Triune God – not a show-piece, but a saving tool மூவொரு இறைவன் - பகட்டான பரிசல்ல, பயனாகும் கொடை

Russian Icon Depicting the Holy Trinity

http://www.danielbibb.com/content/collection/item_Detail.php?itemID=31004

Feast of the Most Holy Trinity

Kids in a kindergarten class were deeply immersed in drawing. Their teacher was walking around to see each child's artwork. As she got to one little girl who was working diligently, she asked what the drawing was.

The girl replied, "I'm drawing God."

The teacher paused and said, "But no one knows what God looks like."

Without missing a beat, or looking up from her drawing the girl replied, "They will in a minute."

If I were the teacher listening to that kid, I would have learnt my catechism anew. The adult in us says that God is ‘un-seeable’ while the child (in us) says that God is ‘waiting to be seen’!

Our catechism began with the simplest of prayers – ‘In the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit – Amen’. The mystery behind this simple prayer is very profound – the Mystery of the Holy Trinity. Today we celebrate the Feast of the Most Holy Trinity. To celebrate this Feast, we need to become children again. Otherwise, this mystery will turn us into mental gymnasts, as it did St. Augustine.

Most of us remember the story about St. Augustine, who was involved in a mental exercise. He was walking by the seashore one day, attempting to construct an intelligible explanation for the mystery of the Trinity. As he walked along, he saw a small boy on the beach, pouring seawater into a small hole in the sand, with the help of a sea shell. "What are you doing, my child?" asked Augustine. "I am trying to empty the sea into this hole," the boy answered with an innocent smile. "But that is impossible, my dear child,” said Augustine. The boy stood up, looked straight into the eyes of Augustine and replied, “What you are trying to do - comprehend the immensity of God with your small head - is even more impossible.” Then he vanished. The child was an angel sent by God to teach Augustine a lesson. Later, Augustine wrote: "You see the Trinity if you see love." St Augustine learnt to ‘think’ of God with his heart. We can understand something of the mystery of the Holy Trinity more readily with the heart than with our feeble mind. Evagrius of Pontus, a Greek monk of the 4th century said: "God cannot be grasped by the mind. If God could be grasped, God would not be God."

Many of the deep realities of life and the world are simply gifts to be admired and mysteries to be contemplated by the heart than ideas to be grasped by the mind, dissected and labelled into packages. Albert Einstein, one of the greatest scientists of our times, had dissected almost anything and everything under the sun and gave plausible explanation. It was he who made the famous statement: “The most beautiful and deepest experience a man can have is the sense of the mysterious... He who never had this experience seems to me, if not dead, then at least blind.”

As children each of us has the capacity to ‘contemplate’.

I guess this is why Jesus spoke of all of us gaining entry into the Kingdom only by becoming children. In his own inimitable style, Jesus introduced the concept of the Holy Trinity to the Jews and to us. When He spoke of God in terms of relationships, many were surprised and many other ‘grown-up, important persons’ were furious. The God of the Israelites was ONLY ONE. Jesus did not change this fundamental idea, but presented this ONE GOD as a THREE-IN-ONE GOD. Basically what Jesus wanted to tell his listeners (and us) was that God does not exist in isolated individualism but in a community of relationships. In other words, God is not a loner or a recluse. This means that a Christian in search of Godliness (Matthew 5:48) must shun every tendency to isolationism and individualism. The ideal Christian spirituality is not that of flight from the world… (Fr. Ernest Munachi Ezeogu)

Jesus gave us this great gift of the Holy Trinity through simple imageries and stories. We have wrapped that gift in very sophisticated treatises. On many occasions in the history of the Church, the ‘gift-wrapper’ was so heavy and ornamented that the original gift was lost. The Triune God who is the life-giving force of all our relationships, is mostly locked up in well-built cathedrals and churches. The ‘God Family’ presented to us by Jesus needs to be living with us in our daily lives and not ‘treasured’ in magnificent churches as an object of mere adoration. The best way to respond to a lovely gift is to put that gift into day-to-day use and not keep it as a show-piece. This reminds me of a story told by Mark Link about a missionary, gifting his people with a sun-dial!

A missionary from Africa, on his home-leave, came across a beautiful sundial. He thought to himself, “That sundial would be ideal for my villagers in Africa. I could use it to teach them to tell the time of the day.” The missionary bought the sundial, crated it and took it back to Africa. When the village chief saw it, he insisted that it be set up in the centre of the village. The villagers were thrilled with the sundial. They had never seen something so beautiful in their lives. They were even more thrilled when they learned how it worked. The missionary was delighted by everyone’s response to his sundial. He was totally unprepared for what happened a few days later. The people of the village got together and built a roof over the sundial to protect it from the rain and the sun!

Well, I think the sundial is a lot like the Holy Trinity, and we Christians are a lot like the African villagers. The most beautiful revelation of our faith is the teaching about the Holy Trinity, namely, the Father, Son and the Holy Spirit. But instead of putting the teaching to work in our daily lives, we have built a roof over it, just as the villagers did over their sundial. For many of us the Trinity seems of little practical value, when it comes to our daily lives. We treat it more like an ornament of our Faith. (Mark Link in Sunday Homilies; quoted by Fr. Botelho).

The Feast of the Most Holy Trinity, the Feast of God’s Family, calls us to examine our attitude to relationships in general. Due to pressures coming from different directions in our daily life, family relationships become a casualty. May this Feast give us a fresh impetus to rethink our priorities and give due place for the Triune God as well as for our family ties! 

Holy Trinity Modern Painting

http://pixshark.com/holy-trinity-modern-painting.htm

மூவொரு இறைவன் பெருவிழா

மழலையர்பள்ளி (Kindergarten) ஒன்றில் குழந்தைகள் அனைவரும் மிக மும்முரமாக வரைந்துகொண்டிருந்தனர். ஒவ்வொருவரின் ஓவியத்தையும் ஆசிரியர் பார்த்து இரசித்தபடியே சுற்றி வந்துகொண்டிருந்தார். மிக, மிக ஆழ்ந்த கவனத்துடன் எதையோ வரைந்து கொண்டிருந்த ஒரு சிறுமியை ஆசிரியர் அணுகி, "என்ன வரைந்து கொண்டிருக்கிறாய்?" என்று கேட்டார். தன் ஓவியத்திலிருந்து கவனத்தைச் சிறிதும் திருப்பாமல், "நான் கடவுளை வரைந்து கொண்டிருக்கிறேன்" என்று பதில் சொன்னாள் அக்குழந்தை. உடனே ஆசிரியர், "கடவுள் எப்படியிருப்பார் என்று யாருக்குமே தெரியாதே!" என்று கூறினார். அக்குழந்தை ஆசிரியரை நிமிர்ந்துபார்த்து, "கொஞ்சம் பொறுங்கள்... இன்னும் சிறிது நேரத்தில் அவர் எப்படியிருப்பார் என்று தெரிந்துவிடும், பாருங்கள்!" என்று புன்சிரிப்புடன் பதில் சொன்னாள்.

'இறைவனை யாரும் பார்த்ததில்லை' என்பது வளர்ந்துவிட்ட ஆசிரியரின் கணிப்பு. 'இறைவனை என்னால் எளிதில் காட்டமுடியும்' என்பது குழந்தையின் நம்பிக்கை. குழந்தையின் வடிவில் இறைவனைக் காணமுடியும் என்பதை ஏறத்தாழ எல்லா மதங்களும் கூறுகின்றன. உலகில் பிறக்கும் குழந்தைகள், இறைவனின் அற்புத வெளிப்பாடாக, இறைவன் என்ற பேரொளியின் சிறு பொறிகளாக, இவ்வுலகிற்கு வருகின்றனர். வயது வளர வளர, இந்த ஒளி மங்கி, மறைந்துவிடுகிறது.

மங்கி மறைந்துவரும் அந்த ஒளியை மீண்டும் ஏற்றிவைக்க இந்த ஞாயிறு நமக்கு ஓர் அழைப்பு வந்துள்ளது. இன்று நாம் கொண்டாடும் மூவொரு இறைவன் பெருவிழாவை, குழந்தை மனதுடன் அணுகினால் மட்டுமே, இப்பெருவிழாவின் உண்மைப் பொருளை ஓரளவாகிலும் நம்மால் புரிந்துகொள்ளமுடியும். மூவொரு இறைவன் என்ற பெருங்கடலில், ஒரு குழந்தையின் குதூகலத்துடன் குளித்து மகிழ்வதற்குப் பதில், அக்கடலை தன் சிந்தனைக் குழிக்குள் சிறைப்படுத்த முயன்ற புனித அகுஸ்தின் பற்றிய கதை நமக்கு நினைவிருக்கலாம்.

இறையியல் மேதையான புனித அகுஸ்தின், ஒருநாள், ஆழ்ந்த சிந்தனையோடு கடற்கரையில் நடந்துகொண்டிருந்தார். நம் இறைவன் மூன்று ஆட்களாய், அதேவேளையில், ஒரே கடவுளாய் இருப்பது எவ்விதம் சாத்தியம் என்று தன் மூளையைக் கசக்கிப் பிழிந்து, விடை தேடிக்கொண்டிருந்தார். கடற்கரையில் ஒரு சிறுவன், சிறியதொரு சிப்பியில் கடல் நீரை அள்ளி எடுத்து, கரையில் இருந்த ஒரு குழியில் ஊற்றிவிட்டு, மீண்டும் கடலுக்குச் சென்று நீர் எடுத்து வந்தான். சிறுவன் இவ்வாறு நான்கைந்து முறை செய்ததைப் பார்த்த அகுஸ்தின், சிறுவனிடம் சென்று, "என்ன செய்கிறாய்?" என்று கேட்டார். சிறுவன் அவரிடம், "பார்த்தால் தெரியவில்லையா? நான் இந்தக் கடல் நீர் முழுவதையும் அந்தக் குழிக்குள் ஊற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன்" என்றான். அந்தக் குழந்தைத்தனமான பதிலைக்கேட்டு, இலேசாகப் புன்னகைத்த அகுஸ்தின், அச்சிறுவனிடம், "இந்தக் கடல் நீர் முழுவதையும் உன்னால் எப்படி அந்தச் சிறு குழிக்குள் ஊற்றிவிட முடியும்?" என்று கேட்டார். அச்சிறுவன் அகுஸ்தினை ஆழமாகப் பார்த்து, "உங்களுடைய சிறிய அறிவைக்கொண்டு அளவுகடந்த கடவுளை எப்படி உங்களால் புரிந்துகொள்ள முடியும்?" என்று பதில் கேள்வி கேட்டுவிட்டு, மறைந்து போனான்.

