of time in how our gifts are wrapped. Gift-wrappers distract us from appreciating the gift. In the same way, gifts distract us from appreciating the giver. Hope we have the wisdom to appreciate the giver and the gifts… in that order!

 
நாம் வீட்டை விட்டு வெளியே கிளம்பும்போது, அம்மா, அப்பா அல்லது குடும்பத்தினரிடம் சொல்வது என்ன? "அம்மா, போயிட்டு வரேன்." என்பதே நம் வழக்கமான சொற்கள். யாராவது "நான் போறேன்" என்று சொன்னால், அதை அபசகுனமான வார்த்தைகள் என்று சொல்கிறோம், அல்லது அப்படி சொல்பவர் கோபத்தில் இருக்கிறார் என்பதைப் புரிந்து கொள்கிறோம். நமது தமிழ் இலக்கியங்களிலும் போருக்குப் புறப்படும் மகனிடமும் தாய் "சென்று வா மகனே, வென்று வா." என்று சொல்லியே அனுப்பி வைத்ததாகக் காண்கிறோம். யாரும் நம்மைவிட்டுப் பிரிந்து செல்லும்போது, அவர்கள் திரும்பி வருவர் என்று எண்ணத்தில் அனுப்பி வைப்பதே நம்பிக்கையைத் தரும் ஒரு மனநிலை.

"போயிட்டு வரேன்" என்ற சொற்களைப் போல் ஆங்கிலத்திலும், தமிழிலும் பிரிந்து செல்வதை உணர்த்தும் பல அழகான வார்த்தைகள் உள்ளன. ஆங்கிலத்தில் 'Goodbye' அல்லது 'Farewell' என்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறோம். Goodbye என்ற வார்த்தையில் பொதிந்திருக்கும் சொற்கள், எண்ணங்கள் 'God be with you' என்று சொல்வார்கள். பிரிந்து செல்பவர் நலமாக, மகிழ்வாக இருக்கும்படி ஆசீர்வதிக்கும் வார்த்தைகள் Farewell என்ற வார்த்தையில் உண்டென்று நாம் உணரலாம்.
தமிழில் நாம் 'பிரியாவிடை' என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறோம். 'நான் உன்னைவிட்டு இப்போதைக்கு விடை பெறுகிறேன். ஆனால், உன்னைவிட்டு, இந்த வீட்டை விட்டு நான் பிரியவில்லை' என்பவைகளைச் சொல்லாமல் சொல்வது 'பிரியாவிடை' என்ற அந்தச் சொல். இயேசு தன் சீடர்களுக்கு இறுதி இரவுணவில் சொன்ன பிரியாவிடையை சென்ற வாரமும் இந்த வாரமும் நாம் நற்செய்தியாக வாசிக்கிறோம்: "நான் உங்களைத் திக்கற்றவர்களாக விடமாட்டேன். உங்களிடம் திரும்பி வருவேன்." (யோவான் 14: 18) என்ற வார்த்தைகளை இன்றைய நற்செய்தியில் கேட்கிறோம்.
"நான் போய் உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்தபின் திரும்பி வந்து உங்களை என்னிடம் அழைத்துக் கொள்வேன். அப்போது நான் இருக்கும் இடத்திலேயே நீங்களும் இருப்பீர்கள்." (யோவான் 14: 3) என்ற வார்த்தைகளை சென்ற வாரம் நற்செய்தியில் கேட்டோம். சென்ற வாரம் தன் சீடர்களுடன் தான் நிரந்தரமாய்த் தங்கப்போகும் தந்தையின் இல்லத்தைப் பற்றி இயேசு பேசினார். இந்த வாரம் தான் சென்றபின் அவர்கள் பெறப்போகும் துணையாளரைப் பற்றி இயேசு பேசுகிறார்: "உங்களோடு என்றும் இருக்கும் படி மற்றொரு துணையாளரை உங்களுக்குத் தருமாறு நான் தந்தையிடம் கேட்பேன். தந்தை அவரை உங்களுக்கு அருள்வார்." (யோவான் 14: 16)
இயேசு தன் சீடர்களுக்குக் கூறிய இந்த பிரியாவிடை நமது இல்லங்களில் நடைபெறும் ஒரு காட்சியை என் மனக்கண் முன் கொண்டு வருகிறது. அப்பா, அல்லது அம்மா வேலைக்குக் கிளம்புகிறார்கள், அல்லது ஊருக்குக் கிளம்புகிறார்கள். ஓரளவு விவரம் தெரிந்த தங்கள் குழந்தைகளைத் தாத்தா, அல்லது பாட்டியிடம் விட்டுவிட்டுச் செல்லும் ஒரு காட்சி இது. அவர்கள் கிளம்பும்போது குழந்தை அழுதால், பெற்றோர் அந்தக் குழந்தைக்கு சில வாக்குறுதிகளைத் தருவார்கள். திரும்பி வரும்போது மிட்டாய், சாக்லேட், பொம்மை வாங்கி வருவதாக இந்த வாக்குறுதிகள் இருக்கும். பல நேரங்களில் குழந்தைகள் இந்த வாக்குறுதிகளால் சமாதானம் அடைந்து பெற்றோருக்குப் பிரியாவிடை அளிப்பார்கள்.
பெற்றோர் தந்த வாக்குறுதிகளில் குழந்தைக்கு எது மிகவும் பிடித்த பகுதியாக இருக்கும் என்று சிந்திக்கலாம். அவர்கள் வாங்கி வரப்போகும் பொருட்கள் குழந்தைக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருமா, அல்லது அந்தப் பொருட்களுடன் தாயோ தந்தையோ மீண்டும் வீட்டுக்கு வருவார்கள் என்பது குழந்தைக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருமா? ஒருவேளை, தாயோ தந்தையோ திரும்பி வராமல், அந்தப் பொருட்களைத் தபால் மூலமோ அல்லது வேறொவர் மூலமோ அனுப்பிவைத்தால், குழந்தைகள் முழு மகிழ்ச்சி அடைவார்களா என்பது சந்தேகம்தான். ஆனால், பரிசுப் பொருட்களைத் தாங்கியவண்ணம் தாயோ, தந்தையோ மீண்டும் வீடு திரும்புவதைக் காணும் குழந்தைகளின் மகிழ்ச்சி பல மடங்காகும். இந்த வாரமும், சென்ற வாரமும் இயேசு கனிவு மிகுந்த ஒரு பெற்றோரைப் போல், நண்பரைப் போல் தன் சீடர்களுக்கு இது போன்ற வாக்குறுதிகளை அளிக்கிறார்.
என் தந்தையின் இல்லத்தில் நான் உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்வேன் என்றும், தூய ஆவியாரைத் தருவேன் என்றும் மட்டும் இயேசு சொல்லியிருந்தால், சீடர்களின் மனங்கள் மகிழ்ந்திருக்குமா என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், இவ்விரு வாக்குறுதிகளோடு, தான் திரும்பி வந்து அவர்களை அழைத்துச் செல்வதாகவும், அவர்களோடு என்றும் இருப்பதாகவும் இயேசு சொன்ன சொற்களே சீடர்களின் மனதில் இன்னும் அதிகமான நிறைவை, நம்பிக்கையைத் தந்த சொற்கள்.
பரிசுகள் பலவற்றை ஏந்திக் கொண்டு, இயேசு நம் இல்லம் தேடி, உள்ளம் தேடி வருவதை ஓர் ஆன்மீக எழுத்தாளர் அழகாக விவரிக்கிறார்.... நம் இல்லம் தேடி வரும் இயேசு, தன் முழங்கையை வைத்து நம் இல்லத்தின் அழைப்பு மணியை அழுத்துவாராம். காரணம் என்ன? அவரது இரு கைகளிலும் பரிசுகள் குவிந்திருப்பதால், அவரது கரமோ, விரல்களோ அழைப்பு மணியை அழுத்தும் நிலையில் இல்லை என்பதே காரணம். அழகான கற்பனை இது.
பரிசுகளைப் பற்றி, கை நிறைய பரிசுகளைச் சுமந்து வரும் இயேசுவைப் பற்றி பேசும்போது, ஒரு சிறு கற்பனைக் கதை நினைவுக்கு வருகிறது. பரிசுப் பொருள் வந்திருந்தது. பரிசு வந்திருந்த 'பார்சல்' மிக அழகாக இருந்தது. தங்க இழைகளால் ஆன 'ரிப்பனால்' கட்டப்பட்டு, மானும், குருவியும் போட்ட வண்ணக் காகிதத்தில் சுற்றப்பட்டு... பரிசுப் பொருள் வந்திருந்தது. "சார், பரிசு என்ன சார்?" என்று அருகிருந்தவர் கேட்டார். பார்சலை வைத்திருந்தவர், "கொஞ்சம் பொறப்பா! இந்தக் காகிதத்தைப் பாத்தியா? மானும், குருவியும்... அடடே மயிலும் இருக்கே... அதுவும் எத்தனை 'கலர்'ல இருக்கு..." என்று அவர் பார்சலை வியந்து கொண்டேயிருந்தார். அருகிலிருந்தவர் பொறுமை இழந்தார். பரிசு வந்தால், உள்ளிருப்பதைப் பார்ப்பாரா, வெளி பார்சலையே பார்த்து நேரத்தை வீணாக்கிக் கொண்டிருக்கிறாரே என்று அவர் நினைத்தார். பல நேரங்களில் பரிசுகளை விட பரிசுகள் சுற்றப்பட்டுள்ள காகிதங்கள் நம் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன என்பது உணமைதானே! அதேபோல், பரிசுகளைத் தாங்கி வரும் இயேசுவை விட பரிசுகள் நமது கவனத்தை அதிகம் கவர்ந்த நேரங்களும் உண்டல்லவா?
பரிசுகள் தாம் முக்கியம் என்றால், கைநிறைய பரிசுகளை அள்ளிவரும் இறைவன், அவைகளை நம் இதயத்தின் வாசலில் விட்டுவிட்டு, மறைந்திருக்கலாம் கிறிஸ்மஸ் தாத்தாவைப் போல்... கதவைத் திறக்கும் நமக்கு ஆச்சரியமான பரிசுகள் மட்டும் காத்திருக்கும். பரிசுகளின் நாயகன் இருக்கமாட்டார். இயேசுவின் பாணி வேறு. பரிசுகளுடன் அவரும் நம் இல்லத்தில், உள்ளத்தில் நுழைவதையே பெரிதும் விரும்புகிறார்.
பரிசுகள் வழங்குவதை விட, தன்னை வழங்குவதையே அதிகம் விரும்பும் இயேசு சென்ற வாரமும், இந்த வாரமும் இதே கருத்தை வலியுறுத்திக் கூறியுள்ளார். இதில் மற்றொரு அழகிய அம்சம் என்னவென்றால், இந்தப் பிரியாவிடை உரையை இயேசு தன் இறுதி இரவுணவின்போது கூறினார். அந்த இரவுணவின்போது தன்னை இன்னும் அழகிய வகையில் சீடர்களிடம் பகிர்ந்தளித்தார் என்பதை நாம் அறிவோம்.
இயேசுவின் வார்த்தைகள் அந்தரத்தில் ஒலித்த வெறும் வார்த்தைகள் அல்ல, அவர் வாழ்வில் நடைமுறையாக்கப்பட்ட உண்மைகள் என்பது சீடர்களுக்கு நன்கு தெரியும். எனவேதான், "நான் உங்களைத் திக்கற்றவர்களாக விடமாட்டேன்..." என்று துயரும், கலக்கமும் நிறைந்த அந்த இறுதி இரவுணவில் அவர் சொன்னபோது, அவர்களால் ஓரளவு உறுதி பெற முடிந்தது. மிகவும் கடினமானச் சூழலில் தங்கள் தலைவன் எப்படியும் தங்களோடு இருப்பார் என்பதை அவர்கள் நம்பினார்கள்.
நம் வாழ்வுப் பயணத்தில் நாம் எதை நம்பி பயணத்தை மேற்கொள்கிறோம் என்பதை அவ்வப்போது ஆராய்ந்து பார்ப்பது நல்லது. 20 ஆண்டுகளுக்கு முன், 1991ம் ஆண்டு, நடுவானில் பறந்து கொண்டிருந்த ஒரு விமானத்தின் இயந்திரங்கள் முற்றிலும் நின்றுவிட்டன. எரிபொருள் முற்றிலும் இல்லை என்பதைக் கண்டுபிடித்தனர். தலைமை விமானி பல ஆண்டுகள் விமானம் ஒட்டியவர் என்பதால், அவரால் அந்த பயங்கரமானச் சூழலை சமாளிக்க முடிந்தது. அவசரமாகத் தரையிறங்கவும் முடிந்தது. யாருக்கும் எந்த சேதமும் இல்லை. இந்நிலை உருவாகக் காரணம் என்ன என்பது ஆராயப்பட்டது. மிகவும் உயர்ந்த தொழில்நுட்பம் கொண்டு செய்யப்பட்டிருந்த விமானத்தில், எரிபொருளின் அளவைக் காட்டும் கருவி பழுதடைந்திருந்தது. எனவே அது விமானத்தில் எரிபொருள் முழுமையாக உள்ளதென்று எப்போதும் காட்டிக் கொண்டே இருந்தது. 2000 கி.மி. பயணத்திற்குரிய எரிபொருள் உள்ளதென்ற நம்பிக்கையில் விமானம் கிளம்பியது. 200 கி.மி. கடப்பதற்குள் எரிபொருள் சுத்தமாகத் தீர்ந்துவிட்டது. அத்தனை பெரிய விமானத்தை வழிநடத்திச் செல்வதற்கு ஒரு சிறு கருவியே ஆதாரமாய் இருந்தது. அந்தக் கருவி பழுதடைந்து போனால், அதை நம்பிச் செல்லும் அத்தனை உயிர்கள் என்னாவது?
"திக்கற்றவர்களாய் உங்களை விடமாட்டேன்" என்று கூறும் இயேசுவை நம்பி நாம் வாழ்வுப் பயணத்தைத் தொடர்கிறோமா அல்லது வேறு பல கொள்கைகளை, கருவிகளை நம்பித் தொடர்கிறோமா என்பதை ஆராய்வது பயனளிக்கும். திசை புரியாமல், வழி தெரியாமல் கலங்கும் பலரை இந்த நேரத்தில் நினைத்துப் பார்ப்போம். இறைமகன் இயேசுவின் மேல் இவர்களுக்கு நம்பிக்கை பிறக்கும்படி மன்றாடுவோம். சென்ற வாரம் நாம் வேண்டிக்கொண்டதன் தொடர்ச்சியாக, தங்கள் வாழ்வின் முக்கியமான முடிவுகளை எதிர்நோக்கியிருக்கும் இளையோரை இறைவனின் வழி நடத்துதலுக்கு ஒப்படைப்போம்.

