Submitting a proper account… சரியான கணக்கு வழக்கு...

The Crucifixion, by Vouet, 1622, Genoa

March 31 is a special day in India for those who deal with money and accounts. The day after, April 1, is the first day of the Sacred Triduum (Three Days) – Maundy Thursday, Good Friday and Holy Saturday. I am sure at least a few of you smiled a bit looking at the date April 1, popularly known as April Fool’s Day. Maundy Thursday falling on April Fool’s Day? My mind goes back to St Paul.

I Corinthians 1: 18-19
For the message of the cross is foolishness to those who are perishing, but to us who are being saved, it is the power of God. For it is written: "I will destroy the wisdom of the wise; the intelligence of the intelligent I will frustrate."
I Corinthians 4: 10
We are fools for Christ, but you are so wise in Christ! We are weak, but you are strong! You are honoured, we are dishonoured!

An excerpt from Wikipedia is also pretty interesting:
The term fools for Christ is attributed to Saint Paul. Saint Francis of Assisi and other saints acted the part of Holy Fools… Fools for Christ often employ shocking, unconventional behaviour to challenge accepted norms, deliver prophecies or to mask their piety.

Enough of April 1. Let me come back to March 31. It is a day to settle accounts. Obviously those who have submitted proper accounts can sleep peacefully. But, if the accounts are cooked up, sleep is the first casualty. Accounts and sleep… This combination can be extended to the final, eternal sleep too. Many of us do think of life, especially the final days and hours of one’s life as settling accounts. If these accounts are in order, then our eternal sleep can be peaceful. Otherwise…

As a priest, I have helped a few persons in their final moments. I remember one person, over 80, struggling during those final moments. She was unconscious and was breathing hard as if something was stuck in her throat. I prayed over her, placing my hands on her head. After a few moments she breathed her last. Those who were standing around said: “Thank you, Father, for relieving her of this pain. It looked as if she was waiting for your touch…”
When I returned home, I played back the scene in my mind. Was there something she wanted to tell someone? Often when we are searching for words to express ourselves, when we are not able to say things due to circumstances, we feel as if those words have got stuck in our mouth, throat, heart… whatever. Perhaps, the lady at her deathbed was in such a state. Since she was unconscious and could not say this, she must have gone through that prolonged struggle.

In contrast to this, we also witness those who leave this world peacefully… having settled ‘all accounts’. Jesus reached that stage on the Cross when he said: “It is fulfilled / finished / compeleted” (John 19: 30) and the final surrender to the Father – “Father, into your hands I commit my spirit.” (Luke 23: 46). But, please don’t think it was easy for Jesus to come to this stage. He struggled as well.
While John and Luke paint a very calm, dignified finale for Jesus, Matthew and Mark paint a different picture.
(Mark 15: 34, 37; Matthew 27: 46, 50)
And at the ninth hour Jesus cried out in a loud voice, "Eloi, Eloi, lama sabachthani?"—which means, "My God, my God, why have you forsaken me?"…With a loud cry, Jesus breathed his last.

When we piece together all the four gospels, we understand that Jesus did struggle a lot on Calvary; but achieved the final peace.

I am reminded of the famous book “On Death and Dying” written by Elizabeth Kübler-Ross. She wrote this book in 1969 after having spent years with terminally ill patients, trying to help them in their final journey. She speaks of five stages that a terminally ill patient goes through.

Kindly allow me to quote extensively from:
Kübler-Ross model
From Wikipedia, the free encyclopedia

The Kübler-Ross model, commonly known as the five stages of grief, was first introduced by Elisabeth Kübler-Ross in her 1969 book, On Death and Dying.

The progression of states are:

Denial – "I feel fine."; "This can't be happening, not to me."
Denial is usually only a temporary defence for the individual. This feeling is generally replaced with heightened awareness of situations and individuals that will be left behind after death.
Anger – "Why me? It's not fair!"; "How can this happen to me?"; "Who is to blame?"
Once in the second stage, the individual recognizes that denial cannot continue. Because of anger, the person is very difficult to care for due to misplaced feelings of rage and envy. Any individual that symbolizes life or energy is subject to projected resentment and jealousy.
Bargaining – "Just let me live to see my children graduate."; "I'll do anything for a few more years."; "I will give my life savings if..."
The third stage involves the hope that the individual can somehow postpone or delay death. Usually, the negotiation for an extended life is made with a higher power in exchange for a reformed lifestyle. Psychologically, the individual is saying, "I understand I will die, but if I could just have more time..."
Depression – "I'm so sad, why bother with anything?"; "I'm going to die... What's the point?"; "I miss my loved one, why go on?"
During the fourth stage, the dying person begins to understand the certainty of death. Because of this, the individual may become silent, refuse visitors and spend much of the time crying and grieving. This process allows the dying person to disconnect oneself from things of love and affection. It is not recommended to attempt to cheer up an individual who is in this stage. It is an important time for grieving that must be processed.
Acceptance – "It's going to be okay."; "I can't fight it, I may as well prepare for it."
This final stage comes with peace and understanding of the death that is approaching. Generally, the person in the fifth stage will want to be left alone. Additionally, feelings and physical pain may be non-existent. This stage has also been described as the end of the dying struggle.
Kübler-Ross originally applied these stages to people suffering from terminal illness, later to any form of catastrophic personal loss (job, income, freedom). This may also include significant life events such as the death of a loved one, divorce, drug addiction, an infertility diagnosis, as well many tragedies and disasters.
Kübler-Ross claimed these steps do not necessarily come in the order noted above, nor are all steps experienced by all patients, though she stated a person will always experience at least two. Often, people will experience several stages in a "roller coaster" effect—switching between two or more stages, returning to one or more several times before working through it.
Significantly, people experiencing the stages should not force the process. The grief process is highly personal and should not be rushed, nor lengthened, on the basis of an individual's imposed time frame or opinion. One should merely be aware that the stages will be worked through and the ultimate stage of "Acceptance" will be reached.

I would like to call the final ‘acceptance’ stage as the ‘surrender’ stage, especially in the case of Jesus on the Cross. His surrender to the Father was total. I would like to picture Jesus’ surrender this way: it was like the child rushing into the open arms of the parent and getting submerged in the deluge of love.
When we are dealing with losses in our lives and, more especially, at the final moments of our lives we can surely learn from Jesus the lesson of unconditional surrender to the unconditional love of God.

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.



மார்ச் 31 - கணக்கு வழக்குகளை முடிக்கும் நாள். வாழ்க்கையையும், சிறப்பாக, வாழ்க்கையின் முடிவையும் கணக்கு வழக்கோடு ஒப்பிட்டு அவ்வப்போது பேசுகிறோம். ஒருவரது கணக்கை கடவுள் முடித்து விட்டார் என்றும், மனிதன் போட்ட கணக்கு வேறு இறைவன் போட்ட கணக்கு வேறு என்றும் மரணத்தைப் பற்றி பேசுகிறோம்.
இந்த மார்ச் 31 கணக்கு வழக்குகளை நேர்மையாய் முடித்துள்ளவர்கள் நிம்மதியாய்த் தூங்கப் போவார்கள். தப்புக் கணக்குகள் எழுதியவர்கள்... தூக்கமின்றி தவிக்க வேண்டியிருக்கும்.
வாழ்வின் இறுதியில் நித்திய தூக்கத்திற்குப் போகிறவர்களும், வாழ்க்கைக் கணக்குகளை ஒழுங்காக முடித்திருந்தால், நிம்மதியாக நித்திய உறக்கத்தில் ஆழ முடியும். வாழ்க்கைக் கணக்கு தாறு மாறாக இருந்தால்... தவிக்க வேண்டியிருக்கும். அந்தத் தவிப்பு சில நேரங்களில் மரணப் படுக்கையிலும் வெளிப்படும்.

ஒரு குரு என்ற முறையில் ஒரு சிலரது வாழ்வின் இறுதி கட்டத்தில் ஆன்மீக அளவில் உதவிகள் செய்திருக்கிறேன். ஒரு முறை 80 வயதைத் தாண்டிய ஒருவருக்கு அப்படி உதவி செய்ய வேண்டிய சூழ்நிலை. நான் அவர் வீட்டுக்குச் சென்றபோது, அவர் ஏற்கனவே சுயநினைவிழந்திருந்தார். மிகக் கடினப்பட்டு மூச்சு விட்டுக் கொண்டிருந்தார். நான் அவர் தலை மீது கைவைத்து வேண்டினேன். சிறிது நேரம் கழித்து அவரது உயிர் பிரிந்தது.
அப்போது சூழ இருந்தவர்கள், "நீங்க வந்து கை வைக்கனும்னு காத்திருந்தது போல இருந்துச்சு..." என்று சொன்னார்கள். அவர் ஏறக்குறைய மூன்று நாட்கள் சுய நினைவை இழந்திருந்தார், கடைசி ஒரு நாள் மூச்சு இழுத்துக் கொண்டு இருந்தது என்றெல்லாம் அறிந்தேன். அவரது இறுதி சடங்குகள் முடிந்து நான் என் அறைக்கு வந்து, அதைப் பற்றி சிந்தித்தேன். இறக்கும் நிலையில் உள்ளவர்கள் இறுதி நேரத்தில் சந்திக்கும் போராட்டம் பற்றி சிந்தித்தேன். என் இந்த போராட்டம்? ஒரு வேளை, இறுதி நேரத்தில் எதையாவது சொல்ல நினைத்தார்களோ. அந்த இறுதி மூச்சு போகு முன் அவர்கள் மனம், சிந்தனை இவைகளில் எந்த விதமான எண்ணங்கள் ஓடும்? யாராலும் கண்டு பிடிக்க முடியாது.
பொதுவாகவே, எதையாவது சொல்ல வந்து விட்டு சூழ்நிலையால் அதைச் சொல்ல முடியாமல் போகும் போது, அந்த வார்த்தைகள் தொண்டை குழிக்குள் சிக்கிக் கொண்டதாகச் சொல்கிறோம் இல்லையா? அப்படி வார்த்தைகள், எண்ணங்கள் தொண்டைக்குள் அல்லது சிந்தைக்குள் சிக்கிக் கொள்ளும்போது, அதுவும் வாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தில் அப்படி சிக்கிக் கொள்ளும்போது, அந்த உயிர் பிரிவதற்கு போராடுகிறது என்று நாம் எண்ணுகிறோம். இல்லையா? அதற்கு மாறாக, வாழ்வின் எல்லா பிரச்சனைகளையும் தீர்த்து விட்டவர்கள், எல்லா வகையிலும் ஒரு நிறைவைக் கண்டவர்கள், எந்த வித ஏக்கமும் இல்லாமல் இறுதி நேரத்தை எதிர் பார்ப்பவர்கள் அமைதியாக உலகை விட்டுப் பிரிவதையும் நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

இப்படி ஒரு நிறைவோடு, அமைதியோடு இயேசு இவ்வுலக வாழ்விலிருந்து விடை பெற்றுச் சென்றார். அவர் சிலுவையில் சொன்ன இறுதிச் சொற்கள்: "எல்லாம் நிறைவேறிற்று." (யோவான் 19: 30) என்பதும், "தந்தையே, உம் கையில் என் உயிரை ஒப்படைக்கிறேன்." (லூக்கா 23: 46) என்பதும். ஆனால், இந்த அமைதியான, நிறைவான முடிவுக்கு வருவதற்கு முன் சிலுவையில் அவரும் போராடினார்.
யோவான், லூக்கா இருவரும் இயேசுவின் இறப்பு இவ்வளவு அமைதியாக இருந்ததென்று குறிப்பிடும் போது, மத்தேயு, மாற்கு இருவரும் “இயேசு உரக்கக் கத்தி உயிர் நீத்தார்” என்று கூறியுள்ளனர். (மத். 27: 50 மாற். 15: 37 ) இயேசு இறுதியாகச் சிலுவையில் சொன்னதாக இவர்கள் இருவரும் குறிப்பது போராட்டத்தின் உச்சியில் ஓர் உள்ளம் கதறிச் சொல்லும் வார்த்தைகள்: "எலோயி, எலோயி, லெமா சபக்தானி?... என் இறைவா, என் இறைவா, ஏன் என்னைக் கைவிட்டீர்?" (மத். 27: 46 மாற். 15: 34)
நான்கு நற்செய்திகளையும் ஒரு சேரப் பார்க்கும் போது, முழுமையான ஒரு காட்சி நமக்குக் கிடைக்கிறது. இயேசுவும் தன் இறுதி கணக்கை முடிக்கும் போது, தடுமாறினார், போராடினார், தந்தையை நோக்கி "ஏன் என்னைக் கைவிட்டீர்?" என்று கதறினார். ஆனால், இறுதி நேரத்தில் தன் பணி முழுமை பெற்றது, தன் கணக்கு சரிவர முடிந்தது என்ற திருப்தியுடன் அவர் விடை பெற்றார். சாகும் நேரத்தில் இப்படி ஒரு அமைதியை, நிறைவை அடைவதற்கு பல நிலைகளைக் கடந்து வர வேண்டும்.

புற்று நோய் முற்றிய நிலையில், தங்கள் இறுதி நாட்களை எண்ணிக் கொண்டிருக்கும் நோயாளிகளுக்கு பல ஆண்டுகள் பணியாற்றிய Elizabeth Kübler-Ross என்ற மனநல மருத்துவர் 1969ல் எழுதிய "On Death and Dying" என்ற புத்தகம் 40 ஆண்டுகள் கழிந்து, இன்றும் பலராலும் போற்றப்படுகிறது. மரணத்திற்காக காத்திருக்கும் இவர்களை Terminally Ill Patients அதாவது வாழ்வின் இறுதிநிலையில் இருக்கும் நோயாளிகள் என்று சொல்கிறோம். இந்நிலையில் உள்ள பல நூறு நோயாளிகளைச் சந்தித்து, மரணத்தை எதிர்கொள்ள அவர்கள் நிகழ்த்தும் போராட்டங்களை அறிந்து, அவர்களுக்குப் பல ஆண்டுகள் உதவிய பின், Elizabeth தன் அனுபவங்களைத் தொகுத்து எழுதிய புத்தகம் இது. மரணம் நிச்சயம் என்பது தெரிந்த அந்த நேரத்திலிருந்து இந்த நோயாளிகள் மேற்கொள்ளும் இறுதி பயணத்தை அவர் ஐந்து நிலைகளில் விளக்கியுள்ளார். அந்த ஐந்து நிலைகள் நம் சிந்தனைகளுக்கு உதவும்.

புற்று நோய் தன் மரணத்திற்கு நாள் குறித்து விட்டது என்பதை உணர்ந்தவர்கள் முதலில் மறுப்பு நிலையில் இருப்பதாக Elizabeth கூறுகிறார். “No, this can't be... not me... இப்படி இருக்காது, நடக்காது, அதுவும் எனக்கு இப்படி நடக்காது” என்றெல்லாம் இவர்கள் அந்த செய்தியை ஏற்க மறுப்பார்கள்.
இரண்டாம் நிலையில் கோபம் எழும். “ஏன் எனக்கு? நான் என்ன செய்தேன்? இது அநியாயம்.” என்று கோபப்படுவார்கள்.
மூன்றாம் நிலையில் பேரம் பேசுவார்கள். கடவுளோடு, வாழ்க்கையோடு பேரங்கள் நடக்கும். “என் மகள் கல்யாணம் வரைக்கும் என்னை வாழவைத்துவிடு... எனக்கு குணமானால், உன்னுடைய கோவிலுக்கு நடந்தே வருகிறேன்… எனக்கு குணமானால், எக்காரணத்தைக் கொண்டும் மது அருந்த மாட்டேன்… என் சொத்தெல்லாம் எடுத்துக் கொள். எனக்கு நலம் தா”... என்பன போன்ற பேரங்கள்.
நான்காம் நிலை - ஆழ்ந்த வருத்தத்தில் மூழ்குதல். எதிலும் பற்றற்ற, எல்லாரையும், எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டு ஒதுங்கும் நிலை.
ஐந்தாம் நிலை - தன் சாவை, முடிவை ஏற்கும் நிலை. “சாவு நிச்சயம் என்பது தெரிந்து விட்டது. அதை எப்படி சந்திப்பது எனக் கற்றுக் கொள்ள ஆசைப்படுகிறேன்.” என்று சொல்லும் அளவுக்குப் பக்குவம் பெறுவது.

