Wellness from Within… நலம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை

Freedom Sunday

http://www.stopthetraffik.org/campaign/freedomsunday

5th Sunday in Ordinary Time

Jane was a new recruit in the school. She had worked just for a week there. On Saturday afternoon the Principal called her and gave her an additional assignment. She was asked to go to the nearby hospital and teach mathematics to a boy who was bed-ridden there. On Sunday, Jane went there a bit reluctantly. When she saw the boy on the bed, she was utterly shocked. The boy had sustained third degree burns in a fire accident and was fighting for life.

Teaching mathematics to this kid? This must be a cruel joke, Jane thought. Still, she had to comply with the wish of the Principal. So she began to teach him. She made a valiant attempt to hide her shock and tears and continued teaching him for 30 minutes. Then she said good-bye to him promising to return the next Sunday. On her way home, she had made a list of excuses she would offer to her Principal for not taking this assignment next time.

The next Sunday, however, she found herself going back to the hospital. She just wanted to see the kid and be of some comfort to him… Surely no mathematics this time! At the entrance of the hospital, she met a lady who was introduced to her as the mother of the boy who had sustained severe burn injuries. The lady politely asked Jane, “Are you the one who taught my son mathematics last Sunday?” Jane felt like running away. She knew that no one in her proper sense would do such a thing. “I am sorry about this… I had to oblige my Principal and so…” Jane mumbled.

The lady grabbed Jane’s hands. Her eyes were brimming with tears… “You don’t know how much you have helped him and us” the mother said. Jane was stunned by these words. She had done something wonderful? The mother continued: “Till last Sunday my son had given up on his recovery. He had refused to eat and refused to take medicines. But, after your mathematics lessons, he is a different person completely! He keeps saying to me… ‘If my school has sent a teacher to teach me mathematics, then they are sure that I would be back to school soon’. Your mathematics lessons have given him a fresh lease of life. His recovery this past week has surprised the medical staff here. Thank you so much for doing this.” As the mother was speaking, tears were streaming down her face. Jane could hardly hold back her tears…

Dear Friends, I have narrated this story in some detail just to make us understand a key idea – an idea that has very close connection to our Sunday Readings today… namely, the process of healing. What is the main reason for one’s healing? Visiting the doctor, taking medicines and undergoing surgical interventions, do not guarantee automatic cure. The cure begins from within - from his or her belief that a cure is possible. This belief can be initiated from many outside sources, known or unknown… like a pilgrimage taken to Lourdes or the Holy Land, or like the lessons in mathematics given to the boy who was saying goodbye to this world. Without this inner belief, healing becomes difficult and, in many cases, impossible.

In the first reading today we hear the anguished cry of one who had lost his belief in getting restored to health:

Job 7: 1-4, 6-7

Job said: "Has not man a hard service upon earth, and are not his days like the days of a hireling? Like a slave who longs for the shadow, and like a hireling who looks for his wages, so I am allotted months of emptiness, and nights of misery are apportioned to me. When I lie down I say, 'When shall I arise?' But the night is long, and I am full of tossing till the dawn. My days are swifter than a weaver's shuttle, and come to their end without hope. Remember that my life is a breath; my eye will never again see good.

This passage echoes the sentiments many of us have expressed in many painful situations. Two ideas from this passage caught my attention. The first one is that Job talks of one of the most common experience for most of us. When pain fills one’s life, the first things that take leave of us are… food and sleep - the night is long, and I am full of tossing till the dawn. The second striking aspect of this passage is the different symbols Job has used to describe his desperate situation… hireling, weaver’s shuttle, breath. We too use many symbols to describe our life, especially when we are filled with pain. We think of symbols like the uprooted tree, a boat tossed about in the stormy sea or a dry leaf swept away in whirlwind etc.

To continue with this symbolic language, one can compare pain to quicksand. When we are caught in quicksand we need to look for assistance from outside, especially from someone who is standing on firm ground. Instead of this, most of us turn our attention to the quicksand and get more panicky. This panic sets in motion a series of actions (in the case of health… more medicines and more consultations) by which we get more entangled and submerged in the sand. Although Job’s words here are the cry of a person caught in the quicksand of pain, he ultimately grabs the hands of God and reaches the firm rock of salvation.

Christ offers this helping hand in today’s Gospel. This passage from Mark (1: 29-39) is the continuation of the last Sunday’s Gospel. In this Gospel passage, once again, three things caught my attention. First, Jesus cures on the Sabbath Day. Any type of work was forbidden on the Sabbath Day. For Jesus, healing was not a ‘work’ but a natural human activity like his eating and sleeping. Moreover, to free a human person from the bondage of evil, any rule can be broken, affirmed Jesus.

