Running away from? Running towards?... God ஓடி ஒளிவதா? நாடி விழைவதா?

End Time Prophecy

https://efministries.wordpress.com

First Sunday of Advent

Typical of last-minute Christmas shoppers, a mother was running furiously from store to store.  Suddenly, she became aware that the pudgy little hand of her three-year-old son was no longer clutched in hers.  In panic, she retraced her steps and found him standing with his little nose pressed flat against a frosty window.  He was gazing at a manger scene.  Hearing his mother’s near hysterical call, he turned and shouted with innocent glee: "Look Mommy!  It’s Jesus - Baby Jesus in the hay!”  With obvious indifference to his joy and wonder, she impatiently jerked him away saying, "We don’t have time for that!" (Taken from sermoncentral.com)

To me this is a parable! The words of the mother – “We don’t have time for that!” – is an alarm to wake us up before it is too late… I wish to extend this parable a bit more. The mother keeps running on the road and the little kid is literally being dragged to keep pace with her. But, he is more than confused about why his mother was in such a hurry. She has been talking about Christmas for the past ten days or more. She has been telling him also that Christmas was possible only because of Baby Jesus. Now, she does not seem to have time to even give a passing glance at Baby Jesus… Why so? The little kid is totally confused.

We are like this kid… being dragged along the busy shopping mall called the world which is stacked with material things up to a choking level. We wish to spend time at the core of this famous event called Christmas; but we don’t seem to have the time! The Mother Church, instead of dragging us away from the core of Christmas, wishes to give us almost four weeks to get ready for Christmas. She has given us the Advent Season.

Getting ready for the feast is more exciting than celebrating the very feast day. My childhood memories of Christmas flood my mind right now. The days preceding Christmas were very exciting. Crib to be put up, decorations to be done, new dress to be bought or stitched, sweets and savouries to be prepared… the list was endless. Everyone in the house, especially Mom, was very busy, over-worked, perhaps. I guess this is the same story for any festive season – be it Deepavali, or Pongal in India. Expectation and excitement seem to be twins. The season of Advent brims with joyous expectation.

Strangely, today’s gospel from Luke gives us more of a jolt rather than joy. Two weeks back, the Sunday’s Gospel reading taken from Mark spoke of the last days. Today, we hear of the last days again… this time, from the Gospel of Luke. Right at the beginning of a new liturgical year, we are asked to think of the end of the world… Why talk about the end at the beginning itself, especially when the end is quite frightful? I look at it this way. When we see what awaits us at the end, we can take enough care to make our journey more meaningful.

Knowing that the end would be terrible, we have two choices: run away from that end (but where?) or face the end. In facing the end, once again, we have two choices: either ‘endure’ the terror with unflinching courage, or ‘cure’ the terror with positive thoughts and feelings… What need not be endured can be cured! This is the topsy-turvy perspective of our usual ‘what cannot be cured must be endured’ stuff!

Well, perspectives can change the way we think and act! Jesus gives us a perspective in today’s gospel. He gives a list of all the terrifying signs first:  "There will be signs in the sun, moon and stars. On the earth, nations will be in anguish and perplexity at the roaring and tossing of the sea. Men will faint from terror, apprehensive of what is coming on the world, for the heavenly bodies will be shaken.” (Luke 21: 25-26)

I feel that this passage comes to us at an opportune moment. The U.N. Climate Change Summit -  COP 21 - will begin in Paris on Monday, November 30. The ‘signs in the sun, moon and stars; the anguish and perplexity at the roaring and tossing of the sea; the terror and apprehension of what is coming on the world’ have necessitated this Summit in Paris.

Talking of this Summit at the U.N. Office in Nairobi, Pope Francis said: “In a few days an important meeting on climate change will be held in Paris. It would be sad, and I dare say even catastrophic, were particular interests to prevail over the common good and lead to manipulating information in order to protect their own plans and projects. In this international context, we are confronted with a choice which cannot be ignored: either to improve or to destroy the environment. 

I express my hope that COP21 will achieve a global and “transformational” agreement based on the principles of solidarity, justice, equality and participation; an agreement which targets three complex and interdependent goals: lessening the impact of climate change, fighting poverty and ensuring respect for human dignity.”

Let us unite our prayers with the whole world to make sure that the hopes of millions of people, especially the poor, along with the hope of Pope Francis about the ‘transforming’ effect of COP 21, may come true.

Getting back to the Gospel of Luke, Jesus does not stop with enlisting terrifying signs, but goes on to give us a perspective: “When these things begin to take place, stand up and lift up your heads, because your redemption is drawing near.” (Luke 21: 28) When all the people in the world faint and are scared of what is coming to the world, we are asked to stand up and lift up our heads. How is this possible? By changing our perspective, namely, looking at that calamity not as an end of the world, but as the beginning of redemption. If the end is seen as destruction, then we need to run away from there, escape destruction… but , if the end is seen as redemption, we don’t need to run away; but rather run towards the bosom of God… the end of the race!

Perspective can change our attitude and action. Destruction and doom, therefore, despair… These call for escape… Redemption, therefore, hope… These call for surrender. Nazi camps and the holocaust have been etched deeply in human psyche. The gory details of these camps serve as samples of doom and destruction. But, the very same camps have been beacons of hope as well. More than hundred films have been made on Nazi camps. Quite a few of them are very uplifting. One of them is: “LIFE IS BEAUTIFUL”.

A four year old boy is imprisoned along with his dad in the worst of conditions in a Nazi camp. The father tries to tell the boy that the whole thing is a game, a game where they need to score points: 20 for not insisting on going home, 10 for not asking for bread, 10 for hiding in the bunkers the whole day… and so on. Why does the boy need to score these points? He will be given a real army tank if he scores enough points.

Towards the end of the movie, the father of the boy is caught by the German soldiers and led away. The small boy is watching this. The father walks away as if he was marching in a triumphant parade… his head held high. He is shot at the corner of the street. The boy does not know that his Dad is dead. The next day, it so happens that the Germans are defeated and the US army gains access to the camp and the boy sees a real tank riding into the camp. He is thrilled to see the tank as predicted by his Dad. He is sure that he had won the tank! The film ends there.

It is heartening to see the father walking away to his death with head held high and the little boy riding out of the camp in a tank, with his head held high. They are the examples of what Jesus talks about in today’s Gospel: “When these things begin to take place, stand up and lift up your heads, because your redemption is drawing near.”

Advent is a season that invites us to stand up, lift up our heads and see our salvation. Let us try to spread this hopeful attitude as we begin Advent!

P.S. On this First Sunday of Advent, Pope Francis is opening the Holy Door in the Cathedral of Bangui, the capital of Central African Republic. We know that the Jubilee Year of Mercy will begin on December 8. According to the original plan, on the first day of this Jubilee, Pope Francis would open the Holy Door at St Peter’s Basilica and inaugurate the special Jubilee. But, he had taken the special decision to open the Holy Door in Bangui Cathedral, ten days before the official inauguration of the Jubilee Year.

Announcing this decision on November 1, the Pope said: “I am spiritually close to the Combonian Fathers of the parish of Our Lady of Fatima in Bangui, which is welcoming many displaced people. I express my solidarity with the Church, other religious confessions and the entire nation, so sorely tried, as they make every effort to overcome divisions and to re-embark on the path of peace. To show the prayerful closeness of all the Church to this afflicted and tormented nation, and to exhort all Central Africans increasingly to be witnesses of mercy and reconciliation, I intend to open the Holy Door of the Cathedral of Bangui on Sunday 29 November, during the apostolic trip I hope to make to this nation”.

The opening of the Holy Door in many more Churches around the world during the Jubilee of Mercy is a symbolic gesture by which God’s mercy will flow out of various sanctuaries around the world and flood the world. We pray that our world, soaked in blood, will be washed with the mercy of God. It is very meaningful that the Holy Door is opened first in a nation torn by divisions, hatred and conflicts! May this gesture of Pope Francis help all those who perpetrate violence, to return to the path of peace and reconciliation!

COP 21

http://newsroom.unfccc.int/paris/

திருவருகைக் காலம் - முதல் ஞாயிறு

இளம்தாய் ஒருவர் தன் 5 வயது மகனுடன் கடைவீதிக்குச் சென்றார். கிறிஸ்மஸ் கூட்டம் அலைமோதியது. கிறிஸ்மசுக்குத் தேவையான பொருட்களின் பட்டியல் ஒரு கையில், மற்றொரு கையில் மகன் என்று அந்த இளம்தாய் கடை, கடையாக ஏறி இறங்கினார். இறுதியில், எல்லாப் பொருட்களையும் சுமந்துகொண்டு கடைவீதியில் நடந்துகொண்டிருந்தவர், திடுக்கிட்டு நின்றார். தன்னுடன் வந்துகொண்டிருந்த மகனைக் காணவில்லை. பதைபதைப்புடன் அவர் மீண்டும் கடைக்குள் சென்றார். அங்கு கடையில் அலங்காரமாய் வைக்கப்பட்டிருந்த கிறிஸ்து பிறப்பு காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான், அவரது மகன். அவனைக் கண்டதும், தாய் கோபத்தில் கத்தினார். சிறுவனோ, அவரது கோபத்தை சற்றும் உணராமல், "அம்மா இங்க பாருங்க. குழந்தை இயேசு எவ்வளவு அழகா..." என்று ஆர்வமாய் சொல்ல ஆரம்பித்தான். அவன் சொல்லவந்ததைச் சற்றும் கேளாமல், "அதுக்கெல்லாம் இப்ப நேரம் இல்ல" என்று சொல்லியபடி, அவனைத் 'தரதர'வென இழுத்துக் கொண்டு நடந்தார்.

'அதுக்கெல்லாம் இப்ப நேரமில்ல' என்று அந்த இளம்தாய் சொன்னது நம்மையெல்லாம் தூக்கத்திலிருந்து விழித்தெழச் செய்யும் ஓர் அழைப்பு... இதை ஓர் எச்சரிக்கை என்று கூடச் சொல்லலாம்.

