Adolescent adventures… வரம்பு மீறும் வளர் இளம் பருவம்

Boy Jesus in the Temple

http://www.lds.org

Christmas connects… Connects in a BIIIIIG way. One can easily guess that during this festival, more greetings, messages, phone calls and, of course, gifts are shared. Connections and sharing naturally build family spirit. It is quite fitting that the Church has allotted the Sunday after Christmas for the Feast of the Holy Family. I wish to share my reflections along two lines:

• The ‘history’ behind the feast of the Holy Family.
• The Holy Family had its own share of challenges.

The History: The feast of the Holy Family was more of a private devotion popularised by some religious congregations for many centuries. The Church made this feast more ‘official’ in the year 1921. The reason behind such a move, as I see, was the First World War. This war was over in 1918. One of the casualties of this war was the family. The tragic death of dear ones killed on the warfront, orphaned children, destroyed ‘homes’…This list would be endless. We lose more and gain nothing from any war. It is a pity that human beings have refused to learn this simple truth. NOBODY wins NOTHING from ANY WAR… Wishing to infuse some hope in the hearts of people devastated by the I World War, the Church officially integrated the Feast of the Holy Family in the liturgical cycle.

The feast of the Holy Family as we have today is a gift of the Second Vatican Council which took place in the 60s. We are celebrating the Golden Jubilee year of the II Vatican Council with our Year of Faith. What was so special about the 60s? Although there was no major war among nations, people had to face other types of wars. The world was experiencing quite a few changes. One of the major crises was the ‘rebellion’ of the youth. Young people were very disillusioned with the way the world had been shaped by the elders. Some of them tried to set things right; others tried to ‘escape’ reality, since it was too hard to face. Many of them sought peace and love outside families. The Church, in an attempt to restore family as the locus of a healthy Christian life, included the Feast of the Holy Family as part of the octave of Christmas – the Sunday after Christmas.

The members of the Holy Family – Jesus, Mary and Joseph – all great, noble, holy persons fit to be placed on the altar and fit to be honoured with a feast. But, this was not the purpose of the Church in instituting this Feast. The Church invites us to imitate this great family. This invitation sounds great, but not practical, we think. It is because we have a very clean, elegant view of the Holy Family.

The Challenges: The original Holy Family was not all the time praying, singing praises to God, sharing pleasantries to one another. They had to face their share of challenges. One such challenge is given in today’s gospel… the challenge of letting Jesus grow from his childhood to adulthood. Jesus asserts his independence by taking a decision to stay back in the temple of Jerusalem without informing his parents. We read this incident in Luke 2: 41-52

When a newborn arrives in a family, lot of changes and adjustments are required, especially for the parents and more especially for the mother. She needs to change her daily schedule according to the schedule of the babe, especially sleeping hours. As the baby grows up, many more changes are demanded of the parents. These changes are mostly physical. When the child steps into teenage, once again lot more demands are made on the parents in terms of changes in perspective. Coming of age is a moment of celebration in many cultures. It is also a time of concern. The shift from childhood to adolescence is well described by Fr Ernest Munachi in his homily: You know your boy is growing up when he stops asking where he came from and begins to not tell you where he is going.

Jesus is brought to Jerusalem since he has ‘come of age’ according to the Jewish custom. Jesus stays back in Jerusalem to attend a scripture session with the scholars. A child wanting to stay in the Temple must be wonderful news… why make an issue out of it? We ask. Such thinking comes from our ‘sanitized’ view of the Holy Family.

This was not wonderful news for Mary and Joseph. They had to endure two days of torture. They knew that the city of Jerusalem, during the festival days, had taken a heavy toll on families. Many youngsters simply vanished during these days and resurfaced in a revolutionary group many years later. Many others were captured by Roman soldiers without reason or rhyme. Some of these parents would have ‘met’ their sons on the cross outside the walls of Jerusalem after many years. All these and many other horrible thoughts would have rushed through the minds of Joseph and Mary. A sanitized perspective of the Holy Family may not allow us to see all these stark realities.

Both Joseph and Mary must have gone back to Jerusalem wondering where to look for their son in the great city and in the midst of a festive crowd? Fortunately, both knew that their child was special. They had also seen his preferences. Led by their instincts, they went to the Temple. Their instincts were right. He was there in the Temple ‘sitting among the teachers, listening to them and asking them questions’.

What would you and I have done in such a situation? We would have rushed in; would have apologised to the elders for our son being a bit impetuous; taken our son out and given him a piece of our minds… Well, we could learn some lessons from Mary and Joseph. They waited for the session to get over. The mother then opens her heart out to her son. He seems to respond in a very cold way, trying to tell them that he has come of age. Such a cold response would have hurt Mary. The gospel says that both Mary and Joseph did not understand this. Don’t we hear an echo of what we have whispered or said aloud in our families – not able to understand what was happening to our teenage son or daughter? Joseph and Mary did face the challenge of not being able to understand Jesus. The very next line has this lovely statement: But his mother treasured all these things in her heart. I am sure Joseph too would have done the same!

Here again is a lesson for us: Even if we don’t understand our children who are growing up, even if we don’t understand what they are trying to say or not say, we need to treasure them and their statements (expressed and unexpressed) in our hearts. Not easy, but necessary!

Here are some parting thoughts: The event of Jesus getting lost in Jerusalem brings to mind some of the unfortunate people. I am thinking of parents who have lost their children in a festival and the children who have lost their parents in crowds. I am thinking of the hardcore criminals who kidnap children lost in festivals and turn them into beggars or peddlers of drugs.

Jesus was raised in the small town of Nazareth. He comes to the city and gets lost. Having taught in a city college for the past 15 years, I do think of young men who complete their school studies in villages and small towns, come to the city college and get lost. Spare a thought for the parents who have lost their sons or daughters in the wilderness called a city! All of them (including the heartless thugs who kidnap children) require our prayers.

கிறிஸ்மஸ் காலம் குடும்ப உணர்வை வளர்க்கும் ஓர் அழகிய காலம். கிறிஸ்துபிறப்புப் பெருவிழாவைத் தொடர்ந்துவரும் ஞாயிறன்று திருக்குடும்பத் திருவிழாவைக் கொண்டாட திருஅவை நம்மை அழைக்கின்றது. திருக்குடும்பத் திருவிழா உருவான வரலாற்றை நான் பின்னோக்கிப் பார்த்தபோது, என் மனதில் எழுந்த எண்ணங்களை முதலில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இரண்டாவதாக, திருக்குடும்பம் எதிர்கொண்டதாக இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கும் பிரச்சனையைப் பற்றி சிந்திப்போம். மூன்றாவதாக, இந்த நற்செய்தி நிகழ்ச்சி நமக்கு நினைவுறுத்தும் இன்றைய பிரச்சனைகளையும் நாம் சிந்திப்போம்.

பல நூற்றாண்டுகளாக, திருக்குடும்பத் திருநாள் தனிப்பட்ட ஒரு பக்தி முயற்சியாக துறவற சபைகளால் வளர்க்கப்பட்டு வந்தது. 1893ம் ஆண்டு திருத்தந்தை 13ம் லியோ அவர்களால் திருஅவையின் திருவிழாவாக இது அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. ஒரு சில ஆண்டுகளில் இத்திருவிழா திருவழிபாட்டிலிருந்து நீக்கப்பட்டது. 1921ம் ஆண்டு திருத்தந்தை 11ம் பயஸ் அவர்களால் இத்திருவிழா மீண்டும் திருவழிபாட்டின் ஓர் அங்கமாக இணைக்கப்பட்டது. இதற்கு முக்கிய காரணம் ஒன்று உண்டு. அதுதான், அப்போது நடந்து முடிந்திருந்த முதல் உலகப்போர். 1918ல் நடந்து முடிந்த உலகப்போரில் ஆயிரமாயிரம் குடும்பங்கள் சிதைக்கப்பட்டன. வீட்டுத் தலைவனையோ, மகனையோ போரில் பலிகொடுத்த பல குடும்பங்கள் ஆழ்ந்த துயரத்தில், அவநம்பிக்கையில் மூழ்கியிருந்தன. இக்குடும்பங்களுக்கு ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தரும் வகையில் திருக்குடும்பத் திருநாளை மீண்டும் அறிமுகப்படுத்தி, குடும்பங்களைக் கட்டியெழுப்ப திருஅவை முயன்றது.

இரண்டாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்கத்தின் 50ம் ஆண்டு நிறைவை நாம் இப்போது நம்பிக்கை ஆண்டாகக் கொண்டாடி வருகிறோம். 1962ம் ஆண்டு துவங்கிய இப்பொதுசங்கத்தின்போது மீண்டும் திருக்குடும்பத்தைப் பற்றிய எண்ணங்களைத் திருஅவை புதுப்பித்தது. இதற்கு முக்கிய காரணம் அன்றைய உலகின் நிலை. முதலாம், இரண்டாம் உலகப் போர்களால் சிதைந்து போன கட்டிடங்களைவிட, குடும்பங்கள் அதிகமாகச் சிதைந்திருந்தன... வேறு பல வடிவங்களில் குடும்பங்கள் தினசரி போர்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. தொழில் மயமான உலகம், அறிவியல் முன்னேற்றங்கள் என்று பல வழிகளில் உலகம் முன்னேறியதைப் போலத் தெரிந்தது. ஆனால், அதேவேளை, குடும்பம் என்ற அடித்தளம் நிலை குலைந்தது. ஹிப்பி கலாச்சாரம், போதைப் பொருட்களின் பரவலான பயன்பாடு என்று, மக்கள் வீட்டுக்கு வெளியே நிம்மதியைத் தேடி அலைந்தனர். அந்த அமைதியை, அன்பை வீட்டுக்குள், குடும்பத்திற்குள் தேடச்சொன்னது திருஅவை. குடும்ப உணர்வுகளை வளர்க்கும் கிறிஸ்மஸ் பெருவிழாவுக்கு அடுத்த ஞாயிறை திருக்குடும்பத் திருவிழாவாக அறிவித்தது திருஅவை.

திருக்குடும்பம் ஒரு தலைசிறந்த குடும்பம். அந்தக் குடும்பத்தில் வாழ்ந்த இயேசு, மரியா, யோசேப்பு அனைவரும் தெய்வீகப் பிறவிகள். அவர்களைப் பீடங்களில் ஏற்றி வணங்க முடியும். அவர்களை வைத்து விழாக்கள் கொண்டாட முடியும். ஆனால், அந்தக் குடும்பத்தைப்போல் வாழ்வதென்றால்... நடக்கக்கூடிய காரியமா? இது பொதுவாக நமக்குள் எழும் ஒரு தயக்கம்.

இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்ற அக்குடும்பம் எந்நேரமும் அமைதியாக, மகிழ்வாக எவ்விதப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் வாழ்ந்து வந்ததாக நினைக்கவேண்டாம். அவர்கள் மத்தியிலும் பிரச்சனைகள் இருந்தன. அவர்கள் அந்தப் பிரச்சனைகளைச் சந்தித்த விதம், அவற்றிற்குத் தீர்வு கண்டவிதம் இவை நமக்குப் பாடங்களாக அமையவேண்டும். திருக்குடும்பம் சந்தித்த ஒரு பிரச்னையை இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது. பெற்றோருடன் எருசலேம் கோவிலுக்குச் செல்லும் சிறுவன் இயேசு, அவர்களுக்குத் தெரியாமல் அங்கேயேத் தங்கிவிடும் நிகழ்வு இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளது.

