‘Out-of-mind’ Dreams அறிவைக் கடந்த கனவுகள்

John the Baptist in prison

http://lavistachurchofchrist.org

3^rd Sunday of Advent – Gaudete Sunday

‘Chase the Lion’ is a new book released in September, 2016. Mark Batterson, the author of this book, serves as lead pastor of National Community Church in Washington, D.C. He is the author of many books. The title of his latest book, ‘Chase the Lion’ sounds quite audacious and preposterous. Mark adds to this audacity with the sub-title: “If Your Dream Doesn’t Scare You, It’s Too Small”. The very opening lines of the first chapter caught my attention and told me that ‘chasing the lion’ is possible and has been accomplished by many, including some biblical figures. Here are the opening lines of his book:

“When the image of a man-eating beast travels through the optic nerve and into the visual cortex, the brain relays an urgent message to the body: run! That’s what normal people do, but normal is overrated. Lion chasers don’t run away; lion chasers run to the roar. They don’t see a five-hundred-pound problem; they seize opportunity by the mane. They don’t take flight; they fight to the death for their dreams.”

We are speaking of this book by Mark Batterson, precisely because it talks of Dreams… It talks of an attitude all of us need to develop, namely, quit playing it safe, quit blaming and ‘run to the roar’. Mark goads us on to have ‘God-sized goals’ in life. Such daring words are part of our liturgy today, especially in the first reading from Prophet Isaiah. The Third Sunday of Advent is called ‘Gaudete Sunday’ – ‘Rejoice Sunday’. Today’s first reading from Isaiah is highly symbolic and ‘too good’ to be true. Here are the opening lines of this passage:

Isaiah 35: 1

The desert and the parched land will be glad; the wilderness will rejoice and blossom.

Like the crocus*, it will burst into bloom; it will rejoice greatly and shout for joy.

(*Crocus = flowers in yellow, white and purple shades)

As I read these lines to prepare my reflections, I could easily sense two streams of thoughts within me. On the one hand, I wished that impossible dreams like this came true. On the other hand, my ‘practical’ mind tried to brush these dreams aside as too much fantasy, too poetic! Fantasy and poetry cannot feed the stomach, says my practical mind. Is there a place for fantasy and poetry in this world? DEFINITELY! What kind of a world will ours be, where there is no poetry, painting, sculpture etc.? In short, what will the world be without art? World without heart!

Art, in my opinion, has been the heart-beat of the human race and has kept alive our dreams and hopes. Art, in its turn, has been kept alive for centuries by religion. Religious scriptures have given birth to so many masterpieces of art! The passage from Isaiah (Chapter 35: 1-10) is a good sample to show that scriptures have many inspiring, artistic pieces and they become inspiration to lift the human spirit, which, otherwise, would be weighed down by and entangled in ‘practical’ thinking.

Quite many poets were much ahead of their times and, in that sense, they were prophets. For many of them, although, their personal life was miserable, their poetry lifted people out of their misery. One such poet was the revolutionary Tamil poet Subramaniya Bharathi whose birthday we celebrate today, 11 December. His thirst for a free India consumed him while he was only 38 (December 11, 1882 - September 11, 1921). Although he was chained by the oppressive structures and his own poverty, he was eloquent in speaking of real, true freedom. His idea of freedom went far beyond political freedom, to gender justice and other forms of freedom and equality… much ahead of his times.

In today’s Gospel we are presented with another hero similar to Bharathi, who, in his personal life, was an unbridled spirit – John the Baptist! Here is the best compliment Jesus gives about John in today’s Gospel: “Truly I tell you, among those born of women there has not risen anyone greater than John the Baptist…” (Matthew 11: 11). John was a lonesome voice in the desert; but, he made himself heard by the people. While he welcomed the common people and gave them hope, he was severe on religious and political leaders. He was becoming too dangerous to the powerful. Result? Imprisonment. Even in prison, John was not bothered about his personal life; he was more worried about his people. He was hoping that after his imprisonment, Jesus would have taken the lead role to set free his people. When nothing was happening after his imprisonment, John sent word to Jesus asking him the key question: “Are you the one who is to come, or should we expect someone else?”