I am the way, and the truth, and the life… வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே...

By MannyLaMancha

http://media.photobucket.com/

There are a few lines in the Bible that have been used in-context and out-of-context… in-season and out-of-season. One such line is part of today’s gospel: “I am the way, and the truth, and the life.” There are seven occasions in John’s Gospel where Jesus has spoken the famous ‘I am’ lines. All these lines are self-defining lines, not as a person blowing one’s own trumpet, but as someone trying to dispel darkness, doubts and debates.

“I am the bread of life; he who comes to me shall not hunger.” John 6:35

“I am the light of the world; he who fallows me shall not walk in the darkness, but shall have the light of life.” John 8:12  

“I am the gate; if anyone enters through me, he shall be saved, and shall go in and out, and find pasture.” John 10:9

“I am the good shepherd; the good shepherd lays down his life for his sheep.” John 10:11

“I am the resurrection and the life; he who believes in me shall live even if he dies.” John 11:25

“I am the way, and the truth, and the life; no one comes to the Father, but through me.” John 14:6

“I am the true vine, and my Father is the vinedresser.” John 15:1

There are quite many hymns composed on these ‘I am’ statements of Jesus. These statements have also been used as famous quotes inscribed on buildings, on trophies and on clothing. As hymns and quotes these statements sound very solemn and grand. But, we need to look at the context in which these statements were made and the context would help us understand these statements better.  

Last week we considered one of these ‘I am’ statements of Jesus, describing himself as both the gate and the good shepherd. We mentioned that that discourse of Jesus was not given to the people, but to the Pharisees. The curing of the visually handicapped person triggered a hot debate and the Pharisees branded Jesus as a sinner and as an agent of the devil. Jesus clarified his role as the good shepherd and the gate (John 10: 9,11). Similarly all the ‘I am’ statements of Jesus were statements of clarification and assurance in the midst of doubts and debates.

Life’s trials can either break us into pieces or make us stronger. During trials, our true convictions come to light. These moments, as it were, give us an opportunity to learn about ourselves better. We also admire those who, due to their self-assurance (and not fake arrogance), remain calm during trials. We see this happening in Jesus’ life over and over again.

While the first five ‘I am’ statements in the above list were spoken in public, the last two were part of the private farewell discourse of Jesus to his disciples. Today’s gospel is part of this farewell discourse. This passage begins with Jesus trying to instil some hope in his disciples. The mood at the Last Supper must have been quite depressing. To add to this gloom, Jesus had just predicted that one of them would betray him and another would deny him. In a close knit group, such as the one around Jesus, such predictions must have sounded very shocking.

To dispel the gloom, Jesus speaks about the future. Here is the fist part of today’s Gospel:

John 14: 1-6

“Do not let your hearts be troubled. You believe in God; believe also in me. My Father’s house has many rooms; if that were not so, would I have told you that I am going there to prepare a place for you? And if I go and prepare a place for you, I will come back and take you to be with me that you also may be where I am. You know the way to the place where I am going.”

Thomas said to him, “Lord, we don’t know where you are going, so how can we know the way?” Jesus answered, “I am the way and the truth and the life. No one comes to the Father except through me.”  

Most of our trials arise out of conflicts between two worlds that we live in. The first chapter of ‘Living a Life That Matters’ written by my favourite author Harold S.Kushner talks about these two worlds – the world of work and commerce as well as the world of faith. The world of work and commerce honours people for being attractive and productive. It reveres winners and scorns losers, as reflected in its treatment of devoted public servants who lose an election or in the billboard displayed at the Atlanta Olympic Games a few years ago: ‘You don’t win the silver medal, you lose the gold.’ As in many contests, there are many more losers than winners, so most of the citizens of that world spend a lot of time worrying that they don’t measure up.

But, fortunately, there is another world … the world of faith, the world of the spirit. Its heroes are models of compassion rather than competition. In that world, you win through sacrifice and self-restraint. You win by helping your neighbour and sharing with him rather than finding his weakness and defeating him. And in the world of the spirit, there are many more winners than losers. (Kushner)

Jesus, during the Last Supper was talking to a bunch of disciples who felt themselves to be losers. Jesus was trying to tell them that they were winners of the Father’s house and that He was the way leading to this great house.

A parting thought: This is the month of May… Quite many people would be at cross-roads, choosing a career or a course, facing a transfer. We remember especially the youth who will need lot more light to choose the proper way for their future. We pray that the Good Shepherd, who is the Way and the Truth, will lead them towards abundant Life.

இயேசுவின் வார்த்தைகளில் பல மதம், வழிபாடு என்ற எல்லைகளைத் தாண்டி, நினைவில் பதியக்கூடிய வார்த்தைகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அப்படி தலைமுறை, தலைமுறையாக மிகவும் பிரபலமான இயேசுவின் வாக்கியங்களில் ஒன்று இன்றைய நற்செய்தியில் நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது. "வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே..." யோவான் நற்செய்தியில் இயேசு ஏழு முறை தன்னைப் பற்றி "நானே..." என்ற வாக்கியங்களைக் கூறியுள்ளார்.

வாழ்வு தரும் உணவு நானே - யோவான் 6: 35

உலகின் ஒளி நானே - 8: 12

நானே வாயில். என் வழியாக நுழைவோருக்கு ஆபத்து இல்லை - 10: 9

நல்ல ஆயன் நானே -  10: 12

உயிர்த்தெழுதலும், வாழ்வும் நானே - 11: 25

வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே - 14: 6

உண்மையான திராட்சைச் செடி நானே - 15: 1

என்பவை அற்புதமான 'நானே' வாக்கியங்கள்.

இயேசுவின் இந்த ‘நானே’ வாக்கியங்களை மையப்படுத்திய பல பாடல்களை நாம் பயன்படுத்துகிறோம். பல்வேறு மாறுபட்டச் சூழல்களில் இந்த வாக்கியங்களை நாம் மேற்கோள்களாகப் பயன்படுத்துகிறோம். பாடல்களாக, மேற்கோள்களாக இந்த வாக்கியங்கள் ஒலிக்கும்போது, மனதில் நிறைவான பல எண்ணங்கள் எழும். தன்னைப் பற்றிய இந்த வாக்கியங்களை, தன்னைப் பற்றிய இந்த இலக்கணங்களை இயேசு எதற்காகக் கூறினார் என்பதைச் சிந்திக்கும்போது, இந்த வாக்கியங்கள் இன்னும் கூடுதலான எண்ணங்களை, பாடங்களைச் சொல்லித்தருகின்றன.

யோவான் நற்செய்தியில் இயேசு தன்னைப்பற்றிக் கூறிய "நானே..." வாக்கியங்களை ஆழ்ந்து ஆராய்ந்தால், எல்லாமே எதிர்ப்புகள், குழப்பங்கள் மத்தியில் இயேசு கூறிய வார்த்தைகள் என்பதை உணரலாம். தன்னைச் சுற்றி போராட்டமும், குழப்பமும் நெருக்கும்போது ஒருவர் 'நான் இப்படிப்பட்டவன்' என்று கூறுவதில் நல்ல பாடங்களைக் கற்றுக் கொள்ள முடியும். இயேசு இன்று அத்தகையப் பாடங்களை நமக்குச் சொல்லித் தருகிறார்.

நம்முடைய வாழ்வைக் கொஞ்சம் திரும்பிப் பார்ப்போம். நமது உண்மையான இயல்பு எப்போது அதிகம் வெளிப்படுகின்றது? எதிர்ப்பு, குழப்பம், போராட்டம் இவை பெருகும்போது நமது உண்மை இயல்பு வெளிப்படும். வாழ்க்கை மிகச் சீராக, சுமுகமாகச் செல்லும்போது, நாம் எதை நம்புகிறோம், எதை நம்புவதில்லை, எது நமது வாழ்வின் அடிப்படை என்ற கேள்விகளெல்லாம் எழாது. ஆனால், போராட்டங்களில், சங்கடங்களில் நாம் சிக்கிக் கொள்ளும்போது, நமது நிலைப்பாடு என்ன, நாம் எப்படிப்பட்டவர்கள் என்பதெல்லாம் முதலில் நமக்குத் தெரிய வரும், பின்னர் இவை பிறருக்கும் தெரிய வரும். உண்மைத் தங்கமோ, போலித் தங்கமோ அழகிய ஒரு கண்ணாடி பேழைக்குள் இருக்கும்போது ஒரே விதத்தில் மின்னும். வேறுபாடு தெரியாது. தீயில் இடப்பட்டால் தான் உண்மைத் தங்கமும், போலித் தங்கமும் தன் உண்மை நிலைகளை வெளிப்படுத்தும்.

இந்த ஒரு பின்னணியுடன் இன்றைய நற்செய்தியை நாம் அணுகுவது நமக்கு உதவியாக இருக்கும். "வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே"... இயேசு இந்த வார்த்தைகளை அமைதியாக, ஒரு புன்முறுவலுடன், இலேசான ஒரு பெருமையுடன் கம்பீரமாகச் சொல்லவில்லை. இயேசு இந்த வார்த்தைகளைக் கூறுவதற்கு காரணம்... சீடர்கள் கொண்டிருந்த பயம், கலக்கம், சந்தேகம்... எதிர்மறை உணர்வுகளில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்த சீடர்களிடம் இயேசு இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்கிறார். இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகள் இந்தக் கலக்கமானச் சூழலைத் தெளிவாக்குகின்றன.

