Be watchful, be responsible! விழிப்புடன், பொறுப்புடன் இருங்கள்

Caution

http://bibledailydose.blogspot.com

Next year by this time some of us or most of us may be having anxious moments… anxious because the end of the world would be imminent. According to the Mayan prediction, 21-12-2012, that is, 21^st December 2012 would be the end of the world. Such predictions and their subsequent anxiety have filled human history right from the time of Christ… Or, perhaps, even earlier!

• In A.D. 204, Hippolytus, a Christian writer in Rome, recorded that a bishop was convinced that the Lord was going to return immediately. He urged his followers to sell all their possessions and to follow him into the wilderness to await the Lord’s coming.
• At the end of the first millennium, anticipation of the Second Coming ran high. On the last day of 999, the basilica of St. Peter’s at Rome was filled with people who were weeping and trembling as they expected the world to end.
• In 1978 the media flashed the shocking news of the mass suicide of 914 men and women from the U.S.A., belonging to a doomsday cult called The People’s Temple, in Jonestown, Guyana at the instruction of their paranoid leader Rev. Warren (Jim) Jones.
• In March 1997, 39 members (21 women and 18 men) of a California cult called Heaven’s Gate, headed by Marshall Applewhite, exploded onto the national scene with their mass suicide in a luxurious mansion at Rancho Santa Fe near San Diego in California. This was their preparation for being safely transported to heaven by a UFO, thus avoiding the tribulations accompanying the immediate end of the world.
• This anxiety ran high, once again, as we approached the end of 1999 and 2000.
• Books and movies on this topic are far too many to count! The last one was the Hollywood movie 2012 which made good business in 2009.

Whenever we face natural calamities – the last one being the tsunami that hit Japan and the nuclear threat in Fukushima – we speak about the End. Most of our thoughts and conversations are about how ‘terrible that day would be when the Master returns’. I can recall occasions in Chennai, when someone would suddenly thrust a paper, a pamphlet or a booklet into my hands as I was walking down the road. Those were the roadside preachers who were trying to warn the people of the impending disaster. “The Day of the Lord is at hand”… was their constant theme.

Today we begin a new liturgical year with the First Sunday in Advent. This season is meant to prepare us for the coming of the Divine Child at Christmas. This is also a season where we can think about the Second Coming of Christ. This is the theme of today’s gospel.

Mark 13: 33-37

Jesus began to say to his disciples: “Take heed, watch; for you do not know when the time will come. It is like a man going on a journey, when he leaves home and puts his servants in charge, each with his work, and commands the doorkeeper to be on the watch. Watch therefore--for you do not know when the master of the house will come, in the evening, or at midnight, or at cockcrow, or in the morning-- lest he come suddenly and find you asleep. And what I say to you I say to all: Watch.”

We are NOT SURE of the when, where and how of this Second Coming and the end of the world. But, we are CERTAIN of our going out of this world one day. Instead of spending our time and energy on the end of the world, it would be surely beneficial to us to spend time on our departure from the world. Once again, instead of spending time on when we would depart, we can think about how we could or should depart. In today’s gospel, Christ gives us the necessary tips as to how we should prepare for our departure... Take heed, be watchful, be responsible!

Being watchful and being responsible have different shades of meaning. We can be watchful and be responsible out of fear or out of love. We can carry out our responsibilities for the sake of pleasing others (trying to be on our best behaviour in front of the Master) or simply being honest and sincere in what we are doing, irrespective of whether we are being watched or not. Two stories come to my mind…

Some years ago, a tourist visited the Castle Villa Asconti on the shores of Lake Como in northern Italy. Only the old gardener opened the gates, and the visitor stepped into the garden, which was perfectly kept. The visitor asked when the owner was last there. He was told, "Twelve years ago." Did he ever write? No. Where did he get instructions? From his agent in Milan. Does the master ever come? No. "But, you keep the grounds as though your master were coming back tomorrow." The old gardener quickly replied, "Today, sir, today."

Years ago, when 20th Century Fox advertised in the New York papers to fill a vacancy in its sales force, one applicant replied: "I am at present selling furniture at the address below. You may judge my ability as a salesman if you will stop in to see me at anytime, pretending that you are interested in buying furniture. When you come in, you can identify me by my red hair. And I should have no way of identifying you. Such salesmanship as I exhibit during your visit, therefore, will be no more than my usual workday approach and not a special effort to impress a prospective employer." From among more than 1500 applicants, this guy got the job.

Doing something to please one’s own conscience and, ultimately God, would set the enlightened apart from the unenlightened who keep doing things to please others all the time. Here are a few samples from the lives of the enlightened…

Once John Wesley was asked what he would do if he knew this was his last day on earth. He replied, "At 4 o'clock I would have some tea. At 6 I would visit Mrs. Brown in the hospital. Then at 7:30 I would conduct a mid-week prayer service. At 10 I would go to bed and would wake up in glory."

There is a story about St.Philip Neri. (My friend told me that he had heard the same story attributed to another saint. I guess all saints are of the same mould.) Wikipedia describes the character of St.Philip Neri in the following words: St.Philip possessed a playful humour, combined with a shrewd wit. He considered a cheerful temper to be more Christian than a melancholy one, and carried this spirit into his whole life: "A joyful heart is more easily made perfect than a downcast one." Here is an incident from the life of St.Philip Neri: While Philip was playing cards with his friends, one of them asked him what he would do if he knew that his death was imminent. Without any hesitation, Philip told him that he would continue playing cards.

I can well imagine that if Philip had died playing cards, he would simply continue playing cards on the other side of the grave as well. Only his companions would have changed to… God and angles!

Let us beg of God to give us this enlightenment!

அடுத்த ஆண்டு இந்நேரம் நம்மில் ஒரு சிலர் அல்லது வெகு பலர் கலக்கத்துடன் வாழ்ந்து கொண்டிருப்போம். இந்த உலகம் முடியப்போகிறது என்ற கலக்கம் அது. ஆம், 21-12-2012 அதாவது 2012ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 21ம் தேதி இந்த உலகம் முடியப்போகிறது என்று மெக்சிகோ நாட்டின் பழம்பெரும் மாயன் கலாச்சாரத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளதாம்.

மனித வரலாற்றைத் திருப்பிப் பார்த்தால், உலகம் முடியப்போகிறது என்ற செய்தி அடிக்கடி பேசப்பட்டுள்ளது. கி.பி.204ம் ஆண்டு Hippolytus என்ற கிறிஸ்தவ எழுத்தாளர் அப்போது வாழ்ந்த ஆயர் ஒருவரைப் பற்றி எழுதியுள்ளார். உலகம் முடியப்போகிறது என்பதைத் தீவிரமாக நம்பிய அந்த ஆயர், தன் மக்களுக்கு ஓர் எச்சரிக்கை கொடுத்தார். அவர்களிடம் இருந்த சொத்துக்களையெல்லாம் விற்று, ஏழைகளுக்குப் பகிர்ந்து கொடுத்துவிட்டு, அவருடன் பாலை நிலத்திற்கு வரும்படி அவர்களை அழைத்தார். அங்கு அவர்கள் இறைவனின் வரவுக்குக் காத்திருக்கலாம் என்று சொன்னார்.

கி.பி.999ம் ஆண்டின் இறுதி நாட்களில் உலகம் முடியப்போகிறது என்று எண்ணிய பல்லாயிரம் கிறிஸ்தவர்கள் உரோம் நகரில் புனித பேதுரு பேராலய வளாகத்தில் கூடி, அழுகையோடும், அச்சத்தோடும் உலக முடிவை எதிர்பார்த்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.

இருபதாம் நூற்றாண்டில் உலக முடிவு வந்துவிட்டது என்று தீர்மானித்த இரு குழுக்கள் வேதனையான முடிவுகள் எடுத்ததை செய்திகளில் வாசித்தோம். 1978ம் ஆண்டிலும், 1997ம் ஆண்டிலும் உலக முடிவு வந்துவிட்டதென்று உணர்ந்த இரு குழுவினர் விஷம் அருந்தி தற்கொலை செய்துகொண்டனர் என்ற செய்திகள் நமக்கு அதிர்ச்சியைத் தந்தன. 1999ம் ஆண்டு முடிந்து 2000மாம் ஆண்டு ஆரம்பமாக இருந்தபோது இதே கலக்கம் மீண்டும் தலைதூக்கியது நமக்கு நினைவிருக்கலாம்.

நான் சென்னையில் பலமுறை பார்த்த ஒரு காட்சி என் நினைவுக்கு வருகிறது. அவ்வப்போது, சாலையோரங்களில் யாராவது ஒருவர் நின்று கொண்டு, போவோர் வருவோர் அனைவரிடமும் துண்டு பிரசுரங்களை அல்லது சிறு புத்தகங்களை இலவசமாக வழங்குவதைப் பார்த்திருக்கிறேன். என் கைகளிலும் அவை திணிக்கப்பட்டன. அந்தப் பிரசுரங்களில் நான் பலமுறை பார்த்த ஒரு செய்தி: "ஆண்டவரின் நாள் அண்மித்துவிட்டது... விழித்தெழு" என்ற செய்தி. ஒவ்வொரு முறையும் உலகில் நிலநடுக்கம், எரிமலை வெடித்தல், சுனாமி போன்ற இயற்கைப் பேரிடர்கள் நிகழும்போது, உலகமுடிவைப் பற்றி அதிகம் பேசுகிறோம், சிந்திக்கிறோம்.

இன்று தாய் திருச்சபை புதியதொரு வழிபாட்டு ஆண்டை ஆரம்பிக்கிறது. நமது இறைவனைக் குழந்தை வடிவில் எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் திருவருகைக் காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று உலகின் முடிவில் இறைவன் மீண்டும் வருவதை நினைவுறுத்தும் நற்செய்தி நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது.

உலக முடிவைப் பற்றி நம்மால் தீர்மானமாக ஒன்றும் சொல்ல முடியாது. 2012ம் ஆண்டு வரலாம், அல்லது, 20012ம் ஆண்டு வரலாம். ஆனால், நம் ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட உலக வாழ்வு முடியும் என்பது திண்ணமான உண்மை. எப்போது இந்த முடிவு வரும் என்பது நிச்சயமற்ற ஒன்று. நம் முடிவு எப்போது வரும் என்பதில் நாம் நேரம், சக்தி இவைகளைச் செலவிடாமல், நம் முடிவு எப்படி இருக்கப்போகிறது, அல்லது எப்படி இருக்க வேண்டும்  என்று சிந்தித்தால் பயனுண்டு. எதிர்பாராத நேரத்தில் வரும் இந்த முடிவைச் சந்திக்க, அந்த முடிவு நேரத்தில் வரும் இறைவனைச் சந்திக்க நாம் எப்படி நம்மையே தயாரித்து வருகிறோம் என்பதை எண்ணிப்பார்க்க இன்றைய நற்செய்தி நம்மைச் சிறப்பாக அழைக்கிறது.

