World Youth Day, Rio – Pope’s Talk during the Vigil service உலக இளையோர் நாள் – திருவிழிப்பு வழிபாட்டில் திருத்தந்தையின் உரை

WYD – Vigil Service

http://www.bbc.co.uk/news

With over 2 million youth participating, Pope Francis attended the Vigil on Copacabana beach on Saturday, July 27 around 7.30 p.m. During the vigil the youth presented a lovely tableau depicting the famous episode in the life of St Francis of Assisi, where Christ asks him ‘to rebuild the Church’. The Pope witnessed this tableau and then gave his reflections to the youth. Here is the full text of what the Pope said:

Dear Young Friends,

            We have just recalled the story of Saint Francis of Assisi.  In front of the crucifix he heard the voice of Jesus saying to him: “Francis, go, rebuild my house”.  The young Francis responded readily and generously to the Lord’s call to rebuild his house.  But which house?  Slowly but surely, Francis came to realize that it was not a question of repairing a stone building, but about doing his part for the life of the Church.  It was a matter of being at the service of the Church, loving her and working to make the countenance of Christ shine ever more brightly in her.

            Today too, as always, the Lord needs you, young people, for his Church.  Today too, he is calling each of you to follow him in his Church and to be missionaries.  How?  In what way?  Starting with the name of the place where we are, Campus Fidei, the field of faith, I have thought of three images that can help us understand better what it means to be a disciple and a missionary.  First, a field is a place for sowing seeds; second, a field is a training ground; and third, a field is a construction site.

1.         A field is a place for sowing seeds.  We all know the parable where Jesus speaks of a sower who went out to sow seeds in the field; some seed fell on the path, some on rocky ground, some among thorns, and could not grow; other seed fell on good soil and brought forth much fruit (cf. Mt 13:1-9).  Jesus himself explains the meaning of the parable: the seed is the word of God sown in our hearts (cf. Mt 13:18-23).  This, dear young people, means that the real Campus Fidei, the field of faith, is your own heart, it is your life.  It is your life that Jesus wants to enter with his word, with his presence.  Please, let Christ and his word enter your life, blossom and grow.

Jesus tells us that the seed which fell on the path or on the rocky ground or among the thorns bore no fruit.  What kind of ground are we?  What kind of terrain do we want to be?  Maybe sometimes we are like the path: we hear the Lord’s word but it changes nothing in our lives because we let ourselves be numbed by all the superficial voices competing for our attention; or we are like the rocky ground: we receive Jesus with enthusiasm, but we falter and, faced with difficulties, we don’t have the courage to swim against the tide; or we are like the thorny ground: negativity, negative feelings choke the Lord’s word in us (cf. Mt 13:18-22).  But today I am sure that the seed is falling on good soil, that you want to be good soil, not part-time Christians, not “starchy” and superficial, but real.  I am sure that you don’t want to be duped by a false freedom, always at the beck and call of momentary fashions and fads.  I know that you are aiming high, at long-lasting decisions which will make your lives meaningful.  Jesus is capable of letting you do this: he is “the way, and the truth, and the life” (Jn 14:6).  Let’s trust in him.  Let’s make him our guide!

2.         A field is a training ground.  Jesus asks us to follow him for life, he asks us to be his disciples, to “play on his team”.  I think that most of you love sports!  Here in Brazil, as in other countries, football is a national passion.  Now, what do players do when they are asked to join a team?  They have to train, and to train a lot!  The same is true of our lives as the Lord’s disciples.  Saint Paul tells us: “athletes deny themselves all sorts of things; they do this to win a crown of leaves that withers, but we a crown that is imperishable” (1 Cor 9:25).  Jesus offers us something bigger than the World Cup!  He offers us the possibility of a fulfilled and fruitful life; he also offers us a future with him, an endless future, eternal life.  But he asks us to train, “to get in shape”, so that we can face every situation in life undaunted, bearing witness to our faith.  How do we get in shape?  By talking with him: by prayer, which is our daily conversation with God, who always listens to us.  By the sacraments, which make his life grow within us and conform us to Christ.  By loving one another, learning to listen, to understand, to forgive, to be accepting and to help others, everybody, with no one excluded or ostracized.  Dear young people, be true “athletes of Christ”! 

3.         A field is a construction site.  When our heart is good soil which receives the word of God, when “we build up a sweat” in trying to live as Christians, we experience something tremendous: we are never alone, we are part of a family of brothers and sisters, all journeying on the same path: we are part of the Church; indeed, we are building up the Church and we are making history.  Saint Peter tells us that we are living stones, which form a spiritual edifice (cf. 1 Pet 2:5).  Looking at this platform, we see that it is in the shape of a church, built up with stones and bricks.  In the Church of Jesus, we ourselves are the living stones.  Jesus is asking us to build up his Church, but not as a little chapel which holds only a small group of persons.  He asks us to make his living Church so large that it can hold all of humanity, that it can be a home for everyone!  To me, to you, to each of us he says: “Go and make disciples of all nations”.  Tonight, let us answer him: Yes, I too want to be a living stone; together we want to build up the Church of Jesus!  Let us all say together: I want to go forth and build up the Church of Christ!

            In your young hearts, you have a desire to build a better world.  I have been closely following the news reports of the many young people who throughout the world have taken to the streets in order to express their desire for a more just and fraternal society.  But the question remains: Where do we start?  What are the criteria for building a more just society?  Mother Teresa of Calcutta was once asked what needed to change in the Church.  Her answer was: you and I! 

            Dear friends, never forget that you are the field of faith!  You are Christ’s athletes!  You are called to build a more beautiful Church and a better world.  Let us lift our gaze to Our Lady.  Mary helps us to follow Jesus, she gives us the example by her own “yes” to God: “I am the servant of the Lord; let it be done to me as you say” (Lk 1:38).  All together, let us join Mary in saying to God: let it be done to me as you say.  Amen!

WYD – Vigil Service

http://www.bbc.co.uk/news

28வது உலக இளையோர் நாள் நிகழ்வுகளின் மற்றுமொரு முக்கியமான நிகழ்வாக ஜூலை 27 மாலை 7.30 மணியளவில் Copacabana கடற்கரையில் திருவிழிப்புச் சடங்கு இடம்பெற்றது. இருபது இலட்சத்திற்கும் அதிகமான இளையோர் கலந்துகொண்ட இந்நிகழ்வின்போது திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் இளையோருக்கு வழங்கிய உரை:

என் அன்புக்குரிய இளைய நண்பர்களே,

அசிசி நகர் புனித பிரான்சிஸ் அவர்களின் வாழ்வில் நடந்த ஒரு சம்பவத்தை இங்கு தற்போது நினைவுகூர்ந்தோம். சிலுவையின் முன் நின்ற பிரான்சிஸ், இயேசுவின் குரலைக் கேட்டார்: "பிரான்சிஸ், என் இல்லத்தை மீண்டும் கட்டியெழுப்புவாய்." இளையவரான பிரான்சிஸ் அக்கட்டளையை உடனடியாக, தாராள மனதோடு ஏற்றார். எந்த இல்லத்தைக் கட்டியெழுப்புவது என்ற கேள்வி எழுந்தது. கற்களால் ஆன ஒரு கட்டிடத்தை அல்ல, மாறாக, திருஅவையின் வாழ்வைக் கட்டியெழுப்ப வேண்டும் என்பதை பிரான்சிஸ் உணர்ந்தார். கிறிஸ்துவின் முகம், திருஅவையிடம் இன்னும் தெளிவாக ஒளிரும்படி செய்வதே அப்பணி என்பதை அவர் உணர்ந்தார்.

இன்றும் இளையோரே, திருஅவைக்கு நீங்கள் தேவை. இன்றும் கிறிஸ்து உங்களை அழைக்கிறார், தன்னைப் பின் தொடர, திருஅவையின் பணியாளராக மாற. இது எவ்வகையில் சாத்தியம்? நீங்கள் இருக்கும் இடத்திலிருந்தே கிறிஸ்துவின் சீடராக, மறை பணியாளராக வாழ்வது எப்படி என்பதை மூன்று உருவகங்கள் வழியே எண்ணிப் பார்க்கிறேன்: இடம் என்றால், விதைகளைப் பயிரிடும் நிலமாக, பயிற்சிபெறும் விளையாட்டுத் திடலாக, கட்டிடங்கள் எழுப்பப்படும் இடமாக இருக்கலாம்.

1. விதைகளைப் பயிரிடும் நிலம் - இயேசு கூறிய விதை விதைப்பவர் உவமை நாம் அனைவரும் அறிந்ததே. விதைப்பவர் விதைத்த விதைகளில் சில பாதையோரத்தில், பாறை நிலத்தில், முட்புதர்களில் விழுந்து, வளரமுடியாமல் போயின; ஏனையவை, நல்ல நிலத்தில் விழுந்து பலன் தந்தன (காண்க. மத். 13: 1-9). விதை என்பது இறைவனின் வார்த்தை என்று இயேசு விளக்கம் தருகிறார் (காண்க. மத். 13: 18-23).

அன்புள்ள இளையோரே, இந்த நிலம் உங்கள் இதயம், உங்கள் வாழ்வு. உங்கள் வாழ்வில் இயேசு தன் வார்த்தைகள் வழியாக நுழைய விழைகிறார். உங்கள் வாழ்வில் கிறிஸ்துவின் வார்த்தைகள் நுழையவும், மலரவும் அனுமதி தாருங்கள்.

பாதையோரத்தில், பாறை நிலத்தில், முட்புதரில் விழுந்த விதை பலன் தரவில்லை என்று இயேசு சொல்கிறார். நாம் எவ்வகை நிலமாக இருக்கிறோம்? எவ்வகை நிலமாக இருக்க விரும்புகிறோம்? சில வேளைகளில் பாதையோர நிலமாய் இருக்கிறோம். பல்வேறு குரல்கள் நம்மை பல திசைகளிலும் திருப்ப அனுமதிக்கிறோம். சிலவேளைகளில் பாறை நிலமாய் இருக்கிறோம். இறைவார்த்தையைக் கேட்டதும் ஆர்வத்தோடு ஏற்கிறோம்; ஆனால், கடினமானச் சூழல்களில் தடுமாறுகிறோம். அடித்துச் செல்லும் வெள்ளத்திற்கு எதிராக நீந்த நாம் துணிவு கொள்வதில்லை. எதிர்மறையான எண்ணங்களும் உணர்வுகளும் முட்புதர்களாய் நம்மைச் சூழ்ந்து, நாம் மூச்சிழந்துபோக அனுமதிக்கிறோம்.

