Jesus teaches table manners! இயேசு தரும் விருந்தோம்பல் பாடம்.

Parable of The Dinner Guests

http://chanceofmanna.wordpress.com/2008/10/03/parable-of-the-dinner-guests/

Food is a basic necessity of any human being… in fact, of any living organism. Taking food in a group is a human activity as well as that of animals. Poor trees and plants… They have to simply stand rooted in a spot and take their food all alone… from the ground and the sun. Unfortunately, human beings are becoming trees and plants taking food standing all alone in this fast food age. When talking of food being taken in groups, I cannot but think of how families these days are losing the habit of sitting down and eating together. We are aware of the famous axiom ‘A family that prays together, stays together.’ The present day world would call for a similar axiom that says: A family that dines together shines together… or, something like that. Even when a family decides to eat at a prescribed time, most often these times are determined by the programmes on the TV. I know of families that sit in front of the TV eating their supper ‘together’.
I guess soon there will come a time when TV programmes on cooking will become our meals. (Wikipedia tells me that there are around 80 cooking programmes on US Television.) Just seeing those programmes will have to fill our stomach as well, since all of us would be watching these programmes and no one will be in the kitchen, cooking! Such trends are a guarantee that our medical bills will double or triple!

Talking of taking food in groups also calls our attention to formal dinners. The more formal a dinner, the more rituals! Each country has its own customs and rituals at dinner table. What is acceptable in one country would be considered rude in another country. I have been invited to many dinners. I have enjoyed the simple, shared food in poor families without the additional burden of rituals. Whenever I attended formal dinners, I have been all the time on my guard trying to do things according to rituals. On quite a few occasions, not being very sure of what to do, I spent more time trying to figure out what to do than really doing it… Whenever I returned from such dinners my stomach was half empty and my heart… quite empty.

Is this a homily or a lesson on our eating habits, on table manners? The Gospel today (Luke 14: 1, 7-14) talks of Jesus being invited for a dinner at a Pharisee’s house on a Sabbath Day, where he begins teaching them some ‘strange’ lessons in how to conduct a dinner and how to attend a dinner. Strange… because they were not done that way among the Jews.

A Jewish dinner would have quite a few rituals to be followed… the ritual of washing before entering the house, the ritual of wishing one another, rituals before, during and after the meal… This being a Sabbath, there would have been extra rituals, perhaps. Was Jesus familiar with all these rituals? Not having been trained as a Pharisee and not caring for empty rituals all his life, Jesus would have not followed the required rituals minutely. To make things more complicated, the Gospel says that Jesus was being watched!
Jesus was not a stranger to being watched or gazed at. He has always been surrounded by common people who paid close attention to all he said and all he did. That was the adoring gaze of the poor people and Jesus, perhaps, would have enjoyed that attention. Now, the gaze of the Pharisees would have been more discomforting to Jesus.
I put myself in the place of Jesus. If I am being watched at a dinner, I would like to hide from the gaze of those people. I would be extra careful not to make a mistake. I would like to escape from the dinner scene as quickly as possible. Jesus was quite different. When surrounded by those scrutinising Pharisees, he taught them quite a few things that were ‘more proper’ than the rituals they had in their minds. He gave a very practical advice to those who were seeking the first place. Luke 14: 7- 11

Jesus’ lesson in humility can easily be misinterpreted. I imagine myself entering a banquet hall. The words of Jesus ring in my heart… “Choose the last place.” So, I choose the last place wishing that the host sees me and takes me to the higher place. Dinner begins. The host comes around wishing everyone. As he comes close to me I am waiting to hear him say: “Oh, Father, why are you here? Come up higher, my friend…” But… to my great disappointment, nothing like that happens. He comes, greets me and… and… moves on. No invitation to move up. All my efforts at humility are wasted. Surely Jesus did not talk of this type of humility.

Jesus then turned to the host and gave him another lesson. Usually a formal dinner is soaked in calculations. On the part of the host, there are calculations in terms of whom to invite, who takes which seat of honour, how many types of liquor to serve, how many dishes… etc. etc… On the part of the guests, there are calculations as to what to wear for this occasion, what presents to take, how much to eat, whom to meet and whom to avoid… etc. etc… The more the calculations, the more artificial the dinner!
In some other dinners, like the one given by Herod, when liquor overflows, lines of decency and civilization are erased. Some twisted, perverted thinking creeps in… all in the name of enjoying a dinner. The result? The head of John the Baptist on a platter! (Dear Friends, August 29 we remember the beheading of John the Baptist.) Whenever Jesus attended a ‘big’ dinner, this dinner-tragedy must have haunted him.

In contrast to those artificial dinners, those excesses of dinner parties, Jesus taught them and still teaches us as to how a real dinner should be conducted…
Luke 14: 12-14



Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch with us. Thank you.



உணவு மனிதர்களின் அடிப்படை தேவை. சொல்லப்போனால், உணவு எல்லா உயிர்களுக்கும் அடிப்படை தேவை. உணவு உண்பதென்பது மனிதர்கள் மத்தியில் பொதுவாக குழுவில் நடக்கும் ஒரு செயல். மிருகங்களும் கூடி வந்து உண்பதுண்டு. பாவம், தாவரங்கள்... அவை தனித்து வேரூன்றி நின்று தினமும் உணவு உண்பது இயற்கை வகுத்த நியதி. தனித்துண்ணும் தாவரங்களைப் போல் மனிதர்களும் மாறிவரும் நிலை மனத்தைக் கஷ்டப்படுத்துகிறது. இன்றைய துரித உலகில், ஆங்காங்கே முளைத்திருக்கும் துரித உணவகங்களில் இப்படித்தான் நம்மில் பலர் நின்றபடியே அவசர அவசரமாக உணவை முடிக்கும் காட்சிகள் பெருகி வருகின்றன.
குழுவாக, குடும்பமாக அமர்ந்து உணவு உண்பது பொருள் நிறைந்த ஒரு செயல். "A family that prays together, stays together." அதாவது, சேர்ந்து செபிக்கும் குடும்பம் சேர்ந்து வாழும், என்று என்று சொல்லி முன்பு குடும்ப செபங்களை வலியுறுத்தினோம். நாம் வாழும் இந்த காலத்தில் சேர்ந்து உண்ணும் குடும்பம் சேர்ந்து வாழும் என்பதை வலியுறுத்த வேண்டியுள்ளது. இரவும் பகலும் உழைக்க வேண்டிய சூழலில், சேர்ந்து வாழ்வது, சேர்ந்து உண்பது காண்பதற்கு அரிதான ஒரு பழக்கமாகி வருகிறது. அப்படியே குடும்பத்தினர் சேர்ந்து உண்ணும் போதும், தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்தபடியே உண்ணும் பழக்கம் நம் குடும்பங்களில் இன்று அதிகமாகி உள்ளது. மரம் செடிகளைப் போல் தனித்து நின்று துரிதமாக உணவை உண்பது, தொலைக்காட்சி பெட்டிக்கு முன் அமர்ந்து உண்பது இவைகளால் ஏற்படும் பின் விளைவுகளால் உடல் நல, மன நல மருத்துவர்களுக்குத் தரும் தொகை அதிகமாகி வருகிறது.

சேர்ந்துண்பதைப் பற்றி பேசும்போது, நாம் கலந்து கொள்ளும் விருந்துகள் பற்றியும் சிந்திக்கலாம். விருந்தென்று வந்து விட்டால், விருந்து பரிமாறுவதில், விருந்து உண்பதில் எத்தனையோ வழி முறைகள், விதி முறைகள்... ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஒரு பழக்கம், வழி முறை உண்டு. பொதுவாகவே, மிகப்பெரும் செலவில், மிக உயர்ந்த முறையில் நடத்தப்படும் விருந்துகளில் உணவு உண்பதை விட, அங்கு கடைபிடிக்கப்படும் வழிமுறைகள், சாத்திர சம்பிரதாயங்கள் அதிக அளவில் இருக்கும். அந்த விருந்துகளில் எதை எதை எந்தெந்த நேரங்களில் செய்ய வேண்டும் என்பதையெல்லாம் முன்கூட்டியே தெரிந்து கொண்டு விருந்துக்குச் செல்ல வேண்டும், இல்லையேல் அவமானப்பட வேண்டியிருக்கும்.
குரு என்ற முறையில், ஆசிரியர் என்ற முறையில் பல விருந்துகளுக்குப் போயிருக்கிறேன். சாதாரண, எளிய குடும்பங்களில் எந்தவித சடங்கும், முறையும் இன்றி விருந்து உண்டு, மன நிறைவோடு வந்திருக்கிறேன். வசதிபடைத்த இடங்களில் விருந்துக்குப் போன போதெல்லாம், எதைச் செய்வது, எதைச் செய்யக் கூடாது, எதை எடுப்பது, எத்தனை முறை எடுப்பது என்று கணக்குப் போடுவதிலேயே விருந்து நேரம் முழுவதையும் கழித்திருக்கிறேன்.
விருந்து பரிமாறப்படும் மேசையில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் துணி, கத்தி, கரண்டி இவைகளைப் பயன்படுத்துவதில் ஆரம்பித்து, பல வழிமுறைகள் பல சாத்திரங்கள் அங்கே கடைபிடிக்கப்பட வேண்டும். சரியாகத் தெரியவில்லை எனில், அடுத்தவர் எப்படி செய்கிறார் என்று பார்த்து, பார்த்து செய்து... அப்பப்பா... அந்த விருந்துக்கு ஏன் வந்தோம், எப்போது அங்கிருந்து கிளம்பலாம் என்று எண்ணிய நேரங்களும் உண்டு. பெரும்பாலான நேரங்களில் இந்த விருந்துகளிலிருந்து திரும்பிச் செல்லும் போது வயிறும் நிறைந்திருக்காது, மனதும் நிறைந்திருக்காது.

விருந்தைப் பற்றி ஏன் இவ்வளவு விளக்கம்? இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு கலந்துகொண்ட ஒரு விருந்தைப் பற்றி, அந்த விருந்து நேரத்தில் இயேசு சொல்லித் தந்த பாடங்களைப் பற்றி சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஒய்வு நாள் ஒன்றில், இயேசு பரிசேயர் தலைவர் ஒருவருடைய வீட்டிற்கு உணவருந்தச் சென்றிருந்தார்... இன்றைய நற்செய்தி இப்படி ஆரம்பமாகிறது. இது சாதாரண விருந்து அல்ல. ஒரு பரிசோதனை விருந்து. இயேசுவைச் சோதிக்கக் கொடுக்கப்பட்ட ஒரு விருந்து.
யூத விருந்து முறைகளில் பல சடங்குகள் உண்டு. வீட்டிற்குள் நுழைவதற்கு முன் தங்களையே சுத்தமாக்கும் சடங்கு. உள்ளே சென்றதும் ஒருவர் ஒருவரை வாழ்த்தும் சடங்கு... விருந்துக்கு முன், விருந்து நேரத்தில், விருந்து முடிந்ததும்... என்று ஒவ்வொரு நேரத்திற்கும் குறிக்கப்பட்டச் சடங்குகள் பல உள்ளன. இவைகளுக்கு மேலாக, இந்த விருந்து நடந்தது ஓர் ஒய்வு நாள் என்பதால் சடங்குகள் கூடுதலாக இருந்திருக்கலாம்.
இயேசு இவைகளை எல்லாம் அறிந்திருந்தாரா? சரிவரத் தெரியவில்லை. இயேசு பிறந்தது, வளர்ந்தது எல்லாம் ஒரு சிறு கிராமத்தில், ஓர் எளிய குடும்பத்தில்... முறையான கல்வி பெற்றாரா? அதுவும் தெரியாது. படித்தவர்களுடன் பழகினாரா? அதுவும் சந்தேகம் தான். படிக்காதவர்கள், பாமரர்கள், பாவிகள் என்று மேட்டுக் குடியினரால் ஒதுக்கப்பட்டவர்கள்... இவர்களே இயேசுவுடன் நெருங்கிப் பழகியவர்கள். அர்த்தமற்ற சாத்திர சம்பிரதாயங்கள் இயேசுவுக்குப் பிடிக்காது என்பதும் நமக்குத் தெரிந்ததே. இப்படி சுதந்திரமாக வளர்ந்தவரை, மற்றவர்களை வளர்க்க நினைத்தவரை, பரிசேயர் தலைவர் விருந்துண்ண அழைத்திருந்தார். நற்செய்தியில் வரும் அடுத்த வரி, அந்த விருந்தின் உள் நோக்கத்தை நமக்குப் புரிய வைக்கின்றது. "அங்கிருந்தோர் அவரைக் கூர்ந்து கவனித்தனர்."

சூழ்ந்திருந்தவர்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பது இயேசுவுக்குப் புதிய அனுபவம் இல்லை. அவர் சென்ற இடங்களிலெல்லாம் இதுபோல் நடந்தது. சாதாரண, எளிய மக்கள் இயேசுவை சுற்றி வந்து அவரைக் கூர்ந்து கவனித்தனர். அவர் சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் உள் வாங்க, அவரது ஒவ்வொரு செயலையும் கண்டு பிரமிக்க, பின் பற்ற மக்கள் எப்போதும் அவரைக் கவனித்து வந்தனர்.
அந்த எளிய மக்கள் கூர்ந்து கவனித்ததற்கும், இப்போது இந்த பரிசேயர் வீட்டில் இயேசுவைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்தவர்கள் அவரைக் கூர்ந்து கவனிப்பதற்கும் ஏகப்பட்ட வேறுபாடு... மலைக்கும், மடுவுக்கும் உள்ள வேறுபாடு. எளியோர் கவனித்தது இயேசுவுக்கு இதமாக, மகிழ்வாக இருந்திருக்கும். பரிசேயர் கும்பல் அவரைக் கவனித்தது இயேசுவுக்குச் சங்கடமாக இருந்திருக்கும்.

இப்படி ஒரு சூழலில் நான் இருந்தால் என்ன செய்வேன்? அம்புகளாய் என்னைத் துளைக்கும் பார்வைகள் என்னைச் சுற்றிலும் இருந்தால், அந்த இடத்தில் ஓடி ஒளிய இடம் தேடுவேன். முடிந்த வரை அந்தச் சூழலில் எந்தத் தவறும் செய்துவிடக் கூடாது என்பதிலேயே என் கவனம் இருக்கும். எதையும் சொல்வதற்கு, செய்வதற்குத் தயங்குவேன். எவ்வளவு விரைவில் அந்த இடத்தை விட்டு வெளியேற முடியுமோ, அவ்வளவு விரைவில் வெளியேறுவேன்.
இயேசு என்னைப்போன்றவர் இல்லை. அசாத்தியத் துணிச்சல் அவரிடம் இருந்தது. இயேசுவின் துணிச்சல் உள் மனதின் பயங்களை மூடுவதற்குப் போடப்பட்ட முகமூடி அல்ல. இறைதந்தை மீது அவர் கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த நம்பிக்கை, உண்மை மீது அவருக்கிருந்த பற்று இவைகளின் வெளிப்பாடாக வந்த துணிச்சல் அது.
எனவேதான், அந்தப் பரிசேயர் வீட்டில், சூழ இருந்தவர்கள் அனைவரும் தன்னைக் கூர்ந்து கவனிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தும், தன் மனதில் எழுந்த கருத்துக்களைத் தெளிவாகக் கூறினார். அவரது முதல் கருத்து விருந்துக்கு வந்திருந்த விருந்தாளிகளுக்கு... இரண்டாவது கருத்து விருந்தை ஏற்பாடு செய்திருந்த பரிசேயர் தலைவருக்கு...
நமது எண்ண ஓட்டங்களின்படி பார்த்தால், இயேசுவுக்கு இது வேண்டாத வேலை என்பதுபோல் தெரியும். விருந்துக்குப் போனோமா, சாப்பிட்டோமா, வந்தோமா என்று இல்லாமல், இது ஏன் என்ற கேள்வி எழும். குறை கண்ட இடத்தில், அந்தக் குறையையும் தன் விருந்தோடு சேர்ந்து விழுங்காமல், அதைக் கூறினார்.

லூக்கா 14: 7-11
விருந்தினர்கள் பந்தியில் முதன்மையான இடங்களைத் தேர்ந்து கொண்டதை நோக்கிய இயேசு அவர்களுக்குக் கூறிய அறிவுரை: “ஒருவர் உங்களைத் திருமண விருந்துக்கு அழைத்திருந்தால், பந்தியில் முதன்மையான இடத்தில் அமராதீர்கள். ஒருவேளை உங்களைவிட மதிப்பிற்குரிய ஒருவரையும் அவர் அழைத்திருக்கலாம். உங்களையும் அவரையும் அழைத்தவர் வந்து உங்களிடத்தில், ‘இவருக்கு இடத்தை விட்டுக்கொடுங்கள்’' என்பார். அப்பொழுது நீங்கள் வெட்கத்தோடு கடைசி இடத்திற்குப் போக வேண்டியிருக்கும். நீங்கள் அழைக்கப்பட்டிருக்கும்போது, போய்க் கடைசி இடத்தில் அமருங்கள். அப்பொழுது உங்களை அழைத்தவர் வந்து உங்களிடம், ‘நண்பரே, முதல் இடத்திற்கு வாரும்’ எனச் சொல்லும்பொழுது உங்களுடன் பந்தியில் அமர்ந்திருப்பவர்கள் யாவருக்கும் முன்பாக நீங்கள் பெருமை அடைவீர்கள். தம்மைத்தாமே உயர்த்துவோர் யாவரும் தாழ்த்தப் பெறுவர்; தம்மைத்தாமே தாழ்த்துவோர் உயர்த்தப்பெறுவர்.”