யோவான் நற்செய்தி 14: 1-6

இயேசு தன் சீடர்களிடம் கூறியது: “நீங்கள் உள்ளம் கலங்க வேண்டாம். கடவுளிடம் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். என்னிடமும் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். தந்தை வாழும் இடத்தில் உறைவிடங்கள் பல உள்ளன. அப்படி இல்லையெனில், ‘உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்யப்போகிறேன்’ என்று சொல்லியிருப்பேனா? நான் போய் உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்தபின் திரும்பி வந்து உங்களை என்னிடம் அழைத்துக் கொள்வேன். அப்போது நான் இருக்கும் இடத்திலேயே நீங்களும் இருப்பீர்கள். நான் போகுமிடத்துக்கு வழி உங்களுக்குத் தெரியும்” என்றார். தோமா அவரிடம், “ஆண்டவரே, நீர் எங்கே போகிறீர் என்றே எங்களுக்குத் தெரியாது. அப்படியிருக்க நீர் போகுமிடத்துக்கான வழியை நாங்கள் எப்படித் தெரிந்து கொள்ள இயலும்?” என்றார். இயேசு அவரிடம், “வழியும் உண்மையும் வாழ்வும் நானே”என்றார்.

சீடர்களின் உள்ளக் கலக்கத்திற்குக் காரணம் என்ன? இயேசு அப்போதுதான் அவர்களிடம் இரு பெரும் கசப்பான உண்மைகளைப் பகிர்ந்துகொண்டார். இயேசுவின் மிக நெருக்கமான பன்னிரு சீடர்களில் ஒருவர் அவரைக் காட்டிக் கொடுப்பார். மற்றொரு சீடர், அவர்களுக்குத் தலைவன் என்று கருதப்படும் அந்தச் சீடர், இயேசுவைத் தனக்குத் தெரியாது என்று மறுதலிப்பார். இயேசு கூறிய இரு கசப்பான உண்மைகள் இவை. உண்மைகள் பொதுவாகவே கசக்கும், அதுவும் நம்பிக்கைத் துரோகம் என்ற உண்மை பெரிதும் கசக்கும். இந்த உண்மைகளை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் தவித்த சீடர்களின் மனஉறுதியைக் கட்டியெழுப்பும் நோக்கத்தில் இயேசு வருங்காலத்தைப் பற்றி, வருங்காலத்தில் அவர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து மீண்டும் வாழப்போகும் தந்தையின் இல்லத்தைப் பற்றி பேசுகிறார். இதுதான் இன்றைய நற்செய்தியாக ஒலிக்கிறது.

போராட்டமான, குழப்பமானச் சூழல்களில் முதலில் நம்மைப் பற்றியத் தெளிவு நமக்கு இருந்தால் மட்டுமே, அந்தப் போராட்டத்திற்கு, குழப்பத்திற்கு தீர்வு காண முடியும். நம்மைப் பற்றியத் தெளிவோ, அல்லது நம்மைப் பற்றிய நம்பிக்கையோ இல்லாமல் போகும்போது, போராட்டங்கள் நம்மில் அடிப்படைக் கேள்விகளை எழுப்பும். பிறரைப் பற்றியும், கடவுளைப் பற்றியும் கேள்விகள் எழும். இந்தக் கேள்விகளின் சுமையில் நாம் உடைந்துபோகவும், சிதறிப் போகவும் வாய்ப்பு உண்டு. தம்மையும், சீடர்களையும் சுற்றி எதிர்ப்பும், போராட்டமும் சூழ்ந்து வருவதை நன்கு உணர்ந்த இயேசு, தான் யார், தன் பணி என்ன என்பவை குறித்தத் தெளிவு பெற்றிருந்ததால், தன் சீடர்களிடம் அந்தத் தெளிவை உருவாக்க இந்த வார்த்தைகளை அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறார்.

தெளிவில்லாத, அரை குறையான வாழ்வினால் நாம் இழப்பது அதிகம். பல நேரங்களில் குழப்பங்களில் தொடர்ந்து வாழ்ந்து அதிலேயே சுகம் காணவும் ஆரம்பித்து விடுகிறோம். நகைச்சுவையாய் சொல்லப்பட்ட ஒரு கதை இது: சிறுவன் ஒருவன் ஒரு பெரிய பல்பொருள் அங்காடியில் தன் தாயை விட்டுப் பிரிந்து, ஒரு மூலையில் நின்று அழுது கொண்டிருந்தான். கடைக்கு வந்திருந்த பலரும் அச்சிறுவன் மேல் பரிதாபப்பட்டு, அவனுக்கு மிட்டாய்களைத் தந்து சமாதானம் செய்ய முயன்றார்கள். சிறுவனும் அந்த மிட்டாய்களைப் பெற்றுக் கொண்டான். ஆயினும், தொடர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தான். அப்போது, கடையில் பணி செய்யும் ஒருவர் வந்து, "தம்பி, வா... உன் அம்மா எங்கிருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்." என்றார். சிறுவன் அப்பணிப் பெண்ணைப் பார்த்து, "எனக்கும் அது தெரியும்... ஆனால், இப்போது இப்படி இருப்பதுதான் எனக்கு நல்லது. கூடுதலாய் மிட்டாய்கள் கிடைக்கும்." என்றான். வழி தெரியாமல் தொலைந்து விடும் நாம் சிலசமயங்களில் தொலைந்துபோன நிலையிலேயே தங்கி விட நினைக்கிறோம். இருளுக்குப் பழகிப் போன கண்களுக்கு ஒளி உறுத்தலாக இருக்கும். நமக்கு முன் வழியாக, ஒளியாக இறைவன் வந்தாலும், நமக்குச் சங்கடமாகிப் போகிறது. 

ஒவ்வொருவரும் இரு உலகங்களில் வாழ்கிறோம். நடைமுறை உலகம் என்று நாம் கருதும் இந்த உலகம் ஒருபக்கம்... 1996ம் ஆண்டு, அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில் Atlanta என்ற நகரில் ஒலிம்பிக் போட்டிகள் நடைபெற்றன. அப்போது வெளியான ஒரு விளம்பரத்தில், பின் வரும் வரிகள் பயன்படுத்தப்பட்டன: "நீ வெள்ளிப் பதக்கத்தை வெல்லவில்லை, தங்கப் பதக்கத்தை இழந்து விட்டாய்." (You don’t win the silver medal, you lose the gold.) என்ற இந்த வார்த்தைகள் நமது நடை முறை உலகம் காட்டும் வழி. வெள்ளி போதாது, தங்கம் வேண்டும்; வேண்டும்... இன்னும் வேண்டும் என்று ஆவலைத் தூண்டும் ஓர் உலகம். இந்த ஆவலைத் தீர்க்க, போட்டிகளை உருவாக்கும் உலகம். இந்த உலகில் ஒருவர் வெற்றி அடைய, பல நூறு பேர் தோல்வி அடைய வேண்டும். அடுத்தவரது பலமற்ற நிலைகளைப் பயன்படுத்தி, அவரைத் தோல்வியடையச் செய்வதே வெற்றிக்குச் சிறந்த வழி என்று இங்கு சொல்லித் தரப்படுகிறது. போட்டிகளில் ஊறிப் போன உலகமே நம் உலகம் என்றால், பலர் தோல்விகளிலேயே தங்கள் வாழ்வு முழுவதையும் கழிக்க வேண்டியிருக்கும்.

நல்ல வேளை... மற்றொரு உலகமும் இருக்கிறது. ஆன்மீகத்தை வளர்க்கும் உயர்ந்த கொள்கைகள் நிறைந்த வேறொரு உலகம் இது. இந்த உலகில் போட்டிகள் இல்லை. அடுத்தவரது பலமற்ற நிலைகளைக் கண்டு, அவருக்கு உதவிகள் செய்வதே இங்கு இயல்பாக நடைபெறும் ஒரு செயல். இந்த உலகில் அனைவரும் வெற்றிபெற வேண்டும் என்றே எல்லாரும் பாடுபடுகின்றனர். வழியும், உண்மையும், வாழ்வுமாய் இருக்கும் இறைவன் காட்டும் உலகம் இது. இந்த உலகம் பற்றியே இயேசு இன்று நம்மிடம் பேசுகிறார். இந்த உலகில் இறைவனின் இல்லம் உண்டு, அந்த இல்லத்தில் அனைவருக்கும் நல்ல உறைவிடங்கள் உண்டு. அதை அடைய போட்டிகள் தேவையில்லை. அனைவரும் இங்கே குழந்தைகள் என்ற உரிமையுடன் தங்க முடியும்.

இது மேமாதம். வாழ்வுப் பாதைகளை, பயணங்களைத் தீர்மானிக்கும் நேரம் இது. பலருக்கு வேலை மாற்றம், இடம் மாற்றம், என்று பல மாற்றங்களை சந்திக்கும் சூழல்கள் எழுந்திருக்கலாம். பல்வேறு பாதைகள் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நம் வாழ்வில் தெரியும்போது, இறைவன் சரியான வழியை, சரியான திசையை நமக்குக் காட்ட வேண்டும் என்று செபிப்போம்.

பல இளையோர் தங்கள் பள்ளிப்படிப்பை முடித்து விட்டு, அல்லது கல்லூரிப் படிப்பை முடித்து விட்டு தங்கள் தொடர் கல்வியை, பணியை, அல்லது வாழ்வைத் தீர்மானிக்கும் நேரத்தில் இருப்பார்கள். இந்த நேரத்தில் இயேசு கூறும் "வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே" என்ற வார்த்தைகள் அவர்களை நல் வழிக்கு, ஒளிமிக்க, உண்மையான வாழ்வுக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டுமென்று மன்றாடுவோம்.

Being Called by Name? or Numbers?… நமது அடையாளம்... எண்களா? பெயர்களா?

http://www.lutheranchurchesbarrie.com/society.htm

Let’s begin today’s reflections with a legendary leader – Alexander the Great. When the emperor Alexander the Great was crossing the Makran Desert on his way to Persia, his army ran out of water. The soldiers were dying of thirst as they advanced under the burning sun. A couple of Alexander's lieutenants managed to capture some water from a passing caravan. They brought some to him in a helmet. He asked, “Is there enough for both me and my men?” “Only you, sir,” they replied. Alexander then lifted up the helmet as the soldiers watched. Instead of drinking, he tipped it over and poured the water on the ground. The men let up a great shout of admiration. They knew their general would not allow them to suffer anything he was unwilling to suffer himself. (http://www.cbcisite.com/)

We are aware that legends are mixed with exaggerations. Still, even if half of what is spoken about or written about Alexander is true, then he was really a great leader. Last Friday (May 13) Tamil Nadu as well as some other states in India had declared the list of elected leaders. Right now it is only party time in these states; but when the dust settles down, we would be left with the serious question as to whether the people have chosen the best leaders… Only time will tell! Will there be anecdotes about our present leaders which would at least remotely resemble those of Alexander? I wonder!

This Sunday gives us an opportunity to reflect on leaders. The Fourth Sunday of Easter is called the Good Shepherd Sunday. This is also The World Day of Prayer for Vocations. May 15th is also the International Day of Families. Families, Vocations and Leadership are three themes that support one another.

Let us begin with the International Day of Families. 1994 was the International Year of the Family and the U.N. assigned May 15th as the International Day of Families. Every year a theme is proposed for this day. For 2011, the proposed theme is: "Confronting Family Poverty and Social Exclusion". Last year it was: "The Impact of Migration on Families Around the World." Families do face lots of challenges these days and if family bonds are not strong, they tend to disintegrate. Families are the nursery of Vocations and character-formation. If the Church and the world are looking for great leaders, they surely need to look into the possibility of creating safe, secure families first. Safety and Security are two rare commodities of the present day world and world leaders are struggling to provide them. Getting rid of persons like Bin Laden does not automatically guarantee safety and security.

In today’s Gospel, taken from John 10, Jesus talks of how he, the Good Shepherd, would provide safety and security to his sheep. It is interesting to note that this discourse of Jesus is not given to the people, but to the Pharisees. If we look at chapter 10 as a sequence of chapter of 9 of John, we see that Jesus is trying to rectify the distorted image the Pharisees have of him. The curing of the visually handicapped person triggered a hot debate and the Pharisees branded Jesus as a sinner and as an agent of the devil. (Cf. John 9:24; 10:20-21)

This discourse of Jesus defines three main qualities of a good shepherd:
Calling the sheep by name.
Leading them.
Laying down one’s life for the sheep.