Jesus did not answer this question directly since the idea of freedom was very different between Jesus and John. John’s idea of freedom for the Israelites revolved around these steps: drive away the powerful, capture power from them, and set the people free – in that order. Jesus’ idea began with setting the people free, free from personal bondages first. This is where he seems to resonate with Prophet Isaiah’s dream: Then will the eyes of the blind be opened and the ears of the deaf unstopped. Then will the lame leap like a deer, and the mute tongue shout for joy. (Isaiah 35: 5-6)

The lines leading up to these two verses give us deep thoughts. In the preceding verse Isaiah says: 

“Be strong, do not fear; your God will come, he will come with vengeance; with divine retribution he will come to save you.” (Isaiah 35: 4). When I read the word ‘vengeance’ my mind was curious to find out how God’s vengeance would work. But, what a disappointment! Verses 5 and 6 talk nothing about vengeance. Healing the blind, the deaf and the lame is surely not a way of vengeance, we argue. Think again. This is probably a much stronger vengeance. This is probably how God’s vengeance works. God performs miracles with a vengeance!

An ‘eye for an eye’ is the usual, narrow sense of the idea of vengeance. But, ‘turning the other cheek’ is also another form. Doing good is a much stronger way of responding to evil. Such ‘vengeance’ does take place in the world even today. Here is an incident that took place more than 10 years back. It gives us a lesson in ‘holy vengeance’.

In November 2005, Ahmad Khatib, a 12 year old boy, was killed by the Israeli soldiers who mistook his toy gun for real. His parents Ishmael Khatib and Ablah are simple people and Ishmael is a mechanic. Realising their mistake, the soldiers rushed Ahmad to a hospital. But it was too late. Ahmad died… He was killed by the Israeli soldiers.

Both the parents decided to do something marvellous. They decided to donate all the organs of Ahmad to the hospital in Israel. Many Palestinians were furious with this decision. When asked about this decision, Ishmael said: “They (Israeli forces) killed my son who was healthy, and we want to give his organs to those who need them… I feel very good that my son’s organs are helping six Israelis . . . I feel that my son has entered the heart of every Israeli. We are doing it for humane purposes and for the sake of the world’s children and the children of this country. I have taken this decision because I have a message for the world: that the Palestinian people want peace - for everyone.” His mother, Ablah, said: “We have no problem whether it is an Israeli or a Palestinian (who receives his organs) because it will give them life.” (A victory over death and hate, Nov. 9, 2005 - http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/middle_east)

This gesture of Ishmael is all the more marvellous since he spent time in Israeli jails in the 1980s as a militant who fought against occupation. But now he runs the Ahmed Khatib Center for Peace, a small youth center in the Jenin refugee camp. http://www.arabamericannews.com/

God comes with vengeance to shower blessings. Jesus continued this style in his life. It is our duty to continue this rich tradition of ‘vengeance’ during this Advent Season.

Since we began this Sunday’s reflection with the book, ‘Chase the Lion’, let me close with the lovely manifesto of the Lion Chaser given by Mark Batterson, at the beginning of the book:

The Lion Chaser’s Manifesto

Quit living as if the purpose of life is to arrive safely at death.

Run to the roar.

Set God-sized goals. Pursue God-given passions.

Go after a dream that is destined to fail without divine intervention.

Stop pointing out problems. Become part of the solution.

Stop repeating the past. Start creating the future.

Face your fears. Fight for your dreams.

Grab opportunity by the mane and don’t let go!

Live like today is the first day and last day of your life.

Burn sinful bridges. Blaze new trails.

Live for the applause of nail-scarred hands.

Don’t let what’s wrong with you keep you from worshiping what’s right with God.

Dare to fail. Dare to be different.

Quit holding out. Quit holding back. Quit running away.

Chase the lion.

May the Advent Season help us set God-sized goals and realize them, so that we can hear “the applause of nail-scarred hands” as we enter the Kingdom of Light!

