Hope-filled, ‘newsworthy’ ‘Goodnews’ நம்பிக்கை நிறைந்த நற்செய்தி

Jesus is Good News

https://harvestraleigh.org/sermon-category

2^nd Sunday of Advent

Two years back I received an email with the title - Short Stories that make Us Think... The very first story of this series impressed me very much and when I began reflecting on this Sunday’s theme, this story flashed in my radar once again. Here is the story:

Today, when I slipped on the wet tile floor a boy in a wheelchair caught me before I slammed my head on the ground. He said, “Believe it or not, that’s almost exactly how I injured my back 3 years ago.”

This short story is not an imaginative fiction. It is enacted millions of times all over the world in various forms. The so-called ‘differently-abled’ people, in spite of their limitations, reach out to others in need. Unfortunately, none of these wonderful events attract media attention, since these events are not ‘newsworthy’!

When does an event become ‘newsworthy’? Let us get back to the story we have just shared. Let us imagine that the boy in the wheelchair was not there and the person who slipped, slams his head on the floor. Let us also imagine that the accident took place at the courtyard of a government office. The person who fell down, began to bleed due to the head injury and became unconscious. Many who passed by did not stop to help and the person died… Well, now this becomes a news – perhaps a brief news on the fifth page of the paper.

We are aware that the ‘newsworthy’ news that appear on our dailies and TV are mostly ‘bad news’. While thousands of good news happen around the world, only ‘one-in-a-thousand’ bad news gets media attention, since only they are ‘saleable’. Reading and watching such news over and over again, tend to create a mental picture of the world for us… namely, that the world, in general, is bad. It is rarely capable of being good!

Added to this, nowadays, we have powerful social media apps at our disposal. We tend to circulate negative news via whatsapp even without checking for its veracity. We go along the line of thinking used by the media, namely, to spread news (and rumours) that are sensational, which usually are scandals and crimes.

Although our media institutions claim neutrality and verasity, we are aware that they follow dubious ways to create, distort and disseminate news. We are aware that Gujarat Assembly elections began on December 9. In view of this election, the Archbishop of Gandhinagar (Gujarat), Thomas Macwan, sent out a pastoral letter on November 21. Since the results of this election will have repurcussions in the rest of the country, and since secular and democratic fabric of the country is at stake, Archbishop Macwan urges the catholic people of Gujarat to pray.

“The Bishops of Gujarat State request you to organise prayer services in your parishes and convents so that we may have such people elected in the Gujarat state Assembly who would remain faithful to our Indian Constitution and respect every human being without any discrimination.”   

Although the Archbishop’s letter does not mention any party by name, one of the TV channels in India interpreted the letter as an attack against the ruling party. In the so called ‘objective’ reporting and panel discussions, the TV channel was trying to put words into the mouth of the Archbishop. It was a pathetic display of how media operates with its own hidden agenda!

Against such a background, we are invited to reflect on how well-informed are we to deal with ‘news’ served by the media every day and how do we share news in our family and friends circles. On the Second Sunday of Advent, the evangelist Mark invites us to reflect on the opening line of his Gospel: The beginning of the gospel of Jesus Christ, the Son of God. (Mk 1:1). Of the four Evangelists, only Mark uses the word ‘Gospel’ in the very opening line of his Gospel. The others begin their Gospels with other words. Mark uses the special Greek word, ‘euangelion’ which implies not only news, but the person who shares the news. Thus, we can easily see that Mark is presenting not a bunch of facts and figures as his Gospel, but the person of Jesus Christ as the true Gospel.

After such a solemn opening line, we expect Mark to continue to record the story of Jesus as in the Gospels of Matthew and Luke. But, Mark goes on to talk about John the Baptist who in turn preaches on baptism of repentance and forgiveness. On a superficial level the opening line and the subsequent lines on John the Baptist, repentance and forgiveness don’t seem congruent. But, on a deeper analysis we can see that ‘the gospel of Jesus Christ’ is precisely what John the Baptist preached, namely, repentance and forgiveness.

Let us reflect on the message of John the Baptist via four ‘C’ words, namely, Contrition, Conversion, Conviction and Commitment. Each of them is a gem, valuable and precious. But when strung together they become a priceless jewel. They seem to have a logic about them. Let us try to understand this logic with an example:

Suppose I have wronged another person… (I can hear you, friend! Why suppose this? I have wronged quite a few persons in truth… But that is not the point now!) I feel sorry for what I have done. This is contrition. Feeling sorry is a good sentiment. It is a gem. But, if I just stay in my feeling-sorry-state alone, not much good can come out of it. I need to get converted, meaning, I need to get back to the person I have wronged to ask for his/her pardon. Contrition leading to conversion… great! No, it is still not great. This act of mine should lead me to some sort of conviction that I should not repeat this again. This conviction leads me to a commitment to set things right not only with this one person I have wronged but with everything wrong in my life. So, contrition, conversion, conviction and commitment… are gems stung together into a priceless jewel. When they follow one another in some order, there would be another C word… CHANGE! Change within me and around me… Change for the better!

Such changes have occurred in human history many, many times. Let us turn our attention to the change brought about by Shane Paul O'Doherty, a former member of Irish Republican Army (IRA). For 300 years the people in Ireland have lived in the past. All they have done is remember the past, taking revenge on one another.  But slowly, one by one, on both sides, people began to repent, to look, not to the past, but to the future. One of the first persons to do so was a man named Shane O'Doherty. He was the first former IRA member to come out publicly for peace. O’Doherty joined the Irish Republican Army when he was 15 and became a leading IRA bomber for over five years. In 1976, at the age of 21, he was convicted of 31 counts of attempted murder and received 30 life sentences.

At his trial as a terrorist for the IRA, he had to sit and listen to people tell what it was like to open those letters. Fourteen people testified against him, all innocent victims, many of them mutilated because of what he had done. He said it was sitting in that court, face to face with people who had been harmed by his actions that his conversion began. O’Doherty spent over 14 years in prison. Wracked by guilt of his actions that resulted in injuries to innocent citizens, O’Doherty wrote letters to his victims and their families from his cell.  He publicly renounced his allegiance to the IRA and its code of beliefs.

