Subhashini
selling vegetables – Photo by Mahesh Bhat in UNSUNG
http://www.maheshbhat.com/heroes/mistry/index1.html
Subhashini
and the Humanity Hospital
On August
23, Thursday, the Forbes magazine released its annual list of the most powerful
women of 2012. 100 women were ranked there on the basis of their achievements
in the fields of politics, economics, technology, entertainment… and
humanitarian works. The next day, August 24, there was an inspiring article on
one Subhashini Mistry of West Bengal in the Weekend Leader. Subhashini is the
founder of the Humanity Hospital in West Bengal
– a hospital totally dedicated to the poor. I was introduced to this lady
through a mail sent by one of my friends with the title: ‘A hospital story’.
While searching more on this lady, I came across the other article in the
Weekend Leader written by Anita Pratap – ‘Humanity Hospital was built by a
woman whose husband died for want of medical help’ (24 Aug 2012)
I was
wondering whether Subhashini would ever figure in the Forbes list of the most
powerful women… Well, that would be THE day…! In my opinion, she is more
powerful than the powerful women listed in the Forbes magazine. The decisions
made by the Forbes are based on very different criteria. Decisions are an
integral part of every human life as well as of every institution. Decisions…
big and small.
Subhashini
herself made a decision about forty years back when she lost her husband due to
medical negligence. Through her tears and fears, Subhashini made an oath
that fateful day. No one should suffer her fate. Basic medical attention could
easily have saved her husband who had nothing more than a bout of gastro
enteritis. But poverty and callous hospital staff had killed her husband. She
vowed she would do what it takes to spare people of this nightmare. She would
build a hospital for the poor. (Anita Pratap)
When people
heard of her decision, they laughed at her. But she was determined. She made
her son Ajoy pursue medicine. In 1993, the foundation stone for the Humanity Hospital
Kindly read
the full article on Subhashini in
Subhashini
is our inspiration for this Sunday’s reflection. She made a decision in the
midst of the most painful, challenging day of her life. Today’s readings talk
about Joshua and Simon Peter making decisions under difficult circumstances. “As
for me and my house, we will serve the LORD” (Joshua 24: 15) was the
decision of Joshua. When he speaks of his house, it can be taken as not
only his close family but also his kith and kin… and even his domestic
employees! In the Gospel of John, Simon Peter makes a similar decision for the
twelve disciples when Jesus asks the poignant question: “Do you also wish to go
away?” Simon Peter answered him in one of the oft-quoted Bible verses: “Lord,
to whom shall we go? You have the words of eternal life; and we have believed,
and have come to know, that you are the Holy One of God.” (John 6:
68-69) Peter spoke on behalf of his friends!
Two aspects
of these decisions struck me. The first aspect is the ‘plurality’ of the
decision. Both Joshua and Peter make use of the ‘we’ word! They were speaking
on behalf of the whole group. The word ‘we’ seems to be receding from our
vocabulary in subtle ways. I wish we become aware of this trend and take the
necessary precautions. When crucial decisions have to be made in families,
collective responsibility seems to take the backseat.
When an
individual speaks for the group, we can assume that that person has a good
knowledge of the group and has gained the confidence of the group as well. Such
healthy knowledge and trust will be a great help in families, especially when
they are going through tough times.
The second
aspect of these decisions is the tough situation in which they were made. When
life moves smoothly, there is hardly any need for decisions. Even if there are
a few tiny decisions to be made, they can be made easily. It is during times of
crisis that we need to make major decisions – as in the case of Joshua, Peter
and … Subhashini.
Let me
close these reflections with another mail I got a few days back. It contained
photographs with the title: Pictures to Help You Restore Your Faith In
Humanity.
All the
photographs were packed with positive energy. These pictures depicted small or
big acts of kindness done by individuals for those in need. There was the
picture of a person who removes his sandals and gives it to a poor girl who is
bare-footed, and this takes place on the pavement on a hot, sunny day
(presumably).
