Sharing is our Security பகிர்வதே நம் பாதுகாப்பு

The Olympic rings are lit with pyrotechnics during the opening ceremony of the London 2012 Summer Olympics on July 27, 2012. DAVID GOLDMAN / AP

http://olympics.time.com/2012/07/19/the-cheers-for-london/

30^th Summer Olympics began in London on Friday with a great opening spectacle. The Royal Wedding, the Diamond Jubilee of Queen Elizabeth and now the Olympics… Britain seems to be in the lime-light with good shows. But, beneath all these external pomp and glory, every one of these events must have kept the British government on pins and needles to make sure of the security measures. As one may remember, London won the vote to conduct the 2012 Olympics on July 6, 2005. The very next day July 7 (known as 7/7) there were four bomb blasts in London – three in the subways and one in a double-decker bus, killing 56 persons and injuring more than 700 people. This was projected as one of the worst terrorist attacks in the country's history. From then on, Britain’s headaches began. Here are some of the headlines that appeared in recent days:

• London Feels More Like a Military Base Than an Olympic Park
• Unprecedented security measures for London Olympics
• England's stuffiness, security measures add up to a right proper Games
• London's Olympic security headache

With more than 36,000 members of the security force for the 10,000 athletes and a security budget in the range of 1.6 billion pounds, one wonders whether the world needs to conduct a sports festival like this. Is this a festival at all, in the first place?

Another irony that comes to my mind is the anomaly of the term ‘truce’. We are aware that in view of this Olympics, all the 193 member countries of the U.N. unanimously passed a resolution that between July 27 to September 9, 2012, when the Paralympics will get over, they would not take up any armed conflicts. So, these countries have laid to rest all the weapons for around 40 days. The irony is… that around all the sports complexes of the Olympics 2012, weapons have been piled up, in case… In spite of all these precautions, still something could go wrong… Hence, we need to turn to God to protect the athletes, spectators and the common folks in London for the Summer Olympics as well as for the Paralympics which will follow.

We are painfully aware that one of the greatest problems facing us today is insecurity – physical, social, financial, political, psychological etc…etc. We can easily see that all these are inter-related. The more financial and social insecurity, the greater the violence! There is no strong political will to find a permanent solution to this situation. Any one can easily see that the gap between the haves and the have-nots is becoming a bottomless chasm! I feel that in the final analysis this is the main reason for all the insecurity we feel. Instead of bridging this gap, most of the governments spend more and more money on weapons. The best shield that can protect us is SHARING of our resources rather than stocking up wealth and weapons.

Sharing is the main theme in today’s liturgy. The readings from II Kings as well as the Gospel of John talk of the miraculous feeding of people. At first glance, these readings seem to highlight the miraculous intervention of God. But, on a deeper analysis, we can find that God and Jesus did not produce food out of nothing. There was the element of human contribution.

2 Kings 4:42-44

A man came from Ba'al-shal'ishah, bringing the man of God bread of the first fruits, twenty loaves of barley, and fresh ears of grain in his sack. And Eli'sha said, "Give to the men, that they may eat." But his servant said, "How am I to set this before a hundred men?" So he repeated, "Give them to the men, that they may eat, for thus says the LORD, 'They shall eat and have some left.'" So he set it before them. And they ate, and had some left, according to the word of the LORD.

We see a similar scene in John’s gospel – John 6: 1-15. This passage seems like a sequel to last week’s passage from Mark. The closing lines of last week’s gospel gave us a picture of the compassionate shepherd:

Mark 6:34

As he went ashore he saw a great throng, and he had compassion on them, because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things.

This week’s gospel begins with Jesus, the Good Shepherd being concerned about feeding the people. His question of how to feed those people met with more questions. Then came a solution: "There is a lad here who has five barley loaves and two fish". Jesus, as if waiting for this clue, told his disciples to make the people sit down for a meal! All that Jesus required was a little effort from one of them and it came via a child!

Usually this miracle is looked upon as a miracle of multiplication performed by Jesus. But, there is another interpretation to this episode. This interpretation stems from the basic question – how is it that a child carried food to the desert? When a family goes on a journey, children do not think of carrying food. This is the job of the parents. They foresee what would be required by children and get prepared.

For the Jews, this foresight was almost second nature. Having suffered slavery and shortage of food for generations, they were careful to carry food whenever they left their house. So, here was a family which had come to the desert to meet Jesus. The mother of the family had prepared five loaves and two fish for the family to eat. The child was simply carrying the food packet. We can easily presume that many of those who were there around Jesus, carried some food.

As it was getting late, they began to feel pangs of hunger. They were hesitant to open their packets since they knew that what they had was insufficient to feed the crowd. Hesitations, questions, calculations are typical of adults. Thank God, children are different. Hence, the miracle happened. The little lad heard Jesus discussing with his disciples about feeding the people. Without a second thought, the lad offered what he had carried from home – five loaves and two fish! Once the crowd saw this, then it was easy for them to open their packets and share…

Five loaves + two fish + Jesus’ blessing = more than 5000 people fed + 12 baskets of left-overs!

Not a simple mathematics, but pure magic! I consider this – namely, that Jesus and the child inspiring the people to share – a much more powerful miracle than simply Jesus multiplying the loaves!

The world needs extraordinary miracles of sharing. How do we get rid of the scandal of millions dying of hunger? We can pray for God’s direct intervention; we can hope for efficient actions of governments; we can fight with the haves to share with the have-nots… OR, as the little lad we can start sharing.

Let me close these reflections with a news item I read a fortnight back.

Spearheading a revolution with handful of rice (Source: UCAN-India)

July 15, 2012. Every drop makes an ocean. That adage perhaps never held so true as in the case of a Christian community in one of the poorest areas of India. A small community in Mizoram despite having not much to depend on for themselves have been religiously paying their tithes – “a handful rice.”

This community in the northeast not only supports itself financially, but has also managed to send out hundreds of missionaries. Behind their success is a simple practice called "a handful of rice."

Lalua lives in a tiny, remote village in Mizoram. Her family sustains on a meager income of less than $1 a day. Despite abject poverty, simple women like Lalua are spearheading a revolution that's sweeping the world of missions.

"Buhfai tham" is a practice where each Mizo family puts aside a handful of rice every time they cook a meal. Later, they gather it and offer it to the church. The church, in turn, sells the rice and generates income to support its work.

"It is not our richness or our poverty that makes us serve the Lord, but our willingness," said Rev. Zosangliana Colney, leader of Mizoram Presbyterian Church. "So we Mizo people say, 'As long as we have something to eat every day, we have something to give to God every day.'"

With 1,800 missionaries in India and many overseas, the Mizoram church is known as a missionary church around the world. This success is attributed to their selfless and creative giving.

I rest my case.

P.S. When I was looking for a picture to go with my reflection, I came across a blog from which I have taken this picture. There is a write-up in this blog on a new film called ‘The Hunger Games’, released in March, 2012. This is a movie based on a book with the same title written by Suzanne Collins in 2008. Kindly visit the blog: Crosses - The [incidental] blog of Cross Community Church in Irvine, California at http://crossirvine.blogspot.it/2012/03/less-is-more.html

Boys Sharing Food

http://crossirvine.blogspot.it/2012/03/less-is-more.html

இவ்வெள்ளியன்று 30வது கோடைக்கால ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள் இலண்டன் மாநகரில், பிரம்மாண்டமான துவக்கவிழாவுடன் ஆரம்பமாயின. இந்த ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்களும், இதைத் தொடர்ந்து அதே இலண்டன் மாநகரில் நிகழவிருக்கும் மாற்றுத் திறனாளிகள் ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்களும் எவ்வித ஆபத்தும் இன்றி, அமைதியான முறையில் முடிவடைய இறைவனின் பாதுகாப்பை மன்றாடுவோம்.

விளையாட்டுப் போட்டிகளுக்கு இறைவனின் பாதுகாப்பை நாம் வேண்டிநிற்பது இன்றைய உலகின் பாதுகாப்பற்ற நிலையை நம் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிக்கிறது. இந்த விளையாட்டுக்களை நடத்தும் பிரித்தானிய அரசு பாதுகாப்பிற்காக மேற்கொண்டுள்ள செலவும், செயல்பாடுகளும் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தும் அதே வேளையில், ஒரு விளையாட்டை இவ்வளவு பாதுகாக்க வேண்டியுள்ளதே என்ற வேதனையையும் தூண்டுகிறது. எந்த நேரத்தில், எவ்விடத்திலிருந்து, எவ்வகையில் வன்முறைகள் வெடிக்கும் என்பது தெரியாமல் நாம் வாழ்ந்து வருகிறோம். இன்றைய நமது சமுதாயத்தை ஒவ்வொரு நாளும் சிதைக்கும் ஒரு பெரும் பிரச்சனை பாதுகாப்பின்மை.

பாதுகாப்புடன் வாழவேண்டும் என்பது மனிதராய்ப் பிறந்த ஒவ்வொருவரின் அடிப்படை வேட்கை. அண்மையக் காலங்களில் நாம் பாதுகாப்பு என்று பேசும்போது, மனித சமுதாயத்தைப் பாதுகாப்பதை மட்டும் நாம் எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. நம்மைச் சுற்றியுள்ள சுற்றுச்சூழலையும் பாதுகாக்கவேண்டும் என்று எண்ணிப் பார்க்கிறோம். நாமும், நமது சுற்றுச்சூழலும் பாதுகாப்பின்றி போனதற்கு என்ன காரணம்? நமது சுயநலமும், பேராசையும் நம்மை இந்த பாதுகாப்பற்ற நிலைக்குத் தள்ளிவிட்டுள்ளன.