அன்று, புனித அகுஸ்தின், அக்குழந்தையிடம் கற்றுக்கொண்டது, மூவொரு கடவுளைப் பற்றிய உண்மை அல்ல. தன்னைப் பற்றிய உண்மை. அக்குழந்தையிடம் கற்றுக்கொண்ட பாடம், புனித அகுஸ்தினை வாழ்நாள் முழுவதும் பணிவுடன் வாழவைத்தது. முக்கியமாக, கடவுளைப்பற்றியச் சிந்தனைகளை, பணிவுடன் கற்றுக்கொள்ள வைத்தது. ஞானிகளுக்கும், அறிஞர்களுக்கும் மறைக்கப்பட்ட உண்மைகள், குழந்தைகளுக்கு வெளிப்படுத்தப்பட்டன என்று இயேசு சொன்ன வார்த்தைகளின் (மத். 11: 25; லூக். 10: 21) முழுப் பொருளையும் புனித அகுஸ்தின் தன் அனுபவப் பள்ளியில் பயின்றார்.

வாழ்க்கை என்ற பள்ளியில் நாம் பணிவுடன் காலடி எடுத்துவைத்தால், நம்மைப்பற்றி, உலகைப்பற்றி, கடவுளைப்பற்றி பல அழகான உண்மைகளைக் கற்றுக்கொள்ள முடியும். இந்தப் பணிவு குழந்தைகளுக்கு இயல்பாகவே உள்ளது. எனவேதான், அவர்கள் பல ஆழமான உண்மைகளை எளிதாகப் புரிந்து கொள்கிறார்கள்.

குழந்தைகளைப் போல மாறாவிடில் விண்ணரசில் நுழையமுடியாது என்று இயேசு சொன்னது விளையாட்டுக்காக அல்ல; குழந்தைகளைப் போன்ற மனம் கொண்டிருந்தால் மட்டுமே, இறைவனைப் பற்றியும், இறையரசைப் பற்றியும் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்பதை, இயேசு ஆணித்தரமாக நம்பினார். எனவேதான், அவர், இறைவனைப் பற்றியும், இறையரசைப் பற்றியும் நீண்ட இறையியல் விளக்கங்களைத் தருவதற்குப் பதில், குழந்தைகளும், குழந்தைமனம் கொண்டோரும் புரிந்துகொள்ளும் வகையில், எளிய கதைகள் வழியே விளக்கினார்.

நம் இறைவன், தனிமையில், தானாய் உறைந்திருக்கும் ஒருவராக அல்ல, மாறாக, மூவராக உறவுகொண்டிருப்பவர் என்ற பாடத்தை நமக்குச் சொல்லித் தந்தவர், இயேசு. அவர் இவ்விதம் இறைவனை அறிமுகம் செய்தது, பலரை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. வேறு பலரை கோபத்தில் ஆழ்த்தியது. இயேசுவின் காலம்வரை, இஸ்ரயேல் மக்கள் நம்பி, தொழுதுவந்த கடவுள், தானாக இருக்கும், தனித்திருக்கும், தனித்து இயங்கும் ஒரு கடவுள். தனித்திருக்கும் கடவுளை ஒரு கூட்டு உறவாய், குடும்பமாய் அறிமுகம் செய்தவர் இயேசு.

உறவே இறைவனின் உயிர்நாடி என்று இயேசு சொன்னதைப் புரிந்துகொள்ளவும், ஏற்றுக் கொள்ளவும் இஸ்ரயேல் மக்களும், மதத் தலைவர்களும் மறுத்தனர். அவர்கள் செய்தது தவறு என்று, நாம், வழக்கம்போல், தீர்ப்பிட துடித்துக் கொண்டிருந்தால், ஓர் ஆன்ம ஆய்வை மேற்கொள்வோம். இயேசு சொல்லித்தந்த மூவொரு இறைவனை நாம் எவ்விதம் புரிந்துகொள்கிறோம்? ஏற்றுக்கொள்கிறோம்? என்ற கேள்விகளை இன்று எழுப்புவது நல்லது.

வழிபாட்டு ஆண்டின் 'பொதுக் காலத்'தை நாம் ஆரம்பித்துள்ளோம். 'பொதுக்காலம்' என்று சொல்லும்போது, இதுவரை நாம் கடந்துவந்தது ஒரு சிறப்புக் காலம் என்பதைச் சொல்லாமல் சொல்கிறோம். ஆம், நாம் கடந்துவந்தது, ஒரு சிறப்புக் காலம்தான். கடந்த ஆறு வாரங்களாக, ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நாம் பெருவிழாக்களைக் கொண்டாடிவந்தோம். இந்த விழாக்காலத்தின் சிகரமாக இன்று மூவொரு இறைவன் பெருவிழாவைக் கொண்டாடுகிறோம். திருஅவையில் நாம் கொண்டாடும் அனைத்து விழாக்களும், பிறப்பு, உயிர்ப்பு, விண்ணேற்றம், விண்ணேற்பு என்ற வரிசையில், ஒரு நிகழ்வை மையப்படுத்தியவை, அல்லது, கிறிஸ்து, மரியா, யோசேப்பு, திருமுழுக்கு யோவான் என்ற வரிசையில், ஒரு நபரை மையப்படுத்தியவை. மூவொரு இறைவன் என்ற இந்த விழா மட்டுமே, அறிவு சார்ந்த ஒரு கருத்தை மையப்படுத்திய விழாவோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. இதற்குப் பின்னணியில் புதைந்திருக்கும் மற்றொரு முக்கியமான கேள்வி... மூவொரு இறைவன், உயிரோட்டமுள்ள உறவாக நம் மத்தியில் வாழ்கிறாரா? அல்லது, வெறும் அறிவுப் பசிக்கு உணவிடும் கருத்தாக வலம் வருகிறாரா?

திருஅவை வரலாற்றைப் புரட்டும்போது, மூவொரு இறைவன் என்ற பேருண்மை, பெரும்பாலும் ஏட்டளவு சிந்தனையாக, இறையியல் நூல்களின் பக்கங்களையும், பல்வேறு திருச்சங்க ஏடுகளையும் நிறைத்து விட்டனவோ என்ற நெருடல் நம் உள்ளங்களில் எழுகின்றது. மூவொரு இறைவனை, உயிரோட்டமுள்ள ஓர் உறவாக இயேசு நமக்குத் தந்தார். நாமோ அவரை ஒரு கருத்தாக மாற்றி, நூல்களிலும், கோவில்களிலும் பாதுகாத்து வருகிறோமோ என்று சிந்திக்கும்போது, ஆப்ரிக்காவில் சொல்லப்படும் கதையொன்று நினைவுக்கு வருகிறது.

ஒரு நாட்டின் பழங்குடியினரிடையே மறைபரப்புப் பணியாற்றிவந்த ஓர் அருள்பணியாளர், விடுமுறைக்கு, தன் தாயகம் திரும்பிச் சென்றார். அங்கு அவர் 'சூரிய மணிகாட்டி' (Sun dial) என்ற அற்புதப் படைப்பைக் கண்டார். அதன் பயனை, தன் மக்கள் புரிந்து, பயன்படுத்தவேண்டும் என்ற ஆவலுடன், அருள்பணியாளர், தன் விடுமுறை முடிந்து திரும்பும்போது, சூரிய மணிகாட்டி ஒன்றை வாங்கிச் சென்றார்.

அவர் கொண்டுவந்திருந்த சூரிய மணிகாட்டியைக் கண்ட பழங்குடியினர், ஆச்சரியமும், ஆனந்தமும் அடைந்தனர். சூரிய மணிகாட்டியின் பயனை, தன் மக்கள் புரிந்துகொண்டனர் என்ற மகிழ்வில், அருள்பணியாளர், அதை அவ்வூருக்கு நடுவே ஒரு பொதுவான இடத்தில் பொருத்தி வைத்தார்.

அடுத்தநாள் காலை, அருள்பணியாளர் அவ்விடம் சென்றபோது அதிர்ச்சி அடைந்தார். அவ்வூர் மக்கள், சூரிய மணிக்காட்டிக்கு மேல் கூரை ஒன்றை அமைத்திருந்தனர். வெயில், மழை இவற்றால் சூரிய மணிகாட்டி பாதிக்கப்படாமல் காக்கும்பொருட்டு அந்தக் கூரையை அமைத்ததாக, அம்மக்கள், அருள்பணியாளரிடம் கூறினர்.

மூவொரு இறைவன் என்ற மறையுண்மையை சூரிய மணிகாட்டியாகவும், நம்மை, அந்தப் பழங்குடியினராகவும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம். தந்தை, மகன், தூய ஆவியார் என்ற மூவொரு இறைவனின் மறையுண்மை, நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அற்புதமான கொடை. இக்கொடையைப் பெற்றுள்ள நாம், இம்மறையுண்மையை நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நாளும் பயன்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, இதைப் பாதுகாப்பாக வைக்கவேண்டுமென்ற ஆர்வத்தில், அழகியக் கோவில்களை எழுப்பி, அல்லது, மூவொரு இறைவனை, இறையியல் கருத்துக்களாக நூல்களில் எழுதி, அவற்றில், இம்மறையுண்மையை ஒரு காட்சிப் பொருளாக வைத்து, அழகுபார்க்கிறோம். இம்மறையுண்மையை வழிபாட்டிற்குரிய ஓர் உண்மையாக மட்டுமே வணங்குகிறோமே தவிர, நம் வாழ்வின் ஆதாரமாகப் பயன்படுத்தத் தயங்குகிறோம்.