எல்லா நோயாளிகளும், எல்லா நிலைகளையும் வரிசையாகக் கடக்க வேண்டும் என்றில்லை. ஒரு சிலர் ஒன்றிரண்டு நிலைகளிலேயே இறந்து போகும் வாய்ப்புண்டு. ஒரு சிலர் முதல் நிலைக்குப் பின் ஐந்தாம் நிலைக்கு நேரடியாகச் செல்லும் பக்குவமும் பெறுகிறார்கள். எல்லாரும் இறுதி நிலையை அடைகிறார்கள் என்றும் சொல்லமுடியாது... இது போன்ற கருத்துக்களை Elizabeth தன் புத்தகத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

Elizabeth கூறியுள்ள இந்த ஐந்து நிலைகள் முதலில் மரணத்தை எதிர்கொள்ளும் நோயாளிகளுக்கு மட்டுமே பயன்பட்டது. ஆனால், வாழ்வின் பல்வேறு இழப்புகளிலும் இந்த நிலைகளை ஒவ்வொருவரும் உணர்கிறோம் என்று Elizabeth கூறியுள்ளார். நமக்கு நெருங்கிய ஒருவர் இறக்கும் போது அந்த இழப்பை முதலில் ஏற்க மறுக்கிறோம், பின்னர் கோபப்படுகிறோம்... இப்படி அந்த இழப்பை ஏற்றுக் கொள்வதற்கு முன் வெவ்வேறு நிலைகளை கடக்க வேண்டியுள்ளது. இதேபோலவே, நம் வேலையை இழக்கும் போது, நமக்கு ஏற்படும் பொருள் இழப்பு அல்லது நம் நெருங்கிய உறவினர் அல்லது நண்பர் பிரிவது... என்று எல்லா இழப்புகளிலும் இந்த நிலைகளை நாம் உணர முடியும். எனவேதான், Elizabeth எழுதிய இந்த புத்தகம் இன்னும் பலருக்கு பல இழப்புகளில் உதவியாக உள்ளது.

இயேசு சிலுவையில் அத்தனை போராட்டங்களையும் தாண்டி 5ஆம் நிலையை அடைந்து தன் உயிரை நம்பிக்கையோடு இறைவனிடம் ஒப்படைத்தார். அவர் விண்ணகம் சென்றதை நான் இப்படி கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். வீட்டைத் திறந்து வைத்து, வாசலில் வந்து வழிமேல் விழி வைத்துக் காத்திருக்கும் ஒரு தாயை, தந்தையைச் சந்தித்து அவர்கள் அணைப்பில் தன்னையே முழுவதும் கரைத்துக் கொள்ளும் குழந்தையைப் போல் இயேசு தன் வானக வீட்டை அடைந்தார். "தந்தையே, உம் கையில் என் உயிரை ஒப்படைக்கிறேன்" என்று வாயார, மனதார சொல்லி உயிர் நீத்தார்.
வாழ்க்கையில் சந்திக்கும் பல இழப்புகளின் போது அவைகளை சரியான வகையில் ஏற்றுக் கொள்ளும் பக்குவம் பெறவும், நமது இறுதி நேரம் வரும் போது நிறைவாக, அமைதியாக இவ்வுலகை விட்டு விடைபெற்றுச் செல்லும் விதமாக நம் வாழ்க்கை அமையவும் சிலுவையில் அமைதியாய் உலகினின்று விடைபெற்ற இயேசு நமக்கு இந்த புனித வாரத்தில் பாடங்களைச் சொல்லித்தர வேண்டுவோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Palm Sunday Tornado… சூறாவளியாய் வரும் குருத்து ஞாயிறு...

“Palm Sunday Tornado 1920” – I could not have asked for a better starting point for my homily today. Tornados, I am told, are a common feature in the US especially in the months of March, April going up to June or even July. What pulled me to this bit of information from Wikipedia was not only that this occurred on a Palm Sunday, but also that this Palm Sunday happened to fall on March 28. Here is the excerpt from Wikipedia:
The Palm Sunday tornado outbreak of 1920 was an outbreak of at least 38 significant tornadoes across the Midwest and Deep South states on March 28, 1920. The tornadoes left over 380+ dead, and at least 1,215 injured. Many communities and farmers alike were caught off-guard. Most of the fatalities occurred in Georgia, Indiana, and Ohio, while the other states had lesser amounts.

Here is another excerpt from the same article that mentions the discrimination prevalent in those days. I just wanted to mention this part too, although I won’t delve deeper into this.
According to Thomas P. Grazulis, head of the Tornado Project, the death toll in the southern states on Palm Sunday 1920, could have easily been much higher, since the deaths of non-whites were omitted as a matter of official state protocol, even when it came to fatalities from natural disasters.

Tornados must have occurred on Palm Sunday on different occasions. There is also a mention of a tornado in 1965 on April 11, which was a Palm Sunday. Palm Sunday and Tornado – a combination that can give us food for thought. I want to reflect on the tornado that swept over Jerusalem on the very first Palm Sunday. Only very few events are recorded in all the four Gospels and the Palm Sunday event is one of them (Mt. 21: 1-11; Mk.11: 1-11; Lk. 19: 28-38; Jn. 12: 12-16). Most of the people in Jerusalem, especially those in power, were caught off-guard by this ‘intruder’ called Jesus.

Jesus’ entry into Jerusalem must have turned the lives of the religious leaders and the Roman officials topsy-turvy. As if this was not enough, Jesus entered the very fortress of the religious leaders – namely, the Temple – and began to put things in order. Put things in order? Well, depends on which perspective one takes. For those in power, things were thrown completely out of gear; but for Jesus and for those who believed in His ways, this was a way to set things straight. This is typical of a tornado… uprooting, turning things topsy-turvy. A tornado is possibly a call to begin again with fresh energy!

With the Palm Sunday begins the Holy Week. Most of the events that took place during this week cannot be easily called holy. What is so holy about the betrayal of a friend, the denial of another friend, the mock trial, the condemnation of the innocent and the brutal violence unleashed on Jesus… none of them would hardly come close to the definition of holiness. But, for Jesus definitions are there only to be ‘redefined’. By submitting Himself to all the events of the Holy Week, he wanted to redefine God – a God who was willing to suffer in order to define love. He had already defined love as “Greater love has no one than this, that someone lay down his life for his friends.” (John. 15: 13) If human love can go to the extent of laying down one’s life for friends, then God’s love can go further… to lay down His life for all, including the ones who were crucifying Him. Such a God would normally be unthinkable unless otherwise one is willing to redefine God. Jesus did that. He had also redefined holiness and made it very clear that in spite of all the events that took place during this week, one could call this week Holy since these events resulted in the Supreme Sacrifice.

The first Palm Sunday, again, gave a new meaning to the symbol of a palm. Palm signified victory for the Romans, peace and prosperity for the Jews. Jesus brought all of them into Jerusalem and into the world, of course with a twist. He had redefined what was known as victory, peace and prosperity. Victory is almost always associated with defeat. Only if someone is defeated, the other person is declared victorious. In war, victory comes via the loss of lives. In Jesus’ victory no one is defeated. Everyone wins. No one loses life… all of us gain it, courtesy Jesus! This King is surely very different. Here is the testimony of another king:

“I know men; and I tell you that Jesus Christ is not a man… Alexander, Caesar, Charlemagne and I myself have founded great empires; but upon what did these creations of our genius depend? Upon force. Jesus alone founded His empire upon love, and to this very day millions will die for Him. . . . I think I understand something of human nature; and I tell you, all these were men, and I am a man; none else is like Him: Jesus Christ was more than a man…” (Napoleon Bonaparte: 'Emperor' to EMPEROR)

One final thought. The entry of Jesus into Jerusalem was already dreamt by
Zechariah 9: 9-10.
Rejoice greatly, O Daughter of Zion! Shout, Daughter of Jerusalem!
See, your king comes to you, righteous and having salvation,
gentle and riding on a donkey, on a colt, the foal of a donkey.

This dream is further expanded to include the mission of this king:
I will take away the chariots from Ephraim and the war-horses from Jerusalem, and the battle bow will be broken. He will proclaim peace to the nations. His rule will extend from sea to sea and from the River to the ends of the earth.

Isn’t this our dream too? A world without war? A world where there will be more and more disarmament to the point of no arms? If only Jesus Christ, the Palm Sunday Tornado, could sweep the whole world off its feet with thoughts of peace…

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.


போன வருடம், இதே நாள்... சரியாக பத்து வருடங்களுக்கு முன்னால், இதே நாள்... என்றெல்லாம் ஆரம்பித்து வாழ்வில் நடந்த சம்பவங்களை அசை போடுகிறோம்.
அறுபது வருடங்களுக்கு முன்னால், இதே நாள், இதே கிழமை இதே நேரம் என்று வரலாற்று நிகழ்வுகளைப் பற்றி பேசும்போது, நாள், கிழமை, நேரம் இவைகளெல்லாம் பொருந்தி வருவதை சுட்டிக் காட்டும் நமது கூற்றுகளில் அழுத்தம் அதிகம் இருக்கும். Numerology, நாள், நட்சத்திரம் இவைகளில் பிடிப்பு உள்ளவர்களுக்கு இதுபோன்ற பேச்சுக்கள் இன்னும் ஆழமாக, அர்த்தமுள்ளதாகத் தெரியும். எனக்கு இவைகளில் ஈடுபாடு, நம்பிக்கை இல்லை.
இன்று நாம் கொண்டாடும் குருத்து ஞாயிறு பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தபோது, தற்செயலாக ஒரு வரலாற்றுப் பதிவைப் பார்த்தேன். அந்தத் தலைப்பு என் எண்ணங்களை ஆரம்பிப்பதற்கு உதவியது. அதை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன். மற்றபடி நாள், நட்சத்திரம் பற்றி பேசுவதாக எண்ண வேண்டாம்.
தற்செயலாக நான் பார்த்த அந்த வரலாற்றுப் பதிவின் தலைப்பு: The Palm Sunday Tornado 1920 அதாவது, குருத்து ஞாயிறு சூறாவளி 1920. சரியாக 90 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அமெரிக்காவின் Georgia, Indiana, Ohio பகுதிகளில் குருத்து ஞாயிறன்று சூறாவளிக் காற்று, மழை, புயல் இவைகளால் ஏறக்குறைய 400 பேர் இறந்தனர். 1200 க்கும் அதிகமானோர் காயமடைந்தனர். இதில் இன்னொரு பொருத்தம் என்னவென்றால், 1920ஆம் ஆண்டு குருத்து ஞாயிறு வந்த தேதி - மார்ச் 28. இதேபோல், 1965 ஆம் ஆண்டும் குருத்து ஞாயிறன்று, ஆனால் வித்தியாசமான ஒரு தேதியில் (ஏப்ரல் 11), சூறாவளி வீசியது என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.
எண்கள், நாள், நட்சத்திரம் பற்றிய எண்ணங்களை ஒதுக்கிவிட்டு, நான் சொல்ல வந்த மையக் கருத்திற்கு வருவோம். மார்ச், ஏப்ரல் மாதங்களில் சூறாவளிகள் ஏற்படுவது அமெரிக்காவின் வானிலை அறிக்கைகளில் அடிக்கடி வரும் ஒரு செய்திதான். சூறாவளி வரும் மாதங்களில் தான் குருத்து ஞாயிறும் வருகிறது. குருத்து ஞாயிறு... சூறாவளி... இவை இரண்டையும் இணைத்து சிந்திப்பதற்குத்தான் இந்த வரலாற்றுப் பதிவுகளைப் பற்றி பேசினேன்.

முதல் நூற்றாண்டில், முதல் குருத்து ஞாயிறு நடந்த போதும் சூறாவளி ஒன்று எருசலேம் நகரைத் தாக்கியது. சூறாவளி என்ன செய்யும்? சுழற்றி அடிக்கும்; மரங்களை, வீடுகளை வேரோடு சாய்க்கும்; பொதுவில் எல்லாவற்றையும் தலைகீழாகப் புரட்டிப் போடும்.
இந்தக் கோணத்தில் பார்க்கும் போது, முதல் குருத்து ஞாயிறு நிகழ்வுகள் எல்லாவற்றையும் தலைகீழாக மாற்றின. வழக்கமாய், எருசலேமில் நடத்தப்படும் வெற்றி ஊர்வலங்கள் அரசு அதிகாரிகளால், அல்லது மதத் தலைவர்களால் ஏற்பாடு செய்யப்படும். குருத்து ஞாயிறன்று நடந்த இந்த ஊர்வலமோ மக்களால் எதேச்சையாக, மானசீகமாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. “ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது” என்பதை விட “தானாகவே ஏற்பட்டது” என்று சொல்வதே மிகவும் பொருந்தும். திருவிழா நாட்களில் எருசலேமில் இப்படி தானாகவே ஏற்படும் கூட்டங்கள், கொண்டாட்டங்கள் மதத் தலைவர்களுக்கும், ரோமைய அரசுக்கும் பலவித பயங்களை உருவாக்கும். இயேசுவைச் சுற்றி எழுந்த இந்த ஊர்வலமும் அதிகார வர்க்கத்தை ஆட்டிப் படைத்திருக்க வேண்டும். அவர்களது உலகத்தைத் தலைகீழாக்கியிருக்க வேண்டும். இந்த நிகழ்வைக் கூறும் நற்செய்தி இதோ:

மத்தேயு நற்செய்தி 21: 6-11
சீடர்கள் போய் இயேசு தங்களுக்குப் பணித்த படியே செய்தார்கள். அவர்கள் கழுதையையும் குட்டியையும் ஓட்டிக் கொண்டு வந்து, அவற்றின் மேல் தங்கள் மேலுடைகளைப் போட்டு, இயேசுவை அமரச் செய்தார்கள். பெருந்திரளான மக்கள் தங்கள் மேல் உடைகளை வழியில் விரித்தார்கள். வேறு சிலர் மரங்களிலிருந்து கிளைகளை வெட்டி வழியில் பரப்பினர். அவருக்கு முன்னேயும் பின்னேயும் சென்ற கூட்டத்தினர், “தாவீதின் மகனுக்கு ஓசன்னா! ஆண்டவர் பெயரால் வருகிறவர் போற்றப்பெறுக! உன்னதத்தில் ஓசன்னா!” என்று சொல்லி ஆர்ப்பரித்தனர். அவர் எருசலேமுக்குள் சென்றபோது நகரம் முழுவதும் பரபரப்படைய, “இவர் யார்?” என்னும் கேள்வி எழுந்தது. அதற்குக் கூட்டத்தினர், “இவர் இறைவாக்கினர் இயேசு; கலிலேயாவிலுள்ள நாசரேத்தைச் சேர்ந்தவர்” என்று பதிலளித்தனர்.

இயேசு தன் பணி வாழ்வை ஆரம்பித்ததிலிருந்து, யூத மதத் தலைவர்களுக்கு எல்லாமே தலைகீழாக மாறியது போல் இருந்தது. இந்தத் தலைகீழ் மாற்றங்களின் சிகரம் இந்த குருத்து ஞாயிறு. இதைத் தொடர்ந்து, இயேசு அந்த மத குருக்களின் அரணாக இருந்த எருசலேம் கோவிலில் நுழைந்து, அங்கிருந்த அமைப்பையும் தலை கீழாக்கினார். எனவே, இந்த குருத்து ஞாயிறு அதிகார அமைப்புகளைப் பல வழிகளிலும் புரட்டிப் போட்ட ஒரு சூறாவளிதானே!

இந்த குருத்து ஞாயிறு துவங்கி, உயிர்ப்பு ஞாயிறு வரை உள்ள இந்த எழுநாட்களையும் தாய் திருச்சபை புனித வாரம் என்று அழைக்கிறது. வருடத்தின் 52 வாரங்களில் இந்த வாரத்தை மட்டும் ஏன் புனித வாரம் என்று அழைக்க வேண்டும்? இயேசுவின் உலக வாழ்வின் இறுதி நாட்களை நாம் நினைவு கூறுகிறோமே. அதனால்... அந்த இறுதி நாட்களில் நடந்தவைகள் பலவற்றில் புனிதம் எதுவும் காணப்படவில்லையே! நம்பிக்கைக்குரிய நண்பர் காட்டிக் கொடுத்தார். மற்றொரு நண்பர் மறுதலித்தார். மற்ற நண்பர்கள் ஓடி ஒளிந்து கொண்டனர். மனசாட்சி விலை போனது. பொய்சாட்சிகள் சொல்லப்பட்டன. வழக்கு என்ற பெயரில் அரசியல் சதுரங்கம் விளையாடப்பட்டது. இயேசு என்ற இளைஞன் நல்லவர், குற்றமற்றவர் என்று தெரிந்தும் தவறாகத் தீர்ப்பு சொல்லப்பட்டது. இறுதியில் அந்த இளைஞனை அடித்து, நொறுக்கி ஒரு கந்தல் துணி போல் சிலுவையில் தொங்க விட்டனர்.
நான் இப்போது பட்டியலிட்டவைகளில் புனிதம் எங்காவது தெரிந்ததா? புனிதம் என்பதற்கே வேறொரு இலக்கணம் எழுத வேண்டியுள்ளதே. ஆம், வேறொரு இலக்கணம் தான் எழுதப்பட்டது. கடவுள் என்ற உண்மைக்கே மாற்று இலக்கணம் தந்தவர் இயேசு. கடவுள் துன்பப்படக் கூடியவர்தான். அதுவும் அன்புக்காக எந்த துன்பத்தையும் எவ்வளவு துன்பத்தையும் ஏற்பவரே நம் கடவுள் என்று கடவுளைப் பற்றி வித்தியாசமான ஓர் இலக்கணத்தை இயேசு அந்தச் சிலுவையில் சொன்னாரே, அதேபோல் இந்த வாரம் இயேசுவின் வாழ்வில் நடந்த எல்லா நிகழ்வுகளும் புனிதத்தை இந்த பூமிக்குக் கொண்டு வந்த கால்வாய்கள் என்று நம்மை உணரவைத்தார் இயேசு. எனவே, இது புனித வாரம்தான்.
இயேசு என்ற சூறாவளி எப்படி அதிகார வர்க்கத்தைப் புரட்டிப் போட்டதோ, அதேபோல் புனிதம், கடவுள் என்ற இலக்கணங்களையும் புரட்டிப் போட்டது. வேறு பல தலைகீழ் மாற்றங்களையும் இந்த நாளில், இந்த வாரத்தில் நாம் கற்றுக் கொள்ள முடியும். கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.

