‘Spring’ing slowly and steadily மெதுவாக வரும் வசந்த காலம்

Lenten Season

http://www.doorabarefieldparish.ie/

I Sunday of Lent – Temptations of Jesus 

We have begun the Lenten Season a few days back. Etymologically, the word ‘Lent’ has two references in two different languages. In Latin, Lent comes from the word ‘lente’ which means ‘slowly’. The word ‘Lenten’ comes from the Anglo Saxon word ‘Lencten’ which signifies ‘Spring’. (‘Lencten’ or ‘Lengten’ – simply denotes the ‘lengthening’ of the daytime. This implies that winter is getting over…and Spring is at hand). When we combine ‘slowly’ and ‘spring’, we arrive at a comparative imagery between Lent and Spring. As the spring – slowly and steadily – renews the face of the earth, Lent renews us! The opening lines of the Lenten Message of Pope Francis echo these sentiments: Lent is a time of renewal for the whole Church, for each communities and every believer. Above all it is a “time of grace” (2 Cor 6:2).

Usually, when we think of the Season of Lent, the symbols of ash and sackcloth dominate our imagination. For a change, it might be better to think of the Lenten Season in terms of Spring.

In countries that have the four clear seasons, winter is preceded by the fall season. During these two seasons which extend to five or six months, trees and plants are pretty barren, devoid of leaves. A cursory, quick look at plant life during these months would make one easily assume that these plants and trees are ‘as good as dead’.

‘As good as dead’ sounds like a contradiction. What is good about being dead? This is the whole mystery of the Lenten Season and the Paschal Season… Death is a doorway to life. Under the heavy cover of snow, life begins to germinate. Come Spring… life will be in full bloom. Lenten Season (Spring) is an invitation to believe that death is not the last word. Moreover, Spring does not spring a surprise on us by overnight changes. These changes – the life affirming changes – take place ‘lente’ – ‘slowly’!

Every year we begin the Season of Lent with Ash Wednesday. When the ash is applied on our forehead, the priest says: “Repent and believe in the Gospel”. The older formula for this ritual was: “Thou art dust and to dust thou shalt return!” From the position of seeing ash as a sign of destruction, we have moved to a better position of seeing ash as a symbol of change and conversion! From ash new life is expected to spring up! Ash to life is best demonstrated by Phoenix!

The legendary bird Phoenix is a good symbol for Lent since this bird rises anew from what is apparently dead and totally destroyed. Here is what Wikipedia says about this bird: A phoenix is a mythical bird... It has a 500 to 1,000 year life-cycle, near the end of which it builds itself a nest of twigs that then ignites; both nest and bird burn fiercely and are reduced to ashes, from which a new, young phoenix or phoenix egg arises, reborn anew to live again. The new phoenix is destined to live as long as its old self…

Life emerging out of fire and ashes… We are so accustomed to seeing fire as a source of destruction. We forget that fire can be life-infusing as in the case of the Phoenix.

The lovely assurance that death and destruction are not the last words, comes to us in the First Reading. God promises a revival of the earth after the great deluge and also places the lovely symbol of the rainbow. Rainbow has been used as a symbol of hope across the world.

Genesis 9: 8-15

Then God said to Noah and to his sons with him, "Behold, I establish my covenant with you and your descendants after you, and with every living creature that is with you, the birds, the cattle, and every beast of the earth with you, as many as came out of the ark. I establish my covenant with you, that never again shall all flesh be cut off by the waters of a flood, and never again shall there be a flood to destroy the earth." And God said, "This is the sign of the covenant which I make between me and you and every living creature that is with you, for all future generations: I set my bow in the cloud, and it shall be a sign of the covenant between me and the earth. When I bring clouds over the earth and the bow is seen in the clouds, I will remember my covenant which is between me and you and every living creature of all flesh; and the waters shall never again become a flood to destroy all flesh.

Every year, on the First Sunday of Lent, the Church invites us to reflect on temptation. The word ‘temptation’ usually brings in a scary feeling in most of us. It makes us feel uncomfortable. Yet it is an essential part of human life. No one escapes temptation… not even Jesus. Today’s Gospel talks about this. How do we see temptation and the tempter (called variously as… Satan, devil, the evil one, whatever)?

A few years back, I was discussing this topic with a priest friend of mine. The moment he saw the theme ‘temptation’, he broke into an old Tamil film song that talked of the hero being crushed by trials and temptations. (Sothanai mel sothanai podhumadaa saami) Lord, enough of this wave after wave of temptations and trials, the hero cries! One can easily feel the sense of desperation that runs through that song.

For people who believe strongly in fate, temptations are seen as a predestined plan to attack us for no reason at all. Temptations are like flash floods that carry us alive. When we begin to imagine temptations in such a way, we seem to give undue power to them. We know that temptations are powerful. But, are we simply puppets in the hands of the tempter? Assigning so much power to temptations and the evil forces, leaves us with a lot of negativity about life. It also ignores so much of positive capabilities in us.

Our generation suffers from what I would call ‘the negative-syndrome’. Part of this ‘negative syndrome’ comes from our media which revels in highlighting disasters, destruction, scandals and more tragedies. Why do the media indulge in these? Nothing sells like tragedy and disaster. That is why.

We know that the world is a mixed bag of the good and the bad. For every disaster that happens, there are many more blessings that happen too. The earthquake that devastated Haiti, and the earthquake and the tsunami that destroyed parts of Japan ‘made good business’ for the media. There were many distressing facts and figures. There were equally, if not more, uplifting events. The media was more interested in reporting the negatives more than the positives. Since we hear and see such negative news day after day, we tend to give up on the world very quickly. The temptation of believing that there are far too many evil forces around us and that we can do nothing about them is the most dangerous temptation our present generation needs to face!

We can do something about them. The least that we can do is not to entertain them. Here is the story of a young person who entertained temptation that came in the form of a snake… a repetition of the story of Genesis!

Many years ago, Indian braves would go away in solitude to prepare for manhood. One hiked into a beautiful valley, green with trees, bright with flowers. There, as he looked up at the surrounding mountains, he noticed one rugged peak, capped with dazzling snow. “I will test myself against that mountain,” he thought. He put on his buffalo hide shirt, threw his blanket over his shoulders and set off to climb the pinnacle. When he reached the top, he stood on the rim of the world. He could see forever, and his heart swelled with pride. Then he heard a rustle at his feet. Looking down, he saw a snake. Before he could move, the snake spoke.” I am about to die," said the snake. "It is too cold for me up here, and there is no food. Put me under your shirt and take me down to the valley" "No," said the youth. "I know your kind. You are a rattlesnake. If I pick you up, you will bite, and your bite will kill me." "Not so," said the snake. "I will treat you differently. If you do this for me, I will not harm you." The youth resisted awhile, but this was a very persuasive snake. At last the youth tucked it under his shirt and carried it down to the valley. There he laid it down gently. Suddenly the snake coiled, rattled and leaped, biting him on the leg. "But you promised," cried the youth. “You knew what I was when you picked me up,” said the snake as it slithered away. (Guideposts, July, 1988).

May this Lent bring in slow and steady changes in us so that our lives can bring about life-giving spring into the world which seems to be frozen under the winter of death, destruction and despondency!

 

Japanese Phoenix rising from ashes

Source: http://jesuswallpaper.org/s/girlwhowenttoheavenanddrawspicturesofjesus

http://tuningpp.com/japanese-phoenix-rising-from-ashes/

தவக்காலத்தை ஆரம்பித்திருக்கிறோம். இந்த வழிபாட்டு காலத்தைப் பற்றிய நமது எண்ணங்களை இந்த ஞாயிறு சிந்தனையின் துவக்கத்தில் தெளிவுபடுத்த முயல்வோம். தமிழில் தவக்காலம் என்று நாம் அழைப்பதை, ஆங்கிலத்தில் Lent அல்லது Lenten Season என்று அழைக்கிறோம்.

Lent என்ற வார்த்தை, 'lente' என்ற இலத்தீன் சொல்லிலிருந்து வந்தது. இலத்தீன் மொழியில், 'lente' என்பதற்கு, ‘மெதுவாக’ என்று பொருள். Lenten என்ற வார்த்தை Lencten என்ற ஆங்கிலோ சாக்ஸன் (Anglo Saxon) வார்த்தையிலிருந்து வந்தது. இதன் பொருள் 'வசந்தகாலம்'. 'மெதுவாக', 'வசந்தகாலம்' என்ற இரு அர்த்தங்களையும் இணைக்கும்போது உருவாகும் ‘மெதுவாக வரும் வசந்தகாலம்’ என்ற சொற்றொடர், தவக்காலத்திற்கு அழகியதோர் அடையாளம்.

