Respectful Perspective மரியாதை கலந்த மனக்கண்

Healing of the Blind Man by Brian Jekel

http://picturesofjesus4you.com/482.html

“Calling by name” and “Having proper perspective” are two ideas that crossed my mind when I read today’s Gospel (Mark 10: 46-52). These two ideas are inter-linked. Calling by name gives the basic respect due to a person. But, many a time this basic respect is not given because of our refusal to have proper perspective!

All the three synoptic gospels record the event of Jesus curing a blind person as the final miracle before the Passion. It looks as if Jesus was making a final appeal to those around him that they may see better! Only in Mark, the visually challenged person is given an identity - Bartimaeus the son of Timaeus. Usually, in the gospel miracles of curing, the patients are mentioned by general terms: leprosy patient, one possessed, the paralytic, the deaf and mute etc… This is the only miracle where the patient, and that too a blind beggar, is given a proper name. (This reminds us of the only parable where Jesus mentions one of the characters by name – Lazarus, once again a beggar!) This gives us an opportunity to reflect on ‘being called by name’. By calling someone by name, that person who is usually looked upon as a thing, a furniture… blossoms into a PERSON!

All of us were born into this world as a mere number – the 304th child in the hospital, or the fifth child in the family etc. The name given to us changes us from a number to a unique person. Our name is an identity we carry life-long. This identity is precious, provided our names are cherished by people around us. But for many of us, this identity gets twisted, mangled, tarnished, broken, shattered… So, there are two sides to this coin called ‘calling by name’.

First the bright side of the coin: In the medical profession, the person who becomes a doctor, is often called by the title ‘doctor’ than by the name. The same goes for teacher, professor, police inspector etc… These professional titles almost replace the names of the individual. Such practices are followed in religious circles too. The titles - Father, Brother, Sister, My Lord, Your Grace… All these titles can make one forget one’s name. I guess the identity of the profession is so respectful that these persons do not mind losing the identity they acquired at birth – the identity of their own names.

Now, the darker side of the coin: How do we call those who do menial services like sweeping the streets, mending shoes, cleaning vessels and clothes in our houses? Are they called by their ‘profession’? Do we consider these works as ‘profession’ at all? Do we call these individuals by their names? Do we take the effort to know the names of these persons? Hardly… For most of us those who are involved in these hard labours simply belong to the group of “Hei, you”.

In every institution that I served or visited, I made it a point to learn the names of those who were doing services like the receptionist, the table boys, the sweepers, the peons… and called them by name. I have enjoyed the smile my effort brought to their faces. In the midst of an avalanche of ‘hei, you’ greetings, my attempt to call them by name, surely made a difference. There is a special power behind calling someone by name, especially those who serve us in different ways… Try it. You won’t regret this effort!

The second idea that we can derive from this gospel is “having a proper perspective”.

Bartimaeus could not see with his physical eyes. But he had a better perspective of Jesus – calling him by the special title: Jesus, son of David. This is an insight that Bartimaeus received even before receiving his bodily sight. He could see with the eyes of the heart… the eyes of faith. The lovely words of Helen Keller are enlightening: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” I am sure Helen Keller knew what she was talking about.

Let me remind you of two stories that talk about the power of seeing with the heart and having proper perspective:

Two men, both seriously ill, occupied the same hospital room. One man was allowed to sit up in his bed for an hour each afternoon to help drain the fluid from his lungs. His bed was next to the room's only window. The other man had to spend all his time flat on his back. The men talked for hours on end. Every afternoon when the man in the bed by the window could sit up, he would pass the time by describing to his roommate all the things he could see outside the window.

The man in the other bed began to live for those one-hour periods where his world would be broadened and enlivened by all the activity and color of the world outside. The window overlooked a park with a lovely lake. Ducks and swans played on the water while children sailed their model boats. Young lovers walked arm in arm amidst flowers of every color and a fine view of the city’s skyline could be seen in the distance. As the man by the window described all this in exquisite detail, the man on the other side of the room would close his eyes and imagine the picturesque scene. One warm afternoon the man by the window described a parade passing by. Although the other man couldn't hear the band - he could see it in his mind's eye as the gentleman by the window portrayed it with descriptive words.

Days and weeks passed. One morning, the nurse arrived to bring water for their baths only to find the lifeless body of the man by the window, who had died peacefully in his sleep. She was saddened and called the hospital attendants to take the body away. As soon as it seemed appropriate, the other man asked if he could be moved next to the window. The nurse was happy to make the switch, and after making sure he was comfortable, she left him alone. Slowly, painfully, he propped himself up on one elbow to take his first look at the real world outside. He strained to slowly turn to look out the window beside the bed. It faced a blank wall. He was thoroughly shocked. The nurse asked him why he looked so shocked. He recounted all that had happened in that room with his neighbour. What the nurse told him made him freeze in further shock. The nurse said that the man was blind and could not even see the wall. This visually challenged person could see beyond the wall… just to make life easier for his companion.

The other story also has some connection with a window. Husband and wife move into a new home. The next day morning, the lady sipping her coffee, sees through her glass window at the backyard of the next house. She then calls her husband and tells him, “Oh, our neighbour doesn’t know how to wash clothes. See, how dirty they are.” This complaint goes on for three days. On the fourth day, the lady is surprised to see the washed clothes all spick and span. She called her husband and said: “Our neighbour must have heard my comments. Today she has done a good job of washing her clothes.” The husband said, “Honey, this morning I cleaned our window panes.”

