Nothing ‘holy’ about the Holy Family திண்டாடி நின்ற திருக்குடும்பம்

Chinese Refugee Family – Martha Sawyers (1902 – 1988)

http://americangallery.wordpress.com/

• Pope Francis and the little boy who stole the show in the Vatican
• Little Boy in Yellow Steals The Show As Pope Francis Speaks To Families
• Little Boy Steals the Show During Pope Speech
• Adorable Little Boy takes stage with Pope Francis, hugs him, refuses to Leave

These were some of the titles of video clippings that appeared on the YouTube at the end of October. These video clippings have been seen by millions of all over the world. It was about a little boy – given a name ‘Carlos’, in order to protect his anonymity – who wandered on to the stage where Pope Francis was leading an evening prayer service in St Peter’s Square on October 26.

As part of the Year of Faith, the Catholic Church celebrated ‘Family Day’ in the Vatican on October 26 and 27. On Saturday, October 26, when the evening prayer service began, children were sitting around the podium where Pope Francis was seated on his chair. One of those children was Carlos, an orphan boy from Colombia. He went over to Pope Francis and for the next ten minutes or so, he stole the show! The media is still talking about this.

When my friends in India and elsewhere asked me about this incident, I told them that this was just one more of the many incidents which give us a glimpse into the heart of Pope Francis. I told them also that Pope Francis seated on the stage with kids all around him, was like a grandpa conducting an evening family prayer with his grandchildren. Referring to Pope Francis as a grandpa may be surprising (even shocking) to some of you. But I am sure he wouldn’t mind being called that way by one of those kids sitting around him. The tender moments Pope Francis spent with Carlos were the best message of the Family Day celebrated in Vatican. The Italian lady, who has adopted Carlos, said, “When Pope Francis blessed my child, I was sure he was blessing all those children abandoned around the world.” In my opinion, the Feast of the Holy Family was celebrated at St Peter’s Square on October 26.

All of us know that Christmas has a special magic around it. It is surely a time for families to come together. It is quite fitting that the Church has allotted the Sunday after Christmas for the Feast of the Holy Family. I wish to share my reflections along two lines:

• The ‘history’ behind the feast of the Holy Family.
• One of the challenges faced by the Holy Family.

The History: The feast of the Holy Family was more of a private devotion popularised by some religious congregations for many centuries. The Church made this feast more ‘official’ in the year 1921. The reason behind such a move, as I see, was the First World War. This war was over in 1918. One of the casualties of this war was the family. The tragic death of dear ones killed on the warfront, orphaned children, destroyed ‘homes’…This list would be endless. We lose more and gain almost nothing from any war. It is a pity that we human beings have refused to learn this simple truth. NOBODY wins NOTHING from NO WAR… (Pardon my English!) Wishing to infuse some hope in the hearts of people devastated by this war, the Church officially integrated the Feast of the Holy Family in the liturgical cycle.

The feast of the Holy Family as we have today is a gift of the Second Vatican Council which took place in the 60s. What was so special about the 60s? Although there was no major political war, people had to face other types of wars. The world was experiencing quite a few changes. One of the major crises was the ‘rebellion’ of the youth. Young people were very disillusioned with the way the world was shaping up. Some of them tried to set things right; many others tried to ‘escape’ reality, since it was too hard to face. Many of them sought peace and love outside families. The Church, in an attempt to restore family as the locus of a healthy Christian life, included the Feast of the Holy Family as part of the Octave of Christmas – the Sunday after Christmas.

In many schools and parishes, during the week leading up to Christmas the Nativity Drama would have been staged, mostly enacted by children. This drama usually begins with the Annunciation scene, where a lovely girl, dressed in white and blue, will be praying. An angel – a cute looking, doll-like child all dressed up in white silk and two wings – will tell Mary that she is to become the mother of Jesus. Mary, without any hesitation, would say ‘yes’. Then she would go to Elizabeth and sing and dance the ‘Magnificat’. Then would follow the manger, the shepherds and the Magi… all lovely scenes. I have enjoyed these shows where adorable little ones tried to remind me of the great mystery of the Incarnation.

But, deep down I also felt uneasy that we had ‘sanitized’ the Christmas story so much. What was the original Christmas like? Lot more stark, horrible, horrifying realties stared Mary, Joseph and Jesus – right in their eyes. It is surely good to depict Christmas in such nice, glorious, holy ways. But we also need to think of the first Christmas in its original colour. Was there any colour at all, I wonder!

The Challenges: I want to reflect on the Holy Family from this ‘colourless’ black-and-white perspective. The original Holy Family was not all the time praying, singing praises to God, sharing pleasantries to one another. They had to face their share of problems. One such problem is given in today’s gospel – the problem of leading the life of a Refugee. This is the problem faced by millions (or billions) of families around the world today. The Gospel of Matthew tells us how Joseph was asked to flee his native land and take refuge in Egypt. Ironically, this was the land where his ancestors suffered years of bondage. Now, Joseph is asked to find his freedom in that land of slavery. The land flowing with milk and honey, promised by God, was turned into a land of death and destruction by Herod, the megalomaniac! He was so addicted to his power that he felt that even a newborn child would be a threat to his throne! History has seen many megalomaniacs whose ruthless suppression has taken a heavy toll of innocent people. 

The Feast of the Holy Family painfully brings to our attention the problem of the Refugees. On July 8, Pope Francis visited Lampedusa, an island in the southern part of Italy. Thousands of refugees have come into Italy via this island. Some of the over-crowded boats have capsized in the sea before reaching Lampedusa. Pope Francis went there to celebrate Mass for the refugees who had perished in the sea. While he was there he spoke about ‘the globalisation of indifference’ that was sweeping over the world today.

It is a pity that this ‘indifference’ is sweeping over families. The victims of this indifference within families are mainly the elderly. The passage from Sirach warns us about how we treat our parents, especially in their advanced years…    

Sirach 3: 3-4, 12-14

Whoever honors his father atones for sins, and whoever glorifies his mother is like one who lays up treasure… O son, help your father in his old age, and do not grieve him as long as he lives; even if he is lacking in understanding, show forbearance; in all your strength do not despise him. For kindness to a father will not be forgotten, and against your sins it will be credited to you.

Instead of treating our parents as a priceless treasure, many of us have very cheap price tags attached to our parents, especially in their old age.

The words of St Paul gives us a no-nonsense message about how to live in a Christian Family.

Colossians 3: 12-14

Put on then, as God's chosen ones, holy and beloved, compassion, kindness, lowliness, meekness, and patience, forbearing one another and, if one has a complaint against another, forgiving each other; as the Lord has forgiven you, so you also must forgive. And above all these put on love, which binds everything together in perfect harmony.

May the Holy Family help us to become more and more human in our day to day life.

இவ்வாண்டு அக்டோபர் 26ம் தேதி மாலையில் வத்திக்கான் புனித பேதுரு பசிலிக்கா வளாகத்தில் நிகழ்ந்த ஒரு சம்பவம் உலகின் கவனத்தை ஈர்த்தது. அக்டோபர் 26, 27 ஆகிய இரு நாட்கள், வத்திக்கானில் 'அகில உலகக் குடும்ப நாள்' கொண்டாடப்பட்டது. அக்டோபர் 26 மாலை நடைபெற்ற செப வழிபாட்டில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களைச் சுற்றி, சுற்றி வந்து, அவரைக் கட்டியணைத்து, இறுதியில் அவர் இருக்கையில் ஏறி அமர்ந்த ஒரு சிறுவனைப் பற்றிய வீடியோ, பல கோடி மக்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது.

அந்த மாலை வழிபாட்டின்போது, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் அமர்ந்திருந்த மேடையைச் சுற்றி பல சிறுவர், சிறுமியர் அமர்ந்திருந்தனர். அச்சிறுவர்களில் ஒருவன் 'கார்லோஸ்' என்றழைக்கப்பட்ட இச்சிறுவன். கொலம்பியா நாட்டில் பிறந்த கார்லோஸ், பெற்றோரை இழந்தவன். உரோம் நகரில் ஓர் இத்தாலியக் குடும்பத்தில் இவன் தற்போது வளர்ந்து வருகிறான். கார்லோஸ், அறிவுத்திறன் வளர்ச்சியில் சிறிது பின்தங்கியவன் என்று சொல்லப்படுகிறது. திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், சிறுவன் கார்லோஸ் உடன் செலவிட்ட அந்தக் கனிவான மணித்துளிகள் ஊடகங்களில் இன்னும் பேசப்படுகின்றன.

இந்நிகழ்வைப்பற்றி நான் ஒரு சிலரோடு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களைச் சுற்றி குழந்தைகள் அமர்ந்திருந்த அந்தக் காட்சியை ஓர் உருவகமாகக் குறிப்பிட்டேன். மாலை குடும்பச் செபத்தை குடும்பத்தின் பெரியவர் தன் வீட்டுத் திண்ணையில் நடத்தும்போது, அக்குடும்பத்தின் பேரக் குழந்தைகளும், அந்தத் தெருவில் வாழும் குழந்தைகளும் பெரியவரைச் சுற்றி அமர்ந்து செபித்தால் எவ்வாறு இருக்குமோ அப்படி அமைந்தது அந்தக் காட்சி. தாத்தாவைச் சுற்றிப் பேரக் குழந்தைகள் அமர்ந்திருந்தனரென்று நான் சொன்னபோது, ஒரு சிலர் ஆச்சரியம் அடைந்தனர், ஒரு சிலர் அதிர்ச்சியும் அடைந்தனர் என்றே சொல்லவேண்டும். திருத்தந்தையை நான் தாத்தா என்று உருவகப்படுத்தியது பலருக்கு அதிர்ச்சியைத் தரலாம். ஆனால், அது ஓர் உண்மையான, எதார்த்தமான உருவகமாக எனக்குத் தெரிகிறது. அக்குழந்தைகளில் ஒருவர், திருத்தந்தையை, 'தாத்தா' என்று அழைத்திருந்தால் அவர் அதை மகிழ்வுடன் அங்கீகரித்திருப்பார். அப்பேரக் குழந்தைகளில் ஒருவன் - அறிவுத்திறன் வளர்ச்சி குன்றிய பேரன், கார்லோஸ் - தாத்தா பிரான்சிஸ் அவர்களின் தனிப்பட்ட கவனத்தையும், கனிவையும் பெற்றான். அச்சிறுவனுடைய வளர்ப்புத்தாய் ஊடகம் ஒன்றுக்கு அளித்த பேட்டியில், "திருத்தந்தையிடமிருந்து என் மகன் பெற்ற அசீர், அவனுக்கு மட்டும் கிடைத்த ஆசீர் அல்ல. ஆதரவு ஏதுமின்றி உலகில் விடப்படும் அனைத்து குழந்தைகளுக்கும் திருத்தந்தையின் ஆசீர் அன்று கிடைத்தது என்று என்னால் உறுதியாகச் சொல்லமுடியும்" என்று கூறினார். கத்தோலிக்கத் திருஅவை கொண்டாடிய உலகக் குடும்ப நாளுக்கு இதைவிடச் சிறந்த ஒரு செய்தியை, ஓர் உண்மையை பறைசாற்றியிருக்க முடியாது. நாம் இன்று, டிசம்பர் 29, ஞாயிறன்று கொண்டாடும் திருக்குடும்பத் திருவிழா, அக்டோபர் 26, 27 ஆகிய இரு நாள்களில் வத்திக்கானில் ஏற்கனவே கொண்டாடப்பட்டுவிட்டது.

கிறிஸ்து பிறப்புப் பெருவிழாவைத் தொடர்ந்துவரும் முதல் ஞாயிறு, திருக்குடும்பத் திருவிழாவாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. கிறிஸ்து பிறப்பு என்ற பெரும் மறையுண்மையைக் கொண்டாடிய கையோடு, திருக்குடும்பத் திருவிழாவை, திருஅவை  கொண்டாடுவது ஓர் ஆழமான பாடத்தை மனதில் பதிக்கிறது. அதாவது, பல உயர்ந்த உண்மைகளை உலகில் நிலைநிறுத்த அடித்தளமாக அமைவது குடும்பமே என்பதுதான் அந்தப் பாடம். குடும்பங்கள் இல்லையேல் இவ்வுலகில் உண்மைகள் உறங்கிவிடும், உன்னதம் உருபெறாமல் போகும்.

