WORDS THAT WORK MIRACLES… சொல்லொன்று பேசும்...

In every miracle of Jesus, the very act of healing is only one part – perhaps a minor part. The situation, the people involved, the changes that take place… these form the major part. Major, because these can teach us some lessons and help us gain some insights. Keeping this in mind, I invite you to consider the miracle of Jesus healing the centurion’s servant. Jesus is the hero of this miracle. No second opinions about it. The second hero of this incident is the centurion. His famous words: “I am not worthy… say the word…” has become a lovely prayer used during Holy Mass. Here is the gospel passage that talks about this event.

LUKE 7:1-10
After Jesus had finished teaching all this to the people, he entered Capernaum. A centurion there had a slave who was highly regarded, but who was sick and at the point of death. When the centurion heard about Jesus, he sent some Jewish elders to him, asking him to come and heal his slave. When they came to Jesus, they urged him earnestly, “He is worthy to have you do this for him, because he loves our nation, and even built our synagogue.” So Jesus went with them. When he was not far from the house, the centurion sent friends to say to him, “Lord, do not trouble yourself, for I am not worthy to have you come under my roof. That is why I did not presume to come to you. Instead, say the word, and my servant must be healed. For I too am a man set under authority, with soldiers under me. I say to this one, ‘Go’, and he goes, and to another, ‘Come’, and he comes, and to my slave, ‘Do this’, and he does it.” When Jesus heard this, he was amazed at him. He turned and said to the crowd that followed him, “I tell you, not even in Israel have I found such faith!” So when those who had been sent returned to the house, they found the slave well.

This event is recorded in both Matthew and Luke soon after the sermon on the mount. Are these evangelists trying to suggest that this event is a practical demonstration of some of the deep lessons that Jesus preached on the mount?
Let’s enlist the qualities of the centurion:
He is a Roman centurion.
He has high regards for his slave.
He loves the Jews and has built a synagogue for them.
He does not misuse his power and does not overstep his limits; he is humble.
He has deep faith in Jesus, the Word.
All these qualities made Jesus exclaim: “Not even in Israel have I found such faith!”.

A Roman centurion usually rises in ranks. He is in the forefront in every war. In every battle centurions die in great number. In short, we can say that a centurion has no fear. Our hero does not have fear for life as well as fear for his position. If he feared his position, he would not have approached Jesus, a Jew. The centurion approaches Jesus in broad daylight sending delegations. I don’t think Rome would have seen this in a favourable light. He does not bother about this. He is very keen on having his slave healed – the slave he respected.
Kind hearted people in high ranks usually show love, concern or pity on those who serve them. But very rarely do we see any of them respecting their slaves. In general, who are those who can respect other human beings? They are those who can respect themselves. Those who have known and accepted their own selves, can also accept others and respect them. Our hero respected his salve. This means that he was very comfortable with himself in the first place. Blessed are those who can respect themselves, for they will respect others.
This respect for himself and others leads our hero to be kind to the Jews, even to the point of building a synagogue for them. Most of the Romans considered the Jews as their rivals and the Jewish God as a rival of Caesar. This centurion is so self-assured that he does not consider the Jews or their God as his rival.
Kindly allow me to digress here. When I think of the centurion building a synagogue for the Jews, I think of those who raise monuments or statues for themselves or for their leaders. Kings and big leaders have done this throughout human history. These attempts to leave their names on stones, monuments or leave their images on statues are a poor substitute for having their names etched in the hearts and minds of the people. Did the centurion inscribe his name on the synagogue? I don’t think so. Digression, over.
The centurion had a perfect assessment of his own self. Hence, he did not attempt to impose himself on Jesus. He sent some of his Jewish friends to accomplish the task. If he were a ‘regular’ centurion, he would have sent his soldiers and, perhaps, a chariot to fetch Jesus. Would Jesus have obliged the centurion in such a situation? Nope… He would not have ‘bent his knees before insolent might’. The centurion has probably understood Jesus better than even the Jews. Hence, this delegation.
As Jesus is on his way to meet the centurion, he sends another delegation, another message – a message that is deep and enlightening. The original text is given in the passage above. I wish to ‘translate’ it thus: “Sir, please don’t trouble yourself in coming to my house. I don’t think you need to come here to heal my servant. Wherever you are, just say a word… I have experienced the power of words in my life. Single word commands of mine are translated into action by my soldiers day after day. I know the power of words… Hence, kindly say a word and my servant will be healed.” A lovely prayer, indeed!
This ‘prayer’ of the centurion gives us a chance to reflect on the power of words. I am sure all of us have seen the power of words in our lives – words used in context, out of context, words used in joy and, more especially words used in rage…
The words of Jesus are powerful. They are especially loaded with the power to heal. How happy we would be, how happy our world would be that at the end of each day we don’t regret any word that left our lips. Let the words of Jesus heal us so that we, in turn, can heal others with our words.


இயேசுவின் புதுமைகளில் அவர் தனிப்பட்ட ஒருவரைக் குணமாக்குவது புதுமையின் ஒரு பகுதி... ஒரு சிறு பகுதி என்று கூடச் சொல்லலாம். ஆனால், அந்தப் புதுமை நடந்த சூழல், புதுமையில் கலந்து கொண்டவர்கள், புதுமை நடப்பதற்கு முன் இருந்த நிலைமை, நடந்தபின் ஏற்படும் மாற்றங்கள் ஆகியவை புதுமையின் முக்கிய பகுதி... இவைகள்தாம் நமக்குப் பாடங்கள் பல சொல்லித்தரும்.
இன்றையப் புதுமையின் நாயகன் இயேசு. அதில் எந்த மாற்றமும் இல்லை. ஆனால், இந்தப் புதுமையின் மற்றொரு நாயகன் - நூற்றுவர் தலைவன். "சொல் ஒன்று பேசும், என் இறைவா... என் ஊழியர் குணம் பெறுவார்." என்று அந்தத் தலைவன் சொன்ன வார்த்தைகள் கத்தோலிக்கப் பாரம்பரியத்தில், திருப்பலியில், தினமும் சொல்லப்படும் ஒரு செபமாக இருந்து வருகிறது. புதுமையைக் கூறும் நற்செய்தியைக் கேட்போம்.

லூக்கா, 7: 1-10
இயேசு இவற்றை எல்லா மக்களுக்கும் சொல்லி முடித்த பின்பு, கப்பர்நாகுமுக்குச் சென்றார். அங்கே நூற்றுவர் தலைவர் ஒருவரின் பணியாளர் ஒருவர் நோயுற்றுச் சாகும் தறுவாயிலிருந்தார். அவர்மீது தலைவர் மதிப்பு வைத்திருந்தார். அவர் இயேசுவைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு யூதரின் மூப்பர்களை அவரிடம் அனுப்பித் தம் பணியாளரைக் காப்பாற்ற வருமாறு வேண்டினார். அவர்கள் இயேசுவிடம் வந்து, “நீர் இவ்வுதவி செய்வதற்கு அவர் தகுதியுள்ளவரே. அவர் நம் மக்கள் மீது அன்புள்ளவர்; எங்களுக்கு ஒரு தொழுகைக்கூடமும் கட்டித் தந்திருக்கிறார்” என்று சொல்லி அவரை ஆர்வமாய் அழைத்தார்கள். இயேசு அவர்களோடு சென்றார். வீட்டுக்குச் சற்றுத் தொலையில் வந்துகொண்டிருந்தபோதே நூற்றுவர் தலைவர் தம் நண்பர்கள் சிலரை அனுப்பிப் பின்வருமாறு கூறச் சொன்னார்: “ஐயா, உமக்குத் தொந்தரவு வேண்டாம்; நீர் என் வீட்டிற்குள் அடியெடுத்து வைக்க நான் தகுதியற்றவன். உம்மிடம் வரவும் என்னைத் தகுதியுள்ளவனாக நான் கருதவில்லை. ஆனால் ஒரு வார்த்தை சொல்லும்; என் ஊழியர் நலமடைவார். நான் அதிகாரத்துக்கு உட்பட்டவன். என் அதிகாரத்துக்கு உட்பட்ட படை வீரரும் உள்ளனர். நான் ஒருவரிடம் 'செல்க' என்றால் அவர் செல்கிறார்; வேறு ஒருவரிடம் 'வருக' என்றால் அவர் வருகிறார். என் பணியாளரைப் பார்த்து 'இதைச் செய்க' என்றால் அவர் செய்கிறார்.” இவற்றைக் கேட்ட இயேசு அவரைக்குறித்து வியப்புற்றார். தம்மைப் பின்தொடரும் மக்கள்கூட்டத்தினரைத் திரும்பிப் பார்த்து, “இஸ்ரயேலரிடத்திலும் இத்தகைய நம்பிக்கையை நான் கண்டதில்லை என உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்” என்றார். அனுப்பப்பட்டவர்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பி வந்தபோது அப்பணியாளர் நலமுற்றிருப்பதைக் கண்டார்கள்.

மத்தேயு, லூக்கா இருவரும் இயேசுவின் மலைப் பொழிவைத் தொடர்ந்து இந்தப் புதுமையைக் கூறியுள்ளனர். மலைப் பொழிவில் இயேசு சொன்ன அற்புதமான, ஆழமான உண்மைகளுக்கு நடைமுறையில் தரப்படும் ஒரு உதாரணமாக இந்தப் புதுமை அமைகிறதோ? அப்படியும் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம். புதுமையின் இரண்டாவது நாயகன் நூற்றுவர் தலைவனைப் பற்றி நமது முதல் சிந்தனைகள்.
இவரைப் பற்றி நற்செய்தி சொல்லும் விவரங்களைப் பட்டியலிடுவோம்:
அவர் ரோமைய படையில், நூற்றுவர் தலைவர்.
நோயுற்று கிடக்கும் பணியாளர் மீது மதிப்பு வைத்திருந்தவர்.
ரோமையராய் இருந்தாலும், யூத மக்கள் மீது அன்புள்ளவர்.
அவர்களுக்குத் தொழுகைக் கூடம் கட்டித் தந்தவர்.
தன் நிலையை நன்கு உணர்ந்ததால், இயேசுவை நேருக்கு நேர் சந்திக்கத் தயங்கியவர்.
இயேசுவின் மீது தனிப்பட்ட விதத்தில் விசுவாசம் கொண்டவர்.
இந்த குணங்களையெல்லாம் உணர்ந்த இயேசு அவருக்குத் தரும் நற்சான்றிதழ் இது: "இஸ்ராயலரிடத்திலும் இத்தகைய நம்பிக்கையை நான் கண்டதில்லை."

ரோமைய படையில், நூற்றுவர் தலைவர் என்பது முதல் குறிப்பு. ரோமைய அரசில் சாதரண படைவீரனாக இருக்கும் ஒருவர், பல்வேறு திறமைகளின் அடிப்படையிலும், முக்கியமாக ரோமையப் பேரரசின் மீது அவருக்கு உள்ள விசுவாசத்தின் அடிப்படையிலும் படிப்படியாக பதவிகளில் உயர்ந்து நூற்றுவர் தலைவர் ஆகிறார். போர்க் காலங்களில் எதிரிகளைத் தாக்குவதிலும், எதிரியின் கோட்டைகளில் ஏறிச் செல்வதிலும் முதல் வரிசையில் இருப்பவர் இவர். இக்காரணங்களால், ஒவ்வொரு போரிலும் நூற்றுவர் தலைவர்கள் பலர் கொல்லப்படுவார்கள். சுருக்கமாகச் சொன்னால், உயிருக்குப் பயந்தவர்கள் இல்லை இவர்கள். நமது நாயகன் உயிருக்கு மட்டுமல்ல, தன் பதவிக்கும் பயந்தவரல்ல. எப்படி சொல்கிறோம்? பதவியைப் பற்றி பயப்படாததால்தான், ரோமையராகிய இவர் யூதரான இயேசுவிடம் உதவி கேட்டு வருகிறார்.
பணியாளர் மீது மதிப்பு வைத்திருந்தார். இது அவரைப் பற்றிய இரண்டாம் குறிப்பு. உயர் பதவியில் இருப்பவர்கள் மத்தியில் ஒரு அரிதான குணம் இது. பணியாளர் மீது இரக்கம், அன்பு கொண்டவர்களைப் பார்ப்பது எளிது. ஆனால், பணியாளர் மீது மதிப்பு கொண்டவர்களைப் பார்ப்பது அரிது. மற்றவர்களை மதிக்கக் கூடிய பக்குவம், அதுவும் தன்னை விடத் தாழ்நிலையில் இருப்பவரை மதிக்கக் கூடிய பக்குவம் யாருக்கு வரும்?
தன்னைப் பற்றி நன்கு அறிந்தவர்கள், தங்களது பலன்களையும், பலவீனங்களையும் அறிந்து ஏற்று கொண்டவர்கள், தன்னைப் பற்றிய ஒரு நிறைவான, திருப்தியான எண்ணம் கொண்டவர்கள்... இவர்கள் தாம் மற்றவரை உண்மையில் மதிப்பார்கள்.
அடுத்தவர்களைப் போட்டியாக நினைக்கும் போது மதிப்பு குறையும், அவர்களைப் பற்றிய பயம் எழும். உயர் நிலையில் இருப்பவர்கள் இந்த பயத்தை வெளிக்காட்டாமல், தங்களுக்குக் கீழ் பணிபுரிபவர்களிடம் குறை காணவும், அவர்களை மட்டம் தட்டும் திட்டங்களில் ஈடுபடவும் ஆரம்பிப்பார்கள். இவர்கள் தங்களையும் மதிக்காமல், மற்றவரையும் மதிக்காமல், வாழ்க்கையையே மிதிப்பவர்கள்.
நூற்றுவர் தலைவர் தன்னைச் சரியாக உணர்ந்திருந்ததால், தன்னைச் சரியாக மதித்ததனால், மற்றவர்களையும் மதித்தார். அதிலும் சிறப்பாக அவருடைய பணியாளரை அவர் மதித்தார் என்பதை அறியும் போது, அவருக்கு கோவில் கட்டி கும்பிடலாமோ என்று தோன்றுகிறது. அவர் கோவில் கட்டினார். தனக்காக அல்ல. யூதர்களுக்குத் தொழுகைக் கூடம் கட்டினார். நற்செய்தியில் நூற்றுவர் தலைவரைப் பற்றி காணக் கிடக்கும் மூன்றாவது குறிப்பு.
தன்னைப் பற்றி நன்கு அறிந்தவர், உணர்ந்தவர் என்பதன் வெளிப்பாடுதான் இந்தச் செயலும். ஏனைய ரோமையர்களைப் போல், யூதர்களையோ, அவர்களது கடவுளையோ தனக்குப் பகையாக, போட்டியாக நினைக்காமல், அவர்களை மதித்தார். அவர்களுக்குக் கோவில் கட்டித் தந்தார்.
ஒரு சிலர் கோவில் கட்டுவர், அல்லது, ஏற்கனவே கட்டப்பட்ட கோவிலைப் புதுப்பிப்பர். இதை அவர்கள் செய்வதற்கு ஒரே காரணம்... அதன் வழியாக, தங்கள் பெருமைக்கு ஒரு கோவிலைக் கட்டிக் கொள்வதுதான்.
மக்கள் மனதில், நினைவில் இடம் பிடிக்க மன்னர்களும், தலைவர்களும் மேற்கொண்ட பல பரிதாபமான முயற்சிகள் நமக்கெல்லாம் தெரிந்தது தானே. சிலைகள் என்ன, அவர்கள் பெயர் தாங்கிய கட்டிடங்கள் என்ன... பாவம்.
நூற்றுவர் தலைவர் யூதர்களுக்குக் கட்டிக் கொடுத்த தொழுகைக் கூடத்தில் அவரது பெயரைப் பொறித்திருப்பாரா? சந்தேகம் தான். அவரது மற்ற குணநலன்களைப் பார்க்கும் போது, இப்படி செய்திருக்க மாட்டார் என்று உறுதியாகச் சொல்லலாம்.
தற்புகழை விரும்பாத இவர், யேசுவைத் தன் வீட்டுக்கு வரவழைக்கப் பயன்படுத்திய முறையும் சிந்திக்கத் தகுந்தது. தன் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி, ஒரு சிறு படை, தேர் இவைகளை அனுப்பி இயேசுவை தன் வீட்டுக்கு கொண்டு வர முயற்சித்திருக்கலாம். அவர் அப்படி செய்திருந்தால், இயேசு சென்றிருப்பாரா? சக்தி, அதிகாரம் இவற்றிற்கு கொஞ்சமும் இடம் கொடாத இயேசு, அதிகாரத் தோரணையில் அழைக்கப்பட்டிருந்தால் போயிருக்க மாட்டார்.
தாகூர் எழுதிய "This is my prayer to Thee " என்ற ஒரு கவிதையின் வரிகள் நினைவுக்கு வருகின்றன. "Give me the strength never to disown the poor or bend my knees before insolent might " "இறைவா, இதுவே என் ஜெபம்" என்று ஆரம்பிக்கும் தாகூரின் வேண்டுதல்களில் ஒன்று: "தன்னிலை மறந்து தலைகனம் மிகுந்தோரின் சக்திக்கு முன்னால் நான் ஒரு போதும் முழந்தாள் படியிட்டு பணியாத வரம் வேண்டும்."
இயேசுவைப் பற்றி ஓரளவு கேள்விபட்டிருந்த தலைவர், இவைகளை உள்ளூர உணர்ந்திருப்பார். எனவேதான் தனது யூத நண்பர்கள் மூலம் அந்த அழைப்பை அனுப்புகிறார். விண்ணப்பம் யார் வழியாகச் சென்றாலும் பரவாயில்லை. தன் பணியாளர் நலம் பெற வேண்டும்... அதுதான் முக்கியம்.
இயேசு அவர் வீட்டுக்கு போகும் வழியில் நூற்றுவர் தலைவர் இன்னும் சில நண்பர்கள் மூலம் அனுப்பிய செய்தி அர்த்தமுள்ள பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றன. அந்த வார்த்தைகளை மீண்டும் அசை போடலாம்: “ஐயா, உமக்குத் தொந்தரவு வேண்டாம்; நீர் என் வீட்டிற்குள் அடியெடுத்து வைக்க நான் தகுதியற்றவன். உம்மிடம் வரவும் என்னைத் தகுதியுள்ளவனாக நான் கருதவில்லை. ஆனால் ஒரு வார்த்தை சொல்லும்; என் ஊழியர் நலமடைவார். நான் அதிகாரத்துக்கு உட்பட்டவன். என் அதிகாரத்துக்கு உட்பட்ட படை வீரரும் உள்ளனர்.”
என் இல்லத்திற்கு நீர் வர நான் தகுதியற்றவன். "எங்க வீட்டுக்கெல்லாம் நீங்க வருவீங்களா?" என்று ஒரு சிலர் என்னிடம் சொல்லும் போது, அதை உண்மையான ஏக்கம் என்பதா அல்லது மறைமுகமான கேலி என்பதா... தெரியாது. மறைமுகமான ஒரு அழைப்பு அது. நூற்றுவர் தலைவர் அனுப்பிய செய்தியில் மறைமுகமான, போலியான தாழ்ச்சி கிடையாது. அவர் தலைவராக இருந்ததால், பிறரது நேரத்தின் அருமை தெரிந்திருக்கும். தான் கூப்பிட்ட குரலுக்கு மற்றவர்கள் ஓடி வந்து பணிவிடை செய்ய வேண்டும் என்று அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை. அதையும் அந்த கூற்றில் சொல்லிக் காட்டுகிறார்.
அவர் அனுப்பிய செய்தியை இப்படியும் சொல்லலாம்: "ஐயா, நீங்க என் வீட்டுக்கு வந்துதான் என் ஊழியரைக் குணமாக்கனும்னு இல்ல. உங்க சக்திய நான் மனசார நம்புறேன். நீங்க இருந்த இடத்திலேயே ஒரு வார்த்தை சொன்னாப் போதும். அந்த வார்த்தையின் சக்தி பல நூறு மைல்கள் தாண்டி வரும்... அந்த வார்த்தையின் பலனை நாங்க உணர முடியும்."
ஒரு வார்த்தை சொல்லும். என் ஊழியர் நலமடைவார்.
வார்த்தைகளைப் பற்றி சிந்திக்க இது ஒரு சந்தர்ப்பம். நாம் பேசுகின்ற ஒவ்வொரு சொல்லும் பொருள் உள்ளதாக, அதுவும் பிறருக்கு உதவும் சொல்லாக இருந்தால் மிகவும் நல்லது.
உணர்ச்சிகளின் கொந்தளிப்பில், நாம் வார்த்தைகளை எப்படி பயன்படுத்துகிறோம் என்பதைப் பற்றி சிந்திக்கலாம். கோபத்தில் வார்த்தைகளைக் கொட்டி விட்டு, பின்னர் வருந்துவதில் பயனில்லை.
இயேசுவின் ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் வலிமை இருந்தது. நாம் பேசும் சொற்களுக்கு ஓரளவாகிலும் வலிமை உள்ளதா? அல்லது, நாம் பேசுவதில் பெரும்பாலானவை போலியான, வெறுமையான வார்த்தை விளையாட்டுக்கள் தாமா?
சொல் ஒன்று பேசும், என் ஊழியர் குணமடைவார்.
சொல் ஒன்று பேசும், நான் குணமடைவேன்.இயேசுவின் குணமளிக்கும் வார்த்தைகளைப் போல, நமது சொற்களும் நலமளிக்கும், மற்றவரைக் கட்டி எழுப்பும் சொற்களாக இருக்க இறைவனை வேண்டுவோம்.