When he got out of prison, O'Doherty started to talk about building a new future in Ireland, instead of just repeating the past. He found that his life was now being threatened by his former colleagues. But he continued to do it, because, he said, "I believe that one person is able to make a difference just by talking about peace, just by making his witness. It begins in any nation, in any community, with one person, then another, and then another, saying, ‘I'm going to accept the future that God is giving to us, rather than simply repeating the past.’"

Contrition, conversion, conviction, commitment… all these noble elements which are the essence of the Gospel, are evident in Shane’s life and he has CHANGED himself and, to a large extent, changed the people of Ireland. Come to think of it, Shane and John the Baptist do have some similarities. Both of them wished to bring about the liberation of their people. As Shane was a member of the IRA trying to bring about a drastic change in Ireland, John the Baptist, according to some Bible scholars, may have been a member of one of the revolutionary groups of his times, trying to bring about the liberation of Israel from the Roman oppression. Shane received his grace of conversion and commitment in prison while John received his grace in the wilderness. Both were not satisfied with their personal change alone, but wished to change the society around them… and succeeded a great extent!

Advent is a time of grace for each one of us to get converted, convinced and become committed to change – change ourselves and the society around us!

Shane Paul O'Doherty: THE VOLUNTEER

http://odoherty-volunteer-deutsch.blogspot.it/

திருவருகைக்காலம் 2ம் ஞாயிறு

மின்னஞ்சல் வழியே பகிர்ந்துகொள்ளப்பட்ட ஒரு குறுங்கதை இது: “பளபளப்பான ஓடுகள் பதிக்கப்பட்டத் தரையில் நான் நடந்து சென்றபோது, திடீரென சறுக்கினேன். தடுமாறி விழப்போன என்னை, சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த ஒருவர், தாங்கிப் பிடித்தார். நான் விழுந்திருந்தால், தலையில் பலமாக அடிபட்டிருக்கும். சக்கர நாற்காலியில் இருந்தவர் என்னிடம், ‘நானும் இதேபோல் போன ஆண்டு விழுந்தேன். முதுகுத்தண்டில் பலமாக அடிபட்டதால், இடுப்புக்குக் கீழ் உணர்வற்றுப் போனேன்’ என்று சொன்னார்.”

இது வெறும் கதை அல்ல, ஒவ்வொருநாளும், உலகின் பல்வேறு இடங்களில், பல்வேறு வடிவங்களில், நடக்கும் நிகழ்வு இது. இந்த சக்கர நாற்காலி நாயகனைப்போல், ஆயிரமாயிரம் அன்புள்ளங்கள், தாங்கள் பாதிக்கப்பட்டாலும், அடுத்தவருக்கு உதவிகள் செய்தவண்ணம் உள்ளனர். மனதில் நம்பிக்கை வளர்க்கும் இத்தகைய அழகான நிகழ்வுகள், ஆயிரக்கணக்கில் நடந்தாலும், அவை, ஊடகங்களில் செய்திகளாக வருவதில்லை.

நாம் சிந்தித்த இந்தக் கதை எப்போது 'செய்தி'யாகக் கூடும்? நடந்து சென்றவர், சறுக்கி விழுந்தபோது, அவரைத் தாங்கிப்பிடிக்க, சக்கர நாற்காலி நாயகன் அங்கு இல்லாமல், அவர் கீழே விழுந்து, தலையில் பலமாக அடிபட்டு, இரத்தம் வழிந்தோட, பாதையில் கிடக்கிறார். அவ்வழியே சென்ற யாரும் அவருக்கு உதவி செய்யாததால், அவர் சிறிது நேரத்தில் இறந்து போகிறார் என்றால், அந்த நிகழ்வு, ஒருவேளை செய்தியாகக் கூடும். அதுவும், செய்தித்தாளின் உள்பக்கங்களில் ஏதோ ஒரு மூலையில், இந்த மரணம்பற்றி நான்கு வரிச் செய்தியொன்று பதிவாகியிருக்கும்.

ஒவ்வோருநாளும் உலகெங்கும் நிகழும் கோடிக்கணக்கான உன்னத நிகழ்வுகள் செய்திகளாவதில்லை. ஆனால், ஆயிரத்தில் ஒன்றாக, ஆங்காங்கே நடக்கும் அவலங்கள், செய்திகளாக மாறிவிடுகின்றன. நல்ல செய்திகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, மோசமான செய்திகளை வெளியிடுவதில் ஊடகங்கள் மிகத் தீவிரமாகச் செயல்படுகின்றன. அத்தகையச் செய்திகளையே “மக்கள் விரும்புகிறார்கள்” என்று கூறி, ஊடகங்கள் தங்கள் தவறை மறைத்துவருகின்றன. ஊடகங்கள் ஒவ்வொருநாளும் காட்டிவரும் இருளான உலகை எதார்த்தம் என்று நம்பி, நம்பிக்கையிழந்து போகிறோம்.

ஊடகங்கள் நம்மீது திணிக்கும் அவலங்கள் போதாது என்று, நம் கைவசம் இருக்கும் 'whatsapp' போன்ற செயலிகள் வழியே, நம்பிக்கையைக் குலைக்கும் செய்திகளை நாமும் பகிர்ந்து வருகிறோம். நம் செல்லிடப்பேசிக்கு வரும் செய்திகள், உண்மையான செய்திகள்தானா என்பதையும் அறிந்துகொள்ள முயற்சி செய்யாமல், நம்பிக்கையைக் குலைக்கும் செய்திகளையும், வதந்திகளையும் நாம் பகிர்ந்துவருகிறோம்.