சுயநலமும், பேராசையும் கட்டுப்பாடின்றி வளர்ந்துவிட்டதால், இருப்பவர்கள் தேவைக்கும் மிகமிக அதிகமாகச் சேர்த்துக்கொண்டே உள்ளனர். இதனால், இல்லாதவர்கள் தங்கள் அடிப்படைத் தேவைகளையும் இழந்து தவிக்கின்றனர். இருப்பவர்களுக்கும், இல்லாதவர்களுக்கும் இடையே நினைத்துப் பார்க்கவும் முடியாத ஒரு பெரும் பாதாளம் உருவாகிவிட்டது. இந்த வேறுபாடுதான் நமக்குள் பாதுகாப்பற்ற நிலையை உருவாக்கிவிட்டது. இல்லாதவர்கள் விரக்தியின் எல்லைக்கு விரட்டப்படும்போது, இனி இழப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்ற நிலைக்கு அவர்கள் தள்ளப்படும்போது, அவர்களுக்கு உள்ள ஒரே வழி, இருப்பவர்களைத் தாக்குவது.

நாடுகளுக்கிடையில், சமுதாயங்களுக்கிடையில், தனி மனிதர்களுக்கிடையில் வெடிக்கும் வன்முறைகளை, அதனால் உருவாகியுள்ள பாதுகாப்பற்ற நிலையை ஆழமாக ஆய்வு செய்தால், இந்த நிலையின் ஆணிவேராக நாம் காண்பது... இருப்பவர் - இல்லாதவர் என்ற இணைக்கமுடியாத இருவேறு உலகங்கள்.

இப்படிப் பிளவுபட்டு நிற்கும் இந்த உலகங்களை இணைக்கும் வழிகளைத் தேடுவதற்குப் பதிலாக, இல்லாதவரின் உலகிலிருந்து தங்களைக் காத்துக் கொள்ள இருப்பவரின் உலகம் ஆயுதங்களையும், அரசியல் தந்திரங்களையும் நம்பி வாழ்கிறது. இந்தப் பிரச்சனையைத் தீர்க்க ஒரே வழி... பகிர்வு. இருப்பது சிறிதளவேயாயினும், அதை இல்லாதாரோடு பகிர்ந்தால், இந்த உலகம் அதிகப் பாதுக்காப்பில் வளர்ந்து, பல புதுமைகளைக் காணமுடியும் என்பதை நமக்கு இன்றைய வாசங்கள் நினைவுறுத்துகின்றன.

மக்களின் பசியைப் போக்க, தங்களிடம் இருக்கும் உணவு போதுமா என்ற கேள்வி அரசர்கள் இரண்டாம் நூலிலும், யோவான் நற்செய்தியிலும் எழுப்பப்படுகிறது. இருந்தாலும், இறைவனை நம்பி உணவு பரிமாற்றம் ஆரம்பமாகிறது. இறுதியில், மக்கள் வயிறார உண்ட பின்னர், மீதம் உணவும் இருக்கிறது.

இவ்விரு நிகழ்வுகளையும் மேலோட்டமாகச் சிந்திக்கும்போது, ஓர் எண்ணம் தோன்ற வாய்ப்புண்டு. அதாவது, உலகின் பசியைப் போக்க, இல்லாதவர்களின் குறையைப் போக்க இறைவன் நேரில் வந்து ஏதாவது புதுமைகள் செய்யவேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு எழுவதற்கு வாய்ப்புண்டு. ஆயினும், இந்த இரு வாசகங்களையும் இன்னும் ஆழமாக ஆராய்ந்தால், ஓர் உண்மை தெளிவாகும். இறைவன் இந்த உணவை ஒன்றுமில்லாமையிலிருந்து உருவாக்கி, பலுகிப் பெருகச் செய்யவில்லை. கூட்டத்தில் ஒருவர் கொண்டுவந்து கொடுத்த உணவே இந்தப் புதுமையின் அடித்தளமாக அமைந்ததைப் பார்க்கலாம்.

அரசர்கள் - இரண்டாம் நூல் 4: 42

பாகால் சாலிசாவைச் சார்ந்த ஒரு மனிதர் புது தானியத்தில் செய்யப்பட்ட இருபது வாற்கோதுமை அப்பங்களையும், தம் கோணிப் பையில் முற்றிய தானியக் கதிர்களையும் கடவுளின் அடியவரான எலிசாவிடம் கொண்டு வந்தார்.

என்று இன்றைய முதல் வாசகம் ஆரம்பமாகிறது. ஒருவர் மனமுவந்து தந்த அந்த உணவு ஒரு நூறு பேருக்குப் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது.

நற்செய்தியிலும் இதேச் சூழலை நாம் காண்கிறோம். பாலை நிலத்தில் தன்னைத் தேடிவந்த மக்களைக் கண்டதும், அவர்களுக்கு விருந்து பரிமாறச் சொல்கிறார் இயேசு. இயேசுவின் அந்த ஆர்வத்திற்கு எதிராக, கேள்விகள் எழுகின்றன, ஒரு சிறுவனிடம் உணவு உள்ளதென்று சொல்லப்படுகிறது. அந்தச் சிறுவன் தந்த உணவு அங்கு நிகழ்ந்த அற்புதத்தைத் துவக்கிவைத்தது. சிறுவன் தந்த ஐந்து அப்பம், இரண்டு மீன், இறைமகன் ஆசீர்... ஐயாயிரம் பேர் வயிறார உண்டனர்... மீதியும் இருந்தது.

இந்தப் புதுமையை இருவேறு கண்ணோட்டங்களில் சிந்திக்கலாம். இயேசு தனி ஒருவராய் உணவைப் பலுகச்செய்தார் என்று சிந்திப்பது ஒரு கண்ணோட்டம். மற்றொரு கண்ணோட்டம் - ஒரு சில விவிலிய ஆய்வாளர்கள் சொல்லும் கருத்து. இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் நம் சிந்தனைகளைத் துவக்கிவைப்பது ஒரு கேள்வி: சிறுவன் எதற்காக உணவுகொண்டு வந்திருந்தான்? பொதுவாக, வெளியூர் செல்லும்போது, முன்னேற்பாடாக உணவு எடுத்துச் செல்லவேண்டும் என்று குழந்தைகளோ, சிறுவர்களோ எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. அவர்களுக்குத் தேவையான உணவை தயாரித்து, எடுத்துச்செல்வது... பெற்றோரே. யூதர்கள் மத்தியில் இதுபோன்ற முன்னேற்பாடுகள் கூடுதலாகவே இருந்தன. காரணம் என்ன?

பல தலைமுறைகளாய், யூதர்கள் அடிமை வாழ்வு வாழ்ந்ததால் உணவின்றி தவித்தவர்கள். எனவே, அவர்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேறும்போது மடியில் கொஞ்சம் உணவு எடுத்துச் செல்வது அவர்கள் வழக்கம். அன்றும், பாலைநிலத்திற்கு இயேசுவைத் தேடிச்சென்ற அந்தக் கூட்டத்தில், ஒரு குடும்பம் இருந்தது. தாங்கள் செல்வது பாலைநிலம் என்பதால், குடும்பத்தலைவி முன்மதியோடு செயல்பட்டார். குடும்பமாய்ச் சென்ற தங்களுக்குத் தேவையான ஐந்து அப்பங்களையும் இரண்டு மீன்களையும் தயாரித்திருந்தார். அந்த உணவு பொட்டலத்தை சிறுவன் சுமந்து வந்திருந்தான்.

மாலை ஆனதும் பசி வயிற்றைக் கிள்ள ஆரம்பித்தது. உணவுப் பொட்டலங்களை யார் முதலில் பிரிப்பது? பிரித்தால், பகிர வேண்டுமே என்ற எண்ணங்கள் அந்த பாலை நிலத்தில் வலம் வந்தன! இயேசுவின் போதனைகளில் பகிர்வைப் பற்றி பேசினார்… சரிதான். ஆனால் எப்படி இத்தனை பேருக்குப் பகிரமுடியும்? இந்தக் கேள்விகளில் பெரியவர்களும், இயேசுவின் சீடர்களும் முழ்கி இருநதார்கள்.

யார் ஆரம்பிப்பது? இது நடக்கக் கூடிய காரியம்தானா? நமக்கேனக் கொண்டுவந்திருப்பதைக் கொடுத்துவிட்டால் நாம் என்ன செய்வது? நமது எதிர்காலம் என்னாவது? போன்ற கேள்விகள் பெரியவர்கள் மனதை ஆக்ரமிக்கும். குழந்தைகளின் எண்ண ஓட்டங்கள் பெரியவர்களின் எண்ண ஓட்டங்களைப் போல் இருக்காது. அதனால், அந்தப் புதுமை நிகழ்ந்தது.