Another
picture showed a young girl holding an umbrella over an older man unable to
walk and crawling on a wooden board to cross the road in drenching rain… There
were quite a few people on the road witnessing this, which meant that only the
young girl took the decision to help the older person.
Two
pictures in this collection touched me deeply. They depicted how decision and
dedication go hand in hand as in the case of Subhashini. The first picture
showed a 97 years old woman, who is bent almost double by hunchback, feeding a
man lying on a cot. When I read the caption for this picture, I choked… A mother
(97 years old) in China, feeding and taking care of her paralysed son (60 years
old) everyday for more than 19 years. A reminder of the amazing spirit of human
compassion and, more importantly, motherly love. The mother could have decided to send her son
to the care centre, especially when she herself requires assistance. But, she
had taken a decision and followed it with dedication for more than 19 years!
Another
picture in this collection that tugged at my heart was taken in a hospital. It
showed a young father and a mother kissing goodbye to their dying child, while
the hospital staff stand around the bed and pay their respects. The caption
written under the picture, once again, moistened my eyes…
A
father and mother kissing their dying little girl goodbye. If you are wondering
why all the medic people are bowing: in less than an hour, two small children
in the next room are (will be) able to live thanks to the little girl's kidney and liver.
All of us
keep taking decisions in life – big, small, crucial, casual, tough, easy… At
this moment, we pray especially for those who are at crossroads in their lives
– in terms of making proper decisions on Job, Life-partner, Way of life etc.
Let Subhashini Mistry, the 97 years old Mom, the young parents of the dying
child, as well as Joshua and Simon Peter help us make the right decisions!
God-centred decisions!
Picuture – to
restore faith in humanity!
Received
through email…
நேற்று என் நண்பர் ஒருவர் அனுப்பியிருந்த மின்னஞ்சல் இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்கு விதையிட்டது.
"நன்மை இவ்வுலகில் இன்னும் நடமாடுகிறது"
என்ற கருத்துடன் தொகுக்கப்பட்டிருந்த புகைப்படங்கள் அந்த மின்னஞ்சலில் வந்திருந்தன. தகிக்கும் கடற்மணலில் செருப்பில்லாத ஓர் ஏழைப் பெண்ணுக்குத் தான் அணிந்திருக்கும் காலணிகளைக் கழற்றித் தரும் ஒரு மனிதர்.... கால்களை இழந்த்தால் ஒரு பலகையில் அமர்ந்தபடியே நகர்ந்து செல்லும் வயதான ஓருவர், கொட்டும் மழையில் சாலையைக் கடக்க தன் குடையை விரித்து அவரை அழைத்துச்செல்லும்
இளம்பெண்... இப்படி பல படங்கள்...
இத்தொகுப்பில் இருந்த அனைத்துப் படங்களில் இரண்டு என் கவனத்தை அதிகம் ஈர்த்தன. முதுகுத் தண்டுவடம் வளைந்து, கூனல் விழுந்திருக்கும்
97 வயதான ஒரு பெண்மணி, உடல் முழுவதும் செயல் இழந்து படுத்திருக்கும்
தன் 60 வயது மகனுக்கு உணவு ஊட்டுகிறார். இவர் இதை கடந்த 19 ஆண்டுகளாகச் செய்கிறார் என்ற குறிப்பும் உள்ளது.
அடுத்த படம் ஒரு மருத்துவமனையில்
எடுக்கப்பட்டது... இறந்து கிடக்கும் ஒரு பச்சிளம் குழந்தைக்குக் கண்ணீருடன் முத்தமிட்டு விடை பகரும் ஓர் இளம் தாய்... அக்குழந்தையின்
படுக்கையைச் சுற்றி மருத்துவர்களும் மருத்துவப் பணியாளர்களும் மிகுந்த மரியாதையுடன் வணக்கம் செலுத்தியபடி நிற்கிறார்கள்.
