Guard against greed பேராசைக்கு எதிராக எச்சரிக்கை

 

Lessons from the Rich Fool

https://missionventureministries.wordpress.com

18^th Sunday in Ordinary Time

Our Sunday reflection begins with Ludwig II, who became the King of Bavaria at the age of 19 and died at the age of 41, under mysterious circumstances. He was called the Swan King or "The Fairy Tale King". Another – not so complimentary – title was also given to him, namely, Mad King Ludwig!

He began building a palace on an island in the middle of the Chiemsee Lake. This palace was planned with 70 rooms and only half of them were finished, when young Ludwig passed away. When the palace was still being built, he lived there for 10 days. During his stay there, he did not meet anyone. His food was sent via a lift and a conveyor belt to reach his dining table. Many of those rooms were decorated with large mirrors.

This palace is now a tourist attraction. When one passes through this palace, one can’t but pity the man who lived there all by himself, just looking at himself in the mirrors all the time. It is no surprise he was nicknamed, Mad King Ludwig!

When some people are loaded with lots of wealth, especially wealth that is inherited, they do very insane things. Like Ludwig of the 19^th century, we do have another very rich man in India who had inherited lots of wealth.

He had built his residence in Mumbai at the cost of 2 billion dollars – one of the richest houses in the world! The name of this house is ‘Antilia’. How very apt! Antilia is supposed to be a mythical island. This house in Mumbai is truly an island…

When nearly 18 million people in Mumbai struggle to get a square foot of ground, this house for 5 people boasts of 4,00,000 square feet of built-in area. This house is truly a symbol of unmitigated boasting! Nothing else!

Whether it is the palace of King Ludwig, or the Antilia in Mumbai, there is something very strange about these rich persons who had indulged in these ‘scandalous’ ventures. Perhaps, Jesus had people like these in mind, when he gave the warning: “Take heed, and beware of all covetousness; for a man’s life does not consist in the abundance of his possessions.” (Luke 12:15). This warning, as well as the parable of the Rich Fool, are the main features of our Gospel today – Luke 12:13-21.

Only in the Gospel of Luke we find three parables that talk of wealthy people. We have the Parable of the Rich Fool in Chapter 12 and then in Chapter 16, we have the Parable of the Dishonest Manager and the Parable of the Rich Man and Lazarus.We shall be reflecting on these two parables after six weeks - on the 25^th and 26^th Sundays of this liturgical year. 

Jesus introduces three rich persons in these three parables. While in the parables given in Chapter 16, Jesus talks of the rich person along with another human being – the steward and Lazarus, in the Parable of the Rich Fool, there is no human being mentioned in the whole parable. Towards the end of the parable, we have the voice of God, calling this rich man a fool.

In the eyes of God, this person was utterly foolish, because he was focused completely on himself and was selfish to the core. While he was planning what to do with his harvested goods, he went into a self-talk: ‘What shall I do, for I have nowhere to store my crops?’ I will do this: I will pull down my barns, and build larger ones; and there I will store all my grain and my goods. And I will say to my soul, Soul, you have ample goods laid up for many years; take your ease, eat, drink, be merry.’ (Luke 12: 17-19).

A careful glance at this self-talk reveals, that he liberally used the “aggressively possessive” pronouns “I” six times and “my” five times. He was possessed by his possessions, instead of possessing them. He had built a fortress of selfishness around him through which only his own sweet self could pass. This was a veritable hell, but he imagined it to be heaven – false heaven.

What prompted him to build this false heaven? The fruits of the harvest. The heap of grains reaching up to the ceiling, had blinded him from all the stark reality beyond. Jesus begins this parable with a simple statement: “The land of a rich man brought forth plentifully…” Obviously this ‘plenty’ did not come out of the blue and did not grow overnight. There were plenty of labourers involved in this process of production. Just imagine the scene of the labourers bringing in sacks of harvested grains to the barns. Those labourers must have been half-bent by the load they were carrying. Although they filled the barns of the rich man, they must have gone home on an empty stomach. None of these seem to bother the rich man one bit. All his attention was on the produce, not on the process and the people involved in the process! His thinking was short-circuited and warped. Naturally, God called him a ‘fool’. To the rich man, the grains simply came out of nowhere and he simply possessed them. He owed nothing to anyone! The grains filled not only his barns, but his mind and heart. There was no place for the people who were involved in the process of production.

When we reflect on how the harvested grains become the centre and people get ignored, our mind races back to 2010 – to some headlines in Indian newspapers that appeared in quick succession:

UP (Uttar Pradesh, India): Food meant for kids eaten by dogs - July 21, 2010

After UP, now food grains rot in Maharashtra - July 23, 2010

Not a single food grain should be wasted: Supreme Court - July 27, 2010

Here are the lead lines of the last headline:

New Delhi:  The Supreme Court has observed that not a single food grain should be wasted. In a strongly-worded ruling, the apex court has told the government that food grains are rotting and if you can't do anything about it, then distribute it among the poor. The court has also sought government's response on this.

Why all this fuss? Close to 3 million tonnes, let me repeat… 3 MILLION TONNES of food grains were rotting across India.

These news items need to be seen in a context. Only when they are seen in the context of hunger in India, and around the world, we begin to realise how ‘foolish’ we have been. We begin to understand how much we stand accused like the foolish rich man depicted in today’s Gospel.

These three news items are to be seen in the context of the starvation deaths that occur in India year after year. At least 6,000 children are dying every day… let me repeat, EVERY DAY in India due to hunger and malnutrition. This is how a TV programme begins… (“30 Minutes: Small, Hungry & Dying” prepared by IBNLive.Com. This video is available on YouTube under the title “6000 children starve to death in India EVERY DAY.”)

2010 was not the only year when such an atrocity took place. In 2001 there was a similar injustice. “We produce enough and more food in our country. But, we have a faulty PDS - Public Distribution System”. These were the comments by Vajpayee, the Prime Minister of India in 2001. How did our Prime Minister get this ‘enlightenment’? That year India had a stock of 90 million tonnes of grain in government storage, while people in Kashipur District in Odissa were dying of hunger. What does it mean to have 90 million tonnes of food grains? It simply means that 20 lakh people can be fed for 2 years with that much food… Most of these food grains were rotting in the open and, people were dying in India. Have the tragedies of 2001 and 2010 taught us lessons? I am afraid, not!

Last year (April 7, 2021) there was a news item in the Indian Express: 

Nearly 40 per cent of the food produced in India is wasted every year due to fragmented food systems and inefficient supply chains — a figure estimated by the Food and Agricultural Organisation (FAO). This is the loss that occurs even before the food reaches the consumer.

There is also a significant amount of food waste generated in our homes. As per the Food Waste Index Report 2021, a staggering 50 kg of food is thrown away per person every year in Indian homes.

The pandemic not only exposed the problems on food waste but also compounded them. In the wake of the lockdown imposed last year, surplus stocks of grain - pegged at 65 lakh tonnes in the first four months of 2020 - continued to rot in godowns across India. Access to food became extremely scarce for the poor, especially daily-wage labourers.

While the wastage of food keeps increasing, the number of underfed people also grows year after year! Why? We have a very warped value system. Topsy-turvy idea of justice!

To prove this, I would like to return to the news on the Supreme Court’s ruling in 2010: the apex court has told the government that food grains are rotting and if you can't do anything about it then distribute it among the poor.

A closer look at this ruling, the way the court has placed the poor in a pathetic position in this judgement, pains our heart. If you can’t do anything about it, (namely, storing the grains), then distribute it among the poor. The apex court of India placed more stress on storing and hoarding rather than attending to the starving millions. Since FCI was incapable of storing, the court had asked the government to feed ‘at least’ the poor… The poor, as usual, take the least place!

When will come a time when we can hear the Supreme Court of India (or the legal court anywhere in the world) to give a verdict as follows: “It is unjust to store food grains when millions are starving in the country. Hence, we order the government to distribute the food grains, first and foremost, to the starving millions.” The poor take the ‘first and foremost’ position and not the ‘at least’ position!

It’s so easy to blame the government, the court, the FCI, the selfish rich, the politicians, … this litany is endless. Blame them, and then what? Remember… when we point a finger at our neighbour, there are three more pointing at us.