இயேசுவின் இந்த பாடத்தைக் கேட்கும் போதெல்லாம் எனக்குள் ஒரு சிந்தனை ஓடும். நான் ஒரு விருந்துக்குப் போகிறேன். விருந்தரங்கத்தில் நுழைந்ததும், "கடைசி இடத்தில் அமருங்கள்" என்று இயேசு சொன்னது என் காதில் ஒலிக்கிறது. கடைசி இருக்கைக்குப் போகிறேன். ஆனால், மனதுக்குள் ஓர் ஏக்கம், எதிர்பார்ப்புடன் அந்த இருக்கையில் சென்று அமர்கிறேன். விருந்துக்கு என்னை அழைத்தவர் நான் கடைசி இடத்தில் அமர்ந்திருப்பதை எப்படியாவது பார்த்து விடுவார், பலருக்கு முன் அங்கு வந்து, உயர்ந்த இடத்திற்கு என்னை அழைத்துச் செல்வார் என்ற எதிர்பார்ப்பு அது. விருந்து ஆரம்பமாகிறது. பலரையும் வாழ்த்தியபடியே வீட்டுத் தலைவர் வருகிறார். என் எதிர்பார்ப்பு அதிகமாகிறது. என்னையும் வந்து வாழ்த்துகிறார்... அதற்குப் பிறகு... அவ்வளவுதான்... மற்றபடி "நண்பரே, முதல் இடத்திற்கு வாரும்." என்ற அழைப்பு அவரிடம் இருந்து வரவில்லை. என் மனம் உடைந்து போகிறது. என்னுடைய தாழ்ச்சி அர்த்தமற்று போகிறது.
இயேசு கூறிய தாழ்ச்சி இதுவல்ல. முதலிடம் கிடைக்கும் என்ற ஏக்கத்தோடு, எதிர்பார்ப்போடு கடைசி இடத்திற்குச் செல்லுங்கள் என்று அவர் சொல்லவில்லை. அப்படி போவது, இயேசுவைப் பொறுத்தவரை தாழ்ச்சியே இல்லை. தாழ்ச்சி என்ற பெயரில் நடத்தப்பட்ட நாடகம். உயர் குடி மக்களின் விருந்தில் மருந்துக்கும் காண முடியாத பணிவைப் பற்றி இயேசு கூறும் துணிவான, தெளிவான பாடம் இது.

இயேசுவின் அடுத்த பாடம் அந்த விருந்தை ஏற்பாடு செய்திருந்த பரிசேயர் தலைவருக்கு. இது உண்மையிலேயே மிக அதிகமான துணிச்சல்.
பணக்காரர்கள் நடத்தும் விருந்துகளில் கணக்குகள் நிரம்பி வழியும். யார் யாரை அழைக்க வேண்டும், யார் யாருக்கு எந்தெந்த இருக்கைகள், எத்தனை வகை மது பானங்கள், உணவு வகைகள்... இப்படி விருந்து கொடுப்பவரின் கணக்கு மிக நீண்டதாக இருக்கும். விருந்துக்கு போகிறவர்களின் கணக்கு வேறுபட்டிருக்கும்... என்ன உடுத்துவது, என்ன பரிசு தருவது, எவ்வளவு சாப்பிடுவது, யார் யாரைச் சந்திப்பது, யார் யாரைக் கண்டும் காணமல் போவது... இப்படி இந்தக் கணக்குகள் ஓடும். இப்படி எல்லாவற்றையும் கணக்குப் பார்க்கும் அந்தக் கூட்டத்தில் செயற்கைத் தனம் மிக அதிகமாகத் தெரியும்.
ஒரு சில விருந்துகளில் மது அதிகமாகி, மதி குறைந்து போகும். அன்பர்களே, இன்று ஆகஸ்ட் 29 திருமுழுக்கு யோவான் தலை வெட்டுண்டு உயிர் துறந்த திருநாள். ஏரோது என்ற அரசன் நடத்திய விருந்து, அங்கு நடந்த நடனம், அந்த நடனத்திற்குப் பரிசாக இயேசுவின் முன்னோடியான திருமுழுக்கு யோவானின் தலை வெட்டப்பட்டு, ஒரு தட்டில் பரிசாக அளிக்கப்பட்டது... இவை எல்லாம் ஒவ்வொரு விருந்துக்கும் இயேசு சென்ற போது அவர் மனதில் நிழலாடியிருக்கும். இப்படிப்பட்ட செயற்கைத் தனமான, அல்லது, வரம்புகளை மீறும் விருந்துகளுக்கு ஒரு மாற்று மருந்தாக இயேசு கூறும் விருந்து இது. எந்தக் கணக்கும் பார்க்காமல், எந்தப் பலனையும் எதிர்பார்க்காமல் தரப்படும் விருந்து அது.

லூக்கா 14: 12-14
பிறகு தம்மை விருந்துக்கு அழைத்தவரிடம் இயேசு, “நீர் பகல் உணவோ இரவு உணவோ அளிக்கும் போது உம் நண்பர்களையோ, சகோதரர் சகோதரிகளையோ, உறவினர்களையோ, செல்வம் படைத்த அண்டை வீட்டாரையோ அழைக்க வேண்டாம். அவ்வாறு அழைத்தால் அவர்களும் உம்மைத் திரும்ப அழைக்கலாம். அப்பொழுது அதுவே உமக்குக் கைம்மாறு ஆகிவிடும். மாறாக, நீர் விருந்து அளிக்கும்போது ஏழைகளையும் உடல் ஊனமுற்றோரையும் கால் ஊனமுற்றோரையும் பார்வையற்றோரையும் அழையும். அப்போது நீர் பேறு பெற்றவர் ஆவீர். ஏனென்றால் உமக்குக் கைம்மாறு செய்ய அவர்களிடம் ஒன்றுமில்லை. நேர்மையாளர்கள் உயிர்த்தெழும்போது உமக்குக் கைம்மாறு கிடைக்கும்” என்று கூறினார்.



இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

SMALL MIRACLES SWARM AROUND US… பசும் புல் வெளியில் படுத்துறங்கும் புதுமைகள்

Photographer: Evgeni Dinev
Sunbeams above green hills

http://www.freedigitalphotos.net/images

Recently I received an email which thrilled me quite a bit. I felt as if I was a special person living in August 2010. Yes, the email gave me an information that August 2010 was a very special month since it had 5 Sundays, 5 Mondays and 5 Tuesdays. What was more? The email went on to say that such a coincidence would not be possible for the next 823 years. Naturally, I wanted to share this as one of my thoughts in ‘Thought for the Day’ programme in Vatican Radio.
Before elaborating on this unique moment of our life, I just wanted to check more details on this piece of information. When I google-seached for more information, there was a BLAST… my lofty thoughts came crashing down. The information was wrong! August 2010 has 5 Sundays, Mondays and Tuesdays, surely. But that this was a unique phenomenon, not to be repeated for the next 823 years, was a gross and faulty exaggeration. Here is an excerpt from the web:

The 823 years claim is false (and unfortunately, spreading like wildfire on Facebook and Twitter). August has 31 days, which is 4 weeks + 3 days. Hence there will always be 3 days of the week which repeat 5 times during the month. (We have 7 months in the year which have 31 days and all of them will have three consecutive days of the week occurring five times. For instance, last July we had 5 Thursdays, Fridays, and Saturdays)
The last time August had 5 Sundays, Mondays and Tuesdays was not 800+ years ago, but only 6 -- in August 2004. Before that, it happened in 1999, and 1993. The next time it will happen is in 2021. It follows a 6-5-6-11 pattern.
http://www.mirroroftomorrow.org/blog/_archives/2010/8/14/4604519.html

Two days back another email gave me one more information on August 2010... this time, hopefully, a right information.
Two moons on 27 August - Greatest Event on Earth
You may be interested. Show two moons to children. Mark the date on your calendar. Let us hope the sky is not cloudy. This time translates to 11 pm CST (12 pm EST) in USA. Please pass it on. Let’s not miss this spectacle! Two moon on 27 August!
Planet Mars will be the brightest in the night sky starting August. It will look as large as the full moon to the naked eye. This will cultivate on Aug. 27 when Mars comes within 34.65M miles of earth. Be sure to watch the sky on Aug. 27 12:30 am IST. It will look like the earth has 2 moons.
The next time Mars may come this close is in 2287. Share this with your friends as NO ONE ALIVE TODAY will ever see it again.
http://www.worldamazingrecords.com/2007/07/two-moons-on-27-august-greatest-event.html
These two emails showed me clearly one of my basic tendencies… possibly a common human tendency, namely, that when something is trumpeted as wonderful, extraordinary, once-in-a-life-time-event etc., we tend to look at it more carefully. The month of August has come and gone so many times in my life; but this is the first time I have thought about this month so deeply.

In one of my earlier reflections, while talking about the miracles of Jesus, I have spoken of miracles that happen all the time in our lives, miracles that are ignored by us, miracles that are simply taken for granted… Many of us tend to look at a few EXTRAORDINARY miracles when pointed out by others, rather than myriads of ordinary miracles that swarm around us.
Psalm 23 talks of such very ordinary miracles. Today we begin the second verse of this Psalm, namely, “He makes me lie down in green pastures.” Green pastures… This gives us an occasion to talk of colours. All of us are aware of the warm and cool colours. The rainbow has a combination of all these colours. Of all the colours of the rainbow, the most soothing ones are blue and green.

While talking of this verse, Harold Kushner says: “God has coloured His world in predominantly calming colors, blue sky, green leaves, blue-green water, brown trees, colors that calm rather than excite. That may explain a phenomenon that has long puzzled me: Why are we so drawn to the mountains and the seashore when we go on vacation?... The answer, I think, is that God’s world, decorated in blue and green, calms us, gently bathing our eyes with quiet, low-intensity colors. We spend so much of our lives in a man-made environment, with its artificial lighting and artificial heating and cooling, bright neon signs and color television programs, that when we get a day off, a long weekend, a vacation, we instinctively feel the need to find our way to God’s world with its more restful palette.” (The Lord Is My Shepherd – Healing Wisdom of the Twenty-Third Psalm)

We don’t need to escape from our daily routine to feel this soothing, gentle colours or the gentle presence of God in seashores and green meadows. We can feel them right in the middle of our office. All we need to do is to close our eyes and enter this world… just for a few minutes.
Dear friends, while talking of this verse in my Bible Reflection over Vatican Radio, I ventured into a mini-meditation.
You can surely make an attempt at this ‘mini-meditation’. Just close your eyes and begin… Imagine a green meadow with tall grass… The gentle breeze that sweeps across this green meadow makes green waves of the swaying grass. The breeze has no special direction and hence the patterns of waves created are manifold. We can easily picture this in our minds. If we can do this just for a few minutes, it would have its calming effects, surely! While we are engaged in this mental picture, we can also hear the distant flute. Perhaps a shepherd is playing his flute from one corner of this meadow. He has come there with his sheep and he has made his sheep lie down in green pastures…
Green pastures… we shall continue our journey through the green pastures next week!





Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.





2010ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம் வாழ்ந்து வரும் நாம் ஒவ்வொருவரும் வரலாறு படைத்துள்ளோம்... அண்மையில் எனக்கு வந்த மின்னஞ்சல் ஒன்றின் துவக்க வரிகள் இவை. அன்று வந்திருந்த ஒரு சில மின்னஞ்சல்களில் என் கவனத்தை முதலில் ஈர்த்தது இந்த மின்னஞ்சல். அந்த மின்னஞ்சலில் தொடர்ந்து வந்த தகவல் இது:
இந்த 2010ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதத்தில் 5 ஞாயிறு, 5 திங்கள், 5 செவ்வாய் கிழமைகள் உள்ளன. இது போன்று மீண்டும் நிகழ்வதற்கு இன்னும் 823 ஆண்டுகள் ஆகும். அதாவது, அடுத்த ஏழு, அல்லது எட்டுத் தலைமுறையினருக்கு இந்த வாய்ப்பு கிடைக்காது... என்பதுதான் அந்தத் தகவல்.

இந்தத் தகவலைக் கண்ட எனக்கு உடனே எழுந்த எண்ணம் என்ன தெரியுமா? இந்த விவரத்தை நாளுமொரு நல்லெண்ணத்தில் நம் அன்புள்ளங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம். இந்த எண்ணத்தைச் செயல்படுத்துவதற்கு முன், மீண்டும் இந்தத் தகவலைப் பற்றி அதிகம் தெரிந்து கொள்ள இணையதளத்தில் தேடினேன்... படார்... டமார்... ஊதி வைத்த பலூனில் ஊசி பட்டது போல், என் ஆவல் நிறைந்த எதிர்பார்ப்பு வெடித்துச் சிதறியது..
எனக்கு மின்னஞ்சலில் வந்தத் தகவல் தவறானது என்பதை உணர்ந்தேன். யாரோ ஒருவர் இப்படி எழுதி அனுப்பிய இச்செய்தி Facebook, Twitter, மின்னஞ்சல் வழியாக இணையதளத்தில் காட்டுத் தீ போல் பரவிவிட்டது. அபூர்வம் என்று சொன்னதும், தவறானச் செய்திகளுக்கும் சிறகுகள் முளைத்து விடுகின்றன என்பதற்கு இது மற்றுமொரு எடுத்துக்காட்டு. உங்களுக்கு இந்தத் தகவல் வந்திருந்தால்... மன்னிக்கவும்...

ஆகஸ்ட் மாதத்திற்கு 31 நாட்கள் உண்டு. அதேபோல் சனவரி, மார்ச் என்று வருடத்தில் ஏழு மாதங்களுக்கு 31 நாட்கள் உள்ளன. 31 நாட்கள் கொண்ட எல்லா மாதங்களிலும் தொடர்ந்து மூன்று நாட்கள் ஐந்து முறை வரும். இந்த ஆகஸ்ட்டுக்கு முந்திய ஜூலை மாதத்தில் 5 விழாயன், 5 வெள்ளி, 5 சனிக் கிழமைகள் வந்தன. ஆகஸ்ட் மாதத்தில் 5 முறை ஞாயிறு, திங்கள், செவ்வாய் வந்திருப்பது 823 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை வரும் அபூர்வம் இல்லை. 2004ம் ஆண்டில் இது போல் வந்திருந்தது. அதற்கு முன் 1999, 1993 ஆண்டுகளில் இவ்வாறு வந்தது. அடுத்த முறை இது போன்ற ஆகஸ்ட் வருவதற்கு 823 ஆண்டுகள் காத்திருக்கத் தேவையில்லை. 2021ல், 2027ல் மீண்டும் இதுபோல் 5 முறை ஞாயிறு, திங்கள், செவ்வாய் கொண்ட ஆகஸ்ட் வரும். அதை நீங்களும், நானும் காணும் வாய்ப்புக்கள் அதிகம் உண்டு. அபூர்வம், அதிசயம், நான் வரலாறு படைத்துள்ளேன் என்ற என் ஆவல் காற்றோடு கரைந்துவிட்டது. நீங்களோ நானோ இந்த ஆகஸ்ட் மாதம் வாழ்வதால் எந்த வரலாறும் படைக்கப் போவதில்லை என்பதைத் தெளிவாக உணர்ந்து கொள்வோம்.

ஆகஸ்ட் 2010 குறித்து வந்த இன்னொரு மின்னஞ்சலையும் அதைத் தொடர்ந்து இணையதளத்தில் நான் தேடிக் கண்டவைகளையும் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இம்முறை, இது சரியான தகவல்.
ஆகஸ்ட் 27 வருகிற வெள்ளி இரவு வானில் இரு நிலவுகள் தெரியும். ஆம். செவ்வாய் கோள் பூமிக்கருகே - அதாவது, பூமிக்கு 3.46 கோடி மைல்கள் அருகே - வருவதால், அந்தக் கோள் ஏறக்குறைய நம் முழு நிலவைப் போல் ஒளிரும். எனவே அன்றிரவு இரு நிலவுகள் வானில் தெரியும். இந்த அபூர்வ நிகழ்வு அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில் நடு இரவில் ஏற்படும் என்று இணையதளத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது. இந்தியாவில், இன்னும் பிற நாடுகளில் இந்த அபூர்வத்தைப் பார்க்க முடியுமா, எந்த நேரத்தில் பார்க்க முடியும் என்ற தகவல்கள் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை. எனவே, இந்த இரு நிலவுகளைப் பார்க்க விரும்புகிறவர்கள் சரியான விவரங்கள் தெரிந்து பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். இது உண்மையிலேயே ஒரு வரலாறு காணாத நிகழ்வுதான். ஏனெனில் அடுத்த முறை செவ்வாய் கோள் பூமிக்கு இவ்வளவு அருகே வரும் ஆண்டு 2287.