போட்டிகளில், போரில் வெற்றி பெற்று வரும் வீரர்களுக்கு குருத்து வழங்குவது ரோமையர்களின் பழக்கம். யூதர்கள் மத்தியிலோ குருத்து சமாதானத்தை, நிறைவான வளத்தைக் குறிக்கும் ஒரு அடையாளம். வெற்றி, அமைதி, நிறைவு எல்லாவற்றையும் குறிக்கும் ஓர் உருவமாக இயேசு எருசலேமில் நுழைந்தார். வெற்றியின் இலக்கணத்தையும் இயேசு மாற்றினார்.
வரலாற்றில் எத்தனையோ மன்னர்கள், வீரர்கள் வெற்றி பெற்றுள்ளனர். அவர்கள் வெற்றி பெற்றது ஒரு போட்டியின் வழியாக, போரின் வழியாக. போட்டியில் ஒருவர் வெற்றி பெற்றால், மற்றவர்கள் தோற்க வேண்டும். பிறரது தோல்வியில் தான் இந்த வெற்றிக்கு அர்த்தமே இருக்கும். போரில் வெற்றி என்றால், பல உயிர்கள் இறக்க வேண்டும்.
போட்டியின்றி, போரின்றி அனைவருக்கும் வெற்றியைப் பெற்றுத் தந்த, இன்றும் பெற்றுத் தரும் மன்னன், வீரன் இயேசு. போரில் வெற்றி பெற்ற மன்னர்கள் வரலாற்றில் புகழோடு வாழ்ந்து மறைந்துள்ளனர். ஆனால் இந்த ஒரு இளைஞனோ வாழ்ந்தார். மறையவில்லை. இன்னும் வாழ்கிறார். இந்தக் கருத்துக்களை நான் சொல்லவில்லை, ஒரு பேரரசர் சொல்லியிருக்கிறார். ஆம் அன்பர்களே, வரலாற்றில் புகழுடன் வாழ்ந்து மறைந்த பேரரசன் நெப்போலியன் போனபார்ட் இயேசுவைப் பற்றி சொன்ன கூற்று சிந்திக்க வேண்டியதொன்று:

"மனிதர்களை எனக்குத் தெரியும். இயேசு சாதாரண மனிதர் அல்ல. அலெக்சாண்டர், சீசர், சார்ல்மேய்ன் (Charlesmagne), நான்... இப்படி பலரும் பேரரசுகளை உருவாக்கியிருக்கிறோம். இவைகளை உருவாக்க நாங்கள் படைபலத்தை நம்பினோம். ஆனால், இயேசு அன்பின் பலத்தை நம்பி தன் அரசை உருவாக்கினார். இத்தனை நூற்றாண்டுகள் ஆன பிறகும், அவருக்காக உயிர் துறக்க கோடிக்கணக்கானோர் இன்னும் இருக்கின்றனர்."

ஒரு பேரரசர் மற்றொரு பேரரசரைப் பற்றி இவ்வளவு உயர்வாகப் பேசியுள்ளது வியப்புக்குரியது தான். வரலாற்றில் கத்தியோடு, இரத்தத்தோடு உருவான பல ஆயிரம் அரசுகள் இன்று நமது வலாற்று ஏடுகளில் மட்டுமே உள்ளன. அந்த அரசர்களுக்கும் அதே கதிதான். ஆனால், கத்தியின்றி, தன் இரத்தத்தால் இயேசு என்ற மன்னன் உருவாக்கிய அந்த அரசு மக்கள் மனங்களில் இன்றும் வாழ்கிறது. அந்த அரசைப் பறைசாற்ற திருச்சபை நமக்கு அளித்துள்ள ஒரு வாய்ப்பு இந்த குருத்து ஞாயிறு. புனிதம், வெற்றி, அரசு என்பனவற்றிற்கு புது இலக்கணம் வகுத்து, இறுதியில் கடவுளுக்கும் புது இலக்கணம் சொன்ன இயேசு, இந்த தவக்காலத்தின் இறுதி வாரத்தில் தொடர்ந்து புது பாடங்களை நமக்குச் சொல்லித்தர வேண்டுமென மன்றாடுவோம்.

இறுதியாக ஒரு சிந்தனை: இயேசு என்ற இந்த எளிய மன்னன் எருசலேமில் நுழைவதைக் குறித்து இறைவாக்குரைத்த செக்கரியாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்போம்.

செக்கரியா 9: 9-10
மகளே சீயோன்! மகிழ்ந்து களிகூரு: மகளே எருசலேம்! ஆர்ப்பரி. இதோ! உன் அரசர் உன்னிடம் வருகிறார். அவர் நீதியுள்ளவர்: வெற்றிவேந்தர்: எளிமையுள்ளவர்: கழுதையின்மேல், கழுதைக் குட்டியாகிய மறியின்மேல் ஏறி வருகிறவர். அவர் எப்ராயிமில் தேர்ப்படை இல்லாமற் போகச்செய்வார்; எருசலேமில் குதிரைப்படையை அறவே ஒழித்து விடுவார்; போர்க் கருவியான வில்லும் ஒடிந்து போகும். வேற்றினத்தார்க்கு அமைதியை அறிவிப்பார்: அவரது ஆட்சி ஒரு கடல்முதல் மறு கடல் வரை, பேராறுமுதல் நிலவுலகின் எல்லைகள்வரை செல்லும்.

போர்க்கருவிகள் எல்லாம் அழிக்கப்பட்டு, போரே இல்லாமல் போகும் புத்தம் புது பூமி ஒன்று உருவாக நாம் இப்போது கனவுகள் கண்டு வருகிறோம். இதே கனவுகள் அன்றும் காணப்பட்டன. அந்தக் கனவை நனவாக்க இறைமகன் இயேசு எருசலேமில் நுழைந்தார். இன்று மீண்டும் அவர் அமைதியின் அரசராய் நாம் வாழும் இல்லங்களில், ஊர்களில், நகரங்களில், இந்த உலகத்தில் நுழைய வேண்டுவோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

“I am thirsty” vis-à-vis “Obey your thirst”… தாகம் தரும் பாடங்கள்

http://www.freefoto.com/

"I am thirsty." This is the centre of our reflections today. When I began my biblical reflections during the Lenten Season on the final words of Jesus on the Cross, I had no idea that there would be a lovely coincidence. Yes, dear friends, this Monday, March 22, we observed World Water Day and today I am talking of Jesus’ words: “I am thirsty.”
All the four gospels talk of the scene at Calvary. If all the accounts are pieced together, we can surmise that Jesus was offered something to drink, not once but twice. When he was offered a drink the first time, Jesus refused it; but later, on the cross, he expressed his thirst.
Here is the passage from Matthew:

Matthew 27: 33-34
They came to a place called Golgotha (which means The Place of the Skull). There they offered Jesus wine to drink, mixed with gall; but after tasting it, he refused to drink it.

Why did Jesus refuse this drink? Wine mixed with gall was the perfect narcotic for pain. It was usually given to benumb pain. Romans probably offered this to people before their crucifixion, which, as we know, would have been excruciatingly painful. (Imagine nails being driven through one’s wrists!) Jesus refused this since he wanted to drink of the cup of pain fully… to the last drop. Courageous decision!
This brings in another thought or question: What do we think of a God who is willing to suffer? In the Old Testament there are references to the Suffering Servant of Yahweh. (Isaiah 53) It is easier to think of a suffering Servant of God; but to think of a suffering God?... Unthinkable, we would say. It is because we attach so many negative connotations to suffering. But, pain or suffering is not all negative. For instance the pain mothers take upon themselves at childbirth, even when they are offered other painless methods, is quite meaningful.
Suffering God becomes more meaningful when our pain seems meaningless. The thought that God in Christ undertook the seemingly meaningless pain on the cross, makes our pain more tolerable. The way Jesus said ‘no’ to the painkiller on Calvary would have surely inspired millions of people who had to endure crosses in their lives. But, I am also thinking of million other people who have sought painkillers in so many forms. Alcohol, drugs…
I am thinking of the labourers on daily wages who toil the whole day for a paltry sum of money. At the end of the day, when they have their daily wage, they hit the bottle or, as in Tamil Nadu, they hit the ‘packets’. (For those of you who do not understand ‘packets’… The Tamil Nadu government has introduced packet liquor for the ‘benefit’ of the poor!) A quick gulp of these packets seem to lessen their pain. There are thousands of people who have to take liquor in order to work… Yes, those who work in the most filthy situations need to take some liquor in order to deaden their senses before their job. When we meet these persons reeking of alcohol, our swords of condemnation are drawn out. Spare a thought for them.
There are others who need to face condemnation – those who make a business out of liquor, especially cheap, spurious liquor. At least in India the victims of hooch tragedy seem to increase year after year. When these cases are thoroughly analysed, one can identify quite a few bigwigs behind the scene. Another group of people who need to take some blame are the vultures who lend money to these poor people at enormous interest rates.
We pray that Jesus who refused the wine offered to him would intervene in the lives of the poor and show them ways and means to cope with pain meaningfully.

After Jesus was crucified, he expressed his thirst on the Cross.

John 19: 28-29
Later, knowing that all was now completed, and so that the Scripture would be fulfilled, Jesus said, "I am thirsty." A jar of wine vinegar was there, so they soaked a sponge in it, put the sponge on a stalk of the hyssop plant, and lifted it to Jesus' lips.

His thirst gives us an opportunity to reflect on the thirsts the world pursues and the ways the world teaches us to quench these thirsts. Our TVs constantly scream out ‘thirsty’ commercials for various soft drinks. I remember the TV commercial for one of the soft drinks where the tagline was: “Obey your thirst”. If given a chance, the world would rewrite the words “lead us not into temptation” into “teach us how to get into temptations”. The way of the world is mostly the easy way. The world would keep teaching things like: Best way to overcome a temptation is to yield to it. Obey your thirst!
Worldly thirsts often lead to cut-throat competition. In such a competition, the world would also teach us to quench our thirst with the blood that spurts out… that’s a sure way to obey our thirst. Surrounded by such a blood thirsty crowd, we may have to stand alone, even stand alone on the cross thirsting for higher, nobler ideals. So, help me, crucified God!

Dear Friends,
Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.

இயேசு சிலுவையில் சொன்ன இறுதி வாக்கியங்களை நாம் இந்த தவக்காலத்தின் விவிலியத் தேடல்களில் சிந்தித்து வருகிறோம். இந்த விவிலியத் தேடலுக்கு நாம் எடுத்துக் கொள்வது: "தாகமாயிருக்கிறது" என்ற இயேசுவின் கூற்று. இது இந்த வாரம் விவிலியத்தேடலுக்கு வந்திருப்பது அழகான ஒரு பொருத்தம். இப்படி பொருந்தி வர வேண்டுமென நான் எவ்விதத்திலும் திட்டமிடவில்லை. தானாகவே வந்தமைந்த இந்த பொருத்தத்திற்கு இறைவனுக்கு நான் நன்றி சொல்கிறேன்.
என்ன பொருத்தம் இது? இந்த வாரம் திங்கட்கிழமை, அதாவது மார்ச் 22, நாம் உலக தண்ணீர் தினத்தை அனுசரித்தோம். இன்று தாகத்தைப் பற்றி பேசுகிறோம். தாகம், தண்ணீர் இரண்டும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள் போல. ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்தவை, பிரிக்க முடியாதவை.
கல்வாரியில் இயேசு கொண்ட தாகத்தை முதலில் சிந்திப்போம். கல்வாரியில் நிகழ்ந்ததாய் நான்கு நற்செய்திகளும் சொல்பவைகளைச் சேர்த்துப் பார்த்தால், இயேசுவுக்கு கல்வாரியில் குடிப்பதற்கு இருமுறை பானங்கள் கொடுக்கப்பட்டதென நாம் ஊகிக்கலாம். முதல் முறை இயேசுவுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட பானத்தை அவர் குடிக்க மறுத்தார். இரண்டாம் முறை அவரே தன் தாகத்தை எடுத்துச் சொன்னார். பாரமான சிலுவையைச் சுமந்து எருசலேம் வீதிகளில் நடந்து, விழுந்து, எழுந்து வந்த இயேசு, கல்வாரியை அடைந்ததும் அவருக்குப் பானம் ஒன்று கொடுக்கப்பட்டது. அந்த நிகழ்வைக் கூறும் நற்செய்தி இதோ:

மத்தேயு 27: 33-34
'மண்டையோட்டு இடம்' என்று பொருள்படும் 'கொல்கொதா'வுக்கு வந்தார்கள்; இயேசுவுக்குக் கசப்பு கலந்த திராட்சை இரசத்தைக் குடிக்கக் கொடுத்தார்கள். அவர் அதைச் சுவை பார்த்தபின் குடிக்க விரும்பவில்லை.

கசப்பு கலந்த திராட்சை இரசத்தை இயேசு குடிக்க விரும்பவில்லை. காரணம்?... அந்த இரசம் அதிக குடிபோதையைத் தரும்; வழக்கமாய் இந்த பானம் உடல் வலியை மறக்கக் குடிக்கப்படும். இயேசு அடைந்த வேதனையைப் பார்த்து உரோமைய வீரர்களுக்கே இரக்கம் பிறந்திருக்க வேண்டும். அவர் வலியைக் குறைக்க, அந்த வலியை அவர் மறக்க உதவும் எண்ணத்துடன் அந்த இரசத்தைக் கொடுத்தனர். இயேசு அதை மறுத்தார். தான் ஏற்றுக் கொண்ட துன்பக் கிண்ணத்திலிருந்து கடைசித் துளிவரை குடிக்க இயேசு தீர்மானித்து விட்டதால், அந்த இரசத்தைக் குடிக்க மறுத்தார்.
துன்பத்தை உவந்து ஏற்கும் கடவுளைப் பற்றி சிந்திக்கலாம். வேதனையுறும் கடவுள், வலியில் துடிக்கும் கடவுள்... நினைத்துப் பார்க்கவே முடியாத ஒரு சொற்றொடர், ஓர் எண்ணம். பழைய ஏற்பாட்டில், கடவுளின் துன்புறும் ஊழியனைப் பற்றி எசாயா நூலில் கூறப்பட்டுள்ளது:

எசாயா 53: 4-8
மெய்யாகவே அவர் நம் பிணிகளைத் தாங்கிக்கொண்டார்: நம் துன்பங்களைச் சுமந்து கொண்டார்... நம் குற்றங்களுக்காகக் காயமடைந்தார். நம்தீச்செயல்களுக்காக நொறுக்கப்பட்டார். நமக்கு நிறைவாழ்வை அளிக்க அவர் தண்டிக்கப்பட்டார். அடிப்பதற்கு இழுத்துச் செல்லப்பட்ட ஆட்டுக்குட்டிபோலும் உரோமம் கத்தரிப்போர் முன்னிலையில் கத்தாத செம்மறி போலும் அவர் தம் வாயைத் திறவாதிருந்தார். அவர் கைது செய்யப்பட்டு, தீர்ப்பிடப்பட்டு, இழுத்துச் செல்லப்பட்டார்: வாழ்வோர் உலகினின்று அவர் அகற்றப்பட்டார். என் மக்களின் குற்றத்தை முன்னிட்டுக் கொலையுண்டார்.

