Shraga Weil "s-245 The Burning Bush" 1990When the tsunami swept over the coasts of India on December 26, 2004, what happened in Velankanni raised quite a few questions related to faith. As we know well, the tsunami came on a Sunday, the very next day after Christmas. So, the crowd of devotees in Velankanni was rather high. After the Mass people went to the shore to have a dip. Many of them were swept away by the tidal waves. Why should this tragedy occur in a shrine after the Sunday Mass? There is no easy answer to this question.
I still remember one of my friends telling me that the tsunami was partial to one language group over another. Sunday Masses in Velankanni are celebrated in various languages. On December 26th, when one of those Masses in a particular language was over, the people who attended that Mass went to the shore, while another Mass in another language commenced in the Basilica. Most of the people who went to the shore were washed away while those who were attending Mass were saved. When my friend said that the tsunami was partial to one language, I could hear an echo from his heart… God was partial! I guess this was a faint attempt to understand what happened in a shrine.
Quite a few tragedies have happened in shrines, temples, mosques and churches. Recently (March 4, 2010) in India there was a stampede in one of the temples in Uttar Pradesh resulting in the death of over 60 people. We have also heard of people getting killed in road accidents while going to a shrine on a pilgrimage or returning from a shrine. Many people who survive these tragedies give up their faith since they see an intrinsic connection between God and these tragedies. It would take a long time for some of them to realise that road accidents and stampedes are not caused by God but by human mistakes.
It is so easy to blame God for many of the human tragedies, especially when these tragedies occur in holy places. Our Gospel today addresses one such instance. Here is the Gospel passage from Luke:
LUKE 13: 1-9
Now there were some present at that time who told Jesus about the Galileans whose blood Pilate had mixed with their sacrifices. Jesus answered, "Do you think that these Galileans were worse sinners than all the other Galileans because they suffered this way? I tell you, no! But unless you repent, you too will all perish. Or those eighteen who died when the tower in Siloam fell on them—do you think they were more guilty than all the others living in Jerusalem? I tell you, no! But unless you repent, you too will all perish."
Then he told this parable: "A man had a fig tree, planted in his vineyard, and he went to look for fruit on it, but did not find any. So he said to the man who took care of the vineyard, 'For three years now I've been coming to look for fruit on this fig tree and haven't found any. Cut it down! Why should it use up the soil?' " 'Sir,' the man replied, 'leave it alone for one more year, and I'll dig around it and fertilize it. If it bears fruit next year, fine! If not, then cut it down.' "
Some people came to Jesus and shared with him a piece of news. Pilate had murdered some Galileans in the temple. What was worse, he had mingled their blood with the blood of the sacrificed animals. When this news was passed on to Jesus, those around Jesus were not asking a political question as to the motive of Pilate. They were making statements like these: Pilate killed those who were offering sacrifice in a temple. Even holy places like a temple and holy events like sacrifices don’t seem to protect people. What Pilate did was a sacrilege. Israelites were forbidden to offer human sacrifice; but Pilate did exactly that and he dared do it in the temple itself. After having done such a heinous crime, will Pilate go scot-free? These God-related questions were buried under this piece of news shared with Jesus.
What was the response of Jesus? He seemed to side-step the (THE) issue. He seemed to tell the listeners not to judge those who were killed. He added another instance of people getting killed by the falling tower in Siloam. Are these victims more to be blamed? Jesus was surely more interested in not allowing us to sit in judgement over the people who had suffered such misfortunes. Instead, he told us clearly that such incidents should serve as occasions for our introspection and conversion… personal and communal conversion.
Personal purification is surely possible through pain, provided we are able to read the signs properly. Communal conversion is also called for in tragedies. It is so easy to blame God in any tragedy especially when it is of a great magnitude, like earthquakes and tsunamis. Isn’t this blame game a disguise to shirking our responsibilities? We need to shift the usual ‘where is God’ questions to ‘where are we’ and ‘where are human beings’ questions in such tragedies.
Science and technology are making it clear day by day that even earthquakes, tsunamis, and hurricanes have intrinsic connection with the way our present generation is exploiting nature.
Even granting that earthquakes are more of a natural disaster, we can surely raise questions on why there are more casualties (running into tens of thousands in Haiti) in poor countries during an earthquake. Much of the blame for such enormous numbers can be laid at the door of human beings for poor construction of houses, tardy measures during emergencies, lots of political and other interests (including the use of religion) trying to hamper aids… Wasn’t there the human negligence of communication gap during the tsunami in 2004, given the time difference between Indonesia and India? A careful analysis will surely produce a checklist where human beings will stand more accused (almost totally accused) than God.
The response of Jesus, although it looks like side stepping the issue, can surely make us own up our roles and responsibilities in natural as well as human-made tragedies.
We are still left with some questions about God during times of tragedies. I can think of two of them: Why is God so slow in dealing with tragedies? God is immensely patient. This is the focus of the parable of the fig tree given in the second part of today’s Gospel. God gives a second, third, even the nth chance for sinners and those who fail to yield results.
God’s infinite patience raises another question: Okay, let God wait for the unjust to turn around. Meanwhile, can’t God do something for the people who suffer, especially the just who suffer? Well, the first reading today from Exodus (Exodus 3: 1-8, 13-15) gives us an answer to this question. When God meets Moses in the burning bush, God tells him clearly that he has heard the cries of the people and has come down. His coming down will have to be ‘incarnated’ – made a reality by us, the humans. He asks Moses to help the people. Moses hesitates. All of us hesitate. Here is the answer to our question as to why God does not act promptly. God would like to rope in our commitment in helping people and this takes a LONG TIME.
Instead of raising questions related to God’s presence and actions in tragedies and human misery, it is better to take a clue from Jesus’ response that it is high time we got converted. We need conversion personal and communal when we meet tragedies in our lives.
இந்தியக் கடற்கரைப் பகுதிகளைத் தாக்கிய சுனாமி நம் நினைவுகளில் இன்னும் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். கிறிஸ்மசுக்கு அடுத்த நாள், ஞாயிறன்று வேளாங்கண்ணியில் திருப்பலியை முடித்து விட்டு கடற்கரைக்குச் சென்றவர்களை அந்த சுனாமி கடலோடு அடித்துச் சென்றது. திருத்தலம் ஒன்றில், திருப்பலி முடித்தவர்களுக்கு ஏன் இந்தக் கொடூரம்? திருத்தலங்களுக்குப் போகும் வழியில் அல்லது திருத்தலங்களுக்குச் சென்று திரும்பும்போது, அல்லது, திருத்தலங்களில், கோவில்களில் ஏற்படும் அளவுக்கதிகமான நெரிசல்களில் உயிரிழக்கும் பலரைப் பற்றி அவ்வப்போது கேள்விப்படுகிறோம், இல்லையா? இவ்வியாழனன்று (மார்ச் 04, 2010) உத்தரப் பிரதேசத்தில் நடந்த சம்பவம் ஒரு உதாரணம்.
