God – present in peace, as well as in panic அமைதியிலும், அச்சத்திலும் உடனிருக்கும் ஆண்டவன்

Jesus reached out his hand and caught Peter

https://pastordaveonline.org

19^th Sunday in Ordinary Time

Most of us are familiar with the expression – “between the devil and the deep blue sea”. It is an idiom to describe one’s dilemma when faced with tough situations. A similar scenario was reported in the New York Times on August 4, Tuesday. The opening line of this article goes like this: A low-grade hurricane that is slowly scraping along the East Coast. A wildfire in California that has led to evacuation orders for 8,000 people. And in both places, as well as everywhere between, a pandemic that keeps worsening.

Hurricane Isaias and the Apple Fire raging on the East and West Coasts, with the pandemic raging in the middle, seem to paint a picture that can suit all the countries around the world. In times past, natural disasters as well as plagues were spoken of as God’s way of punishing us. In recent times, however, we are made more and more aware of the direct and indirect role human beings play in bringing about various types of disasters.

The dangerous adventures human beings take up with nature as well as with human beings recoil on us indirectly. The recent explosion in Beirut, is a grim reminder of how dangerously adventurous we have become. On the very same day, namely, August 4, when hurricane Isaias and Apple Fire happened, Beirut experienced one of the worst explosions in its history.

The mushroom-like cloud that rose up at the explosion site, painfully reminded us about the mushroom clouds that appeared on August 6 in Hiroshima and on August 9 in Nagasaki in the year 1945. As the people of Japan are commemorating the 75^th anniversary of the atomic bombs dropped by the U.S., we unite ourselves in spirit with them as well as with the people of Beirut, to pray for the dear departed and also to pray for peace.

When natural disasters as well as human violence strike us, when our personal world crumbles under the weight of pain, our minds raise the famous question – where is God? We are invited to search for an answer to this question in today’s readings.

Above the office door of the Swiss psychiatrist, Carl Jung (1875-1961), hung a stone plaque inscribed with the words: Called or Not, God is Present. Jung’s sign encapsulated in a few words what the joint testaments of Judaism and Christianity have put forth in hundreds of thousands of words for centuries, namely, that the transcendent almighty God chooses to be with humankind, to commune with us, to love and move among us, to be near, to abide, to be present whether called or not, in peace, as well as in panic.

When we are wrapped in our joy or pain, we miss God’s presence so easily. Today’s Readings from I Kings as well as the Gospel of Matthew invite us to reflect on how easily and how often we miss SEEING God.

Elijah, the prophet, had challenged the prophets of Baal and Asherah on Mount Carmel, proved them wrong and exterminated them. Hence, Elijah had incurred the wrath of Jezebel, the queen and ran away from the country. The first part of chapter 19 of I Kings gives us a picture of Elijah who preferred to die rather than live in fear. God invited him to his mountain, Horeb. Our reading today is a sequel to this episode, where God invites Elijah to come out of the cave to meet Him. (1 Kings 19:11-13)

When Elijah saw the powerful wind, earthquake and fire he would have felt happy and secure that his God had come with might to fight his cause against the queen. His expectation proved wrong. God came in a gentle whisper. To belie our expectation is the beauty of God – the God of surprises!

The same lesson is reiterated in today’s Gospel as well (Matthew 14:22-33). The miracle of Jesus walking on water is given in three gospels – Matthew, Mark and John. The opening lines of today’s gospel are quite significant.

Matthew 14: 22-23

Immediately Jesus made the disciples get into the boat and go on ahead of him to the other side, while he dismissed the crowd. After he had dismissed them, he went up on a mountainside by himself to pray.

This is a sequel to the miracle we reflected last Sunday, in which, Jesus fed more than 5000 people. Soon after that miracle, Jesus was very keen on dismissing the crowd and forcing his disciples to leave the place. Why this hurry? John’s gospel gives us a clue.

John 6: 14-15

After the people saw the sign Jesus performed, they began to say, “Surely this is the Prophet who is to come into the world.” Jesus, knowing that they intended to come and make him king by force, withdrew again to a mountain by himself.