உலகின் பல நாடுகளில், மூன்று மாதங்கள் கடும் குளிர்காலம். இந்தக் குளிர்காலத்திற்கு முன்னால் மூன்று மாதங்கள் இலையுதிர் காலம். எனவே, ஏறத்தாழ ஆறு, அல்லது ஏழு மாதங்கள், மரங்களும் செடிகளும், முதலில் தங்கள் இலைகளை இழந்து, பின்னர் பொழியும் பனியில் புதைந்துபோகும். இந்த மாதங்களில் தாவரங்களைப் பார்க்கும்போது, அவற்றில் உயிர் உள்ளதா, அவை பிழைக்குமா என்ற எண்ணமே மேலோங்கி இருக்கும். ஆனால், அந்த பனிக்குள்ளும் சிறு துளிர்கள் கண்ணுக்குத் தெரியாதபடி வளர்ந்திருக்கும். பரந்து கிடக்கும் பனிப்போர்வை, சிறிது சிறிதாகக் கரையும்போது, புதைந்துபோன துளிர்கள் தலை நிமிரும். மீண்டும் தாவர உலகம் தழைத்துவரும்.

ஆறு மாதங்களாய் உயிரற்றது போல் காணப்படும் தாவர உலகம், திடீரென, ஓரிரவில், பூத்துக் குலுங்குவது கிடையாது. மெதுவாக, மிக, மிக மெதுவாக, நம் கண்ணையும் கருத்தையும் ஈர்க்காத வகையில் வசந்த காலம் வந்து சேர்கிறது. மெதுவாக, நிதானமாக, ஆறஅமர மாற்றங்களை உருவாக்கும் வசந்தகாலம், தவக்காலத்திற்கு அழகியதோர் அடையாளம்.

அடையாளங்கள், மனித வாழ்வில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. தவக்காலம் என்றதும், பொதுவாக, சாம்பல், சாக்குத்துணி, சாட்டையடி என்று சோகமான, துயரமான அடையாளங்களே மனதை நிரப்பும். ஆனால், தவக்காலம், மாற்றங்களைக் கொணரும் வசந்தகாலம் என்ற கோணத்தில் பார்க்க நம்மை அழைக்கிறது, திருஅவை. திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் வழங்கிய தவக்காலச் செய்தியின் துவக்கத்தில் கூறும் வார்த்தைகள், இவ்வெண்ணங்களை எதிரொலிக்கின்றன: "திருஅவை முழுவதும் மறுமலர்ச்சி பெறும் காலம், தவக்காலம். தனி மனிதரும்,  குழுமங்களும் மறுமலர்ச்சி பெறும் காலம் இது. அனைத்திற்கும் மேலாக, 'இதுவே அருள்நிறை காலம்' (2 கொரி. 6:2)" என்று திருத்தந்தை தன் தவக்காலச் செய்தியைத் துவக்கியுள்ளார். ‘வசந்தம்’ கேட்பதற்கு அழகான சொல், அழகான எண்ணம். உண்மைதான். ஆனால், அந்த வசந்தம் வருவதற்கு முன் மாற்றங்கள், வேதனைக்குரிய மாற்றங்கள் நடைபெற வேண்டும்.

மாற்றத்தை, மிகக் குறிப்பாக, மனமாற்றத்தை உருவாக்க நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள ஓர் அரிய வாய்ப்பு, தவக்காலம். மாற்றத்தை நமக்கு நினைவுறுத்த, தவக்காலத்தின் முதல் நாளான திருநீற்றுப் புதனன்று நாம் பயன்படுத்தும் ஓர் அடையாளம் - சாம்பல். அருள்பணியாளர், நம் நெற்றியில் சாம்பலைக் கொண்டு சிலுவை அடையாளம் வரைந்தபோது, "மனம் திரும்பி நற்செய்தியை நம்புவாயாக" என்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தினார். சில ஆண்டுகளுக்கு முன், சாம்பலைப் பூசும் நேரத்தில் அருள் பணியாளர் பயன்படுத்திய வார்த்தைகள், நம் இறுதி முடிவை நினைவுறுத்தும் வார்த்தைகளாக அமைந்தன: "நீ மண்ணாக இருக்கிறாய்; மண்ணுக்கேத் திரும்புவாய்."

சாம்பலை அழிவாக, மரணமாக மட்டும் எண்ணிப் பார்க்காமல், புதிய மாற்றங்களைக் கொணரும் அடையாளமாகவும் காண்பதற்கு, புராணப் பறவையான Phoenix ஓர் அழகிய எடுத்துக்காட்டு. Phoenix பறவை, தன் வாழ்வு முடியப்போகிறது என்று உணரும் வேளையில், தனக்கென கூடு ஒன்றைக் கட்டி அதற்குள் அமர்ந்துகொண்டு தன் கூட்டுக்குத் தீ மூட்டும். தீயில் எரிந்து அந்தப் பறவை சாம்பலாகும்போது, அச்சாம்பலிலிருந்து அடுத்தத் தலைமுறையான பறவை வெளிவரும். புராணங்களில் சொல்லப்பட்டுள்ள இந்தப் பறவை உண்மையா இல்லையா என்ற ஆராய்ச்சிகளை விலக்கிவிட்டு சிந்தித்தால், கற்பனையில் நாம் காணும் இக்காட்சி, ஓர் அடையாளமாக, பாடமாக அமையும்.

நெருப்புக்குள் நிகழும் புதுமைகள் தான் எத்தனை எத்தனை! நெருப்பை, அழிக்கும் கருவியாகவே அதிகம் பார்த்து பழகிவிட்ட நமக்கு, அழிவுக்குள் நிகழும் அற்புதங்களை மறந்துபோக வாய்ப்புண்டு. நெருப்பைப்போலவே, நீரும், பெருவெள்ளமாக வரும்போது, அழிவுகளைக் கொணரும் என்பதை நாம் அறிவோம். அத்தகையதோர் அழிவிலிருந்து அற்புதங்களை நிகழ்த்திய இறைவனை நமக்கு நினைவுறுத்துகிறது, இன்றைய முதல் வாசகம். நோவா காலத்தில் ஏற்பட்ட பெருவெள்ளத்தின் இறுதியில் இறைவன் புதியதொரு வாக்குறுதியை அளித்தார். அந்த வாக்குறுதியின் அடையாளமாக வானவில்லை விண்ணில் பதித்தார். அழிவிலிருந்து அற்புதங்களை உருவாக்கும் இறைவனின் வார்த்தைகள் தொடக்க நூலில் இவ்வாறு ஒலிக்கின்றன:

தொடக்கநூல் 9: 8-15

கடவுள் நோவாவிடமும் அவருடனிருந்த அவர் புதல்வரிடமும் கூறியது: “இதோ! நான் உங்களோடும், உங்களுக்குப் பின்வரும் உங்கள் வழிமரபினரோடும், பேழையிலிருந்து வெளிவந்து உங்களுடன் உயிர்வாழும் விலங்கினங்கள் எல்லாவற்றோடும், மண்ணுலகில் உள்ள எல்லா உயிர்களோடும் என் உடன்படிக்கையை நிலைநாட்டுகிறேன். நான் ஏற்படுத்திய உடன்படிக்கையின் அடையாளமாக, என் வில்லை மேகத்தின்மேல் வைக்கிறேன். மண்ணுலகின் மேல் நான் மேகத்தை வருவிக்க, அதன்மேல் வில் தோன்றும்பொழுது, எனக்கும் உங்களுக்கும் சதையுள்ள உயிரினங்கள் எல்லாவற்றுக்கும் இடையே உள்ள என் உடன்படிக்கையை நான் நினைவுகூர்வேன்.”

ஒவ்வோர் ஆண்டும் தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று இயேசு சோதனைகளைச் சந்தித்த நிகழ்வைச் சிந்திக்க திருஅவை நம்மை அழைக்கிறது. தவக்காலத்தை, புத்துயிர் தரும் வசந்தகாலம் என்ற வித்தியாசமான கோணத்தில் சிந்திப்பதுபோல், சோதனைகளைப் பற்றியும் கொஞ்சம் வித்தியாசமாக சிந்திக்க முயற்சி செய்வோம்.

சோதனை என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும், நம்மில் பலருக்கு அவ்விடத்தை விட்டு ஓடிவிடவேண்டும் போல் தோன்றலாம். அவ்வளவு பயம். ஆறஅமர சிந்தித்தால், சோதனைகள் இல்லாத மனித வாழ்வு இல்லை என்ற உண்மையை நாம் உணரலாம். இயேசுவே சோதனைகளுக்கு உட்படுத்தப்பட்டார். இயேசு சோதனைகளைச் சந்தித்ததும், அவற்றை அவர் வென்றதும், இன்றைய நற்செய்தி நமக்குச் சொல்லித்தரும் நல்ல பாடங்கள்.

தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று பகிரக்கூடிய மறையுரையைப் பற்றி இன்னொரு அருள்பணியாளரோடு நான் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். சோதனை என்ற வார்த்தையை நான் சொன்னதும், அவர் "சோதனை மேல் சோதனை, போதுமடா சாமி" என்ற பழைய திரைப்படப் பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தார். தீர்க்கமுடியாத பிரச்சனைகளில் சிக்கிய ஒரு வீட்டுத்தலைவன் பாடுவதாக இந்தப் பாடல் அமைந்துள்ளது. நாம் பிரச்சனைகளைச் சந்திக்கும்போது, "சோதனை மேல் சோதனை, போதுமடா சாமி" என்றோ, அல்லது, இதையொத்த வார்த்தைகளையோ பயன்படுத்தியிருப்போம். இத்தகைய வார்த்தைகளைச் சொல்லி, ஓர் இயலாத் தன்மையை மனதில் வளர்த்திருப்போம்.

சோதனைகளை நாம் எந்த கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கிறோம்? தப்பித்துக் கொள்ள முடியாத அளவு பெருகிவரும் ஒரு காட்டாற்று வெள்ளத்தில் நாம் அடித்துச் செல்லப்படுவது போல நம்மில் பலர் சோதனைகளைப் பார்க்கிறோம். இத்தகைய எண்ணங்களை நாம் வளர்த்துக் கொள்வதால், சோதனைகளுக்கு ஓர் அபூர்வ சக்தியை நாம் தருகிறோம். சோதனைகளுக்கும், அவற்றின் அடிப்படைக் காரணமான தீய சக்திக்கும் அளவுக்கு மீறிய முக்கியத்துவம் கொடுப்பதால், உள்ளத்தில் நம் உறுதி, நம்பிக்கை இவை குலைகிறதே... அதுதான் இன்று உலகத்தில் பலர் சந்திக்கும் மாபெரும் சோதனை. சோதனைகள் சக்தி வாய்ந்தவைதான். ஒத்துக் கொள்கிறேன். ஆனால், அவற்றை எதிர்த்து நிற்கவும், அவற்றோடு போராடி வெற்றி பெறவும் நம்முள் உறுதியான மனமும் உள்ளது. இதையும் நாம் நம்ப வேண்டும்.

நாம் வாழும் உலகில் நல்ல, ஆக்கப்பூர்வமான செயல்கள் ஒவ்வொரு நாளும் நடக்கின்றன. ஆங்காங்கே தீயவைகளும், அழிவுகளும் நடக்கின்றன. ஆனால், ஒரு சாபக்கேடாக, நமது செய்தித் தாள்கள், தொலைகாட்சி, வானொலி என்று அனைத்துத் தொடர்புச்சாதனங்களும் பெருமளவில் அழிவையே நமக்குப் படங்களாக, கதைகளாகச் சொல்லி நம் மனதை உருக்குலைய வைக்கின்றன. வசூலுக்குச் சுவையானவை இந்தக் கோரங்கள்! ஆனால், வாழ்க்கையில் இவை உண்டாக்குவது விபரீதங்கள். இவற்றையே ஒவ்வொரு நாளும் தொடர்ந்து பார்க்கும்போது, "ச்சே, என்னடா உலகம்" என்ற எண்ணம் ஆழமாகப் பதிகிறது. "சோதனை மேல் சோதனை... போதுமடா சாமி." என்று நம்மைச் சொல்லவைத்து விடுகின்றது.

இப்படி ஓர் இயலாத்தன்மை ஒவ்வொரு நாளும் நமக்கு ஊட்டப்படும்போது, இந்த உலகத்தின் அழிவு சக்திகளுக்கு முன் நாம் வெறும் பார்வையாளர்கள் தான்... நம்மால் எதுவும் செய்ய முடியாது என்ற தவறான முடிவுக்கு நாம் வருகிறோம். இதுவே இன்று நம் மத்தியில் உள்ள பெரிய சோதனை. இந்தச் சோதனையை முதலில் நாம் வெல்ல வேண்டும். தன் பணிவாழ்வைத் துவக்குவதற்கு முன்னதாகவே இயேசு சோதனைகளைச் சந்தித்தார். சோதனைகளைக் கண்டு அவர் துவண்டு போயிருந்தால், அவர் தன் மீட்புப் பணியைத் துவக்கியிருக்கவே மாட்டார். நல்லவேளை. இயேசு தனக்கு வந்த சோதனைகளை இனம் கண்டு வென்றதால், துணிவுடன் தன் பணிகளைத் துவக்கினார். இயேசு சோதனைகளைத் துணிவுடன் சந்தித்து வென்றது, நமக்கு நல்லதொரு பாடமாக அமைய வேண்டும்.

நாம் துவங்கியிருக்கும் தவக்காலம், மேன்மைதரும் மாற்றங்களை நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் உருவாக்கும் வசந்தகாலமாக விளங்க இறைவனை வேண்டுவோம். இந்த மாற்றங்கள் நமக்குள் நிகழவிடாமல் நம்மைத் தடுத்து நிறுத்தும் மனத்தளர்வு என்ற சோதனையை வெல்வதற்கு இறைவனிடம் துணிவை வேண்டுவோம்.

Respectable Leprosy Patient மதிப்பு நிறைந்த தொழுநோயாளி

Jesus heals a leprosy patient

http://crucetectum.blogspot.it/2012/02/sixth-sunday-after-epiphany.html

  

6^th Sunday in Ordinary Time

World Day of the Sick

World Leprosy Day

Pope St John Paul II was diagnosed with Parkinson’s disease in the 90’s. Some sources say that it was 1993. But, a few other sources say that it was already in 1991. Pope John Paul II had been diagnosed with Parkinson's disease as early as 1991, an illness which was only disclosed later, and it is significant that he decided to create a World Day of the Sick only one year after his diagnosis. (Wikipedia)

Let us not bother about the ‘when’ of his illness. We can learn so much from ‘what’ the Holy Father did when he learnt of his illness… lessons as to how we can view sickness and, more especially, how we should treat those who are sick. The whole world witnessed how St John Paul II suffered from his debilitating sickness during the final decade of his life. During this frail phase of his life, he identified himself with the suffering humanity in a very noble way. In the year 1992 he established the World Day of the Sick. He declared February 11, the Feast of our Lady of Lourdes, as a special day to remember the sick people the world over.

It is no surprise that the Feast of our Lady of Lourdes was selected as this special Day, since millions of sick people have flocked to our Lady of Lourdes for more than 150 years. It was in 1862, Pope Pius IX authorized Bishop Bertrand-Sévère Laurence to permit the veneration of the Blessed Virgin Mary in Lourdes. Last Wednesday, on the Feast Day of Our Lady of Lourdes, we also celebrated the 23^rd World Day of the Sick. Celebrating World Day of the Sick? Yes… We don’t celebrate sickness, but we can, and, must celebrate the courage and faith of those who are sick.

It sounds a bit strange that we are talking of celebrating the World Day of the Sick on February 14^th, when the world celebrates Valentine’s Day. It is a pity that many of the meaningful Days like the Valentine’s Day, Mother’s Day, Father’s Day and Friendship Day … have all been misappropriated or stolen by the commercial, advertising world. The original purpose of these days – namely, the celebration of gratitude for parental care, love and friendship – has been buried under the heap of flowers and gifts! The commercial world won; and we, the people, lost! Fortunately, the commercial world has not set its eyes on the World Day of the Sick. It probably will not, since this day does not offer an opportunity for promoting merchandise.

Similarly there is another day that passed by the commercial world without drawing its attention. That was the World Leprosy Day. World Leprosy Day is observed internationally on January 30 or its nearest Sunday to increase the public awareness of the Leprosy or Hansen's Disease. This day was chosen in commemoration of the death of Gandhi, the leader of India who understood the importance of leprosy. (Wikipedia) This Sunday’s Liturgy invites us to think of the Sick, especially those who are sick with the dreaded disease called Leprosy.

In my Sunday Reflections I usually take Biblical quotes from the Revised Standard Version (RSV). Today I am quoting from the Contemporary English Version (CEV) for reasons I shall explain.

Here are the first three verses of today’s gospel passage from CEV:

Mark 1: 40-42 - Contemporary English Version (CEV)

A man with leprosy came to Jesus and knelt down. He begged, "You have the power to make me well, if only you wanted to." Jesus felt sorry for the man. So he put his hand on him and said, "I want to! Now you are well." At once the man's leprosy disappeared, and he was well.