மாற்கு நற்செய்தி 13: 33-37

அக்காலத்தில், மானிடமகன் வருகையைப்பற்றி இயேசு தம் சீடர்களிடம் கூறியது: “கவனமாயிருங்கள், விழிப்பாயிருங்கள். ஏனெனில் அந்நேரம் எப்போது வரும் என உங்களுக்குத் தெரியாது. நெடும்பயணம் செல்லவிருக்கும் ஒருவர் தம் வீட்டைவிட்டு வெளியேறும்போது தம் பணியாளர் ஒவ்வொருவரையும் அவரவர் பணிக்குப் பொறுப்பாளராக்கி, விழிப்பாயிருக்கும்படி வாயில் காவலருக்குக் கட்டளையிடுவார். அதுபோலவே நீங்களும் விழிப்பாயிருங்கள். ஏனெனில் வீட்டுத் தலைவர் மாலையிலோ, நள்ளிரவிலோ, சேவல் கூவும் வேளையிலோ, காலையிலோ எப்போது வருவார் என உங்களுக்குத் தெரியாது. அவர் திடீரென்று வந்து நீங்கள் தூங்குவதைக் காணக்கூடாது. நான் உங்களுக்குச் சொல்லுவதை எல்லாருக்குமே சொல்கிறேன்; விழிப்பாயிருங்கள்.”

விழிப்பாயிருங்கள், பொறுப்புணர்வுடன் செயல்படுங்கள் என்பவை இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு விடுக்கும் அழைப்பு. பொறுப்புடன் நடந்து கொள்வது என்பது, தலைவர் இருக்கும்போது நல்ல பெயர் எடுக்க வேண்டும்; அவர் இல்லாதபோது எப்படி வேண்டுமானாலும் நடந்துகொள்ளலாம் என்று நடிப்பது அல்ல. தலைவர் என்னை மதித்து ஒப்படைத்துள்ள பொறுப்பை எல்லா நேரத்திலும் நானும் மதித்து நடந்து கொள்வதுதான் உண்மையான பொறுப்புணர்வு.

இத்தாலி நாட்டின் வடபகுதியில் Villa Asconti என்ற மிக அழகிய ஒரு மாளிகை இருந்தது. அதைச் சுற்றி அழகான ஒரு தோட்டமும் இருந்தது. சுற்றுலாப் பயணிகளை ஒவ்வொரு நாளும் கவர்ந்து வந்த இந்த மாளிகையும் தோட்டமும் ஒருவரது மேற்பார்வையில் எந்தக் குறையும் இல்லாமல் விளங்கியது. ஒருநாள் சுற்றுலாப் பயணி ஒருவர் அந்த மேற்பார்வையாளரிடம், "இந்த மாளிகையின் உரிமையாளர் இங்கு வந்து எத்தனை நாட்கள் ஆகின்றன?" என்று கேட்டார். மேற்பார்வையாளர், "12 ஆண்டுகள் ஆகின்றன" என்று சொன்னார். "ஒவ்வொரு நாளும் நீங்கள் என்ன செய்யவேண்டும் என்று முதலாளி எதுவும் கடிதமோ வேறு தொடர்போ வைத்துள்ளாரா?" என்று கேட்டதற்கு, அவர், "இல்லை" என்று பதில் சொன்னார். "நீங்கள் இந்த மாளிகையையும், தோட்டத்தையும் சுத்தம் செய்வதைப் பார்க்கும்போது, உங்கள் முதலாளி ஏதோ நாளையே வரப்போகிறாரோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது" என்று சொன்ன அந்த சுற்றுலாப் பயணியைப் பார்த்து சிரித்தார் மேற்பார்வையாளர். பின்னர், "நாளை இல்லை நண்பரே, இன்றே அவர் வரக்கூடும்" என்று பதில் சொன்னார்.

12 ஆண்டுகளாய் ஒவ்வொரு நாளும் 'தலைவன் இன்றே வரக்கூடும்' என்ற எதிர்பார்ப்புடன் கடமைகளைச் செய்த இந்த மேற்பார்வையாளரைப் போல் நாம் இருக்க வேண்டும் என்பதையே இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்கிறார்.

தலைவன் வந்தாலும் சரி, வராவிடினும் சரி என்று தன் பணிகளை ஒழுங்காகச் செய்த இவர், மற்றொரு சம்பவத்தை நினைவுறுத்துகிறார். 20th Century Fox என்ற திரைப்பட நிறுவனம் 'விற்பனை செய்யும் திறமை பெற்றவர் ஒருவர் தேவை' என்று ஒருமுறை விளம்பரம் வெளியிட்டது. ஆயிரக்கணக்கானோர் இந்த விளம்பரத்திற்குப் பதில் அனுப்பியிருந்தனர். அவர்களில் ஒரு பெண்மணி அனுப்பியிருந்த பதில் நிறுவனத்தினரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. "நான் தற்போது ஒரு கடையில் மேசை, நாற்காலிகள் விற்கும் பணி செய்து வருகிறேன். இந்தக் கடைக்கு நீங்கள் வந்தால் என்னை எளிதில் அடையாளம் கண்டு கொள்ளலாம். இங்கிருக்கும் பணியாளர்களில் எனக்கு மட்டுமே தலைமுடி சிவந்த நிறத்தில் உள்ளது. எந்த முன்னறிவிப்பும் இன்றி நீங்கள் கடைக்கு வந்து நான் பணிசெய்யும் விதத்தைக் கவனிக்கலாம். நீங்கள் யாரென்று எனக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை. எனவே உங்கள் நன்மதிப்பைப் பெறும் வகையில், நீங்கள் வரும் நேரம் மட்டும் நான் வித்தியாசமாக நடந்து கொள்ளவும் வாய்ப்பில்லை. நான் ஒவ்வொரு நாளும் விற்பனை செய்யும் திறமையையே நீங்கள் வரும் நாளிலும் நான் வெளிப்படுத்துவேன். அந்தத் திறமை உங்களுக்குப் பிடித்திருந்தால், எனக்கு உங்கள் நிறுவனத்தில் வாய்ப்பு கொடுங்கள்." என்று அந்தப் பெண் எழுதியிருந்தார். வேலைக்கு விண்ணப்பம் செய்திருந்த பல ஆயிரம் பேரில் அந்தப் பெண் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் என்று சொல்லவும் வேண்டுமா?

ஒருவரைச் சந்திக்கச் செல்லும் நேரங்களில் நாம் நடந்துகொள்ளும் விதம் வித்தியாசமாக இருக்கும். அதுவும் நாம் சந்திக்கச் செல்வது மிக முக்கியமான ஒருவர் என்றால், மிகவும் கவனமாக நாம் நடந்து கொள்வோம். ஆன்மீகத்தில் மிகவும் ஆழ்ந்து தெளிந்தவர்களிடம் இந்த மாறுதல்கள் இருக்காது. யார் பார்த்தாலும், பார்க்காமல் போனாலும் சரி... அவர்கள் எந்த நேரத்திலும் ஒரே விதமான, உண்மையான ஈடுபாட்டுடன் ஒவ்வொரு நாள் செயல்களையும் செய்வர். நேரத்திற்குத் தக்கதுபோல் வாழ்வை மாற்றாமல் வாழ்ந்த பல உயர்ந்த மனிதர்களின் வாழ்க்கை நமக்குப் பாடமாக வேண்டும்.

"A joyful heart is more easily made perfect than a downcast one." "துக்கத்தில் வாழும் ஒரு மனதைவிட, மகிழ்வுடன் வாழும் மனம் எளிதில் உன்னதத்தை அடையும்" என்ற தனது விருதுவாக்கிற்கு ஏற்ப, நகைச்சுவை உணர்வுடன் எப்போதும் வாழ்ந்ததாகச் சொல்லப்படும் புனித பிலிப் நேரி வாழ்வில் நடந்த ஒரு சம்பவம் இது. புனித பிலிப் நேரி ஒருநாள் நண்பர்களுடன் சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது சாவைப் பற்றிய பேச்சு அங்கு எழுந்தது. நண்பர்களில் ஒருவர் பிலிப்பிடம், "பிலிப், இதோ, அடுத்த நிமிடமே நீ இறக்கப் போகிறாய் என்று தெரிந்தால், என்ன செய்வாய்?" என்று கேட்டார். பிலிப் அவரிடம், "தொடர்ந்து சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருப்பேன்." என்றாராம்.

சாவை பயங்கரமான ஒரு மாற்றமாக, முடிவாகப் பார்ப்பவர்கள் அதைக் கண்டு பயப்படலாம். காரணம்? அவர்களது வாழ்வுக்கும், சாவுக்கும் இடையே ஏகப்பட்ட முரண்பாடுகள் இருக்கலாம். இந்த முரண்பாடுகளை எல்லாம் சரிசெய்துவிட்டு, சாவைச் சந்திக்க அவர்களுக்கு அதிக நேரம் தேவைப்படுகிறது. ஆனால், வாழ்வு முழுவதையும் நல்ல விதமாக பொறுப்புணர்வுடன் வாழ்பவர்களுக்கு, வாழ்ந்தவர்களுக்கு சாவு எந்த வகையிலும் பயத்தை உண்டாக்காது என்பதற்கு பிலிப் நேரி ஒரு நல்ல உதாரணம். சாவின் வழியாகத் தன்னைச் சந்திக்கப் போவது அல்லது தான் சென்றடையப் போவது இறைவன் தான் என்றான பிறகு ஏன் பயம், பரபரப்பு எல்லாம்? தேவையில்லையே. பிலிப் நேரியைப் பொறுத்தவரை நான் இப்படியும் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். அந்த நண்பர் சொன்னது போலவே, சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் போது அவருக்கு சாவு நேரிட்டால், மறு வாழ்வில் அந்த இறைவனோடு தன் விளையாட்டைத் தொடர்ந்திருப்பார் பிலிப். வாழ்க்கையில் இறைவனை அடிக்கடி சந்தித்து வந்த பிலிப்புக்கு பயம் பரபரப்பு எதற்கு? இந்த நிலை எல்லாருக்கும் கிடைக்கும் ஒரு பாக்கியம் அல்ல.

