Blessed are those who find Heaven on Earth மண்ணில் விண்ணகம் காண்போர் பேறுபெற்றோர்

The Beatitudes & the Fruit of the Spirit
http://blogthechurch.files.wordpress.com/2010/05/beatitudes.jpg

Fr. Charlie was teaching children in the Sunday school. He asked the children, "If I sold my house and my car, had a big garage sale and gave all my money to the church, would that get me into Heaven?" "NO!" the children answered. "If I did all my priestly duties well, and practiced the beatitudes in my life, would that get me into Heaven?" the Pastor asked. Again, the answer was, "NO!" "Well, then, if I was kind to animals and gave candy to all the children, and loved and served my parish, would that get me into Heaven?" Again, the answer was, "NO!" "Well", he continued, "then how can I get into Heaven?" Five-year-old little Johnny shouted out, "First you have to die.”
http://www.cbcisite.com/Sunday%20Homily.htm

Well, little Johnny seemed to know better than Fr Charlie. But what Johnny said is not the FULL TRUTH. For those of us who believe that Heaven comes after our death, little Johnny’s answer would sound very right. But, Heaven need not come after death. It can come even while we are living on earth. Today’s readings, especially the Beatitudes in today’s Gospel, say so. If we have a clear understanding of what ‘Heaven’ is, then life would become heavenly.

Most of us associate Heaven to a place, especially when we are little kids like Johnny. As we grow older, we begin to understand that Heaven is more a state of life…a state of fullness, fulfilment, plenitude. Joy, Bliss, Happiness is the result of fulness. The word ‘Happiness’ brings quite a few thoughts. One of the basic questions about happiness is whether we search for happiness or does happiness search for us? I am sure you have heard of the famous bestseller – later made into a popular movie with the same title – “The Pursuit of Happyness” (yes, with a ‘y’ instead of an ‘i’) written by Chris Gardner. Chris, in one of his interviews, talks about how human beings mostly chase after or pursue happiness and rarely reach it.

In his book, “To See the World in a Grain of Sand,” C.L. James tells the fable of a wise old cat that notices a kitten chasing its tail. "Why are you chasing your tail so?" asked the wise old cat. The kitten replied, "I have learned that the best thing for a cat is happiness, and happiness is my tail. Therefore, I am chasing it; and when I catch it, I shall have happiness."
The wise old cat said, "My son, I too have paid attention to the problems of the universe. I too have judged that happiness is in my tail. But, I noticed that whenever I chase after it, it keeps running away from me, and when I go about my business, it just seems to come after me wherever I go."
http://www.streamingfaith.com/prayer/devotionals/this-is-the-day-that-the-lord-has-made

There are many such stories talking about how we chase after or pursue happiness. Here is another lovely story about where to look for or not to look for happiness. A man was walking along a dirty canal filled with muddy water. As he crossed a spot, he stopped abruptly. His eyes fell on something sparkling in the canal. It seemed like an ornament. Mustering some courage, he stretched out his hand in the muddy water and tried to get the ornament. He could not get it. He ventured into the waist deep slush and tried again. No success. He plunged into the canal completely to get the sparkling jewel. He came up with more mud and filth. As he was emerging from the filth, a sage walked by. Looking at his plight, he asked him what he was searching for. The man was afraid of divulging the secret, lest the sage would take the jewel by magic and walk away. Since the sage insisted on helping him, he reluctantly showed him the sparkling object. The sage told him: “Perhaps you are looking at the wrong place. Look elsewhere. Look up. You may find your treasure.” With that, the sage left the scene. All this time, the man was standing under a tree and did not even notice it. When the sage asked him to look up, he did so. To his great, pleasant surprise, a sparkling diamond chain was dangling from one of the branches. All this time, he was chasing the reflection of that chain in the muddy waters.

Happiness or, in Christ’s words, Blessedness is the core of today’s readings. The Readings today are very good, very clear and very inspiring. All I would like to suggest is that you take some special time from your day and read these passages slowly. Here they are:

I Reading: Zephaniah 2: 3; 3: 12-13
Seek the LORD, all you humble of the land, you who do what he commands.
Seek righteousness, seek humility; perhaps you will be sheltered on the day of the LORD’s anger.
I will leave within you the meek and humble. The remnant of Israel will trust in the name of the LORD. They will do no wrong; they will tell no lies. A deceitful tongue will not be found in their mouths. They will eat and lie down and no one will make them afraid.
Imagine a place or a human group where no wrong is done, no lie spoken, where people can lie down in peace with nothing to fear… Isn’t that Heaven?

II Reading: 1 Corinthians 1:26-31
Brothers and sisters, think of what you were when you were called. Not many of you were wise by human standards; not many were influential; not many were of noble birth. But God chose the foolish things of the world to shame the wise; God chose the weak things of the world to shame the strong. God chose the lowly things of this world and the despised things—and the things that are not—to nullify the things that are, so that no one may boast before him. It is because of him that you are in Christ Jesus, who has become for us wisdom from God—that is, our righteousness, holiness and redemption. Therefore, as it is written: “Let the one who boasts, boast in the Lord.”

Matthew 5:1-12
Now when Jesus saw the crowds, he went up on a mountainside and sat down. His disciples came to him, and he began to teach them. He said:
Blessed are the poor in spirit, for theirs is the kingdom of heaven.
Blessed are those who mourn, for they will be comforted.
Blessed are the meek, for they will inherit the earth.
Blessed are those who hunger and thirst for righteousness, for they will be filled.
Blessed are the merciful, for they will be shown mercy.
Blessed are the pure in heart, for they will see God.
Blessed are the peacemakers, for they will be called children of God.
Blessed are those who are persecuted because of righteousness, for theirs is the kingdom of heaven.
Blessed are you when people insult you, persecute you and falsely say all kinds of evil against you because of me. Rejoice and be glad, because great is your reward in heaven, for in the same way they persecuted the prophets who were before you.”
“Beatitudes are not the map of a life in another world, but the map of another life in this world.” - Jacques Pohier, Scripture scholar. The Sermon on the Mount, especially the Beatitudes, was a great source of inspiration to Mahatma Gandhi. For him as well as to great stalwarts like Martin Luther King Jr., Dorothy Day, and Archbishop Romero the Beatitudes were the manifesto of non-violence. It is apt that on the day when Gandhi was shot dead by a violent bullet – January 30th, this passage is given to us for our reflection.

Dear Friends,
This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.


பங்குத்தந்தை ஒருவர் குழந்தைகளுக்கு மறைகல்வி வகுப்பு நடத்திக் கொண்டிருந்தார். "குழந்தைகளே, என்கிட்டே இருக்கிற எல்லாப் பொருட்களையும் வித்து, அந்தப் பணத்தை ஏழைகளுக்கு நான் கொடுத்தா, நான் மோட்சத்துக்கு, விண்ணகத்துக்குப் போக முடியுமா?" என்று கேட்டார். குழந்தைகள் 'கோரஸ்'ஆக "முடியாது" என்று சொன்னார்கள். பங்குத்தந்தைக்கு ஆச்சரியம், குழப்பம்.
"சரி, நம்ம பங்குல இருக்கிற எல்லா நோயாளிகளுக்கும் நான் தினமும் மருந்து, மாத்திரை எல்லாம் குடுத்து கவனிச்சிக்கிட்டா, நான் விண்ணகத்துக்குப் போக முடியுமா?" என்றார். அவர் கேள்வியை முடிப்பதற்குள், "முடியாது" என்று குழந்தைகள் கத்தினர்.
"எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் நான் தினமும் சாக்லேட், மிட்டாய், பொம்மை எல்லாம் குடுத்தா?" என்று கேட்டார். மீண்டும் குழந்தைகள் "முடியாது" என்றே சொன்னார்கள். பங்குத் தந்தைக்குப் பெரிய அதிர்ச்சி.
"சரி, அப்ப நான் விண்ணகத்துக்குப் போக என்ன செய்யணும்?" என்று அவர்களையேக் கேட்டார். ஒரு சிறுமி எழுந்து நின்று, "நீங்க விண்ணகத்துக்குப் போகணும்னா, முதல்ல சாகணும்." என்று கள்ளம் கபடில்லாமல், சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

பங்குத் தந்தைக்குத் தெரியாத ஒரு மிகச்சாதாரண உண்மையை அந்தக் குழந்தை அன்று அவருக்குச் சொல்லித் தந்தாள். ஆனால், அது முழு உண்மை அல்ல என்பதை நாம் உணர்வதற்கு இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்குப் பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றன.
விண்ணகம் என்பது, இறந்தபின் நமக்குக் கிடைக்கும் பரிசு என்று எண்ணுபவர்களுக்கு இக்குழந்தை சொன்னது உண்மையாகப் படலாம். ஆனால், விண்ணகம் என்பது மண்ணகத்திலேயே சாத்தியம் என்பதை இயேசுவும், இன்னும் பல இறைவாக்கினர்களும், புனிதர்களும் சொல்லிச் சென்றுள்ளனர். வாழ்ந்தும் காட்டியுள்ளனர். இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறும் 'பேறுபெற்றோர்' என்ற மலைப்பொழிவு இத்தகைய உண்மையை ஆணித்தரமாகக் கூறும் ஒரு பகுதி. Jacques Pohier என்ற விவிலிய அறிஞர் கூறிய ஒரு கூற்று இது: "இயேசு மலைப் பொழிவில் 'பேறுபெற்றோர்' என்று கூறிய கருத்துக்கள் மறுஉலக வாழ்வைப்பற்றிய வழிகாட்டிகள் அல்ல; இவ்வுலகில் நாம் வாழக்கூடிய மறு வாழ்வைப்பற்றிய வழிகாட்டிகள்."

விண்ணகம் என்பது என்ன என்பதை நாம் புரிந்து கொண்டால், நாமும் பல தெளிவுகளைப் பெறலாம். விண்ணகம் என்பது அடிப்படையில் முழுமை அடைவது, நிறைவு பெறுவது என்ற ஆழமான எண்ணங்களை உள்ளடக்கியது. அந்த முழுமையில், நிறைவில் நாம் அதிகம் அனுபவிப்பது ஆனந்தம். ஆனந்தம், மகிழ்ச்சி என்று சொன்னதும், நம் மனதில் பல எண்ணங்கள் ஒரே நேரத்தில் அலைமோதுகின்றன. முதல் எண்ணம்... ஆனந்தம், மகிழ்வு ஆகியவை நம்மைத் தேடி வருமா, அல்லது நாம் அவற்றைத் தேடிப் போக வேண்டுமா என்ற கேள்வி. இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல முயலும் பல கதைகள் உண்டு.

தன் வாலில்தான் மகிழ்ச்சி உள்ளதென்று தன் வாலையே நாள் முழுவதும் துரத்திப் பிடிக்க சுற்றிச்சுற்றி வந்த குட்டிப்பூனையிடம், "உன் வாலில்தான் மகிழ்ச்சி இருக்கிறதென்றால், அதை நீ துரத்த வேண்டாம். உன் வேலைகளை நீ ஒழுங்காகச் செய்தால், உன் மகிழ்வு எப்போதும் உன்னைத் தொடர்ந்து வரும்." என்று தாய் பூனை சொன்னதாம். இது ஒரு கதை.
வண்ணத்துப் பூச்சி ஒன்றைப் பிடிப்பதற்கு நாள் முழுவதும் அதைத் துரத்திய ஒருவன் களைத்துப் போய் அமர்ந்தபோது, அவன் துரத்திச் சென்ற வண்ணத்துப் பூச்சி அவனது தோள்மீது வந்து அமர்ந்தததாம். இது வேறொரு கதை. இப்படி மகிழ்வைத் துரத்துவதைப் பற்றி பல கதைகள் உண்டு. அவைகளில் இதுவும் ஒன்று.

அகன்ற ஒரு சாக்கடைக்கருகே ஒருவர் நடந்து கொண்டிருந்தார். நாற்றம் தாங்காமல் மூக்கைப் பிடித்துக்கொண்டு நடந்த அவர் திடீரென நின்றார். அவர் கண்களில் ஒளி. அந்தச் சாக்கடையில் ஏதோ ஒன்று பளீரென ஒளிர்ந்தது. உற்றுப் பார்த்தபோது, அது ஒரு வைரநகை போலத் தெரிந்தது. கரையில் நின்றபடி, கைகளை மட்டும் சாக்கடையில் விட்டு அதை எடுக்க முயன்றார். முடியவில்லை. அடுத்து, சாக்கடையில் இடுப்பளவு ஓடிய அந்த அழுக்கு நீரில் நின்று தேடினார். ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. மீண்டும் கரையேறி வந்து பார்த்தபோது, அந்த நகை அதே இடத்தில் பளிச்சிட்டது. அடுத்து, மனதைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு, அந்தச் சாக்கடையில் முற்றிலும் மூழ்கித் தேடினார். ஊஹும்.. ஒன்றும் பயனில்லை. விரக்தியுடன் அவர் சாக்கடையை விட்டு வெளியேறிய அந்த நேரம், ஒரு முனிவர் அந்தப் பக்கம் வந்தார். "எதைத் தேடுகிறீர்கள்? எதையாவுது தவற விட்டுவிட்டீர்களா?" என்று கேட்டார். நகையைப்பற்றிச் சொன்னால், முனிவர் அதை எடுத்துக்கொள்வாரோ என்று பயந்து, அவர் பேசத் தயங்கினார். அவரது தயக்கத்தைக் கண்ட முனிவர், தான் அவருக்கு உதவி மட்டுமே செய்யப்போவதாக வாக்களித்தார். சாக்கடையில் மூழ்கியவர் முனிவரிடம் சாக்கடைக்குள் தான் கண்ட அந்த நகையைச் சுட்டிக் காட்டினார். அதை எடுக்க தான் பட்ட கஷ்டங்களையும் கூறினார். முனிவர் அவரிடம், "நீங்கள் ஒருவேளை தவறான இடத்தில் அந்த நகையைத் தேடுகிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். வேறு இடத்தில் தேடுங்கள். கீழே மட்டும் பார்க்காதீர்கள். மேலேயும் பாருங்கள்." என்று சொல்லிவிட்டு, அந்த இடத்தைவிட்டுச் சென்றார். முனிவர் சொன்னபடி மேலே பார்த்தவருக்கு ஆனந்த அதிர்ச்சி. அவர் நின்ற இடத்தில் ஒரு மரம். அம்மரத்தின் கிளையில் அந்த நகை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதுவரை அவர் அந்த நகையின் பிம்பத்தை உண்மை நகை என்று எண்ணி சாக்கடைக்குள் தேடிக் கொண்டிருந்தார்.

உண்மையான மகிழ்வு, ஆனந்தம் இவைகளைத் தேடுவதற்குப் பதில், மகிழ்வின் மாய பிம்பங்களை நம்மில் எத்தனை பேர் தேடுகிறோம்? நம்மில் எத்தனை பேர் தவறான இடங்களில் மகிழ்வைத் தேடுகிறோம்? மகிழ்வேன்று நினைத்தவை மறைந்து போகும்போது, எத்தனை பேர் மனமுடைந்து தற்கொலை முயற்சிகள்வரை செல்கின்றனர்?
இவைகளுக்கு மாற்றாக, இன்றைய மூன்று வாசகங்களும் உள்ளத்தின் நிறைவை, வாழ்வின் நிறைவை அடையும் வழிகளைச் சொல்கின்றன. இந்த நிறைவை அடைய மரணம்வரை, அந்த மரணத்திற்குப்பின் வரும் விண்ணகம்வரை காத்திருக்கத் தேவையில்லை. இந்த மண்ணகத்தை விண்ணகமாக்கும் வழிகள், சக்தி நம்மிடமே உள்ளன.