The Israelites who had been under the tyranny of the Romans were very much attracted by the words of Jesus. Now they had seen him work a major miracle. (Remember… feeding the multitude is the ONLY miracle that is recorded six times – twice in Matthew and Mark and once in Luke and John. This is a clear indication that this miracle, more than the others, made a lasting impact on the disciples.)

In an over-enthusiastic crowd, even a tiny spark is enough to create a huge frenzy. I guess someone in the crowd must have shouted: “This is the King we have been waiting for!” or some such thing. Knowing how a crowd can be swayed by emotions, Jesus wanted to leave that place. He wanted to be by himself in order to pray!

The closing line of the gospel passage quoted above (John 6:15) goes like this: Jesus withdrew again to the mountain by himself. The word ‘again’ is noteworthy. Jesus was going to the mountain by himself again and again. What for? Not just to escape from the crowds… but to spend time with himself and with his Father - to pray, to reflect, to regain perspective on his otherwise busy life. If only our leaders – political, religious leaders – follow Jesus, at least in this regard? Our world would be a far better place than the one we find ourselves in right now. A wishful thinking, indeed!

Jesus did not lock himself up in prayer. He came down to help his disciples struggling with wind and waves. He came to them walking on the sea. This was a symbolic act. In many world religions the sea stands for a power usually in opposition to the divine. Monsters abide in the sea. Many divine beings are depicted as conquering this power.

Jesus walked on the sea to prove a point: When the people offered him an earthly crown, he declined it. His mission was not to fight the Roman empire alone. His mission was to fight all the evil powers. To prove this, he walked on the waves, which are a symbol of the dark powers!

The disciples failed to recognise Jesus walking on the waters. Not only that… they mistook him for a ghost. When our whole attention is on the troubles around us, we tend to miss God or mistake God for a ghost!

From the moment 2020 dawned on us, an unseen, unknown virus has dampened our spirits to a great extent. The news, coming in waves, day after day, have bruised our faith and hope. While we are willing to believe in news as well as ‘expert opinions’ (frequently contradicting one another) about this virus, we are not willing to put our trust in ourselves and our God.

While Mark and John round off this miracle with Jesus approaching the disciples and getting them ashore, Matthew has one more interesting addition – that of Peter trying to walk on the sea. The impetuous Peter! “If it is you, Lord, then let me also walk on the sea like you.” We can hear the child in Peter speaking. Jesus was game for it. He says, “Come.” Peter leaves the security of the boat and his friends to venture into the unknown. Soon, he is engulfed by terror and begins to sink.

In one of the websites, the homilist gives this interesting insight. Jesus could have easily calmed the storm and the waves before asking Peter to step out of the boat. But He did not. That is what happens in life. We cannot wait till every storm and every wave has subsided. We need to step out of the boat, out of the familiar to the unfamiliar, fixing our gaze on Jesus. Peter began his adventure well, looking only at Jesus. But soon his attention was drawn to the waves and the storm and his own ability or inability to cope... He lost his footing. He began to sink.

Peter sinking in water is quite unthinkable, especially when we know that he had been a fisherman all his life and he must have seen quite a few storms in the Lake of Gennesaret. Hence, why did he sink? Perhaps, Peter wanted to let us understand that our own skills and efforts may desert us occasionally. A similar thought is shared by Fr Ron Rolheiser when he reflects on this episode under the title –

WALKING ON WATER AND SINKING LIKE A STONE:

Faith isn’t something you ever simply achieve. It’s not something that you ever nail down as a fait accompli. Faith works this way: Some days you walk on water and other days you sink like a stone.  Faith invariably gives way to doubt before it again recovers its confidence, then it loses it again.

We see this graphically illustrated in the famous story in the gospels of Peter walking on water… Peter is immediately buoyed up in his faith and asks Jesus to let him too walk on the water. Jesus invites him to do so and Peter gets out of the boat confidently and begins to walk on the water. But then, realizing what he was doing and the incredulous nature of it, he immediately starts to sink, cries out for help, and Jesus has to reach out and rescue him from drowning.

