Open the Windows… to let the Spirit in… தேற்றுகின்ற, மாற்றுகின்ற ஆவியாரே வருக

Transfiguration

http://www.fministry.com/2012/08/st-anastasius-of-sinai-on.html

Temptation and transfiguration. These are the themes of the first and second Sundays of Lent. Except that both these words begin with ‘T’, there seems nothing much common between these two terms. I wish to find something common, though… Both these are related to Jesus. Jesus underwent temptations; he also underwent transfiguration. Last week we said that temptations are an integral part of human life. We can safely say that transfiguration, in the sense of change, is an integral, essential part of human life. Call it transfiguration, transformation, trans-something, change is the fundamental sign of life. In fact, even lifeless objects do change.

Talking of  change… The attention of most of the world is now turned to the changes that have happened and would happen in Vatican. We turn our Sunday reflections, this week too, on Vatican and on the Catholic Church. A historic change will take place in Vatican in five days time. The Holy See, the leadership of the Church, will become vacant on February 28^th, when a Pope is still alive. As I had mentioned last week, none of us, including the Pope himself, has had a prior experience of such a situation.

Comments on this historic decision of the Pope are literally ‘flooding’ the Vatican offices. Most of these are comments of praise for the Holy Father for showing courage and humility in taking this step. There are also comments of surprise… that Pope Benedict XVI, known as very conservative and traditional, has broken a deep-rooted tradition of the Catholic Church.

One of these comments which came from a human rights activist from India, Lenin Raghuvanshi, caught my attention. Raghuvanshi has received quite a few awards from India and other countries for championing the cause of human rights, especially of the Dalits. He has praised the Holy Father heartily for his contribution to the human family. Four days back he gave an interview in Asia News. I have chosen to quote him at length since he talks of ‘change’ that he has seen in the Holy Father and the change that has come about in his own life because of the Holy Father. Here is the news item as given by AsiaNews on Feb.20^th:

Lenin Raghuvanshi, Benedict XVI’s witness vital to the future of the world

Mumbai (AsiaNews) - " For the future of humanity it is vital, that the world heeds the teachings of this great Spiritual Leader, which indicate the path we all need to follow for the good of all peoples and nations".  Lenin Raghuvanshi, director of the People's Vigilance Committee on Human Rights in Varanasi, speaks to AsiaNews about the contribution of Benedict XVI to the international community. The activist terms himself an "agnostic" rather than an atheist, because, thanks to the Pope's witness, he has deepened his knowledge of Christ and the love of God

"When he was elected in 2005 - the activist recalls - the whole world saw Benedict XVI as a traditional man. Contrary to expectations, in continuity with Pope John Paul II who was very outspoken about poverty and hunger and social injustice, he gave meaning to spiritual leadership, through his doctrine and teachings, he focused mainly about the grass root level problems. He spoke about the importance of working for the poor, Human rights violations. He spoke about the widening gap between the rich and the poor."

For Raghuvanshi, this pope was "a courageous defender of human rights and a great advocate for the dignity of man, in his address to the United Nations, he said  respect for human rights key to solving problems.  He expressed an enlightening concept: the pre-eminence of the common good. Equality cannot exist without fairness: this cannot be limited only to the just distribution of resources, but must also be reinforced by concrete and daily actions carried out by all. "…

Of his Hindu origins, Raghuvanshi first became an atheist "because the religion into which I was born and raised created the caste system, in which the Dalits are considered 'untouchables.' How can a religion that defines another human being as such?" However, the figure of Benedict XVI has led the Indian activist to become interested in Christianity. Today, he says he is agnostic, because "it is because of the teachings of the Holy father I have come to understand and realise, that I am not against God- this God of Pope Benedict XVI- Jesus Christ speaks of Love and Compassion, human dignity and rights for all, has kindness for the poor and speaks out against injustice and through charity looks after the weak and oppressed."

Raghuvanshi does not stand to gain anything by saying such lofty things about the Pope. That is one of the reasons why this feature attracted my attention. These words seem to have come forth from his heart. This reads almost like a ‘confession’ – acknowledging the change brought about in him by the Pope. He also alludes to how the ‘traditional’ Pope came across to him as a non-traditional man.

As Cardinal Ratzinger, Pope Benedict XVI has been thought of as a very conservative, traditional person. When such a person broke a 600 year old tradition of the Church, it was truly a moment of surprise as well as revelation about another side of the Pope. Moreover, the Pope also belied our usual thinking that the older a person gets, the more ‘unchangeable’ he or she becomes. Pope Benedict will be 86 this April and he has shown that he can still change!

This brings us back to the theme of our Sunday’s liturgy, namely, CHANGE. Any one can change at any moment. When we close our minds with prejudiced notions of persons, we are the poorer for it. Surely Pope Benedict will go down in the history of the Church as a person initiating changes in the Church, as a response to the challenges of the world.

The Vatican TV house has promised live-coverage of the Pope’s farewell from Vatican. The media world has already begun to talk about the next Pope… While the world turns its attention to the external changes that will take place in Vatican, the Church will turn a new page of her history quietly. We pray that as a fresh leaf of the Church history is turned, the Holy Spirit will hover over that page and imprint the face of God on it before other forces of the world… like politics makes inroads!

The prayer to the Holy Spirit, although a traditional one, is still very relevant:

Come Holy Spirit, fill the hearts of your faithful and kindle in them the fire of your love.

Send forth Your Spirit, and they shall be created.

And You shall renew the face of the earth.

May this be our prayer for the Cardinals who would begin to write the new chapter of the Church history.

It is also remarkable that such a change is happening when we are celebrating the golden jubilee of the Second Vatican Council as well as the Year of Faith! Fifty years ago, when Pope John XXIII initiated the Second Vatican Council, he said it was time to “throw open the windows of the church and let the fresh air of the Spirit blow through.” It’s time to throw open the windows again! The word ‘windows’ will now bring in notions of the computer as well… So, we pray that in every way the Church opens herself to all the realities around, and change accordingly.

The Pope’s Fearless Decision

http://lifeteen.com/

  

இன்று தவக்காலத்தின் இரண்டாம் ஞாயிறு. இஞ்ஞாயிறன்றும் நம் எண்ணங்களை வத்திக்கானை நோக்கி, திருஅவையை நோக்கித் திருப்புவோம். வரலாறு காணாத மாற்றங்கள் வத்திக்கானில் நடைபெறுவதாகச் சொல்லி வருகிறோம். இது உண்மை. ஆனால், இந்த மாற்றங்களை வெறும் வெளிப்படையான கண்காட்சிப் பொருளாக மட்டும் பார்க்காமல், இந்த மாற்றங்களால் திருஅவையின் வாழ்வில் உருவாகியுள்ள, உருவாகவேண்டிய ஆழமான மாற்றங்களைப் பற்றியும் சிந்திப்பது நல்லது.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று இயேசு சந்தித்த சோதனைகளைப் பற்றி சிந்திக்கவும், இரண்டாம் ஞாயிறு இயேசுவின் தோற்றம் மாறும் நிகழ்வைச் சிந்திக்கவும் நமது வழிபாட்டில் வாய்ப்புக்கள் தரப்படுகின்றன. தவக்காலத்தில் சோதனைகளைப் பற்றி சிந்திப்பது பொருத்தமாகத் தெரிகிறது. ஆனால், இயேசு தோற்றம் மாறும் நிகழ்வை ஏன் தவக்காலத்தில் சிந்திக்க வேண்டும் என்ற நெருடல் எழலாம். கண்ணைப் பறிக்கும் ஒளியில் இயேசு மலைமீது தோற்றம் மாறி நின்ற காட்சியை உயிர்ப்பு காலத்தில் சிந்திப்பது பொருத்தமில்லையா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

சோதனைகள் மனித வாழ்வின் இணைபிரியாத ஓர் அனுபவம் என்றால், உருமாற்றமும் மனித வாழ்வின் மையமான ஓர் அனுபவம். பிறந்த எவ்வுயிரும் மாற்றமின்றி இருக்க முடியாது. இன்னும் சொல்லப்போனால், உயிருள்ள, உயிரற்ற அனைத்துமே மாற்றம் பெறும். எதுவுமே இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. எனவே அடிப்படையான உலக நியதியான மாற்றத்தைப் பற்றி சிந்திக்க முயல்வோம்.

'இயேசு தோற்றம் மாறுதல்' என்ற இந்நிகழ்வு, ஒரு மலைமீது குறுகிய நேரமே நடந்தது. அதைத் தொடர்ந்து, சீடர்களும் இயேசுவும் மீண்டும் தங்கள் வழக்கமான உலகத்திற்கு இறங்கி வந்து, தங்கள் பணிகளைத் தொடர்ந்தனர். ஆனால், அந்த மலையில் ஏற்பட்ட அனுபவம், சீடர்களின் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்து, அவர்கள் வாழ்வில் நல்ல பல மாற்றங்களை உருவாக்கியது என்பதை வரலாறு சொல்கிறது. வத்திக்கானில் இப்போது ஒரு வரலாற்று மாற்றம் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

2013ம் ஆண்டு பிப்ரவரி 11ம் தேதி முதல் அடுத்தத் திருத்தந்தையின் அறிவிப்பு வெளிவரும் வரையில் திருஅவை வரலாற்றில் 40 அல்லது 50 நாட்கள் செல்லக்கூடும். இந்தக் கால அளவு திருஅவை வரலாற்றில் மிகக் குறுகிய ஒரு காலம்... இயேசு மலைமீது தோற்றம் மாறிய காலத்தைப் போல். ஆனால் இந்த 50 நாட்கள் அனுபவம் திருஅவையில் ஆழமான மாற்றங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்பதே நமது செபமாக இந்த நாட்களில் அமையவேண்டும்.

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் திருஅவைத் தலைமைப் பொறுப்பிலிருந்து விலக இன்னும் ஐந்து நாட்கள் உள்ளன. பல தலைவர்கள் அவர் அறிவித்த முடிவைப் பற்றி கருத்துக்கள் கூறியவண்ணம் உள்ளனர். அவர் இந்த முடிவை எடுப்பதற்கு மிகுந்த துணிவும், அதேநேரம் பணிவும் கொண்டிருந்தார் என்பதே பரவலான கருத்து. மாற்றங்களை அதிகம் விரும்பாதவர் என்று கூறப்பட்ட 16ம் பெனடிக்ட், புரட்சிகரமான இந்த மாற்றத்தை அறிவித்ததைக் குறித்தும் கருத்துக்கள் கூறப்படுகின்றன.

இக்கருத்துக்களில் ஒன்று, இறை பக்தியோ, மத நம்பிக்கையோ இல்லாத ஒரு மனிதநேயப் பணியாளரிடமிருந்து வந்தது. இந்தியாவின் வாரணாசி நகரில் People's Vigilance Committee on Human Rights, அதாவது, மனித உரிமைபற்றிய மக்களின் கண்காணிப்புக் குழு என்ற அமைப்பை நடத்தி வருபவர் Lenin Raghuvanshi. மனித உரிமைக்குப் பாடுபடும் இவரது பணியை பாராட்டி, இந்தியாவிலும், இன்னும் சில நாடுகளிலும் இவருக்கு விருதுகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன. இவர் நான்கு நாட்களுக்கு முன் Asia News என்ற செய்தி நிறுவனத்திற்கு அளித்த பேட்டியில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களை மனதாரப் புகழ்ந்திருந்தார். தன் சொந்த வாழ்வில் திருத்தந்தை ஏற்படுத்திய மாற்றங்களைப் பற்றியும் அழகாகக் கூறியிருந்தார்.