இந்த மனநிலையோடு இன்றைய ஞாயிறுக்குரிய மூன்று வாசகங்களையும் அமைதியாக, ஒருவித தியானநிலையில் வாசித்துப் பயனடைய உங்களை அழைக்கிறேன். நமது ஞாயிறு வாசகங்கள் ஆழமான, அழகான கருத்துக்களைக் கூறும் போது, ஒருசில வேளைகளில், அதற்கு மேல் கதைகளை, எடுத்துக்காட்டுகளைக் கூறி அந்த இறை வார்த்தையின் ஆழத்தைக் குறைத்து விடுகிறோமா என்ற குற்ற உணர்வு எனக்கு அவ்வப்போது ஏற்படும். இன்றைய வாசகங்களைப் பார்த்ததும், அந்த எண்ணம் மீண்டும் எழுந்தது. இன்றைய வாசகங்களின் ஒரு சில பகுதிகளை இப்போது ஒரு தியான முறையில் கேட்போம்.
இறைவாக்கினர் செப்பனியா 2: 3, 3: 12-13
நாட்டிலிருக்கும் எளியோரே! ஆண்டவரின் கட்டளையைக் கடைப்பிடிப்போரே! அனைவரும் ஆண்டவரைத் தேடுங்கள்; நேர்மையை நாடுங்கள்; மனத்தாழ்மையைத் தேடுங்கள்.
ஏழை எளியோரை உன் நடுவில் நான் விட்டுவைப்பேன்: அவர்கள் ஆண்டவரின் பெயரில் நம்பிக்கை கொள்வார்கள். இஸ்ரயேலில் எஞ்சியோர் கொடுமை செய்யமாட்டார்கள்: வஞ்சகப் பேச்சு அவர்களது வாயில் வராது: அச்சுறுத்துவார் யாருமின்றி, அவர்கள் மந்தைபோல் மேய்ந்து இளைப்பாறுவார்கள்.

ஏழை, எளியோர் நாட்டில் இருப்பதால், அங்கு விளையும் நன்மைகளைக் கூறுகிறார் இறைவாக்கினர். கொடுமைச் செயல்கள், வஞ்சகப் பேச்சு, அச்சம் ஏதுமில்லாத ஒரு நாடு... பாகுபாடுகள் ஏதும் இல்லாமல், அனைவரும் பந்தியமர்ந்து உண்டபின் அனைவரும் ஒன்றாய் இளைப்பாறும் ஒரு நாடு... அது உண்மையாகவே மண்ணில் வந்த விண்ணகம்தானே!

மலைப் பொழிவில் இயேசு பகர்ந்த 'பேறுபெற்றோர்' இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது. இப்பகுதி சனவரி 30ம் தேதியான இஞ்ஞாயிறன்று தரப்பட்டுள்ளதை ஓர் பொருத்தமான நிகழ்வாக நாம் காணலாம். இயேசுவின் மலைப்பொழிவால் அதிகம் கவரப்பட்டவர் மகாத்மா காந்தி. இரக்கமுடையோர், அமைதி ஏற்படுத்துவோர், நீதியின் பொருட்டுத் துன்புறுத்தப்படுவோர், ஆகியோரை வரிசைப்படுத்தி, வன்முறையற்ற அகிம்சை வழியை இம்மலைப்பொழிவில் ஆணித்தரமாக இவ்வுலகிற்குச் சொல்லியுள்ள இயேசுவை தன் மானசீகத் தலைவராக ஏற்றுக்கொண்டவர் காந்தி. அவரைப் போலவே, மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியரையும் அதிகம் கவர்ந்த விவிலியப் பகுதி மலைப்பொழிவு. அகிம்சை வழியை உலகில் வாழ்ந்து காட்டிய மகாத்மா காந்தி குண்டுக்குப் பலியான சனவரி 30 அன்று அவர் மனதைக் கவர்ந்த மலைப்பொழிவை நாமும் முழு மனதோடு கேட்போம்.

மத்தேயு நற்செய்தி 5: 1-10
இயேசு மக்கள் கூட்டத்தைக் கண்டு மலைமீது ஏறி அமர, அவருடைய சீடர் அவரருகே வந்தனர். அவர் திருவாய் மலர்ந்து கற்பித்தவை:
ஏழையரின் உள்ளத்தோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் விண்ணரசு அவர்களுக்கு உரியது. துயருறுவோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் ஆறுதல் பெறுவர். கனிவுடையோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் நாட்டை உரிமைச்சொத்தாக்கிக் கொள்வர். நீதி நிலைநாட்டும் வேட்கை கொண்டோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் நிறைவு பெறுவர். இரக்கமுடையோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் இரக்கம் பெறுவர். தூய்மையான உள்ளத்தோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் கடவுளைக் காண்பர். அமைதி ஏற்படுத்துவோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் அவர்கள் கடவுளின் மக்கள் என அழைக்கப்படுவர். நீதியின் பொருட்டுத் துன்புறுத்தப்படுவோர் பேறு பெற்றோர்; ஏனெனில் விண்ணரசு அவர்களுக்குரியது.

நாம் இப்போது கேட்ட இறைவார்த்தைகள் நமது உள்ளத்தில் உருவாக்கியுள்ள நல்ல சிந்தனைகளுக்கு நம்மால் முடிந்த வரை செயல்வடிவம் கொடுக்க இறைவன் நம் அகக்கண்களைத் திறக்கும்படி வேண்டுவோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

DAVID – WHO? ஆடு மேய்ப்பவன், சிறுவன்

The Anointing of David, from the Paris Psalter, 10th century.

http://en.wikipedia.org/wiki/Anointing

In our last reflection on Psalm 23: verse 5, “You have anointed my head with oil”, we made a passing reference to I Samuel 16: 1-13, in which we read about the anointing of David by Prophet Samuel. Although we are involved in a series of reflections on Psalm 23, I felt that it is worth spending the present reflection fully on this passage from I Samuel. A deeper analysis of this passage would give us a better understanding of what ‘anointing’ did to David. For this deeper analysis, we need to read between the lines. Let me try and present to you what I read!

Saul was the first king of the Israelites. When the people of Israel clamoured for a king since other clans had one, Prophet Samuel tried to dissuade them saying that a king would only enslave his people. The people would not listen to the words of the prophet. The exchange between the people and the prophet is given in the 8th chapter of I Samuel. As a result, Saul was chosen. Here is a description of Saul: There was a Benjamite, a man of standing, whose name was Kish son of Abiel, the son of Zeror, the son of Bekorath, the son of Aphiah of Benjamin. Kish had a son named Saul, as handsome a young man as could be found anywhere in Israel, and he was a head taller than anyone else. (I Samuel 9: 1-2) It is good to see the contrast between the choice of Saul which had more ‘external’ elements and the choice of David which had more ‘internal’ elements. “The LORD does not look at the things people look at. People look at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.” (I Samuel 16: 7) This is an important lesson Samuel would learn while choosing David.

What Prophet Samuel predicted about a king happened sooner than later. Saul gained the displeasure of God and the people. Hence, God sent Samuel to Bethlehem to anoint the next king. When Samuel went to Bethlehem, he was asked to take oil with him in order to anoint one of the sons of Jesse. One of the sons… Who? No name; no other clue. The Lord said: “You are to anoint for me the one I indicate.” (I Sam. 16: 3) “You are to anoint for me him whom I name to you” is another translation of this verse. I feel that the latter is a better translation since it gives us a new perspective on the power of anointing. ‘Indicating’ is more of a pointing to what already exists. ‘Naming’ is creating an identity – a fresh identity. In fact, what happened in Bethlehem was more of a naming ceremony!

When Samuel went to Bethlehem, Jesse presented his sons one by one. Each had a name. The first was Eliab who impressed Samuel. But, God gave him a piece of his mind. “The LORD does not look at the things people look at. People look at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.” Then Jesse called Abinadab and had him pass in front of Samuel. But Samuel said, “The LORD has not chosen this one either.” Jesse then had Shammah pass by, but Samuel said, “Nor has the LORD chosen this one.” Jesse had seven of his sons pass before Samuel, but Samuel said to him, “The LORD has not chosen these.” (I Sam. 16: 7-10). Jesse was puzzled. Samuel was equally puzzled. What happened after this, requires our special attention. So he (Samuel) asked Jesse, “Are these all the sons you have?” “There is still the youngest,” Jesse answered. “He is tending the sheep.” Samuel said, “Send for him; we will not sit down until he arrives.” (I Sam. 16: 11)

From this exchange we see that Jesse had bypassed the youngest son. He was not even part of an important event in the family. He was asked to take care of the sheep while the prophet came visiting his family. Samuel actually had asked Jesse to assemble all his sons. But, Jesse presumed that the youngest son was too small for such a significant event.
When that son arrived, the most significant event happened. Then the LORD said, “Rise and anoint him; this is the one.” So Samuel took the horn of oil and anointed him in the presence of his brothers… (I Sam. 16: 12-13) The words following this verse is the core of this whole event. From that day on, the Spirit of the LORD came powerfully upon David.
Once the anointing was over, the shepherd boy was not only filled with the Spirit, but he was given his identity – DAVID. It was as if the anointing by Samuel was the Baptism that David received. From this page onwards, the name David is used in the Bible more than a thousand times. This name is next in merit only to two other great names – Abraham and Moses.

Among the Israelites, a name is more than a simple denotation. Every name in the Bible has a specific meaning. The meaning of the word David is ‘Beloved’, or, in common terms this name means ‘Darling’. David was surely a ‘darling’ in the eyes of his Lord. What happened to David in front of his brothers as well as his father must have shocked the whole family as well as Prophet Samuel. By this choice God was clearly indicating that “The LORD does not look at the things people look at. People look at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.” Saul was chosen when he stood head and shoulders above the rest of the crowd. But, David was chosen when he did not even measure up to his brothers.

God’s choices throughout the Bible follow the same pattern… Abraham, Moses, David, the apostles, Saul – who became Paul. According to the standards of the world, none of them was fit to be called for a noble mission. One of these ‘not-fit’ persons was Paul. He swore an oath to wipe out Christ’s followers. But Christ intervened and swept him off his feet, literally! The rest is history. Paul knew well what he was writing when he wrote about the call of God: Brothers and sisters, think of what you were when you were called. Not many of you were wise by human standards; not many were influential; not many were of noble birth. But God chose the foolish things of the world to shame the wise; God chose the weak things of the world to shame the strong. (I Cor. 1: 26-27)
Anointing, naming, being called… can do wonders. We shall continue our search in: “You anoint my head with oil”.

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.



23ம் திருப்பாடலின் ஐந்தாம் திருவசனத்தில் காணப்படும் "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்" என்ற வரியில் நம் தேடலைச் சென்ற வாரம் ஆரம்பித்தோம். இன்று தொடர்கிறோம். தன் தாய் தன் மீது காட்டிய பாசத்தை, தன் ஆடுகள் மீது தான் காட்டிய பாசத்தை இந்த வரியில் தாவீது சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கிறார் என்று சிந்தித்தோம். தான் சிறுவனாய் இருந்தபோது, இறைவாக்கினர் சாமுவேல் தன் தலை மீது எண்ணெய் பூசி, தன்னைத் திருப்பொழிவு செய்ததை, அதனால் தன் வாழ்வில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களைத் தாவீது இந்த வரியில் அழுத்தமாய் கூறியுள்ளார் என்றும் சிந்தித்தோம். நாம் இந்த விவிலியத் தேடல் வரிசையில் திருப்பாடல் 23ன் பொருளைத்தான் தேடிக் கொண்டிருக்கோம் என்றாலும், இன்றையத் தேடலில் சாமுவேல் முதல் நூல் 16ம் பிரிவில் கூறப்பட்டுள்ள இந்த நிகழ்வை ஆழமாகச் சிந்திப்பது பயனளிக்கும். இப்படி சிந்திப்பதால், தைலத்தால் பூசப்படுதல், திருப்பொழிவு செய்யப்படுதல் ஆகிய வார்த்தைகளின் ஆழமான அர்த்தங்களை நாம் அறிந்துகொள்ள முடியும்.

இஸ்ரயேல் மக்களின் முதல் அரசனாய் இறைவனால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சவுல் இறைவனின் விருப்பத்திற்கு, மக்களின் விருப்பத்திற்கு மாறாக நடந்து கொண்டதால், அவரை இறைவன் ஒதுக்கி விட்டு, புதிய அரசனைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பணிக்கு இறைவாக்கினர் சாமுவேலை அனுப்புகிறார் பெத்லகேமுக்கு. அங்கு ஈசாய் என்பவரின் புதல்வர்களுள் ஒருவனை தான் அரசனாகத் தெரிவு செய்துள்ளதாக இறைவன் கூறுகிறார். ஆனால், தெரிவு செய்யப்பட்டவர் யார் என்ற பெயரைச் சொல்லாமல் இறைவன் சாமுவேலை அனுப்புகிறார்.
இறைவாக்கினர் சாமுவேல் பெத்லகேம் சென்றதும், ஈசாய் தன் புதல்வர்களை அவருக்கு அறிமுகம் செய்து வைக்கிறார். ஒவ்வொருவரும் ஒரு பெயருடன் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்படுகின்றனர். முதலில் வந்தவர் எலியா. அவரைக் கண்டதும் கடவுள் இவரைத்தான் தேர்ந்திருப்பார் என்று இறைவாக்கினர் தீர்மானிக்க, இறைவன் அவருக்கு முக்கியமான பாடம் ஒன்றைச் சொல்லித் தருகிறார்.
சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 6-7
சாமுவேல் எலியாவைப் பார்த்தவுடனே, ஆண்டவரால் திருப்பொழிவு செய்யப்பட்டவன் இவனாகத்தான் இருக்கும் என்று எண்ணினார். ஆனால் ஆண்டவர் சாமுவேலிடம், “அவன் தோற்றத்தையும், உயரத்தையும் பார்க்காதே: ஏனெனில் நான் அவனைப் புறக்கணித்துவிட்டேன். மனிதர் பார்ப்பது போல் நான் பார்ப்பதில்லை. மனிதர் முகத்தைப் பார்க்கின்றனர்: ஆண்டவரோ அகத்தைப் பார்க்கின்றார்” என்றார்.

எலியாவைத் தொடர்ந்து, அபினதாப், சம்மா என்ற பெயர் கொண்ட சகோதரர்கள் சாமுவேலுக்கு முன் வருகின்றனர். இவ்வாறு ஈசாயின் ஏழு புதல்வர்களும் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்படுகின்றனர். ஆனால், இறைவன் இவர்கள் யாரையும் தான் தேர்ந்தெடுக்கவில்லை என்று கூறுகிறார். இறைவாக்கினர் குழப்பத்தில் மூழ்குகிறார். அதற்குப் பின் அங்கு நடப்பது ஆச்சரியம் தருவதாய் உள்ளது. அந்தப் பகுதியில் நாம் வாசிப்பது இதுதான்:
சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 11
தொடர்ந்து சாமுவேல் ஈசாயைப் பார்த்து, “உன் பிள்ளைகள் இத்தனைப் பேர்தானா?” என்று கேட்க, “இன்னொரு சிறுவன் இருக்கிறான்: அவன் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருகிறான்” என்று பதிலளித்தார் ஈசாய். அதற்குச் சாமுவேல் அவரிடம் “ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வா, ஏனெனில் அவன் வரும்வரை நான் உணவருந்த மாட்டேன்” என்றார்.