Getting a proper perspective is a gift from God. Let us ask along with Bartimaeus, “Rabbi, let me see again.”

இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்கு இரு எண்ணங்களை மையமாக எடுத்துக்கொள்வோம். "பெயர் சொல்லி அழைப்பது", "பார்வை பெறுவது".

மனிதராய் பிறக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் பிறந்த  சில நாட்களில் கிடைக்கும் ஒரு முக்கிய அடையாளம் நமது பெயர். இந்த அடையாளத்தை நாம் வாழ்நாளெல்லாம் கொண்டு செல்கிறோம். நம்மை வந்தடையும் பிற அடையாளங்கள் வரும், போகும்... ஆனால், நமது பெயர் நமக்குக் கிடைக்கும் முதல் மரியாதை.  நம்முடன் என்றும் தங்கும் மரியாதை. இந்த மரியாதையைத் தருவதில்தான் நமக்குள் எத்தனை வேறுபாடுகள்! வேதனை தரும் செயல்பாடுகள்!! வேறு பல தேவையில்லாத எண்ணங்களால் நமது மனக்கண்கள் பார்வை இழக்கும்போது, ஒருவருக்கு உரிய அடிப்படை மரியாதையையும் வழங்க நாம் மறுத்துவிடுகிறோம்.

பெயர் சொல்லி அழைப்பது, பார்வை பெறுவது அல்லது இழப்பது என்ற இவ்விரு எண்ணங்களும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புடைய எண்ணங்கள். இவ்விரு எண்ணங்களையும் இணைத்துச் சிந்திக்க இன்றைய ஞாயிறு நற்செய்தி நம்மை அழைக்கிறது.

பார்வைத்திறன் அற்ற ஒருவருக்கு இயேசு பார்வை தந்த புதுமையை நற்செய்தி கூறுகிறது. மாற்கு எழுதியுள்ள இன்றைய நற்செய்தியில் கூடுதலான ஒரு நல்ல செய்தி என்னவென்றால், பார்வையற்று பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்த ஒருவரை மாற்கு பெயர் சொல்லி குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

இயேசு ஆற்றிய இறுதிப் புதுமையாக இந்தப் புதுமை மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா என மூன்று நற்செய்திகளிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. மாற்கு மட்டும், பார்வை இழந்த பிச்சைக்காரருக்குப் பெயர், முகவரி எல்லாம் தந்திருக்கிறார். திமேயுவின் மகன் பர்த்திமேயு என்பது அவர் பெயர். இம்மூன்று நற்செய்திகளிலும் இயேசு ஆற்றிய புதுமைகளில் பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ஒரே புதுமை இது மட்டுமே. மற்ற புதுமைகளிலெல்லாம், முடவர், பார்வையற்றவர், தொழுநோயாளி என்று பொதுவாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

பெயர் சொல்லி அழைப்பதிலேயே, இரு விதங்கள்... இரு பக்கங்கள். ஒருவருக்குரிய உண்மை மதிப்பளித்து பெயரோ, அடைமொழியோ சொல்லி அழைக்கும் ஒளிமயமான பக்கம். ஒருவர் அவமானத்தால் குறுகிப் போகும் வண்ணம் பெயரோ அடைமொழியோ சொல்லி அழைக்கும் இருள் சூழ்ந்த பக்கம்.

ஒரு சிலருக்கு அவர்கள் செய்யும் தொழில் அவர்களது அடையாளங்களாக மாறிவிடும். செய்யும் தொழில் உயர்வான தொழிலாக இருந்தால், அந்த அடையாளங்களை நாம் மகிழ்வோடு ஏற்றுகொள்வோம். எடுத்துக்காட்டாக, மருத்துவத் தொழிலில் இருப்பவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதைவிட "டாக்டர்" என்று சொல்லும்போது கூடுதலான மரியாதை. இதேபோல், ஆசிரியர், பேராசிரியர், காவல்துறை கண்காணிப்பாளர்களை, teacher, professor, inspector என்றெல்லாம் அழைக்கும்போது சொல்வதற்கும் பெருமையாக இருக்கும், கேட்பதற்கும் பெருமையாக இருக்கும். மதம் சார்ந்த பணிகளில் இருப்பவர்களையும் தனிப்பட்ட பெயர் சொல்லி அழைப்பதை விட மரியாதையான அடைமொழிகளால் அழைப்பதுதான் அதிகமாய் பழக்கத்தில் உள்ளது. Father, Brother, Sister, சாமி, குருவே... இப்படி பல பட்டங்கள். இவைபோன்ற அடைமொழிகள் ஒருவரைத் தலைநிமிர்ந்து நிற்கவைக்கும். பெயர் சொல்லி அழைப்பதன் ஒளிநிறைந்த பக்கம் இது.

