Masters / Slaves of possessions? செல்வங்களின் உரிமையாளரா, அடிமையா?

The Rich Man depicted by Jesus in Luke 12

https://www.jw.org

18^th Sunday in Ordinary Time

Our Sunday reflection begins with Ludwig II, who became the King of Bavaria at the age of 19 and died at the age of 41, under mysterious circumstances. He was called the Swan King or "The Fairy Tale King". Another – not so complimentary – title was also given to him, namely, Mad King Ludwig!

He began building a palace on an island in the middle of the Chiemsee Lake. This palace was planned with 70 rooms and only half of them were finished, when he passed away. When the palace was still being built, he lived there for 10 days. During his stay there, he did not meet anyone. His food was sent via a lift and a conveyor belt to reach his dining table. Many of those rooms were decorated with large mirrors.

This palace is now a tourist attraction. When one passes through this palace, one can’t but pity the man who lived there all by himself, just looking at himself in the mirrors all the time. It is no surprise he was nicknamed, Mad King Ludwig!

When some people are loaded with lots of wealth, especially wealth that is inherited, they do very insane things. Like Ludwig of the 19^th century, we do have another very rich man in India who had inherited lots of wealth.

He had built his residence in Mumbai at the cost of 2 billion dollars – one of the richest houses in the world. The name of this house is ‘Antilia’. How very apt! Antilia is supposed to be a mythical island. This house in Mumbai is truly an island… When nearly 18 million people in Mumbai struggle to get a square foot of ground, this house for 5 people boasts of 4,00,000 square feet of built-in area. This house is truly a symbol of unmitigated boasting! Nothing else!

Whether it is the palace of King Ludwig, or the Antilia in Mumbai, there is something very strange about these rich persons who had indulged in these ‘scandalous’ ventures. Perhaps, Jesus had people like these in mind, when he gave the warning: “Take heed, and beware of all covetousness; for a man’s life does not consist in the abundance of his possessions.” (Luke 12:15). This warning, as well as the parable of the Rich Fool, are the main features of our Gospel today – Luke 12:13-21.

Only in the Gospel of Luke we find three parables that talk of wealthy people. We have the Parable of the Rich Fool in Chapter 12 and then in Chapter 16, we have the Parable of the Dishonest Manager and the Parable of the Rich Man and Lazarus.

Jesus introduces three rich persons in these three parables. While in the parables given in Chapter 16, Jesus talks of the rich person along with another human being – the steward and Lazarus, in the Parable of the Rich Fool, there is no human being mentioned in the whole parable. Towards the end of the parable, we have the voice of God, calling this rich man a fool.

In the eyes of God, this person was utterly foolish, because he was focused completely on himself and was selfish to the core. While he was planning what to do with his harvested goods, he went into a self-talk: ‘What shall I do, for I have nowhere to store my crops?’ I will do this: I will pull down my barns, and build larger ones; and there I will store all my grain and my goods. And I will say to my soul, Soul, you have ample goods laid up for many years; take your ease, eat, drink, be merry.’ (Luke 12: 17-19). A careful glance at this self-talk reveals, that he liberally used the “aggressively possessive” pronouns “I” (six times) and “my” (five times). He was possessed by his possessions, instead of possessing them. He had built a fortress of selfishness around him through which only his own sweet self could pass. This was a veritable hell, but he imagined it to be heaven – false heaven.

What prompted him to build this false heaven – this castle in the air? The fruits of the harvest. The heap of grains reaching up to the ceiling, had blinded him from all the stark reality beyond. Jesus begins this parable with a simple statement: “The land of a rich man brought forth plentifully…” Obviously this ‘plenty’ did not come out of the blue and did not come overnight. There were plenty of labourers involved in this process of production. Just imagine the scene of the labourers bringing in sacks of harvested grains to the barns. Those labourers must have been half-bent by the load they were carrying. Although they filled the barns of the rich man, they must have gone home on an empty stomach. None of these seem to bother the rich man one bit. All his attention was on the produce, not on the process and the people involved in the process! His thinking was short-circuited and warped. Naturally, God called him a ‘fool’. To the rich man, the grains simply came out of nowhere and he simply possessed them. He owed nothing to anyone! The grains filled not only his barns, but his mind and heart. There was no place for the people who were the cause of this harvest.