ஒரு சில வேளைகளில், நல்ல செய்திகள் வெளிவந்தாலும், அவற்றை, தங்களுக்குச் சாதகமாகத் திரித்து, பரபரப்பானச் செய்திகளாக மாற்றுவதில், ஊடகங்கள் மிகுந்த கவனம் செலுத்துகின்றன. டிசம்பர் 9, இச்சனிக்கிழமை, இந்தியாவின் குஜராத் மாநிலத்தில் தேர்தல்கள் துவங்கியுள்ளன. இந்தத் தேர்தலில், மக்கள், குறிப்பாக, கத்தோலிக்க மக்கள், மனசாட்சியைப் பயன்படுத்தி, நல்ல தலைவர்களைத் தெரிவு செய்யவேண்டுமென்றும், தேர்தலை முன்வைத்து, செபமாலை பக்தி முயற்சிகளை மேற்கொள்ள வேண்டுமென்றும், அம்மாநிலத்தில் பணியாற்றும் பேராயர் தாமஸ் மக்வான் அவர்கள், மக்களுக்கு மடல் ஒன்றை அனுப்பியிருந்தார்.

மனசாட்சியைப் பயன்படுத்துதல், செபமாலை சொல்லுதல் ஆகியவை உண்மையிலேயே மிக நல்ல செய்திகள், அறிவுரைகள். ஆனால், ஆயர் எழுதிய இந்த மடல், ஆளும் கட்சிக்கு எதிரானது என்றும், வன்முறையைத் தூண்டிவிடும் வகையில் எழுதப்பட்டுள்ளது என்றும் சொல்லவிரும்பிய ஓரிரு ஊடகங்கள், அந்த மடலில் சொல்லப்படாத பல அர்த்தங்களைத் திணித்து, பேராயரை குற்றவாளியாக்கிவிட்டன. செய்திகளை நடுநிலையாகத் தருவதாக கூறிக்கொள்ளும் ஊடகங்கள், செய்திகளைத் திரித்துச் சொல்வதில் கருத்தாய் இருப்பதுடன், நல்ல செய்திகளைத் தருவோரை வேட்டையாடி வருவதும், இன்றைய நிலை.

ஊடகங்கள் செய்திகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் வழிகளைப் புரிந்துகொள்ளவும், நம்மிடையே செய்திகள் பகிர்ந்துகொள்ளப்படும் முறைகளைச் சீர்திருத்தவும், திருவருகைக் காலத்தின் இரண்டாம் ஞாயிறு, நமக்கொரு வாய்ப்பை வழங்கியுள்ளது. மாற்கு நற்செய்தியின் தொடக்கம், நமது வழிபாட்டின் மையக்கருத்தாகத் தரப்பட்டுள்ளது. “கடவுளின் மகனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தியின் தொடக்கம்” (மாற்கு 1:1) என்ற இந்த அறிமுகச் சொற்கள், நம் சிந்தனையைத் தூண்டுகின்றன.

“இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தியின் தொடக்கம்” என்று பிரமாதமாக ஆரம்பமாகும் அறிமுக வரியைத் தொடர்ந்து, இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தி சொல்லப்படும் என்று நாம் எதிர்பார்க்கும் வேளையில், எவ்வித முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல், திருமுழுக்கு யோவான் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறார். அவர் சொல்லும் வார்த்தைகளும், பாவமன்னிப்பு, மனமாற்றம் என்று முழக்கமிடுகின்றன.

மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தி என்று மாற்கு ஆரம்பித்ததற்கும் அவர் தொடர்ந்து சொல்வதற்கும் தொடர்பில்லாமல் இருப்பதைப் போல் தோன்றுகிறது. ஆனால், சிறிது ஆழமாகச் சிந்தித்தால், மன்னிப்பு, மனமாற்றம், மறுவாழ்வு ஆகியவைகளே, இயேசு கிறிஸ்து உலகிற்குக் கொண்டு வந்த நற்செய்தி என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

மனவருத்தம் கொள்வது, மன்னிப்புப் பெறுவது, மனமாற்றம் அடைவது, மறுவாழ்வில் நுழைவது... இவை ஒவ்வொன்றும் மதிப்புள்ளவை. இவை ஒவ்வொன்றையும் தங்க வளையங்களாக நாம் கற்பனை செய்து பார்க்கலாம். இந்தத் தங்க வளையங்கள் தனித்து நின்றால் ஓரளவு மதிப்பு உண்டு. ஆனால், இவ்வளையங்கள் அனைத்தும் இணைந்து ஒரு சங்கிலியாக உருவானால், இவற்றின் மதிப்பு பலமடங்கு உயரும். ஓர் எடுத்துக்காட்டுடன், இந்தச் சங்கிலித் தொடரின் உயர்வை புரிந்துகொள்ள முயல்வோம்.

நாம் இன்னொருவருக்கு எதிராகத் தவறு செய்துவிட்டோம் என்று வைத்துக் கொள்வோம். நாம் செய்த தவறை உணர்ந்து மனம் வருந்துகிறோம். தவறை உணர்ந்து வருந்துவது நல்ல பண்புதான். ஒரு தங்க வளையம்தான். சந்தேகமில்லை. அத்தோடு நாம் நின்றுவிட்டால், பயனில்லை. நாம் தவறு இழைத்தவரிடம், நம் மனவருத்தத்தைச் சொல்லி, மன்னிப்பு பெறவேண்டும். மன்னிப்பு என்பதும், அழகான ஒரு தங்க வளையம்தான். ஆனால், மன்னிப்பு பெற்றதோடு நின்றுவிட்டால், மீண்டும் பயனில்லை. தவறுகள் தொடர்வதற்கு வாய்ப்புக்கள் இருக்கும். எனவே, மன்னிப்பைத் தொடர்ந்து, நாம் மனமாற்றம் அடையவேண்டும். நாம் மனமாற்றம் அடைந்துள்ளோம் என்பது எவ்வாறு வெளிப்படும்? நம் வாழ்வில் மாற்றங்களை உருவாக்குவோம், நம்மைச் சார்ந்தவர்கள் வாழ்விலும் மாற்றங்களை உருவாக்க முயல்வோம். இந்த மாற்றங்கள் புதியதொரு வாழ்வை, மறுவாழ்வை, உருவாக்கும்.

மனவருத்தம், மன்னிப்பு, மனமாற்றம், மறுவாழ்வு... இவை நான்கும் இணைந்து, உலகில் மாற்றங்களை உருவாக்கிய பல வரலாற்று நிகழ்வுகளை கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். அவற்றில் ஒன்று, அயர்லாந்தில் நிகழ்ந்த மாற்றம்.