இயேசு அறிமுகம் செய்துவைத்த மூவொரு இறைவனின் இலக்கணம் நமக்குச் சொல்லித்தரும் பாடம் என்ன? நாம் வழிபடும் இறைவனின் இலக்கணமே உறவு. நம் இறைவன் உறவுகளின் ஊற்று. அப்படியிருக்க, நாமும் உறவுகளுக்கு முதன்மையான, முக்கியமான இடம் தரவேண்டும் என்பதுதானே அந்தப் பாடம்?

உறவுகளுக்கு நம் வாழ்வில் முதன்மையான இடத்தைத் தந்திருக்கிறோமா என்பதை ஆராய்ந்து பார்க்க இன்று நாம் கொண்டாடும் மூவொரு இறைவன் பெருவிழா நல்லதொரு தருணம். உறவுகளை வளர்ப்பதைவிட, செல்வம் சேர்ப்பது, புகழ் தேடுவது, போலியான கொண்டாட்டங்களில் ஈடுபடுவது என்ற மற்ற அம்சங்களுக்கு நாம் வாழ்வில் முதன்மை இடங்களைக் கொடுத்திருந்தால், மீண்டும் உறவுகளுக்கு முதலிடம் வழங்கும் வழிகளை, உறவுகளின் ஊற்றாய் விளங்கும் மூவொரு இறைவன் நமக்குச் சொல்லித்தர வேண்டும் என்று இன்று சிறப்பாக மன்றாடுவோம்.

நாமும் நமது தலைமுறைகளும் இறைவன் காட்டும் வழியில் நடக்கும்போது, அவரது அசீரால் நிறைவோம் என்பதை மோசே இன்றைய முதல் வாசகத்தில் கூறுகிறார். மோசே தரும் ஆசி மொழிகளுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம்:

இணைச்சட்டம் 4: 40

நான் இன்று உங்களுக்குக் கட்டளையிடும் அவரது நியமங்களையும் கட்டளைகளையும் பின்பற்றுங்கள். அப்பொழுது உங்களுக்கும், உங்களுக்குப் பின்வரும் உங்கள் பிள்ளைகளுக்கும் எல்லாம் நலமாகும். மேலும், உங்கள் கடவுளாகிய ஆண்டவர் உங்களுக்கு எக்காலத்திற்கும் கொடுக்கும் மண்ணில் நீங்கள் நெடுநாள் வாழ்வீர்கள்.

BEATIFICATION OF ARCHBISHOP OSCAR ROMERO அருளாளராக உயர்த்தப்பட்ட பேராயர் ரொமேரோ

Quote from Arch.Oscar Romero

https://cuslar.files.wordpress.com

As I begin this Sunday’s reflection, hundreds of thousands of people (media estimation is between  250,000 and 500,000) have gathered in San Salvador, the capital of El Salvador, to witness their beloved Archbishop Oscar Romero being raised to the altar as a Blessed! Both the names of the City as well the nation, namely, San Salvador – Holy Saviour and El Salvador – The Saviour did not make any sense to the people living in El Salvador 30, or 40 years back. The nation looked anything but saved or, even, ‘savable’! During those dark years of oppression, there were flashes of light, one of them being - Archbishop Romero.

Pope Francis has sent a message to the His Excellency José Luis Escobar Alas, Archbishop of San Salvador, for this Beatification Ceremony. In his message, the Holy Father says: 

In this beautiful Central American country, bathed by the Pacific Ocean, the Lord granted to his Church a zealous bishop who, by loving God and serving his brethren, became an image of Christ the Good Shepherd. In times of difficult coexistence, Mons. Romero knew how to lead, defend and protect his flock, remaining faithful to the Gospel and in communion with the entire Church. His ministry was distinguished by a special attention to the poorest and most marginalized. And in the moment of his death, while celebrating the Holy Sacrifice of Love and Reconciliation, he received the grace of fully identifying with the One who have His life for His sheep.

For those of us who may not know enough about this great martyr of our times, here is a mosaic of thoughts and events spanning from 1977, when Romero assumed his role as the Archbishop of San Salvador, until his death in 1980. (I am borrowing heavily from the article “Honoring Oscar Romero of El Salvador” written by Rev. John Dear, an internationally known author, lecturer and peace activist - published in Huffington Post on May 20.)

Oscar Romero is the epitome of what it means to be a Christian -- a prophet of peace, justice and nonviolence. He was just like the nonviolent Jesus. Romero vigorously denounced the U.S. backed death squads and U.S. military aid, defended the poor and oppressed, stood with all those being threatened and killed, and was eventually killed himself, standing at the altar. His martyrdom attracted the love and devotion of millions upon millions of poor people and nonviolent activists in El Salvador and Latin America.

Romero spent his years up until 1977 as a pious, conservative cleric who quietly sided with the rich, the military, and the powerful. When he became the Archbishop of San Salvador, the Jesuits at the UCA (The Cenral American University) in San Salvador were crushed. They immediately wrote him off -- all but one, Rutilio Grande, who reached out to Romero in the weeks after his installation and urged him to learn from the poor and speak on their behalf.

Grande himself was a giant for social justice. He organized the rural poor in Aguilares, and paid for it with his life on March 12, 1977. Standing over Grande's dead body that night, Romero was transformed into one of the world's great champions for the poor and oppressed. From then on, he stood with the poor, and denounced every act of violence, injustice and war. He became a fiery prophet of justice and peace, "the voice of the voiceless."

The day after Grande's death, Romero preached a sermon that stunned El Salvador. With the force of Martin Luther King, Jr., Romero defended Grande, demanded social and economic justice for the poor, and called everyone to take up Grande's prophetic work. To protest the government's participation in the murders, Romero closed the parish school for three days and cancelled all masses in the country the following week, except for one special mass in the Cathedral. Over one hundred thousand people attended the Cathedral Mass that Sunday and heard Romero's bold call for justice, disarmament and peace. Grande's life and death bore good fruit in the heart and soul of Romero. Suddenly, the nation had a towering figure in its midst.

Oscar Romero and Rutilio Grande

http://www.aleteia.org

Within months, priests, catechists and church workers were regularly targeted and assassinated, so Romero spoke out even more forcefully. He even criticized the president, which no Salvadoran bishop had ever done before, and few in the hemisphere ever did. As the U.S.-backed government death squads attacked villages and churches and massacred campesinos, Romero's truth-telling became a veritable subversive campaign of nonviolent civil disobedience.

Soon Romero was greeted with applause everywhere he went. Thousands wrote to him regularly, telling their stories, thanking him for his prophetic voice and sharing their new found courage. His Sunday homilies were broadcast nationwide on live radio. The country came to a standstill as he spoke. Everyone listened, even the death squads.

As the arrests, torture, disappearances and murders continued, Romero made two radical decisions which were unprecedented. First, on Easter Monday, 1978, he opened the seminary in downtown San Salvador to welcome any and all displaced victims of violence. Hundreds of homeless, hungry and brutalized people moved into the seminary, transforming the quiet religious retreat into a crowded, noisy shelter, make-shift hospital, and playground.

Next, he halted construction on the new Cathedral in San Salvador. When the war is over, the hungry are fed, and the children are educated, then we can resume building our cathedral, he said. Both historic moves stunned the other bishops, cast judgment on the Salvadoran government, and lifted the peoples' spirits.

On one of my visits, a Salvadoran told me how Romero would drive out to city garbage dumps to look among the trash for the discarded, tortured victims of the death squads on behalf of grieving relatives. "These days I walk the roads gathering up dead friends, listening to widows and orphans, and trying to spread hope," he said.

When President Jimmy Carter announced, in February 1980, that he was going to increase U.S. military aid to El Salvador by millions of dollars a day, Romero was shocked. He wrote a long public letter to Carter, asking the United States to cancel all military aid. Carter ignored Romero's plea, and sent the aid. (Between 1980 and 1992, the U.S. spent $6 billion to kill 75,000 poor Salvadorans.)

In the weeks afterwards, the killings increased. So did the death threats against Romero. He made a private retreat, prepared for his death, discovered an even deeper peace, and mounted the pulpit. During his March 23, 1980, Sunday sermon, Romero let loose and issued one of the greatest appeals for peace and disarmament in church history:

I would like to make an appeal in a special way to the men of the army, to the police, to those in the barracks. Brothers, you are part of our own people. You kill your own campesino brothers and sisters. And before an order to kill that a man may give, the law of God must prevail that says: Thou shalt not kill! No soldier is obliged to obey an order against the law of God. No one has to fulfill an immoral law. It is time to recover your consciences and to obey your consciences rather than the orders of sin. The church, defender of the rights of God, of the law of God, of human dignity, the dignity of the person, cannot remain silent before such abomination. We want the government to take seriously that reforms are worth nothing when they come about stained with so much blood. In the name of God, and in the name of this suffering people whose laments rise to heaven each day more tumultuously, I beg you, I ask you, I order you in the name of God: Stop the repression!

The next day, March 24, 1980, Romero presided over a small evening mass in the chapel of the hospital compound where he lived. He read from John's Gospel: "Unless the grain of wheat falls to the earth and dies, it remains only a grain. But if it dies, it bears much fruit "(12:23-26). Then he preached about the need to give our lives for others as Christ did. Just as he concluded, he was shot in the heart by a man standing in the back of the church. He fell behind the altar and collapsed at the foot of a huge crucifix depicting a bloody and bruised Christ. Romero's vestments, and the floor around him, were covered in blood. He gasped for breath and died in minutes.

In his article “Romero died before he was killed”, Fr Ron Rolheiser makes some very insightful observations on the changes that came about in Archbishop Romero:

Romero changes, changes as he begins to deal more directly with the poor. His simple honesty and his refusal to distort the truth he sees lead him to see how the struggle for justice and the struggle for the Gospel are inextricably linked. As his vision clarified, his courage grew. However, his conversion is not, as many suppose, a conversion to ideology, or violence, or anger, or to any one-sided compassion. He continues to love all, poor and rich. When he is accused by the rich of being overly concerned for the poor he protests by saying he is painfully concerned for everyone. He condemns violence, by the poor as much as by the rich.

At one stage, he confronts one of his priests who has taken to carrying a machine gun and suggests that, by carrying a weapon, he is putting himself on the same level as the oppressors. The priest counters by suggesting that Romero’s non-violence, while idealistic, is ineffective.

Romero then asks the priest: “Do you still pray?”

“Yes, I do,” was the reply.