ஈசாயின் புதல்வர்கள் அனைவரையும் தனக்கு அறிமுகப்படுத்தச் சொல்லியிருந்தார் இறைவாக்கினர் சாமுவேல். ஆனால், ஈசாய் ஆடுமேய்த்துக் கொண்டிருந்த தன் கடைசி மகனை, முற்றிலும் மறந்து விட்டார். அச்சிறுவனின் பெயர்கூட அவருக்கு நினைவில் இல்லாததுபோல் அவர் பேசுகிறார். "உன் பிள்ளைகள் இத்தனை பேர் தானா?" என்று இறைவாக்கினர் அழுத்திக் கேட்கும்போதுதான் ஈசாய் அந்த மகனைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்கிறார். “ஓ, மன்னிக்கவும்... மறந்துவிட்டேன்... இன்னொரு சிறுவன் இருக்கிறான்; அவன் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.” என்று பட்டும் படாமல் பேசுகிறார் ஈசாய். அந்த மகனின் பெயரைக் கூட அவர் சொன்னதாகத் தெரியவில்லை. குடும்பத்தில் நடக்கும் ஒரு முக்கிய நிகழ்வில் அந்த ஆடு மேய்க்கும் சிறுவனுக்கு பெயரும் இல்லை, பங்கும் இல்லை. இறைவாக்கினர் முன் அறிமுகப்படுத்தும் அளவுக்கு அந்தச் சிறுவன் இன்னும் வளர்ச்சி அடையவில்லை என்ற சிந்தனை ஈசாய்க்கு. ஈசாயின் எண்ணங்களும், இறைவாக்கினர் சாமுவேலின் எண்ணங்களும் தவறானவை என்று பாடம் புகட்டும் அளவுக்கு அங்கு ஒரு நிகழ்ச்சி நடைபெறுகிறது.
சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 12-13
ஈசாய் ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வந்தார். அவன் சிவந்த மேனியும் ஒளிரும் கண்களும் கொண்டு அழகிய தோற்றத்துடன் இருந்தான். ஆண்டவர் சாமுவேலிடம் “தேர்ந்துக் கொள்ளப்பட்டவன் இவனே! எழுந்து இவனைத் திருப்பொழிவு செய்!” என்றார். உடனே சாமுவேல் எண்ணெய் நிறைந்த கொம்பை எடுத்து அவன் சகோதரர் முன்னிலையில் அவனைத் திருப்பொழிவு செய்தார். அன்று முதல் ஆண்டவரின் ஆவி தாவீதின் மேல் நிறைவாக இருந்தது.

சகோதரர் முன்னிலையில் மட்டுமல்ல, ஆடுமேய்க்கும் அச்சிறுவனைப் பற்றிய நினைவே இல்லாத, அவனது பெயரையே மறந்து போயிருந்த அந்தத் தந்தையின் கண்களுக்கு முன்பாகவும் அச்சிறுவன் திருப்பொழிவு செய்யப்படுகிறான். திருப்பொழிவு முடிந்ததும் நிகழும் ஒரு மாற்றம் என்ன? இதுவரை தனியொரு பெயரில்லாமல், ஆடு மேய்ப்பவன், சிறுவன் என்ற அடைமொழிகளால் அழைக்கப்பட்டவன், தாவீது என்ற பெயர் பெறுகிறான். இதைத் தொடர்ந்து வரும் விவிலியப் பக்கங்களில், தாவீது என்ற பெயர் ஆயிரம் முறைகளுக்கு மேல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆபிரகாம், மோசே ஆகிய மிகப் புகழ் பெற்ற இரு பெயர்களுக்கு அடுத்தப்படியாக, புகழ் பெற்ற ஒரு பெயர் - தாவீது.

இஸ்ரயேல் மக்களின் தலைசிறந்த மன்னரான தாவீது, விவிலியத்தில் மிகவும் புகழ்பெற்ற ஒரு நாயகனான தாவீது ஒரு பெயர் இல்லாத, ஆடு மேய்க்கும் சிறுவனாக அறிமுகமாகிறார். ஆனால், இறைவாக்கினர் அவர் மீது எண்ணெய் ஊற்றி திருப்பொழிவு செய்ததும் புகழ்பெற்ற தாவீதாக மாறுகிறார். "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்" என்ற வரியின் முக்கியமான பொருள் இதுதான்.

இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் ஒருவருக்குத் தரப்படும் பெயர் வெறும் அடையாளக் குறியீடு அல்ல. பல அர்த்தங்களை உள்ளடக்கியது. ஒரு சிலரது பெயரில் ஒரு வரலாறே பொதிந்திருக்கும். யாக்கோபுக்கு விண்ணகத் தூதர் தந்த 'இஸ்ரயேல்' என்ற பெயர் வரலாற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு பெயர். “உன்பெயர் இனி யாக்கோபு எனப்படாது, 'இஸ்ரயேல்' எனப்படும். ஏனெனில், நீ கடவுளோடும் மனிதரோடும் போராடி வெற்றி கொண்டாய்” என்றார். (தொடக்கநூல் 32: 28). கடவுளோடும் மனிதரோடும் போராடும் இஸ்ரயேல் மக்களின் வரலாறு இன்றும் தொடர்கிறது என்பது நமக்கெல்லாம் தெரிந்ததுதானே. தாவீது என்ற பெயரின் பொருளையும் ஆழத்தையும் அறிந்து கொள்வது நல்லது. தாவீது என்ற பெயருக்கு 'செல்லக்குழந்தை, அன்பார்ந்தவர், அன்புகூரப்படுபவர்' என்பது பொருள்.

இஸ்ரயேல் மக்களின் அரசனைத் தெரிவு செய்ய பெத்லகேம் வந்தார் சாமுவேல். எனவே, அவரது பார்வையில், நல்ல உடல் வலிமையோடு மன்னனுக்குரிய அனைத்து தகுதிகளோடும் ஈசாயின் முதல் மகன் எலியா வந்து நின்றதும், இவன்தான் அரசன் என்று அவர் தீர்மானித்தார். ஆனால், இறைவன் சாமுவேலுக்கு வேறு பாடங்கள் சொல்லித் தந்தார். "மனிதர் முகத்தைப் பார்க்கின்றனர்; ஆண்டவரோ அகத்தைப் பார்க்கின்றார்." (1 சாமுவேல் 16: 7) என்று இறைவன் அவருக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார். எலியாவையோ, அவனது மற்ற சகோதரர்களையோ தேர்ந்து கொள்ளாத இறைவன் மன்னனுக்குரிய ஒரு தகுதியும் இல்லாத ஆடு மேய்க்கும் ஒரு சிறுவனைத் தேர்ந்து கொண்டது, ஈசாய் குடும்பத்தினருக்கு மட்டுமல்ல, இறைவாக்கினர் சாமுவேலுக்கும் அதிர்ச்சியாக இருந்திருக்கும்.

விவிலியத்தில் இறைவன் மனிதர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் ஒவ்வொரு நிகழ்விலும் இந்த அதிர்ச்சி நமக்கும் கிடைக்கிறது. தகுதி என்று மனிதப் பார்வையில், உலகத்தின் கண்ணோட்டத்தில் கருதப்படும் எதுவும் இறைவனின் பார்வையில் ஒன்றுமில்லாததாகிவிடும்.
ஆபிரகாம், மோசே என்று ஆரம்பித்து, தாவீது, இறைவாக்கினர்கள், இயேசுவின் சீடர்கள், பவுல் அடியார் என்று ஒவ்வொருவரையும் தகுதி உள்ளவர்கள் என்பதால் இறைவன் தேர்ந்து கொள்ளவில்லை. மாறாக, இறைவன் தேர்ந்து கொண்டதால், அவர்கள் தகுதி பெறுகின்றனர். இயேசுவின் வழியை முற்றிலும் அழித்துவிடும் வெறியுடன் புறப்பட்ட சவுலை இயேசு தெரிவுசெய்தார், வழிமறித்தார். அவரை முற்றிலும் தன்னுடையவராக்கினார். சவுல் பவுலாக மாறியதை ஒவ்வொரு ஆண்டும் சனவரி 25 ம் நாள் ஒரு திருவிழாவாகக் கொண்டாடுகிறோம். பவுல் அடியார், தன் உள்ளத்தைத் திறந்து எழுதும் ஒரு விவிலியப் பகுதி இதோ:
கொரிந்தியருக்கு எழுதிய முதல் திருமுகம் 1: 26-27
சகோதர சகோதரிகளே, நீங்கள் அழைக்கப்பட்ட நிலையை எண்ணிப் பாருங்கள். மனிதக் கணிப்பின்படி உங்களுள் ஞானிகள் எத்தனைபேர்? வலியோர் எத்தனை பேர்? உயர்குடி மக்கள் எத்தனை பேர்? ஆனால் கடவுள் ஞானிகளை வெட்கப்படுத்த, மடமை என உலகம் கருதுபவற்றைத் தேர்ந்து கொண்டார். அவ்வாறே, வலியோரை வெட்கப்படுத்த, வலுவற்றவை என உலகம் கருதுபவற்றைத் தேர்ந்துகொண்டார். உலகம் ஒரு பொருட்டாகக் கருதுபவற்றை அழித்து விட, அது தாழ்ந்ததாகக் கருதுபவற்றையும் இகழ்ந்து தள்ளுபவற்றையும் கடவுள் தேர்ந்தெடுத்தார்.

தகுதி இருப்பதால் ஒருவர் தேர்ந்து கொள்ளப்படுகிறாரா, அல்லது தேர்ந்து கொள்ளப்படுவதால் ஒருவர் தகுதி பெறுகிறாரா என்ற கேள்விக்கு இறைவன் தரும் பதில்: "மனிதர் முகத்தைப் பார்க்கின்றனர்; ஆண்டவரோ அகத்தைப் பார்க்கின்றார்." என்பதே.
முகத்தைப் பார்க்காமல் அகத்தைப் பார்த்து இறைவன் தெரிவு செய்வதற்கு காரணங்கள் உண்டு. இறைவன் மனிதர்களைத் தெரிவு செய்வது பதவிகள், பெயர், புகழ் இவைகளுக்காக அல்ல. பிரச்சனைகளைத் தீர்ப்பதற்கு. சுகமான வாழ்க்கை வாழ்வதற்கல்ல. உலகை, மக்களை வாழ வைப்பதற்கு. இப்பணிகளுக்காக இறைவன் தேர்ந்தெடுக்கும் மனிதர்கள் தங்கள் சுய தகுதிகளை, பலத்தை நம்பி வாழக் கூடாது. வாழவும் முடியாது. இந்த உண்மையை ஆணித்தரமாகச் சொல்வதற்கே உலகின் கண்களில் வலுவற்றவர்களை, தகுதியற்றவர்களை இந்த முக்கியப் பணிகளுக்கு இறைவன் தெரிவு செய்கிறார். உலகின் பார்வையில் தகுதி எதுவும் இல்லாத இவர்களிடம் இறைவன் காணும் ஒரே ஒரு தகுதி உண்டு... அவர்கள் அகத்தில் இறைவன் முக்கிய இடம் பெற்றிருப்பதே அந்த தகுதி. இந்த ஒரு தகுதி போதும் இறைவனுக்கு.

தாவீது ஆடுகள் மேய்க்கும் சிறுவனாய் காடு மேடுகளில் அலைந்தபோது, இறைவனின் பராமரிப்பை ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு இக்கட்டானச் சூழலிலும் உணர்ந்திருந்தார். கடும் வெயிலில், வாட்டும் பசியில், தாகத்தில் தானும் தன் ஆடுகளும் தவித்தபோது, இறைவன் சரியான நேரத்தில் சரியான இடங்களுக்குத் தன்னையும், தன் ஆடுகளையும் அழைத்துச் சென்றதை தாவீது நேரடியாகக் கண்டவர். இறைவனின் பராமரிப்பில் தாவீது கொண்டிருந்த ஆழமான நம்பிக்கை, அவர் தன் ஆடுகளைக் கண் இமைபோல் காத்த பாசம் இவை இரண்டும் தாவீதின் அகத்தில் இருந்த அழகு. அந்த அகத்தின் அழகால் ஆடு மேய்க்கும் சிறுவன் தாவீது, அதாவது, 'இறைவனின் செல்லக்குழந்தை, அன்பார்ந்தவர், அன்புகூரப்படுபவர்' என்ற பெயரைப் பெறுகிறார். அந்தச் செல்லக்குழந்தையின் அக அழகைக் கண்ட இறைவன், இவரே இஸ்ரயேல் மக்களின் அரசனாகும் தகுதி பெற்றவர் என்று தாவீதைத் தெரிவு செய்கிறார்.
நம் ஒவ்வொருவரின் அகத்தையும் இறைவன் பார்க்கிறார். நம் தலையை நறுமணத் தைலத்தால் பூசி, நம் ஒவ்வொருவரையும் தனிப்பட்ட முறையில் அழைக்கிறார். பெருமைப்படுத்துகிறார். இந்த எண்ணங்களில் நம் தேடலைத் தொடர்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

Silent, salient Inaugurations அமைதியான, ஆழமான, ஆரம்பங்கள்

Galilee - The centre of the Ministry of Jesus

http://www.biblestudy.org/biblepic/picture-of-galilee-shore-where-jesus-did-miracles.html

Bang… Dazzle… Explode… I am trying to arrange alphabetically different terms that the commercial world would be happy to propose as the formula – ‘sure-fire formula’ – for any inauguration. Most of the product launches and the launching of political parties have been very spectacular. But, after the inauguration, they probably disappeared without a trace in history. We don’t need to cite examples here.
History, however, has shown us that there have been contrary formulas, namely, very silent inaugurations, which have stood the test of times. One such example would be the Congregation of the Missionaries of Charity founded by Blessed Mother Teresa of Calcutta. Here is one of the earliest incidents that began a silent revolution by the ‘Saint of the Gutters’ as written by Fr Raymond J.DeSouza:
In 1952, Mother Teresa found a woman dying in the streets, half-eaten by rats and ants, with no one to care for her. She picked her up and took her to the hospital, but nothing could be done. Realizing that there were many others dying alone in the streets, Mother Teresa opened within days Nirmal Hriday (Pure Heart), a home for the dying. In the first 20 years alone, over 20,000 people were brought there, half of whom died knowing the love of the Missionaries of Charity. Nirmal Hriday is where one dying man, lying in the arms of Mother Teresa after being plucked from the gutters and bathed and clothed and fed, told her, "I have lived like an animal, but now I am dying like an angel."
http://www.catholiceducation.org/articles/catholic_stories/cs0464.htm

Looking at the courage of this frail woman, 12 other women joined her. The Missionaries of Charity was begun - a very silent inauguration that has lasted 60 years. Mother Teresa and her 12 followers take our minds back to Jesus and his 12 disciples. Today’s Gospel talks of the way in which Jesus inaugurated his public ministry… by proclaiming his first message and by calling his first disciples. Today’s liturgy gives us an opportunity to think of inaugurations – their style and content.

The style of inauguration: In today’s Gospel, Matthew describes Jesus’ inauguration with the imagery of light. This imagery was already spoken of by Prophet Isaiah as we hear it from the first reading. The imagery of light for inauguration is a lovely metaphor. I am thinking two kinds of light symbolising the spectacular but empty inaugurations and the silent one - lightning and sunlight. Inaugurations as proposed by the commercial world can be compared to lightning. Flash, bang… gone. Theoretically speaking, the average lightning bolt contains a billion volts at 3,000 amps, or 3 billion kilowatts of power, enough energy to run a major city for months. (http://www.mikebrownsolutions.com/tesla-lightning.htm) Till date, lightning has caused more damages than being useful. Commercial, political inaugurations can be compared to lightning.

As against this, imagine what sunlight can do and, actually, does to the world. Sunlight comes up not with a bang, not abruptly like a lightning, but very silently, imperceptibly. But, we know that without sunlight nothing can survive on earth. Jesus’ public ministry is compared to the sunlight. “The people walking in darkness have seen a great light; on those living in the land of deep darkness a light has dawned.” (Isaiah 9: 2; Matthew 4:16)

Another aspect of inauguration is the content. When great leaders appear before the public for the first time, what they say and do count. Their words and actions would almost define what type of a leader he or she would be. My mind goes back exactly 50 years. 1961, on January 20th John F.Kennedy was sworn in as the 35th President of the United States. He began his inaugural address with these words: “We observe today not a victory of party, but a celebration of freedom – symbolizing an end, as well as a beginning – signifying renewal, as well as change.” Towards the end of this inaugural address, he said: “And so, my fellow Americans: ask not what your country can do for you—ask what you can do for your country. My fellow citizens of the world: ask not what America will do for you, but what together we can do for the freedom of man.” – a well-known quote. JFK was one of the youngest presidents of the US and hence was looked upon as a much needed change in the U.S. political history. His inaugural speech defined him, in a way!

The inaugural words of Jesus in his public ministry were: “Repent, for the kingdom of heaven has come near.” (Matthew 4: 17). His first action was to gather a few fishermen with an invitation: “Come, follow me.” Repentance and following of Jesus are two key aspects of Christian life. All of us would easily agree that each Christian is called to repentance; but many of us would hesitate to affirm that every Christian is called to follow Jesus. We would think that ‘following Jesus’ is a privilege of the Religious and Priests.