"நான் பிறந்தது இந்து மதத்தில்... அங்கு நிலவிய சாதியப் பிரிவுகளையும், தலித் மக்கள் தீண்டத்தகாதவர்கள் என்ற நிலைப்பாட்டையும் கண்டு, மதத்தையும், இறைவனையும் நான் வெறுத்து ஒதுக்கினேன். திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் இறைவன், மதம் என்ற எண்ணங்களை மீண்டும் என் மனதில் விதைத்தார்.

2005ம் ஆண்டு 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றபோது, இவரைப் பழமைவாதி, மாற்றங்களை விரும்பாதவர் என்றே முத்திரை குத்தினர். ஆனால், அவரோ அந்த முத்திரைகளைப் பொய்யாக்கினார். திருத்தந்தை 2ம் ஜான்பாலைப் போலவே, இவரும் வறுமை, பட்டினி, சமூக அநீதி ஆகியவற்றைப் பற்றி துணிவுடன் பேசினார். இவர் ஐ.நா.பொது அவையில் (18 April, 2008) ஆற்றிய உரையைக் கேட்டேன். உலகில் நிலவும் பல பிரச்சனைகளின் ஆணிவேர்... மனித உயிர்களுக்கு நாம் வழங்க மறுக்கும் மதிப்பு என்றும், மனித மதிப்பும் மனித உரிமையும் நிலைநாட்டப்பட்டால, பல பிரச்சனைகள் தீரும் என்றும் அவர் சொன்னது என்னை அதிகம் கவர்ந்தது.

அவர் தன் உரைகளில் கடவுளைப்பற்றி பேசியபோது, அந்தக் கடவுளை நான் வெறுத்து ஒதுக்கவில்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன். எனவே, கடவுள் மறுப்பாளி (Atheist) என்ற நிலையிலிருந்து பகுத்தறிவாளி (Agnostic) என்ற நிலைக்கு நான் மாறக் காரணம் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களே! இன்று நான் கிறிஸ்துவ மறையில் ஒருவித ஈடுபாடு கொண்டிருப்பதற்குக் காரணம், இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றி திருத்தந்தை கூறிய கருத்துக்களே" என்று திருத்தந்தையைப்பற்றி புகழ்ந்து பேசியுள்ள Raghuvanshi, அழுத்தந்திருத்தமாய் கூறிய ஒரு கருத்து இன்னும் என் மனதில் எதிரொலித்து வருகிறது: "மனிதம் எதிர்காலத்தில் வாழவேண்டுமெனில், ஆன்மீகத் தலைவரான இந்தத் திருத்தந்தை சொல்லித்தந்த பாடங்களை இவ்வுலகம் கேட்பது மிகவும் அவசியம்" என்று தன் பேட்டியில் கூறியுள்ளார்.

Raghuvanshiயின் கூற்றில் இருவருக்கு ஏற்பட்ட மாற்றங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். இறைவனையும் மதத்தையும் ஒதுக்கி வாழ்ந்த தனக்குள் திருத்தந்தையின் உரைகள் உருவாக்கிய மாற்றங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். அதேபோல், திருத்தந்தையிடமும் காணப்பட்ட மாற்றங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் திருத்தந்தையாகப் பொறுப்பேற்பதற்கு முன், அவர் பழமை எண்ணங்களில் ஊறிப்போனவர் என்ற கருத்தே பரவலாக இருந்தது. தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்தபோதும் இந்தக் கருத்து ஆழப்பட்டது.

எனவே, பிப்ரவரி 11ம் தேதி அவர் தன் தலைமைப் பொறுப்பைப்பற்றிய முடிவை வெளியிட்டதும், அனைவரும் ஆச்சரியம் அடைந்தனர். பழமையில் ஊறிப்போய், பாரம்பரியங்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் இவரா, 600 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நிலவி வந்துள்ள ஒரு பாரம்பரியத்திலிருந்து விலகிச் சென்றார் என்பதே இந்த ஆச்சரியத்தின் அடிப்படைக் காரணம்.

பொதுவாகவே வயதானவர்களிடம் மாற்றங்களை எதிர்பார்ப்பது அரிது. 85 வயதைத் தாண்டிவிட்ட திருத்தந்தை தன் வாழ்வில் மட்டுமல்ல, திருஅவையின் வாழ்விலும் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்கியிருப்பது நமக்கு நல்ல பாடம். யாரும், எந்நிலையிலும், எந்நேரத்திலும் மாறக்கூடும் என்பது நாம் அனைவருமே கற்றுக்கொள்ளக் கூடிய, ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டிய ஒரு பாடம். இது இப்படித்தான் அல்லது இவர் இப்படித்தான் என்று முற்சார்பு எண்ணங்களுடன் மனதையும், அறிவையும் மூடிவிடாமல் வாழ்வது நலமான மனநிலை என்பதை கடந்த இரு வாரங்களாய் நான் அடிக்கடி எண்ணிப் பார்க்கிறேன்.

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் வத்திக்கானிலிருந்து விடைபெற்றுச் செல்வது வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க நிகழ்வு என்பதால், அதனைப் பதிவு செய்வதற்கு வத்திக்கான் தொலைக்காட்சி நிலையம், 26 ‘காமிரா’க்கள் கொண்டு பிப்ரவரி 27, 28 ஆகிய நாட்களை நேரடி ஒளிபரப்பு செய்யும் என்று அறிவித்துள்ளது. இந்த மாற்றங்களை நமக்கு மட்டுமல்ல, அடுத்தத் தலைமுறைகளுக்கெனவும் பதிவு செய்கிறோம் என்று தொலைக்காட்சி நிலைய இயக்குனர் கூறியுள்ளார்.

வெளிப்புறமாக நடைபெறும் மாற்றங்களைப் பதிவு செய்யலாம் படங்களாய். ஆனால், உள்ளுக்குள் நிகழும் மாற்றங்கள் என்ற அதிசயங்கள் வாழ்வில் பாதிப்புக்களை உருவாக்கும். அவ்வகையில், வரலாற்றில் பலருடைய வாழ்வில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் மாற்றங்களை உருவாக்கலாம். இவை வெளியே விளம்பரப்படுத்தப்படாமல் நீண்ட கால தாக்கங்களை உருவாக்கலாம்.

திருத்தந்தை வத்திக்கானிலிருந்து விடைபெற்றதும் ஊடகங்கள் அடுத்த நிகழ்வுக்குத் தயாராகிவிடும். அதுதான், புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் Conclave எனப்படும் கர்தினால்கள் அவையின் துவக்கம். அந்த அவையில் நடப்பது வெளி உலகிற்குத் தெரியக்கூடாது என்பது திருஅவையின் தீர்க்கமானச் சட்டம். இருந்தாலும், பரபரப்பை விரும்பும் ஊடகங்கள் அமைதிகாக்கப் போவதில்லை. ஏதோ ஒரு கதையை, நாடகத்தை அரங்கேற்றிய வண்ணம் இருக்கும்.

வெளி உலகின் இந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு மத்தியில், திருஅவை வரலாற்றில் ஒரு புதிய பக்கம் அமைதியாகத் திருப்பப்படும்; அந்தப் புதியப் பக்கத்தில் தூய ஆவியாரின் நிழலாடுதல் முதலில் பதியவேண்டும் என்பதே இந்நாட்களில் நமது செபமாக அமையவேண்டும். படைப்பின் துவக்கத்தில் நீர்த்திரளின் மேல் கடவுளின் ஆவி அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்ததால், உயிர்கள் தோன்ற ஆரம்பித்தன என்று நாம் தொடக்கநூலில் (தொ.நூ.1: 2) வாசிக்கிறோம். அதேபோல், பிப்ரவரி 28ம் தேதிக்குப் பின், திருஅவை மீதும் தூய ஆவியாரின் அசைவுகளை நாம் அனுமதித்தால், திருஅவை தொடர்ந்து உயிர் வாழ முடியும். கிறிஸ்துவின் உயிர்ப்புக்குப் பின் மேலறையில் கூடியிருந்த சீடர்கள் மீது ஆவியார் இறங்கி வந்ததுபோல், வத்திக்கானில் கூடவிருக்கும் கர்தினால்கள் மீதும் ஆவியானவர் இறங்கி வரவேண்டும் என்றும் நாம் வேண்டுவோம்.

மாற்றங்கள் பலவற்றிற்கும் ஈடுகொடுத்து, திருஅவை வாழ்வு தொடரும். பிப்ரவரி 11ம் தேதி துவங்கி, புதியத் திருத்தந்தையின் அறிவிப்புநாள் முடிய உள்ள திருஅவை வரலாற்றின் ஒரு குறுகிய பகுதி, இயேசுவின் தோற்றம் மாறுதல் போல் கண்ணையும், கருத்தையும் கவரும் ஒரு காட்சியாக அமையலாம். ஆனால், சீடர்களும், இயேசுவும் பிரமிப்பை உருவாக்கிய தோற்றம் மாறுதல் என்ற காட்சியிலேயே சுகம்கண்டு தங்கிவிடாமல், உள்ளூர உருவான மாற்றங்களுடன் தங்கள் வாழ்வைத் தொடர்ந்ததுபோல், திருஅவையின் வாழ்வும் உண்மையான, உள்ளார்ந்த மாற்றங்களுடன் தொடரவேண்டும் என்று தூய ஆவியாரிடம் மன்றாடுவோம்.

Serving… not being served பணி பெறுவதைவிட, புரிவதே மேல்...

Pope Benedict XVI reads a document in Latin as he announces his resignation. 

(AP Photo/L’Osservatore Romano)

http://www.washingtonpost.com

Last Monday was very special for Vatican, for Rome, for Italy and for the world… surely, at least for the Catholic world. Yes, on February 11^th Pope Benedict XVI made history by announcing his decision to step down from his position as the Head of the Catholic Church (Bishop of Rome). This was indeed a historic moment, since no one living today, including the Pope himself, would have experienced anything like this. There are claims that such an event took place 600 years ago. Newspapers have reported that there have been four other instances of Popes’ resignation in the last 1000 years, each under different – very different – circumstances. I would like to focus on this important event for this Sunday’s reflection, since this gives us an opportunity to look at authority in general and, specially, at authority in the Catholic Church.

