“Mater sí, Magistra no!” அன்னை...சரி, ஆசிரியர்...வேண்டாம்

“What shall it profit a man if he gains the whole world but loses his soul.”

http://esotericquotes.com/jesus/losing-your-soul/

In 1961 the Good Pope St John XXIII wrote an encyclical called ‘Mater et Magistra’. This, along with his other more famous one – ‘Pacem in Terris’ – the one on world peace, addressed to all the people of good will, stand out among his various encyclicals. ‘Mater et Magistra’, written during the troubled 60s, described the Church's beautiful role as a mother of the faithful, but also her duty as a teacher of humankind. One Catholic columnist who was upset by what the Pope had to say, wrote an essay entitled “Mater sí, Magistra no!” For him it was fine that Church was a tender, loving mother, but he closed his ears when she pronounced teachings he did not like.

This columnist is, probably, a representative of many of us. Many of us turn to the Church as a protecting, embracing Mother when we are badly hurt. When a loved one dies or some other crisis explodes, people instinctively turn to the Church like an injured child seeking the healing touch of the mother. It is good that the Church welcomes us in a motherly embrace; but when the Church tries to show us why we hurt ourselves and others, we tend to back away from her.

Last Sunday we saw Jesus as a mother rewarding Peter for his profession of faith. This week we see Jesus, the Teacher. The switch over was only a matter of minutes. When Jesus spoke about building the Church on the shoulders of Peter, he must have gone on a flight of fantasy. The term ‘Messiah’, used by Peter in his profession of faith, means ‘the anointed’. When Peter used this title for Jesus he must have imagined Jesus being anointed like the kings of Israel. Especially as they were approaching Jerusalem, Peter’s instincts must have told him that something special was going to happen in the city.

Jesus opens today’s Gospel by saying that something special was going to happen in Jerusalem, but not as imagined by Peter: From that time Jesus began to show his disciples that he must go to Jerusalem and suffer many things from the elders and chief priests and scribes, and be killed, and on the third day be raised. (Matthew 16:21)

This prediction of Jesus must have brought Peter crashing down from his flights of fantasy. He wanted to put some sense into his Master and received a very strong reprimand: "Get behind me, Satan! You are a hindrance to me; for you are not on the side of God, but of men." (Mt. 16: 23)

Jesus addressing Peter as ‘Satan’ sounds too harsh. But, it also opens our eyes to see some similarities between what Jesus experienced at the beginning of his ministry, in the desert, and now, on his way to Jerusalem. The temptations offered by Satan in the desert were ‘good’ temptations. Jesus was not tempted by Satan to kill, to cheat etc. They were simply temptations related to short-cuts and compromises. Similarly, towards the end of his ministry, as he was approaching Jerusalem, Jesus is tempted by his close friend, Peter. What Peter suggested was not anything ‘bad’. Probably he would have suggested to Jesus not to clash with the temple authorities etc. Peter was truly concerned about Jesus’ safety.

This brings us closer home. Most of our temptations are not about killing, cheating, etc. They are temptations of ‘simple adjustments’, and ‘minor compromises’. Quite often, they come from those who love us and are concerned about us.

We are sadly aware that compromises with the world cannot lead us to the Kingdom. The road to the Kingdom is the road less travelled. Jesus himself has given us an indication about this lonely journey or battle we have to undertake. “Enter by the narrow gate; for the gate is wide and the way is easy, that leads to destruction, and those who enter by it are many. For the gate is narrow and the way is hard, that leads to life, and those who find it are few.” (Matthew 7:13-14)

Many prophets were required to take up this lonely and, seemingly, meaningless mission. No prophet has been accepted in his own country, or, for that matter, by the world at large. The world tried to ‘integrate’ Prophets into the mainstream life and failed miserably. Hence, they were eliminated.

Knowing that the life of a prophet is always to swim against the current, many prophets tried to escape from their call. But God pursued them until they completed their mission. In the first reading today, Jeremiah expresses his agony of being a prophet:

Jeremiah 20:7-9

You deceived me, LORD, and I was deceived; you overpowered me and prevailed.

I am ridiculed all day long; everyone mocks me.

Whenever I speak, I cry out proclaiming violence and destruction.

So the word of the LORD has brought me insult and reproach all day long.

But if I say, “I will not mention his word or speak anymore in his name,” his word is in my heart like a fire, a fire shut up in my bones.

I am weary of holding it in; indeed, I cannot.

Truly agonising words!

The world needs prophets… prophets like Jeremiah. The world needs to hear the bitter truth of what is wrong with it. Most of us prefer to keep silent and not speak up when things go wrong. That is why Martin Luther King once said: “History will have to record that the greatest tragedy of this period of social transition was not the strident clamor of the bad people, but the appalling silence of the good people.” Very true, even today!

The opening slate of the famous movie JFK by Oliver Stone shows a quote by an American poet Ella Wheeler Wilcox: “To sin by silence when we should protest makes cowards out of men.” JFK, (John F.Kennedy) as we all know, was shot dead in November 1963, the same year that MLK (Marting Luther King) made his memorable “I have a dream” speech (August 28). In the movie script of JFK, there is a line spoken by the actor playing the role of Jim Garison, the District Attorney of Orleans Parish, Louisiana: “Telling the truth can be a scary thing sometimes. It scared President Kennedy, and he was a brave man. But if you let yourself be too scared, then you let the bad guys take over the country. Then everybody gets scared.”

Let me close these reflections with quotes from a famous Jewish writer Elie Wiesel. Eliezer Wiesel is a Romania-born American novelist, political activist, and Holocaust survivor of Hungarian Jewish descent. Wiesel was awarded the Nobel Peace Prize in 1986. The Norwegian Nobel Committee called him a "messenger to mankind," noting that through his struggle to come to terms with "his own personal experience of total humiliation and of the utter contempt for humanity shown in Hitler's death camps," as well as his "practical work in the cause of peace," Wiesel has delivered a powerful message "of peace, atonement and human dignity" to humanity.

“I swore never to be silent whenever and wherever human beings endure suffering and humiliation. We must always take sides. Neutrality helps the oppressor, never the victim. Silence encourages the tormentor, never the tormented.” Elie Wiesel

“The opposite of love is not hate, it's indifference. Indifference, to me, is the epitome of evil. Because of indifference, one dies before one actually dies.” Elie Wiesel

When the world follows the line of least resistance, we may have to toe the line of uncompromising fidelity. This is the challenge offered by Jesus in the closing lines of today’s Gospel. These lines have influenced persons like St Francis Xavier to leave the comfort and compromise of the world to cross and the crown (not of glory, but of thorns). Do these lines mean something to us today? “For what will it profit a man, if he gains the whole world and forfeits his life? Or what shall a man give in return for his life?” (Matthew 16:26)

புனிதத் திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள், வெளியிட்ட சுற்றுமடல்களில், இரண்டு புகழ்பெற்றவையாக விளங்குகின்றன. 1961ம் ஆண்டு அவர் வெளியிட்ட “Mater et Magistra” என்ற சுற்றுமடலும், 1963ம் ஆண்டு, நல்மனம் கொண்ட உலகமக்கள் அனைவருக்கும் விடுக்கும் ஓர் அழைப்பாக அவர் வெளியிட்ட “Pacem in Terris” சுற்றுமடலும் புகழ்பெற்றவை.

சமுதாயப் பிரச்சனைகள் பெருகிவந்த இவ்வுலகில், திருஅவை ஆற்றக்கூடிய, ஆற்றவேண்டிய பணிகளை விளக்குவது “Mater et Magistra”, அதாவது, "அன்னையும் ஆசிரியரும்" என்ற சுற்றுமடல். இம்மடல் வெளியான ஒரு சில வாரங்களில், ஒரு கத்தோலிக்க எழுத்தாளர், பத்திரிகையில் விமர்சனம் ஒன்றை வெளியிட்டார். அந்த விமர்சனத்தின் தலைப்பு : "அன்னை...சரி; ஆசிரியர்...வேண்டாம்" என்று அமைந்திருந்தது.

அளவுகடந்த அன்பைப் பொழியும் அன்னையாக திருஅவையை உருவகித்துப் பார்க்கையில் மனம் குளிர்கிறது. ஆனால், கண்டிப்புடன் பாடங்கள் புகட்டும் ஆசிரியராக திருஅவையை எண்ணிப் பார்க்கையில் கசக்கிறது. காயப்பட்டக் குழந்தைகளாக, அன்னையின் அணைப்பைத் தேடி, நாம் பலமுறை, கோவிலை, திருஅவையின் பணியாளர்களை அணுகிவந்துள்ளோம். ஆனால், காயப்பட்டதற்குக் காரணம் நாம்தான் என்று சுட்டிக்காட்டும் ஆசிரியராக திருஅவை ஒரு சில முறை மாறியபோது, அந்தக் கண்டிப்பை நம்மால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.