Both repentance and following of Jesus are basic to Christian calling and both are intrinsically connected. Repentance calls for some radical changes. Change is usually challenging. It is easier when these changes are external – like change of one’s profession, abode etc. But, when the change is internal like the one demanded by Jesus, it needs support. We are ready to change for a person whom we love. If we are drawn towards Jesus by love and if we are ready to follow Him, then we would be willing to change from within, even if this is very difficult.
We have the examples of Simon, Andrew, James and John who were willing to change their entire life giving up their livelihood, their boats, nets… even their father. Such a change in one’s life, such a following of Jesus is meant to make one available for ‘proclaiming the good news of the kingdom, and healing every disease and sickness among the people’ as was, and still is evident from Mother Teresa and her followers. Let us pray for silent and meaningful inaugurations of mission and ministry in ourselves and in the world! Let’s repent and follow Jesus!

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.

ஆடம்பரங்கள் அட்டகாசமாய், ஆடம்பரமாய், ஆர்ப்பாட்டமாய், பிரமாதமாய், பிரமிப்பூட்டுவதாய்... இருக்க வேண்டும், அனைவரையும் கவர்ந்திழுக்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகு?... பார்த்துக்கொள்ளலாம். இது ஒரு வகையான சிந்தனை. உலகில் பல நிறுவனங்கள், அரசியல் கட்சிகள் பின்பற்றும் சிந்தனை, வழிமுறை இது. இந்நிறுவனங்களின், கட்சிகளின் ஆரம்பவிழாக்கள் பல கோடி ரூபாய் செலவில் அமர்க்களமாய் இருக்கும். அந்த ஆரம்பங்களைப் பார்த்தால்... “அடடே, ஏதோ ஒன்று நடக்கப் போகிறது” என்ற எதிர்பார்ப்பை உண்டாக்கும். இப்படி ஆரம்பிக்கப்பட்ட பல நிறுவனங்கள், பல அரசியல் கட்சிகள் வரலாற்றில் எந்த ஒரு சுவடும் பதிக்காமல் சென்றுள்ளன. இவைகளுக்கு உதாரணங்கள் சொல்லத் தேவையில்லை.

இதற்கு முற்றிலும் மாறாக ஓர் உதாரணத்தை நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம். அன்னை தெரேசா ஆரம்பித்த பிறரன்பு சகோதரிகள் சபை. உடலெல்லாம் புண்ணாகி, நாற்றம் எடுத்து சாக்கடைக்கருகில் சாகக்கிடந்த ஒரு நோயாளிக்குச் செய்த பணியில் ஆரம்பமானது இந்தச் சபை. தனியொரு பெண்ணாக, பிறந்த நாட்டை விட்டு, வேறொரு நாட்டில் அன்னை தெரேசா ஆரம்பித்த அற்புதப் பணிக்கு எந்த ஆரம்ப விழாவும் இல்லை. ஆர்ப்பாட்டம், அலங்காரம் இல்லை. அந்தப் பெண்ணின் மன உறுதியைக் கண்டு இன்னும் 12 பெண்கள் அவருடன் சேர்ந்தனர். இப்படி ஆரம்பமான பிறரன்பு சகோதரிகள் சபை இன்று உலகெங்கும் பரவியுள்ளது. இன்றும் எந்தவித ஆர்ப்பாட்டமும் இல்லாமல் பணிகள் தொடர்கின்றன. புதியதொரு வரலாறு எழுதப்பட்டு வருகின்றது.
பிறரன்பு சேவையில் இறங்கிய ஒரு பெண், அவரைச் சுற்றி வேறு 12 பெண்கள்... இது நம் நினைவை 20 நூற்றாண்டுகள் பின்னோக்கி இழுத்துச் செல்கிறது. அந்த நினைவு இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இயேசு தன் பணிவாழ்வை ஆரம்பித்த நிகழ்வையும், தன் பன்னிரு சீடர்களில் ஒரு சிலரை அழைத்ததையும் இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்.

இயேசு ஆரம்பித்த பணிவாழ்வினை ஒளியுடன் ஒப்புமைப்படுத்தி இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவாக்கினர் எசாயாவும், அதே வரிகளை தன் நற்செய்தியில் மீண்டும் மத்தேயுவும் குறிப்பிடுகின்றனர். அட்டகாசமான ஆரம்பங்களுக்கும், ஆழமான, அர்த்தமுள்ள ஆரம்பங்களுக்கும் ஒளி ஓர் அழகிய உருவகம். இயற்கையில் நாம் காணும் மின்னலையும், சூரியஒளியையும் சிந்திக்கலாம். அட்டகாசமான ஆரம்பங்களை மின்னலுக்கு ஒப்பிடலாம். பளீரெனத் தோன்றி மறையும் ஒவ்வொரு மின்னலிலும் மாபெரும் நகரங்களுக்குப் பல மாதங்களுக்குத் தேவையான மின்சக்தி தரக்கூடிய அளவு கோடி, கோடி Watts மின்சக்தி வெளிப்படுகிறதென்று சொல்லப்படுகிறது. ஆனால், மின்னலைக் கிரகித்து சேமிக்கும் கருவிகள் இல்லாததால், மின்னல்கள் பயனில்லாமல் தோன்றி மறைகின்றன. பல சமயங்களில் மின்னல்களால் தீமைகள் விளைவதும் உண்டு. அட்டகாசமான ஆரம்பங்கள் மின்னலைப் போன்றவை.
இதற்கு மாறானது சூரியஒளி. இரவு முடிந்து பகலவன் எழும்போது, பளீரென உதயமாவதில்லை. அமைதியாய், ஆர்ப்பாட்டமில்லாமல், சிறு, சிறு ஒளிக் கீற்றுக்களாய் நமது பகல்வேளை ஆரம்பமாகும். இப்படி அமைதியாய் உதிக்கும் சூரியஒளியால் பல்லாயிரம் உயிர்கள் பயனடைகின்றன. இயேசுவின் பணி வாழ்வு பகலவனைப் போல் ஆரம்பமானது. “காரிருளில் இருந்த மக்கள் பேரொளியைக் கண்டார்கள். சாவின் நிழல் சூழ்ந்துள்ள நாட்டில் குடியிருப்போர் மேல் சுடரொளி உதித்துள்ளது.” (எசாயா 9: 2; மத்தேயு 4: 16)

ஒவ்வொரு தலைவனும் மக்கள் முன்னிலையில் சொல்லும் முதல் கூற்றுகள், செய்யும் முதல் பணி ஆகியவை அந்தத் தலைவன் எப்படிப்பட்டவர் என்பதை மக்களுக்குச் சொல்லும் அடையாளங்கள். ஐம்பதாண்டுகளுக்கு முன் செல்வோம். "இன்று நாம் ஒரு அரசியல் கட்சியின் வெற்றியைக் கொண்டாடவில்லை, மாறாக நமது விடுதலையைக் கொண்டாடுகிறோம்" என்று ஒரு நாட்டின் அரசுத் தலைவர் பதவியேற்ற நாளில் தன் உரையை ஆரம்பித்தார். 1961ம் ஆண்டு சனவரி 20ம் நாள் அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டுத் தலைவராகப் பொறுப்பேற்ற ஜான் F.கென்னடி தன் பதவியேற்பு விழாவில் கூறிய முதல் வார்த்தைகள் இவை. அந்த உரையின் இறுதியில் "நாடு உனக்கு என்ன செய்ததென்று கேட்காதே; மாறாக, நீ நாட்டுக்கு என்ன செய்தாய் என்று கேள்" என்ற புகழ்பெற்ற வார்த்தைகளையும் அவர் கூறி முடித்தார்.

"நமக்கு முன் உள்ள பணிகள் என்னைத் தாழ்ச்சி அடையச் செய்கின்றன; உங்கள் நம்பிக்கை என்னை நன்றியுள்ளவனாக்குகிறது; நமது முன்னோரின் தியாகங்கள் என் மனதை நிறைக்கிறது." என்று தன் உரையை இரு ஆண்டுகளுக்கு முன் இப்போதைய அமெரிக்க அரசுத் தலைவர் பராக் ஒபாமா ஆரம்பித்தார். “நாம் நிற்கும் இந்த வளாகத்தில் உள்ள எந்த உணவகத்திலும் 60 ஆண்டுகளுக்கு முன் என் தந்தை ஓர் இருக்கையில் அமர்ந்து காப்பி குடித்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால், இன்று இதோ நான் உங்கள் முன் இந்நாட்டின் தலைவனாக உறுதிமொழி எடுக்க முடிந்திருக்கிறது” என்று அதே உரையில் ஒபாமா கூறினார். இப்படி ஒவ்வொரு தலைவனும் முதல் முதலாகச் மக்கள் முன் அறிக்கையிட்டுச் சொல்வதில் அவர்களது எண்ணங்கள், அவர்களது தீர்மானம் ஆகியவை கணிக்கப்படும்.

இயேசு என்ற தலைவன் மக்கள் முன் சொன்ன முதல் வார்த்தைகள் என்று மத்தேயு, மாற்கு ஆகிய இரு நற்செய்திகளும் சொல்வது இதுதான்: "மனம் மாறுங்கள், ஏனெனில் விண்ணரசு நெருங்கி வந்துவிட்டது." (மத்தேயு 4: 17) இந்த வார்த்தைகளைத் தொடர்ந்து இயேசு செய்த முதல் வேலை... தன் பின்னே வரும்படி ஒரு சில மீனவர்களை அழைத்தது... லூக்கா, யோவான் ஆகிய நற்செய்திகளிலும் இதையொத்த வார்த்தைகளும், செயல்களும் கூறப்பட்டுள்ளன. (காண்க: மத்தேயு 4; மாற்கு 1; லூக்கா 4; யோவான் 1).
ஆடம்பரம், ஆர்ப்பாட்டம் என்ற உலகக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், இயேசு பணிவாழ்வை ஆரம்பித்த விதம் ஏமாற்றம் தருவதாக உள்ளது. ஒரு பெரும் புதுமையைச் செய்து அவர் தன் பணியை ஆரம்பித்திருக்கலாம். இதைத்தான் அலகையும் அவருக்குச் சொல்லித் தந்தது. எருசலேம் தேவாலயத்தின் உச்சியில் இருந்து குதிக்கச் சொன்னது. இயேசு தன் பணிவாழ்வை, தன் பகிரங்க வாழ்வை ஆரம்பித்த விதம் அமைதியாக இருந்தது. அவர் முதன்முதலாகச் சொன்ன வார்த்தைகள் புதிராகவும் இருந்தன. "மனம் மாறுங்கள்" என்று மக்களுக்குச் சொன்னார். "என் பின்னே வாருங்கள்" என்று மீனவர்கள் ஒரு சிலரிடம் சொன்னார். கிறிஸ்தவ வாழ்வின் இரு முக்கிய அம்சங்கள் இவை: மனமாற்றம், இயேசுவைப் பின்தொடர்தல்.

மன மாற்றம் அனைத்து கிறிஸ்தவர்களுக்கும் பொதுவானது. இதை நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இயேசுவைப் பின்தொடர்தல் என்பது துறவறத்தார், குருக்கள் ஆகியோருக்குத்தான்; அனைத்து கிறிஸ்தவர்களுக்கும் இல்லை என்பது நாமாகவே எடுத்துக் கொண்ட ஒரு முடிவு. ஆழச் சிந்தித்தால், மனம் மாறுவதும், இயேசுவைப் பின் தொடர்வதும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையது என்ற உண்மை விளங்கும்..
மாற்றம் என்பது பழைய நிலையை விட்டு புதிய நிலைக்குச் செல்வது. வேலை மாற்றம், வீடு மாற்றம், படிப்பு மாற்றம் என்று இந்த மாற்றங்கள் வெளிப்புற மாற்றங்கள். ஓரளவு எளிதான மாற்றங்கள். உள்ளமாற்றம், மனமாற்றம் என்பது மிகவும் கடினமானது. நமது மனதில் ஆணிவேர் விட்டு வளர்ந்து விட்ட எண்ணங்கள், ஆசைகள், பழக்கங்கள் இவற்றை மாற்றி, புதிய எண்ணங்களைக் கொண்டுவருவது எளிதல்ல. மனமாற்றம் உண்டாக ஒரு முக்கிய உந்துதலாக இருக்கக்கூடியது அன்பு, பாசம், காதல்... நாம் மற்றொருவர்மீது ஆழமான ஈடுபாடு கொள்ளும்போது அந்த இன்னொருவருக்காக நம்மிடம் எத்தனையோ அடிப்படை மாற்றங்களைச் செய்துகொள்ள தயாராகிறோம்.
கிறிஸ்தவ வாழ்வின் இரு முக்கிய அம்சங்களான மனம் மாறுங்கள், என் பின்னே வாருங்கள் என்ற இந்த இரு அழைப்பினையும் நாம் இவ்விதம் இணைத்துப் பார்க்க முடியும். இயேசுவின் மீது கொண்ட ஆழமான ஈடுபாட்டால், அவரைப் பின் செல்ல நாம் ஆரம்பித்தால், மாற்றங்கள், மனமாற்றங்கள், வாழ்வின் அடிப்படை மாற்றங்கள் எளிதில் உருவாகும். தங்கள் வாழ்வின் அடிப்படைகளான மீன்பிடிக்கும் தொழில், தங்கள் படகுகள், தங்கள் தந்தை என்று பலவற்றையும் தியாகம் செய்துவிட்டு இயேசுவைப் பின்சென்ற சீடர்களின் வாழ்வு முற்றிலும் மாறியதைப் போல், நமது வாழ்வும் இயேசுவின்மீது கொண்ட ஈடுபாட்டால் முற்றிலும் மாற அவரைப் பின் தொடர முயல்வோம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

Motherly care via oil… தாயின் பாசம் தைலத்தின் வழியாக...

David, the shepherd boy

http://youthtalk.wordpress.com/2006/10/30/are-you-dismayed-at-your-humble-beginning/

Here is a lovely scene which many of us may have experienced or witnessed at home, say, twenty or thirty years ago. This scene takes place in a middle class family. The mother is seated on the floor and her daughter is seated in front of her. The mother applies oil on the head of the daughter and then begins a process of arranging her hair into plaits. The crowning point of this process is the string of flowers placed on those plaits… When I read the second part of verse 5 or Psalm 23: ‘You anoint my head with oil’, this scene unfolded in my mind spontaneously.

This line lends itself to many deeper images and meanings.
It shows the love and care of God which compares with the love of a mother or, sometimes, surpasses it.
This line also shows the care with which a shepherd takes care of his flock.
The third idea comes from the word – ANOINTING – a word loaded with many shades of meaning.
When David wrote this line, he must have re-lived his experience at all the three levels.

First: An Israelite family relied on oil – especially olive oil – for daily use as well as for special occasions. When David went out for grazing the sheep, his mother must have applied oil on his head and also on his body to protect him against the sun. Perhaps, when he returned home in the evening, his mother must have applied oil on those of little bruises he had sustained during the day.