இந்த மின்னஞ்சல்களால், அதைத் தொடர்ந்த என் இணையதளத் தேடல்களால் ஒன்று எனக்குத் தெளிவானது. இதுவரை என் வாழ்வில் எத்தனையோ ஆகஸ்ட் மாதங்கள் வந்ததும் தெரியாது, போனதும் தெரியாது. இந்த 2010 ஆகஸ்ட் மாதம் அபூர்வம், அதிசயம் என்று சரியான, தவறான இரு தகவல்களால் இந்த ஆகஸ்ட் மாதத்தைப் பற்றிக் கொஞ்சம் கூடுதலாகச் சிந்தித்திருக்கிறேன்.
மனித மனங்கள் பல இப்படித்தான் இயங்குமோ? எதையாவது அபூர்வம், அற்புதம், அதிசயம் என்று யாராவது சொன்னால்... அது கூடுதலாய் நம் கவனத்தை ஈர்க்கும். இல்லையேல், அவை வந்ததும் தெரியாது, போவதும் தெரியாது. வாழ்வில் இப்படி எத்தனையோ அதிசயங்கள், அற்புதங்கள், நம்மைச் சுற்றி, சுற்றி வலம் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன. வேறு யாராவது வந்து ‘அதோ பாருங்கள்! அதிசயம்’ என்று சுட்டிக் காட்டும் வரைக் காத்திருக்காமல், நாமே அவைகளைத் தினமும் தேடி, கண்டு கொண்டால் வாழ்வே இன்னும் அற்புதமாக அமையும்.

இயேசுவின் புதுமைகளைப் பற்றி விவிலியத் தேடல்களில் நாம் சிந்தித்தபோது, நான் பகிர்ந்து கொண்ட ஓர் எண்ணத்தை மீண்டும் உங்களுக்கு நினைவுபடுத்துகிறேன். வாழ்வில் நம்மை வந்து சேரும் புதுமைகள் எல்லாம் எப்போதும் இடியாய், மின்னலாய் முழங்கிக் கொண்டு வருவதில்லை. இரவில் நாம் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது, சப்தமின்றி இறங்கும் பனி, எப்படி அதிகாலைச் சூரிய ஒளியில் மின்னும் வைரமாய் அந்தப் புல் மீது அமர்ந்திருக்குமோ, அதேபோல், பல புதுமைகள் நம் வாழ்விலும் சந்தடியின்றி நுழைந்து மனதுக்குள் வைரங்களாய் உறங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. இந்த வைரங்களைக் கோர்த்து மாலையாக்குவதும், அல்லது, இவைகளைக் கண்டுகொள்ளாமல் எறிந்து விடுவதும் அவரவர் பொறுப்பு.
கடந்த எட்டு வாரங்களாய்த் திருப்பாடல் 23 ஐப் பற்றிப் பல சிந்தனைகளைப் பகிர்ந்து வந்திருக்கிறோம். இனியும் தொடர்வோம். இந்தப் பாடலின் வரிகள் பனியாய், மென்மையாய் இறங்கி நமது மனங்களில் வைரமாய் மின்னிக் கொண்டிருக்கின்றன என்ற நம்பிக்கையுடன் நான் தொடர்கிறேன்.

இந்தியாவில் பஜனைப் பாடல்களும், நாமச் செபங்களும் நாம் பயன்படுத்தும் அழகான செப முறைகள். இறைவனின் பெயரை, அல்லது அவர் குறித்த ஒரு சிந்தனையைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்வது மிகவும் நன்மை பயக்கும் அழகான ஒரு தியான வழி. திருப்பாடல்களின் வரிகளை, அதுவும் திருப்பாடல் 23ன் வரிகளை இவ்வாறு திரும்பத் திரும்பச் சொல்வது மிகவும் பயனளிக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.
இந்தத் திருப்பாடலின் முதல் வரியான “ஆண்டவர் என் ஆயன், எனக்கேதும் குறையில்லை” என்பதை கடந்த சில வாரங்கள் நீங்கள் சொல்லி வந்திருந்தால், அதே பழக்கத்தைத் தொடருங்கள். இன்று, நம் தேடலில் நாம் சிந்திக்கவிருப்பது இத்திருப்பாடலின் இரண்டாம் திருவசனம்: “பசும்புல் வெளி மீது எனை அவர் இளைப்பாறச் செய்வார்.” இந்த வரியையும் அடிக்கடிச் சொல்லப் பழகுவோம்.
அப்படி நாம் இந்த வரியைச் சொல்வதற்கு உதவியாக, ஒரு சில சிந்தனைகளை இன்று கூற விழைகிறேன். ‘பசும்புல்’ என்ற அந்தச் சொல்லை மட்டும் நமது சிந்தனையின் முக்கிய கருவாக இன்று எடுத்துக் கொள்வோம்.

இறைவனின் படைப்புக்களில் மிக அழகான, பல கோடி மக்களின் கவனத்தை கவர்ந்த ஒரு படைப்பு... வானவில். நம்பிக்கையின் அடையாளம் என்று இந்த உலகமே கொண்டாடும் அந்த வானவில்லின் ஏழு வண்ணங்கள் நம் அனைவருக்கும் தெரிந்தவை. கருநீலத்தில் ஆரம்பமாகும் இந்த வண்ணக் கலவை, இரத்தச் சிகப்பில் முடியும். இந்த வண்ணங்களில் கண்களுக்கு இதமான, நமக்குப் பெரிதும் சுகம் தரும் நிறங்கள் பசுமை, நீலம். இந்த இதமான வண்ணங்களை இறைவன் தன் படைப்பின் பெரும் பகுதிக்கு அளித்துள்ளார். நீல வானம், பசுமை பூமி. இந்த வானத்தையும், பூமியையும் நாம் படாத பாடு படுத்தினாலும், அவை இன்னும் தன் நீலத்தை, பசுமையை முழுவதும் இழக்கவில்லை. எனவே தான், அமைதியும் இதமான உணர்வுகளும் நம்மை நிறைக்க வேண்டுமென்று ஏங்கும் போதெல்லாம் இந்த நீல வானமும், பசுமையான புல் வெளிகளும் எங்குள்ளன என்று நாம் தேடி ஓடுகிறோம். இந்த இதமான உணர்வுகளை, அமைதியைத் தேடி எங்கும் போக வேண்டாம். நாம் இருக்கும் இடத்திலேயே இவைகளை உணர முடியும்.

நம்மில் பலர் தியானங்களில், யோகப் பயிற்சிகளில் சிறந்தவர்கள். உங்களுடன் நானும் ஒரு சிறு முயற்சியில் இன்று இறங்க நினைத்துள்ளேன். அடுத்த சில நிமிடங்களை நான் ஒரு ஆழ்நிலை தியானமாக, காட்சி தியானமாக அமைக்க முயல்கிறேன். எந்தச் சூழ்நிலையில் நீங்கள் இருந்தாலும், இந்த முயற்சியில் ஈடுபடலாம். இந்த வானொலி நிகழ்ச்சியைக் கேட்டபடியே, நீங்கள் செய்யவேண்டியதெல்லாம் இதுதான். கண்களை மூடி, உங்கள் சிந்தனைகளைச் சிறிது கட்டுப்படுத்தி, அமைதிப்படுத்தி, ஒருமுகப் படுத்துங்கள். ஒரு சில நிமிடங்கள் அழகானதொரு கற்பனைக் காட்சி உங்கள் மனக்கண் முன் விரியட்டும்...
நீண்டு, பரந்து, விரிந்திருக்கும் ஒரு புல்வெளியைக் கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள். அழகான ஒரு மலைஅடிவாரத்தில், தெளிவாய் ஓடும் ஓர் ஓடையின் அருகில் பச்சைக் கம்பளமாய் விரிந்திருக்கும் அந்தப் புல்வெளியில் தென்றல் இதமாக வீசிக் கொண்டிருக்கிறது. அந்தத் தென்றல் அங்கு நன்கு வளர்ந்துள்ள எல்லாப் புல்லையும் தொட்டு விளையாடும் போது, அந்தப் புல்வெளியில் உருவாகும் அலைகளை... ஆம்... பசுமை அலைகளை மனக் கண்ணால் பாருங்கள். எந்த ஒரு தடையும் இல்லாமல், எல்லாப் பக்கமும் சுதந்திரமாய் வீசும் அந்தத் தென்றல், அந்த புல்வெளியின் மீது ஆடும் நடனங்கள், ஓடியாடும் விளையாட்டுகள், அதனால் அடர்ந்த அந்தப் புல்வெளியின் மீது உண்டாகும் பல வடிவங்கள் இவைகளை மனக்கண்ணால் பாருங்கள். அந்தப் புல்வெளியின் அழகை நீங்கள் ரசித்துக்கொண்டிருக்கும் நேரத்தில், அங்கு எழும் ஒரு புல்லாகுழல் இசையைக் கேளுங்கள்...
அந்தப் புல்வெளியின் ஒரு பகுதியில் ஓர் ஆயன் தன் ஆடுகள் மத்தியில் அமர்ந்து, தன்னை மறந்து வாசிக்கும் அந்தப் புல்லாங்குழல் இசை உங்களையும் மெய்மறக்கச் செய்யட்டும்.
“ஆண்டவர் என் ஆயன், எனக்கேதும் குறையில்லை.

பசும்புல் வெளி மீது எனை அவர் இளைப்பாறச் செய்வார்.”





இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

BREEZING THROUGH THE NARROW DOOR. இடுக்கமான வாயில்... இனிதான வரவேற்பு.

Image from: iamthewordthecomforter.blogspot.com

CAUTION… SLIPPERY FLOOR… Stories and parables have an inherent danger of misinterpretation. Each story or parable will have a main theme. When this theme is missed, we begin to concentrate on some side issues and raise quite a few objections. Parables of Jesus too were misinterpreted by his contemporaries as well as others down the centuries. Here is a story about God.
God walked into the heavenly court. It was overcrowded. It looked as if everyone was there. Wasn’t there supposed to be some screening done as to who enters the heavenly court? God told the angel to bring the Ten Commandments. It was brought and the angel read the first commandment: “I am the LORD your God…You shall have no other gods before me.” (Ex. 20: 2-3) All those who had violated the first commandment were asked to leave the court. The same procedure was followed for all the other commandments. By the time the Commandments were read, the heavenly court was practically empty except for a few persons. God thought for a while. He felt that the heavenly court was too empty and far too silent. So, he turned around to the angel and said: “Bring everyone back!”
A nice story, one would say. Will the real God do this? Well… hm… let me see… It would be difficult to give a ready, affirmative answer to this question. But, dear friends, God’s very essence is to bring everyone back Home. This is the theme that runs through in the First Reading and the Gospel today.

Isaiah (66 : 18-21) talks of God’s universal love this way:
"And I… am about to come and gather all nations and tongues, and they will come and see my glory. They will proclaim my glory among the nations. And they will bring all your brothers, from all the nations, to my holy mountain in Jerusalem as an offering to the LORD -on horses, in chariots and wagons, and on mules and camels," says the LORD."
In the Gospel of Luke (13 : 29), Jesus goes one step… nay, quite a few steps further and says:
“People will come from east and west and north and south, and will take their places at the feast in the kingdom of God.”
Not only will they come to the Kingdom, the holy mountain… but they will have a feast there.

Everyone… let me repeat loud and clear… EVEYONE is welcome to the Kingdom from all corners of the world. The Jews, especially the Jewish leaders, refused to accept the universal salvation preached by Jesus. For them, Israel was a chosen race, set apart from the others. To have a common meal with the others – the gentiles, the publicans, the tax collectors… was unthinkable. The God of Israel would never allow this. So they thought.
‘Will everyone be saved?’ is a rhetorical question with an assured ‘no’ for an answer. But, for God and Jesus this surely is what they are looking for. A person approached Jesus with this question. Today’s Gospel begins with this question.
Then Jesus went through the towns and villages, teaching as he made his way to Jerusalem. Someone asked him, "Lord, are only a few people going to be saved?" (Luke 13: 22-23)
Jesus gives the assurance that salvation is for everyone. But, before he goes on to say this, he gives an idea of what this salvation means. He gives the famous imagery of the narrow door.
He said to them, "Make every effort to enter through the narrow door, because many, I tell you, will try to enter and will not be able to.” (Luke 13: 24)
Jesus’ statement ‘many trying and not being able to succeed’ sounds similar to the exclusive salvation preached by the Jewish leaders. But, a deeper analysis would give us a world of difference between the thoughts of Jesus and those of the Jewish leaders.
For the Jewish leaders, their God was private and exclusive. Their salvation… a birthright. For Jesus God was the Father of all who offers salvation as a gift to all. It is up to each one to accept or refuse the gift. According to the Jewish leaders, a Jew was simply required to approach the Pearly Gates of Heaven and they would swing open. Jesus gave them a rude shock… the narrow door through which many would try and not succeed.
Probably Jesus was thinking of the Pharisees and other religious leaders who would find it difficult to enter this narrow door because their dress and headgear. If only they could give these up?... Jesus had longed for this. In today’s Gospel, Jesus goes on to give a very short story about those standing outside and having a discussion with the owner of the house. I would like to elaborate this story with some frills.

When the Jewish leaders approached the door of salvation, they were rudely shocked. It was too narrow. They also saw quite a few ‘ordinary’ people entering there. How could they enter THAT door? There was probably another door meant for them. So they stood outside and began to shout to the owner of the house. They expected him to come out and take them in through another door, a door through which they could easily go without shedding any of their regal accessories. They waited and nothing happened. There was no sign of the house owner. They kept on shouting. Then came a voice from within: “I don’t know you or where you come from.”
The leaders were quite surprised. They began to tell him that they had wined and dined with him, listened to his teachings etc. The owner lost his patience and asked them to leave. The owner never came out. The leaders could only hear his voice.
While this scene was going on, simple folks who had come without any paraphernalia, entered the narrow door with ease. Most of these simple folks were taught by these same leaders how to gain their salvation. These people must have been quite amused to see the difficulty their leaders had entering the portals of salvation.
Here comes the punch line from Jesus:
There will be weeping there, and gnashing of teeth, when you see Abraham, Isaac and Jacob and all the prophets in the kingdom of God, but you yourselves thrown out. People will come from east and west and north and south, and will take their places at the feast in the kingdom of God. Indeed there are those who are last who will be first, and first who will be last. (Luke 13:28-30)

Dear friends, the Sunday following the Independence Day is celebrated as Justice Sunday by the Church in India. The readings from Isaiah and the Gospel of Luke give us a clear picture of what Justice is.
Justice means…
that we believe in a God who welcomes everyone and celebrates a feast with them;
that we participate in this feast with an open and simple heart which can enter the narrow door without any difficulty.

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.

கடவுளின் குணங்களை விளக்கப் பல கதைகள் சொல்லப்படும். ஒவ்வொன்றும் ஒரு தனிப்பட்ட குணத்தை வலியுறுத்தும். அப்படி ஒரு கதை இது. கடவுள் விண்ணகத்தில் தன் மாமன்றத்திற்கு வந்தார். மாமன்றம் மக்களால் நிறைந்து வழிந்தது. கூட்டம் அலைமோதியது. உலகில் இருந்த அனைவரும் அங்கிருந்ததைப் போல் இருந்தது. அந்தக் கூட்டத்தைக் கண்ட இறைவன், வானதூதரிடம் பத்துக் கட்டளைகள் அடங்கிய பலகையை எடுத்து வரச் சொன்னார். வானதூதர் கொண்டு வந்தார். அந்தக் கட்டளைகளை ஒவ்வொன்றாக வாசிக்கச் சொன்னார். "நானே உன் கடவுளாகிய ஆண்டவர்... என்னைத் தவிர வேறு தெய்வங்கள் உனக்கிருத்தல் ஆகாது." (விடுதலைப் பயணம் 20 : 2-3) என்ற முதல் கட்டளையை வானதூதர் வாசித்தார். அந்தக் கட்டளையை மீறியவர்கள் மாமன்றத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டும் என்று ஆணையிடப்பட்டது. பலர் வெளியேற வேண்டியிருந்தது. இப்படி ஒவ்வொரு கட்டளையும் வாசிக்கப்பட்டது. அந்தக் கட்டளையை மீறிய மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டனர். இறுதி கட்டளை வருவதற்குள், மாமன்றம் ஏறத்தாழ காலியாகி விட்டது. ஒரு சிலர் மட்டும் ஆங்காங்கே நின்று கொண்டிருந்தனர்.
கடவுள் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கினார். அவர் அந்த மாமன்றத்திற்குள் வந்த போது இருந்த அந்த கட்டுக்கடங்காத கூட்டம், அங்கு ஒலித்த ஆரவாரம் இவற்றிற்கும், இப்போது ஒரு சிலரே நின்று செபித்துக் கொண்டிருந்த இந்த அமைதிக்கும் இருந்த வேறுபாடு அவரை ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்க வைத்தது. பின்னர் ஏதோ ஒரு தீர்மானத்தோடு, கடவுள் வானதூதரிடம் திரும்பி, "வெளியில் அனுப்பப்பட்ட அனைவரையும் உள்ளே வரச் சொல்." என்றார். மீண்டும் மாமன்றம் நிறைந்தது, மகிழ்ச்சி ஆரவாரம் எழுந்தது. கடவுளும் மகிழ்ந்தார்.