லூக்கா நற்செய்தி 2: 41-52

ஒரு குடும்பத்தில் குழந்தை ஒன்று பிறந்ததும், பெற்றோர், முக்கியமாக தாய், தனது தினசரி வாழ்க்கையை அந்தக் குழந்தைக்காக அதிகம் மாற்றி அமைத்துக்கொள்ள வேண்டியிருக்கும். இந்த மாற்றங்கள் பெரும்பாலும் உடல் ரீதியாக எழும் சவால்கள். இதே குழந்தை, வளர் இளம் பருவத்தில் (Teenage) அடியெடுத்து வைக்கும்போது, பெற்றோர் மீண்டும் பல மாற்றங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டும். இந்த மாற்றங்கள் பெரும்பாலும் மனதளவில், வளரும் பிள்ளையைப் புரிந்து கொள்வதில் எழும் சவால்களாக இருக்கும்.

நமது குடும்பங்களில் ஒரு மகளோ, மகனோ தோளுக்கு மேல் வளர்ந்ததும், தாங்கள் தனித்து வாழமுடியும் என்பதை எப்படி உணர்த்துவர்?... தங்களுக்குரிய மரியாதையை மற்றவர்கள் கொடுக்க வேண்டுமென எதிர்பார்ப்பர். 12 வயதைத் தாண்டி, டீன் ஏஜ் வயதில் காலடி எடுத்து வைத்துவிட்டதால், தன்னை மற்றவர்கள் இனிமேல் கேள்விகள் கேட்டு தொல்லைப் படுத்துவதை விரும்பமாட்டார்கள்.

"'நான் எங்கிருந்து வந்தேன்?' என்ற 'அப்பாவித்தன'மானக் கேள்வியை எழுப்பிவரும் வரை நம் மகனோ, மகளோ தன் குழந்தைப் பருவத்தைத் தாண்டவில்லை என்பதை நாம் உணரலாம். 'நீ எங்கே போயிருந்தாய்?' என்ற கேள்வியை எப்போது அவர்கள் விரும்பவில்லையோ, அப்போது அவர்கள் தங்கள் குழந்தைப் பருவத்தைக் கடந்துவிட்டார்கள் என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்" என்று அருள்தந்தை Ernest Munachi கூறியுள்ளார். எங்கே போனாய், என்ன செய்தாய், ஏன் இவ்வளவு லேட்டாக வருகிறாய்... போன்ற கேள்விகளை இனி தங்களிடம் கேட்கக்கூடாது என்பதை நேரடியாகச் சொல்லாமல், தங்கள் நடத்தையினால் டீன் ஏஜ் இளையோர் உணர்த்துவர்.

இதுவரைத் தங்களைச் சுற்றி நாடும், வீடும் கட்டியிருந்த வேலிகளைத் தாண்டுவதில், அல்லது அந்த வேலிகளை உடைத்து வெளியேறுவதில் டீன் ஏஜ் இளையோர் குறியாய் இருப்பார்கள். அந்த நேரத்தில் குடும்பங்கள் அவர்களைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ள முடியாமல், அவர்கள் வாழ்வையே கேள்விக்குறியாக மாற்றும்போது, அவர்களது தோழர்கள் தோழிகள் சொல்வது குடும்பத்தினர் சொல்வதைவிட முக்கியமாகிப் போகும். இந்த மாற்றங்கள் பல நேரங்களில் பெற்றோருக்குப் பிரச்சனைகளை, புதிய சவால்களை உருவாக்கும்.

அன்று எருசலேமில் நடந்ததாக இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிப்பதும் வளர் இளம் பருவத்தில் அடியெடுத்துவைத்த ஓர் இளையவரைப் பற்றியதே. 12 வயதை நிறைவு செய்த ஆண்மகனை, கோவிலுக்கு முதன்முறையாக அதிகாரப் பூர்வமாகக் கூட்டிச்செல்லும் வழக்கம் யூதர்கள் மத்தியில் இருந்தது. 12 வயதுக்கு மேல் ஒவ்வோர் ஆண்மகனும் ஆண்டுக்கு ஒருமுறையாகிலும், சிறப்பாக எருசலேம் திருவிழாவின்போது, கோவிலுக்குக் கட்டாயம் செல்லவேண்டும். இதுவரை குழந்தையாக இருந்த அச்சிறுவன், இனி தனித்து முடிவுகள் எடுக்கும் தகுதிபெற்ற ஓர் ஆண்மகன் என்பதை உறுதி செய்யும் வகையில் இப்பழக்கம் அமைந்தது.

வளர் இளம் பருவத்தில் அடியெடுத்துவைத்த இயேசு தன் சுதந்திரத்தை நிலைநாட்ட செய்யும் முதல் செயல் என்ன? அப்பா, அம்மாவிடம் சொல்லாமல், கோவிலில் நடந்த மறைநூல் விவாதம் ஒன்றில் அவர் கலந்துகொண்டார். நல்ல விஷயம் தானே! இதை ஏன் ஒரு பிரச்சனையாகப் பார்க்க வேண்டும்? என்று நாம் கேள்வியை எழுப்பலாம்.

கழுவித் துடைத்த ஒரு திருப்பொருளாக திருக்குடும்பத்தை நாம் பார்த்து பழகிவிட்டதால், இப்படிப்பட்டக் கேள்வியை எழுப்புகிறோம். ஆனால், பிள்ளையைத் தொலைத்துவிட்ட பெற்றோரின் நிலையில் இருந்து இதைப் பார்த்தால், அது எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனை என்பதை நாம் உணரலாம். மகனைக் காணாமல் பதைபதைத்துத் தேடிவரும் மரியாவும் யோசேப்பும் மூன்றாம் நாள் இயேசுவைக் கோவிலில் சந்திக்கின்றனர். அச்சந்திப்பில் நாம் சில பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ள முடியும்.

தங்கள் மகன் மறைநூல் அறிஞர்கள் மத்தியில் அமர்ந்து, அவர்களுக்கு இணையாக, சிலவேளைகளில் அவர்களுக்கு மேலாக, விவாதங்கள் செய்ததைக் கண்டு, அவரது பெற்றோர் வியந்தனர், மகிழ்ந்தனர்... அதே சமயம் பயந்தனர். வயதுக்கு மீறிய அறிவுடன், திறமையுடன் செயல்படும் குழந்தைகளால் பெற்றோருக்குப் பெருமையும் உண்டு... சவால்களும் உண்டு. மரியா தன் மகனைப் பார்த்து, தன் ஆதங்கத்தை எடுத்துக் கூறுகிறார். இயேசுவோ அவர் அம்மா சொல்வதைப் பெரிதுபடுத்தாமல், தான் இனி தனித்து முடிவெடுக்கும் நிலைக்கு வந்துவிட்டதை அவர்களுக்கு நினைவுபடுத்துகிறார்.

இயேசு மரியாவுக்குச் சொன்ன பதில் அந்த அன்னையின் மனதைப் புண்படுத்தியிருக்க வேண்டும். அதுவும் மற்றவருக்கு முன்னால் அப்படிப் பேசியதால் அந்த அன்னையின் மனது இன்னும் அதிகம் வலித்திருக்கும். மகன் சொல்வதில் என்னதான் நியாயம் இருந்தாலும், வலி வலிதானே! அந்த வேதனையில் அவர் கோபப்பட்டு மேலும் எதாவது சொல்லியிருந்தால், பிரச்சனை பெரிதாகி இருக்கும்.

குடும்ப உறவுகளில் ஏற்படும் பிரச்சனைகளைத் தீர்த்துக்கொள்ள பொது இடங்கள் நல்லதல்ல என்ற ஒரு சின்ன பாடத்தையாவது அன்னை மரியாவிடம் நாம் கற்றுக்கொள்ளலாமே. மரியா இயேசுவின் வார்த்தைகளைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை, இருந்தாலும் அவைகளைத் தன் மனதில் ஒரு கருவூலமாகப் பூட்டி வைத்துக்கொண்டு கிளம்பினார். இயேசுவும் அவர்களோடு சென்றார். தான் தனித்து முடிவெடுக்க முடியும் என்பதை, பெற்றோருக்கு உணர்த்திய இயேசு, அடுத்த 18 ஆண்டுகள் செய்தது என்ன? “பின்பு அவர் அவர்களுடன் சென்று நாசரேத்தை அடைந்து அவர்களுக்குப் பணிந்து நடந்தார்… இயேசு ஞானத்திலும் உடல்வளர்ச்சியிலும் மிகுந்து கடவுளுக்கும் மனிதருக்கும் உகந்தவராய் வாழ்ந்து வந்தார்” (லூக்கா 2: 51-52) என்று இன்றைய நற்செய்தி நிறைவடைகிறது.

இறுதியாக, ஒரு சில எண்ணங்கள்... திருவிழாவுக்குச் சென்றவேளையில், இயேசு காணாமல் போய்விடும் சம்பவம், இன்றைய நிகழ்வுகளை நம் நினைவுக்குக் கொண்டுவருகிறது. திருவிழாக் கூட்டங்களில் குழந்தைகளைத் தொலைத்துவிட்டு, தவிக்கும் பெற்றோரை... பெற்றோரை இழந்து, தனித்து விடப்படும் குழந்தைகளை... நினைத்துப் பார்ப்போம். இவர்களை மீண்டும் இறைவன் ஒன்றிணைக்க வேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். இவ்விதம் காணாமல்போகும் குழந்தைகளைக் கடத்திச்சென்று, பிச்சை எடுப்பதற்கும், இன்னும் பல தவறான வழிகளுக்கும் இவர்களைப் பயன்படுத்தும் மனசாட்சியற்ற மனிதர்களை நினைத்துப் பார்ப்போம். இவர்களுக்காகவும் நாம் செபிக்கக் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம்.

நாசரேத்து என்ற சிற்றூரில், கிராமத்தில் வளர்ந்து வந்த இயேசு, எருசலேம் நகரத்திற்குச் சென்று காணாமல் போகிறார் என்பதும் ஒரு சில சிந்தனைகளை, செபங்களைத் தூண்டுகிறது. கிராமங்களில், சிறு ஊர்களில் பள்ளிப்படிப்பை முடித்துவிட்டு, சென்னை போன்ற பெரு நகரங்களுக்கு மேற்படிப்பிற்கெனச் சென்று, பல வழிகளில் காணாமல் போய்விடும் இளையோரை இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன். நகரத்திற்குத் தங்கள் மகனையோ, மகளையோ அனுப்பிவிட்டு, பின்னர் அவர்களை நகரம் என்ற காட்டில் தொலைத்துவிட்டுத் தவிக்கும் பெற்றோரையும் இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன். பல வழிகளில் தங்களையேத் தொலைத்துவிட்டு தவிக்கும் இளையோரும் பெற்றோரும் தங்கள் குடும்ப உறவுகளில் மீண்டும் தங்களையேக் கண்டுகொள்ள வேண்டும் என திருக்குடும்பத்தின் இயேசு, மரியா, யோசேப்பு வழியாக இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.

No logic to a blessing… only gratitude! அறிவை அல்ல... மனதை நிரப்புவோம் நன்றியால்

Visitation

http://campus.udayton.edu/mary/gallery/hasse6.html

21^st December, 2012 began and ended without much consequence. Although there were a few activities around the Mayan ruins in South America (Mexico and Gautemala) and around the village and nearby mountain of Bugarach, France, the day went by pretty quietly. We are alive and the world is alive! That is what matters. Now we can look forward to Christmas with some excitement.

As we look forward to Christmas, my mind inadvertently turns to the business people for whom Christmas is over. They began Christmas a month back. For them, there is nothing more to sell in the name of Christmas. On a deeper analysis, one can see that the name of Christmas is slowly fading away from the festive package promoted by the business world.