Being called by name is one of my favourite themes found in the Bible. Every time I reflect on this theme, my mind automatically tends to think of how our present generation is marked more by numbers than by names. Our identity is tied up very much with numbers, especially for those living in the so-called advanced countries. If a person living in one of these advanced countries loses her / his wallet with all the “cards”, it would almost erase one’s identity. It is scary to think of how much our identity is tied up to plastic cards and numbers. As against this, the idea of being called by name must define our identity and make each of us unique.

Tony Campolo loves to tell the story of a particular census taker who went to the home of a rather poor family in the mountains of West Virginia to gather information. He asked the mother how many dependents she had. She began, "Well, there is Rosie, and Billy, and Lewella, Susie, Harry, and Jeffrey. There's Johnny, and Harvey, and our dog, Willie." It was then that the census taker interrupted her aid said: "No, ma'am, that's not necessary. I only need the humans." "Ah," she said. "Well, there is Rosie, and Billy, and Lewella, Susie, Harry, and Jeffrey, Johnny, and Harvey, and...." But there once again, the census taker interrupted her. Slightly exasperated, he said, "No, ma'am, you don't seem to understand. I don't need their names, I just need the numbers." To which the old woman replied, "But I don't know them by numbers. I only know them by name."
(Sermons on the Gospel Readings: Series II, Cycle A By Charles L. Aaron, Jr., Lee Griess, Mark Ellingsen, Wayne Brouwer, Chris Ewing. p.186)

Jesus would call each of his sheep by name and lead them to green pastures. Legend has it that Napolean knew all his soldiers by name and not simply by their designated number. I guess that a phenomenal memory alone is not enough to register names in one’s mind. True involvement with each person guarantees this. This is the hallmark of a true leader – being truly interested and involved with each individual!

True interest and involvement may demand from a true leader the ultimate test of his leadership, namely, to risk one’s life for the followers, as illustrated by Alexander. This is what Jesus says: “I am the good shepherd; I know my sheep and my sheep know me - just as the Father knows me and I know the Father - and I lay down my life for the sheep.” (John 10:14-15)

Knowing the sheep, calling them by name, leading them and laying down one’s life… all of them are tied up with true leadership. Since this is also the Day of Prayer for Vocations, we shall round off our reflections with an inspiring anecdote of a priest: A soldier dying on a Korean battle field asked for a priest. The Medic could not find one. A wounded man lying nearby heard the request and said, “I am a priest.” The Medic turned to the speaker and saw his condition, which was as bad as that of the other. “It will kill you if you move,” he warned. But the wounded chaplain replied. “The life of a man’s soul is worth more than a few hours of my life.” He then crawled to the dying soldier, heard his confession, gave him absolution and the two died hand in hand.
(http://www.cbcisite.com/)

Dear Friends,
This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.

 
மாவீரன் அலெக்சாண்டர் தன் படையுடன் மக்ரான் என்ற பாலை நிலத்தைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது. கொளுத்தும் வெயிலும், எரிக்கும் மணலும் வீரர்களின் உயிரைக் குடிக்கும் தீயாய் மாறின. அலெக்சாண்டரும் தாகத்தால் துடித்தார். அவர் தாகத்தைத் தணிக்க, இரு தளபதிகள் நீண்ட தூரம் நடந்து, தங்கள் கவசத்தில் சிறிது தண்ணீர் கொண்டு வந்தனர். அலெக்சாண்டர் அத்தளபதிகளின் விசுவாசத்தைப் பாராட்டினார். பின்னர், அவர்களிடம், "வீரர்களுக்கும் தண்ணீர் கிடைக்க வழி உண்டா?" என்று கேட்க, அவர்கள், "இல்லை மன்னா. உங்கள் ஒருவருக்கு மட்டுமே தண்ணீர் கிடைத்தது." என்று சொன்னார்கள். வீரர்களுக்குத் தண்ணீர் இல்லாதபோது, தனக்கும் தண்ணீர் தேவையில்லை என்று கவசத்தில் இருந்த நீரை மணலில் ஊற்றினார் அலெக்சாண்டர். சூழ இருந்த வீரர்கள், தங்கள் தலைவனைப் பெருமையுடன் எண்ணி, ஆர்ப்பரித்தனர்.

தன்னைப் பின் தொடர்பவர்களின் இன்ப, துன்பங்களில்... முக்கியமாக, அவர்களின் துன்பங்களில் தன்னையே இணைத்துக் கொள்பவரே உண்மைத் தலைவர். இந்தியாவில், தமிழ் நாட்டிலும், இன்னும் பிற மாநிலங்களிலும் தேர்தல் முடிவுகள் வெளியாகியுள்ளன. நல்ல தலைவர்களைத்தான் நாம் தேர்ந்தேடுத்திருக்கிறோமா என்ற கேள்வி மனதில் எழுந்துள்ளது. இந்தக் கேள்விக்கு விடை, வருகிற மாதங்களில் தெரியும். ஆடுகளை அரவணைத்துக் காக்கும் ஆயனைப் போன்ற உண்மையான தலைவர்களைப் பற்றி சிந்திக்க நமக்குத் தாய் திருச்சபை இன்று ஒரு வாய்ப்பைத் தந்துள்ளது.
நல்லாயன் ஞாயிறென்று அழைக்கப்படும் இந்த ஞாயிறு, இறையழைத்தலின் ஞாயிறென்றும் அழைக்கப்படுகிறது. அதுமட்டுமல்ல. மே மாதம் 15ம் தேதி அகில உலகெங்கும் குடும்பங்களின் நாள் கொண்டாடப்படுகிறது. குடும்பத்தில் நல்ல முறையில் உருவாகும் குழந்தைகள் இறையழைத்தலை ஏற்று, தலைவர்களாக, மக்களை வழிநடத்தும் ஆயர்களாக உருவாக முடியும். இவை அனைத்தையும் இணைத்துப் பார்க்க இறைவன் நமக்குத் தந்திருக்கும் இந்த நாளுக்கு முதலில் அவருக்கு நன்றி சொல்வோம்.
இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள பகுதி யோவான் நற்செய்தியின் 10ம் பிரிவிலிருந்து எடுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நற்செய்தியின் 9ம் பிரிவில் பார்வை இழந்த ஒருவரை இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்ச்சி கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அந்த நிகழ்ச்சியின் இறுதியில் எழும் ஒரு காரசாரமான விவாதத்தில் இயேசுவை ஒரு பாவி என்று முத்திரை குத்துகின்றனர் பரிசேயர்கள். அவர்களுக்குப் பதில் சொல்லும் வகையில் இயேசு தன்னை ஒரு நல்ல ஆயனாகச் சித்தரிக்கிறார். அது மட்டுமல்ல, ஆடுகளுக்குத் தீங்கு விளைவிக்கும் திருடர், கொள்ளையர், கூலிக்கு மேய்ப்பவர் இவர்களுடன் தன்னை ஒப்புமைப்படுத்தியும் பேசுகிறார் இயேசு. உண்மையான ஆயனின் குணங்களை இயேசு விவரிக்கும் ஒரு சில வரிகளை இப்போது கேட்போம்:


யோவான் 10: 3-4
அவர் தம்முடைய சொந்த ஆடுகளைப் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டு வெளியே கூட்டிச் செல்வார். தம்முடைய சொந்த ஆடுகள் அனைத்தையும் வெளியே ஓட்டி வந்தபின், அவர் அவற்றிற்கு முன் செல்வார். ஆடுகளும் அவரைப் பின்தொடரும். ஏனெனில் அவரது குரல் அவற்றுக்குத் தெரியும்.


நூற்றுக்கணக்காய் ஆடுகள் இருந்தாலும், அவை ஒவ்வொன்றுக்கும் பாசமாய் பெயரிட்டு அழைப்பதும், தன்னைப் பின் தொடரும் ஆடுகளுக்கு முன்சென்று வழிகாட்டுவதும் ஆயனின் முக்கிய குணங்கள். ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் மிக நெருக்கமான, உயர்ந்த அடையாளம் அவரது பெயர்... ஒருவரைப் பெயரிட்டு அழைக்கும்போது உருவாகும் உறவு, பிணைப்பு உணர்ந்துபார்க்க வேண்டிய ஓர் உண்மை. பல இல்லங்களில், செல்லப் பிராணிகளுக்கும் பெயர்கள் தருவது, உறவை வலுப்படுத்த மேற்கொள்ளப்படும் ஒரு முயற்சிதானே...
மக்கள் கணக்கெடுக்கும் ஓர் அலுவலர் ஓர் இல்லத்தலைவியைச் சந்தித்த கதை நினைவுக்கு வருகிறது. கணக்கெடுக்க வந்தவர் அந்த இல்லத்தலைவியிடம், "வீட்டில் எத்தனை பேர்?" என்று கேட்டார். இல்லத்தலைவி அவரிடம், "வீட்டில் டெய்சி, டேவிட், சூசன், வில்லியம், ஹாரி, ஜெப்ரி, எல்லாரும் இருக்கிறார்கள்... இன்னும், நாய்க்குட்டி டாமியும், பூனைக் குட்டி ரோசியும் உள்ளன." என்று ஒரு பட்டியலைத் தந்தார். கணக்கெடுக்க வந்தவர், "நாய், பூனை இவையெல்லாம் வேண்டாம். வீட்டில் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் என்பதைச் சொல்லுங்கள்." என்றார். மீண்டும் அந்தப் பெண், "வீட்டில் டெய்சி, டேவிட், சூசன், வில்லியம், ... " என்று ஆரம்பித்தார். கணக்கெடுக்க வந்தவர் இடைமறித்து, "அம்மா, எனக்கு இந்தப் பெயரெல்லாம் தேவையில்லை. எனக்கு வேண்டியதெல்லாம் எண்ணிக்கை." என்றார். இல்லத் தலைவி அவரிடம், "எனக்கு அவர்கள் பெயர்கள் மட்டும்தான் தெரியும். அவர்களது எண்ணிக்கை தெரியாது." என்றார். ஒவ்வொருவரையும் பெயரிட்டு அழைப்பதில் கிடைக்கும் உறவும், நிறைவும் எண்ணிக்கையில் கிடைக்காது.
ஆனால், நாம் வாழும் காலத்தில் எண்ணிக்கைக்குத் தரப்பட்டுள்ள மதிப்பை நாம் அனைவரும் அறிவோம். நமது வாழ்வைப் பல அடையாள அட்டைகளாக மாற்றி, ஒவ்வொன்றுக்கும் ஓர் எண்ணைக் கொடுத்து நமது முக்கியமான அடையாளங்கள் எண்ணிக்கையில் சிக்கிக் கொள்வதை நாம் அனைவரும் உணர்ந்து வருகிறோம். முதல் தர நாடுகள் என்று முன்னேற்றம் கண்டிருக்கும் நாடுகளில் ஒருவரது வாழ்வே அட்டைகளிலும், அவற்றில் உள்ள எண்களிலும் புதைந்து வருவதைப் பார்க்கலாம். இந்த அட்டைகள் தொலைந்து விட்டால், அவரது எண்களை அவர் மறந்து விட்டால், ஒருவர் தன் சுய அடையாளத்தையே இழக்கும் ஆபத்து உண்டு. நம் குழந்தைகள், நண்பர்கள் இவர்களது பெயர்கள் மறக்கப்பட்டு அவர்களது செல்லிடப் பேசியின் எண், அவரது கிரெடிட் கார்ட் எண் என்று எண்களே நமது நினைவையும் மனதையும் நிறைக்கப்போகும் காலம் மிக நெருங்கி வருகிறதோ என்ற பயம் எனக்கு. பெயர் சொல்லி அழைத்து உறவுகளை வளர்க்கும் வழிகளை, ஆழப்படுத்தும் வழிகளை நாம் கண்டு கொள்ள, நல்லாயன் நமக்கு உதவிகள் செய்ய வேண்டும்.
தலைவனைத் தொடரும் தொண்டர்கள் ஆயிரமாய்ப் பெருகினாலும், அவர்களை எண்ணிக்கையாகக் கருதாமல், ஒவ்வொருவரையும் தனி மனிதர்களாய் எண்ணி, அவர்களது பெயர் சொல்லி அழைக்கும் தலைவனே, உண்மைத் தலைவன். நெப்போலியன் தன் வீரர்கள் அனைவரின் பெயர்களையும் நினைவில் வைத்து, அவர்களைப் பெயர் சொல்லியே அழைத்ததாக வரலாறு சொல்கிறது. இப்படி ஆயிரமாயிரம் பெயர்களை நினைவில் பதிப்பதற்கு அசாத்திய அறிவுத் திறமை இருந்தால் மட்டும் போதாது. தொண்டர்கள் ஒவ்வொருவரையும் மதித்து, அவர்கள் மீது ஈடுபாடு கொள்ளும் மனமும் இருந்தால்தான் பெயர்கள் மனதில் பதியும்.
பெயர் சொல்லி பாசமாய் அழைத்தல், முன்னே சென்று ஆடுகளை வழி நடத்துதல் ஆகிய நற்பண்புகளுடன் ஆயனின் மற்றொரு முக்கியமான குணத்தையும் யோவான் நற்செய்தி 10ம் பிரிவில் இயேசு குறிப்பிடுகிறார். இந்தப் பகுதி நமக்கு இன்றையத் திருப்பலியில் தரப்படவில்லை எனினும், நல்லாயனையும், இறை அழைத்தலையும் சிந்திக்கும்போது, இந்த முக்கியமான குணத்தையும் குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியாது.