'அன்னை' என்ற இலக்கணத்தில், 'ஆசிரியர்' என்ற அம்சமும் இணைந்துள்ளது. எந்த ஓர் அன்னையும் தன் குழந்தைக்கு அளவுகடந்த அன்பை மட்டுமே எந்நேரமும் பொழிந்தால், அக்குழந்தையின் முழுமையான வளர்ச்சிக்கு அந்த அன்பே ஒரு தடையாக அமையும். தவறும்போது, தடுமாறும்போது அக்குழந்தைக்குத் தகுந்த வழியைக் காட்டுவதும் அன்னையின் பொறுப்பு. அவ்வேளைகளில், கரிசனை கலந்த கண்டிப்புடன் செயலாற்றும் ஓர் ஆசிரியராக அன்னை மாறவேண்டும்.

சென்ற ஞாயிறு, அன்னையாக விளங்கிய இயேசு, இந்த ஞாயிறு ஆசிரியராக மாறுகிறார். 'நான் யார் என நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?' என்று கேட்ட இயேசுவுக்கு, "நீர் மெசியா, வாழும் கடவுளின் மகன்" என்று உயர்ந்ததொரு விசுவாச அறிக்கையை வெளியிட்டார் பேதுரு. இயேசு அவரிடம், “யோனாவின் மகனான சீமோனே, நீ பேறு பெற்றவன். ஏனெனில் எந்த மனிதரும் இதை உனக்கு வெளிப்படுத்தவில்லை; மாறாக விண்ணகத்திலுள்ள என் தந்தையே வெளிப்படுத்தியுள்ளார். எனவே நான் உனக்குக் கூறுகிறேன்; உன் பெயர் பேதுரு; இந்தப் பாறையின்மேல் என் திருச்சபையைக் கட்டுவேன்” என்று பேதுருவை வாழ்த்தினார் இயேசு. இந்த வாழ்த்துரையைக் கேட்டு, பேதுரு ஒரு கனவுப் பல்லக்கில் அமர்ந்து பவனி வந்திருப்பார். ஆனால், இது நடந்து ஒரு சில நிமிடங்களில், “என் கண்முன் நில்லாதே சாத்தானே, நீ எனக்குத் தடையாய் இருக்கிறாய்” என்று இயேசு பேதுருவை அனல் தெறிக்கும் வார்த்தைகளில் கடிந்துகொண்டார். ஆனந்தத்தில் மிதந்த பேதுரு, அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றிருப்பார். கனவில் தான் மிதந்துவந்த பல்லக்கிலிருந்து, படுகுழியில் விழுந்ததைப் போல உணர்ந்திருப்பார்.

பல்லக்கில் மிதந்ததற்கும், படுகுழியில் விழுந்ததற்கும் பேதுருவே காரணமாகிறார். இயேசுவை, 'மெசியா' என்று அறிக்கையிடுவதில் பெருமை அடைந்தார் பேதுரு. 'மெசியா' என்ற சொல்லுக்கு, 'அர்ச்சிக்கப்பட்டவர்' அல்லது, 'அருள்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்' என்பது பொருள். இஸ்ரயேல் அரசர்கள் அனைவரும், அருள்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்கள் என்பதை பேதுரு நன்கு அறிந்தவர். எனவே, அவர் இயேசுவை 'மெசியா' என்று அறிக்கையிட்டபோது, அவர் விரைவில் ஓர் அரசனாக அருள்பொழிவு பெறுவார் என்று உள்ளூர எண்ணியிருக்கலாம். அதுவும், விரைவில் தாங்கள் எருசலேம் நகரில் நுழைந்ததும், இந்தக் கனவு நனவாகி, இயேசு அரியணை ஏறுவார் என்ற எண்ணங்கள் அவர் உள்ளத்தை நிறைத்திருக்கலாம். பேதுரு சொன்ன வார்த்தைகளை ஆமோதிப்பதுபோல இயேசுவும் அவரை மனதாரப் புகழ்ந்தார். இயேசுவின் புகழுரை, பேதுரு அவரைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த கனவை உறுதிப்படுத்தியிருக்கும்.

அந்நேரத்தில், அங்கு ஒரு திடீர் மாற்றம் நிகழ்கிறது. இயேசு, தான் எப்படிப்பட்ட 'மெசியா' என்பதையும், தனக்கு எருசலேமில் காத்திருக்கும் வரவேற்பைப் பற்றியும் விளக்க ஆரம்பிக்கிறார்:

மத்தேயு நற்செய்தி 16: 21

இயேசு தாம் எருசலேமுக்குப் போய் மூப்பர்கள், தலைமைக் குருக்கள், மறைநூல் அறிஞர்கள் ஆகியோரால் பலவாறு துன்பப்படவும், கொலை செய்யப்படவும், மூன்றாம் நாள் உயிருடன் எழுப்பப்படவும் வேண்டும் என்பதைத் தம் சீடருக்கு அந்நேரம் முதல் எடுத்துரைக்கத் தொடங்கினார்.

என்று இன்றைய நற்செய்தி துவங்குகிறது. இந்த வார்த்தைகள், பேதுருவுக்கும் சரி, நமக்கும் சரி, நற்செய்தியாக ஒலிக்கவில்லை.

இந்தக் கசப்பான உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத பேதுரு, இயேசுவுக்கு நடைமுறை வாழ்வுக்கு ஏற்ற சில அறிவுரைகள் தர விழைகிறார். இயேசுவுக்கு எவ்வித ஆபத்தும் வரக்கூடாது என்ற ஆதங்கத்தில் பேதுரு கூறிய அறிவுரைகளுக்கு இயேசுவின் பதில் ஏன் இவ்வளவு கோபமாக வெளிவந்தது என்பதைப் புரிந்துகொள்வது கடினமாக உள்ளது. தன் நெருங்கிய நண்பர்களில் ஒருவரான பேதுருவை, இயேசு 'சாத்தானே' என்றழைப்பது, நம்மில் சில சிந்தனைகளைத் தூண்டுகிறது.

தன் பணிவாழ்வின் துவக்கத்தில் இயேசு பாலை நிலத்தில் சாத்தானைச் சந்தித்தார். அங்கு சாத்தான் தந்த மூன்று சோதனைகளையும், மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், அவை ‘நல்ல’ சோதனைகள். கொலை, கொள்ளை, ஏமாற்றுதல் என்று தவறான செயல்களைச் செய்யச் சொல்லி சாத்தான் இயேசுவைத் தூண்டவில்லை.

குறுக்கு வழிகள், எளிதான வழிகள், உலகோடு சமரசம் செய்துகொள்ளும் வழிகள் இவையே சோதனையாக வந்தன. அதுவும், "நீ இறைமகன் என்றால், இவற்றைச் செய்யும்" என்ற ஒரு தூண்டிலைப் போட்டு, இயேசுவைப் பிடிக்க சாத்தான் முயன்றது.

இன்றைய நற்செய்தியிலும் அந்த பாலை நில அனுபவங்களின் எதிரொலிகளை நாம் உணரலாம். தன் பணிவாழ்வின் துவக்கத்தில் சாத்தான் வழியே வந்த சோதனைகளைச் சந்தித்த இயேசுவுக்கு, பணிவாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தில், அவர் எருசலேமை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், தன் நெருங்கிய நண்பர் வழியே சோதனை வந்தது.

பேதுரு இயேசுவுக்கு வழங்கிய அறிவுரையும் தவறான அறிவுரை அல்ல. இயேசுவுக்கு எவ்வித ஆபத்தும் நேரக்கூடாது என்ற நல்ல நோக்கத்துடன், ஆதங்கத்துடன் பேதுரு கூறிய அறிவுரை அது; நடைமுறைக்கு ஏற்ற அறிவுரை. வேறு வார்த்தைகளில் சொல்லவேண்டுமெனில், "இயேசுவே, நீர் ஏன் தேவையில்லாத பிரச்சனைகளில் மாட்டிக் கொள்ளவேண்டும்? உலகத்தோடு ஒத்துப்போக வேண்டியதுதானே!" என்ற பாணியில் பேதுரு அறிவுரை வழங்கினார்.

நமக்கு வரும் சோதனைகளும் இப்படிப்பட்டவையே. கொலைசெய்யவோ, கொள்ளை அடிக்கவோ, ஊழலில் ஊறிப் போகவோ நமக்குச் சோதனைகள் பெரும்பாலும் வருவதில்லை. உலகத்தோடு ஒத்துப் போவது, எளிய வழிகளை, குறுக்கு வழிகளைத் தேடுவது, அங்கும், இங்கும் சிறிது 'அட்ஜஸ்ட்' செய்து அநீதிகளோடு சமரசம் செய்துகொள்வது என்பவையே நமக்குப் பெரும்பாலான நேரங்களில் வரும் சோதனைகள். நமக்கு நெருங்கியவர்களிடமிருந்து இச்சோதனைகள் வரும்போது, இன்னும் சிக்கலாக மாறிவிடுகின்றன. அவர்கள் நம்முடைய நன்மைக்காகத்தானே சொல்கிறார்கள் என்ற போராட்டம் எழுகின்றது.