இனி சிந்திக்க இருப்பது இருளான பக்கம். நாம் வாழும் சமுதாயத்தில், தெருவை சுத்தம் செய்வோர், காலணி தைப்பவர், வீட்டு வேலை செய்பவர்... இவர்களை நாம் எப்படி அழைக்கிறோம்? தொழிலால் வரும் அடைமொழிகள் இவர்களுக்குக் கிடையாது. அப்படியே அந்த அடைமொழிகளைப் பயன்படுத்தும்போது அதில் மரியாதை ஒலிக்காது. அவர்களின் பெயர்களும் யாருக்கும் தெரிவதில்லை. அவர்கள் எல்லாருமே "ஏய், டேய், அடியே, இவளே..." என்ற ஏக வசனங்களுக்கு ஆளானவர்கள். இந்திய சமுதாயம் தேடிக்கொண்ட மற்றொரு சாபம் சாதி முறைகள். இதன் அடிப்படையில் ஒரு சிலர் அவர்கள் பிறந்த குலத்தின் பெயரிடப்பட்டு கேவலமாக அழைக்கப்படுகின்றனர். இவை இருள் சூழ்ந்த பக்கங்கள்... நம்மைக் குருடாக்கும் பழக்கங்கள்.

நான் பணி செய்து வந்த ஒரு அலுவலகத்தில் எங்களுக்குக் காபி கொண்டுவரும் ஒரு இளைஞர் என் நினைவுக்கு வருகிறார். மற்ற எல்லாரும் அவரைக் கூப்பிட்ட ஒரே பெயர் "டேய்". நான் அவரது பெயரைக் கற்றுக்கொண்டு "சங்கர்" என்று அழைத்தேன். என்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அந்த இளைஞர் முகத்தில் புன்னகை. என்னைத் தனிப்பட்ட விதத்தில் கவனித்துக் கொள்வார். அவரிடம் அந்த சலுகையைப் பெறுவதற்காக நான் அவரைப் பெயர் சொல்லி அழைக்கவில்லை. அவரை "சங்கர்" என்று அழைக்கும்போது, அவர் தோள்களை உயர்த்தி சிரித்தது எனக்கு முக்கியமாகப் பட்டது.

நான் தங்கியிருந்த குருக்கள் இல்லங்களில் எளிய பணி செய்யும் எல்லாருடைய பெயரையும் கற்றுக் கொள்வதற்கு முயற்சி செய்வேன். அவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதனால், நான் எந்த வகையிலும் குறைந்து போய் விடவில்லை. மாறாக, அவர்கள் நிமிர்ந்து நின்றதை, நிறைவாகச் சிரித்ததை இரசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன். வாழ்வின் எந்த நிலையில் ஒருவர் இருந்தாலும், முக்கியமாக, சந்தர்ப்பச் சூழல்களால் வாய்ப்புக்களும், வசதிகளும் இன்றி எளிய பணிகள் செய்பவரைப் பெயர்சொல்லி அழைக்கும்போது, உள்ளூர பல புதுமைகள் நடக்கும். முயன்று பார்ப்போம்.

பார்வை பெற வேண்டும்... இது நமது இரண்டாவது சிந்தனை. உடல் பார்வை பெற விழைந்தார் பர்த்திமேயு. ஆனால், உள்ளத்தில் அவர் ஏற்கனவே தெளிவான பார்வை பெற்றிருந்தார். இயேசுவை உள்ளத்துக் கண்களால் "தாவீதின் மகன்" என்று பார்த்திருந்தார். விவிலியத்தில் இந்தப் பட்டத்தை முதன்முதலில் இயேசுவுக்குத் தந்தது உடலளவில் கண் பார்வையற்று, ஆனால் உள்ளத்தளவில் பார்வை பெற்ற பர்த்திமேயு. அகக்கண்களால் ஆழமான உண்மைகளைப் பார்க்கமுடியும் என்பதற்கு பர்த்திமேயு நல்லதோர் எடுத்துக்காட்டு.

கண் பார்வை இல்லாமல், காது கேளாமல், வாய் பேசாமல் இருந்த ஹெலன் கெல்லெர் கூறிய அழகான சொற்கள்: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” "உலகில் மிக அழகானவைகளைக் கண்ணால் காண முடியாது, தொட்டும் உணர முடியாது. உள்ளத்தால் மட்டுமே உணரமுடியும்."

அகக்கண் கொண்டு பார்க்கும் விந்தையைச் சொல்லும் எத்தனையோ கதைகள் உண்டு. இதோ இன்னொரு கதை. மருத்துவமனை ஒன்றில் இருவர் ஒரே அறையில் தங்கி இருநதார்கள். இருவரும் ஏறக்குறைய படுத்த படுக்கையாய் இருந்த நோயாளிகள். இவ்விருவரில் ஒருவருடைய படுக்கை ஜன்னலுக்கு அருகில் இருந்தது. அவர் ஒவ்வொரு நாள் மதியமும் மிகவும் சிரமப்பட்டு தன் படுக்கையில் எழுந்து ஒரு மணி நேரம் அமர்ந்திருப்பார். அந்த ஒரு மணி நேரமும் ஜன்னல் வழியே அவர் பார்ப்பதையெல்லாம் வர்ணிப்பார். பக்கத்திலிருக்கும் பூங்கா, அங்கு விளையாடும் குழந்தைகள், அங்குள்ள சிறு குளத்தில் நீந்திவரும் அன்னப்பறவைகள் என்று அவர் வர்ணனை ஒரு மணி நேரம் நடக்கும். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு அந்த ஒரு மணி நேரம் போவதே தெரியாது. நாள் முழுவதும், படுத்தபடியே, விட்டத்தை மட்டும் பார்த்துவந்த அவர் அந்த ஒரு மணி நேரம் கண்களை மூடி, அடுத்தப் படுக்கைக்காரர் சொல்லும் வர்ணனை வழியாக வெளி உலகத்தைப் பார்த்தார்.