THAT I MAY SEE AGAIN… மீண்டும் பார்வை பெற வேண்டும்...

“Calling by name” and “Having proper perspective” are two ideas that crossed my mind when I read today’s Gospel. Here is the Gospel for the day:

MARK 10: 46-52 - Healing Blind Bartimaeus
They came to Jericho. As Jesus and his disciples and a large crowd were leaving Jericho, Bartimaeus the son of Timaeus, a blind beggar, was sitting by the road. When he heard that it was Jesus the Nazarene, he began to shout, “Jesus, Son of David, have mercy on me!” Many scolded him to get him to be quiet, but he shouted all the more, “Son of David, have mercy on me!” Jesus stopped and said, “Call him.” So they called the blind man and said to him, “Have courage! Get up! He is calling you.” He threw off his cloak, jumped up, and came to Jesus. Then Jesus said to him, “What do you want me to do for you?” The blind man replied, “Rabbi, let me see again.” Jesus said to him, “Go, your faith has healed you.” Immediately he regained his sight and followed him on the road.

All the three synoptic gospels record this event. Only in Mark the visually challenged person is given an identity - Bartimaeus the son of Timaeus. Usually, in gospel miracles, the patients are mentioned by general terms: leprosy patient, one possessed, the paralytic, the deaf and mute… Hence, this miracle as seen by Mark gives us an opportunity to reflect on ‘being called by name’. Already in one of my earlier reflections, namely, Jesus transforming Zacchaeus, I had mentioned about the beauty of being called by name. (Kindly check my earlier post - HE GAVE MY NAME BACK TO ME...) Here is another opportunity to reflect on the same idea, especially from the point of view of how by calling someone by name, that person who is usually looked upon as a thing, a furniture… blossoms into a PERSON!
We know that the name given to us at birth is an identity we carry life-long. This identity is precious provided our names are cherished by people around us. But for many of us, this identity gets twisted, mangled, tarnished, broken, shattered… So, there are two sides to this coin ‘calling by name’.
First the bright side of the coin: In the medical profession, the person who becomes a doctor, is often called by the title ‘doctor’ than by the name. The same goes for teacher, professor, police inspector etc… These professional titles almost replace the names of the individual. For a judge in the court, a more respectable title ‘my lord’ is added. Such practices are followed in religious circles too. The titles: Father, Brother, Sister, My Lord, Your Grace… All of these titles can make one forget one’s name. I guess the identity of the profession is so respectful that these persons do not mind losing the identity they acquired at birth – the identity of their own names.
Now, the darker side of the coin: How do we call those who do menial services like sweeping the streets, mending shoes, cleaning vessels and clothes in our houses? Are they called by their ‘profession’? Do we consider these works as ‘profession’ at all? Do we call these individuals by their names? Do we take the effort to know the names of these persons? Hardly… For most of us those who are involved in these hard labours simply belong to the group of “Hei, you”.
In every institution that I served or visited, I made it a point to learn the names of those who were doing services like the receptionist, the table boys, the sweepers, the peons… and called them by name. I have enjoyed the smile my effort brought to their faces. In the midst of an avalanche of ‘hei, you’s, my attempt to call them by name, surely made a difference.
There is a special power behind calling someone by name, especially those who serve us in different ways… Try it. You won’t regret this effort!

The second idea that we can derive from this gospel is “getting a proper perspective”.
Bartimaeus could not see with his physical eyes. But he had a better perspective of Jesus – calling him by the special title: Jesus, son of David. This title will be used by thousands in Jerusalem when Jesus entered that city on Palm Sunday. This is an insight that Bartimaeus had even before receiving his bodily sight. He could see with the eyes of the heart… the eyes of faith. The lovely lines of Helen Keller is enlightening: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” I am sure Helen Keller knew what she was talking about.
Let me remind you of two stories that talk about the power of seeing with the heart and having proper perspective. Two men, both seriously ill, occupied the same hospital room. One man was allowed to sit up in his bed for an hour each afternoon to help drain the fluid from his lungs. His bed was next to the room's only window. The other man had to spend all his time flat on his back. The men talked for hours on end. Every afternoon when the man in the bed by the window could sit up, he would pass the time by describing to his roommate all the things he could see outside the window.The man in the other bed began to live for those one-hour periods where his world would be broadened and enlivened by all the activity and color of the world outside. The window overlooked a park with a lovely lake. Ducks and swans played on the water while children sailed their model boats. Young lovers walked arm in arm amidst flowers of every color and a fine view of the city’s skyline could be seen in the distance. As the man by the window described all this in exquisite detail, the man on the other side of the room would close his eyes and imagine the picturesque scene. One warm afternoon the man by the window described a parade passing by. Although the other man couldn't hear the band - he could see it. In his mind's eye as the gentleman by the window portrayed it with descriptive words.
Days and weeks passed. One morning, the nurse arrived to bring water for their baths only to find the lifeless body of the man by the window, who had died peacefully in his sleep. She was saddened and called the hospital attendants to take the body away. As soon as it seemed appropriate, the other man asked if he could be moved next to the window. The nurse was happy to make the switch, and after making sure he was comfortable, she left him alone. Slowly, painfully, he propped himself up on one elbow to take his first look at the real world outside. He strained to slowly turn to look out the window beside the bed. It faced a blank wall. He was thoroughly shocked. The nurse asked him why he looked so shocked. He recounted all that had happened in that room with his neighbour. What the nurse told him made him freeze in further shock. The nurse said that the man was blind and could not even see the wall. This visually challenged person could see beyond the wall… just to make life easier for his companion.
The other story also has some connection with a window. Husband and wife move into a new home. The next day morning, the lady sips her coffee and sees through her glass window the backyard of the next house. She then calls her husband and tells him, “Oh, our neighbour doesn’t know how to wash clothes. See, how dirty they are.” This complaint goes on for three days. On the fourth day, the lady is surprised to see the washed clothes all spick and span. She called her husband and said: “Our neighbour must have heard my comments. Today she has done a good job of washing her clothes.” The husband said, “Honey, this morning I cleaned our window panes.”

Getting a proper perspective is a gift from God. Let us ask along with Bartimaeus, “Rabbi, let me see again.”

இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்கு இரு எண்ணங்களை மையமாக எடுத்துக்கொள்வோம். "பெயர் சொல்லி அழைப்பது", "பார்வை பெறுவது".
பத்து நாட்களுக்கு முன் வத்திக்கான் வானொலியின் விவிலியத்தேடலில் இயேசு சக்கேயுவை உரு மாற்றியப் புதுமையைப் பற்றி சிந்தித்தோம். ஒருவரைப் பெயர் சொல்லி அழைக்கும் போது உண்டாகும் உருமாற்றங்களை அப்போது மேலோட்டமாகச் சிந்தித்தோம். இன்றைய நற்செய்தி பெயர் சொல்லி அழைப்பது பற்றி மீண்டும் ஒரு முறை சிந்திக்க வாய்ப்பு அளிக்கிறது. இயேசு பார்வைத்திறன் அற்ற ஒருவருக்கு பார்வை தந்த புதுமையை நற்செய்தி கூறுகிறது. மாற்கு எழுதியுள்ள இன்றைய நற்செய்தியில் ஒரு நல்ல செய்தி என்னவென்றால், பார்வையற்ற அந்த பிச்சைக் காரரை மாற்கு பெயர் சொல்லி குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
நற்செய்தியைக் கேட்போம். சிந்தனையைத் தொடர்வோம்.
மாற்கு நற்செய்தி 10: 46-52
இயேசுவும் அவருடைய சீடரும் எரிகோவுக்கு வந்தனர். அவர்களும் திரளான மக்கள் கூட்டமும் எரிகோவைவிட்டு வெளியே சென்றபோது, திமேயுவின் மகன் பர்த்திமேயு வழியோரம் அமர்ந்திருந்தார். பார்வையற்ற அவர் பிச்சை எடுத்துக்கொண்டிருந்தார்.47 நாசரேத்து இயேசுதாம் போகிறார் என்று அவர் கேள்விப்பட்டு, “இயேசுவே, தாவீதின் மகனே, எனக்கு இரங்கும்” என்று கத்தத் தொடங்கினார். பேசாதிருக்குமாறு பலர் அவரை அதட்டினர்; ஆனால் அவர், “தாவீதின் மகனே, எனக்கு இரங்கும்” என்று இன்னும் உரக்கக் கத்தினார். இயேசு நின்று, “அவரைக் கூப்பிடுங்கள்” என்று கூறினார். அவர்கள் பார்வையற்ற அவரைக் கூப்பிட்டு, “துணிவுடன் எழுந்து வாரும், இயேசு உம்மைக் கூப்பிடுகிறார்” என்றார்கள். அவரும் தம் மேலுடையை எறிந்து விட்டு, குதித்தெழுந்து இயேசுவிடம் வந்தார். இயேசு அவரைப் பார்த்து, “உமக்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என விரும்புகிறீர்?” என்று கேட்டார். பார்வையற்றவர் அவரிடம், “ரபூனி, நான் மீண்டும் பார்வை பெறவேண்டும்” என்றார். இயேசு அவரிடம், “நீர் போகலாம்; உமது நம்பிக்கை உம்மை நலமாக்கிற்று” என்றார். உடனே அவர் மீண்டும் பார்வை பெற்று, அவரைப் பின்பற்றி அவருடன் வழி நடந்தார்.
மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா என மூன்று நற்செய்திகளிலும் இயேசு ஆற்றிய இறுதிப் புதுமையாக இந்தப் புதுமை சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. மாற்கு மட்டும், பார்வை இழந்த பிச்சைக்காரருக்குப் பெயர், முகவரி எல்லாம் தந்திருக்கிறார். திமேயுவின் மகன் பர்த்திமேயு என்பது அவர் பெயர். இம்மூன்று நற்செய்திகளிலும் இயேசு ஆற்றிய புதுமைகளில் பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ஒரே புதுமை இது. மற்ற புதுமைகளிலேல்லாம், பொதுவாக, முடவர், பார்வை அற்றவர், தொழுநோயாளி என்று பொதுவாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும்.
உலகில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் பிறப்பில் தரப்படும் ஒரு முக்கிய அடையாளம் பெயர். நாம் அனைவரும் வாழ் நாள் முழுவதும் தாங்கிச் செல்லும் அடையாளம் இது. பெயர் சொல்லி அழைப்பதிலேயே, இரு விதங்கள்... இரு பக்கங்கள். ஒருவருக்குரிய உண்மை மதிப்பளித்து பெயர் சொல்லி அழைக்கும் ஒளிமயமான பக்கம். ஒருவர் அவமானத்தால் குறுகிப் போகும் வண்ணம் பெயர் சொல்லி அழைக்கும் இருள் சூழ்ந்த பக்கம்.
வளரும் போது, படிக்கும் போது, பலவிதமானப் பெயர்கள் நமக்குச் சூட்டப்படும். ஒரு சிலருக்கு அவர்கள் செய்யும் தொழில் அவர்களது அடையாளங்களாக மாறிவிடும். செய்யும் தொழில் உயர்வான தொழிலாக இருந்தால், அந்த அடையாளங்களை நாம் மகிழ்வோடு ஏற்றுகொள்வோம். உதாரணம்: மருத்துவத் தொழிலில் இருப்பவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதை விட "டாக்டர்" என்று சொல்லும்போது கூடுதலான மரியாதை. இதேபோல், ஆசிரியர், பேராசிரியர், காவல் துறை கண்காணிப்பாளர்களை, teacher, professor, inspector என்றெல்லாம் அழைக்கும் போது சொல்வதற்கும் பெருமையாக இருக்கும், கேட்பதற்கும் பெருமையாக இருக்கும். செய்யும் தொழிலே அவர்களது அடையாளங்களாகும்போது, அவர்கள் பெயர்களையே அவர்கள் மறந்தாலும் ஆச்சரியப் படுவதற்கில்லை. பிறப்பில் கிடைத்த அடையாளத்தை விட மேலான ஒரு அடையாளம் அவர்களுக்கு வந்து விட்டதே.
மதம் சார்ந்த பணிகளில் இருப்பவர்களையும் தனிப்பட்ட பெயர் சொல்லி அழைப்பதை விட மரியாதையான அடைமொழிகளால் அழைப்பது தான் அதிகமாய் பழக்கத்தில் உள்ளது. Father, Brother, Sister, சாமி, குருவே... இப்படி பல பட்டங்கள். அவர்களது பணி, அவர்கள் வாழ்வில் அடைந்த நிலை இவைகளை மனதில் கொண்டு சொல்லப்படும் அடைமொழிகள்.
இதுவரை நாம் சிந்தித்தது பெயர் சொல்லி அழைப்பதன் ஒளிமயமான பக்கம். இனி சிந்திக்க இருப்பது இருளான பக்கம். நாம் வாழும் சமுதாயத்தில், தெருவை சுத்தம் செய்வோர், காலணி தைப்பவர், வீட்டு வேலை செய்பவர்... இவர்களை நாம் எப்படி அழைக்கிறோம்? தொழிலால் வரும் அடைமொழிகள் இவர்களுக்கு கிடையாது. அப்படியே அந்த அடைமொழிகளை பயன்படுத்தும் போது அதில் மரியாதை ஒலிக்காது. அவர்களின் பெயர்களும் யாருக்கும் தெரிவதில்லை. அவர்கள் எல்லாருமே "ஏய், டேய், அடியே, இவளே..." என்ற ஏக வசனங்களுக்கு ஆளானவர்கள். இந்தியாவில், தமிழகத்தில் நாமாகத் தேடிக் கொண்ட மற்றொரு சாபம் நமது சாதி முறைகள். இதன் அடிப்படையில் ஒரு சிலர் அவர்கள் பிறந்த குலத்தின் பெயரிடப்பட்டு கேவலமாக அழைக்கப்படுகின்றனர்.
இவை இருள் சூழ்ந்த பக்கங்கள்... நம்மைக் குருடாக்கும் பழக்கங்கள்.
நான் பணி செய்து வந்த ஒரு அலுவலகத்தில் எங்களுக்குக் காபி கொண்டுவரும் ஒரு இளைஞர் என் நினைவுக்கு வருகிறார். மற்ற எல்லாரும் அவரைக் கூப்பிட்ட ஒரே பெயர் "டேய்". நான் அவரது பெயரைக் கற்றுக்கொண்டு "சங்கர்" என்று அழைத்தேன். என்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அந்த இளைஞர் முகத்தில் புன்னகை. என்னைத் தனிப்பட்ட விதத்தில் கவனித்துக் கொள்வார். அவரிடம் அந்த சலுகையைப் பெறுவதற்காக நான் அவரைப் பெயர் சொல்லி அழைக்கவில்லை. அவரை "சங்கர்" என்று அழைக்கும் போது, அவர் தோள்களை உயர்த்தி சிரித்தது எனக்கு முக்கியமாகப் பட்டது.
நான் தங்கியிருந்த குருக்கள் இல்லங்களில் எளிய பணி செய்யும் எல்லாருடைய பெயரையும் கற்றுக் கொள்வதற்கு முயற்சி செய்வேன். அவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதனால், நான் எந்த வகையிலும் குறைந்து போய் விடவில்லை. மாறாக, அவர்கள் நிமிர்ந்து நின்றதை, நிறைவாகச் சிரித்ததை ரசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன்.
வாழ்வின் எந்த நிலையில் ஒருவர் இருந்தாலும், முக்கியமாக, தாழ்நிலையில் இருப்பவரைப் பெயர் சொல்லி அழைக்கும் போது, உள்ளூர பல புதுமைகள் நடக்கும். முயன்று பார்ப்போம்.