உண்மையான நீதி, அமைதி, அன்பு ஆகிய உயரிய சிகரங்களை அடைய குறுக்கு வழிகளோ, எளிதான பாதைகளோ கிடையாது. கடினமானப் பாதைகளில், தனித்துச் செல்லும் பயணங்கள் இவை. இத்தகையதொரு பயணத்தை இயேசு மேற்கொண்டார். அவரைப் பின்பற்ற விழைவோருக்கும் இத்தகையப் பயணமே காத்திருக்கிறது என்பதை இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் இயேசு ஒரு சவாலாக நம்முன் வைக்கிறார்:

பின்பு இயேசு தம் சீடரைப் பார்த்து, “என்னைப் பின்பற்ற விரும்பும் எவரும் தன்னலம் துறந்து தம் சிலுவையைத் தூக்கிக்கொண்டு என்னைப் பின்பற்றட்டும். ஏனெனில் தம் உயிரைக் காத்துக்கொள்ள விரும்பும் எவரும் அதை இழந்துவிடுவர். மாறாக என்பொருட்டுத் தம்மையே அழித்துக் கொள்கிற எவரும் வாழ்வடைவார்” என்றார்.

‘சவால்’ என்ற வார்த்தை நமக்குள் வீர உணர்வுகளை உருவாக்கலாம். நெருப்பில் குதிப்பது எளிது. எதோ ஒரு வேகத்தில் குதித்துவிடலாம். ஆனால், தொடர்ந்து நெருப்பில் நடந்து, அல்லது, அந்த நெருப்புடன் போராடி அதை வெல்வது மிகவும் கடினம். இறைவாக்கினர்கள் பலர் இந்தப் போராட்டத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டனர். அவர்கள் வாழ்ந்த சமுதாயம் சரியில்லை என்பதைத் துணிவுடன் எடுத்துச் சொல்லும் பணியை இறைவன் அவர்களுக்கு அளித்தார். விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் பல இறைவாக்கினர்கள் இறைவன் அளித்த இந்த ஆபத்தான பணியை ஏற்க மறுத்து ஓடி ஒளிந்தனர். ஆனாலும், அந்தப் பணியை நிறைவேற்றும் வரை இறைவன் அவர்களை விடவில்லை. இப்படி தன்னை இடைவிடாமல் துரத்தி வந்த இறைவனிடம் இறைவாக்கினர் எரேமியா பேசுவதை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இப்படி நாம் கேட்கிறோம்.

இறைவாக்கினர் எரேமியா 20: 7-9 

ஆண்டவரே! நீர் என்னை ஏமாற்றிவிட்டீர்: நானும் ஏமாந்து போனேன்: நீர் என்னைவிட வல்லமையுடையவர்: என்மேல் வெற்றி கொண்டுவிட்டீர்: நான் நாள் முழுவதும் நகைப்புக்கு ஆளானேன். எல்லாரும் என்னை ஏளனம் செய்கின்றார்கள். நான் பேசும்போதெல்லாம் ‘வன்முறை அழிவு’ என்றே கத்த வேண்டியுள்ளது: ஆண்டவரின் வாக்கு என்னை நாள் முழுதும் பழிச்சொல்லுக்கும் நகைப்புக்கும் ஆளாக்கியது.

“அவர் பெயரைச் சொல்லமாட்டேன்: அவர் பெயரால் இனிப் பேசவும் மாட்டேன்” என்பேனாகில், உம் சொல் என் இதயத்தில் பற்றியெரியும் தீ போல இருக்கின்றது. அது என் எலும்புகளுக்குள் அடைப்பட்டுக் கிடக்கின்றது. அதனை அடக்கிவைத்துச் சோர்ந்து போனேன்: இனி என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாது.

நான் வாயைத் திறந்தாலே உண்மைகளைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது, அதுவும் கசப்பான உண்மைகளைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. ‘ஏன் எனக்கு வம்பு’ என்று பேசாமல் இருந்தாலும் உமது வார்த்தைகள் என் மனதில் நெருப்பாய் எரிந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று சொல்கிறார் எரேமியா. மெல்லவும் முடியாமல், முழுங்கவும் முடியாமல் தவிக்கும் இறைவாக்கினர் எரேமியாவைப் போல பல கோடி இறைவாக்கினர்கள் எண்ணியிருப்பர், சொல்லியும் இருப்பர்.

மனதுக்குச் சங்கடமான உண்மைகள் சொல்லப்படும்போது, உண்மையைச் சந்திக்க மறுத்து, நாம் ஓடி ஒளியலாம். அல்லது, அந்த உண்மையைச் சொன்னதால், உயிர் துறக்கலாம். இதையே இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு ஒரு சவாலாக நமக்கு முன் வைக்கிறார். ஒரு கேள்வியின் வடிவில் இயேசு விடுக்கும் இந்தச் சவால், புனித பிரான்சிஸ் சேவியரைப் போல பல கோடி உன்னத உள்ளங்களை விழித்தெழச் செய்தது. இன்று இயேசு நமக்கு விடுக்கும் இந்தச் சவால், நமக்குள்ளும் மாற்றங்களை உருவாக்குமா? இதோ இயேசு நம் ஒவ்வொருவருக்கும் விடுக்கும் அந்த உன்னத சவால்:

மனிதர் உலகம் முழுவதையும் ஆதாயமாக்கிக்கொண்டாலும் தம் வாழ்வையே இழப்பாரெனில் அவருக்குக் கிடைக்கும் பயன் என்ன? அவர் தம் வாழ்வுக்கு ஈடாக எதைக் கொடுப்பார்?

A peg driven in firm place உறுதியான இடத்தில் அடிக்கப்பட்ட முளை

Tent Peg

http://en.wikipedia.org/wiki/Tent_peg

The plane that left Seoul, South Korea, on August 18th, was cruising at a height of more than 40,000 feet in the sky. But there was one man in the plane who had his feet firmly grounded on earth. That was Pope Francis. This was clear in the responses he gave to the journalists. Pope Francis, on his return flight from Korea, met the journalists and spoke with them for more than an hour. Many questions were raised. The significance of some of the actions of Pope Francis in South Korea were discussed in the interview – e.g. taking a ribbon from the relatives of the Sewol ferry disaster, receiving a pin from one of the ‘comfort women’ etc. The Pope also answered some questions on his future trips, his relationship with Benedict, the Pope Emeritus, the apparent ‘failure’ of the prayer held in Vatican for peace in the Holy Land etc. The way Pope Francis answered one of those questions, which was personal in tone, caught my attention. It also served as a starting point of this week’s Sunday reflection.

Here are that particular question and the answer:

Q.  In Rio when the crowds chanted Francesco, Francesco, you told them to shout Christ, Christ. How do you cope with this immense popularity? How do you live it?

A.  I don’t know how to respond. I live it thanking the Lord that his people are happy. Truly, I do this. And I wish the People of God the best. I live it as generosity on the part of the people.  Interiorly, I try to think of my sins, my mistakes, so as not to think that I am somebody. Because I know this will last a short time, two or three years, and then to the house of the Father. And then it’s not wise to believe in this. I live it as the presence of the Lord in his people who use the bishop, the pastor of the people, to show many things.  I live it a little more naturally than before; at the beginning I was a little frightened.  But I do these things, it comes into my mind that I must not make a mistake so as not to do wrong to the people in these things…

I wish to begin this Sunday’s reflection with Pope Francis, since I feel that he is, in many ways, a very good example of how a person should think, act and live as a person in authority. Leadership and authority, according to Pope Francis, are given to a person only as a means of service. He has been insisting on this, right from the day of his Inaugural Mass on March 19, 2013.

The first reading from Isaiah, gives a detailed description of the investiture of a royal court official. The robe, the sash, and the keys are insignia of this office. Isaiah tells of how the keys of authority will be taken away from Shebna, the unfaithful and proud “master of the royal palace,” and given to the humble and faithful Eliakim.

From the lofty imageries of authority, namely, robe, sash and keys, the focus shifts to other imageries – a peg and a throne. Through these imageries God explains how He would shape his servant-turned-leader!

After talking of how Eliakim will be vested with authority, God says: “I will drive him like a peg in a firm place, and he will become a throne of glory to his father’s house.” (Is. 22:23) A peg is used as a support to tie up many things. A peg is driven in the ground to erect a tent; to tether the cattle etc. The peg, although driven half way into the ground is the main anchor that keeps the tent from being blown away by strong winds or keeps the cattle in the safe vicinity of the peg. Moreover, to drive a peg in the ground, one has to hit it on the head! All these implied details of the imagery of a peg, give us an idea of what authority and leadership means. The leader needs to stand firm amidst raging storms and keep the persons entrusted to his/her care close to him/her. He or she should be ready to bear with painful blows in order to serve as a source of strength for others tied up with him/her.

The other imagery used here is the throne. A throne is not meant to be carried around, but designed to carry others. An empty throne that does not serve to carry others can only be kept as a museum piece. Similarly, a leader is meant to carry the people on his/her shoulders and not vice-versa!

In the past 18 months of his leadership, Pope Francis has shown how much of a peg and a throne he has been, firmly ‘driven in the ground’ and gladly carrying others.

The day after Pope Francis returned from Korea, namely, August 19, early in the morning he received the news of the tragic death of his grandnephews (2 years and 8 months old babies) and their mother in a road accident in Argentina. Pope’s nephew, Emmanuel Bergoglio, who was driving the car, is fighting for his life in a hospital. In spite of this personal storm raging in his life, Pope Francis kept to his Wednesday Audience on August 20^th as usual and told the people that a Pope too has a family and that he is deeply grieved. He thanked the people for their prayers. I see the imagery of the peg driven to the ground, keeping the tent in position amidst the storm.