The business world would move on to the next event or festival since they have had their fill of Christmas. They don’t have any more need for Christmas until… the next year! For us, Christmas is just beginning. We need to take Christmas to all those who need peace and joy. Instead of filling our Christmas with gifts as did the business world, we need to become gifts – as shown by Mary and Elizabeth in the scene of Visitation.

One Christmas, while his nation was suffering a terrible civil war, Archbishop Oscar Romero spoke these words: “No one can celebrate a genuine Christmas without being truly poor. The self-sufficient, the proud, those who, because they have everything, look down on others, those who have no need even of God - for them there will be no Christmas... Only the poor, the hungry, those who need someone to come on their behalf, will have that someone. That someone is God, Emmanuel, God with us.”

Our story from today’s Gospel features two women, Mary and Elizabeth who were in need of God. One can even say that they were desperately in need of God. Elizabeth’s need was more personal than that of Mary’s. Elizabeth wanted God o redeem her from the cruel condemnation her society had heaped upon her for being barren. Mary wanted God to redeem her society suffering under the tyranny of the Roman occupation as well as from other forms of slavery. God fulfils their needs … and how!

The Gospel gives us the famous scene of the Visitation. The barren woman and the virgin met to recount what the Lord had done in their lives. (Luke 1: 39-45) Both Elizabeth and Mary were invited by God to bear witness to one great truth, namely, that nothing is impossible for God. Both knew that there was no logical explanation to what they were asked to do… rather, what they were asked to be. Both said almost a blind ‘yes’ relying on God and God alone. They did not have any other support – not even their families. Even their families would not have understood their position: the barren woman, quite advanced in age, conceiving? Unthinkable, they would have said. A virgin conceiving out of wedlock? Unthinkable, unacceptable, unpardonable. They would have stoned her to death.

Perhaps for us living in the 21st century such news would not create any excitement. With all the advanced biotechnology at our disposal, the barren can easily conceive. With the unbridled life-style prevalent today, the virgin shall conceive… what is so great about this? I can well imagine many of us asking this question with a shrug of the shoulders. What is so great about this? A typical question for our times.

Nothing seems great, nothing seems wonderful. Our generation seems to have lost the sense of wonder. If this is the case with us, what will happen to the generationext? The word ‘wonder’ may vanish from their dictionary! What a pity!

Setting aside our brainy questions, let us look at this event with a believing heart. As the Bible constantly illustrates, God's timing usually takes us by surprise. Sometimes, as with Elizabeth, God moves too slowly. Sometimes, as with Mary, he moves too quickly. Like Elizabeth, some of us have been praying for a long time for something to happen. We began to think that it might never happen. Obviously we could not make it happen, because if we could have, we would have. Clearly, we are not in control. On the other hand, like Mary, some of us find that too many things happened too quickly in our lives. God had conceived something in our life that we didn't ask for. We were thrust into situations we never bargained for. Clearly, we are not in control either.

Whether nothing seems to be happening in our lives, or whether too many things are happening in our lives, we need to have the humility to let go and allow God to enter our lives. This is the core of Christmas. The challenge of Christmas.

It is fascinating that, according to Luke's gospel, after Mary discovered that she would give birth to the Messiah the first person she went to, with haste, was not Joseph or her parents but her relative Elizabeth whose life was also clearly out of control. Mary probably thought that only Elizabeth would understand her situation. Elizabeth not only understood Mary but blessed her in some of the most beautiful words a human person can ever hear.

In blessing Mary, Elizabeth blessed herself. When Elizabeth heard Mary's greeting, we are told that the child within her leapt for joy. When Elizabeth experienced this, her only question was to ask, "And why has this happened to me that the mother of my Lord comes to me?" Why me?

We are a people who want to make sense of our lives. We wish to find and give explanations. No adequate explanations come forth. We find it hard to explain the tragedies that occur in our lives and around us. It is harder still to explain the blessings that have come to us without reason. "Why me," we ask. The explanations are not there.

Elizabeth asked the “why” question and did not get an answer. Mary asked the “how” question at the annunciation. She too did not get an adequate answer. When they met, they still had lots of unanswered questions locked up within. But, they did not ‘waste’ their time in a question-and-answer session. They did not indulge in any intellectual arguments. They simply allowed themselves to be drenched in God’s shower of blessings. Simply exclamations. No explanations.

Trying to explain life is only another way of trying to control it. One of the central messages of Christmas is that we are not in control of the blessings. There is no logic to a blessing, only gratitude. We pray that during this Christmas we may be like Mary and Elizabeth accepting the gifts that come our way with childlike gratitude.

Just a closing thought… All of us know the famous myth of ‘The Frog and the Princess’. We know that the ugly frog turns into a handsome prince once it is kissed by the princess. It is said that once the TV show "Sesame Street" had put a twist on this myth, namely, that once the princess kisses the frog, she turns into a frog herself. This is closer to the Christmas story where God kisses the human family and becomes one among us!

(Sources that have helped my reflections: Dr. M. Craig Barnes’ homily and Fr. Ronald Rolheiser’s homilies)

Mary visits Elizabeth

http://biblica.frih.org/site/2009/12/21/mary-visits-elizabeth-ii/

21-12-2012 வந்தது, போனது... உலகம் இன்னும் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. நாம் இன்னும் வாழ்கிறோம். டிசம்பர் 21, இவ்வெள்ளிக்கிழமையன்று, உலகம் அழிந்துவிடும் என்ற வதந்தி பல நாடுகளில் பரவியிருந்தது. இந்த வதந்தியையொட்டி, மெக்சிகோ மற்றும் கவுதமாலா ஆகிய நாடுகளில் மாயன் கலாச்சாரத்தின் பழமைச் சின்னங்களாக விளங்கும் கோவில்கள் அருகே மக்கள் கூடி நின்றனர். அதேபோல், பிரான்ஸ் நாட்டின் Bugarach என்ற குன்றைத் தேடி மக்கள் சென்றனர். இந்த மக்கள் கூட்டத்தில் ஒரு பகுதியினர் எல்லாம் முடியப்போகிறது என்ற பயத்துடன் காத்திருந்தனர். மற்றொரு பகுதியினர் புதிதாக எல்லாம் ஆரம்பமாகப்போகிறது என்ற எண்ணத்தைக் கொண்டாடக் கூடியிருந்தனர். ஒரே நாள்... ஒரே நேரம்... ஒரே செய்தியின் இருவேறு கண்ணோட்டங்கள்... ஒன்று மட்டும் உறுதி. இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையை நாம் பகிர்ந்துகொள்கிறோம் என்றால், நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம், நம்மைச் சுற்றியுள்ள உலகம் இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்பது உறுதி. நம்மையும், உலகையும் வாழவைக்கும் உறுதியை வழங்க வரும் கிறிஸ்துவின் பிறப்பை நாம் நெருங்கி வந்துள்ளோம்.

'தவளையும், இளவரசியும்' என்ற பழங்காலக் கதை நமக்கு நினைவிருக்கலாம். இக்கதையில், அழகான ஓர் இளவரசி, அழகில்லாத ஒரு தவளையை முத்தமிடுவார். உடனே, அத்தவளை அழகான ஓர் இளவரசனாக மாறும். 'Sesame Street' என்ற ஒரு தொலைக்காட்சித் தொடரில், இக்கதை மாற்றி அமைக்கப்பட்டது. அதாவது, அத்தவளையை இளவரசி முத்தமிட்டதும், அவர் தவளையாக மாறிவிடுவார்.

இறைவன் மனிதராவதை இக்கண்ணோட்டத்தில் நாம் சிந்திக்கலாம். இறைவன் மனுக்குலத்தை முத்தமிட்டதால், அவரே நம்மில் ஒருவராக மாறியதைக் கொண்டாடும் விழாதான், கிறிஸ்மஸ் பெருவிழா. இப்பெருவிழாவை நாம் நெருங்கியுள்ளோம்.

கிறிஸ்மஸ் விழா நெருங்கியுள்ளது என்று வியாபார, விளம்பர உலகத்தினரிடம் சொல்லிப் பாருங்கள். அவர்கள் நம்மைப் பார்த்து சிரிப்பர். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, கிறிஸ்மஸ் விழா ஒரு மாதத்திற்கு முன் துவங்கியது... அந்த விழாக்காலம் நாளையோடு முடிவடையும். கிறிஸ்துபிறப்பை மூலதனமாக்கி, வியாபார, விளம்பர உலகம் விற்பதற்கு இனி ஒன்றும் இல்லை. இன்னும் ஆழமாக ஆராய்ந்தால், கிறிஸ்மஸ் விற்பனைக்கு வியாபார உலகம் பயன்படுத்தும் அடையாளங்களில் கிறிஸ்துபிறப்பு என்ற மையமான உண்மையும், கிறிஸ்மஸ் என்ற வார்த்தையும் பெரும்பாலும் மறைந்துள்ளதை நாம் உணரலாம். நம்மைப் பொருத்தவரை, நாளைதான் கிறிஸ்மஸ் விழா ஆரம்பமாகும். கிறிஸ்துபிறப்பை மூலதனமாக்கி, இப்பெருவிழாவின் மகிழ்வை இன்னும் பல நாட்கள்... ஏன், முடிந்தால், வருடம் முழுவதும் பகிர்ந்துகொள்ள நாம் அழைக்கப்படுகிறோம்.

மீட்பர் வருகிறார் என்ற மகிழ்வைப் பகிர்ந்துகொள்ள இளம் பெண் மரியாவும், வயதில் முதிர்ந்த எலிசபெத்தும் ஒருவரை ஒருவர் சந்திக்கின்றனர், நம்மையும் சந்திக்க வருகின்றனர். இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் மரியாவும், எலிசபெத்தும் சொல்லித்தரும் பாடங்கள் பல உள்ளன. இவ்விருவரும் தங்கள் வாழ்வில் இறைவனைத் தேடியவர்கள். தன்னைத் தேடியவர்களைத் தேற்ற இறைவன் வந்தார் என்பதை ஆணித்தரமாக உணர்த்தும் ஓர் அற்புத விழாவே கிறிஸ்மஸ்... இது நமக்குச் சொல்லித்தரப்படும் முதல் பாடம்.

இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் ஒன்றான எல் சால்வதோரின் தலைநகரான சான் சால்வதோரில் பணிபுரிந்தவர் புகழ்பெற்ற பேராயர் ஆஸ்கர் ரொமேரோ. உள்நாட்டுப் போரில் துன்புற்ற எல் சால்வதோர் மக்களுக்கு பேராயர் ரொமேரோ வெளியிட்ட கிறிஸ்மஸ் செய்தியின் ஒரு பகுதி இது:

"உண்மையில் ஏழையாக மாறாதவர்கள் கிறிஸ்மஸ் விழாவைக் கொண்டாடமுடியாது. தன்னிடம் எல்லாமே உள்ளன, தான் மட்டுமே தனக்குப் போதும் என்ற மமதையில் வாழ்பவர்களுக்கு இறைவன் தேவைப்படுவதில்லை. அவர்களுக்குக் கிறிஸ்து பிறப்பும் தேவைப்படுவதில்லை. ஏழைகள், பசியுற்றோர், தேவையில் இருப்போர்... இவர்களாலேயே கிறிஸ்துபிறப்பு விழாவில் பொருள் காண முடியும். அவர்களைத் தேடியே எம்மானுவேல், அதாவது, 'கடவுள் நம்மோடு' என்ற பெயர் தாங்கிய இறைவன் வருவார்."