What we see illustrated here are two things that lie at the heart of our experience of faith, namely, that faith (literally) has its ups and downs and that it works best when we don’t confuse it with our own powers.

This Sunday we receive these invitations from God:

Come out of the security of the cave and meet Me in unexpected ways… Step out of the security of the boat and come. If you focus on Me, you can walk on water even when it turns into a stormy sea!

Let us close our reflection with the consoling words from the Psalm we have heard in today’s liturgy:

Kindness and truth shall meet; justice and peace shall kiss.

Truth shall spring out of the earth, and justice shall look down from heaven.

The LORD himself will give his benefits; our land shall yield its increase. (Psalm 85:10-12)

 

Jesus reached out his hand and caught Peter

https://www.jw.org/en

பொதுக்காலம் 19ம் ஞாயிறு

ஆகஸ்ட் 4, கடந்த செவ்வாயன்று, அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் கிழக்குக் கடற்கரையில் 'Isaias' என்ற பெயர் கொண்ட புயல் வீசியது. அதே நாளில், அந்நாட்டின் மேற்குக் கடற்கரையில் 'Apple Fire' என்ற பெயரில் காட்டுத் தீ பரவிவந்தது. இதைக்குறித்து, New York Times என்ற நாளிதழில் வெளியான ஒரு கட்டுரையில், "கிழக்குக் கடற்கரையில் புயல், மேற்குக் கடற்கரையில் தீ. இடைப்பட்ட நாட்டில், கொள்ளைநோய்" என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டைக் குறித்து எழுதப்பட்டிருந்த இந்த உருவகம், இன்று உலகம் அனைத்திற்கும் பொருந்துவதுபோல் தெரிகிறது.

புயல், வெள்ளம், காட்டுத்தீ, கொள்ளைநோய் என்ற அனைத்துமே நம் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை, அவை தானாகவே நம்மைத் தாக்கின என்று கூறிவந்த காலம் போய், இப்போது, நம்மைச்சுற்றி நிகழும் காலநிலை மாற்றங்கள், நம்மை நிலைகுலையைச் செய்துள்ள கொள்ளைநோய் ஆகிய அனைத்திற்கும், மனிதர்களாகிய நாம், ஏதோ ஒருவகையில் காரணமாக இருந்துள்ளோம் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.

இயற்கையை அழிப்பதில் ஆரம்பித்து, மனிதர்களை அழிப்பது வரை, பல்வேறு ஆபத்தான சோதனைகளில் நாம் ஈடுபட்டு வருகிறோம். நாம் எடுத்துவரும் ஆபத்தான முயற்சிகளுக்கு, அண்மையில் நிகழ்ந்த மற்றொரு விபத்து, ஓர் எடுத்துக்காட்டு. அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் கரைகளை புயலும், நெருப்பும் தாக்கிய அதே ஆகஸ்ட் 4, கடந்த செவ்வாயன்று, லெபனான் நாட்டின் தலைநகர் பெய்ரூட்டில் நிகழ்ந்த வெடிவிபத்தில், 130க்கும் அதிகமானோர் உயிரிழந்தனர். மற்றும், 5000த்திற்கும் அதிகமானோர் காயமுற்றுள்ளனர்.