இன்று, இந்த விதை நல்ல நிலத்தில் விழுகின்றது என்பது என் திண்ணம். நீங்கள் பாதிநேர கிறிஸ்தவர்களாக, மேலோட்டமான கிறிஸ்தவர்களாக இல்லாமல், நல்ல நிலமாக விளங்க விரும்புகிறீர்கள் என்று உறுதியாக அறிவேன். தவறான சுதந்திரத்தைத் தேடித் போகாமல், உயர்ந்த, நீடித்து நிலைக்கும் முடிவுகள் எடுக்க நீங்கள் முயல்கிறீர்கள். இத்தகு இயேசு துணை நிற்கிறார். அவரே நம்மை வழிநடத்த அனுமதிப்போம்!

2. பயிற்சிபெறும் விளையாட்டுத் திடல் - தன் குழவில் இணைந்து விளையாட, தன் சீடராக இருக்க இயேசு உங்களை அழைக்கிறார். உங்களில் பலர் விளையாட்டுக்களை விரும்புபவர்கள் என்று நினைக்கிறேன். பிரேசில் நாட்டில் கால்பந்து ஒரு தேசிய உணர்வு. ஒரு விளையாட்டுக் குழுவில் இணைய விரும்பும் வீரரிடம் என்ன எதிர்பார்க்கிறோம்? அதிகமாகப் பயிற்சி பெறுவதற்கு அவர் தயாராக இருக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம். ஆண்டவரின் சீடராக இருப்பதற்கும் இதேத் தேவை உள்ளது. புனித பவுல் அடியார் நம்மிடம் சொல்வது இதுதான்: பந்தயத்தில் போட்டியிடுவோர் யாவரும் அழிவுறும் வெற்றி வாகை சூடுவதற்காகத் தன்னடக்கப் பயிற்சிகளில் ஈடுபடுவர். நாமோ அழிவற்ற வெற்றி வாகை சூடுவதற்காக இப்படிச் செய்கிறோம். (1 கொரி. 9: 25)

உலகக் கால்பந்து கோப்பையைவிட உயர்ந்ததொன்றை இயேசு நமக்குத்தர விழைகிறார். நிறைவான, பலன்கள் மிகுந்த வாழ்வை, எதிர்காலத்தை இயேசு தருகிறார். அவர் தரும் வாழ்வு முடிவற்றது. அந்த வாழ்வைப் பெற நாம் பயிற்சிபெற்று நம்மைத் தகுதி உடையவர்களாக மாற்றும்படி இயேசு கேட்கிறார். வாழ்வின் எந்தச் சூழலிலும் மனம் தளராது, நம்பிக்கைக்குச் சாட்சியாக வாழ இயேசு அழைக்கிறார். நம்மையே தகுதி உடையவராக மாற்றுவது எப்படி? அவருடன் செபத்தில் இணைவதன் மூலம்... திருவருட் சாதனங்களைப் பெறுவதன் மூலம்... ஒருவரை ஒருவர் அன்புகூர்ந்து, மன்னித்து, ஏற்று, உதவி செய்து வாழ்வதன் மூலம்... அன்புள்ள இளையோரே, கிறிஸ்துவின் உண்மையான விளையாட்டு வீரர்களாக வாழுங்கள்!

3. கட்டிடம் எழுப்பப்படும் இடம் - கிறிஸ்துவின் திருஅவையில் நாம் அனைவரும் உயிருள்ள கற்கள் (காண்க. 1 பேதுரு 2:5) இயேசு இந்தத் திருஅவையைக் கட்டியெழுப்பச் சொல்கிறார். ஒருசிலர் மட்டுமே அமரக்கூடிய ஒரு சிற்றாலயமாக அல்ல, மாறாக, மனித சமுதாயம் அனைத்தையும் வரவேற்கும் ஓர் இல்லமாக அமையும் பெரியதோர் ஆலயத்தை எழுப்பச் சொல்கிறார்.

உயர்ந்ததோர் உலகைக் கட்டியெழுப்பும் ஆசை உங்கள் அனைவரிடமும் உள்ளது. நீதியான, அன்பான சமுதாயம் உருவாகவேண்டும் என்ற ஆவலில், உலகின் பல பகுதிகளிலும் இளையோர் தெருக்களுக்கு வந்துள்ள செய்திகளை நான் ஒவ்வொரு நாளும் கூர்ந்து கவனித்து வருகிறேன். இத்தகைய சமுதாயம் அமைய எங்கிருந்து ஆரம்பிப்பது என்ற கேள்வி எழுகிறது. நீதி நிறைந்த சமுதாயம் அமைய எது அளவுகோல்? திருஅவையைப் பொருத்தவரை எது மாறவேண்டும் என்று ஒரு முறை அன்னை தெரேசா அவர்களிடம் கேள்வி கேட்டபோது, அன்னை சொன்ன பதில்: நீங்களும், நானும்!

அன்பு நண்பர்களே, நீங்களே விசுவாசத்தின் விளைநிலம்! நீங்களே கிறிஸ்துவின் அணியில் உள்ள விளையாட்டு வீரர்கள்! இன்னும் அழகியதொரு திருஅவையை, உயர்ந்ததோர் உலகை உருவாக்க நீங்கள் அழைக்கப்பட்டிருக்கிறீர்கள்!

நமது பார்வையை அன்னை மரியாவை நோக்கித் திருப்புவோம்! இறைவனுக்கு 'ஆம்' என்றுரைத்த அவர், இயேசுவைப் பின்தொடர நமக்கு ஒரு சிறந்த வழிகாட்டியாக இருக்கிறார். “நான் ஆண்டவரின் அடிமை; உம்சொற்படியே எனக்கு நிகழட்டும்.” (லூக்கா 1: 38) மரியாவுடன் இணைந்து நாமும் சொல்வோம்: "உம் சொற்படியே எனக்கு நிகழட்டும்!" ஆமென்.

World Youth Day, Rio – Pope’s Talk at the end of the Way of the Cross உலக இளையோர் நாள் – சிலுவைப்பாதை உரை

WYD Rio 2013 - Way of the Cross

LUCA ZENNARO/AFP/Getty Images

http://blogs.spectator.co.uk

Pope Francis has made a huge impression with his first foreign trip. He participated in the 28^th World Youth Day held in Rio de Janeiro, Brazil. His talks to the youth have been very simple, straightforward and appealing. Here is the talk he gave at the end of the Way of the Cross held on Copacabana beach on Friday, July 26^th:

Dear Young Friends, 

            We have come here today to accompany Jesus on his journey of sorrow and love, the Way of the Cross, which is one of the most intense moments of World Youth Day.  At the end of the Holy Year of Redemption, Blessed John Paul II chose to entrust the Cross to you, young people, asking you “to carry it throughout the world as a symbol of Christ’s love for humanity, and announce to everyone that only in the death and resurrection of Christ can we find salvation and redemption” (Address to Young People, 22 April 1984).  Since then, the World Youth Day Cross has travelled to every continent and through a variety of human situations.  It is, as it were, almost “steeped” in the life experiences of the countless young people who have seen it and carried it.  No one can approach and touch the Cross of Jesus without leaving something of himself or herself there, and without bringing something of the Cross of Jesus into his or her own life.  I have three questions that I hope will echo in your hearts this evening as you walk beside Jesus: What have you left on the Cross, dear young people of Brazil, during these two years that it has been crisscrossing your great country?  What has the Cross of Jesus left for you, in each one of you?  Finally, what does this Cross teach us?

1.         According to an ancient Roman tradition, while fleeing the city during the persecutions of Nero, Saint Peter saw Jesus who was travelling in the opposite direction, that is, toward the city, and asked him in amazement: “Lord, where are you going?”  Jesus’ response was: “I am going to Rome to be crucified again.”  At that moment, Peter understood that he had to follow the Lord with courage, to the very end.  But he also realized that he would never be alone on the journey; Jesus, who had loved him even unto death on the Cross, would always be with him.  Jesus, with his Cross, walks with us and takes upon himself our fears, our problems, and our sufferings, even those which are deepest and most painful.  With the Cross, Jesus unites himself to the silence of the victims of violence, those who can no longer cry out, especially the innocent and the defenceless; with the Cross, he is united to families in trouble, those who mourn the loss of their children, or who suffer when they see them fall victim to false paradises, such as that offered by drugs.  On the Cross, Jesus is united with every person who suffers from hunger in a world where tons of food are thrown out each day; on the Cross, Jesus is united with those who are persecuted for their religion, for their beliefs or simply for the colour of their skin; on the Cross, Jesus is united with so many young people who have lost faith in political institutions, because they see in them only selfishness and corruption; he unites himself with those young people who have lost faith in the Church, or even in God because of the counter-witness of Christians and ministers of the Gospel.  The Cross of Christ bears the suffering and the sin of mankind, including our own.  Jesus accepts all this with open arms, bearing on his shoulders our crosses and saying to us: “Have courage!  You do not carry your cross alone!  I carry it with you.  I have overcome death and I have come to give you hope, to give you life” (cf. Jn 3:16).

2.         And so we can answer the second question: What has the Cross given to those who have gazed upon it or touched it?  What has it left in each one of us?  It gives us a treasure that no one else can give: the certainty of the unshakable love which God has for us. A love so great that it enters into our sin and forgives it, enters into our suffering and gives us the strength to bear it.  It is a love which enters into death to conquer it and to save us.  The Cross of Christ contains all the love of God, his immeasurable mercy.  This is a love in which we can place all our trust, in which we can believe.  Dear young people, let us entrust ourselves to Jesus, let us give ourselves over entirely to him (cf. Lumen Fidei, 16)!  Only in Christ crucified and risen can we find salvation and redemption.  With him, evil, suffering, and death do not have the last word, because he gives us hope and life: he has transformed the Cross from an instrument of hate, defeat and death into a sign of love, victory and life.

           The first name given to Brazil was “The Land of the Holy Cross”.  The Cross of Christ was planted five centuries ago not only on the shores of this country, but also in the history, the hearts and the lives of the people of Brazil and elsewhere.  The suffering Christ is keenly felt here, as one of us who shares our journey even to the end.  There is no cross, big or small, in our life which the Lord does not share with us.