பிரித்தானிய அடக்குமுறையை எதிர்த்து, தன் விடுதலைக்காக, இந்தியா போராடியதுபோலவே, அயர்லாந்தும் போராடியது. இந்தப் போராட்டங்களின் உச்சக் கட்டத்தில், அயர்லாந்து குடியரசுப் படை - Irish Republican Army (IRA) - என்ற புரட்சிக் குழு உருவானது. இந்தப் புரட்சிக் குழுவில் ஒருவராக தன் 15வது வயதில் சேர்ந்தவர், Shane Paul O'Doherty. பலவகை வெடிகுண்டுகள் செய்வதில் தன் அறிவுத்திறன், ஆற்றல், இளமை அனைத்தையும் செலவிட்டார் ஷேன். பிரித்தானிய அரசுக்கு எதிராக இவர் காட்டிய வெறுப்பும், எதிர்ப்பும், கடித வெடிகுண்டுகளாக வடிவெடுத்தன. 1973ம் ஆண்டு அவர் அனுப்பிய கடித வெடிகுண்டுகள் பல ஆங்கிலேயக் குடும்பங்களைச் சிதைத்தன.

இவரது குற்றம் வெளிச்சத்திற்கு வந்தபோது, இவர் கைது செய்யப்பட்டார். 1976ம் ஆண்டு, 21வது வயதுநிறைந்த ஷேன் மீது 31 கொலை குற்றங்கள் சுமத்தப்பட்டு, அவருக்கு 30 ஆயுள் தண்டனைகள் வழங்கப்பட்டன. வழக்கு மன்றத்தில் இவருக்கு எதிராக 14 பேர் சாட்சி சொல்ல வந்திருந்தனர். அவர்களில் பலர், இவர் அனுப்பிய கடித வெடிகுண்டுகளால், தங்கள் உடல் உறுப்புக்களை, அல்லது, நெருங்கிய ஓர் உறவை இழந்தவர்கள். தன்னால் சிதைக்கப்பட்ட அவர்களை, நீதிமன்றத்தில் சந்தித்தது, தன்னை அதிகம் பாதித்தது என்று, ஷேன் அவர்கள், தான் எழுதிய நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார். அந்த நீதிமன்றத்தில் ஆரம்பமானது, இவரது மன வருத்தமும், மன மாற்றமும்.

தொடர்ந்து இவர் 14 ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்தபோது, தன்னால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் அனைவருக்கும் தனித்தனியே கடிதங்கள் அனுப்பினார். இம்முறை, அக்கடிதங்கள், வெடிகுண்டுகளுக்குப் பதில், அவர் மனதிலிருந்து எழுந்த வருத்தம், மன்னிப்பு கோரிக்கை ஆகியவற்றைச் சுமந்து சென்றன. கடித வெடிகுண்டுகள் வழியே, புரட்சியை உருவாக்கலாம் என்று ஷேன் எண்ணினார். ஆனால், அவர் உருவாக்கியதேல்லாம் வேதனைகளே. இப்போது அவர் அனுப்பிய இந்தக் கடிதங்கள், ஒரு வகையில், புரட்சியை ஆரம்பித்து வைத்தன. தன்னால் பாதிக்கப்பட்டவர்களிடமிருந்து நேரில் பெற முடியாத மன்னிப்பை, இறைவனிடம் வேண்டினார். மனமாற்றம் பெற்றார். ஒவ்வொரு நாளும் சிறையில் விவிலியத்தை வாசித்தார். 14 ஆண்டுகள் கழித்து, ஷேன் விடுதலை அடைந்தார்.

சிறையை விட்டு அவர் வெளியேறியபோது, ஒரே ஒரு தீர்க்கமான எண்ணத்துடன் வெளியேறினார்... சிறையில் தான் அடைக்கப்பட்டபோது தன் மனதைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்த இறைவன், தன் வாழ்வில் மாற்றங்களை உருவாக்கியதைப் போல், வெறுப்பென்ற சிறைக்குள் தங்களையே பூட்டிவைத்திருக்கும் அயர்லாந்து மக்களிடம் மாற்றங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்ற தீர்மானத்துடன், ஷேன் அவர்கள், சிறையிலிருந்து வெளியேறினார். அயர்லாந்து மாற்றம் அடைய வேண்டுமென்றால், பிரித்தானிய அடக்கு முறையால் ஏற்பட்ட கடந்த காலக் காயங்களிலேயே அந்நாடு வாழாமல், எதிர்காலத்தை உருவாக்க என்ன செய்யமுடியும் என்பதைச் சிந்திக்க வேண்டும் என்று ஷேன் உணர்ந்தார். இந்த உண்மையை அவர் பேச ஆரம்பித்தார். வாய்ப்பு கிடைத்தாலும், கிடைக்காவிட்டாலும் இதைப்பற்றி அவர் பேசி வந்தார். அவர் கூறிய எண்ணங்கள் நன்மையை விளைவித்த அதே வேளையில், எதிர்ப்புக்களும் எழுந்தன. எனினும், அவர் தன் நிலைப்பாட்டிலிருந்து விலகாமல் துணிந்து சென்றார். அவர் கொண்ட நிலைப்பாட்டை, தன் சுயசரிதையில், இவ்விதம் கூறுகிறார்:

"'இறந்த காலத் தவறுகளை மீண்டும் மீண்டும் செய்வதற்குப் பதில், இறைவன் தரும் எதிர்காலத்தை நான் நம்பிக்கையோடு ஏற்றுக் கொள்கிறேன்' என்று ஒருவர் சொல்ல ஆரம்பித்தால் போதும்... அந்த எண்ணம் சிறிது சிறிதாக அடுத்தடுத்த மனிதர்களை பற்றிக்கொள்ளும். எந்த ஒரு நாட்டிலோ, அல்லது சமுதாயத்திலோ, தனி மனிதர் ஒருவர் அடையும் மாற்றம்தான் அடுத்தவர்களை ஒவ்வொருவராக மாற்றுகிறது." இதுவே Shane Paul O'Doherty அவர்களின் தாரக மந்திரமானது.