எந்த ஒரு துன்பமுமே காரண காரியங்களோடு நடக்கும் போது, நாம் அதிகக் கேள்விகளை எழுப்புவதில்லை. வேகமாக அல்லது குடிபோதையில் வாகனம் ஓட்டி விபத்திற்குள்ளாகும் மனிதர்களின் துன்பங்களைப் பற்றி அதிகம் கேள்விகள் எழாது. ஆனால், மேலே கூறிய இந்த நிகழ்வுகளில், அதுவும் சிறப்பாக திருத்தலங்களில், கோவில்களில் ஏற்படும் துன்ப நிகழ்வுகளில் பல கேள்விகள் எழும். பொதுவாகவே துன்பங்களின் உச்சியில் கடவுளைத் தேடுவோம். அதுவும் புனிதத் தலங்களில் நடக்கும் விபரீதங்களுக்கு கடவுள் கட்டாயம் பதில் சொல்ல வேண்டுமென கட்டாயப் படுத்துவோம். இந்த பதில்கள் வராத நேரங்களில், நாமே சில விளக்கங்களை, அபத்தமான பதில்களைத் தருவோம்.
சுனாமி முடிந்து பல மாதங்கள் ஆன பின் என் நண்பர் ஒருவர் வேளாங்கண்ணியில் அன்று நடந்ததை என்னிடம் விளக்க முயன்றார். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் வேளாங்கண்ணியில் பல மொழிகளில் திருப்பலிகள் தொடர்ந்து நடந்த வண்ணம் இருக்கும். ஒரு மொழிக்கானத் திருப்பலி முடிந்தது. அந்த மொழியைச் சேர்ந்தவர்கள் கடற்கரைக்குச் சென்றனர். மற்றொரு மொழிக்கான திருப்பலி ஆரம்பமானது. அந்த நேரத்தில் சுனாமி தாக்கியது. ஒரு மொழி பேசுபவர்களைக் கோவிலுக்குள் அழைத்த இறைவன், ஏன் வேறொரு மொழி பேசுபவர்களைக் கடற்கரைக்கு அழைத்துச் சென்றார்? என் நண்பரின் இந்தக் கூற்றை, இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டு எனக்கு கோபமும், எரிச்சலும் தான் அதிகம் வந்தன. மொழிவாரியாகக் கடவுள் பாகுபாடுகள் பார்க்கிறவரா? கடவுள் மேல் இப்படியெல்லாம் பழிகள் சுமத்த வேண்டுமா? Graham Steinஐயும் அவரது இரு குழந்தைகளையும் உயிரோடு எரித்ததால், ஒரிஸ்ஸாவில் பெரியதொரு புயலையும், வெள்ளத்தையும் இறைவன் அனுப்பினார் என்று கடவுள் மேல் பழி சொன்னவர்களும் உண்டு. நம் மனித அறிவால் புரிந்து கொள்ள முடியாத சம்பவங்களில் கடவுளைப் புகுத்தி விடுகிறோம்.
இப்படிப்பட்ட ஒரு நிகழ்ச்சியில் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. சிலர் இயேசுவை அணுகி, செய்தி ஒன்றைச் சொல்கின்றனர். அந்த நற்செய்தி பகுதியைக் கேட்போம்.
லூக்கா நற்செய்தி 13: 1-5
அக்காலத்தில், சிலர் இயேசுவிடம் வந்து, பலி செலுத்திக் கொண்டிருந்த கலிலேயரைப் பிலாத்து கொன்றான் என்ற செய்தியை அறிவித்தனர். அவர் அவர்களிடம் மறுமொழியாக, “இக்கலிலேயருக்கு இவ்வாறு நிகழ்ந்ததால் இவர்கள் மற்றெல்லாக் கலிலேயரையும் விடப் பாவிகள் என நினைக்கிறீர்களா? அப்படி அல்ல என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். மனம் மாறாவிட்டால் நீங்கள் அனைவரும் அவ்வாறே அழிவீர்கள். சீலோவாமிலே கோபுரம் விழுந்து பதினெட்டுப்பேரைக் கொன்றதே. அவர்கள் எருசலேமில் குடியிருந்த மற்ற எல்லாரையும்விடக் குற்றவாளிகள் என நினைக்கிறீர்களா? அப்படி அல்ல என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். மனம் மாறாவிட்டால் நீங்கள் அனைவரும் அப்படியே அழிவீர்கள்” என்றார்.
பலி செலுத்திக்கொண்டிருந்த ஒரு சிலரைப் பிலாத்து கொன்றான். இது செய்தி. ஆனால், இந்தச் செய்திக்குப் பின்புலத்தில் பல கேள்விகள் அவர்கள் உள்ளத்தில் இருந்தன. கோவிலில் பலி செலுத்திக் கொண்டிருந்தவர்களை பிலாத்து எதற்காக கொன்றான் என்பதற்கு அரசியல் பதில்களைத் தேடி அவர்கள் இயேசுவிடம் வரத் தேவையில்லை. இந்தச் செய்தியை இயேசுவிடம் சொல்வதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம்... இந்த நிகழ்வில் கடவுள் எங்கே இருக்கிறார் என்ற விளக்கம் பெறுவதற்கே.
அவர்கள் உள்ளத்தில் இருந்த கடவுள் சம்பந்தமான கேள்விகளை இப்படி நாம் நினைத்துப் பார்க்கலாம். கோவிலில் பலி நேரத்தில் இந்தக் கொலை நடந்திருக்கிறதே. கோவில், பலி இவைகளெல்லாம் அவர்களைக் காப்பாற்ற முடியவில்லையே. (வேளாங்கண்ணியில் ஞாயிறு திருப்பலி முடித்தவர்களை சுனாமி கொன்ற போதும் இப்படி ஒரு கேள்விதானே எழுந்தது?) கோவிலில், பலி நேரத்தில் அந்தப் புனித இடத்திற்குள் நுழைந்து பிலாத்து கொலை செய்திருக்கிறானே, அவனைக் கடவுள் ஒன்றும் செய்ய மாட்டாரா?