Why did I choose CEV over RSV? Obviously, because of the opening line. While CEV identifies the sick person as ‘a man with leprosy’, RSV identifies him as ‘a leper’. There is a world of difference between the expressions ‘leper’ and ‘man with leprosy’ or ‘leprosy patient’. The word ‘leper’ talks of what the person is… By saying that someone IS a disease, we tend to see him or her as a lesser human being or, as in the case of leprosy… no human being at all. The term ‘leprosy patient’ talks of what the person has… a human person suffering from a disease. Why make such a big fuss about words?... you may wonder. Well, words form thoughts and we need to be careful about our vocabulary… Out of the fullness of the heart the mouth speaks… True. But, out of what our mouth keeps speaking, the heart can also be filled with right or wrong thoughts.

As human beings, we can truly feel proud about the progress we have made in the diagnosis as well as the treatment of leprosy or Hansen’s disease. We can feel more proud about the way we have brushed up our vocabulary regarding those afflicted with this disease. We have become much more sensitive and therefore more respectful in labelling these persons who are sick with leprosy. Contemporary English has progressed in being more gender-sensitive and more sensitive towards those who are sick. We no longer use terms like chairman, housewife, blind, deaf, handicapped, leper etc. From this perspective, the Gospel today is Good News not only in terms of its content but also in terms of form. We need to search within ourselves and see whether the ‘form’ (namely, the words) we use is only a matter of lip-service or does it also indicate a change in our inner attitude.

Turning our attention to the content of today’s gospel, we admire the courage of the man with leprosy who took the risk of coming before Jesus. The plight of a leprosy patient was very tragic among the Israelites. This is explained in today’s first reading from Leviticus 13: 44-46. When this person had to come into the town, he had to ring a bell and warn the others so that they kept away from him. If by chance someone was touched by the leprosy patient or if someone touched this person, he / she became impure… For such accidental contacts the leprosy patient might have been stoned to death. The mosaic rules were very inhuman. Jesus broke this Mosaic law and touched the leprosy patient, thus making himself impure and even an outcast. Jesus wanted the healing of not only the leprosy patient but also the crowd around Him.

Last week and this week we have been reflecting on the healing miracles of Jesus. Last week we said that the healing of a person begins with one’s personal belief of getting cured. Without this belief, cure is not possible. Similarly, in today’s gospel we see that if a person is given his / her human dignity, then full healing is possible.

Through the intercession of Our Lady of Lourdes let us pray that all of us experience God’s healing hands on each of us. May our Mother guard and protect especially those who suffer not only physical illness, but the pain of social segregation!

https://bishopcampbellsblog.files.wordpress.com/2015/02/sick1.jpg

பிப்ரவரி 11, கடந்த புதனன்று, புனித லூர்து அன்னையின் திருநாளைக் கொண்டாடினோம். அதே நாளன்று, தாய் திருஅவை, நோயுற்றோர் உலக நாளையும் சிறப்பித்தது. திருத்தந்தை புனித 2ம் ஜான்பால் அவர்கள், 1992ம் ஆண்டு உருவாக்கிய நாள் - நோயுற்றோர் உலக நாள். பார்கின்சன்ஸ் (Parkinson's) நோயால் தான் பாதிக்கப்பட்டுள்ளோம் என்பதை உணர்ந்த புனித 2ம் ஜான்பால் அவர்கள், உலகெங்கும் பல்வேறு நோய்களால், அதுவும், தீராத நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டோருடன் தன்னையே இணைத்துக் கொள்ளவும், நோயுற்றோர் மீது கத்தோலிக்கர்கள் தனி அக்கறை கொள்ளவும் உலக நோயாளர் தினத்தை உருவாக்கினார்.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் பிப்ரவரி 11ம் தேதி, லூர்துநகர் அன்னை மரியாவின் திருநாளன்று இந்த உலகதினம் கொண்டாடப்படுகிறது. லூர்து நகருக்குச் செல்லும் கோடான கோடி நோயாளர்கள் அன்னை மரியாவின் பரிந்துரையால் நலமடைந்துள்ளனர் என்பது உலகம் அறிந்த உண்மை. அதிகாரப்பூர்வமாக 69 புதுமைகளே இத்திருத்தலத்தால் அறிக்கையிடப்பட்டுள்ளன என்றாலும், இன்னும் பல்லாயிரம் திருப்பயணிகள், அன்னையின் பரிந்துரையால் மனதாலும், உடலாலும் குணம் அடைந்திருப்பர் என்பதை அனைவரும் அறிவோம். எனவே, இந்தத் திருநாளை நோயுற்றோர் உலக நாளாக புனித 2ம் ஜான்பால் அவர்கள் தேர்ந்ததில் வியப்பு ஏதுமில்லை. கடந்த புதன், பிப்ரவரி 11ம் தேதி, லூர்து நகர் அன்னை மரியாவின் திருநாளை நாம் கொண்டாடியபோது, 23வது உலக நோயாளர் தினத்தைக் கடைபிடித்தோம்.

நோயாளருக்கென ஒரு தினமா? என்று நம்மில் பலர் கேள்வி எழுப்பலாம். நோய் என்றதும், எதிர்மறையான எண்ணங்களே பெருமளவு நம் மனதில் உருவாவதால், நாம் இந்தக் கேள்வியை எழுப்புகிறோம். நோய் பற்றி நாம் கொண்டிருக்கும் எதிர்மறையான, எண்ணங்களிலிருந்து விடுதலை பெற இந்த ஞாயிறு மீண்டும் ஒருமுறை நமக்கு வாய்ப்பு தரப்படுகிறது. மனித வாழ்வின் மறுக்கமுடியாத உண்மைகளான நோயுறுதல், நலமடைதல் என்ற அனுபவங்களை அசைபோட, அவற்றிலிருந்து நமக்குத் தேவையான, தெளிவானப் பாடங்களைப் பயில தொடர்ந்து இரண்டாவது வாரமாக, நோயுற்றோரை இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்வை இந்த ஞாயிறன்றும் சிந்திக்க வந்திருக்கிறோம்.

நலம் பெறுவதற்கு மருத்துவ உதவிகள் தேவை என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால், ஒருவர் நலமடைவதற்கான முதல் படி, தான் நலமடைவோம் என்று அவர் உள்மனதில் எழும் நம்பிக்கை. இதையும் மறுக்க இயலாது. இந்த நம்பிக்கையின் ஊற்றான இறைவனை நாடிவரும்போது, குணமடைவது இன்னும் எளிதாகிறது.

Henry Mitchell என்ற பேராசிரியர் கடுமையான ஒரு நோயிலிருந்து குணமடைந்தார். குணமளித்த மருத்துவருக்கு அவர் நன்றி சொன்னபோது, அந்த மருத்துவர் தந்த பதில், பேராசியரை வியப்புறச் செய்தது. மருத்துவர் சொன்னது இதுதான்: "முதலில் கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லுங்கள். அடுத்து, உங்களைச் சுற்றியிருந்து, செபித்தவர்களுக்காக நன்றி சொல்லுங்கள். நீங்கள் குணமடைந்ததில் என் பங்கு மிகக் குறைவே" என்று மருத்துவர் சொன்னதும், அவர் தேவையற்ற அளவு தாழ்ச்சியுடன் பேசுவதாக பேராசிரியர் Mitchell அவரிடம் சொன்னார். மருத்துவரோ மறுமொழியாக, "நான் சொல்வதை நீங்கள் நம்பாமல் போகலாம். ஆனால், இதுதான் உண்மை. மருத்துவர்களாகிய நாங்கள் யாரையும் குணப்படுத்துவது கிடையாது. குணமடைவதற்குத் தடையாக உங்களுக்குள் இருக்கும் கிருமிகளை நீக்குவதையே நாங்கள் திறம்படச் செய்கிறோம். மற்றபடி, நீங்கள் குணமடைவதென்பது எங்கள் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை" என்று கூறினார். இதைத்தான் புகழ்பெற்ற அறிஞர் ஒருவர் (Banjamin Franklin) வேறுவிதமாகக் கூறியுள்ளார்: "கடவுள் குணப்படுத்துகிறார்; குணப்படுத்தியதற்கான பணத்தை மருத்துவர் வசூல் செய்கிறார்" என்று.

ஒருவர் நலம் அடைவதற்கு, இறைவனின் அருள், நோயாளியிடமும், அவரைச் சுற்றியிருப்போரிடமும் உருவாகும் நம்பிக்கை, மருத்துவரின் திறன் என்ற இந்த வரிசையில் நம் சிந்தனைகள் அமையவேண்டும்.