What should we do? Where do we begin? Here is a small snippet from the life of Ernest Hemingway, the Nobel laureate. Ernest Hemingway had a very unique habit. On the first day of every New Year, he gave away some of his most precious possessions. And when people asked him why he did that, he would answer, “If I can give them away, then I own them. But if I can’t give them away, they own me.” Very simple? Idealistic? or, simplistic?

Jesus, who gave this challenging parable for our reflection, leaves us a stinging warning: “Watch out! Be on your guard against all kinds of greed; a man's life does not consist in the abundance of his possessions.” (Luke 12: 15)

Of all the parables of Jesus, this is the only parable where God speaks! And what a statement! God speaks not only to the rich person, but to all of us: God said to him, ‘Fool! This night your soul is required of you; and the things you have prepared, whose will they be?’ (Luke 12:20)

Are we are prepared to meet the Lord, ‘this night’?

Covid-19 lockdown: Food grains rot as poor battle hunger

https://www.indiatoday.in

பொதுக்காலம் - 18ம் ஞாயிறு

ஜெர்மன் நாட்டவரான இரண்டாம் லூட்விக் (Ludwig II) என்ற மன்னரைப் பற்றிய விவரங்கள், இன்றைய நம் சிந்தனைகளைத் துவக்கிவைக்கின்றன. திருமணம் ஆகாமல், தனித்து வாழ்ந்த இவர், தனது 41வது வயதில், மர்மமான முறையில், மரணம் அடைந்தார். 'கற்பனைக் கதை மன்னன்' (Fairy tale king) என்றழைக்கப்படும் இவருக்கு தரப்பட்டுள்ள மற்றொரு பட்டப்பெயர், 'மதியற்ற மன்னன் லூட்விக்' (Mad King Ludwig).

செல்வம் மிகுந்துவிட்டால், மனிதர்கள், மதியற்ற செயல்களில் ஈடுபடத் துணிகின்றனர் என்பதற்கு, மன்னன் இரண்டாம் லூட்விக், ஓர் எடுத்துக்காட்டு. ஜெர்மன் நாட்டில் உள்ள Chiemsee ஏரியின் நடுவில் அமைந்துள்ள ஒரு சிறு தீவில், இரண்டாம் லூட்விக் ஒரு பிரம்மாண்டமான அரண்மனையைக் கட்ட ஆணையிட்டார். 70 அறைகள் கொண்ட இந்த அரண்மனையின் ஒரு சில அறைகள் கட்டப்பட்டதும், 1885ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதத்தில் அவர் அங்கு தங்கியிருந்தபோது, யாரையும் சந்திக்கவில்லை. அவருக்கென தயாரிக்கப்பட்ட உணவு, சமயலறையிலிருந்து, ஓர் இயந்திரத்தின் வழியாக, அவரது அறைக்கு அனுப்பப்பட்டது. அவர் அங்கு தங்கியிருந்த அறைகளில், பிரம்மாண்டமான கண்ணாடிகள் பொருத்தப்பட்டிருந்தன.

70 அறைகள் கொண்ட இந்த அரண்மனையில் 30 அறைகளே கட்டி முடிக்கப்பட்ட நேரத்தில் மன்னன் லூட்விக் இறந்தார். அதன்பின்னர், இந்த அரண்மனை கட்டப்படாமலேயே விடப்பட்டது. தற்போது இந்த அரண்மனை சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு ஒரு கண்காட்சிப் பொருளாக அமைந்துள்ளது. முழுமைபெறாத அந்த அரண்மனையைச் சுற்றிவரும்போது, மனதில் ஓர் எண்ணம் எழுகின்றது. மன்னன் இரண்டாம் லூட்விக், மனிதர்கள் யாரையும் சந்திக்க விரும்பாமல், தன்னை மட்டுமே நாள் முழுவதும் கண்ணாடிகளில் பார்த்தவண்ணம் அந்த அரண்மனையில் வாழ்ந்திருக்கவேண்டும். இப்படிப்பட்ட ஒரு வாழ்வு வாழ்வதற்கு, அவர் 70 அறைகள் கொண்ட ஓர் அரண்மனையைக் கட்ட விழைந்தார் என்பதை எண்ணும்போது, அவர் தன் சுய அறிவுடன்தான் செயல்பட்டாரா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

19ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த வினோத மனிதர் மன்னன் லூட்விக் போலவே, நாம் வாழும் 21ம் நூற்றாண்டிலும், வினோதமான செயல்களில் ஈடுபடும் செல்வந்தர்களைச் சந்திக்கமுடிகிறது. 2010ம் ஆண்டு மும்பை மாநகரில் கட்டி முடிக்கப்பட்ட ஓர் இல்லம், உலகிலேயே மிக விலையுயர்ந்த வீடுகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. உலக செல்வந்தர்களில் ஒருவரது குடும்பம் வாழும் அந்த இல்லத்தின் பெயர் 'அன்டில்லியா' (Antilia).

கிரேக்கப் புராணத்தில் கூறப்பட்டுள்ள ஒரு கனவுத் தீவு, 'அன்டில்லியா'. மும்பை நகரில் அமைந்துள்ள 'அன்டில்லியா' இல்லமும் ஒரு தீவுதான். வாழ்வதற்குத் தகுதியான ஒரு சதுர அடி இடம் கிடைப்பதற்கும் போராடிவரும் 2 கோடி மக்கள் நிறைந்த ஒரு மனிதக் கடல், மும்பை மாநகரம். இக்கடலின் நடுவே, ஐந்துபேர் மட்டுமே வாழ்வதற்கு, 4 இலட்சம் சதுர அடி பரப்பளவில் அமைக்கப்பட்டுள்ள அந்த இல்லம், உண்மையிலேயே ஒரு தீவுதான். இந்தத் தீவு கட்டப்பட்டுள்ள அந்த நிலப்பரப்பு, அநாதை இல்லம் கட்டுவதற்கென்று, ஓர் அறக்கட்டளைக்கு வழங்கப்பட்ட நிலம் என்று கேள்விப்படும்போது, நமது உள்ளம் இன்னும் அதிக வேதனை அடைகிறது. ஏறத்தாழ 2 பில்லியன் டாலர்கள், அதாவது, அன்றைய நிலவரப்படி, 9,000 கோடி ரூபாய் செலவில், இன்றைய நிலவரப்படி, 15,950 கோடி ரூபாய் செலவில், இந்த தற்கால அரண்மனையைக் கட்டியவர், சுய அறிவுடன்தான் செயல்பட்டாரா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

தான் மட்டும் தனித்து வாழ்வதற்கு 70 அறைகள் கொண்ட ஓர் அரண்மனையைக் கட்ட விழைந்த இரண்டாம் லூட்விக் மன்னரையும், உலகிலேயே மிக விலையுயர்ந்த இல்லத்தில் வாழும் மும்பை செல்வந்தரையும் முன்னிறுத்தி, லூக்கா நற்செய்தி 12ம் பிரிவில் இயேசு நமக்கு விடுக்கும் எச்சரிக்கை இதுதான்: இயேசு அவர்களை நோக்கி, “எவ்வகைப் பேராசைக்கும் இடங்கொடாதவாறு எச்சரிக்கையாயிருங்கள். மிகுதியான உடைமைகளைக் கொண்டிருப்பதால் ஒருவருக்கு வாழ்வு வந்துவிடாது” என்றார். (லூக்கா 12:15)

இந்த எச்சரிக்கையை நம் உள்ளங்களில் தெளிவாகப் பதிக்க, இயேசு கூறும் பொருள்நிறைந்த உவமையே, 'அறிவற்ற செல்வன்' உவமை. (லூக்கா 12:16-21)

லூக்கா நற்செய்தியில் மட்டுமே பணத்தைப்பற்றி, செல்வத்தைப்பற்றி மூன்று உவமைகளைக் காண்கிறோம். 'அறிவற்ற செல்வன் உவமை' (லூக்கா 12:16-21), 'நேர்மையற்ற வீட்டுப் பொறுப்பாளர் உவமை' (லூக்கா 16:1-8), 'செல்வரும் இலாசரும் உவமை' (லூக்கா 16:19-31) என்ற இம்மூன்று உவமைகளும், செல்வத்தின் பல்வேறு விளைவுகளைச் சிந்திக்க நம்மைத் தூண்டுகின்றன. இவற்றில், அறிவற்ற செல்வனைப் பற்றி இன்று சிந்திக்கும் நாம், இன்னும் 6 வாரங்கள் சென்று, பொதுக்காலத்தின் 25, 26 ஆகிய இரு ஞாயிறுகளில் மற்ற இரு உவமைகளைச் சிந்திப்போம்.