யோவான் 10: 14-15
நல்ல ஆயன் நானே. தந்தை என்னை அறிந்திருக்கிறார்; நானும் தந்தையை அறிந்திருக்கிறேன். அதுபோல நானும் என் ஆடுகளை அறிந்திருக்கிறேன்; என் ஆடுகளும் என்னை அறிந்திருக்கின்றன. அவைகளுக்காக எனது உயிரைக் கொடுக்கிறேன்.


நல்லாயனின் ஒரு முக்கியமான குணம்... ஆடுகளுக்காகத் தன் உயிரையேத் தருவது. எந்த ஒரு சூழலிலும் தன்னைப் பற்றி சிந்திக்காமல், மற்றவர்களையே எண்ணி வாழ்வதைப் போன்ற ஓர் உயர்வான வாழ்வு உலகில் இல்லை. ஆபத்து, துன்பம் என்று வரும்போது தன்னைக் குறித்து ஒருவர் கவலை கொள்வதும், தன்னைக் காத்துக் கொள்ள முயல்வதும் வெகு சாதாரண மனித இயல்பு. அந்த இக்கட்டானச் சூழல்களிலும் தன்னைப்பற்றிய கவலை இல்லாமல், அடுத்தவரைப்பற்றி கவலைப்படும் மனம், மலைபோல் உயர்ந்த மனம். மனித வரலாற்றில் தங்களையே மறந்து, பிறருக்காக வாழ்ந்த பலரைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்.
நல்லாயன், இறையழைத்தல் என்ற இரு எண்ணங்களையும் இணைத்து சொல்லப்பட்டுள்ள ஒரு கதை இது.. வெறும் கதை அல்ல, உண்மைச் சம்பவம். கொரியாவில் நடந்து வந்த போரின் உச்சகட்டம். போரில் காயப்பட்டு, உயிருக்குப் போராடி வந்த ஒரு வீரன், தான் இறப்பதற்கு முன், ஒரு குருவைச் சந்திக்க வேண்டுமென்ற தன் ஆவலை வெளியிட்டான். அவனுக்கு மருத்துவ உதவிகள் செய்தவர் திகைத்தார். இந்தப் போர்க்களத்தில் குருவுக்கு எங்கே போவது? என்று அவர் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தபோது, அந்த வீரனுக்கு அருகில் மரணத்துடன் போராடிக் கொண்டிருந்த மற்றொரு வீரன், "நான் ஒரு குரு" என்று தன்னையே அறிமுகப்படுத்தினார். அவரது நிலையைக் கண்ட மருத்துவர், "நீங்கள் அசையாதீர்கள். அசைந்தால், உங்கள் உயிருக்குப் பெரும் ஆபத்து." என்று அந்த குருவிடம் எச்சரித்தார். அதற்கு அந்த குரு, "நான் வாழப்போகும் இந்த ஒரு சில மணித்துளிகளை விட, என் நண்பரின் ஆன்மா மிகவும் முக்கியம்." என்று சொன்னபடி, தன்னிடம் எஞ்சியிருந்த சக்தியை எல்லாம் திரட்டி, தரையோடு தரையாக ஊர்ந்து வந்தார் அந்த குரு. சாகும் நிலையில் இருந்த அந்த வீரனின் இறுதி நேரத்தில் அவனுக்கு ஒப்புரவு அருட்சாதனத்தை வழங்கினார். அந்த வீரனும், குருவும் அமைதியாக இறந்தனர்.
மேமாதம் 15ம் தேதி குடும்பங்களின் அனைத்துலக நாள். நமது குடும்பங்கள் இறையழைத்தலை வளர்க்கும் நாற்றங்காலாய், தோட்டமாய், பள்ளிக்கூடமாய் இருக்க இறையருளை வேண்டுவோம். பள்ளிப் படிப்பு, கல்லூரி படிப்பு ஆகியவற்றை முடித்து விட்டு, வாழ்வில் சில முக்கிய முடிவுகளை எடுக்கக் காத்திருக்கும் இளையோரை இன்று சிறப்பாக இறைவனின் திருப்பாதம் கொணர்வோம். நல்லாயனாம் இயேசுவைப் போல் இறை அழைத்தலை ஏற்று, மக்கள் பணிக்குத் தங்களையே அளிக்க முன் வரும் இளையோரை இறைவன் வழிநடத்த வேண்டுமென்று இறையழைத்தல் ஞாயிறன்று மன்றாடுவோம்.


இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Imprinting God, not Caesar சீசரின் உருவம் அல்ல... கடவுளின் உருவமே

http://www.liberalstreetfighter.com/ee/index.php?/weblog/2007/05/



The Second Sunday in May is Mother’s Day. I am a great fan of my Mother and an admirer of Motherhood. Is it Mothers’ Day - Plural? Or Mother’s Day - Singular? I usually called this day in the plural. Just this year I bumped into this information from Wikipedia:
In 1912, Anna Jarvis trademarked the phrases "second Sunday in May" and "Mother's Day", and created the Mother's Day International Association. "She was specific about the location of the apostrophe; it was to be a singular possessive, for each family to honour their mother, not a plural possessive commemorating all mothers in the world."
We are not celebrating the concept ‘Mother’, but a concrete person – Mom – in our personal lives. We are thankful to Anna Jarvis for her efforts to popularise this lovely day. Unfortunately, Anna was appalled by the way this day was commercialised. By the 1920s, Anna Jarvis had become soured by the commercialization of the holiday…She and her sister Ellsinore spent their family inheritance campaigning against what the holiday had become. Both died in poverty. According to her New York Times obituary, Jarvis became embittered because too many people sent their mothers a printed greeting card. As she said, “A printed card means nothing except that you are too lazy to write to the woman who has done more for you than anyone in the world. And candy! You take a box to Mother—and then eat most of it yourself. A pretty sentiment.” - Anna Jarvis. (Wikipedia)
Reading through quite a few vignettes on the evolution of this day, I was very impressed with the "Mother's Day Proclamation" by Julia Ward Howe… once again, from the Wikipedia:
The "Mother's Day Proclamation" by Julia Ward Howe was one of the early calls to celebrate Mother's Day in the United States. Written in 1870, Howe's Mother's Day Proclamation was a pacifist reaction to the carnage of the American Civil War and the Franco-Prussian War. The Proclamation was tied to Howe's feminist belief that women had a responsibility to shape their societies at the political level.

Mother's Day Proclamation
Arise, then, women of this day!
Arise, all women who have hearts,
Whether our baptism be of water or of tears!
Say firmly:
"We will not have great questions decided by irrelevant agencies,
Our husbands will not come to us, reeking with carnage, for caresses and applause.
Our sons shall not be taken from us to unlearnAll that we have been able to teach them of charity, mercy and patience.
We, the women of one country, will be too tender of those of another country
To allow our sons to be trained to injure theirs."
From the bosom of the devastated Earth a voice goes up with our own.
It says: "Disarm! Disarm! The sword of murder is not the balance of justice."
Blood does not wipe out dishonor, nor violence indicate possession.
As men have often forsaken the plough and the anvil at the summons of war,
Let women now leave all that may be left of home for a great and earnest day of counsel.
Let them meet first, as women, to bewail and commemorate the dead.
Let them solemnly take counsel with each other as to the means
Whereby the great human family can live in peace,
Each bearing after his own time the sacred impress, not of Caesar,
But of God.
In the name of womanhood and humanity, I earnestly ask
That a general congress of women without limit of nationality
May be appointed and held at someplace deemed most convenient
And at the earliest period consistent with its objects,
To promote the alliance of the different nationalities,
The amicable settlement of international questions,
The great and general interests of peace.

This poem, as we see, was written in the context of war. Our world is constantly at war and hence this poem seems to have an everlasting appeal. Last Monday (May 2, 2011) Osama Bin Laden was killed. This incident must have produced a collective sigh of relief from the human family. But, it is not so… We seem to be more insecure now than before. Unless all of us deal with the human family with the qualities of a mother, wars will continue.
One line in this poem caught my special attention:
“Let them solemnly take counsel with each other as to the means
Whereby the great human family can live in peace,
Each bearing after his own time the sacred impress, not of Caesar,
But of God.”
Imprinting the image of Caesar or God on this world… on each individual? A challenge worth considering. When human beings were created, God’s image was imprinted on each one. (Genesis 1: 27) This image was slowly lost due to the competition from Caesars… many of them. Then came Jesus, not a mere image of God, but God Incarnate! The coming of Jesus was hoped as a way to erase the image of Caesar from the world and establish God’s image indelibly. This was the hope of the disciples. We hear this hope expressed in today’s Gospel by the disciples walking to Emmaus: “We had hoped that he was the one who was going to redeem Israel.” (Luke 24:21)
Jesus did wipe away all the Caesars from the world; but not exactly in the way that the disciples had anticipated. Against all their calculations, Caesar seemed to have won the battle on Calvary, trying the erase God’s image from the world. The disciples were crushed by this turn of events and stayed in darkness. The women who had followed Jesus were equally pained by the events in Jerusalem and Calvary. But, they had not given up. They probably kept hoping that God’s image will re-emerge. Their hope was rewarded… They were the first messengers of the Resurrection!
The motherly instinct in these women made them go after Jesus even after he was dead and buried. The motherly instinct in Jesus made him go after the disciples who wanted to bury themselves. Last week Jesus went after Thomas. This week Jesus goes after the disciples on their way to Emmaus. As a mother, Jesus went the full distance with these disciples in their agony; explained things patiently to them and reprimanded them when needed… At the end of the day, when this ‘mother’ served them food, they recognised the Risen Lord!
On this special day – Mother’s Day – we shall celebrate our own Moms. We shall celebrate God the Mother. We also celebrate maternal instincts given to each of us. Only with motherly care can we impress God on the world.

Dear Friends,

This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/  and keep in touch. Thank you.

இன்று அன்னை தினம். உலகின் 80க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் ஒவ்வோர் ஆண்டும் மே மாதம் இரண்டாம் ஞாயிறு அன்னை தினமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இந்தியா, இலங்கை, பாகிஸ்தான், பங்களாதேஷ், ஆஸ்திரேலியா, அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகள் என்று பல நாடுகளில் இவ்வாண்டு மே மாதம் 8ம் தேதி கொண்டாடப்படும் அன்னை தினத்தை நம் ஞாயிறு சிந்தனையின் முதல் பகுதியாக்குவோம்.