3.         But the Cross of Christ invites us also to allow ourselves to be smitten by his love, teaching us always to always look upon others with mercy and tenderness, especially those who suffer, who are in need of help, who need a word or a concrete action which requires us to step outside ourselves to meet them and to extend a hand to them.  How many people were with Jesus on the way to Calvary: Pilate, Simon of Cyrene, Mary, the women…  Sometimes we can be like Pilate, who did not have the courage to go against the tide to save Jesus’ life, and instead washed his hands.  Dear friends, the Cross of Christ teaches us to be like Simon of Cyrene, who helped Jesus to carry that heavy wood; it teaches us to be like Mary and the other women, who were not afraid to accompany Jesus all the way to the end, with love and tenderness.  And you?  Who are you like?  Like Pilate?  Like Simon?  Like Mary?

         Dear friends, let us bring to Christ’s Cross our joys, our sufferings and our failures.  There we will find a Heart that is open to us and understands us, forgives us, loves us and calls us to bear this love in our lives, to love each person, each brother and sister, with the same love.  Amen!

ஜூலை 26, இவ்வெள்ளி மாலை 6 மணியளவில் Copacabana கடற்கரையில் இடம்பெற்ற சிலுவைப்பாதை பக்தி முயற்சியின் இறுதியில் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் வழங்கிய உரை:

என் அன்புக்குரிய இளைய நண்பர்களே,

இயேசுவின் அன்பிலும், துன்பத்திலும் உடன் செல்ல இங்கு வந்துள்ளோம். உலக இளையோர் நாள் நிகழ்வுகளின் உணர்வுமிக்கத் தருணங்களில் ஒன்று, சிலுவைப்பாதை. முத்திப்பேறு பெற்ற திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான்பால் அவர்கள், (1983-84ம் ஆண்டுகளில் கொண்டாடப்பட்ட) மீட்பின் புனித ஆண்டிற்கென உருவாக்கப்பட்ட சிலுவையை இளையோரிடம் ஒப்படைத்தார். அப்போது, அவர் உங்களிடம் கேட்டுக்கொண்டது இதுதான்: "கிறிஸ்து மனிதர்கள் மீது கொண்ட அன்புக்கு அடையாளமாக விளங்கும் சிலுவையை உலகெங்கும் ஏந்திச் செல்லுங்கள். கிறிஸ்துவின் மரணம், உயிர்ப்பின் வழியாக மட்டுமே மீட்பை நாம் காணமுடியும் என்பதை உலகிற்கு அறிவியுங்கள்" (ஏப்ரல் 22,1984). அன்றிலிருந்து, உலக இளையோர் நாள் சிலுவை உலகின் அனைத்து கண்டங்களுக்கும், பல்வேறுச் சூழல்களில் பயணம் செய்துள்ளது. இதனைச் சுமந்து சென்ற, அல்லது இதனைக் கண்ணுற்ற இளையோரின் வாழ்வு அனுபவங்கள் பலவற்றில் இந்தச் சிலுவை தோய்ந்துள்ளது.

இயேசுவின் சிலுவையை அணுகி, அதனைத் தொடுவோர் ஒவ்வொருவரும் தன்னிடம் உள்ளதில் ஏதோ ஒன்றை அங்கு விட்டுவிடுகின்றார்; அச்சிலுவையில் இருந்து ஏதோ ஒன்றைப் பெறுகின்றார். நீங்கள் இயேசுவுடன் இணைந்து நடக்கும்போது, உங்களிடம் இம்மாலையில் மூன்று கேள்விகளை முன்வைக்கிறேன்: கடந்த ஈராண்டுகள் பிரேசில் நாட்டின் பல பகுதிகளுக்கும் இச்சிலுவையை ஏந்திச் சென்ற இளையோரே, நீங்கள் இச்சிலுவையின் மீது விட்டுச் சென்றவை எவை? கிறிஸ்துவின் சிலுவை உங்கள் ஒவ்வொரிடமும் எதைக் கொடுத்துள்ளது? இறுதியாக, இச்சிலுவை நமக்குக் கற்றுத்தருவது என்ன?

1. உரோமையப் பாரம்பரியத்தின்படி, நீரோ மன்னரின் கொடுமைகளுக்குப் பயந்து, புனித பேதுரு உரோம் நகரைவிட்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது, இயேசு அவருக்கு எதிரான திசையில் செல்வதை பேதுரு பார்த்தார். அவர் இயேசுவிடம், "ஆண்டவரே, நீர் எங்கு செல்கிறீர்?" என்று கேட்க, இயேசு அவருக்கு மறுமொழியாக, "நான் உரோம் நகரில் மீண்டும் அறையப்படுவதற்குச் செல்கிறேன்" என்று சொன்னார். ஆண்டவரைத் தொடர்வதில் இறுதிவரை உறுதியாக இருக்கவேண்டும் என்பதை புனித பேதுரு அத்தருணத்தில் உணர்ந்தார். அப்பயணத்தில் தான் தனித்து விடப்படப் போவதில்லை, இயேசு தன்னுடன் இருப்பார் என்பதையும் அவர் உணர்ந்தார்.

தன் சிலுவையைச் சுமந்து, நம்முடன் துணைவரும் இயேசு, நம் மனதின் ஆழத்தில் புதைந்துள்ள அச்சங்கள், பிரச்சனைகள், துன்பங்கள் அனைத்தையும் தன் தோள்மீது சுமந்து, நம்முடன் நடக்கிறார். குரல் எழுப்ப முடியாதவாறு மௌனமாக்கப்பட்டு, வன்முறைகளுக்கு உள்ளாகும் அப்பாவி மனிதர்களுடன் இயேசு தன் சிலுவையுடன் ஒன்றிக்கிறார். தங்கள் குழந்தைகளை இழந்து தவிக்கும் குடும்பங்களுடன் இணைகிறார். இவ்வாண்டின் துவக்கத்தில், (பிரேசில்  நாட்டின் தெற்குப் பகுதியில் அமைந்துள்ள) Santa Mariaவில் (இரவு விடுதி ஒன்றில் ஏற்பட்ட தீவிபத்தில்) உயிரிழந்த 242 பேரை நினைவு கூருகிறோம். அவர்களுக்காக இறைவனிடம் வேண்டிக்கொள்வோம். போதைப் பொருள் போன்ற செயற்கையான விண்ணகங்களை நம்பி துன்புறுவோருடன் இயேசு தன் சிலுவை வழியாக இணைகிறார். ஒவ்வொரு நாளும் பெருமளவில் குப்பைகளில் உணவு கொட்டப்படும் இவ்வுலகில், பசியால் வாடும் ஒவ்வொருவருடனும் சிலுவையில் அறையப்பட்டுள்ள இயேசு இணைகிறார். தங்கள் மதத்திற்காக, நம்பும் கொள்கைகளுக்காக, அல்லது தங்கள் தோல் நிறத்திற்காக துன்புறுத்தப்படுவோருடன் சிலுவையில் அறையப்பட்டுள்ள இயேசு இணைகிறார். தன்னலத்தையும், ஊழலையும் மட்டுமே காண்பதால், அரசியல் அமைப்புக்களில் நம்பிக்கை இழந்துள்ள இளையோருடன் இயேசு இணைகிறார். கிறிஸ்தவர்களிடமும், நற்செய்திப் பணியாளர்களிடமும் காணப்படும் எதிர் சாட்சிய வாழ்வைக் கண்டு, திருஅவை மீதும், ஏன்? கடவுளின் மீதும் நம்பிக்கை இழந்துள்ள இளையோருடன் இயேசு இணைகிறார்.

நம்முடைய பாவங்களையும் சேர்த்து, மனிதகுலத்தின் பாவத்தையும், துயரத்தையும் கிறிஸ்துவின் சிலுவை தாங்குகிறது. விரிந்த தன் கரங்களுடன் இவை அனைத்தையும் ஏற்றுக்கொண்டு, நம்மிடம் இயேசு சொல்கிறார்: "துணிவு கொள்ளுங்கள்! உங்கள் சிலுவையை நீங்கள் தனியே சுமப்பதில்லை! நானும் உடன் சுமக்கிறேன். நான் சாவை வென்றுவிட்டேன். உங்களுக்கு நம்பிக்கையையும், வாழ்வையும் தர நான் வந்துள்ளேன்" (காண்க. யோவான் 3:16)

2. எனவே, நாம் இரண்டாவது கேள்விக்கு பதில் சொல்ல முடியும். சிலுவையை நோக்கிப் பார்த்து, அதைத் தொட்டதால் நாம் எதைப் பெற்றுக்கொண்டோம்? சிலுவை நம் ஒவ்வொருவரிடமும் எதைக் கொடுத்துள்ளது? வேறு யாரும் தரமுடியாத அரிய கருவூலத்தை, சிலுவை நமக்குத் தரமுடியும். நம் ஒவ்வொருவர் மீதும் இறைவன் கொண்டுள்ள அசைக்கமுடியாத அன்பு அது. நம் பாவங்களுக்குள் நுழைந்து மன்னிக்கவும், நம் துயரங்களுக்குள் நுழைந்து, அவற்றைத் தாங்கும் வலிமையை நமக்குத் தரவும் சக்தி வாய்ந்தது இவ்வன்பு. சாவினுள் நுழைந்து வாழ்வு தருவது இவ்வன்பு. இறைவனின் அளவற்ற கருணை அனைத்தையும் தாங்கி நிற்பது கிறிஸ்துவின் சிலுவை. இந்த அன்பை நாம் முழுமையாக நம்பமுடியும்.

என் அன்புக்குரிய இளையோரே, இயேசுவிடம் நம்மை முழுமையாக ஒப்படைப்போம் (காண்க - Lumen Fidei - விசுவாச ஒளி 16). அறையப்பட்டு, உயிர்த்த கிறிஸ்துவில் மட்டுமே நமது மீட்பைக் கண்டடைய முடியும். அவருடன் இருக்கும்போது, தீமை, துன்பம், சாவு ஆகியவற்றிற்கு இறுதி வெற்றி இல்லை. வெறுப்பு, தோல்வி, சாவு ஆகியவற்றின் அடையாளமாக விளங்கிய சிலுவையை அன்பு, வெற்றி, வாழ்வு ஆகியவற்றின் அடையாளமாக கிறிஸ்து மாற்றிவிட்டார்.

'திருச்சிலுவையின் நாடு' என்பதே பிரேசில் நாட்டுக்கு வழங்கப்பட்ட முதல் பெயர். ஐந்து நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர், சிலுவை, இந்நாட்டின் மண்ணில் மட்டும் ஊன்றப்படவில்லை, மாறாக, மக்களின் வாழ்விலும், மனங்களிலும், இந்நாட்டு வரலாற்றிலும் சிலுவை ஊன்றப்பட்டது. கிறிஸ்துவின் துன்பம் நமது பயணத்தின் இறுதிவரை துணைவரும் என்பது இந்நாட்டில் ஆழமாக உணரப்படுகிறது. சிறிதோ, பெரிதோ... ஆண்டவர் பங்கேற்காத சிலுவைகள் நம் வாழ்வில் இல்லை.