இது பத்து நாட்கள் நடந்தன. அடுத்த நாள் காலை, ஜன்னலருகே படுத்திருந்தவர் எழவில்லை. முந்திய இரவு தூக்கத்திலேயே அமைதியாக அவர் இறந்து போனார். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு ஆழ்ந்த வருத்தம். அவரது கண்கள் வழியே அவர் தந்த வர்ணனை வழியே தான் ஒரு மணி நேரமாவது பார்த்து வந்த உலகம் இப்போது மூடப்பட்டுவிட்டதே என்று இன்னும் அதிக வருத்தம். இறந்த தன் நண்பரை அவர்கள் எடுத்துச் சென்றபின், காலியாகக் கிடந்த அந்தப் படுக்கை அவரது துயரத்தை இன்னும் கூட்டியது.

இரு நாட்கள் சென்றபின், நர்ஸிடம் வேண்டிக் கேட்டு, அந்த ஜன்னலருகே இருந்த படுக்கைக்குத் தன்னை மாற்றச் சொன்னார். மாற்றப்பட்டார். மதிய நேரம் நர்ஸிடம், "தயவுசெய்து நான் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்திருக்க உதவுங்களேன்." என்று கேட்டார். நர்ஸ் உதவியோடு எழுந்து அமர்ந்தார். ஜன்னல் வழியே வெளி உலகைப் பார்க்க முயன்றவருக்கு பெரும் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. ஜன்னல் வழியே அவர் பார்த்ததெல்லாம் ஒரு வெற்றுச் சுவர். பூங்கா இல்லை, குழந்தைகள் இல்லை.. ஒன்றும் இல்லை. அவருடைய அதிர்ச்சியைப் பார்த்த நர்ஸ் அவரிடம் விவரம் கேட்டார். அப்போது அவர், எப்படி இந்த படுக்கையில் இருந்தவர் ஜன்னல் வழியே பார்த்ததை விவரிப்பார் என்று விளக்கினார். இதைக்கேட்டதும் அந்த நர்ஸ் சொன்ன செய்தி அவருக்கு மேலும் அதிர்ச்சியைத் தந்தது. இதுவரை அந்தப் படுக்கையில் இருந்தவர் அந்த வெற்றுச் சுவரையும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை, ஏனெனில், அவருக்கு பார்வைத்திறனே கிடையாது. நர்ஸ் சொன்னது அவரை அதிர்ச்சியில் உறையச் செய்தது. கண்பார்வை உள்ள அவர் ஒவ்வொருநாளும் ஒரு மணி நேரமாகிலும் ஓர் அழகான உலகைப் பார்க்க கண் பார்வை அற்ற ஒருவர் உதவியதை உணர்ந்தார்.

பார்க்கும் திறன் இருந்தால் மட்டும் போதாது. பார்வை பெற வேண்டும். சரியான பார்வை பெற வேண்டும். ஜன்னலை வைத்து இன்னொரு கதை. கணவனும், மனைவியும் ஒரு வீட்டுக்கு குடி வநதனர். தினமும் அந்தப் பெண்மணி, காலையில் காபி அருந்திக்கொண்டே, தன் வீட்டு கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே அடுத்த வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண் துணிகளைக் காய வைப்பதைப் பார்த்து, "ச்சே, அந்தம்மாவுக்கு சரியா துணி துவைக்கத் தெரியல. துவச்ச பிறகும் பாருங்க அந்தத் துணியெல்லாம் எவ்வளவு அழுக்கா இருக்கு.." என்று கணவனிடம் முறையிட்டார். முறையீடுகள் மூன்று நாட்கள் தொடர்ந்தன. நான்காம் நாள் காலையில் வழக்கம் போல் ஜன்னல் வழியே பார்த்து குறை சொல்ல நினைத்த பெண்மணிக்கு ஒரே ஆச்சரியம். "இந்தாங்க, இங்க வாங்களேன்" என்று கணவனை அவசரமாக அழைத்து, "அங்க பாருங்க. நான் மூணு நாளா சொல்லிகிட்டிருந்தது அந்த அம்மா காதுல விழுந்திருச்சின்னு நினைக்கிறேன். இன்னக்கி அந்தத் துணியெல்லாம் சுத்தமா இருக்கு." என்று வியந்து பாராட்டினார்.

கணவன் அமைதியாக, "அடுத்த வீட்டுலே ஒன்னும் குறை இல்ல. இன்னக்கி நம்ம ஜன்னல் கண்ணாடியை நான் காலையில எழுந்து சுத்தமாகினேன்." என்று சொன்னாராம்.

பார்வை பெற வேண்டும்... அழுக்கில்லாத, களங்கமில்லாத பார்வை பெற வேண்டும்... தெளிவான, சரியான பார்வை பெற வேண்டும்... பார்வைகளைச் சீர்படுத்தி, அடுத்தவரைச் சரியான கண்ணோட்டத்தில் காணவும், அவர்களுக்கு உரிய மரியாதையைத் தரும் வகையில் அவர்களைப் பெயரிட்டு அழைக்கவும் இறைவன் நம் உள்ளத்தைத் தூய்மையாக்க வேண்டுவோம்.

CHAIR or CROSS? CHOICE IS YOURS சிம்மாசனமா? சிலுவையா?