Second: David also must have thought of how he took care of his sheep with oil. In one of our earlier reflections on verse 5, we mentioned that from this verse there is a marked difference in the psalm, namely, the sheep become human beings and the shepherd becomes a gracious host. But some who have interpreted this psalm, continue with the imagery of the sheep and the shepherd right through to the end of the psalm. One of the explanations given to this line by Captain Moy Hernandez, Jr. goes like this:
We see in David’s words a humble image as he compares himself to a sheep in relationship to what God does on our behalf. Did you know that sheep actually face various enemies, many wild animals such as, lions, bears, wolves. Now this is something David knew first hand because as a young boy he worked as a shepherd and so I am sure he had opportunities and instances when he, perhaps, had to kill some of these wild animals to protect his flock. But you see sheep face other enemies that we don’t think too much about because these enemies are so small. These creatures can make a sheep’s life very miserable.
I did some research on this and here are a few of these smaller threats. They face the Warble Flies, Mosquitoes & Gnats and something called the Nasal Fly. Sheep are specially troubled by the “Nose Fly” or the “Nasal Fly.” These little flies buzz around the sheep’s head attempting to lay their eggs on the damp mucous membrane of the sheep’s nose. If they are successful, the eggs will hatch in a few days and it forms a small, slender, worm-like larvae. They work their way up the sheep’s nasal passage and into the sheep’s head.
It causes severe irritation to the sheep and, for relief from the pain, the sheep will often beat their heads against a tree or rub their heads on a rock. This, as you can imagine, causes great pain to the animals and it has been known to kill some sheep. But when the shepherd begins to see signs of these tiny enemies, he will begin to apply an antidote to the sheep’s head.
This antidote is made up of several ingredients… and the shepherd smears it all over the sheep’s head and nose. Once the oil has been applied to the sheep’s head, there is an immediate change in the animal’s behavior. The aggravation is gone, the irritability is gone, and the animal can lie down and rest, just as David suggests in Psalm 23.
http://www.sermoncentral.com/sermons/you-anoint-my-head-with-oil-moy-hernandez-jr-sermon-on-holy-spirit-general-140701.asp?Page=1

The scene of the shepherd taking care of ‘little enemies’ that attack his sheep, makes me reflect on how we are often attacked by ‘little enemies’ buzzing around our minds. I am sure we have had much less difficulty dealing with, say, a bigger gnat buzzing around our head than with mosquitoes. The smaller the ‘flying objects’, the greater our effort to drive them away! In the same way, it may be easier for us to drive away bigger and more threatening negative thoughts from our mind and heart than the small, insignificant ones. These ‘little enemies’ tend to become habits… habits that can even endanger our lives. As we reflect on how the Shepherd anoints our head with oil, we can ask the Lord to anoint those who are struggling with ‘little enemies’ swarming around in their lives.
Third: Above all these different thoughts, what must have filled David’s mind while writing this line was his anointment by God through Prophet Samuel, when he was just a boy. We read this incident in I Samuel 16: 1-13. We shall continue to think of the third aspect of Psalm 23:5 – namely, the Anointing proper, in our next reflection.

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.

நம் இல்லங்களில் நாம் காணக்கூடிய ஒரு காட்சி இப்போது என் மனதில் தெரிகிறது. அம்மா தரையில் அமர்ந்திருக்கிறார். அவருக்கு முன் பள்ளிக்குச் செல்லும் மகள் அமர்ந்திருக்கிறாள். மகளின் தலையில் கொஞ்சமாய் எண்ணெய் தேய்த்து, அவளது முடியைச் சீப்பால் வாரி, சிக்கல்களைப் பொறுமையாய்ப் பிரித்து, வகிடெடுத்து, சடை பின்னி, முடிவில் ஒரு பூச்சரத்தையும் தலையில் சூடுகிறார் தாய். தாயின் பாசத்தை வெளிப்படுத்தும் இந்தக் காட்சி இன்றைய அவசர உலகில் நடக்கிறதா என்ற கேள்விகள் மனதில் எழலாம். ஆனால், இந்தக் காட்சியை இன்று நம் மனக்கண் முன் கொண்டு வருகிறது திருப்பாடல் 23. இத்திருப்பாடலின் ஐந்தாம் திருவசனத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்" என்ற வரியை வாசித்ததும் என் மனதில் முதலில் எழுந்த பாசக் காட்சியைத் தான் இப்போது பகிர்ந்து கொண்டேன்.
இந்த வரியை நாம் பல்வேறு கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்:
தாயின் பாசத்தையொத்த... பல நேரங்களில் தாயின் பாசத்தையும் விஞ்சும் இறைவனின் பாசம் இந்த வரியில் வெளிப்படுகிறது.
ஆயன் தன் ஆடுகள்மீது காட்டும் பாசத்தையும் இவ்வரியில் திருப்பாடலின் ஆசிரியர் வெளிப்படுத்துகிறார்.
பொறுப்புள்ள ஒரு பணிக்கு, ஒரு தனிப்பட்ட நிலைக்கு ஒருவர் உயர்த்தப்படும்போது, தைலத்தால் பூசப்படும் நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறுவதையும் இவ்வரி நமக்கு நினைவு படுத்துகிறது.
இப்படி பல கோணங்களில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டும் இந்த வரியில் நம் தேடலை இன்று ஆரம்பிக்கிறோம்.

தலைவாரி, பூச்சூடி தன் குழந்தையைப் பள்ளிக்கு வழியனுப்புவது தாயன்பை வெளிப்படுத்தும் பல செயல்களில் ஒன்று. குழந்தையின் நலனில் அக்கறை கொண்ட எந்தத்தாயும் கைவசம் வைத்திருக்கும் ஒரு வீட்டு மருந்து எண்ணெய். பலவகை எண்ணெய்கள். உடல் நலத்திற்கும், அழகுக்கும் இவை அதிகம் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எந்தெந்த எண்ணெய் எந்தெந்த நோய்க்கு மருந்து என்பதையும் தாய் அறிந்து வைத்திருப்பார்.

தைலம் பூசும் தாயின் பாசத்தைத் தாவீதும் தன் வாழ்வில் உணர்ந்திருப்பார். நாள் முழுவதும் வெயிலில் ஆடுகளை மேய்க்கவேண்டியிருந்த சிறுவன் தாவீதை வெயிலின் தாக்குதலிலிருந்து காக்க அவனது தாய் அவன் தலை மீதும் உடல் மீதும் எண்ணெய் பூசி அனுப்பியிருப்பார். அதேபோல், மாலையில் வீடு திரும்பியதும், வெயிலின் சூட்டைத் தணிப்பதற்கும், மலை காடுகளில் அலையும் போது தாவீதின் கை, கால் இவற்றில் ஏற்பட்ட சிறு, சிறு காயங்களை ஆற்றுவதற்கும் அவனது தாய் எண்ணெய் பூசியதைத் தாவீது நினைத்துப் பார்த்திருப்பார். பூசப்பட்ட எண்ணெயின் மணத்துடன், அந்த நேரங்களில் வெளிப்பட்ட தாயின் பாசத்தையும் தாவீது இந்த வரியில் தாவீது நமக்குச் சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கிறார்.
இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் எண்ணெய், தைலம் ஆகியவை முக்கிய இடம் பெற்றவை. ஒவ்வொரு நாள் வாழ்விலும், விழாக்காலங்களில் நடைபெறும் சடங்குகளிலும் பலவகைத் தைலங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன. "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்று தன் ஆயனை நோக்கி தாவீது இவ்வரியைக் கூறும் போது, தன் மூதாதையர் பலர் நறுமணத் தைலத்தால் பூசப்பெற்ற பல முக்கிய நிகழ்வுகளைத் தாவீதின் மனம் நினைத்திருக்கும். தான் சிறுவனாய் இருக்கும்போதே, இறைவாக்கினர் சாமுவேல் தன் தலைமீது எண்ணெய் ஊற்றியதை தாவீது இந்த வரியில் நினைவு கூர்ந்துள்ளார். தாவீதின் மனதில் ஆழமாய் பதிந்திருந்த அந்த நிகழ்வை சாமுவேல் முதல் நூலிலிருந்து வாசிக்கக் கேட்போம்:

சாமுவேல் - முதல் நூல் 16 : 1, 4, 10 -13
ஆண்டவர் சாமுவேலை நோக்கி, “உன்னிடமுள்ள கொம்பை எண்ணெயால் நிரப்பிக் கொண்டு போ. பெத்லகேமைச் சார்ந்த ஈசாயிடம் உன்னை அனுப்புகிறேன். ஏனெனில அவன் புதல்வருள் ஒருவனை அரசனாகத் தேர்ந்துள்ளேன் நான் உனக்கு காட்டுகிறவனை நீ எனக்குத் திருப்பொழிவு செய்” என்றார். ஆண்டவர் கட்டளையிட்டவாறு சாமுவேல் செய்து, பின் பெத்லகேமுக்குச் சென்றார்... ஈசாய் தம் ஏழு புதல்வரைச் சாமுவேல் முன்பாகக் கடந்து போகச் செய்தார். “இவர்களை ஆண்டவர் தேர்ந்து கொள்ளவில்லை” என்றார் சாமுவேல். தொடர்ந்து சாமுவேல் ஈசாயைப் பார்த்து, “உன் பிள்ளைகள் இத்தனைப் பேர்தானா?” என்று கேட்க, “இன்னொரு சிறுவன் இருக்கிறான்: அவன் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருகிறான்” என்று பதிலளித்தார் ஈசாய். அதற்குச் சாமுவேல் அவரிடம் “ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வா, ஏனெனில் அவன் வரும்வரை நான் உணவருந்த மாட்டேன்” என்றார். ஈசாய் ஆளனுப்பி அவனை அழைத்து வந்தார். அவன் சிவந்த மேனியும் ஒளிரும் கண்களும் கொண்டு அழகிய தோற்றத்துடன் இருந்தான். ஆண்டவர் சாமுவேலிடம் “தேர்ந்துக் கொள்ளப்பட்டவன் இவனே! எழுந்து இவனைத் திருப்பொழிவு செய்!” என்றார். உடனே சாமுவேல் எண்ணெய் நிறைந்த கொம்பை எடுத்து அவன் சகோதரர் முன்னிலையில் அவனைத் திருப்பொழிவு செய்தார். அன்று முதல் ஆண்டவரின் ஆவி தாவீதின் மேல் நிறைவாக இருந்தது.

தன்மீது இறைவாக்கினர் சாமுவேல் எண்ணெய் பூசியதால் தன் வாழ்வே மாறியதை எண்ணிப்பார்த்தார் தாவீது. அதே வேளையில், அவர் மனதில் வேறொரு காட்சியும் விரிந்திருக்கும். ஆடுகளின் தலையில் ஆயன் எண்ணெய் பூசும் காட்சி.
ஆடுகள் - ஆயன் என்ற உறவு திருப்பாடல் 23ன் முதல் நான்கு திருவசனங்களில் இருந்ததென்றும், ஐந்தாம் திருவசனம் முதல் ஆடுகள் மனிதர்களாக மாறினர், ஆயன் விருந்து படைத்து, தலையில் தைலம் பூசும் வீட்டுத் தலைவனாக மாறினார் என்றும் சிந்தித்தோம். இத்திருப்பாடலின் ஒரு சில விரிவுரையாளர்கள் பாடல் முழுவதிலும் ஆடுகள் - ஆயன் என்ற உருவகத்தை, உறவை வைத்தே இறுதிவரை விளக்கங்கள் தந்துள்ளனர். "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரியை ஆடுகள் - ஆயன் என்ற கோணத்திலிருந்து நாம் பார்ப்பது பயனுள்ளதாக இருக்கும்.

குழந்தையின் நலனில் அக்கறை கொண்ட தாய் பயன்படுத்தும் ஒரு மருந்தாக வீட்டில் எப்போதும் எண்ணெய் இருக்கும் என்று சிந்தித்தோம். குழந்தைகளின் தேவைகள் எப்போதும் வார்த்தைகளில் வெளிப்படுவதில்லை. சிறப்பாக, பேசும் நிலைக்கு வருவதற்கு முன், பலநேரங்களில் அழுகை மட்டுமே குழந்தையின் தேவையைச் சொல்லும் மொழியாக இருக்கும். அந்த அழுகை பலவிதமாய் ஒலிக்கும். அவைகளைத் தாய் அறிந்திருப்பார். பசியால் குழந்தை அழும்போது, தாய் பாலூட்டுவார், அல்லது உணவூட்டுவார். வலியால் குழந்தை அழும்போது எண்ணெய் மூலம் வலிதீர்க்கும் சிகிச்சைகளைத் தருவார். பூச்சிகள் கடித்த வலியென்றால், காயம்பட்ட வலியென்றால் எண்ணெய் பூசப்படும். வயிற்றில் வலியென்றால், எண்ணெய் ஊட்டப்படும்.
ஒரு சில இல்லங்களில் செல்லப் பிராணிகள் மீது காட்டப்படும் அக்கறை தாய்-குழந்தை பாசத்தை ஒத்ததாக இருக்கும். இந்தச் செல்லப் பிராணிகளும் தங்கள் தேவைகளை வார்த்தைகளால் சொல்வதில்லை. அவை எழுப்பும் ஒலிகள் அல்லது அவை நடந்து கொள்ளும் விதம் இவைகளை வைத்து அவற்றின் தேவைகள் புரிந்து கொள்ளப்படும், நிறைவு செய்யப்படும்.

ஆடுகளின் ஒவ்வொரு தேவையையும் நிறைவு செய்வது ஆயனின் பொறுப்பு. தங்கள் தேவைகளை ஆடுகள் கூறும் வழிகளையும் ஆயன் அறிந்திருக்க வேண்டும். ஆடுகளின் பசியறிந்து, பசும் புல்வெளிக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்; தாகம் அறிந்து, நீர்நிலைகளுக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்; ஆடுகள் சோர்வடையும் போது, அவைகள் இளைப்பாற பாதுகாப்பான இடங்களை உருவாக்க வேண்டும்.
ஆடுகளின் பாதுகாப்பு என்று சிந்திக்கும் போது, அவைகளைத் தாக்க வரும் மிருகங்களான சிங்கம், புலி, ஓநாய் என்றே நம் மனம் எண்ணிப்பார்க்கும். சில சமயங்களில் பெரும் மிருகங்களின் தாக்குதல்களிலிருந்து ஆடுகளைக் காத்துவிடும் ஆயன், சிறு பூச்சிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து ஆடுகளைக் காக்கமுடியாமல் திணறிப் போவதும் உண்டு.

"என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரிக்கு விளக்கம் சொல்லும் Captain Moy Hernandez Jr. என்பவர், பூச்சிகளின் தாக்குதல்களை இந்த வரியுடன் இணைத்து சிந்திக்கிறார். ஒரு சில பூச்சிகள் ஆடுகளின் கண்களைத் தாக்கும். ஒரு சில நுண்ணிய பூச்சிகள் மூக்கு, காதுகள் வழியாக தலைப் பகுதியில் நுழைந்து விடும் ஆபத்தும் உண்டு. அப்போது அந்த ஆடுகள் செய்வதறியாது கத்தும், தலையை ஒரு மரத்தில் அல்லது பாறையில் அடிக்கடி உரசும். ஆடுகள் இவ்விதம் நடந்து கொள்ளும்போது, ஆயன் அவைகளை உடனடியாக உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும். இல்லையேல் இந்தச் சின்ன பூச்சிகள் மூளைக்குள் புகுந்து ஆடுகளின் மரணத்திற்கும் காரணமாகலாம். இந்த நேரங்களில் ஆயன் ஆடுகளின் தலையில் எண்ணெய், தைலம் பூசுவார்... மூலிகைகள் கலந்த எண்ணெய் பூசப்பட்ட ஆடுகள் இந்தச் சிறு எதிரிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து பாதுக்காக்கப்படும். "என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரியை தாவீது எழுதிய போது, தன் ஆடுகளின் தலை மீது எண்ணெய் பூசி அவற்றைத் தான் பாதுகாத்ததையும் எண்ணிப் பார்த்திருப்பார் என்கிறார் Captain Hernandez.

தலையில் எண்ணெய் பூசி, சின்னச் சின்ன எதிரிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து ஆயன் தன் ஆடுகளைக் காக்கும் இந்தச் சிகிச்சை நமக்குப் பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றன. பெரிய வண்டுகள் நம்மைத் தாக்கும் நேரத்தில், அவைகளை நாம் விரட்டலாம், அல்லது அவைகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து தப்பிக்கும் வழியைத் தேடலாம். ஆனால், தலையைச் சுற்றி ரீங்காரமிடும் கொசுக்களை விரட்டுவது பல சமயங்களில் கடினமாகி விடும். அதேபோல், நமது சிந்தனையைப் பயமுறுத்தும் வகையில், பெருமளவில் தாக்கும் எதிர்மறையான எண்ணங்களை நாம் விரட்டி விடலாம், அல்லது, அவைகளிலிருந்து விலகிச் செல்லலாம். ஆனால் சிறிது சிறிதாக நம் சிந்தனையை, வாழ்வைப் பாதிக்கும் எண்ணங்களைச் சமாளிக்க முடியாமல் தவிக்கிறோம்.