இந்த நாளை அன்னை தினம் என்று ஒருமையில் அழைப்பதா? அன்னையர் தினம் என்று பன்மையில் அழைப்பதா? என்ற கேள்வி எழலாம். அமெரிக்காவில் இத்தினத்தை அதிகாரப் பூர்வமான ஒரு நாளாக அரசு அறிவிக்க வேண்டுமென்று பல வழிகளிலும் பாடுபட்ட Anna Jarvis என்பவர் இக்கேள்விக்குச் சரியான விடை அளிக்கிறார்:
"இது அன்னை தினம்தான். அன்னையர் தினம் அல்ல. நம் ஒவ்வொருவரின் அன்னையைத் தனிப்பட்ட வகையில் சிந்தித்து, அவருக்கு நாம் செலுத்தும் காணிக்கை, இந்த நாள். ‘அன்னையர்’ என்ற பன்மை வடிவம் கொடுத்து, முகமற்ற ஒரு கருத்தைக் கொண்டாடும் நாள் இதுவல்ல." என்று அவர் ஆணித்தரமாகக் கூறியுள்ளார்.
Anna Jarvis பாடுபட்டு உருவாக்கிய இந்த நாள், சில ஆண்டுகளிலேயே வியாபார மயமாகிவிட்டதைக் கண்டு மிகவும் மனம் நொந்தார். வாழ்த்து அட்டைகள், மலர் கொத்துகள், இனிப்பு வகைகள் என்று அன்னை தினம், வியாபாரத் திருநாளாக மாறிவிட்டதை நாம் மறுக்க முடியாது. இந்த வியாபாரப் பிடியிலிருந்து அன்னை தினத்தை விடுதலை செய்து, நம் ஒவ்வொருவரின் அன்னைக்கும் உரிய மதிப்பை வழங்குவது நம் கடமை!
அம்மாவை, அன்னையை மையப்படுத்திய வழிபாடுகளும், விழாக்களும் மனித வரலாற்றில் பல பழமைக் கலாச்சாரங்களில் மதிப்புடன் கொண்டாடப்பட்டு வந்துள்ளன. அன்னைக்கென வருடத்தின் ஒரு நாளை அர்ப்பணிக்கும் எண்ணம் 19ம் நூற்றாண்டில் ஆரம்பமானது. சமூக ஆர்வலரும், கவிஞருமான Julia Ward Howe 1870ம் ஆண்டு சக்திவாய்ந்த ஒரு கவிதையை எழுதினார். "அன்னைதின அறைகூவல்" (Mother's Day Proclamation) என்ற பெயரில் வெளியான இந்தக் கவிதை உலகெங்கும் அன்னை தினத்தைக் கொண்டாடுவதற்கு வித்திட்டது. இக்கவிதை விவரிக்கும் பெண்மை, தாய்மைப் பண்புகள் நமது இன்றைய உலகிற்கு மிகவும் தேவையான பாடங்களைச் சொல்கிறது. இதோ அக்கவிதை:
மகளிரே, இன்று எழுந்து நில்லுங்கள்! இதயமுள்ள மகளிரே எதிர்த்து நில்லுங்கள்!
உங்களது திருமுழுக்கு தண்ணீரால் நடந்திருந்தாலும், கண்ணீரால் நடந்திருந்தாலும் சரி... இப்போது எழுந்து நில்லுங்கள், எதிர்த்து நில்லுங்கள்.
உறுதியாகச் சொல்லுங்கள்:
“வாழ்வின் மிக முக்கியக் கேள்விகளின் விடைகளைத் தீர்மானிக்கும் உரிமையை குடும்பத்துடன் சிறிதும் தொடர்பற்ற நிறுவனங்களுக்கு விட்டுக்கொடுக்க மாட்டோம்.
சண்டைகளில் உயிர்களைக் கொன்று குவித்த கொலை நாற்றத்துடன் வீடு திரும்பும் கணவர்கள் எங்கள் அரவணைப்பையும், ஆரவார வரவேற்பையும் பெறுவதற்கு நாங்கள் இணங்கமாட்டோம்.
பிறரன்பு, கருணை, பொறுமை என்று நாங்கள் சொல்லித்தரும் பாடங்களை மாற்றி, அவற்றிற்கு எதிரான பாடங்களைச் சொல்லித் தருவதற்காக, எமது குழந்தைகளை எங்களிடமிருந்து பறிப்பதற்கு நாங்கள் விடமாட்டோம்.
ஒரு நாட்டுப் பெண்களாகிய நாங்கள், மற்றொரு நாட்டுப் பெண்கள் மீது கனிவு கொண்டவர்கள். எனவே, எங்கள் மகன்கள் அப்பெண்களின் மகன்களைக் காயப்படுத்த விடமாட்டோம்.”
நிர்மூலமாக்கப்பட்ட இந்தப் பூமியின் அடிவயிற்றிலிருந்து எழும் ஓர் ஓலம் எங்கள் குரல்களுடன் இணைகிறது. அது சொல்வது இதுதான்: "ஆயுதங்களைக் களையுங்கள்! ஆயுதங்களைக் களையுங்கள்! உயிர் குடிக்கும் வாள் ஒருநாளும் நீதியை நிலைநாட்டும் தராசு ஆகாது!" என்பதே பூமியின் அடிவயிற்றிலிருந்து எழும் அந்த ஓலம்.
போர்க்கள அழைப்பைக் கேட்டு, தங்கள் நிலங்களையும், தொழிற்சாலைகளையும் விட்டுச் சென்றுள்ள ஆண்களைப் போல், பெண்களும் தங்கள் இல்லங்களை விட்டு வெளியேறட்டும். போரில் ஈடுபடும் ஒவ்வொரு நாட்டிலும் நல்ல முடிவுகள் உருவாக, பெண்களும் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேறட்டும். போரில் இறந்தோரை நினைவுகூர, அவர்களுக்காக அழுது புலம்ப, பெண்கள் ஒன்று சேரட்டும். இந்த மனிதக் குடும்பம் அமைதியில் வாழ்வதற்குரிய வழிமுறைகளைப் பெண்கள் கலந்து பேசட்டும்.
உலகின்மேல், சீசரின் உருவத்தைப் பதிக்காமல், கடவுளின் உருவத்தைப் பதிப்பது எவ்விதம் என்பதை பெண்கள் இவ்வுலகிற்குச் சொல்லித் தரட்டும்.

தாய், அல்லது அன்னை என்றதும் வீட்டுக்குள், அடுப்படியில் முடங்கிக் கிடக்கும் பெண்ணாக அவர்களை எண்ணிப்பார்த்த காலத்தைக் கடந்து, சமுதாயத்தில் நல்ல முடிவுகளை எடுக்க, பெண்கள் வீட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டும்; அவர்களது மென்மை கலந்த உறுதி உலகின் பிரச்சனைகளைத் தீர்க்கும் வழிகளை உருவாக்கும் என்று 19ம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட இக்கவிதை முழங்குகிறது. அமெரிக்காவின் உள்நாட்டுப் போர் நடந்த காலத்தில் இக்கவிதை எழுதப்பட்டது. அப்போரின் விளைவுகளைக் கண்ட Julia எழுதிய இவ்வரிகள், இன்றும் நம்மைச் சூழ்ந்துள்ள அவலங்களைக் கூறும் கவிதையாக உள்ளது. கடந்த திங்களன்று – மே 2, 2011 - ஓசாமா பின் லேடன் அமெரிக்கப் படையினரால் கொல்லப்பட்டார். உலக அமைதிக்குப் பெருமளவில் ஊறு விளைவித்த ஒரு மனிதரின் மரணம் ஓரளவு நிம்மதியைத் தந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், நமது நிலை என்ன? நிம்மதிக்குப் பதில் இன்னும் அதிக பயத்தை, கவலைகளை உருவாக்கியுள்ளது. உண்மைதானே?
இவ்விதம் பயத்தில், சந்தேகத்தில் தொடர்ந்து வாழும் இவ்வுலகிற்கு தாய்மை, பெண்மை ஆகிய குணமளிக்கும் குணங்கள் அதிகம் தேவைப்படுகின்றன. எனவே, இந்த அன்னை தினம் வெறும் வியாபாரத் திருநாளாக இல்லாமல், நம் ஒவ்வொருவரிலும் உள்ள தாய்மையை வெளிப்படுத்தும் ஒரு நாளாக, அதன் வழியாக உலகின் அமைதிக்கு உறுதியான அடித்தளமிடும் ஒரு நாளாக இருக்க வேண்டுமென்று சிறப்பாக வேண்டிக்கொள்வோம்.
உலகின்மேல், சீசரின் உருவத்தைப் பதிக்காமல், கடவுளின் உருவத்தைப் பதிப்பது எவ்விதம் என்பதை பெண்கள் இவ்வுலகிற்குச் சொல்லித் தரட்டும்.
Julia எழுதிய கவிதையின் இறுதி வரிகள் அன்னை தினத்தையும், நாம் கொண்டாடி வரும் உயிர்ப்புவிழா காலத்தையும் இணைக்க உதவியாக உள்ளன. அந்தக் கவிதையின் கடைசி வரிகளிலிருந்து இன்றைய நற்செய்திக்கு ஒரு தொடர்பை நாம் உருவாக்கலாம்.
படைப்பின் மூலம் உலகில் இறைவனின் முத்திரை பதிக்கப்பட்டது. கண்ணுக்குப் புலப்படாத அந்த இறைவனை மனித உருவில் நம் மத்தியில் கொண்டுவந்தவர் இயேசு. எத்தனையோ சீசர்கள், மன்னர்கள் இந்த உலகை ஆட்டிப் படைத்திருந்தாலும், அவர்கள் அனைவரும் இயேசுவின் வலிமைக்கு முன் அடையாளம் இன்றி மறைந்து விட்டனர். ஆனால், இயேசுவின் உண்மையான வல்லமையைச் சீடர்கள் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. சீசரைவிட இறைவன் வலிமை மிக்கவர், சீசரை வென்று, இறைவனின் அரசை இயேசு நிறுவுவார் என்று சீடர்கள் எதிர்பார்த்து காத்திருந்தனர். அந்த உச்சகட்ட எதிர்பார்ப்பில், அவர் பரிதாபமாய் கொலை செய்யப்பட்டு இறந்ததும், இறைவன் உலகை விட்டுச் சென்று விட்டாரே என்ற ஏமாற்றம் அதிகம் உருவானது. அந்த ஏமாற்றத்தில் சீடர்கள் பலரும் மனம் உடைந்து, பயந்து, பதுங்கி, ஒருவரை ஒருவர் சந்தேகக் கண்களோடு பார்த்தபடி காலத்தைக் கடத்தினர். அவர்கள் மத்தியில் வாழ்ந்த பெண்கள் இன்னும் நம்பிக்கையை இழக்காமல், துணிவோடு கல்லறைக்குச் சென்றனர். உயிர்ப்பின் நற்செய்தி அவர்களுக்கு முதலில் வழங்கப்பட்டது. நம்பிக்கை அழிக்கப்பட்ட இந்த உலகில் மீண்டும் இறைவனின் முகத்தைப் பதிக்க பெண்கள் முக்கிய காரணமாய் இருந்தனர். 'கலிலேயாவுக்குச் செல்லுங்கள், அங்கு மீண்டும் இயேசுவைக் காண்பீர்கள்' என்ற செய்தி சொல்லப்பட்டது.
இந்த நற்செய்தியைக் கேட்டும், கேட்காதது போல் தங்கள் துன்பத்தில் மூழ்கிய இருவர் இன்றைய நற்செய்தியின் நாயகர்கள். கலிலேயாவுக்குச் செல்லாமல், எம்மாவு என்ற ஊருக்குச் சென்ற இரு சீடர்கள், விரக்தியின் உச்சியை அடைந்தவர்கள். நமது நாயகர்களில் ஒருவரது பெயர் கிளயோப்பா என்று குறிக்கப்பட்டுள்ளது. (லூக்கா 24:18) மற்றவரது பெயர் குறிக்கப்படவில்லை. அந்த இரண்டாவது சீடராக நம்மை இணைத்து, இப்பயணத்தைத் தொடர்வோம்.
பதினோரு கிலோமீட்டர் நீளமான இந்தப் பயணம் இரண்டு மணி நேரங்களாவது நடந்திருக்க வேண்டும். அதுவும், இந்தப் பயணத்தை ஆரம்பித்தபோது, இந்தச் சீடர்களின் கனத்த இதயம் அவர்களது வேகத்தை வெகுவாகக் குறைத்திருக்கும்.
இவ்விரு சீடர்களும் போகும் வழியில் ஒருவரோடு ஒருவர் உரையாடிக் கொண்டே சென்றனர் என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. (லூக்கா 24:14) என்ன பேசியிருப்பார்கள்? அவர்களது உள்ளக் குமுறல்கள் புலம்பல்களாக, கோபமான வார்த்தைகளாக வெடித்திருக்கும். "நாங்கள் இவரை எவ்வளவோ நம்பினோம், இவரிடமிருந்து எவ்வளவோ எதிர்பார்த்தோம். ஆனால்..." இவ்விரு சீடர்களின் குமுறல்கள் பல தலைமுறைகளாய் நம் மத்தியில் தொடர்ந்து ஒலித்துக் கொண்டு தானே இருக்கின்றன? நாம் எதிர்பார்த்தைவைகள் கிடைக்காதபோது, நாம் எதிர்பாராதவைகள் வந்து சேர்ந்தபோது உடைந்து போன நேரங்களை நினைத்துப் பார்க்கலாம்.
அந்த நேரத்தில் இயேசு அவர்களுடன் சேர்ந்து நடக்க ஆரம்பித்தார். மனமுடைந்து செல்லும் இரு சீடர்களை இயேசு தாயன்போடு தேடிச் செல்கிறார். கனிவோடு பேசுகிறார், கடிந்து கொள்கிறார், பொறுமையாய் விளக்குகிறார். அந்தத் தாய் இறுதியில் உணவைப் பரிமாறிய அழகில் இவ்விரு சீடர்களின் கண்கள் திறக்கின்றன.
அன்னை தினத்தன்று நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள இந்த நற்செய்தியில் தாயாகவும் தன்னை வெளிப்படுத்தும் இறைவனைச் சந்திக்க நமக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்துள்ளது. அந்தத் தாயின் கனிவு, கண்டிப்பு, பொறுமை, பகிர்வு அனைத்தையும் நமது வாழ்வுப் பயணத்தில் இன்னும் ஆழமாக உணர்ந்துகொள்ள இறைவனை வேண்டுவோம்.


இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

MERCY, GRACING THE OCCASION சந்தேகக் கல்லறைகளைத் திறக்கும் இறை இரக்கம்

http://www.christian-miracles.com/chapletofdivinemercy.htm

I have just returned from the Beatification Mass of Blessed John Paul II. I have not seen such huge crowds at such close quarters in my life. I have seen them on the TV. But nothing like seeing it in person, first hand. I guess this is what Thomas had demanded from the other Apostles… Let me see Jesus for myself. (“Unless I see the nail marks in his hands…” – John 20: 25) A personal experience is any day better than a ‘mediated’ experience!

They say that at least one million people had graced the occasion of the Beatification Ceremony today. Rome is witnessing such a huge crowd after six years. For the demise of John Paul II there were 3 million people in Rome, they say. I could believe the number '3 million' since I had seen for myself 'one million' today... Otherwise, I would have doubted the veracity of both these numbers. Nothing like direct experience to strengthen one's belief. These statements and sentiments are very close echo of what Thomas went through after the Resurrection of Jesus. On both these occasions - the demise and beatification of John Paul II - one can easily use the customary phrase ‘gracing the occasion’ more appropriately.

The Sunday after Easter, the Second Sunday of Easter Season is called the Divine Mercy Sunday. It was very appropriate that late Pope John Paul II was beatified on the Divine Mercy Sunday. In the year 2000 John Paul II established the Sunday after Easter as the Divine Mercy Sunday. Five years later in 2005 he passed away on April 2, the Eve of the Divine Mercy Sunday. Now, after another six years, he is beatified on May 1, the Divine Mercy Sunday.

‘Gracing the occasion’ and ‘Divine Mercy Sunday’ go hand in hand in today’s Gospel. Any occasion can be turned into an occasion of grace when Divine Mercy is present! The Gospel of John (20:19-29) talks of the famous incident where Jesus invites Thomas to touch him and believe!
Unfortunately, Tom seems to hold a monopoly over one of the most common human experiences called doubting. Kindly spare a thought for Tom, I mean St Thomas, the Apostle. He was not the only one to doubt the Resurrection of Jesus. All the disciples were shrouded in a cloud of doubt and fear. Only Thomas verbalised their collective doubt. “Unless I see…” First hand, personal, up close… not a hearsay, not a media report.
John’s Gospel glides over the fact that the other disciples doubted too. Luke’s Gospel makes it more explicit. While they were still talking about this, Jesus himself stood among them and said to them, "Peace be with you." They were startled and frightened, thinking they saw a ghost. He said to them, "Why are you troubled, and why do doubts rise in your minds? Look at my hands and my feet. It is I myself! Touch me and see; a ghost does not have flesh and bones, as you see I have." (Luke 24: 36-39)

Some of us may have already taken the judgement seat trying to pronounce our judgement on Thomas: “What a pity! After having lived with Jesus so closely for three years, this guy still doubted Jesus!” Those of us who have not suffered from doubts – especially doubts about those with whom we have lived closely for years – throw the first stone at Thomas. Well, after having listened to hundreds of treatises on Resurrection, I still have my moments of hesitation about this sublime, crucial truth of Christianity. How can I judge Thomas, who came from the Jewish background where the idea of Resurrection was not that clear and strong?
If I were present in Jerusalem on the last few days of Jesus’ life, I would have had more doubts than Thomas, especially after having seen those last few hours on Calvary. So, I dare not take the judgement seat. Let me see whether I can stand along with the ‘accused’ Thomas and the other disciples and try to see this incident from their perspective.
The disciples left their trade, their parents, their everything... to follow Jesus. In those three years, Jesus became everything to them. He was their world. This world was brutally uprooted and nailed to the cross. The vacuum created by the absence of Jesus was filled by doubts and fear. Their doubts were very real. One of them betrayed him and another denied him. They could no longer believe in one another, neither could they believe in themselves. The way most of them ran away from the scene of the arrest of Jesus was still very raw. Probably most of them did not even attend the funeral of Jesus, since they were already buried in their own fears and worries. They decided to lock themselves up behind closed doors. They were certain of only one thing: their own inevitable execution by the Romans. They had already built their tomb in the upper room.
Jesus did not want his loved ones see decay. He wanted to open their graves and bring them alive. Hence, He entered their ‘tomb’ and stood among them. How did He come in? All the doors were locked… then, how could He? That was and, still, is the beauty of Jesus. The God of surprises! From his birth, He had surprised the Jewish world. It was the trademark of Jesus to defy expectations. He had done it once again.

Closed doors and closed tomb are not a big deal for Jesus. Here is lovely account of what Jose Henriquez said about how 33 Chile miners survived the ordeal of being buried alive for 69 days!

Chilean Miner Talks About God of Miracle In U.K.
http://www.christianpost.com/news/chilean-miner-talks-about-god-of-miracle-in-uk-48749/

LONDON – The rescue of 33 miners from a collapsed mine in Chile was a miracle that even atheists could not deny, said one of the rescued miners to hundreds of Christians on Sunday (January, 30, 2011). It was standing room only at All Saints Woodford Wells, in north London, as Jose Henriquez took to the stage to testify about the God who saved him and the 32 other miners who were stuck deep underground for more than two months last year… It is the unmistakable presence of God that inspired the men to refer to him as the “34th man” in the mine.
Henriquez explained: “We began to feel the presence of this friend, of this invisible miner. We couldn’t see him but he was down there with us. We weren’t 33 down there but 34 and we were all very clear about that.”
Here are the inspiring lines with which Jose Henriquez closed his talk that day:
“The only reason I am here is because there is a living God who is alive.” Henriquez’s message for people in Britain… was to seek God today. He added: “Please do not wait to have to suffer an accident in order to find God or seek him.”

We are thankful to Thomas since his doubt brought out one more ‘beatitude’ from Jesus – a beatitude addressed to all of us: “Blessed are those who have not seen and yet have believed."
Thank you, my Lord and my God! Thank you, Thomas!


Dear Friends,

This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.

 
இந்த ஞாயிறு, மே மாதம் முதல் நாள், உலகின் பல கோடி மக்களின் கவனம் வத்திக்கானை நோக்கித் திரும்பியிருந்தது. ஞாயிறு காலை 10 மணிக்கு வத்திக்கான் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலய வளாகத்தில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் இறையடியார் இரண்டாம் ஜான்பாலை அருளாளராக உயர்த்தும் திருப்பலியை நிறைவேற்றினார்.

உயிர்ப்பு விழாவுக்கு அடுத்து வரும் ஞாயிறை இறை இரக்க ஞாயிறு என்று அழைக்கிறோம். இவ்வாண்டு மே முதல் நாள் இறை இரக்க ஞாயிறன்று இறையடியார் இரண்டாம் ஜான்பால் அருளாளராக உயர்த்தப்படுவது பெரிதும் பொருத்தமான ஒரு நிகழ்ச்சி. ஏனெனில், இவர்தான் உயிர்ப்பு விழாவுக்கு அடுத்து வரும் ஞாயிறை இறை இரக்க ஞாயிறு என்று 2000மாம் ஆண்டு உருவாக்கினார். ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின், 2005ம் ஆண்டு இறை இரக்க ஞாயிறுக்கு முந்திய இரவு திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான்பால் இறையடி சேர்ந்தார். ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின், அதே இறை இரக்க ஞாயிறன்று இவர் அருளாளராக உயர்த்தப்பட்டார்.


இறைவனின் இரக்கம், கருணை இவற்றை வாழ்வின் பல சூழல்களில் பல நிலைகளில் நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம். சிறப்பாக, நம் வாழ்வில் ஏற்படும் பல்வேறு சந்தேகப் புயல்களை இறைவன் அடக்கி, மனதில் அமைதியை உருவாக்கும் நேரத்தில் இந்த இறை இரக்கத்தின் சிகரத்தை நாம் தொட்டிருக்கிறோம். அப்படி ஒரு சிகரத்தைத் தன் சீடர்கள் தொடுவதற்கு இயேசு உதவிய ஒரு நிகழ்ச்சியை இன்றைய நற்செய்தியாக நாம் வாசிக்கிறோம்.
சந்தேகத்திற்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாக திதிம் அல்லது தோமையார் என்று அழைக்கப்படும் தோமா சுட்டிக்காட்டப்படுகிறார். உண்மையைப் பேசுபவரை "அரிச்சந்திரன்" என்றும், தாராள மனதுடையவரை "பாரி வள்ளல்" என்றும் அழைக்கிறோமே, அப்படி சந்தேகப்படும் யாரையும் “சந்தேகத் தோமையார்” என்று அழைக்கிறோம். அவ்வளவு தூரம் தோமா சந்தேகத்தின் ஓர் எடுத்துக்காட்டாக மாறிவிட்டார். இந்தச் சந்தேகத் தோமாவை இறை இரக்கத்தின் சிகரத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார் இயேசு.
தோமா இயேசுவைச் சந்தேகப்பட்டார் என்று கேட்டதும் நம்மில் பலர், என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன்... உடனே ஒரு நீதியிருக்கை மீது அமர்ந்து "என்ன மனிதர் இவர்? இயேசுவோடு மூன்று ஆண்டுகள் நெருக்கமாய் பழகிவிட்டு, எப்படி இவரால் சந்தேகப்பட முடிந்தது?" என்று கேள்வி கேட்கிறோம். "தோமா இப்படி நடந்துகொண்டது தவறு" என்ற தீர்ப்பையும் தந்து விடுகிறோம். நீதியிருக்கைகளில் ஏறி அமர்வது எளிது. தோமா மீது கண்டனக் கற்களை எறிவதற்கு முன், நம்மில் யார் இதுவரை சந்தேகப்படாமல் வாழ்ந்திருக்கிறோமோ அவர்கள் அவர் மீது முதல் கல் எறியட்டும். அதுவும் நெருங்கிப் பழகிய பலரை... நம் பெற்றோரை, வாழ்க்கைத் துணையை, நம் பிள்ளைகளை, உயிர் நண்பர்களை நாம் பல நேரங்களில் சந்தேகப்படும்போது, தோமா இயேசுவைச் சந்தேகித்ததை எவ்விதம் குறை சொல்ல முடியும்?
கல்வாரியில் இயேசு இறந்ததை நீங்களோ, நானோ நேரடியாகப் பார்த்திருந்தால், ஒரு வேளை தோமாவை விட இன்னும் அதிகமாய் மனம் உடைந்து போயிருப்போம். அந்த கல்வாரி பயங்கரத்திற்குப் பின் ஒன்றுமே இல்லை என்ற முடிவுக்கும் வந்திருப்போம். ஆகவே, தீர்ப்புகளை எழுத பேனாக்களைத் திறந்து வைத்திருந்தால், அவைகளை மூடிவிட்டு, முதலில் அந்த நீதி இருக்கைகளை விட்டு எழுவோம். குற்றவாளிக் கூண்டில் நாம் நிறுத்தியுள்ள தோமாவின் நிலையில் நம்மை நிறுத்தி, இந்தச் சம்பவத்தைச் சிந்திப்போம்.