கிறிஸ்மஸ் காலம் குடும்ப உணர்வை வளர்க்கும் ஓர் அழகிய காலம். குடும்ப உணர்வை வளர்க்கும் கிறிஸ்மஸ் காலம், குடும்பமாகக் கூடி வாழ முடியாத நிலையையும் நமக்கு நினைவுருத்துகிறது. கிறிஸ்மஸைக் கொண்டாடமுடியாமல் தவிக்கும் குடும்பங்கள், திருக்குடும்பத்திலிருந்து ஆறுதல் பெறமுடியும். யோசேப்பும் மரியாவும் குழந்தை இயேசுவுடன் முதல் கிறிஸ்மஸைக் கொண்டாடியதாகத் தெரியவில்லை. கொண்டாட்டங்களைவிட, கொடுமைகளையே அவர்கள் அதிகம் அனுபவித்தனர் என்பதுதான் உண்மை. முதல் கிறிஸ்மஸ் நேரத்தில் நடந்த ஒரு சங்கடமான நிகழ்வு இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளது.

இந்த நற்செய்தியிலிருந்து பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்வதற்கு முன்னதாக, திருக்குடும்ப திருவிழா திருஅவையில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட சூழ்நிலை, காரணம் ஆகிய எண்ணங்களை முதலில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் துவக்கம் வரை திருக்குடும்பத் திருநாள் தனிப்பட்ட ஒரு பக்தி முயற்சியாக சில துறவற சபைகளால் பரப்பப்பட்டு வந்தது. 1921ம் ஆண்டு திருஅவை இந்த பக்தி முயற்சியை ஒரு திருநாளாக மாற்றியது. காரணம் என்ன? அப்போது நடந்து முடிந்திருந்த முதல் உலகப்போர். 1918ல் நடந்து முடிந்த உலகப்போரின் இறுதியில், ஆயிரமாயிரம் குடும்பங்கள் சிதைக்கப்பட்டன. வீட்டுத்தலைவனையோ, மகனையோ போரில் பலிகொடுத்த பல குடும்பங்கள் பல இன்னல்களைச் சந்தித்துவந்தன. இக்குடும்பங்களுக்கு ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தரும் வகையில் திருக்குடும்பத் திருவிழாவையும், குடும்பங்களில் பக்தி முயற்சிகளையும் திருஅவை வளர்த்தது.

இரண்டாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்கத்தின்போது (1962-65) மீண்டும் திருக்குடும்பத்தைப் பற்றிய எண்ணங்களைத் திருஅவை புதுப்பித்தது. காரணம் என்ன? இரண்டு உலகப் போர்கள் முடிவடைந்தபின், வேறு பல வழிகளில் மக்கள் தினசரி போர்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. தொழில் மயமான உலகம், அறிவியல் முன்னேற்றங்கள் என்று பல வழிகளில் உலகம் முன்னேறியதைப்போலத் தெரிந்தது. ஆனால், அதேவேளை, பல அடிப்படை நியதிகள் மாறிவந்தன. ஹிப்பி கலாச்சாரம், போதைப் பொருட்களின் பரவலான பயன்பாடு என்று, மக்கள் வீட்டுக்கு வெளியே அன்பை, நிம்மதியைத் தேடியபோது, அந்த அன்பையும், நிம்மதியையும் வீட்டுக்குள், குடும்பத்திற்குள் தேடச்சொன்னது திருஅவை. கிறிஸ்மஸுக்கு அடுத்த ஞாயிறை, திருக்குடும்பத் திருவிழாவாக 1969ம் ஆண்டு அறிவித்த திருஅவை, அக்குடும்பத்தை நமக்கு எடுத்துக்காட்டாகவும் கொடுத்தது.

திருக்குடும்பம் ஒரு தலைசிறந்த குடும்பம். அக்குடும்பத்தில் வாழ்ந்த இயேசு, மரியா, யோசேப்பு அனைவரும் தெய்வீகப் பிறவிகள். அவர்களைப் பீடங்களில் ஏற்றி வணங்கமுடியும். அவர்களை வைத்து விழாக்கள் கொண்டாடமுடியும். ஆனால், அந்தக் குடும்பத்தைப்போல் வாழ்வதென்றால்?... நடக்கக்கூடிய காரியமா? இக்கேள்வி எழுவதற்குக் காரணம்... இவர்களை நாம் தெய்வீகப் பிறவிகளாக மட்டும் பார்க்கும் ஒருதலை பட்சமான கண்ணோட்டம்.

இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்ற இக்குடும்பம் எந்நேரமும் செபம் செய்துகொண்டு, இறைவனைப் புகழ்ந்துகொண்டு, எவ்விதப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் வாழ்ந்து வந்ததாக நினைக்கவேண்டாம். அவர்கள் மத்தியிலும் பிரச்சனைகள் இருந்தன. அவர்கள் அந்தப் பிரச்சனைகளைச் சந்தித்த விதம், அவற்றிற்கு விடைகள் தேடிய விதம் இவை நமக்குப் பாடங்களாக அமையவேண்டும். புலம்பெயர்ந்து செல்லும் கட்டாயத்திற்குத் தள்ளப்படுதல் என்பது இன்றைய உலகில பெரும்பாலான குடும்பங்கள் சந்தித்து வரும் ஒரு முக்கியமான பிரச்சனை. இதே பிரச்சனையைத் திருக்குடும்பம் சந்தித்ததாக இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது.

இதை நற்செய்தி என்று சொல்ல தயக்கமாக இருக்கிறது. ஏரோது மன்னனைப் போல் அதிகாரத்தில் உள்ள தனி மனிதர்களின் கட்டுக்கடங்காத வேட்கைகள் வெறியாக மாறும்போது, பலகோடி அப்பாவி மக்கள் பலியாகின்றனர் என்பதை நற்செய்தியும், வரலாறும் நமக்கு மீண்டும், மீண்டும் சொல்கின்றன.

அதேபோல், அரசியல், மதம், மொழி, நிறம், இனம், சாதி என்ற பல காரணங்களால் மோதல்கள் உருவாகும்போது, இப்பிரிவுகளால் பாதிக்கப்படாமல், எளிய வாழ்வு நடத்தும் அப்பாவி மக்கள் தங்கள் பிறந்த மண்ணை விட்டு வெளியேற்றப்படும் அவலம் மனித வரலாற்றில் தொடர்கதையாகி வருகிறது. நாடுவிட்டு நாடு செல்லும் குடும்பங்கள், நாட்டிற்குள்ளேயே அகதிகளாக வாழவேண்டிய கொடுமைக்கு உள்ளாக்கப்படும் குடும்பங்கள் அனைத்தையும் இந்நேரத்தில் நினைவுகூர்ந்து, இறைவனிடம் நாம் மனமுருகி வேண்டுவோம்.

நாடுவிட்டு நாடு செல்லும்போது அன்னியர்களாக உணர்வது இயற்கைதான். ஆனால், வீட்டுக்குள், குடும்பத்திற்குள், நான்கு சுவர்களுக்குள் அன்னியரைப் போல் உணரக்கூடிய போக்கு இன்று நம்மிடையே பெருகிவருகிறது என்பதை நாம் வேதனையுடன் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியுள்ளது. குறிப்பாக, வயதில் முதிர்ந்த பெற்றோரை தேவையற்றவர்களாக அன்னியரைப் போல் நடத்தும் கொடுமை பல குடும்பங்களில் நிகழ்கிறதே! இந்தப் போக்கினை இன்று எண்ணிப் பார்க்க நமது வாசகங்கள் அழைக்கின்றன. சீராக்கின் ஞானம் கூறும் வார்த்தைகள் ஆசீரளிக்கும் வார்த்தைகளாகவும், எச்சரிக்கை தரும் வார்த்தைகளாகவும் அமைந்துள்ளன.

சீராக்கின் ஞானம் 3: 3-4, 12-14

தந்தையரை மதிப்போர் பாவங்களுக்குக் கழுவாய் தேடிக்கொள்கின்றனர். அன்னையரை மேன்மைப்படுத்துவோர் செல்வம் திரட்டி வைப்போருக்கு ஒப்பாவர்.... குழந்தாய், உன் தந்தையின் முதுமையில் அவருக்கு உதவு: அவரது வாழ்நாளெல்லாம் அவர் உள்ளத்தைப் புண்படுத்தாதே. அவரது அறிவாற்றல் குறைந்தாலும் பொறுமையைக் கடைப்பிடி: நீ இளமை மிடுக்கில் இருப்பதால் அவரை இகழாதே. தந்தைக்குக்காட்டும் பரிவு மறக்கப்படாது.

பெற்றோரை விட பணமே பெரிதென வாழ்வோருக்கு இறைவன் நல்வழி காட்டவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

இத்தாலியின் தென் முனையில் அமைந்துள்ள லாம்பதுசா என்ற தீவை நோக்கி, அளவுக்கு அதிகமாக அகதிகளை ஏற்றிக்கொண்டு வரும் படகுகள் பல கடலில் மூழ்கி உயிர் பலிகள் நிகழ்ந்துள்ளன. இந்தத் துயரமான விபத்துக்களில் இறந்தோருக்கென திருப்பலியாற்ற திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் இவ்வாண்டு ஜூலை 8ம் தேதி அங்கு சென்றிருந்தார். அப்போது அவர் சொன்ன ஒரு சொற்றொடர் உலக ஊடகங்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது. அவர் பயன்படுத்திய சொற்றொடர் – “Globalisation of indifference”. இன்றைய உலகில், அடுத்தவரைப் பற்றிய அக்கறையின்மை உலகமயமாக்கப்பட்டு வருகிறது என்று திருத்தந்தை வேதனையுடன் கூறினார்.

உலக மயமாக்கப்பட்டுள்ள அக்கறையின்மை தற்போது குடும்பங்களுக்குள்ளும் பரவியுள்ளது. இதற்கு மாற்றாக, திருத்தூதர் புனித பவுல் அடியார் நம் குடும்பங்களில் விளங்கவேண்டிய நற்பண்புகளை இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில் குறிப்பிடுகிறார். அவர் கூறும் அறிவுரைகள் அடையமுடியாத இமயங்கள் அல்ல என்பதை முதலில் நாம் நம்பவேண்டும். அந்த இலக்குகளை இறைவன் துணையோடு நமது குடும்பங்களில் நாம் அடைய முடியும் என்ற நம்பிக்கையோடு அவர் கூறும் அறிவுரைகளுக்கு செவிமடுப்போம்:

கொலோசையருக்கு எழுதிய திருமுகம் 3: 12-14

நீங்கள் கடவுளால் தேர்ந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள், அவரது அன்பிற்குரிய இறைமக்கள். எனவே அதற்கிசைய பரிவு, இரக்கம், நல்லெண்ணம், மனத்தாழ்மை, கனிவு, பொறுமை, ஆகிய பண்புகளால் உங்களை அணிசெய்யுங்கள்.ஒருவரை ஒருவர் பொறுத்துக்கொள்ளுங்கள். ஒருவரைப்பற்றி ஒருவருக்கு ஏதாவது முறையீடு இருந்தால் மன்னியுங்கள். ஆண்டவர் உங்களை மன்னித்தது போல நீங்களும் மன்னிக்க வேண்டும். இவையனைத்துக்கும் மேலாக, அன்பையே கொண்டிருங்கள். அதுவே இவையனைத்தையும் பிணைத்து நிறைவுபெறச் செய்யும்.

Dreams Deliver ‘Emmanuel’ ‘கடவுள் நம்மோடு’ - கனவுகள்

Angel appears to Joseph in a dream

http://rcspiritualdirection.com/blog/2011/12/20/can-god-speak-to-me-in-my-dreams

Christmas is just around the corner… ‘Around the corner’ is a lovely expression to add excitement and expectation. I am sure thousands are children are spending these last few days and nights dreaming of their Christmas gifts. They are also dreaming of Santa Claus bringing these gifts to them. Of course, some grown ups are trying the kill these dreams of children, calling those dreams dangerously childish. In general, adults look at dreams as childish. Imagine a world without dreams! It would be unimaginable!