நலமடைவோம் என்ற நம்பிக்கை, நோயாளியிடம் வளர்வதற்கு, அவரைச் சுற்றியிருப்போரும் உதவவேண்டும். இந்த நம்பிக்கையை அவர்கள் இழந்தால், அதன் தாக்கம் நோயாளியிடம் வெளிப்படும். குறிப்பாக, 'தீராத நோய்கள்' என்றழைக்கப்படும் நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டவரும், அவரைச் சுற்றியிருப்போரும், நம்பிக்கையின்றி மரணத்தை எதிர்நோக்கிக் காத்திருப்பது கொடுமையான ஒரு சூழல். இன்னும் குறிப்பாக, ஒரு சில நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், சமுதாயத்திலிருந்து விலக்கிவைக்கப் படுவது, கொடுமையின் உச்சம். இத்தைகைய ஒரு கொடுமையைச் சந்திக்கும் 'தொழுநோயாளர்'களைக் குறித்து சிந்திக்க இந்த ஞாயிறு வாசகங்கள் நம்மை அழைக்கின்றன.

உலக நோயாளர் தினத்தை எண்ணிப் பார்க்கும்போது, அண்மையில் நாம் கடைபிடித்த மற்றொரு முக்கியமான நாளும் நமக்கு நினைவுக்கு வருகிறது. மகாத்மா காந்தி கொலையுண்ட சனவரி 30ம் தேதி அல்லது அதற்கு நெருக்கமாக வரும் ஞாயிறன்று உலகத் தொழுநோயாளர் தினம் கடைபிடிக்கப்படுகிறது. இவ்வாண்டு, சனவரி 25, ஞாயிறன்று நாம் உலகத் தொழுநோயாளர் தினத்தைக் கடைபிடித்தோம். மனித வரலாற்றில் பதிந்துள்ள மிகப் பழமையான நோய், தொழுநோய். அன்று முதல் இன்று வரை, மனிதர்கள் மத்தியில் பயத்தையும், அருவருப்பையும் உருவாக்கிவரும் நோய் இது என்று சொன்னால் அது மிகையல்ல. இந்த நோய் கண்டவர்கள் அனுபவித்துள்ள, இன்றும் அனுபவித்துவரும் கொடுமைகள் ஏராளம். நோயுற்றோரைப் பற்றி, சிறப்பாக தொழுநோயுற்றோரைப் பற்றி சிந்திக்க இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்கு மீண்டும் ஒரு வாய்ப்பைத் தருகின்றன. இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் மூன்று இறை சொற்றொடர்களை நாம் கேட்போம்:

மாற்கு நற்செய்தி 1: 40-42

ஒரு நாள் தொழுநோயாளர் ஒருவர் இயேசுவிடம் வந்து, “நீர் விரும்பினால் எனது நோயை நீக்க உம்மால் முடியும்” என்று முழந்தாள்படியிட்டு வேண்டினார். இயேசு அவர்மீது பரிவுகொண்டு தமது கையை நீட்டி அவரைத் தொட்டு அவரிடம், “நான் விரும்புகிறேன், உமது நோய் நீங்குக!” என்றார். உடனே தொழுநோய் அவரைவிட்டு நீங்க, அவர் நலமடைந்தார்.

இப்போது நாம் கேட்ட இந்த வார்த்தைகளை “நற்செய்தி” என்று உரத்தக் குரலில், அழுத்தந்திருத்தமாகக் கூறலாம். இப்பகுதியில் சொல்லப்பட்டுள்ள கருத்து மட்டுமல்ல, அக்கருத்தைச் சொல்ல பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள வார்த்தைகளும் நற்செய்தியாக ஒலிக்கின்றன. தொழுநோயுற்ற ஒருவர் நலமடைகிறார் என்ற நிகழ்ச்சி உண்மையிலேயே ஒரு நல்ல செய்திதான். சந்தேகமேயில்லை. இந்த நிகழ்ச்சியைச் சொல்ல பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள வார்த்தைகளும் நல்ல செய்திதான். அந்த வார்த்தைகளைப் பற்றி நாம் முதலில் சிந்திப்பது நல்லது. இந்த நற்செய்தியில் இயேசுவை அணுகிய தொழுநோயாளரைக் குறிப்பிடும் வார்த்தைகள், மரியாதை கலந்த வார்த்தைகளாக ஒலிக்கின்றன. தொழுநோயாளருக்கு மரியாதை தருவதைப்பற்றிப் பேசுவதில் என்ன பெரிய வியப்பு என்று உங்களில் சிலர் கேட்கலாம். நான் விளக்க முயல்கிறேன்.

நாம் இப்போது வாசித்த இப்பகுதி, 1995ம் ஆண்டு வெளியிடப்பட்ட விவிலியப் பதிப்பில் காணப்படும் வார்த்தைகள். இதற்கு முந்தையப் பதிப்பில் தொழு நோயாளரை குறிப்பிட, அவன், இவன் என்ற மரியாதை குறைவான வார்த்தைகள் பயன்படுத்தப்பட்டன. தொழுநோயாளியை ஒரு மனிதராகப் பாவித்து அவருக்கு உரிய மரியாதையை வழங்குவது நாம் அண்மையில் பின்பற்றும் ஓர் அழகான பழக்கம்.

30 வருடங்களுக்கு முன் வெளிவந்த விவிலியப் பதிப்பில், தொழுநோயாளர் என்ற வார்த்தைக்குப் பதில், 'குஷ்டரோகி' என்ற வார்த்தை பயன்படுத்தப்பட்டது. ஆங்கிலத்திலும் அவர்களை leper என்று சொல்வோம். நல்ல வேளையாக இப்போது ஆங்கிலத்திலும், தமிழிலிலும் சரியான வார்த்தைகளைப்  பயன்படுத்துகிறோம். குஷ்டரோகி என்றோ, leper என்றோ சொல்லும்போது, இந்த நோய் உடையவர்கள் ஏதோ அந்த நோயாகவே மாறிவிட்டதைப் போல எண்ணி, அவர்களை மனிதப் பிறவிகளாகவே நாம் பார்க்கவில்லை. இன்றும் இந்த நிலை தொடர்வது வேதனைக்குரிய ஒரு போக்கு.

குஷ்டரோகி என்பதற்கும், தொழு நோயாளி என்பதற்கும் எத்தனையோ வேறுபாடுகள். வெறும் வார்த்தைகளில் காணப்படும் வேறுபாடுகள் அல்ல, மாறாக, சிந்தனையிலேயே இவை இரண்டிற்கும் வேறுபாடுகள் உள்ளன.

நாம் பயன்படுத்தும் வார்த்தைகளின் வலிமையைப் பற்றி நாம் நன்கறிவோம். உள்ளத்தின் நிறைவிலிருந்துதான் வாய் பேசும் என்றும், தீயினால் உருவாகும் காயங்களை விட, வார்த்தைகளால் உருவாகும் காயங்கள் மிக ஆழமானவை, ஆறாதவை என்றும் நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்., உணர்ந்தும் இருக்கிறோம். வார்த்தைகளை மாற்றும்போது எண்ணங்களும் மாறும் என்பது உண்மை. ஒருவரைக் குஷ்டரோகி என்று சொல்வதற்குப் பதில், அவர் ஒரு நோயாளி என்று சொல்லும்போதே, அவரைப் பற்றிய நமது எண்ணங்களும் உணர்வுகளும் வேறுபடும். குஷ்டரோகி என்று சொல்லும்போது உருவாகும் அருவருப்பு, தொழுநோயாளி என்று சொல்லும்போது உருவாவதில்லை. அவரைப்பற்றி சிறிதளவாகிலும் உள்ளத்தில் மரியாதை பிறக்கும். நாம் வார்த்தைகளில் காட்டும் மரியாதை வெறும் வாயளவு மந்திரங்களா அல்லது உள்ளத்தின் உண்மை உணர்வுகளா என்பதையும் நாம் அலசிப் பார்க்கலாம்.

நலம் இழந்தோரை இறைவனிடமிருந்து பிரிந்தவர்கள், எனவே பாவிகள் என்று தீர்மானித்தனர் யூதர்கள். அதிலும் தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் பெரும் பாவிகள் என்ற கண்டனம் எழுந்தது. தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் செய்யவேண்டியதை இன்றைய முதல் வாசகம் இவ்வாறு சொல்கிறது.

லேவியர் நூல் 13: 1-2, 44-46

தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர் கிழிந்த உடை அணிந்து, தலை வாராமல் மேலுதட்டை மறைத்துக் கொண்டு, தீட்டு, தீட்டு, என குரலெழுப்ப வேண்டும். நோயுள்ள நாளெல்லாம் அவர் தீட்டுள்ளவர். எனவே தீட்டுள்ள அவர் பாளையத்துக்கு வெளியே தனியாகக் குடியிருப்பார்.