ஜான் வெஸ்லி என்பவர் 18ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஒரு மேதை. கிறிஸ்தவ வாழ்வு என்பது பொறுப்புடன் சரியான கணக்கை இறைவனிடம் ஒப்படைக்கும் வாழ்வு என்ற எண்ணத்தை இங்கிலாந்து மக்கள் மத்தியில் விதைத்தவர். “இன்று உங்கள் வாழ்வின் கடைசி நாள் என்றால் நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள்?” என்று இவரிடம் ஒருவர் கேட்டபோது, இவர் சொன்ன பதில் இதுதான்: "நான் மாலை நான்கு மணிக்கு வழக்கம்போல் தேநீர் அருந்துவேன், 6 மணிக்கு நோயுற்றிருக்கும் திருமதி பிரவுன்ஐ மருத்துவமனையில் பார்க்கச் செல்வேன், 8 மணிக்கு என் மாலை செபங்களைச் சொல்வேன், இரவு உணவுக்குப் பின், வழக்கம்போல் படுக்கச் செல்வேன்... விழித்தெழும்போது என் இறைவன் முகத்தில் விழிப்பேன்." என்று சொன்னாராம்.

உலகத்தின் முடிவு, நம் வாழ்வின் முடிவு, அந்த முடிவில் இறைவனைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு இவைகளை நாம் எவ்வகையில் பார்க்கிறோம் என்பதை ஆய்வு செய்வோம். தாயின், அல்லது, தந்தையின் அன்பு அணைப்பிற்குள் அமைதி காணும் குழந்தையைப் போல் வாழ்வின் இறுதியில் நாம் சந்திக்கும் நிரந்தர அமைதி அமையவேண்டும் என்று சிறப்பாக வேண்டிக் கொள்வோம்.

Right Actions for the Left-outs விடப்பட்டோருக்கு உதவினால், விடப்படமாட்டோம்

Serving God

http://www.stmarksheboygan.com/Pastor.html

There is a story about an Irish king.  He had no children to succeed him on the throne.  So he decided to choose his successor from among the people.  The only condition set by the king, as announced throughout his kingdom, was that the candidate must have a deep love for God and neighbour.  In a remote village of the kingdom lived a poor but gentle youth who was noted for his kindness and helpfulness to all his neighbours.  The villagers encouraged him to enter the contest for kingship.  They took up a collection for him so that he could make the long journey to the royal palace.  After giving him the necessary food and a good overcoat, they sent him on his way.  As the young man neared the castle, he noticed a beggar sitting on a bench in the royal park, wearing torn clothes.  He was shivering in the cold while begging for food.  Moved with compassion, the young man gave the beggar his new overcoat and the food he had saved for his return journey.  After waiting for a long time in the parlour of the royal palace, the youth was admitted for an interview with the king.  As he raised his eyes after bowing before the king, he was amazed to find the king wearing the overcoat he had given to the beggar at the park, and greeting him as the new king of the country. http://cbci.in/Sunday-Reflections.aspx

We have heard such feel-good stories that remind us over and over again that God comes in the disguise of the poor. One of the famous stories written in this vein is ‘Martin the Cobbler’ written by Leo Tolstoy. Today’s gospel talks of a similar situation set in the context of the Final Judgement, where the King would bless those on his right with the words: 'Come, O blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world; for … as you did it to one of the least of these my brethren, you did it to me.' (Mt. 25: 34-40)

For the past three weeks we are reminded of the final moments of our life on earth. Two weeks ago we were given a warning that we need to keep watch with our lamps burning, since we would ‘know neither the day nor the hour’ (Mt. 25:13) Last week we were told to keep our accounts ready to submit to the king. Today we are told what type of account we need to keep ready. This is an account of how we have put to use our talents, abilities and opportunities, not for our own self-aggrandisement but for the betterment of our neighbour’s life. Especially the neighbour who is in dire needs.

This gospel is given to us on the Feast of Christ the King. For this King, taking care of the least privileged is a sure way to ‘inherit the Kingdom’. Taking care of those in need is THE ONLY guarantee for our salvation, nothing else. This Sunday happens to fall on November 20^th which, once again, draws our attention to one of the most needy groups – the Children. November 20 is the Universal Children’s Day.

Instead of crowding our minds with statistics on the hungry, the imprisoned, the orphaned, the alienated people, let us prepare to stand before our King begging him to make us worthy enough to stand at his right and be blessed by him. Taking right actions for those who are left out will place us at the right hand of the King.

குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் தவித்த அயர்லாந்து நாட்டு அரசர் ஒருவர், தனக்குப் பின் அரியணையில் ஏறும் தகுதியுடைய வாரிசு ஒருவரை தான் தேடுவதாக நாட்டு மக்களுக்கு அறிவித்தார். வாரிசாக விரும்புகிறவர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட நாளன்று அரண்மனைக்கு வர வேண்டும் என்றும் அறிக்கை வெளியிட்டார். தனது வாரிசு கடவுள் மீதும், அயலவர் மீதும் ஆழ்ந்த அன்பு கொண்டவராக இருக்க வேண்டும் என்பது மட்டுமே அரசர் விதித்திருந்த நிபந்தனை. பல இளையோர் அரசரின் இந்த அறிக்கையைக் கேட்டு மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தனர். அரண்மனையை நோக்கிப் பயணம் மேற்கொண்டனர்.

அந்நாட்டின் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்த ஒரு சிற்றூரில் ஏழ்மையில் வாழ்ந்து வந்த ஓர் இளைஞன், கடவுள் பக்தி மிக்கவர், அயலவர் மீதும் அதிக அன்பு கொண்டவர். ஊர் மக்கள் அனைவரும் அந்த இளைஞனை அரசரின் வாரிசாகும்படி தூண்டினர். ஊர்மக்களிடையே நிதி திரட்டி, அந்த இளைஞன் உடுத்திக் கொள்ள ஓர் அழகான மேலாடையை அவருக்குப் பரிசளித்தனர். அரண்மனைக்குச் செல்லும் நாள் வந்ததும், பயணத்திற்குத் தேவையான உணவையும் தந்து அவரை வழியனுப்பி வைத்தனர்.

இளைஞன் அரண்மனையை நெருங்கியபோது, அதிகக் குளிராக இருந்தது. பனி பெய்து கொண்டிருந்தது. அரண்மனைக்கு அருகில் வழியோரத்தில் கொட்டும் பனியில் ஒருவர் கிழிந்த ஆடைகளுடன் குளிரில் நடுங்கியவாறு பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். இளைஞன் உடனே தான் அணிந்திருந்த அந்த அழகிய மேலாடையை அவருக்கு அணிவித்தார். தன்னிடம் எஞ்சியிருந்த உணவையும் அவருக்குக் கொடுத்தார்.

அரண்மனையில் நுழைந்ததும் அங்கு ஆயிரக்கணக்கான இளையோர் அரசரின் வரவுக்காகக் காத்திருந்ததைப் பார்த்துவிட்டு, ஓர் ஓரத்தில் இவர் அமர்ந்தார். அப்போது அரசர் அவைக்குள் நுழைந்தார். அவரைக் கண்ட இளைஞனுக்கு அதிர்ச்சி. தான் வழியில் அந்தப் பிச்சைக் காரருக்கு கொடுத்திருந்த மேலாடையை அரசர் அணிந்திருந்தார். அரசர் நேரடியாக இளைஞனிடம் வந்து, அவரைக் கரம் பற்றி அழைத்துச் சென்றார். அவரைத் தன் அரியணையில் அமர வைத்து, "இவரே என் வாரிசு" என்று அறிவித்தார்.

மனதிற்கு நிறைவையும், மகிழ்வையும் தரும் பல கதைகளில் இதுவும் ஒன்று. எவ்விதப் பலனையும் எதிர்பாராமல் ஏழைகளுக்கு நாம் செய்யும் உதவிகள் ஏதோ ஒரு வகையில் நம்மை வந்தடையும் என்று  சொல்லும் பல கதைகளை நாம் கேட்டிருக்கிறோம். அந்த ஏழைகளின் வடிவில் இறைவனையே நாம் சந்திக்கிறோம் என்பதையும் கதைகளாக கேட்டிருக்கிறோம். இக்கருத்துடன் சொல்லப்பட்டுள்ள பல கதைகளில் மிகவும் புகழ்பெற்றது லியோ டால்ஸ்டாய் எழுதிய 'Martin the Cobbler' 'காலணிகள் செய்யும் மார்ட்டின்' என்ற கதை.

இறைவன் மார்ட்டினைச் சந்திக்க வருவதாகச் சொல்லியிருந்ததால், அவர் வருவார் என்று நாள் முழுவதும் காத்திருக்கிறார் மார்ட்டின். அவர் காத்திருந்தபோது, தேவையில் இருந்த மூவருக்கு உதவிகள் செய்கிறார். மாலைவரை இறைவன் வராததால் மனமுடைந்த மார்ட்டின், 'கடவுளே, நீர் என் வரவில்லை?' என்று கேள்வி எழுப்புகிறார். கடவுளோ தான் அந்த மூவர் வழியாக அவரை அன்று மூன்று முறை சந்தித்ததாகச் சொல்கிறார்.

இன்றைய நற்செய்தியில் நமக்குச் சொல்லப்படும் பாடமும் இதேதான்: "பசியாக, தாகமாக, ஆடையின்றி, அன்னியராக இருக்கும் ‘மிகச் சிறியோராகிய என் சகோதரர் சகோதரிகளுள் ஒருவருக்கு நீங்கள் செய்ததையெல்லாம் எனக்கே செய்தீர்கள் என உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன்’ " என்று இறைவன் நம்மிடம் சொல்கிறார்.

கடந்த இரு ஞாயிறன்றும் நமக்குத் தரப்பட்ட நற்செய்திப் பகுதிகள் நம் இறுதி நாட்கள் குறித்து சிந்திக்கும்படி நம்மை அழைத்தன. "விழிப்பாயிருங்கள், தலைவன் வரும் நேரமும், காலமும் உங்களுக்குத் தெரியாது" என்று இரு வாரங்களுக்கு முன் எச்சரிக்கை தரப்பட்டது.