When we reflect on how the harvested grains become the centre and the persons get ignored, our mind races back to 2010 – to some headlines in Indian newspapers: 

UP: Food meant for kids eaten by dogs - July 21, 2010

After UP, now food grains rot in Maharashtra - July 23, 2010

Not a single food grain should be wasted: Supreme Court - July 27, 2010

Here are the lead lines of the last headline:

New Delhi:  The Supreme Court has observed that not a single food grain should be wasted. In a strongly-worded ruling, the apex court has told the government that food grains are rotting and if you can't do anything about it, then distribute it among the poor. The court has also sought government's response on this.

Why all this fuss? Close to 3 million tonnes, let me repeat… 3 MILLION TONNES of food grains were rotting across India. This was not simply the Government’s inability to govern, but also an unpardonable injustice!

These news items need to be seen in a context. Only when they are seen in the context of hunger in India, we begin to realise how ‘foolish’ we – all of us in India and all of us around the globe – have been. We begin to understand how much we stand accused like the foolish rich man depicted in today’s Gospel.

These three news items are to be seen in the context of the starvation deaths that occur in India year after year. At least 6,000 children are dying every day… let me repeat, EVERY DAY in India due to hunger and malnutrition. This is how a TV programme begins… (“30 Minutes: Small, Hungry & Dying” prepared by IBNLive.Com. This video is available on YouTube under the title “6000 children starve to death in India EVERY DAY.”)

2010 was not the only year when such an atrocity took place. In 2001 there was a similar injustice. “We produce enough and more food in our country. But, we have a faulty PDS - Public Distribution System”. These were the comments by Vajpayee, the Prime Minister of India in 2001. How did our Prime Minister get this ‘enlightenment’? That year India had a stock of 90 million tonnes of grain in government storage, while people in Kashipur District in Orissa were dying of hunger. What does it mean to have 90 million tonnes of food grains? It simply means that 20 lakh people can be fed for 2 years with that much food… Most of these food grains were rotting in the open and, people were dying in India. Have the tragedies of 2001 and 2010 taught us lessons? I am afraid, not!

This year in the month February, (Feb.23, 2019) there was a news headline in Deccan Chronicle: India wastes as much food as the UK consumes. The article says: With a population of more than 1.20 billion people India is one of the top most countries that wastes huge quantities of food everyday… According to the United Nations Development Programme, nearly 40% of the food produced in India goes waste… Off late we have seen, in India, bigger the wedding, larger the party and greater the waste.

While the wastage of food keeps increasing, the number of underfed people also grows year after year! Why? We have a very warped value system. Topsy-turvy idea of justice!

To prove this, I would like to return to the news on the Supreme Court’s ruling in 2010: the apex court has told the government that food grains are rotting and if you can't do anything about it then distribute it among the poor.

A closer look at this ruling, pains our heart… the way the court has placed the poor in this context. If you can’t do anything about it, (namely, storing the grains), then distribute them among the poor. The apex court of India placed more stress on storing and hoarding rather than attending to the starving millions. Since FCI was incapable of storing, the court had asked the government to feed ‘at least’ the poor… The poor, as usual, take the least place!

When will come a time when we can hear the Supreme Court of India (or the legal court anywhere in the world) to give a verdict as follows: “It is unjust to store food grains when millions are starving in the country. Hence, we order the government to distribute the food grains, first and foremost, to the starving millions.” The poor take the ‘first and foremost’ position and not the ‘at least’ position!

It’s so easy to blame the government, the court, the FCI, the selfish rich, the politicians, … this litany is endless. Blame them, and then what? Remember… when we point a finger at our neighbour, there are three more pointing at us.