Let me begin with my reactions, since, I presume, that many of us would have had similar reactions. The moment I heard this news, around noon time on February 11^th, my first reaction was surprise. Since I am old enough, I don’t wish to use the word ‘shock’ that easily. The first question was ‘Really?’ Then, naturally, the next question popped up… ‘Why?’… Why did the Holy Father decide to step down? The Holy Father had formally answered this question when he made the announcement before a group of Cardinals. In case, some of you have not seen the full text of the Pope’s statement, which he read out in Latin, here is the official English translation:

Dear Brothers,

I have convoked you to this Consistory, not only for the three canonizations, but also to communicate to you a decision of great importance for the life of the Church.

After having repeatedly examined my conscience before God, I have come to the certainty that my strengths, due to an advanced age, are no longer suited to an adequate exercise of the Petrine ministry.

I am well aware that this ministry, due to its essential spiritual nature, must be carried out not only with words and deeds, but no less with prayer and suffering.

However, in today’s world, subject to so many rapid changes and shaken by questions of deep relevance for the life of faith, in order to govern the bark of Saint Peter and proclaim the Gospel, both strength of mind and body are necessary, strength which in the last few months, has deteriorated in me to the extent that I have had to recognise my incapacity to adequately fulfill the ministry entrusted to me.

For this reason, and well aware of the seriousness of this act, with full freedom I declare that I renounce the ministry of Bishop of Rome, Successor of Saint Peter, entrusted to me by the Cardinals on 19 April 2005, in such a way, that as from 28 February 2013, at 20:00 hours, the See of Rome, the See of Saint Peter, will be vacant and a Conclave to elect the new Supreme Pontiff will have to be convoked by those whose competence it is.

Dear Brothers, I thank you most sincerely for all the love and work with which you have supported me in my ministry and I ask pardon for all my defects.

And now, let us entrust the Holy Church to the care of Our Supreme Pastor, Our Lord Jesus Christ, and implore his holy Mother Mary, so that she may assist the Cardinal Fathers with her maternal solicitude, in electing a new Supreme Pontiff. With regard to myself, I wish to also devotedly serve the Holy Church of God in the future through a life dedicated to prayer.

The ‘Why’ question has been answered clearly by the Pope in terms of the challenges of today’s world and his own declining strength. He had also made it clear that this was not a decision taken at the spur of the moment, but done with deep reflection and prayer, knowing the enormity of the situation. I don’t think there could be a clearer answer than this. Being a scholar, the Pope had worded his statement quite adequately. Still…

Still… the question of ‘why’ is making its rounds – actually merry-go-rounds – around the media. The media is trying to probe into the mind and heart of the Pope to find out the ‘real’ reason. Not only that… the media was interested in alluding to ‘heavenly signs’ like the lightning that struck the dome of St Peter’s on February 11^th.

Having taught media for a few years, I can say that for the media the statement made by the Pope was not ‘juicy’ enough for a ‘news-story’. Hence, they would go ahead with their own search for reasons for his resignation. They hope to find out something more exciting. Yes… that is their aim. To make this important event more dramatic. When I was thinking of the insatiable thirst of the media for drama, I was also painfully questioning myself whether it is the basic desire in all of us to see drama, especially in the life of others, which has encouraged the media to develop along these lines!

The first Sunday of Lent is centred around the theme of ‘temptation’. Can we, individually and collectively, control our temptations for rumours, stories, dramas especially when it involves others? That is a sure way to make the media more accountable and objective. Otherwise, the insatiable, primal desire of voyeurism will live on and the media would be the happier for it!

Once the phase of surprise and curiosity settled down, I began the process of understanding the present situation. I read some of the comments made by religious and political leaders. One of them caught my attention. It was the interview given by the former Archbishop of Canterbury, Rowan Williams, who was also the leader of the Anglican Church. He had stepped down from his leadership on December 31^st, 2012. He has acknowledged that he had spoken about his decision with the Pope. Here is an excerpt from Archbishop Williams’ interview given in Vatican Radio:

“It wasn’t a total surprise, I think because in our last conversation I was very conscious that he was recognising his own frailty and it did cross my mind to wonder whether this was a step he might think about….. it does seem to me that an act like this does something to, as you might put it, demystify the papacy, the pope is not like a sort of God King who goes on to the very end. The ministry of service that the Bishop of Rome exercises is just that, a ministry of service and it’s therefore reasonable to ask if there is a moment when somebody else should take that baton in hand.”

When I read these comments of Archbishop Williams, I could sense a waft of fresh air in my mind about authority in the Catholic Church, and a clearer picture of the position of the Holy Father. The very idea that the Pope need not be for life, makes the position closer to the human realm. The other idea, namely, that this position is primarily a ministry rather than an authority brings the Roman Pontiff closer to the people. The decision of Pope Benedict XVI has thus made the position of the Head of the Church more fragile and, hence, more beautiful.

The Conclave of Cardinals which will take place in March will elect the new Pope. Who can be elected a Pope? Any one… Yes, any man can be elected a Pope. He need not be a Cardinal, a Bishop, not even a Priest. All that is needed would be… once elected, he would be consecrated Bishop. This, as we know is only a theoretical possibility. But, it still IS a possibility! Even such a thought or a discussion liberates one’s mind from the burden of traditions and rituals of the Catholic Church! We must be thankful to Pope Benedict XVI, who by his decision, has set in motion a process of thinking on authority after quite a few years! We are taking a mental pilgrimage to our sources!

The Gospel passage (Luke 4: 1-13) for the First Sunday of Lent presents Jesus struggling with the Satan over the question of power and authority. Satan is trying to tempt Jesus to take over the world through compromises short-cuts and spectacular show of power. All of us get tempted with power. The more absolute the power, the greater the danger of ‘playing god’…

Both the decision of Pope Benedict XVI as well as the Gospel today tell us that the power of the leader is in serving and not in being served!

Pope's resignation a 'bolt from the blue'

http://en-maktoob.news.yahoo.com

  

பிப்ரவரி 11, கடந்த திங்களன்று காலை, திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் அறிவித்த ஒரு முடிவை இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையின் மையப்பொருளாக எண்ணிப்பார்க்க உங்களை அழைக்கிறேன். இன்று தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறு. ஒவ்வோர் ஆண்டும், தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று இயேசு சந்தித்த சோதனைகளைப் பற்றி சிந்திக்க, திருஅவை நமக்கு வாய்ப்பளிக்கிறது. உலகில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு மனிதரும் சந்திக்கும் ஓர் அனுபவம்... சோதனை. இயேசுவும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. இந்த அடிப்படை அனுபவத்தை இயேசுவும் சந்தித்தார் என்ற எண்ணமே, அவரை நம்மில் ஒருவராகப் பார்க்க உதவுகிறது. அதேபோல், திருத்தந்தையின் இந்த அறிவிப்பைத் தொடர்ந்து, அவரும் ஒரு மனிதப் பிறவிதான் என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும் ஒரு வாய்ப்பு உருவாகியுள்ளது. திருத்தந்தையின் இந்த அறிவிப்புக்கும், இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களுக்கும் நேரடித் தொடர்பு இல்லையெனினும், திருஅவை வரலாற்றின் ஒரு முக்கிய நிகழ்வாக இது இருப்பதால், இதனை அலசிப்பார்ப்பது பயனளிக்கும்.

திருத்தந்தையின் அறிவிப்பு எனக்குள் எழுப்பிய கேள்விகளிலிருந்து நம் சிந்தனைகளை ஆரம்பிப்போம். பிப்ரவரி 11ம் தேதி இச்செய்தி வெளியானதும், என் மனதில் எழுந்த முதல் கேள்விகள்: "அப்படியா? உண்மையாகவா?" எதிர்பாராத நேரத்தில் எவ்வித முன்னறிவிப்பும் இன்றி வந்த செய்தி என்பதால், இந்த ஆச்சரியக் கேள்விகள் முதலில் எழுந்தன. இவற்றைத் தொடர்ந்த மற்றொரு கேள்வி இன்றும் அவ்வப்போது எனக்குள் விழித்தெழுகிறது. அதுதான் 'ஏன்' என்ற கேள்வி. திருத்தந்தை ஏன் இந்த முடிவெடுத்தார்? இந்தக் கேள்விக்கு, திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட், பிப்ரவரி 11ம் தேதி உரோம் நேரம் 11 மணியளவில் தெளிவாகப் பதிலளித்துவிட்டார்.

இதோ, திருத்தந்தை தன் சகோதரக் கர்தினால்கள் முன் இலத்தீன் மொழியில் வாசித்த அறிக்கையின் தமிழாக்கம்:

அன்பு சகோதரர்களே,

மூன்று புனிதர்பட்ட நிலைகளைக் குறித்து விவாதிப்பதற்காக மட்டும் நான் இந்த கர்தினால்கள் கூட்டத்திற்கு உங்களை அழைக்கவில்லை, திருஅவையின் வாழ்விற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு முடிவை அறிவிக்கவுமே உங்களை அழைத்தேன். இறைவனின் முன் என் மனச்சான்றை மீண்டும் மீண்டும் ஆய்வுசெய்து, நான் ஓர் உறுதியான முடிவுக்கு வந்துள்ளேன். அதாவது, என் முதுமையின் காரணமாக, என் சக்திகள், பேதுருவின் வழித்தோன்றலுக்குரிய பணிகளை ஏற்று நடத்துவதற்கு உகந்தனவாக இல்லை.

அடிப்படையில் இப்பணி ஓர் ஆன்மீகப் பணி என்பதையும், சொல்லாலும், செயலாலும் மட்டுமல்ல, மாறாக, செபத்தாலும், துன்பங்களாலும் ஆற்றவேண்டியது இப்பணி என்பதையும் நான் நன்கு உணர்ந்துள்ளேன்.

இருப்பினும், வேகமான மாற்றங்களுக்கு உட்படுத்தப்பட்டு, அதேநேரம், விசுவாச வாழ்வின் தேவை குறித்து எழும்பும் ஆழமான கேள்விகளால் அதிர்வுற்றிருக்கும் இன்றைய உலகில், புனித பேதுருவின் படகை நடத்திச்செல்லவும், நற்செய்தியைப் பறைசாற்றவும், சிந்தனையளவிலும், உடலளவிலும் சக்தி தேவை. கடந்த சில மாதங்களாக இந்தச் சக்தி எனக்குள் குறைந்து போனதை உணர்ந்து,, என்னை நம்பி ஒப்படைக்கப்பட்ட இப்பணியைச் செய்ய இயலாமையை நான் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டிய நிலைக்கு வந்துள்ளேன். இக்காரணத்திற்காக, அதேவேளை இச்செயல்பாட்டின் தீவிரத்தை உணர்ந்துள்ள நிலையில், தூய பேதுருவின் வழிவந்தவரான உரோமை ஆயர் பணியிலிருந்து விலகுவதாக முழு சுதந்திரத்துடன் அறிவிக்கிறேன்.

கர்தினால்களால் 2005ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 19ம் நாள் என்வசம் ஒப்படைக்கப்பட்ட இப்பொறுப்பிலிருந்து 2013ம் ஆண்டு பிப்ரவரி 28ம் தேதி இரவு எட்டு மணிக்கு நான் விலகுவதால், தூய பேதுருவின் திருப்பீடமாகிய உரோமை திருப்பீடம் காலியாக இருக்கும். அடுத்தத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பொறுப்பிலுள்ளோர் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் கர்தினால்கள் அவையைக் கூட்டுவர்.