தலைவன் வந்து கணக்கு கேட்கும்போது, உங்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள திறமைகளுக்கு ஏற்ற சரியான கணக்கைத் தர தயாராக இருங்கள் என்று சென்ற வாரம் எச்சரிக்கை தரப்பட்டது. நமது திறமைகளுக்கு ஏற்ற கணக்கு எவ்வகையில் அமைய வேண்டும் என்பதை இந்த வார நற்செய்தி தெளிவுபடுத்துகிறது.

எனக்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள திறமைகளைக் கொண்டு என் சொந்த வாழ்வை நான் எவ்விதம் மேம்படுத்திக் கொண்டேன் என்று எண்ணிப் பார்ப்பது சரியான கணக்கு அல்ல. மாறாக, என் திறமைகளைக் கொண்டு அடுத்தவர் வாழ்வை நான் எவ்வகையில் மேம்படுத்தியுள்ளேன் என்று காட்டுவதே சரியான, உண்மையான கணக்கு.

இவ்வுலக வாழ்வு முடிந்து, இறுதித் தீர்வை நேரத்தில் நம் கணக்கு வழக்குகளைப் பார்க்கும் இறைவன் இந்த ஒரு கேள்வியை மட்டுமே நம்மிடம் கேட்பார்: உன் வாழ்வைக்கொண்டு... உனக்கு வழங்கப்பட்டச் செல்வங்களை, திறமைகளை, வாய்ப்புக்களைக்கொண்டு அடுத்தவருக்கு என்ன செய்தாய்? முக்கியமாக, செல்வம், திறமை, வாய்ப்புக்கள் இவை யாவும் மறுக்கப்பட்டுள்ள மக்களுக்கு என்ன செய்தாய்? என்பது ஒன்றே இறைவன் கேட்கும் கேள்வி.

இன்று கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழா. இப்பெருவிழாவிற்கு ஏன் இப்படி ஒரு நற்செய்தி வழங்கப்பட்டுள்ளது என்று எனக்குள் கேள்வி எழுந்தது. இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகள் கிறிஸ்துவை ஒரு அரசர் என்று நினைவுபடுத்தும் வரிகள். தொடர்ந்து வரும் வரிகள் அந்த அரசர் எவ்விதம் மற்ற அரசர்களிடம் இருந்து மாறுபட்டவர், இந்த அரசருக்கே உரிய ஒரு முக்கிய பண்பு என்ன என்பதையெல்லாம் விளக்குகின்றன.

அரசருக்கு உரிய பண்புகளில் ஒன்று... நன்மை, தீமை இவைகளைப் பிரித்து, நல்லவைகளை வாழ வைப்பது, தீமைகளை அழிப்பது. கிறிஸ்து அரசரைப் பொறுத்த வரை நன்மை, தீமை இரண்டையும் பிரிக்கும் ஒரே அளவுகோல்... அயலவர்.

பசியாய், தாகமாய், ஆடையின்றி இருக்கும் அயலவர்;

சொந்த நாட்டிலும், மற்ற நாடுகளிலும் உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டிருக்கும் அன்னியர், கைம்பெண்கள், அனாதைகள்;

காரணத்தோடும், காரணமின்றியும் சிறைகளில் வாடும் அப்பாவி மக்கள்;

உடல் நலம் குன்றி, அடுத்தவரை அதிகம் நம்பியிருக்கும் நோயுற்றோர்;....

இப்படி கிறிஸ்து அரசரைப் பொறுத்தவரை இந்த அயலவர் பட்டியல் நீளமானது. தேவைகள் அதிகம் உள்ள இந்த அயலவர் பட்டியலில் முக்கியமாக இடம்பெற வேண்டியவர்கள் இன்றைய குழந்தைகள்.

இன்று, நவம்பர் 20, அகில உலகக் குழந்தைகள் நாள் (Universal Children's Day). நவம்பர் 14 கடந்த திங்களன்று இந்தியாவில் குழந்தைகள் நாள் கொண்டாடினோம். பல்வேறு நாடுகளில் பல்வேறு நாட்களில் இந்த தினம் கொண்டாடப்படுகிறது. இந்த நாளைக் கொண்டாடுகிறோம் என்று சொல்லும்போது மனதுக்குள் ஆயிரம் நெருடல்கள்.

தேவையுள்ளவர்களுக்கு உதவிகள் செய்வது ஒன்றே நம்மை இறைவனின் இல்லத்தில் சேர்க்கும் என்று இன்றைய நற்செய்தி நமக்குச் சொல்கிறது. தேவையுள்ளவர்கள் என்ற பட்டியலில் குழந்தைகள் முதலிடம் பெறுபவர்கள். இவர்களது பல்வேறு தேவைகளை நாம் நிறைவேற்றியுள்ளோமா என்பதைச் சிறிது ஆழமாகச் சிந்திக்க இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு மீண்டும் ஒரு வாய்ப்பைத் தந்துள்ளது.

கிறிஸ்து அரசரின் அரியணைக்கு முன் இன்று சிறிது நேரம் நிற்க முயல்வோம்.

இந்த அரசருக்கு முன் நிற்க, முக்கியமாக அவரது வலது பக்கம் நிற்பதற்கு நாம் தகுதியுள்ளவர்களாய் இருக்கிறோமா?

இந்த அரசனால் ஆசீர் பெறப் போகிறோமா? அல்லது விரட்டி அடிக்கப்படுவோமா?

TALENTS… USE IT OR LOSE IT திறமைகள்... விதைக்கலாம், புதைக்கலாம்

7 Money Secrets from the Parable of the Talents – by SHAWN

http://www.10talentwealth.com

‘Classifieds’ are a special type of advertising that dominate our newspapers especially on week-ends. 20 years back there was a classified ad in one of the U.S. newspapers which read like this: "If you are lonely or have a problem, call me. I am in a wheelchair and seldom get out. We can share our problems with each other. Just call. I'd love to talk." The author of this ad was Nancy. Tony Campolo talks of Nancy in his book: ‘Wake Up America –Answering God’s Radical Call While Living in the Real World’. Here is a write-up on Nancy and her ministry:

Her name is Nancy and she lives in Philadelphia. She is crippled and confined to a wheelchair, yet she has developed a unique ministry to hurting and lonely people. She runs ads in the personal section of the newspaper that read: If you are lonely or have a problem, call me… The results: each week at least thirty calls come in. She spends her days comforting and counselling people — and has become someone upon whom literally hundreds of people have leaned.

When Tony Campolo asked her how she became crippled, she told him, “By trying to commit suicide.” She went on: “I was living alone, had no friends, hated my job and was constantly depressed. I decided to jump from the window of my apartment. Instead of being killed, I was paralyzed from the waist down. The second night I was in the hospital, Jesus appeared

to me and told me that I had a healthy body and a crippled soul, but from then on I’d have a crippled body and a healthy soul. I gave my life to Christ right there and then. When I got out of the hospital, I tried to think of how a woman like me in a wheelchair could do some good, and I came up with the idea of putting the ad in the newspaper. And the rest, as they say, is all history.”

http://0183792.netsolhost.com/070906.pdf

Many persons who, although wheel-chair-bound, are a source of inspiration to thousands of people in the world. For these persons the wheel chair is not a hurdle or a ‘handicap’ but a nursery that gives birth to hope in the hearts of people. Each one of us is created with our gifts of strengths and weaknesses. Weakness… a gift? I dare say yes. For Nancy, her weakness was a gift she was willing to share with others. If our perspective changes, then our weakness also will change.

Today’s gospel invites us to take stock of our strengths and weaknesses – God-given talents – so that we can give a proper account of our lives. Taking stock and submitting accounts are some of the usual exercises we undertake when we come to the end of a year. We are approaching the end of another Litrugical year and hence we are given a chance to reflect on ‘submitting an account’ of our talents – the parable of the Talents.

This parable is found in Matthew’s Gospel (25: 14-30) as well as in Luke’s Gospel (19:11-27). When we compare these two versions, we get an insight into what we consider as ‘talents’. Matthew’s gospel talks of unequal distribution of talents – five, two and one – ‘to each according to his ability.’ (Mt. 25:15) while Luke’s gospel talks of equal distribution: Ten persons entrusted with ten pounds. (Lk. 19:13). Luke’s version seems to give us a picture of an ideal world where everyone gets equal share and opportunity. Matthew’s version gives us a picture of the real world. We know that in the real world talents are not equally distributed to everyone. Even among siblings in a family one is loaded with talents while another seems to lack talents as well as opportunities.

A deeper analysis, however, makes us feel that Luke would be closer to truth. Most of us identify ‘talents’ with intelligence, artistry or excellence in some form that can be seen. We don’t think seriously about talents that are present in every one of us… talents that do not show off; but come to our aid when required. We know the famous story of the boatman and the scholar crossing the river. The scholar was trying to prove to the boatman that he had lost much of his life by not learning great literary pieces or the scriptures. The boatman kept quiet. In midstream, the boat developed a leak and began to sink. The boatman asked the scholar whether he knew swimming and the scholar said ‘No’. Then the boatman said that the scholar had lost his whole life; jumped into the river and swam away. My own gut feeling is that the boatman would have dragged the scholar along to the other shore with him.

Talents are very many and varied. Our idea of talents is pretty narrow. Unfortunately, due to this wrong understanding of ‘talents’, we bury our own unique talents; keep brooding over what we don’t have and waste our time. When the time comes for us to submit an account of our talents, out account statement would be a long a list of excuses.  We see this pattern when we analyse how the three persons in the parable present their account.

The first two persons who were able to multiply the talents given to them, came forward and talked about the talents given to them and what they were able to achieve. The third person, however, did not talk about the talent. He talked about the one who gave the talent to him. He blamed the Master as the reason for his own inactivity: “Master, I knew you to be a hard man, reaping where you did not sow, and gathering where you did not winnow; so I was afraid, and I went and hid your talent in the ground. Here you have what is yours.” (Mt. 25:24-25) It would be helpful if we can examine ourselves and see how much of this person’s attitude has rubbed onto us.

The judgement given by the master in this parable is very harsh and seems out of proportion. Part of the master’s statement is very challenging especially in the context of the world where the divide between the ‘haves’ and the ‘have-nots’ is appalling. The challenging statement goes like this: “Take the talent from him, and give it to him who has the ten talents. For to every one who has, will more be given, and he will have abundance; but from him who has not, even what he has will be taken away.” (Mt.25:28-29) From the standpoint of social justice, this statement must be completely reversed. ‘Take a few talents from the one who has ten and give them to this man who has only one.’ We must understand that Jesus is not giving us a lesson on social justice in this parable. His point is that each of us is accountable to what is entrusted to us… no excuses!