Coming back to his interview given during his return flight from Seoul, one can easily see from his response to the questions of the journalists that although Pope Francis was, literally, flying high in the sky, his feet were firmly planted on the ground. On the question of how he handled the ‘adoring public’, his response clearly shows that he knows what this ‘popularity’ means to him and to his mission. This is one of the key characteristics of a leader – self-knowledge!

The question of ‘self-knowledge’ is the focus of the Gospel passage – Matthew 16: 13-20. All of us have been on the journey of searching for our real selves. The key question in this search is - Who am I? This is not a philosophical question, but a deep thirst to understand ourselves better. Jesus too was in this journey of self-discovery. As a part of this journey, Jesus posed two very crucial questions to his disciples: Who do people say that I am? Who do you say that I am?

These questions of Jesus are not addressed to His disciples alone. Down the centuries they have been addressed to all of us. They have perennial value, in season and out of season.

Who do people say that Jesus is?

On quite many occasions, surveys have been undertaken to discover who has influenced the history of humankind. Almost in all of them, Jesus Christ has figured either in the first place or within the first three positions. Such has been his influence.

Who do people say that Jesus is?

People have said and, still, are saying so many things… good and bad, true and false, profession of faith and downright blasphemy! Ocean of opinions… Jesus is an inexhaustible source of inspiration.

Who do you say that I am?

Hey, wake up… this question is personally addressed to you and me. Who do I say that Jesus is? All the answers I have been memorising since childhood may not be helpful. Neither is Jesus interested in my memorised answers. I am now asked to face this question seriously, personally.

More than a question, it is an invitation – an invitation to be convinced of the person of Jesus so that I can follow Him more closely. Most of us become speechless and, perhaps, embarrassed by such a direct question… such a confrontation… rather, ‘care-frontation’!

The disciples were speechless as well when Jesus ‘care-fronted’ them with this question. Peter mustered up enough courage to say: “You are the Christ, the Son of the living God”. (Mt 16: 16) Jesus was able to see that Peter’s response was not an intellectual proposition, but a heart-felt prayer. Jesus knew that no human being had taught Peter to repeat those words by heart. Hence, he declared him the first Pope! Now we have the 266^th Pope in the person of Pope Francis. We are aware that for Pope Francis too, Jesus is not an intellectual treatise to be spoken of, but a heart-felt mystery to be lived. We pray that the Good Shepherd who guided the simple and spontaneous Peter, first Pope, will also guide and protect the 266^th Pope, Francis, who is simple, spontaneous and speaks to people’s hearts!

Camping Tip # 1

http://tentcampinghq.com

ஆகஸ்ட் 18, கடந்த திங்களன்று, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், கொரியாவிலிருந்து இத்தாலிக்குத் திரும்பி வந்துகொண்டிருந்தபோது, விமானத்தில் தன்னுடன் பயணம் செய்த நிருபர்களுக்குப் பேட்டியளித்தார். ஒரு மணி நேரம் நீடித்த இந்தப் பேட்டியில், கொரியாவில் நடைபெற்ற பல்வேறு நிகழ்வுகள், உலகப் பிரச்சனைகள், திருத்தந்தை மேற்கொள்ளவிருக்கும் அடுத்த பயணங்கள், வத்திக்கானில் திருத்தந்தை நடத்தும் வாழ்க்கை, ஒய்வு பெற்றுள்ள திருத்தந்தை பெனெடிக்ட் அவர்களுடன் உறவு என்று பல கோணங்களில் கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டன.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்வைக் குறித்து நிருபர் ஒருவர் கேட்ட கேள்விக்கு, திருத்தந்தை அளித்த பதில், எனக்குள் பல நல்லுணர்வுகளை உருவாக்கியதோடு இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்கு வித்திட்டது. இதோ அந்நிருபரின் கேள்வியும், திருத்தந்தை அளித்த பதிலும்:

நிருபர்: ரியோ நகரில் கூடியிருந்தோர், 'பிரான்செஸ்கோ, பிரான்செஸ்கோ' என்று கத்தியபோது, நீங்கள் அவர்களிடம் 'கிறிஸ்து, கிறிஸ்து' என்று கத்தச் சொன்னீர்கள். இவ்வளவு புகழை நீங்கள் எவ்வாறு சமாளிக்கிறீர்கள்? இவ்வளவு புகழுடன் எவ்வாறு வாழ்கிறீர்கள்?

திருத்தந்தை: இதற்கு எவ்விதம் பதில் சொல்வதென்று எனக்குத் தெரியவில்லை. மக்கள் இவ்வளவு மகிழ்வுடன் இருப்பதைக் கண்டு, நான் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துகிறேன். மக்களின் தாராள மனத்தைக் கண்டு மகிழ்கிறேன். அவர்களுக்கு இறைவன் மிக நல்லவற்றையே செய்யவேண்டும் என்று விரும்புகிறேன். ஆழ்மனதில், நான் என் பாவங்கள், தவறுகள், இவற்றை எண்ணிப் பார்க்க முயல்கிறேன். நான் முக்கியமானவன் என்ற எண்ணம் தலைதூக்காமல் இருக்க இவ்விதம் முயல்கிறேன்.

இவை அனைத்தும் இன்னும் இரண்டு அல்லது மூன்று ஆண்டுகள் நீடிக்கும். அதற்குப் பின், நான் என் தந்தையின் இல்லம் செல்வேன் என்று தெரியும். இவற்றை (மக்களின் புகழ்ச்சியை) அதிகம் நம்பாமல் இருப்பதே புத்திசாலித்தனம்.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களைப் பற்றிய எண்ணங்களோடு இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையை ஆரம்பிப்பது பொருத்தமாகத் தெரிகிறது. அதிகாரத்தில் இருக்கும் ஒரு தலைவர் எவ்விதம் சிந்தித்து, செயல்பட்டு, வாழவேண்டும் என்பதற்கு, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு என்பதை யாரும் மறுக்கமுடியாது. ஒருவருக்குத் தரப்படும் அதிகாரம், அடுத்தவரை அடக்கி ஆள்வதற்கு அல்ல, மாறாக, அடுத்தவருக்குப் பணி செய்வதற்கே என்பதை, தான் திருஅவை தலைவராகப் பொறுப்பேற்ற நாளிலிருந்து வலியுறுத்தி வருகிறார் திருத்தந்தை. இதற்கு மாறாக, ‘நான் உங்கள் அடிமை’ என்றும், ‘நான் உங்கள் பணியாளன்’ என்றும் மேடையில் முழங்கிக் கொண்டு, அதற்கு எதிர் மாறாகச் செயலாற்றும் தலைவர்களையும் நாம் இன்றைய உலகில் பார்த்து வருகிறோம்.

இத்தகையச் சூழலில், அதிகாரத்தின் உண்மையான அர்த்தத்தைச் சிந்திக்க, இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்குச் சவால் விடுகின்றன.

பதவியிலிருந்த செபுனா என்ற அதிகாரி, அகந்தை கொண்டு, தன் பொறுப்பைச் சரிவர நிறைவேற்றாததால், அவரை நீக்கிவிட்டு, எலியாக்கிம் என்பவரை இறைவன் உயர்த்துவதை இறைவாக்கினர் எசாயா குறிப்பிடுகிறார். திருஅவையின் முதல் தலைவராக, புனித பேதுருவை இயேசு அறிவிப்பதை நற்செய்தியாளர் மத்தேயு குறிப்பிடுகிறார். எலியாக்கிமுக்கு வழங்கப்படும் அதிகாரத்தை, பல்வேறு உருவகங்கள் வழியே இறைவன் விவரிக்கிறார். இதோ அப்பகுதி:

எசாயா 22: 20-22

உன்னை உன் பதவியிலிருந்து இறக்கிவிடுவேன்: உன் நிலையிலிருந்து கவிழ்த்து விடுவேன். அந்நாளில் இலக்கியாவின் மகனும் என் ஊழியனுமாகிய எலியாக்கிமை நான் அழைத்து, உன் அங்கியை அவனுக்கு உடுத்தி, உன் கச்சையை அவன் இடுப்பில் கட்டி, உன் அதிகாரத்தை அவன் கையில் ஒப்படைப்பேன். எருசலேமில் குடியிருப்போருக்கும் யூதா குடும்பத்தாருக்கும் அவன் தந்தையாவான். அந்நாளில் தாவீது குடும்பத்தாரின் திறவுகோலை அவன் தோளின் மேல் வைப்பேன். அவன் திறப்பான்: எவனும் பூட்டமாட்டான். அவன் பூட்டுவான்: எவனும் திறக்கமாட்டான்.

அங்கி, கச்சை, தாவீது குடும்பத்தாரின் திறவுகோல் என்ற பல அடையாளங்கள் வழியே எலியாக்கிமின் அதிகாரம் நிலைநிறுத்தப்படுகிறது.

இந்த ஆடம்பர அடையாளங்களைத் தொடர்ந்து, இறைவன் பயன்படுத்தும் இரு உருவகங்கள் நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன. அதிகாரத்தில் உள்ள ஒருவரை இறைவன் எவ்விதம் உருவாக்குகிறார் என்பதை இவ்விரு உருவகங்களும் தெளிவாக்குகின்றன:

எசாயா 22: 23

உறுதியான இடத்தில் அவனை முளைபோல அடித்து வைப்பேன்; அவன் தன் தந்தையின் குடும்பத்தாருக்கு மேன்மையுள்ள அரியணையாக இருப்பான்.