The second aspect of this passage is that the whole city was gathered in front of Simon’s house. As we said at the beginning, a person’s healing begins with the belief of getting healed. We believe that God heals us; but God cannot heal us without our consent. We need to approach God for our healing. This is the lesson we learn from the simple people who thronged around Jesus.

The third aspect of this passage is the way in which Jesus healed the people around him without any fuss. In many of these instances, Jesus made specific requests to the healed persons to keep it secret. In today’s Gospel, we see him silencing even the evil spirits who acknowledged his power. Doing good requires no trumpets.

The key theme of today’s liturgy, namely, healing, ties up well with the Special Day announced by the Mother Church on February 8, this Sunday. On this day the Church invites us to join a global initiative. February 8, 2015 is designated as the First ‘International Day of Prayer and Awareness against Human Trafficking’. The event will coincide with the feast day of St. Josephine Bakhita, a Sudanese slave who became a Canossian Sister after she was freed. She was canonized in 2000 by St. John Paul II.

Entitled "A Light Against Human Trafficking", the day is promoted by the Pontifical Council for the Pastoral Care of Migrants and Itinerant Peoples, the Pontifical Council for Justice and Peace and the International Union of Superior Generals (UISG).

Cardinal Peter Turkson, Chairman of the Pontifical Council for Justice and Peace reiterated that “millions of people today – children, women and men of all ages – are deprived of freedom and are forced to live in conditions akin to slavery. For those who cry out – usually in silence – for liberation, St Josephine Bakhita is an exemplary witness of hope. We, victims and advocates alike, could do no better than be inspired by her life and entrust our efforts to her intercession."

The Holy Father invites us all to recognize that we are facing a global phenomenon which exceeds the competence of any one community or country," he continued. "In order to eliminate it, we need a mobilization comparable in size to that of the phenomenon itself."

On the occasion of this first day of prayer and reflection, all dioceses, parishes, associations, families and individuals are invited to reflect and pray in order to cast light on this crime, as indicated by the theme of the initiative. In addition, prayer vigils will be held in different countries, culminating in the Angelus prayer in St. Peter's Square on February 8th.

We beg of God for special graces today:

• That we and/or, someone close to us who need healing, develop the belief that we can be healed and will be healed.
• That more and more of us get involved in the ministry of healing in different capacities. The world needs lots of healing…
• That we are not hampered by rules and regulations especially when we are involved in the healing ministry… That we are able to affirm boldly that Sabbath is made for human beings and not vice versa.
• That we join the worldwide Church in raising our voice against Human Trafficking and pray in the words proposed by the Church:

“O God, when we hear of children and adults deceived and taken to unknown places for purposes of sexual exploitation, forced labor, and organ ‘harvesting’, our hearts are saddened and our spirits angry that their dignity and rights are ignored through threats, lies, and force.

We cry out against the evil practice of this modern slavery, and pray with St. Bakhita for it to end.

Give us wisdom and courage to reach out and stand with those whose bodies, hearts and spirits have been so wounded, so that together we may make real your promises to fill these sisters and brothers with a love that is tender and good.

Send the exploiters away empty-handed to be converted from this wickedness, and help us all to claim the freedom that is your gift to your children. Amen”.

http://www.laliberta.info/2015/02/05/giornata-mondiale-contro-la-tratta-di-esseri-umani/

அந்த ஊர் பள்ளியில் ஓர் இளம் பெண் புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்தார். ஒரு வாரம் சென்றபின், பள்ளியின் நிர்வாகி அவரை அழைத்து, கூடுதலாக ஒரு பணியை அவருக்குக் கொடுத்தார். வாரத்தில் ஒரு நாள் அவர் அருகில் இருந்த மருத்துவமனைக்குச் சென்று அங்கு அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு சிறுவனுக்கு கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவேண்டும் என்பதே அந்தப் பணி. நிர்வாகி சொன்னதற்கு மறுப்பு சொல்லமுடியாமல், அந்தப் பெண் அடுத்த நாள் மருத்துவ மனைக்குச் சென்றார். படுக்கையில் கிடந்த அந்தச் சிறுவனைப் பார்த்ததும் அவருக்குப் பெரும் அதிர்ச்சி.