அக்குழந்தைக்கு ஏன் இவ்வளவு மரியாதை என்ற கேள்வியும் விளக்கமும் படத்திற்குக்கீழ்
கொடுக்கப்பட்டிருந்தன. அக்குழந்தையின்
சிறுநீரகங்கள், ஈரல் இவற்றால் வேறு இரு குழந்தைகள் அடுத்த அறையில் உயிருடன் வாழ்கிறார்கள்...
மனதைத் தொடும் இந்நிகழ்ச்சிகள் அனைத்திற்கும் அடிப்படையாக ஓர் அம்சம் உள்ளது... இத்தருணங்கள் அனைத்திலும் சிறிதான அல்லது பெரிதான முடிவுகள் எடுக்கப்பட்டிருந்தன. மழைக்குக் குடைபிடிப்பதும், காலணிகளைத் தருவதும் சிறிய செயல்களாக இருக்கலாம்... இறந்துகொண்டிருக்கும் தங்கள் குழந்தையின் உறுப்புக்களைத்
தானம் செய்ய முன்வருவது பெரும் செயலாக இருக்கலாம்... மனித வாழ்வில் நாம் அனைவரும் சந்திக்கும் ஓர் அனுபவம் முடிவெடுப்பது.
இந்த அடிப்படை அனுபவத்தை ஆழமாகச் சிந்திக்க இந்த ஞாயிறு வழிபாடு நம்மை அழைக்கிறது.
"நானும் என் வீட்டாரும் ஆண்டவருக்கே ஊழியம் செய்வோம்" என்று யோசுவா சொல்வதை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் கேட்கிறோம். யோவான் நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள நிகழ்வில், "நீங்களும் போய்விட நினைக்கிறீர்களா?"
என்று கேட்கும் இயேசுவிடம், "ஆண்டவரே நாங்கள் யாரிடம் போவோம்? நிலைவாழ்வு அளிக்கும் வார்த்தைகள் உம்மிடம்தானே உள்ளன." என்ற புகழ்பெற்ற வார்த்தைகளைப் பதிலாகச் சொல்கிறார் சீமோன் பேதுரு.
யோசுவாவும், சீமான் பேதுருவும் கூறிய வார்த்தைகளில் உள்ள ஒரு பொதுவான அம்சம் என் கவனத்தை ஈர்த்தது. இருவருமே தங்கள் முடிவுகளை ஒருமையில் எடுப்பதாகக் கூறவில்லை. தங்களைச் சார்ந்திருப்பவர்களுக்கும் சேர்த்தே அவர்கள் முடிவெடுக்கிறார்கள். "நான் ஆண்டவருக்கு ஊழியம் செய்வேன்"
என்று யோசுவா சொல்லவில்லை. மாறாக, “ஆண்டவருக்கு ஊழியம் புரிவது தீயது என்று உங்கள் பார்வைக்குத் தோன்றினால், உங்கள் மூதாதையர் நதிக்கு அப்பால் பணிந்து வந்த தெய்வங்களுக்கோ, உங்கள் நாட்டில் உங்களுடன் வாழும் எமோரியரின் தெய்வங்களுக்கோ இவர்களுள் யாருக்கு ஊழியம் செய்வீர்கள் என்பதை நீங்களே இப்போது முடிவு செய்யுங்கள். ஆனால் நானும் என் வீட்டாரும் ஆண்டவருக்கே ஊழியம் செய்வோம்” (யோசுவா 24: 15) என்று உறுதியுடன் கூறுகிறார். "வீட்டார்"
என்று யோசுவா கூறியுள்ளதை அவரது குடும்பத்தினர் என்றுமட்டும் பொருள்கொள்ளத் தேவையில்லை. தன் உற்றார், உறவினர், பணியாட்கள் என்று அனைவரையும் இந்த வார்த்தையில் யோசுவா உள்ளடக்குகிறார்.
இதே உறுதி சீமோன் பேதுருவின் வார்த்தைகளிலும் ஒலிக்கிறது.