3. இறை அன்பினால் ஆட்கொள்ளப்படுவதற்கு நாம் அனுமதி தர வேண்டும் என்ற அழைப்பை கிறிஸ்துவின் சிலுவை நமக்கு விடுக்கிறது. துன்புறுவோரை கனிவுடன் கண்ணோக்கி, அவர்களை ஊக்கப்படுத்தும் வார்த்தையை, செயலைக் காட்டும்படி நம்மை அழைக்கிறது. நாம், நமது என்ற எல்லையைத் தாண்டி, பிறருக்கு உதவிக்கரம் நீட்ட நம்மைத் தூண்டுகிறது.

கல்வாரி நோக்கி இயேசு சென்றபோது, எத்தனை பேர் அவருடன் இருந்தனர்? பிலாத்து, சீரேன் ஊரைச் சேர்ந்த சீமோன், மரியா, பெண்கள்... கூட்டத்திற்கு எதிராகச் சென்று, இயேசுவின் வாழ்வைக் காப்பதற்குப் பதில், கைகளைக் கழுவிய பிலாத்துவைப் போல் சிலசமயங்களில் நாம் இருக்க முடியும்.

அன்பு நண்பர்களே, இயேசுவின் சிலுவையைச் சுமக்க உதவி செய்த சீரேன் ஊர்  சீமோனைப் போல நாம் இருக்கவேண்டும் என்று கிறிஸ்துவின் சிலுவை கற்றுத் தருகிறது. கிறிஸ்துவுடன் இறுதிவரை துணிவோடு சென்ற மரியாவைப் போல், மற்ற பெண்களைப் போல் நாம் இருக்கவேண்டும் என்று கற்றுத் தருகிறது. நீங்கள் யாரைப் போல் இருக்கிறீர்கள்? பிலாத்துவைப் போலவா? சீரேன் ஊர் சீமோனைப் போலவா? மரியாவைப் போலவா? இதோ, இயேசு உங்களை நோக்கிக் கேட்கிறார்: எனது சிலுவையைச் சுமக்க உதவி செய்கிறீர்களா? உங்கள் இளைமைச் சக்தியனைத்தையும் திரட்டி, என்ன பதில் சொல்லப் போகிறீர்கள்?

அன்பு நண்பர்களே,

கிறிஸ்துவின் சிலுவைக்கு நமது மகிழ்வுகள், துன்பங்கள், தோல்விகள் அனைத்தையும் கொணர்வோம். அங்கு ஓர் இதயத்தைக் காண்போம்... நமக்காகத் திறந்திருக்கும் இதயம் அது. நம்மைப் புரிந்துகொண்ட, மன்னிக்கும், அன்புகூரும் இதயம் அது. இந்த அன்பினை நமது சகோதர சகோதரிகளுக்கு வழங்குவோம்.

Lessons in hospitality விருந்தோம்பல் பாடங்கள்

Jesus-Mary-and-Martha

http://monkeysinmybag.files.wordpress.com/2012/03/jesus-mary-and-martha.jpg

During my priestly formation as well as after Ordination, I have been showered with gifts from people. One of those gifts is the welcome I have felt in families I knew as well as families I knew not. Just because I was a ‘Brother’ or a ‘Father’ I was treated as a welcome guest.

I have enjoyed sumptuous and delicious meals offered by both the rich and the poor. The Readings of this Sunday (Gen. 18: 1-10 and Luke 10: 38-42) prompts me to recall some of those dinners offered. I know it is not fair to compare those dinners. But I wish to place these dinners side by side just to make a point…

In some of the more elegant, rich dinners I have been invited to, the conversation – sometimes – tended to revolve around the costly drinks or a particular costly dish served! Thinking of those dinners today, I raise this question: Who or what stole the limelight – the invited guests or the dinner served?

As a contrast, I can also think of some of the meals I have shared with middle-class or poor families. When I had returned from those dinners, sometimes I could not even recollect what I ate there. But, I was feeling a sense of fulfilment, having spent quality time with the family members. I also know how some of them had taken efforts to find out what I like and what food does not agree with me etc. Thus I was made to feel that I was a very important person to the family.  

Dinner or the Guest… what or who takes the precedence? This is the question addressed in today’s Gospel. Jesus is the guest in the house of Martha and Mary. To Martha Jesus was important; but, the dinner to be served to him was also equally, if not more, important. To Mary, Jesus was important… Period! Jesus seems to approve of the choice made by Mary. “Mary has chosen the good portion, which shall not be taken from her.” (Luke 10: 42)

Two years back I met a Jesuit priest from the U.S. When I told him that I was from India and from the south, his face lit up. He recollected the welcome he experienced in Tamil Nadu. For many Europeans and Americans a visit to India leaves them with pleasant memories of our hospitality. As Indians, we feel truly proud about our hospitality.

‘Atithi Devo Bhava’ in Sanskrit means "Guest is God". Although the ‘Incredible India’ campaign of the Ministry of Tourism, Government of India, has used this phrase for commercial purposes, the original implication of this famous phrase remains intact in most parts of India. For most Indians, the guest deserves attention and respect as does God. The idea of God coming in the form of a guest is the core of today’s reading from Genesis 18: 1-10.

Comparisons are odious, especially when you compare a story like that of Abraham entertaining total strangers, with something that happens to us today. Not practical. I understand this. Still, I would like to compare, rather contrast, this story with one of my personal experiences. About twenty years back when I was in a famous city in the U.S., I went to meet a family known to me. When I reached their apartment, I rang the calling bell. (Mobiles were not popular, those days…) There was the usual “who’s this?” voice. When I confirmed my identity, the door clicked open. They lived on the eighth floor. When I reached their door, once again there was an enquiry from behind closed doors and then my host had to open (believe me) around three doors to let me in. I just wondered whether a life like this was worth all the efforts taken by the couple to reach the US. I told them that they were living in a glorified prison. Well, such glorified prisons are in vogue in India today. With home security devices multiplying year after year, the idea of letting a stranger into one’s house is becoming more of a stranger-than-fiction episode.

The episode of Abraham is really very strange, but it is also the ideal proposed in the Indian tradition. Abraham goes out of the way to entertain guests as if it was his main purpose in life. Abraham invites the guests in and then begins preparing the dinner. Strange again. I am reminded of many houses where after the arrival of the unannounced guest, the host rises to the occasion and plays the perfect host. I have known middle class or poor families where the guest is provided the best while those at home do not even have decent meals. I have experienced this so often as a priest. What do they gain treating me this way? This is a ‘commercial’ question. The answer to this question would be the beaming smiles on their faces. No commerce, no strings… simply a demonstration of deep love for the guest.

In contrast to this show of affection, I am also thinking of instances where someone holds a party just to show off. A wedding that took place in 2004 is, probably, still the costliest wedding on earth. It is rumoured that anywhere between 60 to 70 million dollars were spent on this wedding. This works out to be 270 to 300 crores of rupees – enough to feed 30 crores of poor people for a day. Probably the food that was wasted that day could have easily fed around 10 crores. (For those who may not understand the term crore, 1 crore = 10 millions) The number of guests invited for the wedding did not exceed 1000. Scandalous, indeed. But the greatest scandal is that this person is an Indian!

Let us get back to Abraham. The reason for him to provide food for his guests was quite simple: “Let me get you something to eat, so you can be refreshed and then go on your way—now that you have come to your servant." (Gen. 18: 5) Nothing in return. Of course, Abraham was blessed with a child. But, that was a later surprise. His primary purpose was simple – eat something, get refreshed so that you may be able to travel better.

Can life be so simple, without expectations, without calculations? Don’t ask me. I don’t have answers to this question. But, I know of people who have treated me like this… without expecting anything from me. So, I guess it is possible.

The ideal of India – ‘Atithi Devo Bhava’ – as practised by Abraham, is expressed in similar yet different ways by Thiruvalluvar and the author of the Letter to the Hebrews.

He who treats guests well, and awaits more guests will become an honoured guest among angels. (Thirukkural 86)

Keep on loving each other as brothers. Do not forget to entertain strangers, for by so doing some people have entertained angels without knowing it.

(Hebrews 13: 1-2)

Either we entertain angels in our homes and receive their blessings. Or, we become angels entertaining those who are in great need.

Our closing thoughts are on the World Youth Day which begins in Rio de Janeiro on Tuesday. We pray that the First Trip of Pope Francis goes well without any hitch. We also pray that this World Youth Day which has attracted thousands of youth from across the globe will be an occasion where the youth feel accepted as welcome guests in the present day world as well as accept the human family as guests, especially the poor and the needy who feel unwelcome wherever they go!

அருள் பணியாளருக்கென நான் பயிற்சி பெற்றுவந்த ஆண்டுகளிலும், அருள் பணியாளராகத் திருநிலைப்படுத்தப்பட்டப் பின்னரும் மக்கள் எனக்களித்துள்ள கொடைகள் பல. அவற்றில் இன்று நான் சிறப்பாக எண்ணிப்பார்க்க விழைவது... எனக்கு அறிமுகமான, அறிமுகம் இல்லாத இல்லங்களில் எனக்குக் கிடைத்த வரவேற்பும், விருந்தும்.

விருந்தோம்பலைப் பற்றி இன்று நாம் எண்ணிப்பார்க்க இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் (தொடக்க நூல் 18: 1-10; லூக்கா 10: 38-42) வாய்ப்பை உருவாக்கித் தந்துள்ளன. எனக்குக் கிடைத்த பல்வேறு விருந்து அனுபவங்களையும், இன்றைய நற்செய்தியையும் இணைத்துப் பார்க்கும்போது, ஒரு சில எண்ணங்கள் மனதில் எழுகின்றன. வசதிகள் நிறைந்த செல்வந்தர்கள், நடுத்தர வருமானம் உள்ளவர்கள், வசதிகள் குறைந்த வறியோர் என்று, சமுதாயத்தின் பல நிலைகளில் இருந்தவர்களின் இல்லங்களில் விருந்துண்ணும் வாய்ப்பு எனக்குக் கிடைத்தது. ஒப்புமைப்படுத்துவது நல்லதல்ல என்பதை நான் அறிவேன். இருந்தாலும், செல்வம் மிகுந்தோர் படைத்த ஒரு சில விருந்துகளையும், வறியோர் இல்லங்களில் நான் உண்ட உணவையும் இணைத்துச் சிந்திக்காமல் இருக்கமுடியவில்லை.