பெய்ரூட்டில், அந்த வெடிவிபத்து நிகழ்ந்தபோது உருவான காளான் வடிவப் புகை மேகம், 75 ஆண்டுகளுக்கு முன், ஜப்பானில் எழுந்த காளான் வடிவப் புகை மேகத்தை நினைவில் கொணர்ந்தது. 1945ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் 6ம் தேதி, ஜப்பான் நாட்டின் ஹிரோஷிமா நகரிலும், 9ம் தேதி, நாகசாகி நகரிலும், அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு வீசிய அணுகுண்டுகளால் உருவான காளான் வடிவப் புகைமேகத்திலிருந்து வெளிப்பட்ட அணுக்கதிர்கள், 2,26,000த்திற்கும் அதிகமான உயிர்களைக் கொன்றது. தொடர்ந்துவந்த ஆண்டுகளில், அணுக்கதிர்களின் தாக்கம், இன்னும் பல்லாயிரம் பேரின் உயிர்களை, சிறிது, சிறிதாகக் கொன்றது. ஆகஸ்ட் 6, வியாழனன்றும், ஆகஸ்ட் 9, இந்த ஞாயிறன்றும், ஜப்பான் நாட்டின் ஹிரோஷிமாவிலும், நாகசாகியிலும் அணுகுண்டு தாக்குதலின் 75ம் ஆண்டு நினைவுகள் கடைபிடிக்கப்பட்டன. அணுகுண்டு வீச்சால் உயிரிழந்தோருக்கும், ஆகஸ்ட் 4, பெய்ரூட் வெடிவிபத்தில் உயிரிழந்தோருக்கும், நம் அஞ்சலியைச் செலுத்தி, நம் சிந்தனைகளைத் துவக்குவோம்.

இயற்கை பேரிடர்களாலோ, மனிதரின் வன்முறைகளாலோ, துன்பங்கள் நம்மைத் தாக்கும்போது, கடவுள் எங்கே? என்ற கேள்வியை அடிக்கடி நாம் எழுப்புகிறோம். வாழ்வில், துன்பங்களும், போராட்டங்களும், நம்மைச் சூழும் நேரங்களில், கடவுள் காணாமற் போய்விட்டதைப் போல் உணர்கிறோம்.

உலகப்புகழ் பெற்ற மனநல மருத்துவர், கார்ல் யுங் (Carl Jung) அவர்களின் அறைக்கு வெளியே, ஒரு கல்லில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த சொற்கள் இவை: "Called or Not, God is Present" - "அழைத்தாலும், அழைக்கவில்லையென்றாலும், கடவுள் எப்போதும் பிரசன்னமாயிருக்கிறார்". மறுக்கமுடியாத இந்த உண்மையை, நம் உள்ளத்தில் இன்னும் ஆழமாய்ப் பதிக்க, இன்றைய ஞாயிறு வழிபாடு, நமக்கு வாய்ப்பளிக்கிறது. நம் வாழ்வில், எவ்வடிவில், எவ்வகையில், கடவுள் உடன் இருக்கிறார் என்ற உண்மையை, இன்றைய முதல் வாசகத்தில், இறைவாக்கினர் எலியா வழியாகவும், நற்செய்தியில் புனித பேதுரு வழியாகவும் கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.

இன்றைய முதல் வாசகத்தில் நாம் சந்திக்கும் இறைவாக்கினர் எலியா, தன் உயிருக்குப் பயந்து, குகையில் ஒளிந்திருக்கிறார். பாகால் என்ற தெய்வத்தை வைத்து, பிழைப்பு நடத்திவந்த பொய்வாக்கினர்களை பழிதீர்த்த இறைவாக்கினர் எலியா, (அரசர்கள் முதல் நூல் 18:40) அரசி ஈசபேலின் கோபத்திற்கு உள்ளானதால், நாட்டைவிட்டு ஓடிப்போகிறார். தான் வாழ்ந்தது போதும் என்று விரக்தியடைந்த இறைவாக்கினர் எலியாவை, தன் திருமலைக்கு அழைத்துச் செல்கிறார், இறைவன். அங்கே, தன்னைச் சந்திக்கும்படி, இறைவன், எலியாவுக்கு அழைப்பு விடுக்கிறார். இந்த அழைப்பைத் தொடர்ந்து, அங்கு வந்த சுழல்காற்று, நிலநடுக்கம், தீ ஆகியவற்றில் இறைவன் இல்லை. இவற்றிற்குப் பின் வந்த ‘அடக்கமான மெல்லிய ஒலி’யில் (1 அரசர்கள் 19: 12-13) இறைவனின் அழைப்பை எலியா கேட்கிறார்.