“Then why,” questions Romero, “are you carrying a gun?”

As Romero understood more the need to struggle for justice, he understood, in a way that the machine gun carrying priest never did, how Good Friday and Easter Sunday, not terrorism and gun fire, are the paths to justice and the kingdom. Sister Mary Jo Leddy recently commented that, in any situation dominated by fear, you need people who have died before they die, people who, before death, already live the resurrection. In this is fear, timidity, overcome.

Too often, however, we just want to survive. Then we choose not to die, but that, as she points out, is not the same thing as choosing to live. We need to die before we die to live in the freedom of the resurrection already now.

Romero’s real witness consisted in precisely that, long before an assassin’s bullet ended his life, he had already died. The great courage he had during his last months came from this, as a dead man, he had nothing left to lose. In an interview with the Mexican journalist Jose Calderon Salazar, Excelsior Journal correspondent in Guatemala, two weeks before his death he said:

“I have often been threatened with death. Nevertheless, as a Christian, I do not believe in death without resurrection. If they kill me I will rise in the Salvadoran people. I say so without meaning to boast, with the greatest humility. As a pastor I am obliged by divine mandate to give my life for those I love – for all Salvadorans, even those who may be going to kill me… Martyrdom is a grace of God that I do not believe I deserve. But if God accepts the sacrifice of my life, let my blood be a seed of freedom, and the sign that hope will soon be a reality….You may say, if they succeed in killing me, that I pardon and bless those who do it… A bishop will die, but the Church of God, which is the people, will never perish”

Romero's funeral became the largest demonstration in Salvadoran history, some say in the history of Latin America. The government was so afraid of the grieving people that they threw bombs into the crowd and opened fire, killing some thirty people and injuring hundreds more. The Mass of Resurrection was never completed and Romero was hastily buried. This weekend, (May 23,2015) El Salvador will complete that Mass of Resurrection.

It is significant that the Beatification of Archbishop Romero takes place between two pivotal events of our faith – The Ascension and the Pentecost. The Gospel for the Feast of the Pentecost talks of one of the functions of the Holy Spirit, namely: When the Spirit of truth comes, he will guide you into all the truth. (John 16:13)

Guided by the Spirit of truth, Bl. Romero as well as thousands of modern-day prophets have spoken the hard and bitter truth and paid the price by their lives. May we, through the intercession of Bl. Oscar Romero, continue to seek and find truth and be guided by the Spirit of truth!

A large canvas depicting Archbishop Oscar Romero (Photo - CNS)

http://www.catholicherald.co.uk  

எல் சால்வதோர் நாடு உள்நாட்டுப் புரட்சியில் சிக்கித் தவித்த காலத்தில், அந்நாட்டின் தலைநகர் சான் சால்வதோரில், இரவு நேரத்தில், கார் ஒன்று ஊரைச் சுற்றி வந்தது. ஊரில் இருந்த ஒவ்வொரு குப்பைத் தொட்டிக்கும் அருகே அந்தக் கார் நின்றது. குப்பைத் தொட்டிகளில் யாரும், பிணமாகவோ, அல்லது இறக்கும் நிலையிலோ கிடக்கின்றனரா என்று காரின் உரிமையாளர் தேடினார். அவர் அவ்விதம் தேடி வந்தவர்கள், அந்நாட்டு அரசின் 'கொலைப்படை'யால் சித்திரவதை செய்யப்பட்டவர்கள், கொல்லப்பட்டவர்கள். குப்பைத் தொட்டிகளில் குற்றுயிராகவோ, பிணமாகவோ கிடப்பவர்களை தன் காரில் ஏற்றிக்கொண்டார். அந்தக் கார், நேராக, அவ்வூரின் ஆயர் இல்லத்திற்குச் சென்றது. ஏறத்தாழ, ஒவ்வொரு இரவும் இந்தத் தேடல் நடந்து வந்தது.

அந்தக் காரின் உரிமையாளர், பேராயர் ஆஸ்கர் ரொமேரோ அவர்கள். எல் சால்வதோர் நாட்டின் தலைநகர், சான் சால்வதோரில் 1977ம் ஆண்டு, பேராயராகப் பொறுப்பேற்று, 1980ம் ஆண்டு, மார்ச் 24ம் தேதி கொல்லப்பட்ட பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், மே 23, இச்சனிக்கிழமை, அருளாளராக உயர்த்தப்பட்டார். திருஅவையால், அருளாளர் என்று அதிகாரப் பூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ள பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், கடந்த 35 ஆண்டுகளாக மக்கள் மனம் என்ற பீடத்தில் ஏற்றி வணங்கப்பட்டு வருபவர்.

அருளாளர் Óscar Arnulfo Romero y Galdámez அவர்களை மையப்படுத்தி, இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையை மேற்கொள்வோம். பேராயர் ரொமேரோ அவர்களைப் பற்றி அதிகம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்ற காரணத்தால், அவர் தன் வாழ்க்கையில் கடந்துவந்த ஒரு சில மைல்கற்களை, குறிப்பாக, அவர் வாழ்வின் இறுதி மூன்று ஆண்டுகளை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்.

1917ம் ஆண்டு பிறந்த ஆஸ்கர் அவர்கள், தன் 25வது வயதில் அருள்பணியாளராகவும், 53வது வயதில் ஆயராகவும் அருள்பொழிவு பெற்றவர். 1977ம் ஆண்டு, தன் 60வது வயதில், சான் சால்வதோர் உயர் மறைமாவட்டத்தின் பேராயராக அவர் நியமனம் பெற்றபோது, அந்நகரின் செல்வந்தர்கள் மகிழ்ச்சி அடைந்தனர். பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், கோவில், மதம் சார்ந்த பணிகளை மட்டுமே ஆற்றுவார், சமுதாயப் பிரச்சனைகளில் தலையிடமாட்டார் என்று அவர்கள் எண்ணியதால் மகிழ்ந்தனர்.

1970, 80களில், எல் சால்வதோர் நாட்டில் நிகழ்ந்த அக்கிரமங்கள், குறிப்பாக, செல்வம் நிறைந்த கத்தோலிக்கர்களால் வறியோர் அடைந்த இன்னல்கள் ஏராளம். இந்த சமுதாய அநீதிகளுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுத்தவர்கள், அரசின் 'மரணப்படை'யால் (death squad) கொன்று குவிக்கப்பட்டனர். அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டு அரசின் ஆதரவும், நிதி உதவியும் இருந்ததால், இந்தக் மரணப்படையின் அக்கிரமங்கள் அத்துமீறிச் சென்றன.

சான் சால்வதோர் நகரில், 1965ம் ஆண்டு முதல், 'மத்திய அமெரிக்கப் பல்கலைக்கழக'த்தை (Central American University) நடத்திவந்த இயேசு சபையினர், நாட்டில் நிலவும் அநீதியை எதிர்த்து குரல் எழுப்பி வந்தனர். அவர்களுக்கு ஒவ்வொரு நாளும் கொலை மிரட்டல்கள் வந்தவண்ணம் இருந்தன. இருப்பினும், அவர்கள் துணிவுடன் தங்கள் சமூகநீதிப் பணிகளைத் தொடர்ந்தனர்.

ஆஸ்கர் ரொமேரோ அவர்கள் பேராயராக நியமனம் பெற்றபோது, இயேசு சபையினர் மனம் உடைந்துபோயினர். அவர்களைப் பொருத்தவரை, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், நாட்டில் நிலவும் அநீதிகளுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்கமாட்டார் என்று எண்ணியதால், இந்த மனநிலை அவர்களுக்குள் உருவானது.

அப்பல்கலைக் கழகத்தில் பணியாற்றி, பின்னர், வறுமைப்பட்ட விவசாயிகள் நடுவில் உழைத்துவந்த இயேசு சபை அருள் பணியாளர், ருத்திலியோ கிராந்தே கார்சியா (Rutilio Grande García) அவர்கள், பேராயர் ரொமேரோ அவர்களின் நெருங்கிய நண்பர். சமுதாய நீதி குறித்து இருவருக்கும் காரசாரமான கருத்துப் பரிமாற்றங்கள் நிகழ்வதுண்டு.

அருள்பணி கிராந்தே அவர்கள் மேற்கொண்டிருந்த சமூக நீதிப் போராட்டத்திற்கு விலையாக, அவர், 1977ம் ஆண்டு, மார்ச் 12ம் தேதி கொல்லப்பட்டார். கொலையுண்டு கிடந்த நண்பர் கிராந்தேயின் சடலத்திற்கு முன், பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் மனம் மாறினார். தன் நண்பர் கிராந்தேயின் அடக்கச் சடங்கில் பேராயர் ஆற்றிய மறையுரை, எல் சால்வதோர் நாட்டை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. அரசு அதிகாரிகளும் செல்வந்தர்களும் அதிர்ச்சியும், ஆத்திரமும் அடைந்தனர். வறியோரோ அந்த மறையுரையைக் கேட்டு, ஆனந்த அதிர்ச்சி அடைந்தனர். அருள்பணி கிராந்தே அவர்களுக்குப் பதிலாக, தங்கள் சார்பில் போராட பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் கிடைத்ததை எண்ணி, வறியோர், ஆனந்தத்தில் திளைத்தனர்.

அருள்பணி ருத்திலியோ கிராந்தே அவர்களின் கொலையை, அரசு தீர விசாரிக்கவேண்டும் என்று அறிக்கை வெளியிட்ட பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், தகுந்த விசாரணை முடியும்வரை அரசு நடத்தும் எந்த விழாவிலும் தான் கலந்துகொள்ளப் போவதில்லை என்றும் அறிவித்தார். அருள்பணி கிராந்தே அவர்களின் அடக்கத் திருப்பலியில், ஒரு இலட்சத்திற்கும் மேலானோர் கலந்துகொண்ட நேரத்தில், பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், நாட்டில் நீதியும், அமைதியும் நிலைநாட்டப்படவேண்டும் என்றும், அரசு தன் ஆயுதங்களைக் களையவேண்டும் என்றும் தன் மறையுரையில் ஆணித்தரமாக வலியுறுத்தினார்.