தரமான, பல வகையான உணவு வகைகள் பரிமாறப்பட்ட விருந்துகளில், ஒரு சில வேளைகளில், அந்த விருந்தில் பரிமாறப்பட்ட விலையுயர்ந்த பானங்களைப் பற்றியும், ஒரு சில உணவு வகைகளுக்கு ஆன செலவுகள் பற்றியும் பேச்சுக்கள் எழுந்துள்ளன. இத்தகைய விருந்திலிருந்து திரும்பிய பிறகு எனக்குள் ஒரு கேள்வி எழுந்ததுண்டு. இன்று நான் கலந்து கொண்ட விருந்தில், விருந்தினர் முக்கியத்துவம் பெற்றனரா, அல்லது, விருந்து முக்கியத்துவம் பெற்றதா என்பதுதான் அந்தக் கேள்வி.

வசதிகள் அதிகமில்லாதவர்கள் இல்லங்களில் விருந்துண்டு வந்தபின்னர், அங்கு என்ன சாப்பிட்டேன் என்பதுகூட நினைவில் இருக்காது. ஆனால், அவர்களுடன் செலவழித்த நேரம் மனதிற்கு நிறைவைத் தந்துள்ளது. ஒரு சில இல்லங்களில், நான் அங்கு செல்வதற்கு முன்னரே எனக்கு என்ன வகையான உணவு பிடிக்கும் அல்லது ஒத்துப்போகும் என்பதை நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் அறிந்துகொள்ளவும், அந்த உணவைத் தயாரிக்கவும் அவர்கள் எடுத்துக்கொண்ட அக்கறை என்னை நெகிழ வைத்துள்ளது. இவ்வில்லங்களில் விருந்தைவிட, விருந்தினர் முதன்மை இடம் பெறுவதை நான் உணர்ந்திருக்கிறேன்.

விருந்து முக்கியமா, விருந்தினர் முக்கியமா என்ற கேள்விக்கு பதில் தருவதுபோல் அமைந்துள்ளது இன்றைய நற்செய்தி (லூக்கா 10: 38-42). விருந்தினராக வந்திருந்த இயேசுவுக்கு வகை, வகையாக உணவு தயாரிப்பதில் முனைப்புடன் இருந்தார் மார்த்தா. அவருக்கு இயேசு முக்கியம்தான். ஆயினும், அவருக்குக் கொடுக்கவிருக்கும் விருந்து, மார்த்தாவின் எண்ணங்களை அதிகம் நிறைத்திருந்தது. மரியாவுக்கோ இயேசு முக்கியமாகிப் போனார். விருந்தா, விருந்தினரா... எது முக்கியம் என்ற கேள்விக்கு இயேசு தரும் பதில்: "மரியாவோ நல்ல பங்கைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டாள்; அது அவளிடமிருந்து எடுக்கப்படாது" (லூக்கா 10: 42)

நற்செய்தி சொல்லித் தரும் பாடங்களைப் போலவே, தொடக்க நூலில் நாம் வாசிக்கும் நிகழ்வும் (தொடக்க நூல் 18: 1-10) விருந்தோம்பலைப் பற்றி பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றது. "பகலில் வெப்பம் மிகுந்த நேரத்தில்"... என்று இந்த வாசகம் ஆரம்பமாகிறது. உலகின் பல பகுதிகளை, கோடை வெயில் சுட்டெரித்துச் சென்றிருக்கலாம். அல்லது இன்னும் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருக்கலாம். வெப்பம் மிகுதியாகும்போது, மனமும், உடலும் சோர்ந்துபோகும். ஒருவேளை, ஆபிரகாம், அப்படி ஒரு சோர்வுடன் தன் கூடார வாயிலில் அமர்ந்திருந்த நேரத்தில், மூன்று பேர் அவர் முன் நின்றனர். முன்பின் அறிமுகம் இல்லாத மூவர்... வழி தவறி வந்திருக்கலாம், வழி கேட்க வந்திருக்கலாம். இப்படி, நேரம், காலம் தெரியாமல் வருபவர்களை விரைவில் அனுப்பிவிடுவதில் நாம் கவனம் செலுத்துவோம். அதற்குப் பதில், ஆபிரகாம் செய்தது வியப்பான செயல். அங்கு நடந்ததைத் தொடக்க நூல் இவ்விதம் விவரிக்கின்றது:

தொடக்க நூல் 18 : 1-5

பகலில் வெப்பம் மிகுந்த நேரத்தில் ஆபிரகாம் தம் கூடார வாயிலில் அமர்ந்திருக்கையில், கண்களை உயர்த்திப் பார்த்தார்: மூன்று மனிதர் தம் அருகில் நிற்கக் கண்டார். அவர்களைக் கண்டவுடன் அவர்களைச் சந்திக்கக் கூடார வாயிலைவிட்டு ஓடினார். அவர்கள்முன் தரைமட்டும் தாழ்ந்து வணங்கி, அவர்களை நோக்கி, “என் தலைவரே... நீர் உம் அடியானை விட்டுக் கடந்து போகாதிருப்பீராக! இதோ விரைவில் கொஞ்சம் தண்ணீர் கொண்டுவரட்டும். உங்கள் கால்களைக் கழுவியபின், இம் மரத்தடியில் இளைப்பாறுங்கள். கொஞ்சம் உணவு கொண்டுவருகிறேன். நீங்கள் புத்துணர்வு பெற்றபின், பயணத்தைத் தொடருங்கள்...” என்றார்.

ஆபிரகாம் காலத்துக் கதை இது. நம் காலத்து கதை வேறு. ஆபிரகாம் வாழ்ந்த காலத்தையும், நாம் வாழும் இந்தக் காலத்தையும் ஒப்பிடுவது தவறு என்பது எனக்குத் தெரிகிறது. ஆனாலும், அன்று, அங்கு நடந்தது இன்றைய நம் சூழலுக்குத் தேவைப்படும் ஒரு சில பாடங்களையாவது சொல்லித்தரும் என்பதை நாம் மறக்கக்கூடாது. மறுக்கக்கூடாது. முதலில்... முன்பின் தெரியாதவர்களை வீட்டுக்குள் வரவழைத்து, விருந்து கொடுப்பதைப்பற்றிச் சிந்திக்கலாம்.

பெரு நகரங்களில் வாழ்பவர்களாக நாம் இருந்தால், வீட்டின் அழைப்பு மணி அடித்ததும், கதவைத் திறப்பதற்கு முன், ஒரு துளைவழியே வெளியில் இருப்பவரைப் பார்ப்போம். கொஞ்சம் அறிமுகமானவர் போல் தெரிந்தால், சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்ட கதவை, அந்த சங்கிலி அனுமதிக்கும் அளவுக்குத் திறப்போம். வெளியில் இருப்பவர் வீட்டுக்குள் வரலாமா வேண்டாமா என்ற தீர்மானத்தை அந்தச் சிறு இடைவெளியில் எடுப்போம். ஒருவரை வீட்டுக்குள் அனுமதிப்பதற்கே இத்தனை தயக்கம் இருக்கும் நம் சூழ்நிலையில், அவருக்கு விருந்துபடைப்பது என்பது எட்டாத கனவுதான்! விருந்தோம்பல் என்பது கற்பனையாய், கனவாய் மாறிவருவது உண்மையிலேயே நம் தலைமுறை சந்தித்துவரும் பெரும் இழப்புதான்.

ஆபிரகாம் கதைக்கு மீண்டும் வருவோம். வழியோடு சென்றவர்களை, வலியச் சென்று அழைத்து வந்து விருந்து படைக்கிறார் ஆபிரகாம். அதுவும், வீட்டில் எதுவும் தயாராக இல்லாமல் இருக்கும்போது இப்படிப்பட்ட ஒரு விருந்து. விருந்தினர்கள் வீட்டுக்கு வந்த பிறகுதான் ஏற்பாடுகளே நடக்கின்றன. ஓர் எளிய, அல்லது, நடுத்தர குடும்பத்தில் நடக்கும் ஒரு காட்சி நம் கண் முன் விரிகிறது.

தனக்கோ, தன் குடும்பத்திற்கோ நல்ல உணவு இல்லாதபோதும், விருந்தினர் என்று வரும்போது, அவர்களுக்கு நல்ல உணவைப் பரிமாறுபவர்களை நாம் சந்தித்திருக்கிறோம். தங்கள் செல்வத்தைப் பறைசாற்றச் செய்யப்படும் முயற்சி அல்ல இது. தங்கள் அன்பை, பாசத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுவதே இந்த முயற்சி. நம் வீடுகளில் அடிக்கடி இப்படி நடந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. முன்னறிவிப்பு ஏதும் இல்லாமல் வந்துவிடும் விருந்தினருக்கு, தன் வீட்டில் ஒன்றுமில்லாத நிலையிலும், தன் மகனை அடுத்த வீட்டுக்கு அனுப்பி, அல்லது வீட்டுக்கு எதிரே உள்ள கடையில் கடனைச் சொல்லி ஒரு பழரசமோ, காப்பியோ வாங்கிவந்து கொடுக்கும் எத்தனை பேரை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். அல்லது, எத்தனை முறை இப்படி நாம் நடந்து கொண்டிருக்கிறோம்? அருள்பணியாளராக என்னை வரவேற்று இவ்விதம் அன்பு விருந்தளித்த அனைவரையும் இன்று இறைவன் சந்நிதியில் நன்றியோடு எண்ணிப் பார்க்கிறேன்.

அன்பைப் பறைசாற்றும் இத்தகைய விருந்துகளைப்பற்றிப் பேசும்போது, தன்னிடம் உள்ள செல்வத்தைப் பறைசாற்ற, அதை ஏறக்குறைய ஓர் உலகச் சாதனையாக மாற்ற முயற்சிகளில் ஈடுபடும் பல செல்வந்தர்களின் விருந்துகளையும் இங்கு சிந்திக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. உலகத்திலேயே இதுவரை நடந்த திருமணங்களில் மிக அதிகச் செலவுடன் நடத்தப்பட்ட திருமணங்கள் என்ற பட்டியலை இணையதளத்தில் தேடிப்பார்த்தால், வேதனையான பல ஆச்சரியங்கள் அங்கு நமக்குக் காத்திருக்கும்.

