Last month when I was travelling in India, one of my friends told me this sad event. A new Tamil movie was released the previous week featuring a popular actor. Usually films are released on Fridays, right? On Thursday night one of the youngsters who was a die-hard fan of this actor spent the whole night displaying posters for the movie throughout his town. This ‘service’ took the whole night. Early next morning this young man was standing in line for the first-day-first-show ticket, almost for three to four hours, unmindful of the scorching heat of May. No sleep, no food… He got his ticket and then reality set in. He felt hungry and drowsy. He did not want to miss the first show. So, he decided to get some tea just across the road. As he was crossing the road, he fainted and a speeding lorry ran over him. He died on the spot. Sad… really sad…
Did this really happen? Not very sure. But, dear friends, all of us know that this CAN HAPPEN and HAS HAPPENED quite many times in India. Only in India? Again, not so sure. We in India have a way of displaying our hero worship in a way unparalleled in the rest of the world. We know the amount of frenzy that can set in when a movie star or a cricket star appears in public. Sometimes, such frenzy turns into madness and violence can result. How many lives have been lost due to this madness / violence! More so in the area of politics. There have been immolations and murders committed for political leaders.
Why are we talking of all these now? The Gospel today can probably throw some light on this question. This passage talks about the leader and his followers.
Luke 9: 51-62
As the time approached for him to be taken up to heaven, Jesus resolutely set out for Jerusalem. And he sent messengers on ahead, who went into a Samaritan village to get things ready for him; but the people there did not welcome him, because he was heading for Jerusalem. When the disciples James and John saw this, they asked, "Lord, do you want us to call fire down from heaven to destroy them?" But Jesus turned and rebuked them, and they went to another village.
As they were walking along the road, a man said to him, "I will follow you wherever you go."
Jesus replied, "Foxes have holes and birds of the air have nests, but the Son of Man has no place to lay his head."
He said to another man, "Follow me." But the man replied, "Lord, first let me go and bury my father." Jesus said to him, "Let the dead bury their own dead, but you go and proclaim the kingdom of God."
Still another said, "I will follow you, Lord; but first let me go back and say good-by to my family." Jesus replied, "No one who puts his hand to the plow and looks back is fit for service in the kingdom of God."
This passage talks of four incidents. All the four can teach us lessons for life. The first one is about the disciples – James and John. Jesus, on his way to Jerusalem, was not received well in a town. James and John were seething with rage. They wished to bring down fire from heaven to destroy the town. A fitting lesson to those………. people who should have known better. James and John were the sons of thunder. They were the ones who wanted to be seated at the right and left of the Lord. (Mt. 20: 20-21)
I am just wondering what our political leaders would have done in a situation like this. Here are two very energetic, enthusiastic followers who are willing to go the full distance – destroying a town for not giving due respect to their leader. Our leaders would have been thrilled to have such sycophants and, in all probability, given them some important portfolios in the ministerial cabinet. Thank God. Jesus is not like them. He turned to his disciples and rebuked them. He was probably very indignant at them since they wanted to use heavenly powers for destruction. These guys really need help, Jesus thought.
The second incident is about a person who wanted to follow Jesus wherever he went. As was his wont, Jesus must have turned around and looked at this person with deep love and concern. The word ‘wherever’ must have grabbed the attention of Jesus. Where was Jesus going? To Jerusalem. As the opening lines of today’s Gospel says, he was determined to go to Jerusalem, probably knowing what was awaiting him there. He was going for a head-on collision with political and religious authorities. At that moment, should he take another disciple along? That was his concern.
Inadvertently, my mind goes to the present day political leaders who would be more concerned in taking along more followers especially during a clash. In the ego clashes that occur between big leaders the followers get hurt and killed. As an Indian, I feel ashamed of having such power mongers. I am more ashamed of the followers who have such blind loyalty to these leaders.
Jesus tries to tell this person what would be awaiting him if he were to follow him ‘wherever he goes’. There is really nowhere… Even foxes and birds which do not have any plan for their daily shelter, do have some place to rest at night. This statement from Jesus is more of an invitation to share his vagabond or itinerant life. How many of us really believe that all of us are PILGRIMS on earth?
The third and fourth incidents are similar. Two persons want to fulfil their family duties BEFORE following Jesus. At first glance, the response of Jesus seems rather rude. “Don’t bother about burying your parents or saying goodbye to the family members… Just plunge into action. Follow me HERE and NOW. No delays.
The reference of Jesus to the man with a plough, reminds me of the first reading today – taken from the First Book of the Kings 19: 19-21. The incident narrated in this passage is quite dramatic:
Elijah went from there and found Elisha son of Shaphat. He was ploughing with twelve yoke of oxen, and he himself was driving the twelfth pair. Elijah went up to him and threw his cloak around him. Elisha then left his oxen and ran after Elijah. "Let me kiss my father and mother good-by," he said, "and then I will come with you." "Go back," Elijah replied. "What have I done to you?"