பேராயர் ரொமேரோ அவர்களிடம் நிகழ்ந்த இந்த மாற்றத்தைத் தொடர்ந்து, அருள் பணியாளர்கள், மறைக்கல்வி ஆசிரியர்கள், கோவில் ஊழியர்கள் பலர், வரிசையாகக் கொல்லப்பட்டனர். இருப்பினும், பேராயர் தன் கருத்துக்களைத் துணிவுடன் வெளிப்படுத்தி வந்தார். அதுவரை எந்த ஓர் ஆயரும் செய்யத் துணியாத ஒரு செயலை பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் செய்தார். அதாவது, எல் சால்வதோர் அரசுத் தலைவர்  செய்த தவறை வெளிப்படையாகச் சுட்டிக்காட்டினார்.

தொடர்ந்து நடந்த கொலைகளையடுத்து, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், இரு முக்கியமான முடிவுகளை எடுத்தார். அரசாலும், செல்வந்தராலும் வேட்டையாடப்பட்ட வறியோருக்குப் பாதுக்காப்பு தரும் புகலிடமாக, மறைமாவட்டத்தின் குருமாணவர் இல்லத்தின் கதவுகளைத் திறந்துவைத்தார். நூற்றுக்கணக்கான வறியோர் அங்கே தஞ்சம் அடைந்தனர்.

சான் சால்வதோரில் எழுப்பப்பட்டு வந்த புதிய பேராலயத்தின் பணிகளை உடனடியாக நிறுத்தச் சொன்னார். ‘உள்நாட்டுப் போர் முடியட்டும்; ஏழைகள் வயிறு நிறையட்டும்; குழந்தைகள் நல்ல கல்வி பெறட்டும்... பின்னர், நமது பேராலயத்தைக் கட்டுவோம்’ என்று பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் தெளிவாகக் கூறினார். அவர் எடுத்த இந்த இரு முடிவுகளும் தலத்திருஅவையின் புரட்சியை இன்னும் ஆழப்படுத்தின.

பேராயர் ரொமேரோ அவர்களிடம் ஏற்பட்ட மாற்றங்களும், அவர் முன்னின்று நடத்திய புரட்சியும், கண்ணுக்குக் கண் என்ற பழிவாங்கும் மாற்றமோ, புரட்சியோ அல்ல. ஏழைகள் சார்பில் போராட அவர் முடிவெடுத்தப் பின்னரும், அவர் வறியோரையும், செல்வர்களையும் சமமாக அரவணைக்க முயன்றார். வறியோரும், செல்வர்களும் ஒருவர் மீது ஒருவர் காட்டிவந்த வெறுப்பையும், வன்முறைகளையும் தன் மறையுரைகளில் கண்டனம் செய்தார்; அவர்களைக் கடிந்துகொண்டார்.

தனது மறைமாவட்டக் குரு ஒருவரை பேராயர் சந்தித்தபோது, அவர் தன்னுடன் எப்போதும் ஒரு துப்பாக்கியை வைத்திருந்தார் என்பதை அறிந்து, பேராயர் அதிர்ச்சி அடைந்தார். துப்பாக்கியைச் சுமந்து செல்லும் அவருக்கும், அரசின் 'கொலைப்படை' வீரர்களுக்கும் வேறுபாடு இல்லை என்று பேராயர் கூறினார். அந்த குரு விடைபெற்றுச் செல்லும் வேளையில், பேராயர் அவரிடம், "நீங்கள் இன்னும் செபிக்கிறீர்களா?" என்று கேட்டார். "நிச்சயமாக செபிக்கிறேன்" என்று அவர் பதில் சொன்னதும், "பிறகு, என் இந்தத் துப்பாக்கியைச் சுமந்து திரிகிறீர்கள்?" என்று கேட்டார், பேராயர். பேராயர் ரொமேரோ அவர்களைப் பொருத்தவரை, பெரிய வெள்ளியும், உயிர்ப்பு ஞாயிறும் இறையரசின் பாதைகளே தவிர, பழிக்குப் பழியும், துப்பாக்கியும் இறையரசைக் கொணராது என்பதை தீர்க்கமாக நம்பினார்.

கனடா நாட்டைச் சேர்ந்த அருள் சகோதரி, மேரி ஜோ லெட்டி (Mary Jo Leddy) என்ற எழுத்தாளர் கூறியுள்ள ஒரு கருத்து, பேராயர் ரொமேரோ அவர்களுக்கு வெகுவாகப் பொருந்தும் என்பதை உணரலாம். "அச்சத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் ஒரு சமுதாயத்தில், உடலால் இறப்பதற்கு முன், தங்களுள் தாங்களே இறந்துவிடும் மனிதர்கள் தேவை. அவர்கள் தங்கள் மரணத்திற்கு முன்னதாகவே உயிர்ப்பை வாழ்பவர்கள்" என்பது அருள் சகோதரி லெட்டி அவர்களின் கருத்து.

பேராயர் ரொமேரோ அவர்களின் உயிரை ஒரு துப்பாக்கி குண்டு பறிப்பதற்கு முன், மரணத்தைப் பற்றிய அச்சம் அவரைவிட்டு நீங்கியிருந்தது; உயிர்ப்பின் நம்பிக்கை அவரை வெகுவாக ஆட்கொண்டிருந்தது. தான் எந்த நேரத்திலும் இறக்கக்கூடும் என்ற எண்ணம், அவருக்கு, துணிவையும், அதேநேரம், இறைவன் பேரில் அளவற்ற நம்பிக்கையையும் தந்தது. 1980ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம், பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், ஹோசே கால்தெரோன் (Jose Calderon Salazar) என்பவருக்கு எழுதிய ஒரு மடலில், பின்வரும் பகுதியைக் காணலாம்:

"அடிக்கடி எனக்குக் கொலை மிரட்டல்கள் வந்தவண்ணம் உள்ளன. ஒரு கிறிஸ்தவனான என்னால், உயிர்ப்பு இல்லாத மரணத்தை எண்ணிப் பார்க்க முடியவில்லை. அவர்கள் என்னைக் கொன்றால், நான் சால்வதோர் மக்களில் மீண்டும் உயிர்பெற்று எழுவேன். இதை நான் தற்பெருமையோடு சொல்லவில்லை; மாறாக, அதிகப் பணிவுடன் சொல்கிறேன்... எல் சால்வதோரின் உயிர்ப்பிற்காக என் இரத்தத்தைக் காணிக்கையாக்குகிறேன்... ஓர் ஆயர் இறப்பார்; ஆனால், மக்களைக் கொண்டு உருவான இறைவனின் திருஅவை என்றும் அழியாது."

1980ம் ஆண்டு, மார்ச் 23, ஞாயிறன்று, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் வழங்கிய மறையுரை, வரலாற்றில் தனியிடம் பிடித்துள்ளது. அதுவே, பேராயர் வழங்கிய இறுதி மறையுரை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. அன்று பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் ஆற்றிய மறையுரை, வானொலி வழியே நாடெங்கும் செல்வதை உணர்ந்த பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், ஆயுதம் தாங்கி, மக்களை வதைத்துவந்த மரணப்படை வீரர்களுக்கு தன் மறையுரையின் இறுதியில், ஒரு சிறப்பான அறிவுரை வழங்கினார்:

“சகோதர வீரர்களே, இந்நாட்டு மக்கள் மத்தியில்தான் நீங்கள் பிறந்து வளர்ந்தீர்கள். இவர்கள் உங்கள் சகோதரர்கள். உங்கள் சகோதரர்களையே நீங்கள் கொன்று வருகிறீர்கள். மக்களைக் கொல்லும்படி உங்களுக்குத் தரப்படும் எந்த ஆணையும், இறைவன் தந்துள்ள 'கொலை செய்யாதே' என்ற அந்த கட்டளைக்கு உட்பட்டதே. இறை கட்டளையை மீறி, உங்களுக்குத் தரப்படும் நெறியற்ற ஆணைகளுக்கு நீங்கள் கீழ்படியத் தேவையில்லை. இந்த நெறியற்ற ஆணைகளுக்குக் கீழ்படிவதைவிட, உங்கள் மனசாட்சிக்குக் கீழ்படியுங்கள். இந்த அராஜகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு திருஅவை மௌனமாய் இராது. கடவுளின் பெயரால், தினமும் விண்ணை நோக்கிக் குரல் எழுப்பும் இந்த மக்கள் பெயரால், நான் உங்களைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன், உங்கள் ஆயர் என்ற முறையில் ஆணை இடுகிறேன், உங்கள் அடக்குமுறையை உடனடியாக நிறுத்துங்கள்.” என்று உணர்ச்சி பொங்க கூறினார்.

பேராயர் ரொமெரோ அவர்கள் கூறிய சொற்கள், எடுத்துரைத்த உண்மைகள் மிகவும் கசந்திருக்க வேண்டும். அதனால், அவர் அந்த மறையுரையை வழங்கியதற்கு அடுத்த நாள், மார்ச் 24ம் தேதி, பேராயர் திருப்பலி நிறைவேற்றிக்கொண்டிருக்கும்போது, மரணப்படையைச் சேர்ந்த ஒரு கூலியாள், கோவிலின் பின்புறம் வந்து, குறிவைத்து சுட்டான். ஒரே ஒரு குண்டு. பேராயரின் இதயத்தில் பாய்ந்தது. திருப்பலியை நிறைவு செய்யாமலேயே, பீடத்தின் மீது சாய்ந்து, பலியானார் பேராயர் ரொமேரோ.

இருபதாம் நூற்றாண்டில் மனித சமுதாயத்தை நல் வழி நடத்திய பல தலைவர்களில் ஒருவராக பேராயர் ரொமேரோவைக் கருதுகின்றனர். பேராயர் ரொமேரோ ஓர் இறைவாக்கினர். இறைவனின் வார்த்தையை, அது கூறும் உண்மைகளைக் கலப்படமில்லாமல், எவ்வித அலங்காரமும் இல்லாமல் எடுத்துச் சொன்னவர். மனித வரலாற்றில் பல்லாயிரம் இறைவாக்கினர்கள் இதையேச் செய்தனர். உண்மையைச் சொன்னார்கள், உயிரைத் தந்தார்கள். உண்மைக்கும், உயிர்பலிக்கும் அப்படி ஒரு நெருங்கிய உறவு.