கதையாக, கற்பனையாக இப்படி கடவுளை நினைத்துப் பார்க்கலாம். சிரித்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், உண்மையில் நம் கடவுள் இப்படி நடந்து கொள்வாரா? ம்... வந்து... 'ஆம்' என்று உடனடியாகப் பதில் சொல்ல நம்மில் பலருக்குத் தயக்கம் இருக்கும். ஆழ்ந்து சிந்தித்தால், கடவுள் என்ற இலக்கணத்தின் ஒரு முக்கிய அம்சம் இதுவென்று புரியும். அனைவரையும் கூட்டிச் சேர்க்கும், அனைவரையும் அன்புடன் அழைத்து, அணைத்து விருந்து கொடுக்கும் கடவுள் தான் நம் கடவுள். இன்றைய ஞாயிறுத் திருப்பலியில் நமக்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள முதல் வாசகம் தரும் செய்தி இதுதான்.
எசாயா 66 : 18, 20
பிறஇனத்தார், பிறமொழியினர் அனைவரையும் நான் கூட்டிச் சேர்க்க வருவேன்: அவர்களும் கூடிவந்து என் மாட்சியைக் காண்பார்கள்... இஸ்ரயேல் மக்கள் தூய கலம் ஒன்றில் உணவுப் படையலை ஆண்டவரின் கோவிலுக்கு எடுத்து வருவதுபோல், அவர்களைக் குதிரைகள், தேர்கள், பல்லக்குகள், கழுதைகள், ஒட்டகங்கள் ஆகியவற்றின் மேல் ஏற்றி, எருசலேமிலுள்ள என் திருமலைக்கு அழைத்து வருவார்கள், என்கிறார் ஆண்டவர்.
அனைவரையும் இறைவன் எருசலேமிலுள்ள தன் திருமலைக்கு அழைத்து வருவார் என்று கூறும் எசாயாவின் இந்த வாசகத்தையும் தாண்டி, ஒரு படி மேலே சென்று, இயேசுவின் கூற்று இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் ஒலிக்கிறது.
லூக்கா நற்செய்தி 13 : 30
“இறையாட்சியின்போது கிழக்கிலும் மேற்கிலும் வடக்கிலும் தெற்கிலுமிருந்து மக்கள் வந்து பந்தியில் அமர்வார்கள்.
இறைவனின் திருமலைக்குச் சேர்ந்து வருவது மட்டுமல்ல, அந்த மலையில் அனைவருக்கும் சமபந்தியும் இருக்கும்.

அனைவரும், மீண்டும் சொல்கிறேன்... ஒருவர் கூட மீதம் இல்லாமல் அனைவரும் வாழ்வு பெற வேண்டும், மீட்பு பெற வேண்டும் என்பது மட்டுமே இறைவனின், இயேசுவின் விருப்பம். நிபந்தனையற்ற அன்பு என்று நாம் நம்பும், நாம் வணங்கும் கடவுளின் முக்கிய அம்சமே பாகுபாடுகள் இல்லாத சமத்துவம்.
நம்மில் சிலருக்கு, இந்த சமத்துவத்தை ஏற்பதற்கு அதிகத் தயக்கமாய் இருக்கும். “யூதர்கள், புற இனத்தார் அனைவருக்கும் மீட்பு உண்டு” என்ற அந்த எண்ணத்தை யூதர்களால், இஸ்ராயலர்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. சாதாரண, எளிய இஸ்ராயலர்கள் ஏற்றுக் கொண்டாலும், அவர்களது மதத் தலைவர்களால் இந்தக் கருத்தை ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
தாங்கள் கடவுளால் தேர்ந்து கொள்ளப்பட்ட குலம், பிற இனத்தவரிடையே இருந்து தனித்து பிரிக்கப்பட்டு, மீட்கப்பட்ட குலம்... அப்படியிருக்க, சமாரியர், வரி வசூலிப்பவர், ஆயக்காரர், தொழு நோயாளிகள் என்று பிறரோடு ஒரே மலையில், ஒரே மன்றத்தில் அமர்ந்து, சமபந்தியில் விருந்து உண்பதா? நடக்கவே நடக்காது. இஸ்ராயலரின் கடவுள் இப்படி செய்யமாட்டார் என்பது இம்மதத்தலைவர்களின் அசைக்க முடியாத எண்ணம்.
எப்படி எல்லாரும் மீட்பு பெற முடியும்?
ஏற்றுக் கொள்ள முடியாத, ஏற்றுக் கொள்வதற்குக் கடினமான இந்தக் கேள்வியை இன்று ஒருவர் இயேசுவிடம் சிறிது வித்தியாசமாகக் கேட்கிறார். இந்தக் கேள்வியுடன் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது:
லூக்கா 13 : 22 - 23
இயேசு நகர்கள், ஊர்கள் தோறும் கற்பித்துக்கொண்டே எருசலேம் நோக்கிப் பயணம் செய்தார். அப்பொழுது ஒருவர் அவரிடம், “ஆண்டவரே, மீட்புப் பெறுவோர் சிலர் மட்டும்தானா?” என்று கேட்டார்.

"எல்லாருக்கும் மீட்பு கிடைக்குமா?" என்று கேட்க விழைந்தார் அந்த மனிதர். ஆனால், "மீட்பு ஒரு சிலருக்கு மட்டும் தான்." என்று மதத் தலைவர்கள் மீண்டும், மீண்டும் ஊதிய அந்தச் சங்கின் ஓசை இந்த மனிதரின் மனதைச் செவிடாக்கியிருக்க வேண்டும். எனவே, அவர் இயேசுவிடம், "மீட்புப் பெறுவோர் சிலர் மட்டும்தானா?" என்று கேட்டார்.
இயேசு இந்தக் கேள்விக்கானப் பதிலை இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் கூறியுள்ளார். எல்லாத் திசைகளிலிருந்தும், எல்லா மக்களும் இறையரசின் விருந்தில் பங்கு கொள்வர் என்பது இயேசுவின் பதில். ஆனால், இயேசு இந்தப் பதிலை உடனே சொல்லாமல், முதலில் மீட்புப் பெறுவது எவ்வாறு என்ற பாடத்தை, ஒரு சவாலாக நமக்கு முன் வைக்கிறார்.
"இடுக்கமான வாயில் வழியாக நுழைய வருந்தி முயலுங்கள். ஏனெனில் பலர் உள்ளே செல்ல முயன்றும் இயலாமற்போகும்." (லூக்கா 13 : 24)
இடுக்கமான வாயில் வழியே பலர் உள்ளே செல்ல முடியாமல் போகலாம் என்று இயேசு சொல்லும் கூற்றை மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், அந்தக் கூற்று, யூதமதத் தலைவர்கள் சொல்லி வந்த "ஒரு சிலருக்கே, அதுவும், இஸ்ராயலருக்கே மீட்பு உண்டு" என்ற கூற்றைப் போல் தெரியலாம். ஆனால், மதத் தலைவர்களின் எண்ணங்களுக்கும், இயேசுவின் எண்ணங்களுக்கும் ஏகப்பட்ட வேறுபாடுகள் உண்டு.
மதத் தலைவர்கள் இறைவனைத் தங்கள் தனியுடைமையாக்கி, அதன் வழியாக, மீட்பையும் தங்கள் தனிப்பட்டச் சொத்து என்பது போல் நினைத்தனர், போதித்து வந்தனர். இயேசுவோ, இறைவன் எல்லாருக்கும் பொதுவான தந்தை என்றும், அவர் தரும் மீட்பு எல்லாருக்கும் கொடுக்கப்படும் பரிசு என்றும் கூறினார். இந்தப் பரிசை ஏற்பதும் நிராகரிப்பதும் அவரவர் எடுக்கும் முடிவு. விண்ணகத்தின் கதவுகள் எப்போதும் திறந்தே இருக்கும், ஆனால், இது குறுகலான, இடுக்கமான வாயில். முயற்சி செய்துதான் உள்ளே நுழைய முடியும். இவை இயேசுவின் எண்ணங்கள்.

இறையரசில் நுழைவது, விண்ணக விருந்தில் பங்கு கொள்வது மிகவும் பெருமைக்குரிய உயர்ந்த நிலைதான். ஆனால், அந்த நிலையை அடைய ஏற்கனவே நாம் அணிந்துள்ள எல்லாப் பெருமைகளையும் களைய வேண்டும். பெருமைகளைக் களைவது எளிதல்ல என்பதை இயேசு, "பலர் உள்ளே செல்ல முயன்றும் இயலாமற் போகும்." என்று சுட்டிக் காட்டினார். அவர் இப்படிச் சொன்னபோது, அவர் மனதில் யூதமதக் குருக்களை அதிகம் எண்ணியிருப்பார். அவர்களை மனதில் வைத்து, தொடர்ந்து ஒரு கதையும் சொன்னார். அந்தக் கதையை நான் கொஞ்சம் விரிவாகக் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன்.
மீட்பின் வாயில் வரை வந்துவிட்ட யூதமதக் குருக்கள் அந்தக் குறுகிய வாயிலைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தனர். அவர்கள் அணிந்திருந்த பெரும் ஆடைகள், அவர்கள் பெருமையை நிலை நிறுத்த தலையில் அணிந்திருந்த மகுடம் இவைகளுடன் கட்டாயம் அந்த வாயில் வழியே அவர்களால் சென்றிருக்க முடியாது. எனவே, என்ன செய்தனர்? மீட்பின் வாயிலில் நின்று கொண்டு, தங்கள் அருமை பெருமைகளையும், தாங்கள் அந்த வீட்டுக்கு உரிமையுடையவர்கள் என்பதையும் சப்தமாய் எடுத்துச் சொல்லி, வீட்டு உரிமையாளரை வெளியில் வரச் சொல்லி அழைத்தனர்.
அது மட்டுமல்ல, வெளியில் வரும் வீட்டு உரிமையாளரிடம் அந்த வாயிலை இன்னும் இடித்துப் பெரிதாக்க வேண்டுமென்று கூறுவதற்குக் காத்திருந்தனர். அப்படி அந்த வாயில் இடித்து பெரிதாக்கப்பட்டால்தான் தங்களது பட்டாடைகள், மகுடங்கள் இவை எதையும் கழற்றாமல் அவர்களால் போக முடியும். எனவே அந்தத் தீர்மானத்துடன் அவர்கள் காத்திருந்தனர். வீட்டு உரிமையாளர் வெளியில் வருவது போல் தெரியவில்லை. பொறுமையிழந்து, தங்கள் பெருமைகளை இன்னும் உரக்க எடுத்துரைத்த வண்ணம் நின்றிருந்தனர். இறுதியாக, உள்ளிருந்து பதில் வந்தது: "நீங்கள் யார்? உங்களை எனக்குத் தெரியாதே." என்று.
அதிர்ச்சியில் வாயடைத்துப் போன மதத் தலைவர்கள் சுதாரித்துக் கொண்டு, தங்கள் அருமை, பெருமைகளை எல்லாம் மீண்டும் பட்டியலிட்டு முழங்கினர். அந்த வீட்டுத் தலைவனுடன் தாங்கள் உண்டது, குடித்தது, அவருடன் பழகிய நாட்கள், அவர் தங்களுக்குச் சொன்ன போதனைகள் எல்லாவற்றையும் எடுத்துச் சொன்னார்கள். வீட்டுத் தலைவரின் பொறுமை அதிகம் சொதிக்கப்பட்டுவிட்டதால், "உங்களை எனக்குத் தெரியாது. நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள் என்றும் தெரியாது." என்று கடூரமாகச் சொல்லி, அவர் அவர்களை அந்த இடத்தை விட்டுப் போக சொன்னார். வீட்டுத் தலைவர் வெளியில் வரவில்லை, தரிசனம் தரவில்லை. எல்லாம் குரலொலி மட்டும்தான்.
இந்த வாக்குவாதம் நடந்து கொண்டிருந்த அதே வேளையில் அங்கு வந்த எளிய மக்கள், தங்கள் அருமை, பெருமை என்று எதையும் தங்களுடன் சுமந்து வராத எளிய மக்கள் அந்த மீட்பின் வாயில் வழியே எளிதாக, மகிழ்வாக உள்ளே சென்ற வண்ணம் இருந்தனர். தங்களுக்குக் கோவில்களில் மீட்பைப் பற்றி எடுத்துரைத்த தங்கள் தலைவர்கள் இந்த வாயில் வழியே வரமுடியாமல் தவித்ததை வேடிக்கையாய் பார்த்தபடி அந்த மக்கள் சென்றது அந்தத் தலைவர்களின் வெந்துப் போயிருந்த நெஞ்சில் பாய்ந்த அம்புகளாய்த் தைத்தன. புலம்பலிலும், கோபத்திலும் மதத் தலைவர்கள் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு அங்கு நின்றுகொண்டிருந்தனர். இந்தக் கதையை இயேசு இப்படி முடிக்கிறார்.
லூக்கா நற்செய்தி 13 : 28ஆ-30
“இறைவாக்கினர் யாவரும் இறையாட்சிக்கு உட்பட்டிருப்பதையும், நீங்கள் புறம்பே தள்ளப்பட்டிருப்பதையும் பார்க்கும்போது அழுது அங்கலாய்ப்பீர்கள். இறையாட்சியின்போது கிழக்கிலும் மேற்கிலும் வடக்கிலும் தெற்கிலுமிருந்து மக்கள் வந்து பந்தியில் அமர்வார்கள். ஆம், கடைசியானோர் முதன்மையாவர்; முதன்மையானோர் கடைசியாவர்.”

அன்புள்ளங்களே, இந்தியாவில் விடுதலை நாளுக்குப் பின் வரும் இந்த ஞாயிறு நீதியின் ஞாயிறென்று கொண்டாடப்படுகிறது. எல்லாரையும் அழைக்கும், ஏற்று அணைக்கும், எல்லாருக்கும் சமபந்தியாக விருந்து படைக்கும் அன்புத் தந்தையாக இறைவனைப் பார்ப்பதும், அந்த விருந்தில் கலந்து கொள்ள நம் தற்பெருமைகளை எல்லாம் களைந்து விட்டு, அனைவரோடும் அந்தக் குறுகலான வாயில் வழியே நுழைந்து செல்வதும், அங்கு அந்த விருந்தில் அனைவரும் அ-னை-வ-ரு-ம் எந்த வித பாகுபாடும் வேறுபாடும் இல்லாமல் கலந்து கொள்வதில் மனநிறைவு அடைவதும் தானே நீதி என்பதன் இலக்கணம்?

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Dis-ability = Distinct ability… மதிப்பிற்குரிய குறைகள்

Ma Li and Zhai Xiaowei

http://www.andriewongso.com/otherimage/10amali.jpg
Kamlesh Patel

http://news.rediff.com/slide-show/2010/jan/21/slide-show-1-extraordinary-indians-kamlesh-patel.htm

‘Inspiring Ballet – Hand in Hand’ is a five-minute video posted on the YouTube. I was fortunate to see this video two days back. I was more than fortunate… I would like to call it a moment of grace. A young girl named Ma Li and a young man Zhai Xiaowei performed a beautiful ballet. The title of this video has also these words in brackets: It will make you cry. Sure, it did.
I was equally moved by another video on Kamlesh Patel, a young man from Gujarat, India. Why am I talking of YouTube videos now? These videos have a close link to what we have been thinking of from Pslam 23: The Lord is my Shepherd. Nothing shall I want.
From normal point of view, Ma Li, Zhai and Kamlesh lacked some part of their body. Still, the way they performed on stage illustrated that they lacked nothing. In fact, what we would call ‘lack’ in them has made them stars now. If their performance dazzles us, their background stories and their interviews are overwhelming. Here are some excerpts about these three stars taken from the web:

The girl (Ma, Li) was a beautiful promising professional ballerina when she lost her right arm in a car accident in 1996. She was only 19. Her handsome boy friend walked away from her. She tried to kill herself only to be saved by her parents. Her love for her parents gave her the strength to live. She learned how to live her life independently… Five years later in 2001, she was invited to compete at the 5th national special performing art competition for handicaps and won the gold medal. That success gave her the hope to return to her beloved stage. In 2002, a handsome 20-year-old young man (Li, Tao) madly fell in love with her. She ran a way from him for fear of being hurt again. After she disappeared in Beijing, Tao searched her up and down despite his parents' strong objection and ridicule. He finally found her dancing in a bar. They have never been separated since. They were very broke when SARS was spreading because all theaters were closed. In 2004, he got a license to be her legitimate agent and was trying to help her develop a unique performance. In a cold snowy night, when the two huddled in an underpass to wait for the sunrise in order to catch a bus after a long day at a movie shooting site working as extras, she suddenly had the urge to dance in the snow with him. She had used her dance to tell him her story so many times before and this time, after their "dance" ended, he suddenly realized that THIS should be her unique performance.