Chase the Lion - Manifesto

http://waterbrookmultnomah.com

திருவருகைக்காலம் - 3ம் ஞாயிறு

'Chase the Lion', அதாவது, 'சிங்கத்தைத் துரத்திச் செல்லுங்கள்' என்ற நூல், இவ்வாண்டு செப்டம்பர் மாதம் வெளியானது. பொதுவாக, சிங்கத்தைக் கண்டால், தப்பித்து ஓடுவோம் அல்லது, முடிந்தால், அதை துரத்தியடிப்போம். இது மனித இயற்கை. இங்கோ, இந்நூலின் ஆசிரியர், சிங்கத்தைத் துரத்திச் செல்லுங்கள் என்று பணிக்கிறார். அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் வாஷிங்டன் மாநகரில் பணியாற்றும் Mark Batterson என்ற கிறிஸ்தவப் போதகர் எழுதியுள்ள இந்நூலுக்கு அவர் அளித்துள்ள துணை தலைப்பு, நம் கவனத்தை ஈர்க்கிறது. “If your dream doesn't scare you, it is too small” அதாவது, "உங்கள் கனவு உங்களை அஞ்சி நடுங்கச் செய்யவில்லையெனில், அது மிகச் சிறியது" என்று தன் நூலின் முகப்பில் கூறுகிறார். கனவை சிங்கமாக உருவகித்து, அதை நோக்கி நாம் செல்லவேண்டும் என்று வலியுறுத்தும் ஆசிரியர் Batterson அவர்கள், அதற்கு, விவிலிய எடுத்துக்காட்டுகளையும் வழங்கியுள்ளார். கனவைக் குறித்துப் பேசும் இந்நூலை இன்று நாம் சிந்திப்பதற்குக் காரணம், இன்று நாம் கொண்டாடும் 'மகிழும் ஞாயிறு'.

திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு, மகிழும் ஞாயிறு என்று அழைக்கப்படுகிறது. இன்றைய முதல் வாசகத்தில், இறைவாக்கினர் எசாயா, அக்களியுங்கள், அகமகிழுங்கள், மகிழுங்கள் என்று மகிழ்வைக் குறித்து பலமுறை கூறியுள்ளார். மகிழ்வு என்பது மனிதர்களுக்கு மட்டும் உரித்தானது அல்ல, அது இயற்கை அனைத்திலும் வெளிப்படும் உணர்வு என்பதை நம் உள்ளங்களில் ஆழப்பதிக்க, ஒரு கனவுலகை அவர் விவரிக்கிறார். இறைவாக்கினர் எசாயா கூறும் வார்த்தைகளுக்கு செவிமடுப்போம்:

அந்நாள்களில், பாலைநிலமும் பாழ்வெளியும் அகமகிழும்; பொட்டல் நிலம் அக்களிப்படைந்து, லீலிபோல் பூத்துக் குலுங்கும். அது வளமாய்ப் பூத்துக் குலுங்கி மகிழ்ந்து பாடிக் களிப்படையும்… (இறைவாக்கினர் எசாயா 35: 1-2)

இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்கும்போது, “தயவு செய்து கட்டுக்கடங்காது செல்லும் உங்கள் கனவுக்குக் கடிவாளம் போடுங்கள்” என்று, இறைவாக்கினர் எசாயாவிடம் சொல்லத் தோன்றுகிறது. அற்புதம் இருக்க வேண்டியதுதான். அதற்காக, அபத்தமான, கற்பனை கலந்த கனவுகளை அற்புதம் என்று எப்படி சொல்வது? பாலை நிலம், லீலி மலர்களுடன் பூத்துக்குலுங்கும் என்று, இறைவாக்கினர் கூறுவதை, மிகையென்று கருதுகிறோம்.