ஒரு சில விவிலியப் பதிப்புகளில் பிலாத்தின் செய்கை இன்னும் பயங்கரமாய் கூறப்பட்டுள்ளது. "பிலாத்து அவர்களைக் கொன்று, அவர்கள் இரத்தத்தை அந்தப் பலியின் இரத்தத்தோடு கலந்தான்" என்று கூறப்பட்டுள்ளது. எனவே, இது சாதாரண கொலை அல்ல. இஸ்ராயலரிடையே தெய்வ நிந்தனை என்று தடை செய்யப்பட்டிருந்த நர பலியை பிலாத்து யூதர்களுடைய கோவிலிலேயே நடத்தினான். இறைவனின் சந்நிதியை, இஸ்ராயலரின் வாழ்வு நெறிகளை, மோசே தந்த சட்ட நெறிகளைக் களங்கப்படுத்தும் ஒரு மாபாதகத்தைச் செய்தான் பிலாத்து. அவனைக் கடவுள் ஒன்றும் செய்ய மாட்டாரா? இந்தக் கேள்விகளையெல்லாம் மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான் இந்த செய்தி இயேசுவிடம் சொல்லப்பட்டது. இன்றும் இது போன்ற கேள்விகள் எழாமல் இல்லை. கடவுள், புனிதம் என்று நாம் கருதி வரும் பல இடங்களில், பல விஷயங்களில் விஷம் கலந்தது போல் தீமைகள் நடக்கும் போது... நமக்கும் இது போன்ற கேள்விகள் எழுகின்றன.
இக்கேள்விகளுக்கு இயேசு நேரடியாக விடை தந்தது போல் தெரியவில்லை. சொல்லப்பட்ட செய்திக்கு, சம்பவத்திற்கு இயேசு விளக்கம் சொல்லவில்லை. மாறாக, அந்த சம்பவங்களில் பாதிக்கப்பட்டோரைக் குறித்து நாம் கொண்டிருக்கும் கண்ணோட்டத்தைச் சரி செய்வதே இயேசுவின் முக்கிய நோக்கமாய் இருந்தது. அவர்கள் சொன்ன செய்தியையும், வேறொரு செய்தியையும் இயேசு எடுத்துக் கூறி, அவர் சொல்லும் விளக்கத்திலிருந்து நாம் பாடங்கள் கற்றுக்கொள்வது நல்லது. கோவிலில் நடந்த இந்த கொலை, சீலோவாமில் கோபுரம் ஒன்று விழுந்ததால் நடந்த உயிரிழப்பு... என்று இரு சம்பவங்களைக் கூறுகிறார் இயேசு. மனிதர்களால் மனிதர்களுக்கு அழிவுகள் ஏற்படும் போதும், இயற்கை வழியே, அல்லது விபத்துக்கள் வழியே மனிதர்களுக்கு அழிவுகள் ஏற்படும் போது, அந்த அழிவுகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்களைக் குறித்து அவசர முடிவுகள், தீர்ப்புகள் வேண்டாம் என்பதைச் சொல்வதிலேயே இயேசு குறியாய் இருக்கிறார். அழிவுக்கு உள்ளானவர்களைப் பாவிகள் என்று அவசரத் தீர்ப்பிட வேண்டாம். அவர்களை விட நாம் பெரும் பாவிகள். எனவே இந்த சம்பவங்கள் நமக்கு எச்சரிக்கைகளாய் இருக்கட்டும் என்பதை இயேசு அழுத்தந்திருத்தமாய் சொல்கிறார்.
இயேசுவின் இந்த பதில் தப்பித்துக் கொள்ளும் முயற்சி போல, அல்லது முக்கியக் கேள்வியைத் தட்டிக் கழிக்கும் முயற்சி போலத் தோன்றலாம். ஆனால், திட்டமிட்டு மனிதர்களால் நடக்கும் தீமைகளாலோ, விபத்துக்களாலோ இறந்தவர்கள், பாதிக்கப்பட்டவர்களை இறைவன் பார்த்துக் கொள்வார். அந்த சம்பவங்கள் வழியே இறைவன் கொடுக்க விழையும் எச்சரிக்கைகளை நாம் ஏற்றுக் கொள்வதே நலம் என்பதை வலியுறுத்தவே இயேசு இப்படி ஒரு பதிலைச் சொல்கிறார்.
வழக்கமாகத் துன்பங்களைச் சந்திக்கும் போது கேட்கும் ‘கடவுள் எங்கே’ கேள்விகளுக்குப் பதிலாக மற்ற கேள்விகளை, எண்ணங்களை வளர்த்துக் கொள்வதால் பல தெளிவுகள் பிறக்கும். ஹெயிட்டியில் இந்த ஜனவரியில் ஏற்பட்ட நில நடுக்கத்தை மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இந்த இயற்கைப் பேரழிவால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மனங்களில், நம்முடைய மனங்களில் கட்டாயம் 'கடவுள் எங்கே' என்ற கேள்வி வெகு இயல்பாக எழுந்திருக்கும். கடவுள் எங்கே என்ற கேள்விக்குப் பதில் நாம் எங்கே, மனித சமுதாயம் இந்த நிலநடுக்கத்தில் எங்கே என்ற கேள்விகளையும் எழுப்பலாம்.
நில நடுக்கமே இப்போது இயற்கையின் விபரீதமா அல்லது மனிதர்கள் இயற்கையை அளவுக்கதிகமாய் சீர்குலைத்து வருவதன் எதிரொலியா என்ற கேள்வி எழுந்துள்ளது. அப்படியே, நில நடுக்கம் ஒரு இயற்கையின் விபரீதம் என்று எடுத்துக் கொண்டாலும், ஹெயிட்டி போன்ற ஏழை நாடுகளில் நில நடுக்கம் ஏற்படும் போது பெருமளவில் உயிர்கள் பலியாவதற்கு அங்கு கட்டப்பட்டிருக்கும் தரக் குறைவான கட்டிடங்களும் ஒரு காரணம் என்று நாம் அறியும் போது, மனசாட்சியுள்ள மனிதர்கள் எங்கே என்ற கேள்வி ஓங்கி ஒலிக்கிறது. ஏழ்மை நாடுகளில் நில நடுக்கம் ஏற்படும் போது, இடிபாடுகளில் சிக்கியுள்ளவர்களை மீட்கும் பணியில் அதிகத் தாமதம் ஏற்படுவதால், அல்லது அந்த மீட்புப் பணிகளில் அரசியல் மதம் இவைகளைக் கலந்து விடுவதால், நாம் ஏற்படுத்தும் குழப்பைங்களைத் தீர்த்து அதன் பின்னர் மக்களைக் காப்பாற்ற முயல்வதற்குள் இன்னும் பல ஆயிரம் உயிர்கள் பலியாவதும் நம்மைப் பற்றிய கேள்விகளையே எழுப்புகின்றன. நம்மைச் சுனாமி தாக்கிய போதும், தகுந்த நேரத்தில் எச்சரிக்கைகள் விடுக்கப்பட்டிருந்தால், பல ஆயிரம் உயிர்களை நாம் காப்பற்றியிருக்கலாம் என்பதை நாம் அறிவோம்.