இந்தக் கதையைத் தொடர்ந்து கற்பனை செய்து பார்ப்போமே! அந்த இளம்தாயின் ஒரு கையில் இரண்டு அல்லது மூன்று பைகள்... பைகள் நிறையப் பொருட்கள். மற்றொரு கையில் அந்தச் சிறுவனைப் பிடித்து இழுத்த வண்ணம் ஓடுகிறார் அவர். தாயின் வேகத்திற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல், கூடவே ஓடிக் கொண்டிருக்கும் சிறுவனுக்கு ஒரே குழப்பம். கடந்த சில நாட்களாக மூச்சுக்கு மூச்சு 'கிறிஸ்மஸ் வருது, கிறிஸ்மஸ் வருது' என்று அம்மா சொல்லக் கேட்டிருக்கிறான் சிறுவன். அந்தக் கிறிஸ்மசுக்குக் காரணம், குழந்தை இயேசு என்பதையும், அம்மா கதையாகச் சொல்வதைக் கேட்டிருக்கிறான் அவன். இன்றோ, குழந்தை இயேசுவைப் பார்க்கக்கூட நேரமில்லாமல், அம்மாவுக்கு ஏன் இந்த அவசரம் என்பதே அச்சிறுவனின் குழப்பம்.

குழம்பிப் போயிருக்கும் அச்சிறுவனைப் போலத்தான் நாமும். வண்ண விளக்குகளாலும், பொருட்களாலும் குவிந்து கிடக்கும் கடைவீதிதான் இவ்வுலகம். இக்கடைவீதியில் நாமும் அவசரமாக இழுத்துச் செல்லப்படுகிறோம். ஏன் இந்த அவசரம், எங்கு போகிறோம் என்று தெரியாமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறோம். கிறிஸ்மஸ் என்றால் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு நேரமே இல்லாமல், கடைவீதிக் கூட்டத்தில் காணாமற் போகிறோம். இந்த அவசரத்தில், ஆரவாரத்தில் நாம் தொலைந்து போகாமல் இருக்கவே, திருஅவை நமக்கு ஓர் அழகிய நேரத்தை, காலத்தை ஒதுக்கியுள்ளது. இன்று துவங்கி, டிசம்பர் 24ம் தேதி இரவு வரை, நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள இந்த அழகிய காலம்தான்... திருவருகைக் காலம்.

எந்த ஒரு விழாவாக இருந்தாலும் சரி, அந்த விழாவைவிட, அதற்கான ஏற்பாடுகள், எதிர்பார்ப்புகள் நம்மை அதிகம் கவர்கின்றன. நல்லது ஒன்று நடக்கப்போகிறது, நல்லது ஒன்றில் பங்கேற்கப்போகிறோம் என்ற எண்ணம், இந்தத் துடிப்பை, ஆர்வத்தை உண்டாக்குகிறது. இத்தகைய ஆர்வத்தை, எதிர்பார்ப்பை உருவாக்கும் காலம், திருவருகைக் காலம். பெரும்பாலும் ஆனந்தமான எண்ணங்களை உள்ளத்தில் விதைக்கும் காலம் இது. ஆனால், இன்றைய நற்செய்திப் பகுதி ஆனந்தத்திற்குப் பதிலாக, அச்சத்தை உருவாக்குகிறது. இரு வாரங்களுக்கு முன், உலக முடிவு பற்றி மாற்கு நற்செய்தியிலிருந்து ஒரு பகுதியை சிந்தித்தோம். இன்று லூக்கா நற்செய்தியிலிருந்து, உலக முடிவு பற்றி மீண்டும் ஒரு வாசகம்.

திருவருகைக் காலம் ஆரம்பமாகியிருக்கிறது. இன்றே முடிவைப்பற்றி நமது நற்செய்தி கூறுகிறது. ஆரம்பத்திலேயே, முடிவா? அதுவும் இப்படி ஒரு முடிவா? ஆரம்பத்திலேயே முடிவைத் தெரிந்துகொண்டால், அதற்கேற்றதுபோல் நடந்துகொள்ளலாமே! எதிர்நோக்குவது பயங்கரமான முடிவு என்றால், அதைச் சந்திக்க மனதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளலாமே! இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டிருப்பது நம் சொந்த வாழ்வின் முடிவு மட்டுமல்ல... இவ்வுலகத்தின் முடிவு.

லூக்கா நற்செய்தி 21: 25-28; 34-36

அக்காலத்தில் மானிட மகன் வருகையைப் பற்றி இயேசு தம் சீடர்களுக்குக் கூறியது: “கதிரவனிலும் நிலாவிலும் விண்மீன்களிலும் அடையாளங்கள் தென்படும். மண்ணுலகில் மக்களினங்கள் கடலின் கொந்தளிப்பின் முழக்கத்தினால் கலங்கி, என்ன செய்வதென்று தெரியாது குழப்பம் அடைவார்கள். உலகிற்கு என்ன நேருமோ என எண்ணி மனிதர் அச்சத்தினால் மயக்கமுறுவர். ஏனெனில், வான்வெளிக் கோள்கள் அதிரும். அப்போது மிகுந்த வல்லமையோடும் மாட்சியோடும் மானிடமகன் மேகங்கள் மீது வருவதை அவர்கள் காண்பார்கள். இவை நிகழத் தொடங்கும்போது, நீங்கள் தலைநிமிர்ந்து நில்லுங்கள்; ஏனெனில் உங்கள் மீட்பு நெருங்கி வருகின்றது.”

ஓர் எச்சரிக்கைபோல் ஒலிக்கும் இந்த நற்செய்தி பகுதி, நவம்பர் 29, இந்த ஞாயிறன்று நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளதை ஓர் அருள்மிகு தருணமாக கருதுகிறேன். காரணம், பாரிஸ் மாநகரில், நவம்பர் 30, இத்திங்கள் முதல் டிசம்பர் 11ம் தேதி முடிய நடைபெறவிருக்கும் ஒரு முக்கிய மாநாடு. காலநிலை மாற்றத்தை மையப்படுத்தி ஐ.நா.அவையால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ள இந்த உலக உச்சி மாநாடு, பூமிக் கோளத்தின் எதிர்காலத்தை தீர்மானிக்கும் அளவு முக்கியத்துவம் பெற்ற ஒரு மாநாடு. கதிரவன், நிலவு, விண்மீன் இவற்றில் தோன்றும் மாற்றங்கள், கடல் கொந்தளிப்பு, உலகிற்கு என்ன நேருமோ என்ற அச்சம்... என்று நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள ஒவ்வொரு வரியும், உலக உச்சி மாநாட்டு உறுப்பினர்களுக்குத் தரப்படும் எச்சரிக்கை போல ஒலிக்கின்றது.

147 நாடுகளின் அரசுத் தலைவர்கள், இன்னும் பல அரசு அதிகாரிகள் பங்கேற்கும் இந்த உச்சி மாநாட்டில், உலகிற்கு என்ன நேருகிறது என்பதை உண்மையான அக்கறையுடன் கண்டுணர்வதற்கு, மாநாட்டின் உறுப்பினர்களை இறைவன் வழிநடத்த வேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

இவ்வியாழன் மாலை, கென்யா நாட்டின் நைரோபியில் உள்ள ஐ.நா.அவை அலுவலகத்தில் உரை வழங்கியத் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், பாரிஸ் உச்சி மாநாட்டைக் குறித்துப் பேசுகையில், இவ்வாறு கூறினார்:

இன்னும் சில நாட்களில், பாரிஸ் நகரில், காலநிலை மாற்ற உலக உச்சி மாநாடு .நடைபெறவிருக்கிறது. இந்த மாநாட்டில், ஒரு சில தனிப்பட்ட ஆசைகளால், பொது நலன் திசை திருப்பப்பட்டால், அது மிக வேதனையாக, ஏன், சொல்லப்போனால், பெரும் அழிவாக அமையும்.

இந்த மாநாட்டில் கலந்துகொள்ளும் அரசியல் தலைவர்கள், வர்த்தகர்கள், பொதுத்துறை பிரதிநிதிகள் நடுவே நேர்மையான, திறந்தமனம் கொண்ட உரையாடல் இடம்பெற வேண்டியது அவசியம். அரசியல், அறிவியல், வர்த்தகம் ஆகிய துறைகள் நல்லெண்ணத்துடன் இணைந்தால் நல்லவை நடக்கும் என்பதற்கு எத்தனையோ எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன.

21ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் வாழும் நம் தலைமுறை, தன் கடமைகளை உணர்ந்து செயல்பட்டால், வருங்காலத் தலைமுறையினர் நம்மை பொறுப்புள்ளவர்கள் என்று நினைவுகூர்வர். இத்தகையச் சூழல் உருவாகவேண்டுமெனில், நாம் பொருளாதரத்தையும், அரசியலையும் மக்களின் பணிக்கென அர்ப்பணிக்கவேண்டும்.

தனி மனிதர்கள், தொழில் நிறுவனங்கள் வளர்த்துக்கொண்ட அளவுக்கு மீறிய பேராசையால், நமது சுற்றுச் சூழல் சீரழிந்து வருவதையும், காலநிலை மாற்றங்களால், மக்கள், குறிப்பாக, வறியோர், பெரும் அழிவுகளுக்கு உள்ளாவதையும் அறிவோம். இந்த அழிவுகளைத் தடுக்க, வலிமை மிக்க அரசுகளால் முடியும். ஆனால், அந்த அரசுகள், பேராசை கொண்ட நிறுவனங்களுக்குச் சாதகமான முடிவுகளை எடுக்காமல், மக்கள் நலனை முன்னிறுத்தி நல்ல முடிவுகளை எடுக்கவேண்டுமானால், தங்கள் மனசாட்சியின் குரலுக்குச் செவி சாய்க்க வேண்டும். இந்தப் புதுமை, COP 21 எனப்படும் இந்த உச்சி மாநாட்டில் நிகழ்வதற்கு, இறைவனை உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

சுற்றுச்சூழலைக் காப்பது, அரசுகளின் பணி மட்டுமல்ல; அது நம் ஒவ்வொருவரின் கடமை. நம் தனிப்பட்ட வாழ்வில் சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு குறித்து பல முயற்சிகளை மேற்கொள்ளலாம். நம் இல்லங்களில் தண்ணீர் மற்றும் மின்சக்தியை கவனமாகப் பயன்படுத்துவதில், அலுவலகங்களில் காகிதப் பயன்பாட்டைக் குறைப்பதில் நம் முயற்சிகள் துவங்கலாம். சொந்த வாகனங்கள் இருந்தால், அவற்றைப் பயன்படுத்துவதிலும், பிளாஸ்டிக் பொருள்களை பயன்படுத்தாமல் இருப்பதிலும் கூடுதல் கவனம் செலுத்தலாம்.