இறைவாக்கினரின் கூற்று, அபத்தமானது, மிகைப்படுத்தப்பட்டது என்று நாம் சொல்வதற்குக் காரணம் என்ன? எந்த மன நிலை, நம்மை, இவ்வாறு பேசவைக்கிறது என்பதைச் சிந்திப்பது நல்லது. வாழ்வின் எதார்த்தங்களை, பெரும்பாலும், எதிர்மறை கண்ணோட்டத்துடன் பார்த்து, பயந்து, பயந்து, அடுத்த அடி எடுத்து வைத்தால் எவ்விதம் அடிபடுவோமோ என்று கணக்குப் பார்க்கும் ‘practical’ சிந்தனை, அதாவது, நடைமுறைக்கு ஏற்றவற்றை மட்டுமே எண்ணிப்பார்க்கும் சிந்தனை, நம்மை இவ்வாறு பேசவைக்கிறது. இப்படிப்பட்டக் கனவுகள், நனவானால் நன்றாக இருக்குமே என்று ஆழ்மனதில் ஆசை எழுந்தாலும், நமது நடைமுறை அறிவு, இந்த ஆவலின் மேல் தண்ணீரையோ, மணலையோக் கொட்டி, அணைத்து, புதைத்துவிடுகிறது.

நடைமுறைக்கு ஒத்து வருவதையே நாம் நாள்தோறும் எண்ணிவந்தால்...

நடக்கும் ஒவ்வொன்றுக்கும் காரண, காரியங்களை நாம் அலசிவந்தால்...

எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியையும் கவனத்துடன் எடுத்துவைத்தால்...

செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் நாம் கணக்குப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தால்...

உலகில், கணக்குகள் எழுதப்பட்டப் புத்தகங்கள் மட்டுமே நிறைந்திருக்கும். கவிதைகளை, கனவுகளைக் கூறும் புத்தகங்கள் இருக்காது. மனித குலத்தில் ஆயிரம் பேர் கணக்கெழுதியபோது, ஓரிருவர் கவிதை எழுதியதால்தான், இவ்வுலகம் இவ்வளவு அழகாக இன்றும் உள்ளது. கவிதை, கனவு, கலை இவை தரும் நம்பிக்கையால் இவ்வுலகம் இன்று வரை வாழ்ந்து வருகிறது.

கவிதை சொல்பவர்கள், கனவு காண்பவர்கள், மென்மையானவர்கள்; உலகின் முரட்டுப் போக்கிற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாதவர்கள் என்று அவசர முடிவெடுக்கிறோம். இத்தகைய முற்சார்பு எண்ணங்களை புரட்டிப்போட்ட ஒரு கவிஞரின் பிறந்தநாளை இன்று கொண்டாடுகிறோம். ஆம், இன்று, டிசம்பர் 11, மகாக்கவி பாரதியாரின் பிறந்தநாள். கொழுந்துவிட்டெரியும் மனதில் உருவாகும் கனவுகளும், கவிதைகளும், பிற மனங்களிலும் தீயை மூட்டும் என்பதற்கு, பாரதியார் ஓரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. தான், வாழ வழியில்லாமல் இருந்தாலும், பல கோடி மக்கள் வாழ, நம்பிக்கை வரிகளைச் சொன்ன, பாரதியார் போன்ற கவிஞர்களுக்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம்.

பாரதியாரைப் போலவே, தன் வாழ்வில் துன்பங்களைத் தாங்கினாலும், மக்களின் நம்பிக்கைக்கு வழி வகுத்த திருமுழுக்கு யோவானைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தி பேசுகிறது. இவரைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு பேசும்போது, யோவான் வாழ்ந்த கடினமான வாழ்வை நினைவுபடுத்துகிறார். இறைவாக்கினர் அனைவருக்கும் இதே கதிதான் என்பதை விவிலியம் மீண்டும் மீண்டும் நமக்குச் சொல்கிறது. இறைவாக்கினர்கள் மெல்லிய ஆடை அணிந்து, மாளிகையில் வாழ்பவர்கள் அல்ல... பாலை நிலத்தில் பாறைகளோடு பாறையாய் மாறி, இயற்கையின் கருணைக்கு விடப்பட்டவர்கள் இவர்கள் என்று இயேசு நினைவுபடுத்துகிறார்.