What should we do? Where do we begin? Here is a small snippet from the life of Ernest Hemingway, the Nobel laureate. Ernest Hemingway had a very unique habit. On the first day of every New Year, he gave away some of his most precious possessions. And when people asked him why he did that, he would answer, “If I can give them away, then I own them. But if I can’t give them away, they own me.” Very simple? Idealistic?… or, simplistic?

Jesus, who gave this challenging parable for our reflection, leaves us a stinging warning: “Watch out! Be on your guard against all kinds of greed; a man's life does not consist in the abundance of his possessions.” (Luke 12: 15)

Of all the parables of Jesus, this is the only parable where God speaks! And what a statement! God speaks not only to the rich person, but to all of us: God said to him, ‘Fool! This night your soul is required of you; and the things you have prepared, whose will they be?’ (Luke 12:20)

Are we are prepared to meet the Lord, ‘this night’?

The Palace built by Ludwig II

https://www.restorationcake.com

பொதுக்காலம் - 18ம் ஞாயிறு

ஜெர்மன் நாட்டவரான இரண்டாம் லூட்விக் (Ludwig II) என்ற மன்னரைப் பற்றிய விவரங்கள், இன்றைய நம் சிந்தனைகளைத் துவக்கிவைக்கின்றன. திருமணம் ஆகாமல், தனித்து வாழ்ந்த இவர், தனது 41வது வயதில், மர்மமான முறையில், மரணம் அடைந்தார். 'கற்பனைக் கதை மன்னன்' (Fairy tale king) என்றழைக்கப்படும் இவருக்கு தரப்பட்டுள்ள மற்றொரு பட்டப்பெயர், 'மதியற்ற மன்னன் லூட்விக்' (Mad King Ludwig).

செல்வம் மிகுந்துவிட்டால், மனிதர்கள், மதியற்ற செயல்களில் ஈடுபடத் துணிகின்றனர் என்பதற்கு, மன்னன் இரண்டாம் லூட்விக், ஓர் எடுத்துக்காட்டு. ஜெர்மன் நாட்டில் உள்ள Chiemsee ஏரியின் நடுவில் அமைந்துள்ள ஒரு சிறு தீவில், இரண்டாம் லூட்விக் ஒரு பிரம்மாண்டமான அரண்மனையைக் கட்ட ஆணையிட்டார். 70 அறைகள் கொண்ட இந்த அரண்மனையின் ஒரு சில அறைகள் கட்டப்பட்டதும், 1885ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதத்தில் அவர் அங்கு தங்கியிருந்தபோது, யாரையும் சந்திக்கவில்லை. அவருக்கென தயாரிக்கப்பட்ட உணவு, ஓர் இயந்திரத்தின் வழியாக அவரது அறைக்கு அனுப்பப்பட்டது. அவர் அங்கு தங்கியிருந்த அறைகளில் பிரம்மாண்டமான கண்ணாடிகள் பொருத்தப்பட்டிருந்தன.

இந்த ஏற்பாடுகளையெல்லாம் காணும்போது, மனதில் ஓர் எண்ணம் எழுகின்றது. மன்னன் இரண்டாம் லூட்விக், மனிதர்கள் யாரையும் சந்திக்க விரும்பாமல், தன்னை மட்டுமே நாள் முழுவதும் பார்த்தவண்ணம் அந்த அரண்மனையில் வாழ்ந்திருக்கவேண்டும். இப்படிப்பட்ட ஒரு வாழ்வு வாழ்வதற்கு, அவர் 70 அறைகள் கொண்ட ஓர் அரண்மனையைக் கட்ட விழைந்தார் என்பதை எண்ணும்போது, அவர் தன் சுய அறிவுடன்தான் செயல்பட்டாரா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

70 அறைகள் கொண்ட இந்த அரண்மனையில் 30 அறைகளே கட்டி முடிக்கப்பட்ட நேரத்தில் இவர் இறந்தார். அதன்பின்னர், இந்த அரண்மனை கட்டப்படாமலே விடப்பட்டது. தற்போது இந்த அரண்மனை சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு ஒரு கண்காட்சிப் பொருளாக அமைந்துள்ளது. முழுமைபெறாத அந்த அரண்மனையைச் சுற்றிவரும்போது, அங்கு ஒரு மன்னன் தனிமையில் தன்னையேச் சுற்றிச்சுற்றி வந்தார் என்று எண்ணி, அவர் மீது பரிதாபம் எழுகிறது.