துவங்கவிருக்கும் காலநிலை உச்சி மாநாடு, மக்களுக்கு மிகவும் முக்கியமான ஒரு கூட்டம் என்பதை உலக அரசுகள் உணரவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், உலகின் பல நாடுகளில் சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பை வலியுறுத்தி ஊர்வலங்களும், பிற நிகழ்ச்சிகளும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளன. நாம் வாழும் பகுதியில் இத்தகைய பொது நிகழ்வுகள் நடைபெற்றால், அவற்றில் பங்கேற்பதும், நமது அக்கறையைக் காட்டும்.

உலக முடிவைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கும்போது, அந்த முடிவைச் சந்திக்கும் மனநிலையைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டும். நாம் சந்திக்கப் போவது பயங்கரமான முடிவு என்றால், அதற்கு இருவகையில் பதில் சொல்லலாம். ஒன்று, பதுங்கி ஒளியலாம். அல்லது, துணிவுடன் எதிர்கொள்ளலாம். இப்படி எதிர்கொள்வதிலும் இரு வகை... ஒன்று, அந்தப் பயங்கரச் சூழலைப் 'பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு' தாங்கிக் கொள்ளலாம். அல்லது, அந்த பயங்கரத்திலும் பயனுள்ள அர்த்தங்களைக் கண்டுபிடித்து, அவற்றிற்குச் செயல்வடிவம் கொடுக்கலாம். கடல் கொந்தளிப்பு, கலகம், குழப்பம், அச்சம் என்று பயம்தரும் ஒரு பட்டியலைத் தரும் இயேசு, அந்நேரத்தில் என்ன செய்யச் சொல்கிறார்? பதுங்கி ஒளியச் சொல்லவில்லை... தப்பித்து, தலைதெறிக்க ஓடச் சொல்லவில்லை... மாறாக, தலை நிமிர்ந்து நிற்கச் சொல்கிறார். காரணம்? இதன் பெயர் அழிவல்ல, இதுதான் மீட்பு என்பதால்... நம்மை தலை நிமிர்ந்து நிற்கச் சொல்கிறார். நாம் காணும் கண்ணோட்டம், நம் எண்ணங்களை மாற்றும்... நம் செயல்பாடுகளை மாற்றும்.

அழிவு என்று பார்த்தால், அலறி அடித்து ஓடத்தான் வேண்டும். மீட்பு என்று பார்த்தால், தலை நிமிர்ந்து நிற்போம், நம் கடவுளைச் சந்திக்க... தப்பிப்பதற்குப் பதில், தஞ்சம் அடைவோம் அந்த இறைவனில். கண்ணோட்டம், செயல்பாடுகளை மாற்றும்.

அழிவு, அவநம்பிக்கை இவற்றிற்கு அடிக்கடி சொல்லப்படும் எடுத்துக்காட்டுகள் இரண்டாம் உலகப் போரில் நடைபெற்ற அக்கிரமங்கள்... முக்கியமாக, யூத இனத்தை வேரோடு அழிக்க உருவாக்கப்பட்ட நாத்சி வதை முகாம்கள். ஆனால், அதே வதை முகாம்கள், நம்பிக்கை தரும் நல்ல பாடங்களைக் கற்றுத்தரும் பள்ளிகளாகவும் மாறின. நாத்சி வதை முகாம்களைப் பற்றி ஆயிரமாயிரம் கதைகள், திரைப்படங்கள் உள்ளன. 90களில் வந்த இரு திரைப்படங்களின் கதைகளை, இப்போது சிந்திக்கும் மீட்புக்கு, நாம் உதாரணமாகச் சொல்லலாம்.

"வாழ்க்கை அழகானது" (Life is Beautiful) என்ற தலைப்பில் வெளியான படம், நாத்சி வதை முகாமிற்கு இழுத்து செல்லப்படும் ஒரு சிறு குடும்பத்தைப் பற்றியது. தந்தை, தாய் ஒரு நான்கு வயது சிறுவன். தாய் தனியே அடைக்கப்படுகிறார். சிறுவன் தந்தையுடன் தங்கவேண்டிய கட்டாயம். நடப்பது என்ன என்று அறியாமல் இருக்கும் அச்சிறுவனிடம், அந்த வதை முகாமில் நடக்கும் ஒவ்வொரு பயங்கரச் செயலுக்கும் வித்தியாசமான விளக்கம் தருகிறார் தந்தை. அவர்கள் வந்திருப்பது ஒரு விளையாட்டிற்காக என்று தன் கற்பனைக் கதையை ஆரம்பிக்கிறார்...  திரும்பவும் வீட்டுக்குப் போகவேண்டுமென சிறுவன் அடம் பிடிக்காமல் இருந்தால் 20 புள்ளிகள் பெறலாம், பசிக்கிறதென்று அழாமல் இருந்தால், 10 புள்ளிகள் பெறலாம்... என்று தந்தை தன் நான்கு வயது சிறுவனிடம் கற்பனைக கணக்கொன்றைச் சொல்லி அவனை அந்த முகாமில் தங்கவைப்பது மிக அழகாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்தப் புள்ளிகளெல்லாம் பெற்றால்...? ஒரு இராணுவ Tank பரிசாகக் கிடைக்கும் என்று தந்தை சொல்லும் கனவு, அச்சிறுவனைக் காப்பாற்றுகிறது.

திரைப்படத்தின் இறுதியில், மகனை ஓரிடத்தில் ஒளித்துவைத்துவிட்டுத் திரும்பும் தந்தை, ஜெர்மானிய வீரர்களால் பிடிபடுகிறார். மறைவிலிருந்து தன்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான் மகன் என்பதை உணரும் தந்தை, அவனுக்கு முன் வீரநடை போட்டு வீரர்களுடன் செல்கிறார். மகனின் கண்களிலிருந்த அவர் மறைந்தபின், ஒரு தெரு முனையில் சுட்டுக் கொல்லப்படுகிறார். தந்தை இறந்ததைக்கூட அறிந்துகொள்ளாமல் அச்சிறுவன், அடுத்த நாள் காலை, மறைவிடத்திலிருந்து வெளியே வருகிறான். அந்தநாள் காலையில், ஜெர்மனி வீழ்ந்ததால், அமெரிக்கப் படையினரின் இராணுவ Tank அந்த முகாமுக்குள் வருகிறது. அதைக் காணும் சிறுவன், அப்பா சொன்னதுபோல உண்மையிலேயே தனக்கு Tank பரிசாகக் கிடைத்துவிட்டது என்ற மகிழ்ச்சியில் கூச்சலிடுகிறான். கதை முடிகிறது.

உங்களைச் சுற்றி அனைத்தும் அழிந்தாலும், நீங்கள் தலை நிமிர்ந்து நில்லுங்கள்... ஏனெனில் உங்கள் மீட்பு அருகில் உள்ளது... என்று இறைவன் சொன்னாலும், நெருங்கிவரும் மீட்பைக் காண நேரமில்லாமல், மற்ற எண்ணங்களைப் பட்டியலிட்டு வாங்கிச் சுமக்கிறோமா? உலகம் என்ற கடைவீதியில் விற்கப்படும் நம்பிக்கையற்றச் செய்திகளை மட்டுமே காதிலும் கருத்திலும் வாங்கி, நம் உள்ளங்களைத் தொலைத்துவிட்டு அலைகிறோமா?

அன்பர்களே, நம் உள்ளங்களில் நம்பிக்கையை விதைத்த நல்ல பல சம்பவங்களை, மேற்கோள்களை இத்திருவருகைக் காலம் முழுவதும் பகிர்ந்து கொள்வோம். நம்பிக்கை தரும் நல்ல செய்திகளை இன்னும் அதிகமாகப்  பரப்ப முயல்வோம்.

பின் குறிப்பு

நவம்பர் 29, இஞ்ஞாயிறன்று திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் மத்திய ஆப்ரிக்க குடியரசு நாட்டில் திருத்தூதுப் பயணத்தை மேற்கொண்டுள்ளார். கென்யா, உகாண்டா ஆகிய இரு நாடுகளில் தன் பயணத்தை நிறைவு செய்து, தற்போது, மத்திய ஆப்ரிக்கக் குடியரசில் பயணத்தைத் தொடர்கிறார். இப்பயணத்தின் ஒரு சிகரமாக, இஞ்ஞாயிறன்று, பாங்கி (Bangui) உயர் மறைமாவட்டத்தின் பேராலயத்தில், புனிதக் கதவை திருத்தந்தை திறந்து வைக்கிறார்.

வருகிற டிசம்பர் 8ம் தேதி முதல், கத்தோலிக்கத் திருஅவையில், இரக்கத்தின் யூபிலி ஆண்டு துவங்கவுள்ளது. அந்த யூபிலி ஆண்டையொட்டி, உலகெங்கிலும் உள்ள பல பேராலயங்களிலும், திருத்தலங்களிலும் புனிதக் கதவுகள் திறக்கப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இறைவனின் இரக்கமும் அருளும் இந்த யூபிலி ஆண்டில் இவ்வுலகில் பாய்ந்து வரும் என்பதை உணர்த்தும் அடையாளமாகவே, புனிதக் கதவுகள் திறக்கப்படுகின்றன.