“மனிதராய்ப் பிறந்தவர்களுள் திருமுழுக்கு யோவானைவிடப் பெரியவர் எவரும் தோன்றியதில்லை” என்று இயேசுவால் புகழப்பட்ட யோவானின் குரல், பாலை நிலத்தில் ஒலித்தாலும், அவரது குரலைக் கேட்க மக்கள் ஓடிச் சென்றனர். மக்களை வரவழைத்து, அவர்களுக்கு நம்பிக்கையையும், நற்செய்தியையும் கூறிய யோவான், மதத் தலைவர்களையும் உரோமைய அரசையும் கடுமையாகச் சாடினார். இதனால் கதி கலங்கிய மதத் தலைவர்களும், ஏரோதும் அவரைச் சிறையில் அடைத்தனர். அந்தச் சிறையும், சங்கிலிகளும் யோவானின் உடலைக் கட்டிப்போட்டன. ஆனால், அவரது மனதில் கொழுந்துவிட்ட கனலை அடக்க முடியவில்லை. யோவானின் உடல் சிறையில் அடைபட்டிருந்தாலும், அவர் மனம், தனது மக்களின் விடுதலையைப் பற்றியே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது. அந்த விடுதலை, இயேசுவின் வழியே வருமா என்ற கேள்வியை, ஏக்கத்துடன் கேட்கிறார், இன்றைய நற்செய்தியில்: “வரவிருப்பவர் நீர்தாமா? அல்லது வேறு ஒருவரை எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?”

இந்தக் கேள்வியும், இதற்கு இயேசு தந்த பதிலும் இரு வேறு கண்ணோட்டங்களை நமக்குத் தெளிவுபடுத்துகின்றன. முதலில் யோவானின் கண்ணோட்டம்: தான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டதும், தான் சுட்டிக்காட்டிய உலகின் செம்மறியான இயேசு, தன்னைத் தொடர்ந்து, தான் செய்துவந்த பணியில், முழு வேகத்துடன் இறங்கியிருப்பார்; மதத் தலைவர்களையும், உரோமைய அரசையும் இந்நேரம் கதிகலங்கச் செய்திருப்பார் என்பது யோவானின் எதிர்பார்ப்பாக இருந்தது.

அவரது எதிர்பார்ப்பு, ஏமாற்றம் அடைகிறது. எந்தப் புரட்சியும் நடக்கவில்லை. தான் ஒருவேளை தவறானவரைச் சுட்டிக்காட்டிவிட்டோமோ என்று, யோவான் கலக்கம் கொள்கிறார். தம் சீடர்கள் வழியே இயேசுவிடமே தன் கலக்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.

தன் எதிர்பார்ப்புகளை ஏமாற்றிவிட்ட ஒருவரைப்பற்றி ஊரெல்லாம் சொல்லி சலித்துக் கொள்வதைவிட, ஏமாற்றிய அவரிடமே அதைப்பற்றி சொல்வதற்கு தனிப்பட்ட துணிச்சல் வேண்டும். அந்த துணிச்சல் யோவானிடம் ஏகப்பட்ட அளவு இருந்தது. வெட்டு ஒன்று, துண்டு இரண்டாக எழுகிறது, அவரது கேள்வி: தெளிவாகச் சொல்லுங்கள்... வேறு யாரையாவது நாங்கள் எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?

யோவானின் எதிர்பார்ப்புகளும், தனது கண்ணோட்டம், பணி வாழ்வு இவைகளும் வேறுபட்டவை என்பதைச் சொல்ல, இயேசுவும் தயங்கவில்லை. யோவான் எதிர்பார்த்த புரட்சி, ஆள்பவர்களை விரட்டியடித்து, ஆட்சியைப் பிடித்து, மக்கள் வாழ்வை மாற்றுவது என்ற வரிசையில் அமைந்திருந்தது.