This year we celebrated the Golden Jubilee of the famous speech – ‘I have a dream’ – delivered by the great Martin Luther King Junior on August 28, 1963. We must acknowledge that although his dream of equality between races has not been fully realised, it has been realised up to a certain extent by putting a black person in the White House. The dream of Martin Luther found its echo in Nelson Mandela who fought for this equality in South Africa. Last week we spoke of the Indian poet Bharathiyar who dreamt of a Free India – free not only from the British rule but also from the chains of caste and gender discriminations. The world would be a lot poorer if these ‘dreamers’ had not dared to dream the seemingly impossible!

We are talking of dreams today, since today’s Gospel talks of Joseph meeting an angel in his dreams. The New Testament identifies Joseph as ‘the just man’. Joseph is a silent saint. No word of his is recorded in the gospels. Indeed no word was needed, since his whole life was a great Gospel!

Joseph is honoured by the Church as well by popular devotion as the patron and guardian of so many aspects of human life. He is the patron of the Catholic Church, of virgins, of families, of labourers, of immigrants, of holy death and many, many more... (The patronage list given under St Joseph is stunning. Those who wish to see this list, please go to: http://saints.sqpn.com/saint-joseph/ I wish to add one more to this list. I wish to honour St Joseph as the guardian and patron of dreams. It is interesting that both Joseph, the Patriarch as well as Joseph, the Husband of Mary are portrayed as ‘dreamers’. Joseph is mentioned in Matthew’s gospel only on three occasions. In all of them, he is portrayed as being visited by the angel of God in his dreams. One of those instances is given as today’s gospel:

Matthew 1: 18-24

Now the birth of Jesus Christ took place in this way. When his mother Mary had been betrothed to Joseph, before they came together she was found to be with child from the Holy Spirit. And her husband Joseph, being a just man and unwilling to put her to shame, resolved to divorce her quietly. But as he considered these things, behold, an angel of the Lord appeared to him in a dream, saying, "Joseph, son of David, do not fear to take Mary as your wife, for that which is conceived in her is from the Holy Spirit. She will bear a son, and you shall call his name Jesus, for he will save his people from their sins…When Joseph woke from sleep, he did as the angel of the Lord commanded him and took Mary as his wife.

Two other instances where Joseph is mentioned, also speak of the angel visiting him in dreams:

Matthew 2: 13-14 and Matthew 2: 19-21

Analysis of these three passages will give us good reasons to say that Joseph is indeed the guardian and patron of dreams. Joseph must have felt extremely happy to have been betrothed to Mary, probably the most admired young girl in Nazareth. But his joy was short lived. His dreams of having a glorious life with Mary, came crashing down when he learnt that Mary was pregnant. It was his choice to either make this public or solve this problem more quietly. He decided on the latter. He was a gentleman to the core. If Joseph had decided on making this public, he would have been honoured; but Mary would have faced death by stoning.

Three years back, all of us were quite disturbed by the famous (infamous?) news about Sakineh Ashtiani, a 43 year old mother, who was accused of adultery and sentenced to death by stoning by the court in Iran. While this news captured the headlines, there were gory details as to how this sentence would be carried out. The accused lady would be buried up to her neck and then people (are they human beings?) would stand around and throw stones at her head until she died.

Last December the gang rape of a young woman in Delhi sent shock waves around the world. This case is still causing pain to the collective conscience of India. For every one or two of these instances that capture media attention, thousands of women are brutally murdered and buried without any trace of attention. If this was the case in the ‘civilized society’ of 21^st century, it must have been worse during the time of Joseph and Mary.

As Joseph was struggling to solve this problem, the angel came to him in a dream. If Joseph was a selfish person thinking only of his honour and did not care about Mary, the angel would have found it difficult to enter Joseph’s conscious or subconscious world. God would find it difficult to enter a selfish person’s heart. The more selfless and sensitive a heart, the brighter the chances of divine interruptions… not only during waking hours but also during dreams!

All human beings dream. Then why make Joseph the patron of dreams? I can think of two reasons. There could surely be more.

Reason 1: Joseph was capable of interpreting his dreams as good news even during his agony. For many of us this may not be easy. When we are hemmed in by trials all around us, we tend to lose our normal, day to day activities, especially our sleep. Even if we manage to get some sleep, we may get more nightmares than dreams. Joseph must have been in such a predicament. Still, he recognised his dreams as divine promptings and interventions. Only persons without deceit, persons who are just, are capable of this. Don’t we wish we could be like Joseph?

Reason 2: It is easy to dream dreams; but not easy to act on them. In all the three gospel passages we cited, Joseph woke up from sleep and followed the instructions from the angel. If these instructions were easy, cosy things, then we won’t mind following them. Such instructions are dictated to us through our ‘commercial dreams’… a cream would change our complexion in a matter of days, or a toothpaste would make our friends flock around us all the time. We tend to follow these dreams, don’t we? The instructions that Joseph received in his dreams were demanding, tough decisions – taking a pregnant woman as his wife, taking a baby and his mother at night and travelling to a strange land… Don’t we wish we could be like Joseph? Don’t we wish to honour St Joseph, the Patron of dreams?

By recognising his dreams as divine promptings, and by taking concrete actions on his dreams, Joseph saved not only Mary and Jesus, but also saved the world by letting the Saviour become Emmanuel among us! May St Joseph, the Patron of Dreams, help us dream dreams and be ready to pay the price to make them come true!

கிறிஸ்து பிறப்புப் பெருவிழா நெருங்கிவிட்டது. ஒரு குழந்தையை மையப்படுத்திக் கொண்டாடப்படும் இவ்விழா, பல கோடி குழந்தைகள் மனதில் கனவுகளை வளர்க்கும் விழா. இவ்விழா காலத்தில் தனக்குக் கிடைக்கப்போகும் பரிசைப் பற்றிய கனவுகள் பலகோடி குழந்தைகளின் உள்ளங்களில் அலைமோதும். அந்தப் பரிசை வழங்கப்போவது 'சாந்தாகிளாஸ்' என்றழைக்கப்படும் கிறிஸ்மஸ் தாத்தா என்ற கனவையும் குழந்தைகள் இந்நாட்களில் சுமந்து வாழ்கின்றனர். குழந்தைகளின் இக்கனவுகள் அர்த்தமற்றவை, ஆபத்தானவை என்ற அறிவுரைகள் வழங்கும் பெரியவர்களையும் நாம் காணலாம். பொதுவாகவே, கனவுகள் காண்பதும், கனவுலகில் வாழ்வதும் குழந்தைத்தனம் என்பது, வயதில் வளர்ந்துவிட்ட பலரின் தீர்ப்பு. கனவுகள் இன்றி இவ்வுலகம் இதுவரை வாழ்ந்திருக்குமா என்பது கேள்விக்குறிதான்.

சரியாக 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் (1963, ஆகஸ்ட் மாதம் 28ம் தேதி) கறுப்பு, வெள்ளை இனத்தவரிடையே நல்லுறவு வளரும் என்பதை, "எனக்கொரு கனவு உண்டு" (I have a dream) என்று முழங்கிய மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியர் அவர்களையும், அதே கனவு தென் ஆப்ரிக்காவில் நனவாகும் என்ற நம்பிக்கையுடன் வாழ்ந்து, அந்தக் கனவைப் பெருமளவு நனவாக்கி, அண்மையில் புகழுடல் எய்திய நெல்சன் மண்டேலா அவர்களையும், ஆங்கிலேயர் ஆதிக்கத்திலிருந்து மட்டுமல்ல, சாதியப் பிரிவுகள், பெண்ணடிமைத்தனம் ஆகிய தளைகளிலிருந்தும் இந்தியா விடுதலை பெறவேண்டுமென்று கனவுகள் கண்டு, அவற்றை கவிதைகளாக விட்டுச்சென்ற மகாகவி பாரதியார் அவர்களையும் வரலாறு மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. கனவு காணவும், அக்கனவை நனவாக்கவும் துணிபவர்கள் வாழ்வதால்தான் இவ்வுலகம் இன்றும் வாழ்ந்து வருகிறது.

கனவுகளைப்பற்றி, கனவுகள் காண்போரைப்பற்றி இன்று நாம் சிந்திப்பதற்குக் காரணம்... இந்த ஞாயிறு நற்செய்தியின் நாயகனாக விளங்கும் புனித யோசேப்பு. மரியாவின் கணவரான யோசேப்பு, அமைதியான ஒரு புனிதர். இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டிருப்பதுபோல, அவர் ஒரு நேர்மையாளர். அவர் பேசியதாக நற்செய்தியில் ஒரு வார்த்தைகூட எழுதப்படவில்லை. அவர் ஒன்றும் பேசியிருக்கத் தேவையில்லை, ஏனெனில் அவரது வாழ்வே ஒரு முழு நற்செய்தியாக இருந்தது.

மரியாவின் கணவராய், இயேசுவின் வளர்ப்புத் தந்தையாய் யோசேப்பு தனிப்பட்ட ஓர் இடத்தை நம் மனங்களில் பிடித்துள்ளார். கத்தோலிக்கத் திருஅவையின் காவலர் என்ற உயர்ந்த மதிப்பைப் பெற்றுள்ள புனித யோசேப்பை, வாழ்வின் பல நிலைகளுக்குப் பாதுகாவலர் என்று போற்றுகிறோம். கன்னியர்களின் காவலர், குடும்பங்களுக்குக் காவலர், தொழிலாளர்களுக்குக் காவலர், நற்படிப்புக்குக் காவலர், நல்மரணத்திற்குக் காவலர்... என்று பலவழிகளில் புனித யோசேப்பைப் பெருமைப்படுத்துகிறோம்.

என்னைப் பொருத்தவரை, மனித வாழ்வின் மற்றொரு முக்கிய அனுபவத்திற்கும் இவரைக் காவலர் என்று அழைக்கலாம். யோசேப்பைக் கனவுகளின் காவலர் என்று நாம் பெருமைப்படுத்தலாம். இதை நான் ஒரு விளையாட்டாகவோ, வேடிக்கையாகவோ கூறுவதாக எண்ணவேண்டாம். கனவுகளின் காவலரான புனித யோசேப்பு என்பதுதான் நமது இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையின் மையம். முதலில் இன்றைய நற்செய்தியைக் கேட்போம்.

மத்தேயு நற்செய்தி 1: 18-24

இயேசு கிறிஸ்துவின் பிறப்பையொட்டிய நிகழ்ச்சிகள்: அவருடைய தாய் மரியாவுக்கும் யோசேப்புக்கும் திருமண ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டிருந்தது. அவர்கள் கூடி வாழும் முன் மரியா கருவுற்றிருந்தது தெரிய வந்தது. அவர் தூய ஆவியால் கருவுற்றிருந்தார். அவர் கணவர் யோசேப்பு நேர்மையாளர். அவர் மரியாவை இகழ்ச்சிக்கு உள்ளாக்க விரும்பாமல் மறைவாக விலக்கிவிடத் திட்டமிட்டார். அவர் இவ்வாறு சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஆண்டவரின் தூதர் அவருக்குக் கனவில் தோன்றி, “யோசேப்பே, தாவீதின் மகனே, உம்மனைவி மரியாவை ஏற்றுக்கொள்ள அஞ்ச வேண்டாம். ஏனெனில் அவர் கருவுற்றிருப்பது தூய ஆவியால்தான். அவர் ஒரு மகனைப் பெற்றெடுப்பார். அவருக்கு இயேசு எனப் பெயரிடுவீர். ஏனெனில் அவர் தம் மக்களை அவர்களுடைய பாவங்களிலிருந்து மீட்பார்” என்றார்... யோசேப்பு தூக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்து ஆண்டவரின் தூதர் தமக்குப் பணித்தவாறே தம் மனைவியை ஏற்றுக்கொண்டார்.