இப்படி, இயற்கைப் பேரழிவை, விபத்தை, வன்முறைகளை, கொலைகளை, பல்வேறு துன்பங்களை மேலோட்டமாகச் சிந்தித்தால், ‘கடவுள் எங்கே’ என்ற கேள்வியை எளிதில் கேட்டு விடலாம். ஆனால், ஆழமாய் சிந்திக்கும் போது மனிதர்களாகிய நாம் எங்கே என்ற கேள்வியையே நாம் அதிகம் கேட்க வேண்டியிருக்கும். துன்ப நேரங்களில் கடவுளை நோக்கி நாம் வழக்கமாக எழுப்பும் கேள்விகளை நம் மனதை நோக்கியும், நாம் வாழும் சமூகத்தை நோக்கியும் எழுப்பினால், அந்த வழிகளில் நம் தேடல்களைத் தொடர்ந்தால், இன்னும் பல தெளிவுகள் கிடைக்கும்.
கடவுளைப் பற்றி அடிக்கடி கேட்கப்படும் ஒரு கேள்வி: கடவுள் அநியாயங்கள் நடந்தும் ஏன் சும்மா இருக்கிறார்? என்பது. அதற்கு நம் பழமொழி வழியாய் நாம் சொல்லும் பதில்: "அரசன் அன்று கொல்வான். தெய்வம் நின்று கொல்லும்." என்று. எனக்கு பழமொழியின் இரண்டாம் பகுதியில் அதிக உடன்பாடு இல்லை. தெய்வம் நிற்கும்... காத்து நிற்கும். கொல்வதற்கல்ல, வாழவைப்பதற்கு. வாழ வைப்பதற்காக இறைவன் காட்டும் பொறுமையை ஆழமாய் உணர்த்தவே இன்றைய நற்செய்தியில் அத்தி மர உவமையைச் சொல்கிறார் இயேசு.
லூக்கா நற்செய்தி 13: 6-9
மேலும், இயேசு இந்த உவமையைக் கூறினார்: “ஒருவர் தம் திராட்சைத் தோட்டத்தில் அத்திமரம் ஒன்றை நட்டு வைத்திருந்தார். அவர் வந்து அதில் கனியைத் தேடியபோது எதையும் காணவில்லை. எனவே அவர் தோட்டத் தொழிலாளரிடம், ‘பாரும், மூன்று ஆண்டுகளாக இந்த அத்தி மரத்தில் கனியைத் தேடி வருகிறேன்; எதையும் காணவில்லை. ஆகவே இதை வெட்டிவிடும். இடத்தை ஏன் அடைத்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும்?’ என்றார். தொழிலாளர் மறுமொழியாக, ‘ஐயா, இந்த ஆண்டும் இதை விட்டுவையும்; நான் இதைச் சுற்றிலும் கொத்தி எருபோடுவேன். அடுத்த ஆண்டு கனி கொடுத்தால் சரி; இல்லையானால் இதை வெட்டிவிடலாம்’ என்று அவரிடம் கூறினார்.”
அத்தி மரங்கள் வெகு சீக்கிரம் பூத்து, காய்த்து, கனி தரும் வகையைச் சார்ந்தவை. அவைகளுக்கு அதிக உரம், நீர் தேவையில்லை. அப்படிப்பட்ட மரம் மூன்றாண்டுகள் ஆகியும் பலன் தரவில்லை. இருந்தும்... மற்றொரு ஆண்டு தரப்படுகிறது. தெய்வம் நின்று, நிதானமாய் செயல்படும். அதன் செயல்பாடு வாழ்விக்கும் ஒரு செயல். வாழவைக்கும் ஒரு செயல்.
கடவுளைக் குறித்து நாம் கூறும் மற்றொரு குற்றச்சாட்டு இது: அநியாயங்கள் செய்வோரைத் தண்டிக்க இறைவன் நேரம் எடுத்துக்கொள்ளட்டும், பொறுமை காட்டட்டும். அவர்கள் திருந்துவார்கள் என்று காத்திருக்கட்டும். ஆனால், காத்திருக்கும் அந்த நேரத்தில் நல்லவர்கள், அப்பாவிகள் வதை படுகிறார்களே. அதற்காகவாவது கடவுள் எதையாவது செய்யலாமே. அங்குதான் கடவுள் நம் பங்கை உணர்த்துகிறார் விடுதலைப் பயண நூல் வழியே. இன்றைய முதல் வாசகத்தில், மோசேயிடம் எரியும் முட்புதர் வழியே கடவுள் தந்தசெய்தி அதுதான்: “எகிப்தில் என் மக்கள்படும் துன்பத்தை என் கண்களால் கண்டேன்... அவர்களின் துயரங்களை நான் அறிவேன். எனவே எகிப்தியரின் பிடியிலிருந்து அவர்களை விடுவிக்கவும், அந்நாட்டிலிருந்து பாலும் தேனும் பொழியும் நல்ல பரந்ததோர் நாட்டிற்கு அவர்களை நடத்திச் செல்லவும் இறங்கிவந்துள்ளேன்.” (விடுதலைப் பயணம் 3: 7-8) இப்படி இறங்கி வரும் இறைவன் நேரடியாகச் செயல் படுவது மிக மிக அரிது. மனிதர்களின் துணையோடு செயல் பட விழைபவர் அவர். எனவே அவர் மோசேயிடம் அந்த விடுதலைப் பணியை ஒப்படைக்கிறார். மோசே தயங்குகிறார். கடவுளின் அழைப்பை ஏற்க மனித குலம் எப்போதுமே தயங்கியிருக்கிறது. எனவே தான் கடவுளால் விரைவில் செயல்பட முடியாமல் போய்விடுகிறது. இறைவன் மோசேக்கு நம்பிக்கை தந்து, அவரது தயக்கங்களை நீக்கி, அவர் வழியாக ஆற்றிய விடுதலை வரலாறானது.