உண்மை கசக்கும், உண்மை எரிக்கும், உண்மை சுடும் என்று உண்மையின் பல விளைவுகளைச் சொல்கிறோம். உண்மையின் பின் விளைவுகளை இப்படி நாம் பட்டியலிடும்போது, ஒரு முக்கியமான அம்சத்தையும் நினைத்துப்பார்க்க வேண்டும். உண்மை விடுவிக்கும். உண்மை மீட்பைத்  தரும். உண்மை தரும் சங்கடத்தை சமாளிக்க முடியாமல், பல நேரங்களில் உண்மையை மறைத்துவிட, அழித்துவிட முயற்சிகள் நடக்கின்றன. இந்த முயற்சிகளின் ஒரு பகுதியாகத்தான் உண்மை பேசும் இறைவாக்கினர்களின் முயற்சிகளைப் பல வகைகளில் நிறுத்த முயன்று, எல்லாம் தோல்வி கண்ட பின் இறுதியில் அந்த இறைவாக்கினரின் வாழ்வையே நிறுத்த வேண்டியதாகிறது.

தூய ஆவியாரின் வருகைப் பெருவிழாவைக் இன்று கொண்டாடுகிறோம். அந்த ஆவியானவரின் ஒரு முக்கிய பணியாக இயேசு தன் சீடர்களுக்குக் கூறுவது இதுதான்:

உண்மையை வெளிப்படுத்தும் தூய ஆவியார் வரும்போது அவர் முழு உண்மையை நோக்கி உங்களை வழிநடத்துவார். (யோவான் 16:13)

தூய ஆவியாரின் வழி நடத்துதலால் உண்மைகளை உணர்ந்த, உண்மைகளைப் பகர்ந்த இறைவாக்கினர்கள், சராசரி மனிதர்கள் அல்ல. கூட்டத்தோடு சேர்ந்து கோஷம் போடுபவர்கள் அல்ல. தனித்து நின்று, இறையரசின் உண்மைகளை அச்சமின்றி முழங்குபவர்கள். அருளாளர் பேராயர் ஆஸ்கார் ரொமேரோ அவர்கள் 80களில் இறைவார்த்தையை முழங்கினார். குண்டடிபட்டு இறந்தார்.

உண்மையின் ஆவியானவர், நம்மையும், நாம் வாழும் உலக சமுதாயத்தையும் முழு உண்மை நோக்கி வழிநடத்த, அருளாளராக உயர்த்தப்பட்டுள்ள மறைசாட்சி ரொமேரோ அவர்களின் பரிந்துரை வழியாக, மன்றாடுவோம்.

Living gospels நடமாடும் நற்செய்திகள்

The Ascension - John Singleton Copley

http://www.wikiart.org/en/john-singleton-copley/the-ascension-1775

Ascension of Our Lord 

The Italian composer Giacomo Puccini wrote La Boheme, Madama Butterfly and Tosca.  It was during his battle with terminal cancer in 1922 that he began to write Turandot, which many now consider his best work. He worked on the score day and night, despite his friends' advice to rest, and to save his energy. When his sickness worsened, Puccini said to his disciples, “If I don't finish Turandot, I want you to finish it.” He died in 1924, leaving the work unfinished. His disciples gathered all that was written of Turandot, studied it in great detail, and then proceeded to write the remainder of the opera. The world premier was performed in La Scala Opera House in Milan in 1926, and Toscanini, Puccini’s favorite student, conducted it. The opera went beautifully, until Toscanini came to the end of the part written by Puccini. He stopped the music, put down the baton, turned to the audience, and announced, “Thus far the master wrote, but he died.” There was a long pause; no one moved. Then Toscanini picked up the baton, turned to the audience and, with tears in his eyes, announced, “But his disciples finished his work.” The opera closed to thunderous applause and found a permanent place in the annals of great works.

‘Turandot’ was a masterpiece created by the master and his disciples. The one and only masterpiece called ‘The Good News’ is created by Jesus and his disciples. Today we are invited to celebrate the masterpiece called ‘the Gospel’.  This Sunday is mainly dedicated to the Ascension of Jesus; but it is also a day to remember the disciples who dedicated their total life to continue the good works of their Master, especially his last minute instruction: Go into all the world and proclaim the good news to the whole creation. (Mark 16:15).

In the Gospels as well in the Acts of the Apostles there are different versions of where and when the Ascension took place. Was it in Jerusalem or in Galilee? Was it forty days later or soon after the Resurrection? These are unanswered questions. The Evangelists and the author of the Acts of the Apostles were not interested in the historical details of the event of the Ascension. They were more interested in the message – the Mission – entrusted to the disciples by Jesus. Hence, dear Friends, we shall focus our attention on the farewell message of Jesus.

This message, like many other statements of Jesus, has been interpreted by Christians in very different (I am afraid, contrary) ways. The opening statement of Jesus given in today’s Gospel goes like this: Go into all the world and proclaim the good news to the whole creation. (Mark 16:15)

How are we to ‘proclaim the good news’? Many interpretations have been given to this statement and, accordingly, many methods of this ‘proclamation’ have been adopted. Here is an anecdote shared by Rebecca Pippert, the author of ‘Out of the Salt Shaker: Into the World’: She tells of a time she was sitting in her car at a traffic light with her window rolled down. As the light turned green a car drove by and its occupant threw something into her car hitting her on the cheek. It didn't hurt but she was so startled that she pulled over immediately. When she unrolled the paper, she discovered it was a gospel tract. She says she was the apparent victim of what she refers to as

"torpedo evangelism." I'm sure the torpedoer meant well. At least I hope so, but he or she did the wrong thing for the right reason in the wrong way. We can engage people in conversation about their faith and their relationship with God in a non-judgmental manner. We can encourage. We can invite. We can offer counsel. But we leave the hard work, the heart work, up to Jesus and the Holy Spirit. You see, we are not on some sort of spiritual mugging mission.

To correct this aggressive mode of and other false beliefs about how to ‘proclaim the good news’, we need to embrace some basic biblical principles that make it possible for us to lead others to the same personal faith in Christ that we enjoy. They are suggested by Bill Hybels and Mark Mittelberg in their book, Becoming a Contagious Christian. I have not read this book, but when I browsed the internet for this book, what caught my attention was the cover-page illustration of this book… a row of match sticks with one of them just having caught fire. One can easily imagine what would happen to the other match sticks. Given the fact that any symbol is limited, this illustration gives me some idea as to what would be the effect of a ‘Contagious Christian’ in a group.

Contagious Christians like St Francis of Assisi, Bl Mother Teresa have ‘proclaimed the good news’ without being aggressive with their eloquence. Their life and actions spoke louder than words. They were ‘walking sermons’ all their lives. Here is an anecdote from the life of Dr Albert Schweitzer:

Reporters and city officials gathered at a Chicago railroad station one afternoon in 1953. The person they were meeting was the 1952 Nobel Peace Prize winner. A few minutes after the train came to a stop, a giant of a man – six feet four inches – with bushy hair and a large moustache stepped from the train. Cameras flashed. City officials approached him with hands outstretched. Various people began telling him how honored they were to meet him.

The man politely thanked them and then, looking over their heads, asked if he could be excused for a moment. He quickly walked through the crowd until he reached the side of an elderly black woman who was struggling with two large suitcases. He picked up the bags and with a smile, escorted the woman to a bus. After helping her aboard, he wished her a safe journey. As he returned to the greeting party he apologized, “Sorry to have kept you waiting.”

The man was Dr. Albert Schweitzer, the famous missionary doctor who had spent his life helping the poor in Africa. In response to Schweitzer’s action, one member of the reception committee said with great admiration to the reporter standing next to him, “That’s the first time I ever saw a sermon walking.” http://franciskong.com/personal/a-sermon-walking/

It is more interesting to note that Albert was a famous preacher in his younger days. So, he must have known the difference between ‘proclaiming the good news’ through words and through life. We know that Jesus did not choose his disciples to be eloquent preachers but his true witnesses. If Jesus wanted his Gospel to be proclaimed with words, he would have chosen more erudite, eloquent preachers than the simple fishermen.

There is an ancient legend about Jesus’ ascension into heaven. He is met by the angel Gabriel who asks him, "Now that your work is finished, what plans have you made to ensure that the truth that you brought to earth will spread throughout the world?"

Jesus answered, "I have called some fishermen and tax-collectors to walk along with me as I did my Father’s will."

"Yes, I know about them," said Gabriel, "but what other plans have you made?"

Jesus replied, "I taught Peter, James and John about the kingdom of God; I taught Thomas about faith; and all of them were with me as I healed and preached to the multitudes."

Gabriel replied. "But you know how unreliable that lot was. Surely you must have other plans to make sure your work was not in vain."

Jesus quietly replied to Gabriel "I have no other plans. I am depending on them!"

http://www.sermoncentral.com/illustrations/illustrations-about-ascension.asp

Proclaiming the Good News does not begin on pulpits; it begins in our homes. After attending a convention led by Billy Graham, a woman wrote to him. “Dear Sir, I feel that God is calling me to preach the gospel. But the trouble is that I have twelve children. What shall I do?” The televangelist replied: “Dear Madam, I am delighted to hear that God has called you to preach the Gospel. I am even more delighted to hear that He has already provided you with a congregation in your own home.”

The mission of proclaiming the good news is accompanied by a list of signs given by Jesus: And these signs will accompany those who believe: by using my name they will cast out demons; they will speak in new tongues; they will pick up snakes in their hands, and if they drink any deadly thing, it will not hurt them; they will lay their hands on the sick, and they will recover. (Mark 16:17-18)

Healing the world, driving away evil from the world and speaking a new language… a language of love are sure signs that the good news is proclaimed. As a result of such a proclamation, even deadly things will turn out to be harmless!

To our present day world, poisoned by hatred and fundamentalism, let us bring the good news of healing and reconciliation. May the great mission of proclaiming the good news begin from our families!