எதிர்மறையான எண்ணங்கள், பழக்கங்கள் ஒரே நேரத்தில் பெரிதாக நம்மை வந்து தாக்குவது கிடையாது. சிறிது, சிறிதாகத் தான் அவை நம் சிந்தனையில், வாழ்வில் இடம் பிடிக்கின்றன. நம்மைத் தாக்கியுள்ள இந்த தீமைகள் என்னெவென்று புரியாமல், அவைகளைச் சொல்லத் தெரியாமல் குழந்தைகளைப் போல், ஆடுகளைப் போல் நாமும் திகைத்து நிற்கிறோம், பல மறைமுகமான வழிகளில் சொல்லப் பார்க்கிறோம். இவற்றைப் புரிந்து கொள்ளும் குடும்பத்தினர் அல்லது நண்பர்கள் இருந்தால் அவர்கள் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளால் நாம் பாதுகாப்பை அடையலாம்.
"என் தலையில் நறுமணத் தைலம் பூசுகின்றீர்." என்ற இந்த வரியை நாம் சிந்திக்கும் இந்த வேளையில், வாழ்வைச் சிறிது சிறிதாக அழித்துக்கொண்டிருக்கும் நம் குடும்பத்தினரை, உறவினர்களை, நண்பர்களை இறைவனின் சன்னிதிக்குக் கொணர்வோம். நல்ல ஆயன் அவர்களைத் தன் அன்புக் கரங்களால் தொட்டு, அவர்களது சிந்தனைகளில் தன் அருள் தைலத்தைப் பூசி அவர்களைத் தீமைகளிலிருந்து காக்க வேண்டுமென சிறப்பாக வேண்டுவோம். தைலம் பூசுவதன் ஆழமானப் பொருளை நாம் தொடர்ந்து சிந்திப்போம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/

Sowing and Harvesting Respect... மதிப்பை விதைப்போம்…மாண்பை அறுவடை செய்வோம்…

Ecce Agnus Dei (1464)
Oil painting by Dieric Bouts the Elder.

http://frwest.blogspot.com/2008/01/behold-lamb-of-god.html

The aroma of Pongal is still in the air. We have so many reasons to celebrate Pongal. But, one of the main reasons for this festival is that it is a harvest festival. Harvesting – whether in the field or in our lives – depends on what we sow. If more care is taken between sowing and harvesting, then we reap more benefits. Sowing, nurturing, growing and harvesting are lovely images for life. Proper growth calls for proper self-knowledge and self-respect. Respect for one’s self breeds respect for others. All these thoughts are reflected in the three readings of this Sunday:
Prophet Isaiah says: “I am honoured in the eyes of the LORD and my God has been my strength.” (Is. 49: 5). St Paul says that we are ‘sanctified in Christ Jesus and called to be his holy people’. (I Cor. 1: 2). The Gospel of John brings to focus two great persons who admired and respected one another – John the Baptist and Jesus.

We turn our attention to self-knowledge and self-respect first. Recently I received a lovely Powerpoint Presentation sent via email by one of my Jesuit friends. ‘VALUE WHAT YOU HAVE’ was the title. Here is the text of that presentation:
The owner of a small business, a friend of the poet Olavo Bilac, met him on the street and asked him, “Mr Bilac, I need to sell my small farm, the one you know so well. Could you please write an announcement for me for the paper?”
Bilac wrote: “For sale: A beautiful property, where birds sing at dawn in extensive woodland, bisected by the brilliant and sparkling waters of a large stream. The house is bathed by the rising sun. If offers tranquil shade in the evenings on the veranda.”
Some time later, the poet met his friend and asked whether he had sold the property, to which he replied: “I’ve changed my mind when I read what you had written. I realised the treasure that was mine.”
Sometimes we underestimate the good things we have, chasing after the mirages of false treasures. We often see people letting go of their children, their families, their spouses, their friends, their profession, their knowledge accumulated over many years, their good health, the good things of life. They throw out what God has given them so freely, things which were nourished with so much care and effort.
Look around and appreciate what you have: your home, your loved ones, friends on whom you can really count, the knowledge you have gained, your good heath… and all the beautiful things of life that are truly your most precious treasure…
Those of you who wish to see this Powerpoint presentation, kindly visit: http://www.slideshare.net/karolharvey/song-of-the-birds

The theme of ‘valuing what we have – especially all the hidden treasures in our lives’ reminds me of another familiar story. In a small village lived a beggar who sat at a particular place day after day to ask for alms. He would not move to any other place. It looked as if he owned that piece of land as his own. After a few years, the beggar died on the very spot where he was begging. The people of the village decided to bury him at the same spot. When they began to dig for his burial, they found a treasure trove buried under the very same spot where the beggar sat all those years begging.

Of all the treasures we can possess, the most precious treasure is ourselves. This treasure may or may not be approved and appreciated by the world. But, what is most important is that we are honoured in the eyes of the Lord. This is the core of the first reading today (Isaiah 49: 5). A person who respects him/herself is capable of respecting others. This is illustrated in the Gospel. St John the Baptist was already a popular preacher. If he had chosen to remain popular, he could have done so, ignoring Jesus walking towards him. But, the moment John saw Jesus, he knew that the one superior to him had arrived and he did not hesitate to acknowledge it (John 1: 29-34). Jesus on his part, showered on John one of the best compliments ever given to a human being – Matthew 11:11. We came across this passage just a few weeks back (III Sunday of Advent). Acknowledging another as superior to oneself should spring from one’s own self appreciation. Otherwise, it would be false humility and would sound faked and hollow. John and Jesus were self-assured, self-respecting persons and hence they were able to appreciate the other.

If only our world is filled with persons who love and respect themselves and out of that self-respect, appreciate and respect others, we could build a community of great persons. Let me round off this reflection with another lovely, well-known story:
Rabbi’s Gift
The Different Drum Version
by Dr. M. Scott Peck

The story concerns a monastery that had fallen upon hard times. It was once a great order, but because of persecution, all its branch houses were lost and there were only five monks left in the decaying house: the abbot and four others, all over seventy in age. Clearly it was a dying order. In the deep woods surrounding the monastery there was a little hut that a rabbi occasionally used for a hermitage. The old monks had become a bit psychic, so they could always sense when the rabbi was in his hermitage. "The rabbi is in the woods, the rabbi is in the woods" they would whisper. It occurred to the abbot that a visit to the rabbi might result in some advice to save his monastery.
The rabbi welcomed the abbot to his hut. But when the abbot explained his visit, the rabbi could say, "I know how it is. The spirit has gone out of the people. It is the same in my town. Almost no one comes to the synagogue anymore." So the old abbot and the old rabbi wept together. Then they read parts of the Torah and spoke of deep things. When the abbot had to leave, they embraced each other. "It has been wonderful that we should meet after all these years," the abbot said, "but I have failed in my purpose for coming here. Is there nothing you can tell me that would help me save my dying order?" "No, I am sorry," the rabbi responded. "I have no advice to give. But, I can tell you that the Messiah is one of you."

When the abbot returned to the monastery, his fellow monks gathered around him to ask, "Well what did the rabbi say?" “The rabbi said something very mysterious, it was something cryptic. He said that the Messiah is one of us. I don't know what he meant?"
In the time that followed, the old monks wondered whether there was any possible significance to the rabbi's words. The Messiah is one of us? Could he possibly have meant one of us monks? If so, which one? Do you suppose he meant the abbot? Yes, if he meant anyone, he probably meant Father Abbot. He has been our leader for more than a generation. On the other hand, he might have meant Brother Thomas. Certainly Brother Thomas is a holy man. Everyone knows that Thomas is a man of light. Certainly he could not have meant Brother Elred! Elred gets crotchety at times. But come to think of it, even though he is a thorn in people's sides, when you look back on it, Elred is virtually always right. Often very right. Maybe the rabbi did mean Brother Elred. But surely not Brother Phillip. Phillip is so passive, a real nobody. But then, almost mysteriously, he has a gift for always being there when you need him. He just magically appears. Maybe Phillip is the Messiah.
Of course the rabbi didn't mean me. He couldn't possibly have meant me. I'm just an ordinary person. Yet supposing he did? Suppose I am the Messiah? O God, not me. I couldn't be that much for You, could I? As they contemplated, the old monks began to treat each other with extraordinary respect on the chance that one among them might be the Messiah. And they began to treat themselves with extraordinary respect.

People still occasionally came to visit the monastery in its beautiful forest to picnic on its tiny lawn, to wander along some of its paths, even to meditate in the dilapidated chapel. As they did so, they sensed the aura of extraordinary respect that began to surround the five old monks and seemed to radiate out from them and permeate the atmosphere of the place. There was something strangely compelling, about it. Hardly knowing why, they began to come back to the monastery to picnic, to play, to pray. They brought their friends to this special place. And their friends brought their friends.
Then some of the younger men who came to visit the monastery started to talk more and more with the old monks. After a while one of them asked if he could join them. Then another, and another. So within a few years, the monastery had once again become a thriving order and, thanks to the rabbi's gift, a vibrant center of light and spirituality in the realm.

http://www.community4me.com/rabbi_gift_short.html

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.


பொங்கல் பெருநாளைக் கொண்டாடினோம். இப்பெரும்விழா பல்வேறு காரணங்களுக்காகக் கொண்டாடப்பட்டாலும், இவ்விழாவின் முக்கிய காரணம் அறுவடை. சில நூறு விதைகளாக நாம் நிலத்தில் தெளித்தவைகளை பல்லாயிரம் மணிகளாக அறுவடை செய்வதைக் கொண்டாடும் நாள் பொங்கல் பெருநாள். தரையில் விழுந்த விதை தானாகவே வளரும். உண்மைதான். ஆனால், கரிசனையுடன், கவனிப்புடன் நல்ல நிலத்தில் ஊன்றப்பட்டு, நீர் ஊற்றப்பட்டு வளர்க்கப்படும் விதைகள் பல நூறு மடங்கு பயன் தரும்.
இந்த அழகிய அறுவடைத் திருநாளையொட்டி வரும் இன்றைய ஞாயிறு நமக்கு வழங்கும் வாசகங்கள், நாம் எவ்வகை நிலங்களில் விதைக்கப்படுகிறோம், வளர்க்கப்படுகிறோம் என்பவைகளைச் சிந்திக்க நம்மை அழைக்கின்றன.
"ஆண்டவர் பார்வையில் நான் மதிப்புப் பெற்றவன்." என்று பறைசாற்றுகிறது இன்றைய முதல் வாசகம்.
"இயேசு கிறிஸ்துவுடன் இணைக்கப் பெற்று தூயோராக மாற அழைக்கப்பட்டவர்கள்." என்று சொல்வது இரண்டாம் வாசகம்.
நாம் ஒவ்வொரு நாளும் திருப்பலியில் கூறும் ஓர் அறிக்கையான... "இதோ! இறைவனின் செம்மறி!" என்ற வார்த்தைகளை முழங்குகிறது இன்றைய நற்செய்தி.
நம்மைப் பற்றிய நல்லெண்ணங்களை நாம் வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்; அடுத்தவரிடம் நாம் காணும் அற்புதங்களை உலகறியச் செய்ய வேண்டும் என்ற அழைப்பினைத் தருகின்றன இன்றைய வாசகங்கள்.

அண்மையில் இயேசு சபை நண்பர் ஒருவர் மின்னஞ்சலில் ஒரு அற்புதமான செய்தியை அனுப்பியிருந்தார். என் நண்பர்கள் அனைவருக்கும் அதை நான் அனுப்பி வைத்தேன். Value What You Have - அதாவது, உன்னிடம் உள்ளதை மதித்து வாழ்வாயாக என்ற தலைப்புடன் என்னை வந்தடைந்த இச்செய்தியினை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

Olavo Bilac என்பவர் பிரேசில் நாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு கவிஞர், பத்திரிக்கையாளர். ஒரு நாள் அவரது நண்பர் அவரைத் தேடி வந்தார். தன்னுடைய சிறு பண்ணை வீட்டை தான் விற்க விரும்புவதாகக் கூறிய நண்பர், அதை விற்பதற்கு நல்லதொரு விளம்பரத்தை எழுதித் தரும்படி Bilacஇடம் கேட்டுக்கொண்டார். Bilac பின்வரும் விளம்பர வரிகளை எழுதினார்:
"ஓர் அழகிய பண்ணை வீடு விற்பனைக்கு வருகிறது. இங்கு பறவைகளின் கானம் அதிகாலை முதல் ஒலிக்கும். பண்ணையின் நடுவில் அழகிய, தெளிந்ததொரு நீரோடை செல்கிறது. காலை இளஞ்சூரியனின் ஒளியில் வீட்டின் முகப்பு தினமும் குளிக்கும். மாலையில் பண்ணையில் பரவும் நிழல் நிம்மதி தரும்." என்ற இவ்வரிகளை எழுதி நண்பரிடம் கொடுத்தார் Bilac.
ஒரு சில வாரங்கள் சென்று அவர் தன் நண்பரைச் சந்தித்தார். "என்ன? அந்த பண்ணை வீட்டை விற்றுவிட்டாயா?" என்று கேட்டார். அதற்கு நண்பர், "இல்லை நண்பா! நீ அந்தப் பண்ணை வீட்டைப்பற்றி எழுதிய விளம்பரத்தை வாசித்தபின், என் பண்ணை வீடு எவ்வளவு அழகானதென்று அறிந்து கொண்டேன். அதை நான் விற்கப் போவதில்லை." என்று புன்னகையுடன் பதில் சொன்னார்.
நம்மைப் பற்றி, நம்மிடம் உள்ளவைகளைப் பற்றி எவ்வளவு தூரம் நாம் அறிந்துள்ளோம்; நம்மை நாமே எவ்வளவு ஆழமாய் புரிந்து வைத்திருக்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்து நமது நல் வாழ்வு, நமது நல வாழ்வு அமையும்.

நம்மிடம் உள்ளவைகளைத் தெரிந்து கொள்வதைப் பற்றி சொல்லப்படும் மற்றொரு சிறுகதை இது. நமக்கெல்லாம் தெரிந்த கதை தான். ஊரில் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் தினமும் அமர்ந்து தர்மம் கேட்டு வாழ்ந்தார் ஒருவர். அதே இடத்தில் உறங்குவார். இவ்வாறு பல ஆண்டுகள் ஒரே இடத்தில் தர்மம் கேட்டு வாழ்ந்தவர் இறந்தார். அவர் இறந்ததும், ஊர் மக்கள் ஒன்று கூடி, அவர் தர்மம் கேட்டு வந்த இடத்திலேயே அவரைப் புதைக்கத் தீர்மானித்தனர். அவர்கள் புதை குழியைத் தோண்டியபோது, அவர் அமர்ந்திருந்த அந்த இடத்தில் விலைமதிப்பற்ற ஒரு புதையல் கிடைத்ததாம். புதையலுக்கு மேல் அமர்ந்து கொண்டு தர்மம் கேட்டார் இவர் வாழ்நாள் முழுவதும்.

நம்மிடம் உள்ள உண்மையான கருவூலங்களை, நம் வாழ்வில் புதைந்திருக்கும் அரிய புதையல்களைச் சரியாகப் பார்க்காமல், தொடுவானங்களை, தூரத்துக் கானல்நீரை, விலகி ஓடும் நிழல்களை நாம் துரத்துவதால் வாழ்வின் பெரும் பகுதியை, நேரத்தை நாம் வீணாக்குகிறோம். பல நேரங்களில் இந்தப் பொய்யான, மாயைகளைப் பெறுவதற்கு நம்மிடம் உண்மையாய் இருப்பவைகளை விலை பேசுகிறோம். நம் குடும்பம், தொழில், நண்பர்கள் என்று நம்மைச் சூழ்ந்துள்ள நல்லவைகளை இழந்துவிட்டு, பின்னர் வருந்துகிறோம். பல நேரங்களில் நாம் இழந்தவைகளை மீண்டும் பெறுவது மிகவும் கடினம்.