I still remember one of my friends telling me that the tsunami was partial to one language group over another. Sunday Masses in Velankanni are celebrated in various languages. On December 26th, when one of those Masses in a particular language was over, the people who attended that Mass went to the shore, while another Mass in another language commenced in the Basilica. Most of the people who went to the shore were washed away while those who were attending Mass were saved. When my friend said that the tsunami was partial to one language, I could hear an echo from his heart… God was partial! I guess this was a faint attempt to understand what happened in a shrine.
Quite a few tragedies have happened in shrines, temples, mosques and churches. Recently (March 4, 2010) in India there was a stampede in one of the temples in Uttar Pradesh resulting in the death of over 60 people. We have also heard of people getting killed in road accidents while going to a shrine on a pilgrimage or returning from a shrine. Many people who survive these tragedies give up their faith since they see an intrinsic connection between God and these tragedies. It would take a long time for some of them to realise that road accidents and stampedes are not caused by God but by human mistakes.
It is so easy to blame God for many of the human tragedies, especially when these tragedies occur in holy places. Our Gospel today addresses one such instance. Here is the Gospel passage from Luke:
LUKE 13: 1-9
Now there were some present at that time who told Jesus about the Galileans whose blood Pilate had mixed with their sacrifices. Jesus answered, "Do you think that these Galileans were worse sinners than all the other Galileans because they suffered this way? I tell you, no! But unless you repent, you too will all perish. Or those eighteen who died when the tower in Siloam fell on them—do you think they were more guilty than all the others living in Jerusalem? I tell you, no! But unless you repent, you too will all perish."
Then he told this parable: "A man had a fig tree, planted in his vineyard, and he went to look for fruit on it, but did not find any. So he said to the man who took care of the vineyard, 'For three years now I've been coming to look for fruit on this fig tree and haven't found any. Cut it down! Why should it use up the soil?' " 'Sir,' the man replied, 'leave it alone for one more year, and I'll dig around it and fertilize it. If it bears fruit next year, fine! If not, then cut it down.' "
Some people came to Jesus and shared with him a piece of news. Pilate had murdered some Galileans in the temple. What was worse, he had mingled their blood with the blood of the sacrificed animals. When this news was passed on to Jesus, those around Jesus were not asking a political question as to the motive of Pilate. They were making statements like these: Pilate killed those who were offering sacrifice in a temple. Even holy places like a temple and holy events like sacrifices don’t seem to protect people. What Pilate did was a sacrilege. Israelites were forbidden to offer human sacrifice; but Pilate did exactly that and he dared do it in the temple itself. After having done such a heinous crime, will Pilate go scot-free? These God-related questions were buried under this piece of news shared with Jesus.
What was the response of Jesus? He seemed to side-step the (THE) issue. He seemed to tell the listeners not to judge those who were killed. He added another instance of people getting killed by the falling tower in Siloam. Are these victims more to be blamed? Jesus was surely more interested in not allowing us to sit in judgement over the people who had suffered such misfortunes. Instead, he told us clearly that such incidents should serve as occasions for our introspection and conversion… personal and communal conversion.
Personal purification is surely possible through pain, provided we are able to read the signs properly. Communal conversion is also called for in tragedies. It is so easy to blame God in any tragedy especially when it is of a great magnitude, like earthquakes and tsunamis. Isn’t this blame game a disguise to shirking our responsibilities? We need to shift the usual ‘where is God’ questions to ‘where are we’ and ‘where are human beings’ questions in such tragedies.
Science and technology are making it clear day by day that even earthquakes, tsunamis, and hurricanes have intrinsic connection with the way our present generation is exploiting nature.
Even granting that earthquakes are more of a natural disaster, we can surely raise questions on why there are more casualties (running into tens of thousands in Haiti) in poor countries during an earthquake. Much of the blame for such enormous numbers can be laid at the door of human beings for poor construction of houses, tardy measures during emergencies, lots of political and other interests (including the use of religion) trying to hamper aids… Wasn’t there the human negligence of communication gap during the tsunami in 2004, given the time difference between Indonesia and India? A careful analysis will surely produce a checklist where human beings will stand more accused (almost totally accused) than God.
The response of Jesus, although it looks like side stepping the issue, can surely make us own up our roles and responsibilities in natural as well as human-made tragedies.
We are still left with some questions about God during times of tragedies. I can think of two of them: Why is God so slow in dealing with tragedies? God is immensely patient. This is the focus of the parable of the fig tree given in the second part of today’s Gospel. God gives a second, third, even the nth chance for sinners and those who fail to yield results.
God’s infinite patience raises another question: Okay, let God wait for the unjust to turn around. Meanwhile, can’t God do something for the people who suffer, especially the just who suffer? Well, the first reading today from Exodus (Exodus 3: 1-8, 13-15) gives us an answer to this question. When God meets Moses in the burning bush, God tells him clearly that he has heard the cries of the people and has come down. His coming down will have to be ‘incarnated’ – made a reality by us, the humans. He asks Moses to help the people. Moses hesitates. All of us hesitate. Here is the answer to our question as to why God does not act promptly. God would like to rope in our commitment in helping people and this takes a LONG TIME.
Instead of raising questions related to God’s presence and actions in tragedies and human misery, it is better to take a clue from Jesus’ response that it is high time we got converted. We need conversion personal and communal when we meet tragedies in our lives.
இந்தியக் கடற்கரைப் பகுதிகளைத் தாக்கிய சுனாமி நம் நினைவுகளில் இன்னும் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். கிறிஸ்மசுக்கு அடுத்த நாள், ஞாயிறன்று வேளாங்கண்ணியில் திருப்பலியை முடித்து விட்டு கடற்கரைக்குச் சென்றவர்களை அந்த சுனாமி கடலோடு அடித்துச் சென்றது. திருத்தலம் ஒன்றில், திருப்பலி முடித்தவர்களுக்கு ஏன் இந்தக் கொடூரம்? திருத்தலங்களுக்குப் போகும் வழியில் அல்லது திருத்தலங்களுக்குச் சென்று திரும்பும்போது, அல்லது, திருத்தலங்களில், கோவில்களில் ஏற்படும் அளவுக்கதிகமான நெரிசல்களில் உயிரிழக்கும் பலரைப் பற்றி அவ்வப்போது கேள்விப்படுகிறோம், இல்லையா? இவ்வியாழனன்று (மார்ச் 04, 2010) உத்தரப் பிரதேசத்தில் நடந்த சம்பவம் ஒரு உதாரணம்.