இறைவனைத் தேடியவர்கள் மரியாவும், எலிசபெத்தும்... அவர்களுக்கு இறைவன் வெகுவாகத் தேவைப்பட்டார். குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் தவித்த எலிசபெத்து, தன் சொந்த வாழ்வின் குறையைத் தீர்க்க இறைவனை இரவும் பகலும் தேடினார். இறைவனிடம் வேண்டினார்.

மரியா என்ற இளம்பெண்ணும் இறைவனைத் தேடினார். தன் சொந்தத் தேவைகளைக் காட்டிலும், சமுதாயத்தின் தேவைகளுக்காக அவர் இறைவனிடம் வேண்டினார். அவர் வாழ்ந்த காலத்தில், யூதேயா முழுவதும் உரோமைய ஆதிக்கம், அராஜகம். இந்த அடக்குமுறையை உறுதிப்படுத்த உரோமைய அரசு, படை வீரர்களை அதிகம் பயன்படுத்தியது. அடுத்த நாட்டை அடக்கியாளச் செல்லும் படைவீரர்களால் அதிகம் பாதிக்கப்படுவது அந்த நாட்டில் வாழும் பெண்கள்... முக்கியமாக, இளம்பெண்கள். பகலோ, இரவோ எந்நேரத்திலும் இப்பெண்களுக்குப் படைவீர்களால் ஏற்படும் ஆபத்துகள் ஏராளம். அந்நியப் படைவீரர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட ஆப்கானிஸ்தான், ஈராக், போன்ற நாடுகளில் வாழும் பெண்களைக் கேளுங்கள்... அங்கு ஏராளமான கண்ணீர் கதைகள் வெளிவரும்.

தன் சொந்த நாட்டிலேயே இரவும் பகலும் சிறையிலடைக்கப்பட்டதைப் போல் உணர்ந்த மரியா இறைவனைத் தேடினார். "இந்த அவல நிலையிலிருந்து தப்பிக்க ஒரு வழியைக் காட்டமாட்டாயா இறைவா?" என்ற வேண்டுதலை அவர் கண்ணீரோடு அடிக்கடி எழுப்பி வந்தார். மரியா எழுப்பிவந்த வேண்டுதல்களுக்கு விடை வந்தது. எப்படிப்பட்ட விடை அது! மணமாகாத அவரை தாயாகுமாறு அழைத்தார் இறைவன்.

இது அழைப்பு அல்ல. தீர்ப்பு. மரணதண்டனைக்கான தீர்ப்பு. மணமாகாத இளம் பெண்கள் தாயானால், அவர்களை ஊருக்கு நடுவே நிறுத்தி கல்லால் எறிந்து கொல்லவேண்டும் என்பது யூதர்களின் சட்டம். இதை நன்கு அறிந்திருந்தார் மரியா. அதுவும் உரோமையப் படைவீரர்களால் பாலியல் வன்முறைகளுக்கு உள்ளாகி, கருவுற்ற பல இளம்பெண்கள் இவ்வகையில் கொல்லப்பட்டதை மரியா நேரில் கண்டிருக்கவேண்டும். பின்னர் தனிமையில் வந்து கதறி அழுதிருக்க வேண்டும்.

மணமாகாமல் தாயாகும் நிலைக்கு தான் அழைக்கப்படுவதை மரியா உணர்ந்தார். இறைவன் தந்த இவ்வழைப்பிற்கு சரி என்று சொல்வதும், மரணதண்டனையைத் தனக்குத் தானே வழங்கிக்கொள்வதும், விருப்பப்பட்டு தூக்குக் கயிறை எடுத்து, கழுத்தில் மாட்டிக்கொள்வதும்... எல்லாம் ஒன்று தான். இருந்தாலும், அந்த இறைவன் மேல் அத்தனை அதீத நம்பிக்கை அந்த இளம் பெண்ணுக்கு. 'இதோ உமது அடிமை' என்று சொன்னார் மரியா. அவரது நம்பிக்கையை வளர்க்கும் வண்ணம் வானதூதர் இன்னொரு செய்தியைச் சொன்னார். அவரது உறவினராகிய எலிசபெத்து கருதரித்திருக்கிறார் என்பதே அச்செய்தி. குழந்தைப்பேறு இல்லாமல், அழுது புலம்பி, ஊராரின் பழிச்சொற்களைக் கேட்டு, கேட்டு மனம் வெறுத்து வீட்டுக்குள் தன்னையே சிறைபடுத்திக்கொண்ட எலிசபெத்தைச் சந்திக்க மரியா சென்றார். இந்தச் சந்திப்பை இன்றைய நற்செய்தி நமக்குக் கூறுகிறது. 

லூக்கா நற்செய்தி 1: 39-45

அக்காலத்தில் மரியா புறப்பட்டு யூதேய மலைநாட்டிலுள்ள ஓர் ஊருக்கு விரைந்து சென்றார். அவர் செக்கரியாவின் வீட்டை அடைந்து எலிசபெத்தை வாழ்த்தினார். மரியாவின் வாழ்த்தை எலிசபெத்து கேட்டபொழுது அவர் வயிற்றிலிருந்த குழந்தை மகிழ்ச்சியால் துள்ளிற்று. எலிசபெத்து தூய ஆவியால் முற்றிலும் ஆட்கொள்ளப்பட்டார். அப்போது அவர் உரத்த குரலில், “பெண்களுக்குள் நீர் ஆசி பெற்றவர்; உம் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையும் ஆசி பெற்றதே! என் ஆண்டவரின் தாய் என்னிடம் வர நான் யார்? உம் வாழ்த்துரை என் காதில் விழுந்ததும் என் வயிற்றினுள்ளே குழந்தை பேருவகையால் துள்ளிற்று. ஆண்டவர் உமக்குச் சொன்னவை நிறைவேறும் என்று நம்பிய நீர் பேறுபெற்றவர்” என்றார்.

இறைவன் நம் வாழ்வில் செயலாற்றும் அழகை இவ்விரு பெண்களின் வாழ்வும் நமக்குக் கூறுகிறது. எலிசபெத்தின் வாழ்வில் இறைவன் மெதுவாக, மிக, மிகத் தாமதமாகச் செயல்பட்டார். ஆண்டுகள் பலவாய் குழந்தைப்பேற்றுக்காக எலிசபெத்து வேண்டிவந்தார். வயது கூட, கூட, இனி தன் வாழ்வில் குழந்தைப்பேறு இல்லையென்ற தீர்மானத்திற்கு அவர் வந்த வேளையில், இறைவன் அவர் வாழ்வில் குறிக்கிட்டார். நம்ப முடியாத ஒரு செயலை நிகழ்த்தினார். நாமும் வாழ்வில் பல ஆண்டுகளாய் வேண்டிக் காத்திருந்த ஒரு காரியம், திடீரென எந்த முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல் நிறைவேறுவதில்லையா?

மரியாவின் வாழ்வில் இறைவன் மிக வேகமாகச் செயல்பட்டார். மீட்புக்காக மரியா காத்திருந்தது உண்மை; ஆனால், அந்த மீட்புக்கு அவரே வழியாக வேண்டும் என்பதை அவரால் நினைத்துகூட பார்க்கமுடியவில்லை. மிகத் தாமதமாகவோ, அல்லது புயல் வேகத்திலோ வாழ்வில் காரியங்கள் நடக்கும்போது, கூடவே கேள்விகள் பலவும் எழுகின்றன. ஏன் எனக்கு? ஏன் இப்போது? இதுபோன்ற கேள்விகள் மரியாவின் உள்ளத்திலும், எலிசபெத்தின் உள்ளத்திலும் கட்டாயம் எழுந்திருக்கவேண்டும்.

கேள்விகள் எழுவது இயற்கை. ஆனால், எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் விடைகள், விளக்கங்கள் கிடைக்காது. மரியா வானதூதரைச் சந்தித்தபோதும், மரியாவும், எலிசபெத்தும் சந்தித்தபோதும் ஒரு சில கேள்விகள் வெளிப்பட்டன. பல கேள்விகள் அவர்கள் மனதில் அடைபட்டிருந்தன. அவர்கள் சந்தித்தபோது, இந்தக் கேள்விகளுக்கெல்லாம் விளக்கங்களைத் தேடவில்லை. கேள்விகள் கார் மேகங்களாக அவர்களைச் சூழ்ந்திருந்தாலும், அந்த மேகங்களிலிருந்து பெய்த இறைவனின் கருணை என்ற மழையில் அவர்கள் நனைந்தனர். கடவுளைக் கேள்விக் கணைகளால் துளைப்பதற்குப் பதில், கடவுளின் கருணை மழையில் நனைவது மேலான ஒரு வழி. இது மரியாவும் எலிசபெத்தும் நமக்குச் சொல்லித் தரும் இரண்டாவது பாடம்...

இவ்விருவருக்கும் இடையே நிகழ்ந்த அச்சந்திப்பு ஒருவரை ஒருவர் வாழ்த்துவதிலும், ஆசீர்வதிப்பதிலும், இறைவனைப் புகழ்வதிலுமே நிறைந்தது. எலிசபெத்து மரியாவைப் புகழ்ந்த மொழிகள் மனிதர் ஒவ்வொருவரும் கேட்கவேண்டிய, சொல்லவேண்டிய அழகான ஆசி மொழிகள்... "பெண்களுக்குள் நீர் ஆசி பெற்றவர்; உம் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையும் ஆசி பெற்றதே!" நாம் ஒவ்வொருவரும் தினமும் மற்றவர்களை இப்படி வாழ்த்தினால், ஆசீர்வதித்தால் இந்த பூமியில் எவ்வளவு நலம் வளரும்! பிறரை வாழ்த்தும்போது, ஆசீர்வதிக்கும்போது நாமும் வாழ்த்தப்பெறுகிறோம், ஆசீர் பெறுகிறோம். வயதில் முதிர்ந்தவர்கள், "மவராசனா இரு" என்று வாழ்த்தும்போது எழும் நிறைவு, கேட்பவரையும் நிறைக்கிறது, கொடுப்பவரையும் நிறைக்கிறது. மரியாவும், எலிசபெத்தும் நமக்குச் சொல்லித் தரும் மூன்றாவது பாடம் இது.

நல்லவைகள் வாழ்வில் நடக்கும்போது, கேள்விகள் கேட்டு, விடைகள், விளக்கங்கள் தேடி நம் அறிவை நிரப்புவதற்குப் பதில், நன்றியால் நம் மனதை நிரப்ப முயல்வோம். கருமேகங்களாய் சூழ்ந்துவரும் பிரச்சனைகள் மத்தியில் மின்னல் கீற்றுபோலத் தோன்றும் நல்லவற்றை உறுதியாகப் பற்றிக்கொள்ளவும், அந்த நல்ல செய்திகளை நான்கு பேரோடு பகிர்ந்து, நம்பிக்கையை வளர்க்கவும் மரியா, எலிசபெத்து என்ற இரு அற்புதப் பெண்கள் வழியாகப் பாடங்களைப் பயில்வோம்.

Joy-in-waiting காத்திருக்கும் சுகம்

Gaudete Sunday

http://frdoug.typepad.com/blog/2012/12/third-sunday-of-advent-cycle-c.html

The third Sunday of Advent is called Gaudete Sunday, meaning, Rejoice, Sunday! The Church reminds us of a very common human experience, namely, joy-in-waiting! Awaiting a happy event or awaiting the arrival of our dear ones can be more exciting than the event or the meeting itself. Awaiting Jesus during Advent is a joy-filled time.