மத்தேயு நற்செய்தி 2ம்பிரிவில் மேலும் இருமுறை யோசேப்பு கண்ட கனவுகள் பற்றி கூறப்பட்டுள்ளது. கீழ்த்திசை ஞானிகள் மூவர் வந்து, குழந்தை இயேசுவைக் கண்டு திரும்பிய பின்னர், யோசேப்பின் கனவில் தோன்றிய வானதூதர், அவரை எகிப்திற்கு ஓடிப்போகச் சொல்கிறார். இரவோடு இரவாக மரியாவையும், பச்சிளம் குழந்தை இயேசுவையும் அழைத்துக்கொண்டு யோசேப்பு எகிப்துக்குச் செல்கிறார். (மத். 2: 13-14) எகிப்தில் அகதிகளாய் இவர்கள் வாழ்ந்தபோது, சொந்த நாட்டில் ஏரோது இறந்து விடுகிறான். மீண்டும் யோசேப்புக்குக் கனவில் செய்திவர, அவர் இஸ்ரயேல் நாட்டுக்குத் திரும்புகிறார். (மத். 2: 19-21)

இம்மூன்று சம்பவங்களையும் ஆழமாகச் சிந்தித்தால், பாடங்கள் பல நாம் கற்றுக்கொள்ளலாம். இன்றைய நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள நிகழ்வை முதலில் சிந்திப்போம். யோசேப்பு பயங்கரமான ஒரு சங்கடத்தில் சிக்கியிருப்பதை உணரலாம். மரியாவோடு திருமண ஒப்பந்தம் நடந்து ஒரு சில நாட்கள் அல்லது வாரங்களில் மரியா கருவுற்றிருந்தார் என்ற கசப்பான, பேரிடியான உண்மை யோசேப்புவுக்குத் தெரியவருகிறது. ஊரே போற்றும் அந்த உத்தமப் பெண் தனக்கு மனைவியாகக் கிடைத்திருப்பது தனது பெருமை என்று எண்ணிவந்த யோசேப்புக்குக் கனவிலும் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஓர் அதிர்ச்சி இது. அவர் மனதில் வீசிய சூறாவளியை ஓரளவு நாம் உணரலாம்.

இச்சூழலில் யோசேப்பு தன் பெயரை, தன் பெருமையை மட்டும் காப்பாற்ற நினைத்திருந்தால், ஊர் பெரியவர்களிடம் இதைத் தெரிவித்திருக்கலாம். அவ்வாறு அவர் செய்திருந்தால், தன்னைக் காப்பாற்றியிருப்பார். மரியாவோ ஊருக்கு நடுவே கொண்டு செல்லப்பட்டு, கல்லால் எறியப்பட்டு, கொடூரமாய் கொலையுண்டிருப்பார். மரியாவின் கதை முடிந்திருக்கும், நம் மீட்பின்  கதையும் முடிந்திருக்கும், அல்லது, வேறுவிதமாய் அமைந்திருக்கும்.

மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன், ஈரான் நாட்டில், சகினே அஷ்டியானி (Sakineh Ashtiani) என்ற 43 வயது தாய் கல்லால் எறிந்து கொல்லப்பட வேண்டுமென்று ஈரான் நீதி மன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியபோது, அத்தண்டனை எவ்வளவு கொடூரமாய் நடத்தப்படுகிறதென்ற விவரங்கள் தரப்பட்டன. தண்டனை பெற்ற பெண் கழுத்து வரை மண்ணில் புதைக்கப்படுவார். அவரைச்சுற்றி நின்று மற்றவர்கள் (மனிதர்களா அவர்கள்?) அப்பெண்ணின் தலைமீது கல்லெறிந்து அப்பெண்ணைக் கொலை செய்வார்கள் என்ற விவரங்கள் தரப்பட்டன. இவ்விவரங்களை வாசித்தபோது, நாம் மனித குலத்தில்தான் வாழ்கிறோமா என்ற கேள்வி மனதில் எழுந்தது. சென்ற ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் இந்தியத் தலைநகர் டில்லியில் பாலியல் வன்கொடுமைக்கு உள்ளாகி இறந்த ஓர் இளம்பெண்ணைப் பற்றிய வழக்கு இன்னும் இந்தியாவில் காயங்களை உருவாக்கி வருகின்றதே!

பத்திரிகை, தொலைக்காட்சி இவை வழியாக வெளிச்சத்திற்கு வரும் இத்தகையச் சம்பவங்கள் ஒன்றிரண்டு என்றால், வெளிச்சத்திற்கு வராமல் கொன்று புதைக்கப்படுவது ஆயிரமாயிரம் பெண்கள் என்பதை நினைவில் கொள்ளவேண்டும். கலாச்சாரம், அறிவியல் என்று பல வழிகளிலும் வளர்ந்துள்ள இந்த 21ம் நூற்றாண்டில் பெண்கள் நிலை இப்படி என்றால், யோசேப்பு வாழ்ந்த இஸ்ரயேல் காலத்தைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம்.

இந்தச் சிக்கலான சூழலில் யோசேப்பின் கனவில் ஆண்டவரின் தூதர் தோன்றினார் என்கிறது இன்றைய நற்செய்தி. தன்னை மட்டும் காப்பாற்றிக் கொண்டால் போதும், மரியா எக்கேடுகெட்டாகிலும் போகட்டும் என்ற சுயநலக் கோட்டைக்குள் யோசேப்பு வாழ்ந்திருந்தால், அவரிடம் இறைவனின் தூதர் நெருங்கியிருப்பாரா என்பது சந்தேகம்தான். சுயநல மனங்களில் கடவுள் நுழைய நினைத்தாலும், அவரால் முடியாது. மென்மையான மனங்களில் மேலான எண்ணங்களும், கனவுகளும் தோன்றும். அப்படித் தோன்றிய ஒரு கனவையே இன்று நற்செய்தி நமக்குச் சொல்கிறது. இந்தக் கனவில் யோசேப்புக்கு இறைவன் தந்த செய்தியை நாம் இப்படியும் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்: “யோசேப்பே, தாவீதின் மகனே, சட்டங்களை, சமுதாயக் கட்டுப்பாடுகளை மட்டும் மனதில் எண்ணிக் குழம்பாதே. அவற்றையும் தாண்டி, மனிதாபிமானத்தோடு நடந்துகொள். இவ்வாறு நீ நடந்தால், உன்னையும் மரியாவையும் மட்டுமல்ல. இவ்வுலகையும் காப்பாற்றும் வழியொன்றை நீ திறப்பாய்.” என்பதே கனவில் யோசேப்பு பெற்ற செய்தி என்றும் நாம் சிந்திக்கலாம்.

எல்லாருமே கனவு காண்கிறோம். யோசேப்பும் கனவு கண்டார். அவரை ஏன் கனவுகளின் காவலர் என்று கூறவேண்டும் என்ற கேள்வி எழலாம். இக்கேள்விக்கு விடையாக, இரு காரணங்கள் எனக்குத் தோன்றுகின்றன.

முதல் காரணம் : அதிர்ச்சிகளும், அச்சங்களும் நம்மைச் சூழும்போது, நமது தூக்கம் பெரிதும் பாதிக்கப்படும். அப்படியே நாம் தூங்கினாலும், நமது கனவுகளும் நம்மைப் பயமுறுத்தும். மரியா கருவுற்றிருந்தார் என்பதை அறிந்த யோசேப்பு, கட்டாயம் இந்த ஒரு நிலையில் இருந்திருக்க வேண்டும். நம்பமுடியாத அந்த அதிர்ச்சியின் நடுவிலும், யோசேப்பு, கனவில் தனக்குக் கிடைத்தச் செய்தியை நற்செய்தி என்று நம்பினாரே, அந்தக் காரணத்திற்காக யோசேப்பைக் கனவுகளின் காவலராகப் போற்றலாம்.

இரண்டாவது காரணம் : யோசேப்பு தன் கனவில் கண்டதைச் செயல்படுத்தினார். கனவு காண்பது எளிது. கனவு முடிந்து எழுந்ததும், கனவின்படி நடப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. கண்ட கனவு சுகமான கனவு என்றால் ஒருவேளை செயல்படுத்துவது எளிதாகலாம். உதாரணமாக, குறிப்பிட்ட ஒரு ‘க்ரீமை’ப் பயன்படுத்தினால், ஒரு சில வாரங்களில் நமது தோல் நிறம் மாறும் என்றும், குறிப்பிட்ட ஒரு பற்பசையைப் பயன்படுத்தினால், நம்மைச் சுற்றி எப்போதும் நண்பர்கள் சூழ்ந்திருப்பர் என்றும்  நமது விளம்பர உலகம் சொல்லும் எத்தனைக் கனவுகளை நாம் நம்புகிறோம்? செயல்படுத்துகிறோம்?

ஆனால், மத்தேயு நற்செய்தியில் யோசேப்பு கண்டதாகக் கூறப்படும் மூன்று கனவுகளும் கடினமானச் சூழலில், கடினமானதைச் செய்வதற்கு யோசேப்பை உந்தித் தள்ளிய சவால்கள்... திருமணத்திற்கு முன்னரே கருவுற்ற பெண்ணைத் தன் மனைவியாக ஏற்றுக்கொள்வது; ஏரோதின் பிடியிலிருந்து தப்பிக்க, பச்சிளம் குழந்தையோடும் தாயோடும் எகிப்துக்கு ஓடிச்செல்வது; மீண்டும் தன் சொந்த நாட்டுக்குத் திரும்புவது... என்று யோசேப்புக்கு வந்த எல்லாக் கனவுகளும் சிக்கலைத் தீர்ப்பதற்குப் பதில், மீண்டும் சிக்கலில் தள்ளும் கனவுகளாக இருந்தன. இருந்தாலும், இம்மூன்று கனவுகளிலும் சொல்லப்பட்டவைகளை யோசேப்பு உடனே செயல்படுத்தினார் என்று நற்செய்தி சொல்கிறது.

சிக்கலானச் சூழல்களின் நடுவிலும் தன்னை வந்தடைந்த கனவுகளை இறைவன் விடுத்த அழைப்பு என்று ஏற்றுக்கொண்டதால், அக்கனவுகளில் சொல்லப்பட்டவைகளைச் செயல்படுத்தியதால், யோசேப்பைக் கனவுகளின் காவலர் என்று அழைக்க விரும்புகிறேன். உங்களுக்கு ஆட்சேபணை இருக்காது என்று நினைக்கிறேன்.

கனவுகளின் காவலரான புனித யோசேப்பு, தன் கனவுகளை நம்பி, செயல்பட்டதால் தன்னையும், மரியாவையும், குழந்தையையும் மட்டும் காப்பாற்றவில்லை. இவ்வுலகைக் காக்கவந்த இறைவனை 'இம்மானுவேல்' ஆக நம்முடன் தங்கவைத்தார். கனவுகளை வளர்ப்போம். இன்னல்கள் நடுவிலும் நம் கனவுகளை நல்ல முறையில் புரிந்து கொள்வோம். கனவுகளைச் செயல்படுத்தி, கடவுளை நம்மோடு தங்க வைப்போம். கனவுகளின் காவலரான புனித யோசேப்பு நமக்குத் துணை புரிவாராக!

Doing Good with a vengeance கண்ணுக்குக் கண்... கண்ணற்றோருக்குக் கண்...

http://scottdodge.blogspot.it/2011/12/gaudete-sunday-lord-is-near.html

Dear Friends,

I am resuming my blog posting after a gap of six weeks. I was out on a vacation.

December 11, last Wednesday, was a very special day. Its date was 11.12.13. The next time this date will appear only in the year 2113… that is 100 years from now. Ever since the Third Millennium began, we have had quite a few days with special numbers. We began this on January 1, 2001 with the number 01.01.01. Then we went on to 02.02.02, 03.03.03 and so on. Last year, 2012, on December 12 we took special note of 12.12.12. These days were ‘celebrated’ not just as special numbers, but with some purpose. Attempts to bring our attention to ‘save our planet’ were taken up by some organisations. I am not sure whether on 11.12.13 any such special attempts were made.

‘Saving our planet’ cannot be achieved on such special days alone. We need to take concerted, continuous efforts to save the environment and save ourselves. The Season of Advent is specially dedicated to remind us how Jesus came as our Saviour and also to remind us that we need to save ourselves and our world. The Third Sunday of Advent is called ‘Gaudete Sunday’ – ‘Rejoice Sunday’. Today’s first reading from Isaiah is highly symbolic and ‘too good’ to be true. Here are the opening lines of this passage:

Isaiah 35: 1

The desert and the parched land will be glad; the wilderness will rejoice and blossom.

Like the crocus*, it will burst into bloom; it will rejoice greatly and shout for joy.

(*Crocus = flowers in yellow, white and purple shades)

As I read these lines to prepare my reflections, I could easily sense two streams of thoughts within me. On the one side, I wished that impossible dreams like this come true. On the other hand, my ‘practical’ mind tried to brush these dreams aside as too much fantasy, too poetic! Fantasy and poetry cannot feed the stomach, says my practical mind. Is there a place for fantasy and poetry in this world? I think so… definitely. DEFINITELY! What kind of a world will ours be, where there is no poetry, painting, sculpture etc.? In short, what will the world be without art? World without heart!