இயேசுவின் புரட்சி, இதற்கு நேர்மாறான, தலைகீழான புரட்சி. இந்தப் புரட்சி மக்கள் வாழ்வை மாற்றுவதிலிருந்து ஆரம்பமாகிறது. அதுவும் குறையுள்ள மக்களுக்கு முதலில் நிறைவை வழங்கி, அதன் வழியே தன் புரட்சியை ஆரம்பிக்கிறார், இயேசு. தன் புரட்சியைக்குறி்த்து அவர், நாசரேத்து தொழுகைக்கூடத்தில் இறைவாக்கினர் எசாயாவின் வார்த்தைகள் வழியே கூறினார். இயேசு அன்று நாசரேத்தில் வாசித்தது, எசாயா நூலின் 61ம் பிரிவு என்றாலும், இந்த புரட்சியைக் குறித்து இறைவாக்கினர் எசாயா கூறியுள்ள வரிகளை 35ம் பிரிவிலும் காண்கிறோம். இதுவே, இன்று நமக்கு முதல் வாசகமாக வழங்கப்பட்டுள்ளது. திடன் கொள்ளுங்கள், அஞ்சாதிருங்கள்: இதோ, உங்கள் கடவுள் பழிதீர்க்க வருவார்; அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் கடவுளாக வந்து உங்களை விடுவிப்பார். (எசாயா 35: 4) என்று எசாயா முழங்குகிறார்.

இறைவாக்கினர் எசாயா இவ்வாறு கூறியதும், இறைவன் எவ்விதம் பழிவாங்குவார் என்ற விவரம் அடுத்த வரிகளில் அடங்கியிருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அடுத்த வரிகளைத் தொடர்ந்து வாசித்தால், பெருத்த ஏமாற்றம் அங்கு நமக்குக் காத்திருக்கும். பழிவாங்குவது, அல்லது, பழிதீர்ப்பது என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் நம் மனங்கள், பழிக்குப் பழி என்ற பாணியில் சிந்திப்பதால் வரும் ஏமாற்றம் இது. ஆனால், நமது எண்ணங்களுக்கு எதிர் துருவமாக, இறைவாக்கினர் எசாயா, பழிவாங்கும் கடவுளின் செயல்களாகக் கூறுவன இதோ:

அப்போது பார்வையற்றோரின் கண்கள் பார்க்கும்; காது கேளாதோரின் செவிகள் கேட்கும். அப்பொழுது, காலூனமுற்றோர் மான்போல் துள்ளிக்குதிப்பர்; வாய்பேசாதோர் மகிழ்ந்து பாடுவர்; ஆண்டவரால் விடுவிக்கப்பட்டோர் திரும்பி வருவர்; மகிழ்ந்து பாடிக் கொண்டே சீயோனுக்கு வருவர்; அவர்கள் முகம் என்றுமுள மகிழ்ச்சியால் மலர்ந்திருக்கும்; அவர்கள் மகிழ்ச்சியும் பூரிப்பும் அடைவார்கள்; துன்பமும் துயரமும் பறந்தோடும். (எசாயா 35: 5-6அ, 10)

பழிதீர்க்கும் இறைவன் இப்படித்தான் செயலாற்றுவார். இறைவனின் இந்த 'பழிதீர்க்கும் படலத்தை' இயேசு தொடர்கிறார். பழி தீர்ப்பது என்றால், பழிக்குப் பழியைச் செய்வது என்பது ஒரு பொருள். ஆனால், பழி தீர்ப்பது என்றால் பழியை, குறையைத் தீர்ப்பது என்றும் பொருள் கொள்ளலாம் இல்லையா? அப்படி பழியைத் தீர்க்க, பழியைத் துடைக்க வந்தவர் இயேசு. பழிதீர்க்கும் தன் பணியைக் குறித்து இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறுவது இதுதான்:

“நீங்கள் கேட்பவற்றையும் காண்பவற்றையும் யோவானிடம் போய் அறிவியுங்கள். பார்வையற்றோர் பார்வை பெறுகின்றனர்; கால் ஊனமுற்றோர் நடக்கின்றனர்; தொழுநோயாளர் நலமடைகின்றனர்; காது கேளாதோர் கேட்கின்றனர்; இறந்தோர் உயிர்பெற்று எழுகின்றனர்; ஏழைகளுக்கு நற்செய்தி அறிவிக்கப்படுகிறது. (மத்தேயு 11:4-5)

கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்பது உலக வழக்கில், நடைமுறை வழியில் 'practical' ஆகச் சிந்திப்பவர்களின் பழிதீர்க்கும் மந்திரம். இதற்கு நேர் மாறாக, பழியைத் தீர்க்கும் மந்திரங்களும் வழிகளும் உலகில் உண்டு. கண்களையும், மனதையும் திறந்து இவற்றை நாம் பார்க்கவேண்டும் என்று, இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் நமக்கு அழைப்பு விடுக்கிறார்.