16ம் பிரிவில் இயேசு அறிமுகப்படுத்தும் இரு செல்வந்தர்களுடன், வீட்டுப் பொறுப்பாளர், மற்றும், ஏழை இலாசர் என்று, மனித வடிவில் மற்றொரு கதாப்பாத்திரமும் அறிமுகமாகின்றார். ஆனால், இஞ்ஞாயிறன்று நாம் சிந்திக்கும் 'அறிவற்றச் செல்வன்' உவமையிலோ, வேறு மனிதர்களைப்பற்றிய குறிப்பு எதுவும் இடம்பெறவில்லை. இச்செல்வனுடன் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளதெல்லாம் அவரது நிலம், விளைபொருள்கள் மற்றும் களஞ்சியங்கள்.

எதார்த்தமாக சிந்தித்தால், அந்தச் செல்வனைச் சுற்றி ஒரு குடும்பம் இருந்திருக்க வேண்டும். அவரது நிலத்தில் உழைத்த உழைப்பாளிகள் இருந்திருக்க வேண்டும். இருப்பினும், வேறு எவ்வித மனித உறவும் இல்லாமல், பொருள்களால் மட்டுமே சூழப்பட்ட தனியொரு தீவாக இச்செல்வனை இயேசு சித்திரித்துள்ளார். இவ்வுவமையை இன்னும் ஆழமாக ஆய்வு செய்யும்போது, அத்தகைய ஒரு தீவை அச்செல்வன் தனக்குத் தானே உருவாக்கிக் கொண்டார் என்பதை உணரலாம்.

இந்த உவமையின் துவக்கத்தில் இயேசு பயன்படுத்தியுள்ள "செல்வனாயிருந்த ஒருவனுடைய நிலம் நன்றாய் விளைந்தது" என்ற அறிமுகச் சொற்கள் பொருள் நிறைந்தவை. நல்லதொரு விளைச்சலுக்கு, பல காரணங்கள் உள்ளன. இறைவன் கருணை காட்டியது, இயற்கை பொய்க்காமல் இருந்தது, பல உழைப்பாளிகள் தங்கள் வியர்வை சிந்தி உழைத்தது என்று பல காரணங்கள் உள்ளன. ஆனால், இவை எதுவும் அச்செல்வனின் கவனத்தை ஈர்த்ததாகத் தெரியவில்லை. வீட்டை அடைந்த விளைபொருள்கள் மட்டுமே செல்வனின் கண்களையும் கருத்தையும் நிறைத்தன.

அறுவடைப் பொருள்கள் செல்வனின் வீடு  வந்த சேர்ந்த காட்சியைச் சிறிது கற்பனை செய்துபார்ப்போம். தானிய மூட்டைகளைத் தங்கள் முதுகில் சுமந்து வந்து வீடு சேர்த்த தொழிலாளிகள், மீண்டும் நிமிர்ந்து செல்லவும் வலுவின்றி திரும்பியிருக்கக் கூடும். செல்வனின் களஞ்சியங்களை நிரப்பிய அவர்கள், தங்கள் வயிற்றை நிரப்பமுடியாமல், பட்டினியில் மயங்கி விழுந்திருக்கக்கூடும். இந்த ஊழியர்களின் ஊர்வலம் தன் கண்முன் நடந்தபோதும், அதைக் காண மறுத்தச் செல்வன், அவர்கள் கொண்டுவந்து சேர்த்த பொருள்களை - அதாவது, தானியங்களை மட்டுமே பார்க்கிறார். குவிந்துள்ள தானியங்களைப் பகிர்ந்து தருவதற்கு மறுத்து, அவற்றை இன்னும் பதுக்கி வைப்பதற்கு, தன் களஞ்சியங்களை இடித்து, பெரிதாகக் கட்டத் திட்டமிடுகிறார்.

மனித உழைப்பால் விளைந்த தானியங்கள், மனிதர்களைவிட அதிக மதிப்பு பெறுகின்றன என்பதை இந்த உவமை வழியே நாம் உணரும்போது, 12 ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்திய ஊடகங்களில் தொடர்ந்து வெளிவந்த சில தலைப்புச் செய்திகள் நினைவில் தோன்றி, மனதை முள்ளென கீறுகின்றன. இதோ, அச்செய்திகள்...

ஜூலை 21, 2010 - உத்திரப் பிரதேசத்தில் குழந்தைகளுக்குச் சேர வேண்டிய உணவை நாய்கள் சாப்பிடுகின்றன.

ஜூலை 23, 2010 - உத்திரப்பிரதேசத்தைப் போல, மஹாராஷ்ட்ராவிலும் உணவுத் தானியங்கள் அழுகிக் கிடக்கின்றன.

இச்செய்திகளை வாசிக்கும்போது, இன்றைய நமது நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள அறிவற்ற செல்வன் செய்த அதே தவறை, இந்திய நாடும், நாம் அனைவரும் செய்தோம், இன்றும் செய்கிறோம் என்ற குற்ற உணர்வு எழுகிறது. இச்செய்திகளைத் தொடர்ந்து, "உங்களால் இந்தத் தானியங்களைச் சேமித்துவைக்க முடியவில்லை என்றால், ஏழைகளுக்காவது அவற்றைக் கொடுங்கள். உணவு தானியங்களில் ஒன்றுகூட இனி வீணாகக்கூடாது" என்று 2010ம் ஆண்டு, ஜூலை 27ம் தேதி, உச்ச நீதிமன்றம் ஓர் ஆணையைப் பிறப்பித்தது.

யாருக்கு இந்த ஆணை? Food Corporation of India என்றழைக்கப்படும் இந்திய அரசின் உணவு நிறுவனத்திற்கு இந்த ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டது. ஏன் இந்த ஆணை? உணவு நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான தானியக் கிடங்குகளில், 30 இலட்சம் டன் தானியங்கள் அழுகிக் கொண்டிருந்தன. சேமிக்கும் வசதிகள் இல்லை என்று கூறி, இந்திய உணவு நிறுவனம், தானிய மூட்டைகளை, மண் தரைகளில், மழையில் அடுக்கி வைத்ததால், அவை அழுகிக்கொண்டிருந்தன.

இச்செய்தியைத் தனித்துப் பார்க்கும்போது, இதன் விபரீதம் நமக்குச் சரியாகப் புரியாது. இதை, இந்தியாவில் நிலவும் இன்னும் சில உண்மைகளோடு சேர்த்துப் பார்க்கும்போது, விபரீதம் புலப்படும். 2009ம் ஆண்டு கணக்குப்படி, இந்தியாவில், ஒவ்வொரு நாளும்... மீண்டும் சொல்கிறேன்... ஒவ்வொரு நாளும் 6,000 குழந்தைகள் உணவின்றி, பட்டினியால் இறந்தனர் என்று ஒரு தொலைகாட்சி நிகழ்ச்சியில் கூறப்பட்டுள்ளது. இந்தியாவில் பல்வேறு காரணங்களால் தினமும் இறக்கும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை இன்னும் பல ஆயிரமாய் இருக்கும். ஆனால், உணவு இல்லை என்ற ஒரு காரணத்திற்காக இறக்கும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை மட்டும் 6,000. சேர்த்துவைக்க இடமில்லாமல் மழையில் குவிக்கப்பட்டு, அழுகிகொண்டிருக்கும் 30 லட்சம் டன் தானியங்கள் ஒரு புறம். பசியால், உணவில்லாமல் ஒவ்வொரு நாளும் இறக்கும் குழந்தைகள் மட்டும் 6,000 என்ற அதிர்ச்சித் தகவல் மறுபுறம்.