பார்வை பெற வேண்டும்... இது நமது இரண்டாவது சிந்தனை. உடல் பார்வை பெற விழைந்தார் பர்த்திமேயு. ஆனால், உள்ளத்தில் அவர் ஏற்கனவே தெளிவான பார்வை பெற்றிருந்தார். இயேசுவை உள்ளத்துக் கண்களால் "தாவீதின் மகன்" என்று பார்த்திருக்கிறார். இயேசுவுக்கு அவர் தந்த அந்த அடைமொழி இன்னும் சில நாட்களில் எருசலேம் நகரத்தில் எல்லாராலும் கூச்சலிட்டு சொல்லப்படும். "தாவீதின் மகனுக்கு ஓசான்னா" என்று எல்லாரும் பாடுவர். விவிலியத்தில் இந்த பட்டத்தை முதன் முதலில் ஏசுவுக்குத் தந்தது உடலளவில் கண் பார்வையற்று ஆனால் உள்ளத்தளவில் பார்வை பெற்ற பர்த்திமேயு. அகக்கண்களால் ஆழமான உண்மைகளைப் பார்க்க முடியும்.
கண் பார்வை இல்லாமல், காது கேளாமல், வாய் பேசாமல் இருந்த ஹெலன் கெல்லெர் கூறிய அழக்கான சொற்கள்: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” "உலகில் மிக அழகானவைகளைக் கண்ணால் காண முடியாது, தொட்டும் உணர முடியாது. உள்ளத்தால் மட்டுமே உணரமுடியும்."
அகக்கண் கொண்டு பார்க்கும் விந்தையைச் சொல்லும் எத்தனையோ கதைகள் உண்டு. இதோ இன்னொரு கதை. மருத்துவ மனை ஒன்றில் இருவர் ஒரே அறையில் தங்கி இருநதார்கள். இருவரும் ஏறக்குறைய படுத்த படுக்கையாய் இருந்த நோயாளிகள். இவ்விருவரில் ஒருவருடைய படுக்கை ஜன்னலுக்கு அருகில் இருந்தது. அவர் ஒவ்வொரு நாள் மதியமும் மிகவும் சிரமப்பட்டு தன் படுக்கையில் எழுந்து ஒரு மணி நேரம் அமர்ந்திருப்பார். அந்த ஒரு மணி நேரமும் ஜன்னல் வழியே அவர் பார்ப்பதையெல்லாம் வர்ணிப்பார். பக்கத்திலிருக்கும் பூங்கா, அங்கு விளையாடும் குழந்தைகள், அங்குள்ள சிறு தடாகத்தில் நீந்தி வரும் நாய்குட்டிகள் என்று அவர் வர்ணனை ஒரு மணி நேரம் நடக்கும். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு அந்த ஒரு மணி நேரம் போவதே தெரியாது. நாள் முழுவதும், படுத்தபடியே, விட்டத்தை மட்டும் பார்த்து வரும் அவர் அந்த ஒரு மணி நேரம் கண்களை மூடி, அடுத்த படுக்கைக்காரர் சொல்லும் வர்ணனை வழியாக வெளி உலகத்தைப் பார்த்தார்.
இது பத்து நாட்கள் நடந்தன. அடுத்த நாள் காலை, ஜன்னலருகே படுத்திருந்தவர் எழவில்லை. முந்திய இரவு தூக்கத்திலேயே அமைதியாக அவர் இறந்து போனார். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு ஆழ்ந்த வருத்தம். அவரது கண்கள் வழியே அவர் வர்ணனை வழியே தான் ஒரு மணி நேரமாவது பார்த்து வந்த உலகம் மூடப்பட்டுவிட்டதே என்று இன்னும் அதிக வருத்தம். அடுத்த நாள், நர்ஸிடம் வேண்டி கேட்டு, தன்னை அந்த ஜன்னலருகே இருந்த படுக்கைக்கு மாற்ற சொன்னார். மாற்றப்பட்டார். மதிய நேரம் நர்ஸிடம், "தயவுசெய்து நான் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்திருக்க உதவுங்களேன்." என்று கேட்டார். நர்ஸ் உதவியோடு எழுந்து அமர்ந்தார். ஜன்னல் வழியே பார்த்தார். அவருக்கு அதிர்ச்சி. ஜன்னல் வழியே அவர் பார்த்ததெல்லாம் ஒரு வெற்றுச் சுவர். பூங்கா இல்லை, குழந்தைகள் இல்லை.. ஒன்றும் இல்லை. அவருடைய அதிர்ச்சியைப் பார்த்த நர்ஸ் அவரிடம் விவரம் கேட்டார். அப்போது அவர் எப்படி இந்த படுக்கையில் இருந்தவர் ஜன்னல் வழியே பார்த்ததை விவரிப்பார் என்று விளக்கினார். இதைக்கேட்ட நர்ஸ் சொன்ன செய்தி அவருக்கு மேலும் அதிர்ச்சியைத் தந்தது. இதுவரை அந்தப் படுக்கையில் இருந்தவர் அந்த வெற்றுச் சுவரையும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏன்? அவருக்கு பார்வைத்திறனே கிடையாது. நர்ஸ் சொன்னது அவரை அதிர்ச்சியில் உறையச் செய்தது. அவர் அழகான ஒரு உலகத்தைப் பார்க்க கண் பார்வை அற்ற ஒருவர் உதவியதை உணர்ந்தார்.
பார்க்கும் திறன் இருந்தால் மட்டும் போதாது. பார்வை பெற வேண்டும். சரியான பார்வை பெற வேண்டும்.
ஜன்னலை வைத்து இன்னொரு கதை. கணவனும், மனைவியும் ஒரு வீட்டுக்கு குடி வருகிறார்கள். தினமும் அந்த பெண்மணி, காலையில் காபி அருந்திக்கொண்டே, தன் வீட்டு கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே அடுத்த வீட்டுத்தலைவி, அல்லது வீட்டு வேலை செய்யும் பெண் தினமும் துணிகளைக் காய வைப்பதைப் பார்ப்பார். கணவனிடம் முறையிடுவார்: "ச்சே, அந்தம்மாவுக்கு சரியா துணி துவைக்கத் தெரியல. துவச்ச பிறகும் பாருங்க அந்தத் துணியெல்லாம் எவ்வளவு அழுக்கா இருக்கு.." முறையீடுகள் 3 நாட்கள் தொடர்ந்தன. நான்காம் நாள் காலையில் வழக்கம் போல் ஜன்னல் வழியே பார்த்து குறை சொல்ல நினைத்த பெண்மணிக்கு ஒரே ஆச்சரியம். "இந்தாங்க, இங்க வாங்களேன்." கணவன் வந்ததும் மனைவி சொன்னார்: "அங்க பாருங்க. நான் மூணு நாளா சொல்லிகிட்டிருந்தது அந்த அம்மா காதுல விழுந்திருச்சின்னு நினைக்கிறேன். இன்னக்கி அந்தத் துணியெல்லாம் சுத்தமா இருக்கு." என்று வியந்து பாராட்டினார்.
கணவன் அமைதியாக : "அடுத்த வீட்டுலே ஒன்னும் குறை இல்ல. இன்னக்கி நம்ம ஜன்னல் கண்ணாடியை நான் காலையில எழுந்து சுத்தமாகினேன்." என்று சொன்னாராம்.

பார்வை பெற வேண்டும்... அழுக்கில்லாத, களங்கமில்லாத பார்வை பெற வேண்டும்... தெளிவான, சரியான பார்வை பெற வேண்டும்... பார்வைகளைச் சீர்படுத்தி, அடுத்தவரைச் சரியான கண்ணோட்டத்தில் காணவும், அவர்களுக்கு உரிய மரியாதையைத் தரும் வகையில் அவர்களைப் பெயரிட்டு அழைக்கவும் இறைவன் நம் உள்ளத்தைத் தூய்மையாக்க வேண்டுவோம்.

SORROW GATHERS… JOY SCATTERS… துன்பம் இணைத்ததை இன்பம் பிரிக்காதிருக்கட்டும்...

Now on his way to Jerusalem, Jesus traveled along the border between Samaria and Galilee. As he was going into a village, ten men who had leprosy met him. They stood at a distance and called out in a loud voice, "Jesus, Master, have pity on us!" When he saw them, he said, "Go, show yourselves to the priests." And as they went, they were cleansed.
One of them, when he saw he was healed, came back, praising God in a loud voice. He threw himself at Jesus' feet and thanked him—and he was a Samaritan. Jesus asked, "Were not all ten cleansed? Where are the other nine? Was no one found to return and give praise to God except this foreigner?" Then he said to him, "Rise and go; your faith has made you well." (Luke 17: 11-19)

Dear friends, just to remind you of what we have been sharing for the past few weeks… We have been reflecting on the different miracles that have been recorded by Luke. For the past two weeks, of course, we have expanded the idea of ‘miracle’ to include Jesus’ transfiguration and Jesus transforming Zacchaeus. Today we are back to one of the healing miracles of Jesus - Jesus curing ten leprosy patients.
This miracle is recorded only by Luke. We know that Luke’s Gospel is called the Gospel of Compassion. Luke has given Samaritans, sinners, shepherds, tax collectors, women and children their due place in his Gospel. Luke must have added this miracle just to highlight the attitude of the Samaritan who returns to give thanks to Jesus. We have already discussed Jesus curing one leprosy patient. That is placed right at the beginning of the public life of Jesus. Now, this miracle of curing ten leprosy patients comes at the fag end of his public life.
We shall begin our reflections on a ‘miracle’ that was already taking place when the ten leprosy patients approached Jesus. The opening lines of the gospel passage gives us a clue to this ‘miracle’. Jesus was going along the border between Samaria and Galilee. This means that this was a place where Jews and Samaritans were present. From this area ten men who had leprosy met Jesus. Were they Jews? Samaritans? No idea. They were leprosy patients. That was their main identity. Probably, both Jews and Samaritans banished them from their communities. This rejection from the community brought them together.
We can surely think of moments when pain, misfortune and disaster bring people together irrespective of their caste and creed. I recall one such experience from my life. It was 1977 when St Joseph’s college, Trichy, where I was studying, was flooded. Those who had lost their houses took refuge in St Joseph’s. For the next few days they shared the college building, shared the food packets distributed by the government. The flood waters not only brought down the walls of their houses, but also the walls of their social structures. Unfortunately, when the floods receded, they had rebuilt those walls, I guess.
All of us still remember 9/11 of 2001. Many write ups were published in the web about this tragedy. One of those write-ups was about how this tragedy brought the people of New York and, perhaps, the whole of the US together. Here is a passage written by Cheryl Sawyer, a professor.
An Inspiring Poem
As the soot and dirt and ash rained down,
We became one color.
As we carried each other down the stairs of the burning building,
We became one class.
As we lit candles of waiting and hope,
We became one generation.
As the firefighters and police officers fought their way into the inferno,
We became one gender.
As we fell to our knees in prayer for strength,
We became one faith.
As we whispered or shouted words of encouragement,
We spoke one language.
As we gave our blood in lines a mile long,
We became one body.
As we mourned together the great loss,
We became one family.
As we cried tears of grief and loss,
We became one soul.
As we retell with pride of the sacrifice of heroes,
We become one people.
http://www.alhewar.org/SEPTEMBER%2011/one_a_poem_by_cheryl_sawyer.htm
Pain and tragedy bring people together. The artificial lines we draw among the human family are erased when we face a disaster. But, as and when the tragedy passes, the old battle lines are re-drawn. This was the case among the ten persons afflicted with leprosy. They were sharing one identity – leprosy patients, when they met Jesus. But when they were cured of their bodily ailment, their soul became sick. They probably did not want to take the Samaritan along with them when they went to meet the priests. The Samaritan probably understood their predicament. He did not want to embarrass them in front of the priests. So, he went back to Jesus. Jesus was both happy and sad to see the Samaritan. Happy, because he saw a grateful person. Sad, because this Samaritan was, once again, isolated.

Another point to consider in this miracle is the idea of thanksgiving. The world has two classes of people – ones who are thankful and others who are not. What is the proportion of these groups? One to nine… the Gospel tells us today. If we examine our daily thoughts, the same proportion is maintained. Namely, when one thankful thought enters our hearts, there are nine other thoughts of problems and perils that choke this.
I would like to end my reflections on two thoughts: Meister Eckhart wrote wisely, "The most important prayer in the world is just two words long: Thank you." Yet, we live in a society in which those words are coming to be used less frequently not only to God but to one another.
Another quote goes this way: "God has two homes - one in heaven and the other in a thankful heart."


வழக்கமாக நாம் பார்க்கும் புதுமை என்ற கண்ணோட்டத்துடன் லூக்கா நற்செய்தி கூறும் கடைசிப் புதுமை: இயேசு பத்து தொழுநோயாளிகளைக் குணமாக்கிய புதுமை.
வேறு எந்த நற்செய்தியிலும் இந்தப் புதுமை எழுதப்படவில்லை. ஐந்தாம் அதிகாரத்தில் இயேசுவின் பணி வாழ்வு ஆரம்பமாவதைக் கூறும் லூக்கா, தொழுநோயாளியை இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்வைக் கூறினார். பணி வாழ்வின் இறுதியில், மீண்டும் பத்து தொழுநோயாளிகளைக் குணமாக்கிய புதுமையைக் கூறுகிறார்.
சில வாரங்களுக்கு முன் நமது விவிலியத்தேடலில் இயேசு தொழுநோயாளியைக் குணமாக்கியத்தை ஒரு சில கோணங்களில் சிந்தித்தோம். இன்று இந்தப் புதுமையை இன்னும் சில கோணங்களிலிருந்து பார்ப்போம். இயேசுவின் ஒவ்வொரு புதுமையும் கடல் போன்றது. ஒவ்வொரு முறை மூழ்கும் போதும் ஒரு சில முத்துக்களை எடுத்து வரலாம். கடலில் மூழ்குவோமா? நற்செய்தியைக் கேட்போம்.

லூக்கா நற்செய்தி, 17:11-19
இயேசு எருசலேமுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தபோது கலிலேய, சமாரியப் பகுதிகள் வழியாகச் சென்றார். ஓர் ஊருக்குள் வந்தபொழுது, பத்து தொழுநோயாளர்கள் அவருக்கு எதிர்கொண்டு வந்து, தூரத்தில் நின்று கொண்டே, “ஐயா! இயேசுவே, எங்களுக்கு இரங்கும்” என்று உரக்கக் குரலெழுப்பி வேண்டினார்கள். அவர் அவர்களைப் பார்த்து, “நீங்கள் போய் உங்களைக் குருக்களிடம் காண்பியுங்கள்” என்றார். அவ்வாறே அவர்கள் புறப்பட்டுப் போகும்போது அவர்கள் நோய் நீங்கிற்று. அவர்களுள் ஒருவர் தம் பிணி தீர்ந்திருப்பதைக் கண்டு உரத்த குரலில் கடவுளைப் போற்றிப் புகழ்ந்துகொண்டே இயேசுவிடம் திரும்பி வந்தார்; அவருடைய காலில் முகங்குப்புற விழுந்து அவருக்கு நன்றி செலுத்தினார். அவரோ ஒரு சமாரியர். இயேசு, அவரைப் பார்த்து, “பத்துப் பேர்களின் நோயும் நீங்கவில்லையா? மற்ற ஒன்பது பேர் எங்கே? கடவுளைப் போற்றிப் புகழ அன்னியராகிய உம்மைத் தவிர வேறு எவரும் திரும்பிவரக் காணோமே!” என்றார். பின்பு அவரிடம், “எழுந்து செல்லும், உமது நம்பிக்கை உமக்கு நலமளித்தது.” என்றார்.

இன்றைய விவிலியத்தேடலில், தொழுநோய் அந்த பத்து நோயாளிகளிடம் ஏற்படுத்திய மாற்றத்தை முதலில் சிந்திப்போம். இயேசு கலிலேய, சமாரியப் பகுதிகள் வழியாகச் சென்றார் என்ற கூற்றுடன் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. யூதர்கள், சமாரியர் வாழ்ந்தப் பகுதிகள் அவை. நமது கலாச்சாரப் பின்னணியைக் கொண்டு இதைப் பார்க்க வேண்டுமானால், இப்படி பார்க்கலாம். அக்ரகாரத்தின் வழியாகவும், சேரியின் வழியாகவும் இயேசு நடந்தார். யூதர்களையும், சமாரியர்களையும் ஒன்று செர்க்கமாட்டோமா என்று இயேசு கட்டாயம் சிந்தித்திருப்பார், ஏங்கியிருப்பார். அந்த நேரம், பத்து தொழுநோயாளிகள் அவருக்கு எதிராக வந்தனர். அவர்கள் யூதரா? சமாரியரா? தெரியவில்லை. அவர்கள் அனைவரும் தொழுநோயாளிகள். தொழுநோய் என்ற ஒரே காரணத்தால், யூத சமூகமும், சமாரிய சமூகமும் அவர்களைப் புறக்கணித்தன. அந்த புறக்கணிப்பு அவர்களை இணைத்தது. இதுவே ஒரு புதுமைதானே!

நோய், நொடி, துன்பம், பேரழிவு என்று வரும்போது மனித சமுதாயம் பலவகைகளில் இணைந்து விடுகிறது. முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், 1977 ஆம் ஆண்டு. இன்னும் நினைவிருக்கிறது. நான் திருச்சி தூய வளனார் கல்லூரியில் பயின்றுகொண்டிருந்த போது, பெரு வெள்ளம் ஒன்று திருச்சியைச் சூழ்ந்தது. கல்லூரியும் பாதிக்கப்பட்டது. கல்லூரியைச் சுற்றியிருந்த வீடுகள் இன்னும் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டன. பாதிக்கப்பட்டவைகளில் சேரிகளும் உண்டு, அக்ரகாரங்களும் உண்டு. பாதிக்கப்பட்டவர்களில் நூற்றுக்கணக்கானோர் கல்லூரி கட்டடத்தின் 2வது 3வது மாடிகளில் தஞ்சம் புகுந்தனர். சாதி, மதம், இனம், ஏழை, கொஞ்சம் வசதி உள்ளவர் என்று எல்லாரும் சேர்ந்து தங்கினர். அரசு சார்பில் அளிக்கப்பட்ட உணவு பொட்டலங்களை எல்லாரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டனர். அவர்கள் வீட்டுச் சுவர்கள் வெள்ளத்தில் இடிந்த போது, காலம் காலமாய் அவர்கள் கட்டிவைத்த பிரிவுச் சுவர்களும் இடிந்தன. ஆனால், வெள்ளம் வடிந்து, அவர்கள் மீண்டும் அவரவர் வீட்டுச் சுவர்களை எழுப்பியபோது, இந்த பிரிவுச்சுவர்களும் கட்டப் பட்டுவிட்டன என்று நினைக்கிறேன்.