மன்னன் லூட்விக் 19ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஒரு வினோத மனிதர். நாம் வாழும் 21ம் நூற்றாண்டிலும் இத்தகைய வினோதமான செயல்களில் ஈடுபடும் செல்வந்தர்களைச் சந்திக்கமுடிகிறது. 2010ம் ஆண்டு மும்பை மாநகரில் கட்டி முடிக்கப்பட்ட ஓர் இல்லம், உலகிலேயே மிக விலையுயர்ந்த வீடுகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. உலக செல்வந்தர்களில் ஒருவரது குடும்பம் வாழும் அந்த இல்லத்தின் பெயர் 'அன்டில்லியா' (Antilia).

கிரேக்கப் புராணத்தில் கூறப்பட்டுள்ள ஒரு கனவுத் தீவு, 'அன்டில்லியா'. மும்பை நகரில் அமைந்துள்ள 'அன்டில்லியா' இல்லமும் ஒரு தீவுதான். வாழ்வதற்குத் தகுதியான ஒரு சதுர அடி இடம் கிடைப்பதற்கும் போராடிவரும் 2 கோடி மக்கள் நிறைந்த ஒரு மனிதக் கடல், மும்பை மாநகரம். இக்கடலின் நடுவே, ஐந்துபேர் வாழ்வதற்கு, 4 இலட்சம் சதுர அடி பரப்பளவில் அமைக்கப்பட்டுள்ள அந்த இல்லம், உண்மையிலேயே ஒரு தீவுதான். இந்தத் தீவு கட்டப்பட்டுள்ள அந்த நிலப்பரப்பு, அநாதை இல்லம் கட்டுவதற்கென்று, ஓர் அறக்கட்டளைக்கு வழங்கப்பட்ட நிலம் என்று கேள்விப்படும்போது, நமது உள்ளம் இன்னும் அதிக வேதனை அடைகிறது. ஏறத்தாழ 2 பில்லியன் டாலர்கள், அதாவது, அன்றைய நிலவரப்படி, 9,000 கோடி ரூபாய் செலவில் இந்த தற்கால அரண்மனையைக் கட்டியவர், சுய அறிவுடன்தான் செயல்பட்டாரா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

தான் மட்டும் தனித்து வாழ்வதற்கு 70 அறைகள் கொண்ட ஓர் அரண்மனையைக் கட்டினால், தன் வாழ்வு நிறைவடையும் என்று எண்ணிய இரண்டாம் லூட்விக் மன்னரையும், உலகிலேயே மிக விலையுயர்ந்த இல்லத்தில் வாழும் மும்பை செல்வந்தரையும் முன்னிறுத்தி, லூக்கா நற்செய்தி 12ம் பிரிவில் இயேசு நமக்கு விடுக்கும் எச்சரிக்கை இதுதான்:

லூக்கா 12: 15

இயேசு அவர்களை நோக்கி, “எவ்வகைப் பேராசைக்கும் இடங்கொடாதவாறு எச்சரிக்கையாயிருங்கள். மிகுதியான உடைமைகளைக் கொண்டிருப்பதால் ஒருவருக்கு வாழ்வு வந்துவிடாது” என்றார்.