எந்த ஒரு துன்பமுமே காரண காரியங்களோடு நடக்கும் போது, நாம் அதிகக் கேள்விகளை எழுப்புவதில்லை. வேகமாக அல்லது குடிபோதையில் வாகனம் ஓட்டி விபத்திற்குள்ளாகும் மனிதர்களின் துன்பங்களைப் பற்றி அதிகம் கேள்விகள் எழாது. ஆனால், மேலே கூறிய இந்த நிகழ்வுகளில், அதுவும் சிறப்பாக திருத்தலங்களில், கோவில்களில் ஏற்படும் துன்ப நிகழ்வுகளில் பல கேள்விகள் எழும். பொதுவாகவே துன்பங்களின் உச்சியில் கடவுளைத் தேடுவோம். அதுவும் புனிதத் தலங்களில் நடக்கும் விபரீதங்களுக்கு கடவுள் கட்டாயம் பதில் சொல்ல வேண்டுமென கட்டாயப் படுத்துவோம். இந்த பதில்கள் வராத நேரங்களில், நாமே சில விளக்கங்களை, அபத்தமான பதில்களைத் தருவோம்.
சுனாமி முடிந்து பல மாதங்கள் ஆன பின் என் நண்பர் ஒருவர் வேளாங்கண்ணியில் அன்று நடந்ததை என்னிடம் விளக்க முயன்றார். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் வேளாங்கண்ணியில் பல மொழிகளில் திருப்பலிகள் தொடர்ந்து நடந்த வண்ணம் இருக்கும். ஒரு மொழிக்கானத் திருப்பலி முடிந்தது. அந்த மொழியைச் சேர்ந்தவர்கள் கடற்கரைக்குச் சென்றனர். மற்றொரு மொழிக்கான திருப்பலி ஆரம்பமானது. அந்த நேரத்தில் சுனாமி தாக்கியது. ஒரு மொழி பேசுபவர்களைக் கோவிலுக்குள் அழைத்த இறைவன், ஏன் வேறொரு மொழி பேசுபவர்களைக் கடற்கரைக்கு அழைத்துச் சென்றார்? என் நண்பரின் இந்தக் கூற்றை, இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டு எனக்கு கோபமும், எரிச்சலும் தான் அதிகம் வந்தன. மொழிவாரியாகக் கடவுள் பாகுபாடுகள் பார்க்கிறவரா? கடவுள் மேல் இப்படியெல்லாம் பழிகள் சுமத்த வேண்டுமா? Graham Steinஐயும் அவரது இரு குழந்தைகளையும் உயிரோடு எரித்ததால், ஒரிஸ்ஸாவில் பெரியதொரு புயலையும், வெள்ளத்தையும் இறைவன் அனுப்பினார் என்று கடவுள் மேல் பழி சொன்னவர்களும் உண்டு. நம் மனித அறிவால் புரிந்து கொள்ள முடியாத சம்பவங்களில் கடவுளைப் புகுத்தி விடுகிறோம்.
இப்படிப்பட்ட ஒரு நிகழ்ச்சியில் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. சிலர் இயேசுவை அணுகி, செய்தி ஒன்றைச் சொல்கின்றனர். அந்த நற்செய்தி பகுதியைக் கேட்போம்.
லூக்கா நற்செய்தி 13: 1-5
அக்காலத்தில், சிலர் இயேசுவிடம் வந்து, பலி செலுத்திக் கொண்டிருந்த கலிலேயரைப் பிலாத்து கொன்றான் என்ற செய்தியை அறிவித்தனர். அவர் அவர்களிடம் மறுமொழியாக, “இக்கலிலேயருக்கு இவ்வாறு நிகழ்ந்ததால் இவர்கள் மற்றெல்லாக் கலிலேயரையும் விடப் பாவிகள் என நினைக்கிறீர்களா? அப்படி அல்ல என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். மனம் மாறாவிட்டால் நீங்கள் அனைவரும் அவ்வாறே அழிவீர்கள். சீலோவாமிலே கோபுரம் விழுந்து பதினெட்டுப்பேரைக் கொன்றதே. அவர்கள் எருசலேமில் குடியிருந்த மற்ற எல்லாரையும்விடக் குற்றவாளிகள் என நினைக்கிறீர்களா? அப்படி அல்ல என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். மனம் மாறாவிட்டால் நீங்கள் அனைவரும் அப்படியே அழிவீர்கள்” என்றார்.
பலி செலுத்திக்கொண்டிருந்த ஒரு சிலரைப் பிலாத்து கொன்றான். இது செய்தி. ஆனால், இந்தச் செய்திக்குப் பின்புலத்தில் பல கேள்விகள் அவர்கள் உள்ளத்தில் இருந்தன. கோவிலில் பலி செலுத்திக் கொண்டிருந்தவர்களை பிலாத்து எதற்காக கொன்றான் என்பதற்கு அரசியல் பதில்களைத் தேடி அவர்கள் இயேசுவிடம் வரத் தேவையில்லை. இந்தச் செய்தியை இயேசுவிடம் சொல்வதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம்... இந்த நிகழ்வில் கடவுள் எங்கே இருக்கிறார் என்ற விளக்கம் பெறுவதற்கே.
அவர்கள் உள்ளத்தில் இருந்த கடவுள் சம்பந்தமான கேள்விகளை இப்படி நாம் நினைத்துப் பார்க்கலாம். கோவிலில் பலி நேரத்தில் இந்தக் கொலை நடந்திருக்கிறதே. கோவில், பலி இவைகளெல்லாம் அவர்களைக் காப்பாற்ற முடியவில்லையே. (வேளாங்கண்ணியில் ஞாயிறு திருப்பலி முடித்தவர்களை சுனாமி கொன்ற போதும் இப்படி ஒரு கேள்விதானே எழுந்தது?) கோவிலில், பலி நேரத்தில் அந்தப் புனித இடத்திற்குள் நுழைந்து பிலாத்து கொலை செய்திருக்கிறானே, அவனைக் கடவுள் ஒன்றும் செய்ய மாட்டாரா?