மக்களுக்கு உணவளிப்பது பற்றி இயேசு சீடர்களிடம் பேசுவதைக் கேட்ட அந்தச் சிறுவன், அம்மா தன்னிடம் கொடுத்திருந்த ஐந்து அப்பங்களையும் இரண்டு மீன்களையும் இயேசுவிடம் கொண்டு வந்து கொடுத்தான். பின்விளைவுகளைச் சிறிதும் கணக்கு பார்க்காமல், கள்ளம் கபடமற்ற ஒரு புன்னகையுடன் அந்தச் சிறுவன் இயேசுவிடம் வந்து, தன்னிடம் உள்ளதையெல்லாம் பெருமையுடன் தந்ததை நாம் கற்பனை செய்து பார்க்கலாம். அந்தக் குழந்தையின் செயலால் தூண்டப்பட்ட மற்றவர்களும் தாங்கள் கொண்டுவந்திருந்த உணவைப் பகிர்ந்துகொள்ள ஆரம்பித்தனர். ஆரம்பமானது ஓர் அற்புத விருந்து.

இரயில் பயணங்களைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்கிறேன். நம் அனைவருக்கும் இந்த அனுபவம் இருந்திருக்கும். இரயிலில் பயணம் செய்யும்பொழுது, உணவுநேரம் வந்ததும், ஒரு சின்ன தயக்கம் உருவாகும். எல்லாரிடமும் உணவு இருந்தாலும், யார் முதலில் உணவு பொட்டலத்தைப் பிரிப்பது என்ற சின்ன தயக்கம். ஒருவர் ஆரம்பித்ததும், மற்றவர்களும் அரம்பிப்பார்கள். இதில் சில சமயங்களில் இன்னும் என்ன அழகு என்றால், ஒருவர் தன் உணவில் கொஞ்சம் மற்றவரோடு பகிர ஆரம்பித்ததும், எல்லாரும் கொஞ்சம் கொஞ்சம் பகிர்ந்து கொள்வர். அவரவர் கொண்டு வந்திருந்த உணவை விட, இன்னும் அதிக சுவையுள்ள விருந்து அங்கு நடக்கும்.

இதே போன்றதொரு அனுபவம் இயேசுவைச் சுற்றி அன்று நடந்திருக்க வேண்டும். ஒரு சிறுவன் ஆரம்பித்த பகிர்வு, ஒரு பெரிய விருந்தை ஆரம்பித்து வைத்தது. அந்த பகிர்வின் மகிழ்விலேயே  அங்கு இருந்தவர்களுக்கு பாதிவயிறு நிறைந்திருக்க வேண்டும். எனவேதான் அவர்கள் உண்டதுபோக மீதியை 12 கூடைகளில் சீடர்கள் நிறைத்ததாக யோவான் நற்செய்தி கூறுகிறது. இயேசு அன்று நிகழ்த்தியது ஒரு பகிர்வின் புதுமை. இது இரண்டாவது கண்ணோட்டம். தனியொருவராய் இயேசு அப்பங்களைப்  பலுகச் செய்தார் என்பது புதுமைதான். ஆனால், அதைவிட, இயேசு மக்களைப் பகிரச் செய்தார் என்பதை நான் மாபெரும் ஒரு புதுமையாகப் பார்க்கிறேன்.

நாம் வாழும் இன்றைய உலகில் இந்தப் பகிர்வுப் புதுமை அதிகம் தேவைப்படுகிறது. வளங்கள் பலவும் நிறைந்த இன்றைய உலகில் இன்னும் கோடான கோடி மக்கள் பசியிலும் பட்டினியிலும் மடிகின்றார்கள்.

அண்மையில் கிடைத்த ஒரு புள்ளிவிவரத்தின்படி, ஒவ்வொரு நாளும் 3.6 நொடிக்கு ஒருவர் பட்டினியால் இறக்கின்றார். இதில் என்ன கொடுமை என்றால், இந்த மரணங்கள் தேவையற்றவை. உலகத்தின் இன்றைய மக்கள் தொகை 680 கோடி. உலகில் தினம் தினம் 720 கோடி மக்கள் உண்பதற்குத் தேவையான அளவு உணவு உற்பத்தியாகிறது. இருந்தாலும், 130 கோடிக்கும் மேலான மக்கள் பட்டினியில் வாடுகின்றனர். கணக்கிட்டுப் பார்த்தால், ஒவ்வொரு நாளும் 170 கோடி மக்களுக்குப் போய் சேரவேண்டிய உணவு, ஒவ்வொரு நாளும் வீணாகக் குப்பையில் எறியப்படுகிறது. இது வேதனை தரும் உண்மை. இந்த நிலையால், ஒவ்வோர் ஆண்டும் 30 லட்சம் மக்கள் பட்டினியால் இறக்கின்றனர். இவர்களில் பெரும்பாலோனோர் குழந்தைகள்.

இந்தத் தேவையற்ற மரணங்கள் நிறுத்தப்பட வேண்டுமானால், இயேசு அன்று ஆற்றிய பகிர்வுப் புதுமை மீண்டும் உலகமெல்லாம் நடக்கவேண்டும்.

வானிலிருந்து இறைவன் இறங்கி வந்து புதுமை செய்தால்தான் இவ்வுலகின் பசியைப் போக்க முடியும்; சக்திவாய்ந்த அரசுகள் மனது வைத்தால்தான் இந்தக் கொடுமை தீரும்; இருப்பவர்கள் பகிர்ந்து கொண்டால்தான் இல்லாதவர் நிலை உயரும் என்றெல்லாம் எதிர்பார்த்து காத்திருப்பதை விட்டுவிட்டு, பகிர்வு என்ற புதுமையை அந்தச் சிறுவனைப் போல் நம்மில் யாரும் ஆரம்பித்து வைக்கலாம்.

இதோ, இரு வாரங்களுக்கு முன், ஜூலை 15ம் தேதி, வெளியான ஒரு செய்தி. இந்தியாவின் வடகிழக்குப் பகுதியில் உள்ள ஒரு சிறு மாநிலமான மிசோராம், நமக்குப் பகிர்வுப் பாடத்தைச் சொல்லித் தருகிறது.

“Buhfai tham” அதாவது, "ஒரு கைப்பிடி அரிசி" என்ற ஒரு திட்டம் இங்கு செயல்வடிவம் பெற்றுள்ளது. இங்குள்ள மக்கள், பெரும்பாலும் வசதிகள் குறைந்த மக்கள். இவர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் சோறு சமைக்கும்போது, ஒரு கைப்பிடி அரிசியை தனியே எடுத்து வைப்பார்கள். இப்படி ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சேர்க்கப்படும் அரிசி, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் பங்கு கோவிலுக்குக் கொண்டு வரப்படும். கோவிலில் சேர்க்கப்படும் அரிசி அப்பகுதியில் வாழும் மிகவும் வறியோர் மத்தியில் பகிர்ந்தளிக்கப்படும். ஒரு சிலர், அரிசியோடு, தங்கள் தோட்டங்களில் வளர்ந்த காய்களையும், பழங்களையும் காணிக்கையாகத் தருவர். இவை அனைத்துமே, ஞாயிறுத் திருப்பலியின் இறுதியில் வறியோர் மத்தியில் பகிர்ந்து தரப்படும். 

மிசோராம் மக்கள் சொல்லித்தரும் வழியை நாம் அனைவருமே பின்பற்ற முடியுமே! இதைத்தானே இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் சிறுவன் நமக்குச் சொல்லித் தருகிறான்? பகிர்வதால், பாசம் வளரும், பாதுகாப்பும் உலகில் பெருகும். பகிர்வுக்குப் பதில், சுயநலக் கோட்டைகள் பிரம்மாண்டமாக எழுந்தால், அந்தக் கோட்டைகளைக் காக்க இன்னும் தீவிரமான பாதுகாப்புத் திட்டங்கள் தேவைப்படும். அதற்கு செலவும் ஆகும். ஒலிம்பிக் போட்டிகள் சொல்லித்தரும் இந்தப் பாடத்தைப் பயில்வோமா? அல்லது, நற்செய்தியில் சிறுவன் வழியாக இயேசு சொல்லித்தரும் பகிர்வுப் பாடத்தைப் பயில்வோமா? பகிர்வுப் பாடங்களைப் பச்சிளம் குழந்தைகளிடம் கற்றுக்கொள்ள நமக்கு இறைவன் பணிவான மனதைத் தரவேண்டுமென்று மன்றாடுவோம்.

Rest… to take care of the rest ஓய்வு...ஒப்பற்ற மருந்து

Jesus - Shepherd

http://www.parishofardstraweast.com/190709.htm

Some of the most pleasant memories from my formation days as a Jesuit come from my week-end ministries and my summer camps. The week-end ministries during the Novitiate days involved teaching catechism to kids and preparing them for the Sunday Liturgy. The ministry part of these experiences was reasonably attractive. The more attractive part came from the cycle ride, the warmth and the hero-worship I enjoyed among the kids. This was more evident during the summer camps where I was quite famous due to my singing ability. Oh, those lovely days!

In case I had rested only on these laurels, on these peripheral pleasant feelings, I would have become too complacent. I am not sure whether I would have learnt much if I had stayed at that level. Thank God, there were evaluation sessions for these ministries and for the summer camps. I had also reflected on them during my annual retreats. These moments of quiet recollection and evaluation helped me see these experiences in better light. Of course, my companions too helped me see myself better and hone my abilities and talents. Sometimes these evaluations served as painful chisels to make me a more rounded-off person.

Today’s Gospel gives us one such ‘evaluation’ session of the disciples with Jesus. Last week we reflected on how Jesus sent out his disciples two by two on their mission. Today we see them back after their mission. Here are the opening lines of today’s Gospel:

Mark 6: 30-31

The apostles returned to Jesus, and told him all that they had done and taught. And he said to them, "Come away by yourselves to a lonely place, and rest a while." For many were coming and going, and they had no leisure even to eat.