Art, in my opinion, has been the heart-beat of the human race and has kept alive our dreams and hopes. Art, in its turn, has been kept alive for centuries by religion. Religious scriptures have given birth to so many masterpieces of art! The passage we have just heard from Isaiah is a good sample to show that scriptures have many inspiring, artistic pieces and they become inspiration for other art forms. They contain inspirational passages to lift human spirits which, otherwise, would be weighed down by and entangled in ‘practical’ thinking.

Quite many poets were much ahead of their times and, in that sense, they were prophets. Although, on a personal level, they lived a miserable life, their words lifted people out of their misery. One such poet was the revolutionary Tamil poet Subramaniya Bharathi whose birthday we celebrated on the special day 11.12.13, December 11. His thirst for a free India consumed him while he was only 38 (December 11, 1882 - September 11, 1921). Although he was chained by the oppressive structures and his own poverty, he was eloquent in speaking of real true freedom. His idea of freedom went far beyond political freedom, to gender justice and other forms of freedom and equality… much ahead of his times.

In today’s Gospel we are presented with another hero similar to Bharathi, who, in his personal life, was an unbridled spirit – John the Baptist! Here is the best compliment Jesus gives about John in today’s Gospel: “Truly I tell you, among those born of women there has not risen anyone greater than John the Baptist…” (Matthew 11: 11). John was a lonesome voice in the desert; but, he made himself heard by the people. While he welcomed the common people and gave them hope, he was severe on religious and political leaders. He was becoming too dangerous to the powerful. Result? Imprisonment. Even in prison, John was not bothered about his personal life; he was more worried about his people. He was hoping that after his imprisonment, Jesus would have taken the lead role to set free his people. When nothing was happening after his imprisonment, John sent word to Jesus asking him the key question: “Are you the one who is to come, or should we expect someone else?”

Jesus did not answer this question directly since the idea of freedom was very different between Jesus and John. John’s idea of freedom for the Israelites revolved around these steps: drive away the powerful, capture power from them, and set the people free – in that order. Jesus’ idea began with setting the people free, free from personal bondages first. This is where he seems to resonate with Prophet Isaiah’s dream: Then will the eyes of the blind be opened and the ears of the deaf unstopped. Then will the lame leap like a deer, and the mute tongue shout for joy. (Isaiah 35: 5-6)

The lines leading up to these two verses give us deep thoughts. In the preceding verse Isaiah says: 

“Be strong, do not fear; your God will come, he will come with vengeance; with divine retribution he will come to save you.” (Isaiah 35: 4). When I read the word ‘vengeance’ my mind was curious to find how God’s vengeance would work. But, what a disappointment! Verses 5 and 6 talk nothing about vengeance. Doing something good is not a way of vengeance? Think again. This is probably a much stronger vengeance. God performs miracles with a vengeance!

An ‘eye for an eye’ is the usual, narrow sense of the idea of vengeance. But, ‘turning the other cheek’ is also another form. Doing good is a much stronger way of responding to evil. Such ‘vengeance’ does take place in the world even today. Here is an incident that took place 8 years back. It gives us a lesson in ‘holy vengeance’.

In November 2005 Ahmad Khatib, a 12 year old boy, was killed by the Israeli soldiers who mistook his toy gun for real. His parents Ishmael Khatib and Ablah are simple people and Ishmael is a mechanic. Realising their mistake, the soldiers rushed Ahmad to a hospital. But it was too late. Ahmad died… He was killed by the Israeli soldiers.

Both the parents decided to do something marvellous. They decided to donate all the organs of Ahmad to the hospital in Israel. Many Palestinians were furious with this decision. When asked about this decision, Ishmael said: “They (Israeli forces) killed my son who was healthy, and we want to give his organs to those who need them. No one can tell me what to do. I feel very good that my son’s organs are helping six Israelis . . . I feel that my son has entered the heart of every Israeli. We are doing it for humane purposes and for the sake of the world’s children and the children of this country. I have taken this decision because I have a message for the world: that the Palestinian people want peace — for everyone.” His mother, Ablah, said: “We have no problem whether it is an Israeli or a Palestinian (who receives his organs) because it will give them life.” (A victory over death and hate, Nov. 9, 2005 - http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/middle_east)

This gesture of Ishmael is all the more marvellous since he spent time in Israeli jails in the 1980s as a militant who fought against occupation. But now he runs the Ahmed Khatib Center for Peace, a small youth center in the Jenin refugee camp. http://www.arabamericannews.com/

God comes with vengeance to shower blessings. Jesus continued this style in his life. It is our duty to continue this rich tradition of ‘vengeance’ during this Advent Season.

புதிய மில்லென்னியம் என்று அழைக்கப்படும் 2001ம் ஆண்டு துவங்கியதிலிருந்து சிறப்பான எண்கள் கொண்ட நாட்கள் நம் கவனத்தை ஈர்த்துவந்தன.01.01.01, 02.02.02 என்று துவங்கி, சென்ற ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம் 12.12.12 என்ற எண் கொண்ட நாள் முடிய, கடந்த 12 ஆண்டுகளாக சிறப்பான எண்கள் கொண்ட இந்நாட்களை நாம் பல வழிகளில் சிறப்பித்து வந்தோம். இந்த எண்ணிக்கை கொண்ட நாட்கள் இன்னும் 100 ஆண்டுகள் சென்றபின்னரே மீண்டும் வரும் என்ற காரணத்தால் இந்நாட்களைச் சிறப்பித்தோம். சிறப்பு எண்கள் கொண்ட இந்நாட்களில், நமது சுற்றுச்சூழலைப் பாதுகாப்பது, நாம் பயன்படுத்தும் எரிசக்தியைப் பாதுகாப்பது, மின்சக்தியைப் பாதுகாப்பது என்ற பல முயற்சிகளை சமுதாய அக்கறை கொண்ட பல உலக அமைப்புக்கள் மேற்கொண்டன. உலகைக் காப்பது என்ற முயற்சி ஒரு சில சிறப்பு நாட்களில் மட்டும் பேசப்படக்கூடிய கருத்து அல்ல... ஆண்டின் ஒவ்வொரு நாளும் பேசப்பட வேண்டிய உண்மை.

உலகைக் காப்பது, உலகை மீட்பது என்ற எண்ணங்களை ஒவ்வோர் ஆண்டும் நம் மனதில் விதைக்க தாய் திருஅவை உருவாக்கியுள்ள சிறப்பான காலம் திருவருகைக் காலம். திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறான இன்று, 'மகிழும் ஞாயிறு' (Gaudete Sunday) என்று அழைக்கப்படுகிறது. நம்பிக்கையும், மகிழ்வும் கலந்த உணர்வுகளை இறைவாக்கினர் எசாயா இவ்விதம் கூறுகிறார்:

அந்நாள்களில், பாலைநிலமும் பாழ்வெளியும் அகமகிழும்; பொட்டல் நிலம் அக்களிப்படைந்து, லீலிபோல் பூத்துக் குலுங்கும். அது வளமாய்ப் பூத்துக் குலுங்கி மகிழ்ந்து பாடிக் களிப்படையும்… (இறைவாக்கினர் எசாயா 35: 1-2)

இறைவாக்கினர் எசாயா கூறும் வார்த்தைகள், கட்டுக்கடங்காமல் செல்லும் கற்பனையாகத் தோன்றுகின்றன. அற்புதம் இருக்க வேண்டியதுதான். அதற்காக, அபத்தமான கற்பனைகளை அற்புதம் என்று எப்படி சொல்வது? இறைவாக்கினர் சொல்லும் வார்த்தைகள், கனவுகள் நிறைந்த கவிதை வரிகள். நடைமுறை வாழ்வின் கணக்குகளுக்கு அப்பாற்பட்ட வரிகள்.

நடைமுறைக்கு ஒத்து வருவதையே நாம் நாள்தோறும் எண்ணி வந்தால்...

செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் நாம் கணக்குப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால்...

உலகில் கணக்குகள் எழுதப்பட்டப் புத்தகங்கள் மட்டுமே நிறைந்திருக்கும். கவிதைகளை, கனவுகளைச் சொல்லும் புத்தகங்கள் இருக்காது. மனித குலத்தில் ஆயிரம் பேர் கணக்கெழுதியபோது, ஓரிருவர் கவிதை எழுதியதால்தான் இவ்வுலகம் இன்னும் ஓரளவு அழகுடன் இன்று சுழன்று வருகிறது.

நாம் தற்போது கடந்துவந்த வாரத்தில் 11.12.13 என்ற எண்ணிக்கை கொண்ட ஒரு சிறப்பான நாள் இடம்பெற்றது. கடந்த 12 ஆண்டுகளாக சிறப்பான எண்கள் கொண்ட நாட்களில் உலகின் பாதுகாப்பு என்ற எண்ணம் பேசப்பட்டதுபோல், 11.12.13 என்ற எண் கொண்ட கடந்த புதனன்று உலகப் பாதுகாப்பு என்ற சிந்தனை அதிகம் எழுந்ததாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், அந்த நாளில் இவ்வுலகைக் காக்கும் சிந்தனைகளை அழியாதக் கருவூலமாய் விட்டுச்சென்ற ஒருவர் பிறந்தார் என்பது உண்மை. ஆம். 11.12, அதாவது, டிசம்பர் 11ம் தேதி மகாகவி பாரதியார் அவர்களின் பிறந்த நாள். பாரதியார் பிறந்து 131 ஆண்டுகள் முடிந்து விட்டன. இன்னும் பல நூறு ஆண்டுகள் சென்றாலும் இத்தகைய ஒரு மனிதரை நாம் காண முடியுமா என்பது சந்தேகம்தான்.

ஆங்கிலேயர்களின் அடிமைத்தனத்தில், வாழ்நாளெல்லாம் வறுமையின் கோரப்பிடியில் சிக்கித் தவித்த இந்தக் கவிஞர், விடுதலைக் கனவுகளை விதைத்துச் சென்றார். ஆங்கிலேயர் ஆட்சியிலிருந்து நாம் பெறவேண்டிய அரசியல் விடுதலையை மட்டும் அவர் பேசவில்லை. பல்வேறு வழிகளில் தளையுண்டு, சிறைபட்டிருந்த இந்திய சமுதாயத்தின் உண்மை விடுதலையைப் பற்றி அவர் அழகான கனவுகளை விதைத்துச் சென்றார். சாதியத் தளைகள், ஆண்-பெண் என்ற வேற்றுமைத் தளைகள் என அனைத்து வகையான விலங்குகளை உடைத்து விடுதலை பெறவேண்டும் என்று கனவையும்,  இயற்கை வளங்களைச் சரிவர பராமரித்து, நாட்டின் வளத்தைப் பெருக்கும் கனவையும் கண்டவர் பாரதியார். அவரைப்பற்றி இன்று பேசுவதற்கு, அவரது பிறந்தநாள் மட்டும் ஒரு காரணம் அல்ல; இன்றைய ஞாயிறு வழிபாட்டின் நாயகனாக விளங்கும் திருமுழுக்கு யோவானை நினைவுபடுத்துபவர் பாரதியார் என்பதும் மற்றொரு காரணம்.

தான் வாழ்ந்தது கடினமான ஒரு வாழ்வு என்றாலும், தனக்கு அடுத்தத் தலைமுறை விடுதலை பெற்று தலைநிமிர்ந்து வாழும் என்ற நம்பிக்கையுடன் கவிதைகளை உருவாக்கியவர் பாரதியார். பாரதி போலவே, தன் வாழ்வில் துன்பங்களைத் தாங்கினாலும், மக்களின் நம்பிக்கைக்கு வழிவகுத்தவர் திருமுழுக்கு யோவான்.

இவரைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு பேசும்போது, யோவான் வாழ்ந்த கடினமான வாழ்வை நினைவுபடுத்துகிறார். உண்மையான இறைவாக்கினர்கள் மெல்லிய ஆடை அணிந்து, மாளிகையில் வாழ்பவர்கள் அல்ல... பாலை நிலத்தில் பாறைகளோடு ஒரு பாறையாய் மாறி, இயற்கையின் கருணைக்கு விடப்பட்டவர்கள் என்பதை இயேசு நினைவுபடுத்துகிறார்.