வன்முறையினால் காயப்பட்டிருக்கும் மத்திய ஆப்ரிக்கக் குடியரசில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் யூபிலி ஆண்டின் முதல் புனிதக் கதவைத் திறப்பது பொருத்தமாகத் தெரிகிறது. எங்கெல்லாம் மனுக்குலம் காயப்பட்டுள்ளதோ, அங்கெல்லாம் கடவுளின் கரையற்ற கருணை பாய்ந்து வரவேண்டும் என்பதை உணர்த்தவே, திருத்தந்தை, புனிதக் கதவை பாங்கி பேராலயத்தில் திறந்து வைக்கிறார். கருணை இவ்வுலகில் கரைபுரண்டு ஓடவேண்டும்; காயங்கள் ஆறவேண்டும் என்று, திருத்தந்தை கொண்டிருக்கும் ஆவல், நமது ஆவலாக, செபமாக மாறட்டும்.

Christ the REAL King அனைவரையும் அரசராக்கும் அரசன்

Christ the King Statue in Świebodzin (POLAND)

www.youtube.com

Let me begin with a confession. The title of ‘Christ the King’ leaves me uncomfortable. Christ the Shepherd, Christ the Saviour, Christ the Son of David, Christ the Crucified, Christ the Lord…. So many other images of Christ as Light, Way, Vine, Living Water… all these do not create problems for me. Christ the King? Hmm… ‘Christ’ and ‘King’ seem to be two opposite, irreconcilable poles. Why do I feel so uncomfortable with the title Christ the King? I began thinking… I found some explanation for my discomfort.

My image of a ‘king’ was the cause of the problem. The moment I think of a king, pomp and power, glory and glamour, arrogance and avarice… these thoughts crowd my mind. Would Christ be a pompous, powerful, arrogant, avaricious king? No way… He would be a King on his own terms, in his own style. Christ does talk about a kingdom. A Kingdom not defined by a territory! No territory? Well, once this is true, then, most of the problems of kingship are over. A king who does not have a territory need not be at war with other kings. This king lays claims only over human hearts. Is such a king possible? Not only possible, but made factual in Christ the King!

So, we are talking of two different worlds, worlds that are poles apart. These two poles are represented by two figures - Pilate and Jesus - given to us in today’s gospel. Here is the gospel passage:

JOHN, 18: 33-37

Pilate entered the praetorium again and called Jesus, and said to him, "Are you the King of the Jews?" Jesus answered, "Do you say this of your own accord, or did others say it to you about me?" Pilate answered, "Am I a Jew? Your own nation and the chief priests have handed you over to me; what have you done?" Jesus answered, "My kingship is not of this world; if my kingship were of this world, my servants would fight, that I might not be handed over to the Jews; but my kingship is not from the world." Pilate said to him, "So you are a king?" Jesus answered, "You say that I am a king. For this I was born, and for this I have come into the world, to bear witness to the truth. Every one who is of the truth hears my voice."

Who is Pilate? Every Sunday and on every great feast day when Christians recite the creed, they use the names of only two human persons in the creed… Virgin Mary and Pontius Pilate – the channel that infused life into Jesus and the channel that drained life out of Him. What a paradox! The person who was responsible for condemning Jesus to death, has somehow sneaked into the profession of Christian faith.

Who is this Pilate? He was the representative of the great, mighty Roman emperor – Caesar. He is referred to as the fifth Procurator of Judea. His main task was to procure taxes from the Jews and send them over to Rome. Some would even say that he was personally angry with Jesus since he had made two of his tax collectors give up their jobs: the Levi (Matthew) and Zacchaeus. Added to that, the news about Jesus cleansing the temple must have reached his ears and he may have interpreted that as a precursor to challenging the taxes paid to Caesar. Hence, Pilate must have had a personal score to settle with Jesus.

We have heard the famous axiom: Power corrupts and absolute power corrupts absolutely. Pilate had tasted power in some ways and he was not willing to give it up. He would go to any length to safeguard his position. Here was a threat to his power and ambition – in the form of a young man named Jesus, the Nazarene, the son of a carpenter! The son of who? Pilate couldn’t believe his ears when the priests whispered to him that a young carpenter was challenging the power of Caesar and Rome. How far can a person be disillusioned, thought Pilate. Little did he realise that it was him who was the most disillusioned.

Sure, Pilate told himself, there was something about this man that created some ripples in him. He could not but be impressed with the Nazarene. There was something magnetic about Him. He wanted to know what created this aura around this frail carpenter. He tried to engage Him in conversation about His kingdom and kingship. This is what is given in today’s gospel. He could not get any clear answer for his queries. What Jesus told him was way beyond his comprehension, since Pilate could not and, probably, did not want to think of any other way a king or kingdom could exist except the Roman way. Such a poor, narrow view! Jesus tried to tell him that truth would set him free. For Pilate truth was a distant memory. When was the last time he had been truthful?

Even now, Pilate knew in his heart of hearts that the one who was standing in front of him was innocent. But, the moment he heard the ominous warning: "If you release this man, you are not Caesar's friend; everyone who makes himself a king sets himself against Caesar" (John 19: 12), he wanted to back off… He was willing to compromise… Yes, all his life Pilate had done only that… Finding compromises or escape routes. Compromise and truth cannot be in the same league. They are actually opposite poles. Just like… Pilate and Jesus. Pilate believed in power… in brute power… while Jesus believed in power that came from above. He warned Pilate about this power (John 19: 11).

In the past two weeks, we have seen ‘Pilate’ and ‘Jesus’ in action in two different countries – in France and in Myanmar. The power unleashed by ISIS in Paris was brute power against defenseless people. ISIS twists and turns ‘truth’ and religion according to their convenience as did Pilate.

When this tragic event of November 13, was unfolding in Paris, in Myanmar results were coming out the same day.

One of my Jesuit friends, Fr Amalraj, working in Myanmar wrote about the election, especially the ‘power’ of one frail lady, in an article in the web magazine – EurekaStreet –  http://www.eurekastreet.com.au/. Here are some powerful lines from Amal’s article, titled - Myanmar Mother Suu's moment in history:

The results resonate beyond the shores of Myanmar. The manner in which a fragile woman with the power of empty hands wrought a miracle, melting decades of totalitarian dominance, is the stuff of history. The world savours this moment as its own. This is the Gandhi moment, the Mandela moment of the 21st Century. In an era of ISIL killings and chronic violent wars in the middle east for 'democracy', a woman from the east has once again affirmed the moral superiority of non-violence.

Although ISIS and terrorist outfits like ‘Boko Haram’ seem to wield unbridled power, their power comes out of fear and doubt. Hence, they have to wage a proxy war with the help of a clandestine army to establish their ‘lies’. The power of Aung San Suu Kyi comes from ‘truth’ – the truth that people’s power will one day succeed against any military oppression. This is an open, straight-forward struggle.

We know that all is not bright and rosy in Myanmar. But, with a leader like Aung San Suu Kyi, we can hope that democracy will flourish in that country. It is a foregone conclusion that Suu Kyi is any day more powerful than the military officials of Myanmar and the ruthless killers of ISIS and Boko Haram.

Between Pilate and Jesus who was in power? Who was really in charge? Pilate, who was sitting on the throne so tight that others could easily see that he was ‘nailed’ to the throne; or Jesus who, even to the point of being nailed to the cross would not give up truth… now standing in front of Pilate calm and dignified? Who was the king… the real King? All of us can answer this question intellectually. My prayer is that all of us enthrone this real King in our hearts.

We thank God that there are leaders like Aung San Suu Kyi among us to bring God’s Kingdom in our days. We pray that the misguided ‘Pilates’ of our days will open their minds and hearts to the real truth!

Humble King

www.jesusismyredpill.com

கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழா

இந்த ஞாயிறு, கிறிஸ்து அரசர் திருநாளை நாம் கொண்டாடுகிறோம். இந்தத் திருநாளைப் பற்றி நினைக்கும்போது, நமக்குள் ஒரு சங்கடம் எழ வாய்ப்புண்டு. அதை முதலில் சிந்திப்போம். கிறிஸ்துவைப் பலகோணங்களில் நினைத்துப் பார்த்திருக்கிறோம், தியானித்திருக்கிறோம். ஆயன், மீட்பர், வழி, ஒளி, வாழ்வு, உணவு, என்று பல கோணங்களில் கிறிஸ்துவை எண்ணிப்பார்க்கும்போது, மனநிறைவு பெறுகிறோம். ஆனால், அரசரான கிறிஸ்து அல்லது கிறிஸ்து அரசர் என்ற எண்ணம், மனதில் சங்கடங்களை விதைக்கிறது. ஏன் இந்த சங்கடம் என்று சிந்திக்கும்போது, ஓர் உண்மை புலப்படுகிறது. சங்கடம் ‘கிறிஸ்து’ என்ற வார்த்தையில் அல்ல, ‘அரசர்’ என்ற வார்த்தையில்தான்.

அரசர் என்றதும், மனதில் எழும் எண்ணங்கள், மனத்திரையில் தோன்றும் காட்சிகள்தாம் இந்தச் சங்கடத்தின் முக்கிய காரணம். அரசர் என்றால்?... ராஜாதி ராஜ, ராஜ மார்த்தாண்ட, ராஜ கம்பீர, ராஜ பராக்கிரம,... என்ற அர்த்தமற்ற பல அடைமொழிகளைச் சுமந்துத் திரியும் உருவம்... பட்டாடையும், வைரமும் உடுத்தி, பலரது தோள்களை அழுத்தி வதைக்கும் பல்லக்கில் அமர்ந்துவரும் உண்டு கொழுத்த உருவம்... ஆயிரமாயிரம் அப்பாவி மக்களின் சடலங்களைப் படிக்கற்களாக்கி, அரியணை ஏறிய அரக்க உருவம்... அரசர் என்றதும் கும்பலாய், குப்பையாய் வரும் இந்தக் கற்பனைக்கும், இயேசுவுக்கும் எள்ளளவும் சம்பந்தமில்லையே. பிறகு, எப்படி இயேசுவை அரசர் என்று சொல்வது? சங்கடத்தின் அடிப்படை, இதுதான்.