"உணவு தானியங்களில் ஒன்று கூட வீணாகக் கூடாது. உங்களால் இந்தத் தானியங்களைச் சேமித்து வைக்க முடியவில்லை என்றால், ஏழைகளுக்காவது அவற்றைக் கொடுங்கள்" என்று உச்ச நீதி மன்றம் கொடுத்த அந்த உத்தரவை ஆழச் சிந்திக்கும்போது, மனதில் ஆத்திரமும், வேதனையும் அதிகமாகிறது. ஒரு நாட்டின் உச்சநீதி மன்றமே நீதியைத் தலைகீழாகப் புரட்டிப்போடும் ஒரு முயற்சி இது.

சேமித்துவைக்க முடியவில்லை எனில், ஏழைகளுக்காவது கொடுங்கள் என்று ஒரு நாட்டின் நீதிமன்றம் கூறும்போது, அது 'சேமிப்புக்கு' முதலிடம் தருவதைக் காணமுடிகிறது. சேர்த்துவைக்க, குவித்துவைக்க, பதுக்கிவைக்க உங்களுக்குத் திறன் இல்லையெனில், இருக்கவே இருக்கிறார்கள் ஏழை மக்கள். அவர்களுக்காவது அதைத் தூக்கிப்போடுங்கள் என்ற பாணியில் ஒரு நாட்டின் உச்ச நீதிமன்றம் பேசுவதை, எவ்விதம் நீதி என்று அழைப்பது? இந்தப் பாணியில்தானே அறிவற்ற செல்வனும் குவித்துவைப்பதற்கு முதலிடம் தந்தார்?

இதற்கு மாறாக, உச்சநீதி மன்றம் பின்வருமாறு கூறியிருந்தால், அதை நாம் ஒரு நீதிமன்றம் என்று அழைக்க முடியும். "நாட்டில் இத்தனை கோடி மக்கள் உணவின்றி வாடும்போது, உங்கள் தானியக் கிடங்குகளில் அளவுக்கு அதிகமாக நீங்கள் தானியங்களைக் குவித்துவைப்பது தவறு. அதை முதலில் ஏழைகளுக்குப் பகிர்ந்து கொடுங்கள்" என்று நமது நீதி மன்றங்கள் எப்போது சொல்லப் போகின்றன?

உச்சநீதி மன்றங்களை, உணவு நிறுவனங்களை, உணவுப் பொருள்களை பகிர்ந்தளிக்க மறந்துபோன நம் அரசை குற்றம் கூற நீண்டிருக்கும் நமது சுட்டுவிரல்களை நம் பக்கம் திருப்புவோம். நம் ஒவ்வொருவரிடமும் ஆழமாக வேரூன்றி, புரையோடிப் போயிருக்கும் பேராசைகளை, தேவைக்கும் அதிகமாகச் சேர்த்துவைக்கும் போக்கைப்பற்றி சிந்திக்க, இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் அந்த செல்வன், வாய்ப்பைத் தந்திருக்கிறார். அச்செல்வனை ஒரு முட்டாள் என்று நாம் தீர்மானம் செய்வதற்கு முன், நம்மைக் கொஞ்சம் ஆராய்ந்து பார்ப்பது நல்லது.

Ernest Hemingway என்பவர், நொபெல் பரிசு பெற்ற ஒரு பெரும் எழுத்தாளர். அவரிடம்,  தனித்துவமிக்கதொரு பழக்கம் இருந்தது. ஒவ்வோர் ஆண்டும் புத்தாண்டு நாளன்று, அவரிடம் உள்ள மிக விலையுயர்ந்த, அரிய பொருட்களை அவர் பிறருக்குப் பரிசாகத் தருவாராம். இதைப்பற்றி அவரிடம் நண்பர்கள் கேட்டபோது அவர், "இவற்றை என்னால் பிறருக்குக் கொடுக்கமுடியும் என்றால், இவற்றுக்கு நான் சொந்தக்காரன். இவற்றை என்னால் கொடுக்கமுடியாமல் சேர்த்துவைத்தால், இவற்றுக்கு நான் அடிமை" என்று பதில் சொன்னாராம்.

தன் சொத்துக்கு அடிமையாகி, அறிவற்றுப் போன செல்வன் உவமையைச் சொன்ன இயேசு தரும் எச்சரிக்கை, அன்றுமட்டுமல்ல, இன்றும் ஒலிக்கிறது.

“எவ்வகைப் பேராசைக்கும் இடங்கொடாதவாறு எச்சரிக்கையாயிருங்கள். மிகுதியான உடைமைகளைக் கொண்டிருப்பதால் ஒருவருக்கு வாழ்வு வந்துவிடாது.” (லூக்கா 12: 15)

இயேசு கூறிய அத்தனை அழகான உவமைகளிலும், லூக்கா நற்செய்தி 12ம் பிரிவில் நாம் காணும் 'அறிவற்ற செல்வன்' உவமையில் மட்டுமே கடவுள் பேசுவதாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. கடவுள் பேசும் வார்த்தைகள் ஓர் எச்சரிக்கையாக ஒலிக்கின்றன: கடவுள் அவனிடம், "அறிவிலியே இன்றிரவே உன் உயிர் உன்னைவிட்டுப் பிரிந்துவிடும். அப்பொழுது நீ சேர்த்து வைத்தவை யாருடையவையாகும்?" என்று கேட்டார் (லூக்கா 12: 20) என்று இவ்வுவமையின் இறுதியில் வாசிக்கிறோம்.

இறைவன் இக்கேள்வியை நம் ஒவ்வொருவரையும் நோக்கி கேட்கிறார். நாம் இவ்வுலகில் எதைச் சேர்த்துவைத்துள்ளோம்? எதை விட்டுச்செல்லப்போகிறோம்? இவ்வுலகை நிம்மதியுடன், மகிழ்வுடன் விட்டுச்செல்ல நாம் தயாராக இருக்கிறோமா? நம் பதில்களை எதிர்பார்த்து கடவுள் காத்திருக்கிறார்.

“Lord, teach us to pray” “ஆண்டவரே, செபிக்கக் கற்றுக்கொடும்”

 

'The Importunate Neighbor' by William Holman Hunt

https://www.sonomanews.com

17^th Sunday in Ordinary Time

A young man approached his parish priest and asked him, “Father, is it okay to smoke, while I am praying?” The senior priest was shocked and said: “No way”. Then the young man asked: “Is it okay to pray while I am smoking?” The priest said: “Sure, by all means”.

Smoking while praying seems scandalous, but, praying while smoking seems more acceptable. We can extend this argument to other activities like watching TV, travelling, eating, chatting with friends etc. A question like: “Is it okay to watch TV while praying?” would have sounded unacceptable, say, five years back. But, with the advent of many TV channels devoted to religious programmes, and more especially, with the world-wide attack of COVID-19, TV programmes have taken the place of our liturgical celebrations as well as our prayers.

Theoretically we know that prayer is an integral, essential part of our Christian life. Still, we are aware that prayer has not become part and parcel of our day-to-day life that easily. More often we grapple with many questions about prayer… Why to pray at all? Why pray when nothing seems to happen? What to pray for? How to pray? Questions and more questions help us to learn about prayer.

The disciples of Jesus too wanted to learn about prayer. They were waiting for an opportune moment to begin their lessons. Such a moment was not hard to find, since Jesus was often engaged in prayer… any time of the day or night, any place. Today’s Gospel (Luke 11: 1-13) talks about one such moment. One day Jesus was praying in a certain place. When he finished, one of his disciples said to him, "Lord, teach us to pray, just as John taught his disciples." (Luke 11: 1)

It looked as if Jesus was just waiting for a request like this. He began straightaway. He did not give them a long theoretical discourse on prayer. He taught them - a lovely prayer, told them a story about how to pray, and gave them a gentle encouragement as well as a warning about praying.

“When you pray, say: 'Father, hallowed be thy name’…”. (Lk. 11:2) These were the opening lines of Jesus’ lesson on prayer. He went on to teach them one of the most popular prayers known universally. If the present population of the world is around 7 billion, we can easily assume that at least 3 billion would be able to recite this prayer by heart. I am not only thinking of Christians, but also those non-Christian children who have been educated in Christian schools... Such is the popularity of this prayer.