In September 2005, Ma Li ran into a 21-year-old young man (Zhai, Xiaowei). He was being trained to be a cyclist for the national special olympics. He had never danced before. He climbed on a tractor when he was 4 years old and fell off it and lost his left leg. His dad asked him, "The doctor will have to amputate your leg. Are you afraid?" He couldn't comprehend what would be so different so he said no. His dad said, "You are going to face many challenges and difficulties in life, are you afraid?" He asked, "What are 'challenges and difficulties?' Do they taste good?" His dad laughed with tears, "Yes, they're like your favorite candies. You just need to eat them one piece at a time!" (Then his dad ran out of the room in tears.) So he's always very optimistic and athletic with a great sense of humor. He had tried high-jump, long-jump, diving, swimming, and just settled on cycling. His coach believed that he would be able to get 2-3 gold medals in the national special Olympics games. (In the video interview, you can see him doing a bridge with great ease!) He initially didn't understand how he could "dance," so Li invited him to see her performing "Hand in Hand" with another male actor. He felt that he saw a perfect soul dancing on the stage and agreed to give it a try. Li & Tao treated him like their younger brother and they stayed under the same roof during the more than 1 year of intensive training and practice. One would not be able to imagine the kind of challenges and difficulties they faced. He had NO dancing background and she is a perfectionist. There are so many touching stories. Much determination has gone into the making of this performance. Just for that one "drop" move at 3:41 of the clip, he landed her on the hard floor more than 1000 times!!! To get the move right, they started at 8 a.m. and got the first successful move shortly after 8 pm! All they did was to train and to practice from 8 a.m. to 11 p.m. day-in and day-out until the three of them ran out of money in early 2007 ... The rest is history. In April they were one of the finalists among 7000 competitors in the 4th CCTV national dance competition. It is the first time a handicapped couple ever entered the competition. They won the Silver medal with the 99.17 high score and not to mention the highest audience popular votes. They became an instant national hit.
http://www.flixxy.com/ballet

Kamlesh Patel has conquered physical disability to become a wonder dancer. Paralysed in both legs, he overcame great hardships to become a performer and was one of the star performers on a dance reality show last year. The PRIDE OF BARODA, that is what many call Kamlesh Patel, a physically handicapped dancer who has given more than 1,000 performances in India and abroad. He maybe restricted because of his handicap, but what he has achieved due to his determination is an inspiration to many.
At the age of 5, Kamlesh fell ill. The local doctor gave him an injection but by the time the boy returned home, he couldn't walk. "I just collapsed," remembers Kamlesh. His panic-stricken parents took him to another doctor where they were told that a major nerve in his body was damaged. Both his legs were paralysed because he was administered the wrong injection. A few years later Kamlesh was operated upon in Bangalore and Vishakapatnam, but there was no improvement. "I think it was God's wish that I remain handicapped. He wanted to send a message through me to all handicapped people what mental strength and passion can do to an individual," says the man who was the star of television reality show, Dance India Dance last year.
In school, other children made fun of him and Kamlesh felt sad about his disability. "They looked at me as though I was a specimen. I would get nervous and disturbed when I looked at other handicapped people. I just wished that I could do something for handicapped children so that they could be motivated and inspired by me," says Kamlesh. His parents were keen that he complete his graduation and take up a job. They remained worried about him and did not want him to be a burden on anyone when he grew up. "They knew that dance was my passion from childhood, but felt that I couldn't make it a career since I was not a normal kid."
Though he completed his graduation in commerce, his interest lay in dance. "To become a good dancer I needed two legs, which I didn't have, but I had faith in God."
Read more: http://www.funonthenet.in/forums/index.php?topic=163974.0

What really grabbed my attention in Kamlesh’s dance was the way he ‘handled’ his legs. He would put those limp legs around his neck as if they were a piece of cloth. In India, we do have the custom of wearing a towel on our shoulders as a mark of respect. Those who wear towels around their shoulders are supposed to be respectable persons. Of course, our politicians have degraded this custom to a great extent. I felt that Kamlesh, by putting his two legs around his neck was showing to the world that they were not objects to be pitied but limbs to be treated with respect. I was thinking of millions of disabled (or, differently-abled) persons who beg on the streets exhibiting their disability to gain sympathy. In contrast, we have Ma Li, Zhai and Kamlesh who too exhibit their disability on the stage; put their disability under the spotlight… not to gain our sympathy but to gain respect. They proclaim to the whole world that their disability was their distinct ability, their stepping stone to achievement. These are true models who witness to the full meaning of the words of Psalm 23: The Lord is my Shepherd, nothing shall I want.

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch with us. Thank you.

‘Inspiring Ballet – Hand in Hand’ ‘மனதை மேல் எழுப்பும் நடனம் - கையோடு கை’ என்று இணையதளத்தில் YouTube வழங்கும் ஒரு வீடியோப் பதிவை இரு நாட்களுக்கு முன் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. தற்செயலாக கிடைத்த அந்த வாய்ப்பை, எனக்குக் கிடைத்த ஒரு பேறு, ஓர் அருள் என்றுதான் நான் சொல்வேன். அந்த வீடியோ பதிவின் தலைப்புச் சொல்வது போல், அந்த ஐந்து நிமிட வீடியோ உண்மையில் நமது மனதை உயர்த்தும், மனதை மேல் எழுப்பும் சக்தி வாய்ந்தது.... இந்தத் தலைப்பிற்குப் பின் வரும் அடைப்புக் குறிக்குள் (It will make you cry) ‘இது உங்களை அழவைக்கும்’ என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதுவும் உண்மைதான். என்னை அந்த வீடியோ, ஐந்து நிமிடங்களில் மூன்று முறை அழவைத்தது. இதேபோல் மற்றொரு வீடியோவில் இந்திய நாட்டின் கம்லேஷ் படேல் என்பவரைப் பார்த்தேன். அப்போதும், தொண்டை அடைத்தது. கண்கள் ஈரமாயின.

இவ்வளவு தூரம் இந்த வீடியோக்களைப் பற்றிச் சொல்வதற்கும், நாம் சிந்தித்து வரும் திருப்பாடல் 23ன் முதல் வரிகளுக்கும் நெருங்கியத் தொடர்பு உள்ளது, அன்பர்களே.
Inspiring Ballet என்ற அந்த வீடியோ காட்டும் 5 நிமிட நிகழ்ச்சி மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன் CCTV 9 என்ற சீன தொலைக் காட்சியில் காட்டப்பட்ட ஒரு நிகழ்ச்சி. ஓர் இளம் பெண்ணும், இளைஞனும் இணைந்து ஆடும் நடனம் அது. சாதாரண நடனம் இல்லை அன்பர்களே. Ma Li என்ற அந்த இளம் பெண்ணுக்கு ஒரு கை இல்லை. Zhai Xiaowei என்ற அந்த இளைஞனுக்கு ஒரு கால் இல்லை. அவர்கள் இருவரும் இணைந்து ஆடும் போது, அவர்களுக்கு கை, கால் இல்லை என்ற குறைகளை மறக்க வைக்கும் வண்ணம் அவ்வளவு சிறப்பாக இருந்தது அந்த நடனம். 7000 பேர் கலந்து கொண்ட ஒரு நடனப் போட்டியில் இவர்கள் இருவரும் இரண்டாவது பரிசு பெற்றனர். இவர்கள் இருவரைத் தவிர, மற்ற போட்டியாளர்கள் எல்லாரும் உடல் அளவில் எந்தக் குறையும் இல்லாதவர்கள்.
அதேபோல், கம்லேஷ் படேல் என்ற அந்த இளைஞன் தன் இரு கைகளால் ஆடும் திறமையால் இந்தியாவிலும், உலக அரங்கத்திலும் புகழ் பெற்றுள்ளார். பல போட்டிகளில் வெற்றியும் பெற்றுள்ளார். Guy without legs wins national dance competition – amazing என்று YouTube ல் காணப்படும் மற்றொரு வீடியோ இது.
இந்த வீடியோக்களை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள முடியவில்லையே என்று மனம் ஏங்குகிறது. வாய்ப்பு உள்ளவர்கள், தவறாமல் நேரம் ஒதுக்கி, இந்த இரு வீடியோக்களையும் பாருங்கள். அந்த வீடியோ பதிவுகளின் ஒரு சில மணித்துளிகளையாவது ஒலி வடிவில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

ஆண்டவர் என் ஆயன். எனக்கேதும் குறையில்லை. என்று நாம் சொல்லும் 23ம் திருப்பாடலின் முதல் இரு வரிகளின் விளக்கத்தை வீடியோ வடிவில் அமைத்தால் எப்படி இருக்கும் என்பதற்கு இந்த இரு வீடியோக்களும் எடுத்துக்காட்டுகள். Ma Li, Zhai Xiaowei, கம்லேஷ் படேல் என்ற இந்த மூன்று இளையோரின் நடனங்கள் உலகத்தில் குறைகளே இல்லை என்பதை இன்னும் ஆழமாய் நம்மை நம்ப வைக்கின்றன. இந்த மூன்று இளையோரின் நடனம் நம்மைப் பிரமிக்க வைக்கிறது. அவர்களது பின்னணி நமக்குப் பாடமாகிறது.
Ma Liயின் அழகு, நடனத் திறமை இரண்டும் அவரைப் புகழின் உச்சிக்குக் கொண்டு சென்றுகொண்டிருந்த அந்த வேளையில், அவரது 19வது வயதில், ஒரு கார் விபத்தில் வலது கையை இழந்தார். அவரது காதலன் அவரை விட்டு விலகினார். மனமுடைந்த Ma Li தற்கொலை முயற்சியில் இறங்கினார். பெற்றோரால் காப்பாற்றப் பட்டு, இப்போது தன் வாழ்வை மீண்டும் புகழின் உச்சிக்கு எடுத்துச் சென்றுள்ளார். ஆனால், தன்னை மட்டும் புகழின் உச்சிக்கு எடுத்துச் செல்லாமல், தன்னைப் போல் வாழ்வில் பிடிப்பில்லாமல் போயிருக்கும் பலருக்கு தன் நடனங்களின் மூலம் மீண்டும் நம்பிக்கையை விதைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.
அவருடன் நடனமாடும் Zhai Xiaowei என்ற இளைஞனுக்கு இப்போது வயது 21. அவன் நான்கு வயது சிறுவனாய் இருந்தபோது, டிராக்டரிலிருந்து விழுந்து, தன் இடது காலை இழக்க வேண்டியிருந்தது.
குஜராத்தில் பிறந்து, ‘பரோடாவின் பெருமை’ என்று அழைக்கப்படும் கம்லேஷ், ஐந்து வயது சிறுவனாய் இருந்தபோது, காய்ச்சல் வந்தது. அவனது தந்தை மருத்துவமனைக்கு கம்லேஷை அழைத்துச் சென்றார். அங்கு கொடுக்கப்பட்ட தவறான மருந்து, தவறான வழியில் குத்தப்பட்ட ஊசி இவைகள் எல்லாம் சேர்ந்து கம்லேஷின் இடுப்புக்குக் கீழ் உணர்விழந்து வாழ வைத்து விட்டன. அவன் இரு கால்களும் வலுவிழந்து, செயலிழந்து உள்ளன. 25 வயதைத் தாண்டிய கம்லேஷ் இப்போது தன் கைகளையே கால்களாக்கி ஆடும் திறமையால் உலகமே அவரை வியந்து பாராட்டுகிறது.

இந்த மூவரின் நடனத் திறமையைக் கண்டு வியக்கும் நாம், இவர்கள் தொலைக்காட்சியில் அளித்துள்ள பேட்டிகளைக் கேட்டு இன்னும் வியக்கிறோம், பாடங்களைப் படிக்கிறோம். கம்லேஷ் சொல்லும் அழகான எண்ணங்கள் இவை:
"உடலில் குறையுள்ளவர்களுக்கு நம்பிக்கை தரும் நல்ல செய்திகளை நான் உடல் குறையுடன் இருந்து சொல்ல வேண்டும் என்பதைக் கடவுள் விரும்புகிறார் என்று நினைக்கிறேன். மன உறுதிக்கும், விடா முயற்சிக்கும் முன் உடல் குறைகள் இல்லாமல் போய்விடும் என்பதுதான் நான் உலகிற்கு, முக்கியமாக, இந்தியாவுக்குத் தரக் கூடிய நல்ல செய்தி... நடனம் ஆட, இரு கால்கள் வேண்டும் என்று சொல்வார்கள். ஆனால், எனக்கோ, நடனம் ஆட கால்கள் இல்லை. கடவுள் நம்பிக்கை இருக்கிறது."

4 வயது சிறுவனாய் டிராக்டரிலிருந்து விழுந்த Zhaiன் வாழ்வில் நடந்ததாய் சொல்லப்படும் நிகழ்ச்சி இது. சிறுவன் கீழே விழுந்த அந்த விபத்துக்குப் பின், அவனது காலை வெட்டி எடுக்க வேண்டும் என்று டாக்டர்கள் சொன்னதை Zhaiன் தந்தை சிறுவனிடம் சொல்ல முயன்றார். அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. "நீ வாழ்க்கையில் இனி பல சவால்களை, கடினமானச் சூழல்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்." என்று தந்தை சொன்னபோது, சிறுவன் Zhai "சவால்னா என்னப்பா? மிட்டாயா?" என்று கேட்டானாம். பொங்கி வந்த கண்ணீரை அடக்கிக் கொண்டு, "ஆம், மகனே. சவால்கள் நீ விரும்பி சாப்பிடும் மிட்டாய் போலவே இனிக்கும். ஒவ்வொரு முறையும் ஒவ்வொன்றாக நீ சாப்பிட வேண்டும்." என்று தந்தை பதில் சொன்னாராம். இப்படி சொன்ன தந்தையால் கண்ணீரை அடக்க முடியவில்லை. எனவே தன் மகனுக்கு முன் அழக்கூடாதென்று, வெளியில் சென்று அழுதாராம்.
அத்தனை உள்ள வேதனைகள் மத்தியிலும் தந்தை சொன்ன அந்த அற்புத சொற்கள் Zhai மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்திருக்க வேண்டும். வாழ்வில் வந்த எல்லா சவால்களையும் மிட்டாயாக அவன் பார்க்கப் பழகியதால், நீளம் தாண்டுதல், உயரம் தாண்டுதல், நீச்சல் என்று பல்வேறு விளையாட்டுப் போட்டிகளில் திறமைகளைக் காட்டினான். அந்த நேரத்தில், அவன் கை இழந்த Ma Liயைச் சந்தித்தான். நடனத்திலும் சிறந்து விளங்க பயிற்சிகள் மேற்கொண்டான்.

கழி கொண்டு உயரம் தாண்டும் Pole Vault போட்டியில் உலகச் சாதனை படைத்த Brian Strenberg என்ற இளைஞன் 20 வயதில் சந்தித்த விபத்துக்குப் பின் 46 ஆண்டுகள் சக்கர நாற்காலியில் இன்றும் சாதனைகள் செய்து வருகிறார் என்று சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். இன்றையச் சிந்தனையில் Ma Li, Zhai, கம்லேஷ் படேல், என்ற இளைய சாதனையாளர்களைப் பற்றி சிந்திக்கிறோம். இவர்களைப் போல் உலகில் உடல் குறைகள் இருந்தும் சாதனைகள் படைத்த பல மேதைகளைப் பற்றி நமக்குத் தெரியும். Helen Kellerன் (1880 – 1968) சாதனைகள் கடந்த நூற்றாண்டின் காவியம். Ludwig van Beethovan (1770 - 1827) என்ற இசைமேதை கேட்கும் திறனை முற்றிலும் இழந்த பின்னும் அறுபுதமான இசையை உருவாக்கினார். John Milton (1608 – 1674) என்ற கவிஞர், பார்வை இழந்த பின்னும் காவியங்களை உருவாக்கினார். இந்த சாதனை வரலாறு தொடரும். தனக்கு இருப்பது குறையில்லை என்று தீர்மானிக்கும் உள்ளங்கள் இருக்கும் வரை, இந்த சாதனை வரலாறு தொடரும்.