ஒரு சில விவிலியப் பதிப்புகளில் பிலாத்தின் செய்கை இன்னும் பயங்கரமாய் கூறப்பட்டுள்ளது. "பிலாத்து அவர்களைக் கொன்று, அவர்கள் இரத்தத்தை அந்தப் பலியின் இரத்தத்தோடு கலந்தான்" என்று கூறப்பட்டுள்ளது. எனவே, இது சாதாரண கொலை அல்ல. இஸ்ராயலரிடையே தெய்வ நிந்தனை என்று தடை செய்யப்பட்டிருந்த நர பலியை பிலாத்து யூதர்களுடைய கோவிலிலேயே நடத்தினான். இறைவனின் சந்நிதியை, இஸ்ராயலரின் வாழ்வு நெறிகளை, மோசே தந்த சட்ட நெறிகளைக் களங்கப்படுத்தும் ஒரு மாபாதகத்தைச் செய்தான் பிலாத்து. அவனைக் கடவுள் ஒன்றும் செய்ய மாட்டாரா? இந்தக் கேள்விகளையெல்லாம் மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான் இந்த செய்தி இயேசுவிடம் சொல்லப்பட்டது. இன்றும் இது போன்ற கேள்விகள் எழாமல் இல்லை. கடவுள், புனிதம் என்று நாம் கருதி வரும் பல இடங்களில், பல விஷயங்களில் விஷம் கலந்தது போல் தீமைகள் நடக்கும் போது... நமக்கும் இது போன்ற கேள்விகள் எழுகின்றன.
இக்கேள்விகளுக்கு இயேசு நேரடியாக விடை தந்தது போல் தெரியவில்லை. சொல்லப்பட்ட செய்திக்கு, சம்பவத்திற்கு இயேசு விளக்கம் சொல்லவில்லை. மாறாக, அந்த சம்பவங்களில் பாதிக்கப்பட்டோரைக் குறித்து நாம் கொண்டிருக்கும் கண்ணோட்டத்தைச் சரி செய்வதே இயேசுவின் முக்கிய நோக்கமாய் இருந்தது. அவர்கள் சொன்ன செய்தியையும், வேறொரு செய்தியையும் இயேசு எடுத்துக் கூறி, அவர் சொல்லும் விளக்கத்திலிருந்து நாம் பாடங்கள் கற்றுக்கொள்வது நல்லது. கோவிலில் நடந்த இந்த கொலை, சீலோவாமில் கோபுரம் ஒன்று விழுந்ததால் நடந்த உயிரிழப்பு... என்று இரு சம்பவங்களைக் கூறுகிறார் இயேசு. மனிதர்களால் மனிதர்களுக்கு அழிவுகள் ஏற்படும் போதும், இயற்கை வழியே, அல்லது விபத்துக்கள் வழியே மனிதர்களுக்கு அழிவுகள் ஏற்படும் போது, அந்த அழிவுகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்களைக் குறித்து அவசர முடிவுகள், தீர்ப்புகள் வேண்டாம் என்பதைச் சொல்வதிலேயே இயேசு குறியாய் இருக்கிறார். அழிவுக்கு உள்ளானவர்களைப் பாவிகள் என்று அவசரத் தீர்ப்பிட வேண்டாம். அவர்களை விட நாம் பெரும் பாவிகள். எனவே இந்த சம்பவங்கள் நமக்கு எச்சரிக்கைகளாய் இருக்கட்டும் என்பதை இயேசு அழுத்தந்திருத்தமாய் சொல்கிறார்.
இயேசுவின் இந்த பதில் தப்பித்துக் கொள்ளும் முயற்சி போல, அல்லது முக்கியக் கேள்வியைத் தட்டிக் கழிக்கும் முயற்சி போலத் தோன்றலாம். ஆனால், திட்டமிட்டு மனிதர்களால் நடக்கும் தீமைகளாலோ, விபத்துக்களாலோ இறந்தவர்கள், பாதிக்கப்பட்டவர்களை இறைவன் பார்த்துக் கொள்வார். அந்த சம்பவங்கள் வழியே இறைவன் கொடுக்க விழையும் எச்சரிக்கைகளை நாம் ஏற்றுக் கொள்வதே நலம் என்பதை வலியுறுத்தவே இயேசு இப்படி ஒரு பதிலைச் சொல்கிறார்.
வழக்கமாகத் துன்பங்களைச் சந்திக்கும் போது கேட்கும் ‘கடவுள் எங்கே’ கேள்விகளுக்குப் பதிலாக மற்ற கேள்விகளை, எண்ணங்களை வளர்த்துக் கொள்வதால் பல தெளிவுகள் பிறக்கும். ஹெயிட்டியில் இந்த ஜனவரியில் ஏற்பட்ட நில நடுக்கத்தை மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இந்த இயற்கைப் பேரழிவால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மனங்களில், நம்முடைய மனங்களில் கட்டாயம் 'கடவுள் எங்கே' என்ற கேள்வி வெகு இயல்பாக எழுந்திருக்கும். கடவுள் எங்கே என்ற கேள்விக்குப் பதில் நாம் எங்கே, மனித சமுதாயம் இந்த நிலநடுக்கத்தில் எங்கே என்ற கேள்விகளையும் எழுப்பலாம்.
நில நடுக்கமே இப்போது இயற்கையின் விபரீதமா அல்லது மனிதர்கள் இயற்கையை அளவுக்கதிகமாய் சீர்குலைத்து வருவதன் எதிரொலியா என்ற கேள்வி எழுந்துள்ளது. அப்படியே, நில நடுக்கம் ஒரு இயற்கையின் விபரீதம் என்று எடுத்துக் கொண்டாலும், ஹெயிட்டி போன்ற ஏழை நாடுகளில் நில நடுக்கம் ஏற்படும் போது பெருமளவில் உயிர்கள் பலியாவதற்கு அங்கு கட்டப்பட்டிருக்கும் தரக் குறைவான கட்டிடங்களும் ஒரு காரணம் என்று நாம் அறியும் போது, மனசாட்சியுள்ள மனிதர்கள் எங்கே என்ற கேள்வி ஓங்கி ஒலிக்கிறது. ஏழ்மை நாடுகளில் நில நடுக்கம் ஏற்படும் போது, இடிபாடுகளில் சிக்கியுள்ளவர்களை மீட்கும் பணியில் அதிகத் தாமதம் ஏற்படுவதால், அல்லது அந்த மீட்புப் பணிகளில் அரசியல் மதம் இவைகளைக் கலந்து விடுவதால், நாம் ஏற்படுத்தும் குழப்பைங்களைத் தீர்த்து அதன் பின்னர் மக்களைக் காப்பாற்ற முயல்வதற்குள் இன்னும் பல ஆயிரம் உயிர்கள் பலியாவதும் நம்மைப் பற்றிய கேள்விகளையே எழுப்புகின்றன. நம்மைச் சுனாமி தாக்கிய போதும், தகுந்த நேரத்தில் எச்சரிக்கைகள் விடுக்கப்பட்டிருந்தால், பல ஆயிரம் உயிர்களை நாம் காப்பற்றியிருக்கலாம் என்பதை நாம் அறிவோம்.