The apostles returned from their maiden missionary trip and hence they must have been quite elated about all they did… the crowds that heard them in rapt attention, the evil spirits that came out of the people screaming, the sick persons who were in tears when they saw themselves cured…etc. etc. Oh, it was a glorious trip, really!

To such an excited sharing of experiences, the response of Jesus looked pretty simple, almost a wet-blanket over the fire of enthusiasm! If I were one of the apostles, I would have felt like a punctured balloon. What a kill-joy this Jesus was, I would have told myself!

If Jesus had been one of the bosses of the result-driven, competitive, cut-throat, ‘professional’ groups, or if he had been one of the political leaders, his response would have been very different. He would have pushed his disciples harder to achieve more, to show more results… more audience rating, more conversions, more healings, more exorcisms… more and more… Show me numbers, he would have demanded! Such bosses and leaders are more interested in the profit line which needs to hit the roof. They are least bothered about what happens to their employees. No wonder, the suicide rate also hits the roof.

Thank God, Jesus was Jesus and none else. He was a Good Shepherd who took care of his sheep. He was not result-driven, but person-oriented. He was not like the ‘false shepherds’ as spoken of in the first reading from the book of Prophet Jeremiah (23: 1-6)

The best care a Good Shepherd can give his sheep is to make them rest peacefully in green meadows. We see this in the lovely Psalm 23. So, Jesus calls his disciples to a lonely place and rest a while. Rest is a great antidote to our present day world which is asking us to be constantly on our feet. Resting the body and mind can take care of the rest of our lives. This wisdom is evident in the ‘examen of conscience’ proposed by St Ignatius of Loyola.

Some spiritual experts claim that the ‘examen’ of St Ignatius is a master-stroke. This is not meant only for the religious and priests. It is a help to all of us engaged in seemingly endless activities throughout the day. Such endless activities make our lives more meaningless. A fifteen minutes silence per day where we can take stock of what is happening to us can set a lot of things right at the right time. Usually, many of us allow problems to become more complex before we take efforts to set them right. An examen done daily would help us become more and more aware of ‘what is’ in order to move to the realm of ‘what can be’ or ‘what ought to be’. Jesus is proposing such a session for his apostles.

Michael Faraday, an early pioneer of electromagnetic current, once addressed a convocation of scientists. For an hour, he held the audience spellbound with his lecture on the nature of the magnet. After he had finished, he received a thundering ovation.  The Prince of Wales, later King Edward VII, stood to congratulate him. The applause thundered again. Just as quickly, a deadened silence pervaded the audience. Faraday had left. It was the hour of a midweek prayer service in a little church of which he was a member.

If each of us can build our own little niches (‘lonely places’ as given in today’s Gospel) like Michael Faraday, and retreat there even for a few minutes everyday, the quality of our lives will surely improve. Of course, this formula is dead against the quantity-driven world!

Retreating to a lonely place is not an escape from reality. This is made clear from the closing lines of today’s Gospel. Jesus had suggested going away to a lonely place to rest, since ‘they had no leisure even to eat’. But, once he saw the people, he set aside his personal needs and those of his apostles in order to help them out, since their need was more acute.    

Mark 6: 33-34

Now many saw them going, and knew them, and they ran there on foot from all the towns, and got there ahead of them. As he went ashore he saw a great throng, and he had compassion on them, because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things.

Here is an invitation to all of us… to combine contemplation and action in our daily lives. To strike a balance between recollection and committed service to people who are in need. This is not an exclusive prerogative of priests and religious. It is an invitation to every Christian.

நான் துறவற வாழ்வில் சேர்ந்த புதிதில், பல பயிற்சிகள் அளிக்கப்பட்டன. அவற்றில் ஒன்று அருள்பணிக்குச் செல்வது. சனிக்கிழமை மதியம் நவதுறவு இல்லத்திலிருந்து இருவர் இருவராகச் சைக்கிளில் கிளம்புவோம். அருகில் உள்ள கிராமங்களுக்குச் சென்று, சிறுவர், சிறுமியருக்கு மறைகல்வி பாடங்கள் நடத்துவோம். ஞாயிறு திருப்பலிக்கென பாடல்கள் சொல்லித்தருவோம். இந்த அருள்பணி அனுபவம் பெரும்பாலும் மகிழ்வான ஓர் அனுபவமாக இருந்தது.

சனிக்கிழமை காலையிலேயே மனதில் பரபரப்பு தோன்றும். இந்த பரபரப்புக்குக் காரணங்கள் பல உண்டு. வாரம் முழுவதும் துறவு இல்லத்திலேயே இருப்பதால், வார இறுதியில் வெளி உலகைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு, சைக்கிள் பயணம், கிராமங்களில் மக்கள் தரும் அன்பான உபசரிப்பு, குழந்தைகள் 'அண்ணா, அண்ணா' என்று கூப்பிட்ட பாசம், பங்குத்தந்தை இல்லத்தில் கிடைத்த வேறுபட்ட உணவு... இப்படி பல காரணங்கள்.

நவதுறவு இல்லத்திற்குத் திரும்பியபின், இந்த நினைவுகளை மீண்டும் நான் அசைபோட்டு, நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து மகிழ்ந்ததுண்டு. இந்த அனுபவங்கள் வெறும் மேலோட்டமான மகிழ்ச்சியாக மட்டும் இருந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக, துறவு இல்லத்தில் அவ்வப்போது இந்த அருள்பணி அனுபவங்களை மதிப்பிடும் நேரங்களும் இருந்தன. ஆர்ப்பாட்டமாக, ஆரவாரமாகச் செய்த அருள்பணியை அமைதியில் அசைபோட்டபோது பல தெளிவுகள் பிறந்தன, பாடங்களைக் கற்றுக்கொண்டேன். பணிகள் செய்வதோடு நிறுத்திவிடாமல், மீண்டும் அவைகளை அமைதியில் சிந்திக்கவும், குழுவில் மதிப்பிடவும் துறவு வாழ்க்கை எனக்குக் கற்றுக்கொடுத்த அந்தப் பழக்கத்திற்காக நான் என்றும் நன்றிக்கடன் பட்டுள்ளேன். மதிப்பீடுகள் செய்யும் வழிமுறைகள் அனைத்து பெரும் நிறுவனங்களிலும் நடத்தப்படுகின்றன என்பதை பின்னர் அறிந்தபோது இன்னும் மகிழ்வாக இருந்தது.

என் அருள்பணி அனுபவத்தை இன்று நான் அசைபோடக் காரணம்... இன்றைய நற்செய்தி. இயேசு தன் சீடர்களை அருள்பணிக்கென இருவர் இருவராக அனுப்பியதை சென்ற ஞாயிறு நாம் சிந்தித்தோம். இந்த வாரம் அதன் தொடர்ச்சியை நாம் சிந்திக்கிறோம். இதோ இன்றைய நற்செய்தியின் துவக்க வரிகள்:

மாற்கு நற்செய்தி 6: 30-31

அக்காலத்தில், திருத்தூதர்கள் இயேசுவிடம் வந்து கூடித் தாங்கள் செய்தவை, கற்பித்தவையெல்லாம் அவருக்குத் தெரிவித்தார்கள். அவர் அவர்களிடம், “நீங்கள் பாலைநிலத்திலுள்ள தனிமையான ஓர் இடத்திற்குச் சென்று சற்று ஓய்வெடுங்கள்” என்றார். ஏனெனில் பலர் வருவதும் போவதுமாய் இருந்ததால், உண்பதற்குக்கூட அவர்களுக்கு நேரம் கிடைக்கவில்லை.

தங்கள் அருள்பணியில் நிகழ்ந்தவற்றை, ஆர்வத்துடன், பரபரப்புடன் பகிர்ந்துகொண்ட சீடர்களுக்கு இயேசு சொன்ன வார்த்தைகள் ஏமாற்றத்தைத் தந்திருக்க வேண்டும். 'நீங்கள் பாலைநிலத்திலுள்ள தனிமையான ஓர் இடத்திற்குச் சென்று சற்று ஓய்வெடுங்கள்'

மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது, இயேசுவின் இந்தக் கட்டளை போருத்தமற்றதாகத் தெரிகிறது. மக்கள் மத்தியில் அட்டகாசமாகப் பணிபுரிந்து திரும்பி வந்துள்ள சீடர்களைப் பாலைநிலத்திற்குப் போகச் சொன்னதற்குப்பதில், "சீடர்களே, பிரமாதம், இன்னும் பல இடங்களுக்குச் சென்று போதியுங்கள், அருஞ்செயல்களை ஆற்றுங்கள்" என்று இயேசு உற்சாகப்படுத்தி அனுப்பியிருக்க வேண்டாமா?

தன்னலம் மிக்க ஒரு சராசரித் தலைவன் தன்னுடைய சீடர்களுக்கு இவ்விதக் கட்டளையைத் தந்திருப்பார். சராசரித் தலைவனுக்குத் தேவையானதெல்லாம், அவரது கொள்கைகள், அவரது பெயர் மக்கள் மத்தியில் மீண்டும், மீண்டும் ஒலிக்கவேண்டும்.  இந்தச் சுயநலத் தேவைக்காக தன் தொண்டர்களைத் தலைவன் பயன்படுத்திக் கொள்வார். தொண்டர்களை இவ்விதம் பயன்படுத்தி, தன் தேவைகள் நிறைவடைந்ததும், அவர்களைத் தூக்கி எறியும் எத்தனைத் தலைவர்களை நாம் பார்த்திருக்கிறோம்?