The lovely incident recorded in “The Little Prince” (written by Antoine de Saint-Exupery) explains this joy-in-waiting well. The little prince and a fox become acquainted. Here is the passage from The Little Prince, Chapter 21:

The next day the little prince came back.

"It would have been better to come back at the same hour," said the fox. "If, for example, you come at four o'clock in the afternoon, then at three o'clock I shall begin to be happy. I shall feel happier and happier as the hour advances. At four o'clock, I shall already be worrying and jumping about. I shall show you how happy I am! But if you come at just any time, I shall never know at what hour my heart is to be ready to greet you...."

The whole book is filled with such simple, profound, lovely thoughts. Joy-in-waiting is well explained here. As Christmas approaches, the Liturgy invites us to rejoice through the first two readings. I wish all of us spend time reading these lines slowly and meditatively…

Zephaniah 3:14-18a

Sing aloud, O daughter of Zion; shout, O Israel! Rejoice and exult with all your heart, O daughter of Jerusalem! The LORD has taken away the judgments against you, he has cast out your enemies. The King of Israel, the LORD, is in your midst; you shall fear evil no more. On that day it shall be said to Jerusalem: "Do not fear, O Zion; let not your hands grow weak. The LORD, your God, is in your midst, a warrior who gives victory; he will rejoice over you with gladness, he will renew you in his love; he will exult over you with loud singing as on a day of festival.

Philippians 4:4-7

Rejoice in the Lord always; again I will say, Rejoice. Let all men know your forbearance. The Lord is at hand. Have no anxiety about anything, but in everything by prayer and supplication with thanksgiving let your requests be made known to God. And the peace of God, which passes all understanding, will keep your hearts and your minds in Christ Jesus.

Joy-in-waiting depends on whom we meet and under what circumstances. What about meeting the Lord? Everyday, every moment… The famous poem ‘Silent Steps’ by Rabindranath Tagore comes to my mind.

Have you not heard his silent steps?
He comes, comes, ever comes.
Every moment and every age,
every day and every night he comes, comes, ever comes.

Of course, the final meeting is there… Once again, depending on how we have lived our lives and how we see the Lord, this meeting can be a pain or bliss. There is a story about St Philip Neri who lived in Italy in the 16^th century. He is considered as the patron of laughter, joy and humour. This incident from his life is an example of his humorous attitude as well as his constant preparedness to meet his Lord.

While Philip was playing cards with his friends, one of them asked him what he would do if he knew that his death was imminent. Without any hesitation, Philip told him that he would continue playing cards. I can well imagine that if Philip had died playing cards, he would simply continue playing on the other side of the shore. Only that his companions would have changed to… God and angles! Remember the famous lines in the Preface for the burial Mass? “Lord, for your faithful life is changed not ended.” This is a blessing that all of us can enjoy provided our lives are like that of Philip Neri. To make this happen, what do we need to do? This is an echo of the question asked in the Gospel today… What should we do?

Luke 3:10-14

"What should we do then?" the crowd asked. John answered, "The man with two tunics should share with him who has none, and the one who has food should do the same."

Tax collectors also came to be baptized. "Teacher," they asked, "what should we do?" "Don't collect any more than you are required to," he told them. Then some soldiers asked him, "And what should we do?" He replied, "Don't extort money and don't accuse people falsely—be content with your pay."

When the people, the simple people, asked John the Baptist what they should do, they would have expected John to give them a list of very difficult things to do… “Wear sack cloth, smear ash all over your body, chastise yourself every hour, take only honey and locusts for food… simply live as I live.” Instead John told them: Live simply so that others may simply live. John gave them very simple, basic rules of life.

It is so easy to miss simple wisdom when we go seeking for great truths about life. Isn’t this the lesson taught at Christmas year after year? When the whole world went seeking for great sublime truths about the Divine Being, God was already lying in a manger getting scant attention from the world. God was already sitting on our lap while we were travelling thousands of miles to look for the Divine.

What would John tell us living in 21^st century if we were to ask him: What should we do then? In all probability the same basic, simple things that he had said 20 centuries back. Share what you have with those who have none; don't collect any more than you are required to; don't extort money and don't accuse people falsely; be content with your pay. Sometimes straight forward answers knock us out.

I cannot but think of the famous book by Robert Fulghum with the intriguing title: “All I Really Need To Know I Learned In Kindergarten”. Just one little excerpt from this book:

All I really need to know I learned in kindergarten. ALL I REALLY NEED TO KNOW about how to live and what to do and how to be, I learned in kindergarten. Wisdom was not at the top of the graduate-school mountain, but there in the sandpile at Sunday School.

These are the things I learned:

Share everything.
Play fair.
Don't hit people.
Put things back where you found them.
Clean up your own mess.
Don't take things that aren't yours.
Say you're sorry when you hurt somebody.
Wash your hands before you eat.
Flush.
Warm cookies and cold milk are good for you.
Live a balanced life - learn some and think some
and draw and paint and sing and dance and play
and work every day some.
Take a nap every afternoon.
When you go out into the world, watch out for traffic,
hold hands, and stick together…

What a wonderful world it would be if all – especially the world governments, multi-national corporations as well as individuals like us followed these Kindergarten rules – had a basic policy to always put things back where we found them and to clean up our own mess… And it is still true, no matter how old we are - when we go out into the world, it is best to hold hands and stick together.

"The Little Prince" (by Antoine de Saint-Exupery) என்பது ஒரு கற்பனைக் கதை. அரிதான, அழகான கற்பனை. வெளி உலகத்திலிருந்து நம் பூமிக்கு வந்து சேரும் ஒரு குட்டி இளவரசனின் கதை. அந்தக் கதையில் வரும் இளவரசன் ஒரு நரியைச் சந்திக்கிறான். நட்பு மலர்கிறது. ஒருநாளே நிகழ்ந்த சந்திப்பிற்கு பின், அடுத்த நாள் சிறுவன் வந்ததும் நரி அவனிடம் உரிமையாய், "நீ நேற்று வந்த நேரத்திற்கே வந்திருந்தால், ரொம்ப நன்றாக இருந்திருக்கும்." என்று சொல்கிறது. ஏன் அதே நேரத்திற்கு வரவேண்டும் என்று கேட்கும் இளவரசனுக்கு நரி சொல்லும் விளக்கம் அழகானது. "உதாரணத்திற்கு, நீ நாலு மணிக்கு வருவாய் என்று உறுதியாக எனக்குத்  தெரிந்தால், நான் மூன்று மணிக்கே மகிழ்வில் துள்ளி குதிக்க ஆரம்பித்துவிடுவேன். நீ ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நேரத்திற்கு வந்தால், என் மனம் தயாராக, மகிழ்வாக இருக்க முடியாதே" என்று நரி சொல்கிறது. நிகழ்ச்சிக்கு முன் மகிழ்ச்சி.  

நடக்கப் போகும் நல்லதொரு நிகழ்வுக்காக, அல்லது, மனதுக்குப் பிடித்த ஒருவரைச் சந்திப்பதற்காகக் காத்திருக்கும் நேரம் மிக ஆனந்தமானது. இதை எல்லாரும் வாழ்வில் உணர்ந்திருப்போம். காத்திருக்கும் ஆனந்தத்தைத் தருவது திருவருகைக் காலம்.

திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு இது. இந்த ஞாயிறை, Gaudete Sunday அதாவது, மகிழும் ஞாயிறு என்று கொண்டாடுகிறோம். கிறிஸ்து பிறப்புக்கு இன்னும் பத்து நாட்கள் இருக்கும்போதே மகிழ்வைப்பற்றி அழுத்தமாகக் கூறுகின்றன இன்றைய முதலிரு வாசகங்கள்:  

இறைவாக்கினர் செப்பனியா 3: 14-18 அ

மகளே சீயோன்! மகிழ்ச்சியால் ஆர்ப்பரி: இஸ்ரயேலே! ஆரவாரம் செய்: மகளே எருசலேம்! உன் முழு உள்ளத்தோடு அகமகிழ்ந்து அக்களி. ஆண்டவர் உன் தண்டனைத் தீர்ப்பைத் தள்ளிவிட்டார்: உன் பகைவர்களை அப்புறப்படுத்தினார்: இஸ்ரயேலின் அரசராகிய ஆண்டவர் உன் நடுவில் இருக்கின்றார்: நீ இனி எந்தத் தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டாய். அந்நாளில் எருசலேமை நோக்கி இவ்வாறு கூறப்படும்: சீயோனே, அஞ்சவேண்டாம்: உன் கைகள் சோர்வடைய வேண்டாம். உன் கடவுளாகிய ஆண்டவர் உன் நடுவில் இருக்கின்றார்: அவர் மாவீரர்: மீட்பு அளிப்பவர்: உன்பொருட்டு அவர் மகிழ்ந்து களிகூருவார்: தம் அன்பினால் உனக்குப் புத்துயிர் அளிப்பார்: உன்னைக் குறித்து மகிழ்ந்து ஆடிப்பாடுவார். அது திருவிழாக் காலம்போல் இருக்கும்.

பிலிப்பியருக்கு எழுதிய திருமுகம் 4: 4-7

சகோதரர் சகோதரிகளே, ஆண்டவரோடு இணைந்து என்றும் மகிழுங்கள்: மீண்டும் கூறுகிறேன், மகிழுங்கள். கனிந்த உங்கள் உள்ளம் எல்லா மனிதருக்கும் தெரிந்திருக்கட்டும். ஆண்டவர் அண்மையில் உள்ளார். எதைப்பற்றியும் கவலைப்பட வேண்டாம். ஆனால் நன்றியோடு கூடிய இறை வேண்டல், மன்றாட்டு ஆகிய அனைத்தின் வழியாகவும் கடவுளிடம் உங்கள் விண்ணப்பங்களைத் தெரிவியுங்கள். அப்பொழுது, அறிவெல்லாம் கடந்த இறை அமைதி கிறிஸ்து இயேசுவோடு இணைந்துள்ள உங்கள் உள்ளத்தையும் மனத்தையும் பாதுகாக்கும்.

சென்ற வாரம் நாம் சிந்தித்த நற்செய்தியின் ஒரு தொடர்ச்சியை இந்த வாரம் சிந்திக்கிறோம். "இறைவன் வருகிறார். சந்திக்கத் தயாராகுங்கள்." என்ற தொனியில் திருமுழுக்கு யோவானின் குரல் பாலைவனத்தில் ஒலித்ததாக போன வாரம் நற்செய்தியில் வாசித்தோம். இறைவனைச் சந்திக்க நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? என்று யோவானைச் சுற்றி இருந்த மக்கள் கேட்ட கேள்விகளையும், அதற்கு திருமுழுக்கு யோவான் தந்த பதில்களையும் இன்று சிந்திக்க வந்துள்ளோம். இறைவனை நாம் சந்திக்கிறோம். வாழ்வின் ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நொடியும் சந்திக்கிறோம். இந்த சந்திப்புகளின் உச்சமாக, நம் வாழ்வின் முடிவில் அவரைக் கட்டாயம் சந்திப்போம். அந்தச் சந்திப்பு எப்படி இருக்கும்?