ஒரு தீ விபத்தால் உடலெங்கும் வெந்துபோய் படுத்துக்கிடந்தான் அந்தச் சிறுவன். இவனுக்குக் கணக்குப் பாடம் சொல்லித்தர வேண்டுமா என்று அந்த இளம் பெண்ணின் மனம் தடுமாறியது. இருந்தாலும், இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டோமே என்பதால், அவனுக்கு அரைமணி நேரம் கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார். தீக்காயங்களுடன் கிடந்த அவனைப் பார்க்கவும் தைரியம் இல்லாமல் எதோ ஒரு வகையில் சமாளித்து, அவனுக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார் அந்த இளம்பெண். வேதனையில் முனகிக் கொண்டிருந்த அச்சிறுவன், அவ்வப்போது தலையை ஆட்டினான். மீண்டும் அடுத்த ஞாயிறு வருவதாகச் சொல்லி புறப்பட்டார் அந்த இளம்பெண். உடலெல்லாம் எரிந்து, உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவனுக்குக் கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தது அவருக்கே வேதனையாக இருந்தது. அடுத்த ஞாயிறு ஏதாவது சாக்குபோக்கு சொல்லி தப்பித்துக்கொள்ளலாம் என்று எண்ணியபடியே வீட்டுக்குத் திரும்பினார்.

இருந்தாலும், அடுத்த ஞாயிறு வந்தபோது, அந்த இளம்பெண் அச்சிறுவனைப் பார்க்க எண்ணினார். அவனுக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவில்லையென்றாலும், அவனைப் பார்க்க வேண்டும்போல் தோன்றியது. அவர் அங்கு சென்றபோது, மருத்துவமனை வாசலிலேயே அச்சிறுவனுடைய அம்மா அந்த இளம்பெண்ணைச் சந்தித்தார். "நீங்கள்தான் என் மகனுக்கு போன வாரம் கணக்கு சொல்லித் தந்தீர்களா?" என்று கேட்டார். உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுவனுக்கு கணக்கு சொல்லித்தந்தது எவ்வளவு பைத்தியக்காரத்தனமான செயல் என்பதை அந்தத் தாய் தன்னிடம் சொல்லப் போகிறார் என்று எதிர்பார்த்து, அந்த இளம்பெண் பயந்தார். "கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவேண்டும் என்று மேலிடத்திலிருந்து உத்தரவு வந்ததால்தான் நான் அப்படிச் செய்தேன்..." என்று தயங்கி, தயங்கி அந்த இளம் பெண் சமாதானம் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

அந்தத் தாய் இளம்பெண்ணின் கைகளை இறுகப் பற்றிக்கொண்டார். அவர் கண்களில் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. "நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய உதவி செய்துள்ளீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியாது" என்று அந்தத் தாய் சொன்னதும் இளம்பெண்ணுக்கு ஒரே ஆச்சரியம். அந்தத் தாய் தொடர்ந்தார்: "சென்ற ஞாயிறு நீங்கள் வருவதற்கு முன், என் மகன், தான் உயிர் பிழைக்கமாட்டோம் என்று அவனே தீர்மானித்துவிட்டான். எனவே, உண்ண மறுத்தான், மருந்து சாப்பிட மறுத்தான். ஆனால், நீங்கள் கணக்குப்பாடம் சொல்லித்தந்த நாளிலிருந்து என் மகனிடம் நல்ல மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. 'எனக்கு கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தர ஓர் ஆசிரியரை என் பள்ளி அனுப்பியுள்ளது என்றால், நான் கட்டாயம் மீண்டும் பிழைத்தெழுந்து பள்ளிக்குத் திரும்புவேன் என்று என் பள்ளியில் உள்ளவர்கள் நம்புகிறார்கள் என்றுதானே அர்த்தம்!' என்று என் மகன் சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டான். நீங்கள் வந்து சென்ற நாளிலிருந்து, தான் பிழைத்துக் கொள்வோம் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை என் மகனுக்குப் பிறந்துவிட்டது. இந்த ஒரு வாரத்தில் அவனிடம் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களைக் கண்டு டாக்டர்களே ஆச்சரியத்தில் இருக்கிறார்கள். எல்லாம் நீங்கள் செய்த அற்புதம்" என்று அந்தத் தாய் கண்ணீரோடு சொல்லச் சொல்ல, அந்த இளம்பெண்ணின் கண்களிலும் கண்ணீர் வழிந்தது. இந்த இளம் பெண்ணின் அனுபவத்தை இவ்வளவு விவரமாக நான் கூறுவதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் உண்டு. ஒருவர் குணம் அடைவது, அவர் உள்மனதில் எழும் நம்பிக்கையில் ஆரம்பமாகிறது என்ற உண்மை, இக்கதையில் வெளிச்சமாகிறது. இதையே இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களும் நமக்குச் சொல்லித் தருகின்றன.