எசாயாவின் இந்த சொற்கள் இயேசுவுக்கான முன்னறிவிப்பு என்று கூறுகிறோம். கடவுளின் ஊழியன் துன்பப்படலாம், கடவுளே துன்பப்படலாமா? படலாம். துன்பத்தை negative ஆன, குறையுள்ள ஒரு கூறாகப் பார்ப்பதால்தான் கடவுளோடு அதைத் தொடர்புபடுத்த கடினமாயிருக்கிறது. ஆனால், துன்பத்தை positive கண்ணோட்டத்தோடு பார்த்தால், அதன் பயனை உணர்ந்தால், துன்புறும் கடவுளையும் புரிந்து கொள்ள முடியும்.
வலியின்றி குழந்தை பெறுவதற்கு பல வழிகள் உள்ளபோதும், வலியோடு குழந்தையைப் பெறும் தாயைக் கேட்டால், துன்பத்திற்கு அர்த்தம் உண்டு என்று சொல்வார். நம் ஒவ்வொருவரின் வாழ்விலும் எதையாவது வெற்றிகரமாக முடிக்கும் போது, அந்த வெற்றிக்குப் பின்னணியாக இருந்த முயற்சிகள், துன்பங்கள் அர்த்தமுள்ளவை என்பது புரியும். ஆனால், பல நேரங்களில் வாழ்வில் எவ்வளவு துன்பப்பட்டாலும், வெற்றிகள் வராது. துன்பம் ஒன்றையே மீண்டும் மீண்டும் சந்திக்க நேரும். அந்தத் துன்பங்களைப் புரிந்து கொள்ள துன்புறும் கடவுள் நமக்கு உதவியாக இருப்பார். துன்புறும் கடவுள் ஒருவர் இருப்பதாலேயே நம் துன்பங்களுக்கு நாம் அர்த்தம் தேடிக் கொள்ள முடிகிறது. இல்லையெனில் துன்பத்தில் நொறுங்கி, உருக்குலைந்து அனைவரும் நம்பிக்கை இழந்து அலைந்து கொண்டிருப்போம்.

வலியை மறக்க கொடுக்கப்பட்ட பழ இரசத்தை மறுத்த இயேசுவின் உறுதி துன்புறும் பல கோடி மக்களுக்கு உதவியாக இருந்துள்ளது என்று பெருமைப்படுகிறோம். அதே நேரம், வலியை மறக்க மனித குலம் மேற்கொள்ளும் பல முயற்சிகளை எண்ணி கவலையும் பட வேண்டியிருக்கிறது...
தினமும் மிகக் கடினமான உடல் உழைப்பை மேற்கொள்ளும் பலரை இந்த நேரத்தில் நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். நாள் முழுவதும் உடலை வருத்தி, கசக்கிப் பிழியும் வேலைகளை மேற்கொள்பவர்கள் கோடிக்கணக்கான ஏழைகள்... மாலையானதும், கையில் அன்றையக் கூலி கிடைத்ததும் தங்கள் உடல் வலிகளை மறக்க அவர்களில் பலர் தேடிச் செல்வது சாராயம். சென்னை போன்ற பெரு நகரங்களில் சாக்கடைகளைச் சுத்தம் செய்பவர்களைப் பார்த்திருப்பீர்கள். அவர்கள் அந்தப் பணியில் இறங்கும் முன் சாராயம் குடிப்பதையும் பார்த்திருப்பீர்கள். தாங்கள் இறங்கிப் பணி செய்யும் அந்தச் சூழலுக்கு மரத்துப் போகும்படி அவர்கள் அதைக் குடிக்க வேண்டியுள்ளது.
பணிச்சூழல் மரத்துப் போவதற்கும், பணி முடிந்து உடல் வலி தீர்வதற்கும் அவர்கள் பருகும் சாராயத்தின் பின் விளைவாக அவர்கள் உடல் நலத்தில் ஏற்படும் விபரீதங்கள், குடும்பங்களில் ஏற்படும் வேதனைகள் என்று பல பிரச்சனைகள் தொடரும். மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் போது, இவர்களது இந்த சாராயத் தாகம் கண்டனத்திற்குரியதாய் நமக்குத் தோன்றும். கண்டனத்திற்கு பதில் கருணையுள்ள புரிந்து கொள்ளுதல் நமக்குத் தேவை.
கண்டனத்திற்குரியவர்கள் இவர்கள் அல்ல. இந்த ஏழைகளின் உடல் வேதனையை மூலதனமாக்கி, சாராயம் காய்ச்சும், அதுவும் தவறான வகையில், கீழ்த்தரமான சாராயம் காய்ச்சும் சாராய மன்னர்கள், மந்திரிகள் கண்டனத்திற்குரியவர்கள். இந்தத் தரக்குறைவான சாராயத்தைக் குடித்து உயிர் இழப்பவர்கள், பார்வை இழப்பவர்களின் எண்ணிக்கை ஒவ்வொரு ஆண்டும் நம் நாட்டில் அதிகரித்து வருகிறதே ஒழிய குறைவதாகத் தெரியவில்லை. அதே போல், இந்த ஏழைகளின் குடும்ப வேதனைகளை மூலதனமாக்கி, வட்டிக்குக் கடன் கொடுத்து இந்த ஏழைகளை உயிரோடு விழுங்கும் சுறாமீன்களும் கண்டனத்திற்குரியவர்கள்.

தன் உடல் வலிகளை மறக்க அளிக்கப்பட்ட மதுவை குடிக்க மறுத்த இயேசு, குடிப் பழக்கத்தின், சாராய தாகத்தின் கோரப்பிடியில் சிக்கியிருக்கும் ஏழைகளின் வாழ்விலும் குறுக்கிட்டு உடல் வேதனைகளைச் சமாளிக்க வேண்டிய மன வலிமையை, வேதனைகளிலிருந்து மீள்வதற்கான நல் வழிகளை அவர்களுக்குக் காட்ட வேண்டும் என செபிப்போம்.

யோவான் 19: 28-29
இதன்பின், அனைத்தும் நிறைவேறிவிட்டது என்பதை அறிந்த இயேசு, “தாகமாய் இருக்கிறது” என்றார். மறைநூலில் எழுதியுள்ளது நிறைவேறவே இவ்வாறு சொன்னார். அங்கே ஒரு பாத்திரம் நிறையப்புளித்த திராட்சை இரசம் இருந்தது. அதில் கடற்பஞ்சை நன்கு தோய்த்து ஈசோப்புத் தண்டில் பொருத்தி அதை அவர்கள் அவரது வாயில் வைத்தார்கள்.

முதல் முறை கொடுக்கப்பட்ட மதுவை மறுத்தார் இயேசு. இம்முறை “தாகமாய் இருக்கிறது” என்று விண்ணப்பித்தார். இறை மகனுக்கு உண்டான தாகம் மனித குலம் அனுபவிக்கும் தாகங்களை, அவற்றை நாம் தீர்த்துக்கொள்ளும் வழிகளைச் சிந்திக்க ஒரு வாய்ப்பாக உள்ளது.

குளிர்ப் பானங்கள் பற்றிய தொலைக்காட்சி விளம்பரங்களைப் பார்த்திருப்பீர்கள். இரு ஆண்டுகளுக்கு முன் 2008 ஆம் ஆண்டு வெளியான ஒரு தொலைக்காட்சி விளம்பரம் நினைவுக்கு வருகிறது. முப்பது நொடிகள் நடக்கும் இந்த விளம்பரத்தின் ஆரம்பத்தில் ஒருவர் தரையில் முகம் குப்புற படுத்து, ஊர்ந்த படியே ஒரு குளிர்சாதன பெட்டிக்கு அருகில் செல்வார். மிகவும் சிரமப்பட்டு அந்தக் குளிர்சாதனப் பெட்டியைத் திறந்து, தட்டுத்தடுமாறி ஒரு குளிர்பானம் நிறைந்த பாட்டிலை எடுப்பார். Fridge ன் கதவை மூடுவார். திரை இருட்டாகும். அந்த குளிர் பானத்தின் பெயர் திரையில் வரும், அதைத் தொடர்ந்து, Obey your thirst ... அதாவது “உன் தாகத்திற்கு கீழ்ப்படி” என்ற வார்த்தைகள் வரும்.
தாகங்களை வெல்வதற்கு, அப்படி வெல்ல முடியவில்லையெனில் தாகங்களைச் சமாளிப்பதற்குக் கற்றுக் கொள்வதே வாழக்கைக்குத் தேவையான, பயனுள்ள பாடங்கள். ஆனால் நம் வியாபார உலகம், விளம்பர உலகம் பயனற்ற பிற பாடங்களை நமக்குக் கற்றுத் தருகின்றன. “தாகத்திற்கு கீழ்ப்படியுங்கள்” என்று இந்த உலகம் சொல்லித் தருகிறது.
இந்த உலகம் சொல்லும் தாகம் வெறும் உடல் தாகம் அல்ல. மாறாக, நம்மில் தோன்றும் பல வகைத் தாகங்கள்... பொருளுக்கு, பதவிக்கு, செல்வத்திற்கு, பெருமைக்கு, அழகுக்கு, ஆசைகளுக்கு... என்று பல வகைகளிலும் நம்மில் எழும் தாகங்களுக்குக் கீழ்ப்படியச் சொல்கிறது இந்த உலகம். இந்தத் தாகங்களைத் தீர்க்க போட்டிகள் எழலாம். அந்தப் போட்டிகளில் பல கழுத்தறுக்கும் போட்டிகள் ஆகலாம். அந்தக் கழுத்தறுப்பில் சிந்தும் இரத்தத்தைக் குடித்தும் நம் தாகத்தைத் தணித்துக் கொள்ளலாம் என்று பாடங்கள் சொல்லித்தரப் படுகின்றன இந்த உலகத்தில்.
இப்படிப்பட்ட தாகங்கள் நம்மை ஆளும்போது, நம்மை ஆட்டிப் படைக்கும்போது, அவைகளுக்குக் கீழ்ப்படியாமல், எதிர்த்து நிற்க வேண்டிய துணிவை நாம் பெற வேண்டும். அந்தத் துணிவு இறுதியில் நம்மைச் சிலுவையில் கொண்டு போய் நிறுத்தினாலும், அந்தச் சிலுவையிலும் நிற்கக் கூடிய துணிவை நாம் பெற வேண்டும். கல்வாரியில் சிலுவையில் தாகமாய் இருந்த வீரத் திருமகன் இயேசு, அந்தத் துணிவை நமக்குத் தர வேண்டும் என்று செபிப்போம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Caught red-handed… Caught up in love! அன்பெனும் பிடிக்குள்…

REMBRANDT van Rijn
Christ and the woman taken in adultery

1644 National Gallery, London

We should be thankful to the Scribes, Pharisees and the Teachers of the Law. They brought the best out of Jesus. Last Sunday they murmured against Jesus saying that he was associating himself with sinners. Though it was a murmur, they made sure that Jesus heard it. The response of Jesus came in the form of the great parables: the Lost Sheep, the Lost Coin and the Lost Son.
This Sunday they again challenge Jesus by bringing a woman caught in adultery. This time Jesus preferred not to preach through words but through action. Here is the gospel passage from John:

John 8: 1-11
Jesus went to the Mount of Olives. At dawn he appeared again in the temple where all the people gathered around him, and he sat down to teach them. The teachers of the law and the Pharisees brought in a woman caught in adultery. They made her stand before the group and said to Jesus, "Teacher, this woman was caught in the act of adultery. In the Law Moses commanded us to stone such women. Now what do you say?" They were using this question as a trap, in order to have a basis for accusing him. But Jesus bent down and started to write on the ground with his finger. When they kept on questioning him, he straightened up and said to them, "If any one of you is without sin, let him be the first to throw a stone at her." Again he stooped down and wrote on the ground. At this, those who heard began to go away one at a time, the older ones first, until only Jesus was left, with the woman still standing there. Jesus straightened up and asked her, "Woman, where are they? Has no one condemned you?” "No one, sir," she said. "Then neither do I condemn you," Jesus declared. "Go now and leave your life of sin."

The opening lines of this passage give us something to reflect on. Jesus went to the Mount of Olives. At dawn he appeared again in the temple where all the people gathered around him, and he sat down to teach them.
How do we begin our day? Early mornings are usually spent in quiet, personal works… going to the Church, taking a walk, practising yoga or simply reading the newspaper with a cup of coffee… Usually we do not begin the day with something that would upset us, right? This was the pattern of Jesus. After having spent the night in prayer, he came to the temple at dawn to teach the people… The people had come to the temple to listen to him.
This peaceful setup was disrupted by the pharisees and the teachers of the law. What a way to begin the day for these pathetic souls! As Jesus was spending his night in prayer, these religious leaders were spending their night in… plotting against Jesus. Jesus must have felt pity for them. He must have also felt angry at them for using a woman in their plot.
Using another human person is probably the most grievous of all sins. The bottom line in most of (almost all of) our sins is “USING another human person”. The use-and-throw culture we have brought on ourselves, unfortunately, not stopped with things alone. With ecological sensitivity gaining momentum in our era, we now speak of how we have “raped” nature. We begin to speak with respect about how to use things and how to treat animals etc. Unfortunately, we are becoming less sensitive towards how we use another human being. ‘Using another human being’ itself is a blasphemy. We need to learn how we live with human beings, not use them.

Jesus had become the principal or ONLY concern of the pharisees etc. They tried to use anything and anyone to trap Jesus. When they brought the woman before Jesus they claimed that they had caught her in the very act of committing adultery.
I remember a play on the life of Jesus that I saw many years back. The playwright (a Jesuit) had portrayed Jesus more as a revolutionary leader. This scene was enacted in that play with a slight twist. When the Pharisees made this claim of catching this lady red-handed, Jesus asked them: “Where is the man?” The Pharisees and others were silenced by this question. After the play, many of us were discussing about this scene. The question of Jesus “Where is the man?” was a bolt from the blue. We do not have such a question recorded in the Gospel of John. But, I am sure such a thought would have surely crossed the mind of Jesus. Especially when the teachers of the law were trying to remind Jesus about the law of Moses, Jesus would have surely thought about the twist they were giving to this law.
The law of Moses clearly states this: If a man commits adultery with another man's wife—with the wife of his neighbor—both the adulterer and the adulteress must be put to death. (Lev. 20:10) Both must be put to death, not the woman alone. It was very obvious that the crowd that had come with the woman were over concerned with only one objective – to trap Jesus. Nothing else. Anything (even the sacred law of Moses), anyone can be bent, broken, used, abused… just to trap Jesus.
Their pathetic paranoid had silenced Jesus. So he began to scribble something on the ground – a strange occurrence! But, they were bent on getting a statement from him. Then he said: "If any one of you is without sin, let him be the first to throw a stone at her."
They did not expect this. They had come for a serious argument on the law and a possible condemnation for the woman. They did not expect this boomerang. They had no other option but leave. Apart from this statement, Jesus kept writing on the ground. One explanation given for what Jesus might have written there was: He was writing out the sins of those present there. This may be a far fetched explanation. No such thing was required. The Pharisees and the teachers of the law knew Jesus too well to challenge him further and they simply disappeared, starting from the elders. Jesus then sends away the woman telling her not to sin again.
It is said that the early Church could not handle this passage and hence it was removed from John’s Gospel for quite a few centuries. Why? It showed Jesus as a person too lenient with sin. Thank God, such a stance was corrected soon. Jesus did not condone sin, he was concerned with sinners. This passage is a beautiful example of mercy triumphing over justice.
Jesus became incarnate to prove only one truth – God was unconditional and infinite in loving. Such unconditional love does not become a license to sin. When understood properly, such a love is a great challenge and not a license. It is much easier to live with a just God who punishes us for our mistakes. We would be careful not to get punished. But, such a life is devoid of freedom. When we are confronted by an all loving, caring God, our life is dictated by love and not fear.
Imagine the prodigal son! After his royal return to the father’s house, would he offend his father again? He could; but would not.
After what happened to the woman caught in adultery, was there the need for Jesus to tell her not to sin again? I don’t think so. This incident steeped in love and mercy would have completely transformed the woman.
Yes, dear friends, unconditional love can work lots of miracles. The illogic of love is stronger than the logic of justice. The madness of love is much more real than the sense of justice.

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.