இதுவே இன்று திருமுழுக்கு யோவானிடமிருந்தும் நாம் கேட்கும் செய்தியாக உள்ளது. Shane அவர்களுக்கும் திருமுழுக்கு யோவானுக்கும் இடையே பல ஒப்புமைகளை நாம் காணமுடியும். இருவருமே, தங்கள் நாடு விடுதலை பெற வேண்டுமென்ற வேட்கையில், முதலில் புரட்சி வழிகளைச் சிந்தித்தவர்கள். பின்னர் இறைவனால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு, மனமாற்றம் பெற்று, தங்கள் வாழ்வையே மாற்றியவர்கள். மற்றவர்களையும் மாறும்படித் தூண்டியவர்கள்.

இறைவனை எதிர்பார்த்து காத்திருக்கும்  இந்தத் திருவருகைக் காலத்தில் நாமும் இறைவனால் முழுமையாக ஆட்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொள்வோம். திருமுழுக்கு யோவானைப் போல், Shane Paul O'Dohertyஐப் போல் இறைவனால் முழுமையாக ஆட்கொள்ளப்படுவதற்கு, மனவருத்தம், மன்னிப்பு, மனமாற்றம், மறுவாழ்வு ஆகிய படிகளில் ஏறிச்செல்லும் துணிவும், பக்குவமும் பெற இறையருளை இறைஞ்சுவோம்.

Jesus, the Gospel நற்செய்தியாகும் இயேசு

The Good News

https://gladlylistening.files.wordpress.com

 

Jesus is the Good News of God to Humanity

www.spreadjesus.org

 

Let me begin with a note of thanks to Fr William Grimm, MM, the Maryknoll priest, who shares his Sunday Reflections via YouTube. (Sunday Gospel Reflection with Fr Bill Grimm MM – in the UCAN website). His reflections on the Second Sunday of Advent helped me to think along similar lines.

The key theme for our reflection comes from the opening line of Mark’s Gospel: The beginning of the gospel of Jesus Christ, the Son of God. (Mk 1:1). Of the four Gospels, Mark’s Gospel was the first to be written. Of the four Evangelists, only Mark uses the word ‘Gospel’ in the very opening line. The others begin their Gospels with other words. Fr Grimm spends time reflecting on the word ‘Gospel’. The word ‘Gospel’ is the combination of two words, namely, ‘Good+News’.

What does ‘Good News’ mean to us today?

The moment we hear the word ‘News’ our minds involuntarily go to the media - News that are splashed on our dailies and on the TV. We are aware that the ‘newsworthy’ news that appears on our dailies and TV are mostly ‘bad news’. While hundreds of good news happen in the world, only ‘bad news’ get media attention, since only they are ‘saleable’. Thus, our definition of ‘news’ tend to be coloured by what the media defines as news – namely, bad news. Of course, once in a blue moon media comes out with some very positive, good news. But, they are very rare! This creates a mental picture of the world for us… namely, that the world, in general, is bad. It is rarely capable of being good!

Unfortunately, the news shared among family members too are those that create more tension and concern. With more and more families dispersed around the globe, our phone calls and other forms of communication must have some ‘stuff’. Stuff would usually mean some issues of concern. Thus, the ‘newsworthy’ news shared among us – either via the media or via our family circles – are more ‘bad news’ than ‘good news’.

 

Against such a background, the evangelist Mark invites us to reflect on the opening line of his Gospel: The beginning of the gospel of Jesus Christ, the Son of God. (Mk 1:1). Mark uses the special Greek word, ‘euangelion’ which implies not only news, but the person who shares the news. Thus, we can easily see that Mark is presenting not a bunch of facts and figures as his Gospel, but the person of Jesus Christ as the true Gospel.

In our present world, ‘bad news’ seem to be more tangible and all pervasive, whereas ‘good news’ become more and more a distant dream. For instance, when we hear of countries like Syria, Iraq or Palestine, we tend to think that nothing good can come out of these countries. We are so accustomed to hearing only bad news from these countries for the past few years. If this is the case with us, who are only ‘spectators’ or ‘listeners’ of news from these countries, what about those who live there? They must have been totally broken by what they have lived through for the past few years.
Jesus himself went through such an experience. The Palestine at his time was no better than what it is today. It was perhaps worse! It was under the Roman Occupation. Hence, during the life of Jesus, he heard mostly ‘bad news’ day after day. He did not get crushed down under the deadly weight of such daily ‘bad news’. Instead, he wanted to give people hope in the ‘good news’ through his words and deeds. He spent his whole life to tell them that ‘good’ was permanent and ‘bad’ was transient. He lived, died and rose again to tell people that only ‘good’ will ultimately triumph. He lived the Gospel and became the Gospel for the past 20 centuries.

Jesus, by his message and ministry sanctified Palestine. Not only Jesus, but many other Palestinians have lived the ‘good news’ in their own way. I am thinking of Dr Izzeldin Abuelaish, who had written a lovely book – “I Shall Not Hate: A Gaza Doctor’s Journey”. This book was presented to Pope Francis when he made his historic trip to the Holy Land. Izzeldin was born in the Jabalia camp on the Gaza strip. He graduated in medicine and offered his services in a hospital in Israel. He was the first doctor to have worked in Israel. This was his way of trying to bridge the chasm between Israel and Palestine.

In 2009, when Israel army attacked Gaza, the house of Dr Abuelaish was razed to the ground. His three daughters - Bessan, Mayar, and Aya were killed in that attack. Dr Abuelaish’s wife died of cancer just four months prior to this tragic loss of his three daughters. In such a painful situation, Dr Abuelaish did not blame the Israel army for his misfortune.
In an interview to Vatican Radio, Dr Abuelaish said, “When we all take responsibility and direct the energy of blaming others into internal energy to do something - to challenge the perpetrator and the blame - then we can feel the energy to move forward.”
Abuelaish moved forward after channeling his own pain and anger into building a charitable foundation in memory of his daughters.  His ‘Daughters for Life Foundation’ supports girls’ education and health in the Middle East. 
“Education is the biggest weapon to face the injustices in this world and I am sure women can (meet the challenge).  That’s why Daughters for Life Foundation was established – to support education of girls and women and also to prove to the world that from everything bad, there (comes) something good: that this tragedy was invested for the good of our world and that life is what we make it – not to blame but to take responsibility.”
Religions can also help bring peace to the region, said Dr Abuelaish, a Muslim, in his interview to Vatican Radio: “What helped me to move forward is my faith.  I am a person of faith.  I believe in God and God is there to help us.  What is bad in this world is man-made.  So, faith and all faiths which came from God, came to help… so I am sure when we use faith and religion in a good way - not to politicize but to humanize - religion at that moment can play an active role (for peace).”