2004ம் ஆண்டு உலகின் மிகப் பெரும்... மிக, மிக, மிகப் பெரும் செல்வந்தர்களில் ஒருவர் தன் மகளுக்கு நடத்திய திருமண விருந்து உலகச் சாதனை என்று பேசக்கூடிய அளவுக்கு செலவு செய்யப்பட்ட ஒரு விருந்து. அந்த விருந்துக்கு ஆன செலவு 60 முதல் 70 மில்லியன் டாலர்கள்... அதாவது, அன்றைய நிலவரப்படி, ஏறத்தாழ 300 முதல் 350 கோடி ரூபாய். விருந்துக்கு அழைக்கப்பட்டவர்கள் 1000க்கும் குறைவானவர்கள். 1000 விருந்தினருக்கு ஆனச் செலவைக்கொண்டு, இந்தியாவில் 30 கோடி வறியோர் ஒரு நாள் முழுவதும் வயிறாரச் சாப்பிட்டிருக்கலாம். அந்த விருந்தில் வீணாக்கப்பட்ட உணவை மட்டும் கொண்டு கட்டாயம் 10 கோடி ஏழை இந்தியர்களின் பசியைப் போக்கியிருக்கலாம். ஏன் இந்த விருந்தையும் இந்தியாவையும் முடிச்சு போடுகிறேன் என்று குழப்பமா? இந்த விருந்தைக் கொடுத்த செல்வந்தர் ஓர் இந்தியர். இதற்கு மேலும் என்ன சொல்ல... இந்தியா ஒரு வறுமை நாடு என்று மற்றவர்கள் சொல்லும்போது, அதை ஏற்க மறுப்பவர்களில் நானும் ஒருவன்.

பொறாமையில் பொருமுகிறேனா? இருக்கலாம். ஆனால், வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழ் மக்களின் எண்ணிக்கை ஒவ்வொரு நாளும் கூடிவரும் இன்றைய உலகில், இந்தியாவிலோ, அல்லது உலகின் எந்த ஒரு மூலையிலோ இவ்வகையான அர்த்தமற்ற, ஆடம்பர விருந்துகள் நடப்பது, ஒரு பாவச்செயல் என்பதையும் சொல்லித்தானே ஆகவேண்டும். 

விருந்துகளைவிட, விருந்தினர்கள் முக்கியத்துவம் பெறும்போது, 'விருந்தோம்பல்' என்ற வார்த்தை இன்னும் பொருளுள்ளதாக, புனிதம் மிக்கதாக மாறும். 'விருந்தோம்பல்' என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும், கட்டாயம் திருவள்ளுவர் நினைவுக்கு வந்திருப்பார். பத்துக் குறள்களில் விருந்தோம்பலின் மிக உயர்ந்த பண்புகளைத் தெளிவாகக் கூறுகிறார் திருவள்ளுவர். ஆபிரகாம் மேற்கொண்ட விருந்தோம்பல் நிகழ்வு, எப்படி நடைமுறைக்கு ஒவ்வாத, கற்பனையாய், கனவாய்த் தெரிகிறதோ, அதேபோல், திருவள்ளுவரின் கூற்றுகளும் எட்ட முடியாத உயரத்தில் உள்ள உபதேசங்களாய்த் தெரியலாம். எட்ட முடியாத தூரத்தில் இருப்பதால் இக்கனவுகளை, புளிப்பு என்று ஒதுக்காமல், வாழ்வில் ஓரளவாகிலும் கடைபிடித்தால்,... இந்த உலகம் விண்ணகமாவது உறுதி.

விருந்தோம்பலைக் குறித்து வள்ளுவர் கூறிய பத்து குறள்களில் ஒன்று இன்றைய தொடக்க நூல் நிகழ்வுக்கு நெருங்கிய தொடர்பு உடையதைப் போல் தெரிகிறது. வானவர் என்று தெரியாமலேயே, அவர்களை அழைத்து, விருந்து படைத்தார்  ஆபிரகாம் என்று தொடக்க நூலில் நாம் வாசித்தோம். நாள் முழுவதும் விருந்தினரை உபசரித்து வழியனுப்பி, அடுத்த விருந்தினரை எதிர்கொண்டு வாழ்பவர், விண்ணவர் மத்தியில் விருந்தினர் ஆவார் என்பது வள்ளுவர் கூறிய அழகான கருத்து.

செல்விருந்து ஓம்பி வருவிருந்து பார்த்திருப்பான்

நல்விருந்து வானத் தவர்க்கு.

உண்மையான விருந்தோம்பலை உயிர்பெறச் செய்யும் மனதை உலகோர் அனைவருக்கும் இறைவன் வழங்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். நாம் விருந்து படைப்போர் மத்தியில் வானத் தூதர்களும் இருக்கலாம். வானத் தூதர்கள் நம் இல்லங்களுக்கு வந்து நம்மை வாழ்த்திடும் வாய்ப்பு பெறுவோம். அல்லது வானத் தூதர்களாக இவ்வுலகில் நாம் மாறும் வாய்ப்பும் உண்டு.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களுடன் இணைந்து, பிரேசில் நாட்டின் ரியோ டி ஜெனீரோ நகரில் ஜூலை 22 முதல் 28 முடிய உலக இளையோர் நாளைக் கொண்டாடக் காத்திருக்கும் இளையோர், வானத் தூதர்களாக மாறும் வரம்பெற வேண்டுமென்று மன்றாடுவோம்.

பிரிவினைகளாலும் வன்முறைகளாலும் காயப்பட்டிருக்கும் இளையோர் உள்ளங்கள், யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர் என்ற பரந்த மனப்பான்மையை வளர்த்துக்கொள்ளவும், தேவையில் இருப்போரை விருந்தினராக வரவேற்று அவர்களுக்கு உரிய மதிப்பை வழங்கவும் தேவையான மனநிலையை உலக இளையோர் நாள் இளையோரிடையே உருவாக்க வேண்டுமென்று உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

Globalisation of Indifference உலகமயமாக்கப்பட்ட அக்கறையின்மை

The-parable-of-the-good-samaritan-slide

http://fbcpikeville.org/pastors-corner/#prettyPhoto

At approximately 3:20 on the morning of March 13, 1964, twenty-eight-year-old Kitty Genovese was returning to her home in a nice middle-class area of Queens, NY…. She parked her car in a nearby parking lot, turned-off the lights and started the walk to her second floor apartment some 35 yards away. She got as far as a streetlight when a man grabbed her. She screamed. Lights went on in the 10-floor apartment building nearby. She yelled, "Oh, my God, he stabbed me! Please help me!" Windows opened in the apartment building and a man’s voice shouted, "Let that girl alone." The attacker looked up, shrugged and walked-off down the street. Ms Genovese struggled to get to her feet. Lights went back off in the apartments. The attacker came back and stabbed her again. She again cried out, "I’m dying! I’m dying!" And again the lights came on and windows opened in many of the nearby apartments. The assailant again left and got into his car and drove away. Ms Genovese staggered to her feet as a city bus drove by. It was now 3:35 a.m. The attacker returned once again. He found her in a doorway at the foot of the stairs and he stabbed her a third time -- this time with a fatal consequence. It was 3:50 when the police received the first call. They responded quickly and within two minutes were at the scene. Ms Genovese was already dead…. [The New York Times, March 27, 1964]

Kitty Genovese … was a name that would become symbolic in the public mind for a dark side of the national character. It would stand for Americans who were too indifferent or too frightened or too alienated or too self-absorbed to “get involved’’ in helping a fellow human being in dire trouble. Detectives investigating the murder of Genovese, discovered that no fewer than 38 of her neighbours had witnessed at least one of her killer’s three attacks but had neither come to her aid nor called the police. The one call made to the police came after Genovese was already dead….[Long Island Our Story by Michael Dorman. www.lihistory.com/8/hs818a]

http://www.sermoncentral.com

Nearly 50 years later, this year – 2013 – on April 14^th, on a busy Jaipur road in India, a young couple was travelling in a scooter with their two kids. A speeding lorry hit the scooter from behind. All the four were thrown off the scooter. The mother and her 8 months old baby were badly hurt. The father, Kanhaiya Lal Raiger, and his son escaped with less injuries. Kanhaiya Lal tried to stop all the passing vehicles in order to take his wife and the baby to the hospital. Help arrived after 20 minutes. On the way to the hospital, the mother and the baby died.

50 years… 500 years… 5000 years… Right through human history such cruel incidents have been taking place. The indifference shown to human suffering, especially in big cities, is quite shocking, to say the least. But, such indifference is not the malaise of cities alone. Recently, (July 8^th, Monday) Pope Francis went to Lampedusa, in South Italy, to offer Mass for all the refugees who have died in the sea, trying to reach the shores of Italy. In his homily, he mentioned how we are suffering from ‘globalization of indifference’. He spoke of the two questions God asked at the dawn of human history and then added one more question of his own. Here is an extract from his homily:

"Adam, where are you?" "Where is your brother?" These are the two questions which God asks at the dawn of human history, and which he also asks each man and woman in our own day, which he also asks us. But I would like us to ask a third question: "Has any one of us wept because of this situation and others like it?" Has any one of us grieved for the death of these brothers and sisters? Has any one of us wept for these persons who were on the boat? For the young mothers carrying their babies? For these men who were looking for a means of supporting their families? We are a society which has forgotten how to weep, how to experience compassion – "suffering with" others: the globalization of indifference has taken from us the ability to weep!

God posed two vital questions to Adam and Cain. Both knew the type of response God wanted from them. But, they wanted to escape from the stark reality that was facing them. Adam thought of some lame excuses. Cain acted more insolently by shooting another question at God: Am I my brother’s keeper?

Often times we find ourselves in this predicament. When God wants to confront us with the hard facts of life, we try some escape routes. The easiest excuse we could give for not listening to God… is the distance! God is far away… His words, his commandments are too lofty, unreachable! To counter this, we hear God speaking to us in today’s First Reading:

Deuteronomy 30: 11-14

For this commandment which I command you this day is not too hard for you, neither is it far off.  It is not in heaven, that you should say, 'Who will go up for us to heaven, and bring it to us, that we may hear it and do it?' Neither is it beyond the sea, that you should say, 'Who will go over the sea for us, and bring it to us, that we may hear it and do it?' But the word is very near you; it is in your mouth and in your heart, so that you can do it.

Such proximity of the word, the indwelling of the word, can be quite a challenge… too close to comfort! Instead of ‘acting’ on the word, we tend to beat around the bush. This was the challenge Jesus presented to the lawyer in today’s Gospel – Luke 10: 25-37 – through the world famous parable of the ‘Good Samaritan’.

The lawyer, who knew the commandments of God by heart, did not really carry them in his heart. For him, love and God and love of the neighbour were more of concepts to be discussed than virtues to be practised. Jesus tried to shake him out of his ‘intellectual gymnastics’ and lead him to action.