2001ஆம் ஆண்டு செப். 11 விமானங்கள் இரண்டு மோதியதால், நியூயார்க்கில், இரு பெரும் வர்த்தகத் கோட்டைகள் இடிந்து விழுந்தது அனைவருக்கும் நினைவிருக்கும். அந்த அழிவு அனைவரையும் சமமாக்கியது. இதைப் பற்றி ஒருவர் மின்னஞ்சலில் எழுதும் போது சொன்னது எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறது.
As the soot and dirt and ash rained down,
We became one color.
As we carried each other down the stairs of the burning building,
We became one class.
இடிந்து விழுந்தது கோபுரங்கள், நிமிர்ந்து நின்றது மனித குலம். அந்த இடிபாடுகள் எழுப்பிய, புகையும், புழுதி மண்டலமும் சூழ இருந்த மக்கள் அனைவரையும் ஒரே நிறமாகியது. புழுதி, புகை நிறம். வெள்ளையர், கறுப்பர் என்ற பாகுபாடுகள் இல்லாமல் போயின. பல நூறு ஆண்டுகள் அந்த மக்கள் கண்டு வரும் சமத்துவம் என்ற கனவு அந்த நேரத்தில், நனவாகியது. ஆனால், பாவம், அந்த அழிவிலிருந்து மீண்டதும், பழைய பாகுபாடுகள் மீண்டும் கட்டியெழுப்பப் பட்டிருக்கும்.
அந்த அழிவு அவர்களுக்கு ஒரு சில பாடங்களை ஆழமாகச் சொல்லித் தந்ததால், இன்று கருப்பினத்தைச் சார்ந்த ஒருவரைத் தங்கள் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுத்து, வெள்ளை மாளிகைக்கு அனுப்பியுள்ளனர். கருப்பினத்தைச் சார்ந்த ஒருவர் வெள்ளை மாளிகையில்? கருப்பு, வெள்ளை என்ற பாகுபாடுகள் குறைய ஆரம்பித்திருப்பது அமெரிக்காவிற்கு நல்லது. உலகத்திற்கும் நல்லது.

தொழுநோய் என்ற துன்பம் இந்த பத்து நோயாளிகளை பாகுபாடுகளை மறந்து சேர்த்து வைத்தது. ஆனால், தொழுநோய் நீங்கியதும்?... என்ன நடந்திருக்கும் என்பதை இப்படி நினைத்துப் பார்க்கிறேன். "அவர்கள் புறப்பட்டு போகும்போது, அவர்கள் நோய் நீங்கிற்று." என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. நோய் நீங்கியதை உணர்ந்த ஒருவர் உரத்த குரலில் கடவுளைப் புகழ்ந்து கொண்டே யேசுவிடம் திரும்பி வந்தார். அவர் ஒரு சமாரியர்.
"மற்ற ஒன்பது பேரும் எங்கே?" என்று இயேசு தேடுகிறார். நன்றி பெறவேண்டும் என்பதை விட, அவர்களிடம் அவர் கண்ட அந்த ஒற்றுமை எங்கே போனது என்பதை இயேசு அதிகம் தேடியிருப்பார். அந்த ஒற்றுமை எங்கே போனது?
போகும் வழியில் அது போய்விட்டது.
நோயாளி என்ற ஒரே குலத்தில் இருந்த அவர்கள், நோய் நீங்கியதும் யூதர் என்றும் சமாரியர் என்றும் பிரிந்தனர். அவர்கள் மத்தியில் ஒரு சமாரியர் இருந்ததை அவர்கள் மீண்டும் உணர்ந்தனர். அந்த சமாரியரை மேலும், கீழும் பார்த்தனர். "நீங்கள் போய், உங்களைக் குருக்களிடம் காண்பியுங்கள்." என்று இயேசு சொன்னதை நினைத்துப் பார்க்கின்றனர். குருக்களிடம் தாங்கள் போகும் போது, இந்த சமாரியனுக்கு அங்கே என்ன வேலை? இந்த சமாரியனோடு அவர்கள் குருக்களிடம் போனால், மீண்டும் பிரச்சனைகள் வருமே. இது நாள் வரை அவர்களை விலக்கி வைத்த தொழு நோய் என்ற தீட்டோடு, ஒரு சமாரியனோடு அவர்கள் சேர்ந்திருந்தது மற்றொரு தீட்டாக மாறுமே.
அவர்கள் இப்படி வேற்றுமை காட்டும் எண்ணங்களில் இருந்ததை அவர்களின் உஷ்ணப் பார்வையிலேயே அந்த சமாரியர் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். அவராகவே அவர்களை விட்டு விலகுகிறார். அனால், அவருக்கு ஒரு சின்ன கலக்கம். தன்னை இவ்வளவு அன்போடு குணமாக்கியவர், "குருக்களிடம் காட்டுங்கள்." என்று கட்டளை இட்டாரே. என்ன செய்யலாம்? என்ற கலக்கம். அவரது மனதில் ஒரு தெளிவு பிறக்கிறது.
தன்னை குணமாக்கியவரே ஒரு பெரும் குரு. தெய்வம். அவரிடமே சரண் அடைவோம். இந்தத் தெளிவோடு அந்த சமாரியர் யேசுவிடம் திரும்ப வருகிறார்.
திரும்பி வந்த சமாரியரைப் பார்த்து, இயேசுவுக்கு ஒரு புறம் மகிழ்வு. மறுபுறம் வேதனை. நன்றிக் கடன் செலுத்த வந்த சமாரியரைப் பார்த்து மகிழ்வு. ஆனால், அவர் மீண்டும் தனிமைபடுத்தப் பட்டது, ஒதுக்கப் பட்டது குறித்து இயேசுவுக்கு வேதனை. "மற்ற ஒன்பது பேரும் எங்கே?" என்று மனம் விட்டு, வாய் விட்டு கேட்டே விடுகிறார். அவர் கேள்விக்கு பதில் இல்லை. பயனற்ற, பாகுபாடுகளால், வேறுபாடுகளால் பிளவுபட்டிருக்கும் தன் சமுதாயத்தை எப்படி குணப்படுத்துவது என்ற இயேசுவின் தேடல் இன்னும் முடியவில்லை. அது கல்வாரியில் தான் முடியுமோ? லூக்காவும் இப்படி நினைத்து தான் இந்தப் புதுமையை இயேசுவின் இறுதிப் புதுமையாக அவர் நற்செய்தியில் குறிப்பிட்டுள்ளார் என்று நினைக்கிறேன்.

இந்த விவிலியத் தேடலை முடிக்கு முன்பு, நன்றியைப் பற்றி கூற வேண்டும். நன்றியைப் பற்றி வேறு ஒரு தருணத்தில் இன்னும் ஆழமாகப் பார்க்கலாம். ஆனாலும், நன்றியைப் பற்றி, நன்றியுள்ள மனங்களைப் பற்றி சிறிதாவது பேசவில்லை என்றால், நமது தேடல் முழுமை பெறாது. உலகில் உள்ள மக்களை இரு குழுக்களாகப் பிரிக்கலாம். நன்றியுள்ளவர்கள், நன்றி மறந்தவர்கள். ஒவ்வொரு குழுவிலும் எத்தனை பேர் இருப்பார்கள்? இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டது போல, ஒன்றுக்கு ஒன்பது என்பதுதான் அந்த கணக்கு.
நம்முடைய சொந்த வாழ்வையும் ஆராய்ந்து பார்த்தால், அங்கும் இதே கணக்கு தான். நம்மில் பலருக்கு, என்னையும் சேர்த்து சொல்கிறேன்.. நன்றி உணர்வு ஒன்று எழுந்தால், அதை அழுத்தி, புதைத்துவிட ஒன்பது பிற எண்ணங்கள் எழுந்து வரும். இதனால், நாம் நன்றி சொல்லும் நேரங்களை விட, கவலைகளையும், கோபதாபங்களையும் சொல்லும் நேரங்கள் தாம் அதிகம்.
முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், அருங்கொடை இயக்கங்கள் ஆரம்பமாயின. நானும் அந்த இயக்கத்தில் அதிகம் ஈடுபட்டவன். அந்த இயக்கத்தின் மூலம் நான் கற்றுக்கொண்ட ஒரு அழகிய பாடம் இது: அதுவரை, "இறைவா, என் பாவங்களை மன்னியும்." என்ற மன்றாட்டோ அல்லது "இறைவா, எனக்கு இதைத் தாரும், அதைத் தாரும்." என்ற விண்ணப்பமோ என் செபங்களில் அதிகம் இருந்தது. "இறைவா உமக்கு நன்றி." என்று கூறிய செபங்கள் மிக, மிக குறைவு. இல்லை என்றே சொல்லலாம். செபம் என்றால், மன்றாட்டு, விண்ணப்பம் என்று நினைத்து வந்த எனக்கு, செப நேரங்களை நன்றியிலும் முழுமையாகச் செலவிடலாம் என்று சொல்லித்தந்தது அந்த அருங்கொடை இயக்கங்கள். நன்றி கூறும் செபங்களால், மன நிறைவு கிடைத்ததை பல முறை உணர்ந்திருக்கிறேன். இறைவனுக்கும், பிறருக்கும் நன்றி சொல்லும் பொது, அதுவும் உதட்டளவில் இல்லாமல், உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து நன்றி சொல்லும்போது, அழகியதொரு நிறைவை நீங்களும் கட்டாயம் உணர்ந்திருப்பீர்கள், இல்லையா?

இரு அழகான எண்ணங்களுடன் இந்தத் தேடலை நிறைவு செய்வோம்.
"The most important prayer in the world is just two words long: Thank you" Meister Eckhart
உலகத்திலேயே மிக முக்கியமான, அவசியமான ஜெபம் இரண்டே வார்த்தைகளில் அடங்கும். தேங்க் யு. தமிழில் யோசித்துப் பார்த்தால், ஒரே வார்த்தைதான்: நன்றி. இன்னொமொரு அழகான கூற்று: "God has two homes - one in heaven and the other is a thankful heart" கடவுள் வாழும் இல்லங்கள் இரண்டு. ஒன்று விண்ணகம். மற்றொன்று நன்றி நிறைந்த உள்ளம்.கடவுள் விரும்பித்தங்கும் இல்லமாக உங்கள் உள்ளம் இருக்கவேண்டும் என்பது என் செபம். இதுவரை இந்த விவிலியத் தேடலைப் பொறுமையாக கேட்டதற்கு நன்றி. நன்றி...

CHAIR / CROSS = THRONE...நாற்காலியா? சிலுவையா? எது அரியணை?

This Sunday’s Gospel (Mark 10:35-45) is about a choice – Chair or Cross? Boss or Servant? Of course, our Christian instincts tell us to choose the latter. Instincts alone can’t take us far. We need convictions. Take up the cross? Yes. Carry the Cross? Okay… Be nailed to the cross? May be… Be nailed to it for hours, days, … for ever? Well, let me think about it!
I think both a Chair and a Cross are thrones. Chair with a capital C denotes the chair of power. There have been many who have died for a Chair and many more who have killed for a Chair. We also know that many have been killed on a cross and many have died for the Cross.
Here is an incident recorded by a priest who offered to work with Mother Teresa when she was in Kolkatta. I am taking this incident as related by Fr Joseph Pellegrino in his homily (http://homilies.net): “Fr. John Fullenbach is a professor of ecclesiology in Rome. One year he had a lot of time between the semesters he was teaching, so he decided to go to India and work alongside Mother Theresa and her sisters. He relates that he felt very good about himself on the plane on the way to India. That feeling did not last one full day. The first day he went to volunteer, one of the sisters asked him to join her walking through a very difficult section of Calcutta. It was the place where the poorest were dropped off to die. When they got there, a frail woman begged the sister and Fr. Fullenbach to follow her. She led them to an elderly man, probably her husband, spending his last few days lying in filth. Fr. Fullenbach bent over the man to reassure him and tell him they would take him indoors to a comfortable place to rest. As he bent down, the man spit in Father’s face. True story. Fr. Fullenbach was furious. He came all the way from Rome for this? He was a famous theologian and author. But he swallowed hard, picked up the man and brought him to the empty warehouse the sisters had made into a hospice. It was nothing more than a huge room with cots. There Fr. Fullenbach cleaned the man and fed him. But the entire time he was angry that this man should behave so badly towards him. Fr. Fullenbach was being taught humility. It was more important for him to help the man than for the man to be grateful.”
Fr Pellegrino goes on to talk about how Fr Fullenbach learnt a lot more lessons during his stay with Mother Teresa. I remember another incident related in connection with the Mother. Once a journalist spent one full day with Mother Teresa and at the end of the day he seemed to have said that even if he was offered ten thousand dollars, he would not be able to do that work. The Mother seemed to have said: “Neither will I do this for ten thousand dollars.”
Ten thousand dollars is nothing compared to the throne Mother Teresa has set up in the hearts of millions of people around the world. Not only she… There are many more selfless persons who have chosen the cross and hence are enthroned in many hearts.
Dear friends, Servant Leadership is a concept that has gained momentum in quite a few companies and institutions around the world. I think even business schools have begun to teach this! My curiosity about Servant Leadership led me to Wikipedia. I felt good reading in that site that the wisdom from the east – India and China – has helped the west to think about Servant Leadership. The quote from Chanakya’s Arthashastra is quite enlightening:
“The king (leader) shall consider as good, not what pleases himself but what pleases his subjects… The king (leader) is a paid servant and enjoys the resources of the state together with the people.”
The leader is a paid servant… Most of our ministers call themselves 'public servants'. According to Chanakya, they are expected to enjoy the resources of the state TOGETHER WITH THE PEOPLE. We in India lost this wisdom somewhere along the way.
I am sure many of us have read (or at least have heard of) two books - If Aristotle Ran General Motors and If Harry Potter Ran General Electric by Tom Morris. I am thinking of another title If Chanakya Ran Indian Republic. It would really be fun! Now, where was I? Oh, yes. Servant Leadership.
The Chinese wisdom is again quite significant. There are passages that relate to servant leadership in the Tao Te Ching, attributed to Lao-Tzu, who is believed to have lived in China sometime between 570 B.C. and 490 B.C.:
“The highest type of ruler is one of whose existence the people are barely aware. Next comes one whom they love and praise. Next comes one whom they fear. Next comes one whom they despise and defy. When you are lacking in faith, Others will be unfaithful to you. The Sage is self-effacing and scanty of words. When his task is accomplished and things have been completed, all the people say, ‘We ourselves have achieved it!’”
After quoting Chanakya and Lao-Tzu, Wikipedia quotes Jesus and the passage from Mark which we heard in today’s liturgy is cited.
Jesus urged his followers to be servants first. He told his followers:
“You know that the rulers of the Gentiles lord it over them, and their high officials exercise authority over them. Not so with you. Instead, whoever wants to become great among you must be your servant, and whoever wants to be first must be your slave - just as the Son of Man did not come to be served, but to serve, and to give his life as a ransom for many.” (Matthew 20:25-28; also Mark 10:42-45)
For those who would like to read more about servant leadership, kindly visit: http://en.wikipedia.org/wiki/Servant_leadership

Last week, I spoke about Warren Buffett. Pardon me for going back to him. To me, he is a sign that reads loud and clear: ALL IS NOT LOST. TAKE COURAGE. Although he is rated as the second richest person in the world, he does not impose himself as one.
Here is some relevant material from an article Warren Buffet: Humblest Billionaire on Earth
“According to a report, he lives in the same small 3-bedroom house in mid-town Omaha, which he bought after he got married 50 years ago. He says that he has everything he needs in that house. Amazingly, it is reported that he drives his own car everywhere and does not have a driver or security people around him. Because of his genuine love and tremendous financial and moral supports he offers to the needy and humanity around the world, he doesn’t fear danger as his house does not have a wall or a fence. The report adds that 'he does not socialize with the high society crowd. His past time after he gets home is to make himself some pop corn and watch Television'.
If that is incredibly unbelievable, then take this: 'Warren Buffet does not carry a cell phone, nor has a computer on his desk and never travels by private jet, although he owns the world's largest private jet company.' Yet with an estimated current net worth over US$50 billion, his 2006 annual salary of about $100,000 is infinitesimal by all standards compare to remuneration of other CEOs in similar and relatively smaller companies.
There is also a report that Bill Gates, the world's richest man met him for the first time only 5 years ago. Bill Gates did not think he had anything in common with Warren Buffet. So he had scheduled his meeting only for half hour. But when Gates met him, the meeting lasted for ten hours and Bill Gates became a devotee of Warren Buffet.
Another report states that Buffet bought his first share at age 11 and he now regrets that he started too late! At age 14 he bought a small farm with savings from delivering newspapers. Today his company, Berkshire Hathaway, owns 63 companies. He writes only one letter each year to the CEOs of these companies, giving them goals for the year. He never holds meetings or calls them on a regular basis. He has given his CEO's only two rules. Rule number 1: do not lose any of your share holder's money. Rule number 2: Do not forget rule number 1.
His popular advice to young people, which is variously quoted is that: ‘Stay away from credit cards and invest in yourself and Remember: Money doesn't create man but it is the man who created money; live your life as simple as you are; don't do what others say, just listen to them, but do what you feel is good; don't go on brand name; just wear those things in which you feel is comfortable; don't waste your money on unnecessary things, just spend on what you really need . After all it's your life then why give chance to others to rule your life.’”
For those who wish to read the full article, please go to: http://www.yashuaib.com/buffet.htm
I feel that both Mother Teresa and Warren Buffett hold a special place in humanity. Some may feel bad that I have spoken of Mother and Warren Buffett in the same breath. I would like you to see both of them in our context – Servant Leadership.
Well, dear friends, Chair and Cross are signs of getting enthroned. The way to the Chair is overcrowded. You may have to step on others’ toes and sometimes may have to crush others under your feet. The way to the Cross, on the other hand, will be relatively free. The choice is yours!