After teaching them this universal prayer, Jesus tells them a parable to illustrate that there is no specific time or place for prayer. Even midnights and closed doors need not deter us from praying… That was the nucleus of the lovely parable of the ‘midnight friend’ (Luke 11:5-8).

Most of the parables of Jesus begin in the third person – e.g. “There was a man who had two sons” (Lk. 15:11); “There was a rich man, who was clothed in purple” (Lk. 16:19). Very few parables begin with a direct address to the audience. One such is the parable of the ‘midnight friend’, where Jesus begins by saying, “Which of you who has a friend will go to him at midnight…” (Lk. 11:5). This is an indirect invitation from Jesus that the audience identify themselves with the midnight friend. Thus, it is an invitation to us as well today.

Although this parable was meant to teach how to persevere in prayer, the picture that Jesus paints in the parable serves as a challenge to the lifestyle we follow in the 21^st century. The picture presented by Jesus can be described like this: In a remote part of Judea, a man arrived at a village around midnight. He wanted to break the journey in that town. He went to his friend’s house around midnight, seeking accommodation and food. He was confident that he could walk into the house of his friend any time of the day or night. The friend welcomed him. Since there was no food in his house, he went to his neighbour at midnight and requested him for food. He did not hesitate for a moment to disturb his neighbor at midnight.

This scenario is unimaginable in our present day, we may say. Still, such instances do take place in our days, perhaps not among the well to do, where prior information is a must, but among the poor, this is a possibility. Last week, we spoke about the hospitality of the poor. This parable talks of love, friendship and trust that are evident in the hospitality practiced among the simple folks.

Let us turn our attention to the hero of this parable – the midnight friend. William Holman Hunt was an English painter. His paintings were notable for their great attention to detail, vivid color, and elaborate symbolism. In 1895, he painted the scene of this parable with the title: “The Importunate Neighbour”. In the painting he had depicted our protagonist, not just knocking on the door of his neighbour, but literally banging his head on the door. This posture of the man, captures beautifully what Jesus intended to teach – namely, keep on knocking, even banging your head on the door, while praying! We may also interpret this posture as the man knocking on the door and ‘listening carefully’ to what his neighbour told him. Once again, ‘listening intently’ is one of the main characteristics of prayer!

There are many characteristics of prayer and hence it is a life-long learning experience. We can surely learn three characteristics of prayer from our ‘midnight friend’:

1. Our friend went to his neighbour not to satisfy his own hunger, but that of his friend.

2. He laid bare before his friend his present position ‘Friend, lend me three loaves; for a friend of mine has arrived on a journey, and I have nothing to set before him’ (Lk. 11:5-6)

3. He persisted with his request inspite of the closed door.

First characteristic – praying for the needs of others. This is called intercessory prayer. Instead of turning prayer into a recitation of the litany of our personal needs, it is better to carry the needs of others to the Lord.  This is a direct challenge to the ‘narcissistic’ tendencies of our present day. 

On May 20, 2013, the TIME magazine published the cover page of a young lady, lying on the ground taking a ‘selfie’. The title given on the cover page ran like this: “THE ME ME ME GENERATION – Millennials are lazy, entitled narcissits who still live with their parents” Here are a few excerpts from the lead article – ‘Millennials: The Me Me Me Generation’ by Joel Stein: Millennials consist, depending on whom you ask, of people born from 1980 to 2000… The group is made up mostly of teens and 20-somethings… Each country's millennials are different, but because of globalization, social media, the exporting of Western culture and the speed of change, millennials worldwide are more similar to one another than to older generations within their nations…

In the U.S., millennials are the children of baby boomers, who are also known as the Me Generation, who then produced the Me Me Me Generation, whose selfishness technology has only exacerbated. Whereas in the 1950s families displayed a wedding photo, a school photo and maybe a military photo in their homes, the average middle-class American family today walks amid 85 pictures of themselves and their pets.

Against this backdrop of a generation wrapped in ‘selfie’, we see the ‘midnight friend’ as a spokesperson for ‘the other’. The intercessory prayer of Abraham is evident in the first reading today Genesis (18: 20-32). He is praying on behalf of the people of Sodom.

Second characteristic – laying bare oneself before the Lord. It takes a lot of courage as well as humility for a friend to tell another friend about his/her actual state. More often we tend to hide our deficiencies and put on a mask. This leads to other complications within oneself and in the circle of friends. Prayer is more effective when we present ourselves just as we are with our limitations.

Third characteristic – persevering in prayer. This is the focus of the parable. Although the houseowner, behind closed doors, heaps up excuses: ‘Do not bother me; the door is now shut, and my children are with me in bed; I cannot get up and give you anything’ (Lk. 11:7), our hero still persists.

Another type of persistence is seen in the duel between Abraham and God. The First Reading deals with how to struggle in prayer. Abraham holds a tête-à-tête with God. It sounds more like a bargain in a market place… 50, 45, 40… down to 10. Since Abraham was sincere and serious in saving the people of Sodom, God was willing to go the distance with him. I look at this whole episode as one prolonged prayer. It looks as if God was also struggling with Abraham in this ‘prayer’.

Any struggle to establish goodness in the human family, whether it takes the obvious form of prayer or not, can be considered a prayer since cries of anguish and sincere desires that rise from the soul are heard by God.

Let us close our reflection with the gentle encouragement and warning given by Jesus in today’s Gospel:  "So I say to you: Ask and it will be given to you; seek and you will find; knock and the door will be opened to you. For everyone who asks receives; he who seeks finds; and to him who knocks, the door will be opened. Which of you fathers, if your son asks for a fish, will give him a snake instead? Or if he asks for an egg, will give him a scorpion? If you then, though you are evil, know how to give good gifts to your children, how much more will your Father in heaven give the Holy Spirit to those who ask him!" (Luke 11: 9-13)

Let us learn the art of ‘asking’, ‘seeking’ and ‘knocking’ in our prayer, knowing full well that our Father ‘knows much more how to give good gifts to us, His children’!

Our final thoughts turn towards our grandparents. Today – July 24 – we celebrate the 2nd World Day for Grandparents and the Elderly. In January of last year Pope Francis decided to institute a Church-wide celebration of a World Day for Grandparents and the Elderly. This day will be held on the fourth Sunday of July, close to the liturgical memorial of Saints Joachim and Anne, the parents of Mary and the grandparents of Jesus. Many of us would have learnt our first prayers, sitting on the laps of our grandparents. Hence, on this Sunday, when we reflect on prayers, we gratefully remember our grandparents who have laid the foundation for our prayer life… 

Although our grandparents have become physically weak, they have enough spitirual strength to support the whole family with their prayers. We pray that all the families around the world support the elderly grandparents as part of the family and not leave them in homes for the aged.

World Day for Grandparents and the Elderly 2022

https://www.catholicgrandparentsassociation.org

பொதுக்காலம் - 17ம் ஞாயிறு

இளைஞர் ஒருவர் பங்கு அருள்பணியாளரிடம் சென்று, "சாமி, நான் செபிக்கும்போது, புகை பிடிக்கலாமா?" என்று கேட்டார். இதைக் கேட்டு அதிர்ச்சியுற்ற பங்குத்தந்தை, "கூடவே கூடாது" என்று ஆணித்தரமாகப் பதில் சொன்னார். அதைத் தொடர்ந்து, அந்த இளைஞர், பங்குத்தந்தையிடம், "நான் புகைப் பிடிக்கும்போது, செபிக்கலாமா?" என்று கேட்டபோது, அவர், "ஓ, தாராளமாக!" என்று பதில் அளித்தார்.