ஆறில் சாகலாம், நூறில் சாகலாம், ஆனால், இளைமையில் சாவது கொடுமை என்பது பழமொழி. இளமையில் தினம் தினம் சாவது மிகவும் கொடுமை. சாதிக்கத் துடிக்கும் அந்த வயதில், கூடவே ஒரு குறையையும் உடலில் சுமந்துச் செல்வது மிக, மிகக் கடினம். உடல் குறையால் தினமும் செத்துப் பிழைக்கும் பல ஆயிரம் இளையோர், தங்கள் குறைகளை வென்று, இந்த உலகையும் வென்ற சாதனைகள் உண்மையில் நம்மை பிரமிக்க வைக்கின்றன. இந்தச் சாதனையாளர்கள் மேடை ஏறி, பிரமிப்பூட்டும் செயல்களைச் செய்யும் போது, மக்களின் ஆரவாரம், கைதட்டல் இவைகளைப் பெறுகிறார்கள். அந்த நேரத்தில், அவர்களது குறைகள் அவர்கள் உடலிலிருந்து, அவர்கள் உலகிலிருந்து விடைபெற்றுப் போய்விடும். அந்தக் குறைகளே வெற்றி மாலைகளைக் கொண்டு வரும். ஆனால், மேடையை விட்டு இறங்கி, மீதி நேரங்களைக் கழிக்கும் போது, அந்தக் குறைகள் மீண்டும் பாரமாய் அவர்கள் மனங்களில் ஏறி அமரக்கூடும். நாம் இன்று சந்தித்த இந்த இளையோர் வித்தியாசமானவர்கள்.
மேடையில் அவர்கள் நிகழ்த்தும் அந்த ஓரிரு மணி நேர நிகழ்வுகளுக்கு எட்டு, பத்து ... இல்லை, இல்லை, 18, 20 மணி நேரங்கள் பயிற்சியில் இவர்கள் ஈடுபடுகின்றனர் என்று கேள்விப் படுகிறோம். Ma Li, Zhai இருவரும் ஆடும் Inspiring Ballet என்ற அந்த நடனத்தின் ஒரு பகுதியில், தலைக்கு மேல் Ma Liயைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் Zhai, அப்படியே Ma Liயைத் தன் உடலில் உருளவைத்து, கீழே கொண்டுவர வேண்டும். ஓரிரு நொடிகளில் இந்த செயல் நடக்கும். அந்த ஒரு பகுதியில் மட்டும், நடன ஒத்திகை நேரத்தில் Zhai அந்தப் பெண்ணைக் கீழே பல நூறு முறைகள் தவற விட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது. எங்கிருந்து வருகிறது இந்த விடா முயற்சி?

நாம் இதுவரை சந்தித்த, சிந்தித்த சாதனையாளர்கள் எல்லாருக்கும் அடிப்படையில் இருக்கும் ஒரு பொதுவான குணம்... நம்பிக்கை. கடவுள் மீது கொண்டிருக்கும் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை, அதன் விளைவாக, தங்கள் மீது அவர்கள் வளர்த்திருக்கும் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை.
இந்த நம்பிக்கை இவர்களது கண்ணோட்டத்தைப் பெருமளவு மாற்றியுள்ளது. தங்களிடம் இருப்பது குறைகள் அல்ல, நிறைகள், திறமைகள் என்று பார்க்க ஆரம்பித்து விடுகின்றனர்.

கம்லேஷ் ஆடிய அந்த நடனத்தில் என்னை அதிகம் பாதித்தது என்ன தெரியுமா? அவர் தன் செயலிழந்த, வளர்ச்சி அடையாத கால்களைப் பயன்படுத்திய விதம். தன் கைகளின் வலிமையால் நடனம் ஆடும் கம்லேஷ், துவண்டு போய் துணிபோல் கிடக்கும் தன் கால்களைத் தன் தோள் மீது சுற்றிப் போட்டுக் கொண்டு நடனம் ஆடுகிறார்.
இந்தியாவில் தோளைச் சுற்றித் துண்டு போடும் பழக்கம் உள்ளது. ஒருவரது பெருமையை, அந்தஸ்தை நிலை நாட்டும் பழக்கம் அது. நம் அரசியல் வாதிகள் இந்தப் பழக்கத்தை வித்தியாசமாகப் பயன்படுத்தி, இந்தப் பழக்கத்தையே கேலிக்குரியதாய் மாற்றி விட்டதை இப்போது நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. ஆனாலும், இந்தப் பழக்கம் மரியாதையை வலியுறுத்தும் ஒரு பழக்கம்.
கம்லேஷ் தோளைச் சுற்றி தன் கால்களைப் போட்டுக்கொள்ளும்போது, தன்னிடம் குறையென்று பிறர் கருதும் அந்தக் கால்களே தன் பெருமையை, மரியாதையை உலகறியச் செய்யும் அடையாளம் என்று அவர் சொல்வது போல் இருந்தது.

உடலில் குறையுள்ள அங்கங்களை மக்கள் முன் காட்டி மக்களின் பரிதாபத்தைச் சம்பாதித்து, தர்மம் கேட்கும் பல கோடி மக்களைத் தினமும் சந்திக்கிறோம். நாம் குறைகள் என்று கருதுவதை Ma Li, Zhai Xiaowei, கம்லேஷ் படேல் இவர்களும் மக்கள் முன், அதுவும் மேடையேறி காட்டுகின்றனர். ஆனால், அவைகளைக் குறைகள் என்று காட்டவில்லை. நமது பரிதாபத்தைப் பெறுவதற்காகக் காட்டவில்லை. அந்தக் குறைகளே தங்கள் நிறைகள், மாற்றுத் திறமைகள், தங்களது வெற்றியின் படிகற்கள் என்று உலகறியச் செய்துள்ளனர்.குறைகளை இப்படியும் பார்க்கும் உன்னத மனிதர்கள் உள்ளவரை, "ஆண்டவர் என் ஆயன், எனக்கேதும் குறையில்லை" என்ற வரிகள் ஓங்கி ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கும்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

MEET MARIA, FROM NAZARETH… நாசரேத்தில் வாழ்ந்த மரியாவைச் சந்திப்போம்

Assumption of the Virgin - Annibale Carracci http://dayofwrathdiesirae.blogspot.com/2010/08/paintings-of-assumption-of-our-lady.html
Another Martyr - Painting by V.N. O'key, circa 1945 http://www.kamat.com/database/content/paintings/24522.htm

1947 – August 15. India got her independence from the British at the stroke of midnight. 1950 – January 26. We proclaimed to the whole world that our nation was a Republic. That same year, on November 1st, Pope Pius XII proclaimed the dogma of the Assumption of our Lady. Hence, this year we celebrate the Diamond Jubilee of the proclamation of the Indian Republic as well as the Doctrine of the Assumption. Although the proclamation of the Doctrine of Assumption came only sixty years back, the Feast of the Assumption has been celebrated by the Catholics right from the 8th or 9th Century. Hence, this Feast is more than thousand years old.
My curiosity about the various Feasts of Our Lady led me to discover that we have 19 formal feasts of Our Lady celebrated in the Catholic world. Apart from these, we have the months of May and October dedicated to Mary. We also have every Saturday as the day of remembrance to Our Lady. Famous pilgrimage centres – Lourdes, Fatima… and our own Velankanni celebrate and honour Mary throughout the year. When we put together all these celebrations, we get an idea of how much Our Lady means to the Catholic world. In places like Lourdes, Fatima and Velankanni, Our Lady seems to have a much wider influence on the human family than just the Catholics.
Celebrations and more celebrations… Are they the best way to honour Our Lady? Whenever we celebrate a feast of our Lady, I keep asking this and many other similar questions. Did the historical Mary receive such honour and adulation during her earthly life? Should the splendour of feasts blind our eyes to the original Mary who must have had more days of horror than honour? Wouldn’t our Divine Mother be happier if we learnt from her life, lessons for our own life rather than spend all our energy adding more pomp and glory to every festival?
To find adequate answers to these questions, we need to meet the original Mary of the first century A.D. … Rather, we may have to go back to 6th or 5th year B.C. When we go back in time to the end of B.C., we meet a simple village girl named Maria, or Miriam from Nazareth. She lived in a country occupied by Rome.
When a country is occupied by foreign forces, as was done by the British in our country, oppression and violence are unleashed in different forms. We record the oppression suffered in the realms of culture, religion, politics, trade… etc. We hardly have any history that talks about the daily tortures common people suffered under brute soldiers. Do we have any idea of the plight of girls who have to live in places occupied by foreign armies? A few years back, when the US and its allied forces invaded Iraq and Afghanistan, we heard of the tortures these soldiers had inflicted on the prisoners and the people in those countries. We keep hearing such horrors from Sri Lanka. What about the people living in the border towns of India and Pakistan? Army soldiers are not the best models of virtue, to say the least.
The duty of army personnel, by definition, is to protect a country. But, unfortunately, there are soldiers who have joined the army for various other reasons. Such soldiers are a threat to common people. Women, especially young girls, who live around army camps, do not live. They have to simply survive from day to day…
If people have to fear the soldiers of their own country, what can we say about soldiers from foreign lands? This was the plight of Mary, who had to live through horrors enacted by Roman soldiers day after day… everyday. Not a day must have passed without Mary raising questions and prayers to God about their liberation. Her prayers, her questions were answered. God said, “I shall send my Son to save you. You will become the mother of my Son.” Mary wanted to escape the frying pan and God seemed to offer her the fire. God wanted her to become an unwed mother!
Mary knew full well what this meant. Sure death… death by being stoned! Dear friends, I am not sure whether we have any idea of what this brutal practice of being stoned-to-death means. Recently, emails have been circulating around the globe highlighting the case of Sakineh Mohammadi Ashtiani who was sentenced to death by the Iranian government for adultery. Sakineh was to be stoned to death. There were gory details as to how Iran conducts this brutal sentence. The accused lady is to be buried up to her neck and then people stand around and throw stones at her head until she dies. I guess this sentence must have been carried out more brutally among the Israelites.
Mary must have witnessed such brutal murders. Especially, after the Roman occupation, quite a few young girls, raped by the Roman soldiers, must have faced such sentences and, hence, the frequency of such gory scenes must have increased, haunting Mary day and night. When Mary cried to God for liberation, God offered her an ‘impossible’ invitation. God invited her to become an unwed mother!
Most of us imagine the scene of the Annunciation in terms of holy light, soft music and Mary’s immediate ‘Yes’ to God. She would not have said an immediate “Yes, my Lord…” Much less would she have jumped up in joy to sing “The Magnificat”. She may have suffered sleepless nights to gather enough courage to say this ‘yes’ to God. Finally, she did say ‘yes’, relying totally on God and not thinking about all the earthly consequences. This ‘yes’ was not simply the first and last in her life. She had to repeat this ‘yes’ on many other occasions, each one tougher than the previous ones. The last ‘yes’ of Mary came when she stood under the cross unable to help her son… not even able to quench his thirst.
God thought that the courage and faith of this simple village lady should not be buried. God did not want this model of faith see corruption in the grave. (Psalm 16:10) Hence, she was taken up to heaven body and soul. This is the core of Assumption. This is the core theme of this Feast, namely, trust and faith in God should not be allowed to die and perish.Our Lady, assumed into heaven, became the inspiration to millions of men and, more especially, women who have held on to their faith tenaciously in spite of facing so many odds in life. The true way to celebrate Our Mother’s Feast is to keep our trust and faith alive even when all is not well, even when we seem to be walking through hell.

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.

1947 ஆகஸ்ட் 14 நள்ளிரவில், அல்லது ஆகஸ்ட் 15 விடிந்த அந்த முதல் மணித்துளிகளில் இந்தியா ஆங்கிலேய ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்தது. 1950 சனவரி 26 நம் நாட்டில் நடக்க இருப்பது மக்களாட்சி என்று உலகறியச் சொன்னோம். நாம் மக்களாட்சியை உலகறியச் செய்த அதே 1950ம் ஆண்டு திருத்தந்தை 12ம் பத்திநாதர் இறை அன்னை மரியா உடலோடும், ஆன்மாவோடும் விண்ணகம் எடுத்துச் செல்லப்பட்டார் என்ற உண்மையை உலகறியச் செய்தார். இந்திய மக்களாட்சி அறிக்கையும், அன்னை மரியா விண்ணேற்பு அறிக்கையும் இவ்வாண்டு தங்கள் வைர விழாவைக் கொண்டாடுகின்றன.
விண்ணேற்பு அறிக்கை வந்து 60 ஆண்டுகளே ஆகின்றன. ஆனால், மரியாவின் விண்ணேற்புத் திருவிழாவைக் கிறிஸ்தவ உலகம் 8 அல்லது 9ம் நூற்றாண்டிலிருந்தே கொண்டாடி வருகின்றது. மரியன்னையை மையமாகக் கொண்டு பல விழாக்கள் உலகெங்கும் கொண்டாடப்படுகின்றன. அவற்றில், 19 திருவிழாக்கள் கத்தோலிக்க உலகம் அனைத்திற்கும் பொதுவான திருவிழாக்கள். இவையன்றி, மே மாதம் அன்னை மரியாவின் மாதம் என்றும், அக்டோபர் மாதம் அன்னையின் புகழை ஒலிக்கும் செபமாலை மாதம் என்றும் கொண்டாடுகிறோம். இவைகளன்றி, வாரத்தின் ஒவ்வொரு சனிக்கிழமையும் அன்னையின் நினைவு அனுசரிக்கப்படுகிறது.
இந்தியாவில் மிகவும் புகழ்பெற்ற வேளை நகர் அன்னையின் பக்தி இன்று பல நாடுகளில் பரவியுள்ளது. வேளை நகர், பாத்திமா நகர், லூர்து நகர் என்று உலகில் அன்னையின் பலத் திருத்தலங்களில் வருடம் முழுவதும் அன்னையின் பக்திக்குச் சான்று பகரும் பல நிகழ்வுகள் நடந்த வண்ணம் உள்ளன.
இவை அனைத்தையும் ஒன்று திரட்டிப் பார்க்கும் போது, கத்தோலிக்கத் திருச்சபையிலும், அன்னையின் திருத்தலங்களைத் தேடி வரும் பல கோடி மக்களின் வாழ்விலும் அன்னை மரியா மிக, மிக உயர்ந்த ஓரிடத்தைப் பெற்றிருக்கிறார் என்பது நிச்சயம்.

ஒவ்வொரு முறையும் மரியன்னையின் திருவிழாவைக் கொண்டாடும்போது, என் மனதுக்குள் சில கேள்விகள் எழும். இன்றும் எழுகின்றன. உலகம் இன்று காட்டும் இந்த அளவு மரியாதை, புகழ், வணக்கம் இவைகளெல்லாம் மரியா வாழ்ந்த காலத்தில் அவருக்குக் கிடைத்தனவா? மரியா வாழ்ந்த காலத்தில் அவர் அனுபவித்த கொடுமைகள், அடி, மிதி இவைகளை மறந்து விட்டு, அல்லது மறைத்து விட்டு, மரியன்னையை இப்படி புகழின் உச்சியில் மட்டும் பார்க்க விழையும் நம் பக்தியை அவர் விரும்புவாரா? அல்லது, இந்த அளவு அவர் உயர்ந்ததற்குக் காரணமாய் இருந்த அவர் வாழ்வுப் பாடங்களை நாம் மீண்டும் கற்றுக் கொள்வது அவருக்கு அதிகம் பிடிக்குமா? இவை என் மனதில் எழும் நெருடலான கேள்விகள்.
அன்னை மரியாவின் ஒவ்வொரு விழாவின் போதும், அவரது வாழ்வைக் கொஞ்சமாகிலும் புரட்டிப் பார்க்க, அவரது வாழ்வு சொல்லித் தரும் பாடங்களைச் சிறிதாகிலும் பின்பற்ற நமக்கு ஒரு வாய்ப்பு கொடுக்கப்படுகிறது. அன்னை மரியாவின் வாழ்வுப் பாடங்களைப் படிக்க வரலாற்று மரியாவைச் சந்திக்க வேண்டும். அவர் மேற்கொண்ட அந்தச் சவாலான வாழ்வைச் சிந்திக்க வேண்டும். வரலாற்றில் வாழ்ந்த மரியாவைச் சந்திப்போமா?