நம்மை நாமே புரிந்து கொள்ளாமல், நாம் நாமாக இல்லாமல், அவரைப் போல், இவரைப் போல் என்று போலி முகமூடிகளை அணிந்து கொண்டு வாழாமல், நாம் நாமாகவே வாழ்வதற்கு நம்மைப் பற்றிய தெளிவு முதலில் நமக்கு வேண்டும். இந்தத் தெளிவு நம்மைப் பற்றிய உண்மையான மதிப்பை நமக்குள் உருவாக்கும். வேறு யாரும் நம்மை மதிப்பதற்கு முன், நமது பார்வையில் நாம் மதிப்புப் பெற வேண்டும். நமது பார்வையில், இறைவன் பார்வையில் நாம் மதிப்பு பெற்றவர்கள் என்பதை எசாயா இறைவாக்கினர் போல் நாமும் நெஞ்சுயர்த்திச் சொல்ல வேண்டும்.

இறைவாக்கினர் எசாயா 49: 1-6
கருப்பையில் இருக்கும்போதே ஆண்டவர் என்னை அழைத்தார்: என் தாய் வயிற்றில் உருவாகும்போதே என் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டார். தம் கையின் நிழலால் என்னைப் பாதுகாத்தார்: அவர் என்னிடம், நீயே என் ஊழியன், இஸ்ரயேலே! உன் வழியாய் நான் மாட்சியுறுவேன் என்றார்... கருப்பையிலிருந்தே ஆண்டவர் என்னைத் தம் ஊழியனாக உருவாக்கினார்; ஆண்டவர் பார்வையில் நான் மதிப்புப்பெற்றவன்; என் கடவுளே என் ஆற்றல்.

ஒவ்வொருவரும் அவரவர் பார்வையில் மதிப்புப் பெறும்போதுதான், அடுத்தவரையும் நம்மால் மதிக்க முடியும். இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் திருமுழுக்கு யோவான் இதற்கு நல்லதோர் எடுத்துக்காட்டு. தன்னைச் சுற்றிலும் எப்போதும் அலைமோதும் கூட்டத்தை யோவான் தன்வசம் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தால், அப்படியே செய்திருக்க முடியும். தன்னைச் சுற்றி வாழ்க என்று கூறும் கூட்டத்தை வைத்து தன் மதிப்பை யோவான் உணரவில்லை. இறைவனின் வழியை ஏற்பாடு செய்வதில்தான் தன் மதிப்பு அடங்கியுள்ளது என்று தன்னைப் பற்றியத் தெளிவு யோவானுக்கு இருந்தது. எனவே, தான் ஏற்பாடு செய்திருந்த வழிக்குச் சொந்தக்காரர் வந்துவிட்டார் என்பதை உணர்ந்ததும், அவர் மக்களின் கவனத்தை இறைவன் பேரில் திருப்பினார். இதைத்தான் இன்றைய நற்செய்தி நமக்குச் சொல்கிறது.
யோவான் நற்செய்தி 1: 29-34
இயேசு தம்மிடம் வருவதைக் கண்ட யோவான், “இதோ! இறைவனின் செம்மறி, செம்மறியாம் இவரே உலகின் பாவத்தைப் போக்குபவர். எனக்குப்பின் வரும் இவர் என்னைவிட முன்னிடம் பெற்றவர்…” என்றார்.

தன்னை விட வேறொருவர் அதிக மதிப்புடையவர் என்று சொல்வதற்கு வார்த்தையளவில் ஒலிக்கும் தாழ்ச்சி மட்டும் போதாது. தன்னம்பிக்கையும், தன்னைப் பற்றியத் தெளிவும் தேவை. இத்தகையத் தெளிவும், நம்பிக்கையும் இல்லாமல் பிறரை உயர்த்திப் பேசும்போது, அதில் ஓர் ஏக்கம், ஒரு போலியான தாழ்ச்சி தெரியும். தன்னைப் பற்றிய உயர்வான எண்ணங்களும், தன்னைப் பற்றிய சரியான மதிப்பும் கொண்டிருந்தால் மட்டுமே அடுத்தவரை உயர்வாக எண்ண முடியும், மதிக்க முடியும்.
இன்றைய நற்செய்தியில் திருமுழுக்கு யோவான் இயேசுவைச் சுட்டிக்காட்டி, புகழுரைகள் சொன்னார். இயேசுவும் திருமுழுக்கு யோவானைக் குறித்து மிகச் சிறந்த புகழுரை வழங்கியதை சில வாரங்களுக்கு முன் - திருவருகைக் காலம் மூன்றாம் ஞாயிறன்று நற்செய்தியின் வழியாகக் கேட்டோம். மனிதராய்ப் பிறந்தவர்களுள் திருமுழுக்கு யோவானைவிடப் பெரியவர் எவரும் தோன்றியதில்லை. (மத்தேயு நற்செய்தி 11: 11) என்று இயேசு கூறினார். இயேசுவும் யோவானும் ஒருவரையொருவர் புகழ்ந்து கொண்டது வெறும் முகத்துதி அல்ல. இருவரும் தங்களை உள்ளூர உயர்வாக மதித்தவர்கள், எனவே அவர்களால் அடுத்தவரின் உயர்வையும் மனதார உணர முடிந்தது. வாயாரப் புகழ முடிந்தது.

அடுத்தவரை மதிப்பதால் வரும் ஆயிரமாயிரம் நன்மைகளைப் பற்றிச் சொல்லாப்படும் ஓர் அழகிய கதை இது: மலையுச்சியில் இருந்தது ஒரு துறவியர் மடம். பல ஆண்டுகளுக்கு முன் அம்மடத்தில் இளையோர், முதியவர்கள் என்று பல நூறு துறவிகள் மகிழ்வோடு வாழ்ந்தனர். செபங்களும், பாடல்களும் நாள் முழுவதும் எழுந்தவண்ணம் இருந்தன. மக்களும் அம்மடத்தைத் தேடி வந்தனர். இப்போதோ, அம்மடத்தில் வயதானவர்கள் ஒரு சிலரே இருந்தனர். பாடல்கள் ஒலிப்பதில்லை. மக்களும் வருவதில்லை. மடம் இப்படி மாறியதற்கு மடத்தில் இருந்தவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் குறை கூறி வாழ்ந்து வந்தனர்.
மடத்தை மீண்டும் பழைய நிலைக்குக் கொண்டு வருவது எப்படி என்று அறிய அம்மடத்தின் தலைவர் மற்றொரு மடத்தில் இருந்த துறவியின் ஆலோசனையைக் கேட்டார். அவர் அந்த மடத்தலைவரிடம் ஒரே ஒரு மந்திரத்தைச் சொல்லி அவரை அனுப்பி வைத்தார். அந்த மடத்தலைவர் மீண்டும் தன் மடத்திற்குத் திரும்பி வந்து, தன் துறவிகள் அனைவரையும் அழைத்து, மற்றொரு மடத்தின் துறவி சொன்னதைச் சொன்னார்: "நம் மத்தியில் ஒருவர் மெசியாவாக இருக்கிறார்." என்பதே அந்த மந்திரம். இதைக் கேட்ட துறவிகள் சிந்திக்க ஆரம்பித்தனர். நம்மிடையே இருக்கும் மெசியா யாராக இருக்க முடியும்?... எப்போதுமே சந்தேகப்படும் சகோதரர் தாமஸா? ஒரு வேலையும் செய்யாமல் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் சகோதரர் சாமுவேலா? எப்போதும் கோபப்படும் தந்தை பவுலா? யார் அந்த மெசியா? என்று ஒவ்வொருவரும் சிந்திக்க ஆரம்பித்தனர்.
விரைவில் மெசியா இவரோ, அவரோ என்ற புதிரில், ஒருவரை ஒருவர் மதித்து நடத்த ஆரம்பித்தனர். ஒவ்வொருவரும் பெற்ற மதிப்பினால், அங்கு அன்பு, பரிவு அடக்கம் என்ற அழகிய பண்புகள் அனைத்தும் வளரத் தொடங்கின. விரைவில் அந்தத் துறவிகளின் வாழ்வைக் கண்டு பல இளையோர் அவர்களுடன் சேர்ந்தனர். மக்களும் அந்த மடத்தைத் தேடி வந்தனர். அவர்களில் யார் மெசியா என்ற புதிர் தீர்க்கப்படவில்லை. ஆனால், அனைவரும் மெசியாவுக்குரிய மதிப்பைப் பெற்றனர்.

நாம் வாழும் சூழல்களில் மெசியாக்கள் இருக்கலாம். நாம் ஒவ்வொருவரும் நமக்குரிய மதிப்பை முதலில் நமக்கு நாமே வளர்த்துக் கொண்டு, பிறருக்கும் அவரவருக்குரிய மதிப்பை நாம் வழங்க ஆரம்பித்தால், உலகம் மதிப்பு பெறும், மீட்பு பெறும். கரிசனையுடன், கவனிப்புடன் நல்ல நிலத்தில் ஊன்றப்பட்டு, நீர் ஊற்றப்பட்டு வளர்க்கப்படும் விதைகள் பல நூறு மடங்கு பயன் தருவதைப்போல் மதிப்பை விதைப்போம். மாண்பை அறுவடை செய்வோம்.


இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org

In the presence of enemies… எதிரிகளின் கண் முன்னே…

Trench warfare

http://news.bbc.co.uk/nol/shared/spl/hi/picture_gallery/07/magazine_faces_of_battle/print.stm

In our last reflection on Verse 5 of Psalm 23 we mentioned that this verse does not seem to fit into the mood of the rest of the psalm. This verse has been acknowledged as a tough verse for interpretation by quite a few authors. Before looking at the various interpretations of this verse, it would surely help if we can spend sometime with ‘enemies’…. I mean, the word!
The human species differ from other species in zillion ways (obviously, an exaggeration)! One such difference is… that only human beings can have enemies. No animal, no bird or fish can have enemies. Sometimes we witness the most gruesome way in which a lion or a tiger attacks other animals, tears them to pieces and eats them. Even on such occasions we can only interpret such an action as a necessity of the animal to satisfy its basic needs of hunger, self-protection or protection of its offspring. No animal kills another just to prove a point… to settle some score!
Human beings alone attack another human being to prove some point. Competition is a good breeding ground for enmity. It is so unfortunate that we, human beings, train animals too in the ‘art’ of competition!
Enemies are born in the human hearts and not in the outside world. Here is an enlightening quote from Ali bin Abu-Talib, the cousin of Mohammed, the Prophet: “He who has a thousand friends has not a friend to spare, while he who has one enemy will meet him everywhere.” Variant translation: “Believe me, a thousand friends suffice thee not; in a single enemy thou hast more than enough.”

Coming back to verse 5 of Psalm 23, here is a passage that I came across in the internet where the author (Jonathan) offers this explanation:
This phrase (in the presence of mine enemies) has puzzled scholars, and many interpretations have arisen because of this. Bratcher believes this to be for the purpose of taunting enemies (A Handbook on Psalms, p.234.) Anderson (Psalms, p.198) believes that since the setting is in the temple during a thanksgiving sacrifice, other people would be around, and it is likely the psalmist’s enemies would be among them looking on but unable to harm him. Perowne theorizes that the presence of enemies is really a poetic way of the psalmist recalling the enemies of his past, not ones physically present (The Book of Psalms, p.252.) Craigie also agrees with this interpretation (WBC, Psalms, vol.1, p.208.) However, Alexander and Delitzsch are proponents of a more realistic approach. They simply see this phrase as meaning that the enemies in the life of the psalmist are always in his midst watching him, and they are witnesses to God blessing him though out his life.
http://truthandpurpose.com/?p=106

Of the many interpretations, the one that is dear to me is given by Charles Haddon Spurgeon:
"Thou preparest a table before me in the presence of mine enemies."
When a soldier is in the presence of his enemies, if he eats at all, he snatches a hasty meal, and away he hastens to the fight. But observe: "Thou preparest a table," just as a servant does when she unfolds the damask cloth and displays the ornaments of the feast on an ordinary peaceful occasion. Nothing is hurried, there is no confusion, no disturbance, the enemy is at the door, and yet God prepares a table, and the Christian sits down and eats as if everything were in perfect peace. Oh! the peace which Jehovah gives to his people, even in the midst of the most trying circumstances!
http://www.thelordismyshepherd.co.uk/index.php?link=chsv5.htm

I would like to go along in this vein a bit further. Let us imagine the battlefield. Can a person think of food or sleep – two basic needs of human beings – in a battlefield? No and yes. It is a ‘no’ at the beginning of a war where the predominant thought is only the enemy. Food and sleep can wait. But, as more and more days are spent on the battlefield, food and sleep get more organised. On some very rare occasions there could even be a dinner or a banquet in the battlefield.
Of the many incidents of banquets being held in a battlefield, the one incident that lingers on in my memory is the ‘dinner’ shared by the British and German soldiers during World War I.
When the war began in June-July 1914, many thought that it would be over soon and that the soldiers would return home for Christmas. The bitter truth dawned on them soon. The war prolonged. December was spent in the battlefield. There were quite a few attempts to stop the war or, at least, stop it temporarily on Christmas Day. On December 7, 1914, Pope Benedict XV called for an official Christmas truce in the war in Europe, "that the guns may fall silent at least upon the night the angels sang." The guns did fall silent. An unofficial Christmas truce was followed by the soldiers.

Here is a lovely account of the ‘miracle-dinner’ that was shared on December 24, 1914.
On Christmas Eve in December 1914 one of the most unusual events in military history took place on the Western front. On the night of Dec. 24 the weather abruptly became cold, freezing the water and slush of the trenches in which the men bunkered. On the German side, soldiers began lighting candles. British sentries reported to commanding officers there seemed to be small lights raised on poles or bayonets.
Although these lanterns clearly illuminated German troops, making them vulnerable to being shot, the British held their fire. Even more amazing, British officers saw through their binoculars that some enemy troops were holding Christmas trees over their heads with lighted candles in their branches. The message was clear: Germans, who celebrated Christmas on the eve of Dec. 24, were extending holiday greetings to their enemies. Within moments of that sighting, the British began hearing a few German soldiers singing a Christmas carol. It was soon picked up all along the German line as other soldiers joined in harmonizing.
The words heard were these: "Stille nacht, heilige nacht." British troops immediately recognized the melody as "Silent Night" quickly neutralized all hostilities on both sides. One by one, British and German soldiers began laying down their weapons to venture into no-man's-land, a small patch of bombed-out earth between the two sides…
That night, former enemy soldiers sat around a common campfire. They exchanged small gifts from their meager belongings - chocolate bars, buttons, badges and small tins of processed beef. Men who only hours earlier had been shooting to kill were now sharing Christmas festivities and showing each other family snapshots.
The Christmas carol that briefly stopped World War I by Victor M. Parachin - Baptist Press
http://www.biblicalrecorder.org/news/12_22_2000/the.html

This is the ‘miracle-dinner’ spread by God in the eyes of the enemies. Almost all the soldiers involved in the war were Christians. After the war, many of them would have had some chance to hear or read Psalm 23 in their lives and when they did so, verse 5: “You prepare a table before me in the presence of my enemies…” must have brought to mind the ‘miracle-dinner’ they shared in the presence of their enemies.In 1914 human beings had the will power to silence guns in order to hear the songs of the angels and share a dinner prepared by the Lord. In the 21st century on quite a few of these festive occasions the songs of the angels were silenced by the guns, as it happened on January 1st in the city of Alexandria, Egypt, killing more than 20 people and injuring around 100 others. Instead of putting aside their guns and partaking of the dinner prepared by God, guns were used to disrupt God’s dinner in his House. We have still miles to go before we can sit at the table prepared by the Lord in the presence of our enemies and with our enemies!

Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.




"என்னுடைய எதிரிகளின் கண் முன்னே எனக்கொரு விருந்தினை ஏற்பாடு செய்கின்றீர்" திருப்பாடல் 23ன் இந்த ஐந்தாம் திருவசனத்தில் நம் தேடலை சென்ற வாரம் ஆரம்பித்தோம். 23ம் திருப்பாடலின் விளக்கங்களை எழுதியிருக்கும் பல விவிலிய அறிஞர்கள் இந்த வரி சிறிது புதிராக இருப்பதாக கூறியுள்ளனர். இந்தப் புதிரைத் தீர்ப்பதற்கும் அவர்கள் முயற்சிகள் செய்துள்ளனர். அவர்களது விளக்கங்களைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு முன், 'எதிரிகள்' என்ற சொல்லை நாம் புரிந்து கொள்வது நமக்கு நல்லது. முயல்வோமே!