பழிதீர்ப்பது என்றால் என்ன என்பதை நமக்குப் புரியவைக்கும் ஓர் உன்னதமான உண்மை நிகழ்வை உங்களுக்கு நினைவுபடுத்த விரும்புகிறேன். 2005ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் இரமதான் பண்டிகை காலத்தில், அகமது கதீப் என்ற பாலஸ்தீனிய சிறுவன் ஒருவன், இஸ்ரேல் வீரர்களால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டான். அவன் வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த பொம்மை துப்பாக்கியை, உண்மைத் துப்பாக்கி என்று நினைத்த இஸ்ரேல் வீரர்கள் அகமதைச் சுட்டனர்.

வீரர்கள் தங்கள் தவறை உணர்ந்ததும், உடனே அச்சிறுவனை இஸ்ரேல் பகுதியில் இருந்த ஒரு மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துச்சென்றனர். அவனது பெற்றோரையும் அழைத்துச்சென்றனர். அகமதைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. அந்நேரத்தில் அந்தத் தாயும், தந்தையும் அற்புதம் ஒன்றைச் செய்தனர். அவர்கள் இருவரும், அகமதின் உடல் உறுப்புகளைத் தானம் செய்ய முன்வந்தனர்.

அகமதின் பெற்றோர், தங்கள் மகனின் உறுப்புக்களை, இஸ்ரேல் பகுதியில் இருந்த மருத்துவமனையிலேயே தானம் செய்ததைக் கேள்விப்பட்ட பாலஸ்தீனியர்கள், அதிர்ச்சி அடைந்தனர். பலர் கோபமடைந்தனர். தங்கள் மகனைக் கொன்றது, இஸ்ரேல் படை என்று தெரிந்தும், அப்பகுதியிலேயே தங்கள் மகனின் உறுப்புக்களை அவர்கள் தானம் செய்தது, பழிதீர்ப்பதன், அதாவது, பழியை முற்றிலுமாகத் துடைப்பதன் உச்சக்கட்டம்.

இஸ்மாயில், ஆப்லா என்ற அந்த பெற்றோர், எளிய மக்கள். இஸ்மாயில் சாதாரண ஒரு மெக்கானிக். அந்தப் பெற்றோரின் உன்னதச் செயலைப் பற்றி பத்திரிக்கையாளர்கள் கேட்டபோது, இஸ்மாயில் சொன்னது இதுதான்: "என் மகனின் உறுப்புக்கள் வழியே வாழப்போகும் இஸ்ராயேல் குழந்தைகள், தங்கள் காலத்திலாவது, சமாதானத்தை விரும்புவார்கள் என்ற நம்பிக்கையில்தான், இந்த உறுப்புகளை இங்கு நாங்கள் தானம் செய்தோம்."

பல்லாயிரத்தில் ஒருவர் இவ்வாறு இருப்பதால்தான் இந்த உலகம், இன்னும், மனிதர்கள் வாழும் உலகமாக இருக்கிறது. அன்புக்கும், நம்பிக்கைக்கும் விலைகுறித்து, கணக்குப் பார்க்கும் பலரது நடுவில், கவிதையாக, நல்ல கனவாக வாழும் எசாயா, திருமுழுக்கு யோவான், இஸ்மாயில், ஆப்லா போன்ற இறைவாக்கினர்கள், தொடர்ந்து நம்மிடையே வாழவேண்டும் என்று வேண்டுவோம். கணக்குப் பார்க்கும் உலகை விட, நல்ல கனவுகளில், கவிதைகளில் உலகம் வளர வேண்டும் என செபிப்போம். நம்பிக்கை தரும் கனவுகளை இத்திருவருகைக் காலத்தில் துரத்திச் செல்வோம்! சிங்கத்தைத் துரத்திச் செல்வோம்!