Herman Cain, former CEO and president of Godfather's Pizza, a candidate for the 2012 U.S. Republican Party presidential nomination, was raised in poverty. He credits his hard-working father for his success in life. In addition to his father, Herman Cain also found inspiration from Dr. Benjamin Elijah Mays, a former president of Morehouse College. Dr. Mays taught Herman a poem that has guided him through the ups and downs of life. It is as follows:

"Life is just a minute; only sixty seconds in it,

Forced upon you, can't refuse it. Didn't seek it, didn't choose it,

But it's up to you to use it. You must suffer if you lose it,

Give an account if you abuse it,

Just a tiny little minute; but eternity is in it."

The Parable of the Talents teaches us clearly that we will be held accountable for our “stewardship” of our lives, especially of our time. May the parable of the talents teach us how to look at varied ‘talents’ that are within and around us. May we have the creative courage and generosity to put to use all the god-given talents and opportunities and thus multiply happiness in the world.

சனி, ஞாயிறு ஆகிய வார இறுதி நாட்களில் செய்தித் தாள்கள் பல குட்டி விளம்பரங்களைத் தாங்கி வரும். வேலைக்கு ஆட்கள் தேவை, மணமகன் அல்லது மணமகள் தேவை, வீட்டு மனை வாங்க விற்க என்று பல வகையில் இந்த விளம்பரங்கள் இருக்கும். 20 ஆண்டுகளுக்கு முன் அமெரிக்காவில் வெளியான ஒரு குட்டி விளம்பரத்தில் இவ்வரிகள் காணப்பட்டன:

"நீங்கள் தனிமையில் இருந்தாலோ, அல்லது உங்களுக்கு ஏதேனும் பிரச்சனைகள் என்றாலோ தொலைபேசியில் என்னைக் கூப்பிடுங்கள். நான் ஒரு சக்கர நாற்காலியில் இருக்கிறேன். அதனால், நான் எங்கும் வெளியில் செல்வதில்லை. நாம் தேவைப்பட்ட நேரம் தொலைபேசியில் பேசலாம். கூப்பிடுங்கள்." என்று அந்த விளம்பர வரிகள் இருந்தன. இந்த வரிகளை விளம்பரப்படுத்தியவர் நான்சி என்ற இளவயது பெண். இந்த விளம்பரம் பலரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. நான்சியுடன் ஒவ்வொரு நாளும் குறைந்தது ஆறு அல்லது ஏழு பேர் தொலைபேசியில் பேசி தங்கள் பிரச்சனைகளைப் பகிர்ந்து கொண்டனர்.

இவர் செய்து வந்த இந்த அற்புத பணியைக் குறித்து கேள்விப்பட்ட இவாஞ்செலிக்கல் சபையின் சிறந்த போதகரும், புகழ்பெற்ற எழுத்தாளருமான, Tony Campolo நான்சியைத் தேடிச் சென்றார். அவர் நான்சியிடம், "உங்களைச் சக்கர நாற்காலியில் முடக்கிப் போட்டது எது?" என்று கேட்டார். நான்சி சொன்ன பதில் அவரை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. "நான் தற்கொலை முயற்சி செய்தேன். அதனால் இப்போது சக்கர நாற்காலியில் வாழ்கிறேன்." என்று கூறினார். நான்சி தொடர்ந்து தன்னைப் பற்றி கூறினார்: "என் சிறுவயது முதல் நான் தனிமையில் துன்புற்றேன். எனக்கென்று நண்பர்கள் இல்லை. நான் செய்து வந்த வேலை எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு நாள் தற்கொலை செய்து கொள்ளும் முடிவுடன், நான் வாழ்ந்து வந்த அடுக்கு மாடி கட்டிடத்திலிருந்து கீழே குதித்தேன். என் உயிர் போகவில்லை, ஆனால், அந்த விபத்தால் என் இடுப்புக்குக் கீழ் உணர்விழந்து போனேன். நான் மருத்துவ மனையில் இருந்தபோது, இயேசு எனக்குத் தோன்றி, 'நான்சி, இதுவரை நீ முழு உடலோடும், முடமான மனதோடும் வாழ்ந்து வந்தாய். இனிமேல் நீ முடமான உடலோடு வாழப் போகிறாய். ஆனால், உன் மனம் இனி முழுமையடைந்துள்ளது' என்று சொல்லிச் சென்றதை நான் உணர்ந்தேன்." என்று அவர் கூறினார்.

தன்னைப் போல் தனிமையில் வாடும் பலருக்கு தான் எவ்வகையில் உதவிகள் செய்ய முடியும் என்பதைச் சிந்தித்த நான்சி, இந்த விளம்பரத்தை வெளியிட்டார். இன்றும் அவர் தனிமையில் துன்புறும் பலருக்கு ஒவ்வொரு நாளும் ஆலோசனைகள் வழங்கி வருகிறார். வழக்கமாக சக்கர நாற்காலியில் இருப்பவர்கள் பிறரது உதவிகளைத் தேட வேண்டியிருக்கும். தன்னைக் கவனித்துக் கொள்ள ஆட்கள் தேவை என்று அவர்கள் விளம்பரங்கள் கொடுக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், நான்சியைப் பொறுத்தவரை, உதவிகள் பெறுவதிலும் தருவதையே அவர் தன் குறிக்கோளாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வருகிறார்.

சக்கர நாற்காலியில் இருந்தபடியே சரித்திரம் படைத்துள்ள, சாதனைகள் புரிந்துள்ள பலரைப் பற்றி நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். அவர்களுக்கு சக்கர நாற்காலி ஒரு சிறையோ, அல்லது குறையோ அல்ல. மாறாக, மற்றவர் குறை தீர்க்கும் ஒரு வழியாக அமைந்துள்ளது.

குறைகள், நிறைகள் இரண்டும் ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் தரப்பட்டுள்ள கொடைகள். குறைகள்...கொடைகளா? என்ற கேள்வி எழலாம். ஆம், குறைகளும் கொடைகள்தாம். குறைகளையும் நிறைகளாக மாற்றும் சக்தி நம் ஒவ்வொருவரிடமும் உள்ளது. நமக்குள்ள குறையைப் பெரிதுபடுத்தி, நம்மிடம் உள்ள மற்ற கொடைகளையும் பயன்படுத்தாமல் புதைத்து விடுகிறோமா என்ற கேள்வியை நம் மனதில் எழுப்புகிறது இன்றைய நற்செய்தி. நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள கொடைகள் அனைத்திற்கும் நாம் கணக்கு கொடுக்க வேண்டியிருக்கும் என்று இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு இடித்துரைக்கிறது.

ஒவ்வோர் ஆண்டின் இறுதியில் நாம் மேற்கொள்ளும் ஒரு முயற்சி கணக்கு வழக்குகளை முடித்து ஒப்படைப்பது. வழிபாட்டு ஆண்டின் இறுதியில் இருக்கும் நாம் கணக்கு வழக்குகளை முடித்து, கடவுளிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும் என்பதை நினைவுறுத்த இன்றைய நற்செய்தியில் தாலந்து உவமை நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது.

கணக்கு-வழக்கு என்பது நாம் பயன்படுத்தும் ஒரு பொதுவான சொற்றொடர். நமது வரவு செலவு கணக்கு சரியாக இருந்தால், அங்கு வழக்கு தேவையில்லை. எப்போது கணக்கு சரிவர அமையாமல் இருக்கிறதோ, அங்கு கணக்கை விட வழக்கு அதிகமாகி விடும். இன்றைய நற்செய்தி கணக்கையும் சொல்கிறது, அதற்கு மேல் வழக்கையும் நடத்துகிறது.

தாலந்து உவமை மத்தேயு நற்செய்தியிலும், லூக்கா நற்செய்தியிலும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இவ்விரு நற்செய்தி பகுதிகளையும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, 'தாலந்துகள்' அல்லது 'திறமைகள்' என்பதைப் பற்றி இருவேறு கண்ணோட்டங்களைப் பார்க்க முடியும்.

மத்தேயு நற்செய்தியில் மூவரிடம் தாலந்துகள் தரப்படுகின்றன. ஒருவருக்கு ஐந்து, மற்றொருவருக்கு இரண்டு மூன்றாம் ஆளுக்கு ஒன்று என்று 'அவரவர் திறமைகளுக்கு ஏற்ப' (மத். 25:15) பிரித்துத் தரப்படுகின்றன. லூக்கா நற்செய்தியில் பத்து பேருக்கு ஆளுக்கு ஒரு 'மினா' நாணயம் சமமாக வழங்கப்படுகிறது. (லூக். 19:13) ஒவ்வொருவருக்கும் சமமான வாய்ப்புக்கள், திறமைகள் வழங்கப்படுவதை லூக்கா நற்செய்தியில் கேட்கும்போது மனதுக்குத் திருப்தியாக உள்ளது. ஆனால், இது நடைமுறை வாழ்வில் நாம் காணும் எதார்த்தம் அல்ல என்றும் நம் மனம் சொல்கிறது. வாழ்வில் நாம் அடிக்கடி சந்திக்கும் ஒரு எதார்த்தத்தை மத்தேயு நற்செய்தி சொல்வதுபோல் தெரிகிறது. ஒரே குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்தாலும், அவர்கள் மத்தியில் பலதரப்பட்ட, பல அளவில் திறமைகள் உள்ளன. நம்மில் பலர் மற்றவர்களிடம் இருக்கும் திறமைகளை, அவர்கள் பெறும் கூடுதலான வாய்ப்புக்களை எண்ணி, எண்ணி,  மனம் வெந்து வாழ்கிறோம். நம்மிடம் உள்ளத் திறமைகளை விட அடுத்தவர்களிடம் அதிகமாக உள்ள திறமைகளே நம் கண்ணையும், கருத்தையும் நிறைக்கின்றன.