தங்கள் சுயநலத்திற்காகப் பிறரைப் பயன்படுத்தும் தலைவர்களைப்போல், தவறாக வழிநடத்தும் போலியான மேய்ப்பர்களைப்பற்றியும், அவர்களை இறைவன் எவ்விதம் தண்டிப்பார் என்பதைப்பற்றியும் இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவாக்கினர் எரேமியா தெளிவாகக் கூறுகிறார். போலி மேய்ப்பர்களைத் தண்டிப்பதாகக் கூறும் இறைவன், ஆடுகளைப் பேணிக்காக்கும் நல்ல மேய்ப்பர்களை அனுப்புவதாகவும் வாக்களிக்கிறார். இந்த வாக்குறுதியின் உச்சகட்டமாக இறைவன் அனுப்பியவரே இயேசு. அந்த நல்ல ஆயன் தன் சீடர்கள்மீது உண்மையான அக்கறை கொண்டிருப்பதை இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்.

நல்லாயன் இயேசுவுக்கு, தன் பணிகளும், கொள்கைகளும் முக்கியம்தான். ஆனால், அதே வேளை, அப்பணிகளைச் செய்யும் சீடர்களும் மிகவும் முக்கியம். பணி செய்துத் திரும்பியுள்ள சீடர்களின் நலனுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து, அவர்களை ஓய்வெடுக்கும்படி பணிக்கிறார் இயேசு.

உடலுக்கும், உள்ளத்திற்கும் புத்துயிர் தரும் மருந்து ஓய்வு. உடல் ஓய்வெடுக்கும் நேரத்தில் நமது உள்ளம் விழித்தெழுந்து, நாம் செய்த வேலைகளை, நமது அன்றைய நாளை அலசிப்பார்க்கவும் வாய்ப்பு கிடைக்கும். வாய்ப்பு கிடைக்கும்போது, அல்லது வாய்ப்புக்களை உருவாக்கிக்கொண்டு வாழ்வை அலசிப்பார்ப்பது பல வழிகளில் பயனளிக்கும். ஒவ்வொரு நாளும் இந்த அலசலுக்கு நேரம் ஒதுக்கினால், பல பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வு கிடைக்கும். இதைத்தான் புனித லொயோலா இஞ்ஞாசியார் தன் ஆன்மீகப் பயிற்சிகளில் நமக்குக் கற்றுத்தந்துள்ளார்.

புனித இஞ்ஞாசியார் கற்றுக்கொடுத்த  ஆன்மீகப் பயிற்சிகளில் ஒரு முக்கியக் கூறு... ஒவ்வொரு நாளும் பத்து அல்லது பதினைந்து நிமிடங்களை ஒதுக்கி, அந்நாளைப் பற்றிய ஆன்மீகத்தேடலை மேற்கொள்வது. 'ஆன்மீக ஆய்வு' என்ற இந்த பயிற்சிக்குப் புனித இஞ்ஞாசியார் தலையாய இடம் கொடுத்திருந்தார். ஒரு நாளில் தியானம், செபம் என்ற மற்ற ஆன்மீக முயற்சிகளில் ஈடுபட ஒருவருக்கு நேரம் இல்லை என்றாலும், ஆன்மீக ஆய்வுக்குக் கட்டாயம் நேரம் ஒதுக்கவேண்டும் என்று அவர் வலியுறுத்தினார். துறவு வாழ்வில் நுழைந்தபோது இந்தப் பயிற்சியின் ஆழம் எனக்கு அதிகம் விளங்கவில்லை. ஆனால், வயதில் வளர, வளர, அறிவு தெளிய, தெளிய இந்த பயிற்சியின் ஆழம் எனக்குப் புரிந்தது. புனித இஞ்ஞாசியார் கற்றுத்தந்த இந்த ஆன்மீக ஆய்வு, துறவு வாழ்வில் உள்ளவர்கள் மட்டும் பின்பற்றும் வழிமுறை அல்ல. நம் அனைவருக்குமே தேவையான ஒரு சிறந்த பாடம்.

காலையில் எழுந்தது முதல், இரவு படுக்கப் போகும்வரை, பல நூறு வேலைகளால் நமது நாள் நிறைந்துவிடுகிறது. இவற்றில், மேலோட்டமாகச் செய்யும் பணிகள், முழு ஈடுபாட்டுடன் செய்யும் பணிகள் என்று பலவகைப் பணிகள். ‘இராக்கெட்’ வேகத்தில் மிகத் துரிதமாக இயங்கும் இவ்வுலகில், உண்பது, குளிப்பது, உடற்பயிற்சி செய்வது, உறங்குவது போன்ற தனிப்பட்டத் தேவைகளை நிறைவேற்றினோமா என்ற கேள்வி பல நாட்கள் நமக்குள் எழும் அளவுக்கு நாம் வேகமாகச் செல்கிறோம்.

அதேபோல், நமது குடும்ப உறவுகளுக்குத் தேவையான நேரமும் ஈடுபாடும் தருகிறோமா என்ற கேள்விகளும் எழுகின்றன. இப்படி இயந்திரமாக இயங்கும் நாம், ஒவ்வொரு நாளும் பத்து, பதினைத்து நிமிடங்கள் அமைதியில் அமர்ந்து, அந்த நாளைச் சீர்தூக்கிப் பார்த்தால், தெளிவுகள் பல பிறக்கும். குடும்பத்தில் ஏதேனும் பிரச்சனைகள் உருவானால், அவற்றை முளையிலேயே கிள்ளி எறிய இந்த ஆன்மீக ஆய்வு பயன்தரும். நம்முடைய நலனுக்காக, இறைவனுடன் நாம் செலவிடும் இந்த சில மணித்துளிகள் நிச்சயம் பயனளிக்கும்.

மின்காந்தத் திறனை உலகறியச் செய்த Michael Faraday, ஒரு முறை அறிவியல் வல்லுனர்கள் கூட்டமொன்றில் ஒரு மணி நேரம் உரை நிகழ்த்தினார். அந்த ஒரு மணி நேரமும் அரங்கத்தில் இருந்தவர்கள் அனைவரும் அம்மேதை சொன்ன கருத்துக்களில் ஆழ்ந்திருந்தனர். ஒரு மணி நேரம் சென்றதே தெரியவில்லை. அவரது உரை முடிந்ததும், அனைவரும் எழுந்து நின்று நீண்ட நேரம் கரவொலி எழுப்பினர். இங்கிலாந்து அரசனான ஏழாம் எட்வர்ட் அப்போது Walesன் இளவரசராக இருந்தார். அவரும் அக்கூட்டத்தில் பங்கேற்று, அறிவியல்  மேதை Faradayஐப் புகழ்ந்தார். கரவொலி மீண்டும் அரங்கத்தை நிறைத்தது. திடீரென, அரங்கத்தில் அமைதி நிலவியது. ஏனெனில், மேதை Faraday அங்கிருந்து அவசரமாகக் கிளம்பிச் சென்றார். அரங்கத்திற்கு அருகில் இருந்த ஒரு கோவிலில் அப்போது நண்பகல் செபத்திற்காக மணி ஒலித்திருந்தது. இளவரசர், இன்னும் பிற அறிவியல் வல்லுனர்கள் தன்னைச் சுற்றியிருந்தாலும், Faraday அந்த நேரத்தை இறைவனுக்கென ஒதுக்கியதால், கூட்டத்திலிருந்து, புகழ் மழையிலிருந்து விலகி, இறைவனை நாடிச்சென்றார். நம் அனைவருக்கும் தேவையான ஒரு பாடம் இது.

என்னதான், பணிகள் இருந்தாலும், எவ்வளவுதான் பேரும் புகழும் நம்மைச் சூழ்ந்திருந்தாலும் இறைவனைத் தேடிச்செல்லும் நேரங்கள் நம் ஒவ்வொரு நாள் வாழ்விலும் இருந்தால், இன்னும் நாம் உயர்வடைய வழியுண்டு. 'நீங்கள் பாலைநிலத்திலுள்ள தனிமையான ஓர் இடத்திற்குச் சென்று சற்று ஓய்வெடுங்கள்' என்று தன் சீடர்களிடம் இயேசு கூறியதன் பொருளை ஓரளவு உணர்ந்திருப்போம் என்று நம்புகிறேன்.

பாலைநிலத்தில், தனிமையைத் தேடிச்செல்வது அங்கேயேத் தங்குவதற்கு அல்ல, மாறாக, தனிமையில் பெற்ற இறை அனுபவத்தை, வாழ்வைப்பற்றி தனிமையில் அறிந்துகொண்ட தெளிவுகளை மீண்டும் மக்களிடம் பகிர்ந்துகொள்ளவே அந்தத் தனிமை. இதை நமக்குச் சொல்லித்தருகிறது இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதிப் பகுதி. பாலை நிலத்திற்கு இயேசுவும், மற்ற சீடர்களும் சென்றுள்ளனர் என்பதை அறிந்துகொண்ட மக்கள் அங்கும் அவர்களைத் தேடிச்சென்றனர். இவ்வாறு தேடிச்சென்ற மக்கள் மேற்கொண்ட முயற்சிகளை மாற்கு நற்செய்தி அழகாக விவரிக்கிறது:

மாற்கு நற்செய்தி 6: 33

திருத்தூதர்களும், இயேசுவும் புறப்பட்டுப் போவதை மக்கள் பார்த்தார்கள். பலர் அவர்களை இன்னாரென்று தெரிந்து கொண்டு, எல்லா நகர்களிலிருந்தும் கால்நடையாகவே கூட்டமாய் ஓடி, அவர்களுக்குமுன் அங்கு வந்து சேர்ந்தனர்.