“மனிதராய்ப் பிறந்தவர்களுள் திருமுழுக்கு யோவானைவிடப் பெரியவர் எவரும் தோன்றியதில்லை” என்று இயேசுவால் புகழப்பட்டவர் திருமுழுக்கு யோவான். பாலை நிலத்தில் ஒலித்த யோவானின் குரலைக் கேட்க மக்கள் ஓடிச் சென்றனர். மக்களை வரவழைத்து, அவர்களுக்கு நம்பிக்கையையும், நற்செய்தியையும் கூறிய யோவான், மதத் தலைவர்களையும் உரோமைய அரசையும் வன்மையாகக் கண்டித்தார். இதனால் கதி கலங்கிய மதத் தலைவர்களும், ஏரோதும் அவரைச் சிறையில் அடைத்தனர். யோவானின் உடல் சிறையில் அடைபட்டிருந்தாலும், அவர் மனம் தனது மக்களின் விடுதலையைப் பற்றியே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது. அந்த விடுதலை, இயேசுவின் வழியே வருமா என்ற கேள்வியை ஏக்கத்துடன் கேட்கிறார் இன்றைய நற்செய்தியில்: “வரவிருப்பவர் நீர்தாமா? அல்லது வேறு ஒருவரை எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?”

இந்தக் கேள்வியும், இதற்கு இயேசு தந்த பதிலும் ஒரு சில தெளிவுகளை, ஒரு சில வாழ்க்கைப் பாடங்களை நமக்குத் தருகின்றன. உலகின் செம்மறி என்று மக்களுக்கு தான் சுட்டிக்காட்டிய இயேசு, தனக்குப் பின்னர் முழு வீச்சில் பணியில் இறங்கியிருப்பார்... மதத் தலைவர்களையும், உரோமைய அரசையும் இந்நேரம் கதிகலங்கச் செய்திருப்பார் என்பது யோவானின் எதிர்பார்ப்பாக இருந்தது.

யோவானின் எதிர்பார்ப்புகளும், தனது கண்ணோட்டம், பணி வாழ்வு இவைகளும் வேறுபட்டவை என்பதைச் சொல்ல இயேசு தயங்கவில்லை. யோவான் எதிர்பார்த்த புரட்சி, ஆள்பவர்களை விரட்டி அடித்து, ஆட்சியைப் பிடித்து, மக்கள் வாழ்வை மாற்றுவது என்ற வரிசையில் அமைந்திருந்தது. இயேசுவின் புரட்சி இதற்கு நேர்மாறான, தலைகீழான புரட்சி. இந்தப் புரட்சி மக்கள் வாழ்வை மாற்றுவதிலிருந்து ஆரம்பிக்கிறது. இந்த புரட்சியைக் குறித்து இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவாக்கினர் எசாயாவும் கூறியுள்ளார்:

திடன் கொள்ளுங்கள், அஞ்சாதிருங்கள்: இதோ, உங்கள் கடவுள் பழிதீர்க்க வருவார்; அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் கடவுளாக வந்து உங்களை விடுவிப்பார். (எசாயா 35: 4) என்று எசாயா முழங்குகிறார். எசாயாவின் இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், இறைவன் எப்படி பழிதீர்ப்பார் என்ற விவரம் அடுத்த வரிகளில் அடங்கியிருக்கும் என்று வாசிக்கத் தொடர்ந்தால், பெருத்த ஏமாற்றம் அங்கு நமக்குக் காத்திருக்கும். பழி தீர்ப்பது என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் நம் மனங்களில் ஓடும் வழக்கமான, குறுகிய எண்ணங்களைக் கொண்டு வாசிப்பதால் வரும் ஏமாற்றம் இது.

அடுத்த வரிகளில் எசாயா கூறுவது இதுதான்:

அப்போது பார்வையற்றோரின் கண்கள் பார்க்கும்; காது கேளாதோரின் செவிகள் கேட்கும். அப்பொழுது, காலூனமுற்றோர் மான்போல் துள்ளிக்குதிப்பர்; வாய்பேசாதோர் மகிழ்ந்து பாடுவர்; ... அவர்கள் முகம் என்றுமுள மகிழ்ச்சியால் மலர்ந்திருக்கும்;... துன்பமும் துயரமும் பறந்தோடும். (எசாயா 35: 5-6அ, 10)

பழிதீர்ப்பதற்கு இறைவன் தரும் இலக்கணம் இதுதான். இத்தகையப் 'பழிதீர்க்கும் படலத்தை' இயேசு தொடர்கிறார். பழிதீர்ப்பது என்றால், கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்ற போக்கில், கணக்கு தீர்ப்பது என்பது ஒரு பொருள். ஆனால், பழி தீர்ப்பது என்றால் பழியை, குறையைத் தீர்ப்பது என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்... இல்லையா? அவ்விதம் பழியைத் தீர்க்க, பழியைத் துடைக்க வந்தவர் இயேசு. மதத் தலைவர்களையும், அதிகார வர்க்கத்தையும் பழிதீர்க்காமல் இருந்த இயேசுவிடம் “வரவிருப்பவர் நீர்தாமா? அல்லது வேறு ஒருவரை எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?” என்று கேள்விகள் எழுப்பிய யோவானுக்கு இயேசு கூறிய பதில் இதுதான்:

“நீங்கள் கேட்பவற்றையும் காண்பவற்றையும் யோவானிடம் போய் அறிவியுங்கள். பார்வையற்றோர் பார்வை பெறுகின்றனர்; கால் ஊனமுற்றோர் நடக்கின்றனர்; தொழுநோயாளர் நலமடைகின்றனர்; காது கேளாதோர் கேட்கின்றனர்; இறந்தோர் உயிர்பெற்று எழுகின்றனர்; ஏழைகளுக்கு நற்செய்தி அறிவிக்கப்படுகிறது. (மத்தேயு நற்செய்தி 11: 4-5)

கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்பது இன்றைய உலகில் பலரது பழிதீர்க்கும் மந்திரம். இதற்கு நேர்மாறாக, பழியைத் தீர்க்கும் மந்திரங்களும் வழிகளும் உலகில் உண்டு. கண்களையும், மனதையும் திறந்து இவற்றைப் பார்க்க நாம் பழக வேண்டும் என்று இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் நமக்கு அழைப்பு விடுக்கிறார்.

கடந்த பல ஆண்டுகளில் நான் கேட்டவைகளில் என் மனதில் ஆழமாய் பதிந்துவிட்ட ஒரு செய்தி இது. 2005ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் இரமதான் பண்டிகை காலத்தில், Ahmad Khatib என்ற பாலஸ்தீனிய சிறுவன் ஒருவன் இஸ்ரயேல் வீரர்களால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டான். அவன் வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த பொம்மை துப்பாக்கியை உண்மைத் துப்பாக்கி என்று நினைத்த வீரர்கள் Ahmadஐச் சுட்டனர்.

வீரர்கள் தங்கள் தவறை உணர்ந்ததும், உடனே அச்சிறுவனை இஸ்ரயேல் பகுதியில் இருந்த ஒரு மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துச் சென்றனர். அவனது பெற்றோரையும் அழைத்துச் சென்றனர். Ahmadஐக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. அந்த நேரத்தில் அந்தத் தாயும், தந்தையும் அற்புதம் ஒன்றைச் செய்தனர். கொல்லப்பட்ட தங்கள் மகன் Ahmadன் உடல் உறுப்புகளைத் தானம் செய்ய முன் வந்தனர். அவர்கள் அந்த உறுப்பு தானத்தை இஸ்ரயேல் பகுதியில் இருந்த மருத்துவமனையிலேயே செய்ததைக் கேள்விப்பட்ட பாலஸ்தீனியர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தனர். பலர் கோபமடைந்தனர். ஆனால், கட்டாயம் வேறு பல பாலஸ்தீனியர்கள் மகிழ்ந்திருப்பர். தங்கள் மகனைக் கொன்றது இஸ்ரயேல் படைவீரர்கள் என்று தெரிந்தும், அந்தப் பகுதியிலேயே தங்கள் மகனின் உறுப்புக்களை அவர்கள் தானம் செய்தது பழி தீர்ப்பதில் ஓர் உயர்ந்த வகை.

Ishmael, Ablah என்ற அந்த பெற்றோர் எளிய மக்கள். அந்தப் பெற்றோர் எடுத்த முடிவைப்பற்றி பத்திரிக்கையாளர்கள் கேட்டபோது, அவர்கள் சொன்னது இதுதான்: "எங்கள் மகனின் உறுப்புக்கள் வழியே வாழப்போகும் இஸ்ரயேல் மக்கள் இனிமேலாகிலும் சமாதானத்தை விரும்புவார்கள் என்ற நம்பிக்கையில்தான் இந்த உறுப்புகளை நாங்கள் தானம் செய்தோம்." கண்ணுக்குக் கண், என்று பழிவாங்கத் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் இஸ்ரயேல், பாலஸ்தீன மக்களிடையே, கண்ணற்றோருக்குக் கண் என்று சொல்லித்தரும் Ishmael, Ablah அவர்களின் பாடம், பழியைத் தீர்க்கும் ஓர் அழகிய பாடம்.

ஆயிரத்தில், பல்லாயிரத்தில் ஒரு சிலர் இப்படி இருப்பதாலேயே இந்த உலகம் இன்னும் மனிதர்கள் வாழும் உலகமாக இருக்கிறது. அளந்து, கணக்குப் பார்த்து அன்பு காட்டும் பலரது நடுவில், பயனேதும் கருதாமல், கணக்குப் பார்க்காமல் கவிதையாக, நல்ல கனவாக வாழும் எசாயா, யோவான், Ishmael, Ablah போன்ற இறைவாக்கினர்கள் தொடர்ந்து நம்மிடையே வாழவேண்டும் என்று வேண்டுவோம். கணக்குப் பார்த்து பழிதீர்க்கும் உலகை விட, நல்ல கனவுகள், கவிதைகள் வழியாக, பழிகளைத் தீர்ப்பதில் நம் உலகம் வளரவேண்டும் என செபிப்போம்.

Humility is a paradox பணிவு என்ற புதிர்

Gustave Dore - The Pharisee and the Publican

http://www.examiner.com

Let us begin with the story, narrated by Fr Munachi in his homily for the 30^th Sunday:

The story is told that one day Frederick the Great, King of Prussia, visited a prison and talked with each of the inmates. There were endless tales of innocence, of misunderstood motives, and of exploitation. Finally the king stopped at the cell of a convict who remained silent. “Well,” remarked Frederick, “I suppose you are an innocent victim too?” “No, sir, I'm not,” replied the man. “I'm guilty and deserve my punishment.” Turning to the warden the king said, “Here, release this rascal before he corrupts all these fine, innocent people in here!”

http://www.munachi.com/c/sundayc30.htm

The prisoners were desperate to impress the king with their innocence. Such an attempt had its adverse effect, while the honesty of one prisoner gained him freedom. There is a similar story in today’s Gospel – the Parable of the Pharisee and the Tax Collector (Luke 18: 9-14). The Pharisee was trying to impress God, while the tax collector simply pleaded guilty. The tax collector went home justified!

The opening words of this parable, namely, “Two men went up into the temple to pray…” give an impression that Jesus was teaching on prayer. But, Luke’s introduction to this parable gives us a clue as to the intention of Jesus:  Jesus also told this parable to some who trusted in themselves that they were righteous and despised others. (Lk. 18:9) Jesus used the temple only as a backdrop, while he was concentrating on what was going on in the heart and mind of his two characters. Jesus is telling us indirectly that wherever we go, even it be the holiest of places, our inner self decides what we are and what we would turn out to be.

For a Pharisee the temple was like a second home. He belonged there. While for the tax collector it was an imposing institution. But, at the end of the story, the tax collector goes home from what seemed like his home, whereas the Pharisee went away not feeling at home in what should have been his second home. This is because he felt that he had become more important than even the temple.  