ஆனால், இன்னும் சிறிது ஆழமாகச் சிந்தித்தால், லூக்கா நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளதும் உண்மையென்பதை உணர முடியும். அதாவது, அனைவருக்கும் திறமைகள் சமமாகப் பிரித்துத் தரப்பட்டுள்ளன என்ற உண்மையை நாம் உணர முடியும். 'திறமைகள்' என்ற சொல்லை வெறும் அறிவுத் திறமை, கலைத் திறமை, விளையாட்டுத் திறமை என்ற ஒரு குறுகிய வட்டத்திற்குள் பார்க்காமல், திறமை என்பதை ஒரு பரந்துபட்ட கோணத்தில் பார்த்தால், நம் அனைவருக்குமே பலவகைத் திறமைகள் பகிர்ந்து அளிக்கப்பட்டுள்ளன என்பதைப் புரிந்துகொள்வோம்.

ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு சூழலில் ஒவ்வொரு வகையில் திறமை பெற்றவர்கள் என்பதை எடுத்துச் சொல்ல நாம் அடிக்கடி பயன்படுத்தும் ஒரு கதையை மீண்டும் ஒரு முறை உங்களுக்கு நினைவுபடுத்துகிறேன்.

இலக்கியங்களைக் கரைத்துக் குடித்திருந்த ஒரு அறிவியல் மேதை ஒருநாள் படகிலேறி ஆற்றைக் கடந்து கொண்டிருந்தார். படகோட்டியிடம், "உனக்குக் கம்பராமாயணம் தெரியுமா?" என்று கேட்க, படகோட்டி "தெரியாது, ஐயா" என்றார். "சே! உன் வாழ்வில் பாதியை நீ இழந்துவிட்டாயே!" என்று அறிவாளி வருத்தப்பட்டார். ஆற்றில் சிறிது தூரம் சென்றபின், மீண்டும் அந்த மேதை படகோட்டியிடம், "சரி, உனக்கு ஏதாவது ஒரு திருக்குறள் சொல்லத் தெரியுமா?" என்று கேட்டார். படகோட்டி, தலை குனிந்து, "தெரியாது" என்று முணுமுணுத்தார். அறிவாளி அவரிடம், "உன் வாழ்வின் பெரும்பகுதியை நீ இழந்து விட்டாய்!" என்று கூறினார். அந்த வேளையில் படகு நடு ஆற்றில் ஒரு சுழலில் சிக்கியது. அப்போது படகோட்டி அறிவாளியிடம், "ஐயா! உங்களுக்கு நீச்சல் தெரியுமா?" என்று கேட்க, அறிவாளி, "தெரியாது!" என்று சொன்னார். "அப்படியானால், நீங்கள் உங்கள் இப்போது உங்கள் முழு வாழ்வையும் இழந்து விட்டீர்கள்" என்று சொல்லிவிட்டு, தண்ணீரில் குதித்து நீந்திச் சென்றார் என்று கதை முடிகிறது. ஒருவேளை அந்தப் படகோட்டி அறிவாளியையும் தன் முதுகில் சுமந்து நீந்திச் சென்று அவரைக் காப்பாற்றியிருப்பார் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

திறமைகள் பலவகை. வெளிப்படையாக, பலரையும் பிரமிக்க வைக்கும் வண்ணம் காட்டப்படும் திறமைகளையே நாம் பெரும்பாலும் 'திறமைகள்' என்று முத்திரை குத்துவதால், நம்மில் பலர் துன்புறுகிறோம்.

இந்தத் திறமைகள் நம்மிடம் இல்லையே என்ற ஏக்கத்தில்,

நம்மிடம் உள்ளவை திறமைகள்தானா என்ற தயக்கத்தில்,

மற்றவர்களுக்கு இந்தத் திறமைகள் அதிகம் உள்ளனவே என்ற பொறாமையில்,

நம்மிடம் உள்ளத் திறமைகளை நாம் சரிவர பயன்படுத்தாமல் புதைத்து விடுகிறோம். இன்றைய நற்செய்தியை வாசிக்கும்போது, புதைக்கப்பட்ட தாலந்தைப் பற்றியே அதிகமான எண்ணங்கள் எழுகின்றன.

தாலந்தைப் பெற்றவர்கள் கணக்கு கொடுக்க வரும்போது, அவர்கள் சொல்லும் கூற்றுகள் நம் சிந்தனையைத் தூண்டுகின்றன. 5 தாலந்துகளையும், 2 தாலந்துகளையும் பெற்றவர்கள் தங்களுக்குத் தரப்பட்ட கொடைகளைப் பற்றிப் பேசுகின்றனர். அக்கொடைகளைப் பலுகச் செய்ததால் தங்களுக்கு உண்டான மகிழ்வைக் கூறுகின்றனர். ஒரு தாலந்தைப் பெற்றவரோ, தனக்கு அளிக்கப்பட்ட கொடையைப் பற்றி பேசவில்லை. மாறாக, அந்தக் கொடையைத் தந்தவரைப் பற்றி குறை கூறுகிறார்:

“ஐயா, நீர் கடின உள்ளத்தினர்; நீர் விதைக்காத இடத்திலும் போய் அறுவடை செய்பவர்; நீர் தூவாத இடத்திலும் விளைச்சலைச் சேகரிப்பவர் என்பதை அறிவேன். உமக்கு அஞ்சியதால் நான் போய் உம்முடைய தாலந்தை நிலத்தில் புதைத்து வைத்தேன். இதோ, பாரும், உம்முடையது.” மத்தேயு நற்செய்தி 25: 24-25

வாழ்வில் நாம் பெற்றுள்ள பல கொடைகளை மறந்துவிட்டு, அல்லது, மறுத்துவிட்டு, கடவுளை எத்தனை முறை குறை கூறியிருக்கிறோம்?

இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் வரும் வரிகள் மிகவும் சவாலானவை. என்னைப் பொறுத்தவரை, நற்செய்தியில் நான் சந்தித்துள்ள மிகப்பெரிய சவால் இது என்றே சொல்ல வேண்டும். சவாலான அந்த வரிகள் இவைதாம்: “அந்தத் தாலந்தை அவனிடமிருந்து எடுத்துப் பத்துத் தாலந்து உடையவரிடம் கொடுங்கள். ஏனெனில் உள்ளவர் எவருக்கும் கொடுக்கப்படும். அவர்கள் நிறைவாகப் பெறுவர். இல்லாதோரிடமிருந்து அவரிடமுள்ளதும் எடுக்கப்படும்.” மத்தேயு 25: 28-29

சமூகநீதி என்ற கண்ணோட்டத்திலிருந்து பார்த்தால், உள்ளவர்களிடமிருந்து செல்வங்களைப் பறித்து, இல்லாதவர்களுக்கு கொடுக்க வேண்டும். ஆனால், நற்செய்தியின் இக்கூற்று உள்ளவர்-இல்லாதோருக்கு இடையே உள்ள இந்த அநீதியை இன்னும் அதிகரிப்பதைப் போல் ஒலிக்கிறது.

இயேசுவின் இந்த உவமை சமூக நீதியை நிலைநாட்ட சொல்லப்பட்ட உவமை அல்ல. சமூகநீதி பற்றி இயேசு வேறு பல இடங்களில் உவமைகளும், பாடங்களும் தந்துள்ளார். இந்த உவமையில் இயேசு நமக்குக் கூற விழையும் ஒரே பாடம்... நம் ஒவ்வொருவருக்கும் தரப்பட்டுள்ள கொடைகளை எவ்விதம் பயன்படுத்துகிறோம் என்பதற்கு நாம் முழு பொறுப்பையும் ஏற்க வேண்டும், வேறு சாக்கு போக்குகள் சொல்லக் கூடாது என்ற ஒரே பாடம். இந்தக் கண்ணோட்டத்திலிருந்து பார்க்கும்போது உவமையின் இறுதி வரிகள் எனக்குச் சொல்லித்தந்த விளக்கம் இதுதான்:

கொடைகளில் கவனம் செலுத்தி, அவைகளில் மகிழ்வும், நிறைவும் அடைவோர் அந்தக் கொடைகளைப் பலுகிப் பெருகச் செய்து மேலும் மேலும் நிறைவடைவர். இதைத்தான் "உள்ளவர் எவருக்கும் கொடுக்கப்படும்" என்ற இந்த வார்த்தைகள் சொல்வதாக நான் உணர்கிறேன். மனித வாழ்வே ஒரு பெரும் கொடை. அந்தக் கொடையைச் சரிவர பயன்படுத்துவதே தெய்வீகத்தை வெளிப்படுத்தும் என்ற பொருளில் புனித Irenaeus கூறியுள்ள வார்த்தைகள் இவை: "மனிதப் பிறவியொன்று முழுமையாக வாழ்வதே இறைவனின் மாட்சி." (“The glory of God is a human being fully alive; and to be alive consists in beholding God.” - Saint Irenaeus)

இதற்கு எதிர் துருவமாக இருப்பவர்கள் தங்கள் கொடைகளைப் பற்றி சிந்திக்காமல், தங்கள் குறைகளைப் பெரிதுபடுத்துபவர்கள். அந்தக் குறைகளை இறைவனே தந்தார் என்று குற்றம் சாட்டுபவர்கள். நிறைகளை மறந்துவிட்டு, குறைகளிலேயே கவனம் அனைத்தையும் செலவிடுவதால், இவர்களது நிறைகளும் கொடைகளும் புதையுண்டு போகின்றன. இதைத்தான், "இல்லாதோரிடமிருந்து அவரிடமுள்ளதும் எடுக்கப்படும்" என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

தாலந்து உவமையில் சவால்கள் நிறைந்த பகுதிகள் இருந்தாலும், நமக்குப் பாடமாக அமையும் பகுதிகளில் நாம் கவனம் செலுத்துவோம். பாகுபாடுகளும், ஏற்றத்தாழ்வுகளும் நிறைந்த இந்த மனித சமுதாயத்தில் நாம் ஒவ்வொருவரும் தனித் திறமை உடையவர்கள். நமது குறைகளையும் திறமைகளாக மாற்றும் வழிகள் உண்டு. குறைகளைத் திறமைகளாக மாற்றி தங்களையும், பிறரையும் வளர்த்தவர்கள் இன்றும் உலகில் பல ஆயிரம் பேர் உள்ளனர்.

நம் திறமைகள், கொடைகளில் நம் கவனத்தைத் திருப்பி, அவைகளைப் புதைத்து விடாமல், பலருக்கும் பல மடங்காகப் பயன்தரும் வகையில் நம் திறமைகளுக்குச் செயல்வடிவம் கொடுக்கவே நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். பயன்படுத்தாமல், புதைத்துவிடும் நம் கொடைகளுக்கு நாம் வாழ்வின் இறுதியில் கணக்கு கொடுக்க வேண்டும்.