Bildergalerie Albert Schweitzer

http://www.dw.de/albert-schweitzer-leben-f%C3%BCr-afrika/a-16613717

இயேசுவின் விண்ணேற்றப் பெருவிழா

சிறந்த இசை நாடகங்களை (Opera) உருவாக்கியதால் புகழ்பெற்ற இத்தாலியக் கலைஞர், ஜியாக்கமோ புச்சீனி (Giacomo Puccini) அவர்கள், 1922ம் ஆண்டு, ‘துராந்தோத்’ (Turandot) என்ற இசை நாடகத்தை உருவாக்கத் துவங்கினார். அதே வேளையில், அவருக்கு, தொண்டையில் புற்றுநோய் இருந்ததென கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. தனது மரணத்திற்கு நாள் குறித்தாயிற்று என்பதை உணர்ந்த புச்சீனி அவர்கள், தன் இறுதி இசை நாடகத்தை முடிப்பதற்காக இரவும், பகலும் அயராது உழைத்தார். அவரது குடும்பத்தினர், நண்பர்கள், மாணவர்கள் அனைவரும் எவ்வளவோ சொல்லியும், அவர் தன் பணியை ஓய்வின்றி தொடர்ந்தார்.

ஒருநாள் அவர் தன் மாணவர்களை அழைத்து, "ஒருவேளை, நான் இந்த இசை நாடகத்தை முடிப்பதற்கு முன் இறந்துபோனால், நீங்கள் இந்த நாடகத்தை உருவாக்கி முடிக்கவேண்டும்" என்று கேட்டுக்கொண்டார். அவர் பயந்தபடியே,  ‘துராந்தோத்’ இசை நாடகத்தை முடிப்பதற்கு முன், 1924ம் ஆண்டு புச்சீனி அவர்கள் மரணமடைந்தார். தங்கள் குருவின் மரணத்தைத் தொடர்ந்து, அவரது மாணவர்கள் ஒன்று சேர்ந்து, ‘துராந்தோத்’ இசை நாடகத்தை எழுதி முடித்தனர்.

1926ம் ஆண்டு, இத்தாலியின் மிலான் நகரில் இந்த இசை நாடகம் முதன்முறையாக அரங்கேறியது. புச்சீனி அவர்களின் பாசத்திற்குரிய மாணவர் Toscanini என்பவர், அந்த இசை நாடகத்தின் இசைக்குழுவை இயக்கினார். புச்சீனி அவர்கள் உருவாக்கிய முதல் பகுதி அற்புதமாக அரங்கேறியது. அப்பகுதி முடிவுற்றபோது, நடிகர்கள், இசைக் குழுவினர் அனைவரும் இசை நாடகத்தை நிறுத்தினர். அதுவரை இசைக்குழுவை இயக்கிவந்த Toscanini அவர்கள், தன் கையிலிருந்த கோலை கீழேவைத்துவிட்டு, மக்கள் பக்கம் திரும்பி, "இதுவரை நீங்கள் இரசித்த இப்பகுதியை எங்கள் குரு உருவாக்கினார்; பின்னர், இறந்தார்" என்று, கண்களில் கண்ணீர் பொங்க சொன்னார்.

அரங்கத்தில் ஆழ்ந்த அமைதி நிலவியது. சில நிமிடங்கள் சென்று, Toscanini அவர்கள், தன் கண்ணீரைத் துடைத்தபடி, "ஆனால், அவரது சீடர்கள், குருவின் பணியை முடித்தனர்" என்று சொல்லி, இசைக்குழுவை வழிநடத்தும் கோலை மீண்டும் கையில் எடுத்து, இசை நாடகத்தைத் தொடர்ந்தார். நாடகம் முடிந்தபின், அரங்கத்தில் இருந்த அனைவரும் எழுந்து நின்று, தொடர்ந்து, நீண்டநேரம் கரவொலி எழுப்பினர். குருவும், சீடர்களும் இணைந்து உருவாக்கிய ‘துராந்தோத்’ இசை நாடகம், இன்றும் இசையுலகில் தனியிடம் பெற்ற ஒரு கலைப்படைப்பு.

குருவாகிய கிறிஸ்துவும், அவரது சீடர்களும் இணைந்து உருவாக்கிய 'நற்செய்தி' என்ற அற்புதப் படைப்பைச் சிந்திக்க இஞ்ஞாயிறு நமக்கு ஒரு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளது. இன்று, இயேசுவின் விண்ணேற்ற விழாவைக் கொண்டாடுகிறோம். அதே வேளையில், இயேசுவின் பணியை இவ்வுலகில் தொடர்ந்து நிறைவேற்றிய சீடர்களின் அர்ப்பணத்தையும், அயரா உழைப்பையும், துணிவையும் இந்நாளில் கொண்டாடுகிறோம்.

இயேசுவின் விண்ணேற்ற நிகழ்வு, மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா ஆகியோரின் நற்செய்திகளிலும், திருத்தூதர் பணிகள் நூலிலும் கூறப்பட்டுள்ளது. இந்நூல்களில் காணப்படும் விண்ணேற்ற நிகழ்வை ஒப்புமைப்படுத்திப் பார்த்தால், பல வேறுபாடுகள் உள்ளன. இந்நிகழ்வு, எருசலேமில், கலிலேயாவில் அல்லது பெத்தானியாவில் நிகழ்ந்ததாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இயேசுவின் விண்ணேற்றம், உயிர்ப்புக்குப் பின் உடனே நிகழ்ந்ததா, அல்லது 40 நாட்கள் கழிந்து நிகழ்ந்ததா, என்பதிலும் தெளிவு இல்லை. இந்நிகழ்வு எங்கே, எப்போது நிகழ்ந்தது என்பதில் வேறுபாடுகள் இருந்தாலும், இந்நிகழ்வின்போது இயேசு கூறிய செய்தியில் ஓரளவு ஒப்புமைகள் உள்ளன. மிகவும் ஆழமான, சக்தி வாய்ந்த செய்தி அது.

இயேசுவின் விண்ணேற்ற நிகழ்வை, ஒரு வரலாற்றுப் பதிவாகக் காட்டுவதில் புதிய ஏற்பாட்டு ஆசிரியர்கள், அதிக கவனம் செலுத்தாமல், இந்நிகழ்வின்போது இயேசு கூறிய செய்தியில் அதிகக் கவனம் செலுத்தியுள்ளனர் என்பதை நாம் உணரலாம். எனவே, விண்ணேற்றத்தின்போது இயேசு தன் சீடர்களிடம் கூறிய இறுதிச் செய்தியை நமது ஞாயிறு சிந்தனையின் மையமாக்குவோம்.

மாற்கு நற்செய்தி 16: 15-18

அக்காலத்தில், இயேசு பதினொருவருக்குத் தோன்றி, அவர்களை நோக்கி, “உலகெங்கும் சென்று படைப்பிற்கெல்லாம் நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுங்கள். நம்பிக்கைகொண்டு திருமுழுக்குப் பெறுவோர் மீட்புப் பெறுவர்; நம்பிக்கையற்றவரோ தண்டனைத் தீர்ப்புப் பெறுவர். நம்பிக்கை கொண்டோர் பின்வரும் அரும் அடையாளங்களைச் செய்வர்; அவர்கள் என் பெயரால் பேய்களை ஓட்டுவர்; புதிய மொழிகளைப் பேசுவர்; பாம்புகளைத் தம் கையால் பிடிப்பர். கொல்லும் நஞ்சைக் குடித்தாலும் அது அவர்களுக்குத் தீங்கு இழைக்காது. அவர்கள் உடல் நலமற்றோர்மீது கைகளை வைக்க, அவர்கள் குணமடைவர்” என்று கூறினார்.

மத்தேயு நற்செய்தியிலும், திருத்தூதர் பணியிலும் கூறப்படும் இரு முக்கியமான கூற்றுகளையும் நாம் இங்கு இணைத்துப் பார்க்கலாம்.

இதோ! உலக முடிவுவரை எந்நாளும் நான் உங்களுடன் இருக்கிறேன் என்ற இயேசுவின் வார்த்தைகள் மத்தேயு நற்செய்தியிலும், தூய ஆவி உங்களிடம் வரும்போது நீங்கள் கடவுளது வல்லமையைப் பெற்று எருசலேமிலும் யூதேயா, சமாரியா முழுவதிலும் உலகின் கடையெல்லைவரைக்கும் எனக்குச் சாட்சிகளாய் இருப்பீர்கள் என்ற இயேசுவின் வார்த்தைகள் திருத்தூதர் பணியிலும் தரப்பட்டுள்ளன.

நற்செய்தியை உலகெங்கும் எடுத்துச் செல்லுங்கள் என்ற ஆணையும், நற்செய்தியில் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள் ஆற்றக்கூடிய அற்புதமான செயல்களும் மாற்கு நற்செய்தியில் இயேசுவின் கூற்றாக வெளியாகியுள்ளன. இயேசுவின் உடனிருப்பு, தூய ஆவியாரின் வருகை இவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு நற்செய்திப் பணி மேகொள்ளப்படும்போது, அது உலகின் இறுதிவரை சென்றடையும், என்ற உறுதி, மனதிற்கு நிறைவைத் தருகிறது.

“உலகெங்கும் சென்று படைப்பிற்கெல்லாம் நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுங்கள்” என்று இயேசு கூறிய வார்த்தைகள், கிறிஸ்தவ வரலாற்றில் பலவழிகளில் பொருள் கொள்ளப்பட்டுள்ளன. இதனால் நன்மைகள் விளைந்துள்ளன. பிரச்சனைகளும் எழுந்துள்ளன. நற்செய்தியை யார் பறைசாற்றுவது? அதை எப்படி பறைசாற்றுவது? என்ற கேள்விகள் கிறிஸ்தவ வரலாற்றில் அடிக்கடி எழும் கேள்விகள். பொதுவாக, நற்செய்தியைப்  பறைசாற்றுதல் என்றதும், கோவில்களில், மேடைகளில் முழங்கக்கூடிய ஒரு சக்திவாய்ந்த மறையுரையாக இதை நாம் எண்ணிப்பார்க்கிறோம். இந்தக் கோணத்தில் இவ்வார்த்தைகளை நாம் சிறைப்படுத்திவிடுவதால், குருக்கள், துறவியர், என்ற ஒரு குறுகிய குழுவுக்கு இந்தப் பணியை ஒதுக்கிவைத்து விடுகிறோம்.

இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு தம் சீடர்களுக்குக் கொடுத்துள்ள கட்டளையை ஆழமாக சிந்திக்கும்போது, நமது எண்ணங்கள் முழுமையான எண்ணங்கள் அல்ல என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம். 'நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுங்கள்' என்று இயேசு கூறியபோது, அந்தக் குழுவில் இருந்தவர்கள் யாரும் அருள்பணியாளரோ, துறவியோ அல்ல. அவர்கள் அனைவரும் குடும்ப வாழ்வில் ஈடுபட்டிருந்த சாதாரணத் தொழிலாளிகள். இந்தக் கோணத்திலிருந்து பார்த்தால், நாம் அனைவரும் நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுவதற்கு அழைக்கப்பட்டுள்ளோம் என்பதை உணரலாம்.

'நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுங்கள்' என்று இயேசு கூறிய அதே மூச்சில், அந்தப் பறைசாற்றுதலின் பல்வேறு விளைவுகளையும் கூறுகின்றார். நற்செய்தியில் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள், பேய்களை ஓட்டுவர், உடல்நலமற்றோரைக் குணமாக்குவர், பாம்போ, கொடிய நஞ்சோ அவர்கள் உயிரைப் பறிக்காது என்ற அடையாளங்களை இயேசு இணைத்துக் கூறுகிறார்.

மேடைகளில், கோவில்களில் முழங்கப்படுவதோடு நற்செய்தியின் பறைசாற்றுதல் நின்று விடுவதில்லை. குணமளிக்கும் பணிகள், தீய சக்திகளை உலகினின்று விரட்டியடிக்கும் பணிகள் வழியே நற்செய்தியை நாம் பறைசாற்ற வேண்டும் என்பதை, இயேசு தெளிவுபடுத்துகிறார்.

வாய் வார்த்தைகளால் மேடைகளில் பறைசாற்றப்படும் நற்செய்தியைக் காட்டிலும், வாழ்க்கையால் உணர்த்தப்படும் நற்செய்திகள் இன்னும் ஆழமான தாக்கங்களை உருவாக்கும் என்பதை நாம் அனைவரும் அறிவோம். வாழ்க்கையால் நற்செய்தியைப் பறைசாற்றிய பலரில், உலகப் புகழ்பெற்ற Albert Schweitzer என்ற மருத்துவரும் ஒருவர். இவர் வாழ்க்கையில் நடந்த நிகழ்ச்சியொன்று இப்போது என் நினைவை நிறைக்கிறது.

இவர் ஆப்ரிக்காவில் மேற்கொண்ட அற்புதமான மருத்துவப் பணிகளுக்காகவும், அணு ஆய்வுகள் இவ்வுலகிற்குத் தேவையில்லை என்ற எண்ணத்தை உலகில் வளர்க்க அவர் மேற்கொண்ட முயற்சிகளுக்காகவும் 1952ம் ஆண்டு, உலக அமைதிக்கான நொபெல் பரிசு அவருக்கு வழங்கப்பட்டது. இப்பரிசைப் பெற்ற அடுத்த ஆண்டு, அவர் அமெரிக்காவின் சிக்காகோ நகருக்கு இரயிலில் சென்றார். அவரை வரவேற்க பத்திரிக்கையாளர்களும், பெரும் தலைவர்களும் இரயில் நிலையத்தில் காத்திருந்தனர். Albert Schweitzer அவர்கள், இரயிலை விட்டு இறங்கியதும், கரவொலியும், காமிரா ஒளிவிளக்களும் அந்த இடத்தை நிறைத்தன. தன்னை சிறிது நேரம் மன்னிக்க வேண்டும் என்று வேண்டியபடி, Albert அவர்கள், அந்தக் கூட்டத்தை விலக்கிக்கொண்டு சென்றார். அந்த இரயில் நிலையத்தில் இரு பெட்டிகளைச் சுமந்தபடி, தடுமாறி நடந்துகொண்டிருந்த வயதான, கறுப்பின பெண்மணி ஒருவருக்கு உதவிசெய்து, அவரை ஒரு பேருந்தில் ஏற்றிவிட்டபின், தனக்காகக் காத்திருந்த கூட்டத்திடம் வந்தார் Albert. நடந்ததைக்கண்ட ஒரு பத்திரிகையாளர் மற்றொருவரிடம், "நான் இதுவரை கோவில்களில் மறையுரைகளைக் கேட்டிருக்கிறேன். இதுதான் முதல்முறையாக, ஒரு நடமாடும் மறையுரையைப் பார்த்திருக்கிறேன்" என்று கூறினார்.

Albert அவர்கள், 25 வயது இளைஞனாக இருந்தபோது, மறையுரை வழங்குவதில், இறையியல் வகுப்புக்கள் நடத்துவதில் தன்னிகரற்ற புகழ் பெற்றிருந்தார். ஆப்ரிக்க நாடுகளில் நிலவிவந்த தேவைகளைப் பற்றி கேள்விப்பட்ட Albert அவர்கள், தனது 30வது வயதில், பேராசிரியர் பதவியை விட்டுவிட்டு, மருத்துவம் படித்து, ஆப்ரிக்காவில் மிகவும் பின்தங்கிய ஒரு பகுதியில் மருத்துவ மனையொன்றை நிறுவி பணிசெய்யத் துவங்கினார். பல்வேறு இடர்கள், சிறைவாசம் என்று அவர் வாழ்வில் சவால்கள் வந்தாலும், வறுமையில் வாடிய ஆப்ரிக்க மக்களுக்கு 40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக மருத்துவப் பணிகளைச் செய்துவந்தார். இளமையில் நற்செய்தியை வார்த்தைகளாய் முழங்கிப் புகழ்பெற்ற Albert அவர்கள், தன் வாழ்வின் பிற்பகுதியில் நற்செய்தியை வாழ்வாக்கினார்.

கோவில்களில், பிரசங்க மேடைகளில் பறைசாற்றப்படும் நற்செய்தியைவிட, இவ்வுலகை இறையரசாக மாற்றவேண்டும் என்ற அர்ப்பண உணர்வுடன் பணியாற்றிவரும் Albert போன்ற பல்லாயிரம் உள்ளங்களின் வாழ்வு பறைசாற்றியுள்ள நற்செய்தியே, இருபது நூற்றாண்டுகளாய், அதிகமாய், ஆழமாய் இவ்வுலகில் வேரூன்றியுள்ளது என்று சொன்னால், அது முற்றிலும் உண்மை. வாழ்வால் நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுவதற்குப் பெரும் அறிவாளிகள், பேச்சாளர்கள் தேவையில்லை. இயேசுவின் சீடர்களே இதற்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள்.

இயேசு விண்ணேற்றம் அடைந்ததும் நிகழ்ந்ததாய்ச் சொல்லப்படும் ஒரு கற்பனைக் கதை இது. இயேசு விண்ணகம் சென்றதும், தலைமைத்தூதர் கபிரியேல் அவரைச் சந்தித்தார். "உங்கள் பணியைத் திறம்பட முடித்துவிட்டீர்கள். உலகில் உங்கள் நற்செய்தியைத் தொடர்ந்து பரப்புவதற்கு என்ன திட்டங்கள் வைத்துள்ளீர்கள்?" என்று கேட்டார்.

"என்னுடையப் பணியைத் தொடரும்படி, ஒரு சில மீனவர்களிடமும், வரி வசூலிப்பவர்களிடமும் சொல்லியிருக்கிறேன்" என்று இயேசு சொன்னதும், கபிரியேல் தூதர் அவரிடம், "யார்... அந்தப் பேதுரு, தோமா இவர்களைப் பற்றிச் சொல்கிறீர்களா? அவர்களைப் பற்றித்தான் உங்களுக்கு நன்கு தெரியுமே... ஒருவர் உங்களைத் தெரியாது என்று மறுதலித்தார், மற்றொருவர் உங்களை நம்பவில்லை. இவர்களை நம்பியா இந்தப் பணியை ஒப்படைத்தீர்கள்? கட்டாயம் வேறு சில நல்ல திட்டங்கள் உங்கள் எண்ணத்தில் இருக்கவேண்டும், இல்லையா?" என்று கேட்டார்.

இயேசு அவரிடம் அமைதியாக, "நற்செய்திப் பணியை இவர்களை நம்பியே நான் ஒப்படைத்துள்ளேன். இவர்களைத்தவிர, என்னிடம் வேறு எந்தத் திட்டமும் கிடையாது" என்று பதிலளித்தார்.

இருபது நூற்றாண்டுகளைத் தாண்டி நற்செய்தி இன்றும் இவ்வுலகில் அர்த்தம் உள்ளதாக இருக்கிறது என்றால், அதற்குக் காரணம், தங்கள் அறிவுத்திறன் கொண்டு, வார்த்தைப் புலமை கொண்டு, நற்செய்தியைப் போதித்தவர்கள் அல்ல... நற்செய்தியும், அதன் மையமான இயேசுவும்தான் காரணம்.

இயேசுவும் அவர் வழங்கிய நற்செய்தியும் மையங்கள் என்பதை மறந்துவிட்டு, நற்செய்தியைப் போதிப்பவரின் புகழ், அவரது பேச்சுத் திறன் இவற்றை மையங்கள் என்று நாம் நம்பியபோதெல்லாம் பிரச்சனைகள் எழுந்துள்ளன என்பதை கிறிஸ்தவ வரலாறு மீண்டும் மீண்டும் நமக்குச் சொல்லித்தருகிறது.

வார்த்தைகளை அதிகம் கூறாமல், நற்செய்தியை வாழ்ந்து காட்டிய அசிசி நகர் புனித பிரான்சிஸ், மருத்துவர் Albert Schweitzer, அருளாளர் அன்னை தெரேசா என்று பல்லாயிரம் உன்னதப் பணியாளர்களின் வாழ்வால் நற்செய்தி இன்றும் நம்மிடையே வாழ்கிறது என்பதை எண்ணி, இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். வாழ்வாக மாறிய இந்த நற்செய்திகள் நமது மத்தியில் உலவும்போது, நஞ்சாகப் பரவிவரும் தீய சக்திகள் நம்மை அழித்துவிட முடியாது என்பதை மனதார நம்புவோம்.