Servant Leadership Logo

http://www.sscm.org/servantLeadership.html

In the recent months, the Presidential race of the U.S. has caught the media attention of the world for many right and wrong reasons. As against this, without much media attention, this Sunday, October 21^st, known as the Mission Sunday, Pope Benedict XVI will declare seven Blesseds as Saints. These two events – the Presidential race and the Canonisation of seven Blesseds – seem to present the main theme of today’s Gospel.

This Sunday’s Gospel is about a choice – Chair or Cross? Boss or Servant? Of course, our Christian instincts tell us to choose the latter. Instincts alone can’t take us far. We need convictions. Take up the cross? Yes. Carry the Cross? Okay… Be nailed to the cross? May be… Be nailed to it for hours, days, … for ever? Well, let me think about it!

I think both a Chair and a Cross are thrones. Chair with a capital C denotes the chair of power. There have been many who have died for a Chair and many more who have killed for a Chair. We also know that many have been killed on a cross and many have died for the Cross.

Here is an incident recorded by a priest who offered to work with Mother Teresa when she was in Kolkatta. I am taking this incident as narrated by Fr Joseph Pellegrino in his homily (http://homilies.net): “Fr. John Fullenbach is a professor of ecclesiology in Rome. One year he had a lot of time between the semesters he was teaching, so he decided to go to India and work alongside Mother Theresa and her sisters. He relates that he felt very good about himself on the plane on the way to India. That feeling did not last one full day. The first day he went to volunteer, one of the sisters asked him to join her walking through a very difficult section of Calcutta. It was the place where the poorest were dropped off to die. When they got there, a frail woman begged the sister and Fr. Fullenbach to follow her. She led them to an elderly man, probably her husband, spending his last few days lying in filth. Fr. Fullenbach bent over the man to reassure him and tell him they would take him indoors to a comfortable place to rest. As he bent down, the man spit in Father’s face. True story. Fr. Fullenbach was furious. He came all the way from Rome for this? He was a famous theologian and author. But he swallowed hard, picked up the man and brought him to the empty warehouse the sisters had made into a hospice. It was nothing more than a huge room with cots. There Fr. Fullenbach cleaned the man and fed him. But the entire time he was angry that this man should behave so badly towards him. Fr. Fullenbach was being taught humility. It was more important for him to help the man than for the man to be grateful.” Fr Pellegrino goes on to talk about how Fr Fullenbach learnt a lot more lessons during his stay with Mother Teresa.

I remember another incident related in connection with the Mother. Once a journalist spent one full day with Mother Teresa and at the end of the day he seemed to have said that even if he was offered ten thousand dollars, he would not be able to do that work. The Mother seemed to have said: “Neither will I do this for ten thousand dollars.”

Ten thousand dollars is nothing compared to the throne Mother Teresa has set up in the hearts of millions of people around the world. Not only she… There are many more selfless persons who have chosen the cross and hence are enthroned in many hearts.

Servant Leadership is a concept that has gained momentum in quite a few companies and institutions around the world. I think even business schools have begun to teach this! My curiosity about Servant Leadership led me to Wikipedia. I felt good reading in that site that the wisdom from the East – India and China – has helped the west to think about Servant Leadership. The quote from Chanakya’s Arthashastra is quite enlightening.

“The king (leader) shall consider as good, not what pleases himself but what pleases his subjects… The king (leader) is a paid servant and enjoys the resources of the state together with the people.”

The leader is a paid servant! Come an election… Most of our ministers would wax eloquence calling themselves public servants. They are expected to enjoy the resources of the state TOGETHER WITH THE PEOPLE. Although this wisdom came from India, we have lost this wisdom somewhere along the way.

The Chinese wisdom is again quite significant. There are passages that relate to servant leadership in the Tao Te Ching, attributed to Lao-Tzu, who is believed to have lived in China sometime between 570 B.C. and 490 B.C.: “The highest type of ruler is one of whose existence the people are barely aware. Next comes one whom they love and praise. Next comes one whom they fear. Next comes one whom they despise and defy. When you are lacking in faith, Others will be unfaithful to you. The Sage is self-effacing and scanty of words. When his task is accomplished and things have been completed, All the people say, ‘We ourselves have achieved it!’”

After quoting Chanakya and Lao-Tzu, Wikipedia quotes Jesus and the passage from Mark which we heard in today’s Sunday liturgy. Jesus urged his followers to be servants first. He told his followers: “You know that the rulers of the Gentiles lord it over them, and their high officials exercise authority over them. Not so with you. Instead, whoever wants to become great among you must be your servant, and whoever wants to be first must be your slave - just as the Son of Man did not come to be served, but to serve, and to give his life as a ransom for many.” (Matthew 20:25-28; also Mark 10:42-45)

The Servant Leadership, inspired by Jesus, Chanakya and Lao-Tzu has inspired quite a few great leaders. Here is a story of one such inspiring leader: During the American Revolution, a man in civilian clothes rode past a group of soldiers who were busy pulling out a horse carriage stuck in deep mud. Their officer was shouting instructions to them while making no attempt to help. The stranger who witnessed the scene asked the officer why he wasn't helping. With great dignity, the officer replied, "Sir, I am a Corporal!" The stranger dismounted from his horse and proceeded to help the exhausted soldiers himself. When the job was completed, he turned to the corporal and said, "Mr. Corporal, next time you have a job like this, and don’t have enough men to do it, inform your commander-in-chief, and I will come and help you again." Too late, the proud Corporal recognized General Washington.