அரசர் என்ற சொல்லுக்கு நாம் தரும் வழக்கமான, ஆனால், குறுகலான இந்த இலக்கணத்தை வைத்துப் பார்த்தால், இயேசு கட்டாயம் ஓர் அரசர் அல்ல. ஆனால், மற்றொரு கோணத்தில், இயேசுவும் ஓர் அரசர், ஓர் அரசை நிறுவியவர். அவர் நிறுவிய அரசுக்கு நிலப்பரப்பு கிடையாது... அப்பாடா, பாதி பிரச்சனை இதிலேயேத் தீர்ந்துவிட்டது. நிலம் இல்லை என்றால், போர் இல்லை, போட்டிகள் இல்லை, அதைப் பாதுகாக்கக் கோட்டை, கொத்தளங்கள் தேவையில்லை, படைபலம் தேவையில்லை... எதுவுமே தேவையில்லை.

இன்னும் ஆழமான ஓர் உண்மை இதில் என்னவென்றால், எதுவுமே தேவையில்லாமல், இறைவன் ஒருவரே தேவை, அவர் ஒருவரே போதும் என்று சொல்லக்கூடிய மனங்களில் மட்டுமே இந்த அரசு நிறுவப்படும். யார் பெரியவர் என்ற எண்ணமே இல்லாத இந்த அரசில், எல்லாருக்கும் அரியணை உண்டு, எல்லாரும் இங்கு அரசர்கள்... இந்த அரசர்கள் மத்தியில், இயேசு, ஓர் உயர்ந்த, நடுநாயகமான அரியணையில் வீற்றிருப்பார் என்று நாம் தேடினால், ஏமாந்துபோவோம். காரணம்?... அவர் நமக்குமுன் மண்டியிட்டு, நம் காலடிகளைக் கழுவிக்கொண்டிருப்பார். மக்கள் அனைவரையும் அரியணை ஏற்றி, அதன் விளைவாக, அம்மக்களின் மனம் எனும் அரியணையில் அமரும் இயேசு என்ற மன்னரின் அரசுத்தன்மையைக் கொண்டாடத்தான், இந்த கிறிஸ்து அரசர் திருநாள்.

‘ராஜாதி ராஜ’ என்று நீட்டி முழக்கிக்கொண்டு, தன்னை மட்டும் அரியணை ஏற்றிக் கொள்ளும் அரசர்களும் உண்டு... எல்லாரையும் மன்னர்களாக்கி, அனைவருக்கும் மகுடம் சூட்டி மகிழும் அரசர்களும் உண்டு. இருவகை அரசுகள், இருவகை அரசர்கள். இந்த இரு வேறு அரசுகளின் பிரதிநிதிகளான - பிலாத்துவையும், இயேசுவையும் இணைத்து சிந்திக்க, இன்றைய நற்செய்தி ஒரு வாய்ப்பைத் தருகிறது. இந்த பிலாத்து யார் என்று புரிந்துகொண்டால், இயேசு யார் என்று, அதுவும் இயேசு எந்த வகையில் அரசர் என்று, புரிந்துகொள்ள உதவியாக இருக்கும்.

இந்த பிலாத்து யார்?

சீசரின் கைபொம்மை இந்த பிலாத்து. இவரது முக்கிய வேலையே, யூதர்களிடம் வரி வசூலித்து உரோமைக்கு அனுப்புவது.. தன் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட யூதப் பகுதியில் எந்த விதக் கலகமும் இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்வது, கலகம் என்று எழுந்தால், எள்ளளவும் தயக்கமில்லாமல், கொடூரமாக அதை அடக்குவது... இந்தப் பதவிக்கு வர பிலாத்து பல பாடுகள் படவேண்டியிருந்தது. அவரது கணக்குப்படி, அவர் அடையவேண்டிய பதவிகள் இன்னும் பல உள்ளன. இறுதியாக, சீசரின் வலது கையாக மாறவேண்டும், முடிந்தால் சீசராகவே மாறவேண்டும். அதற்காக எதையும் செய்யத் துணிந்தவர், பிலாத்து. பதவி ஒன்றே இரவும், பகலும் அவர் சிந்தனையை, மனதை ஆக்ரமித்ததால், வேறு எத்தனையோ உண்மைகளுக்கு அவர் வாழ்வில் இடமில்லாமல் போய்விட்டது. இப்போது, அந்த மற்ற உண்மைகளை நினைத்துப்பார்க்க, அவருடைய மனசாட்சியைத் தட்டி எழுப்ப ஒரு சவால் வந்திருக்கிறது. அதுவும் பரிதாபமாக, குற்றவாளியென்று அவர் முன்னால் நிறுத்தப்பட்டுள்ள ஒரு தச்சனின் மகனான இயேசுவின் வழியே வந்திருக்கும் சவால் அது.

இன்றைய நற்செய்தியில் சித்திரிக்கப்பட்டிருக்கும் இக்காட்சியில், யார் உண்மையிலேயே சக்தி வாய்ந்தவர், யார் பெரியவர் என்பதில் இன்னும் சந்தேகமா? தன் மனசாட்சியும், மனைவியும் கூறும் உண்மைகளைக் காண மறுத்து, எப்போது தன் பதவி போய்விடுமோ என்ற பயத்தில், அரியணையில் தன்னையே இறுக்கமாக அறைந்துகொண்ட பிலாத்தா? அல்லது, பதவி என்ன... உயிரே பறிபோனாலும் உண்மையை நிலைநாட்டுவதே முக்கியம் என்று, பதட்டம் ஏதுமின்றி நிமிர்ந்து நிற்கும் ஏழை இளைஞன் இயேசுவா? யார் பெரியவர்? யார் உண்மையில் அரசர்? இந்தக் கேள்வியின் விடை, அனைவருக்கும் தெரிந்ததே!

சுயநலம் என்ற சுடுகாட்டில் தன்னையே புதைத்துக்கொண்டு, அதுவே நிரந்தரமான வாழ்க்கை என்று, எண்ணிக்கொண்டிருந்த பிலாத்து, இன்றைய உலகின் பல தலைவர்களை நம் நினைவுக்குக் கொணர்கிறார். மற்றவர்களை அடிபணியச் செய்து, அல்லது, அடிபணிய மறுத்தவர்களை சடலங்களாக்கி, அவர்கள் மீது ஏறிச்சென்று, தங்கள் அரியணையில் அமர்ந்துள்ள ஆயிரமாயிரம் தலைவர்களை நாம் அறிவோம். கொள்கை என்ற பெயரில், மதம் என்ற பெயரில், இவ்வுலகில், இவர்கள் விதைப்பதெல்லாம், வெறுப்பும், வேதனையும்தான். நவம்பர் 13ம் தேதி, இந்த வேதனை வரலாற்றின் ஒரு பக்கம் பாரிஸ் மாநகரில், இரத்தத்தால் எழுதப்பட்டது. ISIS தீவிரவாதிகள், இஸ்லாமிய அரசை நிலைநாட்ட, கட்டுப்பாடற்ற வெறிச் செயல்களை ஒவ்வொரு நாளும் செய்து வருகின்றனர். ஆளுநர் பிலாத்தின் வாரிசுகளான இவர்கள், அதிகாரவெறியுடன் அலைவது, இவ்வுலகிற்கு பெரும் ஆபத்து.

பிலாத்தின் எதிர் துருவமான இயேசுவின் பிரதிநிதிகளும் இவ்வுலகில் இன்று உள்ளனர் என்பதற்கு, மியான்மார் நாட்டில் மக்களின் நம்பிக்கையைப் பெற்றுள்ள ஆங் சான் சூச்சி (Aung San Suu Kyi) அவர்கள் ஓர் உன்னத எடுத்துக்காட்டு. 25 ஆண்டுகளாக இராணுவ ஆட்சியில் சிக்கித் தவித்த மியான்மார் மக்கள், தங்கள் தலைவியை தேர்ந்தெடுத்துள்ளனர். பாரிஸ் படுகொலைகளும், மியான்மார் தேர்தல் முடிவுகளும் ஒரே வாரத்தில் வெளிவந்துள்ளது, உண்மையான தலைமை, அரசு இவற்றைக் குறித்த பாடங்களை நமக்குச் சொல்லித் தருகின்றது.

மியான்மார் நாட்டில் மக்கள் பணியில் ஈடுபட்டுள்ள ஓர் இயேசு சபை நண்பர், அருள்பணி அமல்ராஜ் அவர்கள், அந்நாட்டின் புதிய விடிவெள்ளியாக எழுந்துள்ள ஆங் சான் சூச்சி அவர்களைக் குறித்து ஒரு கட்டுரையை இணையதள பத்திரிகை ஒன்றில் (EurekaStreet.com) வெளியிட்டுள்ளார். அந்தக் கட்டுரையின் ஒரு சில வரிகளை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்:

"மியான்மாரின் தேர்தல் முடிவுகள், அந்நாட்டின் எல்லைகளைக் கடந்து, உலகினர் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன. பார்ப்பதற்கு, மெலிந்து, சக்தியற்று காணப்படும் ஒரு பெண், ஆயுதம் ஏந்தாத வெறும் கரங்களைக் கொண்டு, சர்வாதிகாரத்தை சிதறடித்துள்ளார் என்பது, அதிசயமான வரலாறு. உலகம் இத்தருணத்தை ஆனந்தமாய் அசைபோடுகிறது. இது ஒரு காந்தியின் தருணம்; இது ஒரு மண்டேலாவின் தருணம்.

இஸ்லாமிய அரசின் கொடூரங்கள், மத்தியக் கிழக்குப் பகுதியின் வன்முறைகள் நிறைந்த இன்றையக் காலக்கட்டத்தில், கிழக்கு நாடுகளிலிருந்து உதித்துள்ள ஒரு பெண், ஆயுதம் ஏதுமற்ற அகிம்சையின் வெற்றியை, மீண்டும் ஒரு முறை அகிலத்திற்குப் பறைசாற்றியிருக்கிறார்."