வாழ்க்கையில் வரும் சவால்களைப் பல வழிகளில் சந்திக்கலாம். சவால்களைக் கண்டதும் ஓடி ஒளிந்துகொள்ளலாம். கோபத்தோடு அவைகளை எதிர்க்கலாம். அல்லது, நிதானமாய், ஆர அமர சிந்தித்து தெளிவான வகையில் அவைகளைத் தீர்க்கலாம். மன நல நிபுணர்கள் இன்னும் பல வழிகளைச் சொல்லித் தருவார்கள். நமக்கு இயேசு என்ன சொல்லித் தருகிறார் என்று பார்ப்போம். அவர் சவால்களைச் சந்தித்த விதம், சமாளித்த விதம் அழகானது.
இயேசுவின் காலத்தில் வாழ்ந்த பரிசேயர், சதுசேயர், மறைநூல் அறிஞர் இவர்களுக்கு நாம் நன்றி சொல்ல வேண்டும். ஏன்? அவர்கள் இயேசுவை எப்படியும் மடக்கி, அடக்கி விடலாம் என்ற கற்பனையில் அவருக்கு விடுத்த சவால்கள் இயேசுவிடமிருந்து அற்புதமான சொற்களை, செயல்களை வெளிக் கொணர்ந்தன.
சென்ற ஞாயிறு சிந்தனையில் நாம் சிந்தித்த காணாமற் போன மகன் உவமை இப்படிப்பட்ட ஒரு சவாலுக்குப் பதிலாகச் சொல்லப்பட்ட கதை. “பாவிகளை வரவேற்று அவர்களோடு உணவருந்துகிறாரே” என்று பரிசேயர்கள் முணுமுணுத்தனர். அதுவும் இயேசுவின் காது படவே முணுமுணுத்திருக்க வேண்டும். அப்போது இயேசு சொன்னவை காணமற்போன ஆடு, காணமற்போன காசு, காணமற்போன மகன் என்ற அழகான மூன்று உவமைகள்.
இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள நற்செய்தியிலும் இயேசுவுக்குச் சவாலாக பரிசேயரும், மறைநூல் அறிஞரும் செயல் படுகின்றனர். இம்முறை இயேசு எதையும் போதிக்கவில்லை. மௌனம் காத்தார். ஓரிரு வரிகளே பேசினார். ஆனால், இயேசுவின் இந்த செயலே ஒரு அற்புதமான மறையுரையாகிறது அவர்களுக்கும், நமக்கும். இந்த நிகழ்வைக் கூறும் நற்செய்தி இதோ:

யோவான் நற்செய்தி 8:1-11
இயேசு ஒலிவ மலைக்குச் சென்றார். பொழுது விடிந்ததும் அவர் மீண்டும் கோவிலுக்கு வந்தார். அப்போது மக்கள் அனைவரும் அவரிடம் வந்தனர். அவரும் அங்கு அமர்ந்து அவர்களுக்குக் கற்பித்தார். மறைநூல் அறிஞரும் பரிசேயரும் விபசாரத்தில் பிடிபட்ட ஒரு பெண்ணைக் கூட்டிக் கொண்டு வந்து நடுவில் நிறுத்தி, “போதகரே, இப்பெண் விபச்சாரத்தில் கையும் மெய்யுமாகப் பிடிப்பட்டவள். இப்படிப்பட்டவர்களைக் கல்லால் எறிந்து கொல்ல வேண்டும் என்பது மோசே நமக்குக் கொடுத்த திருச்சட்டத்திலுள்ள கட்டளை. நீர் என்ன சொல்கிறீர்?” என்று கேட்டனர். அவர்மேல் குற்றம் சுமத்த ஏதாவது வேண்டும் என்பதற்காக அவர்கள் இவ்வாறு கேட்டுச் சோதித்தார்கள். இயேசு குனிந்து விரலால் தரையில் எழுதிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவர்கள் அவரை விடாமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்ததால், அவர் நிமிர்ந்து பார்த்து, “உங்களுள் பாவம் இல்லாதவர் முதலில் இப்பெண்மேல் கல் எறியட்டும்” என்று அவர்களிடம் கூறினார். மீண்டும் குனிந்து தரையில் எழுதிக் கொண்டிருந்தார். அவர் சொன்னதைக் கேட்டதும் முதியோர் தொடங்கி ஒருவர் பின் ஒருவராக அவர்கள் யாவரும் அங்கிருந்து சென்று விட்டார்கள். இறுதியாக இயேசு மட்டுமே அங்கு இருந்தார். அப்பெண்ணும் அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தார். இயேசு நிமிர்ந்து பார்த்து, “அம்மா, அவர்கள் எங்கே? நீர் குற்றவாளி என்று எவரும் தீர்ப்பிடவில்லையா?” என்று கேட்டார். அவர், “இல்லை, ஐயா” என்றார். இயேசு அவரிடம், “நானும் தீர்ப்பு அளிக்கவில்லை. நீர் போகலாம். இனிப் பாவம் செய்யாதீர்” என்றார்.

வழக்கமாய் அதிகாலையில் நாம் மேற்கொள்ளும் பணிகள் எப்படிப்பட்டவை? மனதுக்கு அமைதியைத் தரும், நிறைவைத் தரும் செயல்கள். நம்மில் பலர் காலையில் எழுந்ததும் கோவிலுக்குப் போவது, யோகாசனம் செய்வது, அல்லது உடற்பயிற்சிக்காக நடப்பது, ஒரு கப் காப்பியை வைத்துக்கொண்டு செய்தித்தாளைப் படிப்பது .... இப்படி அமைதியான செயல்களிலேயே நாம் அதிகாலை வேளைகளைச் செலவழிப்போம். யாருமே காலை எழுந்ததும் மனத்தைக் கஷ்டப்படுத்தும், கோபப்படுத்தும் செயல்களில் ஈடுபடுவதில்லை.
இயேசுவும் அப்படிதான். இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகள் சொல்வது போல் அவர் ஒலிவ மலைக்குச் சென்றார். பொழுது விடிந்ததும் கோவிலுக்குத் திரும்பினார். எதற்காக? அங்கு மக்களுக்கு போதிக்க. இரவு முழுவதும் செபத்தில் தான் கண்ட அந்த நிறைவை, அமைதியை, நல்ல எண்ணங்களை மக்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள அவர் கோவிலுக்கு வந்திருந்தார்.
இந்த அமைதியான, அற்புதமான பணியில் இயேசு ஈடுபட்டிருந்த போது, புயல் ஒன்று அவரை நெருங்கியது. மறை நூல் அறிஞர் பரிசேயர் வடிவில் வந்த புயல் அது. விபச்சாரத்தில் பிடிபட்ட ஒரு பெண்ணை இழுத்துக் கொண்டு வந்தது அந்த கும்பல்.
விடிந்ததும் ஒரு வழக்கை ஆரம்பிக்க இவர்கள் வந்திருந்தால், இரவு முழவதும் அவர்கள் சதித் திட்டத்தில் நேரத்தை வீணடித்திருக்க வேண்டும்.
இயேசுவை எப்படியும் மடக்க வேண்டும், அடக்க வேண்டும். இதுவே அவர்களது வாழ்க்கைப் பிரச்சனையாகப் போய்விட்டது. இதுவே அவர்களை இரவும் பகலும் ஆக்ரமித்த சிந்தனையாகி விட்டது. அவர்களது சதிக்கு பயன்படுத்திய பகடைக்காய் அந்தப் பெண்.
உடலளவில் அந்தப் பெண்ணை பயன்படுத்திவிட்டு ஒரு ஆண் ஓடிப்போயிருக்க வேண்டும். அவன் அங்கு இருந்ததாக நற்செய்தி சொல்லவில்லை. இப்போது பரிசேயரும், மறைநூல் அறிஞரும் சமூகத்திற்கு முன் அந்தப் பெண்ணைத் தரக்குறைவாகப் பயன்படுத்த இழுத்து வந்திருக்கிறார்கள். இது சிந்திக்க வேண்டிய ஒரு கருத்து.
இன்னொரு மனிதரை சொந்த நலனுக்காக பயன்படுத்துவதை விட பெரிய பாவம் உலகில் இல்லை. ஆம் அன்பர்களே, ஆழமாய் அலசிப் பார்த்தால், நாம் பாவங்கள் என்று பட்டியலிடும் பல செயல்களில் இறுதியில் இந்த ஒரு உண்மைதான் பின்னணியில் இருக்கும்... மற்றொரு மனிதப் பிறவியை நம் சுயநலத்திற்குப் பயன்படுத்துவது, பலியிடுவது.
பொருட்களைப் பயன்படுத்துகிறோம், பயன் தீர்ந்ததும் குப்பையில் எறிகிறோம். பொருட்களைப் பயன்படுத்துவதிலேயே நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டும். தேவைக்கதிகமாய் பொருட்களைச் சேர்ப்பதும், பயன்படுத்துவதும் அதன் விளைவாக நம் சுற்றுச்சூழலை சீரழிப்பதும் அண்மைக் காலங்களில் பாவங்கள் என்று பேசப்பட்டு வருகிறதை நாம் அறிவோம்.
பொருட்களைப் பயன்படுத்துவதிலேயே இவ்வளவு கவனம் தேவை என்று சொல்லி வரும் போது, மனிதர்களைப் பயன்படுத்துவதில் எவ்வளவு கவனம் தேவைப்படுகிறது?... ஒரு நிமிடம்... மனிதர்களைப் பயன்படுத்துதல் என்ற வார்த்தைகளே அவலமான வார்த்தைகளாயிற்றே. மனிதர்களோடு பழகுவது, வாழ்வது என்பது தான் நாம் பயன்படுத்த வேண்டிய சொற்கள்... ஆனால், நாம் பார்க்கும் உலகில் பொருட்கள், பல சமயங்களில் மிருகங்கள் போற்றிப் பாதுகாக்கப் படுகின்றன. மனிதர்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றனர். செல்லப் பிராணிகளுடன் பழகுவது, வாழ்வது என்று நாம் மேற்கொள்ளும் பாடங்கள் என்ன பயிற்சிகள் என்ன... இவ்வளவு முன்னேறியுள்ள நாம், மனிதர்களை பொருட்களை விட, மிருகங்களை விட கீழ்த்தரமாக பயன்படுத்தி வருகிறோம் என்பதுதான் நம் சமுதாயம் இன்று இழைத்து வரும் பாவம். இதுதான் அன்று இயேசுவுக்கு முன் நடந்தது.

விபச்சாரத்தில் ஒரு பெண்ணைக் கையும் மெய்யுமாகப் பிடித்து வந்ததாகக் கூறுகின்றனர் பரிசேயரும் மறை நூல் அறிஞரும். இவர்கள் ஏன் இயேசுவிடம் வர வேண்டும்? இவர்களுக்குத் தான் சட்டங்களெல்லாம் தலைகீழாய்த் தெரியுமே! அந்தப் பெண்ணைத் தண்டிக்கும் அதிகாரமும் அவர்களுக்கு உண்டே... பின் எதற்கு இந்த நாடகம்? அவர்களுக்கு, இயேசுவை எப்படியும் மடக்க வேண்டும். அதற்கு இது ஒரு சந்தர்ப்பம். அவ்வளவு தான். அந்த பெண்ணோ, சட்டங்களோகூட முக்கியமில்லை.
நான் பல ஆண்டுகளுக்கு முன் பார்த்த ஒரு நாடகம். அந்த நாடகத்தை எழுதியவர் இயேசுவை ஒரு புரட்சியாளராகவே அதிகம் காட்டினார். அந்த நாடகத்தில் இன்றைய நற்செய்தி கூறும் சம்பவம் ஒரு காட்சியாகக் காட்டப்பட்டது. இந்தக் காட்சியில் இயேசு ஒரு கேள்வி கேட்பார். "இந்தப் பெண்ணை விபச்சாரத்தில் கையும் மெய்யுமாகப் பிடித்ததாகச் சொல்கிறீர்களே. அப்படியானால்... அந்த ஆண் எங்கே?" என்று கேட்பார். அவர்கள் மௌனமாகிப் போவார்கள். இயேசுவின் இந்தக் கேள்வி யோவான் நற்செய்தியில் கொடுக்கப்படவில்லை. உண்மைதான். ஆனால், கொஞ்சம் ஆழ்ந்து யோசித்தால், இயேசு இப்படி ஒரு கேள்வியைக் கட்டாயம் எண்ணிப் பார்த்திருப்பார். அதிலும் முக்கியமாக பரிசேயர்கள் மோசே கூறிய சட்டத்தை இயேசுவுக்கு நினைவுபடுத்திய போது, இக்கேள்வி கட்டாயம் அவருக்குள் எழுந்திருக்கும். மோசேயின் சட்டம் லேவியர் நூலில் இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது.

லேவியர் 20: 10
அடுத்திருப்பவன் மனைவியோடு உடலுறவு கொள்பவனும் அந்தப் பெண்ணும் கொலை செய்யப்பட வேண்டும்.

மோசேயின் சட்டப்படி விபச்சாரத்தில் ஈடுபடும் இருவரும் கொலை செய்யப்பட வேண்டும் என்று தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. அப்படியிருக்க அந்த ஆணை அவர்கள் இழுத்து வந்ததாகக் கூறவில்லை. ஆணுக்கொரு நீதி, பெண்ணுக்கொரு நீதி என்ற அளவில் மறைநூல் அறிஞரும், பரிசேயரும் மோசே சட்டத்தை மாற்றி அமைத்து விட்டனர். அதிகாலையில், கோவில் வளாகத்தில் இப்படி ஒரு பெண்ணையும், மோசே சட்டத்தையும் பகடைக் காய்களாக்கிய பரிசேயரையும், மறைநூல் அறிஞர்களையும் வேதனையோடு நினைத்து, பரிதாபப்பட்டு, அவர்களோடு பேசாமல் இயேசு மௌனமாகிப்போனார். ஆனால், அவர்கள் விடுவதாயில்லை. மீண்டும் மீண்டும் வற்புறுத்தவே, அவர் ஒரே ஒரு வாக்கியத்தை மட்டும் சொன்னார். “உங்களுள் பாவம் இல்லாதவர் முதலில் இப்பெண்மேல் கல் எறியட்டும்”
இயேசுவுக்கு சவால் விட்டதாக நினைத்து வந்த பரிசேயருக்கும், மறைநூல் அறிஞருக்கும் இது பெரும் மரண அடி. முதியோர் தொடங்கி எல்லாரும் போக வேண்டியதாயிற்று. ஆண் வர்க்கத்திற்கு, சிறப்பாக பெண்களை வியாபாரப் பொருளாக, போகப் பொருளாக, அடிமைகளாக, பகடைக் காய்களாக நடத்தும் ஆண் வர்க்கத்திற்கு இயேசு கொடுக்கும் ஒரு சாட்டையடி இது... “உங்களுள் பாவம் இல்லாதவர் முதலில் இப்பெண்மேல் கல் எறியட்டும்”
இயேசு இந்த வாக்கியத்தைச் சொல்வதற்கு முன்னும் பின்னும் தரையில் எழுதிக் கொண்டிருந்தார் என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. இயேசு அங்கு என்ன எழுதிக் கொண்டிருந்தார் என்பதற்கு ஒரு சிலர் கொடுக்கும் விளக்கம் இது. அந்தப் பெண்ணை நோக்கி கல்லெறிய நினைத்த ஒவ்வொருவரின் பாவங்களையும் அவர் மண்ணில் எழுதினார் என்பது அந்த விளக்கம். இந்த விளக்கமே தேவையில்லை. இயேசுவைப் பற்றி நன்கு தெரிந்தவர்கள் அந்த பரிசேயர்கள். எனவே அவரது நேர்மையான, தீர்மானமான அந்தக் கூற்றுக்குப் பதில் அவர்களிடம் இல்லை. அந்த இடத்தை விட்டு தப்பித்துக் கொள்கின்றனர். இறுதியாக, இயேசு அந்த பெண்ணை மன்னித்து அனுப்புகிறார்.