We shall turn our attention to two questions at the beginning and at the end of this parable. The first question was from the lawyer: “And who is my neighbour?” This question was the catalyst that brought forth one of the most popular and beautiful parables of Jesus. The second question was from Jesus, at the end of this parable: “Which of these three (Priest, Levite, Samaritan), do you think, proved neighbour to the man who fell among the robbers?”

The reference point in the question of the lawyer was himself. “Who is my neighbour?” Jesus, as it were, turned this question on its head and asked “To whom are you a neighbour?” Jesus did not stop with the question-and-answer session. He went further and told in clear terms, before and after the parable, that the lawyer needs to go and do something about love of God and love of the neighbour.

We began our reflections with two sad episodes where human indifference was evident. We shall close on a positive note. Here is an episode where neighbourly love shines forth:

Bob Butler lost his legs in a 1965 landmine explosion in Vietnam.  He returned home a war hero.  Twenty years later, he proved once again that heroism comes from the heart. Butler was working in his garage in a small town in Arizona on a hot summer day when he heard a woman's screams coming from a nearby house.  He began rolling his wheelchair toward the house but the dense shrubbery wouldn't allow him access to the back door.  So he got out of his chair and started to crawl through the dirt and bushes.  “I had to get there,” he says. “It didn't matter how much it hurt.”  When Butler arrived at the pool there was a three-year-old girl named Stephanie Hanes lying at the bottom.  She had been born without arms and had fallen into the water and couldn't swim.  Her mother stood over her baby screaming frantically.  Butler dove to the bottom of the pool and brought little Stephanie up to the deck. Her face was blue; she had no pulse and was not breathing. Butler immediately went to work performing CPR to revive her, while Stephanie's mother telephoned the fire department.  She was told the paramedics were already out on a call.  Helplessly she sobbed and hugged Butler's shoulder. As Butler continued with his CPR, he calmly reassured her. “Don't worry,” he said, “I was her arms to get out of the pool.  It'll be okay.  I am now her lungs.  Together we can make it.” Seconds later the little girl coughed, regained consciousness, and began to cry.  As they hugged and rejoiced together, the mother asked Butler how he knew it would be okay.  “The truth is, I didn't know,” he told her.  “But when my legs were blown off in the war, I was all alone in a field.  No one was there to help except a little Vietnamese girl.  As she struggled to drag me into her village, she whispered in broken English, ‘It okay. You can live.  I will be your legs.  Together we make it.’ Her kind words brought hope to my soul and I wanted to do the same for Stephanie.”

http://www.frtommylane.com/stories/helping_others/arms_legs.htm

Go and do likewise…

http://fashionsbylynda.com/blog/?p=2050

1964ம் ஆண்டு, மார்ச் 13ம் தேதி விடியற்காலையில் நியூயார்க் பெருநகரின் புறநகர் பகுதி ஒன்றில் நிகழ்ந்த ஒரு வேதனையான சம்பவம் இது. அதிகாலை 3.30 மணியளவில் 28 வயது நிறைந்த இளம்பெண் Kitty Genovese, தன் காரை நிறுத்திவிட்டு, அருகிலிருந்த தன் அடுக்கு மாடி குடியிருப்பை நோக்கி நடந்தார். அப்போது திடீரென ஒருவர் அவரை இடைமறித்து, கத்தியால் குத்தினார். உடனே, Kitty, "என்னைக் கத்தியால் குத்திவிட்டான். என்னைக் காப்பாற்றுங்கள்" என்று அலறினார். அவர் அலறலைக் கேட்டு, அந்த 10 மாடிக் கட்டிடத்தின் பல வீடுகளில் விளக்குகள் எரிந்தன. ஒருவர் சன்னல் வழியே, "அந்தப் பெண்ணை விட்டுவிடு" என்று கத்தியதும், கத்தியால் குத்தியவர் அவ்விடம் விட்டு அகன்றார். Kitty, இரத்தக் காயங்களுடன் தடுமாறியபடி தன் வீடு நோக்கி நடந்தார். எரிந்த விளக்குகள் அணைந்தன. மீண்டும் அந்த மனிதர் திரும்பி வந்து Kittyஐக் கத்தியால் குத்தினார். மீண்டும் Kitty குரல் எழுப்ப, மீண்டும் விளக்குகள் எரிந்தன. பல வீடுகளில் சன்னல்கள் திறந்தன. கத்தியால் குத்தியவர் தான் வந்திருந்த காரில் ஏறிச்சென்றார். விளக்குகள் அணைந்தன. அப்போது மணி 3.35. 15 நிமிடங்கள் சென்று, அதே ஆள் மீண்டும் அவ்விடம் வந்தார். இம்முறை, இளம்பெண் Kitty, அடுக்குமாடிக் கட்டிடத்தின் வாசலில் விழுந்து கிடப்பதைக் கண்டார். மீண்டும் அவரைக் கத்தியால் குத்தினார். இளம்பெண் அலறினார். இதற்குள், அந்த அடுக்குமாடிக் கட்டிடத்திலிருந்து ஒருவர் காவல்துறைக்கு 'போன்' செய்ததால், காவல் துறையினர் 3.50 மணிக்கு அங்கு வந்து சேர்ந்தனர். அதற்குள், கத்தியால் குத்தியவர் தப்பித்துவிட்டார். இளம்பெண் Kitty Genovese இரத்த வெள்ளத்தில் இறந்து கிடந்தார்.

Kitty Genovese என்ற இளம்பெண்ணின் கதை நியூயார்க் பெருநகர் மக்களின் மனசாட்சியில் இரணமாகப் பதிந்தது. இளம்பெண்ணை அந்த மனிதர் கத்தியால் குத்தியதை தங்கள் வீடுகளிலிருந்து 38 பேர் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர் என்று, இந்த நிகழ்வை துப்பறிந்தவர்கள் கண்டறிந்தனர். ஒருவேளை, அந்தப் பெண் முதல் முறை தாக்கப்பட்டபோதே, அந்த 38 பேரில் யாராவது ஒருவர் காவல்துறைக்குத் தெரியப்படுத்தியிருந்தால், அவரது உயிர் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கலாம். இதையொத்த, அல்லது, இதையும்விடக் கொடுமையான நிகழ்வுகள் நம்மைச்சுற்றி நிகழும்போது, நாம் என்ன செய்கிறோம் என்ற ஒரு ஆன்ம ஆய்வை மேற்கொள்ள இன்றைய ஞாயிறு வழிபாடு நம்மை அழைக்கிறது. 'நல்ல சமாரியர்' என்ற உலகப் புகழ்பெற்ற உவமையை மையமாக்கி நாம் மேற்கொள்ளும் இந்த ஆன்ம ஆய்வில் பல முக்கியமான கேள்விகளைச் சந்திக்கிறோம்.

பொதுவாக, நகர் வாழ் மக்களிடையே 'அடுத்தவர் மீது அக்கறையின்மை' என்ற நோய் அதிகம் பரவியுள்ளது என்பதற்கு, நியுயார்க்கில் Kitty Genovese கொலையுண்டதும், ஜெய்பூர் சாலையில் தாயும் குழந்தையும் இறந்ததும் எடுத்துக்காட்டுகள். நகர் வாழ் மக்கள் மத்தியில் மட்டுமல்ல, அக்கறையின்மை என்பது இன்று உலகளாவிய ஒரு நோயாகப் (Globalisation of indifference) பரவியுள்ளது என்று திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் ஜூலை 8ம் தேதி, கடந்த திங்களன்று, இத்தாலியின் Lampedusa எனுமிடத்தில் ஆற்றிய திருப்பலியின் மறையுரையில் குறிப்பிட்டார்.

அந்த மறையுரையில், தொடக்க நூலில் நாம் காணும் இரு கேள்விகளைச் சுட்டிக்காட்டினார் திருத்தந்தை. "நீ எங்கே இருக்கின்றாய்?" என்று கடவுள் ஆதாமை நோக்கி எழுப்பிய கேள்வியும், "உன் சகோதரன் ஆபேல் எங்கே?" என்று கடவுள் காயினிடம் எழுப்பிய கேள்வியும் இன்றளவும் மனித சமுதாயத்தின் மனசாட்சியைத் துளைக்கும் கேள்விகள் என்று திருத்தந்தை கூறினார்.

ஆதாமும், காயினும் இக்கேள்விகளுக்குப் பதில்சொல்ல முடியாமல் திகைத்தனர். கடவுள் கேட்டக் கேள்வியின் பதில் அவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், தப்பித்துக் கொள்ளும் வழியை அவர்கள் சிந்தித்தனர். கேள்வி கேட்ட கடவுளை, திசை திருப்ப முயன்றனர். சாக்குப் போக்குகள் சொல்லி, தப்பிக்கப் பார்த்தார் ஆதாம். எதிர் கேள்வி கேட்டு மழுப்பினார் காயின்.

கேள்வி வடிவிலோ, பிற வடிவங்களிலோ கடவுளின் வார்த்தைகள் நம்மை வந்தடையும்போது, அந்த வார்த்தைகளில் பொதிந்துள்ள உண்மைகள் நம்மைச் சங்கடத்திற்கு உள்ளாக்குவதால், அவற்றைவிட்டு விலக நாம் முயற்சிகள் எடுக்கிறோம். கடவுளின் வார்த்தைகள் வெகுதூரத்தில் இருப்பதாக நாமே கற்பனை செய்து, தப்பித்துக் கொள்ளப் பார்க்கிறோம். இதற்கு நேர்மாறாக, கடவுளின் கட்டளை என்ற உண்மை எப்போதும் உன் கண்முன்னே உள்ளது, அதைத் தேடி நீ வானத்திற்குச் செல்லவேண்டாம், கடல்களைக் கடக்க வேண்டாம் என்று இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவன் நமக்குச் சொல்லும் வார்த்தைகள் நம்மை விழித்தெழச் செய்கின்றன.

இணைச் சட்டம் 30: 11-14

இன்று நான் உனக்குக் கட்டளையிடும் இந்தக் கட்டளை உனக்குப் புரியாதது இல்லை: உன்னிடமிருந்து வெகு தொலையிலும் இல்லை. நாம் அதைக்கேட்டு, நிறைவேற்றுமாறு, நமக்காக யார் விண்ணகத்துக்குப் போய், அதைக் கொண்டு வருவார் என்று நீ சொல்லாதவாறு, அது விண்ணில் இல்லை. நாம் அதைக்கேட்டு நிறைவேற்றுமாறு, நமக்காக யார் கடல்கடந்து சென்று, அதை நம்மிடம் கொண்டு வருவார் என்று நீ சொல்லாதவாறு, அது கடல்களுக்கு அப்பால் இல்லை. ஆனால், நீ அதை நிறைவேற்றுமாறு வார்த்தை உனக்கு மிக அருகில் உள்ளது: உன் வாயில், உன் இதயத்தில் உள்ளது.