When Jesus began the parable with the words: “Two men went up into the temple to pray, one a Pharisee and the other a tax collector”, his listeners had already drawn their conclusions… namely, the Pharisee would get God’s approval for his strict observances of the Law, while the tax collector would receive God’s condemnation for his devious ways. These thoughts of the people came crashing down when Jesus dropped a bomb: “I tell you, this man (the tax collector) went down to his house justified rather than the other (the Pharisee); for every one who exalts himself will be humbled, but he who humbles himself will be exalted.” (Lk. 18:14)

Humility, one of the cardinal Christian virtues, is called the foundation of all the other virtues by Saint Augustine: “Humility is the foundation of all the other virtues. Hence, in the soul in which this virtue does not exist there cannot be any other virtue except in mere appearance.” Here is an interesting quote by an anonymous person: Humility is a paradox. The moment you think you've finally found it, you've lost it. There has yet to be written a book titled, "Humility and How I Achieved It." —Anonymous

http://www.wholesomewords.org/devotion6.html

The second line of this quote about the book on humility made me laugh. With so many ‘Do-It-Yourself’ and ‘Made Simple’ manuals coming out every week, I was wondering when we would see a manual on ‘Humility - Made Simple’. Humility seems like a simple virtue, but, in reality, it is much more complicated. It is so simple that one can take it for granted and thus lose it.

I came across a good article written by C.S.Lewis in his book Mere Christianity. The article is titled: The Great Sin. Here are some relevant excerpts:

There is one vice of which no man in the world is free; which everyone loathes when he sees it in someone else…There is no fault that makes a man more unpopular, and no fault which we are more unconscious of in ourselves. And the more we have it ourselves, the more we dislike it in others.

The vice I am talking of is Pride or Self-Conceit: and the virtue opposite to it, in Christian morals, is called Humility… According to Christian teachers, the essential vice, the utmost evil, is Pride. Unchastity, anger, greed, drunkenness, and all that, are mere fleabites in comparison: it was through Pride that the devil became the devil: Pride leads to every other vice: it is the complete anti-God state of mind.

Pride is essentially competitive – is competitive by its very nature – while the other vices are competitive only, so to speak, by accident. Pride gets no pleasure out of having something, only out of having more of it than the next man.  We say that people are proud of being rich, or clever, or good-looking, but they are not.  They are proud of being richer, or cleverer, or better looking than others. If every one else became equally rich, or clever, or good-looking there would be nothing to be proud about. It is the comparison that makes you proud, the pleasure of being above the rest. Once the element of competition has gone, pride has gone.  

I guess C.S.Lewis was thinking of the Pharisee in the temple while writing these words, especially the latter half. The Pharisee was trying to impress God, not by stating what he was, but what he was in comparison with others!

The cure for this sickness is the great virtue called Humility! It is much easier to describe what humility is not, than to fathom its depths. To understand humility, we can probably look at what false humility is like. Here is a nice story from ‘Illumination-Experiences on Indian Soil’ by Sri Chinmoy which talks of false humility:

One day a sage came to a King for an interview. The sage had to wait for a long time because the King was very busy. Finally, the King said he could come in.

When the sage entered the hall, the first thing he did was to take off his hat and bow to the King. Immediately the King took off his crown and bowed to the sage. The ministers and others who were around the King asked, "What are you doing? He took off his hat because he is an ordinary man. But you are the King. Why should you take off your crown?"

The King said to his ministers, "You fools, do you think I wish to remain inferior to an ordinary man? He is humble and modest. His humility is a peerless virtue. He showed his respect to me. If I did not take off my crown, then I would be showing less humility than an ordinary man, and I would be defeated by him. If I am the King, I should be better than everybody in everything. That is why I took off my crown and bowed to him!”

http://www.writespirit.net/stories_tales/stories_by_sri_chinmoy

Born and brought up as a Pharisee, (Acts 23:6), St Paul must have been every inch proud of being a Pharisee. Hence, it is edifying to hear from him how he was schooled in humility by Christ:

Christ said to me, "My grace is sufficient for you, for my power is made perfect in weakness." Therefore I will boast all the more gladly about my weaknesses, so that Christ's power may rest on me. That is why, for Christ's sake, I delight in weaknesses, in insults, in hardships, in persecutions, in difficulties. For when I am weak, then I am strong. (II Cor. 12:9-10)

Prussia நாட்டு அரசர், Frederick, ஒருநாள் சிறைக் கைதிகளைச் சந்திக்கச் சென்றார். அரசரைக் கண்டதும், அங்கிருந்த கைதிகள் தங்கள் உள்ளக் குமுறல்களை அவரிடம் கொட்ட ஆரம்பித்தனர். தான் செய்யாத குற்றத்திற்காகச் சிறைதண்டனை அனுபவிப்பதாகவும், நீதிபதி தன் வழக்கைச் சரியாக விசாரிக்காமல் தீர்ப்பு வழங்கியதாகவும், தான் குற்றமற்றவர் என்றும் ஒவ்வொருவராகக் கூறியதை அரசர் பொறுமையுடன் கேட்டார். சிறையில் இருந்த ஒருவர் மட்டும் எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தார். அரசர் அவரை அணுகி, "நீயும் எக்குற்றமும் செய்யாமல் இவர்களைப் போல் மாட்டிக் கொண்டவன்தானே?" என்று கேட்டார். அதற்கு அந்த மனிதர், "இல்லை, மன்னா. நான் தவறு செய்தேன்; அதற்குரிய தண்டனையைத்தான் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்" என்று பதில் சொன்னார். இதைக் கேட்டதும், அரசர், சிறை அதிகாரிகளிடம், "இந்தக் குற்றவாளியை உடனே வெளியில் அனுப்புங்கள். இவன் இங்கிருந்தால், சிறையில் உள்ள மற்ற குற்றமற்ற அப்பாவிகளை இவன் கெடுத்துவிடுவான்" என்று கட்டளையிட்டார்.

அரசனைக் கண்டதும், தங்கள் அருமை பெருமைகளைக் கூறிய கைதிகள், அதன் பலனை அனுபவிக்கப் போவதாகக் கனவு கண்டனர். இதற்கு மாறாக இருந்தது அந்த ஒரு கைதியின் நடத்தை. அரசனாக இருந்தாலும் சரி, ஆண்டவனாகவே இருந்தாலும் சரி, அந்தக் கைதி தன் உண்மை நிலையைச் சொன்னது, நமக்குச் சில பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றது. இன்றைய நற்செய்தி சொல்லும் கருத்தும் இதுதான்... அரசன் ஆனாலும், ஆண்டவனே ஆனாலும் சரி... இதுதான் நான் என்று பணிவுடன், துணிவுடன் சொல்பவர் மீட்படைவார் என்பதே இன்றைய நற்செய்தியின் முக்கியப் பாடம்.

லூக்கா நற்செய்தி, 18ம் பிரிவில் கூறப்பட்டுள்ள உவமையின் ஆரம்ப வரிகளில், "இருவர் இறைவனிடம் வேண்டக் கோவிலுக்குச் சென்றனர்" என்று இயேசு ஆரம்பிக்கிறார். இறைவன், கோவில், வேண்டுதல் என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், இவ்வுவமை, செபிப்பது பற்றிய ஒரு பாடம் என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. ஆனால், தாழ்ச்சி என்ற உயர்ந்த பாடத்தைச் சொல்லித் தரவே இயேசு இந்த உவமைச் சொன்னார் என்பதை இவ்வுவமையின் அறிமுக வரிகள் இவ்வாறு சொல்கின்றன: தாங்கள் நேர்மையானவர் என்று நம்பி மற்றவர்களை இகழ்ந்து ஒதுக்கும் சிலரைப் பார்த்து இயேசு இந்த உவமையைச் சொன்னார்: (லூக்கா 18: 9)  

"இருவர் இறைவனிடம் வேண்டக் கோவிலுக்குச் சென்றனர். ஒருவர் பரிசேயர், மற்றவர் வரிதண்டுபவர்" (லூக்கா 18: 10) என்ற வார்த்தைகளுடன் இயேசு இந்த உவமையைத் துவக்கியதும், சூழ இருந்தவர்கள் கதையின் முடிவை ஏற்கனவே எழுதி முடித்திருப்பர். பரிசேயர் இறைவனின் ஆசீர் பெற்றிருப்பார்; வரிதண்டுபவர் இறைவனின் கோபமான தீர்ப்பைப் பெற்றிருப்பார் என்று மக்கள் முடிவு கட்டியிருப்பர். அவர்கள் அவ்விதம் சிந்தித்ததற்கு காரணமும் இருந்தது. பரிசேயர்கள் யூத சமுதாயத்தில் அவ்வளவு உயர்ந்த இடம் பெற்றிருந்தனர், வரிதண்டுபவரோ சந்தேகத்துடன் பார்க்கப்பட்டனர்.

பரிசேயர் என்றதும் நாம் எண்ணிப் பார்ப்பதெல்லாம், இயேசுவுடன் மோதலில், போட்டியில் ஈடுபட்ட பரிசேயர்களையே! இயேசுவின் காலத்தில் வாழ்ந்த அத்தனை பரிசேயர்களும் மோசமானவர்கள் அல்ல! பார்க்கப்போனால், அவர்கள் மிகக் கடினமான வழிகளில் இறைச் சட்டங்களை, இம்மியளவும் தவறாமல் பின்பற்றியவர்கள். "வாரத்தில் இருமுறை நோன்பிருக்கிறேன்; என் வருவாயில் எல்லாம் பத்தில் ஒரு பங்கைக் கொடுக்கிறேன்" (லூக்கா 18: 12) என்று அந்தப் பரிசேயர் தன்னைப் பற்றிச் சொன்னது வெறும் வீம்புக்காகச் சொன்ன வார்த்தைகள் அல்ல, உண்மை.

மோசே சட்டத்தில் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளவற்றிற்கும் பல மடங்கு அதிகமான செபம், தவம், உண்ணாநோன்பு, தர்மம் என்று அனைத்திலும் பரிசேயர்கள் எடுத்துக்காட்டான வாழ்க்கை நடத்தியவர்கள். அதுவும், இந்த முயற்சிகள் எல்லாமே மக்களின் கண்கள் முன்பாகவே இவர்கள் மேற்கொண்டனர். எனவே, "கடவுளே, நான் கொள்ளையர், நேர்மையற்றோர், விபசாரர் போன்ற மற்ற மக்களைப் போலவோ இந்த வரிதண்டுபவரை போலவோ இல்லாதது பற்றி உமக்கு நன்றி செலுத்துகிறேன்" (லூக்கா 18: 11) என்று முழக்கமிட்டு அவர் அறிவித்தது, பொய் அல்ல, உண்மை.

பரிசேயருடன் ஒப்பிட்டால், வரிதண்டுபவர், மக்கள் மதிப்பில் பல படிகள் தாழ்ந்தவர்தான். உரோமையர்களுக்கு வரி வசூல் செய்த இவரிடம், நேர்மை, நாணயம், நாட்டுப்பற்று, இறைப்பற்று என்று பல அம்சங்கள் தொலைந்து போயிருந்தன. எனவே, இவ்விருவரும் இறைவன் முன்னிலையில் இருந்தபோது, பரிசேயருக்கு ஆசீரும், வரிதண்டுபவருக்கு தண்டனையும் இறைவன் வழங்குவார் என்று மக்கள் எண்ணியதில் தவறில்லை! இத்தகைய மனநிலையோடு கதையைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த மக்கள் சற்றும் எதிர்பாராத வகையில் அவர்கள் எண்ணங்களை முற்றிலும் தலைகீழாகப் புரட்டிப் போட்டார் இயேசு:: “பரிசேயரல்ல, வரிதண்டுபவரே கடவுளுக்கு ஏற்புடையவராகி வீடு திரும்பினார். ஏனெனில் தம்மைத் தாமே உயர்த்துவோர் தாழ்த்தப்பெறுவர்; தம்மைத்தாமே தாழ்த்துவோர் உயர்த்தப் பெறுவர் என நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்” (லூக்கா 18: 14)

இந்தத் தலைகீழ் மாற்றம் உருவாகக் காரணம்... இவ்விருவரும் பெற்றிருந்த தன்னறிவு; அவர்கள் இறைவனிடம் கொண்ட உறவு. இவ்விருவருமே தங்களைப்பற்றி இறைவனிடம் பேசுகின்றனர். பரிசேயர் தனது நேர்மையான, அப்பழுக்கற்ற வாழ்வை இறைவனிடம் பட்டியலிட்டுக் கூறுகிறார். பரிசேயரின் கூற்று இறைவனின் கவனத்தை வலுக்கட்டாயமாகத் தன்மீது திருப்ப மேற்கொண்ட முயற்சி. அந்தக் கோவிலுக்கு தன்னுடன் சேர்ந்து வந்துவிட்ட வரிதண்டுபவரின் மீது இறைவனின் கவனம் திரும்பிவிடுமோ என்ற பயத்தில், அவரைவிட தான் கடவுளின் கவனத்தைப் பெறுவதற்குத் தகுதி உடையவர் என்பதை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறார் பரிசேயர். சொல்லப்போனால், கடவுளின் பார்வை தன்மேல் மட்டுமே இருக்கவேண்டும் என்ற ஆவலில், இவர் கடவுளுக்கே கடிவாளம் மாட்டும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார்.