நகரங்களிலிருந்து பாலைநிலத்திற்கு மக்கள் வந்தனர் என்ற பகுதி நகரத்தையும், பாலைநிலத்தையும் இணைத்து நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. திசைகாட்டும் அடையாளங்கள், வழிகாட்டும் அடையாளங்கள் நகரங்களில் மலிந்துகிடக்கும். ஆனால், நகரங்களில் நம்மைத் திசைத்திருப்ப, நாம் வழிதவறிச் செல்லத் தூண்டும் பலர் இருப்பார்கள். இயேசுவின் காலத்திலும் இஸ்ரயேல் நகரங்களில் தவறான வழிகாட்டிய போலி மேய்ப்பர்கள் பலர் இருந்தனர். இவர்களின் தவறான வழிகாட்டுதலால் சலித்துப்போன மக்கள், தங்களைச் சரியான வழியில் நடத்தும் இயேசுவைத் தேடி நகரங்களைவிட்டு, பாலை நிலத்திற்குச் சென்றனர். பாலை நிலமென்றும் பாராமல், தங்களைத் தேடி வந்த மக்களைக் கண்டதும் இயேசு நடந்துகொண்டது நமக்கு மீண்டும் ஒரு பாடமாக அமைகிறது.

மாற்கு நற்செய்தி 6: 34

இயேசு கரையில் இறங்கியபோது, பெருந்திரளான மக்களைக் கண்டார். அவர்கள் ஆயரில்லா ஆடுகளைப்போல் இருந்ததால் அவர்கள் மீது பரிவு கொண்டு, அவர்களுக்குப் பலவற்றைக் கற்பித்தார்.

பணிகளில் மூழ்கியதால், உண்ணவும் நேரமின்றி தவித்த சீடர்களுடன் பாலை நிலத்தை நாடிச் சென்ற இயேசு, அங்கும் மக்கள் தங்களைத் தேடி வந்துள்ளனர் என்பதை அறிந்ததும்,  தனது தேவைகள், தன் சீடர்களின் தேவைகள் ஆகியவற்றைப் புறந்தள்ளி, மீண்டும் மக்களின் தேவைகளை நிறைவேற்றும் பணியைத் துவக்கினார் என்று இன்றைய நற்செய்தி முடிவடைகிறது.

இரண்டு சிந்தனைகளை இன்று நாம் மனதில் ஆழமாகப் பதிப்போம். வேலைகளில் மூழ்கித் தத்தளிக்கும் நாம், ஒவ்வொரு நாளும் சிறிது நேரம் ஒதுக்கி, இறைவனுக்கும், நம்முடைய நலனுக்கும் தகுந்த இடத்தை வழங்க முயல்வோம். நமது தேவைகளுக்காக ஒதுக்கும் நேரங்களிலும் அடுத்தவர் தேவை அதிகம் என்பதை நாம் உணர்ந்தால், நமது தேவைகளை ஒதுக்கிவிட்டு, அடுத்தவருக்கு உதவிக்கரம் நீட்டும் தாராள மனதை இறைவன் நமக்குத் தரவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

  

Four Good Lessons நாலு நல்லப் பாடங்கள்

With His Disciples

http://clipart.christiansunite.com

Last week we spoke about the tough life led by the prophets. This week we are invited to reflect on them once again. There are prophets and prophets… In the Bible, we speak of the Major and Minor Prophets. We also know that there are true and false prophets. One more classification will help us understand the prophet we are talking about today – namely, fiery prophets and ‘red-hot-fiery’ prophets… if at all there is a classification like that! Yes dear friends, Prophet Amos was a ‘red-hot-fiery’ prophet!

The first reading is taken from the Book of Prophet Amos. The whole book of Amos is a record of all the visions of Amos… visions that were supposed to serve as warning to the people of Israel. Amos reels off all these warnings one by one to the people.

There is only one section in this book where another person – Amaziah, the priest of Bethel, speaks (Amos 7: 10-17). Our first reading is taken from this section. It is a conversation between Amaziah and Amos. This conversation brings out the stark contrast between a person who dedicates oneself to the service of God, risking one’s own life, as against another person who takes up the service of God as a means to enhance personal gains.

Amaziah and the other priests were leading a secure, prosperous life in Bethel since they were serving the king. Amos entered this scene and began speaking what God had told him to speak. His messages were a threat to the life of compromise the priests were leading. Hence, Amaziah told Amos to leave their territory. He also suggested that Amos could go to Judah and earn a living by prophesying there.

Amaziah’s words added fuel to the fire that was already burning within Amos. He claimed that he was ‘no prophet, nor a prophet’s son’. When Amos said this, he meant that he was not the type of prophet as defined by Amaziah, namely, a person who earned a living by prophesying. If earning a living was his aim, he could as well have been a herdsman, emphasised Amos! Talk of true and false prophets! It is needless to say, that we need more and more true prophets like Amos in today’s world.

The Gospel of Mark gives us an account of Jesus sending his disciples on a mission (Mark 6: 7-13).

There are four good lessons that we can learn from this passage. The opening line of this passage, namely, “Jesus called to him the twelve, and began to send them out two by two”, set me thinking at a tangent… Why did Jesus waste human resource by sending his disciples in pairs? If he had sent them single, then he could have covered more places, his ideas could have spread to more territories. Such was my line of ‘efficient-thinking’.

The present day corporate world glorifies personal, individual mission and achievements. Although it often uses the term ‘team-player’, the core of corporate world is built on individualism, personal gains and competition rather than team work and co-operation. Jesus told his disciples that they can achieve more by collaborative efforts.

Moreover, the mission that Jesus had planned for his disciples required companionship. Their mission would be accompanied by miracles. When a person preaches and works miracles of healing, then there is every chance that he or she would come to believe that there is power within him or her. Here lies the danger of God’s mission turning into a personal mission. If there is a companion in the mission, then one person flying high in disillusionment can be brought to the earth safe by the other. This is the advantage of having a companion who can serve as an honest mirror! This is the first lesson from this passage.

The second lesson comes from the verse: “Jesus gave them authority over unclean spirits.” Jesus did not give his disciples authority over the people, but only authority over the evil forces that had imprisoned them. Jesus himself had not used his authority over the people, but only on the evil they were suffering from.

In contrast to this, what we find today is appalling. We know that those who profess to serve the people use all their authority over them in order to crush them more. On the other hand, these leaders serve all the evil forces which need to be crushed.

The third and fourth lessons of Jesus come from his instructions to the disciples. The first instruction is that the disciples need a simpler life-style while they are on a mission. In our present day context, we tend to plan every detail of our mission in such a way that we end up with more buildings and more machines (computers). Jesus insisted that our mission began first with how we live and then with what we do and say! The simple life-style also implied that the disciples shared the life of those whom they served. This is what Jesus said: “Where you enter a house, stay there until you leave the place.”

The fourth and final lesson is a new insight I have received into what Jesus said: “If any place will not receive you and they refuse to hear you, when you leave, shake off the dust that is on your feet for a testimony against them.” ‘Shaking off the dust’ is usually interpreted as a warning against those who refused hospitality. I would like to see this as a healthy psychological suggestion coming from Jesus. Knowing the mind of Jesus, I don’t think he would have any objection to my interpretation. I imagine Jesus telling his disciples: “When you leave a place that has not welcomed you, don’t carry hurt-feelings and unpleasant memories with you. Remove them from your mind and heart as you would shake off the dust from your feet.” To me this seems like a sound suggestion. Very often in life when we face unwelcome situations, we tend to carry those feelings and memories not as dust on our feet, but as dust in our eyes, hurting us constantly!

Four lessons… forceful lessons!

பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் சந்தித்த ஒரு கல்லூரி மாணவரைப்பற்றி உங்களிடம் பகிர்ந்துகொள்ள விழைகிறேன். அந்த இளைஞர் பெயர் இரவி. பெற்றோர் யாரென்று தெரியாமல், குழந்தைகள் காப்பகத்தில் வளர்ந்தவர். பள்ளிப்படிப்பை நல்ல முறையில் முடித்துவிட்டு, கல்லூரியில் காலடி வைத்திருந்தார். பட்டப்படிப்புக்குப் பின், ஐ.ஏ.எஸ். படிக்கவேண்டுமென்ற உறுதியுடன் படித்துக் கொண்டிருந்தார். படிப்பு நேரம் போக, மற்ற நேரங்களில் சமுதாயப் பணிகளும் செய்து வந்தார்.