Essentially ‘non-essentials’ தேவையான அவசியமற்றவைகள்

Oil Lamp

http://principlesofthegospel.blogspot.com

“Marriages are made in heaven” is a proverb that must have come from another planet. On earth no one would believe this. Marriages are made right here on earth after meticulous calculations. Wedding is planned, months ahead. Still, on the Wedding Day there could be hundred and one things that could go wrong. Many stand-up comedians could start with this proverb and go on to entertain the audience for two hours non-stop with all that could go wrong in marriages and, in particular, on a Wedding Day. I am thinking of a particular wedding I attended five or six years ago in Chennai, India. The groom was working in the U.S. Hence, it was a big-time wedding, very well planned and executed to a T... almost. Almost? Yes.

When the time came for the groom to tie the proverbial knot, instead of tying the knot, he had other plans. He had bought a specially designed golden chain abroad that would serve as the ‘thali’. The problem with this foreign ‘thali’ was that it had to be slipped over the head on to the neck of the bride rather than tied around it. The groom placed the ‘thali’ over the head of the bride and, to his shock, he found that the circumference was TOO SMALL. The chain could have easily slipped down the head on to the neck if the bride was not wearing any other extra-fitting on her head. But on the wedding day the bride had quite a few extra-fittings on her head, spending nothing less than three hours to get them in place. Well, to cut the story short, the bride had to be taken to the sacristy to remove all the extra-fittings and she came  back to the altar looking much simpler. Then the ‘thali’ was placed around her neck. This unforeseen ‘ceremony’ took almost fifteen minutes.

I have heard of a few other instances where something or the other went wrong during the Wedding Mass. Once, it seems, that the ‘thali’ which was passed around the congregation for people to bless it, never came back to the altar. Someone in the congregation had other ideas. In short, if hundred plans are laid out for a perfect wedding, an unexpected hundred-and-first problem would crop up. Jesus talks of a wedding feast in today’s gospel – a wedding feast where things went wrong. Jesus closes this parable with a simple, straightforward lesson – Be prepared!

Jesus talks of ten virgins – five of whom were wise and the other five, foolish. This parable begins with one of the wedding ceremonies – awaiting the arrival of the bridegroom. I would like to go back in time and imagine how these ten maids would have prepared for this wedding feast. Let us begin with the foolish ones. The moment they heard that they were going to be bridesmaids, they would have been thrilled. They would have made a mental list of what are to be done:

• To wear a particular dress with matching jewels.
• To buy a pair of sandals to match the dress and the jewels.
• To get the nails manicured.
• To clean up the lamp and decorate it with flowers.

Their list must have been longer than this.

We can assume that the wise ones also made their plans. But the first item on their list was: To take extra oil for the lamp. The wise ones were very clear about what was essential while the foolish ones were busy with non-essentials. Most of our life events are made easier or more complicated depending on how capable we are in differentiating the essentials and the non-essentials.

A deeper analysis of the parable gives us another insight. There was a delay in the arrival of the bridegroom. The foolish ones could have used this delay to set things right. Unfortunately, their minds were still filled with non-essentials like… how each one looked in their dress and how well their lamps were polished etc., that they did not have the time or the energy to think of what they were lacking. By the time they realised what they lacked, it was too late.

This reminds me of an incident that happened in 1988 in the U.S. Here is the news item that appeared in the Orlando Sentinel:

Police Say Excited Sky Diver Forgot To Put On His Parachute

April 05, 1988 (By United Press International) LOUISBURG, N.C. — A veteran sky diver who fell 10,500 feet to his death apparently forgot to wear a parachute in his excitement to film other sky divers, police said Monday after seeing footage taken by the man during his final free fall.

Ivan Lester McGuire, 35, of Durham died in the bizarre accident Saturday.

McGuire was filming a jump by other parachutists. Footage recorded by a voice-activated camera attached to his helmet led investigators to believe McGuire did not realize he was without a parachute. http://articles.orlandosentinel.com

One of his friends claimed that McGuire had shot sky diving events over 800 times. Still, on that day he had forgotten the essential… a deadly mistake, literally!

Differentiating the essentials and non-essentials is not always easy. Sometimes essentials can become non-essential and vice-versa. All of us know the ‘Titanic’. This un-sinkable ship was sunk on its very first voyage. Many of the passengers in the Titanic were very rich. While the ship was sinking, while the passengers were staring death right in the face, they must have been enlightened about the essentials of life. Here is a very ‘enlightening’ story from the final moments of the Titanic.

A frightened woman found her place in a lifeboat that was about to be lowered into the raging North Atlantic. She suddenly thought of something she needed, so she asked permission to return to her stateroom before they cast off. She was granted three minutes or they would leave without her. She ran across the deck that was already slanted at a dangerous angle. She raced through the gambling room with all the money that had rolled to one side, ankle deep. She came to her stateroom and quickly pushed aside her diamond rings and expensive bracelets and necklaces as she reached to the shelf above her bed and grabbed three small oranges. She quickly found her way back to the lifeboat and got in. Now that seems incredible because thirty minutes earlier she would not have chosen a crate of oranges over the smallest diamond. But death had boarded the Titanic. One blast of its awful breath had transformed all values. Instantaneously, priceless things had become worthless. Worthless things had become priceless. And in that moment she preferred three small oranges to a crate of diamonds. http://www.sermons.org  

Do we have to wait till death to figure out what is essential for a meaningful, peaceful, blissful life? Most of us tend to postpone ‘the moment of truth’ till death. Most of us would also presume that this moment of truth would come at the right time, meaning, at a ripe old age. May the words of Jesus, given as the closing words of this parable, wake us up from our reverie about this ‘moment of truth’: “Therefore keep watch, because you do not know the day or the hour.” (Mt 25:13)

ஐந்து அல்லது ஆறு வருடங்களுக்கு முன்னால் சென்னையில் எனக்குத் தெரிந்த ஒருவரது திருமணத் திருப்பலிக்குச் சென்றிருந்தேன். என் கணிப்பில் கொஞ்சம் கூடுதலான ஆடம்பரங்களுடன் நடத்தப்பட்டத் திருமணம் அது. வீடியோ மற்றும் புகைப்படக் காமெராக்கள் புடைசூழ நடந்த அந்தத் திருப்பலியில் மறையுரை முடிந்து, திருமண வார்த்தைப்பாடுகள் நிறைவேற்றப்பட்டன. அனைவரும் எதிர்பார்த்து காத்திருந்த தாலிகட்டும் நேரம் வந்தது. வழக்கமாக மணமகன், கயிற்றால் அல்லது தங்கச்சங்கிலியால் செய்யப்பட்ட தாலியை மணமகள் கழுத்தைச்சுற்றி கட்டுவார். அன்று நான் பார்த்த அந்தத் தாலி வித்தியாசமாக இருந்தது. தங்கச் சங்கிலியால் ஆன அந்தத் தாலியைப் பிரித்து கோர்க்கும் வசதிகள் இல்லை. பெண்ணின் தலை வழியாக மாப்பிள்ளை அந்தத் தாலியைப் பெண்ணின் கழுத்தில் மாட்டிவிட வேண்டும். அங்குதான் ஆரம்பமானது பிரச்சனை.

சாதாரணமான ஒரு சூழலில், தலைவழியே மாட்டப்படும் அளவில் அந்தத் தாலி செய்யப்பட்டிருந்தது. ஆனால், திருமணத் திருப்பலிக்கு மணப்பெண் பலவித தலை அலங்காரங்களுடன் வந்திருந்ததால், தலை வழியே தாலியை மாட்ட முடியவில்லை. எனவே, மணப்பெண் ஒரு தனி அறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டு, அங்கு அவர் தலையில் சேர்க்கப்பட்டிருந்த பல செயற்கை அலங்காரங்கள், மலர் அலங்காரங்கள் எல்லாமே அகற்றப்பட்டு, அவர் மீண்டும் பீடத்திற்கு அழைத்து வரப்பட்டார். எளியதொரு தோற்றத்தில் இப்போது பீடத்திற்கு வந்திருந்த மணப்பெண்ணின் தலை வழியாக தாலியை மாப்பிள்ளை மாட்டினார். இந்தப் பிரச்சனைத் தீர்வதற்கு பத்து நிமிடங்களுக்கு மேல் ஆயிற்று.

வேறொரு திருமணத்தில் எல்லா ஏற்பாடுகளும் சிறப்பாக நடைபெற்றதாகவும், தாலி கட்டும் நேரத்தில், தாங்கள் தாலியைக் கொண்டு வரவில்லை என்று அவர்கள் உணர்ந்ததாகவும் ஒரு சம்பவத்தைக் கேள்விப்பட்டேன். எவ்வளவுதான் திட்டங்கள் தீட்டப்பட்டு, முன் ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டு திருமணங்கள் நடைபெற்றாலும், எதிர்பாராத பிரச்சனைகள் ஒவ்வொரு திருமணத்திலும் தலைதூக்குவதைப் பார்க்கிறோம். "விழிப்பாயிருங்கள்" என்று இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறுகிறார். இதையும், ஒரு திருமண வைபவத்தை மையப்படுத்தி அவர் சொல்லும் உவமையின் இறுதியில் இந்த எச்சரிக்கையைத் தருகிறார்.

திருவழிபாட்டின் இறுதி வாரங்களில் இருக்கிறோம். திருவருகைக் காலத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். நமக்கு, இந்த ஞாயிறன்றும், அடுத்த ஞாயிறன்றும் இரு அழகான உவமைகள் தரப்பட்டுள்ளன. இந்த வாரம் பத்துத் தோழியர் உவமையும், அடுத்த வாரம் தாலந்து உவமையும் சொல்லப்பட்டுள்ளன. இன்றைய உவமையில் சொல்லப்படும் பத்துத் தோழியரில் ஐந்து பேர் முன்மதி உடையவர்கள், மற்ற ஐந்து பேர் அறிவிலிகள். மணமகளின் தோழியாக இருப்பதற்கு அழைப்பு வந்ததும், இந்த ஐந்து அறிவிலிகள் என்ன செய்திருப்பார்கள் என்று நான் இப்படி கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். இந்த ஐவரும் தலைகால் புரியாத மகிழ்ச்சி. அடைந்திருப்பார்கள். உடனே, அவர்கள் என்னென்ன செய்யவேண்டும் என்று திட்டமிட்டு, பட்டியல் ஒன்றை தயாரித்திருப்பார்கள்.