ஞாயிறு சிந்தனை
நாற்காலி, சிலுவை இரண்டையும் இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்கு எடுத்துக் கொள்வோம்.
இரண்டும் அரியணைகள். நாற்காலி என்ற அரியணைக்காக உயிரைத் தந்தவர்களும், உயிரை எடுத்தவர்களும் உண்டு. சிலுவையில் உயிரைத் தந்தவர்களும், உயிரை எடுத்தவர்களும் உண்டு. நாற்காலிக்கு இன்னும் மவுசு அதிகம். சிலுவைக்கு?... அரியணை, பணியாளர் தலைமைத்துவம் இவை
இரண்டையும் பற்றி சொல்லும் நற்செய்தியைக் கேட்போம்.
மாற்கு நற்செய்தி, 10, 35-45
செபதேயுவின் மக்கள் யாக்கோபும் யோவானும் அவரை அணுகிச் சென்று அவரிடம், 'போதகரே, நாங்கள் கேட்பதை நீர் எங்களுக்குச் செய்ய வேண்டும் என விரும்புகிறோம்' என்றார்கள். அவர் அவர்களிடம், 'நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்புகிறீர்கள்?' என்று கேட்டார். அவர்கள் அவரை நோக்கி, நீர் அரியணையில் இருக்கும் போது எங்களுள் ஒருவர் உமது வலப்புறமும் இன்னொருவர் உமது இடப்புறமும் அமர்ந்து கொள்ள எங்களுக்கு அருளும்' என்று வேண்டினர். இயேசுவோ அவர்களிடம், 'நீங்கள் என்ன கேட்கிறீர்கள் என உங்களுக்குத் தெரியவில்லை. நான் குடிக்கும் துன்பக் கிண்ணத்தில் உங்களால் குடிக்க இயலுமா? நான் பெறும் திருமுழுக்கை உங்களால் பெற இயலுமா?' என்று கேட்டார். அவர்கள் அவரிடம், 'இயலும்' என்று சொல்ல, இயேசு அவர்களை நோக்கி, 'நான் குடிக்கும் கிண்ணத்தில் நீங்கள் குடிப்பீர்கள். நான் பெறும் திருமுழுக்கையும் நீங்கள் பெறுவீர்கள். ஆனால் என் வலப்புறத்திலும் இடப்புறத்திலும் அமரும்படி அருளுவது எனது செயல் அல்ல; மாறாக அவ்விடங்கள் யாருக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளதோ அவர்களுக்கே அருளப்படும்' என்று கூறினார். இதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த பத்துப் பேரும் யாக்கோபுமீதும் யோவான்மீதும் கோபங்கொள்ளத் தொடங்கினர். இயேசு அவர்களை வரவழைத்து அவர்களிடம், 'பிற இனத்தவரிடையே தலைவர்கள் எனக் கருதப்படுகிறவர்கள் மக்களை அடக்கி ஆளுகிறார்கள். அவர்களுள் பெரியவர்கள் அவர்கள் மீது தங்கள் அதிகாரத்தைக் காட்டுகிறார்கள். ஆனால் உங்களிடையே அப்படி இருக்கக் கூடாது. உங்களுள் பெரியவராக இருக்க விரும்புகிறவர் உங்கள் தொண்டராய் இருக்கட்டும். உங்களுள் முதன்மையானவராக இருக்க விரும்புகிறவர், அனைவருக்கும் பணியாளராக இருக்கட்டும். ஏனெனில் மானிடமகன் தொண்டு ஏற்பதற்கு அல்ல, மாறாகத் தொண்டு ஆற்றுவதற்கும் பலருடைய மீட்புக்கு ஈடாகத் தம் உயிரைக் கொடுப்பதற்கும் வந்தார்' என்று கூறினார்.

இறை வார்த்தை சபையைச் சார்ந்த ஜான் புல்லன்பாக் (John Fullenbach) என்ற குரு தன் வாழ்வில் ஏற்பட்ட ஒரு அனுபவத்தைச் சொல்கிறார். ரோமையில் இறையியல் ஆசிரியராக இருக்கும் ஜான், அன்னை தெரசா உயிரோடிருந்த போது, கொல்கத்தா சென்று அன்னையுடன் பணி செய்ய விரும்பினார். அன்னையும் அழைப்பு விடுத்தார். கொல்கத்தாவில் பணியை ஆரம்பித்த முதல் நாள் ஒரு அருட்சகோதரியுடன் கொல்கத்தாவின் மிகவும் ஏழ்மையான ஒரு பகுதிக்கு செல்ல வேண்டி இருந்தது. அந்தப் பகுதியில் உடல் நலம் மிகவும் நலிந்த ஒரு வயதானப் பெண்மணி அவர்களிடம், "தயவு செய்து என் வீட்டுக்கு வாருங்கள். என் கணவர் சாகக் கிடக்கிறார்." என்று வேண்டினார். ஜானும் அந்த சகோதரியும் மிகவும் அழுக்காய் இருந்த ஒரு குடிசைக்குள் சென்றனர். அங்கே பல நாட்கள் படுக்கையில் இருந்த ஒரு மனிதரைக் கண்டனர். ஜானுக்குப் பெரிய அதிர்ச்சி. இவ்வளவு மோசமான நிலையில் ஒரு மனிதன் இருக்க முடியுமா என்று... அவ்வளவு நாற்றம் அங்கே. அவரைத் தங்கள் இல்லத்திற்கு கொண்டு செல்லலாம் என்று சகோதரி கூறியதும், இருவரும் குனிந்து அவரைத் தூக்க முயன்ற போது, உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த அந்த மனிதர் ஜான் முகத்தில் எச்சில் துப்பினார். அதிர்ச்சி, கோபம் எல்லாம் ஜானைத் தாக்கின. ஓரளவு சமாளித்துக் கொண்டு அந்த மனிதரை அன்னையின் இல்லத்திற்கு கொண்டு போய் சேர்த்தார். தொடர்ந்து அவர் அங்கே தங்கிய நாட்களில், ஜான் அனுபவித்த அதிர்ச்சிகள் பல உண்மைகளைச் சொல்லித்தந்தன. அவரது விசுவாசத்தை உறுதிபடுத்தின.
அன்னை தெரசாவும், பிற சகோதரிகளும் செய்த சேவை அவரை அதிகமாய்ப் பாதித்தது. அதைவிட, அந்த நோயாளிகளில் சிலர் சகோதரிகள் மீதும், அன்னை மீதும் கோபப்பட்டு, பேசிய வார்த்தைகள், நடந்து கொண்ட விதம்... இவைகளை அந்த சகோதரிகள் சமாளித்த அழகு... இவை அனைத்தும் அவரது விசுவாச வாழ்வை ஆழப்படுத்தியகக் கூறுகிறார்.

அன்னை தெரசாவின் சேவையைப் பார்வையிடவும், அவரோடு சேர்ந்து பணி செய்யவும் நூற்றுக்கணக்கானோர் கொல்கத்தா சென்றிருக்கின்றனர். ஒரு முறை, அன்னையுடன் ஒரு நாள் முழுவதும் செலவிட்ட ஒரு பத்திரிக்கையாளர், அந்த நாள் இறுதியில் அன்னையிடம்: "எனக்கு யாராவது பத்தாயிரம் டாலர்கள் தருகிறேன் என்றால் கூட இது போன்ற வேலைகளை நான் செய்ய மாட்டேன்." என்றாராம். அதற்கு அன்னை தெரசா அவரிடம்: "நானும் அப்படித்தான். பத்தாயிரம் டாலருக்காக இந்த வேலைகளைச் செய்ய மாட்டேன்." என்று பதில் சொன்னாராம்.
இப்படி பணி செய்த அன்னை தெரசாவைப் போல், எத்தனையோ தன்னலமற்ற பணியாளர்கள் மக்கள் மனதில் அரியணை கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், அரியணை ஏறுவதற்காக, மக்களைப் படிகற்களாகப் பயன்படுத்திய பலரை வரலாறு மறந்து விட்டது. மக்களும் மறந்து விட்டனர்.
“உங்களுள் பெரியவராக இருக்க விரும்புகிறவர் உங்கள் தொண்டராய் இருக்கட்டும். உங்களுள் முதன்மையானவராக இருக்க விரும்புகிறவர், அனைவருக்கும் பணியாளராக இருக்கட்டும்.”
இயேசுவின் இந்த வார்த்தைகள் நமக்கு ஒரு பெரும் சவாலாக அமைகிறது. பணியாளர் தலைமைத்துவம் (Sevant Leadership) என்பது அண்மையில் பல மேலாண்மை (business) பள்ளிகளில் பேசப்படும் ஒரு கருத்து. நமது சாணக்கியனின் அர்த்தசாஸ்திரம் கி.மு. 4 ம் நூற்றாண்டிலேயே இதைப் பற்றி கூறியுள்ளது:
"மக்களை எது மகிழ்விக்கிறதோ, அதைச் செய்வது தான், மன்னனுக்கு நன்மை. தன்னை மட்டும் மகிழ்விக்கச் செய்வது நன்மை அல்ல... மன்னன் ஊதியம் பெறும் ஒரு ஊழியன். மக்களோடு சேர்ந்து நாட்டின் வளங்களை மன்னன் அனுபவிக்க வேண்டும்.
"The king shall consider as good, not what pleases himself but what pleases his subjects. The king is a paid servant and enjoys the resources of the state together with the people."
கி.மு. 6 அல்ல்து 5 வது நூற்றாண்டுகளில் சினாவிலும் இது போன்ற எண்ணங்கள் பேசப்பட்டு வந்தன. Tao Te Ching என்ற நூலில் Lao Tzu எழுதிய ஒரு கருத்து: "மிகச் சிறந்த தலைவர் யாரென்றால், அவர் இருப்பதையே மக்கள் உணராத வண்ணம் செயல்படுபவர். அதற்கு அடுத்த நிலையில் உள்ள தலைவரை மக்கள் விரும்புவர், போற்றுவர். அதற்கு அடுத்த நிலையில் உள்ள தலைவரைக் கண்டு மக்கள் அஞ்சுவர். இறுதி நிலைத் தலைவனை மக்கள் வெறுப்பர்... எந்த ஒரு தலைவனுக்குக் கீழ் மக்கள் எல்லாருமே சேர்ந்து செயல்பட்டு வெற்றி பெற்ற பின் அந்த மக்களை 'நாம் இதை வென்றோம். நாம் இதை செய்து முடித்தோம்.' என்று அவன் சொல்ல வைக்கிறானோ, அந்தத் தலைவன்தான் உண்மை தலைவன்."
பணியாளர் தலைமைத்துவம் பற்றி விக்கிபீடியாவில் தேடிய போது Lao Tzu, சாணக்கியன் என்று வரலாற்றில் பலர் சொன்ன கருத்துக்களோடு, இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் சொன்ன கருத்துக்களும் உள்ளன. இயேசு என்ற தலைவர் அவருடைய சீடர்களின் பாதங்களைக் கழுவிய செயலும் பணியாளர் தலைமைத்துவத்திற்கு ஒரு எடுத்துக் காட்டாக அங்கு சொல்லப் பட்டுள்ளது.
விக்கிபீடியா தருவது மறையுரை சிந்தனை அல்ல. இன்று மேலாண்மை பள்ளிகளில் பாடமாகச் சொல்லித் தரப்படும் ஒரு கருத்து.
இந்த பணியாளர் தலைமைத்துவத்தில் பல அம்சங்கள் உள்ளன: பரிவோடு குறை கேட்பது, மற்றவரை உற்சாகப்படுத்துவது, மற்றவரின் திறமைகளை வெளிக் கொணர்வது... இப்படி ஏழு அம்சங்கள் பேசப்படுகின்றன. என்னை அதிகம் கவர்ந்த ஒரு அம்சம் - "Changing the pyramid" அதிகார அமைப்பை மாற்றுவது. வழக்கமாக, அதிகாரம் என்பது ஒரு சிலரிடமிருந்து வரும்... அவர்கள் சொல்வதைப் பல ஆயிரம் பேர் கேட்டு செயல்படுவர். எனவேதான் இதை ஒரு பிரமிடுக்கு ஒப்புமை சொல்வார்கள்.
இந்தப் பிரமிடைத் தலைகீழாக்க முடியுமா?
எகிப்தில் உள்ள பிரமிடைத் தலைகீழாக நிறுத்த முடியாது. ஆனால், ஒரு நிறுவனத்தில் நாமாகவே கற்பனை செய்து கொண்ட அதிகார பிரமிடை மாற்ற முடியும்.
தலைவர்கள், தொண்டர்கள்; அதிகாரி, ஊழியர்கள் என்று அழுத்தந்திருத்தமாய் பாகப்பிரிவினைகள் செய்வதற்கு பதில், அதிகாரத்தை எல்லாரிடமும் சமமாகப் பகிரும் போது, எல்லாரும் பொறுப்போடு பணியாற்றுவர், நிறுவனத்திற்கும் இது நல்லது.
11 வயதில் அந்த சிறுவன் பங்கு சந்தையில் ஈடுபட்டான். 14 வயதில் ஒரு சிறு கம்பெனியை ஆரம்பித்தான். இன்று தனது 79 வது வயதில், 63 பெறும் நிறுவனங்களுக்கு அதிபராக உலகின் பெரும் செல்வந்தர்களில் இரண்டாம் இடம் பிடித்திருப்பவர், வாரன் பபெட் (Warren Buffett). கடந்த 50 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஒரே வீட்டில் வாழ்கிறார். எளிய வீடு, அரண்மனை அல்ல. தன் காரைத் தானே ஓட்டுகிறார். அவர் ஒரு விமான கம்பெனியை நடத்தினாலும், சொந்த விமானம் இல்லை... ஒரு செல்போன், ஒரு கம்ப்யூட்டர் இல்லாத இந்த மனிதர் - பல தலைவர்களுக்குப் பாடம்.
ஏறக்குறைய இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நான் கேள்விப்பட்ட ஒரு சம்பவம் இது. சீக்கியரான ஒரு மாவட்ட ஆட்சியர், தமிழ் நாட்டில் ஒரு முக்கிய நகருக்கு நியமனம் ஆனார். பல அதிரடி மாற்றங்கள். நேர்மையாய் உழைக்கும் அதிகாரிகள், முதல்வர்களை வைத்து வந்த ஒரு சில திரைப்படங்கள் இவரைப் பின்னணியாக வைத்து எடுக்கப்பட்டனவோ என்று நான் எண்ணியதுண்டு. அப்படி நேர்மையாக, சிறப்பாக செயல் பட்டவர்.
ஒரு நாள் அதிகாலையில் இவர் வழக்கம் போல் உடற்பயிற்சிக்காக நடந்து போன போது, ஒரு இடத்தில் சாக்கடை அடைத்துக் கொண்டு தண்ணீர் வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது. ஒரே நாற்றம். நகராட்சி ஊழியர் அதைச் சுற்றி நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தனர். மாவட்ட ஆட்சியர் அங்கே போனதும், கேட்டார்: "என்ன பிரச்சனை?" "சாக்கடை அடைச்சிருக்கு, சார்." "அது தெரியுது. சுத்தம் பண்றதுதானே." "ஒரே நாத்தமா இருக்கு சார், எப்படி இறங்குறதுன்னு தெரியல." அவர்கள் சொல்லி முடிக்கும் முன்பு, அவர் சாக்கடையில் இறங்கி, அங்கிருந்த கருவிகளை வைத்து, அந்த அடைப்பை எடுத்து விட்டார். பிறகு மேலே வந்து, "இப்படித்தான் செய்யணும்" என்று சொல்லி அவர் வழி போனார். சாக்கடை அடைப்பு திறந்தது, அவர்கள் வாயடைத்து நின்றனர்.
வாழ்க்கையின் பெரும் பகுதியை ஏழைகளுக்காகவும், சமுதாயத்தால் விலக்கப்பட்டவர்களுக்காகவும் செலவழித்த அன்னை தெரசா ஒரு பெரிய தலைவரா? ஆம். கோடான கோடி மக்கள் மனதில் அரியணை கொண்டிருக்கும் தலைவர்.
பணத்தையே வாழ்க்கையில் தெய்வமாக வழிபடும் பல நிறுவன முதலைகளுக்குப் பாடம் சொல்லித் தருகின்ற ஒரு பெரிய செல்வந்தர் வாரன் பபெட்.
அரசு அதிகாரிகளும் நேர்மையாக, திறமையாக உழைக்க முடியும். அது வெறும் சினிமா கதை அல்ல என்பதற்கு ஒரு எடுத்துகாட்டு சீக்கியரான அந்த மாவட்ட ஆட்சியர்.
பணியாளர் தலைமைத்துவத்திற்கு இவர்களெல்லாம் உதாரணங்கள். உலகின் பெரிய, பெரிய வியாபார நிறுவனங்களெல்லாம் பணியாளர் தலைமைத்துவத்தைப் பற்றி சிந்திக்கவும், செயல் படவும் ஆரம்பித்துவிட்டன. இவர்களை இந்தப் பாதையில் சிந்திக்கத் தூண்டிய இயேசுவின் வார்த்தைகள் நம்மையும் நல் வழி படுத்த வேண்டுவோம்.
நாற்காலி, சிலுவை, இரண்டுமே அரியணைகள் தாம்.
நாம் மட்டும் சுகம் காணலாம் என்று அரியணை ஏறி அமர்ந்தால், சுற்றியிருந்து சாமரம் வீசுகிறவர்கள் கூட நம்மை மதிக்க மாட்டார்கள். கட்டாயம் நேசிக்க மாட்டார்கள்.
ஆனால், பலருக்கும் சுகம் தருவதற்கு சிலுவை என்ற அரியணை ஏறினால், பல நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மக்கள் மனதில் மதிப்போடும், அன்போடும் அரியணை கொள்ள முடியும்.

நாற்காலியா, சிலுவையா... தேர்ந்து கொள்ளுங்கள்.

HE GAVE MY NAME BACK TO ME…என் பெயரை மீண்டும் எனக்கு...