இப்படி, இயற்கைப் பேரழிவை, விபத்தை, வன்முறைகளை, கொலைகளை, பல்வேறு துன்பங்களை மேலோட்டமாகச் சிந்தித்தால், ‘கடவுள் எங்கே’ என்ற கேள்வியை எளிதில் கேட்டு விடலாம். ஆனால், ஆழமாய் சிந்திக்கும் போது மனிதர்களாகிய நாம் எங்கே என்ற கேள்வியையே நாம் அதிகம் கேட்க வேண்டியிருக்கும். துன்ப நேரங்களில் கடவுளை நோக்கி நாம் வழக்கமாக எழுப்பும் கேள்விகளை நம் மனதை நோக்கியும், நாம் வாழும் சமூகத்தை நோக்கியும் எழுப்பினால், அந்த வழிகளில் நம் தேடல்களைத் தொடர்ந்தால், இன்னும் பல தெளிவுகள் கிடைக்கும்.
கடவுளைப் பற்றி அடிக்கடி கேட்கப்படும் ஒரு கேள்வி: கடவுள் அநியாயங்கள் நடந்தும் ஏன் சும்மா இருக்கிறார்? என்பது. அதற்கு நம் பழமொழி வழியாய் நாம் சொல்லும் பதில்: "அரசன் அன்று கொல்வான். தெய்வம் நின்று கொல்லும்." என்று. எனக்கு பழமொழியின் இரண்டாம் பகுதியில் அதிக உடன்பாடு இல்லை. தெய்வம் நிற்கும்... காத்து நிற்கும். கொல்வதற்கல்ல, வாழவைப்பதற்கு. வாழ வைப்பதற்காக இறைவன் காட்டும் பொறுமையை ஆழமாய் உணர்த்தவே இன்றைய நற்செய்தியில் அத்தி மர உவமையைச் சொல்கிறார் இயேசு.
லூக்கா நற்செய்தி 13: 6-9
மேலும், இயேசு இந்த உவமையைக் கூறினார்: “ஒருவர் தம் திராட்சைத் தோட்டத்தில் அத்திமரம் ஒன்றை நட்டு வைத்திருந்தார். அவர் வந்து அதில் கனியைத் தேடியபோது எதையும் காணவில்லை. எனவே அவர் தோட்டத் தொழிலாளரிடம், ‘பாரும், மூன்று ஆண்டுகளாக இந்த அத்தி மரத்தில் கனியைத் தேடி வருகிறேன்; எதையும் காணவில்லை. ஆகவே இதை வெட்டிவிடும். இடத்தை ஏன் அடைத்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும்?’ என்றார். தொழிலாளர் மறுமொழியாக, ‘ஐயா, இந்த ஆண்டும் இதை விட்டுவையும்; நான் இதைச் சுற்றிலும் கொத்தி எருபோடுவேன். அடுத்த ஆண்டு கனி கொடுத்தால் சரி; இல்லையானால் இதை வெட்டிவிடலாம்’ என்று அவரிடம் கூறினார்.”
அத்தி மரங்கள் வெகு சீக்கிரம் பூத்து, காய்த்து, கனி தரும் வகையைச் சார்ந்தவை. அவைகளுக்கு அதிக உரம், நீர் தேவையில்லை. அப்படிப்பட்ட மரம் மூன்றாண்டுகள் ஆகியும் பலன் தரவில்லை. இருந்தும்... மற்றொரு ஆண்டு தரப்படுகிறது. தெய்வம் நின்று, நிதானமாய் செயல்படும். அதன் செயல்பாடு வாழ்விக்கும் ஒரு செயல். வாழவைக்கும் ஒரு செயல்.
கடவுளைக் குறித்து நாம் கூறும் மற்றொரு குற்றச்சாட்டு இது: அநியாயங்கள் செய்வோரைத் தண்டிக்க இறைவன் நேரம் எடுத்துக்கொள்ளட்டும், பொறுமை காட்டட்டும். அவர்கள் திருந்துவார்கள் என்று காத்திருக்கட்டும். ஆனால், காத்திருக்கும் அந்த நேரத்தில் நல்லவர்கள், அப்பாவிகள் வதை படுகிறார்களே. அதற்காகவாவது கடவுள் எதையாவது செய்யலாமே. அங்குதான் கடவுள் நம் பங்கை உணர்த்துகிறார் விடுதலைப் பயண நூல் வழியே. இன்றைய முதல் வாசகத்தில், மோசேயிடம் எரியும் முட்புதர் வழியே கடவுள் தந்தசெய்தி அதுதான்: “எகிப்தில் என் மக்கள்படும் துன்பத்தை என் கண்களால் கண்டேன்... அவர்களின் துயரங்களை நான் அறிவேன். எனவே எகிப்தியரின் பிடியிலிருந்து அவர்களை விடுவிக்கவும், அந்நாட்டிலிருந்து பாலும் தேனும் பொழியும் நல்ல பரந்ததோர் நாட்டிற்கு அவர்களை நடத்திச் செல்லவும் இறங்கிவந்துள்ளேன்.” (விடுதலைப் பயணம் 3: 7-8) இப்படி இறங்கி வரும் இறைவன் நேரடியாகச் செயல் படுவது மிக மிக அரிது. மனிதர்களின் துணையோடு செயல் பட விழைபவர் அவர். எனவே அவர் மோசேயிடம் அந்த விடுதலைப் பணியை ஒப்படைக்கிறார். மோசே தயங்குகிறார். கடவுளின் அழைப்பை ஏற்க மனித குலம் எப்போதுமே தயங்கியிருக்கிறது. எனவே தான் கடவுளால் விரைவில் செயல்பட முடியாமல் போய்விடுகிறது. இறைவன் மோசேக்கு நம்பிக்கை தந்து, அவரது தயக்கங்களை நீக்கி, அவர் வழியாக ஆற்றிய விடுதலை வரலாறானது.
கடவுள் எங்கே, கடவுள் ஏன் செயல்படவில்லை என்ற ஆராய்ச்சிகளை ஒதுக்கி வைத்து விட்டு, உலகில் எழும் துன்ப நிகழ்வுகள் நமக்குத் தரப்படும் எச்சரிக்கைகள் என்பதை முதலில் உணர்ந்து மனம் திருந்த முயற்சிப்போம். இந்த துன்பங்களிலிருந்து எழும் அபயக் குரல்களைக் கடவுள் கேட்டு, நம்மை விடுதலைப் பணிக்கு அழைக்கும் போது அதை ஏற்று செய்யும் ஆற்றலை இறைவன் வழங்க வேண்டுவோம்.
No comments:
Post a Comment