இஸ்ரயேல் மக்கள் தொழு நோயாளிகளை நடத்திய விதம் மிகக் கொடுமையானது. அந்த நோய் உடையவர் ஊருக்கு வெளியே தங்க வேண்டும், ஊருக்குள் வரவேண்டிய அவசியம் இருந்தால், ஒரு மணியை அடித்தவாறு வரவேண்டும். இந்த மணிசப்தம் கேட்டதும், எல்லாரும் விலகி விடுவார்கள். தொழுநோயாளி யாரையாவது தீண்டிவிட்டால், அவர்களும் தீட்டுப்பட்டவர் ஆகிவிடுவார்கள். ஒரு சில சமயங்களில், இப்படி நேர்ந்த தவறுகளுக்கு, அந்த நோயாளி கல்லால் எறியப்பட்டு கொல்லப்பட்டிருக்கலாம்.

இந்தப் பின்னணியில் நாம் இன்றைய நற்செய்தி நிகழ்வைக் கற்பனை செய்து பார்ப்போம். இயேசுவைச் சுற்றி எப்போதும் கூட்டம் இருந்தது. அந்நேரத்தில் அங்கு வந்த தொழுநோயாளியின் மனதில் எவ்வளவு போராட்டம் இருந்திருக்கும். அந்தக் கூட்டத்தின் நடுவே சென்றால், அவர்கள் கோபத்திற்கு ஆளாகலாம், அந்த கோபம் வெறியாக மாறினால் கல்லால் எறியப்பட்டு சாகவும் நேரிடும். இதெல்லாம் தெரிந்திருந்தும், இந்தத் தொழுநோயாளி இயேசுவிடம் வருகிறார். அந்த நம்பிக்கையே அவர் குணமடைந்ததற்கு முதல் படி.

இயேசு தூரத்தில் இருந்தபடி வார்த்தைகளைக் கொண்டு அவரைக் குணமாக்கியிருக்கலாம். ஆனால் இயேசு தன்னைச் சுற்றியிருந்தவர்களையும் குணமாக்க விரும்பினார். எனவே, தன் கரங்களை நீட்டி தொழுநோயாளியைத் தொடுகிறார். இயேசுவின் இந்தச் செயல் சுற்றி இருந்தவர்களை அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாக்கி இருக்கும். அதிர்ச்சியை உண்டாக்கவேண்டும் என்பது இயேசுவின் நோக்கம் அல்ல. மாறாக, அவர்களும் நலம் பெறவேண்டும் என்பதே அவர் எண்ணம். சட்டங்களால் கட்டுண்டு, பலரை மிருகங்களிலும் கேவலமாக நடத்தும் இஸ்ரயேல் மக்களைக் குணமாக்கவே இயேசு இதைச் செய்தார். தொழுநோயாளியும் குணமானார். இயேசுவைச் சுற்றி இருந்தவர்களும் குணமாகி இருக்கவேண்டும்.

இயேசுவின் குணமளிக்கும் நிகழ்வுகளை நாம் கடந்த இரு வாரங்களாக நற்செய்திகளில் கேட்டுவருகிறோம். குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை ஒருவர் மனதில் உதிப்பதுதான் அவர் குணம் பெறுவதற்கான முதல் படி என்று சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். நோயுற்றவர்களுக்கு, குறிப்பாக, தொழுநோயுற்றவர்களுக்கு மனிதப்பிறவிகளுக்குரிய மரியாதையைத் தருவது அவர்கள் குணம் பெறுவதற்கான முதல் படி என்பதை இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் பயில்கிறோம்.

கடந்த 150 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, (1858, பிப்ரவரி 11ம் தேதி முதல்...) தன்னை நாடிவந்த பக்தர்களுக்கு மனநலத்தையும், உடல் நலத்தையும் இறைவனிடமிருந்து பெற்றுத்தரும் லூர்துநகர் அன்னை வழியே நாம் அனைவரும், குறிப்பாக, உலகில் தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் அனைவரும் நலம் பெற்று வாழ இறையருளை இறைஞ்சுவோம்.

Wellness from Within… நலம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை

Freedom Sunday

http://www.stopthetraffik.org/campaign/freedomsunday

5th Sunday in Ordinary Time

Jane was a new recruit in the school. She had worked just for a week there. On Saturday afternoon the Principal called her and gave her an additional assignment. She was asked to go to the nearby hospital and teach mathematics to a boy who was bed-ridden there. On Sunday, Jane went there a bit reluctantly. When she saw the boy on the bed, she was utterly shocked. The boy had sustained third degree burns in a fire accident and was fighting for life.

Teaching mathematics to this kid? This must be a cruel joke, Jane thought. Still, she had to comply with the wish of the Principal. So she began to teach him. She made a valiant attempt to hide her shock and tears and continued teaching him for 30 minutes. Then she said good-bye to him promising to return the next Sunday. On her way home, she had made a list of excuses she would offer to her Principal for not taking this assignment next time.

The next Sunday, however, she found herself going back to the hospital. She just wanted to see the kid and be of some comfort to him… Surely no mathematics this time! At the entrance of the hospital, she met a lady who was introduced to her as the mother of the boy who had sustained severe burn injuries. The lady politely asked Jane, “Are you the one who taught my son mathematics last Sunday?” Jane felt like running away. She knew that no one in her proper sense would do such a thing. “I am sorry about this… I had to oblige my Principal and so…” Jane mumbled.

The lady grabbed Jane’s hands. Her eyes were brimming with tears… “You don’t know how much you have helped him and us” the mother said. Jane was stunned by these words. She had done something wonderful? The mother continued: “Till last Sunday my son had given up on his recovery. He had refused to eat and refused to take medicines. But, after your mathematics lessons, he is a different person completely! He keeps saying to me… ‘If my school has sent a teacher to teach me mathematics, then they are sure that I would be back to school soon’. Your mathematics lessons have given him a fresh lease of life. His recovery this past week has surprised the medical staff here. Thank you so much for doing this.” As the mother was speaking, tears were streaming down her face. Jane could hardly hold back her tears…

Dear Friends, I have narrated this story in some detail just to make us understand a key idea – an idea that has very close connection to our Sunday Readings today… namely, the process of healing. What is the main reason for one’s healing? Visiting the doctor, taking medicines and undergoing surgical interventions, do not guarantee automatic cure. The cure begins from within - from his or her belief that a cure is possible. This belief can be initiated from many outside sources, known or unknown… like a pilgrimage taken to Lourdes or the Holy Land, or like the lessons in mathematics given to the boy who was saying goodbye to this world. Without this inner belief, healing becomes difficult and, in many cases, impossible.

In the first reading today we hear the anguished cry of one who had lost his belief in getting restored to health:

Job 7: 1-4, 6-7

Job said: "Has not man a hard service upon earth, and are not his days like the days of a hireling? Like a slave who longs for the shadow, and like a hireling who looks for his wages, so I am allotted months of emptiness, and nights of misery are apportioned to me. When I lie down I say, 'When shall I arise?' But the night is long, and I am full of tossing till the dawn. My days are swifter than a weaver's shuttle, and come to their end without hope. Remember that my life is a breath; my eye will never again see good.

This passage echoes the sentiments many of us have expressed in many painful situations. Two ideas from this passage caught my attention. The first one is that Job talks of one of the most common experience for most of us. When pain fills one’s life, the first things that take leave of us are… food and sleep - the night is long, and I am full of tossing till the dawn. The second striking aspect of this passage is the different symbols Job has used to describe his desperate situation… hireling, weaver’s shuttle, breath. We too use many symbols to describe our life, especially when we are filled with pain. We think of symbols like the uprooted tree, a boat tossed about in the stormy sea or a dry leaf swept away in whirlwind etc.

To continue with this symbolic language, one can compare pain to quicksand. When we are caught in quicksand we need to look for assistance from outside, especially from someone who is standing on firm ground. Instead of this, most of us turn our attention to the quicksand and get more panicky. This panic sets in motion a series of actions (in the case of health… more medicines and more consultations) by which we get more entangled and submerged in the sand. Although Job’s words here are the cry of a person caught in the quicksand of pain, he ultimately grabs the hands of God and reaches the firm rock of salvation.

Christ offers this helping hand in today’s Gospel. This passage from Mark (1: 29-39) is the continuation of the last Sunday’s Gospel. In this Gospel passage, once again, three things caught my attention. First, Jesus cures on the Sabbath Day. Any type of work was forbidden on the Sabbath Day. For Jesus, healing was not a ‘work’ but a natural human activity like his eating and sleeping. Moreover, to free a human person from the bondage of evil, any rule can be broken, affirmed Jesus.