பிலிப் நேரி என்ற புனிதரின் வாழ்வில் நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சி இக்கேள்விக்கு விடை தருகிறது. புனித பிலிப் நேரி 16ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். இவர் இறந்து இருபது ஆண்டுகளில் அருளாளராகவும், இன்னும் ஏழு ஆண்டுகள் சென்று புனிதராகவும் உயர்த்தப்பட்டவர். மகிழ்வு, சிரிப்பு, நகைச்சுவை இவற்றிற்கு பாதுகாவலர் என்று இவர் போற்றப்படுகிறார். இவர் வாழ்வில் நடந்ததாகச் சொல்லப்படும் ஒரு சம்பவம் இவரது நகைச்சுவைக்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டு. இறைவனை நாம் எவ்விதம் சந்திப்பது என்ற கேள்விக்கும் இது ஒரு நல்ல பதில்... புனித பிலிப் நேரி ஒருநாள் நண்பர்களுடன் பொழுதுபோக்காக சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது சாவைப்பற்றிய பேச்சு அங்கு எழுந்தது. நண்பர்களில் ஒருவர் பிலிப்பிடம், "பிலிப், இதோ, அடுத்த நிமிடமே நீ இறக்கப்போகிறாய் என்று தெரிந்தால், என்ன செய்வாய்?" என்று கேட்டார். ஒரு நிமிட அமைதிக்குப் பின், பிலிப் அவரிடம், "தொடர்ந்து சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருப்பேன்." என்றாராம்.

மரணத்தை, பயங்கரமான ஒரு மாற்றமாக, முடிவாகப் பார்ப்பவர்கள் அதைக்கண்டு பயப்படலாம். காரணம்? அவர்களது வாழ்வுக்கும், சாவுக்கும் ஏகப்பட்ட முரண்பாடுகள் இருக்கலாம். இந்த முரண்பாடுகளையெல்லாம் சரிசெய்துவிட்டு, மரணத்தைச் சந்திக்க அவர்களுக்கு அதிக நேரம் தேவைப்படுகிறது. ஆனால், வாழ்வு முழுவதையும் நல்ல விதமாக வாழ்பவர்களுக்குச் சாவு எந்த வகையிலும் பயத்தை உண்டாக்காது என்பதற்கு புனித பிலிப் நேரி ஒரு நல்ல எடுத்துக்காட்டு. சாவின் வழியாகத் தன்னைச் சந்திக்கப் போவது, அல்லது, தான் சென்று சரணடையப் போவது இறைவனே என்று தெரிந்தபிறகு ஏன் பயம், பரபரப்பு எல்லாம்? தேவையில்லையே. பிலிப் நேரியைப் பொறுத்தவரை நான் இப்படியும் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். அந்த நண்பர் சொன்னது போலவே, சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கும்போது அவருக்கு மரணம் நேரிட்டால், மறு வாழ்வில் அந்த இறைவனோடு தன் விளையாட்டைத் தொடர்ந்திருப்பார் பிலிப். இந்த நிலை எல்லாருக்கும் கிடைக்கும் ஒரு பாக்கியம் அல்ல. புனித பிலிப் நேரியைப் போல் எவ்வித பயமும் இன்றி இறைவனைச் சந்திக்க நாம் என்ன செய்யவேண்டும்?

இதையொத்தக் கேள்வியைத்தான் மக்கள் திருமுழுக்கு யோவானிடம் எழுப்புகிறார்கள். அவர்கள் கேள்விகளுக்கு, "சாக்குத் துணி அணிந்து, சாம்பல் பூசி, சாட்டைகளால் உங்களையே அடித்துக் கொண்டு கடும் தவம் செய்யுங்கள்." என்ற பதிலை யோவானிடமிருந்து எதிர்பார்த்தனர் மக்கள். ஏனெனில் யோவானே அத்தகைய கடும் தவங்களைச் செய்து வருகிறவர். ஆனால், யோவான் கூறிய பதில் மிக எளியது. இதோ இன்றைய நற்செய்தியில் ஒலிக்கும் கேள்விகளும் பதில்களும்:

லூக்கா நற்செய்தி 3: 10-18

அக்காலத்தில் திருமுழுக்கு யோவான் போதித்துக் கொண்டிருந்தபோது, “நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கூட்டத்தினர் அவரிடம் கேட்டனர். அதற்கு அவர் மறுமொழியாக,  “இரண்டு அங்கிகளை உடையவர் இல்லாதவரோடு பகிர்ந்து கொள்ளட்டும்; உணவை உடையவரும் அவ்வாறே செய்யட்டும்” என்றார். வரி தண்டுவோரும் திருமுழுக்குப் பெற வந்து, “போதகரே, நாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும்?” என்று அவரிடம் கேட்டனர். அவர், “உங்களுக்குக் குறிக்கப்பட்ட தொகைக்கு அதிகமாக எதையும் தண்டாதீர்கள்” என்றார். படைவீரரும் அவரை நோக்கி, “நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டனர். அவர், “நீங்கள் எவரையும் அச்சுறுத்திப் பணம் பறிக்காதீர்கள்; யார்மீதும் பொய்க் குற்றம் சுமத்தாதீர்கள்; உங்கள் ஊதியமே போதும் என்றிருங்கள்” என்றார்.

யோவானின் பதில்கள் இன்று நமக்கும், நம்மைச் சுற்றி சமுதாயத்தின் பல நிலைகளில் இருப்பவருக்கும் சொல்லப்பட்டதுபோல் ஒலிக்கிறது. கிறிஸ்மஸ் விழா கூட்டங்களால் நிறைந்திருக்கும் நமது பேரங்காடிகளுக்கு திருமுழுக்கு யோவான் இன்று வந்தால் என்ன சொல்வார், எவ்வகை கேள்விகள் எழுப்புவார் என்று சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். இன்று மீண்டும் அதே கேள்வியை எழுப்புகிறோம். இன்று நம் நடுவே திருமுழுக்கு யோவான் வருகிறார் என்று எண்ணிப் பார்ப்போம். "இறைமகனைச் சந்திக்க நாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும்?" என்று அவரிடம் நாம் கேள்வி எழுப்பினால், அவர் அன்று சொன்னதையே மீண்டும் நமக்குச் சொல்வார்: “உடை, உணவு உடையவர்கள் இல்லாதாரோடு பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... எவரையும் அச்சுறுத்திப் பணம் பறிக்காதீர்கள்; யார்மீதும் பொய்க் குற்றம் சுமத்தாதீர்கள்; உங்கள் ஊதியமே போதும் என்றிருங்கள்” என்ற எளிமையான வழிகளையே அவர் மீண்டும் சொல்வார்.

வாழ்வின் அடிப்படை உண்மைகள் மிக மிக எளிமையானவை. அவற்றைத் தேடி எங்கும் செல்லவேண்டாம், அவை நம்மைத் தேடி வருகின்றன, அவை நம்மைச் சுற்றியே எப்போதும் உள்ளன. நாம்தான் அவற்றைக் காணத் தவறுகிறோம். இந்த அற்புத பாடத்தைச் சொல்லும் விழாதானே கிறிஸ்மஸ்! கடவுளைத் தேடி காடு, மலை, பாலைநிலம் என்று இஸ்ரயேல் மக்கள் அலைந்தபோது,  அவர் ஒரு பச்சிளம் குழந்தையாய் மக்கள் மடியில் வந்து அமர விரும்பினார். கடவுளை இவ்வளவு எளிமையாய் காண முடியும், அடைய முடியும் என்று சற்றும் கற்பனை செய்து பார்க்கமுடியாத அம்மக்கள், இக்குழந்தை கடவுளாக இருக்கமுடியாது என்று தீர்மானித்து, மீண்டும் கடினமான வழிகளில் கடவுளைத் தேடிக் கொண்டிருந்தனர்.

நம் கதை என்ன? நாம் எவ்வகையான கடவுளை, எந்தெந்த இடங்களில் தேடுகிறோம்? எளிய வடிவில் நம் மத்தியில் வாழும் இறைவனைச் சந்திக்க நாம் என்னென்ன முயற்சிகள் எடுத்து வருகிறோம்? கிறிஸ்மஸ் விழாவுக்கு முன்னர் நாம் மேற்கொள்ளக்கூடிய ஒரு நல்ல ஆன்ம ஆய்வு இது. இந்த ஆய்வில் நாம் காணும் எளிய பதில்கள் நம்மை வியப்படையச் செய்யும். சுற்றி வளைக்காமல் சொல்லப்படும் நேரடியான, எளிதான, தெளிவான, பதில்கள் பல நேரங்களில் நம் நெற்றியில் வந்து அறையும் அடிபோல் இருக்கும். இத்தகைய எளிய பதில்கள் நம்மைப் பொறிகலங்கச் செய்யும்.

Robert Fulghum என்பவர் எழுதிய ஒரு நூலின் ஆரம்பம் நமது இன்றையச் சிந்தனையை நிறைவு செய்கிறது. "நான் தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய அனைத்தையும் Kindergartenல், அதாவது மழலைகள் பள்ளியில் பயின்றேன்" (All I Really Need To Know I Learned In Kindergarten) என்ற நூலில் அவர் சொல்லியுள்ள கருத்துக்கள் இவை:

வாழ்வில் நான் எப்படி இருக்கவேண்டும், என்ன செய்யவேண்டும், அவற்றை எப்படி செய்ய வேண்டும் என்ற அனைத்தையும் நான் மழலையர் பள்ளியில் பயின்றேன். உண்மையான அறிவுத் தெளிவு, பல்கலைக்கழகம் என்ற உயரமான மலை மீது கிடைப்பது அல்ல... பாலர் பள்ளி என்ற மணல் மேட்டில் கிடைப்பது.

நான் பாலர் பள்ளியில் கற்றுக்கொண்டவை இவைகளே:

அனைத்தையும் பகிர்ந்துகோடு.

ஏமாற்றாமல் விளையாடு.

யாரையும் அடிக்காதே.

எடுத்தப் பொருட்களை அதனதன் இடத்தில் மீண்டும் வைத்துவிடு.

நீ அழுக்காக்கிய இடத்தை நீயே சுத்தம் செய்.

உனக்கு உரிமையில்லாத பொருளை எடுக்காதே.

யாரையாவது காயப்படுத்தினால் மன்னிப்பு கேள்.

சாப்பிடுவதற்கு முன் கைகளைக் கழுவு.

படிப்பு, பாட்டு, விளையாட்டு, ஓவியம் வரைதல் என்று பலவற்றையும் கலந்து வாழக் கற்றுக் கொள்.

வெளியில் செல்லும்போது, அக்கம், பக்கம் பார்த்து, கவனமாய்ப் போ.

சாலையைக் கடக்கும்போது, கைகளைக் கோர்த்து, சேர்ந்து நட...

இந்தப் பாலர் பள்ளிப் பாடங்களை மறக்காமல் நாம் இன்றுவரை வாழ்ந்திருந்தால், நம் வாழ்வு ஆனந்தமாக இருந்திருக்கும் என்பதில் சந்தேகமேயில்லை. நமது சமுதாயம், நமது அரசுகள், தொழில் நிறுவனங்கள்... எல்லாமே இந்த அடிப்படை அரிச்சுவடிப் பாடங்களைக் கடைபிடித்திருந்தால், இவ்வுலகம் இத்தனைப் பிரச்சனைகளைச் சந்தித்திருக்காது என்பது நிச்சயம்..... பகிர்ந்து கொடுப்பது, ஏமாற்றாமல் விளையாடுவது, அழுக்காக்கியதைச் சுத்தமாக்குவது, தனக்கு உரிமையில்லாததை எடுக்காமல் இருப்பது, செய்த தவறுகளுக்கு மன்னிப்பு கேட்பது, வாழ்வுப் பாதையில் கைகோர்த்து நடப்பது... இவை அனைத்தும் பாலர் பள்ளிப் பாடங்கள்... ஆனால், இன்றைய சமுதாயத்தைப் பயமுறுத்தும் பாடங்கள். இந்தப் பயத்தை விலக்கி, எளிய இப்பாடங்களை நாமும், மனித சமுதாயம் அனைத்துமே கற்றுக்கொள்ள குழந்தை இயேசுவிடம் மன்றாடுவோம்.