Here are some relevant snippets from an article Warren Buffet: Humblest Billionaire on Earth

“According to a report, he lives in the same small 3-bedroom house in mid-town Omaha, which he bought after he got married 50 years ago. He says that he has everything he needs in that house.

Amazingly, it is reported that he drives his own car everywhere and does not have a driver or security people around him. Because of his genuine love and tremendous financial and moral supports he offers to the needy and humanity around the world, he doesn’t fear danger as his house does not have a wall or a fence. The report adds that “he does not socialize with the high society crowd. His past time after he gets home is to make himself some pop corn and watch Television”

If that is incredibly unbelievable, then take this: “Warren Buffet does not carry a cell phone, nor has a computer on his desk and never travels by private jet, although he owns the world's largest private jet company.” Yet with an estimated current net worth over US$50 billion, his 2006 annual salary of about $100,000 is infinitesimal by all standards compared to remuneration of other CEOs in similar and relatively smaller companies.

I feel that George Washington, Mother Teresa and Warren Buffett hold a special place in humanity. They are living examples of what Jesus speaks of in today’s Gospel – Servant Leadership.

Chair and Cross are signs of getting enthroned. The way to the Chair is overcrowded. You may have to step on others’ toes and sometimes may have to crush others under your feet. The way to the Cross, on the other hand, will be relatively free.  The choice is yours!

Mother Teresa

http://leadershiptheory3450.blogspot.it/2010/10/servant-leadership-exemplified.html

மதிப்பும் மரியாதையும் பெறுவது ஒவ்வொரு மனிதருக்குள்ளும் ஊற்றெடுக்கும் தாகம். இத்தாகத்தைத் தணிக்க நாம் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளைக் கொண்டு, மரியாதையின் இலக்கணத்தைப் பலரும் பல வழிகளில் எழுதுகிறோம். சிம்மாசனங்களில் அமர்ந்து மாலைகள் பெறுவது ஒருவகை மரியாதை. சிலுவைகளில் அறையப்பட்டு உருகுலைந்தாலும், மக்களின் மனம் எனும் சிம்மாசனங்களில் அமர்வது மற்றொரு வகை மரியாதை.

இஞ்ஞாயிறன்று அருளாளர்களான நான்கு பெண்களையும், மூன்று ஆண்களையும் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் வத்திக்கானில் புனிதர்களாக உயர்த்துகிறார். இந்த ஏழு புனிதர்களும் பெற்றுள்ள மரியாதை, சிம்மாசனங்களில் அமர்ந்து அதிகாரம் செய்ததால் வந்த மரியாதை அல்ல. இவர்களில் பலர் சிலுவைகளைச் சுமந்ததால் இன்று புனிதர்களாக நம்முன் உயர்ந்து நிற்கிறார்கள். சிலுவை வழியில், சேவை வடிவில் இப்புனிதர்கள் மதிப்பும், மரியாதையும் பெறும் இன்று, சிலுவையா, சிம்மாசனமா என்ற கேள்வியை இன்றைய ஞாயிறு நற்செய்தி நமக்கு முன் வைக்கிறது. சிலுவை, சிம்மாசனம் இரண்டும் அரியணைகள். சிம்மாசனம் என்ற அரியணைக்காக உயிரைத் தந்தவர்களும், உயிரை எடுத்தவர்களும் உண்டு. சிலுவையில் உயிரைத் தந்தவர்களும், உயிரை எடுத்தவர்களும் உண்டு.

இறை வார்த்தை சபையைச் சார்ந்த ஜான் புல்லன்பாக் (John Fullenbach) என்ற குரு தன் வாழ்வில் ஏற்பட்ட ஒரு அனுபவத்தைச் சொல்கிறார். உரோமையில் இறையியல் ஆசிரியராக இருக்கும் ஜான், அருளாளரான அன்னை தெரேசா உயிரோடிருந்தபோது, கொல்கத்தா சென்று அன்னையுடன் பணிசெய்ய விரும்பினார். அன்னையும் அழைப்பு விடுத்தார். கொல்கத்தாவில் பணியை ஆரம்பித்த முதல் நாள் ஓர் அருட்சகோதரியுடன் கொல்கத்தாவின் மிகவும் ஏழ்மையான ஒரு பகுதிக்கு ஜான் செல்லவேண்டி இருந்தது. அப்பகுதியில் ஒரு வயதானப் பெண்மணி அவர்களிடம், "தயவு செய்து என் வீட்டுக்கு வாருங்கள். என் கணவர் சாகக்கிடக்கிறார்." என்று வேண்டினார். மிகவும் அழுக்காய் இருந்த ஒரு குடிசைக்குள் ஜானும் அந்தச் சகோதரியும் சென்றனர். பல நாட்கள் படுக்கையில் இருந்த ஒரு மனிதரை அங்கே கண்டனர். ஜானுக்குப் பெரிய அதிர்ச்சி. இவ்வளவு மோசமான நிலையில் ஒரு மனிதர் இருக்கமுடியுமா என்ற அதிர்ச்சி... அவ்வளவு நாற்றம் அங்கே. அவரைத் தங்கள் இல்லத்திற்குக் கொண்டு செல்லலாம் என்று சகோதரி கூறியதும், இருவரும் குனிந்து அவரைத் தூக்க முயன்றனர். அப்போது, உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த அந்த மனிதர், ஜான் முகத்தில் எச்சில் துப்பினார். அதிர்ச்சி, கோபம் எல்லாம் ஜானைத் தாக்கின. ஓரளவு சமாளித்துக்கொண்டு, அந்த மனிதரை அன்னையின் இல்லத்திற்குக் கொண்டு போய் சேர்த்தார். தொடர்ந்து அங்கே தங்கிய நாட்களில், ஜான் அனுபவித்த அதிர்ச்சிகள் பல உண்மைகளைச் அவருக்குச் சொல்லித்தந்தன. அவரது விசுவாசத்தை உறுதிபடுத்தின.