Persons like Dr Izzeldin Abuelaish may have been featured in the media as a flash in the pan and not as a regular occurance. The world is filled with such ‘good news’ day after day; but they are not ‘news worthy’ for the media. Hence, our first duty, as messengers of good news, is to believe that this world is not only ‘not-that-bad-after-all’, but ‘positively good’. Such news need to take more time and space in our daily lives than the time and space taken up by the media news. When we allow ‘good news’ to enter into the time and space of our lives, we shall be transformed into, not only channels of good news, but ‘gospel’ itself! Advent is an appropriate time to bring Jesus, the Gospel, into our personal life, our neighbourhood and thus into this world!

 

Portrait of Izzeldin Abuelaish along with his book

http://www.yourmiddleeast.com

திருவருகைக் காலத்தின் இரண்டாம் ஞாயிறான இன்று, மாற்கு நற்செய்தியின் தொடக்கம், நமது வழிபாட்டின் மையக்கருத்தாகத் தரப்பட்டுள்ளது. “கடவுளின் மகனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தியின் தொடக்கம்” (மாற்கு 1:1) என்று இந்த நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ள அறிமுக வார்த்தைகள் நம் சிந்தனையைத் தூண்டுகின்றன.

கிறிஸ்தவ மறையின் உயிர்நாடியென விளங்கும் நான்கு நற்செய்திகளில், மாற்கு நற்செய்தியே முதலில் எழுதப்பட்டது. இந்த நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகளில் மட்டுமே 'நற்செய்தி' என்ற வார்த்தை பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. 'நற்செய்தி' என்ற வார்த்தையைச் சற்று ஆழமாகச் சிந்திக்க முயல்வோம். நல்ல, செய்தி என்ற இரு சொற்களின் இணைப்பே 'நற்செய்தி'.
இவ்விரு சொற்களில், 'செய்தி' என்ற சொல்லைக் கேட்டதும், நாளிதழ், அல்லது, தொலைக்காட்சியில் காண்பவற்றையே நாம் 'செய்தி' என்று கூறிவருகிறோம். நம் குடும்பங்களில் உறவுகளைச் சந்திக்கும்போது, அல்லது, தொலைபேசியில் தொடர்பு கொள்ளும்போது, 'என்ன செய்தி?' என்று நம் பரிமாற்றங்கள் அமைவதைக் காண்கிறோம். செய்தித்தாள், தொலைக்காட்சி, நம் குடும்பச் 'செய்தி' என்று நாம் திரட்டும் 'செய்தி'களைத் தொகுத்தால், நம்மிடையே அதிகமாக, மிக அதிகமாகப் பரிமாறப்படும் 'செய்திகள்', நல்ல செய்திகளா, அல்லது மோசமான செய்திகளா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

நல்ல செய்திகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, மோசமான செய்திகளை வெளியிடுவதில் ஊடகங்கள் மிகத் தீவிரமாகச் செயல்படுகின்றன. அத்தகையச் செய்திகளையே “மக்கள் விரும்புகிறார்கள்” என்றும் ஊடகங்கள் கூறி, தங்கள் தவறை மறைத்துவருகின்றன. எனவே, ஊடகங்களைத் திறந்ததும், நம் கண்களையும், காதுகளையும், சிந்தனையையும் நிறைப்பவை, ‘மோசமான செய்தி’களே!

ஊடகங்கள் வழியே, அலை, அலையாய் நம்மை வந்து தாக்கும் இந்த ‘மோசமான செய்தி’களில் ஊறிப்போய்விட்ட நாம், குடும்பங்களில் பரிமாறப்படும் செய்திகளிலும் இச்சாயலைக் காண்கிறோமோ என்ற ஐயம் எழுகின்றது. பல்வேறு ஊர்களில், பல்வேறு நாடுகளில் பிரிந்து வாழும் உறவுகளிடமிருந்து திடீரென ஒரு தொலைப்பேசி அழைப்பு வந்தால், அவர் ஏதோ ஒரு முக்கியமான செய்தியைச் சொல்லவே அழைக்கிறார் என்பதைப் புரிந்துகொள்கிறோம். அந்த 'முக்கியம்' என்பது, பெரும்பாலும் ஒரு துன்பத்தை, நெருக்கடியை, தேவையைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் செய்தியாக இருப்பதையே நாம் அனுபவத்தில் உணர்கிறோம்.
'செய்தி' என்ற சொல்லுக்குள், 'மோசமான செய்தி' என்ற பொருள் இத்தனை ஆழமாக ஊடுருவியுள்ள இவ்வேளையில், நற்செய்தியாளர் மாற்கு 'நல்ல செய்தி' அல்லது, 'நற்செய்தி' என்று சொல்வது, எத்தகைய எண்ணங்களை உள்ளத்தில் விதைக்கின்றது என்ற ஆய்வை மேற்கொள்வது நல்லது.

'இவ்வுலகம் அவ்வளவு மோசமில்லை' என்பதைப் பறைசாற்ற ஒவ்வொரு நாளும், நல்லவை ஆயிரமாயிரம் நடக்கத்தான் செய்கின்றன. இருந்தாலும், நூற்றில் ஒன்றாக ஆங்காங்கே நடைபெறும் அக்கிரமங்களை, தேவைக்கதிகமாகப் பெரிதுபடுத்தி, உலகில் நடப்பதெல்லாமே மோசம் என்ற உணர்வை ஊடகங்கள் வளர்த்து, 'செய்தி'களை வியாபாரம் செய்துவருகின்றன. அவ்வப்போது, ஊடகங்களில் ‘நல்ல செய்தி’கள் வெளியாகின்றன. எனவே, மோசமானவையே பெரும்பாலும் நடைபெறும் இவ்வுலகில், நல்லவையும் எப்போதோ ஒருமுறை நடக்கத்தான் செய்கின்றன என்ற கருத்து நமக்குள் ஆழமாக வேரூன்றி விடுகிறது.