The second aspect of this passage is that the whole city was gathered in front of Simon’s house. As we said at the beginning, a person’s healing begins with the belief of getting healed. We believe that God heals us; but God cannot heal us without our consent. We need to approach God for our healing. This is the lesson we learn from the simple people who thronged around Jesus.

The third aspect of this passage is the way in which Jesus healed the people around him without any fuss. In many of these instances, Jesus made specific requests to the healed persons to keep it secret. In today’s Gospel, we see him silencing even the evil spirits who acknowledged his power. Doing good requires no trumpets.

The key theme of today’s liturgy, namely, healing, ties up well with the Special Day announced by the Mother Church on February 8, this Sunday. On this day the Church invites us to join a global initiative. February 8, 2015 is designated as the First ‘International Day of Prayer and Awareness against Human Trafficking’. The event will coincide with the feast day of St. Josephine Bakhita, a Sudanese slave who became a Canossian Sister after she was freed. She was canonized in 2000 by St. John Paul II.

Entitled "A Light Against Human Trafficking", the day is promoted by the Pontifical Council for the Pastoral Care of Migrants and Itinerant Peoples, the Pontifical Council for Justice and Peace and the International Union of Superior Generals (UISG).

Cardinal Peter Turkson, Chairman of the Pontifical Council for Justice and Peace reiterated that “millions of people today – children, women and men of all ages – are deprived of freedom and are forced to live in conditions akin to slavery. For those who cry out – usually in silence – for liberation, St Josephine Bakhita is an exemplary witness of hope. We, victims and advocates alike, could do no better than be inspired by her life and entrust our efforts to her intercession."

The Holy Father invites us all to recognize that we are facing a global phenomenon which exceeds the competence of any one community or country," he continued. "In order to eliminate it, we need a mobilization comparable in size to that of the phenomenon itself."

On the occasion of this first day of prayer and reflection, all dioceses, parishes, associations, families and individuals are invited to reflect and pray in order to cast light on this crime, as indicated by the theme of the initiative. In addition, prayer vigils will be held in different countries, culminating in the Angelus prayer in St. Peter's Square on February 8th.

We beg of God for special graces today:

• That we and/or, someone close to us who need healing, develop the belief that we can be healed and will be healed.
• That more and more of us get involved in the ministry of healing in different capacities. The world needs lots of healing…
• That we are not hampered by rules and regulations especially when we are involved in the healing ministry… That we are able to affirm boldly that Sabbath is made for human beings and not vice versa.
• That we join the worldwide Church in raising our voice against Human Trafficking and pray in the words proposed by the Church:

“O God, when we hear of children and adults deceived and taken to unknown places for purposes of sexual exploitation, forced labor, and organ ‘harvesting’, our hearts are saddened and our spirits angry that their dignity and rights are ignored through threats, lies, and force.

We cry out against the evil practice of this modern slavery, and pray with St. Bakhita for it to end.

Give us wisdom and courage to reach out and stand with those whose bodies, hearts and spirits have been so wounded, so that together we may make real your promises to fill these sisters and brothers with a love that is tender and good.

Send the exploiters away empty-handed to be converted from this wickedness, and help us all to claim the freedom that is your gift to your children. Amen”.

http://www.laliberta.info/2015/02/05/giornata-mondiale-contro-la-tratta-di-esseri-umani/

அந்த ஊர் பள்ளியில் ஓர் இளம் பெண் புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்தார். ஒரு வாரம் சென்றபின், பள்ளியின் நிர்வாகி அவரை அழைத்து, கூடுதலாக ஒரு பணியை அவருக்குக் கொடுத்தார். வாரத்தில் ஒரு நாள் அவர் அருகில் இருந்த மருத்துவமனைக்குச் சென்று அங்கு அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு சிறுவனுக்கு கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவேண்டும் என்பதே அந்தப் பணி. நிர்வாகி சொன்னதற்கு மறுப்பு சொல்லமுடியாமல், அந்தப் பெண் அடுத்த நாள் மருத்துவ மனைக்குச் சென்றார். படுக்கையில் கிடந்த அந்தச் சிறுவனைப் பார்த்ததும் அவருக்குப் பெரும் அதிர்ச்சி.

ஒரு தீ விபத்தால் உடலெங்கும் வெந்துபோய் படுத்துக்கிடந்தான் அந்தச் சிறுவன். இவனுக்குக் கணக்குப் பாடம் சொல்லித்தர வேண்டுமா என்று அந்த இளம் பெண்ணின் மனம் தடுமாறியது. இருந்தாலும், இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டோமே என்பதால், அவனுக்கு அரைமணி நேரம் கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார். தீக்காயங்களுடன் கிடந்த அவனைப் பார்க்கவும் தைரியம் இல்லாமல் எதோ ஒரு வகையில் சமாளித்து, அவனுக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார் அந்த இளம்பெண். வேதனையில் முனகிக் கொண்டிருந்த அச்சிறுவன், அவ்வப்போது தலையை ஆட்டினான். மீண்டும் அடுத்த ஞாயிறு வருவதாகச் சொல்லி புறப்பட்டார் அந்த இளம்பெண். உடலெல்லாம் எரிந்து, உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவனுக்குக் கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தது அவருக்கே வேதனையாக இருந்தது. அடுத்த ஞாயிறு ஏதாவது சாக்குபோக்கு சொல்லி தப்பித்துக்கொள்ளலாம் என்று எண்ணியபடியே வீட்டுக்குத் திரும்பினார்.

இருந்தாலும், அடுத்த ஞாயிறு வந்தபோது, அந்த இளம்பெண் அச்சிறுவனைப் பார்க்க எண்ணினார். அவனுக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவில்லையென்றாலும், அவனைப் பார்க்க வேண்டும்போல் தோன்றியது. அவர் அங்கு சென்றபோது, மருத்துவமனை வாசலிலேயே அச்சிறுவனுடைய அம்மா அந்த இளம்பெண்ணைச் சந்தித்தார். "நீங்கள்தான் என் மகனுக்கு போன வாரம் கணக்கு சொல்லித் தந்தீர்களா?" என்று கேட்டார். உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுவனுக்கு கணக்கு சொல்லித்தந்தது எவ்வளவு பைத்தியக்காரத்தனமான செயல் என்பதை அந்தத் தாய் தன்னிடம் சொல்லப் போகிறார் என்று எதிர்பார்த்து, அந்த இளம்பெண் பயந்தார். "கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவேண்டும் என்று மேலிடத்திலிருந்து உத்தரவு வந்ததால்தான் நான் அப்படிச் செய்தேன்..." என்று தயங்கி, தயங்கி அந்த இளம் பெண் சமாதானம் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

அந்தத் தாய் இளம்பெண்ணின் கைகளை இறுகப் பற்றிக்கொண்டார். அவர் கண்களில் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. "நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய உதவி செய்துள்ளீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியாது" என்று அந்தத் தாய் சொன்னதும் இளம்பெண்ணுக்கு ஒரே ஆச்சரியம். அந்தத் தாய் தொடர்ந்தார்: "சென்ற ஞாயிறு நீங்கள் வருவதற்கு முன், என் மகன், தான் உயிர் பிழைக்கமாட்டோம் என்று அவனே தீர்மானித்துவிட்டான். எனவே, உண்ண மறுத்தான், மருந்து சாப்பிட மறுத்தான். ஆனால், நீங்கள் கணக்குப்பாடம் சொல்லித்தந்த நாளிலிருந்து என் மகனிடம் நல்ல மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. 'எனக்கு கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தர ஓர் ஆசிரியரை என் பள்ளி அனுப்பியுள்ளது என்றால், நான் கட்டாயம் மீண்டும் பிழைத்தெழுந்து பள்ளிக்குத் திரும்புவேன் என்று என் பள்ளியில் உள்ளவர்கள் நம்புகிறார்கள் என்றுதானே அர்த்தம்!' என்று என் மகன் சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டான். நீங்கள் வந்து சென்ற நாளிலிருந்து, தான் பிழைத்துக் கொள்வோம் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை என் மகனுக்குப் பிறந்துவிட்டது. இந்த ஒரு வாரத்தில் அவனிடம் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களைக் கண்டு டாக்டர்களே ஆச்சரியத்தில் இருக்கிறார்கள். எல்லாம் நீங்கள் செய்த அற்புதம்" என்று அந்தத் தாய் கண்ணீரோடு சொல்லச் சொல்ல, அந்த இளம்பெண்ணின் கண்களிலும் கண்ணீர் வழிந்தது. இந்த இளம் பெண்ணின் அனுபவத்தை இவ்வளவு விவரமாக நான் கூறுவதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் உண்டு. ஒருவர் குணம் அடைவது, அவர் உள்மனதில் எழும் நம்பிக்கையில் ஆரம்பமாகிறது என்ற உண்மை, இக்கதையில் வெளிச்சமாகிறது. இதையே இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களும் நமக்குச் சொல்லித் தருகின்றன.