Last week we considered Transfiguration as a miracle. Now, I invite you to consider transformation as a miracle - the transformation of Zacchaeus. Luke’s Gospel alone talks of this encounter of Jesus with Zacchaeus.
Luke 19:1-10 (New International Version)
Jesus entered Jericho and was passing through. A man was there by the name of Zacchaeus; he was a chief tax collector and was wealthy. He wanted to see who Jesus was, but being a short man he could not, because of the crowd. So he ran ahead and climbed a sycamore-fig tree to see him, since Jesus was coming that way.
When Jesus reached the spot, he looked up and said to him, "Zacchaeus, come down immediately. I must stay at your house today." So he came down at once and welcomed him gladly.
All the people saw this and began to mutter, "He has gone to be the guest of a 'sinner.' "
But Zacchaeus stood up and said to the Lord, "Look, Lord! Here and now I give half of my possessions to the poor, and if I have cheated anybody out of anything, I will pay back four times the amount."
Jesus said to him, "Today salvation has come to this house, because this man, too, is a son of Abraham. For the Son of Man came to seek and to save what was lost."

When I reflected on Transfiguration, (COCOON + STRUGGLE = BUTTERFLY) I posted these lines: Usually, Transfiguration of Jesus (Luke, 9: 28-36) is not considered as a miracle. But, I have taken this incident and have tried to see it as a miracle, a miracle that happens to all of us. What can happen to all of us is what happened to Zacchaeus – transformation… and hence, a miracle!
Here is how I see this miracle. Jesus was walking along the streets of Jericho. His fame had spread far and wide and so he was surrounded by a crowd. Many reasons why the crowd followed Jesus. Curiosity… Hope… Desire to ‘fix’ Jesus. Many ways to tackle the crowd to get to Jesus. Remember the paralytic and the woman with the flow of blood? They chose two methods. Here is anther method chosen by Zacchaeus. He climbed the tree.
Climbing or moving up is more preferable than coming down. Medical opinions claim that it is easier on an ageing or a worn out knee to go up rather than come down a flight of steps. Zacchaeus climbed up the tree. A miracle brought him down.
Before we go into the miracle part of it, we need to know who this Zacchaeus is. He is a rich person. He is a tax collector. He is short. I see a connection between being a tax collector and being short. Really? Here is my theory.
Zacchaeus was born in the family of tax collectors. Hence, from his birth, he has been receiving only hatred and curses from the people around him. A child that grows up in such circumstances never really grows up – even physically! This was the case with Zacchaeus and he did not have the chance to grow up much. Why was he surrounded by hatred? The Jews hated the Romans. But they hated another group MORE - the group of Jews who were the betrayers of the Israelites, the sycophants of the Romans – the tax collectors. They were simply, THE SINNERS! Zacchaeus was one of them and he was curious to see Jesus. Since he was short, he climbed up the tree.
Let me come back to the miracle… Jesus was walking along the streets of Jericho. He saw Zacchaeus sitting on a tree. That was strange! A young person sitting on a tree was acceptable. Why a middle aged person? Was he mentally disturbed? He did not seem to be so. Then why? So, Jesus turned around to those who were following him and asked them: “Who is that man?” Those around Jesus looked at the person he was pointing at. “Oh, he is a…” Their list of labels and accusations came out. Jesus, as was his wont, swept aside all these irrelevant trash and insisted on knowing his name. After squeezing their collective memory for sometime, pop came the name: Zacchaeus. Jesus registered the name: ZACCHAEUS! (All caps). He went to the tree and called out: “Zacchaeus, come down immediately. I must stay at your house today.” The miracle!
Some one called Zacchaeus by name… by his REAL, ORIGINAL name. It was as if Zacchaeus was born again and he was ‘re-baptised’. A person who came from his own tribe that had refused to acknowledge his name and preferred to call him only by labels, called him by his sweet name.

BEING CALLED BY NAME – I am sure we can surely recollect many moments in our lives when we were called by name. Let me begin this recollection: the first time our names were pronounced, perhaps around our cradle when our parents or other relatives discussed this important issue. This was supposed to be our life-long identity… our names.
The various phases through which our names evolved, the different mutations…
The moments our names were called out in whispers – by our loved ones beginning with our Mothers…
The moments when our names were called out loud - on a public address system, to announce an award, to call our attention in an emergency, or in a crowd in a totally strange land…
I am sure we can think of a myriad different moments when we were called by name.

Zacchaeus was called by name and a miracle happened. The miracle of complete transformation. The Bible and our Christian tradition as well as many other religious traditions talk of persons getting completely transformed – making a complete turn-around. We talk about conversions… (Please don’t waste your time and energy on ‘conversions’ that are being talked about by the Indian politicians.) We do talk about our own conversions… our new year resolutions or the resolutions we take after a retreat.
The conversion, the transformation of Zacchaeus is something to reflect on. He does not proclaim: “Oh, Lord, I shall be good. I shall not harm others. I shall do good.” Simple, hollow platitudes! Compare these statements with what Zacchaeus says: "Look, Lord! Here and now I give half of my possessions to the poor, and if I have cheated anybody out of anything, I will pay back four times the amount."
Half my possessions to the poor… pay back four times.
The Gospel says that “Zacchaeus stood up and said to the Lord” during the dinner. He did not whisper this to Jesus. A proclamation made from the rooftop, almost. When Zacchaeus stood up to speak, he was SHORT, still. But when he finished saying those lines, he really STOOD TALL. This great transformation took place since Jesus CALLED HIM BY NAME.


இயேசு உருமாறியப் புதுமையைப் போன வார விவிலியத் தேடலில் சிந்தித்தோம். இந்த வாரம், இயேசு உருமாற்றியப் புதுமையைப் பற்றி சிந்திக்க உங்களை அழைக்கிறேன். இயேசு உருமாறியதைப் புதுமையாகப் பார்த்ததுபோல், இந்த வாரம் இயேசு சக்கேயுவைச் சந்தித்ததை, அவரை உருமாற்றியத்தை ஒரு புதுமையாகப் பார்க்கும்படி உங்களை அழைக்கிறேன். இதோ அந்தப் புதுமையைக் கூறும் நற்செய்தி:

லூக். 19, 1-10
இயேசு எரிகோவுக்குச் சென்று அந்நகர் வழியே போய்க் கொண்டிருந்தார். அங்கு சக்கேயு என்னும் பெயருடைய செல்வர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் வரிதண்டுவோருக்குத் தலைவர். இயேசு யார் என்று அவர் பார்க்க விரும்பினார்; மக்கள் திரளாய்க் கூடியிருந்தால் அவரைப் பார்க்க முடியவில்லை. ஏனெனில், சக்கேயு குட்டையாய் இருந்தார். அவர் முன்னே ஓடிப்போய், அவரைப் பார்ப்பதற்காக ஒரு காட்டு அத்தி மரத்தில் ஏறிக் கொண்டார். இயேசு அவ்வழியேதான் வரவிருந்தார். இயேசு அந்த இடத்திற்கு வந்தவுடன், அண்ணாந்து பார்த்து அவரிடம், 'சக்கேயு, விரைவாய் இறங்கிவாரும்; இன்று உமது வீட்டில் நான் தங்க வேண்டும்' என்றார். அவர் விரைவாய் இறங்கி வந்து மகிழ்ச்சியோடு அவரை வரவேற்றார். இதைக் கண்ட யாவரும், 'பாவியிடம் தங்கப்போயிருக்கிறாரே இவர்' என்று முணுமுணுத்தனர். சக்கேயு எழுந்து நின்று, 'ஆண்டவரே, என் உடைமைகளில் பாதியை ஏழைகளுக்குக் கொடுத்துவிடுகிறேன்; எவர் மீதாவது பொய்க் குற்றம் சுமத்தி எதையாவது கவர்ந்திருந்தால் நான் அதை நான்கு மடங்காகத் திருப்பிக் கொடுத்து விடுகிறேன்' என்று அவரிடம் கூறினார். இயேசு அவரை நோக்கி, 'இன்று இந்த வீட்டிற்கு மீட்பு உண்டாயிற்று; ஏனெனில் இவரும் ஆபிரகாமின் மகனே! இழந்து போனதைத் தேடி மீட்கவே மானிடமகன் வந்திருக்கிறார்' என்று சொன்னார்.

இந்த நிகழ்வை நான் இப்படி கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். இயேசு எரிக்கோ நகரில் நடந்து போய் கொண்டிருக்கிறார். அவரது புகழ் பரவி வந்ததால், அவரைச் சுற்றிக் கூட்டம் வழக்கம் போல் அலை மோதியது. இந்தக் கூட்டத்தில் இருந்தவர்களுக்குப் பல்வேறு நோக்கங்கள். இயேசுவிடம் அற்புதம் பெறக்கூடும் என்ற ஏக்கம், அவரிடம் என்னதான் இவ்வளவு ஈர்ப்பு என்று பார்க்கும் ஆர்வம், அவர் செய்வதில் குற்றம் கண்டு பிடிக்கும் ஆவல்... இப்படி பல நோக்கங்கள்.
இந்தக் கூட்டத்தின் கண்டனங்களுக்கு தங்கள் நண்பனை ஆளாக்காமல், யேசுவிடம் கொண்டு செல்ல, ஓட்டைப் பிரித்தனர் அவன் நண்பர்கள். இந்தக் கூட்டம் தன்னைக் கல்லெறிந்து கொன்றாலும் பரவாயில்லை அவரது ஆடையின் விளிம்புகளைத் தொட்டால் போதும் என்று துணிவுடன் வந்தார் இரத்தக் கசிவு நோயுள்ள பெண்.
இன்று கூட்டத்தைச் சமாளிக்க சக்கேயு வேறொரு வழியைத் தேடுகிறார்.
சக்கேயுவை முதலில் அறிமுகப்படுத்துகிறேன்.
அவர் செல்வந்தர், வரி வசூலிப்பவர்களின் தலைவர், குள்ளமான மனிதர்...
நான் அவர் இவர் என்று சக்கேயுவைப் பற்றிக் கூறுவதை இஸ்ராயலர்கள் கொஞ்சமும் விரும்ப மாட்டார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, அவர்... இல்லை, இல்லை, அவன்... ஒரு பாவி, துரோகி.
இஸ்ராயலர் ரோமை அரசின் அடிமைகள். வாழ்வது தங்கள் சொந்த நாடானாலும், ரோமையர்களுக்குத் தொடர்ந்து வரி செலுத்த வேண்டிய கட்டாயம். சொந்த நாட்டிலேயே அந்நியனுக்கு வரி செலுத்தி வந்ததால் ரோமையர் மீது ஆழ்ந்த வெறுப்பு.
இந்தியாவில் வியாபாரம் செய்வதற்கு வந்து, பின்னர் நம் நாட்டை சொந்தம் கொண்டாடி, நம்மைப் பலவகையிலும் சுரண்டிய ஆங்கிலேயர்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அவர்கள் மீது நம் முன்னவர் அதிக வெறுப்பு கொண்டனர். ஆனால், அதைவிட அதிக வெறுப்பை இன்னொரு கும்பல் மீது நம் முன்னவர் கொண்டிருந்தனர். யார் இவர்கள்? ஆங்கில அரசுக்கு வரி வசூலித்துத் தந்த நம் இந்தியர்கள். ஆங்கிலேயரின் அடி வருடிகளான இவர்கள் மேல் இந்தியர்கள் கொண்டிருந்த வெறுப்பு மிக, மிக அதிகம்.
அதே நிலைதான் இஸ்ராயலர்கள் மத்தியிலும். ரோமையருக்கு வரி வசூல் செய்த யூதர்களை அவர்கள் அவலச் சொற்களால் தினமும் அர்ச்சித்தனர். பாவிகள், துரோகிகள், புல்லுருவிகள், நாசக் காரர்கள்... ப்ரூட்டஸ்கள்... இந்தப் பட்டியல் மிகவும் நீளமானது. நேரம் கருதி இதோடு நிறுத்திக்கொள்கிறேன்.
சக்கேயு வரி வசூலிக்கும் குடும்பத்தில் பிறந்திருக்க வேண்டும். இந்தத் தொழிலை அவர் தானாகவே தேர்ந்தெடுத்திருக்கலாம் அல்லவா? என்னைப் பொறுத்தவரை, சக்கேயு இந்தக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். ஏன் அப்படிக் கூறுகிறேன்? காரணம்...சக்கேயு குள்ளமாய் இருந்தார்.
பிறந்த குடும்பத்திற்கும், குள்ளமாய் இருப்பதற்கும் என்ன தொடர்பு?
முழங்கால், மொட்டைத்தலை முடுச்சா?
சக்கேயு பிறந்தது முதல் மற்றவர்களின் வெறுப்புக்கும், கேலிக்கும் ஆளானவர். அதனால், அவரால் வளர முடியவில்லை.
குழந்தைப் பருவத்தில் அரவணைப்பு, அன்பு இவை கிடைப்பதற்குப் பதில், கோபம், வெறுப்பு இவை அதிகம் கிடைத்தால், அந்தக் குழந்தையின் உடல் வளர்ச்சி பாதிக்கப்படும் என்பது அறிவியல் உண்மை.
உடல் அளவிலும், உள்ளத்திலும் நல்ல சொற்கள், நல் அதிர்வுகள் அக்குழந்தைக்குப் போய் சேரும் போது, குழந்தை நலமுடன் வளரும். சக்கேயு ஒருவேளை குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து வெறுப்பை, கோபத்தை அவர் வாழ்ந்த சூழ்நிலையில் அதிகமாய் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். எனவே அதிகமாய் வளரவில்லை.
சமுதாயம் அவரைப் பாவி என்றும், துரோகி என்றும் குட்டிக் கொண்டே இருந்ததால், குனிந்து போனார், குள்ளமாய்ப் போனார்.
இயேசு யார் என்று பார்க்க சக்கேயு விரும்பினார் என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. வெறும் ஆர்வக் கோளாறு. ஒரு பார்வையாளரின் மன நிலைதான். அனால் முடக்குவாதக் காரனின் நண்பர்களைப் போலவோ, நோயுள்ளப் பெண்ணைப் போலவோ கூட்டத்துடன் மோதுவதற்கு சக்கேயு விரும்பவில்லை. கூட்டத்துக்குப் போனால், மீண்டும் வசை சொற்கள், வெறுப்பு என்று சந்திக்க வேண்டி வரும். ஒதுங்கி நின்று, எட்டிப் பார்த்து... ஊஹும்... ஒன்றும் பயனில்லை.
இயேசு சக்கேயு வாழ்ந்த மாடி வீட்டு பக்கம் வந்தால், மாடியில் நாற்காலி போட்டு, அதில் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்து, இயேசு தன் வீட்டைக் கடந்து போவதைப் பார்த்திருக்கலாம். மாடியிலிருந்து பார்த்திருந்தால், ஏசுவும், அந்தக் கூட்டமும் குள்ளமாகத் தெரிந்திருக்கும். ஊர் மக்களைக் குள்ளமாய் பார்ப்பதில் சக்கேயுவுக்கு ஒரு தனி திருப்தி.
ஆனால், அதற்கும் வழி இல்லை. இயேசு சுற்றி வந்த வீதிகள் எல்லாம் ஏழைகள் வாழும் பகுதியாக இருந்தது. தன்னுடை தன்மானத்தை, தற்பெருமையைக் கொஞ்சம் ஓரம் கட்டிவிட்டு, சக்கேயு யேசுவைத் தேடி வருகிறார். வெறும் ஆர்வம்தான் அவரை யேசுவிடம் கொண்டு வந்தது என்றாலும், மீட்பின் முதல் படிகளில் சக்கேயு ஏற ஆரம்பித்துவிட்டார். தற்பெருமைக்கு மீண்டும் ஒரு மூட்டை கட்டி விட்டு, ஒரு மரமேறி அமர்ந்தார், சக்கேயு. இது சக்கேயுவின் பயணம்.
இனி இயேசுவின் பயணம்:
எரிக்கோ வீதிகளில் இயேசு நடந்து வரும் போது, நிமிர்ந்து பார்க்கிறார். தூரத்தில் ஒரு மரத்தின் மீது நடுத்தர வயதுள்ள ஒருவர் அமர்ந்திருக்கிறார். இயேசுவுக்கு வியப்பு. சிறுவர்கள் மரமேறி அமர்வது சாதாரண விஷயம். இந்த ஆள், ஏறக்குறைய, 30 அல்லது 40 வயதானவர்... இவர் ஏன் மரமேறியிருக்கிறார்? ஒருவேளை மன நிலை சரியில்லாதவரோ? அப்படியும் தெரியவில்லை. அவர் உடையைப் பார்த்தால், நல்ல வசதி படைத்தவர் போல் தெரிகிறது. பின் ஏன் மரமேறி...? இயேசுவுக்கு அவரைப் பற்றி அறிய ஆர்வம். அருகில் இருந்தவர்களிடம் கேட்கிறார்: “அவர் யார்?” கூட்டத்தில் ஒரு சிலர் இயேசு காட்டிய மனிதரைப் பார்க்கின்றனர். கோபம், வெறுப்பு, கேலி அவர்கள் பதிலில் தொனிக்கின்றன. "ஓ, அவனா? அவன் ஒரு பாவி... துரோகி." அவரைப் பற்றியக் குற்றப் பட்டியல்தான் அவர்களிடம் எப்போதும் கைவசம் இருந்ததே. இயேசு அந்தப் பட்டியலை ஒதுக்கிவிட்டு, அவர் பெயரைக் கேட்கிறார். யாருக்கும் அவர் பெயர் தெரியவில்லை. பாவி, துரோகி என்று அடை மொழிகளாலேயே அவரை இதுவரை அழைத்து வந்ததால், அவருடையப் பெயர் யாருக்கும் நினைவில் இல்லை.
இயேசு விடுவதாக இல்லை. மீண்டும், மீண்டும் பெயரைக் கேட்கிறார். தங்கள் ஞாபகச் சக்தியைக் கசக்கிப் பிழிந்து, "சக்கேயு" என்று சொல்கின்றனர். இயேசு அந்த மரத்திற்கு கீழ் வந்தவுடன், மேலே பார்த்து, அவரிடம், "சக்கேயு, விரைவாய் இறங்கி வாரும். இன்று உமது வீட்டில் நான் தங்க வேண்டும்." என்றார்.
புதுமை ஆரம்பமானது.
மக்கள் தனக்குக் கொடுத்திருந்த ஆடை மொழிகளால், தன் பெயரைத் தானே மறந்து போயிருந்த சக்கேயுவுக்கு முதலில் ஒன்றும் விளங்கவில்லை. இன்னொரு யூதர் தன்னைப் பெயர் சொல்லி அழைத்ததும், சக்கேயுவின் மனதைப் பூட்டியிருந்த சிறைகள் திறந்தன. சங்கிலிகள் அறுந்தன. அவருக்கு உருமாற்றம் உண்டானது.
மற்றவர்களுடையப் பெயர்களைக் கற்றுக் கொண்டு, அவர்களைப் பெயர் சொல்லி அல்லது செல்லப் பெயர் சொல்லி அழைக்கும் போது, உறவுகள் பலப்படுவதையும், உறவுகள் ஆழப்படுவதையும் நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம்.
கூட்டத்தில் ஒருவர் நம்மைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தது... மேடையில் நம் பெயர் அறிவிக்கப்பட்டது... நண்பர்கள் நம் பெயருக்குத் தந்த மாற்றங்கள்... வீட்டில், அம்மா, அப்பா என்று ஒவ்வொருவரும் நம் பெயரில் ஏற்படுத்திய மாற்றங்கள்... இப்படி, பெயர் சொல்லி அழைப்பது பற்றி பல கோணங்களில் சிந்திக்கலாம். இன்று நேரம் இல்லை.
முன் பின் தெரியாத ஒருவர், அதுவும் தான் பிறந்த நேரம் முதல், தன்னை பழி சொல்லால் வதைத்து வந்த தன் குலத்திலிருந்து வந்த ஒருவர், தான் தேடிச் சென்ற ஒருவர், தன்னைத் தேடி வந்து, தன் பெயர் சொல்லி அழைத்ததும், சக்கேயு உருமாற்றம் அடைந்தார். உடல் மாறியதா? தெரியவில்லை. மனம் வெகுவாக மாறியது.
அன்பர்களே, விவிலியம், கிறிஸ்தவ பாரம்பரியம் இவற்றில் மனம் மாறியவர்களைப் பற்றி பல கருத்துக்கள் கேட்டிருக்கிறோம்.
சக்கேயுவின் மன மாற்றத்தில் ஒரு தனி சிறப்பு உண்டு.
"ஆண்டவரே, இனி நான் நல்லவனாக இருப்பேன். யாரையும் ஏமாற்ற மாட்டேன். தான தர்மம் செய்வேன்." என்று பொதுவாகச் சொல்லியிருக்கலாம் சக்கேயு. அதையும் மன மாற்றம் என்று சொல்லியிருப்போம். ஆனால், சக்கேயுவின் கூற்று இவற்றை விட, மிகத் தெளிவாக இருந்தது.
"ஆண்டவரே, என் உடமைகளில் பாதியை நான் எழைகளுக்குக் கொடுத்து விடுகிறேன். யாரையாவது ஏமாற்றி, எதையாவது பறித்திருந்தால், நான்கு மடங்காகத் திருப்பி கொடுத்து விடுகிறேன்."
பாதி சொத்து ஏழைகளுக்கு... ஏமாற்றியதற்கு நான்கு மடங்கு பரிகாரம்.
இந்த சொற்களைச் சக்கேயு விருந்தின் போது 'எழுந்து நின்று' சொன்னதாக நற்செய்தி சொல்கிறது. யேசுவிடம் தனிப்பட்ட விதத்தில் முணுமுணுக்கப்பட்ட வார்த்தைகள் அல்ல... ஏறக்குறைய, கூரை மீது ஏறி நின்று கொடுக்கப்பட்ட வாக்குறுதி. சக்கேயு இந்த வார்த்தைகளை 'எழுந்து நின்று' சொன்ன போது குள்ளமாய் இருந்தார். ஆனால், இவ்வார்த்தைகளைச் சொல்லி முடிக்கும் போது உயரமாய் தெரிந்தார். முற்றிலும் உரு மாற்றம் பெற்றார். இந்த மாற்றத்தை உருவாக்கியது இயேசு. அவருடைய பெயரைச் சொல்லி அழைத்த அந்த பரிவு, அன்பு... புதுமை.
பாடம் ஒன்றைக் கற்றுக் கொள்ளலாம்:
ஒருவரை உண்மையில் மாற்ற வேண்டுமானால், ஒருவரது உண்மை அழகைப் பார்க்க வேண்டுமானால், அவர் மீது நாம் வழக்கமாகச் சுமத்தும் அடைமொழிகளை, கண்டன அட்டைகளை கிழித்துவிட்டு அவரது பெயர் சொல்லி அழைப்போம். அவர் உருமாறும் அழகை, புதுமையைக் காண்போம்.