So Elisha left him and went back. He took his yoke of oxen and slaughtered them. He burned the ploughing equipment to cook the meat and gave it to the people, and they ate. Then he set out to follow Elijah and became his attendant.
From this passage it is not clear whether he was allowed to say goodbye to his parents. But, it is quire clear that he said a definitive goodbye to his earlier life. He slaughtered his oxen, burnt his ploughing equipment… In 1519, Capitan Hernando Cortez and his followers left Cuba and landed in Mexico. In order to motivate his followers to face all the hardships of Mexico and not think of Cuba again, Captain Cortez burnt the ship in which they reached Mexico. The English expression “burning the boats” may have stemmed from this incident. Elisha burning the ploughshare was a spontaneous, courageous act of a follower. Cortez burning the ship was more of a compulsion imposed on the followers.
Following Jesus, the real leader requires HERE and NOW decision. We know of the famous saying ‘Justice delayed, is justice denied.’ Similarly, I feel that delaying to act on an inspiration is denying it. There is a story that does daily rounds in big firms about deadlines… “Boss, when is this work due?” “Yesterday!”
Today is a gift and that is why we call it the ‘present’. Let us make use of this gift properly. “If today you hear his voice, harden not your hearts…” (Ps.95: 7-8)
Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.
மே மாதம் என் நண்பர் ஒருவர் சொன்ன வேதனையான நிகழ்ச்சி இது. தமிழில் ஒரு புதுத் திரைப்படம் வெளியாவதற்கு முந்திய நாள், அந்தப் படத்திற்கான சுவரொட்டிகளை இரவு முழுவதும் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தார் ஓர் இளைஞர். அடுத்த நாள், அந்த ஹீரோவின் படத்தை முதல் காட்சியில் பார்க்கும் ஆர்வத்தில் (வெறியில்????) அந்த மே மாத வெயிலில், பல மணி நேரம் வரிசையில் நின்று, டிக்கட் வாங்கி விட்டார். அப்போதுதான் அவருக்குத் தன் உடல் பசி தெரிந்தது. அதுவரைத்தான், அவர் அவராகவே இல்லையே! காட்சி ஆரம்பமாவதற்குள், ஒரு டீயும், பன்னும் சாப்பிடலாம் என்று அவர் அந்தத் திரை அரங்கத்தின் முன் இருந்த சாலையைக் கடக்கும் போது, மயக்கத்தில் தடுமாறி, அந்தப் பக்கம் வேகமாக வந்த ஒரு லாரியில் அடிபட்டு... அந்த இடத்திலேயே இறந்தார். நண்பர் ஒருவர் சொன்னது. இப்படி நடந்ததா என்று தெரியவில்லை. ஆனால், இந்தியாவில் இது போல நடக்கக் கூடியதுதான் என்பது நமக்குத் தெரியும்.
நம் நாட்டில் சினிமா நடிகர்களுக்காக, அல்லது விளையாட்டு (கிரிக்கெட்) வீரர்களுக்காக கூடும் கூட்டத்தைப் பார்த்திருக்கிறோம். அந்தக் கூட்டத்தில் காணப்படும் ஆர்வம், சில சமயம் வெறியாக மாறும் போது, அங்கு வெடிக்கும் வன்முறைகளில் ஒரு சில உயிர்கள் பறி போயுள்ளன.
சினிமா, விளையாட்டு இவைகளால் ஏற்படும் உயிர் பலிகளை விட இன்னும் அதிகமாக அரசியல் விளையாட்டில் பல உயிர்கள் பலியாவதையும் நம் நாட்டில் பார்த்து வருகிறோம். அரசியல் தலைவர்களுக்காகத் தீ குளிப்பது, ஒருவரை ஒருவர் வெட்டிக் கொள்வது, வெட்டிக் கொல்வது... என்று நடக்கும் உயிர் பலிகள் நம்மை நிலை குலைய வைக்கின்றன. இதேபோல், கொள்கைகளுக்காக உயிரைப் பணயம் வைப்பவர்களை, உயிரைத் தியாகம் செய்பவர்களைப் பற்றிக் கேள்விப்படும் போதெல்லாம் நான் வியந்திருக்கிறேன், குழம்பியும் போயிருக்கிறேன்.
விடுதலைப் புலிகள், நாக்சலைட் போன்ற தீவிரக் கொள்கைக் குழுக்களில், மத அடிப்படையில் எழும் தீவிரக் கொள்கைக் குழுக்களில் தற்கொலைப் படையினர் என்றே ஓர் அங்கம் இருப்பது நமக்குத் தெரிந்த ஒரு விவரம். இந்தத் தற்கொலைப் படைகள் தன்னையும், பிறரையும் அழிக்கும் செய்திகளைக் கேட்கும் போது.. வியப்பு, குழப்பம் இரண்டும் எனக்கு ஏற்படும். வியப்பை விட, குழப்பம் தான் அதிகம் எழும்.