இதற்கு மாறாக, வரிதண்டுபவர் தன்னைப்பற்றி அதிகம் பேசவில்லை. அவர் சொன்னதெல்லாம் இதுதான்: "இறைவா, இதோ நான், இதுதான் நான், இவ்வளவுதான் நான்."  தன் உண்மை நிலையைப் புரிந்துகொள்ளுதல், அதனை ஏற்றுக் கொள்ளுதல் ஆகிய அம்சங்கள் உண்மையான தாழ்ச்சியின் கூறுகள். இந்தத் தன்னறிவில், அடுத்தவரை இணைக்காமல், ஒப்பிடாமல் சிந்திப்பது இன்னும் உயர்ந்ததொரு மனநிலை.

தலை சிறந்த ஏழு புண்ணியங்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படுவது தாழ்ச்சி. இந்தப் புண்ணியத்தைப் புரிந்துகொள்வது அவ்வளவு எளிதல்ல. "தனக்கு தாழ்ச்சி உள்ளது என்று ஒருவர் நினைக்கும் அந்த நொடியில் இந்தப் புண்ணியம் தொலைந்து போகிறது. 'நான் தாழ்ச்சியை எவ்விதம் வெற்றிகரமாக அடைந்தேன்' என்ற தலைப்பில் இதுவரை ஒரு நூல் வெளிவந்ததில்லை. அப்படி ஒரு நூல் வெளிவந்தால், அதைவிட முரண்பாடு ஒன்று இருக்க முடியாது." என்று ஓர் அறிஞர் தன் பெயரைக் குறிப்பிடாமல் (Anonymous) கூறியுள்ளார்.

நாம் வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டிய தாழ்ச்சியைக் குறித்து மக்களுக்கு மறையுரையாற்றிய ஒருவர், இறுதியில் ஒரு சிறு செபத்தைச் சொன்னார்: "இறைவா, இயேசுவைப்போல் பணிவில் நாங்கள் வளரச் செய்தருளும். எங்களுக்கு முன் நிற்பவர்கள் எங்களைவிட தாழ்ந்தவர்கள் என்பதை நாங்கள் அறிந்திருந்தாலும், அவர்களுக்கு முன் பணிவுடன் இருக்க வரம் தாரும்" என்று அவர் வேண்டினார்.

இது மிகவும் ஆபத்தான, அபத்தமான, தவறான செபம். போலித்தாழ்ச்சிக்கு அழகானதோர் எடுத்துக்காட்டு. நமக்கு முன் நிற்பவர் நம்மைவிட தாழ்ந்தவர் என்ற எண்ணமே நம்மைத் தற்பெருமையில் சிக்கவைத்துவிடும். அந்தப் பெருமிதமான எண்ணங்களுடன் அவர்களுக்கு முன் பணிவது, நடிப்பே தவிர, உண்மையான பணிவு அல்ல. இயேசுவைப்போல் எம்மை மாற்றும் என்று சொன்ன அதே மூச்சில், போலியானத் தாழ்ச்சியையும் இணைப்பது மிகவும் ஆபத்தானது.

இந்திய மதகுரு ஒருவர் சொன்ன கதை, போலி தாழ்ச்சிபற்றி இவ்விதம் கூறுகிறது:

தற்பெருமைக்கு இலக்கணமாய் வாழ்ந்த ஓர் அரசனை ஞானி ஒருவர் பார்க்க வந்தார். அரசன் அவரை உடனே சந்திக்கவில்லை. பல அலுவல்களில் மூழ்கி இருப்பது போல் நடித்துக்கொண்டு, அந்த ஞானியைக் காத்திருக்கச் செய்துவிட்டு, பிறகு அரசன் அவரைச் சந்தித்தான். அரசனுக்கு முன் ஞானி வந்ததும், அவர் தன் தலையில் அணிந்திருந்த தொப்பியைக் கழற்றி அரசனை வணங்கினார். உடனே, அரசனும் தான் அணிந்திருந்த மகுடத்தைக் கழற்றி ஞானியை வணங்கினான். இதைக்கண்ட அமைச்சர்களுக்குப் பெரும் ஆச்சரியம். அவர்களில் ஒருவர், "அரசே, என்ன இது? அந்த மனிதன் சாதாரண குடிமகன். அவன் தன் தொப்பியைக் கழற்றி வணங்கியது முறையே. அதற்காக நீங்கள் ஏன் உங்கள் மகுடத்தை கழற்றினீர்கள்?" என்று கேட்டார். அதற்கு அரசன் சொன்ன விளக்கம் இது: "முட்டாள் அமைச்சரே, அந்த மனிதனைவிட நான் குறைந்து போக வேண்டுமா? அவன் தன் பணிவைக் காட்ட தொப்பியைக் கழற்றி எனக்கு வணக்கம் சொன்னான். அவனுக்கு முன் நான் என் மகுடத்தைக் கழற்றவில்லையெனில், அவன் பணிவில் என்னை வென்றுவிடுவான்.  நான் அவன் முன் தோற்றுவிடுவேன். யாரும், எதிலும் என்னை வெல்லக்கூடாது. புரிகிறதா?" தாழ்ச்சியிலும் தன்னை யாரும் வென்றுவிடக் கூடாது என்பதில் கருத்தாய் இருந்த அரசன் கூறிய விளக்கத்தைக் கேட்டு, அமைச்சர் வாயடைத்து நின்றார். போலியான பணிவுக்கு நல்லதொரு எடுத்துக்காட்டு இது.

பெருமை, பணிவு என்ற இரு மனித உணர்வுகளை, மனநிலைகளை ஆய்வுசெய்ய இன்றைய நற்செய்தி நம்மை அழைக்கின்றது. மேலோட்டமாகச் சிந்திக்கும்போது, பெருமையும், பணிவும் எதிரும் புதிருமான முரண்பட்ட இரு மனநிலைகளாகத் தோன்றுகின்றன. ஒன்று இருக்கும் இடத்தில், மற்றொன்று இருக்கமுடியாது என்பதே நம்மிடையே உள்ள பரவலான கருத்து. ஆயினும், ஆழமாகச் சிந்தித்தால், உண்மையான பெருமையும், உண்மையான பணிவும் ஒரே நாணயத்தின் இருபக்கங்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம். ஒளி என்றால் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள இருளைப்பற்றி நாம் சிந்திப்பதுபோல், உண்மையான பணிவு அல்லது பெருமை ஆகியவற்றைப் புரிந்துகொள்ள போலியானப் பணிவு, போலியான பெருமை ஆகியவற்றை உருவாக்கும் அகந்தையைப் புரிந்துகொள்வது நல்லது.

கதாசிரியராக, கவிஞராக, இறையியல் மேதையாக, பேராசிரியாகப் பணியாற்றியவர் C.S.Lewis. இவர், Mere Christianity - குறைந்தபட்ச கிறிஸ்தவம் - என்ற நூலை 1952ம் ஆண்டு வெளியிட்டார். இந்நூலில் 'The Great Sin' - பெரும் பாவம் - என்ற தலைப்பில் அகந்தையைப்பற்றி ஆழமான கருத்துக்களைக் கூறியுள்ளார். அக்கட்டுரையின் ஆரம்ப வரிகளே நம்மை ஈர்க்கின்றன:

"எவ்வித விதிவிலக்கும் இல்லாமல், இவ்வுலகில் வாழும் அனைத்து மனிதரிடமும் ஒரு குறை உள்ளது. மற்றவர்களிடம் இக்குறையைக் கண்டு வெறுக்கும் நாம், அதே குறை நம்மிடம் உள்ளதென்பதை ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறோம். இதுதான் அகந்தை" என்று அவர் தன் கட்டுரையை ஆரம்பித்துள்ளார். பின்னர், அகந்தையின் ஒரு முக்கியப் பண்பான ஒப்புமைப்படுத்துதல் என்பதைக் குறித்து அழகாக விவரிக்கிறார்.

“ஒப்புமையும், போட்டியும் இன்றி அகந்தையால் வாழமுடியாது. ‘என்னிடம் ஒன்று உள்ளது’ என்று சொல்வதைவிட, ‘என்னிடம் உள்ளது, அடுத்தவரிடம் உள்ளதை விட அதிகம்’ என்ற கோணத்தில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுவதே அகந்தை. என் திறமை, அழகு, அறிவு இவற்றில் நான் பெருமை கொள்கிறேன் என்று ஒருவர் சொல்கிறார். உண்மையில் அவர் சொல்ல முனைவது வேறு... மற்றவர்களைக் காட்டிலும், அதிகத் திறமையுள்ளவராக, அழகானவராக, அறிவுள்ளவராக இருப்பதில்தான் பெருமை - அதாவது, அகந்தை - கொள்ளமுடியும். சமநிலையில் அழகு, அறிவு, திறமை உள்ளவர்கள் மத்தியில், ஒருவர் அகந்தை கொள்ளமுடியாது. ஒப்புமையோ, போட்டியோ இல்லாதச் சூழலில் அகந்தைக்கு இடமில்லை."

இன்றைய உவமையில் நாம் காணும் பரிசேயர் தன்னை மற்றவர்களோடு ஒப்புமைப்படுத்தி, அதில் தன் பெருமையை நிலைநாட்டுகிறார். இவ்வகைப் போட்டியாலும், ஒப்புமையாலும், அகந்தையில் சிக்கியவர்கள், கடவுளோடும் தொடர்பு கொள்ளமுடியாது. அவர்களைப் பொருத்தவரை, கடவுளும் அவர்களுக்குப் போட்டியே.

இதற்கு மாற்றாக, சொல்லப்படும் புண்ணியம், அடக்கம், பணிவு, தாழ்ச்சி என்று பல பெயர்களால் அழைக்கப்படுகிறது. இந்த புண்ணியத்தைப் புகழ்ந்து பல பெரியோர் பேசியுள்ளனர். “தாழ்ச்சியே மற்ற அனைத்து புண்ணியங்களுக்கும் அடித்தளம், ஆதாரம்” என்று புனித அகுஸ்தின் கூறியுள்ளார். அடக்கம் அமரருள் உய்க்கும் அடங்காமை ஆரிருள் உய்த்து விடும் என்று ஆரம்பமாகும் அடக்கமுடைமை என்ற பிரிவில், அழகிய பத்து குறள்களை நமது சிந்தையில் பதிக்கிறார் திருவள்ளுவர்.

தன் அகந்தையினால் பார்வை இழந்து, இறைவனின் நியமங்களைக் காப்பதாக எண்ணி, கிறிஸ்தவர்களை அழித்துக் கொண்டிருந்த திருத்தூதர் பவுல் அடியார் சொல்லும் வார்த்தைகள் நமது ஞாயிறு சிந்தனையை நிறைவு செய்யட்டும்.

கொரிந்தியருக்கு எழுதிய இரண்டாம் திருமுகம் 12 : 9-10

கிறிஸ்து என்னிடம், “என் அருள் உனக்குப் போதும்: வலுவின்மையில்தான் வல்லமை நிறைவாய் வெளிப்படும்” என்றார். ஆதலால் நான் என் வலுவின்மையைப் பற்றித்தான் மனமுவந்து பெருமை பாராட்டுவேன். அப்போது கிறிஸ்துவின் வல்லமை என்னுள் தங்கும். ஆகவே என் வலுவின்மையிலும் இகழ்ச்சியிலும் இடரிலும் இன்னலிலும் நெருக்கடியிலும் கிறிஸ்துவை முன்னிட்டு நான் அகமகிழ்கிறேன். ஏனெனில் நான் வலுவற்றிருக்கும்போது வல்லமை பெற்றவனாக இருக்கிறேன்.