கருணையோடு நடந்த இந்த சம்பவம் ஆதித் திருச்சபையில் பல சங்கடங்களை விளைத்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்த சங்கடங்களால், இந்த சம்பவம் யோவான் நற்செய்தியிலிருந்து ஒரு சில நூற்றாண்டுகள் நீக்கப்பட்டிருந்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது. ஆதித் திருச்சபையின் சங்கடம் தான் என்ன?
இயேசுவின் இப்படிப்பட்டக் கருணை பாவங்கள் பெருகுவதற்கு வழியாகி விடும் என்ற கண்ணோட்டம். இயேசுவின் இந்த மன்னிப்பை மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், அவரது இரக்கத்தை எப்போதும் பெறலாம் என்ற துணிவில் மக்கள் இன்னும் அதிகம் பாவத்தில் விழக்கூடும் என்று எண்ணத் தோன்றும்.
இது தேவையற்ற, காரணமற்ற பயம். கடவுள் எந்த நிபந்தனையும் இன்றி அன்பு செய்பவர் என்பதை ஆணித்தரமாய் சொல்லத் தானே இயேசு உலகிற்கு வந்தார். அதைச் சொல்லத் தானே காணமற்போன மகன் உவமையைச் சொன்னார். அதே நிபந்தனையற்ற அன்புக்குச் செயல் வடிவம் கொடுத்தார் இயேசு இந்த மன்னிப்பின் மூலம். நீதியை விட, இரக்கத்தை விரும்பும் கடவுளைத் தான் விவிலியம், சிறப்பாக நற்செய்தி அழுத்தந்திருத்தமாகக் கூறியுள்ளது.
குற்றங்களைத் தண்டிக்கும் கடவுளோடு வாழ்வது எளிது. குற்றங்களுக்குத் தண்டனைகள் கிடைக்கும் என்று தெரிந்து, அந்த பயத்தில் குற்றம் புரியாமல் வாழ்வது சுதந்திரமான, முழுமையான வாழ்வு அல்ல. ஆனால், எந்த நேரமும் எந்த நிலையிலும் அன்பு ஒன்றையே வாரி வாரி வழங்கும் ஒரு கடவுளோடு வாழ்வது பெரிய சவால். அந்த அன்புள்ளத்தை துன்பப்படுத்தக் கூடாதென்று நல்வழியில் வாழ முயல்வது தான் சுதந்திரமான, முழுமையான வாழ்வு. இந்த வாழ்வைத் தான் கடவுள் விரும்புகிறார். இயேசுவும் விரும்புகிறார்.
திரும்பி வந்த அந்த காணாமற் போன மகனை நினைத்துப் பாருங்கள். அவனுக்குக் கிடைத்த அந்த வரவேற்பிற்குப் பின், தன்னை வாரி அணைத்து, விருந்து கொடுத்து ஏற்றுக் கொண்ட அந்த தந்தையின் மனதை இனி அந்த மகனால் துன்பப்படுத்த முடியுமா? முடியும். ஆனால், மாட்டான். அன்பைச் சுவைத்தவன், இனி அந்த அன்புக்கு பதிலாக, நல்வழி செல்வதையே தினமும் நினைத்திருப்பான்.
இயேசுவும் அந்த பெண்ணுக்கு மன்னிப்பு வழங்கிய போது, "இனி பாவம் செய்யாதே." என்று சொல்லி அனுப்புகிறார். அதை அவர் சொல்ல வில்லை என்றாலும், இப்படி ஒரு சம்பவத்திற்குப் பிறகு அந்தப் பெண் முற்றிலும் மாறிய ஒரு வாழ்வை ஆரம்பித்திருப்பார் என்பதில் சந்தேகமில்லை. நிபந்தனையற்ற அன்பு நம் வாழ்வில் ஆற்றக் கூடிய புதுமைகள் சொல்லித் தெரிவதில்லை, உணர்ந்து பார்க்க வேண்டியவை. இறைவனின் நிபந்தனையற்ற அன்பை வாழ்ந்து பார்க்க முயல்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

THE PRODIGAL FATHER… ஊதாரித் தந்தை…

Rembrandt van Rijn

The return of the prodigal son

c. 1662

Oil on canvas

The Hermitage, St. Petersburg

Jesus, as we all know, is a master storyteller. Stories are more effective in driving home a message than a full length treatise. The parables of the Good Samaritan (Luke 10:29-37) and the Prodigal Son (Luke 15:11-32) are, perhaps, the most popular of all the parables of Jesus. It has always intrigued me as to why Luke’s Gospel (known as the Gospel of Compassion) alone has recorded these parables. Whatever be the reason for it, we should thank St Luke, the Evangelist, for making God so real, warm, close and appealing. We should also be thankful to the Scribes and the Pharisees for their ‘smart’ questions and comments which brought these lovely parables out of Jesus.
This parable of the Prodigal Son revolves around three main characters – Father, the elder son and the younger son. But, we shall consider only the FATHER. I am trying to imagine a Father very different from the one described in Jesus’ parable.

Mr Rigidus (that’s the name of the Father) was fretting and fuming as he was pacing up and down the terrace. It is three months since his younger son left home. Ever since that day, it was not easy for Mr Rigidus to go out or to attend any party. There was always the uncomfortable question about the younger son. He stopped going to parties. He could not reconcile himself to the fact that the younger son could just walk out of the house like that! He felt that the younger son not only took his share of the property but also all the prestige the family had created over the years.
He knew his son too well. He knew that his son would come home sooner than later. He would not be able to survive too long out there. He was waiting for the day when his son would come back. He would put some sense, rather, drive (as one would drive a nail) some sense into him that day.
As he was lost in these thoughts, he looked up and saw a famished beggar, completely exhausted, dirty and in tattered clothes dragging himself towards his house. One of his servants ran up to him puffing and panting. He was very excited: “Master, it is… your younger…” The flames that darted out of his master’s eyes turned his excitement to ashes. The master descended the steps and sat on his chair in the courtyard. News travels fast in a village. There were quite a few curious neighbours filling up the courtyard. Mr Rigidus was ashamed to see his son sitting down on the floor, completely crouched and exhausted. But, he was in some way happy to see such a situation since it was in a similar situation his son walked out of the house three months back, not paying heed to what he and other elders of the village could tell him.
The younger son spoke in a faint voice: “Father, I have sinned against heaven and against you. I am no longer worthy to be called your son; make me like one of your hired men.” He was barely audible. His father was sure of what his son had said. But, he wanted that the others too should hear this confession. So, he said: “Speak up… I can’t hear you.” The young man could hardly speak. He begged for water. It was given. Then he gathered up whatever energy was left in him and he spoke up: “Father, I have sinned against heaven and against you. I am no longer worthy to be called your son; make me like one of your hired men.” The father was now sure that most of the people around would have heard him. Then he said: “Didn’t I tell you so? Why didn’t you listen to me that day? See what you have brought on yourself and us… Let this be your last chance. Now, go the backyard, throw off all those dirty rags, take a shower and then enter the house.”
Mr Rigidus was seated on his chair like a rock. The younger son went around the house to the backdoor.

Doesn’t this scene bring back memories? Memories of stories heard and read, films seen or even life experiences? As against this story, here is the original parable of Jesus as recorded in Luke’s Gospel.

Luke 15: 1-3, 11-24
Now the tax collectors and "sinners" were all gathering around to hear him. But the Pharisees and the teachers of the law muttered, "This man welcomes sinners and eats with them."
Then Jesus told them this parable: "There was a man who had two sons. The younger one said to his father, 'Father, give me my share of the estate.' So he divided his property between them. Not long after that, the younger son got together all he had, set off for a distant country and there squandered his wealth in wild living. After he had spent everything, there was a severe famine in that whole country, and he began to be in need. So he went and hired himself out to a citizen of that country, who sent him to his fields to feed pigs. He longed to fill his stomach with the pods that the pigs were eating, but no one gave him anything.
“When he came to his senses, he said, 'How many of my father's hired men have food to spare, and here I am starving to death! I will set out and go back to my father and say to him: Father, I have sinned against heaven and against you. I am no longer worthy to be called your son; make me like one of your hired men.' So he got up and went to his father. But while he was still a long way off, his father saw him and was filled with compassion for him; he ran to his son, threw his arms around him and kissed him. The son said to him, ‘Father, I have sinned against heaven and against you. I am no longer worthy to be called your son.’ But the father said to his servants, 'Quick! Bring the best robe and put it on him. Put a ring on his finger and sandals on his feet. Bring the fattened calf and kill it. Let's have a feast and celebrate. For this son of mine was dead and is alive again; he was lost and is found.' So they began to celebrate…

This is the scene as painted by Jesus, the picture of a prodigal father. A Prodigal Father? Yes, you heard me right. We usually talk of the prodigal son. Why do we call him a prodigal son? Since he spent his wealth lavishly, not thinking twice about saving it for the rainy day. What about the father who accepted the son without any hesitation, unconditionally? What about him lavishing his love on the son without any second thoughts about the past? Isn’t he a prodigal father too?

What is the picture of the Heavenly Father we have embedded in our mind?

Dear Friends,
Let me invite all of you to listen to the Tamil homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.

நமது ஞாயிறு சிந்தனைக்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள நற்செய்தி அழகானதொரு உவமை. கருணையைப் பறைசாற்றும் லூக்காவின் நற்செய்தியில் மட்டும் காணப்படும் அரியதொரு முத்து - ‘ஊதாரி மகன்’ என்று பொதுவாக அழைக்கப்படும் ‘காணாமற் போன மகன்’ எனும் உவமை.

லூக்கா நற்செய்தி 15: 1-3, 11-24
அக்காலத்தில், வரிதண்டுவோர், பாவிகள் யாவரும் இயேசு சொல்வதைக் கேட்க அவரிடம் நெருங்கிவந்தனர். பரிசேயரும், மறைநூல் அறிஞரும், “இவர் பாவிகளை வரவேற்று அவர்களோடு உணவருந்துகிறாரே” என்று முணுமுணுத்தனர். அப்போது அவர் அவர்களுக்கு இந்த உவமையைச் சொன்னார்: “ஒருவருக்கு இரண்டு புதல்வர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களுள் இளையவர் தந்தையை நோக்கி, ‘அப்பா, சொத்தில் எனக்கு உரிய பங்கைத் தாரும்’ என்றார். அவர் சொத்தை அவர்களுக்குப் பகிர்ந்து அளித்தார். சில நாள்களுக்குள் இளைய மகன் எல்லாவற்றையும் திரட்டிக்கொண்டு, தொலை நாட்டிற்கு நெடும் பயணம் மேற்கொண்டார்; அங்குத் தாறுமாறாக வாழ்ந்து தம் சொத்தையும் பாழாக்கினார். அனைத்தையும் அவர் செலவழித்தார். பின்பு அந்த நாடு முழுவதும் கொடிய பஞ்சம் ஏற்பட்டது. அப்பொழுது அவர் வறுமையில் வாடினார்; எனவே அந்நாட்டுக் குடிமக்களுள் ஒருவரிடம் அண்டிப் பிழைக்கச் சென்றார். அவர் அவரைப் பன்றி மேய்க்கத் தம் வயல்களுக்கு அனுப்பினார். அவர் பன்றிகள் தின்னும் நெற்றுகளால் தம் வயிற்றை நிரப்ப விரும்பினார். ஆனால் அதைக்கூட அவருக்குக் கொடுப்பார் இல்லை. அவர் அறிவு தெளிந்தவராய், ‘என் தந்தையின் கூலியாள்களுக்குத் தேவைக்கு மிகுதியான உணவு இருக்க, நான் இங்குப் பசியால் சாகிறேனே! நான் புறப்பட்டு என் தந்தையிடம் போய், அப்பா, கடவுளுக்கும் உமக்கும் எதிராக நான் பாவம் செய்தேன்; இனிமேல் நான் உம்முடைய மகன் எனப்படத் தகுதியற்றவன்; உம்முடைய கூலியாள்களுள் ஒருவனாக என்னை வைத்துக் கொள்ளும் என்பேன்’ என்று சொல்லிக்கொண்டார். உடனே அவர் புறப்பட்டுத் தம் தந்தையிடம் வந்தார். தொலையில் வந்துகொண்டிருந்தபோதே அந்தத் தந்தை அவரைக் கண்டு, பரிவு கொண்டு, ஓடிப்போய் அவரைக் கட்டித் தழுவி முத்தமிட்டார். மகனோ அவரிடம், ‘அப்பா, கடவுளுக்கும் உமக்கும் எதிராக நான் பாவம் செய்தேன்; இனிமேல் நான் உம்முடைய மகன் எனப்படத் தகுதியற்றவன்’ என்றார். தந்தை தம் பணியாளரை நோக்கி, ‘முதல்தரமான ஆடையைக் கொண்டுவந்து இவனுக்கு உடுத்துங்கள்; இவனுடைய கைக்கு மோதிரமும், காலுக்கு மிதியடியும் அணிவியுங்கள்; கொழுத்த கன்றைக் கொண்டு வந்து அடியுங்கள்; நாம் மகிழ்ந்து விருந்து கொண்டாடுவோம். ஏனெனில் என் மகன் இவன் இறந்துபோயிருந்தான்; மீண்டும் உயிர் பெற்று வந்துள்ளான். காணாமற்போயிருந்தான்; மீண்டும் கிடைத்துள்ளான்’ என்றார். அவர்கள் மகிழ்ந்து விருந்து கொண்டாடத் தொடங்கினார்கள்.

இந்த உவமையில் வரும் முக்கிய பாத்திரங்கள் மூவர். தந்தை, அவர் சொல்லைக் கேளாமல் தன் வழியில் சென்று மீண்டும் தந்தையிடம் வரும் இளைய மகன். தந்தையின் சொல்லுக்கு முற்றிலும் கட்டுப் பட்ட, ஆனால், தம்பி திரும்பி வந்ததைக் கொண்டாடும் தந்தையைப் புரிந்து கொள்ள முடியாத மூத்த மகன். நம் சிந்தனைகள் எல்லாம் இரு மகன்களைப் பற்றி அல்ல. தந்தையைப் பற்றி மட்டுமே.
இந்த உவமையின் அடிப்படை விவரங்கள் எல்லாருக்கும் தெரியும் என்பதால், இந்தக் கதையின் ஒரு பகுதியை மட்டும் நம் சிந்தனைகளுக்கு எடுத்துக் கொள்வோம். அந்தப் பகுதியையும் இரு வேறு கற்பனைகளின் வழியே சிந்திக்க உங்களை அழைக்கிறேன்.
முதல் கற்பனை இதோ:

ஊர் பெரியவர் மொட்டை மாடியில் உலாத்திக் கொண்டிருந்தார்.
இளைய மகன் போனதிலிருந்து இதுவே அவருக்கு வழக்கமாகி விட்டது.
வெளியில் தலை காட்ட வெட்கமாயிருந்தது.
மகன் போனபோது, அவனோடு குடும்ப மானமும் போய்விட்டது என்று
முதலில் வருத்தப்பட்டார், நாட்கள் செல்லச் செல்ல கோபப்பட்டார்.
அந்த நாளை நினைக்கும்போதெல்லாம், மனம் கொந்தளித்தது.
"பய எத்தனை நாளைக்கித்தான் சமாளிப்பான்?
என்னைக்காவது ஒரு நாள் எம்முன்னாலே வந்து நின்னுதானே ஆகணும்.
அன்னைக்கி இருக்குது அவனுக்கு..."
இதுவே அவரது தினசரி மந்திரமானது.

அதோ! தூரத்தில், தெருக்கோடியில் ஒரு உருவம்.
பெரியவரின் பார்வை கொஞ்சம் பழுதடைந்திருந்தது.
தினமும் எழுந்த கோபத்தால் அவர் பார்வை இன்னும் கொஞ்சம் இருண்டு போயிருந்தது.
வீட்டுக்குள் சென்று, அவர் முன்பு பயன்படுத்திய ‘பைனாக்குலர்’ கருவியை எடுத்து வந்தார். அந்தக் கருவியைக் கூர்மையாக்கி அந்த உருவத்தின் முகத்தைப் பார்த்தபோது...
மனதில் இருந்த பாறை லேசாகப் பிளந்தது. கொஞ்சம் பாசம் கசிந்தது...
ஆனால், 'சட்'டென்று நிமிர்ந்தார். உள்ளே சென்று தன் இருக்கையில் அழுத்தமாக அமர்ந்து கொண்டார். "வரட்டும் பய. ‘எவ்வளவு சொல்லியும் உதறிட்டு ஒடுனியே. என்னத்தக் கண்ட’ன்னு நாலு வார்த்தை சூடா, முகத்துல அறையிறா மாதிரி கேட்டாத்தான் மனசு ஆறும்."

கீழே இருந்து ஒரு வேலையாள் மூச்சிரைக்க ஓடி வந்தார்.
"ஐயா, ஐயா, கீழே நம்ம சின்ன எசமான்..."
என்று ஆரம்பித்த அவரது பதட்டம், ஆர்வம் எல்லாம்
பெரியவரின் உஷ்ணப் பார்வையில் பொசுங்கி விட்டன.
வேலையாளின் அறிமுகத்தை ஆரம்பத்திலேயே வெட்டி விட்டு,
கம்பீரமாகக் கீழிறங்கி வந்தார். தனது நாற்காலியில் அமர்ந்தார்.
ஏறக்குறைய அந்தத் தெருவே பெரியவர் வீட்டிற்கு முன்னால் கூடிவிட்டது.
தெருக்கோடியில் சின்னவர் ஒரு பிச்சைக்காரனைப் போல்
சின்னாபின்னமாய் வரும்போதே, செய்தி பரவி விட்டது.