இந்தக் கருத்தை வேரறுக்க, நற்செய்தியாளர் மாற்கு அவர்கள், இந்த ஞாயிறன்று     “கடவுளின் மகனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தியின் தொடக்கம்” (மாற்கு 1:1) என்ற வார்த்தைகளுடன் தன் நற்செய்தியை அறிமுகம் செய்கிறார். இது வெறும் நற்செய்தி அல்ல, 'இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தி'.
'நற்செய்தி' என்ற வார்த்தைக்கு, 'euangélion' என்ற கிரேக்கச் சொல்லை மாற்கு பயன்படுத்தியுள்ளார். இந்தச் சொல், 'நல்ல செய்தியைச் சொல்பவர்' என்ற பொருளையும் உள்ளடக்கியது. எனவே, மாற்கு 'நற்செய்தி' என்ற சொல்லால் குறிப்பிடுவது, ஒரு கருத்தை, அல்லது, ஏதோ ஒரு காலத்தில், எங்கோ ஓரிடத்தில் நிகழ்ந்த ஒரு வரலாற்றை அல்ல, அது ஒரு தலைசிறந்த மனிதரை, கடவுளின் தூதரைப் பற்றியது என்பதைச் சொல்கிறார். எனவே, நற்செய்தியாளர் மாற்கு அவர்கள், ஒரு ‘நற்செய்தி’யை அறிமுகம் செய்கிறார் என்பதைவிட, ‘நல்ல செய்தியாக வாழ்ந்த ஒருவரை’ அறிமுகம் செய்கிறார் என்று சொல்வதே பொருத்தமாகத் தெரிகிறது.

நல்ல செய்தியாக வாழ்ந்தவர் இயேசு. அவர் இவ்வுலகில் வாழ்ந்த காலத்திலும், நம்மைப் போலவே, தன்னைச் சுற்றிலும் ஒவ்வொரு நாளும் மோசமானச் செய்திகளைக் கேட்டும், பார்த்தும் வளர்ந்தவர். சிரியா, ஈராக், பாலஸ்தீனம் என்று நாம் இன்று பேச ஆரம்பித்தால், அங்கிருந்து நல்லது எதுவும் வராது என்ற அளவு, மோசமானவற்றையே கேட்டு நாம் அலுத்துப் போய்விட்டோம். நமக்கே இந்த நிலை என்றால், அங்கு வாழ்பவர்களை எண்ணிப் பார்க்கவேண்டும். அங்கு வாழ்பவர்கள் தங்கள் நம்பிக்கையை எல்லாம் இழந்து, நொறுங்கிப் போயுள்ளனர் என்று அப்பகுதியில் பணியாற்றும் திருஅவைத் தலைவர்கள் சொல்லிவருகின்றனர்.

இயேசு வாழ்ந்த காலத்திலும், பாலஸ்தீனம் உரோமைய ஆக்கிரமிப்பில் நொறுங்கிவந்த காலம். ஒவ்வொரு நாளும் அங்கு நிகழ்ந்த அக்கிரமங்களைக் கண்ட இயேசு, அச்செய்திகளின் பாரத்தால் நசுங்கிப்போகாமல், அச்செய்திகளுக்கு மாற்றாக, நம்பிக்கை தரும் செய்திகளை, தன் சொல்லாலும், செயலாலும் உருவாக்கினார் இயேசு.
நல்ல செய்திகளே நிரந்தரமானவை, ஏனைய மோசமான செய்திகள் நிரந்தரமற்றவை என்பதை மக்கள் மனதில் ஆழப்பதிக்க, தன் உயிரையேப் பணயம் வைத்து உழைத்தார். இறுதியில், தன் உயிரைப் பலியாகத் தந்து, இறந்து, உயிர்த்ததால், நல்ல செய்தி என்றும் வாழும் என்ற நம்பிக்கையைத் தந்தார் இயேசு.

இயேசு என்ற நற்செய்தி வாழ்ந்ததால் புண்ணியம் பெற்ற அந்தப் புனிதப் பூமியில், அவரைப் போலவே இன்றும், நல்ல செய்திகளை வாழ்ந்துவரும் பலர் இருக்கத்தான் செய்கின்றனர். அவர்களில் ஒருவர், மருத்துவரான, Izzeldin Abuelaish  அவர்கள்.

போர் என்ற பெயரால் வரைமுறையற்ற வன்முறையை வளர்த்துவரும் மனிதர்கள் நடுவில், "இவ்வுலகம் அவ்வளவு மோசமில்லை" என்ற நம்பிக்கையை வளர்ப்பவர்களில் ஒருவர், மருத்துவர் Izzeldin Abuelaish. அவர் எழுதிய “I Shall Not Hate: A Gaza Doctor’s Journey” அதாவது, "நான் வெறுப்பு கொள்ளமாட்டேன்: காசாப் பகுதி மருத்துவரின் பயணம்" என்ற நூல், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், புனித பூமியில் பயணம் மேற்கொண்ட வேளையில், அவருக்குப் பரிசாக அளிக்கப்பட்டது. அந்நூலில் குறிப்பிட்டுள்ள கருத்துக்கள், நமக்குப் பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றன.