CANONISING ZEROS…பூஜ்யங்கள் புனிதமாகும் புதுமை

This is my Sunday sermon recorded yesterday – Oct, 10. (28th Sunday in Ordinary Time) I have tried to share my thoughts on riches and rich people. The very popular statement: “It is easier for a camel to enter the eye of a needle…” is the centre of my reflections.
Let me begin my thoughts by reflecting on the value of zero. Zero gets its value when attached to another number. Mathematicians would probably think otherwise; but I guess this is the view of an amateur. Why am I talking of zeros? Well, I was just trying to figure out how many zeros were there in 4000 crores. That is the cost of a house being built (or, probably already completed) in Mumbai. All of us know about this house, we have read a lot about this costliest house on planet earth from the internet. Its estimate is around 2 billion dollars… oops, I should have put it in caps. 2 BILLION DOLLARS! 4000 crores or 2 billion dollars… How many zeros for these numbers? Do these zeros have any meaning? This is the starting point of my reflections - zeros.
For those, who need to refresh their memories about this house, here are some web references:
http://www.uaepropertytrends.com/ptrends/mvnforum/viewthread?thread=2314
http://www.rediff.com/money/2008/may/01reliance.htm
http://www.propertyinvestmentproject.co.uk/blog/most-expensive-house-in-the-world-2008/
The name of this house is ANTILLA. How very apt! Antilla is supposed to be a mythical island. This house in Mumbai is truly an island… The family living in this house has probably chosen to live on an island, separated from the rest of us.

Riches – how are they accumulated, how do they imprison us and how to be delivered from them… These are the three strands of thoughts I shall reflect on…

Accumulation of riches: Someone has become a billionaire through sheer hard work or by inheriting a fortune. Let him or her enjoy. Why talk about it? Well, if those riches were accumulated through fair means, we can surely let him or her be. But, if she or he had accumulated those riches through unfair means, especially, through exploiting poor people, then those riches also bring in lots of questions and condemnation. In this context, I am thinking of Nero making music on his fiddle or lyre or whatever it was. Well, Nero had a talent for music and he had a musical instrument with him. Why am I bothered about his music? The matter is not that simple. There are quite a few versions for this legend. Nero looked for inspiration to compose his music and he set fire to Rome in order to compose music… or he was involved in his music so much that he did not bother about Rome burning. His music and the misery of Rome were intrinsically connected. So, it is not easy to make statements like: Nero had a talent for music and he had a fiddle with him. The situation in which he made music needs some probing. The same logic need to be extended to the discussion of someone becoming rich, accumulating wealth. He worked hard and he has become rich is too simple a logic. Simplistic, I would say. Background information needs to be analysed.
When talking of accumulation of riches, my mind thinks of the list published every year by Forbes magazine. This year’s list came out on March 11, 2009. Whenever I see this list, my mind works this way. Namely, if this is the official disclosed wealth of these persons, their real worth (meaning, the assets that do not come to records) must be many more billions worth, right? Another question that creeps into my mind is: Why don’t we see political leaders in this list? Their assets will at least match these rich persons’ assets, if not more. To answer people who may have this type of thinking, wikepedia comes with an intro when they publish this list. Here is the intro by Wikipedia:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_billionaires_(2009)
This list of billionaires is based (where not otherwise noted) on an annual ranking of the world's wealthiest people compiled and published by Forbes magazine on March 11, 2009. The listed net worth represents the estimated value of assets less debt as of February 13, 2009. The list does not include heads of state whose wealth is tied to their position (see List of heads of state and government by net worth).
Well, even after reading this note, my mind thinks of those leaders who claim public properties as their own. Don’t we have such glaring examples in India? In other countries? These and many such thoughts crowd my mind when I think of accumulation of wealth!

Fettered by riches: Antilla in Mumbai is a good example of how riches can imprison a person. An island and a prison are images for someone spending life alone willingly or by force. I guess Antilla is one such image! In this context we can also think of the column from Francois Gautier in the Indian Express long back (It was when The New Indian Express was simply The Indian Express). Francois Gautier had reflected on the PLAGUE that swept Surat. He talks of Surat being one of the richest cities in India, since the main trade there was diamond business. The houses in Surat were palaces kept spotlessly clean with the help of domestic labourers. (That these labourers were paid unjust wages was also mentioned there). But the focus of the column was the key question: that if these houses were kept so clean, then why the plague? It was because the sense of cleanliness of these rich people stopped abruptly at the door steps of each palace. Their public sense of cleanliness was almost zero. These rich families were living in islands of luxury and opulence, while the city was becoming a cesspool. The result? Plague! The plague was a real wake up call for those rich people telling them that it was not enough just to be closed up with one’s own house and its affairs but also to be involved in the neighbourhood. Antilla in Mumbai, as some journalists have reported stands TOO MUCH APART from the rest of the neighbourhood around it, almost like an eyesore. Talk of living in islands, prisons and PALACES!

Deliver us from riches: How do we get out of such prisons? Today’s Gospel seems to give us an answer - (Mark 10: 17-30), especially verse 21:
And Jesus, looking upon him loved him, and said to him: You lack one thing; go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven; and come, follow me.
The following verse 22 also needs some attention.
At that saying, his countenance fell, and he went away sorrowful; for HE HAD GREAT POSSESSIONS.
Jesus must have admired this rich man, since he had been following all the commandments from his youth. Hence, he proposed the next step – go sell all that you have and give it to the poor. Following the ten commandments may help us in deliverance, but there are greater ways. The step proposed by Jesus was too much for the rich man. He went away sad. The admiration of Jesus for this man, turned into pity and he makes the famous saying: “It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for a rich man to enter the kingdom of God.”
Being rich calls for a greater challenge to enter God’s kingdom. This must have come as a rude shock to the disciples. The Gospel says so. The disciples thought that the rich would EASILY enter God’s kingdom, in fact they had made advanced booking there. And Jesus says: “Excuse me, it is not so. They will have to really struggle very hard.”
We have heard of wealthy people entering God’s kingdom. Among catholic saints, there are quite a few kings, queens and people from very rich families. I would like to cite some news bits from the lives of the world’s two richest billionaires: Bill Gates and Warren Buffet:
Until 2008, Bill and Melinda Gates Foundation has spent 28 billion dollars for different social causes.
When Bill Gates stepped down from his position in Microsoft last year, he had made a statement that he would bequeath all his assets (worth around 58 billion dollars) to charities and will not leave his wealth to his children.
Warren Buffet has made the single largest contribution by an individual in human history so far when he contributed 37 billion dollars to Bill and Melinda Gates Foundation in 2006.
Dear friends, please don’t think that this is an attempt to canonise Bill and Melinda Gates as well as Warren Buffet. (By the way, today in Rome five blesseds are getting canonised. The famous Damian who worked among the lepers is one of them.)
But, I am sure you will agree that these two billionaires have taken some efforts to deliver themselves and thousands of unfortunate people in the world. I remember Bill Gates making some remarks during one of his talks that raising the standard of poor people around the world is not simply a matter of charity but business sense.
Here are some statements from Warren Buffet as reported by Hobson:
Buffett once told Fortune magazine: 'A very rich person would leave his kids enough to do anything, but not enough to do nothing,' Hobson said.
Buffet says he and his wife talked about it and decided they shouldn't pass huge amounts of money along to their children. They believe their kids were born with the advantages of wealth, and grew up with great opportunities because of that. He says they had a gigantic head start, and that dynastic megawealth would further tilt the playing field in America, when we should be trying to make it more level.
I don’t want to load you with web references on these two billionaires here. But, if you insist… Here are two of them.
http://abcnews.go.com/GMA/MellodyHobson/story?id=2118501#
http://www.gatesfoundation.org/Pages/home.aspx
Let us come back to zero with which I began my reflections. 28, 58, 37 billions… how many zeros do they have? I don’t think it is a big task to find this out. But, these zeros have become more valuable since they have been channelized from the very rich to the very poor people. These zeros have been canonised!

Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.
Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.
Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.

Let these words of Jesus ring in our ears… and lead us to some action!


பூஜ்யத்திற்கு, சைபருக்கு மதிப்பு இருக்கிறதா? இருக்கிறது. தனியாக இருக்கும் போது இல்லாத மதிப்பு, இன்னொரு எண்ணோடு ஒட்டிக்கொண்டதும், தொற்றிக் கொண்டதும் வந்து விடுகிறது. பூஜ்யத்தைப் பற்றி ஏன் இந்த திடீர் ஆராய்ச்சி?
ஒரு செல்வந்தர் வீடு கட்டுகிறாராம். கட்டுவார், கட்டுகிறார், கட்டி முடிக்கப் போகிறார் எனப் பல்வேறு தகவல்கள் இணையதளத்தில் சென்ற மூன்று ஆண்டுகளாய் மலிந்து வருகின்றன. ஏன் இந்த வீட்டின் மேல் அவ்வளவு ஈர்ப்பு? உலகத்திலேயே அதிக செலவில் கட்டப்படும் வீடு இது என்று சொல்லப்படுகிறது. வீட்டின் மதிப்பு? 4000 கோடி ரூபாய். 4000 கோடிக்கு எத்தனை பூஜ்யங்கள்? இங்குதான் ஆரம்பித்தது என் பூஜ்ய ஆராய்ச்சி.
உலக சந்தையில் ஏறத்தாழ 2 பில்லியன் டாலர் மதிப்புள்ள இந்த வீட்டில் குடியிருக்கப் போகிறவர்கள் 6 பேர் - அம்மா, மகன், மனைவி அவர்களது மூன்று பிள்ளைகள்... இந்த ஆறு பெருக்கு உதவி செய்ய 600 வேலைக்காரர்கள் அங்கேயே தங்குவார்களாம்.
தங்கி விட்டுப் போகட்டுமே. உனக்கென்ன? பொறாமையில் நான் புழுங்குவதாக, புலம்புவதாக நினைக்க வேண்டாம். செல்வத்தைப் பற்றி, செல்வந்தர்களைப் பற்றி இயேசு இன்றைய நற்ச்செய்தியில் கூறியது இப்படிப்பட்ட சிந்தனைகளை ஆரம்பித்து வைத்தது.
இன்றைய நற்செய்தியில் ஏராளமாய் சொத்து இருந்த ஒருவர் நிலைவாழ்வு பெற என்ன வழி என்று தேடுகிறார். அந்தத் தேடல் அவரை இயேசுவிடம் கொண்டு வருகிறது. இயேசு அவரிடம் கட்டளைகளைக் கடைபிடிக்கச் சொல்கிறார். அவரோ அதற்கும் மேல் என்ன செய்வது என்று கேட்கும் போது, இயேசு: "நீ சேர்த்த செல்வங்களை எல்லாம் ஏழைகளுக்கு கொடுத்துவிட்டு என் பின்னே வா." என்கிறார். அவர் எதிபார்க்காத சவால் இது. திரும்பிப் போகிறார். அவர் இதுவரைத் தேடிக்கொண்டிருந்த நிலை வாழ்வை விட, அவருடைய சொத்துகள் அவரை அதிகமாய் பற்றியிருந்ததால், அவரால் இயேசுவின் சவாலை ஏற்க முடியவில்லை. போகும் போது அவர் இயேசுவை திரும்பி, திரும்பி பார்த்துக்கொண்டே போயிருப்பார். எந்த ஒரு நிமிடமும், இயேசு இன்னொரு எளிதான வழியைச் சொல்லமாட்டாரோ என்ற ஏக்கத்தில் அவர் அப்படி பார்த்தபடியே சென்றிருப்பார். இயேசுவும் அவரைக் கனிவோடு பார்த்தபடியே நின்றிருப்பார். இத்தனை செல்வங்கள் இருந்தும் அவர் கடவுள் மட்டில் இவ்வளவு ஈடுபாடு கொண்டு, கட்டளைகளை எல்லாம் இளமை முதல் கடைபிடித் திருக்கிறாரே என்று, இயேசுவுக்கு அவர் மேல் மதிப்பு இருந்திருக்கும்... ஆனாலும், என்ன செய்வது? அவரால் அடுத்த நிலைக்கு உயர முடியவில்லையே என்று இயேசுவுக்கு அவர் மேல் பரிதாபம் ஏற்பட்டிருக்கும். அந்த பரிதாப உணர்வில் வெளி வந்தது தான் ஆழமான வார்த்தைகள்: “பிள்ளைகளே, செல்வர்கள் இறையாட்சிக்கு உட்படுவது மிகவும் கடினம். அவர்கள் இறையாட்சிக்கு உட்படுவதைவிட ஊசியின் காதில் ஒட்டகம் நுழைவது எளிது.”
இயேசுவின் இந்தக் கூற்று சீடர்களைத் திகைப்பிலும் வியப்பிலும் ஆழ்த்தியதாக நற்செய்தி சொல்கிறது. அதிர்ச்சியையும் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். திகைப்பு, வியப்பு, அதிர்ச்சி... இருக்காதா பின்னே? செல்வந்தர் இறைவன் இல்லத்திற்கு கட்டாயம் போவார்கள்; விண்ணக வாசலில் அவர்கள் வரிசையில் நிற்க கூட தேவையில்லை; அவர்களுக்கு ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது என இஸ்ராயேலர்கள் நம்பிவந்த போது, இப்படி ஒரு அதிர்ச்சியான தகவலை இயேசு சொல்கிறார்: "மன்னிக்கவும். அவர்களுக்கு விண்ணரசில் இடம் இல்லை. அவர்கள் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு முயன்றால், ஒருவேளை நிறைவாழ்வுக்கு செல்ல முடியும்." செல்வத்தை பற்றி, செல்வந்தரைப் பற்றி சீடர்களுடைய எண்ணங்களைத் தலைகீழாக புரட்டி, அவர்களைச் சிந்திக்க வைத்தார் இயேசு. இன்று நமக்கும் செல்வம், செல்வந்தர் இவற்றைப் பற்றி சிந்திக்க ஒரு அழைப்பு விடுக்கிறார் இந்த நற்செய்தி மூலம்.