இந்த எச்சரிக்கையை நம் உள்ளங்களில் தெளிவாகப் பதிக்க, இயேசு கூறும் பொருள்நிறைந்த உவமையே, 'அறிவற்ற செல்வன்' உவமை. லூக்கா 12: 16-21

லூக்கா நற்செய்தியில் மட்டுமே பணத்தைப்பற்றி, செல்வத்தைப்பற்றி மூன்று உவமைகளைக் காண்கிறோம். 'அறிவற்ற செல்வன் உவமை' (லூக்கா 12:13-21), 'நேர்மையற்ற வீட்டுப் பொறுப்பாளர் உவமை' (லூக்கா 16:1-8), 'செல்வரும் இலாசரும் உவமை' (லூக்கா 16:19-31) என்று இம்மூன்று உவமைகளும் செல்வத்தின் பல்வேறு விளைவுகளைச் சிந்திக்க நம்மைத் தூண்டுகின்றன. இவற்றில் அறிவற்ற செல்வனைப் பற்றி இன்று சிந்திக்கும் நாம், இன்னும் 7 வாரங்கள் கழிந்து, பொதுக்காலத்தின் 25, 26 ஆகிய இரு ஞாயிறுகளில் மற்ற இரு உவமைகளைச் சிந்திப்போம்.

இம்மூன்று உவமைகளில், இச்செல்வந்தர்களை இயேசு அறிமுகப்படுத்தும் வார்த்தைகளை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, சில எண்ணங்கள் உள்ளத்தில் எழுகின்றன. இதோ, இம்மூன்று உவமைகளின் அறிமுக வரிகள்:

லூக்கா 12: 16

செல்வனாயிருந்த ஒருவனுடைய நிலம் நன்றாய் விளைந்தது.

லூக்கா 16: 1

செல்வர் ஒருவருக்கு வீட்டுப் பொறுப்பாளர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் தம் தலைவரின் உடைமைகளைப் பாழாக்கியதாக அவர்மீது பழி சுமத்தப்பட்டது.

லூக்கா 16: 19-20

செல்வர் ஒருவர் இருந்தார்... இலாசர் என்னும் பெயர் கொண்ட ஏழை ஒருவரும் இருந்தார்.

இம்மூன்று உவமைகளில், இச்செல்வந்தர்களை இயேசு அறிமுகப்படுத்தும் வார்த்தைகளை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, சில எண்ணங்கள் உள்ளத்தில் எழுகின்றன. 16ம் பிரிவில் இயேசு அறிமுகப்படுத்தும் இரு செல்வந்தர்களுடன், வீட்டுப் பொறுப்பாளர், மற்றும், ஏழை இலாசர் என்று, மனித வடிவில் மற்றொரு கதாப்பாத்திரமும் அறிமுகமாகின்றார். ஆனால், நாம் இஞ்ஞாயிறன்று சிந்திக்கும் 'அறிவற்றச் செல்வன்' உவமையிலோ, வேறு மனிதர்களைப்பற்றிய குறிப்பு எதுவும் இடம்பெறவில்லை. இச்செல்வனுடன் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளதெல்லாம் அவரது நிலம், விளைபொருள்கள் மற்றும் களஞ்சியங்கள்.

எதார்த்தமாக சிந்தித்தால், அந்தச் செல்வனைச் சுற்றி ஒரு குடும்பம் இருந்திருக்க வேண்டும். அவரது நிலத்தில் உழைத்த உழைப்பாளிகள் இருந்திருக்க வேண்டும். இருப்பினும், வேறு எவ்வித மனித உறவும் இல்லாமல், பொருள்களால் மட்டுமே சூழப்பட்ட தனியொரு தீவாக இச்செல்வனை இயேசு சித்திரித்துள்ளார். இவ்வுவமையை இன்னும் ஆழமாக ஆய்வு செய்யும்போது, அத்தகைய ஒரு தீவை அந்தச்செல்வன் தனக்குத் தானே உருவாக்கிக் கொண்டார் என்பதை உணரலாம்.