ஒருநாள், தலையிலும், கையிலும் கட்டுகளுடன், இரத்தக்காயங்களுடன் வந்துகொண்டிருந்த இரவியை நான் கல்லூரி வாசலில் சந்தித்தேன். காரணம் கேட்டேன். அதற்கு அவர், "Father, நான் பஸ்ல காலேஜுக்கு வரும்போது, ஐந்து இளைஞர்கள் பஸ்ல சொல்லத்தகாத வார்த்தைகள் பயன்படுத்தி பெண்களைக் கேலி செஞ்சாங்க. அவங்க செய்றது சரியில்லன்னு நான் சொன்னேன். அதனால, கைகலப்பு வந்துச்சு. அவங்க அஞ்சு பேர், நான் தனி ஆள். அடிபட்டுடிச்சி." என்றார். நான் அவரிடம், "இரவி, உனக்கு ஏன் இந்த வம்பு?" என்ற வழக்கமான பல்லவியுடன் பேச ஆரம்பித்தேன். அவரோ, "Father, தப்புன்னு தெரிஞ்சா, அதைத் தட்டிக்கேக்கணும். தட்டிக்கேக்க ஆள் இல்லன்னு தெரிஞ்சா தப்பு கூடிகிட்டே போகும்" என்றார். தனி ஆளாய் இருக்கும்போது தட்டிக்கேட்பதில் உள்ள ஆபத்துக்களை அவருக்குப் புரியவைக்க முயன்றேன். அப்போது இரவி சொன்னது, இன்னும் என் உள்ளத்தில் பதிந்துள்ளது. "Father, எனக்குன்னு சொந்தம் எதுவும் இல்ல. நான் எப்போதுமே தனி ஆள். தனி ஆளா இருக்குறது ஆபத்துன்னு நீங்க சொல்றீங்க. தனி ஆளா இருக்குறதுல ஒரு தனி சுதந்திரம், பலம் இருக்குறதா நான் பாக்குறேன். என்னை அவுங்க அடிச்சுக் கொன்னாலும் ஏன்னு கேக்க யாரும் கிடையாதுன்னு எனக்குத் தெரியும். ஆனால், அப்படியே சாவுறதா இருந்தாலும் நல்லது செஞ்சுட்டு சாவுறோம்கிற திருப்தி எனக்குப் போதும்" என்று இரவி சொன்னார்.

இரவியைப்பற்றி இன்று நான் எண்ணிப்பார்க்கக் காரணம் உள்ளது. இறைவாக்கினராய் வாழ்வது சவால்கள் நிறைந்த வாழ்க்கை என்று சென்ற ஞாயிறு நாம் சிந்தித்தோம். இறைவாக்கினர்கள் தனி ஆட்களாய், தனிப்பாதையை வகுத்துக்கொண்டு, கூட்டமாய் ஒரு பாதையில் சென்ற உலகத்திற்கு எதிர் சாட்சிகளாய் வாழ்ந்தனர் என்பது நமக்குத் தெரியும். 'நமக்கேன் வம்பு?' என்ற மனநிலையுடன், என்னைப் போன்ற ஆயிரம் பேர் ஒரு வழியில் செல்லும்போது, தனி ஆளாய் இருந்தாலும், தப்பைத் தட்டிக்கேட்கத் துணிந்த இரவி போன்றோர் இன்றைய உலகில் நம்முடன் வாழும் இறைவாக்கினர்களின் வாரிசுகள்.

இறைவாக்கினர்களையும், இறைவாக்கை ஏந்திச்செல்லும் இறைப்பணியாளர்களையும் பற்றி சிந்திக்க இன்று மீண்டும் நமக்கு ஒரு வாய்ப்பு தரப்பட்டுள்ளது. இறைவாக்கினர் ஆமோசை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் நாம் சந்திக்கிறோம். இறைவனின் பணியாளராய் வாழ்வதைப்பற்றி இயேசு தன் சீடர்களுக்குத் தந்த அறிவுரைகள் இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளன.

இறைவாக்கினர்கள், இறைப்பணியாளர்கள் என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், இது குருக்களுக்கும், துறவிகளுக்கும் ஒதுக்கப்பட்டத் தொழில் என்று நாம் ஒதுங்கிவிடக் கூடாது. இன்றைய வாசகங்களில் நாம் சந்திக்கும் அத்தனை பெரும் குருக்களாக, துறவிகளாக பயிற்சி பெற்றவர்கள் அல்ல. அனைவருமே, எளியத் தொழிலாளிகள். “நான் இறைவாக்கினன் இல்லை: இறைவாக்கினர் குழுவில் உறுப்பினனும் இல்லை: நான் ஆடு மாடு மேய்ப்பவன், காட்டு அத்திமரத் தோட்டக்காரன். ஆடுகள் ஓட்டிக் கொண்டபோன என்னை ஆண்டவர் தேர்ந்தெடுத்து, என் மக்களாகிய இஸ்ரயேலிடம் சென்று, இறைவாக்கு உரைத்திடு என்று அனுப்பினார்.” (ஆமோஸ் 7: 14-15) என்று இறைவாக்கினர் ஆமோஸ் தன்னையே அறிமுகப்படுத்திக் கொள்கிறார். இயேசுவின் சீடர்களில் பெரும்பாலானோர் மீன்பிடித் தொழிலாளர்கள் என்பது நாம் அறிந்த விவரம். எனவே, நாம் அனைவருமே இறைவாக்கினர்களாக, இறைப்பணியாளர்களாக வாழ அழைக்கப்பட்டுள்ளவர்கள்தாம். இன்றைய வாசகங்கள் நம் அனைவருக்குமே தேவையானப் பாடங்களைச் சொல்லித்தருகின்றன. கவனமாகப் பயில முயல்வோம்.

விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் அத்தனை இறைவாக்கினர்களும் தீப்பிழம்புகள். இவர்களில் ஆமோஸ் மிக உக்கிரமாக எரிந்த ஒரு தீப்பிழம்பு. இறைவாக்கினர் ஆமோஸ் நூலில் நாம் கேட்பதெல்லாம் ஆமோஸ் வழியாக, இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு ஆண்டவர் விடுத்த எச்சரிக்கைகள்.

ஆமோஸ் கூறிய கசப்பான உண்மைகளைக் கேட்கமுடியாத தலைமைகுரு அமட்சியா, பெத்தேல் பகுதியைவிட்டு ஆமோசை ஓடிப்போகச் சொல்கிறார். அரசனின் இடமான பெத்தேலில் இறைவாக்கு உரைக்காதே, வேண்டுமெனில் "யூதேயா நாட்டுக்கு ஓடிப்போய், அங்கு இறைவாக்கு உரைத்து, உன் பிழைப்பைத் தேடிக் கொள்" என்று அமட்சியா அறிவுரைத் தருகிறார்.

அமட்சியா சொல்வதை ஆழ்ந்து சிந்தித்தால், அதில் புதைந்திருக்கும் உண்மைகளை நாம் இவ்வாறு புரிந்துகொள்ளலாம்: "ஆமோஸ், பெத்தேலில் நாங்கள் அரசனைப் புகழ்ந்து பாடி பிழைப்பு நடத்திக் கொண்டிருக்கிறோம். அரசனுக்கும், மக்களுக்கும் நீ கூறும் எச்சரிக்கைகள் எங்கள் பிழைப்பைக் கெடுத்துவிடும். எனவே, எங்கள் பிழைப்பைக் கெடுக்காமல் நீ யூதேயாவுக்குப் போய், அங்கே இறைவாக்கு உரைத்து, உன் பிழைப்பைத் தேடிக்கொள்." என்பதே அமட்சியாவின் அறிவுரை. ஓர் இறைவாக்கினர் எவ்வாறெல்லாம் வாழக்கூடாது என்பதை அமட்சியாவின் வார்த்தைகளில் நாம் கற்றுக்கொள்ளலாம்.

அமட்சியாவின் இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், ஆமோஸ் என்ற தீப்பிழம்பு இன்னும் அதிகமாகக் கொழுந்துவிட்டு எரிகிறது. "இறைவாக்கு உரைப்பது ஒரு பிழைப்புக்கென்றால், நான் இறைவாக்கினன் அல்ல. அரசனுக்குத் துதிபாடும் இறைவாக்கினர் குழுவில் உறுப்பினனும் அல்ல" என்று ஆணித்தரமாகச் சொல்கிறார் ஆமோஸ். "நான் பிழைப்பு தேடிக்கொள்ள வேண்டுமெனில் ஆடு, மாடு மேய்த்து வாழ முடியும்" என்று சுட்டிக்காட்டுகிறார் ஆமோஸ்.

பிழைப்புக்காக இறைவாக்கு உரைப்பது, மந்திரம் சொல்வது, பலிகள் ஆற்றுவது, போதிப்பது என்று வாழ்ந்த குருக்கள், மதத்தலைவர்கள், போலி இறைவாக்கினர்கள் மத்தியில் ஆமோஸ் போன்ற உண்மை இறைவாக்கினர்கள் அன்று வாழ்ந்தனர், இன்றும் வாழ்கின்றனர். பிழைப்பைத் தேடிக்கொள்வது வேறு, வாழ்வைத் தேடுவது வேறு என்பதைத் தெளிவுபடுத்தி, அந்த வாழ்வுப்பாதையைப் பிறருக்கும் காட்டிவரும் இறைவாக்கினர்கள் இன்றும் நம் மத்தியில் இருப்பதற்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம்.

இயேசு தன் சீடர்களை அருள்பணிக்கு அனுப்பி வைக்கும் இன்றைய நற்செய்திப் பகுதியும் ஒரு சில முக்கியமான பாடங்களைச் சொல்லித்தருகிறது.

இயேசு தன் சீடர்களை இருவர் இருவராக அனுப்புகிறார் என்பதில் நமது முதல் பாடம் ஆரம்பமாகிறது. இதைக் கண்டதும், மெத்தப்படித்த அறிவாளியான என் எண்ணங்கள் வேறு திசையில் ஓடின. இருவர் இருவராக அனுப்பியதற்குப் பதில், ஒவ்வொருவராக, தனித்தனியாக அனுப்பியிருந்தால், இன்னும் பல இடங்களுக்குச் சீடர்கள் சென்று இறையரசைப்பற்றி சொல்லியிருக்கலாமே, இயேசுவுக்கு  மேலாண்மைப் (management) பாடங்கள் சரிவரத் தெரியவில்லையே என்று அவசரமாக முடிவெடுத்தேன்.