அன்புச் சகோதரர்களே, என்னுடைய மேய்ப்புப்பணியில் அன்பு மற்றும் பணிகள் மூலம் எனக்கு வழங்கிய ஆதரவிற்கு நன்றி கூறுவதோடு, என்னுடைய குறைபாடுகளுக்காக மன்னிப்பையும் வேண்டுகிறேன். நாம் இப்போது நம் புனிதத் திருஅவையை உன்னத மேய்ப்பராம் நம் ஆண்டவர் இயேசு கிறிஸ்து வசம் ஒப்படைத்து, அதேவேளை, புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் திருஅவைத் தந்தையர்களாம் கர்தினால்களுக்கு ஒரு தாய்க்குரிய ஆலோசனைகளை வழங்கி உதவுமாறு ஆண்டவரின் தாயாம் அன்னைமரி நோக்கி இறைஞ்சுவோம். என்னைப் பொருத்தவரையில், செபத்திற்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு வாழ்வு மூலம் வருங்காலத்தில் திருஅவைக்குச் சேவையாற்ற ஆவல் கொள்கின்றேன்.

வத்திக்கானிலிருந்து, 10 பிப்ரவரி 2013.

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட்.

திருத்தந்தை ஏன் இந்த முடிவெடுத்தார்? என்ற கேள்விக்கு அவர் தந்த பதில் தெளிவாக இருந்தது. சவால்கள் நிறைந்த இவ்வுலக நிலை, தனக்கு அளிக்கப்பட்ட பணியின் முக்கியத்துவம், இவ்விரு உண்மைகளுக்கும் ஈடுகொடுக்க இயலாத தன் உடல், மன வலுக்குறைவு என்பனவற்றை அவர் தெளிவுபடுத்தினார். இறைவேண்டலுக்குப்பின், முழு மன சுதந்திரத்துடன் இப்பொறுப்பிலிருந்து விலகுவதாக தான் எடுத்த முடிவை அறிவித்தார்.

இது நடந்து தற்போது ஆறுநாட்கள் முடிவுற்ற நிலையிலும், ஊடகத்துறையினர் திருத்தந்தையின் இந்த முடிவுக்கு இன்னும் காரணங்களைத் தேடி வருகின்றனர். அவரது எட்டாண்டுகள் தலைமைப் பொறுப்பு காலத்தையும், அதற்கு முந்திய அவரது வாழ்வையையும் புரட்டி எடுத்து காரணங்களைத் தேடி வருகின்றனர். அது மட்டுமல்ல, இந்த முடிவு அறிவிக்கப்பட்ட பிப்ரவரி 11ம் தேதி மாலை, உரோம் நகரில் பெய்த மழையின்போது, வத்திக்கான் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தின் கோபுரத்தைத் தாக்கிய ஒரு மின்னலைப் பற்றியும் ஊடகங்கள் பேசின. ஊடக உலகம் இன்னும் ஒரு மாதம் வத்திக்கானை வட்டமிட்டு, விறுவிறுப்பானத் தகவல்களைத் தந்தவண்ணம் இருக்கும்.

ஊடகங்கள் இவ்விதம்தான் நடந்துகொள்ளும் என்பதை ஓரளவு அறிந்தவன் என்றாலும், இந்த நிகழ்வையும் ஏனைய உலக நிகழ்வுகள் போல் ஊடகங்கள் ஏன் நடத்துகின்றன என்ற கேள்வியோடும் நான் போராடி வருகிறேன். இந்தப் போக்கில் ஊடகங்கள் வளர்வதற்கு காரணம் நாம்தானோ என்ற நெருடல் எனக்குள்... விறுவிறுப்பு என்ற பெயரில் தேவையற்ற தகவல்களில் நம்மையே மூழ்கடித்துக் கொள்ளும் பழக்கம் நம்மிடையே வளர்ந்திருப்பதால், நமது தேவையற்ற ஆர்வத்திற்குத் தீனி போடும் வகையில், விறுவிறுப்பை ஊட்டிவருகின்றன இந்த ஊடகங்கள். அடுத்தவர்களைப் பற்றி விறுவிறுப்பானத் தகவல்களைத் திரட்ட விழையும் சோதனைகளை நாம் எப்போது வெல்லப்போகிறோம்?

திருத்தந்தையின் முடிவு வெளியானதும், ஆச்சரியம், ஆர்வம் காரணமாக எழுந்த கேள்விகள் அடங்கியதும், திருஅவைத் தலைவர் பொறுப்பைப்பற்றி புரிந்துகொள்ளும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டேன். இம்முடிவைக்குறித்து, பல சமயத்தலைவர்களும், அரசுத்தலைவர்களும் கருத்துக்களை வெளியிட்டுள்ளனர். அவற்றில் ஒன்று என் கவனத்தைக் கவர்ந்தது.

ஆங்கிலிக்கன் சபையின்  தலைவராகவும், Canterbury பேராயராகவும் பத்தாண்டுகள் பணிபுரிந்த பேராயர் Rowan Williams, 2012ம் ஆண்டு டிசம்பர் 31ம் தேதி தன் பொறுப்பிலிருந்து விலகினார். இவர் பொறுப்பிலிருந்து விலகுவதற்குமுன், தன் முடிவைப்பற்றி திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களிடம் பேசியதாகக் கூறியுள்ளார். திருத்தந்தையின் இம்முடிவைப்பற்றி இவரிடம் கேட்டபோது, அவர் சொன்ன பதில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது:

"திருத்தந்தையின் இம்முடிவைக் கேட்டு நான் அதிகம் ஆச்சரியம் அடையவில்லை. இம்முடிவால், திருஅவையின் தலைவர் என்ற பொறுப்பைச் சுற்றியுள்ள ஒரு மூடுபனி விலகியுள்ளதுபோல் தோன்றுகிறது. தன்னையே கடவுள் என்று அறிவித்து, இறக்கும்வரை அரியணையிலேயே வீற்றிருந்த மன்னர்களைப்போல் திருத்தந்தையின் நிலை அல்ல என்ற தெளிவை இம்முடிவு தருகிறது. உரோம் நகரின் ஆயர் என்ற நிலை ஒரு பணியேயன்றி, அதிகாரப் பதவி அல்ல என்பதையும் திருத்தந்தையின் முடிவு தெளிவுபடுத்தியுள்ளது."

பேராயர் Rowan Williams அவர்களின் எண்ணங்களை வாசித்தபோது, எனக்குள் நல்ல பல மாற்றங்கள் உருவானதை உணர்ந்தேன். திருஅவையின் தலைமைப்பொறுப்பு என்ற நிலை ஏதொ எட்டமுடியாத உயரத்தில் உள்ள ஒரு நிலை அல்ல என்பதே மகிழ்வைத் தந்தது. திருத்தந்தையாக இதுவரைப் பொறுப்பேற்றவர்கள், இனியும் பொறுப்பேற்பவர்கள் அனைவருமே சராசரி மனிதர்கள், அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளும் பொறுப்பும் பணியேயன்றி பதவி அல்ல போன்ற எண்ணங்கள் பெருமளவு மனச் சுதந்திரத்தை வழங்கியதாக உணர்ந்தேன்.

திருத்தந்தையர்களை, புனித பேதுருவின் வழித் தோன்றல்கள் என்று அழைக்கிறோம். புனித பேதுரு, எளிய மீன்பிடித் தொழிலாளி. அந்த எளியத் தொழிலாளியை, திருஅவையின் முதல் தலைவராக நாம் மதிக்கிறோம். வருகிற மார்ச் மாதம் கர்தினால்களின் சிறப்பான அவையான 'Conclave' கூடும்போது, புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுப்பார்கள். யாரைத் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தேடுக்கமுடியும் என்பதைச் சிந்திக்கும்போது, மற்றொரு ஆச்சரியம் நமக்காகக் காத்திருக்கிறது. எந்த ஒரு மனிதரையும் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கலாம். ஆம்... ஒரு கர்தினாலாகவோ, ஆயராகவோ, ஏன் ஒரு குருவாகவோகூட இல்லாத ஒருவர் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படலாம். இதற்கு எவ்விதத் தடையும் கிடையாது. தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர், தலைமைப்பொறுப்பை ஏற்பதற்கு முன், ஆயராகத் திருநிலைப்படுத்தப்பட வேண்டும்... ஏட்டளவில் இவ்விதம் சொல்லப்பட்டிருந்தாலும், இன்றையச் சூழலில் இது நடக்கமுடியாத ஒரு காரியம் என்பதை நாம் அறிவோம். இருந்தாலும், இத்தகைய எண்ணங்களை நாம் சிந்திக்க, அதைப்பற்றி பேச திருத்தந்தையின் அண்மைய முடிவு ஒரு வாய்ப்பளித்துள்ளது.

பதவி, உயர்நிலை ஆகியவற்றைக் குறித்து சோதனைகள் எழுந்தபோது, இயேசு அவற்றை எவ்விதம் வெற்றிகண்டார் என்பது இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இத்தருணத்தில், திருஅவையின் பொறுப்புக்கள் நிரந்தரப் பதவிகள் அல்ல, காலத்தின் சவால்களுக்கு ஈடுகொடுத்துச் செல்லும் பணிகளே என்ற வழிகளில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டிய திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களின் முடிவுக்கு நன்றி சொல்லவேண்டும்.

பதவி, புகழ், மக்கள் மத்தியில் பிரபலம் அடைதல், அதுவும், குறுக்கு வழிகளில் விரைவாக உச்சநிலைகளை அடைதல் போன்ற சோதனைகளை நாம் அனைவருமே சந்திக்கிறோம். மிக, மிக உயர்நிலையில் இருப்பவர்கள் இச்சோதனைகளுக்குத் தங்களையே பலியாக்கியுள்ளதை வரலாற்றிலும், நாம் வாழும் நாட்களிலும் கண்டுவருகிறோம். சீடர்களின் பாதங்களைக் கழுவியதன் வழியாக, இறைமகன் இயேசு நமக்கு விட்டுச் சென்றுள்ள பணி தலைமைத்துவம் (Servant Leadership) என்பதை மீண்டும் நமக்கு நினைவுறுத்தும் வண்ணம் அமைந்துள்ள திருத்தந்தையின் அறிவிப்பு நம் அனைவரையும் ஓர் ஆன்மச் சோதனைக்கு அழைக்கிறது.

சமயத் தலைவர்களானாலும் சரி, உலகத் தலைவர்களானாலும் சரி, அனைவருமே தலைமைப் பொறுப்பை ஒரு பணியாக ஏற்று செயல்பட்டால் இவ்வுலகின் பாதி பிரச்சனைகள் தீரும் என்பது உறுதி. அவ்வகை மனநிலையை நம் தலைவர்கள் அனைவருமே வளர்த்துக்கொள்ள இந்த தவக்காலத்தில் சிறப்பான வரங்களை வேண்டுவோம்.