'எதிரி' என்ற சொல்லைக் கேட்டதும் நம்மைத் தாக்க வருபவர், நமக்குத் தீங்கு விளைவிப்பவர் என்ற எண்ணங்கள் பொதுவாக மனதில் எழும். 'எதிரி' என்ற சொல்லில் போட்டி, பொறாமை என்ற எண்ணங்களும் பொதிந்திருக்கும். மனிதப் பிறவிகளாகிய நாம் பிறக்கும்போது எதிரிகளாகப் பிறப்பதில்லை. எதிரிகள் உருவாகின்றனர், அல்லது உருவாக்கப்படுகின்றனர்.
கடந்த ஞாயிறு சிந்தனையின் போது, மிருகக்குட்டிகள், பறவைக்குஞ்சுகள் வளர்வதற்கும் மனிதக்குழந்தைகள் வளர்வதற்கும் உள்ள காலவேறுபாடு குறித்து சிந்தித்தோம். நமக்கும், பிற உயிரினங்களுக்கும் உள்ள மற்றுமொரு முக்கிய வேறுபாடு போட்டிகள்... வேறு எந்த உயிரினத்திலும் போட்டிகள் இல்லை. மிருகங்கள் ஒன்றை ஒன்று கடித்துக் குதறி உண்ணும்போதும், அவைகள் எதிரிகளாய் இருப்பதால் ஒன்றையொன்று கொன்று சாப்பிடுகின்றன என்று நாம் சொல்வதில்லை. ஒவ்வொரு மிருகமும் தன் உடல் தேவைகளைத் தீர்த்துக் கொள்ளவோ, அல்லது தன்னைக் காத்துக் கொள்ளவோ மட்டுமே தாக்குதல்களை மேற்கொள்கின்றன. தங்களில் யார் பெரியவர் என்பதை நிலை நாட்டும் போட்டிகள் அல்ல இவை. ஒரு மிருகம் வேறொரு மிருகத்தைக் கொன்றுவிட்டு, பழி தீர்த்ததாக, போட்டியில் வென்றதாக மார்தட்டி நிற்பதில்லை. ஆனால், இந்த மிருகங்களை மனிதப்பிறவிகளாகிய நாம் போட்டிகளுக்குப் பழக்கப்படுத்துகின்றோம். மனிதப் பிறவிகளுக்கே உரிய போட்டி, பொறாமை ஆகியவற்றை மிருகங்கள் மீதும் புகுத்தும் மனிதப் பிறவிகளை என்னென்று சொல்வது?

மனித மனங்களில் உருவாகும் போட்டி, பொறாமை இவைகளே எதிரிகளை உருவாக்குகின்றன. ஆழமாகச் சிந்தித்தால், வெளி உலகில் எதிரிகள் பிறப்பதில்லை; அவர்கள் முதலில் நம் உள் உலகில், அதாவது, மனங்களில் பிறக்கின்றனர் என்பதைப் புரிந்து கொள்ளலாம்.
எதிரிகளைப் பற்றி பல ஆயிரம் கூற்றுகள் உண்டு. அவைகளில் அண்மையில் என் மனதைக் கவர்ந்த ஒரு கூற்று இது:
"நமக்கு ஆயிரம் நண்பர்கள் இருந்தாலும், அவர்களில் ஒருவரையும் நம் தேவைக்கு அதிகமாய் இருக்கிறார் என்று நாம் உணர மாட்டோம். அதே வேளையில், நமக்கு ஒரே ஓர் எதிரி இருந்தால் போதும். அந்த எதிரியை எல்லா இடங்களிலும் நாம் சந்திப்போம்."
He who has a thousand friends has not a friend to spare, while he who has one enemy will meet him everywhere. Variant translation: Believe me, a thousand friends suffice thee not; In a single enemy thou hast more than enough.
Ali bin Abu -Talib
இதைச் சொன்னவர் முகமது நபியின் உறவினரான Ali bin Abu–Talib. எதிரிகள் வெளி உலகில் பிறப்பதில்லை, நமக்குள் பிறக்கின்றனர் என்பதைக் கண்டுணர திருப்பாடல் 23ன் ஐந்தாம் திருவசனம் நமக்கு நல்லதொரு வாய்ப்பைத் தந்துள்ளது.

"என்னுடைய எதிரிகளின் கண் முன்னே எனக்கொரு விருந்தினை ஏற்பாடு செய்கின்றீர்"
என்ற இந்த வரிக்கு விவிலிய அறிஞர்கள் சிலர் கூறும் விளக்கங்களில் ஒரு சில இதோ:
எதிரிகளை நாணச் செய்யும் வகையில் அல்லது பொறாமையில் அவர்கள் புழுங்கும் வகையில் இந்த விருந்தினை இறைவன் ஏற்பாடு செய்துள்ளார்... என்பது ஒரு விளக்கம் (Bratcher)
எதிரிகளைக் குறிவைத்து, அல்லது அவர்களை மனதில் வைத்து ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட விருந்து இதுவல்ல. இறைவன் ஏற்பாடு செய்துள்ள விருந்து என்பதால், ஊரில் உள்ள அனைவரின் கவனத்தையும் கவர்ந்திருக்கும். அவர்களில் திருப்பாடல் ஆசிரியரின் எதிரிகளும் இருந்தனர் என்பது மற்றொரு விளக்கம். (Anderson)
திருப்பாடல் ஆசிரியரின் வாழ்வைப் பாதித்த பல எதிரிகளை அவர் நினைத்துப் பார்க்கிறார். இப்பாடலை எழுதும் நேரத்தில் அவர் அனுபவித்து வந்த பாதுகாப்பு, வழி நடத்துதல், பல்வேறு கொடைகள் ஆகியவற்றை இறைவன் ஒரு விருந்தாக தனக்கு வழங்குவதைத் தன் எதிரிகள் பார்த்தால் நன்றாக இருக்குமே என்ற எண்ணத்தில் ஆசிரியர் இந்த வரிகளை எழுதியிருக்கலாம் என்பது வேறொரு விளக்கம். (Perowne)

இவ்விதம் பல அறிஞர்கள் பல விளக்கங்களைத் தந்துள்ளனர். என் சிந்தனைகளை, என் மனதைக் கவர்ந்த ஒரு விளக்கத்தை இப்போது உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.
எதிரிகளைச் சந்திக்கும் சூழ்நிலையில் உணவைப் பற்றிய எண்ணமே எழாது. உணவின் எண்ணமே இல்லாத போது, விருந்து என்ற சொல்லுக்கே இடமில்லை. ஆனாலும், எதிரிகள் சூழ்ந்த நேரங்களில் விருந்துகள் நடக்க வாய்ப்பு உண்டு. மிக அரிதான, மிக அற்புதமான வாய்ப்பு இது.
போர்க்களம் ஒன்றை கற்பனை செய்து கொள்வோம். எதிரிகளின் தாக்குதல் இருக்கும் வேளைகளில் உணவு, உறக்கம் போன்ற அடிப்படை மனிதத் தேவைகளைப் பற்றி படைவீரர்கள் நினைத்துப் பார்ப்பதே இல்லை.
ஆனால், தாக்குதல்கள் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தால், போர்க்களத்தில் பல நாட்கள், தங்க வேண்டியிருந்தால், அடிப்படை மனிதத் தேவைகள் போர்க்களத்திலும் தலைதூக்கும். உணவின் தேவை உணரப்படும்; அந்தத் தேவை அவசரம், அவசரமாகத் தீர்க்கப்படும். உறக்கத்தின் தேவையை நிறைவு செய்ய வீரர்கள் சிறு, சிறு குழுக்களாகப் பிரிந்து, மாறி, மாறி உறங்க வேண்டியிருக்கும்.
போர்க்களமே ஒருவரது வாழ்க்கையாக மாறி விட்டால், உணவு, உறக்கம் ஆகிய தேவைகள் இன்னும் ஒழுங்கு படுத்தப்படும். போரே வாழ்வாகிப்போன வீரர்கள் மத்தியில் அவ்வப்போது விருந்துகளும் நடைபெறும் வாய்ப்பு உண்டு. ஓர் அழகிய வரலாற்று நிகழ்வு என் நினைவுக்கு வருகிறது. உங்களுக்கும் இது தெரிந்திருக்கும்.

1914ம் ஆண்டு ஜூன், ஜூலை மாதங்களில் முதல் உலகப் போர் என்று அழைக்கப்படும் ஐரோப்பிய போர் ஆரம்பமானது. அந்தப் போர் விரைவில் முடிந்து, வீரர்கள் எல்லாரும் கிறிஸ்மஸுக்கு வீடு திரும்புவர் என்றுதான் ஆரம்பத்தில் அனைவரும் நினைத்தனர். ஆனால், உண்மை நிலை விரைவில் புரிய ஆரம்பித்தது. டிசம்பரிலும் போர் தொடர்ந்தது. போரை முற்றிலுமாக நிறுத்த, அல்லது குறைந்த பட்சம் தற்காலிகமாவது நிறுத்துவதற்கான முயற்சிகள் ஆரம்பமாயின. 101 பிரித்தானிய இல்லத் தலைவிகள் சேர்ந்து ஜெர்மனி, ஆஸ்திரியா நாடுகளில் இருந்த இல்லத்தலைவிகளுக்கு அனுப்பிய ஒரு மடல் இம்முயற்சிகளை ஆரம்பித்து வைத்தன. முதல் உலகப் போர் நிகழ்ந்த காலத்தில் திருத்தந்தையாய் இருந்த 15ம் பெனெடிக்ட், போரில் ஈடுபட்டிருந்த அத்தனை நாட்டுத் தலைவர்களுக்கும் டிசம்பர் 7ம் நாள் விண்ணப்பம் ஒன்றை அனுப்பினார். "விண்ணகத் தூதர்களின் பாடல்களைக் கிறிஸ்மஸ் இரவில் இந்த உலகம் கேட்கவேண்டும். அதற்காகவெனினும், அந்த இரவில் துப்பாக்கிச் சப்தங்களை நிறுத்துங்கள்." என்று திருத்தந்தை விண்ணப்பித்திருந்தார்.

இம்முயற்சிகள் ஓரளவு பயன் தந்தன. அதிகாரப் பூர்வமற்ற போர் நிறுத்தம் டிசம்பர் 24 காலையிலிருந்து கடைபிடிக்கப்பட்டது. அன்றிரவு வழக்கத்திற்கும் அதிகமாகக் குளிர் வாட்டி எடுத்தது. பிரித்தானிய படைவீரர்கள் தாங்கள் தங்கியிருந்த பதுங்குக் குழிகளில் மெழுகுதிரிகளை ஏற்றி வைத்தனர். போர்க்களங்களில் இருளில் விளக்கேற்றுவது முட்டாள்தனம். விளக்குகள் எதிரிகளின் கவனத்தை ஈர்க்கும்; பதுங்கு குழிகள் தாக்கப்படும் என்ற போர்க்கள விதிகளை எல்லாம் அறிந்திருந்தாலும், பிரித்தானிய வீரர்கள் கிறிஸ்மஸ் இரவுக்காக விளக்குகளை ஏற்றி, Silent Night என்ற பாரம்பரிய கிறிஸ்மஸ் பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தனர். சிறிது நேரத்தில் அருகிலிருந்த பதுங்குக் குழியிலிருந்து ஜெர்மானிய வீர்கள் அதே பாடலை ஜெர்மன் மொழியில் பாட ஆரம்பித்தனர்.
ஜெர்மானிய, பிரித்தானிய படை வீரர்கள் எரியும் மெழுகு திரிகளைக் கையிலேந்தி, பதுங்கு குழிகளைவிட்டு வெளியேறினர். பதுங்குக் குழிகளைவிட்டு வெளியேறும் எந்த வீரனும் கையில் துப்பாக்கி ஏந்தியபடியே வெளியேறவேண்டும். தோல்வி அடைந்து சரண் அடையும்போது மட்டுமே துப்பாக்கி ஏதுமின்றி நிராயுதபாணியாய் தலைக்கு மேல் கைகளை உயர்த்தி வெளியேற வேண்டும். ஆனால், அன்று டிசம்பர் 24ம் தேதி இரவு அந்தப் போர்க்களத்தில் எல்லா போர் விதிகளும் மாற்றியமைக்கப்பட்டன. ஆயுதங்களுக்குப் பதிலாக எரியும் மெழுகு திரிகளைத் தாங்கி வெளியே வந்தனர் இரு நாட்டு வீர்களும். தங்களிடம் இருந்த பிஸ்கட், ரொட்டி, சாக்லேட், பழங்கள் ஆகியவைகளைப் பகிர்ந்து உண்டனர். ஒருவருக்கொருவர் வாழ்த்துக்கள் தெரிவித்தனர். "நான் என் வாழ்வில் அனுபவித்த மிகச் சிறந்த கிறிஸ்மஸ் விருந்து இதுதான்." என்று அவ்வீரர்களில் பலர் தங்கள் குடும்பத்தினருக்குக் கடிதங்கள் அனுப்பினர்.
போர்களத்திலும், எதிரிகள் சூழ்ந்திருக்கும் போதும், விருந்து நடக்கும், நடந்துள்ளது என்பதற்கு இது ஓர் அழகிய வரலாற்றுச் சான்று. டிசம்பர் 23 வரை எதிரிகளாய் ஒருவரை ஒருவர் சுட்டுக் கொன்ற வீரர்கள் 24 இரவில் ஒன்று சேர்ந்து கிறிஸ்மஸ் விருந்தைச் சுவைத்தனர். அவ்வீரர்களில் ஏறத்தாழ அனைவருமே கிறிஸ்துவர்கள். அவர்களில் ஒரு சிலராவது போர் முடிந்து வீடு திரும்பிய பின், திருப்பாடல் 23ஐ வாசித்திருக்கலாம், அல்லது வாசிக்கக் கேட்டிருக்கலாம். அந்நேரங்களில் 1914ம் ஆண்டு டிசம்பர் 24 இரவு நடந்த விருந்தை, எதிரிகளின் கண் முன்னே இறைவன் நடத்திய அந்தப் புதுமை விருந்தை கட்டாயம் அவர்கள் மனங்கள் அசைபோட்டிருக்கும்.

எதிரிகள் கண் முன்னே விருந்து ஏற்பாடு செய்யும்போது, இது போன்ற புதுமைகள் நடப்பதை விரும்பி, புதுமைகள் நடக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்த்தே இறைவன் விருந்தினை ஏற்பாடு செய்வார். எதிரிகள் இன்னும் ஆத்திரம் அடைய வேண்டும், வெட்கித் தலைகுனிய வேண்டும் என்பதற்காக இறைவன் விருந்தை ஏற்பாடு செய்ய மாட்டார். மாறாக, அவர் ஏற்பாடு செய்யும் விருந்தில் காணப்படும் அமைதியை, அன்பை, அழகைக் கண்டு ஈர்க்கப்பட்டு, எதிரிகளும் தங்கள் பகமையை மறந்து அந்த விருந்தில் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதே இறைவனின் திட்டமாக இருக்கும்.

1914ம் ஆண்டு கிறிஸ்மஸ் இரவு துப்பாக்கிச் சப்தங்களை அமைதியாக்கி, எதிரிகளை ஒருங்கிணைத்தது. நாம் வாழும் இன்றைய உலகில், பெரும் திருவிழா காலங்களிலும் துப்பாக்கிச் சப்தங்கள் ஒலித்த வண்ணம் உள்ளது. அதுவும் இறைவனின் விருந்து நடக்கும் கோவில்களில் தாக்குதல்கள் நடைபெறுகின்றன. சனவரி முதல் நாள் எகிப்தில் கோவில் ஒன்றில் நடந்த தாக்குதல் வேதனை தரும் ஓர் உண்மை. வாழ்வெனும் போர்க்களத்தில் நமக்கு இறைவன் ஏற்பாடு செய்யும் விருந்தில் நம் எதிரிகளும் நம்மோடு சேர்ந்து உணவருந்தும்வண்ணம் இறைவன் நமக்கும் அவர்களுக்கும் நல்ல மன நிலையை உருவாக்க வேண்டுமென்று செபிப்போம்.

இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org