கடந்த 25 ஆண்டுகளாக, மக்கள் மனங்களில் அரியணை கொண்டு, அமைதியான ஒரு மக்கள் புரட்சிக்குக் காரணமாக இருந்த உன்னதத் தலைவி, ஆங் சான் சூச்சி அவர்களுக்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். இயேசுவை அரசர் என்று ஏற்றுக்கொள்ளவும், அவர் நிறுவவந்த அரசைப் புரிந்துகொள்ளவும், உதவியாக இருக்கும் ஆங் சான் சூச்சி போன்ற தலைவர்களுக்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். அதே வேளையில், வெறுப்பையும், பழியுணர்வையும் இறைவன் பெயரால் தூண்டிவிடும் சுயநல அரக்கர்களின் அறிவுக் கண்களை இறைவன் திறக்கவேண்டும் என்றும் உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

இறுதியாக, ஓர் எண்ணம்... "அரசன் எவ்வழி குடிகள் அவ்வழி" என்று அரசத் துதிபாடும் பழமொழியை நாம் அறிவோம். ஆனால், மற்றொரு கோணத்தில் சிந்தித்தால், "குடிகள் எவ்வழி, அரசன் அவ்வழி" என்றும் சொல்லத் தோன்றுகிறது. அதாவது, குடிகள் அடிமைகளாக வாழ தீர்மானித்துவிட்டால், அரசர்கள் கட்டுப்பாடற்ற அதிகாரத்துடன் ஆள்வர் என்பதும் உண்மை. இந்த எண்ணத்தை, விவிலிய ஆய்வாளரான அருள்பணி இயேசு கருணா அவர்கள் இவ்விதம் கூறியுள்ளார்:

அடிமைகளாக வாழ விரும்புகிறவர்களுக்கு, அதாவது, தங்களைத் தாங்களே ஆளத் தெரியாது என்று தீர்மானித்தவர்களுக்குத்தான் அரசன் தேவை. இரஷ்ய எழுத்தாளர் டால்ஸ்டாய் அவர்கள் எழுதிய 'உயிர்ப்பு' (Resurrection) என்ற நாவலின் ஓரிடத்தில் அவர் அழகாகச் சொல்வார்: “எல்லாருக்கும் எல்லாம் என்று இருந்ததை, ஒருவன் மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு, எடுத்துக்கொண்ட அவன், மற்றவர் சொத்தில் வாழ்ந்துகொண்டு, மற்றவர்களுக்குச் சட்டம் இயற்றி, அந்தச் சட்டத்தைக் கொண்டு மற்றவர்களைத் தண்டிப்பான். எல்லாருக்கும் எல்லாம் என இருந்தால், அரசர்களுக்கு வேலையில்லை. அப்படி ஒரு நிலை வந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகவே, அரசர்கள், எல்லாருக்கும் எல்லாம் கிடைக்கவிடுவதில்லை.”

இத்தகைய அரசர்கள், தலைவர்கள் நமக்குத் தேவையா? 'தீமை இல்லாத அதிகாரம் என்று ஒன்று இல்லவே இல்லை' என்று சொல்வார், புனித தாமஸ் அக்வினாஸ். எல்லா அதிகாரத்திலும் தீமை உண்டு. சுயநலம் இல்லாத அரசர்களையோ, தலைவர்களையோ காண்பது, மிக அரிது.

தமிழகத்தின் வெள்ளப்பெருக்கிலும், மக்களின் துயரிலும், பசியிலும், வறுமையிலும் தங்களின் இன்பத்தையும், பாதுகாப்பையும் முதன்மைப்படுத்தும் அம்மாக்களும், அய்யாக்களும்தான் இன்று அரசர்களாக இருக்கிறார்கள். அவர்கள் என்ன வேலை செய்கிறார்கள்? அவர்களுக்குக் கீழ் இருப்பவர்கள்தாம் விழுந்து, விழுந்து – சில வேளைகளில், காலில் விழுந்து - வேலை செய்கிறார்கள்.

நாம் அடிமைகளாக இருக்கும்வரை அரசர்கள் இருக்கவே செய்வார்கள். அம்மாக்களும், அய்யாக்களும், தலைவர்களும், அரசர்களும் 'அவசியமான தீமை' (necessary evil) - இல்லையா? (அருள்பணி யேசு கருணா அவர்களின் சிந்தனைகளிலிருந்து...)

கிறிஸ்துவை அரசர் என்று கொண்டாடும் இந்த விழாவன்று, அடிமைத் தளைகளில் சுகம் கண்டு, தலைவர்களையும், தலைவிகளையும் துதிபாடி வாழும் மக்கள், தங்கள் தவறுகளிலிருந்து விழித்தேழவேண்டும் என்றும், உண்மையான தலைவர்களை அடையாளம் கண்டு, அவர்களுடன் இணைந்து உழைக்க முன்வர வேண்டும் என்றும், கிறிஸ்து அரசரிடம் வேண்டுவோம்.

பதவி, அதிகாரம் என்ற பாரங்களால் உண்மை இவ்வுலகில் ஒவ்வொரு நாளும் நசுக்கப்பட்டு கொலையாகிறது. பொய்மைதான் வாழ்வதற்கு ஒரே வழி என்று எண்ணுமளவுக்கு உண்மைகள் ஒவ்வொரு நாளும் புதைக்கப்படுகின்றன. இந்நிலையில் நாம் கொண்டாடும் கிறிஸ்து அரசர் திருநாள், நமக்குச் சொல்லித்தரும் ஓர் உயர்ந்த பாடம் என்ன?

உண்மைக்காக வாழ்ந்தவர்கள், இன்றும் வாழ்பவர்கள் மனிதர்களால் செய்யப்படும் அரியணைகளில் ஏற முடியாது. அவர்களில் பலர், மனிதர்கள் உருவாக்கும் சிலுவைகளில் மட்டுமே ஏற்றப்படுவார்கள். ஆனால், அவர்கள் அனைவருமே இறைவனின் அரசில் என்றென்றும் அரியணையில் அமர்வர் என்ற உண்மையே, இந்தத் திருநாள் நமக்குச் சொல்லித்தரும் பாடம். இப்பாடத்தைப் பயில, கிறிஸ்து அரசருக்கு இவ்வுலகம் தந்த சிலுவை என்ற அரியணையை நாமும் நம்பிக்கையுடன் அணுகி வருவோம்.

Not an end, but a beginning முடிவல்ல... ஆரம்பம்...

Second Coming

http://www.secondcomingofchristjesus.net/page2.htm

33rd Sunday in Ordinary Time

The Mount of Olives Hotel, situated next to the Church of the Ascension on the summit of the Mount of Olives, is an ancient hostelry in Jerusalem. It has been in Muslim hands ever since 1187, though has always catered mainly for Christian visitors. By the end of  1998, this hotel, run by Palestinian Muslims, wrote to 2,000 Christian groups in the U.S. asking "How would you like to be reserving your rooms at the Mount of Olives Hotel, to wait for  the ‘second coming’ of  Jesus on the first day of the new millennium, 2000 A.D.?" 

I am at a loss to figure out what the owners of this hotel were thinking when they sent out this message. They wanted to cash in on the occasion? They took the ‘second coming’ as a joke? Not clear. But one thing is clear. They wanted to make some quick bucks. The passion that drives the commercial world to turn every event, including the end of the world, into money making opportunities is not that evident among believers.

This Sunday gives us an opportunity to reflect on the end of the world and our own end. Quite a few religions have spoken of the end of times. The Israelites did talk of this quite often. There are quite a few passages in the Bible that tell us about the how this end would be… It is called Apocalypse, Parousia etc.

None of us have the capacity to predict when the world would end… but we have the capacity to prepare ourselves for such an eventuality. Do we wait till the ‘last minute’ to get ready for this special moment? Or do we prepare ourselves throughout our lives?

The English expression: ‘last minute preparation’ blends quite a few emotions… expectation, excitement, tension, anxiety... After having done enough to prepare for the exams, it still seems not enough unless we turn over some pages at the entrance of the exam hall. After having done enough to prepare for the wedding in the family, having checked the list, still there are last minute frantic calls… I am sure each of us has a list of ‘last minute adventures’.

In the above instances, probably the end result is something desirable. Hence, the excitement and anxiety that accompany them are desirable. We don’t crib about last minute efforts getting doubled or tripled for these exciting events. But, if the event is not something desirable, then tension and anxiety overpower us - the tension that is palpable on hospital corridors, outside ICUs.

Expectation is in the air as we approach the final moments of this year’s liturgical calendar. This is the last Sunday of the Ordinary Time. Next week we celebrate the Feast of Christ the King and then we begin a new liturgical cycle with the first Sunday of Advent. The first reading from the book of Daniel and the gospel of Mark talk about the end of times.

End of times… I can recall the occasions I was walking down the roads in Chennai, when someone would suddenly thrust a paper, a pamphlet or a booklet into my hands. Those were the roadside preachers who were preoccupied with ‘saving the world’ from the impending disaster. The Day of the Lord is Near… was their constant theme. This frenzy would reach a feverish pitch when something disturbing happens… The devastating earthquake in Gujarat, Pakistan, the twin tower attack in USA, the tsunami in Asia, the ash clouds that erupted at Eyjafjallajökull in Iceland, the tsunami in Japan, the senseless violence of fundamentalists… all these events – natural as well as human-made – naturally brought us to think about the end. Many explanations were easily available during these disasters… Among them Nostradamus was the most popular name.

In 2009, a Hollywood film was released with an intriguing title - 2012. The film talks of the Mayan doomsday prophecy and has some link to…? Yes, you guessed it right… Nostradamus! The film portrays the end of the world as on December 21, 2012. Roland Emmerich who has directed 2012, has done a hat-trick. Three films on the destruction of the world: Independence Day (1996), The Day After Tomorrow (2004) and now 2012 (2009).

Talking of the end and interpreting it – are they just pastime? For Emmerich or Hollywood it could be pastime… all entertainment. When Hollywood talks of apocalypse, it does so with lots of special effects. This makes the catastrophic, cataclysmic end… glamorous, desirable. There lurks a danger when we see destruction in such monster-budgeted special effects movies. The ‘wow-effect’ created by such movies make us more and more desensitized about real disasters, real destructions. When giant waves sweep over New York’s skyscrapers, it really looks ‘good’... ‘attractive’! But, we know that tsunami which brought giant waves to the shores of Asia and Japan, was not good. Reality calls for a different mindset.