மார்ச் மாதம் ஆரம்பமாகும் Conclave கர்தினால்கள் அவை, தகுதியான ஒரு பணியாளரைத் திருஅவையின் தலைமைப் பொறுப்பிற்குத் தேர்ந்தேடுக்க வேண்டுமென்று இறைவனிடம் தனிப்பட்ட முறையில் செபிப்போம்.

Proud to present Humility பணிவும் பெருமையும் இரட்டைப்பிறவிகள்

Jacopo Bassano, The Miraculous Draught of Fishes, 1545

http://www.nga.gov/feature/artnation/bassano/index.shtm

Sometimes preachers can get carried away by the heat of the moment. One such preacher was explaining the great event of the Baptism of Christ. His spoke passionately on Jesus, the Holy One of God who humbled himself in front of John the Baptist, who was much lower than Him. At the end of the homily he added a prayer which went something like this: “Father, help us to imitate Jesus in humility. Help us to bow down before people whom we know to be much inferior to us…”

This is a dangerous prayer. This is a good example of false humility. The moment one realises that the person in front of him/her is inferior, he/she has assumed the role of superiority. From this position, if the person bows down, it is only acting. To bring in Jesus into this prayer makes it much more dangerous as if implying that Jesus was acting humble in front of John the Baptist.

When we fail to grasp the true meaning of pride and humility, such wrong ideas can creep in. Today’s liturgy invites us to reflect on these two aspects of human life, namely, pride and humility, more deeply.

From our childhood we have been taught to be proud and to be humble. "Hold your head high!" "Walk tall!" "Don't be a doormat!" "Be proud of who you are!" as well as "Be gentle and humble!" "Pride goeth before a fall!" are seemingly contrasting messages we hear. There are deep differences between the East and the West about what is means to be proud or to be humble. Pride and humility seem like two opposite poles, but on deeper analysis, one can realise that true pride and true humility are two sides of the same coin. They can and do co-exist.

When looking for my reflections on pride, I came across a good article written by C.S.Lewis in his book Mere Christianity. This was actually a talk given by him on BBC. The article is titled: The Great Sin. Here are some relevant excerpts:

There is one vice of which no man in the world is free; which everyone loathes when he sees it in someone else…There is no fault that makes a man more unpopular, and no fault which we are more unconscious of in ourselves. And the more we have it ourselves, the more we dislike it in others.

The vice I am talking of is Pride or Self-Conceit: and the virtue opposite to it, in Christian morals, is called Humility… According to Christian teachers, the essential vice, the utmost evil, is Pride. Unchastity, anger, greed, drunkenness, and all that, are mere fleabites in comparison: it was through Pride that the devil became the devil: Pride leads to every other vice: it is the complete anti-God state of mind.

Pride is essentially competitive – is competitive by its very nature – while the other vices are competitive only, so to speak, by accident. Pride gets no pleasure out of having something, only out of having more of it than the next man.  We say that people are proud of being rich, or clever, or good-looking, but they are not.  They are proud of being richer, or cleverer, or better looking than others. If every one else became equally rich, or clever, or good-looking there would be nothing to be proud about. It is the comparison that makes you proud, the pleasure of being above the rest. Once the element of competition has gone, pride has gone.  

The cure for this sickness is the great virtue called Humility! Ladies and Gentlemen, I am proud to introduce Humility. Pride (the real, healthy pride) and humility are two sides of the same coin. Humility is, probably, one of the most misunderstood virtues. The moment we think of humility, our minds would, probably, picture a silent, reserved person who does not even raise his / her head, a person who will seek the corner seat in the last row… etc. This is not the true picture of humility. Such humility, more often, would be false humility. True humility overflows from a heart filled with healthy pride. Here is a sample from Sir Isaac Newton: “If I have seen further than others, it is by standing upon the shoulders of giants.”  Newton begins this quote by saying that he had seen further than others. There is a sense of pride and fulfilment in that statement. But, he acknowledges the help of others in his life. That is humility. “Humility is the foundation of all the other virtues hence, in the soul in which this virtue does not exist there cannot be any other virtue except in mere appearance.” says Saint Augustine.

True Humility is a common thread that runs through all the three readings found in this Sunday’s liturgy. To be more specific, here are the verses I am referring to:

Isaiah 6:5 – I am a man of unclean lips, and I live among a people of unclean lips.

I Cor. 15:8-10 – Last of all he (Christ) appeared to me also, as to one abnormally born. For I am the least of the apostles and do not even deserve to be called an apostle, because I persecuted the church of God. But by the grace of God I am what I am, and his grace to me was not without effect.

Luke 5:8 – When Simon Peter saw this, he fell at Jesus' knees and said, "Go away from me, Lord; I am a sinful man!"

Those who beg for alms demean themselves as nothing, nobody, etc. Such statements come out of need and desperation. The statements we heard in today’s readings do not come from desperation. On the contrary, Isaiah, Paul and Peter are making these statements after their encounter with the divine, after they have been overwhelmed by God’s presence. These statements are, in essence, what true humility is. A true, proper perspective of who we are and what we can be with God.

I am sure all of us have met truly great persons in our lives. They hardly seem great; much less, they impose their greatness on others. They don’t take any special effort to be humble or to be great. Both greatness and humility simply emanate from them. On the contrary, those who are small, need to exhibit their greatness as well as their other ‘virtues’. Here is a typical story of false humility.

One Friday afternoon, at the mosque, Nasrudin felt suddenly hit by modesty and depression for this life, so short, in a world so endless. He fell down on his knees, lifted his arms and cried out:

“Oh, Everlasting One! I’m nothing! I’m nothing!”

The Imam looked at him, saw that this was good and knelt down exclaiming in his turn:

“I’m nothing! I’m nothing!

A beggar in dregs was so impressed he threw himself down too, tears in his eyes:

“I’m nothing! Nothing!”

At this the Imam turned to Nasrudin and sneered:

“Look who thinks he’s nothing now!”

Here are the words from one of the great pillars of Christianity – St Paul:

Christ said to me, "My grace is sufficient for you, for my power is made perfect in weakness." Therefore I will boast all the more gladly about my weaknesses, so that Christ's power may rest on me. That is why, for Christ's sake, I delight in weaknesses, in insults, in hardships, in persecutions, in difficulties. For when I am weak, then I am strong. (II Cor. 12:9-10)

திருமுழுக்கு யோவானிடம் இயேசு திருமுழுக்கு பெற்ற நிகழ்வை நான்கு வாரங்களுக்கு முன் சிந்தித்தோம். இந்த நிகழ்வைக் குறித்து மக்களுக்கு மறையுரையாற்றிய ஒருவர், இறுதியில் ஒரு சிறு செபத்தைச் சொன்னார்: "இறைவா, இயேசுவைப்போல் பணிவில் நாங்கள் வளரச் செய்தருளும். எங்களுக்கு முன் நிற்பவர்கள் எங்களைவிட தாழ்ந்தவர்கள் என்பதை நாங்கள் அறிந்திருந்தாலும், அவர்களுக்கு முன் பணிவுடன் இருக்க வரம் தாரும்" என்று அவர் வேண்டினார்.

இது மிகவும் ஆபத்தான, அபத்தமான, தவறான செபம். போலித்தாழ்மைக்கு அழகானதோர் எடுத்துக்காட்டு. நமக்கு முன் நிற்பவர் நம்மைவிட தாழ்ந்தவர் என்ற எண்ணமே நம்மைத் தற்பெருமையில் சிக்கவைத்துவிடும். அந்தப் பெருமிதமான எண்ணங்களுடன் அவர்களுக்கு முன் பணிவது, நடிப்பே தவிர, உண்மையான பணிவு அல்ல. இயேசுவைப்போல் எம்மை மாற்றும் என்று சொன்ன அதே மூச்சில் போலியானத் தாழ்ச்சியையும் இணைப்பது மிகவும் ஆபத்தானது.  

பணிவைப் பற்றிய தெளிவான எண்ணங்கள் இல்லாதபோது, இவ்விதம் அரைகுறை கருத்துக்கள் வெளிவர வாய்ப்புக்கள் உள்ளன. நமது சிறுவயது முதல் நமக்கு பணிவுப் பாடங்கள் பல சொல்லித் தரப்பட்டுள்ளன. கீழை நாடுகளில் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித் தரப்படும் பெருமை, பணிவு என்ற பாடங்களுக்கும் மேலை நாடுகளில் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித் தரப்படும் பாடங்களுக்கும் வேறுபாடுகள் அதிகம் உண்டு.

பெருமை, பணிவு என்ற இரு மனித உணர்வுகளை, மனநிலைகளை ஆய்வுசெய்ய இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நம்மை அழைக்கின்றன. மேலோட்டமாகச் சிந்திக்கும்போது, பெருமையும், பணிவும் எதிரும் புதிருமான முரண்பட்ட இரு மனநிலைகளாகத் தோன்றுகின்றன. ஒன்று இருக்கும் இடத்தில், மற்றொன்று இருக்கமுடியாது என்பதே நம்மிடையே உள்ள பரவலான கருத்து. ஆயினும், ஆழமாகச் சிந்தித்தால், உண்மையான பெருமையும், உண்மையான பணிவும் ஒரே நாணயத்தின் இருபக்கங்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

உண்மையான பணிவு, உண்மையான பெருமை என்பவை யாவை என்று கருத்துக்களைத் திரட்ட நான் முற்பட்டபோது, போலியான பணிவு, போலியான பெருமை என்பவைகள் பற்றிய கருத்துக்களையே அதிகம் கண்டேன். ஒளி என்றால் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள இருளைப்பற்றி நாம் சிந்திப்பதுபோல், உண்மையான பணிவு அல்லது பெருமை ஆகியவற்றைப் புரிந்துகொள்ள போலியானப் பணிவு, போலியான பெருமை ஆகியவற்றை உருவாக்கும் அகந்தையைப் புரிந்துகொள்வது நல்லது.