சக்தி வாய்ந்த அரசியை எதிர்த்து, தன்னைக் காக்கவரும் இறைவன், சக்தியின் வெளிப்பாடுகளான சுழல்காற்று, நிலநடுக்கம், தீ இவற்றின் வழியே வரவேண்டும் என்பது, எலியாவின் எதிர்பார்ப்பாக இருந்திருக்கலாம். இந்த எதிர்பார்ப்பிற்கு முற்றிலும் மாறாக, மெல்லிய ஒலியில் இறைவன் இறைவாக்கினரைச் சந்தித்தது, எலியாவுக்கு மட்டுமல்ல, நமக்கும் நல்ல பாடம். நாம் எதிர்பாராத வழிகளில் நம்மை சந்திப்பது, இறைவனின் அழகு. இன்றைய நற்செய்தி நிகழ்விலும், இயேசு, தன் சீடர்களைச் சந்திக்க தேர்ந்தெடுத்த ஒரு வியப்பான வழியை நாம் காண்கிறோம்.

இயேசு கடல்மீது நடந்தது, பேதுரு கடல்மீது நடக்க முயன்றது ஆகிய நிகழ்வுகள் இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளன. இயேசு 5000 பேருக்கு உணவளித்த பிறகு அன்று மாலை, அல்லது, இரவே, இந்தப் புதுமை நடந்ததாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகளே நமக்கு ஒரு பாடத்தைச் சொல்லித் தருகின்றன. இயேசு கூட்டத்தினரை அவ்விடத்திலிருந்து அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார். அப்பொழுது சீடரையும் உடனே படகேறித் தமக்குமுன் அக்கரைக்குச் செல்லுமாறு அவர் கட்டாயப்படுத்தினார். (மத்தேயு நற்செய்தி 14: 22) பசியால் வாடியிருந்த மக்களின் தேவைகளை நிறைவு செய்த இயேசு, உடனே அவ்விடத்தை விட்டு அகல நினைத்தார். அதுமட்டுமல்ல. தன் சீடர்களையும், அவ்விடத்தைவிட்டுச் செல்லும்படி கட்டாயப்படுத்தினார் என்று, இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. இயேசு ஏன் இவ்விதம் நடந்துகொண்டார் என்பதற்குரிய காரணத்தை, யோவான் நற்செய்தி தெளிவுபடுத்துகிறது. யோவான் நற்செய்தியிலும், இயேசு, 5000 பேருக்கு உணவளித்த புதுமை சொல்லப்பட்டுள்ளது. அப்புதுமை முடிந்ததும், அங்கு உருவானச் சூழலை, நற்செய்தியாளர் யோவான் இவ்விதம் கூறியுள்ளார்:

யோவான் நற்செய்தி: 6: 14-15

இயேசு செய்த இந்த அரும் அடையாளத்தைக் கண்ட மக்கள், 'உலகிற்கு வரவிருந்த இறைவாக்கினர் உண்மையில் இவரே' என்றார்கள். அவர்கள் வந்து தம்மைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் அரசராக்கப் போகிறார்கள் என்பதை உணர்ந்து இயேசு மீண்டும் தனியாய் மலைக்குச் சென்றார்.

வயிறார உண்டவர்கள், இயேசுவை, வாயாரப் புகழ்ந்திருக்கவேண்டும். அந்தக் கூட்டத்தில் ஒருவர், திடீரென, "இவர்தாம் நாம் இத்தனை ஆண்டுகளாய் காத்துக்கிடந்த அரசர்" என்று உரக்கச் சொல்லியிருக்கலாம். அத்துமீறிச்சென்ற அவர்களது எண்ணங்களையும், அவ்வெண்ணங்களை செயல்படுத்த அவர்கள் கொண்ட வேகத்தையும் பார்த்தார் இயேசு. அவர்கள் மத்தியிலிருந்து விலகிச்சென்றார்.

கூட்டத்தில் உருவாகும் நிதானமற்ற உணர்வுகள், கற்களைத் திரட்டி, ஒருவருக்குக் கோவில் கட்டக்கூடும். அல்லது, அதே கற்களை எறிந்து, அவரைக் கொன்று, சமாதியும் கட்டக்கூடும். இதை நன்கு உணர்ந்திருந்த இயேசு, அங்கிருந்து அகன்று சென்றார். எதற்காக? தன் தந்தையுடன் உறவாட, உரையாட...