இந்த உவமையின் துவக்கத்தில் இயேசு பயன்படுத்தியுள்ள "செல்வனாயிருந்த ஒருவனுடைய நிலம் நன்றாய் விளைந்தது" என்ற அறிமுகச் சொற்கள் பொருள் நிறைந்தவை. நல்லதொரு விளைச்சலுக்கு, பல காரணங்கள் உள்ளன. இறைவன் கருணை காட்டியது, இயற்கை பொய்க்காமல் இருந்தது, பல உழைப்பாளிகள் தங்கள் வியர்வை சிந்தி உழைத்தது என்று பல பின்னணி காரணங்கள் உள்ளன. ஆனால், இவை எதுவும் அச்செல்வனின் கவனத்தை ஈர்த்ததாகத் தெரியவில்லை. வீட்டை அடைந்த விளைபொருள்கள் மட்டுமே செல்வனின் கண்களையும் கருத்தையும் நிறைத்தன.

அறுவடைப் பொருள்கள் செல்வனின் வீடு  வந்த சேர்ந்த காட்சியைச் சிறிது கற்பனை செய்துபார்ப்போம். தானிய மூட்டைகளைத் தங்கள் முதுகில் சுமந்து வந்து வீடு சேர்த்த தொழிலாளிகள், மீண்டும் நிமிர்ந்து செல்லவும் வலுவின்றி திரும்பியிருக்கக் கூடும். செல்வனின் களஞ்சியங்களை நிரப்பிய அவர்கள், தங்கள் வயிற்றை நிரப்பமுடியாமல், பட்டினியில் மயங்கி விழுந்திருக்கக்கூடும். இந்த ஊழியர்களின் ஊர்வலம் தன் கண்முன் நடந்ததைக் கண்டும், காண மறுத்தச் செல்வன், அவர்கள் கொண்டுவந்து சேர்த்த பொருள்களை - அதாவது, தானியங்களை மட்டுமே பார்க்கிறார். குவிந்துள்ள தானியங்களைப் பகிர்ந்து தருவதற்கு மறுத்து, அவற்றை இன்னும் பதுக்கி வைப்பதற்கு, தன் களஞ்சியங்களை இடித்து, பெரிதாக்கத் திட்டமிடுகிறார்.

மனித உழைப்பால் விளைந்த தானியங்கள், மனிதர்களைவிட அதிக மதிப்பு பெறுகின்றன என்பதை இந்த உவமை வழியே நாம் உணரும்போது, சில ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்திய ஊடகங்களில் வெளிவந்த சில தலைப்புச் செய்திகள் நினைவில் தோன்றி, மனதை முள்ளென கீறுகின்றன. இதோ, அச்செய்திகள்...

ஜூலை 21, 2010 - உத்திரப் பிரதேசத்தில் குழந்தைகளுக்குச் சேர வேண்டிய உணவை நாய்கள் சாப்பிடுகின்றன.

ஜூலை 23, 2010 - உத்திரப்பிரதேசத்தைப் போல, மஹாராஷ்ட்ராவிலும் உணவுத் தானியங்கள் அழுகிக் கிடக்கின்றன.

இச்செய்திகளை வாசிக்கும்போது, இன்றைய நமது நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள அறிவற்ற செல்வன் செய்த அதே தவறை, இந்திய நாடும், நாம் அனைவரும் செய்தோம், இன்றும் செய்கிறோம் என்ற குற்ற உணர்வு எழுகிறது. இச்செய்திகளைத் தொடர்ந்து, "உங்களால் இந்தத் தானியங்களைச் சேமித்துவைக்க முடியவில்லை என்றால், ஏழைகளுக்காவது அவற்றைக் கொடுங்கள். உணவு தானியங்களில் ஒன்றுகூட இனி வீணாகக்கூடாது" என்று 2010ம் ஆண்டு, ஜூலை 27ம் தேதி, உச்ச நீதிமன்றம் ஓர் ஆணையைப் பிறப்பித்தது.