மாற்கு நற்செய்தி 10: 17-30
இயேசு புறப்பட்டுச் சென்று கொண்டிருந்தபோது வழியில் ஒருவர் அவரிடம் ஓடிவந்து முழந்தாள்படியிட்டு, ' நல்ல போதகரே, நிலை வாழ்வை உரிமையாக்கிக்கொள்ள நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? ' என்று அவரைக் கேட்டார். அதற்கு இயேசு அவரிடம், ' நான் நல்லவன் என ஏன் சொல்கிறீர்? கடவுள் ஒருவரைத் தவிர நல்லவர் எவருமில்லையே. உமக்குக் கட்டளைகள் தெரியும் அல்லவா? ″ கொலைசெய்யாதே; விபசாரம் செய்யாதே; களவு செய்யாதே; பொய்ச்சான்று சொல்லாதே; வஞ்சித்துப் பறிக்காதே; உன் தாய் தந்தையை மதித்து நட ″ ' என்றார். அவர் இயேசுவிடம், ' போதகரே, இவை அனைத்தையும் நான் என் இளமையிலிருந்தே கடைப்பிடித்து வந்துள்ளேன் ' என்று கூறினார். அப்போது இயேசு அன்பொழுக அவரைக் கூர்ந்து நோக்கி, ' உமக்கு இன்னும் ஒன்று குறைபடுகிறது. நீர் போய் உமக்கு உள்ளவற்றை விற்று ஏழைகளுக்குக் கொடும். அப்போது விண்ணகத்தில் நீர் செல்வராய் இருப்பீர். பின்பு வந்து என்னைப் பின்பற்றும் ' என்று அவரிடம் கூறினார். இயேசு சொன்னதைக் கேட்டதும் அவர் முகம்வாடி வருத்தத்தோடு சென்று விட்டார். ஏனெனில் அவருக்கு ஏராளமான சொத்து இருந்தது. இயேசு சுற்றிலும் திரும்பிப் பார்த்துத் தம் சீடரிடம், ' செல்வர் இறையாட்சிக்கு உட்படுவது மிகவும் கடினம் ' என்றார். சீடர்கள் அவர் சொன்னதைக் கேட்டுத் திகைப்புக்கு உள்ளானார்கள். மீண்டும் இயேசு அவர்களைப் பார்த்து, ' பிள்ளைகளே, செல்வர்கள் இறையாட்சிக்கு உட்படுவது மிகவும் கடினம். அவர்கள் இறையாட்சிக்கு உட்படுவதைவிட ஊசியின் காதில் ஒட்டகம் நுழைவது எளிது ' என்றார். சீடர்கள் மிகவும் வியப்பில் ஆழ்ந்தவர்களாய், 'பின் யார்தாம் மீட்புப்பெற முடியும்?' என்று தங்களிடையே பேசிக்கொண்டார்கள். இயேசு அவர்களைக் கூர்ந்து நோக்கி, 'மனிதரால் இது இயலாது. ஆனால் கடவுளுக்கு அப்படியல்ல, கடவுளால் எல்லாம் இயலும்' என்றார். அப்போது பேதுரு அவரிடம், 'பாரும், நாங்கள் எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு உம்மைப் பின்பற்றியவர்களாயிற்றே' என்று சொன்னார். அதற்கு இயேசு, 'உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்; என் பொருட்டும் நற்செய்தியின் பொருட்டும் வீடுகளையோ, சகோதரர்களையோ, சகோதரிகளையோ, தாயையோ, தந்தையையோ, பிள்ளைகளையோ, நிலபுலன்களையோ விட்டுவிட்ட எவரும் இம்மையில் நூறு மடங்காக வீடுகளையும் சகோதரர்களையும் சகோதரிகளையும் தாயையும் நிலபுலன்களையும், இவற்றோடு கூட இன்னல்களையும் மறுமையில் நிலைவாழ்வையும் பெறாமல் போகார்.

செல்வம் சேர்ப்பது, செல்வங்களால் சிறைப்படுவது, செல்வத்தைப் பகிர்வது என்று மூன்று கோணங்களில் செல்வத்தைப் பற்றி சிந்திக்கலாம். ஒருவர் தன் சொந்த முயற்சியாலோ, அல்லது பரம்பரையாய் வந்த வசதியாலோ செல்வந்தர் ஆகிறார். ஆகட்டுமே... கொஞ்சம் பொறுங்கள். அவ்வளவு எளிதாக, மேலோட்டமாகப் பேச வேண்டாம். அந்த செல்வம் நேர்மையான வழிகளில் வந்த செல்வம் என்றால், அவர்கள் வாழ்ந்து அனுபவிக்கட்டும். தலைமுறை, தலைமுறைகள் வாழ்ந்து அனுபவிக்கட்டும் என்று வாழ்த்துவோம்.
ஆனால், சேர்க்கப்பட்ட செல்வம் நேர்மையற்ற குறுக்கு வழிகளில் வந்திருந்தால், கேள்விகள் எழும், சாபங்கள் வெடிக்கும். அதுவும் ஆயிரக்கணக்கானோரை ஏமாற்றி, அவர்கள் வாழ்வை சீரழித்து சேர்க்கப்பட்ட செல்வம் என்றால், கோபம் சாபம் இவை எழுவதில் நியாயம் உள்ளது. பல ஏழைகளுடைய வயிறு பற்றி எரியும் போது, அந்த நெருப்பில் குளிர் காயும் செல்வந்தர்களைப் பற்றி நினைக்கத் தோன்றுகிறது.
நீரோ மன்னன் பிடில் வாசிக்கும் திறமை பெற்றவனாம். அழகான இசை படைப்புகள் அவன் இசைக் கருவியிலிருந்து வெளி வருமாம். அவனுக்கு திறமை இருந்தது. இசையை உருவாக்கினான். இதில் என்ன தவறு என்ற கேள்வி எழும். ஆனால், அவன் அந்த இசையை உருவாக்க, mood தேடினானாம். அந்த music mood உருவாக்க அவன் ரோமை நகரைத் தீயிட்டு கொளுத்தினான் என்பார்கள். கொழுந்து விட்டு எரியும் நகரமும் அங்கு எழும் மக்களின் அவல ஓலங்களும் அவனது இசைப் படைப்பைத் தூண்டியதாகச் சொல்லப் படுகிறது.
திறமை இருந்தது, இசைத்தான் என்று இப்போது சொல்ல முடியுமா? இதே கேள்வியை செல்வந்தரைப் பற்றி பேசும் போதும் எழுப்ப வேண்டும். திறமை இருந்தது செல்வம் சேர்த்துக் கொண்டார் என்று மேலோட்டமாகப் பேச முடியாது. பின்னணிகள் அலசப்பட வேண்டும்.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் Forbes magazine உலகில் உள்ள கோடீஸ்வரர்களின் பட்டியலைத் தரும். இந்த ஆண்டு மார்ச் மாதம் வெளிவந்த பட்டியலில் இரு இந்தியர்கள் முதல் பத்து இடங்களில்(7 8 ) இரு இடங்களைப் பெற்றிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு ஆண்டும் இந்த பட்டியல் வெளியிடப்படும் போதெல்லாம் எனக்குள் ஒரு வித்தியாசமான எண்ணம். இந்த கோடீஸ்வரர்கள் அதிகாரப் பூர்வமாய் வெளியிடும் சொத்து விவரங்களை வைத்து இந்த பட்டியல் வந்திருக்கிறது என்றால், இன்னும் கணக்கில் வராத சொத்துக்கள் எவ்வளவு இருக்கும் என்று ஒரு குதர்க்கமான கேள்வி. அதே போல், இந்த கோடீஸ்வரர்களை விட பெரிய செல்வந்தர்கள் நமது அரசியல் தலைவர்கள் ஆயிற்றே. அவர்கள் ஏன் இந்த பட்டியலில் இடம் பெறவில்லை? மற்றொரு குதர்க்கமான கேள்வி. என்னைப் போல் கேள்வி பலருக்கும் இருக்கும் என்று எதிர்பார்த்து, இந்தப் பட்டியலை விக்கிபீடியா வெளியிடும் போது அவர்கள் தரும் முன்னுரை இது: This list of billionaires is based (where not otherwise noted) on an annual ranking of the world's wealthiest people compiled and published by Forbes magazine on March 11, 2009. The listed net worth represents the estimated value of assets less debt as of February 13, 2009. The list does not include heads of state whose wealth is tied to their position (see List of heads of state and government by net worth).
இந்தப் பட்டியலில் அரசுத் தலைவர்களைச் சேர்க்கவில்லை, காரணம், அவர்களது செல்வங்களின் அளவு அவர்கள் வகிக்கும் பதவியோடு தொடர்புடையது. அதாவது, இன்று வெள்ளை மாளிகையில் வாழும் பாரக் ஒபாமா அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு தன்னுடைய சொத்து என்று உரிமை கொண்டாடுவாரா? அல்லது, அவர் வாழும் வெள்ளை மாளிகையைத்தான் அவரால் உரிமை கொண்டாட முடியுமா? அப்படி ஒவ்வொரு நாட்டுத் தலைவரும் அந்த நாடு தன் சொத்து என்று கொண்டாட ஆரம்பித்தால்?... அப்படி யாரும் செய்வார்களா? இந்தியாவில் வாழும் நாம் இந்தக் கேள்விக்கு எளிதில் பதில் சொல்லி விடுவோம். அப்படி பொது சொத்துக்களை உரிமை கொண்டாடும் பலரை நமக்குத் தெரியும். ஒவ்வொரு முறையும் தேர்தல் நேரத்தில், நமது வேட்பாளர்கள் சொத்து குறித்த விவரங்களை வெளியிடும் போது, நம்மில் எத்தனை பேர் உள்ளுக்குள் சிரித்திருக்கிறோம்? ஊரறிய சொல்லப்படும் அந்த பொய்களைப் பார்த்து சிரிப்பதை தவிர வேறு என்ன செய்ய முடியும்? செல்வம் சேர்ப்பதைப் பற்றி நினைக்கும் போது என் மனதில் எழும் எண்ணங்கள் இவை.

செல்வங்களால் சிறைப்படுவது என் இரண்டாவது கருத்து. உலகிலேயே அதிக விலை யுயர்ந்த வீட்டைப் பற்றி முதலில் பேசினேன். செல்வங்களில் சிறை படுவதற்கு இது ஒரு உதாரணம். இந்த வீடு வேறு எந்த முதல் தர நாட்டிலும் கட்டப்படவில்லை. நமது இந்தியாவில் மும்பையில் கட்டப்படுகிறது அல்லது கட்டப்பட்டுள்ளது. 4000 கோடி ரூபாய் செலவில் கட்டப்படும் இந்த வீடு எல்லா வசதிகளும் கொண்டது. இதை வேறு விதமாக சொல்ல வேண்டுமானால், அந்த வீட்டில் வாழ்பவர்கள் எந்த காரணத்திற்கும் வெளியே வரத் தேவை இல்லை. இப்படி வாழ்வதும் ஒரு சிறை தானே. இப்படி கட்டப் பட்டுள்ள இந்த வீட்டிற்கு பேர் தெரியுமா? அன்டில்லா. அன்டில்லா என்றால் புராணங்களில் வரும் ஒரு கனவுத் தீவு. தீவு, சிறை... எல்லாமே நம்மைத் தனிமைப் படுத்தும். இந்த மாளிகையும் அப்படித்தான். செல்வங்களால் சிறை படுவது என்று கூறும் போது பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், செய்திதாளில் வாசித்த ஒரு கட்டுரை நினைவுக்கு வருகிறது. இதை எழுதியவர் ப்ரென்ச் நாட்டில் பிறந்தவர், இந்தியப் பெண்ணை மணந்து, இந்தியாவில் வாழ்கிறவர். இந்தியா மேல் அதிக ஈடுபாடு. பெயர் பிரான்ஸ்வா குத்தியேர் (francois gautier the ‘Ferengi’s column” in the Indian Express ) பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், சூரத் என்ற நகரில் கொள்ளை நோய் பரவியதை மையமாகக் கொண்டு அவர் எழுதிய ஒரு கட்டுரையில் அவர் செல்வந்தர்களைப் பற்றி கூறியதை இங்கு நினைவுபடுத்த விரும்புகிறேன்.
இந்தியாவில் இருப்பவர்கள் தங்கள் வீடுகளை அதிக சுத்தமாக வைத்திருப்பதைப் பார்த்து அசந்து போயிருக்கிறேன். ஆனால், இதே ஆட்கள் தங்கள் வீட்டை சுத்தம் செய்து சேகரித்த குப்பையை வீட்டுக்கு முன் போடுவார்கள். தெரு சுத்தம் பற்றி அவர்களுக்கு கொஞ்சமும் கவலை இருக்காது. மும்பையில் அதிகமாய் செல்வம் கொழிக்கும் ஒரு பகுதியைப் பற்றி குறித்து, அந்த பகுதியிலுள்ள வீடுகள் அரண்மனைகளாய் ஜொலிக்கும் ஆனால், தெருக்கள் குப்பையில் நாறிகிடக்கும் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். கொள்ளை நோய் பரவிய சூரத் இந்தியாவிலேயே பணக்காரர்கள் நிறைந்த ஒரு நகரம், ஏனெனில் அங்கே உள்ள ஒரு தலையாய தொழில் வைரத் தொழில். அந்த நகரில் கொள்ளை நோயா, எப்படி என்று கேட்பவர்கள் அந்த ஊர் தெருக்களைப் பார்க்க வேண்டும். வீடுகள் அரண்மனைகளாய் இருந்தாலும், பொது சுத்தம் என்று வரும் போது அந்த ஊர் மிகுவும் அழுக்காய் இருந்தது. கொள்ளை நோய் அவர்கள் அனைவரின் சமுதாய சிந்தனையை உலுக்கி எடுத்த ஒரு பாடம். தன் வீடு சுத்தமாய் இருந்தால் மட்டும் போதாது போது இடமும் சுத்தமாய் இல்லை என்றால், அது விரைவில் தன் வீட்டையும் பாதிக்கும் என்பதை அந்த வைர வியாபாரிகள் கொள்ளை நோய் மூலம் கற்றுக் கொண்டனர். ஆனால் இந்தியாவின் பல நகரங்கள் இன்னும் இந்த பாடத்தைக் கற்று கொள்ளவில்லை. ஏதோ தான் வாழும் வீட்டை ஒரு தீவாகவே காணும் செல்வந்தர்கள் பொது நலன் பாடங்களையும் விரைவில் கற்றுக் கொள்ளவேண்டும். அவர் எழுதிய எண்ணங்கள் செல்வம் சிறைப் படுத்தும் என்பதற்கு மற்றுமொரு எடுத்துகாட்டு.

இந்தச் சிறையிலிருந்து தப்புவது எப்படி? செல்வத்தைப் பகிர்வது. அதுவும் இயேசு குறிப்பிட்டுச் சொன்னது போல், ஏழைகளிடம் பகிர்வது. பகிர்வைப் பற்றி பல முறை பேசியிருக்கிறோம், கருத்துக்களைக் கேட்டிருக்கிறோம். தோர்டன் வில்டேர் (Thorton Wilder) என்ற நாடக ஆசிரியர் கூறியுள்ள பொன் மொழிகள்: "பணம் உரத்தைப் போன்றது. குமித்து வைத்தால், நாற்றம் எடுக்கும். பயன் அளிக்காது. பரப்பும் போது தான் பயனளிக்கும்."
உலக மகா செல்வந்தர்கள் பட்டியலில் முதல் இரு இடங்களில் இருப்பவர்கள்: பில் கேட்ஸ், வாரன் பபெட் (Bill Gates, Warren Buffet). இவர்களது வாழ்க்கையைக் கொஞ்சம் திருப்பி பார்த்தால், நமக்குப் பாடங்கள் கிடைக்கும்.
பில்-மெலிண்டா கேட்ஸ் அறக்கட்டளை 2008 ஆம் ஆண்டு வரை 28 பில்லியன் டாலர்களைச் சமூகச் சேவையில் செலவழித்திருக்கிறார்கள். பில் கேட்ஸ் கடந்த ஆண்டு மைக்ரோ சாப்ட் நிறுவனத்தின் நிர்வாகப் பொறுப்பிலிருந்து விலகும் போது, தன் சொத்துக்கள் முழுவதையும் (58 பில்லியன் டாலர்கள் மதிப்புள்ளது.) சமூகச் சேவைக்கென எழுதிவைக்கப் போவதாகவும், தன் பிள்ளைகளுக்கு அந்த சொத்து சென்று சேராது எனவும் கூறியதாக செய்திகள் வெளியாயின. வாரன் பபெட் 2006 ஆம் ஆண்டு உலக வரலாற்றில் இதுவரை எந்தத் தனி மனிதனும் செய்யாத ஒன்றைச் செய்தார். தன் சொத்திலிருந்து 37 பில்லியன் டாலர்களை பில்-மெலிண்டா கேட்ஸ் அறக்கட்டளைக்குக் கொடுத்தார்.
பில் கேட்ஸ், வாரன் பபெட் இருவரையும் புனிதராக்கும் முயற்சி அல்ல இது. ஆனால் உலகின் முதன்மையான செல்வந்தர்கள் தங்கள் செல்வங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டது, அதுவும் ஏழைகளோடு பகிர்ந்து கொண்டது, நம்பிக்கை தரும் செய்திதானே!
பூஜ்யத்தில் ஆரம்பித்தோம், மீண்டும் பூஜ்யத்திற்கு வருவோம். 28 பில்லியன் டாலர்கள், 58 பில்லியன் டாலர்கள், 37 பில்லியன் டாலர்கள், இவைகளுக்கெல்லாம் எத்தனை பூஜ்யங்கள்? சரியாகத் தெரியவில்லை. தெரியவும் தேவையில்லை. ஆனால், இந்தப் பூஜ்யங்களுக்குச் சிறப்பான மதிப்பு உண்டு. எத்தனையோ பூஜ்யங்கள் கொண்ட அவர்களது செல்வங்களை ஏழைகளோடு பகிர்ந்ததால், அந்த பூஜ்யங்கள் பெரு மதிப்பு பெற்று விட்டன. பூஜ்யங்கள் புனிதமடைந்து விட்டன!

“நீர் போய் உமக்கு உள்ளவற்றை விற்று ஏழைகளுக்குக் கொடும். அப்போது விண்ணகத்தில் நீர் செல்வராய் இருப்பீர்.” இயேசுவின் இவ்வார்த்தைகளில் ஒவ்வொருவரும் பொருள் தேடி பயன் பெறுவோம்.