தன் இளைய மகன் ஊரார் முன்னிலையில் தன் முன் மண்டியிட்டிருப்பதைப் பார்ப்பதற்கு அவமானமாயிருந்தது பெரியவருக்கு.
இருந்தாலும், இதே மகன் இதே கூட்டத்திற்கு முன்னால், தன்னை அவ்வளவு தூரம் எடுத்தெறிந்து பேசிவிட்டுச் சென்றதை நினைக்கும்போது, இந்தக் காட்சி சரியானதொரு பிராயச்சித்தமாகத் தெரிந்தது.

தந்தையைக் கண்டதும், மகனுக்கு (இல்லை, இல்லை... தான் ஒரு மகன் இல்லை என்று அவனே தீர்மானம் செய்துகொண்டு தானே வந்திருந்தான்) அந்த பிச்சைக்காரனுக்கு, வெட்கம், வேதனை, தயக்கம். பசி மயக்கம் வேறு.
தீனமான குரலில், “அப்பா, கடவுளுக்கும் உமக்கும் எதிராக நான் பாவம் செய்தேன்; இனிமேல் நான் உம்முடைய மகன் எனப்படத் தகுதியற்றவன். உம்முடைய கூலியாள்களுள் ஒருவனாக என்னை வைத்துக் கொள்ளும்.”
இதை அவன் சொல்லி முடிப்பதற்குள் தொண்டை வறண்டு போனான். வார்த்தைகளில் தெளிவில்லை.

அவன் சொன்னதைப் பெரியவர் ஓரளவு புரிந்து கொண்டார். இருந்தாலும், சூழ நின்றவர்களுக்கும் அவன் சொன்னது கேட்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் அவருக்கு.
"என்ன சொன்ன? கொஞ்சம் சத்தமா சொல்லு" அவர் மீண்டும் கேட்டார்.
அவனுக்கோ தாகம். தண்ணீர் கேட்டான். கொடுக்கப்பட்டது.
இன்னும் கொஞ்சம் சப்தமாக, “அப்பா, கடவுளுக்கும் உமக்கும் எதிராக நான் பாவம் செய்தேன்; இனிமேல் நான் உம்முடைய மகன் எனப்படத் தகுதியற்றவன். உம்முடைய கூலியாள்களுள் ஒருவனாக என்னை வைத்துக் கொள்ளும்.”
என்று சொல்லி முடித்தான்.
சுற்றி நின்றவர்களுக்கு அவன் சொன்னது கேட்டிருக்கும் என்ற திருப்தி பெரியவருக்கு.
"ம்... இப்பவாவது உனக்கு புத்தி வந்துச்சே!
அன்னக்கி அத்தன வீராப்பா போனியே, என்னத்தக் கண்ட?
நான் சொன்னத அன்னைக்கே கேட்டிருந்தா, இப்படி ஒரு நில வந்திருக்குமா?
இனிமேலாவது, பெரியவங்க சொல்றது நம்ம நன்மைக்கிதான்னு புரிஞ்சுக்கோ...
சொல்றதெல்லாம் கேட்குதா?" என்று உறுதிபடுத்திக் கொண்டார் பெரியவர்.
மகன் மெளனமாக, கண்ணீர் மல்க தலையாட்டினான்.
"ம்! அப்படியே, பின்பக்கமா வந்து, அந்த கந்தலையெல்லாம் கழட்டி எறிஞ்சிட்டு, குளிச்சிட்டு, ஷேவ் பண்ணிட்டு, அப்புறமா வீட்டுக்குள்ள வா!"

தந்தை ஆடாமல் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தார்.
இளைய மகன் பசி மயக்கத்தில் தள்ளாடியபடி வீட்டுக்குப் பின்புறம் சென்றான்.

அன்பு நெஞ்சங்களே, இதுவரை நாம் சிந்தித்தது, இயேசு கூறிய உவமையிலிருந்து வெகுவாக மாறுபட்ட ஒரு கற்பனை.
இப்போது நாம் கேட்கவிருக்கும் கற்பனை இயேசுவின் எண்ணங்களை அதிகம் பிரதிபலிக்கும் வேறொரு கற்பனை:

ஊர் பெரியவர் அவர்.
அவர் தெருவில் ஓடிக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய வேலையாட்கள் ஆச்சரியத்துடன், ஆதங்கத்துடன் பார்த்தனர்.
"சின்னவரு பிரிஞ்சதுலருந்து பெரிய ஐயாவுக்கு மனசே சரியில்லை. பாவம்.
இன்னைக்கி மனவேதனை அதிகமாகி, சித்தபிரமை எதுவும் பிடிச்சிருச்சோ?"
இப்படி நினைத்த படி வேலையாட்கள் அவரைத் தொடர்ந்தனர்.

பெரியவர் அந்தத் தெருக்கோடியில் நடந்து கொண்ட விதம்
அவர்களது சந்தேகத்தை உறுதிப்படுத்தும் வண்ணம் இருந்தது.
அங்கு வந்துகொண்டிருந்த ஒரு பிச்சைக் காரனை பெரியவர் ஆரத் தழுவி, அணைத்து முத்தமிட்டார்.
"ஐயய்யோ.. என்ன இது. பெரியவருக்கு உண்மையிலேயே புத்தி பேதலிச்சு போச்சே."
பதட்டத்தோடு வேலையாட்கள் அனைவரும் பக்கத்தில் சென்றனர்.
அவர்கள் மனதில் பல எண்ணங்கள்.
"மூத்தவரும் இப்ப வீட்ல இல்ல. பக்கத்தூருக்குப் போயிருக்காரு.
இந்த நேரம் பாத்து, பெரிய ஐயாவுக்கு இப்படி ஆயிடிச்சே..."
வேலையாட்களுடன், ஊர் மக்களும் இப்போது கூடி விட்டனர்.
ஒவ்வொருவரும் ஒரு கருத்தைச் சொல்ல ஆரம்பித்தனர்.

சூழ நின்றவர்களின் முணுமுணுப்பெல்லாம் பெரியவரைக் கொஞ்சமும் பாதிக்கவில்லை.
அந்தப் பிச்சைக்காரனும் கண்களில் நீர் வழிய ஏதோ முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
அதையும் அவர் காதில் வாங்கிக் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை.
அந்தப் பிச்சைக்காரனின் தலையை வருடியபடி,
பெரியவர் சூழ இருந்தவர்களைப் பார்த்தார்.
அவர் கண்களில் கண்ணீர்.
இத்தனை நாட்களும் அவரைக் கண்ணீரோடு கண்டு பழகிப் போனவர்களுக்கு, இந்தக் கண்ணீர் வித்தியாசமாகத் தெரிந்தது.

காரணம்? கண்ணீரோடு சேர்த்து அவரது முகம் மலர்ந்திருந்தது. இது ஆனந்தக் கண்ணீர்.
அந்த ஆனந்தக் கண்ணீரோடு, அவர் சொன்னார்:
"எல்லாரும் போய் ஒரு பெரிய விழாவுக்கு ஏற்பாடு செய்யுங்க. விருந்து பிரமாதமா இருக்கணும், தெரியுதா? வீட்டுல இருக்கிற கோழி, ஆடு, எல்லாத்தையும் ஏற்பாடு பண்ணுங்க. ம்… போங்கய்யா!"
என்று சுற்றி நின்று வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அத்தனை வேலையாட்களையும் துரிதப் படுத்தினார்.
“அப்பா, கடவுளுக்கும் உமக்கும் எதிராக நான் பாவம் செய்தேன்…” அந்தப் பிச்சைக்காரனின் வாய் இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்ல முயன்றது.

பெரியவர் அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டது போலவே தெரியவில்லை. "என்னங்கய்யா சும்மா நிக்கிறீங்க? போய், ஒரு புது ட்ரஸ் கொண்டாங்க. மாடத்துல இருக்குற என் மோதிரத்தையும், ஒரு ஜோடி செருப்பும் கொண்டு வாங்க. ம்! சீக்கிரம்." என்று அவர் பணியாளர்களை விரட்டிக் கொண்டிருந்தார்.
“அப்பா, கடவுளுக்கும் உமக்கும்...”
என்று பிச்சைக்காரன் தொடர்ந்து முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
பிச்சைக் காரனின் முணுமுணுப்பையெல்லாம் கொஞ்சமும் கேட்காமல், ஆதரவுடன் அவன் தலையை வருடியபடி,
தன் தோளில் அவனைச் சாய்த்துக் கொண்டு வீடு நோக்கி அழைத்து வந்தார்.
ஊரே அவருக்குப் பின்னால் தொடர்ந்தது.

வேலையாட்கள் கொண்டு வந்த மோதிரத்தை அந்தப் பிச்சைக்காரனின் கைகளில் பெரியவர் மாட்டி விட்டார்.
செருப்பையும் போடச் சொல்லி கட்டாயப் படுத்தினார்.
செருப்பும் மோதிரமும் அணிந்ததும், களைப்பால் சோர்ந்து, அழுக்கேறியிருந்த அந்தப் பிச்சைக்காரனிடம்
கொஞ்சம் கம்பீரம் நுழைந்தது.
வேலையாட்களுக்குக் கொஞ்சம், கொஞ்சமாகப் புரிந்தது.

அந்தப் பிச்சைக்காரனின் அழுக்கேறிய கோலத்திற்குப்பின், பஞ்சத்தால் வாடிப்போயிருந்த, தாடியும் மீசையும் மண்டிப் போயிருந்த அந்த முகத்தில் அவர்கள் எதையோ தேடினார்கள்.
பெரியவர் இதைக் கவனித்தார். பெருமையோடு சொன்னார்:
"என்னங்கய்யா, பாக்குறீங்க? எம்பையன் தான்.
எத்தைனையோ நாளுக்கப்புறம் வந்திருக்கான்.
ம்... சீக்கிரம் போங்க. போய் விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்யுங்க..."
என்று சொன்னவர், தன் இளைய மகனிடம் திரும்பி,
"வாடா கண்ணா! அவங்க சமைக்கிறதுக்குள்ள நாம போய் குளிச்சிட்டு, ட்ரெஸ் மாத்திகிட்டு, ரெடியாகலாம்" என்று அணைத்தபடி அவனை அழைத்துச் சென்றார்.

தந்தையும் மகனும் படியேறி வீட்டுக்குள் சென்றனர். விருந்துக்கு ஏற்பாடுகள் ஆரம்பமாயின.

"காணாமற்போன மகன்" என்ற உவமையின் ஒரு பகுதியை இருவேறு வகைகளில் கற்பனை செய்தோம். நம்மில் பலர் கதைகளிலும், திரைப்படங்களிலும் அடிக்கடி பார்த்துள்ள, சில சமயங்களில் வாழ்வில் அனுபவித்துள்ள கண்டிப்பான தந்தையை முதல் கற்பனையில் சந்தித்தோம்.
தங்கு தடை இன்றி அன்பு காட்டும் தந்தையை இரண்டாம் கற்பனையில் சந்தித்தோம். இப்படி ஒரு ஊதாரித் தந்தையை நிஜ வாழ்வில் சந்திப்பது கொஞ்சம் அபூர்வம்தானே.
ஊதாரித் தந்தை என்று சொன்னேனா? ஆம், அன்பர்களே, அப்படித்தான் சொன்னேன்.
‘ஊதாரி மகன் உவமை’ என்று நாம் அடிக்கடி பேசிவரும் இந்த உவமையை,
ஊதாரி தந்தை உவமை என்றும் கூறலாம்.
பின் விளைவுகளை பற்றி யோசிக்காமல், வருங்காலத்திற்குச் சேமித்து வைப்பதைப் பற்றி யோசிக்காமல் வீண் செலவு செய்யும் ஒருவரைத்தான் ஊதாரி என்று கூறுகிறோம்.
தனக்கு கிடைத்த சொத்தை, செல்வத்தை தாறுமாறாய், தலை கால் தெரியாமல் செலவு செய்த இளைய மகன் ஊதாரி தான். அதே போல், திரும்பி வந்த மகனை எந்த வித நிபந்தனையுமின்றி ஏற்றுக்கொண்டது மட்டுமல்லாமல், தலைகால் புரியாமல் அவன் மீது அன்பு காட்டும் தந்தையும் ஒரு ஊதாரித் தந்தை தானே!

நம் கற்பனைகளில் வளர்ந்திருக்கும் விண்ணகத் தந்தை எப்படிபட்டவர்?

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

WELCOME HOME TODAY… இன்றே, இப்போதே வீட்டுக்கு வருக.

What would people say on their deathbed? They would probably reveal some unfulfilled desires, make some confessions and attempt some reconciliation… Luke gives us the privilege of listening to three men at their deathbed on Calvary. Here is the gospel passage:

Luke 23:39-43
One of the criminals who hung there hurled insults at Jesus: "Aren't you the Christ? Save yourself and us!”
But the other criminal rebuked him. "Don't you fear God," he said, "since you are under the same sentence? We are punished justly, for we are getting what our deeds deserve. But this man has done nothing wrong."
Then he said, "Jesus, remember me when you come into your kingdom."
Jesus answered him, "I tell you the truth, today you will be with me in paradise."

The promise “Today you will be with me in paradise.” given by Jesus actually contains three promises. We shall consider them in the reverse order.
You will be in PARADISE.
You will be WITH ME in Paradise.
TODAY you will be with me in Paradise.

“In Paradise.”
What would Paradise be like? I can surely recollect at least a dozen scenes from various films I have seen from childhood. Heaven will have fluffy clouds, twinkling stars, singing angels… Of course, there will be God seated on a high throne. I used to think of Heaven as a place. Now, I think of Heaven as a state.
Paradise, the word Jesus used on the cross to describe heaven, is very rare in the Bible. Scripture scholars say that this word has been used in the Bible only on two other occasions (II Corinthians 12: 3-4 and Revelation 2:7) The expression in Tamil is pretty deep. (In Tamil ‘paradise’ is translated as ‘Perinba Veedu’.) Jesus told the man on the cross that he would be HOME soon, a home of great bliss. To think of heaven as home is a very comforting thought.
Going to heaven is like going home. We know very well the difference between a ‘house’ and a ‘home’. House is built with concrete (pun intended) things. Home is built with love and other finer feelings. One can feel at home in any place, be it the peak of a great hill, the heart of a forest, the middle of a sea or the market place. Home is where one’s heart is! Jesus promised this home to his companion on the cross. He said: “You will be AT HOME today, even on this cross!”

“You Will Be With Me”
Jesus made sure that the man would not be home alone. He would be with Jesus. This man on the cross was a condemned criminal. Hence, there was every possibility that he must have been rejected, abandoned and unloved most of his life. Such situation would create hardened criminals. We have the example of such a hardened heart in the other criminal who taunted Jesus. On the other hand, we have this man trying to get reconciled with… the world and with God on his deathbed. He made his intentions of reconciliation clear to Jesus. Jesus saw the frightened lonely child and promised to take him home. “You will be with me” must have sounded extremely consoling to the dying man. ‘God with us’ is the core of Incarnation and Jesus made that mystery clear to all of us once again on the cross.

“Today”
When Jesus said “Today you will be with me in paradise” most of us would not have believed these words. Why? The ‘today’ is the hardest part to believe. It is all right to say that this man would have ultimately reached heaven. Ultimately? Yes. After having made some reparation for all his crimes etc. Jesus did not say “you will be ultimately with me in paradise”. He simply said, “TODAY you will be with me in paradise”. This is God’s logic. This is God’s idea of time.
Time is a human construct. We ‘invented’ time and began to ‘serve time’. There is no time concept for God. This is expressed beautifully in II Peter 3:8 - “But do not forget this one thing, dear friends: With the Lord a day is like a thousand years, and a thousand years are like a day.”
Moreover when Jesus said ‘today’ to the man on the cross, he meant instantaneous salvation. This is the beauty of God. Complete, unconditional love does not wait, does not tarry, does not calculate… With the Lord everything is NOW. Such logic is too much for us to digest. Hence, it is hard for us to believe that the criminal went home with Christ the very same day, nay, the very same moment he died.

Probably Jesus knew that it would be hard for the criminal to believe this instantaneous salvation, as it is for us. Hence, he added the emphasis: “I tell you the truth.” Our salvation lies in believing that God is unconditional love and his redemption is total whatever, wherever we are.