தனித்துச் சாதிப்பதே தலைசிறந்தது என்று மேலாண்மைப் பாடங்களும், வர்த்தக உலகமும் அடிக்கடி சொல்லிவருவதைக் கேட்டு பழகிப்போனதால் வந்த விளைவு இது. மேலாண்மைப் பாடங்களில், இருவராக, குழுவாகச் செயல்படும் வித்தைகள் சொல்லித் தரப்பட்டாலும், இறுதியில் தனி ஒருவரின் சாதனைகளே பெரிதுபடுத்தப்படுகின்றது. தனி ஒருவர் சாதனைகளை அடைவதற்கு, போட்டிகள், குறுக்கு வழிகள், அடுத்தவரைப் பயன்படுத்துதல் என்ற பல பாதகமான பாடங்களும் சொல்லித் தரப்படுகின்றன.

இறைவனின் பணி இதற்கு நேர்மாறானது. பல சமயப் பாரம்பரியங்களில் அருள் பணிகளுக்குச் செல்பவர்கள் இருவர் இருவராய்ச் சென்றனர் என்பதைப் படித்திருக்கிறோம். இருவராய்ச் செல்லும்போது, ஒருவர் மற்றொருவருக்கு உதவியாக இருக்க முடியும்; பல வேளைகளில் ஒருவர் மற்றொருவரின் மனசாட்சியாகச் செயல்படவும் முடியும். இவ்வாறு செயல்பட்ட கதைகளையும் நாம் கேட்டிருக்கிறோம்.

அருள்பணி நேரங்களில் போதனைகள் நிகழும், குணமளிக்கும் அரும் செயல்கள் நிகழும். மக்களிடம் பேரும் புகழும் ஓங்கும். இந்த நேரங்களில் ஒருவர் தனியாகச் செயல்பட்டால், அந்தப் போதனைகளும், அற்புதச்செயல்களும் ஏதோ தன் சொந்த சக்தியால் நிகழ்ந்ததைப்போல உணரும் வாய்ப்புக்கள் அதிகம் எழும். இருவராய் இப்பணிகளில் ஈடுபடும்போது, ஒருவர் தன்னையே வானளாவ உயர்த்திக் கொண்டால், அடுத்தவர் அவரைப் பத்திரமாக மீண்டும் தரைக்குக் கொண்டுவர முடியும். சுயநலத்தில் சிக்குண்டு சின்னாபின்னமாகியுள்ள நம் உலகிற்கு, இணைந்து செயல்படுவதாலேயே சாதிக்க முடியும் என்று இயேசு சொல்லித்தரும் இந்தப் பாடம் மிகவும் தேவை.

இரண்டாவது பாடம்... இவ்விதம் அனுப்பப்பட்டவர்களுக்கு இயேசு அதிகாரம் அளித்தார் என்று நற்செய்தியில் வாசிக்கிறோம். எவ்வகை அதிகாரம்? இயேசுவின் சீடர்கள் மக்கள் மத்தியில் பணிபுரியச் செல்கின்றனர். அம்மக்கள் மீது அதிகாரம் செலுத்த இயேசு அவர்களை அனுப்பவில்லை. மாறாக, அம்மக்கள் மத்தியில் வளர்ந்திருந்த தீய சக்திகள் மீது அதிகாரம் அளித்தார். மக்களுக்காகப் பணிபுரிந்த இயேசு, அவர்களை அதிகாரம் செய்ய தன் பணியை பயன்படுத்தவில்லை, அவர்களைத் தீய சக்திகளிலிருந்து விடுதலை செய்யவே தன் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தினார். அதே பாடத்தைத் தன் சீடர்களுக்கும் இயேசு சொல்லித் தந்தார்.

மக்கள் பணியில் ஈடுபடுகிறோம் என்று சொல்லி, மக்களின் நம்பிக்கையைப் பெறும் பலர், மக்களை அடக்கி, ஒடுக்கி நசுக்குவதற்குத் தங்கள் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தாமல், மக்கள் மத்தியில் வேரூன்றியிருக்கும் தீயசக்திகளை அடக்கி, ஒடுக்கி நசுக்குவதற்கு தங்கள் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தினால் இந்த மண்ணகம் விண்ணகமாக மாறியிருக்கும். அதிகாரம் என்ற பெயரில் மக்களை வதைக்கும் நம் தலைவர்கள் இயேசுவின் காலடிகளில் அமர்ந்து இந்த ஒரு பாடத்தையாவது பயில்வார்களா? நம்பிக்கையுடன் வேண்டிக்கொள்வோம்.

அருள்பணி, மக்கள் பணி என்ற ஆர்வத்தில் புறப்படும் எவரும் 'இதைச் செய்யவேண்டும்', 'அதைச் செய்யவேண்டும்' என்ற திட்டங்களுடன் மட்டும் கிளம்பினால், இதோ, இயேசு நற்செய்தி வழியாகத் தரும் மூன்றாவது பாடத்தைப் பயிலவேண்டும்.

பணியாளர் வார்த்தைகளால் மட்டும் போதிப்பது பயனளிக்காது, அவரது வாழ்க்கையாலும் போதிக்கவேண்டும் என்பதை இயேசு இந்த வரிகளில் சொல்லித்தருகிறார். பணியாளரின் வாழ்வு மிக எளிதான வாழ்வாக இருக்க வேண்டும் என்பதை, “பயணத்திற்குக் கைத்தடி தவிர உணவு, பை, இடைக்கச்சையில் செப்புக் காசு முதலிய வேறு எதையும் நீங்கள் எடுத்துக் கொண்டு போக வேண்டாம். ஆனால் மிதியடி போட்டுக் கொள்ளலாம்; அணிந்திருக்கும் அங்கி ஒன்றே போதும்” (மாற்கு 6: 8-9) என்ற இயேசுவின் வார்த்தைகள் தெளிவாக்குகின்றன. "Less luggage more comfort" அதாவது, "குறைவான சுமை, நிறைவான பயணம்" என்று இரயில் பெட்டிகளில் முன்பு எழுதப்பட்டிருந்த வரிகள் என் நினைவுக்கு இப்போது வருகின்றன. வாழ்க்கைப் பயணம் எளிமையாய் அமைந்தால், தேவையில்லாத சுமைகளை உள்ளத்தில் தாங்கி, பயணம் முழுவதும் பாடுபடவேண்டாம் என்று இயேசு சொல்வது எல்லாருக்கும் பொதுவான ஒரு நல்ல பாடம்.

"உங்களை வரவேற்பவருடன் தங்கி இருங்கள், வரவேற்க மறுப்பவர்களிடம் இருந்து விரைவில் விலகிச் செல்லுங்கள்" என்பது இயேசு நமக்குச் சொல்லித் தரும் நான்காவது பாடம். எளிமையான வாழ்வுமுறை, வரவேற்கும் அன்பு உறவுகளில் மகிழ்தல், என்பவைகளை வலியுறுத்தும் இயேசு, வரவேற்பு இல்லாத இடங்களிலிருந்து செல்லும்போது, “உங்கள் கால்களில் படிந்துள்ள தூசியை உதறிவிடுங்கள்.” என்று சொல்கிறார்.

கால் தூசியை உதறிவிடுவதை நாம் வழக்கமாக ஒரு கோபச்செயலாக, நம்மை வரவேற்காதவர்களுக்குத் தரும் எச்சரிக்கையாகவே சிந்தித்துள்ளோம். இம்முறை நான் இந்த வரிகளை வாசித்தபோது, வேறு ஓர் அர்த்தத்தைச் சிந்தித்தேன். பணிசெய்ய செல்லுமிடத்தில் சரியான வரவேற்பு இல்லையென்றால், அந்த கசப்பான எண்ணங்களைச் சுமந்துகொண்டு அடுத்த இடம் செல்லவேண்டாம். அந்த கசப்பை அங்கேயே விட்டுவிடுங்கள். காலில் படிந்த தூசியைத் தட்டுவது போல், உங்கள் உள்ளத்திலிருந்து கசப்பான எண்ணங்களை தட்டிவிட்டுப் புறப்படுங்கள் என்று இயேசு தன் சீடர்களுக்குச் சொல்வதாக நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். வரவேற்பு இல்லையென்ற கசப்பான எண்ணங்களை நாம் சுமந்துகொண்டே சென்றால், அது காலில் படிந்த தூசியாக இல்லாமல், கண்களில் விழுந்த தூசியாக உறுத்திக்கொண்டே இருக்கும். எந்த ஒரு கசப்பான நினைவையும், எண்ணத்தையும் கால் தூசியாகக் களைவதும், கண் தூசியாக சுமந்து வருந்துவதும் நம்மைப் பொறுத்தது.

இறைவாக்கினர்களாய், இறைவனின் பணியாளராய் வாழ அழைக்கப்பட்டுள்ள நாம் அனைவருமே கற்றுக் கொள்ளக்கூடியப் பாடங்களை இன்றைய வாசகங்கள் வழியே நமக்கு சொல்லித்தந்த இறைவனுக்கு நன்றி பகர்வோம்.