கதாசிரியராக, கவிஞராக, இறையியல் மேதையாக, பேராசிரியாகப் பணியாற்றியவர் C.S.Lewis. இவர் 1942ம் ஆண்டுமுதல், ஈராண்டுகள் BBC வானொலியில் வழங்கிய உரைகளைத் தொகுத்து, Mere Christianity - குறைந்தபட்ச கிறிஸ்தவம் - என்ற நூலை 1952ம் ஆண்டு வெளியிட்டார். இந்நூலில் 'The Great Sin' - பெரும் பாவம் - என்ற தலைப்பில் அகந்தையைப்பற்றி ஆழமான கருத்துக்களைக் கூறியுள்ளார். அக்கட்டுரையின் ஆரம்ப வரிகளே நம்மை ஈர்க்கின்றன:

"எவ்வித விதிவிலக்கும் இல்லாமல், இந்த உலகில் வாழும் அனைத்து மனிதரிடமும் ஒரு குறை உள்ளது. மற்றவர்களிடம் இக்குறையைக் கண்டு வெறுக்கும் நாம், அதே குறை நம்மிடம் உள்ளதென்பதை ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறோம். இதுதான் அகந்தை" என்று அவர் தன் கட்டுரையை ஆரம்பித்துள்ளார். பின்னர், அகந்தையின் ஒரு முக்கியப் பண்பான ஒப்புமைப்படுத்துதல், போட்டிப் போடுதல் என்பவைக் குறித்து அழகாக விவரிக்கிறார்:

“ஒப்புமையும், போட்டியும் இன்றி அகந்தையால் வாழமுடியாது. ‘என்னிடம் ஒன்று உள்ளது’ என்று சொல்வதைவிட, ‘என்னிடம் உள்ளது, அடுத்தவரிடம் உள்ளதை விட அதிகம்’ என்ற கோணத்தில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுவதே அகந்தை. என் திறமை, அழகு, அறிவு இவற்றில் நான் பெருமை கொள்கிறேன் என்று ஒருவர் சொல்கிறார். உண்மையில் அவர் சொல்ல முனைவது வேறு... மற்றவர்களைக் காட்டிலும், அதிகத் திறமையுள்ளவராக, அழகானவராக, அறிவுள்ளவராக இருப்பதில்தான் பெருமை - அதாவது, அகந்தை - கொள்ளமுடியும். சமநிலையில் அழகு, அறிவு, திறமை உள்ளவர்கள் மத்தியில், ஒருவர் அகந்தை கொள்ளமுடியாது. ஒப்புமையோ, போட்டியோ இல்லாதச் சூழலில் அகந்தைக்கு இடமில்லை" என்று கூறும் Lewis, தொடர்ந்து அகந்தையின் மற்றொரு தவறான அம்சத்தையும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்.

“வேறுபல குறையுள்ள மனிதர்கள் இணைந்து மகிழ வாய்ப்புண்டு. எடுத்துக்காட்டாக, குடிப்பழக்கத்திற்கு அடிமையானவர்கள் இணைந்துவந்து மகிழும் வாய்ப்புண்டு. ஆனால், அகந்தையில் ஊறிப் போனவர்கள் சேர்ந்துவருவது இயலாதச் செயல். அப்படியே சேர்ந்துவந்தாலும், அவர்களில் யார் மிக அதிக அகந்தை உள்ளவர் என்பதை நிரூபிக்கும் போட்டி உருவாகும்.” இந்தப் போட்டியாலும், ஒப்புமையாலும், அகந்தையில் சிக்கியவர்கள் கடவுளோடும் தொடர்பு கொள்ளமுடியாது. அவர்களைப் பொருத்தவரை, கடவுளும் அவர்களுக்குப் போட்டியே.

இதற்கு மாற்றாக, சொல்லப்படும் புண்ணியம், அடக்கம், பணிவு, தாழ்ச்சி என்று பல பெயர்களால் அழைக்கப்படுகிறது. இந்த புண்ணியத்தைப் புகழ்ந்து பல பெரியோர் பேசியுள்ளனர். “தாழ்ச்சியே மற்ற அனைத்து புண்ணியங்களுக்கும் அடித்தளம், ஆதாரம்” என்று புனித அகுஸ்தின் கூறியுள்ளார். அடக்கம் அமரருள் உய்க்கும் அடங்காமை ஆரிருள் உய்த்து விடும் என்று ஆரம்பமாகும் அடக்கமுடைமை என்ற பிரிவில், அழகிய பத்து குறள்களை நமது சிந்தையில் பதிக்கிறார் திருவள்ளுவர்.

இறைவாக்கினர் எசாயா, திருத்தூதர்கள் பவுல், பேதுரு என்ற மூன்று விவிலியத்தூண்களும் உள்ளத் தாழ்ச்சியோடு தங்களைப்பற்றிக் கூறும் வார்த்தைகளை இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் தாங்கி வருகின்றன.

முதல் வாசகத்தில் இறைவனின் மாட்சியைக் கண்ணாரக் கண்டு எசாயா கூறும் வார்த்தைகள் இவை: எசாயா 6:5 - தூய்மையற்ற உதடுகளைக் கொண்ட மனிதன் நான். தூய்மையற்ற உதடுகள் கொண்ட மக்கள் நடுவில் வாழ்பவன் நான்.

இரண்டாம் வாசகத்தில், இயேசு, திருத்தூதர்கள் பலருக்குக் காட்சியளித்ததை வரிசைப்படுத்திச் சொல்லும் பவுல், இறுதியாக, தனக்கும் தோன்றினார் என்பதை இவ்வாறு கூறுகிறார்: 1 கொரி. 5:8 -10 எல்லாருக்கும் கடைசியில் காலம் தப்பிப் பிறந்த குழந்தை போன்ற எனக்கும் தோன்றினார். நான் திருத்தூதர்களிடையே மிகக் கடையவன். திருத்தூதர் என அழைக்கப்பெறத் தகுதியற்றவன். ஏனெனில் கடவுளின் திருச்சபையைத் துன்புறுத்தினேன். ஆனால் இப்போது நான் இந்த நிலையில் இருப்பது கடவுளின் அருளால்தான்.

இயேசு, பேதுருவின் படகில் ஏறி போதித்தபின், அவர்களை அந்த நடுப்பகலில் மீன்பிடிக்கச் சொன்ன அந்த நிகழ்ச்சி இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளது. பெருந்திரளான மீன்பிடிப்பைக் கண்டு, பேதுரு இயேசுவின் கால்களில் விழுந்து கூறும் வார்த்தைகள் இவை: லூக்கா 5:8: - “ஆண்டவரே, நான் பாவி, நீர் என்னை  விட்டுப் போய்விடும்”

எசாயா, பவுல், பேதுரு என்ற மூவருமே உள்ளத்தின் நிறைவிலிருந்து, தங்களைப்பற்றி கொண்டிருந்த உண்மையான பெருமையிலிருந்து பேசிய வார்த்தைகள் இவை. தன்னிரக்கத்தில், வேதனையில், இயலாமையில் தங்களையே வெறுத்து, தங்களையே தாழ்த்திச் சொன்ன வார்த்தைகள் அல்ல. இது நமக்குத் தரும் முக்கியமான பாடம்: தாழ்ச்சி அல்லது, பணிவு என்பது உள்ள நிறைவிலிருந்து, உண்மையான பெருமையிலிருந்து வரும்போதுதான் உண்மையாக இருக்கும், உண்மையாக ஒலிக்கும்.

தன்னிறைவு, தன்னைப்பற்றிய தெளிவு, தன்னைப் பற்றிய உண்மையான பெருமை இவை இல்லாதபோது, அடுத்தவர்களை எப்போதும் நமக்குப் போட்டியாக நினைப்போம். இந்தப் போட்டியைச் சமாளிக்க, ஒன்று நம்மையே அதிகமாகப் புகழ வேண்டியிருக்கும் அல்லது, மிகவும் பரிதாபமாக போலித் தாழ்ச்சியுடன், போலிப் பணிவுடன் நடிக்க வேண்டியிருக்கும்.

போலித் தாழ்ச்சிபற்றி பல கதைகள் உண்டு. அவற்றில் இதுவும் ஒன்று:

இஸ்லாமிய அறிஞர் நஸ்ருதீன் ஒருநாள் தொழுகைக் கூடத்தில் வேண்டிக் கொண்டிருந்தபோது, இவ்வுலகில் தான் எவ்வளவு சிறியவன் என்ற எண்ணம் அவரை ஆக்கிரமித்தது. அவர் உடனே தரையில் விழுந்து, கடவுளிடம், "நான் ஒன்றுமில்லாதவன்! நான் ஒன்றுமில்லாதவன்!" என்று உரக்கக் கத்தினார்.

அவ்வூரில் வாழ்ந்த ஒரு பெரும் செல்வந்தர் அந்நேரம் தொழுகைக் கூடத்தில் இருந்தார். அவர் எப்போதும் அடுத்தவர்களின் பார்வையில் உயர்ந்தவராகத் தெரியும்படி வாழ்ந்து வந்தவர். நஸ்ருதீன் உரத்தக் குரலில் சொல்லிய வார்த்தைகள் அவரது காதில் விழவே, அவர் சுற்றிலும் பார்த்தார். அங்கிருந்தோர் கவனமெல்லாம் நஸ்ருதீன் மீது திரும்பியிருந்ததைக் கண்ட அவர், உடனே விரைந்து சென்று நஸ்ருதீன் அருகில் அமர்ந்து, "நான் ஒன்றுமில்லாதவன்! நான் ஒன்றுமில்லாதவன்!" என்று உரக்கக் கத்தினார்.

அந்நேரம், தொழுகைக் கூடத்தைச் சுத்தம் செய்வதற்காக, ஓர் ஏழைப் பணியாள் அங்கே வந்தார். அவரும் நஸ்ருதீன் அருகே அமர்ந்து, "நான் ஒன்றுமில்லாதவன்! நான் ஒன்றுமில்லாதவன்!" என்று உரக்கச் சொன்னார்.  இதைக் கண்ட செல்வந்தர், நஸ்ருதீனைத் தன் முழங்கையால் இடித்து, "'நான் ஒன்றுமில்லாதவன்' என்று சொல்பவர் யார் என்று பாருங்கள். இதை யார் சொல்வது என்ற விவஸ்தையே இல்லாமல் போயிற்று" என்றார்.

அகந்தையில் சிக்கி, கிறிஸ்தவர்களை அழித்து வந்த சவுல், இறைவனால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு, திருத்தூதர் பவுலாக மாறியபின், உண்மையான உள்ள நிறைவோடும், பெருமையோடும், அதே நேரம் பணிவோடும் சொன்ன வார்த்தைகள் நமது சிந்தனைகளை இன்று நிறைவு செய்யட்டும்.

கொரிந்தியருக்கு எழுதிய இரண்டாம் திருமுகம் 12: 9-10

கிறிஸ்து என்னிடம், “என் அருள் உனக்குப் போதும்: வலுவின்மையில்தான் வல்லமை நிறைவாய் வெளிப்படும்” என்றார். ஆதலால் நான் என் வலுவின்மையைப் பற்றித்தான் மனமுவந்து பெருமை பாராட்டுவேன். அப்போது கிறிஸ்துவின் வல்லமை என்னுள் தங்கும். ஆகவே என் வலுவின்மையிலும் இகழ்ச்சியிலும் இடரிலும் இன்னலிலும் நெருக்கடியிலும் கிறிஸ்துவை முன்னிட்டு நான் அகமகிழ்கிறேன். ஏனெனில் நான் வலுவற்றிருக்கும்போது வல்லமை பெற்றவனாக இருக்கிறேன்.

Prophets… Not ‘them’, but ‘us’ இறைவாக்கினர்... ‘அவர்கள்’ அல்ல... ‘நாமே’

“No prophet is acceptable in his hometown” is the key sentence that grabbed my attention in this Sunday’s gospel (Luke 4: 21-30). This Sunday’s gospel is a sequel to last Sunday’s. But, what a contrast! Last week we heard that the people in the synagogue of Nazareth were in great admiration of Jesus when he began to speak to them. Today we hear of their eagerness to get rid of Jesus… and how! They wanted to take him up a hill and throw him down – a rehearsal to Jesus dying on the hillock near Jerusalem? A complete reversal from adulation to annihilation!