கேட்பதற்கு ஒரு நகைச்சுவை துணுக்கு போலத் தெரியும் இந்நிகழ்வு, ஒரு சில கேள்விகளை நமக்குள் எழுப்புகிறது. செபிக்கும்போது, புகைபிடிப்பது என்ற எண்ணம் அதிர்ச்சியைத் தருகிறது. ஆனால், புகைப்பிடிக்கும்போது செபிப்பது என்ற எண்ணம் ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியதாக தெரிகிறது. செபிப்பதை இன்னும் சில செயல்பாடுகளுடன் இணைத்துப் பார்க்க முயல்வோம். தொலைகாட்சி பார்ப்பது, பயணம் செய்வது, நண்பர்களுடன் உரையாடுவது, ஓய்வெடுப்பது ஆகிய செயல்பாடுகளின்போது, செபிக்கலாமா என்ற கேள்வியை எழுப்பலாம்.

ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்புவரை, தொலைக்காட்சியைப் பார்க்கும்போது செபிக்கலாமா என்ற கேள்வி சங்கடத்தை உருவாக்கியிருக்கும். ஆனால், கடந்த சில ஆண்டுகளாக தொலைக்காட்சியின் ஒரு சில அலை வரிசைகள் நாள் முழுவதும் ஆன்மீக விடயங்களை ஒளிபரப்பி வருவதால், தொலைகாட்சி நிகழ்வு, ஒரு செப நிகழ்வாக மாறிவந்துள்ளது என்பதை நம்மால் மறுக்க இயலாது. குறிப்பாக, கடந்த இரு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, கோவிட் பெருந்தொற்று, ஆலய வழிபாடுகளில் நம்மை கலந்துகொள்ள விடாமல் தடுத்த வேளையில், தொலைக்காட்சி நிகழ்வுகள், நம் வழிபாடுகளாக, செப நேரங்களாக மாறியுள்ளன என்பதை அனைவரும் அறிவோம்.

இறைவேண்டல் புரிவது, அல்லது, செபிப்பது, கிறிஸ்தவ வாழ்வின் ஓர் இன்றியமையாத அம்சம். இருப்பினும், செபம் நம் ஒவ்வொரு நாள் வாழ்விலும் எந்த இடம் வகிக்கிறது என்பது குறித்த தெளிவு இல்லாமல் நாம் தவிக்கிறோம். ஏன் செபிப்பது? எப்படி செபிப்பது? எப்போது செபிப்பது? எங்கே, எதற்காக செபிப்பது?... என்ற கேள்விகள் நம்மில் அடிக்கடி எழுகின்றன.

இயேசுவின் சீடர்களுக்கும் இக்கேள்விகள் எழுந்தன. அவற்றை இயேசுவிடம் கேட்க, அவர்கள், நல்லதொரு தருணத்திற்காகக் காத்திருந்தனர். அன்று, இயேசு, ஓரிடத்தில் இறைவனிடம் வேண்டிக்கொண்டிருந்தார். அது முடிந்ததும், அவருடைய சீடர்களுள் ஒருவர் அவரை நோக்கி, “ஆண்டவரே, யோவான் தம் சீடருக்கு இறைவனிடம் வேண்டக் கற்றுக் கொடுத்ததுபோல் எங்களுக்கும் கற்றுக்கொடும்” என்றார். (லூக்கா நற்செய்தி 11: 1) இன்றைய நற்செய்தி இவ்வாறு ஆரம்பமாகிறது.

இப்படிப்பட்ட ஒரு விண்ணப்பத்திற்காகக் காத்துக்கொண்டிருந்தவரைப் போல் இயேசு, செபிப்பது பற்றிய அழகான பாடத்தைச் சொல்லித்தந்தார். அவர் சொல்லித்தந்த பாடம், செபத்தைப் பற்றிய நீண்ட, அறிவுப்பூர்வமான விளக்கமாக அமையவில்லை. மாறாக, அவர் சொல்லித் தந்ததெல்லாம்... ஒரு செபம், ஒரு கதை, ஒரு நம்பிக்கைக் கூற்று.

‘இறைவனிடம் வேண்ட கற்றுக்கொடும்’ என்று சீடர் எழுப்பிய விண்ணப்பத்திற்கு விடையாக, "நீங்கள் இறைவனிடம் வேண்டும்பொழுது இவ்வாறு சொல்லுங்கள்: ..." (லூக்கா 11: 2) என்று கூறிய இயேசு, தொடர்ந்து வெளியிட்ட சொற்கள், காலத்தால் அழியாத ஒரு செபமாக அமைந்துள்ளது. இயேசு சொல்லித்தந்த ‘விண்ணுலகில் இருக்கிற எங்கள் தந்தையே’ என்ற இச்செபத்தை, Universal Prayer அதாவது, ‘உலகக் குடும்பத்தின் வேண்டுதல்’ என்று, தயக்கமின்றி கூறலாம்.

அழகிய இச்செபத்தைச் சொல்லித்தந்த இயேசு, அதைத் தொடர்ந்து, அழகியதோர் உவமையைச் சொன்னார். பொதுவாக, இயேசு, தன் உவமைகளை, "ஒரு ஊரில் ஒரு இராஜா இருந்தார்" என்ற பாணியில் துவக்குவார். ஒரு சில உவமைகளை மட்டுமே, "உங்களில் ஒருவர்..." என்ற பாணியில் துவக்கியுள்ளார். (காண்க. லூக்கா 11:5; 15:4) இந்த உவமையை, "உங்களுள் ஒருவர் தம் நண்பரிடம் நள்ளிரவில் சென்று" என்று இயேசு துவக்கியதன் வழியே, தன்னைச் சுற்றிநின்ற பலரும், இக்கதையில் கூறப்பட்ட பாத்திரங்களாக, குறிப்பாக, உதவிகேட்டுச் சென்ற மனிதராக மாறும்படி, இயேசு அழைப்பு விடுத்தார். அந்த அழைப்பை, இயேசு, இன்று நமக்கும் விடுத்துள்ளார்.

இறைவனிடம் எவ்விதம் வேண்டுவது என்பதைத் தெளிவுபடுத்த, இயேசு இந்த உவமையைக் கூறியிருந்தாலும், இக்கதையில், அவர் சித்திரிக்கும் எளிய வாழ்வு, வேறுசில பாடங்களையும் சொல்லித் தருகின்றது. இயேசு கூறும் காட்சி, மனதில் இதமான எண்ணங்களையும், உணர்வுகளையும் உருவாக்குகின்றது. அதே நேரம், நாம் வாழும் இன்றைய சமுதாயத்திற்குச் சவால்களையும் முன்வைக்கிறது.

இயேசு கூறிய கதையை ஒரு காட்சியாகக் காண முயல்வோம். இஸ்ரயேல் நாட்டின் ஏதோ ஒரு பகுதியில் பயணம் செய்யும் ஒருவர், ஓர் ஊரை அடைகிறார். இருள் பரவ ஆரம்பித்ததால், அவர் அந்த ஊரிலேயே தங்க முடிவு செய்கிறார். அதுவும், அவ்வூரில் உள்ள நண்பரின் வீட்டுக்கு, எவ்வித முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல், இரவு சென்று சேர்கிறார். எந்நேரம் ஆனாலும் சரி, தன் நண்பர் வீட்டில் தனக்கு வரவேற்பு கிடைக்கும் என்பதில் அத்தனை நம்பிக்கை அவருக்கு. பயணக் களைப்புடன், பசியுடன், வீடுதேடி வந்த நண்பருக்கு கொடுக்க உணவு எதுவும் இல்லை. எனவே, அவர் தன் அடுத்தவீட்டு நண்பரிடம் உணவு கேட்டுச் செல்கிறார், நடு இரவில். அடுத்தவீட்டு நண்பரை, அந்த நடு இரவில் எழுப்பலாமா, வேண்டாமா என்ற தயக்கம் ஏதுமில்லாமல், அவர் வீட்டுக் கதவைத் தட்டுகிறார், நம் உவமையின் நாயகன்!

அறிவிப்பு ஏதுமின்றி விருந்தினர் வருவது, அவருக்கு உணவு பரிமாற, அடுத்த வீட்டுக்காரரை இரவில் எழுப்புவது என்று, இக்கதையில் சொல்லப்பட்டுள்ள நிகழ்வுகள்... இப்படியும் நடக்கமுடியுமா என்ற வியப்பை நம்முள் உருவாக்குகின்றன.