இஸ்ரயேல் குலத்தின் தலைவனை, இறைவன், உறுதியான இடத்தில் முளைபோல் அடித்துவைப்பார் என்ற சொற்கள், அதிகாரத்தில் இருப்போரிடம் விளங்கவேண்டிய சில அம்சங்களை விளக்குகின்றன. உறுதியான நிலத்தில் அடிக்கப்படும் முளை, பல வழிகளில் பயன்படுகிறது. முளையில் கயிறுகட்டி, கூடாரங்கள் அமைக்கப்படுகின்றன. எவ்வளவு பலமாகக் காற்றடித்தாலும், நிலத்தில் அடிக்கப்பட்டுள்ள முளை, கூடாரத்தைக் காப்பாற்றும். அதேபோல், மேய்ச்சல் நிலங்களில் ஆடு, மாடுகள் பாதுகாப்பாக மேய்வதற்கு, அடித்துவைக்கப்பட்ட முளையில் அவை கட்டப்படும். காக்கும் தொழிலைச் செய்யும் முளைபோல, அதிகாரத்தில் இருப்பவர்கள் செய்யும் முக்கியமான பணி, காக்கும் பணி என்பதை இவ்வுருவகம் முதலில் நமக்கு உணர்த்துகிறது.

அடுத்ததாக, உறுதியான இடத்தில் ஒரு முளையை ஊன்றுவதற்கு, அது, தன் தலைமீது அடிகளைத் தாங்கவேண்டும். எவ்வளவு வலிமையாக அடிகள் விழுகின்றனவோ, அவ்வளவு ஆழமாக முளை பூமிக்குள் புதைந்து, பலன் தரும் வகையில் நிற்க முடியும். அதேபோல், தலைவர்களும், அதிகாரிகளும் தங்கள் மீது விழும் பல அடிகளைத் தாங்கிக்கொண்டு உறுதியுடன் நின்றால், பயனுள்ள தலைவர்களாகச் செயல்பட முடியும்.

அடுத்ததாக, இறைவன் பயன்படுத்தும் அரியணை என்ற உருவகமும் தலைவனுக்குரிய ஒரு பண்பை விளக்குகிறது. அரியணையை யாரும் சுமப்பது கிடையாது; அதுவே மற்றவர்களைச் சுமக்கிறது. அது மற்றவர்களைத் தாங்கும்போதுதான் பயனும், புகழும் பெறுகிறது. காலியாக இருக்கும் அரியணை, வெறும் காட்சிப் பொருளாக மட்டுமே பயன்படுகிறது. அதேபோல், தலைவர்களும் மற்றவர்களைத் தாங்கும்போதுதான் பயனும், புகழும் பெறுகின்றனர்.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், கடந்த 18 மாதங்களாக திருஅவையின் தலைவர் என்ற அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்திய விதத்திலிருந்து, அவர் 'உறுதியான இடத்தில் அடித்துவைக்கப்பட்ட முளைபோல, பிறரைத் தாங்கும் அரியணைபோல' விளங்குவதைக் காணமுடிகிறது.

ஆசிய மக்களின் புகழ் மழையில் நனைந்து, புத்துணர்வு பெற்று, கொரியாவிலிருந்து ஆகஸ்ட் 18, மாலை, உரோம் நகர் திரும்பினார் திருத்தந்தை. அடுத்தநாள், ஆகஸ்ட் 19, செவ்வாய் அதிகாலையில், திருத்தந்தையின் நெருங்கிய குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மூவர், ஒரு சாலை விபத்தில் உயிரிழந்தனர்.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களின் தம்பி, மறைந்த Alberto Bergoglio அவர்களின் மகன், Emmanuel Horacio Bergoglio அவர்கள் ஓட்டிவந்த கார், ஒரு லாரியுடன் மோதியதில், அக்காரில் பயணித்த எம்மானுவேல் அவர்களின் மனைவி, Valeria அவர்களும், அவர்களுடைய இரண்டுவயது குழந்தை Joseம், எட்டுமாதக் குழந்தை, Antonioவும் விபத்து நிகழ்ந்த இடத்திலேயே கொல்லப்பட்டனர். 35 வயதான எம்மானுவேல் அவர்கள், பலத்த காயங்களுடன் மருத்துவமனையில் உயிருக்குப் போராடி வருகிறார்.

தன் சொந்த வாழ்வில் வீசிக்கொண்டிருந்த இந்தப் புயலை மனதில் சுமந்துகொண்டு, ஆகஸ்ட் 20, புதனன்று, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், தன் வழக்கமானப் பணிகளைத் தொடர்ந்தது, ஓர் உன்னதத் தலைவரை உலகிற்கு அடையாளம் காட்டியது. தன் குடும்பத்தில் ஏற்பட்ட இழப்பை மக்கள் முன் எடுத்துரைத்து, திருத்தந்தையும் ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்தான் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டியபின், மக்களின் செபங்களுக்காக அவர் விண்ணப்பித்தார். புதன் பொது மறையுரையை வழங்கிய நேரம் முழுவதும் திருத்தந்தை நடந்துகொண்ட விதம், 'உறுதியான இடத்தில் அடித்துவைக்கப்பட்ட முளைபோல, பிறரைத் தாங்கும் அரியணைபோல' அவர் இருந்ததை உணரமுடிந்தது.

துன்பம் என்ற புயல் வீசினாலும், புகழ் மாலைகள் வந்து குவிந்தாலும் சீரான மனநிலையுடன் செயல்படும் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், தலைமைத்துவம், அதிகாரம் என்ற சொற்களுக்கு ஆழ்ந்த அர்த்தங்கள் தருகிறார். திருத்தந்தை பெற்றிருக்கும் சீரான மனநிலைக்கு ஒரு முக்கிய காரணமாக நான் கருதுவது, அவர் தன்னைப்பற்றி கொண்டுள்ள தெளிவான புரிதல் அல்லது, 'சுய அறிதல்' (self knowledge). ஒருவர் தன்னைப்பற்றி தெரிந்துகொள்ள, தன்னையே சரியாகப் புரிந்துகொள்ள சுயத் தேடல்கள் நிகழவேண்டும். இத்தகைய ஒரு தேடலை இன்றைய நற்செய்தி எடுத்துரைக்கிறது.

ஒவ்வொருவரும் வாழ்க்கையில் நம்மை நாமே தேடிய அனுபவங்கள் நம் எல்லாருக்கும் உண்டு. நம்மை நாமே தேடும் நேரங்களில் பல கேள்விகள் நம் உள்ளத்தில் எழுந்திருக்கும். அவற்றில் மிக முக்கியமாக நம் மனதில் எழும் ஒரு கேள்வி... 'நான் யார்?' என்ற கேள்வி.

இயேசுவுக்கும் இந்தக் கேள்வி எழுந்தது. நான் யார் என்ற தேடலை அடிப்படையாகக் கொண்டு இயேசு எழுப்பிய இரு கேள்விகள் அன்று சீடர்களுக்கும் இன்று நமக்கும் சவாலாக அமைந்துள்ளன. "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்? நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?" என்பன அவ்விரு கேள்விகள்.

"நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" என்ற கேள்விக்கு சிறு வயது முதல் அம்மாவிடம், அப்பாவிடம், மறைகல்வி ஆசிரியர்களிடம் நாம் பயின்றவற்றை, மனப்பாடம் செய்தவற்றை வைத்து, பதில்களைச் சொல்லிவிடலாம். ஆனால், "நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?" என்ற இரண்டாவது கேள்விக்கு அப்படி எளிதாகப் பதில் சொல்லிவிட முடியாது. நாம் படித்தவற்றை விட, பட்டுணர்ந்தவையே இந்தக் கேள்விக்குப் பதிலாக வேண்டும். நாம் மனப்பாடம் செய்தவற்றை விட, மனதார நம்புகிறவையே இந்தக் கேள்விக்கான பதிலைத் தர முடியும். இயேசுவின் இந்தக் கேள்வி வெறும் கேள்வி அல்ல. ஓர் அழைப்பு. “என்னைப்பற்றிப் புரிந்து கொள்… என்னைப் பற்றிக்கொள். என்னைப் பின்பற்றி வா” என்று பலவழிகளில் இயேசு விடுக்கும் இவ்வழைப்பு, ஓர் ஆபத்தான அழைப்பும் கூட.

இயேசுவைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள, அவரைக் கண்டு பிரமித்துப் போக, அவரை ரசிக்க கேள்வி அறிவு, புத்தக அறிவு போதும். அந்த பிரமிப்பில் நாம் இருக்கும்போது, இயேசு நம்மிடம் "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" என்று கேட்டால், நம் பதில்கள் ஆர்வமாய் ஒலிக்கும். ஆனால், அந்த பிரமிப்பு, இரசிப்பு இவற்றோடு மட்டும் நாம் இயேசுவை உலகறிய பறைசாற்றக் கிளம்பினால், புனித பவுல் சொல்வது போல், "ஒலிக்கும் வெண்கலமும், ஓசையிடும் தாளமும் போலாவோம்."