What triggered such a reversal? Jesus called a spade a spade! Jesus must have observed some hard truths about his own people as he was growing up there. He must have been eager to drive home some basic truth. Speaking the truth brings in enlightenment, sometimes, and estrangement, more often. Jesus probably knew what was awaiting him. So, he made the famous observation: “No prophet is acceptable in his hometown.”

This statement of Jesus has been quoted worldwide, not only in the context of religion but also in many other spheres. Every time this statement is made, the word ‘prophet’ gets different shades of meaning. Who is a prophet? The moment we hear the word ‘prophet’ our minds instinctively think of ‘others’. Today when we talk of prophets, we are not talking about ‘them’; but about ‘us’. All of us are called to take up the role of the prophet at different times and in different places. When we talk of prophets in such inclusive terms, there could be an uneasy feeling in us. We feel like getting away from the hot-seat. Such attempts to escape are nothing new. In the Old Testament, we hardly think of a person who had willingly accepted the call to be a prophet.

There could be many reasons why we feel uneasy to be a prophet and to be in the company of a prophet. To me, the main reason seems to be that the prophet is called to play a unique role. The prophet seems to stand out in a crowd, most of the time, like a sore thumb! This is a call to swim against the current, to become one-in-a-thousand, or, even one-in-a-million!  

Our present day trend is to blend in, to adjust, to compromise. My favourite columnist Ron Rolheiser talks of the role of a prophet in one of his reflections. The title of this reflection is: Dare To Be One In A Thousand. He begins his reflections with his personal encounter with a youth group. Here is the episode, as narrated by him:

Recently, I was giving a talk to a group of young adults preparing for marriage and was trying to challenge them with the Christian teaching on love and sexuality. They were objecting constantly. When I'd finished speaking, a young man stood up and said: “Father, I agree with your principles, in the ideal. But you are totally unrealistic. Do you know what is going on out here? Nobody is living that stuff anymore. You'd have to be one person in a thousand to live what you're suggesting. Everyone is living differently now.” I looked at him, sitting beside a young woman whom he obviously loved deeply and hoped to marry, and decided to appeal to his idealism. I asked him: “When you marry that lady beside you, what kind of marriage do you want, one like everyone else's, or one in a thousand?” “One in a thousand,” he answered without hesitation. “Then,” I suggested, “you'd best do what only one in a thousand does. If you do what everyone else does, you will have a marriage like everyone else. If you do what only one in a thousand does, you can have a one-in-a-thousand marriage.”

When I read this episode, it struck me that Fr Rolheiser himself was playing the role of a prophet during this talk. He could have easily dished out some innocuous ‘truths’ about love and sexuality and the youth group would have gone home without being challenged. Ron, instead, gave them some challenges. He goes on to talk about how his talks and writings are challenged by people, young and old, who are protesting against idealism. He goes on to say:

This protest takes many forms. Most commonly, it sounds something like this: “Whether certain principles and values are true or false is not so relevant. What is relevant is that virtually everyone has decided to ignore them and live in a different way. Nobody is living like that anymore... everyone is living in this way now!” Implicit in this is that if everyone is living in a certain way, then this way must be right. Values by common denominator. Principles by Gallup poll.

Occasionally, this critique takes a more cynical bent: “Idealism is naive, for kids. The mature, the realistic, do not live with their heads in the clouds. Hence, adjust, update, recognize what is there and accept it; live like everyone else is living.” What an incredible and tragic loss of idealism! Such a philosophy voices despair because the deepest demand of love, Christianity, and of life itself is precisely the challenge to specialness, to what is most ideal. Love, Christianity and life demand that we take the road less taken… Our culture, on the other hand, is rejecting this and is swallowing us whole. The current culture is reversing Robert Frost's famous adage and telling us “to take the road more taken.”

… John Paul II, in an address in West Germany in 1980, called on Christians to be prophets in this sense. Our culture, he stated, tends to declare “human weakness a fundamental principle, and so make it a human right. Christ, on the other hand, taught that a person has above all a right to his or her own greatness.”

http://www.ronrolheiser.com/columnarchive/?id=782

There have been and still are thousands of prophets among us who stand apart from the crowd. Their lives become a living message for all of us. When their lives become intolerably different, when their message becomes unbearably true, then the world silences them. We have great examples in Mahatma Gandhi, Martin Luther King Jr., Archbishop Oscar Romero and many more. These great prophets of our times continue to live through the messages they have left behind.

Our closing thoughts are on Anne Frank, a 13 year old girl killed by the Nazi regime. She had left behind a diary written while she was hiding away from the Nazi. Here is an excerpt from her diary:

 “That is the difficulty in these times: Ideals, dreams and cherished hopes rise within us, only to meet the horrible truth and be shattered. It's really a wonder that I haven't dropped my ideals, because they seem so absurd and impossible to carry out. Yet I must uphold my ideals, for perhaps the time will come when I will be able to carry them out." (July 15, 1944, third-last entry into her diary.)

Dear Friends,

If you click on the 'Play' button below, you can listen to the homily in Tamil as broadcast on Vatican Radio.

"நான் உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். இறைவாக்கினர் எவரும் தம் சொந்த ஊரில் ஏற்றுக் கொள்ளப்படுவதில்லை." இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு கூறும் இவ்வார்த்தைகள், இறைவாக்கினர்களைப்பற்றி சிந்திக்க நம்மை அழைக்கிறது. 'இறைவாக்கினர்கள்' என்ற சொல்லைக் கேட்டதும், 'ஓ, அவர்களா?' என்ற எதிரொலி நம் உள்ளத்தில் எழுந்திருக்கலாம். 'இறைவாக்கினர்கள்' – ‘அவர்கள்’ அல்ல... நாம்தான்! நாம் ஒவ்வொருவரும் பல நிலைகளில், பலச் சூழல்களில் இறைவாக்கினர்களாக வாழ அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். இதை நாம் முதலில் நம்பி, ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

'இறைவாக்கினர்' என்றதும், அது நமது பணியல்ல என்று சொல்லி, தப்பித்துக்கொள்ளும் பழக்கம் நம் அனைவரிடமும் உள்ளது. பொதுநிலையினர், குருக்கள், துறவியர்... ஏன், திருஅவைத் தலைவர்கள் அனைவரிடமும் இப்பழக்கம் உள்ளதென்பதை நாம் மறுக்க முடியாது. இன்று, நேற்று எழுந்த பழக்கம் அல்ல இது. பழைய ஏற்பாட்டு காலத்திலும் இதை நாம் காண்கிறோம். 'நான் சொல்வதை மக்களிடம் சொல்' என்ற கட்டளை இறைவனிடமிருந்து வந்ததும், பல வழிகளில் தப்பித்து ஓடியவர்களை நாம் பழைய ஏற்பாட்டில் சந்திக்கிறோம். இறைவாக்கினர் எரேமியாவை தாயின் கருவிலிருந்தே தேர்ந்ததாகக் கூறும் இறைவன், “உன்னை... அரண்சூழ் நகராகவும் இரும்புத் தூணாகவும் வெண்கலச் சுவராகவும் ஆக்கியுள்ளேன். அவர்கள் உனக்கு எதிராகப் போராடுவார்கள். எனினும் உன்மேல் வெற்றி கொள்ள அவர்களால் இயலாது. ஏனெனில் உன்னை விடுவிக்க நான் உன்னோடு இருக்கிறேன்”  (எரேமியா 1: 17-19) என்று எரேமியாவுக்கு அளிக்கும் வாக்குறுதிகள் நம்பிக்கையைத் தருகின்றன... ஆனால், இவ்வாக்குறுதிகளை நம்பி பணிசெய்த எரேமியா, இறைவன் தன்னை ஏமாற்றிவிட்டதாகவும், இதனால், தான் மக்கள் முன் அவமானமடைய வேண்டியதாகிவிட்டது என்றும் புலம்புவதை நாம் காண்கிறோம் (எரேமியா 20:7).

இறைவாக்கினராய் மாற ஏன் இந்த பயம், தயக்கம்? இறைவாக்கினர், கூட்டத்தோடு கூட்டமாய்க் கலந்து, மறைந்து போக முடியாமல், தனித்து நிற்க வேண்டியவர்கள் என்பதே, இந்தப் பயத்தின் முக்கியக் காரணம் என்று நான் கருதுகிறேன். 'Dare to be one in a thousand' அதாவது, 'ஆயிரத்தில் ஒருவராய் வாழத்துணிதல்' என்ற தலைப்பில், Ron Rolheiser என்ற அருள்பணியாளர் எழுதிய ஒரு சில சிந்தனைகளை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ள விழைகிறேன். சொந்த அனுபவம் ஒன்றிலிருந்து அவர் தன் சிந்தனைகளை ஆரம்பிக்கிறார்:

திருமணத்திற்குத் தயார் செய்யும் இளையோருக்கு வகுப்பு ஒன்றை நடத்தினார் அருள்பணி Rolheiser. திருமண வாழ்வு, பாலியல் உறவுகள் பற்றி விவிலியமும், கிறிஸ்தவக் கோட்பாடுகளும் சொல்லும் கருத்துக்களைப் பகிர்ந்துகொண்டிருந்தார் அவர். அவற்றைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த இளையோர், அவ்வப்போது கேலியாகச் சிரித்தனர். அவர்களில் ஒருவர் எழுந்து, "Father, நீங்கள் சொல்வதையெல்லாம் ஏட்டளவில் ஏற்றுக்கொள்ள முடிகிறது. ஆனால், நடைமுறை வாழ்வில் இவை நடக்கக்கூடியதா? இன்றைய உலகில் யாரும் இவ்விதம் வாழ்வது கிடையாது. அப்படியே வாழ்வதாக இருந்தால், நாங்கள் ஆயிரத்தில் ஒருவராக அல்லது பல்லாயிரத்தில் ஒருவராக இருக்க வேண்டும்." என்று கூறினார். இளைஞர் சொன்னதை ஆமோதிப்பதுபோல் ஏனைய இளையோர் கரவொலி எழுப்பினர்.

அருள்பணி Rolheiser உடனே பதில் ஏதும் சொல்லவில்லை. அந்த இளைஞருக்கு அருகே, அவர் மணம் புரிய விரும்பிய பெண் அமர்ந்திருந்தார். அருள்பணி Rolheiser இளைஞரிடம், "நீங்கள் அந்தப் பெண்ணுடன் வாழ விரும்பும் மணவாழ்க்கை, எப்படி அமையவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறீர்கள்? ஆயிரக்கணக்கானோரின் திருமண வாழ்வு போல் அமைய விருப்பமா? அல்லது, ஆயிரத்தில் ஒன்றாக, தனித்து விளங்கும் திருமணமாக அமைய விருப்பமா?" என்று கேட்டார். இளைஞர் எவ்விதத் தயக்கமும் இல்லாமல் உடனடியாக, "ஆயிரத்தில் ஒன்றாக, தனிப்பட்ட முறையில் எங்கள் திருமண வாழ்வு அமைவதை நாங்கள் விரும்புகிறோம்" என்று சொன்னார். "ஆயிரத்தில் ஒன்றாக நீங்கள் இருக்க விரும்பினால், கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் உங்களால் கரைந்துவிட முடியாது!" என்று கூறினார் அருள்பணி Rolheiser.