மின்னல் கீற்று போல சிந்தனை ஒன்று நமக்குள் தோன்கிறது. “வாழ்க, வாழ்க” என்று கூட்டங்கள் எழுப்பும் ஆரவாரத் துதிகளிலேயே மயங்கிக்கிடக்கும் இவ்வுலகத் தலைவர்கள், அவ்வப்போது, கூட்டத்திலிருந்து விலகிச்சென்று, தங்கள் வாழ்க்கையை, தனியே, கொஞ்சம் அமைதியாய் சிந்தித்தால், எவ்வளவோ உண்மைகளை உணர்வார்களே!

தந்தையோடு தனியே உறவாடச்சென்ற இயேசு, அங்கேயேத் தங்கிவிடவில்லை. காற்றோடு, கடலோடு போராடிய தன் சீடர்களைத் தேடிவந்தார். அதுவும், கடல்மீது நடந்து வந்தார்.

கடல்மீது நடத்தல் என்ற உருவகம், தீய சக்திகள் அனைத்தையும் தன் காலடிக்குக் கொணர்தல் என்ற கருத்தை உணர்த்தும் ஓர் உருவகம். உரோமையப் பேரரசைக் கவிழ்க்க, உங்கள் சக்தியைப் பயன்படுத்துங்கள், என்ற விண்ணப்பத்தோடு இயேசுவை அரசராக்க நினைத்த மக்களிடமிருந்து தப்பித்தார் இயேசு. காரணம்? அவரது சக்தியை உரோமைய அரசுக்கு எதிராக மட்டும் பயன்படுத்துவதை இயேசு விரும்பவில்லை. மாறாக, இவ்வுலகின் தீய சக்திகளுக்கு எதிராக, தன் சக்தியைப் பயன்படுத்துவதையே அவர் விரும்பினார். உலகின் தீய சக்திகளை, தன் காலடிக்குக் கீழ் கொண்டு வருவதைக் காட்டும் வகையில், இயேசு கடல்மீது நடந்தார்.

கடல்மீது நடந்துவருவது இயேசுதான் என்பதை, சீடர்களால் உணர்ந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவர்களது எண்ணங்கள், பார்வைகள் எல்லாம், அவர்களைச் சூழ்ந்தெழுந்த கடல் அலைகளிலும், சுழற்றியடித்த காற்றிலும் இருந்ததால், தங்களைச் சந்திக்க வந்த கடவுளை அவர்களால் பார்க்கமுடியவில்லை.

நம்மைச்  சூழ்ந்து பயமுறுத்தும் துன்பங்களையும், போராட்டங்களையும் மட்டுமே பார்த்துவிட்டு, கடவுளைப் பார்க்க மறுத்த நேரங்கள் எத்தனை, எத்தனை? துன்பங்களோடு போராடும் நம்மைத் தனியே தவிக்கவிட்டுவிட்டு, கடவுள், தூரமாய் போய்விட்டதைப் போல் எத்தனை முறை உணர்ந்திருக்கிறோம்?

2020ம் ஆண்டு புலர்ந்ததிலிருந்து நம்மைச் சூழ்ந்து அச்சுறுத்திவரும் கொள்ளைநோய், நம் முழு கவனத்தையும் ஈர்த்துள்ளதால், நம் உள்ளங்கள் பெருமளவு சோர்ந்துள்ளன. ஒவ்வொருநாளும் நம்மை வந்தடையும் செய்திகள், நம் நம்பிக்கையைக் குலைத்துவருகின்றன. கண்ணுக்குத் தெரியாத, இதுவரை, யாராலும் தெளிவாக புரிந்துகொள்ள இயலாத ஒரு கிருமியைப்பற்றி, உயிரியல் ஆய்வகங்களும், நலவாழ்வு நிறுவனங்களும், ஒவ்வொரு நாளும் கூறிவரும் வெவ்வேறு கருத்துக்களை, அதிலும், முரண்பட்டக் கருத்துக்களை நம்பி, அச்சத்தில் வாழும் நாம், நம்மிடம் உள்ள சக்தியை, அந்தச் சக்தியை நமக்கு வழங்கும் கடவுளை நம்பத் தயங்குகிறோம். நம் தயக்கத்தை நீக்கி, நம்பிக்கையை வளர்க்க இறைவனிடம் உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