நாம் வாழும் 21ம் நூற்றாண்டிலும், இதையொத்த நிகழ்வுகள் நடக்கத்தான் செய்கின்றன. அவை, வசதிகள் நிறைந்த மாளிகைகளில் அல்ல, மாறாக, எளிய குடிசைப் பகுதிகளில் இன்றும் நடக்கத்தான் செய்கின்றன. எளியோர் நடுவே நிலவும் விருந்தோம்பல் குறித்து, சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம்; இன்று, மீண்டும் ஒருமுறை, எளியோரின், பாசம், பகிர்வு, ஒருவர் மீது ஒருவர் கொண்டிருக்கும் நம்பிக்கை ஆகிய அற்புதப் பண்புகளை உணர்ந்து பார்க்க, இவ்வுவமை, நம்மை அழைக்கிறது.

நள்ளிரவில் தன் நண்பனிடம் உதவி கேட்டுச்சென்ற நம் நாயகனைப் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். William Holman Hunt என்ற ஆங்கிலேய ஓவியர், 1895ம் ஆண்டு தீட்டிய ஓர் அற்புதமான ஓவியத்தின் பெயர் - The Importunate Neighbour - ஆதாவது, ‘தொல்லை கொடுக்கும் அடுத்தவீட்டுக்காரர்’. நாம் இன்று சிந்திக்கும் உவமையின் நாயகனுக்கு ஓவியர் William Hunt அவர்கள் வழங்கியுள்ள பட்டம் அது.

நிலவொளி வீசும் ஒரு குறுகியத் தெருவில், மூடப்பட்ட ஒரு கதவின் மீது சாய்ந்தபடி, அதைத் தட்டிக்கொண்டு நிற்கிறார், நமது உவமையின் நாயகன். அவர் அக்கதவை தட்டிக்கொண்டிருக்கிறார் என்பதற்குப் பதில், முட்டிக்கொண்டிருக்கிறார் என்று சொல்லும் வகையில், ஓவியர், நமது நாயகனைத் தீட்டியுள்ளார்.

இன்றைய நற்செய்தியில், "தட்டுங்கள் திறக்கப்படும்" என்ற புகழ்பெற்ற சொற்களை இயேசு கூறியுள்ளதைக் காண்கிறோம். 'தட்டுங்கள்' என்ற சொல்லுக்குப்பதில், 'முட்டுங்கள்', அதாவது, 'விண்ணகக் கதவை முட்டுங்கள், அது முழுமையாகத் திறக்கும்' என்று இயேசு கூறியிருந்தாலும் வியப்பில்லை. நேரம், காலம் கருதாமல், மனம் தளராமல், உங்கள் முழு வலிமையோடு இடைவிடாமல் செபியுங்கள் என்பதே, இயேசு இந்த உவமை வழியே சொல்லவந்த கருத்து.

செபிப்பதற்குத் தேவையான பல அம்சங்களில், மூன்று அம்சங்களை, நமது நாயகன் சொல்லித்தருகிறார்.

1- நமது கதையின் நாயகன், தன் பசியைத் தீர்த்துக்கொள்வதற்கு அல்ல, தன் நண்பரின் பசியைத் தீர்க்க, அடுத்தவரை நாடிச் செல்கிறார்.

2-  அடுத்தவரிடம், தன் உண்மை நிலையை, ஒளிவு மறைவின்றி எடுத்துச் சொல்கிறார்.

3-  நண்பர், கதவைத் திறக்காதபோதும், நம்பிக்கையுடன், தன் விண்ணப்பத்தைத் தொடர்கிறார்.

இம்மூன்று அம்சங்களையும், சிறிது ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம்.

முதல் அம்சம்... தன் பசிக்காக அல்ல, தன் நண்பரின் பசியைப் போக்க, அடுத்தவர் உதவியைத் தேடிச்சென்ற நமது நாயகனைப் போல, நமது செபங்களில், அடுத்தவர் தேவைகளை ஏந்திச்செல்வது அழகு. சுயநலத்தில் சுகம்காண்பதற்கும், நம் சுயநலத்தேவைகளை, ஆசைகளை கூட்டிக்கொண்டே செல்வதற்கும் சொல்லித்தரும் இன்றைய உலகப்போக்கிற்கு ஒரு மாற்று அடையாளமாக, நமது உவமையின் நாயகனை நாம் எண்ணிப்பார்க்கலாம்

21ம் நூற்றாண்டு, "நான், என்னுடையது, எனக்கு" என்பதை, தேவைக்கதிகமாக வலியுறுத்தும் நூற்றாண்டாக மாறிவருகிறதோ என்ற கவலை உலகில் பரவியுள்ளதைப் பார்க்கிறோம். இந்தக் கவலையை மையப்படுத்தி, TIME வார இதழ், 'The ME ME ME Generation' - அதாவது, 'எனக்கு, எனக்கு, எனக்கு தலைமுறை' என்ற முதல்பக்கக் கட்டுரை ஒன்றை 2013ம் ஆண்டு மே மாதம் (May 20, 2013) வெளியிட்டது. 1980ம் ஆண்டுக்கும், 2000மாம் ஆண்டுக்கும் இடைப்பட்டக் காலத்தில் பிறந்து, அன்றைய காலக்கட்டத்தில், 13 முதல், 33 வயதுக்கு உட்பட்ட இந்தத் தலைமுறையைச் சேர்ந்தவர்கள், தங்களைச் சுற்றியே உலகம் இயங்குகிறது என்ற எண்ணத்தில் அதிகம் வளர்ந்துள்ளனர் என்று, கட்டுரை ஆசிரியர் Joel Stein அவர்கள் கூறுகிறார். தண்ணீரில் தோன்றிய தன் பிம்பத்தின் அழகை இரசிப்பதில், தன் வாழ்நாள் முழுவதையும் செலவிட்ட, 'Narcissus' என்ற கிரேக்கப் புராண நாயகனுடன், இத்தலைமுறையினரை ஒப்பிட்டுள்ளார் ஆசிரியர். தற்போதைய தொடர்பு சாதன நுட்பங்களை இத்தலைமுறையினர் பயன்படுத்தும் வழிகள், 'Narcissus' தலைமுறைக்கு எடுத்துக்காட்டுகள்.

30 வயதுக்குட்பட்ட பல இளையோர், தங்களை, தங்கள் வாகனங்களை, தங்கள் செல்ல விலங்குகளை புகைப்படம் எடுத்து, அவற்றை Facebook, Twitter, Instagram வழியே வெளியிடுகின்றனர். அந்தச் சுயவிளம்பரத்தை, எத்தனை பேர் விரும்பினர், விரும்பவில்லை என்பதை அறிய, அப்பக்கங்களை ஒரு மணி நேரத்திற்கு ஒருமுறை பார்க்கின்றனர் என்று Joel Stein அவர்கள் கூறியுள்ளார். தன்னைச் சுற்றியே இவ்வுலகம் இயங்குகிறது என்ற ஒரு மயக்கத்தில் வாழும் தலைமுறை இது என்பதை, அவர் பல புள்ளிவிவரங்களுடன் கூறியுள்ளார்.

'Narcissus' என்ற அந்த புராண நாயகனின் பெயர், 'narke' என்ற கிரேக்கச் சொல்லிலிருந்து வந்த ஒரு பெயர். 'narke'ன் பொருள்... 'உறக்கம், மயக்கம், அல்லது, மரத்துப்போன ஒரு நிலை.' நான், எனது, எனக்கு என்ற மயக்க நிலையில், மரத்துப்போன மனசாட்சியுடன் வாழும் நமக்கு, நமது செபங்களில், நம் தேவைகளைவிட, அடுத்தவர் தேவைகளை ஏந்திச் செல்வது அழகு, என்ற பாடம், இன்றைய உவமையின் நாயகன் சொல்லித்தரும் ஓர் உன்னத பாடம்.