எனவே, இயேசு நம்மை அடுத்த நிலைக்கு வருவதற்கு கொடுக்கும் அழைப்புதான் "நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?" என்ற கேள்வியாக எழுகிறது. இது சாதாரண அழைப்பு அல்ல. அவரை நம்பி அவரோடு நடக்க, அவரைப் போல் நடக்க, இரவானாலும், புயலானாலும் துணிந்து நடக்க அவர் தரும் ஓர் அழைப்பு.

இயேசு தந்த இவ்வழைப்பை, புரிந்தும் புரியாமலும், புனித பேதுரு, தன் உள்ளத்தில் உணர்ந்த ஓர் உண்மையை எடுத்துரைக்கிறார். “நீர் மெசியா, வாழும் கடவுளின் மகன்” என்று அறிக்கையிடுகிறார். தன் அறிவுத்திறனால் அல்ல, மனதால் தன்னை புரிந்துகொண்ட பேதுருவைப் புகழும் இயேசு, திருஅவையின் முதல் தலைவராக அவரை நியமிக்கிறார். திருஅவையின் 266வது தலைவராகத் தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ள திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களும் இயேசுவை தன் அறிவால் உணர்ந்ததைவிட, உள்ளத்தால் அதிகம் உணர்ந்தவர் என்பதை நாம் பலவழிகளில் அறிவோம். தன்னைப் புரிந்துகொண்ட பேதுருவை திருஅவைத் தலைவராக அறிவித்து, இயேசு அவரை வழிநடத்தியதுபோல, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களையும், நல்ல உடல், உள்ள நலத்துடன் வழிநடத்த வேண்டுமென்று இறைவனை உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

Moving from ‘I-versus-You’ to ‘We’ 'நானா-நீயா'விலிருந்து, 'நாம்' நோக்கி...

Pope Francis is presented with a T-shirt during his meeting with the youth at the Solmoe Sanctuary, South Korea, Friday, Aug. 15, 2014.

www.dailymail.co.uk

Pope Francis has stepped into Asia for the first time in his life. He must have experienced the Asian style of welcome. In his very first talk given to the President and other government officials of South Korea, he acknowledged the cultural heritage of Asia: “It is a great joy for me to come to Korea, the land of the morning calm, and to experience not only the natural beauty of this country, but above all the beauty of its people and its rich history and culture.” In a few more months, namely, in January 2015, Pope Francis will, once again, taste the rich cultural heritage of Asia when he travels to Sri Lanka and the Philippines.

“Atithi Devo Bhava”, namely, “Consider the guest as god” is a Sanskrit slogan which reflects the welcoming attitude of India and, in general, of the East. Every time we reach a country or a city, we are given ‘Welcome’ messages through signboards and the announcements that come through speakers. When we leave a city, we see the sign: ‘Thank you. Come again.’ I am not a great fan of travelling. I do have my anxieties travelling to new places. Hence, these welcome signboards and messages put me somewhat at ease.

I am yet to see a country or a city that openly says: ‘You are not welcome’ or ‘Don’t come again’. In reality, however, we feel the unwelcoming trends and undercurrents flowing freely all over the world. Every time we wish to visit a county, the visa process makes us feel that we are not welcome in that country. Perhaps this ‘you-are-not-welcome’ message is more clearly given to the so called ‘third world’ people. Of late, the ‘unwelcome’ mood has erupted into violence in quite a few countries.

We are sadly aware of the way Christians and some Moslem sects are driven out of certain towns in Iraq. Syria, Israel, Palestine, Sri Lanka, some African countries are exploding with ‘you-are-not-welcome’ violence. In almost all these cases, religion becomes the dividing factor…not the true religion, but religion as interpreted by some ‘fundamental’ly deranged minds!

The non-welcoming attitude grows when we divide the world into I-versus-You, We-versus-Them etc. Such divisions give way to different types of violence, including terrorist activities, ethnic cleansing, religious clashes, targeted attacks on foreigners, and riots. The riots that erupted in England in August 2011, have filled one more page in human history in blood. In most of these riots, youngsters take up pivotal role. The riots in England is now referred to as the ‘BlackBerry’ riots, since most of the youth who were involved in the riots were organising themselves using BlackBerry technology! Talk about development!

Talking of the ‘BlackBerry’ riots, Ellen Teague, from Columban Justice and Peace, commented: “In the UK we have seen recent cuts to services which assist marginalised youth, such as youth clubs and employment schemes. We have also seen huge rises in student fees which has put a university education out of the reach of low income families. When interviewed, young people causing trouble in our cities have consistently spoken of anxiety for their futures and alienation from political and legal processes.”

Youngsters who have lost hope of the future, have scant regard for the safety of the present as well. Our world, fragmented into hundreds of divisions, creates a sense of fear of ‘the other’ and a loss of hope for a better world. Against such a background, the words from Isaiah we hear in this Sunday’s liturgy, sound like an impossible dream:

Isaiah 56:1, 6-7

This is what the LORD says: “Maintain justice and do what is right, for my salvation is close at hand and my righteousness will soon be revealed. And foreigners who bind themselves to the LORD to minister to him, to love the name of the LORD, and to be his servants, all who keep the Sabbath without desecrating it and who hold fast to my covenant—these I will bring to my holy mountain and give them joy in my house of prayer. Their burnt offerings and sacrifices will be accepted on my altar; for my house will be called a house of prayer for all nations.”

Universal salvation is the key theme of this Sunday’s readings. Justice, righteousness, equality, acceptance…. All that the human spirit craves for deep down is expressed as God’s promises in Isaiah – not only to Israelites but also to foreigners.

Such passages from the Bible, although sound very ideal, out of the world, and impossible, have inspired millions to take them seriously. Mohanlal K. Gandhi was one of them who took the Bible, especially the Gospels very seriously. But, what Gandhi saw in real life, was far from the ideal life expressed in the Gospels. Here is an anecdote from his own life: M. K. Gandhi in his autobiography tells how, during his days in South Africa as a young Indian lawyer, he read the Gospels and saw in the teachings of Jesus the answer to the major problem facing the people of India, the caste system. Seriously considering embracing the Christian faith, Gandhi went to a white-only church one Sunday morning, intending to talk to the minister about the idea. When he entered the church, however, the usher refused to give him a seat and told him to go and worship with his own people. Gandhi left the church and never returned. “If Christians have caste differences also,” he said, “I might as well remain a Hindu.” (Fr. Ernest Munachi Ezeogu)

Ideal life - the life expressed in the Gospels - and real life seem far removed from one another. We are asked to bridge the gap. Jesus tries to emphasise this ‘gap’ in today’s gospel in a very strange way. (I must admit that this is one of the difficult passages for me to understand… especially the rude language used by Jesus with the Canaanite woman.) The woman perseveres in bridging the gap. Thank God the final lines of today’s gospel end well with Jesus praising the Canaanite woman: Then Jesus said to her, “Woman, you have great faith! Your request is granted.” (Matthew 15: 28) When Jesus praises the ‘great faith’ of the Canaanite woman, I hear Jesus chiding the ‘little faith’ of his apostles. How often have we experienced this… namely, when the ‘little faith’ of the regular Christian stands in stark contrast over the ‘great faith’ expressed by the so called non-Christians?

We spoke of the disenchanted, discouraged youth who took active part in the ‘BlackBerry’ riots in England. That is only one side of reality. We also have positive news of the youth who have gathered for the 6^th Asian Youth Day in Korea (August 14-18). We can be assured that Jesus would be telling these young men and women through the uplifting words of Pope Francis: “You have great faith! Your requests are granted!”

The Canaanite Woman

http://mydivinemercy.blogspot.it/2011/08/canaanite-womans-faith.html

"வந்தாரை வாழவைக்கும் தமிழகம்" என்பது எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு கூற்று. வாய்ப்பு கிடைக்கும்போதெல்லாம் நான் இந்த எண்ணத்தை பிற மாநிலத்தவரிடம், பிற நாட்டினரிடம் சொல்லி, விளக்கம் தந்து, பெருமைபட்டிருக்கிறேன். கடந்த சில ஆண்டுகளாக இந்த எண்ணத்தைப் பெருமையுடன் பறைசாற்ற எனக்குள் தயக்கம் அதிகமாவதை உணர்ந்து வருகிறேன். வந்தாரை, தமிழகம் தேடி தஞ்சம் புகுந்தாரை, ஏன்... தமிழகத்திலேயே வாழும் பல பிரிவினரை தமிழகமோ, அங்கு வாழும் தமிழர்களோ உண்மையில் வாழ வைத்திருக்கிறோமா என்ற கேள்வி என் மனதில் இப்போது அடிக்கடி நெருடுகிறது.

தமிழகத்தில் நாம் பயணங்கள் மேற்கொள்ளும்போது, ஒவ்வோர் ஊரின் எல்லையைத் தொடும்போதெல்லாம் நம் மனதை மகிழ்விக்கும் ஒரு வாசகம் சாலையோரம் இருக்கும். உதாரணமாக, சென்னையை நோக்கிச் செல்லும்போது, "சென்னை மாநகரம் உங்களை அன்புடன் வரவேற்கிறது" என்று பெரிதாக எழுதி வைக்கப்பட்டிருக்கும். ஒவ்வோர் ஊரின் முகப்பிலும் இத்தகைய வரவேற்பு நமக்குக் காத்திருக்கும். அதேபோல், அந்த ஊரைவிட்டுச் செல்லும்போது, "நன்றி... மீண்டும் வருக" என்று அந்த ஊர் நம்மை மீண்டும் வரவேற்கும்.