அவர் சொன்னதை அனைவரும் ஏற்றிருப்பார்களா என்பது சந்தேகம்தான். இருந்தாலும், அவர் சொல்ல எண்ணியதைத் தயங்காமல் சொன்னார். அந்த வகுப்பறையில் எழுந்த கேலிச் சிரிப்புக்களுக்குப் பணிந்துபோய், அவ்விளையோர் கேட்கவிரும்பிய வகையில் அருள்பணி Rolheiser பேசியிருந்தால், வகுப்பு முடிந்ததும் பலர் அவரைப் பாராட்டியிருப்பார்கள். ஆனால், Rolheiser சொல்ல நினைத்த உண்மைகளை எவ்விதப் பூச்சும், கலப்படமும் இல்லாமல் சொன்னார். இதுதான் இறைவாக்கினரின் பணி.

இன்றைய உலகம், அதிலும் சிறப்பாக விளம்பர, வர்த்தக உலகம் சொல்லித்தரும் மந்திரம்... தனித்திருந்தால், தலைவலிதான், எனவே, கூட்டத்தில் கரைந்துவிடு என்பதே. அதுவும் தற்போதைய கணனித் தொடர்பு வலைகள் உதவியுடன் அனைவரும் ஒரே வகையில் சிந்திக்கும்படி நாம் 'மூளைச்சலவை' செய்யப்படுகிறோம். இச்சூழலில், விவிலியத்தின்படி, நன்னெறியின்படி, குறிக்கோளின்படி வாழ்வது எளிதல்ல. அப்படி வாழ்வதால், நாம் தனிமைப்படுத்தப்படுவோம் என்ற பயமே குறிக்கோள்களைக் கைவிட வைக்கிறது.

'ஊரோடு ஒத்து வாழ'வேண்டும் என்று குழந்தைப் பருவம் முதல் சொல்லித் தரப்படும் பாடங்கள் ஆழமாக மனதில் வேரூன்றிப் போகின்றன. அதுவும், நாம் ஒத்து வாழவேண்டிய ஊர் நமது சொந்த ஊர் என்றால் இன்னும் கவனமாக நாம் செயல்படவேண்டியிருக்கும். இத்த்கையச் சூழலைச் சந்திக்கிறார் இயேசு. தான் பிறந்து வளர்ந்த ஊராகிய நாசரேத்தின் தொழுகைக்கூடத்தில் தன் பணிவாழ்வின் கனவுகளைக் கூறினார் என்று சென்ற ஞாயிறு நாம் சிந்தித்தோம். அதன் தொடர்ச்சியாக, இயேசு தொழுகைக்கூடத்தில் இருந்தவர்களை நோக்கி, “நீங்கள் கேட்ட இந்த மறைநூல் வாக்கு இன்று நிறைவேறிற்று” என்றார். அவர் வாயிலிருந்து வந்த அருள்மொழிகளைக் கேட்டு வியப்புற்று, “இவர் யோசேப்பின் மகன் அல்லவா?” எனக் கூறி எல்லாரும் அவரைப் பாராட்டினர் என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது.

ஆரம்பம் ஆழகாகத்தான் இருந்தது. ஆனால், தொடர்ந்து நடந்தது ஆபத்தாக இருந்தது. தன் சொந்த ஊரில் இயேசு ஒரு சில உண்மைகளைச் சொல்ல ஆரம்பித்தார். வளர்ந்த ஊர் என்பதால், சிறு வயதிலிருந்து இயேசு அங்கு நிகழ்ந்த பல காரியங்களை ஆழமாக அலசிப் பார்த்தவர். அவர்கள் எல்லாருக்குமே தெரிந்த பல நெருக்கமான, அதேநேரம் சஙகடமான, உண்மைகளைச் சொன்னார் இயேசு. சங்கடமான உண்மைகள் ஒவ்வொன்றாக வெளிவந்தபோது, அவர்கள் மனதில் இயேசுவின் மீது இதுவரை இருந்த ஈர்ப்பு, மரியாதை, மதிப்பு ஆகியவைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் விடை பெற ஆரம்பித்தன.

‘இவர் யோசேப்பின் மகன்’ என்று இயேசுவின் பூர்வீகத்தை அவர்கள் அலசியபோது, அதை நினைத்து பாராட்டியதாக நற்செய்தி சொல்கிறது. ஆனால், பூர்வீகங்கள் அலசப்படும்போது, பல நேரங்களில் "ஓ, இவன்தானே" என்று ஏகவசனத்தில் ஒலிக்கும் ஏளனம் அங்கு வந்து சேரும்.

சாதிய எண்ணங்களில் ஊறிப்போயிருக்கும் இந்தியாவில், தமிழகத்தில் பூர்வீகத்தைக் கண்டுபிடிக்க நாம் எடுக்கும் முயற்சிகள் பாராட்டுக்காக அல்ல; மாறாக, மற்ற தேவையற்ற குப்பைகளைக் கிளற என்பது நமக்குத் தெரிந்த உண்மை. சுடுகின்ற உண்மைகளைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, சங்கடமாய் இருந்தாலும், இந்த உண்மையையும் சொல்லியே ஆகவேண்டும்.

உண்மை, கசக்கும், எரிக்கும், சுடும் என்று உண்மையின் பல விளைவுகளைச் சொல்கிறோம். உண்மை, பல வேளைகளில் நம்மைச் சங்கடப்படுத்தும்; நம் தவறுகளைத் தோலுரித்துக் காட்டும். உண்மையின் விளைவுகளை இப்படி நாம் பட்டியலிடும்போது, ஒரு முக்கியமான அம்சத்தையும் நினைத்துப்பார்க்க வேண்டும். உண்மை, விடுவிக்கும். உண்மை, மீட்பைத் தரும். உண்மை விளைவிக்கும் சங்கடங்களைச் சமாளிக்கமுடியாமல், பல நேரங்களில் உண்மையை மறைத்துவிட, அழித்துவிட முயற்சிகள் நடக்கின்றன. உண்மை பேசும் இறைவாக்கினர்களின் செயல்பாடுகளைப் பல வகைகளில் நிறுத்த முயன்று, எல்லாம் தோல்விகண்ட பின், இறுதியில் அந்த இறைவாக்கினரின் வாழ்வையே நிறுத்த வேண்டியதாகிறது. உண்மைக்கும், உயிர்பலிக்கும் அப்படி ஒரு நெருங்கிய உறவு உண்டு.

இன்று நற்செய்தியில் இயேசுவுக்கும் அந்த நிலைதான். இயேசு சொன்ன உண்மைகளைக் கேட்கமுடியாமல், அவர் சொந்த ஊரின் மக்களுக்கு, முக்கியமாக, தொழுகைக்கூடத்தை நடத்திவந்த மதத் தலைவர்களுக்கு ஏற்பட்ட கோபம், கொலை வெறியாகிறது. மதத் தலைவர்கள் “அவரை ஊருக்கு வெளியே துரத்தி, அவ்வூரில் அமைந்திருந்த மலை உச்சியிலிருந்து கீழே தள்ளிவிட இழுத்துச் சென்றனர்” என்று இன்றைய நற்செய்தியில் வாசிக்கிறோம். இயேசுவை, கல்வாரி மலைக்கு அழைத்துச் சென்றவர்களும் மதத் தலைவர்கள்தான் என்பதற்கு ஒரு முன்னெச்சரிக்கையை நற்செய்தியாளர் லூக்கா இங்கு வழங்குகிறாரோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. இம்முறை இயேசு தப்பித்துக் கொள்கிறார். அவர் நம்மைப்போல் ஒரு சராசரி மனிதராய் இருந்திருந்தால், "இந்த அனுபவம் எனக்குப் போதும். நான் ஏன் இந்த ஊருக்கு உண்மைகளைச் சொல்லி ஏச்சும், பேச்சும் பெற வேண்டும்? தேவையில்லை இவர்கள் உறவு" என்று இயேசு ஒதுங்கியிருப்பார். ஆனால், அன்று உண்மையை உலகறியப் பறைசாற்றத் துணிந்த இயேசுவின் மூச்சு, கல்வாரிப் பலியில்தான் அடங்கியது.

நம் இறுதிச் சிந்தனை... உயிரோடு இருக்கும்போது உண்மைகளைச் சொல்லமுடியாத எத்தனையோ நல்ல உள்ளங்கள் விட்டுச்சென்ற உண்மைகள், அவர்கள் இறந்த பின்னரும் வாழ்வதைக் காண்கிறோம். சென்ற ஞாயிறு அகில உலக தகன நினைவு நாளைக் கடைபிடித்தோம். நாத்சி படையினரால் தகனமாகி உயிரிழந்த Anne Frank என்ற 13 வயது சிறுமி, நாத்சி படையினர் பிடியில் சிக்குவதற்கு முன் ஈராண்டுகள் மறைந்து வாழ்ந்தார். அந்த ஈராண்டுகள் அவர் தன் 'டயரி'யில் எழுதியிருந்த எண்ணங்கள், அவரது மரணத்திற்குப் பின் வெளியிடப்பட்டன. அவர் 'டயரி'யில் எழுதியுள்ள ஓர் எண்ணத்துடன் நமது சிந்தனைகளை இன்று நிறைவு செய்கிறோம்:

"குறிக்கோள்கள், கனவுகள் நமக்குள் பிறக்கின்றன. ஆனால், நாம் வாழும் சூழல் இவற்றை சுக்குநூறாகச் சிதறடிக்கிறது. இந்த அவல நிலையிலும் நான் என் குறிக்கோள்களை இழக்கவில்லை. இவையெல்லாம் அர்த்தமற்றவையாகத் தெரிந்தாலும், நான் இவற்றை இதுவரை என் உள்ளத்தில் சுமந்து வந்திருப்பது எனக்கே வியப்பாக இருக்கிறது. இவ்வுலகம் அவநம்பிக்கையில் மூழ்கினாலும், நான் என் குறிக்கோள்களை இழக்கப்போவதில்லை. ஒருநாள் வரும். அன்று என் குறிக்கோள்கள்களை வாழ்ந்து காட்டுவேன்."

கூட்டத்தோடு கலந்து மறைந்துவிடாமல், குறிக்கோள்களை இழக்காமல் வாழ்ந்த இறைவாக்கினர்களைப் போல், நம்மையும் இறைவன் வழிநடத்த வேண்டுமென்று மன்றாடுவோம். உலகில் இன்றும் உண்மைகளை எடுத்துரைப்பதால் எதிர்ப்புக்களைச் சந்தித்துவரும் வீர உள்ளங்களை இறைவன் தொடர்ந்து காக்க வேண்டுமென்றும் உருக்கமாக வேண்டுவோம்.