நம் உவமையின் நாயகன், அடுத்தவீட்டு நண்பரிடம் கூறிய சொற்கள், உண்மையான செபத்தின் இரண்டாவது அம்சத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன. அதுதான், தனது உண்மை நிலையை உள்ளவாறு எடுத்துரைத்தல். "நண்பா, மூன்று அப்பங்களை எனக்குக் கடனாகக் கொடு. என்னுடைய நண்பர் ஒருவர் பயணம் செய்யும் வழியில் என்னிடம் வந்திருக்கிறார். அவருக்குக் கொடுக்க என்னிடம் ஒன்றுமில்லை" (லூக்கா நற்செய்தி 11: 5-6) என்பதே, நமது கதை நாயகன் எழுப்பும் வேண்டுதல். நெருங்கிய நண்பருக்கு முன், தன் குறையை எடுத்துரைக்க, மிகுந்த பணிவும், துணிவும் தேவை.

நம்மில் பலர், நமது உண்மை நிலையை, குறிப்பாக, நமது குறைகளை மறைப்பதில் அதிக கவனம் செலுத்துகிறோம். நமது உண்மை நிலையை மறைத்து வாழ்வதற்கு, நாம் முகமூடிகள் அணிய வேண்டிவரும். இல்லாததை, இருப்பதுபோலவும், இருப்பதை, இல்லாததுபோலவும், மற்றவர்களிடம் காட்ட, நாம், பல வேடங்கள் புனைந்து நடிக்க வேண்டிவரும். உண்மையான நண்பர்கள் மத்தியில், இத்தகைய ஒளிவு மறைவுகள் வளரும்போது, நட்பிலும் விரிசல்கள் விழும். 'நண்பருக்குக் கொடுக்க என்னிடம் ஒன்றுமில்லை' என்ற வேண்டுதலை எழுப்பும் நம் உவமையின் நாயகன், நம்மிடம் உள்ள நிறை, குறைகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் பணிவான, துணிவான மனநிலையைக் கற்றுத்தருகிறார்.

மூடிய கதவு, உதவி செய்ய மறுப்பு என்ற பல தடைகளையும் எதிர்கொண்டு, தன் முயற்சியைத் தொடர்ந்த நம் கதையின் நாயகன், மனம் தளராமல் செபிக்கவேண்டும் என்ற மூன்றாவது அம்சத்தைச் சொல்லித்தருகிறார். ஒரு சில வேளைகளில், நமது செபத்தில் இறைவனுடன் போராடுவதுபோலத் தோன்றினாலும், மனம் தளராமல் செபிக்க வேண்டியிருக்கும். இதற்கு, இன்றைய முதல் வாசகத்தில் (தொடக்க நூல் 18: 20-32) நாம் சந்திக்கும் ஆபிரகாம் ஒரு கூடுதல் எடுத்துக்காட்டாகத் திகழ்கிறார்.

செபம் என்பது, கடவுளுடன் நாம் மேற்கொள்ளும் உரையாடல். சில வேளைகளில், இந்த உரையாடல், உரசலாகி, உஷ்ணமாகி, கடவுளுடன் எழும் வாக்குவாதமாகவும் மாறும். ஒரு நகரத்தைக் காப்பாற்ற, ஆபிரகாம், இறைவனுடன் பேரம் பேசும் இந்த முயற்சி, ஒரு செபம். கடவுள் மட்டில், ஆபிரகாமுக்கு, பாசமும் உண்டு, பயமும் உண்டு. எனவே, 50 பேர் இருந்தால் சோதோம் நகரைக் காப்பாற்றுவீர்களா? என்று ஆரம்பித்து, 45 40 பேர் என்று படிப்படியாகக் குறைத்து, இறுதியில் 10 பேர் என்ற அளவுக்குக் கடவுளை இழுத்துவருகிறார் ஆபிரகாம். சந்தையில் நடக்கும் பேரம் போல இது தெரிந்தாலும், ஒரு நகரைக் காப்பாற்றவேண்டும் என்று ஆபிரகாம் கொண்டிருந்த ஆதங்கம், இதை ஒரு செபமாக மாற்றுகிறது. கடவுளுக்கும், ஆபிரகாமுக்கும் இடையே நிகழும் இந்தப் போட்டி, தனக்கு வேண்டியதைப் பெற அடம்பிடிக்கும் ஒரு குழந்தையை நினைவுக்குக் கொணர்கிறது.

பொதுவாகவே, குழந்தை மனதை வளர்த்துக் கொண்டால், செபம் எளிதாகும். குழந்தைகளைப் போல் நாம் மாறவேண்டும் என்று இயேசு சொன்னதற்கு, இதுவும் ஒரு காரணம். இயேசு இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில், குழந்தை-தந்தை உறவைப் பற்றியும், விண்ணகத் தந்தையைப் பற்றியும், ஒரு தெளிவை எடுத்துச்சொல்லி, இறைத்தந்தையிடம் வேண்டுவது எப்படி என்ற தன் பாடங்களை நிறைவு செய்கிறார். நாமும் இந்தப் பாடங்களுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம்.

லூக்கா 11: 9-13

மேலும் நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்: கேளுங்கள், உங்களுக்குக் கொடுக்கப்படும்; தேடுங்கள், நீங்கள் கண்டடைவீர்கள்; தட்டுங்கள் உங்களுக்குத் திறக்கப்படும். ஏனெனில் கேட்போர் எல்லாரும் பெற்றுக்கொள்கின்றனர்; தேடுவோர் கண்டடைகின்றனர்; தட்டுவோருக்குத் திறக்கப்படும். பிள்ளை மீனைக் கேட்டால் உங்களுள் எந்தத் தந்தையாவது மீனுக்குப் பதிலாகப் பாம்பைக் கொடுப்பாரா? முட்டையைக் கேட்டால் அவர் தேளைக் கொடுப்பாரா? தீயோர்களாகிய நீங்களே உங்கள் பிள்ளைகளுக்கு நற்கொடைகள் அளிக்க அறிந்திருக்கிறீர்கள். அப்படியானால் விண்ணகத் தந்தை தம்மிடம் கேட்போருக்குத் தூய ஆவியைக் கொடுப்பது எத்துணை உறுதி!”

இறுதியாக, நம் எண்ணங்கள் நம் குடும்பங்களை வளர்த்தெடுத்த முதுமைநிறை பெற்றோர்கள் (Grandparents) மீது திரும்புகின்றன. இன்று, ஜூலை 24, முதுமைநிறை பெற்றோர் (தாத்தா, பாட்டி) மற்றும் ஏனைய முதியோர் நாளை சிறப்பிக்க தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார்.  மரியாவின் பெற்றோரும், இயேசுவின் தாத்தா பாட்டியுமான சுவக்கின், அன்னா ஆகியோரின் திருநாள் ஒவ்வோர் ஆண்டும் ஜூலை 26ம் தேதி கொண்டாடப்படுவதையொட்டி, முதுமைநிறை பெற்றோர் மற்றும் ஏனைய முதியோர் உலக நாளை ஜூலை மாதத்தின் நான்காம் ஞாயிறன்று கொண்டாடும்படி திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் ஏற்பாடு செய்துள்ளார். செபத்தை குறித்து சிந்திக்கும் இந்த ஞாயிறன்று முதுமைநிறை பெற்றோரைப் பற்றி சிந்திப்பது பொருத்தமாகத் தெரிகிறது. நம்மில் பலர், தாத்தா அல்லது பாட்டி ஆகியோரின் மடியில் அமர்ந்தவண்ணம் நம் முதல் செபங்களை பயின்றிருப்போம். செபவாழ்வின் அடித்தளத்தை உறுதியாக உருவாக்கிய நம் தாத்தா பாட்டியை இன்று நினைத்து, இறைவனுக்கு நன்றி கூறுவோம்.

உடலளவில் தளர்ந்துபோயிருக்கும் அவர்கள் இன்றும் நம் குடும்பங்களை தங்கள் செபத்தால் தாங்கி வருவதை நாம் மறுக்க இயலாது. அவர்களை நம் குடும்பங்களில் போற்றி காத்து வந்தால், அதுவே அவர்களுக்கு நாம் காட்டும் பெரும் நன்றி. முதுமைநிறை பெற்றோரை, முதியோர் இல்லங்களில் அல்ல, மாறாக, நம் குடும்பங்களில் வாழவைக்கும் போக்கு உலகெங்கும் வளரவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.