உண்மையும், எதார்த்தமும் தெளிவாகத் தெரிந்தாலும், அவற்றைக் காண்பதற்குப் பதில், நம்மைக் காத்துக் கொள்வதற்குச் சாதகமான வழிகளில் சிந்திக்கவே நாம் முயல்கிறோம்.  

இத்தகைய ஒரு சூழலை லூக்கா நற்செய்தி பத்தாம் பிரிவில் நாம் வாசிக்கிறோம். இறைவன் மீதும், அடுத்திருப்பவர் மீதும் அன்பு கூர்வது ஒன்றே நிலைவாழ்வை அடையும் ஒரே வழி என்பதை, திருச்சட்ட அறிஞர் உணர்ந்திருந்தாலும், அந்த உண்மையிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்ளும் வழிகளை அவர் தேடினார். இந்த உண்மையிலிருந்து அவர் ஏன் தப்பித்துக்கொள்ள முயன்றார்? என்ற கேள்வி எழலாம். அதற்குக் காரணம்... இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் இரு முறை விடுத்துள்ள ஆபத்தான சவால்கள். இறையன்பு, அயலவர் அன்பு என்ற இரு உன்னத கட்டளைகளை திருச்சட்ட அறிஞர் மனப்பாடமாகக் கூறியதும், இயேசு கூறிய வார்த்தைகள்: "சரியாய்ச் சொன்னீர்; அப்படியே செய்யும்; அப்பொழுது வாழ்வீர்." (10 : 28)

இந்த உன்னத கட்டளைகளை மனப்பாடம் செய்வது மட்டும் போதாது. அதனைச் செயல்படுத்த வேண்டும் என்று இயேசு விடுத்த ஆபத்தான சவாலைச் செயல்படுத்த அஞ்சிய திருச்சட்ட அறிஞர், மீண்டும் ஒரு கேள்வியை எழுப்பினார்.  உலகப் புகழ்பெற்ற கேள்வி அது: "எனக்கு அடுத்திருப்பவர் யார்?" (10 : 29)

பதிலைத் தெரிந்து வைத்துக்கொண்டே எழுப்பப்பட்ட குதர்க்கமான கேள்வி இது என்பதை எளிதில் உணரலாம். இயேசுவை மடக்கிவிடலாம் என்ற கனவுடன் கேட்கப்பட்ட கேள்வி இது. "உன் சகோதரன் ஆபேல் எங்கே?" என்று கடவுள் கேட்டபோது, பதிலுக்கு, "நான் என்ன, என் சகோதரனுக்குக் காவலாளியோ?" (தொ.நூ. 4 : 9) என்று காயின் கேட்டாரே, அதுபோன்ற குதர்க்கமான கேள்விதான் இதுவும்.

இயேசு அந்த குதர்க்கமானக்  கேள்விக்கு அளித்த பதில், 'நல்ல சமாரியர்' என்ற ஓர் அற்புத உவமையாக 20 நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக மனித சமுதாயத்தை வாழ வைத்துள்ளது. இந்த உவமை நமக்குத் தெரிந்த உவமை என்பதால், நம் கவனத்தை வேறு திசையில் திருப்புவோம். இயேசுவிடம் இந்த உவமையைத் தூண்டி எழுப்பிய திருச்சட்ட அறிஞரின் கேள்வியையும், இந்த உவமையின் இறுதியில் இயேசு எழுப்பிய கேள்வியையும் இணைத்து சிந்திப்பது பயனளிக்கும்.

"எனக்கு அடுத்திருப்பவர் யார்?" (10 : 29) என்பது திருச்சட்ட அறிஞர் எழுப்பிய கேள்வி. "கள்வர் கையில் அகப்பட்டவருக்கு இம்மூவருள் எவர் அடுத்திருப்பவர் என உமக்குத் தோன்றுகிறது?" (10 : 36) என்பது உவமையின் இறுதியில் இயேசு தொடுத்தக் கேள்வி.

திருச்சட்ட அறிஞர் "எனக்கு" என்பதை அடிக்கோடிட்டு காட்டுகிறார். இயேசுவோ "கள்வர் கையில் அகப்பட்டவருக்கு" என்பதை அழுத்திக் கூறுகிறார். இயேசுவின் கேள்வியை வேறு வார்த்தைகளில் சொல்ல வேண்டுமென்றால், "உமக்கு அடுத்திருப்பவர் யார் என்பதை விட, நீர் யாருக்கு அடுத்திருப்பவராக இருக்கிறீர் என்பதே முக்கியம்" என்பதை இயேசு அழுத்தந்திருத்தமாய் கூறுகிறார். அதுமட்டுமல்ல, “நீர் யாருக்கு அடுத்தவர் என்பதை உணர்ந்துவிட்டீரா? மிக்க நன்று. நீரும் போய் அப்படியே செய்யும்" (10 : 37) என்பது இயேசு இறுதியாக நமக்குத் தரும் கட்டளை. அதாவது, இறையன்பு, பிறரன்பு ஆகிய நியமங்கள், வெறும் மனப்பாடக் கட்டளைகளாக, சிந்தனைகளாக இருப்பதில் பயனில்லை; அவை செயல்வடிவம் பெறவேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தவே, இயேசு இவ்வுவமையின் துவக்கத்திலும், இறுதியிலும் "நீர் அப்படியே செய்யும்" (10: 28,37) என்ற சொற்களை நம்முன் ஒரு சவாலாக வைக்கிறார்.

1964ம் ஆண்டு நியூயார்க் நகரில் Kitty Genovese என்ற இளம்பெண்ணுக்கு நிகழ்ந்த கொடுமையுடன் நம் சிந்தனைகளைத் துவக்கினோம். 1965ம் ஆண்டு வியட்நாம் போரில் அடிபட்ட ஒருவர், ஒரு சிறுமியைக் காப்பாற்றிய அழகான நிகழ்வுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம். வியட்நாம் போரில் நிலத்தடி கண்ணிவெடி ஒன்றில் கால் வைத்ததால், தன் இரு கால்களையும் இழந்தவர் Bob Butler என்ற இளம் இராணுவ வீரர். கால்களை இழந்தாலும், துணிவுடன் வாழ்வை எதிர்கொண்டார் Bob. 20 ஆண்டுகள் சென்று, அவர் தன் வீரத்தை, பிறரன்பை நிலைநாட்ட மீண்டும் ஒரு வாய்ப்பு உருவானது.

ஒரு நாள் அவர் தன் வீட்டுத் தோட்டத்தில் சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தபோது, அடுத்த வீட்டிலிருந்து ஒரு பெண் அலறுவதைக் கேட்டார். சக்கர நாற்காலியில் அங்கு வேகமாகச் சென்றார். அங்கு, வீட்டின் பின்புறத்தில் இருந்த நீச்சல் குளத்திற்கு அருகே நின்றபடி ஓர் இளம் தாய், குளத்தில் விழுந்துவிட்ட தன் மகளைக் காப்பாற்ற முடியாமல் கத்திக் கொண்டிருந்தார். Bob Butler உடனே தண்ணீரில் குதித்து, குளத்தின் கீழ் மட்டத்தில் கிடந்த Stephanie என்ற அச்சிறுமியை மேலே கொண்டுவந்து, அவருக்குத் தேவையான முதல் உதவிகளைச் செய்தார். "கவலைப் படாதீர்கள், உங்கள் மகள் பிழைத்துக் கொள்வார்" என்று அந்தத் தாய்க்கு நம்பிக்கை அளித்தார். பேச்சு மூச்சற்று, முகமெல்லாம் நீலம் பாய்ந்திருந்த அந்தச் சிறுமியின் உடலிலிருந்து நீரை அகற்ற அவர் செய்த முயற்சி வெற்றி கண்டது. Stephanie தன் வாய் வழியாக நீரை வெளியேற்றினார். மீண்டும் மூச்சுவிடத் துவங்கினார்.

தன் மகள் இறந்துவிட்டதாக எண்ணி, தான் கதறிக்கொண்டிருந்தபோது, அவள் பிழைத்துக் கொள்வாள் என்ற நம்பிக்கை Bobக்கு எவ்விதம் ஏற்பட்டதென்று, அந்தத் தாய் கேட்டபோது, Bob தனக்கு வியட்நாமில் நிகழ்ந்த விபத்தைக் குறித்துச் சொன்னார். "நான் குண்டடிபட்டு அங்கு கிடந்தபோது, அவ்வழியே வந்த ஒரு வியட்நாம் சிறுமி, என்னை அவர் கிராமத்துக்கு இழுத்துச் சென்றார். போகும் வழியெல்லாம் அவர் என்னிடம், 'எல்லாம் சரியாகிவிடும், கவலைப் படாதீர்கள்' என்று மட்டுமே சொல்லியபடி என்னை இழுத்துச் சென்றார். அன்று, அச்சிறுமி தந்த நம்பிக்கைதான் என்னை வாழ வைத்தது" என்று கூறினார்.

'உலகமயமாக்கப்பட்ட அக்கறையின்மை' என்ற சூழலில் வாழும் நமக்கு, 'அடுத்தவர் மீது அக்கறை கொள்வோர் பேறுபெற்றோர்' என்ற தலைப்பில் Tommy Lane என்ற அருள் பணியாளர் வழங்கியுள்ள வார்த்தைகள் நம்பிக்கை தருகின்றன. இந்த நம்பிக்கை வார்த்தைகளுடன் நமது சிந்தனைகளை இன்று நிறைவு செய்வோம்:

·         பிறர்மீது அக்கறை கொள்ளவும், அதனை வெளிப்படையாகக் காட்டவும் துணிவோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில், அவர்கள் அன்பை மக்கள் உணரும்படி செய்வர்.

·         வேறெதுவும் செய்ய இயலாதச் சூழலிலும் துன்புறுவோருடன் தங்கியிருப்போர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில், அவர்கள், தாங்கமுடியாததாய்த் தோன்றும் துன்பங்களையும் தாங்குவதற்கு உதவி செய்வர்.

·         பிரதிபலனை எதிர்பாராமல் கொடுப்பவர்கள் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில், அவர்கள், கொடுப்பதை தன் இலக்கணமாகக் கொண்ட இறைவனை மக்களுக்கு வழங்குவர்.