யாருக்கு இந்த ஆணை? Food Corporation of India என்றழைக்கப்படும் இந்திய அரசின் உணவு நிறுவனத்திற்கு இந்த ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டது. ஏன் இந்த ஆணை? உணவு நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான தானியக் கிடங்குகளில், 30 இலட்சம் டன் தானியங்கள் அழுகிக் கொண்டிருந்தன. சேமிக்கும் வசதிகள் இல்லை என்று கூறி, இந்திய உணவு நிறுவனம், தானிய மூட்டைகளை, மண் தரைகளில், மழையில் அடுக்கி வைத்ததால், அவை அழுகிக்கொண்டிருந்தன.

இச்செய்தியைத் தனித்துப் பார்க்கும்போது, இதன் விபரீதம் நமக்குச் சரியாகப் புரியாது. இதை, இந்தியாவில் நிலவும் இன்னும் சில உண்மைகளோடு சேர்த்துப் பார்க்கும்போது, விபரீதம் புலப்படும். 2009ம் ஆண்டு கணக்குப்படி, இந்தியாவில், ஒவ்வொரு நாளும்... மீண்டும் சொல்கிறேன்... ஒவ்வொரு நாளும் 6,000 குழந்தைகள் உணவின்றி, பட்டினியால் இறந்தனர் என்று ஒரு தொலைகாட்சி நிகழ்ச்சியில் கூறப்பட்டுள்ளது. இந்தியாவில் பல்வேறு காரணங்களால் தினமும் இறக்கும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை இன்னும் பல ஆயிரமாய் இருக்கும். ஆனால், உணவு இல்லை என்ற ஒரு காரணத்திற்காக இறக்கும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை மட்டும் 6,000. சேர்த்துவைக்க இடமில்லாமல் மழையில் குவிக்கப்பட்டு, அழுகிகொண்டிருக்கும் 30 லட்சம் டன் தானியங்கள் ஒரு புறம். பசியால், உணவில்லாமல் ஒவ்வொரு நாளும் இறக்கும் குழந்தைகள் மட்டும் 6,000 என்ற அதிர்ச்சித் தகவல் மறுபுறம்.

"உணவு தானியங்களில் ஒன்று கூட வீணாகக் கூடாது. உங்களால் இந்தத் தானியங்களைச் சேமித்து வைக்க முடியவில்லை என்றால், ஏழைகளுக்காவது அவற்றைக் கொடுங்கள்" என்று உச்ச நீதி மன்றம் கொடுத்த அந்த உத்தரவை ஆழச் சிந்திக்கும்போது, மனதில் ஆத்திரமும், வேதனையும் அதிகமாகிறது. ஒரு நாட்டின் உச்சநீதி மன்றமே நீதியைத் தலைகீழாகப் புரட்டிப்போடும் ஒரு முயற்சி இது.

சேமித்துவைக்க முடியவில்லை எனில், ஏழைகளுக்காவது கொடுங்கள் என்று ஒரு நாட்டின் நீதிமன்றம் கூறும்போது, அது 'சேமிப்புக்கு' முதலிடம் தருவதைக் காணமுடிகிறது. சேர்த்துவைக்க, குவித்துவைக்க, பதுக்கிவைக்க உங்களுக்குத் திறன் இல்லையெனில், இருக்கவே இருக்கிறார்கள் ஏழை மக்கள். அவர்களுக்காவது அதைத் தூக்கிப்போடுங்கள் என்ற பாணியில் ஒரு நாட்டின் உச்ச நீதிமன்றம் பேசுவதை, எவ்விதம் நீதி என்று அழைப்பது? இந்தப் பாணியில்தானே அறிவற்ற செல்வனும் குவித்துவைப்பதற்கு முதலிடம் தந்தார்?

இதற்கு மாறாக, உச்சநீதி மன்றம் பின்வருமாறு கூறியிருந்தால், அதை நாம் ஒரு நீதிமன்றம் என்று அழைக்க முடியும். "நாட்டில் இத்தனை கோடி மக்கள் உணவின்றி வாடும்போது, உங்கள் தானியக் கிடங்குகளில் அளவுக்கு அதிகமாக நீங்கள் தானியங்களைக் குவித்துவைப்பது தவறு. அதை முதலில் ஏழைகளுக்குப் பகிர்ந்து கொடுங்கள்" என்று நமது நீதி மன்றங்கள் எப்போது சொல்லப் போகின்றன?