அன்னை தெரேசாவும், பிற சகோதரிகளும் செய்த சேவை அவரை அதிகமாய்ப் பாதித்தது. அதைவிட, அந்த நோயாளிகளில் சிலர் சகோதரிகள் மீதும், அன்னை மீதும் கோபப்பட்டு, பேசிய வார்த்தைகள், நடந்துகொண்ட விதம்... இவைகளை அந்த சகோதரிகள் சமாளித்த அழகு... இவை அனைத்தும் அவரது விசுவாச வாழ்வை ஆழப்படுத்தியதாகக் கூறுகிறார்.

இவ்விதம் பணி செய்த அன்னை தெரேசாவைப் போல், எத்தனையோ தன்னலமற்ற பணியாளர்கள் மக்கள் மனதில் அரியணை கொண்டிருக்கிறார்கள். இதற்கு மாறாக, அரியணை ஏறுவதற்காக, மக்களைப் படிகற்களாகப் பயன்படுத்திய பலரை மக்கள் மறந்து விட்டனர்.

இயேசுவின் வலப்பக்கமும், இடப்பக்கமும் இரு அரியணைகளில் அமர்வதற்குத் தங்கள் விருப்பத்தைத் தெரிவித்த இரு சீடர்கள் இன்றைய நற்செய்தியின் நாயகர்கள். அவர்களிடம், “நீங்கள் என்ன கேட்கிறீர்கள் என உங்களுக்குத் தெரியவில்லை” என்று இயேசு சொல்கிறார். இயேசு சொல்லும் இந்த வார்த்தைகள் இன்றையத் தலைவர்கள் பலருக்குப் பொருத்தமான வார்த்தைகள்... அரியணையில் ஏறுவதற்கும், ஏறியபின் அங்கேயே தொடர்ந்து அமர்வதற்கும் தலைவர்கள் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகள் நம்மை ஆச்சரியத்தில், அதிர்ச்சியில், அவமானத்தில் நெளிய வைக்கின்றன. இவர்கள் அறியாமல் செய்கிறார்களா, அல்லது மதியிழந்து செய்கிறார்களா என்ற கேள்வியை நம்முள் எழுப்புகின்றன. மரியாதை, அதிகாரம் எனபனவற்றை தவறாகப் பயன்படுத்தும் தலைவர்கள் அறியாமையில் செய்கிறார்கள் என்று இயேசு பெருந்தன்மையுடன் சொல்கிறார். இந்த அறியாமையின் உச்சக்கட்டமாக, இயேசுவை இத்தலைவர்கள் சிலுவை என்ற அரியணையில் ஏற்றியபோது, மீண்டும் இயேசு 'இவர்கள் அறியாமல் செய்கிறார்கள், இவர்களை மன்னியும்' என்று தந்தையிடம் வேண்டியது நமக்கு நினைவுக்கு வருகிறது.

செபதேயுவின் மக்கள் யாக்கோபும் யோவானும் இரு அரியணைகளில் அமர்வதற்கு விடுத்த இந்த விண்ணப்பம் மற்ற சீடர்களுக்குக் கோபத்தை மூட்டியது. பேராசை, பொறாமை, கோபம் என்ற இந்தச் சங்கிலித் தொடர் தன் சீடர்களைக் கட்டிப்போடும் ஆபத்து உள்ளது என்பதை உணர்ந்த இயேசு, உண்மையான மதிப்பு என்றால் என்ன, மரியாதை பெறுவது எவ்விதம் என்ற பாடத்தை அவர்களுக்குச் சொல்லித் தருகிறார். “உங்களுள் பெரியவராக இருக்க விரும்புகிறவர் உங்கள் தொண்டராய் இருக்கட்டும். உங்களுள் முதன்மையானவராக இருக்க விரும்புகிறவர், அனைவருக்கும் பணியாளராக இருக்கட்டும்.” இயேசுவின் இந்தக் கூற்று நமக்கு ஒரு பெரும் சவாலாக அமைகிறது. இயேசுவின் இக்கூற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு பணியாளர் தலைமைத்துவம் (Servant Leadership) என்ற கருத்து, தற்போது மேலாண்மைப் பள்ளிகளில் பாடமாகச் சொல்லித் தரப்படுகிறது.