"நீங்களும் போய்விட நினைக்கிறீர்களா?" என்று கேட்கும் இயேசுவிடம், பேதுரு, "ஆண்டவரே, இவர்களைப் பற்றி எனக்குத் தெரியாது. ஆனால், நான் யாரிடம் செல்வேன்?" என்று தன்னைப் பிரித்துப்பேசாமல், பன்னிரு சீடர்களுக்கும் சேர்த்து அவர் பதிலிறுக்கிறார்.
தங்கள் குடும்பத்தை, குலத்தை, நண்பர்கள் குழுவை முழுமையாகப் புரிந்து கொண்டவர்களே, இவர்கள் மத்தியில் முழுமையான நம்பிக்கை பெற்றவர்களே மற்றவர்கள் சார்பில் பேசமுடியும், முடிவுகள் எடுக்கமுடியும்.
இத்தகைய ஆழமான புரிதலும், நம்பிக்கை உணர்வுகளும் நம் குடும்பங்களிலும், நண்பர்கள் மத்தியிலும் உள்ளனவா என்பதை ஆய்வு செய்து பார்க்கலாம்.
'தாமரை இலை மேல் நீர்' போன்ற உறவுகள் மேற்கத்திய நாடுகளில் உள்ள குடும்பங்களில்
வளர்ந்துள்ளதைத் தெளிவாகப் பார்க்கலாம். அத்தகைய ஒரு போக்கு தற்போது ஆசிய நாடுகளிலும் பரவிவருவதை நாம் காணலாம். இந்தப் போக்கு தவறான முடிவுகள் எடுக்க வழிவகுக்கிறது.
குடும்ப உறவுகள் வலுப்பெற்று, அனைவருக்கும் நன்மை பயக்கும் முடிவுகள் எடுக்கும் சூழல் நம்மிடையே வளர வேண்டும் என்று இறைவனை வேண்டுவோம்.
முடிவுகள் எடுக்கப்படும் சூழலைச் சிந்திக்கவும் இன்றைய வாசகங்கள் வாய்ப்பு தருகின்றன. எல்லாமே நலமாக, மகிழ்வாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் முடிவுகள் எடுக்கும் தேவையே எழுவதில்லை. சிறு, சிறு முடிவுகள் அந்நேரங்களில் தேவைப்பட்டால்,
அவை எளிதாக எடுக்கப்படும். ஆனால், நிர்ப்பந்தங்கள், இடையூறுகள், தடைகள், பிரச்சனைகள் என்று பல வடிவங்களில் சவால்கள் நம்மை நெருக்கும்போது
முடிவுகள் எடுப்பது கடினமாக இருக்கும். எதை நம்பி முடிவெடுப்பது? யாரை நம்பி முடிவெடுப்பது?
97 வயது நிறைந்த தாய் உடல் முழுவதும் செயல் இழந்து கிடக்கும் தன் மகனை ஒரு காப்பகத்தில் சேர்த்திருக்க முடியும், ஆனால், அவரைத் தானே கவனித்துக்கொள்வதாக அந்தத் தாய் முடிவெடுத்தது எந்த அடிப்படையில்?...
இறந்துகொண்டிருக்கும் தங்கள் குழந்தையின் உறுப்புக்களை மற்றக் குழந்தைகளுக்குத்
தானம் செய்யத் துணிந்த பெற்றோர்கள் எந்த அடிப்படையில் இந்த முடிவை எடுத்தனர்?...
முக்கியமான முடிவெடுக்கும்
சூழல்களில், எத்தனையோ பல காரணிகளைக் கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தாலும், இறுதியில், நம்மையும், கடவுளையும் நம்பியே இந்த முடிவுகளை எடுக்கமுடியும். இப்படிப்பட்ட ஓர் உணர்வையே பேதுரு தன் வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்துகிறார்.