நமது நோய்கள் குணமாவதற்குக் காரணங்கள் என்னென்ன? மருந்து, மாத்திரை, மருத்துவ சிகிச்சை இவற்றால் மட்டும் ஒருவர் குணமாக முடியாது. குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை ஒருவர் மனதில் உதிப்பதுதான் அவர் குணம் பெறுவதற்கான முதல் படி. அந்த நம்பிக்கை ஒருவர் மனதில் தோன்றுவதற்கு எத்தனையோ வழிகள் உண்டு. இவற்றில் எதிர்பாராத வழிகளும் இருக்கும். தீக்காயங்களுடன் போராடி, மனம் வெறுத்து மரண வாயிலை நெருங்கிவிட்ட அச்சிறுவனுக்கு, கணக்குப்பாடம் சொல்லித் தரவந்த ஆசிரியர், அவரையும் அறியாமல், குணமாகும் வழியைக் காட்டவில்லையா? அதுபோல...

குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை இல்லாதபோது, நலமடைவது கடினமாகிப் போகிறது. முடிவில் இயலாமலும் போகலாம். நம்பிக்கையற்ற நிலையில் நமக்குள் உருவாகும் மன அழுத்தங்களை இன்றைய முதல் வாசகம் நமக்குக் காட்டுகிறது. யோபு நூலிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இந்த வாசகம், துன்பங்களால் நொறுங்கிப்போன ஒருவரது உள்ளத்திலிருந்து எழும் அவலக் குரலாய் ஒலிக்கிறது.

யோபு 7: 1-4, 6-7

மண்ணில் வாழ்வது மனிதருக்குப் போரட்டந்தானே?... இன்னல்மிகு இரவுகள் எனக்குப் பங்காயின. படுக்கும்போது எப்போது எழலாம் என்பேன்! இரவோ நீண்டிருக்கும்; விடியும்வரை புரண்டு உழல்வேன்.

இப்போது  நாம் கேட்ட இந்த வரிகளை நம்மில் பலர், பலநேரங்களில், பலவிதங்களில் சொல்லியிருக்கிறோம். துன்பங்கள் நம் வாழ்வை நிரப்பும்போது, நம்மிடமிருந்து முதலில் விடைபெறுவன உணவும், உறக்கமும்.

உணவையும், உறக்கத்தையும் இழந்துத் தவிக்கும் பல கோடி மக்களின் உணர்வுகளோடு நம்மையே இணைத்துக்கொள்ள பிப்ரவரி 8, இஞ்ஞாயிறு, தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார். பிப்ரவரி 8ம் தேதி, புனித ஜோசப்பின் பக்கித்தா அவர்களின் திருநாள். அடிமை வாழ்வின் கொடுமைகளால் இளவயதில் துன்புற்று, பின்னர், இறைவனின் பணியில் தன்னையே மழுமையாக அர்ப்பணித்த புனித பக்கித்தா அவர்களின் திருநாளை 'மனித வர்த்தகத்திற்கு எதிராக  விழிப்புணர்வும், செபமும் மேற்கொள்ளும் உலகச் செப நாளா'கக் (The International Day of Prayer and Awareness against Human Trafficking) கடைபிடிக்கும்படி தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார்.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் 2015ம் ஆண்டு, சனவரி முதல் தேதி, "நாம் அனைவரும் உடன்பிறப்புக்கள்; இனி எவரும் அடிமை இல்லை" என்ற மையக் கருத்துடன் உலக அமைதி நாள் செய்தியை வெளியிட்டார். இந்த எண்ணத்தின் தொடர்ச்சியாக, 'மனித வர்த்தகத்திற்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்படும் உலகச் செப நாள்' அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.  