அவர்கள் அணிந்து செல்லும் உடை, நகைகள், அவைகளுக்குப் பொருத்தமாக வாங்க வேண்டிய காலணிகள் என்று தங்கள் தோற்றத்தைப் பற்றி ஒரு பட்டியல் தாயாரித்திருப்பார்கள். அதேபோல் அவர்கள் எடுத்துச் செல்லும் விளக்கு எப்படிப்பட்டதாய் இருக்க வேண்டும் அந்த விளக்கைச் சுற்றி எத்தனை மலர்கள் வைக்கப்பட வேண்டும் என்றெல்லாம் அவர்கள் எண்ணிப் பார்த்திருப்பார்கள். அவர்கள் எண்ணத்தில் ஓடிய அந்தப் பட்டியலில் ஒரு முக்கியமான அம்சம் மறக்கப்பட்டது. எண்ணெய்... முன்மதியுடைய ஐந்து பெண்களும் திட்டமிட்டு, பட்டியல் ஒன்றை தயாரித்திருப்பார்கள். அவர்கள் பட்டியலில் 'விளக்கு எறிவதற்குத் தேவையான எண்ணெய் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்' என்பது முதலாவதாகக் குறிக்கப்பட்டிருக்கும். அவசியங்களா? ஆடம்பரங்களா? எதற்கு முதலிடம் கொடுக்கிறோம் என்பதைச் சிந்திக்க இந்த உவமை உதவுகிறது.

இந்த உவமையை இன்னும் சிறிது ஆழமாக அலசுகையில், மற்றொரு அம்சமும் தெளிவாகிறது. மணமகன் வருவதற்கு காலம் தாழ்த்தப்பட்டது என்று உவமையில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அந்த நேரத்திலாவது இந்த ஐந்து பெண்களின் எண்ண ஓட்டம் அலங்காரங்களிலிருந்து விடுபட்டு, அவசியத் தேவையான எண்ணெய் பக்கம் திரும்பியிருந்தால், தவறை இவர்கள் சரி செய்திருக்கலாம். அலங்காரங்களும், அதனால் உருவான சோர்வும் இவர்களை ஆக்ரமித்ததால், அவசியமான எண்ணெயை இவர்களால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. இந்தக் கவனக்குறைவால், இவர்கள் பங்கேற்க வந்திருந்த திருமண விழாவையே இழக்க வேண்டியிருந்தது.

அவசியமற்றவைகளில் அதிக கவனம் செலுத்திவிட்டு, அவசியமானவைகளை மறந்து விட்டால் வாழ்வில் முக்கியமானவைகளை இழக்க வேண்டியிருக்கும். இதற்கு 1988ம் ஆண்டு வெளிவந்த ஒரு செய்தி நல்லதொரு எடுத்துக்காட்டு. இது ஓர் எச்சரிக்கையும் கூட.

வீடியோப் படங்கள் எடுப்பதில் சிறந்த Ivan Lester McGuire என்ற 35 வயது கலைஞரின் மரணம் பற்றிய செய்தி 1988ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் 5ம் தேதி வெளியானது. பறக்கும் விமானத்திலிருந்து ஒரு குழுவாகக் குதித்து, கைகளைக் கோர்த்து, வானில் சாகசங்கள் புரிவோரைப் பற்றிய செய்தி இது. Sky Diving என்று அழைக்கப்படும் இந்த சாகசத்தில் ஈடுபடும் இவர்கள் பறக்கும் விமானத்திலிருந்து குதிப்பார்கள். விண்வெளியில், ஒரு சங்கிலித்தொடராக கரங்களைப் பற்றியபடி அந்தரத்தில் இக்குழுவினர் பல வடிவங்களை அமைத்துக் காட்டுவார்கள். பின்னர் பூமியை நெருங்கும் வேளையில், தங்கள் இடையில் பொருத்தப்பட்டிருக்கும் ஒரு விசையைத் தட்டுவார்கள். உடனே, அவர்களுடன் இணைக்கப்பட்ட ஒரு 'பாரச்சூட்' விரியும். அவர்கள் அனைவரும் பத்திரமாகத் தரையிறங்குவர். இந்த சாகசங்களைப் பதிவு செய்வதற்கு வீடியோ படக்கலைஞர் ஒருவரும் இக்குழுவுடன் விமானத்திலிருந்து குதிப்பார். 1988ம் ஆண்டு நடந்த இச்சாகசத்தின்போது, 10,500 அடி உயரத்தில் பறந்துகொண்டிருந்த விமானத்திலிருந்து ஒவ்வொருவரும் குதிப்பது காண்பிக்கப்பட்டது. அவர்கள் அனைவரும் கைகோர்த்து ஒரு வட்டம் அமைப்பது வரை ஒழுங்காகக் காட்டப்பட்ட அந்த வீடியோ படம், திடீரென புரண்டு, தாறுமாறாக ஓடியது. சிறிது நேரத்தில் திரையில் ஒன்றும் இல்லை.

நடந்தது இதுதான். வீரர்கள் குதிப்பதை விமானத்திலிருந்தபடியே படம் பிடித்த வீடியோ கலைஞர் McGuire, இறுதியாக தானும் விமானத்திலிருந்து குதித்தார். வீடியோ எடுப்பதிலேயே கவனமாய் இருந்த அவர், தான் 'பாரச்சூட்' அணியவில்லை என்பதை உணராமல் குதித்துவிட்டார். வானில் நடைபெறும் இந்த சாகசகங்களை 800 முறைகளுக்கும் மேல் வீடியோ படம் எடுத்து புகழ்பெற்றவர் Ivan Lester McGuire. அன்று 'பாரச்சூட்' இல்லாமல் குதித்ததால், தன் வாழ்வை இழந்தார்.

பல வேளைகளில் தேவை என்று நாம் இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டிருப்பவை தேவையற்றவையாகவும், தேவையற்றதென ஒதுக்குவது தேவையுள்ளதாகவும் மாறும் விந்தையும் நம் வாழ்வில் நடக்கும். முக்கியமாக, மரணம் நமக்கு முன் அமர்ந்திருக்கும்போது, நமது உண்மையான தேவைகள் என்னென்ன என்பதைப் பற்றி நாம் அனைவருமே ஞான உதயம் பெறுவோம். ஆனால், அதுவரை காத்திருக்க வேண்டுமா?

உலகத்தில் எதுவும் இதனை மூழ்கடிக்க முடியாது என்று சூளுரைத்துப் புறப்பட்ட Titanic கப்பல் தன் முதல் பயணத்திலேயே பனிப் பாறையில் மோதி மூழ்கியது. இதில் பயணம் செய்தவர்களில் பலர் கோடீஸ்வரர்கள். மூழ்கிக் கொண்டிருந்த கப்பலில் இருந்த இவர்களுக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களைப் பற்றி, இவர்கள் பெற்ற ஞான உதயங்களைப் பற்றி கதைகள் பல சொல்லப்பட்டுள்ளன. அந்தக் கதைகளில் இதுவும் ஒன்று.

மூழ்கும் கப்பலில் இருந்து மக்களைக் காப்பாற்ற உயிர்காக்கும் படகுகளில் பயணிகள் ஏற்றப்பட்டனர். அவர்களில் ஒரு பெண் எதையோ எடுத்து வருவதற்காக தனது அறைக்கு மீண்டும் ஓடிச்சென்றார். வழியில் பணமும், நகைகளும் நிரம்பிய பல பைகள் தண்ணீரில் மிதந்ததைக் கண்டார். அவரது அறையிலேயே, திறந்திருந்த பீரோவில் அவரது வைர நகைகள் மின்னின. ஆனால், இவை எதுவும் அவர் கவனத்தை ஈர்க்கவில்லை. அவர் கவனம் எல்லாம் ஒரு சிறு அட்டைப் பெட்டியில் இருந்த ஒரு சில ஆரஞ்சு பழங்கள் மீது இருந்தது. அவற்றை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு அவர் மீண்டும் அந்த உயிர்காக்கும் படகில் ஏறினார்.

ஓரிரு மணி நேரங்களுக்குமுன், கப்பல் நல்ல முறையில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபோது, பணம், நகை இவைகளையெல்லாம் விட்டுவிட்டு அவர் இந்தப் பழங்களைத் தேடியிருப்பாரா? தன் வைரநகைகளைவிட ஆரஞ்சு பழங்கள் அவசியமானவை என்று அவர் சொல்லியிருந்தால், அவரைப் 'பைத்தியம்' என்று மற்றவர்கள் முத்திரை குத்தியிருப்பார்கள். ஆனால், கப்பல் மூழ்கும் வேளையில், மரணம் தங்களை நெருங்கியுள்ளது என்பதை உணர்ந்த வேளையில், வாழ்வின் அவசியங்கள் என்று அவர்கள் எண்ணி வந்த பட்டியலில் பல எதிர்பாராத மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன.

தேவைகள், தேவையில்லாதவைகள், அவசியமானவைகள், அவசியமற்றவைகள், அலங்காரங்கள், ஆடம்பரங்கள் என்று நம் வாழ்வை நிறைத்துவிடும் பல அம்சங்களில் தேவைகளை, அவசியமானவைகளைப் பிரித்துப்பார்க்கும் பக்குவம், கண்ணோட்டம் நம் அனைவருக்கும் கிடைக்க வேண்டுமென்று ஒருவர் ஒருவருக்காக வேண்டிக் கொள்வோம்.

“தற்போது நான் அதிகம் 'பிசி'யாக இருக்கிறேன். பல முக்கியமான அலுவல்கள் உள்ளன. இந்தப் பாகுபாடுகளைச் சிந்திக்க எனக்கு நேரமும் இல்லை, மன நிலையம் இல்லை. வாழ்வின் இறுதி காலத்தில், மரணம் நெருங்கும் வேளையில் இந்த வேறுபாடுகளையெல்லாம் சிந்தித்துக் கொள்ளலாம்” என்று நமக்கு நாமே சொல்லிக் கொண்டால், இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறும் இறுதி வரிகள் நம்மைக் காப்பாற்ற வேண்டும்: “விழிப்பாயிருங்கள்; ஏனெனில் இறைவன் வரும் நாளோ வேளையோ உங்களுக்குத் தெரியாது.”  (மத்தேயு நற்செய்தி 25: 13)