முதலில், மருத்துவர் Abuelaish அவர்களைப் பற்றி ஒரு சில விவரங்கள்:

இஸ்ரேல் இராணுவமும், பாலஸ்தீன போராளிகளும் பல ஆண்டுகளாக மோதல்களில் ஈடுபட்டுவரும் காசாப் பகுதியில், Jabalia என்ற முகாமில் வளர்ந்தவர் Izzeldin Abuelaish. தன் மருத்துவப் படிப்பை முடித்தபின்னர், இஸ்ரேல் பகுதியில் மருத்துவராகப் பணியாற்றச் சென்ற முதல் பாலஸ்தீனியர் இவரே. இவ்விரு நாடுகளிடையே பாலங்களை உருவாக்க தான் செய்யும் சிறு முயற்சி அது என்று கூறினார். 2009ம் ஆண்டு, இஸ்ரேல் இராணுவம் காசாப் பகுதியில் மேற்கொண்ட  தாக்குதலில், மருத்துவர் Abuelaish அவர்களின் இல்லம் தாக்கப்பட்டு, Bessan, Mayar, Aya என்ற அவரது மூன்று மகள்களும் கொல்லப்பட்டனர். இதற்குப் பின்னரும் சில ஆண்டுகள் அவர் இஸ்ரேல் பகுதிக்குச் சென்று மருத்துவப் பணிகள் ஆற்றிவந்தார். இன்றுவரை மருத்துவர் Abuelaish அவர்கள், இஸ்ரேல் இராணுவத்தையோ, ஏனையக் குழுக்களையோ தன் துன்பங்களுக்குக் காரணம் என்று குற்றம் சொல்லாமல் வாழ்ந்துவருகிறார்.
"மற்றவர்களைக் குற்றம் சொல்வதற்கு நாம் பயன்படுத்தும் சக்தியை, நல்லது செய்வதற்குப் பயன்படும் சக்தியாக மாற்றினால், நாம் முன்னேறுவதற்கு வாய்ப்புண்டு" என்று மருத்துவர் Abuelaish அவர்கள், வத்திக்கான் வானொலிக்கு அளித்த பேட்டியில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
ஏவுகணைத் தாக்குதலில் தன் இல்லத்தையும், மூன்று மகள்களையும் பறிகொடுத்த மருத்துவர் Abuelaish அவர்கள், தன் வேதனையை ஆக்கப்பூர்வமான வழிகளில் பயன்படுத்தினார். நம்மிடம் உள்ள பல்வேறு ஆயுதங்கள் அனைத்தையும்விட மிக வலிமையான ஆயுதம் கல்வியே என்று கூறும் மருத்துவர் Abuelaish அவர்கள், அந்தக் கல்வியை, மத்திய கிழக்குப் பகுதியில் வாழும் பெண்களுக்கு வழங்கும் நோக்கத்தோடு, தன் மகள்களின்  நினைவாக, "Daughters for Life", அதாவது, "வாழ்வுக்காக மகள்கள்" அறக்கட்டளையை நடத்திவருகிறார். "இஸ்ரேல் பாலஸ்தீன நாடுகளுக்கிடையே அமைதியை உருவாக்கும் முயற்சிகளுக்கு, என்னுடைய மூன்று மகள்களின் உயிர்கள், இறுதிப் பலிகளாக அமைந்தன என்பதை அறிந்தால், என் மனம் அமைதிபெறும்" என்று மருத்துவர் Abuelaish அவர்கள், "நான் வெறுப்பு கொள்ளமாட்டேன்" என்ற தன் நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

பாலஸ்தீனம், இஸ்ரேல் நாடுகளுக்கிடையே நடப்பதெல்லாம் அழிவு மட்டுமே என்பதைச் செய்திகளாக வெளியிட்டுவரும் ஊடகங்களை நம்புவதைக் காட்டிலும், அப்பகுதிகளிலும் 'நற்செய்தி'களாக வாழ்பவர்கள் உள்ளனர் என்பதை, அங்கு வாழ்ந்த இயேசுவின் வழியே, மருத்துவர் Abuelaish போன்று, அங்கு தொடர்ந்து வாழும் நல்லவர்கள் வழியே அறிய முயல்வோம்.

இந்த நற்செய்திகளை பரப்புவதற்கு ஊடகங்கள் முன்வராது. இருப்பினும், நல்லவை இவ்வுலகில் நடக்கத்தான் செய்கின்றன என்ற நம்பிக்கையை வளர்ப்பது, நாம் ஆற்றக்கூடிய முதல் 'நற்செய்தி'ப்பணி. அமைதியின் இளவரசர் வருவதை எதிபார்த்துக் காத்திருக்கும் இந்தத் திருவருகைக் காலத்தில், அமைதியின் தூதர்களாக ஆயிரமாயிரம் உள்ளங்கள் நம்மைச் சுற்றி வாழ்கின்றனர் என்ற 'நற்செய்தி'யை, நம்மால் முடிந்தவரை இவ்வுலகில் பரப்ப முயற்சிகள் மேற்கொள்வோம்.

வாழ்வில் நாம் நல்லவை சிலவற்றை அனுபவிக்கும்போது, அதை மற்றவர்களுக்குச் சொல்வதில்லையா? நாம் படித்த ஒரு நல்ல நூல், நாம் சுவைத்த ஒரு நல்ல உணவு, நாம் பயன்பெற்ற ஒரு நல்ல மருந்து, அலல்து, நாம் கண்டு இரசித்த ஓர் இடம், ஒரு திரைப்படம்... என்று, நாம் பெற்ற இன்பத்தை மற்றவரும் பெறவேண்டும் என்ற முயற்சிகளில் ஈடுபட்டிருக்கிறோமே! நாம் பெற்ற நல்ல அனுபவத்தை மற்றவர்களும் பெறுவதற்கு பரிந்துரைக்கிறோம். அழைப்பு விடுக்கிறோம். அல்லது, குறைந்தபட்சம், நம் அனுபவத்தை ஒரு 'நல்ல செய்தி'யாக அவர்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறோம்.

கிறிஸ்தவ மறையின் ஆணிவேராக விளங்கும் இயேசுவையும், அவர் வாழ்வையும் ஒரு 'நற்செய்தி'யாக நாம் மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்துள்ளோமா? அந்த நற்செய்தியாக நாம் வாழ முற்படுகிறோமா? அல்லது, அந்த 'நற்செய்தி', எப்போதாவது ஒருநாள் தூசி துடைத்துப் புரட்டப்படும் ஒரு நூலாக, நம் வாழ்வில் தேடவேண்டிய ஓர் ஆன்மீக அகராதியாக மட்டும் நம் வாழ்வின் ஏதோ ஒரு மூலையில் முடங்கிக் கிடக்கிறதா?
விடைகள் தேடுவோம்! .... பயன்கள் பெறுவோம்!