இயேசு கடல்மீது நடந்த நிகழ்வு, மத்தேயு, மாற்கு, யோவான் ஆகிய மூன்று நற்செய்திகளிலும் கூறப்பட்டுள்ளது. நற்செய்தியாளர் மத்தேயு மட்டும், இன்னுமொரு நிகழ்வை இங்கு இணைக்கிறார். அதுதான், பேதுரு கடல் மீது நடக்கமுயன்ற நிகழ்வு. (மத்தேயு நற்செய்தி 14: 26-32)

பின்விளைவுகளைப்பற்றி கவலைப்படாமல், துடிப்புடன் செயல்பட்ட பேதுரு, தானும் தண்ணீரில் நடக்க விழைகிறார். இயேசுவும் அவரை அழைக்கிறார். தண்ணீரில் நடப்பது, ஒரு சவால். அதுவும், புயல், அலை என, பயமுறுத்தும் சூழலில், தண்ணீரில் நடப்பது, பெரியதொரு சவால். இதில் கவனிக்கவேண்டிய ஓர் அம்சம் என்னவென்றால், பேதுருவுக்கு, அந்தச் சவாலான அழைப்பைத் தருவதற்கு முன்பு, இயேசு, காற்றையும், கடலையும் அமைதிப்படுத்தியிருக்கலாம். ஆனால், அவர் அப்படிச் செய்யவில்லை.

வாழ்க்கையில் வீசும் புயல்கள் எல்லாம் ஓய்ந்த பிறகுதான், பிரச்சனைகள் எல்லாம் தீர்ந்த பிறகுதான், இறைவனைச் சந்திக்க முதல் அடி எடுத்துவைப்போம் என்று நினைக்கும் நம் எண்ணங்கள் தவறு; மாறாக, அந்தப் புயலின் நடுவில், இறைவன் காத்துக்கொண்டிருப்பார்; துணிந்து சென்று, அவரைச் சந்திக்கலாம் என்பதை, இயேசு, இந்நிகழ்வின் வழியே, நமக்குச் சொல்லித்தருகிறார்.

மற்றுமொரு சிந்தனையும், நம் கவனத்தை ஈர்க்கிறது. பேதுரு நீரில் மூழ்கினார் என்பதைக் கேட்கும்போது, மனதில் நெருடல் உண்டாகிறது. இது எப்படி சாத்தியம் என்ற கேள்வி எழுகிறது. மீன்பிடித் தொழிலை வாழ்வாகக் கொண்டிருந்த பேதுருவுக்கு, தண்ணீர், அலைகள், புயல் ஆகிய அனைத்தும் பழகிப்போன விடயங்கள். அவர், புயல்களில் சிக்கி, தன் திறமையால், தன்னையும், படகையும் கரை சேர்த்திருப்பார் என்பதை நாம் அறிவோம். அத்தகைய அனுபவம் கொண்ட பேதுரு, இந்நிகழ்வில் நீரில் மூழ்கக் காரணம் என்ன?

நமது திறமைகள், நமது முயற்சிகள் இவற்றையே அளவுக்கு அதிகமாக நம்பும்போது, இவை அனைத்தும் நம்மிடமிருந்து விடைபெற்றுப் போகக்கூடும் என்பதைச் சொல்லித்தர, பேதுரு நீரில் மூழ்கிய நிகழ்வு, உதவியாக உள்ளது. இதையொத்த கருத்தை, இறையியல் பேராசிரியரான, அருள்பணி Ron Rolheiser அவர்கள், தன் மறையுரை ஒன்றில் பகிர்ந்துள்ளார்.