அயல் நாடுகளுக்குப் பயணங்கள் மேற்கொள்ளும்போது, ஒவ்வொரு விமான நிலையத்திலும் வரவேற்பு வார்த்தைகள் எழுதப்பட்டிருக்கும். விமானம் தரையிறங்கியதும், வரவேற்கும் வார்த்தைகள் ஒலிபெருக்கியில் ஒலிக்கும்.

உலகில் எந்த ஒரு நாடோ, நகரமோ "நீங்கள் இங்கே வரக் கூடாது, உங்களுக்கு இங்கே அனுமதியில்லை" என்று பகிரங்கமாக முழங்குவது இல்லை. ஆனால், நடைமுறையில் நடப்பதென்ன? நாடு விட்டு நாடு செல்பவர்களை, ஊர்விட்டு ஊர் செல்பவர்களை 'வாருங்கள்' என்று வார்த்தையால் சொல்லிவிட்டு, 'வராதீர்கள்' என்று செயல்களால் காட்டும் போக்கு பெருகிவருகிறது இன்றைய உலகில். மத அடிப்படைவாதிகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுள்ள ஒரு சில பகுதிகளில் "எங்களைத் தவிர மற்றவருக்கு இங்கு இடமில்லை" என்று துணிந்து அறிக்கையிட்டுவரும் செய்திகளையும் நாம் கேட்டு, கலங்கி நிற்கிறோம்.

நீ, நான்... நீங்கள், நாங்கள்... நாம், அவர்கள்... நாம், அந்நியர்கள்... என்று உலகில் பாகுபாடுகள், பிரிவுகள் வளர்ந்து வருவதால், சண்டைகள், கலவரங்கள் பெருகி வருகின்றன. இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீனா, ஈராக், சிரியா, ஒரு சில ஆப்ரிக்க நாடுகள், இலங்கை என்று பல இடங்களில் நாம் அடிக்கடி கேட்கும் வன்முறைச் செய்திகள் மனதை இரணமாக்குகின்றன. குறிப்பாக, ஈராக் நாட்டில் கிறிஸ்தவர்களை வேரோடு அழிக்கும் எண்ணத்துடன் செயல்பட்டுவரும் இஸ்லாமியத் தீவிரவாதிகளின் காட்டுமிராண்டித் தனமானச் செயல்கள் உலகை அதிர்ச்சியடையச் செய்துள்ளன.

உலகம் தன்னையே ஒரு முறை சுற்றி வர 24 மணி நேரம் ஆகிறது. இந்த 24 மணி நேரத்தில் ஒரு மணி நேரமாவது... ஏன் ஒரு பத்து நிமிடங்களாவது உலகம் முழு அமைதியில் சுழல்கிறதா என்பது பெரிய கேள்விக்குறி. குண்டு வெடிப்பு, துப்பாக்கிச்சூடு, அரிவாள் வெட்டு, கத்திக்குத்து என்று நமது பூமி காயப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது.

இக்கலவரங்களில் பெரும்பாலும் ஈடுபடுவது, காயப்படுவது, உயிர்பலியாவது யார்? இளையோரே. மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்னர், 2011ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் 6 முதல் 11 முடிய இங்கிலாந்தின் பல பகுதிகளில் கலவரங்கள் நடைபெற்றன. இக்கலவரங்கள் 'BlackBerry' கலவரங்கள் என்று அழைக்கப்பட்டன. காரணம், இக்கலவரங்களில் ஈடுபட்ட இளையோரில் பலர், கைப்பேசிகளில் பயன்படுத்தப்படும் 'BlackBerry' என்ற தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தி கலவரங்களை ஏற்பாடு செய்ததாகச்  சொல்லப்படுகிறது. இங்கிலாந்து கலவரங்களில் ஈடுபட்டிருந்த இளையோரைக் குறித்து Ellen Teague என்ற இளம்பெண் செய்தித்தாள் ஒன்றில் கூறியிருந்த எண்ணம் என் கவனத்தை ஈர்த்தது. "நாளைய உலகைப் பற்றிய நம்பிக்கையை இளையோர் இழந்து வருகின்றனர். அதனால், இன்றைய உலகை அழிக்கவும் அவர்கள் தயங்குவதில்லை" என்று அவர் சொன்னது பெருமளவு பொருளுள்ளதாக எனக்குப் பட்டது.

இன்றைய உலகையும், நாளைய உலகையும் குறித்து நம்பிக்கை இழந்திருக்கும் நமக்கு, பிரிவுகளாலும் பிளவுகளாலும் காயப்பட்டிருக்கும் இந்த உலகிற்கு இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவன் கூறும் செய்தி இதுதான்:

இறைவாக்கினர் எசாயா 56: 1,6-7

ஆண்டவர் கூறுவது இதுவே: நீதியை நிலைநாட்டுங்கள், நேர்மையைக் கடைபிடியுங்கள்: நான் வழங்கும் விடுதலை அண்மையில் உள்ளது: நான் அளிக்கும் வெற்றி விரைவில் வெளிப்படும். பிற இன மக்களைக் குறித்து ஆண்டவர் கூறுவது: அவர்களை நான் என் திருமலைக்கு அழைத்துவருவேன்: இறைவேண்டல் செய்யப்படும் என் இல்லத்தில் அவர்களை மகிழச் செய்வேன்: அவர்கள் படைக்கும் எரிபலிகளும் மற்றப்பலிகளும் என் பீடத்தின் மேல் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும்: ஏனெனில், என் இல்லம் மக்களினங்கள் அனைத்திற்கும் உரிய இறைமன்றாட்டின் வீடு என அழைக்கப்படும்.

நீதியில், நேர்மையில் உருவாகும் விடுதலையும், வெற்றியும் தன் மக்களுக்கு உண்டு என்று இறைவன் உறுதி அளிக்கிறார். பிற இன மக்களும் இஸ்ரயேல் மக்களுடன் இறைவனின் ஆலயத்தில் இணைய முடியும் என்று இறைவன் உறுதி அளிக்கிறார். தேனாக நம் காதுகளில் பாய்கின்றன இறைவனின் உறுதி மொழிகள்.

விவிலியத்தில் இதுபோன்று காணக்கிடக்கும் உறுதி மொழிகள் பலருக்கு மன நிறைவையும், நம்பிக்கையையும் தந்துள்ளன. இன்றும் தருகின்றன. அவர்களில் ஒருவர் மகாத்மா காந்தி. தென்னாப்பிரிக்காவில் வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றிவந்த காந்தி அவர்கள், விவிலியத்தை, முக்கியமாக, நற்செய்தியை ஆழமாக வாசித்த பின் ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தார். சாதியக் கொடுமைகளில் சிக்கியிருந்த இந்தியாவுக்கு கிறிஸ்தவமே விடுதலைத் தரும் சிறந்த வழி என்று அவர் தீர்மானித்தார். ஒரு கிறிஸ்தவராக மாற விரும்பினார். தன் விருப்பத்தை எடுத்துச் சொல்ல அவர் ஒரு ஞாயிறன்று கிறிஸ்தவக் கோவிலுக்குச் சென்றார். கோவிலின் வாசலில் ஐரோப்பிய இனத்தவர் ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார். அவர் காந்தியைக் கண்டதும், அவருக்கு அந்தக் கோவிலில் இடம் இல்லை என்றும், வெள்ளையர் அல்லாதோருக்கென உள்ள கோவிலுக்கு அவர் செல்ல வேண்டும் என்றும் கூறினார். அன்று அந்தக் கிறிஸ்தவக் கோவிலில் நுழைய அனுமதி மறுக்கப்பட்ட காந்தி அவர்கள், மீண்டும் கிறிஸ்தவக் கோவில் பக்கம் திரும்பவேயில்லை. “கிறிஸ்தவர்களுக்குள்ளும் பாகுபாடுகள் உண்டெனில், நான் ஓர் இந்துவாகவே இருப்பதே மேல்" என்று அவர் தன் சுயசரிதையில் எழுதியுள்ளார்.

இறைவாக்கினர் எசாயா வழியாக இறைவன் சொல்வது கனவுலகே தவிர, நடைமுறை உலகல்ல; நாம் வாழும் நடைமுறை உலகம் இன்னும் பிளவுபட்டிருக்கிறது என்பதை இந்தியாவில் ஆகஸ்ட் 10ம் தேதி கடைபிடிக்கப்பட்ட 'கறுப்புநாள்' நினைவுபடுத்துகிறது.