நமது நோய்கள் குணமாவதற்குக் காரணங்கள் என்னென்ன? மருந்து, மாத்திரை, மருத்துவ சிகிச்சை இவற்றால் மட்டும் ஒருவர் குணமாக முடியாது. குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை ஒருவர் மனதில் உதிப்பதுதான் அவர் குணம் பெறுவதற்கான முதல் படி. அந்த நம்பிக்கை ஒருவர் மனதில் தோன்றுவதற்கு எத்தனையோ வழிகள் உண்டு. இவற்றில் எதிர்பாராத வழிகளும் இருக்கும். தீக்காயங்களுடன் போராடி, மனம் வெறுத்து மரண வாயிலை நெருங்கிவிட்ட அச்சிறுவனுக்கு, கணக்குப்பாடம் சொல்லித் தரவந்த ஆசிரியர், அவரையும் அறியாமல், குணமாகும் வழியைக் காட்டவில்லையா? அதுபோல...

குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை இல்லாதபோது, நலமடைவது கடினமாகிப் போகிறது. முடிவில் இயலாமலும் போகலாம். நம்பிக்கையற்ற நிலையில் நமக்குள் உருவாகும் மன அழுத்தங்களை இன்றைய முதல் வாசகம் நமக்குக் காட்டுகிறது. யோபு நூலிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இந்த வாசகம், துன்பங்களால் நொறுங்கிப்போன ஒருவரது உள்ளத்திலிருந்து எழும் அவலக் குரலாய் ஒலிக்கிறது.

யோபு 7: 1-4, 6-7

மண்ணில் வாழ்வது மனிதருக்குப் போரட்டந்தானே?... இன்னல்மிகு இரவுகள் எனக்குப் பங்காயின. படுக்கும்போது எப்போது எழலாம் என்பேன்! இரவோ நீண்டிருக்கும்; விடியும்வரை புரண்டு உழல்வேன்.

இப்போது  நாம் கேட்ட இந்த வரிகளை நம்மில் பலர், பலநேரங்களில், பலவிதங்களில் சொல்லியிருக்கிறோம். துன்பங்கள் நம் வாழ்வை நிரப்பும்போது, நம்மிடமிருந்து முதலில் விடைபெறுவன உணவும், உறக்கமும்.

உணவையும், உறக்கத்தையும் இழந்துத் தவிக்கும் பல கோடி மக்களின் உணர்வுகளோடு நம்மையே இணைத்துக்கொள்ள பிப்ரவரி 8, இஞ்ஞாயிறு, தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார். பிப்ரவரி 8ம் தேதி, புனித ஜோசப்பின் பக்கித்தா அவர்களின் திருநாள். அடிமை வாழ்வின் கொடுமைகளால் இளவயதில் துன்புற்று, பின்னர், இறைவனின் பணியில் தன்னையே மழுமையாக அர்ப்பணித்த புனித பக்கித்தா அவர்களின் திருநாளை 'மனித வர்த்தகத்திற்கு எதிராக  விழிப்புணர்வும், செபமும் மேற்கொள்ளும் உலகச் செப நாளா'கக் (The International Day of Prayer and Awareness against Human Trafficking) கடைபிடிக்கும்படி தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார்.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் 2015ம் ஆண்டு, சனவரி முதல் தேதி, "நாம் அனைவரும் உடன்பிறப்புக்கள்; இனி எவரும் அடிமை இல்லை" என்ற மையக் கருத்துடன் உலக அமைதி நாள் செய்தியை வெளியிட்டார். இந்த எண்ணத்தின் தொடர்ச்சியாக, 'மனித வர்த்தகத்திற்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்படும் உலகச் செப நாள்' அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.  

திருஅவை வரலாற்றில் முதன்முதலாகச் சிறப்பிக்கப்படும் இந்த உலகச் செப நாளைக் குறித்து, திருப்பீட நீதி, அமைதி அவையின் தலைவர், கர்தினால் பீட்டர் டர்க்சன் அவர்கள், செய்தியாளர்களிடம் பேசியபோது,

"உலகெங்கும் அதிர்ச்சியூட்டும் அளவு பரவியுள்ள இந்தச் சமுதாயக் கொடுமையைத் தீர்க்கவேண்டுமெனில், உலக நாடுகள் அனைத்தும் இணைந்து முயற்சி எடுக்கவேண்டும். இக்கொடுமையைப் பற்றிய விழிப்புணர்வே, இந்த முயற்சிகளின் ஆரம்பம். இந்த விழிப்புணர்வின் பயனாக நாம் எழுப்பும் செபங்கள், இக்கொடுமையை அனுபவிக்கும் பல கோடி மக்களுடன் நம்மை இணைத்துக்கொள்ள உதவும். விழிப்புணர்வு, செபம், துன்புறுவோருடன் இணைதல் ஆகிய முயற்சிகளால், இக்கொடுமையை முற்றிலும் ஒழிக்கும் செயல்கள் உருவாகும்" என்று இந்த உலக செப நாளின் நோக்கத்தை விளக்கினார்.

நாம் இன்று இறைவனிடம் மூன்று வரங்களுக்காக மன்றாடுவோம்.

குணம் பெறவேண்டிய நிலையில் நாம், அல்லது நமது நெருங்கிய உறவுகள் இருந்தால், நாம் குணம் பெறுவோம், அவர்கள் குணம் பெறுவார்கள் என்ற நம்பிக்கை நமக்குள் வளர வேண்டும் என்று முதலில் மன்றாடுவோம்.

இரண்டாவது, தீயில் வெந்து கிடந்த அந்தச் சிறுவன் குணமாவதற்கு உதவிகள் செய்கிறோம் என்பதே தெரியாமல் உதவிசெய்த அந்த இளம்பெண்ணைப் போல, எவ்வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் பிறருக்கு நன்மைகள் செய்வதற்கு நாம் முன்வர வேண்டும் என்று செபிப்போம்.

இறுதியாக, 'மனித வர்த்தகத்திற்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்படும் உலகச் செப நாளை' உருவாக்கி, நம்மை செபிக்க அழைக்கும் தாய் திருஅவையோடு இணைந்து, பல்வேறு அடிமைத் தளைகளில் சிக்கியிருக்கும் மக்களின் விடுதலைக்காக இறைவனிடம் உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

முதன்முறையாக இந்த உலக செபநாளை அறிமுகப்படுத்தும் கத்தோலிக்கத் திருஅவை, உலக மக்கள் அனைவரும் இணைந்து பயன்படுத்தக்கூடிய ஒரு மன்றாட்டை நமக்கு வழங்கியுள்ளது. இந்த ஞாயிறு சிந்தனையின் இறுதியில், நாம் அனைவரும் ஒரே குடும்பமாக இணைந்து, மனித வர்த்தகத்தில் சிக்கியிருக்கும் மக்களுக்காக நம் மன்றாட்டை இறைவனிடம் எழுப்புவோம்:

"இறைவா, உலகில் பல குழந்தைகளும், வயது வந்தவர்களும், பாலியல் வன்கொடுமைகள், கட்டாயத் தொழில், உடல் உறுப்பு தானம் ஆகிய பல கொடுமைகளுக்கு, பொய்யான, ஏமாற்று வழிகளில் பலியாகின்றனர் என்பதை அறியும்போது, நாங்கள் வேதனைப்படுகிறோம்.

இவர்களின் மாண்பும், உரிமையும் பறிக்கப்படுவதை அறிந்து, எங்கள் மனங்கள் கோபமடைகின்றன. இக்கொடுமைகளை உலகிலிருந்து முற்றிலும் அழிப்பதற்கு, புனித பக்கித்தாவுடன் இணைந்து நாங்களும் செபிக்கிறோம்; இந்த அநீதிக்கு எதிராக, குரல் எழுப்புகிறோம்.

தங்கள் உடல், மனம், ஆன்மா ஆகியவற்றால் காயமுற்றிருக்கும் மக்களுடன் எங்களை இணைக்கிறோம். அவர்களை அன்பாலும், நன்மைகளாலும் நிறைப்பதற்கு எங்களுக்குத் தேவையான அறிவொளியைத் தந்தருளும்.

இக்கொடுமைகளைச் செய்வோரை வெறுங்கையராய் அனுப்பிவிடும்; அவர்கள் தங்கள் தீமைகளிலிருந்து மனம் திருந்தி வாழச் செய்தருளும். உமது குழந்தைகளுக்குரிய விடுதலையை நாங்கள் அனைவரும் பெறுவதற்கு உதவியருளும். ஆமென்."