இயேசுவின் இந்த சவாலை ஏற்று வாழ்ந்த தலைவர்கள் வரலாற்றில் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் பற்றி சொல்லப்படும் ஒரு கதை என் நினைவுக்கு வருகிறது. ஒரு நாள் ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் சாதாரண உடைகள் அணிந்து தன் குதிரையில் ஏறிச் சென்றார். போகும் வழியில் ஒரு தளபதியின் குதிரைவண்டி சேற்றில் அகப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தார். அந்த வண்டியைச் சேற்றிலிருந்து வெளியேற்ற நான்கு வீரர்கள் வெகுவாக முயன்று கொண்டிருந்தனர். தளபதியோ அருகில் நின்று அவர்களுக்கு கட்டளைகள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அவ்வழியே சென்ற வாஷிங்டன் தளபதியிடம், "ஏன் நீங்களும் இறங்கி உதவி செய்தால் வண்டியை வெளியில் எடுத்துவிடலாமே!" என்று சொன்னதற்கு, தளபதி, "நான் ஒரு தளபதி" என்று அழுத்தந்திருத்தமாய் சொன்னார். உடனே, வாஷிங்டன் குதிரையிலிருந்து இறங்கி, வீரர்களுடன் சேர்ந்து முயற்சி செய்து, வண்டியை வெளியில் தூக்கிவிட்டார். பின்னர் தளபதியிடம் "அடுத்த முறை உங்களுக்கு உதவி தேவைப்பட்டால், உங்கள்  அரசுத் தலைவரைக் கூப்பிடுங்கள்... நான் வந்து உதவி செய்கிறேன்" என்று சொல்லி தளபதியின் கையைக் குலுக்கினார். அப்போதுதான் தளபதிக்குப் புரிந்தது, தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தவர் ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் என்று.

ஏறக்குறைய இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நான் கேள்விப்பட்ட ஒரு சம்பவம் ஒன்று இப்போது என் நினைவுக்கு வருகிறது. சீக்கியரான ஒரு மாவட்ட ஆட்சியர், தமிழ் நாட்டில் ஒரு முக்கிய நகருக்கு நியமனம் ஆனார். மக்களுக்கு நன்மை பயக்கும் பல அதிரடி மாற்றங்களை மாவட்ட ஆட்சியாளர் அந்நகரில் கொணர்ந்தார். சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்து மாலையையும், மரியாதையையும் எதிர்பார்க்கவில்லை இத்தலைவர்.. நேர்மையாக, சிறப்பாக செயல்பட்டார்.

ஒரு நாள் அதிகாலையில் இவர் வழக்கம்போல் உடற்பயிற்சிக்காக நடந்து போனபோது, ஓர் இடத்தில் சாக்கடை அடைத்துக்கொண்டு தண்ணீர் வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது. ஒரே நாற்றம். நகராட்சி ஊழியர் அதைச்சுற்றி நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தனர். மாவட்ட ஆட்சியர் அங்கே போனதும், கேட்டார்: "என்ன பிரச்சனை?" "சாக்கடை அடைச்சிருக்கு, சார்." "அது தெரியுது. சுத்தம் பண்றதுதானே." "ஒரே நாத்தமா இருக்கு சார், எப்படி இறங்குறதுன்னு தெரியல." அவர்கள் சொல்லி முடிக்கும் முன்பு, அவர் சாக்கடையில் இறங்கி, அங்கிருந்த கருவிகளை வைத்து, அந்த அடைப்பை எடுத்து விட்டார். பிறகு மேலே வந்து, "இப்படித்தான் செய்யணும்" என்று சொல்லி அவர் வழி போனார். சாக்கடை அடைப்பு திறந்தது, அவர்கள் வாயடைத்து நின்றனர்.

வாழ்க்கையின் பெரும் பகுதியை ஏழைகளுக்காகவும், சமுதாயத்தால் விலக்கப்பட்டவர்களுக்காகவும் செலவழித்த அன்னை தெரேசா ஒரு பெரிய தலைவரா? ஆம். கோடான கோடி மக்கள் மனதில் அரியணை கொண்டிருக்கும் தலைவர் அவர். அதிகாரம் என்பதற்குச் சரியான இலக்கணம் சொல்பவர்கள்.. ஜார்ஜ் வாஷிங்டனும், சீக்கியரான அந்த மாவட்ட ஆட்சியரும்...

பணியாளர் தலைமைத்துவத்திற்கு இவர்களெல்லாம் எடுத்துக்காட்டுகள். உலகின் பெரிய, பெரிய வியாபார நிறுவனங்களெல்லாம் பணியாளர் தலைமைத்துவத்தைப் பற்றி சிந்திக்கவும், செயல்படவும் ஆரம்பித்துவிட்டன. இவர்களை இந்தப் பாதையில் சிந்திக்கத் தூண்டிய இயேசுவின் வார்த்தைகள் நம்மையும் நல்வழிபடுத்த வேண்டுவோம்.

சிம்மாசனம், சிலுவை, இரண்டுமே அரியணைகள் தாம். நாம் மட்டும் சுகம் காணலாம் என்று அரியணை ஏறி அமர்ந்தால், சுற்றியிருந்து சாமரம் வீசுகிறவர்கள் கூட நம்மை மதிக்கமாட்டார்கள். கட்டாயம் நேசிக்க மாட்டார்கள். ஆனால், பலருக்கும் சுகம் தருவதற்கு சிலுவை என்ற அரியணை ஏறினால், பல நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மக்கள் மனதில் மதிப்போடும், அன்போடும் அரியணை கொள்ள முடியும்.

சிம்மாசனமா, சிலுவையா... தேர்ந்து கொள்ளுங்கள்.