அன்னை மரியாவைச் சந்திக்க அவர் வாழ்ந்த அந்த முதல் நூற்றாண்டுக்குச் செல்வோம்... இல்லை, இந்த அன்னையைச் சந்திக்க கி.மு.வின் இறுதி சில ஆண்டுகளுக்குச் செல்ல வேண்டும். கி.மு. 5 அல்லது, 6ம் ஆண்டைக் கற்பனை செய்து கொள்வோம். கலிலேயா பகுதியில், ஒரு சின்னக் கிராமம் நாசரேத். அந்தக் கிராமத்தில் வாழ்ந்த இளம் பெண் மரியா. இந்தப் படிப்பறிவில்லாத, கிராமத்துப் பெண் இன்று உலகில் இவ்வளவு தூரம் பேரும் புகழும் அடைவார் என்று அவர் சிறிதும் கற்பனை செய்திருக்க மாட்டார். கனவு கண்டிருக்க மாட்டார்.
மரியா என்ற அந்த கிராமத்துப் பெண் கண்டு வந்த கனவெல்லாம் ஒன்றுதான். தினம் தினம் செத்துப் பிழைக்கும் தானும், தன் மக்களும் உரோமையக் கொடுமைகளிலிருந்து விடுதலை பெற வேண்டும் என்பதே அந்தப் பெண்ணின் முக்கியக் கனவாக இருந்திருக்க வேண்டும்.
மரியாவையும், அவரது யூத சமுதாயத்தையும் இரவும் பகலும் தாக்கி வந்த உரோமையக் கொடுமைகளை நம்மால் கற்பனை செய்துதான் பார்க்க முடியும். ஆங்கிலேய ஆதிக்கத்தில் நம் நாடு இருந்த வேளையில் நமக்கு முந்தியத் தலைமுறையினர் இது போன்ற கொடுமைகளைச் சந்தித்திருப்பார்கள்.
ஒரு நாட்டை வேற்று நாட்டவர் அடிமைப் படுத்தியிருக்கும் போது, அங்கு கட்டவிழ்த்துவிடப்படும் வன்முறைகள், அவலங்கள் ஏராளம். அரசியல், பொருளாதாரம், சமயச் சுதந்திரம் என்று மக்களின் பொதுவான சுதந்திரங்கள் பறி போவதைப் பற்றி அந்த நாட்டு வரலாறு பேசும். ஆனால், அன்னியப் படை வீரர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட நாடுகளில் சாதாரண மக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் படும் சித்ரவதைகள் வரலாற்றில் எழுதப்படுவதில்லை. அவைகளைப் பற்றி நாம் அதிகம் சிந்திப்பதுமில்லை.
ஒரு நாட்டை ஆக்ரமிக்கும் அன்னியப் படை வீரர்களின் பொழுது போக்காக, விளையாட்டுப் பொருள்களாக அந்த நாட்டுப் பெண்கள், முக்கியமாக இளம் பெண்கள் மாறுவது எல்லா நாடுகளிலும் இன்றும் நடைபெறும் அக்கிரமம்தான்.
ஈராக்கில், ஆப்கானிஸ்தானில் அமெரிக்க வீரர்கள் நடத்திய விபரீத விளையாட்டுக்களை சில ஆண்டுகளுக்கு முன் நாம் கேட்டோம். இலங்கையின் வடக்கு, கிழக்குப் பகுதிகளில் இராணுவ வீரர்களின் அத்துமீறியச் செயல்பாடுகளை அடிக்கடி கேட்டு வருகிறோம். நம் நாட்டிலும், இந்திய, பாகிஸ்தான் எல்லைப் பகுதிகளில் மக்கள், முக்கியமாக, இளம் பெண்கள் இரவும், பகலும் படும் துன்பங்கள் எண்ணிலடங்காமல் பெருகிக் கொண்டே இருக்கின்றன. தினமும் நடந்து வரும் இந்த அவலங்கள் அவ்வப்போது அத்து மீறிப் போகும் போது மட்டுமே செய்தித்தாள்களில் இடம் பெறுகின்றன.
இராணுவம் மக்களைக் காக்கும் ஒர் அமைப்பு என்பது ஏட்டளவில் வகுக்கப்பட்டுள்ள ஒர் இலக்கணம். ஆனால், நடைமுறையில், பல இராணுவ வீரர்கள் நடந்து கொள்ளும் முறை அந்த இலக்கணத்தையே தலைகீழாகப் புரட்டிப் போடுகின்றது. எங்கெங்கு இராணுவ முகாம்கள் உள்ளனவோ, அங்கெல்லாம் பெண்கள் பகலில் தங்கள் பாதுகாப்பை இழந்து, இரவிலும் தூக்கத்தை இழந்து வாழ்வது இன்றையக் கொடுமை. தங்கள் நாட்டு வீரகளிடமே பெண்கள் இவ்விதம் பயந்து வாழவேண்டிய நிலை இருக்கும் போது, அந்நிய நாட்டு வீரர்களால் ஒரு நாடு ஆக்ரமிக்கப்படும் போது, அந்தப் பெண்களின் நிலை பற்றி சொல்லவும் வேண்டுமா?
இந்த நிலையில் வாழ்ந்தவர்தான் மரியா. உரோமைய வீரர்களின் அட்டகாசங்கள், அத்துமீறல்கள், பாலியல் வன்முறைகள் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருவதைக் கண்ட அந்த இளம் பெண், தனக்கும், தன் மக்களுக்கும் என்று விடுதலை கிடைக்கும் என்று ஏங்கி வந்தார். அந்த விடுதலைக்காக இறைவனை அவர் வேண்டாத நாளே இல்லை. அவரது வேண்டுதல் கேட்கப்பட்டது. அவர் ஏங்கிய விடுதலை வந்தது. ஆனால், எப்படி வந்தது? ஒரு பெரும் இடியென வந்து இறங்கியது அந்த விடுதலை.

மரியாவின் ஏக்கங்களுக்கு, அவர் தினமும் எழுப்பி வந்த செபங்களுக்கு இறைவன் பதில் தந்தார். "உனக்கும், உன் மக்களுக்கும் விடுதலை வழங்க என் மகனை அனுப்புகிறேன். ஆனால், என் மகனுக்கு நீ தாயாக வேண்டும்." என்று இறைவன் அனுப்பிய செய்தியைக் கேட்டு மரியா ஆடிப்பாடியிருக்க மாட்டார். ஆடிப் போயிருப்பார். நிலை குலைந்திருப்பார். திருமணம் ஆகாமல் தாயாகும் ஒரு பெண்ணுக்கு யூத சமுதாயத்தில் என்ன நடக்கும் என்பதை மரியா நேரில் பார்த்தவர். ஊருக்கு நடுவே, அந்தப் பெண் கல்லால் எறியப்பட்டுக் கொல்லப்படுவார். அதுவும் தங்கள் ஊர் ரோமைய வீரகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பின், இந்தக் கல்லெறிக் கொலைகள் அடிக்கடி நடந்ததையும் பார்த்தவர் மரியா. அந்த வீரகளால் பாலியல் வன்முறைகளுக்கு ஆளான பெண்கள், மரியாவின் தோழிகள் இதுபோல் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம். அதைக் கண்டு மரியா பல நாட்கள் உண்ண முடியாமல், உறங்க முடியாமல் துன்புற்றிருக்க வேண்டும்.

அண்மையில் மின்னஞ்சல்கள், இணையதளம் வழியே Sakineh Ashtiani என்ற 43 வயதான ஈரான் நாட்டு பெண்ணைப் பற்றி செய்திகள் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். விபச்சாரக் குற்றம் சாட்டப்பட்ட இந்தப் பெண், கல்லால் எறிந்து கொல்லப்பட வேண்டுமென்று ஈரானில் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது. இந்தத் தீர்ப்பை எதிர்த்து, உலக அளவில் பல நாடுகளில் இருந்து எதிர்ப்புகள், கண்டனங்கள் தெரிவிக்கப்பட வேண்டுமென்று மின்னஞ்சல்கள் வலம் வந்தன.
அந்த மின்னஞ்சல்கள் வழியாக, கல்லால் எறிந்து கொல்லப்படும் இந்த தண்டனை ஈரானில் எவ்வாறு நிறைவேற்றப்படுகிறது என்று புகைப்படங்களுடன் விளக்கமும் வந்திருந்தது. இதைக் கண்ட நான் மிகவும் அதிர்ச்சி அடைந்தேன். தண்டனை பெற்ற அந்தப் பெண்கள் கழுத்து வரை புதைக்கப்படுவார்கள். தலை மட்டும் வெளியே தெரியும். மக்கள் புதைக்கப்பட்ட அந்தப் பெண்ணைச் சுற்றி நின்று அந்தப் பெண்ணின் தலையைக் கல்லால் எறிந்து கொல்வார்கள். மிகவும் அதிர்ச்சி தரும் செய்தி. இருபதாம் நூற்றாண்டில் இப்படியொரு மிருகத் தனமான தண்டனையா? முன்பு உரோமையர்கள் நாகரீகத்தின் உச்சியில் தாங்கள் இருந்ததாக சொல்லிக் கொண்டிருந்த போது, இப்படி மனிதர்களை மிருங்கங்களுக்கு இரையாக்கி, சுற்றி நின்று இரசித்த அந்தக் காலத்திற்கு ஈரான் மீண்டும் நம்மை அழைத்துச் சென்றுள்ளது.

உரோமையக் கொடுமைகளிலிருந்து விடுதலை வேண்டும் என்று கேட்ட இளம் பெண் மரியாவுக்கு வந்த விடுதலைச் செய்தி, மரண தண்டனைக்கு இணையான ஓர் அழைப்பாக இருந்தது. அந்த அழைப்பு இறைவனிடம் இருந்து வந்ததால், மரியா ‘ஆம்’ என்று சம்மதம் சொன்னார். இளம் பெண் மரியாவின் உறுதி, இறைவன் மீது அவர் கொண்டிருந்த ஆழமான, அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை, அந்த நேரத்தில் அவர் தந்த சம்மதத்தில் மட்டும் வெளிப்படவில்லை. அதைத் தொடர்ந்து, அவர் சந்தித்த ஒவ்வொரு நிகழ்விலும் அந்த உறுதி, அந்த நம்பிக்கை வெளிப்பட்டது.
குழந்தைப் பேறு நெருங்கி வரும் நேரத்தில், தன் சொந்த ஊரை விட்டு அவர் கிளம்ப வேண்டியிருந்தது.
குழந்தை பிறந்த ஒரு சில நாட்களில், தன் சொந்த ஊருக்குத் திரும்ப முடியாமல், வேறொரு நாட்டுக்கு அகதியாக ஓட வேண்டியிருந்தது.
எருசலேம் திருவிழாவில், தன் 12 வயது மகனை இழந்து விட்டு, மூன்று நாட்கள் நரக வேதனை அனுபவிக்க வேண்டியிருந்தது.
தன் வாழ்க்கைத் துணையான யோசேப்பை இழந்த பின், மகன் தன்னுடன் வாழ்வான் என்று கனவு கண்டிருந்த வேளையில், அந்த மகன் ஊருக்கு உழைக்கக் கிளம்பியதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
இறுதியில் தன் மகனை அநியாயமாக சிலுவை மரணத்திற்குத் தீர்ப்பிட்ட மதத் தலைவர்களோடு அந்தச் சிலுவைக்கடியில், தன் மகனின் கொடிய வேதனைகளைப் பார்த்தும் ஒன்றும் செய்யமுடியாமல் நிற்க வேண்டியிருந்தது.

தவிர்க்க முடியாததாய்த் தெரிந்த இந்தச் சூழ்நிலைகளிலெல்லாம் மனதுக்குள் அந்த அன்னையின் நம்பிக்கை குறையவில்லை. இந்த நம்பிக்கை, இந்த வீரம் அந்த அன்னையின் உடலோடு இந்த பூமிக்குள் புதைந்து விடக் கூடாதென்றுதான், அந்த அன்னை, சாவின் விளைவுகளை உடலில் ஏற்காமல், விண்ணகம் அடைய இறைவன் வழி வகுத்தார். அந்த அற்புதத்தைத் தான் இன்று அன்னை மரியாவின் விண்ணேற்புப் பெருவிழாவாகக் கொண்டாடுகிறோம்.
அன்னை மரியாவின் நம்பிக்கையை, வீரத்தை இறைவன் இப்படி அழிவின்றி வாழ வைத்ததனால், இந்த அன்னையைப் போல் இன்றும் உலகில் எத்தனையோ அன்னையர், அதுவும், சமுதாய விளிம்புகளில், வறுமையின் கோரப்பிடியில் தினமும் போராடும் அன்னையர், நம்பிக்கையைக் குலைக்கும் வண்ணம் தங்களைச் சுற்றி உருவாகும் எத்தனையோ சூழல்களில், தங்கள் வீரத்தை, நம்பிக்கையைக் கைவிடாமல் வாழ்ந்து வருகின்றனர். நம்பிக்கையை இழக்காமல் அவர்கள் வாழும் இந்த வீர வாழ்க்கைதான் இந்த விழாவை நாம் அர்த்தமுள்ள வகையில் கொண்டாடுகிறோம் என்பதற்கு மிகப் பெரிய சான்று. எக்காரணம் கொண்டும் விசுவாசம், நம்பிக்கை ஆகியவை புதைக்கப்படக் கூடாது, அவை என்றும் அழியாமல் வாழ வேண்டும் என்பதே இந்த விழாவின் மையக் கருத்து.
பீடங்களில் ஏற்றி, புகழ் மாலை பாடி, திருநாட்கள் கொண்டாடி அன்னை மரியாவைப் பெருமைப்படுத்துவது ஒரு புறம் இருந்தாலும், அவரைப் போல் பல வழிகளிலும் வாழ்க்கைப் பிரச்சனைகளைச் சந்தித்து வரும் கோடான கோடி தாய்களுக்கு இன்றும் ஒரு பாடமாக, அவர்களை ஊக்குவிக்கும் ஒரு உந்து சக்தியாக தான் இருக்கிறோம் என்ற எண்ணமே, அந்த விண்ணகத் தாய்க்கு இன்னும் அதிக மகிழ்ச்சியூட்டும். அன்னை மரியாவோடு நாமும் சேர்ந்து அந்த மகிழ்வை, அந்த நம்பிக்கையை இன்று கொண்டாடுவோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

LIFE – A PICTURE PUZZLE… வாழ்க்கை – ஒரு படப்புதிர்

Google Images of Brian Sternberg, the pole vault champion

In his book I Believe, Grant Teaff, head football coach at Baylor University, tells a remarkable story. It’s about a young man who was once the world’s greatest pole vaulter. His name is Brian Sternberg. In 1963 Brian was a sophomore at the University of Washington. He was not only the world’s best pole vaulter but also America’s trampoline champion. Teaff says—and I quote him exactly here, “Word around the track was that Brian Sternberg was the most self-centered young athlete to come along in a long time.” Teaff tells how he watched Brian perform the day he broke the world’s record. He says, “The thing that caught my eye... was his poise and confidence and the fact that he never smiled.”
The next day at breakfast, Teaff picked up the paper and was stunned. The headline read, “Brian Sternberg Injured.” Brian had been working out alone in the gym. He did a triple somersault and came down on the trampoline off center. His neck hit the edge of the trampoline, snapping it and leaving him totally paralyzed, able to move only his eyes and his mouth. Brian was left a helpless, hopeless cripple and a very bitter young man.
Five years later Coach Teaff saw Brian again. It was at a convention of coaches and athletes at Estes Park, Colorado. The auditorium was totally dark. Suddenly a movie projector lit up the screen. There was Brian Sternberg racing down the runway and executing that record-breaking pole vault. Every coach and athlete oohed and aahed. Then the auditorium went totally dark again, except for a single spotlight falling on a single chair on the empty stage.
Suddenly out of the shadows on the stage came a huge football player named Wes Wilmer. In his arms was what looked like a big rag doll. Its long arms and legs hung limp at its sides and flopped this way and that way as Wes Wilmer walked across the stage. The rag doll was six-foot, three-inch Brian Sternberg, who now weighed 87 pounds. Wilmer placed him in the chair and propped him up with pillows to keep him from falling over. Then in a raspy voice Brian Sternberg began to talk. He said: “My friends... Oh, I pray to God that what has happened to me will never happen to one of you. I pray that you’ll never, know the humiliation, the shame of not being able to perform one human act. Oh, I pray to God you will never know the pain that I live with daily. It is my hope and my prayer that what has happened to me would never happen to one of you. Unless, my friends, that’s what it takes for you to put God in the center of your life.” The impact of Brian’s words was electrifying. No one there will ever forget them.

This extract is taken from the parish bulletin of St. Anthony’s Parish, White River Jct, Vt.
http://www.stanthonysvt.org/bulletins/2009/april26/Bulletin.pdf

Last week we rounded off our reflection on Psalm 23 with the story of the white sheet with a black spot. It is better to relish our blessings than look at the lack in our lives. Sometimes, the lack, especially a lack like that of Sternberg, would bring us close to the Shepherd or bring the Shepherd right to the centre of our lives. It is said that Brian was at the top of the world in the summer of 1963, a versatile University of Washington student-athlete majoring in physics and mathematics who just happened to be a world-record holder in the pole vault. That year he soared to a record-setting 16' 8" at the Penn Relays, and was all set to join his U.S. teammates at the World Championships in Moscow. The team was scheduled to leave on the 6th of July. But on July 3, Sternberg injured his spinal cord while training on a trampoline. He was paralyzed from the neck down, a twenty-year-old quadriplegic. Now Brian Sternberg is 66 years old. But, he is still making waves by recounting how God came to the centre of his life, thus bringing God to the centre of many people’s lives.
I can surely relate to Brian to some extent. I say ‘some extent’, because compared to Brian what I went through was not much. During my formation years in the Jesuit Order, I remember one year that was pretty cruel to me. I survived that year with the support of my family and my friends and, surely the support of my Shepherd. At the end of the year, one of the senior priests asked me how that year was. I described that year in a simile. “Imagine a person making his life’s journey as if in a stupor… like a zombie… Suddenly someone comes from behind him, grabs him by the collar and shakes him up. I think this year was such an experience.” Yes, dear friends, I can surely see how the Shepherd almost ‘sneaked’ behind me and gave me a good shake-up so that I could wake up and see things, see my life in a different light. What I had taken for granted until that time became more meaningful.
I am reminded of a college student (let’s call him Robert) whose life changed over-night, literally. Yes, when Robert woke up one morning, he realised that his Dad had passed away peacefully in sleep due to a massive heart attack the previous night. Before that night, Robert was very playful and no one could infuse any sense of seriousness in him. After that night, everything changed… changed for the better.
Many of us have experienced or have witnessed such life-changing events, mostly events that bring pain and lack… seemingly meaningless pain. I am sure all of us have seen picture puzzles. When we look at each piece of the puzzle, it looks pretty odd, out-of-shape and has no meaning. Only when all the pieces are put together the full picture emerges. The pain and lack we experience in life are like these tiny pieces that do not make sense as and when they happen. But, later, when we sit back and see them, we seem to get some meaning out of them.
What would life be like… when we don’t lack anything? when we do not experience pain in any form? We remember the story of Siddhartha ("He who achieves His Goal"), the prince. His dad, King Suddhodana, was very keen that even the shadow of pain should not cross Siddhartha’s path. It is said that the king even built four palaces to suit the four seasons in a year. He planned that everything should be provided to Siddhartha and on no account should he leave the palace. Siddhartha left the palace, was enlightened and became Buddha! If Siddhartha was imprisoned in his plenty, the world would have missed the Buddha.
It is true that most parents want their children not to suffer want. But, this does not mean that everything the child asks for should be provided. We have known parents who have regretted later in life that they had provided all that the child demanded. We have also known children, who had bent their parents backwards to get their way, blame the very same parents for not having brought them up well.Our Shepherd is not a doting parent who obliges us at every turn of our lives. Our Shepherd is not a Santa Claus who breaks thorough the roof of our house and showers us with gifts all the time. The Lord is more of a caring parent who knows best what is good for us. We may not understand the pieces of the puzzle until we see the larger picture.

Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.

1968. அமெரிக்காவில் கொலொராடோ (Colorado) என்ற நகரில் ஓர் அரங்கம் விளையாட்டு வீரகளால் நிரம்பி வழிந்தது. அரங்கத்தில் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டன. ஒரு பெரியத் திரையில் திரைப்படம் ஒன்று ஆரம்பமானது. கழி கொண்டு உயரம் தாண்டும் Pole Vault என்று அழைக்கப்படும் போட்டியில் இளைஞன் ஒருவன் உலகச் சாதனை செய்ததை அந்தத் திரைப்படம் காட்டியது. திரைப்படம் முடிந்ததும், அரங்கத்தில் அனைவரும் எழுந்து நின்று, கரவொலி எழுப்பி ஆரவாரம் செய்தனர். ஆரவாரம் அடங்கியதும், அரங்கம் மீண்டும் இருளில் மூழ்கியது. இம்முறை மேடையில் ஒரு குறுகிய வட்டத்தில் ஒளி விழுந்தது. மேடையின் ஓர் ஓரத்திலிருந்து ஒரு விளையாட்டு வீரன், தன் இரு கைகளில் பெரியதொரு துணி பொம்மை போன்ற ஓர் உருவத்தைச் சுமந்து வந்தான். அந்தப் பொம்மை போன்ற உருவத்தை மேடையின் நடுவில் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர வைத்து, சுற்றிலும் தலையணைகளை வைத்து முட்டுக்கொடுத்து, ஒரு புறமாய்ச் சாய்ந்திருந்தத் தலையை நிமிர்த்தி வைத்துவிட்டு, மேடையை விட்டு வெளியேறினான்.
ஒரு சில நிமிடங்களுக்கு முன் திரைப்படத்தில் உலகச் சாதனை நிகழ்த்திய Pole Vault உலகச் சாம்பியன் Brian Sternberg என்ற அந்த இளைஞன்தான் இப்போது, கழுத்துக்குக்கீழ் எல்லாச் செயல்களையும் இழந்த உடலுடன், ஒரு துணி பொம்மை போல் அந்த நாற்காலியில் வைக்கப்பட்டார். ஆழ்ந்த அமைதி அரங்கத்தில் நிலவியது. மிகவும் சன்னமானக் குரலில் Brian பேச ஆரம்பித்தார்.
“என்னருமை நண்பர்களே, விளையாட்டு வீரர்களே, ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன் வரை உங்களில் ஒருவனாக நான் இருந்தேன். புகழின் உச்சியில் இருந்தேன். இன்று, இதோ இந்த நிலையில் இருக்கிறேன். எனக்கு நடந்தது உங்கள் யாருக்கும், இந்த உலகில் எந்த மனிதருக்கும் நடக்கக் கூடாதென்று தினமும் நான் இறைவனை வேண்டுகிறேன். சராசரி மனிதன் செய்யக்கூடிய செயல்கள் எதையும் செய்ய முடியாமல் நான் தினமும் அனுபவிக்கும் அவமானத்தை, சித்ரவதையை நீங்கள் யாரும் அனுபவிக்கக் கூடாதென வேண்டுகிறேன். எனக்கு நடந்தது உங்களில் யாருக்கும் நடக்கக் கூடாது என்பதே என் செபம், என் விருப்பம், என் நம்பிக்கை... ஆனால்...” Brian பேசுவதைக் கொஞ்சம் நிறுத்தினார். அரங்கமே ஆழ்ந்த அமைதியில் அவர் சொல்லப்போவதை இன்னும் உன்னிப்பாகக் கேட்டது. “ஆனால், இந்த வழியாகத் தான் கடவுள் உங்கள் வாழ்வின் மையத்திற்கு வரவேண்டும் என்றால், அப்படியே வரட்டும்.”
Brian சொன்ன அனைத்து வார்த்தைகளும், முக்கியமாக, அவர் சொன்ன அந்த இறுதி வார்த்தைகள் அனைவர் மனதிலும் அம்புகளாய்ப் பாய்ந்தன. "இந்த வழியாகத் தான் கடவுள் உங்கள் வாழ்வின் மையத்திற்கு வரவேண்டும் என்றால், அப்படியே வரட்டும்."

வாஷிங்க்டன் பல்கலை கழகத்தின் மாணவனாய் இருந்த Brian Sternberg, pole vault போட்டியில் ஈடு இணையற்ற வீரனாய் இருந்தான். 1963ம் ஆண்டு மே மாதம், 20 வயது நிரம்பிய Brian, பல்கலை கழக மாணவனாய் இருந்தபோதே, pole vaultல் உலகச் சாதனை படைத்தான். அதே ஆண்டு Moscowவில் நடைபெற இருந்த உலகத் தடகளப் போட்டிகளில் பங்கேற்க, ஜூலை 6ம் தேதி மற்ற வீரர்களுடன் வாஷிங்க்டனை விட்டுக் கிளம்ப இருந்தான் Brian. ஜூலை 3ம் தேதி பயிற்சியில் ஈடுபட்டிருந்த போது, கீழே விழுந்து தண்டுவடம் பாதிக்கப்பட்டதால், கழுத்துக்குக்கீழ் உடலெல்லாம் உணர்விழந்து, கடந்த 46 ஆண்டுகள் சக்கர நாற்காலியில் வாழ்வைக் கழித்து வருகிறார்.
ஆனால், சக்கர நாற்காலியில் இருந்த படி Brian இன்னும் சாதனைகளைத் தொடர்ந்து செய்து வருகிறார். 20 வயது Brian, pole vault சாம்பியனாக இருந்த போது, மிகுந்த கர்வத்துடன் யாருடனும் சமமாகப் பழகாமல் இருந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. தான், தனது சாதனைகள் என்று தன்னையே மையப்படுத்தி வாழ்ந்து வந்த Brian, இந்த விபத்திற்குப் பின் இறைவன் தன் வாழ்வின் மையமானார் என்று கூறி, அவரது அனுபவத்தைக் கேட்கும் பல ஆயிரம் பேர் வாழ்வின் மையத்திற்கு இறைவனைக் கொண்டு வந்த வண்ணம் இருக்கிறார்.
குறைகள் சூழ்ந்த வாழ்வின் மத்தியிலும் “ஆண்டவர் என் ஆயன், எனக்கேதும் குறை இல்லை” என்று மனதாரச் சொல்ல முடியும் என்று சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். பல சமயங்களில், வாழ்வில் ஏற்படும் குறைகளே அந்த ஆயனை நமக்கு இன்னும் நெருக்கமாகக் கொண்டு வரும் என்பதற்கு Brian Sternberg வாழ்க்கை ஒரு எடுத்துக் காட்டு. குறைகளை எப்படி நாம் பார்க்கிறோம் என்பதே இன்றைய நமது தேடலின் முக்கிய கருத்து.

நான் குருத்துவ பயிற்சியில் இருந்தபோது, சிறிதாய், பெரிதாய் பல சவால்களை, பிரச்சனைகளைச் சந்தித்தேன். எனது பதினைந்து ஆண்டு பயிற்சி காலத்தில், ஓராண்டு மிகவும் கடினமான ஆண்டாக இருந்தது. அந்த ஆண்டின் இறுதியில், ஒரு குரு என்னிடம், அந்த ஆண்டு எப்படி இருந்தது என்று கேட்டார். அப்போது அவரிடம், "இந்த ஆண்டைப் பற்றி ஓர் உருவகத்தில் சொல்ல வேண்டுமென்றால், இப்படிச் சொல்லலாம். சுற்றிலும் என்ன நடக்கிறதென்று அறியாமல், ஏதோ ஒரு மயக்க நிலையில் நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் ஒருவரை, யாரோ ஒருவர் பின்புறமாய் வந்து, சட்டைக் காலரைப் பிடித்து உலுக்கி எழுப்பிவிட்டால் எப்படி இருக்கும் அப்படி இருந்தது இந்த ஆண்டு." என்று சொன்னேன். பின் புறமாய் வந்து, திடீரென என் சட்டை காலரைப் பிடித்து, என்னை உலுக்கி எழுப்பி, வாழ்வில் அதுவரை நான் சர்வ சாதாரணமாக, ஏனோதானோவென்று ஏற்றுக் கொண்ட பல உண்மைகளைப் பார்ப்பதற்கு, இறைவன் எனக்கு உதவி செய்தார்.

ஆம், அன்பர்களே, ஏனோதானோவென்று சென்று கொண்டிருக்கும் ஒருவரது வாழ்வில் திடீரென ஒரு சம்பவம், அதிலும் முக்கியமாக, துன்பமான ஒரு சம்பவம் நிகழும் போது, அவரது வாழ்க்கை விழித்தெழும். கல்லூரியில் ஆசிரியராய் இருந்தபோது, நான் சந்தித்த ஒரு மாணவன் இப்போது என் நினைவுக்கு வருகிறான். எந்தக் கவலையும் இல்லாமல், வாழ்க்கையை விளையாட்டாகக் கருதி வந்தான் அந்த மாணவன். திடீரென ஒரு நாள் காலை அவன் எழுந்த போது, முந்திய இரவு, தூக்கத்தில், மெளனமாக மாரடைப்பால் தந்தை இறந்துவிட்டதை அறிந்தான். அந்த சம்பவம் அவன் வாழ்வை முற்றிலும் மாற்றியது. நல்லதொரு திசையை நோக்கி மாற்றியது. பொறுப்புடன் தன் படிப்பை முடித்தான். வேலையும் கிடைத்து, தன் வாழ்வைத் தொடர்கிறான்.
நம்மில் எத்தனையோ பேர் இதுபோல் வாழ்வில் அனுபவங்களைச் சந்தித்திருக்கிறோம். துன்பம் வந்த அந்த வேளையில் நாம் செயல் இழந்து போனாலும், சில மாதங்களுக்குப் பின், அல்லது சில ஆண்டுகளுக்குப் பின், அந்த நிகழ்வைத் திரும்பப் பார்த்து அதனால் ஏற்பட்ட பல நல்ல விளைவுகளை அசைபோடத் தானே செய்கிறோம். வாழ்வின் பல உண்மைகளை நமக்குக் காட்டிய அந்தத் துன்ப நிகழ்வுக்காக நன்றியும் சொல்கிறோமே.

சிறு சிறு துண்டுகளாக ஒன்று சேர்த்து, முழுப் படமாக உருவாக்கப்படும் புதிர்களைப் பார்த்திருக்கிறோம். இல்லையா? அந்தத் துண்டுகள் ஒவ்வொன்றையும் தனியே பார்க்கும் போது, எந்த ஓர் அர்த்தமும் இல்லாமல், எந்த ஓர் அமைப்பும் இல்லாமல் கோணல்மாணலாய்த் தெரியும். ஆனால், அவைகளை எல்லாம் சேர்த்து வைக்கும்போதுதான் முழு அர்த்தமும் விளங்கும்.
அதேபோல், வாழ்வில் நாம் சந்திக்கும் எல்லா அனுபவங்களும், முக்கியமாக, துன்ப அனுபவங்கள் நம்மைத் தாக்கும் அந்தக் கணத்தில் அர்த்தமற்றதாய்த் தெரியும். ஆனால், ஒரு சில மாதங்கள், வருடங்கள் சென்றபின் அதே அனுபவத்தை வித்தியாசமாகப் பார்க்கும் பக்குவம் பெறுகிறோம். அந்த அனுபவம் நம் வாழ்வெனும் படப்புதிரில் வைக்கப்பட்ட ஓர் அவசியமான துண்டு என்பதை உணர்கிறோம்.

வாழ்வில் நாம் விரும்பியது எல்லாம், எல்லா நேரங்களிலும் நமக்குக் கிடைத்து வந்தால், அந்த வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். தேவை என்று எதையுமே உணராமல் வளர்ந்தால் எப்படி இருக்கும்?
துன்பம், குறை என்று எதுவும் இளவரசனான தன் மகனை நெருங்கக் கூடாதென்பதில் மிகவும் கண்ணும் கருத்துமாய் இருந்தார் சுத்தோதனா. வெளி உலகுடன் எந்தத் தொடர்பும் இல்லாமல், இன்பங்கள் மட்டுமே நிறைந்திருந்த அரண்மனையில் தன் மகன் வளர்வதில் அவர் மிகவும் கவனமாய் இருந்தார்.
ஆனால், அந்த அரண்மனையிலேயே சிறைபடாமல், இளவரசன் சித்தார்த் குறைகளை, துன்பத்தை வாழ்வில் சந்தித்ததால், அறிவொளி பெற்று கௌதம புத்தரானார். குறைகளே, துன்பங்களே இல்லாமல் அந்த இளவரசன் வாழ்ந்திருந்தால், இந்த உலகம் மாபெரும் ஒரு மகானை இழந்திருக்கும்.
தன் மகன் குறைகளை, துன்பங்களைச் சந்திக்கக் கூடாதென்று ஒரு தந்தையோ, தாயோ விருப்பப்படுவதில் தவறில்லை. ஆனால், அடம் பிடிக்கும் குழந்தையின் அத்தனை ஆசைகளையும் நிறைவேற்றும் பெற்றோர், பின் ஒரு காலத்தில் தங்கள் தவறை உணர்ந்து வருந்துவதைப் பார்க்கிறோம். அடம்பிடித்து கேட்டதை எல்லாம் பெற்றுக் கொண்ட அந்த மகனோ, மகளோ தங்களை அவ்விதம் வளர்த்துவிட்ட பெற்றோரைக் குறை சொல்வதையும் பார்த்திருக்கிறோம். அதற்கு மாறாக, குழந்தை கேட்டவைகளைத் தராமல், குழந்தைக்கு எது நல்லதென உணர்ந்து தரும் பெற்றோர், அந்த நேரத்தில் கொடூரமாய்த் தெரிந்தாலும், பிற்காலத்தில், அந்த மகனோ, மகளோ தன் பெற்றோருக்கு வாழ்நாள் முழுவதும் நன்றிக்கடன் பட்டிருப்பதையும் பார்க்கிறோம்.
எனக்கேதும் குறையில்லை... என்று திருப்பாடல் 23ன் முதல் வரிகளை நாம் சொல்லும்போது, நம் மனதில் உள்ள கடவுள் கூரையைப் பிய்த்துக் கொண்டு வந்து, நம் மடியில் பரிசுகளைக் கொட்டும் கிறிஸ்மஸ் தாத்தா அல்ல; மாறாக, நமக்குப் புரியாத வண்ணம், நம்மால் உணர முடியாத போதும், நம்மைத் தன் கரங்களில் தாங்கும் அன்பான, கண்டிப்பான பெற்றோராகத் தான் கடவுளை இந்த வரிகள் நமக்கு உணர்த்துகின்றன.

வாழ்க்கையில் நாம் விரும்பியவைகள் எல்லாம் கிடைக்காமல், உள்ளத்தில் எத்தனையோ வெற்றிடங்கள் இருக்கும். அந்த வெற்றிடங்கள் இருக்கும் வரை நமது கனவுகள், நமது வாழ்க்கை இவை வளர்வதற்கு வாய்ப்புகள் உண்டு. எல்லாமே நிறைந்திருக்கும் வாழ்வில் வளர்ச்சிக்கு வாய்ப்புகள் இல்லை. தேவைகளே இல்லாமல் வளர்ந்து வரும், மிதந்து வரும் வாழ்வில் கடவுளும் தேவையில்லாமல் போய்விடக் கூடும். "ஆண்டவர் என் ஆயர், எனக்கேதும் குறையில்லை." என்று சொல்லும்போது, இவைகளை ஒத்த ஆழமான உண்மைகளை உணர முயல்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/