பேதுரு நீரின்மேல் நடந்ததையும், பின்னர் தடுமாறி, தண்ணீரில் மூழ்கியதையும் மையப்படுத்தி, நம் விசுவாச வாழ்வில் நிகழும் ஏற்றத்தாழ்வுகளைப்பற்றி அருள்பணி Rolheiser அவர்கள் அழகாக விளக்கமளித்துள்ளார். நம் விசுவாச வாழ்வில், சிகரங்களைத் தோட்ட நேரங்கள் உண்டு; பாதாளத்தில் புதைக்கப்பட்ட நேரங்களும் உண்டு. இந்த மாற்றத்தை, அருள்பணி Rolheiser அவர்கள் கூறும்போது, நம் விசுவாசம், சில நாள்கள், நம்மை, தண்ணீரின் மேல் நடக்கவைக்கிறது; வேறு சில நாள்கள், தண்ணீரில் போட்ட கல்லைப்போல, மூழ்கச் செய்துவிடுகிறது என்று கூறியுள்ளார். இந்த மாற்றத்திற்கு அவர் கூறும் ஒரு முக்கிய காரணம், நம்மைச் சிந்திக்கத்தூண்டுகிறது.

எப்போதெல்லாம், நம் விசுவாசம், இறைவனை மையப்படுத்தியிருந்ததோ, அப்போதெல்லாம், நம்மால், தண்ணீர்மேல் நடக்கமுடிந்தது. ஒரு சில வேளைகளில், நாம் ஆற்றும் செயல்கள், நம்மையே ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்திவிடுவதால், நமது கவனம் இறைவனைவிட்டு விலகி, நமது சக்தி, நமது திறமை இவற்றின் மீது திரும்புகிறது. அவ்வேளையில், நாம் தண்ணீரில் மூழ்கத் துவங்குகிறோம். இதுதான் பேதுருவுக்கு நிகழ்ந்தது.

இன்றைய வாசகங்கள் வழியே, இறைவன் இன்று நமக்கு விடுக்கும் அழைப்புக்கள் இவைதான்:

"பாதுகாப்பிற்காக உன்னையே பூட்டிவைத்துள்ள குகையைவிட்டு வெளியே வா. எதிர்பாராத வடிவங்களில் என்னைச் சந்திக்க வா."

"பாதுகாப்பான படகைவிட்டு இறங்கி, நீர் மீது நடந்துவா. சூழ்ந்திருக்கும் புயலை மறந்து, என்னை நோக்கியவண்ணம் நடந்து வா."

நம்மை அச்சுறுத்திவரும் கோவிட்-19 கொள்ளைநோய் தொடர்ந்து நம்மோடு இருக்கும் என்பதையும், அத்துடன் வாழப் பழகிக்கொள்ளவேண்டும் என்பதையும், இப்போது பலரும் கூறிவருகின்றனர். பிரச்சனைகள் இருக்கத்தான் செய்யும். அலையும், புயலும் அலைகழித்துக் கொண்டுதான் இருக்கும். இருப்பினும், அஞ்சாது செல்வோம்.... புயலின் நடுவில், கடலின் நடுவில், கொள்ளைநோயின் நடுவில், கடவுள் நம்மோடு இருக்கிறார்.

இந்த ஞாயிறு வழிபாட்டில் பதிலுரைப்பாடலாக நாம் பயன்படுத்தும் திருப்பாடல் 85ல் ஒலிக்கும் நம்பிக்கைதரும் வரிகளுடன் இன்றைய சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம்:

திருப்பாடல் 85

ஆண்டவருக்கு அஞ்சி நடப்போர்க்கு அவரது மீட்பு அண்மையில் உள்ளது என்பது உறுதி; நம் நாட்டில் அவரது மாட்சி குடிகொள்ளும். பேரன்பும் உண்மையும் ஒன்றையொன்று சந்திக்கும்; நீதியும் நிறைவாழ்வும் ஒன்றையொன்று முத்தமிடும். மண்ணினின்று உண்மை முளைத்தெழும்; விண்ணினின்று நீதி கீழ்நோக்கும். நல்லதையே ஆண்டவர் அருள்வார்; நல்விளைவை நம்நாடு நல்கும்.