Shopping for Christmas விலைகொடுத்து வாங்கும் கிறிஸ்மஸ்

Christmas Shopping

http://sweetthoughts-butterfly.blogspot.it

Last week we began our Advent reflections on a busy street with lots of Christmas shoppers. We met a young mother who was busy with her last minute shopping. She did not have time… time even to look at baby Jesus pointed out to her by her son. Today we are back again in a shopping mall. Here is a story shared by Father Joseph Pellegrino in his homily on the 2^nd Sunday of Advent.

I heard a story about a man in one of those high price shopping malls, the Galleria.  He caused quite a commotion among those doing their Christmas shopping.  He would sit near a beautifully decorated fountain near the mall's food court and would talk to people who would relax on the benches next to him. He wasn't offensive, not really.  In fact, there was a certain kindness and sincerity about him that drew people to him.

But he was not good for business. He would ask people why they spent so much money for Christmas, and why they allowed themselves to become so obsessed and stressed over this tinselled holiday. Sometimes he would tease, "We like our Christmas with a lot of sugar on it, don't we?" Then he would say, "Christmas is about hope and love, isn't it?  The best gifts we can give is to give kindness and compassion to each other.  Why don't you forgive or reconcile with family or friends you've lost over the years?  The Spirit of the Christ child should embrace the entire year, not just Christmas."

Many of the people who listened to him would nod in agreement.  Some decided to quit shopping for the time being and go home to be with their families. Others went and bought an extra toy or some clothes for charity.  Some even left the mall to find a quiet place for a few moments of prayer.

Soon, word got out to the store managers about this man.  They had security escort him from the premises.  They realized that he wasn't really hurting anyone.  But he had to go, they said.  He was ruining everyone's Christmas.

When I read the last line of this story, I was struck by what the managers said… They said that the man was ruining everyone’s Christmas. Who is this ‘everyone’? The managers could have spoken for themselves saying that the man was ruining ‘their’ Christmas. Instead, they spoke for all of us… They spoke of everyone’s Christmas. This is a well cultivated strategy of the business people. They would speak for us… think for us… etc.

Instead of saying that the man was ruining their Christmas business, these managers made a sweeping statement that he was ruining everyone’s Christmas, thus, trying to define for us what Christmas is… We can easily pick up the false façade they were putting up to hide their selfish interest. When we think of the man, we can also sense that he had no selfish motives to question the customers coming to the mall. I felt as if this man was the modern ‘avatar’ of John the Baptist.

If John the Baptist had come to our shopping malls, he would have raised similar questions. Being the firebrand that he was, he would have gone one step ahead to question the motives of the managers too. His confrontation would have been more dramatic… More about John the Baptist, in the 3^rd week of Advent!

For the time being, let’s turn our attention to the managers. Although the hidden agenda of these managers do not deserve our attention, we need to learn a lesson or two from their dedication in making every festival count.

For the business people, Christmas arrived in October… Yes, most of the business centres in Europe began celebrating Christmas in October. In the U.S., it was soon after the Thanksgiving Day. In India, soon after Deepavali. For them, extending festivities is a sure way to make more money. The list of official festivals released by the government and other religious institutions are not enough for them. They would surely add some more… Mother’s Day, Father’s Day, Valentine’s Day…Take out your calculators… For the business people every day offers a chance to celebrate. Given a chance, they would be happy to have even 400 days per year and all of them… festival days! The more, the merrier…

We can surely learn a lesson or two from the business people. Lesson number one:  If they can extend the festival season, if they can invent festival days for their own end, we can as well convert our dull dreary days into days of celebration. It just requires a change in perspective, a change in attitude and a change of heart - a heart that is willing to celebrate even the small miracles of daily life!

Lesson number two: I am sure we have heard of brainstorming sessions. Business people make use of this more often. I know that in the field of advertising this is a must. Two to three months ahead of the festival, the business world, especially the advertising world, wakes up to the festival. They sit down for brainstorming sessions to come up with their campaigns for the festival. A thorough research on the preferred audience, (I prefer this term to the usual “target audience”) the meaning and significance of the festival. This session also talks of innovations. No two festivals, no two seasons can be the same. Every festival, every season should be unique, special.

How I wish that all of us sit down to do some brainstorming before every festival we celebrate. Such brainstorming will help us celebrate these festivals in unique, special, meaningful ways. Probably we don’t have the time for such sessions. We need to buy things, decorate the house, entertain guests… Hence, no time for innovations… just take the beaten track. As long as we take this safe route, the business world will win. If we sit down and look at these festivals from different perspectives, we can surely bring more meaning to these special days, as the man in the mall was trying to do. Special, they will be! Once again, this requires a change in perspective, a change in attitude and a change of heart - a heart that is willing to celebrate even the small miracles of daily life!

Whether we like it or not, the business world, especially the advertising world imposes itself on us day after day with its messages – the ‘what’ and ‘how’ of every festival. Instead of accepting such impositions passively, we can approach these worlds on our terms and learn their lessons. We can surely make every day of the year special… every day can become Christmas. Christmas can start in October… no, no, even earlier.

The Christmas List

http://bubblewrappd.blogspot.it

கிறிஸ்மஸ் அலங்காரங்களுடன் மின்னும் ஒரு கடைவீதியில் நாம் நடந்து செல்வதாகக் கற்பனை செய்துகொள்வோம். அங்கே... "இறுதிநாள் நெருங்கியுள்ளது… ஆண்டவருக்காக வழியை ஆயத்தமாக்குங்கள்; அவருக்காக பாதையைச் செம்மையாக்குங்கள்." என்ற குரல் ஒரு பக்கம் ஒலிக்கிறது. "இன்றே இறுதிநாள்... தள்ளுபடி விற்பனையில் பொருள்களை அள்ளிச் செல்லுங்கள்." என்று வேறொரு குரல் மறுபக்கம் ஒலிக்கிறது. இவ்விரு குரல்களுக்கும் போட்டி வந்தால், எந்தக் குரல் வெல்லும் என்பது எல்லாருக்கும் தெரிந்த விஷயம். தள்ளுபடி விற்பனை பற்றி எழும் குரல், சந்தையில் மற்ற எல்லாக் குரல்களையும் தள்ளிவிட்டு முன்னே வந்து நிற்கும். அந்தக் குரல் வரும் திசை நோக்கி முட்டி மோதிக்கொண்டு கூட்டம் அலைமோதும்.

பெருநகரங்களில் கடைவீதிகள் அடுக்குமாடி கட்டிடங்களாய் மாறி உள்ளன. இக்கடைவீதிகளுக்கு Shopping Mall என்று பெயரிட்டிருக்கிறோம். அமெரிக்காவின் Shopping Mall ஒன்றில் நிகழ்ந்ததாகச் சொல்லப்படும் ஒரு நிகழ்ச்சி இது:

இந்த Mallஇல் கிறிஸ்மஸ் வியாபாரம் வெற்றிகரமாக நடந்துகொண்டிருந்தது. பொருட்கள் வாங்கிக் களைத்துப் போனவர்கள் இளைப்பாறுவதற்கு அந்த Mallன் ஒரு பகுதியில் தனியிடம் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. அவ்விடத்தில் அமர்ந்திருந்த ஒருவர், அங்கு பொருள்கள் வாங்கியவர்களிடமும், வாங்க வந்திருப்பவர்களிடமும் வலியச்சென்று பேச ஆரம்பித்தார். அவர் மிகவும் கண்ணியமாக, கனிவாகப் பேசியதால், அவர் சொன்னதை மக்கள் கேட்டனர். அவர் அங்கு அமர்ந்திருந்தவர்களிடம் ஒரு சில கேள்விகள் மட்டும் கேட்டார்: "ஏன் இவ்வளவு செலவு செய்கிறீர்கள்? கிறிஸ்மசுக்கு இத்தனை பரிசுகள் வாங்கத்தான் வேண்டுமா? நீங்கள் செலவு செய்யும் பணத்தில் பாதியை ஏழைகளோடு பகிர்ந்துகொண்டால், உங்கள் கிறிஸ்மஸ் இன்னும் மகிழ்வாக இருக்காதா? நீங்கள் பல நாட்களாக மன்னிக்க முடியாமல் கஷ்டப்படும் ஒருவரைத் தேடிச்சென்று, அவருடன் ஒப்புரவனால், அதைவிட சிறந்த கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டம் இருக்க முடியுமா? இந்தக் கடைகளில் காணப்படும் கிறிஸ்மஸ் மகிழ்ச்சி உங்களுக்குச் செயற்கையாக தெரியவில்லையா?" என்று அவர் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு வகையில் கேள்விகளை எழுப்பி வந்தார்.

அவர் சொல்வதில் இருந்த உண்மைகளை உணர்ந்த பலரும், தலையசைத்தனர். பொருள்கள் வாங்க வந்த ஒரு சிலர் மீண்டும் திரும்பிச்சென்றனர். வேறு சிலர் தாங்கள் புதுப்பிக்க விரும்பிய உறவுகளுக்காக புதிய பரிசுப் பொருள்கள் வாங்கிச்சென்றனர். இன்னும் ஒரு சிலர் அந்த Mallஇல் நேரத்தைச் செலவிடுவதற்குப் பதில், அருகிலிருந்த ஒரு கோவிலுக்குச் சென்று அமைதியாக நேரத்தைச் செலவிட்டனர்.

கடைகளின் உரிமையாளர்கள் இந்த மனிதரைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டனர். அந்த Mallன் காவலாளிகளிடம் சொல்லி அந்த மனிதர் மீண்டும் அந்த Mallக்குள் நுழையாதவாறு தடுத்தனர். அந்த மனிதரை ஏன் அவர்கள் தடைசெய்தனர் என்ற கேள்வி எழுந்தபோது, "அவர் நம் கிறிஸ்மஸ் மகிழ்ச்சியைக் கெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்" என்று பதில் சொன்னார்கள். "அவர் எங்கள் கிறிஸ்மஸ் மகிழ்ச்சியைக் கெடுத்தார்" என்று அந்த வியாபாரிகள் தங்களைப்பற்றி மட்டும் சொல்லாமல், மக்களையும் தங்களோடு இணைத்துக்கொண்டு, "அவர் நம் கிறிஸ்மஸ் மகிழ்ச்சியைக் கெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்" என்று நமக்கும் சேர்ந்து பதில் சொன்னார்கள். இது, அவர்கள் படித்து, பழகி வைத்துள்ள வியாபாரத் தந்திரம். நமக்கும் சேர்த்து சிந்திப்பது, முடிவெடுப்பது என்று பல வழிகளிலும் வியாபாரிகள் நம்மை ஒரு மாய வலையில் கட்டிப்போட்டு வைத்துள்ளனர்.

வியாபாரிகள் விரித்த வலைகளில் மக்கள் சிக்காமல் இருக்க, Mallஇல் அமர்ந்து கேள்விகள் எழுப்பிய அவர், கிறிஸ்மஸ் மகிழ்ச்சியை கெடுத்தாரா, அல்லது அந்த மகிழ்ச்சிக்குப் புதியத் தெளிவுகளை தந்தாரா என்பது நாம் சிந்திக்கவேண்டிய கேள்வி. வியாபாரிகள் பயன்படுத்தும் பல தந்திரங்களை நாமும் தெரிந்து வைத்திருப்பது நல்லது. இவை நமக்கு ஓர் எச்சரிக்கையாக இருக்கும். அதேநேரம், அவர்களிடமிருந்து ஒரு சில பாடங்களையும் நாம் பயில வேண்டும். கிறிஸ்மஸ் விழாவுக்காக நாம் தயாரிக்கும் முயற்சிகளில் இதுவும் ஒன்றாக இருக்கட்டுமே!