உச்சநீதி மன்றங்களை, உணவு நிறுவனங்களை, குற்றம் கூற நீண்டிருக்கும் நமது சுட்டுவிரல்களை நம் பக்கம் திருப்புவோம். நம் ஒவ்வொருவரிடமும் ஆழமாக வேரூன்றி, புரையோடிப் போயிருக்கும் பேராசைகளை, தேவைக்கும் அதிகமாகச் சேர்த்துவைக்கும் போக்கைப்பற்றி சிந்திக்க, இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் அந்த செல்வன், வாய்ப்பைத் தந்திருக்கிறார். அச்செல்வனை ஒரு முட்டாள் என்று நாம் தீர்மானம் செய்வதற்கு முன், நம்மைக் கொஞ்சம் ஆராய்ந்து பார்ப்பது நல்லது.

Ernest Hemingway என்பவர், நொபெல் பரிசு பெற்ற ஒரு பெரும் எழுத்தாளர். அவரிடம்,  தனித்துவமிக்கதொரு பழக்கம் இருந்தது. ஒவ்வோர் ஆண்டும் புத்தாண்டு நாளன்று, அவரிடம் உள்ள மிக விலையுயர்ந்த, அரிய பொருட்களை அவர் பிறருக்குப் பரிசாகத் தருவாராம். இதைப்பற்றி அவரிடம் நண்பர்கள் கேட்டபோது அவர், "இவற்றை என்னால் பிறருக்குக் கொடுக்கமுடியும் என்றால், இவற்றுக்கு நான் சொந்தக்காரன். இவற்றை என்னால் கொடுக்கமுடியாமல் சேர்த்துவைத்தால், இவற்றுக்கு நான் அடிமை." என்று பதில் சொன்னாராம்.

தன் சொத்துக்கு அடிமையாகி, அறிவற்றுப் போன செல்வன் உவமையைச் சொன்ன இயேசு தரும் எச்சரிக்கை, அன்றுமட்டுமல்ல, இன்றும் ஒலிக்கிறது.

“எவ்வகைப் பேராசைக்கும் இடங்கொடாதவாறு எச்சரிக்கையாயிருங்கள். மிகுதியான உடைமைகளைக் கொண்டிருப்பதால் ஒருவருக்கு வாழ்வு வந்துவிடாது.” (லூக்கா 12: 15)

இயேசு கூறிய அத்தனை அழகான உவமைகளிலும், லூக்கா நற்செய்தி 12ம் பிரிவில் நாம் காணும் 'அறிவற்ற செல்வன்' உவமையில் மட்டுமே கடவுள் பேசுவதாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. கடவுள் பேசும் வார்த்தைகள் ஓர் எச்சரிக்கையாக ஒலிக்கின்றன: கடவுள் அவனிடம், "அறிவிலியே இன்றிரவே உன் உயிர் உன்னைவிட்டுப் பிரிந்துவிடும். அப்பொழுது நீ சேர்த்து வைத்தவை யாருடையவையாகும்?" என்று கேட்டார் (லூக்கா 12: 20) என்று இவ்வுவமையின் இறுதியில் வாசிக்கிறோம்.

இறைவன் இக்கேள்வியை நம் ஒவ்வொருவரையும் நோக்கி கேட்கிறார். நாம் இவ்வுலகில் எதைச் சேர்த்துவைத்துள்ளோம்? எதை விட்டுச்செல்லப்போகிறோம்? இவ்வுலகை நிம்மதியுடன், மகிழ்வுடன் விட்டுச்செல்ல நாம் தயாராக இருக்கிறோமா? நம் பதில்களை எதிர்பார்த்து கடவுள் காத்திருக்கிறார்.