திருஅவை வரலாற்றில் முதன்முதலாகச் சிறப்பிக்கப்படும் இந்த உலகச் செப நாளைக் குறித்து, திருப்பீட நீதி, அமைதி அவையின் தலைவர், கர்தினால் பீட்டர் டர்க்சன் அவர்கள், செய்தியாளர்களிடம் பேசியபோது,

"உலகெங்கும் அதிர்ச்சியூட்டும் அளவு பரவியுள்ள இந்தச் சமுதாயக் கொடுமையைத் தீர்க்கவேண்டுமெனில், உலக நாடுகள் அனைத்தும் இணைந்து முயற்சி எடுக்கவேண்டும். இக்கொடுமையைப் பற்றிய விழிப்புணர்வே, இந்த முயற்சிகளின் ஆரம்பம். இந்த விழிப்புணர்வின் பயனாக நாம் எழுப்பும் செபங்கள், இக்கொடுமையை அனுபவிக்கும் பல கோடி மக்களுடன் நம்மை இணைத்துக்கொள்ள உதவும். விழிப்புணர்வு, செபம், துன்புறுவோருடன் இணைதல் ஆகிய முயற்சிகளால், இக்கொடுமையை முற்றிலும் ஒழிக்கும் செயல்கள் உருவாகும்" என்று இந்த உலக செப நாளின் நோக்கத்தை விளக்கினார்.

நாம் இன்று இறைவனிடம் மூன்று வரங்களுக்காக மன்றாடுவோம்.

குணம் பெறவேண்டிய நிலையில் நாம், அல்லது நமது நெருங்கிய உறவுகள் இருந்தால், நாம் குணம் பெறுவோம், அவர்கள் குணம் பெறுவார்கள் என்ற நம்பிக்கை நமக்குள் வளர வேண்டும் என்று முதலில் மன்றாடுவோம்.

இரண்டாவது, தீயில் வெந்து கிடந்த அந்தச் சிறுவன் குணமாவதற்கு உதவிகள் செய்கிறோம் என்பதே தெரியாமல் உதவிசெய்த அந்த இளம்பெண்ணைப் போல, எவ்வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் பிறருக்கு நன்மைகள் செய்வதற்கு நாம் முன்வர வேண்டும் என்று செபிப்போம்.

இறுதியாக, 'மனித வர்த்தகத்திற்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்படும் உலகச் செப நாளை' உருவாக்கி, நம்மை செபிக்க அழைக்கும் தாய் திருஅவையோடு இணைந்து, பல்வேறு அடிமைத் தளைகளில் சிக்கியிருக்கும் மக்களின் விடுதலைக்காக இறைவனிடம் உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

முதன்முறையாக இந்த உலக செபநாளை அறிமுகப்படுத்தும் கத்தோலிக்கத் திருஅவை, உலக மக்கள் அனைவரும் இணைந்து பயன்படுத்தக்கூடிய ஒரு மன்றாட்டை நமக்கு வழங்கியுள்ளது. இந்த ஞாயிறு சிந்தனையின் இறுதியில், நாம் அனைவரும் ஒரே குடும்பமாக இணைந்து, மனித வர்த்தகத்தில் சிக்கியிருக்கும் மக்களுக்காக நம் மன்றாட்டை இறைவனிடம் எழுப்புவோம்:

"இறைவா, உலகில் பல குழந்தைகளும், வயது வந்தவர்களும், பாலியல் வன்கொடுமைகள், கட்டாயத் தொழில், உடல் உறுப்பு தானம் ஆகிய பல கொடுமைகளுக்கு, பொய்யான, ஏமாற்று வழிகளில் பலியாகின்றனர் என்பதை அறியும்போது, நாங்கள் வேதனைப்படுகிறோம்.

இவர்களின் மாண்பும், உரிமையும் பறிக்கப்படுவதை அறிந்து, எங்கள் மனங்கள் கோபமடைகின்றன. இக்கொடுமைகளை உலகிலிருந்து முற்றிலும் அழிப்பதற்கு, புனித பக்கித்தாவுடன் இணைந்து நாங்களும் செபிக்கிறோம்; இந்த அநீதிக்கு எதிராக, குரல் எழுப்புகிறோம்.

தங்கள் உடல், மனம், ஆன்மா ஆகியவற்றால் காயமுற்றிருக்கும் மக்களுடன் எங்களை இணைக்கிறோம். அவர்களை அன்பாலும், நன்மைகளாலும் நிறைப்பதற்கு எங்களுக்குத் தேவையான அறிவொளியைத் தந்தருளும்.

இக்கொடுமைகளைச் செய்வோரை வெறுங்கையராய் அனுப்பிவிடும்; அவர்கள் தங்கள் தீமைகளிலிருந்து மனம் திருந்தி வாழச் செய்தருளும். உமது குழந்தைகளுக்குரிய விடுதலையை நாங்கள் அனைவரும் பெறுவதற்கு உதவியருளும். ஆமென்."