Many of us take lots of efforts to know the future. If at the end of such efforts, the future we hear of is all fairy tale of happiness, it is okay. But, if the future foretold is not so good, then we regret having taken such efforts. The future is a mixed bag of good and bad. The famous line: “For all that has been… thanks. For all that will be… yes.” crosses my mind. This yes to the future can be said from a heart that trusts in itself and in the Lord. May we pray for this trust to grow in us. May we foster such trust in people around us. This is a special call for us through the readings of today’s Liturgy.

Soon (December 8, 2015), we shall begin the special Jubilee Year of Mercy. We pray that this Jubilee year washes the blood-stained world with God’s infinite, never-tiring mercy and compassion!

பொதுக்காலம் - 33ம் ஞாயிறு

எருசலேம் நகரில், இயேசுவின் விண்ணேற்ற குன்றுக்கருகே 'ஒலிவ மலை ஹோட்டல்' (Mount of Olives Hotel) என்ற விடுதி அமைந்துள்ளது. இந்த விடுதியை நடத்தும் உரிமையாளர்கள், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில் வாழும் பல்லாயிரம் கிறிஸ்தவர்களுக்கு 1998ம் ஆண்டு ஒரு கடிதத்தை அனுப்பியிருந்தனர். அந்தக் கடிதத்தில் காணப்பட்ட விளம்பர வரிகள் நம் ஞாயிறு சிந்தனைகளைத் துவக்க உதவியாக உள்ளன. இதோ அந்த வரிகள்:

"2000மாம் ஆண்டு, இயேசுவின் 'இரண்டாம் வருகை' நிகழும்போது, ஒலிவ மலையில் நீங்கள் காத்திருக்க வேண்டாமா? எங்கள் ஹோட்டலில் ஓர் அறையை உங்களுக்காக ஒதுக்கி வைக்கிறோம். முன்பதிவு செய்துகொள்ளுங்கள்" என்று அக்கடிதத்தில் விளம்பரம் செய்யப்பட்டிருந்தது.

2000மாம் ஆண்டு நெருங்கியபோது, உலக முடிவுபற்றிய பல வதந்திகள் உலவி வந்தன.

இந்த வதந்திகளை மூலதனமாக்கி, வர்த்தக உலகம் இலாபம் தேட விழைந்தது; முயற்சிகளும் மேற்கொண்டது. உலகம் முடிந்தபின்னரும் தாங்கள் சேர்த்துவைக்கும் பணம் நீடிக்கும் என்று வர்த்தகர்கள் எண்ணுகின்றனரா? அல்லது, 'உலக முடிவு' என்பதை, ஒரு விளையாட்டாக மாற்றி, வேடிக்கை செய்கின்றனரா என்பது தெளிவில்லை. தங்களைச் சுற்றி நடப்பதையெல்லாம், அது, உலக முடிவேயானாலும் சரி... அதை, பணத்தின் கண்ணோட்டத்தில் காண்பது, அவர்கள் கொண்டுள்ள தீர்க்கமான எண்ண ஓட்டங்களைச் சொல்கிறது. வர்த்தக உலகம் காட்டும் ஆர்வம், உறுதி, தீர்மானம், ஆகியவை, ஆன்மீக உலகத்தைச் சார்ந்தவர்களிடம் உள்ளனவா என்பது சந்தேகம்தான். உலக முடிவு என்ற உண்மை, நம்மில் எவ்வகை எண்ணங்களை எழுப்பவேண்டும், எவ்வகையான உறுதியைத் தரவேண்டும் என்பதைச் சிந்திக்க, இந்த ஞாயிறு நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம்.

உலகமுடிவு பற்றிய கருத்துக்களை, குறிப்பாக, உலகம் முடியும்போது என்னென்ன நடக்கும் என்பதை, பல்வேறு கலாச்சாரங்களும், மதங்களும் சொல்லி வைத்துள்ளன. இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியிலும் இவ்வெண்ணங்கள் பரவலாகப் பேசப்பட்டன. விவிலியத்தின் பல இடங்களில் உலக முடிவைப்பற்றி கூறப்பட்டுள்ளது. அவற்றில் இரு பகுதிகளை இன்றைய ஞாயிறு வழிபாட்டில் சிந்திக்க திருஅவை நம்மை அழைக்கிறது. இவ்வழைப்பு இன்று நம்மை வந்தடைவதற்குக் காரணம் உண்டு...

கத்தோலிக்கப் பாரம்பரியத்தில், ஒவ்வோர் ஆண்டையும் ஐந்து வழிபாட்டு காலங்களாகப் பிரித்துள்ளோம். திருவருகைக் காலம், கிறிஸ்து பிறப்பு காலம், தவக்காலம், உயிர்ப்பு காலம், பொதுக்காலம். இந்தப் பொதுக்காலத்தின் இறுதியை நாம் நெருங்கியுள்ளோம். அடுத்த ஞாயிறு கிறிஸ்து அரசர் திருநாள், அதற்கு அடுத்த ஞாயிறு இடம்பெறும் திருவருகைக்கால முதல் ஞாயிறுடன், திருவழிபாட்டின் புதிய ஆண்டைத் துவக்குகிறோம். பொதுக்காலத்தின் இறுதியில், இறுதிக் காலத்தைப்பற்றி சிந்திக்க, இன்றைய இறைவாக்கு நம்மை அழைக்கிறது. இறுதிக் காலம், எப்போது, எவ்விதம் வரும் என்பது தெரியாது. ஆனால், அந்தக் காலத்தைச் சந்திக்க நாம் தயாராக இருக்க வேண்டும் என்பதே இறைவாக்கு நமக்குத் தரும் அழைப்பு. இறுதிக் காலத்தைச் சந்திக்க எவ்விதம் தயார் செய்வது?

ஆங்கிலத்தில், "last minute preparation" – ‘கடைசி நிமிட தயாரிப்பு’ என்ற ஒரு சொற்றொடர் உண்டு: எல்லாரும் வாழ்க்கையில் அனுபவித்த, அனுபவிக்கும், இனியும் அனுபவிக்கவிருக்கும் ஓர் அனுபவம் இது. தேர்வுகளுக்காக பல நாட்கள், பல மாதங்கள் தயார் செய்தாலும், கடைசி நேரத்தில், தேர்வு எழுதும் அரங்கத்தின் வாசலில் நின்றபடி எத்தனை தயாரிப்புகள்! வீட்டில் நிகழும் வைபவங்களுக்கு பல நாட்கள் தயாரித்தாலும், வைபவத்திற்கு முந்திய இரவு, வைபவத்தன்று காலை, அரக்க, பரக்க, ஓடியாடி, வேலைகள் செய்கிறோம். அதேபோல், வேலைக்கான நேர்காணல் (interview), வீட்டுக்கு வரும் விருந்தினரை உபசரிக்க... என்று, கடைசி நேர தயாரிப்புக்கு எத்தனையோ எடுத்துக்காட்டுகளைச் சொல்லலாம். மேலே சொன்ன அனைத்திலும் பொதுவாக மேலோங்கியிருக்கும் ஓர் உணர்வு, எதிர்பார்ப்பு.

நல்ல காரியங்களை எதிர்பார்க்கும்போது, ஆனந்தம், ஆர்வம் இவை நம்மைச் செயல்பட வைக்கும். ஆனால், நல்லவை அல்லாத சூழல்களை நாம் எதிர்பார்க்கும்போது, நமது மனநிலை எப்படி இருக்கும்? அதுவும், நமக்கு மிக நெருங்கியவர்கள், மருத்துவமனையில், உடல்நலமின்றி, உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கும்போது, எவ்வித எதிர்பார்ப்பு இருக்கும்? அதை எதிர்பார்ப்பு என்றுதான் சொல்லமுடியுமா? எதிர்பார்ப்பு, நல்லதோ, கெட்டதோ, அது எதிர்காலத்தோடு தொடர்புடையது...

எதிர்காலத்தைப்பற்றி தெரிந்து கொள்ளும் சக்தி இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று அவ்வப்போது நமக்குள் ஏக்கம் எழுவதில்லையா? இத்தகைய சக்திக்காக இளவயதில் நான் ஏங்கியதுண்டு. எடுத்துக்காட்டாக, படிக்கும் காலத்தில், ‘அடுத்த நாள் தேர்வுக்கு என்னென்ன கேள்விகள் வரும்னு தெரிஞ்சா எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்...’ என்று ஏங்கியதுண்டு. நமக்குக் கிடைக்கப்போகும் வேலை, நமக்கு வரப்போகும் வாழ்க்கைத்துணை, நமது ஒய்வுகால வாழ்க்கை இவற்றைப்பற்றி முன்கூட்டியே தெரிந்துகொண்டால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று எத்தனை பேர் ஏங்குகிறோம்?

எதிர்காலத்தைத் தெரிந்துகொள்வதற்கு எத்தனை வழிகளை நாம் பின்பற்றுகிறோம்? கைரேகையைப் பார்த்து, கிளியைக் கேட்டு, நாள், கோள், நட்சத்திரங்களைப் பார்த்து... எத்தனை வழிகளில் எதிர்காலத்தைப்பற்றி அறிந்துகொள்ள ஆசைப்படுகிறோம்... எதிர்காலம் முழுவதும், "நல்ல காலம் பொறக்குது" என்ற சொற்களையே நாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தால் பரவாயில்லை. அந்த எதிர்காலத்தில் பிரச்சனைகள் மலைபோல் காத்துக் கிடக்கின்றன என்பதைத் தெரிந்துகொண்டால்... ஏன் இதைத் தெரிந்து கொண்டோம் என்று வருத்தப்படுவோம்.