கிறிஸ்மஸ் மகிழ்ச்சி என்றால் என்ன, இவ்விழாவை எவ்விதம் கொண்டாடுவது என்ற கேள்விகளுக்கு வியாபாரிகள் 'ரெடிமேட்' பதில்களை வைத்திருக்கின்றனர். அந்தப் பதில்களை, எண்ணங்களை நம்மீது திணிக்க முயன்று, வெற்றியும் பெறுகின்றனர். வியாபாரிகள் தயாரித்து வைத்திருக்கும் 'ரெடிமேட்' எண்ணங்களுக்குப் பின்னணியில் அவர்களது சுயநலம் ஒளிந்திருப்பதை எளிதில் உணரலாம். ஆனால், Mallக்கு வந்த மக்களிடம் கேள்விகள் எழுப்பிய மனிதரோ எவ்வித சுயநலமும் இல்லாமல், கிறிஸ்மஸ் விழா இன்னும் அர்த்தமுள்ள வகையில் கொண்டாடப்படவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் தன் எண்ணங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டார். Shopping Mall என்ற மாய வலையில் சிக்கியிருந்த மனிதர்களை விழித்தெழச் செய்த இந்த மனிதர், பல வழிகளில் திருமுழுக்கு யோவானை நமக்கு நினைவுபடுத்துகிறார்.

திருமுழுக்கு யோவான் நம் நகரங்களில் உள்ள கடைவீதிகளுக்கு இன்று வந்தால், மனதைப் பாதிக்கும் கேள்விகள் எழுப்பியிருப்பார். திருமுழுக்கு யோவான் ஒரு தீப்பிழம்பாக இருந்ததால், இன்னும் ஒரு படி மேலேச் சென்று, அந்தக் கடைகளில் இருந்தோரையும் தங்கள் வழியிலிருந்து மாறச்சொல்லி சவால் விட்டுருப்பார்.

சுயநலக் கலப்படம் எதுவும் இல்லாமல், அந்த Mall மனிதரோ, அல்லது திருமுழுக்கு யோவானோ கிறிஸ்மஸ் என்றால் என்ன, அதை எப்படிக் கொண்டாடுவது என்று சொல்லித்தருவதைக் கேட்கப் போகிறோமா? அல்லது, சுயநல இலாபங்களுக்காக நமது விழாக்கள் மீது வேறுபட்ட அர்த்தங்களைத் திணிக்கும் வியாபாரிகள் சொல்லித் தருவதைக் கேட்கப் போகிறோமா? "இறுதிநாள் நெருங்கியுள்ளது… ஆண்டவருக்காக வழியை ஆயத்தமாக்குங்கள்; அவருக்காக பாதையைச் செம்மையாக்குங்கள்." என்று திருமுழுக்கு யோவான் எழுப்பும் குரலைக் கேட்கப் போகிறோமா? அல்லது, "இன்றே கடைசி நாள்... தள்ளுபடி விற்பனையில் பொருள்களை அள்ளிச் செல்லுங்கள்." என்று வியாபாரிகள் எழுப்பும் குரலைக் கேட்கப் போகிறோமா? 

கிறிஸ்மஸ், புத்தாண்டு, பொங்கல் என்று வரிசையாக வரும் திருவிழாக்களுக்கு வர்த்தக உலகமும், விளம்பர உலகமும் வகுத்து வைத்துள்ள இலக்கணங்களையும், எண்ணங்களையும் நாம் ஒதுக்கும் அதே வேளையில், அவர்களிடமிருந்து ஒரு சில பாடங்களையும் நாம் பயில வேண்டும்.

ஒவ்வொரு விழாவுக்கும் வர்த்தக உலகத்தினரும், விளம்பர உலகத்தினரும் கண்ணும் கருத்துமாக ஏற்பாடுகள் செய்கின்றனர் என்று ஓரளவு எனக்குத் தெரியும். விளம்பர உலகம் பற்றிய பாடங்களைக் கடந்த சில ஆண்டுகள் மாணவ, மாணவியருக்குச் சொல்லித் தந்த அனுபவத்தின் அடிப்படையில் இதைச் சொல்கிறேன்.

ஒவ்வொரு விழாவுக்கும் பல மாதங்களுக்கு முன்பே இவர்களின் தயாரிப்பு, சிந்தனை ஓட்டம் ஆரம்பித்துவிடும். ஒவ்வொரு விழாவின் பின்னணி, அந்த நேரத்தில் உலகில் நிலவும் இயற்கைச் சூழல், குடும்பச் சூழல், தனி மனிதரின் மனச் சூழல் என்று பல கோணங்களில் இந்த விழாவைப்பற்றி சிந்திக்க ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். இந்தச் சிந்தனைக் குவியல்களை அவர்கள் பகிர்ந்து கொள்வதை “Brainstorming Session” அதாவது சிந்தனைகள் சங்கமிக்கும் புயல் என்று சொல்வர். சென்ற ஆண்டு சொன்னதையே மீண்டும் சொல்வதில்லை. வருவதென்னவோ அதே கிறிஸ்மஸ், பொங்கல் என்றாலும் ஒவ்வோர் ஆண்டும் ஒரு புது கண்ணோட்டம், புது அணுகு முறை கையாளப்படும்.

இந்த விடயத்தில் நாம் பாடங்கள் படிக்கலாம். ஒவ்வொரு விழாவும் வந்தது, போனது என்று இல்லாமல், ஒவ்வொரு விழாவுக்கும் நாம் நம் குடும்பங்களோடு, உறவுகளோடு, நண்பர்களோடு அமர்ந்து, அந்தந்த விழாவின் பின்னணி, அதில் நம் செயல்பாடுகள் பற்றி சிந்தித்து விழாக்களைக் கொண்டாடினால், நமது விழாக்கள் இன்னும் ஆழமுள்ளதாய், அர்த்தமுள்ளதாய் இருக்கும். ஆனால், இப்படிச் செய்வதற்கு நாம் முற்பட்டால், நம்மை ஏற இறங்கப் பார்ப்பார்கள். நம்மை வித்தியாசமாக நினைப்பார்கள் என்று நாம் பயந்து, பேசாமல் எல்லாரையும் போல அந்தந்த விழாவுக்கு வழக்கமாக, ஒவ்வோர் ஆண்டும் செய்வதையே செய்துவிட்டு போவோம் என்று கொண்டாடி வருகிறோம்.

இப்படி நாம் விழாக்களை அர்த்தம் தெரியாமல் கொண்டாடுவதால்தான் நம் கொண்டாட்டங்கள் மனதையோ, வாழ்வையோ சிறிதும் பாதிக்காமல், வெறும் சம்பிரதாயக் கொண்டாட்டங்களாக மாறிவருகின்றன. வியாபாரிகளும், விளம்பர தாரர்களும் ஒவ்வொரு திருவிழாவுக்கும் தயாரிக்கும் ஆர்வத்தில் நூறில் ஒரு பங்கு நாம் ஆன்மீக வழிகளில் நமது திருநாட்களுக்கு தயாரிக்க ஆர்வம் காட்டினால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்?

ஆன்மீக உலகம் கூறும் தயாரிப்பு என்ன? நாம் எதிர்நோக்கியிருக்கும் இந்த கிறிஸ்து பிறப்பு விழாவுக்கு என்ன வகையில் தயாரிக்கலாம்? இந்தக் கேள்விகளுக்கு இன்றைய நற்செய்தி வரிகள் விடைபகர்கின்றன. அதேவேளையில், நாம் கடைபிடிக்கும் அடுத்த இரு நாட்களுக்கும் சேர்த்து இன்றைய நற்செய்தி நமக்குப் பாடங்களைத் தருகிறது...

டிசம்பர் 10, உலகெங்கும் மனித உரிமைகள் நாள் கடைபிடிக்கப்படுகிறது. இந்த உலக நாளையொட்டி வரும் ஞாயிறன்று இந்தியாவில் தலித் விடுதலை ஞாயிறு கடைபிடிக்கப்படுகிறது. எனவே டிசம்பர் 9,10 ஆகிய இரு தேதிகளில் நீதியையும், சமத்துவத்தையும் வலியுறுத்தும் இரு நாட்களை நாம் கடைபிடிக்கிறோம்.

இவ்விரு நாட்களையும் நாம் கொண்டாடுகிறோம் என்று சொல்வதற்கு மனம் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. என்று நம் உலகில் மனித உரிமைகள் அனைவருக்கும் சமாகக் கிடைத்து, அனைவரும் தலை நிமிர்ந்து மதிப்புடன் வாழ முடிகிறதோ... என்று இந்திய மண்ணில் தலித் மக்கள் முழுமையான விடுதலை பெற்று, மனிதர்களாக வாழ முடிகிறதோ... அன்று இவ்விரு நாட்களையும் கிறிஸ்மஸ், உயிர்ப்பு பெருவிழாக்களைப் போல் சிறப்பாக கொண்டாட முடியும். அதுவரை, இறைவாக்கினர் எசாயாவின் வார்த்தைகளை நாம் மீண்டும், மீண்டும் உலகில் உரக்கச் சொல்லி, தூங்குவதுபோல் நடிக்கும் இந்த உலகச் சமுதாயத்தின் மனசாட்சியைத் தட்டி எழுப்பிய வண்ணம் இருக்க வேண்டும். இதோ இறைவாக்கினர் எசாயா இன்றைய நற்செய்தியின் வழியாக நம் அனைவருக்கும் விடுக்கும் அறைகூவல்:

லூக்கா நற்செய்தி 3: 4-6

“பாலைநிலத்தில் குரல் ஒன்று முழங்குகிறது: ஆண்டவருக்காக வழியை ஆயத்தமாக்குங்கள்; அவருக்காக பாதையைச் செம்மையாக்குங்கள்; பள்ளத்தாக்குகள் எல்லாம் நிரப்பப்படும்; மலை, குன்று யாவும் தாழ்த்தப்படும்; கோணலானவை நேராக்கப்படும்; கரடு முரடானவை சமதளமாக்கப்படும். மனிதர் அனைவரும் கடவுள் அருளும் மீட்பைக் காண்பர்.”

தற்பெருமையில் பூரித்துப்போய், தலைகனம் மிகுந்து வாழும்போது உள்ளத்தில் மலைகள் தோன்றும். துன்பத்தைக் கண்டு நொறுங்கிப் போகும்போது, பள்ளங்கள்,  பள்ளத்தாக்குகள் உருவாகும். இந்த மலைகளைத் தாழ்த்தி, பள்ளங்களை நிரப்புவதற்குத் தேவையான ஆயுதங்கள் எங்கே? தேடி எங்கும் போகவேண்டாம். நம்மிடம் உள்ளன. ஒருவேளை, இவைகளை அதிகம் பயன்படுத்தாதனால், தூசி பிடித்து, துரு பிடித்துப் போயிருக்கலாம். இந்த ஆயுதங்கள் எவை? தாழ்ச்சி, நம்பிக்கை... தாழ்ச்சி, நம்பிக்கை இவைகளைக் கொண்டு மனதை பண்படுத்துவோம். இறைவன் இந்தப் பாதையில் வருவார். நம் மனதில் தங்குவார்.