பாகுபாடுகளை மீறி, நன்மைகள் நடக்கும் என்பதை எடுத்துரைக்கும் நற்செய்தி இன்று நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது. ஊரின் எல்லைப்பகுதியில், சமுதாயத்தின் விளிம்பில் வாழ்ந்து வந்த ஒரு கானானியப் பெண் நமக்கு நம்பிக்கை தருகிறார். நல்ல பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகிறார். இஸ்ரயேல் சமுதாயத்தில் பெண்களுக்குச் சரியான இடமோ, தகுதியோ வழங்கப்படவில்லை. பெண்கள் பொது இடங்களில் கூட்டத்திற்கு முன் வருவது கூடாது; கூட்டத்தில் பேசக்கூடாது என்று பல விதி முறைகள் இருந்தன. இச்சூழலில், இஸ்ரயேல் இனத்தைச் சாராத, தாழ்த்தப்பட்ட புற இனத்தைச் சார்ந்த ஒரு பெண் துணிவுடன் இச்செயலில் ஈடுபட்டிருப்பது நமக்குப் பாடங்கள் தருகின்றன.

தாழ்த்தப்பட்ட இனம், அவ்வினத்தில் பிறந்த ஒரு பெண் என்று அடுக்கடுக்கான பல தடைகளைத் துணிவுடன் தாண்டி, இந்தப் பெண், தன் மகளைக் குணமாக்க, இயேசுவை அணுகி வருகிறார். அவரை ஒரு பொருட்டாகக்கூட மதிக்காத இயேசுவிடம் மீண்டும் மீண்டும் அவர் வருகிறார். இஸ்ரயேல் மக்களை குழந்தைகளாகவும், பிற இனத்தவரை நாய்களாகவும் உருவகித்துப் பேசும் இயேசுவின் கடினமான சொற்களையும் மீறி, அப்பெண் இயேசுவை அணுகி வருகிறார். நற்செய்தியில் நமக்குக் காட்டப்படும் இயேசு சில நேரங்களில் புரியாத புதிராக விளங்குகிறார். அவரைப் புரிந்து கொள்ள சிரமமாக உள்ள ஒரு நற்செய்திப் பகுதி இன்று நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது. இயேசுவின் கடினமான சொற்களையும் வேறொரு கண்ணோட்டத்துடன் புரிந்து கொண்டு அப்பெண் தன் விண்ணப்பத்தை மீண்டும் இயேசுவிடம் வைக்கிறார். தளராத, உறுதியான விசுவாசத்தின் ஓர் எடுத்துக்காட்டாக அந்தக் கானானியப் பெண் நமக்கு முன் உயர்த்தப்படுகிறார். “அம்மா, உமது நம்பிக்கை பெரிது. நீர் விரும்பியவாறே உமக்கு நிகழட்டும்” என்று இயேசு அவரை அனுப்பி வைக்கிறார்.

இஸ்ரயேல் மக்களுக்கும் பிறருக்கும் உள்ள பிரிவுகளை, உயர்வு, தாழ்வுகளை இயேசு வலியுறுத்திக் கூறும்போது, அப்பிளவுகளை எல்லாம் தாண்டி, இறைவனின் கருணையும் உண்டு என்பதை ஆணித்தரமாக உணர்த்திய கானானியப் பெண்ணிடம் நாம் கற்றுக் கொள்ளக்கூடியப் பாடங்கள் பல உள்ளன. அந்தப் பெண் கொண்டிருந்த விசுவாசத்தின் ஆழத்தைக் கண்ட இயேசு, அவர் பிற இனத்தவர், அதுவும் பிற இனத்தைச் சார்ந்த ஒரு பெண் என்பதையெல்லாம் புறம்தள்ளி, அவரது விசுவாசத்தை கூட்டத்திற்கு முன் புகழ்ந்தாரே... அங்கும் நமக்குப் பாடங்கள் உள்ளன.

கடினமானச் சொற்களைக் கொண்டு கானானியப் பெண்ணிடம் பேசிய இயேசு, இறுதியில் அவரது நம்பிக்கையைப் புகழ்ந்தார். "உமது நம்பிக்கை பெரிது" என்று இயேசு புகழும்போது, "நம்பிக்கை குன்றியவர்களே" என்று (மத். 8:26; 14:31; 16:8) அவ்வப்போது இயேசு தம் சீடர்களைக் கடிந்துகொண்ட சொற்களும் நம் மனதில் எதிரொலிக்கின்றன.

கிறிஸ்தவ மறையில் பிறந்து, வளர்ந்து வரும் பலர் நம்பிக்கையில் குன்றியிருப்பதையும், கிறிஸ்துவைப் பற்றி ஓரளவே தெரிந்த வேற்றுமதத்தவர், பேரளவு நம்பிக்கை கொண்டிருப்பதையும் நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம். இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் கானானியப் பெண்ணைப் போல வேற்று மதத்தவர் பலர் நம் கிறிஸ்தவ நம்பிக்கைக்குச் சவாலாக அமைந்த நேரங்களை எண்ணி இறைவனுக்கு நன்றி கூறுவோம்.

பிளவுகள், பிரிவுகள், ஏற்றத் தாழ்வுகள் ஆகியவற்றால் நிறைந்து வெறுப்பை உமிழ்ந்து வரும் இன்றைய உலகின் மேலும், நாளைய உலகின் மேலும் நம்பிக்கை இழந்துள்ள இளையோர் ஒருபுறம் என்றால், கடந்த சில நாட்களாக, (ஆகஸ்ட் 14 முதல் 18 முடிய) தென் கொரியாவில் திருத்தந்தையைச் சந்தித்துவரும் ஆசிய இளையோரை எண்ணி பெருமைப்படுகிறோம். "இளையோரே, உங்கள் நம்பிக்கை பெரிது... நீங்கள் விரும்பியவாறே உங்களுக்கு நிகழட்டும்” என்று இயேசு இவர்களிடம் சொல்வதன் மூலம் வருங்கால உலகில் நம்பிக்கையை வளர்க்க வேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் மேற்கொண்ட முதல் ஆசியத் திருப்பயணத்தின் போது, ஆகஸ்ட் 15ம் தேதியன்று ஆசிய இளையோரைச் சந்தித்து அவர்களுக்கு ஆற்றிய உரையிலிருந்து ஒரு சில வரிகள்....

"நாம் விதைக்கவிரும்பும் நன்மை, நம்பிக்கை ஆகிய விதைகளை விழுங்கிவிடும் சுயநலம், அநீதி, பகைமை ஆகிய களைகள் அதிகம் வளர்ந்து வருகின்றன. செல்வம், அதிகாரம், இன்பம் என்ற பொய் தெய்வங்களின் வழிபாடு வளர்ந்து வருகிறது. பொருள் வசதிகள் நாளுக்கு நாள் பெருகிவந்தாலும், வெறுமை, தனிமை ஆகிய பாலைவனமும் மனித உள்ளங்களில் படர்ந்து வருகிறது. இந்த உலகில், இளையோராகிய நீங்கள் நம்பிக்கையை வளர்க்க அழைக்கப்பட்டுள்ளீர்கள்" என்று திருத்தந்தை ஆசிய இளையோரிடையே ஆகஸ்ட் 15ம் தேதியன்று கூறினார்.

வந்தாரை வாழவைக்கும் தமிழகம் என்று நம் சிந்தனைகளை ஆரம்பித்தோம். முடிவிலும் ஓர் அழகிய தமிழ் செய்யுளின் ஒரு சில வரிகளுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம். கணியன் பூங்குன்றனார் எழுதிய கவிதையின் ஒரு சில வரிகள் இதோ:

யாதும் ஊரே; யாவரும் கேளிர்;

தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா;

நோதலும் தணிதலும் அவற்றோ ரன்ன;

சாதலும் புதுவது அன்றே; வாழ்தல்

இனிதுஎன மகிழ்ந்தன்றும் இலமே; முனிவின்

இன்னாது என்றலும் இலமே; மின்னோரு

வானம் தண்துளி தலைஇ ஆனாது

கல்பொருது இரங்கும் மல்லல் பேர்யாற்று

நீர்வழிப் படூஉம் புணைபோல் ஆருயிர்

முறைவழிப் படூஉம் என்பது திறவோர்

காட்சியின் தெளிந்தனம் ஆதலின் மாட்சியின்

பெரியோரை வியத்தலும் இலமே;

சிறியோரை இகழ்தல் அதனினும் இலமே

- கணியன் பூங்குன்றனார்

கணியன் பூங்குன்றனாரின் வார்த்தைகள் வெறும் கவிதையாக, பாடலாக நின்றுவிடாமல், நடைமுறை வாழ்வின் இலக்கணமாக மாற முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம்.

எல்லா ஊரும் எம் ஊர்

எல்லா மக்களும் எம் சொந்தம்

நன்மை தீமை அடுத்தவரால் வருவதில்லை

துன்பமும் ஆறுதலும்கூட மற்றவர் தருவதில்லை

சாதல் புதுமை யில்லை; வாழ்தல்

இன்பமென்று மகிழ்ந்தது இல்லை

வெறுத்து வாழ்வு துன்பமென ஒதுங்கியதுமில்லை

பேராற்று நீர்வழி ஓடும் தெப்பம்போல

இயற்கைவழி நடக்கும் உயிர்வாழ்வென்று

தக்கோர் ஊட்டிய அறிவால் தெளிந்தோம்

ஆதலினால்

பிறந்து வாழ்வோரில்

சிறியோரை இகழ்ந்து தூற்றியதும் இல்லை

பெரியோரை வியந்து போற்றியதும் இல்லை.

-ஜெய மோகன்