எதிர்காலத்தைப்பற்றிய கேள்விகளில் மிக முக்கியமான கேள்வி: நம் ஒவ்வொருவரின் இறுதி நாள் பற்றியது... Simple ஆகச் சொல்லவேண்டுமெனில், நான் எப்போது, எப்படி இறப்பேன்? நாம் அனைவரும் மரணத்தை, ஒரு நாள் சந்திக்க இருக்கிறோம். ஆனால், அதைப்பற்றி எண்ணவும், பேசவும் தயங்குகிறோம். மரணத்தைப்பற்றி, மரித்தோரைப்பற்றி சிந்திக்க திருஅவை நமக்கு வழங்கியுள்ள ஒரு மாதம்... நவம்பர் மாதம். இன்றும் நமது இறுதி காலம்பற்றி, இந்த உலகத்தின் இறுதி காலம்பற்றி சிந்திக்க நமக்கு மற்றொரு வாய்ப்பு.

2009ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில், ஒரு திரைப்படம் வெளியிடப்பட்டது. படத்தின் பெயர் 2012. 2012ம் ஆண்டு டிசம்பர் 21ம் தேதி உலகம் அழியப்போகிறது என்பதை, பிரம்மாண்டமாகக் காட்டியத் திரைப்படம் 2012. வசூலில் சாதனை படைத்ததாகச் சொல்லப்படும் இத்திரைப்படத்தில், ‘special effects’ எனப்படும் திரைப்பட வித்தைகளைப் பயன்படுத்தி, உலக அழிவு, அழகாகச் சொல்லப்பட்டது. அழிவு, அழகாகக் காட்டப்பட்டது.

உலக முடிவைப்பற்றி, சிறப்பாக, உலக அழிவைப்பற்றி, இதுவரை, நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட ஹாலிவுட் திரைப்படங்கள் வந்துள்ளன. இனியும் வரும். இவற்றில் பெரும்பாலானவை மக்களைக் கவர்ந்த வெற்றிப் படங்கள்.

ஞாயிறு சிந்தனையில் திரைப்படங்களைப் பற்றிப் பேசுகிறேனே என்று ஒரு சிலர் சங்கடப்படலாம். ஆனால், இத்திரைப்படங்கள் ஏன் வெற்றி அடைந்தன என்பதை அலசிப்பார்த்தால், மனித இயல்பு பற்றிய ஓர் உண்மையை உணரலாம். அழிவைப் பார்க்க நமக்குள் ஆசை உள்ளது. இந்த அடிப்படை ஆசையை மூலதனமாக்கி, நமது தொடர்பு சாதனங்கள், முக்கியமாக, திரைப்படங்கள், திரைப்பட வித்தைகள் வழியே, அழிவை, பிரம்மாண்டமாக, கவர்ச்சியாக காட்டுகின்றன. இந்த பிரம்மாண்டங்கள், அழிவைப்பற்றிய துன்ப உணர்வுகளிலிருந்து நம்மை அந்நியப்படுத்தி, நமது மனங்களை மழுங்கடித்து விடுகின்றன. இது ஆபத்தான ஒரு போக்கு.

TV, சினிமா, பத்திரிகைகள் வழியே அழிவை அடிக்கடி பார்ப்பதும், அழிவைப் பிரம்மாண்டமாய்ப் பார்ப்பதும் ஆபத்து. படங்களில் பார்க்கும் அழிவுக்கும் வாழ்க்கையில் சந்திக்கும் அழிவுக்கும் பல வேறுபாடுகள். நிழல் படங்களில் அழிவைப் பார்த்து, பார்த்து பழகிவிட்டு, நிஜமாய் நடக்கும் அழிவுகளில், உயிர்கள் அழிக்கப்படுவதையோ, அல்லல்படுவதையோ உணரமுடியாமல் போகக்கூடிய ஆபத்து உள்ளது.

அழிவுகளைப்பற்றி அடிக்கடி பேசுவதும், கேட்பதும் இன்னொரு ஆபத்தை உண்டாக்கும். அழிவுகளை அடிக்கடி பார்க்கும்போது, மனதில் நம்பிக்கை வேர்கள் கொஞ்சம், கொஞ்சமாய் அறுந்துவிடும் ஆபத்தும் உள்ளது. நம்பிக்கை வேரறுக்கப்படும் போது, அவநம்பிக்கை விதைக்கப்படும், அது வேர்விட்டு வளர்ந்துவிடும். உலக முடிவையும், அழிவையும் கவர்ச்சிகரமாகக் கூறும் ஊடகங்களாகட்டும், அல்லது இந்த முடிவுகளைப் பற்றி மக்களுக்குச் சொல்லி பயமுறுத்தும் போலி மதத் தலைவர்களாகட்டும், அவர்களிடமிருந்து நாம் பெறும் செய்தி... பெரும்பாலும் அவநம்பிக்கையே.

இன்று நாம் கேட்ட இறைவாக்குகளில் அச்சத்தையும், கவலையையும் உருவாக்கக் கூடிய வார்த்தைகள் ஒலித்தாலும், நம்பிக்கை அளிக்கும் வார்த்தைகளும் ஒலிக்கின்றன.

நூலில் யார் யார் பெயர் எழுதப்பட்டுள்ளதோ, அவர்கள் அனைவரும் மீட்கப்படுவார்கள். இறந்துபோய் மண்புழுதியில் உறங்குகிற அனைவருள் பலர் விழித்தெழுவர்: அவருள் சிலர் முடிவில்லா வாழ்வு பெறுவர்: வேறு சிலரோ வெட்கத்திற்கும் முடிவில்லா இழிவுக்கும் உள்ளாவர். ஞானிகள் வானத்தின் பேரொளியைப் போலவும், பலரை நல்வழிக்குக் கொணர்ந்தவர் விண்மீன்களைப் போலவும், என்றென்றும் முடிவில்லாக் காலத்திற்கும் ஒளிவீசித் திகழ்வர்.

என்று தானியேல் நூலிலும்,

விண்ணும் மண்ணும் ஒழிந்துபோகும்; ஆனால் என் வார்த்தைகள் ஒழியவேமாட்டா.

என்று மாற்கு நற்செய்தியிலும் நம்பிக்கை அளிக்கும் இறைவார்த்தைகள் ஒலிக்கின்றன.

இறுதியாக, ஓர் எண்ணம். 'எதிர்' என்ற தமிழ் சொல்லுக்குள் எத்தனை பொருள் இருக்கிறது! எதிர்காலம் என்பதை, எதிர் வரும் காலம், எதிர் பார்க்கும் காலம், நமக்கு எதிராக வரும் காலம், நமக்கு எதிரியாக வரும் காலம், நாம் எதிர்த்து நிற்கவேண்டிய காலம், நாம் எதிர்கொண்டு சென்று வரவேற்கவேண்டிய காலம்... என்று பல பொருள்பட பேசலாம். 'எதிர்' என்ற சொல்லில் ஆனந்தம், ஆர்வம் இருக்கும். ஆபத்தும், ஆதங்கமும் இருக்கும். இந்த உணர்வுகளெல்லாம் நடக்கப்போகும் சம்பவங்களில் இருக்கின்றன என்பதைவிட, இவற்றை நாம் பார்க்கும் கண்ணோட்டத்தைப் பொறுத்தே நம் உணர்வுகளும், செயல்பாடுகளும் இருக்கும். எதிர்காலத்தைப் பற்றி, சிறப்பாக இறுதிக் காலத்தைப் பற்றி நமது கண்ணோட்டம் என்ன?

எதிர் காலத்தைத் தெரிந்து கொள்வதில் காட்டும் ஆர்வத்தில் ஒரு பகுதியையாவது அந்த எதிர் காலத்தை எதிர்கொள்ளும் மனப் பக்குவத்தை வளர்ப்பதில் செலவிட்டால், எவ்வளவோ பிரச்சனைகளைச் சமாளிக்கலாம், வெல்லலாம். ஆங்கிலத்தில் அழகிய பொன்மொழி ஒன்று உண்டு: "For all that has been...thanks! For all that will be...yes!" “இதுவரை நடந்தவற்றிற்கு…நன்றி! இனி நடக்கப் போகின்றவற்றிற்கு… ஆகட்டும்!” என்ற கண்ணோட்டம் பதட்டமில்லாத நம்பிக்கையை வளர்க்கும். எதிர்காலம் என்பது, பிரச்சனைகளை கூட்டமாகச் சேர்த்துக்கொண்டு வந்தாலும், அந்தக் கூட்டத்தின் மத்தியில் நல்லவற்றை, நல்லவர்களைப் பார்த்து, கைகுலுக்கிக் கொள்ளும் பக்குவத்தை நாம் பெறவேண்டும்.

இதை ஓர் உருவகத்தில் சொல்ல வேண்டுமெனில், எதிர்காலம் மலைபோல் குவிந்த ஒரு குப்பையாக தெரிந்தாலும், அந்த குப்பையின் நடுவிலும் வைரங்கள் மின்னுவதை நம் கண்கள் பார்க்கும்போது, குப்பை மறைந்துவிடும்... (வெளியில் மறைந்துவிடாது... நமது பார்வையில் மறைந்துவிடும்.) வைரங்கள் மட்டும் தெரியும். குப்பைகளை விலக்கி, குண்டுமணிகளை, வைரங்களைப் பார்க்கும், வைரங்களைச் சேர்க்கும் மனப்பக்குவத்தை நாம் வளர்த்துக் கொள்ள இறைவன் துணையை நாடுவோம்.

விரைவில் - டிசம்பர் 8ம் தேதி - நாம் இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டைத் துவக்கவிருக்கிறோம். இரத்தக் கறைபடிந்த இவ்வுலகம், இறை இரக்கத்தில் முற்றிலும் நனைந்து, கழுவப்பட்டு, அமைதியில், அன்பில் வாழும் என்ற நம்பிக்கையை வளர்க்க, இந்த யூபிலி ஆண்டு நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது. அழிவைப்பற்றி அடிக்கடி பேசி, அவநம்பிக்கை என்ற நோயைப் பரப்பிவரும் உலகப் போக்கிற்கு ஒரு மாற்று மருந்தாக,  இறைவனின் இரக்கம், இறுதிகாலம் வரைத் தொடரும் என்ற நம்பிக்கையை நமக்குள் நாமே வளர்ப்போம். பிறரிடமும் இந்த நம்பிக்கையை வளர்ப்போம்.