யோவான் நற்செய்தி 6: 68-69
“ஆண்டவரே நாங்கள் யாரிடம் போவோம்? நிலைவாழ்வு அளிக்கும் வார்த்தைகள் உம்மிடம்தானே உள்ளன. நீரே கடவுளுக்கு அர்ப்பணமானவர் என்பதை நாங்கள் அறிந்து கொண்டோம். அதை நம்புகிறோம்”
"வேறு யாரிடம் செல்வோம்?" என்று பேதுரு கூறுவதை "உம்மைவிட்டால் எங்களுக்கு வேறு கதியில்லை"
என்ற அவநம்பிக்கை வார்த்தைகளாகவும் நம்மால் காணமுடியும். ஆனால், பேதுருவின் நிலை அதுவல்ல. அவரும் அவரது நண்பர்களும் மீன்பிடித் தொழிலில் இருந்தவர்கள். இயேசுவின் வார்த்தைகள் கடினமானவை என்று முடிவெடுத்து, மற்ற சீடர்கள் அவரைவிட்டு விலகியபோது, பன்னிரு சீடர்களும் நினைத்திருந்தால், அந்தக் கூட்டத்தோடு சேர்ந்து முடிவெடுத்து, தங்கள் பழைய வாழ்வுக்குத் திரும்பியிருக்கலாம். ஆனால், கடலையும், படகையும், வலைகளையும் நம்பி அவர்கள் வாழ்ந்துவந்த அந்த பாதுகாப்பான வாழ்வை விட, இயேசுவுடன் வாழ்ந்த பாதுகாப்பற்ற வாழ்வு அவர்களுக்கு வாழ்வில் ஒரு பிடிப்பைக் கொடுத்தது. அந்தப் புதுவாழ்வு... உணவு, உடை, உறைவிடம், எதிர்காலச் சேமிப்பு என்று எவ்வகையிலும் உறுதியற்ற வாழ்வாக இருந்தாலும், இயேசுவின் வார்த்தைகளில் அவர்கள் அனைத்தையும் கண்டனர். இந்த உணர்வுகளைத்தான் பேதுருவின் வார்த்தைகள் வெளிப்படுத்துகின்றன.
Subhasini Mistry என்ற வங்காளப் பெண்ணை உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்த
விரும்புகிறேன்.
ஒரு மருத்துவமனையின் கதை என்ற தலைப்பில் இவரைப் பற்றிய விவரங்களை என் நண்பர் ஒருவர் மின்னஞ்சலில் அனுப்பியிருந்தார். இக்கதையை முழுமையாகக் கூற இங்கே நேரம் இல்லை. சுபாசினிக்குத் தற்போது 60க்கும் மேல் வயதாகிறது. இவரது கணவர் சாலைகளில் காய்கறி விற்கும் வேலை செய்தார். சுபாசினிக்கு 23 வயதாக இருந்தபோது, இவர் கணவர் ஒருநாள் வயிற்றுவலியால்
துடித்தபோது, சுபாசினி அவரை மருத்துவமனைக்கு
கூட்டிச்சென்றார். அது ஓர் அரசு மருத்துவமனை என்றாலும், அங்கிருந்தவர்கள் இவரிடம் பணம் எதிர்பார்த்தனர்.
சுபாசினியிடம் பணம் இல்லாததால், அவரது கணவரை யாரும் கவனிக்கவில்லை. அவர் வலியில் துடிதுடித்து இறந்தார். அந்த நேரத்தில் சுபாசினியின் மனதில் ஒரு முடிவு உருவானது. நான் எப்படியும் ஒரு மருத்துவமனையை எழுப்பி அங்கு ஏழைகளுக்கு உடனடியான, இலவசமான உதவிகள் செய்வேன். என்ற முடிவு அது. இதை ஒரு சபதம் என்றே சொல்லவேண்டும். அவரது சபதத்தைக் கேட்ட மற்றவர்கள் அவரை எள்ளி நகையாடினர். சுபாசினியின் சபதம் எட்டமுடியாத ஒரு கனவு என்றே திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிவந்தனர்.