(The following homily was useful for my reflections.
http://www.crcna.org/pages/slofstra_luke23.cfm “Today You Will Be With Me in Paradise”)


மரணம் நெருங்கி வருவதை உணரும் மனிதர்கள் என்ன பேசுவார்கள்? நம்மில் யாரும் அந்த அனுபவத்தை இன்னும் அடையவில்லை என்பதால், அந்த நேரத்தைப் பற்றி யூகித்துதான் சொல்ல முடியும். கட்டாயம் அந்த நேரத்தில் தேவையற்ற, சின்னச் சின்ன விஷயங்களைப் பேச மாட்டார்கள். மறு வாழ்வின் வாசலில் நிற்பவர்கள் வழக்கமாய் தாங்கள் விட்டுப் போகும் வாழ்க்கையில் அறிந்த உண்மைகளை, தங்கள் வாழ்வில் நிறைவேறாத ஏக்கங்களை, இதுவரைச் சொல்லத் தயங்கிய உண்மைகளை, உணர்வுகளைச் சொல்ல முயற்சி செய்வார்கள்.
மரணப் படுக்கையில் இருந்த மூவர் பெசிக்கொண்டதுதான் இன்றைய விவிலியத் தேடலின் மையச் சிந்தனை. இது சாதாரண மரணப் படுக்கை அல்ல. உடலால், உள்ளத்தால் சுக்கு நூறாய் உடைக்கப்பட்ட மூவரின் மரணப் படுக்கை. ஆம் அன்பர்களே, கல்வாரியில் சிலுவையில் அறையப்பட்டிருந்த மூவரைப் பற்றிதான் நான் குறிப்பிடுகிறேன்.
நான் கல்வாரியைப் பற்றி சொன்ன ஒரு எச்சரிக்கையை மீண்டும் நினைவு படுத்துகிறேன். கல்வாரியைப் பற்றி, சிலுவைச் சாவைப் பற்றி நாம் அடிக்கடி கோவிலில் திருவழிபாடுகளில் கேட்டுவந்துள்ளதால், இந்த காட்சியைப் பற்றிய நம் எண்ணங்கள் சுத்தம் செய்யப்பட்ட எண்ணங்களாகவே இருக்கும். இயேசுவும் மற்றவர்களும் சொன்ன வார்த்தைகள் வெகு அமைதியாய் பக்தியாய் சொல்லப்பட்ட செபங்களைப் போல் நாம் நினைக்கத் தோன்றும். ஆனால், அன்புள்ளங்களே, அசல் கல்வாரி, அசல் சிலுவை எந்த வகையிலும் அழகாய், அமைதியாய் நடக்கவில்லை.
உடலை மட்டும் வதைத்தால் போதாதென, அங்கு அறையப்பட்டவர்களின் உள்ளத்தையும் உடைக்கும் வண்ணம் அந்தக் குற்றவாளிகள் மக்கள் முன்னிலையில் முழுவதும் நிர்வாணமாக்கப்பட்டு சிலுவையில் அறையப்படுவார்கள். உடல் வேதனைகளையாகிலும் எப்பாடு பட்டாவது பொறுத்துக்கொள்ளலாம். ஆனால், தன்மானத்தை இழந்து உள்ளத்தை நொறுக்கும்படி அவமானங்களை அவர்கள் மீது சுமத்தும் போது... அதுதான் கொடூர தண்டனையாகும்.
பல நாடுகளில் இன்றும் பின்பற்றப்படும் சித்ரவதைகளின் கொடு முடிகள் உடல் வேதனைகள் அல்ல. உள்ளத்தை உடைக்கும் சித்ரவதைகள் தாம். அந்தக் கொடுமைகளின் மத்தியிலும் இந்த மூவரும் பேசிக்கொண்டவைகளை எடுத்துக் கூறும் நற்செய்தி இதோ:

லூக்கா 23 : 39-43
சிலுவையில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த குற்றவாளிகளுள் ஒருவன், “நீ மெசியாதானே! உன்னையும் எங்களையும் காப்பாற்று” என்று அவரைப் பழித்துரைத்தான். ஆனால் மற்றவன் அவனைக் கடிந்து கொண்டு, “கடவுளுக்கு நீ அஞ்சுவதில்லையா? நீயும் அதே தீர்ப்புக்குத்தானே உள்ளாகி இருக்கிறாய். நாம் தண்டிக்கப்படுவது முறையே. நம் செயல்களுக்கேற்ற தண்டனையை நாம் பெறுகிறோம். இவர் ஒரு குற்றமும் செய்யவில்லையே!” என்று பதிலுரைத்தான். பின்பு அவன், “இயேசுவே, நீர் ஆட்சியுரிமை பெற்று வரும்போது என்னை நினைவிற்கொள்ளும்” என்றான். அதற்கு இயேசு அவனிடம், “நீர் இன்று என்னோடு பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர் என உறுதியாக உமக்குச் சொல்கிறேன்” என்றார்.

அந்த மூவரும் பேசிய சொற்களிலிருந்து பல சிந்தனைகளை எழுப்பலாம். ஆனால், நாம் இந்த தவக்காலத்தின் விவிலியத் தேடல்களில் இயேசுவின் சொற்களை மட்டும் தியானித்து வருவதால், அவரது கூற்றை மட்டும் நம் சிந்தனைகளுக்கு எடுத்துக் கொள்வோம்.
"நீர் இன்று என்னோடு பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர் என உறுதியாக உமக்குச் சொல்கிறேன்."
இயேசு தன்னோடு அறையுண்டிருந்தவருக்கு கொடுத்த அந்த உறுதிமொழியில் மூன்று உறுதிமொழிகள் உள்ளன.
"நீர் பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர்.
நீர் என்னோடு இருப்பீர்.
நீர் இன்றே இருப்பீர்."

பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர்: பேரின்ப வீடு, அல்லது மோட்சம், விண்ணகம் எப்படி இருக்கும்? சின்ன வயது முதல் பார்த்த தமிழ் புராணப் படங்கள், மற்ற ஆங்கிலத் திரைப் படங்கள் அனைத்திலும் விண்ணகம் என்றதும், புகைமண்டலம், மேகம், மினு மினுக்கும் விண்மீன்கள், வெண்ணிறமாய் அல்லது தங்கத்தால் ஆன உடை அணிந்த தேவதூதர்கள் இசை, நடனம் என்று கொண்டாட்டமாய் இருக்கும். பிரம்மாண்டமாய் இருக்கும் ஒரு அரசவையில் அரசராய் ஒரு அரியணையில் நம் கடவுள் அமர்ந்திருப்பார். இது தான் விண்ணகத்தைப் பற்றி நான் கண்ட காட்சிகள்.
இறைமகன் இயேசு சிலுவையில் கொடுத்த இந்த உறுதி மொழியில் "பேரின்ப வீடு" என்ற சொற்களைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார். எபிரேய மொழியில் அவர் சொன்ன இந்த அபூர்வ வார்த்தை விவிலியத்தில் இன்னும் இரு இடங்களில் மட்டுமே (2 கொரி. 12: 3, திருவெளிப்பாடு 2: 7) பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளன. இயேசு விண்ணகத்தை ஒரு வீடு என்று அதுவும் பேரின்ப வீடு என்று குறிப்பிடுகிறார். ‘விண்ணகம்’ என்ற வார்த்தையை விட ‘வீடு’ என்ற சொல் மனதுக்கு நெருக்கமான, நிறைவான ஒரு சொல்லாய் ஒலிக்கிறது.
ஆங்கிலத்தில் House என்பது நான்கு சுவர்கள், ஒரு கூரை, செங்கல் இவைகளால் ஆனது. Home என்பது மனங்களால், அன்பால் கட்டப்படுவது. ஆழமான அர்த்தம் தரும் ஒரு சொல். அதேபோல், நம் தமிழ் மரபிலும், வீடு பேறு என்று சொல்வது இந்த உலகத்தைக் கடந்து, ஒரு நிறைவான, நிலையான அமைதியை, அன்பை நாம் பெறுவதை உணர்த்தும் ஒரு சொல்.
வீடு என்பதை ஒரு இடம் என்று சொல்வதை விட ஒரு நிலை என்று சொல்வதே அதிகம் பொருந்தும். வீடு என்பது நாம் நாமாக, சுதந்திரமாக உணரக்கூடிய ஒரு நிலை. மனித மனங்களில் உணரப்படும் இந்த வீடுகள் வேறுபடலாம். திறந்த பரந்த புல்வெளிகள், பனிபடர்ந்த மலை முகடுகள், அடர்ந்த காட்டின் நடுப்பகுதி, ஆழ் கடலின் நடுப் பகுதி, அல்லது கூச்சலும் குழப்பமும் நிறைந்த ஒரு சந்தை, அழுக்கும் நாற்றமும் நிறைந்த ஒரு சேரி... இப்படி பல்வேறு சூழ்நிலைகளில் ஒரு "வீட்டுணர்வை" பெறலாம்.
இயேசு அந்த மனிதருக்குத் தந்த உறுதிமொழி இது தான். நீர் அலைந்து திரிந்தது போதும். "வீட்டுக்கு வாரும்" என்பது தான்.

இரண்டாவது உறுதி - நீர் என்னோடு இருப்பீர்: மலை உச்சியில், அடர்ந்த காட்டில், கடல் நடுவில்... வீடுகளை உணரலாம் என்று சிந்தித்தோம். வட துருவத்தில் ஒரு பனிப் பாறையின் உச்சியில் நான் மட்டும் நின்றால், எப்படி இருக்கும்? குளிராக இருக்கும். தனிமையாக இருக்குமா? அது என் மனதைப் பொறுத்தது. தனியாக இருப்பதற்கும், தனிமையாக இருப்பதற்கும் ஏகப்பட்ட வேறுபாடுகள். ஆயிரம் பேர் கூடி இசை நடனம் என்று கொண்டாடும் நேரங்களிலும் தனிமையாய் இருக்க வாய்ப்புகள் உண்டு. சனிக்கிழமை இரவுகளில் நம் பெருநகரங்களில் இப்போது அதிகரித்து வரும் வார இறுதி வைபவங்கள், டிஸ்கோ நடனங்கள் நடக்கும் இடங்களுக்குப் போனால், காதைப் பிளக்கும் ஓசைகளின் நடுவில், அங்குள்ளவர்கள் ஆடிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், ஒருவரது உள்ளத்தைக் காட்டக்கூடிய இயந்திரத்தைக் கொண்டு அவர்கள் மனதைப் பார்த்தால் அங்குள்ளவர்களில் பலர் தனிமைச் சிறைகளில் சிக்கியிருப்பது தெரியும்.
தனிமையில் இருப்பது வெறும் சிறை அல்ல. அதுதான் நரகம். தனிமை நரகத்திலிருந்து விடுதலை பெற அன்பு, அரவணைப்பு இவற்றை உணர வேண்டும். இயேசு அந்த அரவணைப்பைத் தான் "நீர் என்னோடு இருப்பீர்" என்ற வார்த்தைகள் வழியே அளிக்கிறார்.
இயேசுவோடு சிலுவையில் அறையப்பட்டவர் பிறந்தது முதல் வாழ்க்கையின் ஓரங்களுக்கு தள்ளப்பட்டு, அன்பு, அரவணைப்பு, வாழக்கூடிய வாய்ப்பு இவைகளை இழந்ததனால் குற்றவாளியாய் மாறியிருக்க வேண்டும். குற்றங்கள் புரிய ஆரம்பித்ததும், இன்னும் அவர் மற்றவர்களிடமிருந்து விலகி தனிமையில் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். "நாம் தண்டிக்கப்படுவது முறையே" என்று அவர் சிலுவையில் சொன்ன போது, தன் குற்றங்களை, தன் தனிமை உணர்வுகளை இயேசுவின் பாதங்களில் கொட்டுகிறார். அன்புக்கு, அரவணைப்புக்குக் காத்திருக்கும் அந்தக் குழந்தையின் மனதை புரிந்து கொண்ட இயேசு, அவரை உடலால் அரவணைக்க முடியவில்லையெனினும் உள்ளத்தால் அரவணைத்து தன் வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்லும் உறுதி மொழிகள் தான் “நீர் என்னுடன் பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர்” என்ற சொற்கள்.
இயேசு மனு உரு எடுத்ததன் மையமே "கடவுள் நம்மோடு" என்று உணர்த்தத்தானே. தான் ஒரு எம்மானுவேல் என்ற உண்மையை சிலுவையிலும் இயேசு உணர்த்தியது அழகான ஒரு இறை வெளிப்பாடு.

மூன்றாவது உறுதி - இன்றே இருப்பீர்: அன்பர்களே, இதை புரிந்து கொள்வது நமக்குக் கடினம். இயேசு சிலுவையில் அந்த குற்றவாளியைப் பார்த்து சொன்ன அந்த வார்த்தைகளில் எந்த வித நிபந்தனைகளும் இல்லை.
நிபந்தனைகளோடு பேசியிருந்தால், “இயேசுவே, நீர் ஆட்சியுரிமை பெற்று வரும்போது என்னை நினைவிற்கொள்ளும்” என்று சொன்ன அந்த மனிதரைப் பார்த்து இயேசு இப்படி பேசியிருக்க வேண்டும்: “நீயா? இத்தனைக் குற்றங்கள் செய்தவனா? விண்ணகத்திலா? ம். பார்ப்போம். ஒரு சில ஆண்டுகள் உன் பாவங்களுக்குப் பரிகாரம் செய்து விட்டு, பிறகு வா. அப்போது உன்னை விண்ணகத்தில் சேர்க்க முடியுமா என்று பார்ப்போம்.” இப்படிப்பட்ட வார்த்தைகள் சொல்லப்பட்டிருக்கும். ஆனால், இயேசு சொன்னது “இன்றே நீர் என்னுடன் பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர்” என்ற உறுதி மட்டுமே.
பேதுருவின் இரண்டாம் திருமுகத்தில் நாம் காணும் வரிகள் இயேசுவின் "இன்றே" என்ற வார்த்தையைப் புரிந்து கொள்ள உதவும்.

பேதுரு இரண்டாம் திருமுகம் 3: 8
அன்பார்ந்தவர்களே, நீங்கள் ஒன்றை மறந்துவிடவேண்டாம். ஆண்டவரின் பார்வையில் ஒருநாள் ஆயிரம் ஆண்டுகள் போலவும், ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஒருநாள் போலவும் இருக்கின்றன.

காலம் என்பது மனிதர்களாகிய நாம் ஏற்படுத்திக் கொண்ட ஒரு அளவு. நொடி, நிமிடம் என்று ஆரம்பித்து ஆயிரம் வருடங்கள் கோடான கோடி வருடங்கள் என்று நாம் எண்ணிக்கொண்டே இருக்கலாம். நேற்று, இன்று, நாளை, என்று பல பாகுபாடுகள் செய்து கொள்ளலாம். இறைவனுக்கு இவைகள் கிடையாது. அவருக்கு எப்போதும் இன்றே... இப்போதே... நிகழ் காலம் மட்டுமே. இறைவன் இருக்கும் போது அங்கு எப்போதும், நிரந்தரமாய் நிகழ் காலம் மட்டுமே இருக்கும். மனித அறிவால் இதைப் புரிந்து கொள்வது கடினம். ஏனெனில் நாம் அனைவரும் நாம் ஏற்படுத்திய காலத்தின் கைதிகள்.
நேரத்தைப் பற்றியே எந்த விதக் கவலையும் இல்லாமல் வாழ முடியுமா? சில நேரங்களில் இப்படி இருந்திருக்கிறோம். நம் மனதிற்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒரு செயலில் ஈடுபடும் போது, உதாரணத்திற்கு, அழகான இசையில் முற்றிலும் நம்மை மறந்திருக்கும் போது, அல்லது நம் மனதிற்குப் பிடித்தவர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது... ஆழ்நிலை தியானகளில் மூழ்கும் போது... இந்த நேரங்களில் நேரம் போனதே தெரியாமல் இருந்திருக்கிறோம் இல்லையா?
நேரத்தின் நிர்ப்பந்தங்கள் இருக்கக் கூடாதென, விடுமுறைகளுக்குச் செல்வதில்லையா? நேரம் என்பது முக்கியமில்லை, நேரம் பற்றிய கவலை தேவையில்லை என்று நாம் வாழ்ந்த இந்த குறுகிய காலங்களை முழு வாழ்க்கையிலும் உணர்வது தான் இறைவனுடன் நாம் இருக்கப் போகும் நேரம். அந்த அற்புத காலத்தை இயேசு அந்த குற்றவாளிக்குத் தரும் வகையில் அவரிடம் "நீர் இன்று என்னோடு பேரின்ப வீட்டில் இருப்பீர் என உறுதியாக உமக்குச் சொல்கிறேன்." என்று சொன்னார்.
இயேசு கல்வாரியில் தன்னோடு அறையப்பட்டவருக்கு கடவுளின் நிபந்தனை அற்ற அன்பை உணர்த்தி அவருக்கு மீட்பளித்ததைப் போல், நமக்கும் கடவுளின் பேரன்பை உணர்த்தி, அவரது பேரின்பத்தில் நம்மையும் இணைக்க வேண்டுவோம்.