நற்செய்திகளின் இறுதிப் பகுதிகளை ஆழமாக ஆராய்ந்தால், இயேசுவின் உயிர்ப்பை தோமா மட்டும் சந்தேகப்படவில்லை; எல்லா சீடர்களுமே சந்தேகப்பட்டனர் என்பது தெளிவாகும். இயேசுவிடம் கேட்க முடியாமல், மனதுக்குள் மற்ற சீடர்கள் புதைத்து வைத்திருந்த சந்தேகத்தைத்தான் தோமா வாய் விட்டு சொன்னார். எனவே தோமாவை மட்டும் சந்தேகப் பேர்வழி என்று கண்டனம் செய்யாமல், எல்லா சீடர்களுமே சந்தேகத்தில், பயத்தில் தத்தளித்தார்கள் என்பதை முதலில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவர்களது பயம், சந்தேகம் எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் இருந்தது. அதையும் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.
தங்கள் மீன் பிடிக்கும் தொழில், பெற்றோர், குடும்பம், வீடு என்று எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு இயேசுவை நம்பி மூன்றாண்டுகள் வாழ்ந்தவர்கள் இந்தச் சீடர்கள். கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் இயேசுதான் அவர்களது உலகம் என்று ஆகிப் போன நேரத்தில், அந்த உலகம் ஆணி வேரோடு வெட்டப்பட்டு, சிலுவையில் தொங்கவிடப்பட்டது. இயேசுவை அடித்தளமாய் வைத்து அவர்கள் கட்டியிருந்த பல மனக்கோட்டைகள் தரை மட்டமாக்கப்பட்டன.
எருசலேமில், கல்வாரியில் அவர்கள் கண்ட காட்சிகள் அவர்களை முற்றிலும் நிலை குலையச் செய்து விட்டன. இயேசுவின் மரணம் அவர்கள் வாழ்வில் விட்டுச் சென்ற அந்த வெற்றிடத்தை, சந்தேகமும், பயமும் நிரப்பி விட்டன. யாரையும், எதையும் சந்தேகப் பட்டனர். தங்களில் ஒருவனே இந்தக் கொடுமைகள் நடக்கக் காரணமாய் இருந்தது அவர்களது சந்தேகத்தை இன்னும் அதிகமாக்கியது. இதுவரை அவர்கள் ஒருவர் மீது ஒருவர் வைத்திருந்த நம்பிக்கை தொலைந்து போனது. இன்னும் ஏதாவது மீதம் இருக்கிறதென்றால், அது தங்கள் அழிவு மட்டுமே என்று அறிவுப் பூர்வமான ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டனர்.
பயத்தில், சந்தேகத்தில், பூட்டப்பட்ட அந்த அறையின் இருளில் இனி வாழ்ந்தால் போதும் என்று தீர்மானித்த சீடர்களை இயேசு அப்படியே விடுவதாய் இல்லை. அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் நுழைந்தார். அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் நுழைய சாத்தப்பட்ட கதவுகள் இயேசுவுக்கு ஒரு தடையாய் இல்லை. தன் கல்லறையை மூடியிருந்த அந்தப் பெரும் பாறையே அவரைத் தடுக்க முடியவில்லை. இந்தக் கதவுகள் எம்மாத்திரம்.
சாத்தப்பட்ட அந்த அறைக்குள் இயேசு வந்து நின்றதை சீடர்களால் நம்ப முடியவில்லை. கதவு, சன்னல்கள் எல்லாம் சாத்தப்பட்ட ஒரு அறைக்குள் உடலோடு ஒருவரால் வர முடியுமா? முடியாது. இயற்கை நியதிகளுக்கு, அறிவியல் கூற்றுகளுக்கு முரணான ஒரு செயல். இயற்கை நியதிகள், அறிவியல் இவை மீறப்படும் போது, சந்தேகம் எழும். அறிவு அந்தச் செயலை ஏற்க மறுக்கும்.
ஆனால், அறிவும் அறிவியலும் சொல்வதை மட்டும் வைத்து வாழ்க்கையை நடத்திவிட முடியாதே. இரண்டும் இரண்டும் நான்கு தான். ஆனால், சில சமயங்களில் இரண்டும் இரண்டும் ஐந்தாகலாம் அல்லது, மூன்றாகலாம். இதைக் காண மனம் வேண்டும், ஆன்மா வேண்டும், வெறும் அறிவு இங்கே உதவாது. எத்தனை முறை இது போன்ற அனுபவங்கள் நமக்கு இருந்திருக்கின்றன! நமது அறிவு ஒரு வழியில் சிந்திக்கும் போது, நமது மனம்... ஆழ் மனம் வேறு வழியில், அறிவுக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட வழியில் சிந்தித்திருக்கிறதல்லவா? பல சமயங்களில் அறிவை விட மனம் சொல்வது மிக அழகானதாய், அற்புதமானதாய், உண்மையாய் இருந்திருக்கிறது. உண்மைதானே?


இதோ ஓர் எடுத்துக்காட்டு... இவ்வாண்டு சனவரி 30ம் தேதி ஞாயிறன்று, இங்கிலாந்தில் Woodford Wells என்ற இடத்தில் இருந்த அனைத்துப் புனிதர்கள் ஆலயம் (All Saints Church) நிரம்பி வழிந்தது. மாலை நேரத் திருவழிபாட்டில் Jose Henriquez என்பவர் உரையாற்ற எழுந்தார். அவர் பேசுவதைக் கேட்க அனைவரும் ஆவலாய் இருந்தனர். அவர் பேச ஆரம்பித்தார்: "பூமிக்கடியில் சிக்குண்டிருந்த எங்களை 69 நாட்கள் சென்று மீண்டும் உயிரோடு பூமிக்கு மேல் கொண்டு வந்தது இறைவன் ஆற்றிய ஒரு புதுமையே. கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாதவர்களும் இதைப் புதுமையாக எண்ணுகின்றனர்." என்று அவர் தன் உரையைத் துவக்கினார்.
2010ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 5ம் தேதி முதல் அக்டோபர் 13ம் தேதி வரை சிலே நாட்டுச் சுரங்கம் ஒன்றில் புதையுண்டு போன 33 தொழிலாளர்களில் ஒருவர் Jose Henriquez. அவர் தொடர்ந்து பேசியபோது, சுரங்கத்தில் புதையுண்ட 33 பெரும் அந்த 69 நாட்களில் அடைந்த அழகான, அற்புதமான மாற்றங்களை எடுத்துக் கூறினார். கடவுள் மேல், தங்கள் மேல், தங்கள் மனைவியர் மேல் நம்பிக்கையின்றி, சந்தேகக் கண்களுடன், சந்தேக மனதுடன் வாழ்ந்த பலர் இந்த அனுபவத்திற்குப் பின் பெரும் மாற்றங்கள் அடைந்ததைக் கூறினார்.
புதையுண்ட 33 தொழிலாளர்களை வெளிக்கொணர சிலே அரசு அறிவியல் உதவியுடன் பல முயற்சிகளை மேற்கொண்டது. ஒவ்வொரு முறையும் அறிவியல் முயற்சிகள் தோற்றபோது, சுரங்கத்தில் சிக்குண்டிருந்த தொழிலாளிகள், அவர்களது குடும்பங்கள் தங்கள் விசுவாசத்தை இழக்காமல் செபித்தனர். அதிலும் முதல் 17 நாட்கள் வெளி உலகத்துடன் எந்தத் தொடர்பும் இல்லாமல் அவர்கள் ஆரம்பித்த அந்த நம்பிக்கைப் பயணத்தைப் பற்றி Jose Henriquez அற்புதமாக விவரித்தார். அறிவியல் அடிப்படையில் மட்டும் இந்த நிகழ்வை அணுகியிருந்தால், இந்த 33 தொழிலாளர்கள் உடல் நலம் மட்டுமின்றி, மன நலத்தோடும் அந்தப் புதை நரகத்தில் இருந்து மீண்டு வந்திருப்பார்களா என்பது பெரிய கேள்விக் குறியே.
தன் உரையின் இறுதியில் Jose Henriquez சொன்ன வார்த்தைகள் இவை: "நான் உங்கள் முன் இப்போது உயிரோடு நிற்பதற்கு ஒரே ஓர் காரணமே உண்டு. என்னுடைய கடவுள், வாழும் கடவுள்; என்னை வாழ்விக்கும் கடவுள். இந்தக் கடவுளைக் கண்டுபிடிக்க, இந்தக் கடவுள் மேல் நம்பிக்கை கொள்ள உங்கள் வாழ்வில் விபத்துக்கள் நிகழும் வரை காத்திருக்காதீர்கள்." என்று இவர் தன் உரையை முடித்தார்.


முற்றிலும் மூடப்பட்டு, இனி வெளி உலகுடன் எந்தத் தொடர்பும் கிடைக்காது, இனி உயிரோடு மீள மாட்டோம் என்ற அச்சத்தில், சந்தேகத்தில் புதையுண்டிருந்தனர் சிலே நாட்டு சுரங்கத் தொழிலாளிகள். இயேசுவின் பாடுகளுக்குப் பின், அந்தக் கல்வாரிக் கொடுமைகளுக்குப் பின், இயேசுவின் சீடர்களும் இதே நிலையில் தங்களை மூடிய கதவுகளுக்குப் பின் பூட்டி வைத்திருந்தனர். இயேசுவின் உயிர்ப்பிற்குப் பின், தூய ஆவியைப் பெற்றுக் கொண்ட சீடர்கள் அச்சமின்றி, சந்தேகம் ஏதுமின்றி இயேசுவை உலகறியச் செய்தது போல், இந்த சிலே நாட்டு சுரங்கத் தொழிலாளிகளும் வெளியே வந்த பின் பல ஊர்களுக்கு, பல நாடுகளுக்குச் சென்று இயேசுவை உலகறியச் செய்து வருகின்றனர். "அந்தச் சுரங்கத்தில் 33 பேர் புதைந்து போனோம். ஆனால் எங்களுடன் 34வது பேராக, இறைவன் எப்போதும் உடன் இருந்தார்." என்று இவர்கள் பறைசாற்றி வருகின்றனர்.


சீடர்களின் சந்தேகங்களுக்கு, தோமாவின் சந்தேகங்களுக்கு இயேசு கூறிய பதில்: “இதோ! என் கைகள். இங்கே உன் விரலை இடு. உன் கையை நீட்டி என் விலாவில் இடு. ஐயம் தவிர்த்து நம்பிக்கைகொள்… நீ என்னைக் கண்டதால் நம்பினாய். காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்” என்றார். (யோவான் 21: 27-29) இந்தச் சொற்களை வித்தியாசமாக நினைத்துப் பார்க்க வேண்டுமெனில், இயேசு சீடர்களிடம், தோமாவிடம், நம்மிடம் சொல்வது இதுதான்: "அறிவை மட்டும் நம்பி வாழாதே. மனதை நம்பு, ஆன்மாவை நம்பு. என்னை நம்பு."
அறிவைக் கடந்த இறைவனை நம்பும்போது, இறைவனின் இரக்கம் சந்தேகப் புயல்களை அடக்கும்; சந்தேக மலைகளைத் தகர்க்கும்; சந்தேகக் கல்லறைகளைத் திறக்கும். இந்த இறை இரக்கத்தை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்வில் உணர சந்தேகத் தோமாவின் பரிந்துரையோடு வேண்டுவோம்.


இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/