தன் கணவரின் மரணத்தைப் போல மற்ற ஏழைகள் இறக்கக்கூடாது என்று சுபாசினி எடுத்த முடிவுக்குப் பின் இருபது ஆண்டுகள் அயராது உழைத்தார். தன் மகன் Ajoy
Mistryஐ மருத்துவம் படிக்கவைத்தார். இவ்விருவரின் தளராத முயற்சியால், Humanity
Hospital - மனிதாபிமான மருத்துவமனை - இன்று வங்காளத்தின் Hanspukurல் உயர்ந்து நிற்கிறது.
கட்டிடம் என்ற அளவிலோ, மருத்துவ வசதிகள் என்ற அளவிலோ இம்மருத்துவமனை
பிரம்மாண்டமாக உயரவில்லை, ஆனால் வறியோரின் மனதில் Humanity Hospital
ஒரு கோவிலாக உயர்ந்து நிற்கிறது. சுபாசினி என்ற ஓர் ஏழைப் பெண் தான் அனுபவித்த மிகக் கொடிய துன்பத்தின் நடுவில் எடுத்த ஒரு முடிவு இன்று பல நூறு ஏழைகளைக் காப்பாற்றும் ஒரு கோவிலாக நிற்கிறது.
இவரைப் பற்றிய கட்டுரையொன்று The Weekend Leader என்ற இதழில் ஆகஸ்ட் 24 வெளியாகியுள்ளது.
தயவுசெய்து நேரம் ஒதுக்கி இதைப் படியுங்கள். இந்தக் கட்டுரையின் ஆசிரியர் Anita
Pratap, Subhasini Mistry இடம் ஒரு முக்கியமான கேள்வி கேட்டார்: "எப்படி உங்களால் இவ்வளவு சாதிக்க முடிந்தது?" என்று அவர் கேட்டதற்கு, . சுபாசினி சொன்ன பதில் நமக்கு இன்று பாடமாக அமைகிறது.
"என் வாழ்வின் மிகவும் இருளான நாளன்று கடவுள் எனக்கு ஒளி தந்தார். அன்றிலிருந்து என் வாழ்வில் ஒரு குறிக்கோள் இருந்ததாக நான் உணர்கிறேன். கடவுள் எனக்குக் கொடுத்த சக்தியை நான் எடுத்த ஒரே ஒரு முடிவுக்காகப் பயன்படுத்தினேன். ஏழை என்ற ஒரே காரணத்திற்காக ஒருவர் தனது அன்பு உறவின் மரணத்தைக் காணக் கூடாது என்பதே அம்முடிவு." என்று Subhasini அக்கட்டுரையின்
ஆசிரியருக்குச் சொன்னார்.
How
did she achieve all this? She says: “Inner Strength.” She adds with rustic
wisdom: “God in his infinite grace gave me a vision at the darkest moment in my
life. From then on, my life had a purpose. I used whatever strength God gave me
to make sure other poor people did not lose their loved ones for lack of
medical attention.”
97 வயதான போதிலும் தன் மகனைத் தொடர்ந்து காப்பாற்றும் அந்த முதுமைத் தாய், இறக்கும் நிலையில் உள்ள தங்கள் குழந்தையின் உறுப்புக்களைத் தானம் செய்த இளம் பெற்றோர், தன் கணவனின் இறப்பால் கசந்துபோகாமல், ஏழைகளுக்கென மருத்துவமனையை எழுப்பிய சுபாசினி, போன்ற உறுதியான உள்ளங்களின் வாழ்வால் நாம் தூண்டப்பெற இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.
வாழ்வின் முக்கிய முடிவுகளை எதிர்நோக்கியிருக்கும் அன்பு உள்ளங்களை இப்போது இறைவன் பாதத்திற்குக் கொணர்வோம். முக்கியமான முடிவுகளில் குடும்பங்கள் இணைந்துவந்து முடிவுகள் எடுக்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். யோசுவாவைப் போல, பேதுருவைப் போல இறைவனை நம்பி, இறைவனைச் சார்ந்து நம் வாழ்வின் முடிவுகள் அமைய இறையருளை இறைஞ்சுவோம்.