தலைவன், தொண்டன், உயிர்பலி இவைகளைப் பற்றி ஏன் இந்த விவாதம்? இன்றைய நற்செய்தியைக் கேளுங்கள். ஓரளவு தெளிவு கிடைக்கும்.
லூக்கா நற்செய்தி 9: 51-62
அக்காலத்தில், இயேசு விண்ணேற்றம் அடையும் நாள் நெருங்கி வரவே எருசலேமை நோக்கிச் செல்லத் தீர்மானித்து, தமக்கு முன் தூதர்களை அனுப்பினார். அவருக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்வதற்காக அவர்கள் சமாரியருடைய ஓர் ஊருக்குப் போய்ச் சேர்ந்தார்கள். அவர் எருசலேம் செல்லும் நோக்கமாயிருந்ததால் அவர்கள் அவரை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவருடைய சீடர்கள் யாக்கோபும் யோவானும் இதைக் கண்டு, “ஆண்டவரே, வானத்திலிருந்து தீ வந்து இவர்களை அழிக்குமாறு செய்யவா? இது உமக்கு விருப்பமா?” என்று கேட்டார்கள். அவர் அவர்கள் பக்கம் திரும்பி, அவர்களைக் கடிந்து கொண்டார். பின்பு அவர்கள் வேறோர் ஊருக்குச் சென்றார்கள். அவர்கள் வழி நடந்தபோது ஒருவர் அவரை நோக்கி, “நீர் எங்கே சென்றாலும் நானும் உம்மைப் பின்பற்றுவேன்” என்றார். இயேசு அவரிடம், “நரிகளுக்குப் பதுங்குக் குழிகளும், வானத்துப் பறவைகளுக்குக் கூடுகளும் உண்டு, மானிடமகனுக்கோ தலை சாய்க்கக்கூட இடமில்லை” என்றார். இயேசு மற்றொருவரை நோக்கி, “என்னைப் பின்பற்றிவாரும்” என்றார். அவர், “முதலில் நான் போய் என் தந்தையை அடக்கம் செய்துவிட்டுவர அனுமதியும்” என்றார். இயேசு அவரைப் பார்த்து, “இறந்தோரைப் பற்றிக் கவலை வேண்டாம். அவர்கள் அடக்கம் செய்யப்படுவார்கள். நீர் போய் இறையாட்சியைப் பற்றி அறிவியும்” என்றார். வேறொருவரும், “ஐயா, உம்மைப் பின்பற்றுவேன்; ஆயினும் முதலில் நான் போய் என் வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் விடைபெற்று வர அனுமதியும்” என்றார். இயேசு அவரை நோக்கி, “கலப்பையில் கை வைத்தபின் திரும்பிப் பார்ப்பவர் எவரும் இறையாட்சிக்கு உட்படத் தகுதியுள்ளவர் அல்ல” என்றார்.
இயேசுவைத் தலைவனாக ஏற்று அவரைப் பின் தொடர்ந்த சீடர்களை, அல்லது, பின் தொடர விழைபவர்களைப் பற்றி நான்கு சம்பவங்களை இப்போது வாசித்தோம். ஒவ்வொரு சம்பவத்திலும் நமக்குத் தேவையான பாடங்கள் பல உள்ளன.
முதல் சம்பவம்:
இயேசுவின் சீடர்களைப் பற்றியது. இயேசுவுக்கு ஓர் ஊரில் சரியான வரவேற்பு இல்லை. உடனே, அவரது சீடர்கள் யாக்கோபு, யோவான் இருவரும் ஆவேசத்தோடு இயேசுவிடம் வந்து, "தலைவா, நீங்க ‘சரி’ன்னு சொல்லுங்க... இந்த ஊரை உண்டு இல்லைன்னு பண்ணிடலாம்." என்றார்கள். யாக்கோபு, யோவான் இருவரும் 'இடியின் மக்கள்' அல்லவா? எனவேதான் இந்த ஆவேசம். நினைவிருக்கிறதா? இந்த இருவரும்தான் இயேசுவின் வலப்பக்கமும், இடப்பக்கமும் அமர விரும்பினார்கள். விண்ணப்பித்தார்கள். (மத். 20: 20-21)
நம்ம ஊர் அரசியல் தலைவன் என்றால், தொண்டர்களின் இது போன்ற ஆவேசத்தைக் கண்டு, அதுவும், தலைவனுக்காக ஊரையே அழிக்கத் துடிக்கும் அவர்களது ஆவேசத்தைக் கண்டு உள்ளம் குளிர்ந்து, அவர்கள் கேட்ட அந்தப் பதவிகளை ஒதுக்கிக் கொடுத்திருப்பார். இயேசு நம்ம ஊர் அரசியல் தலைவன் இல்லையே... அவர் உலகின் மற்ற எல்லாத் தலைவர்களையும் விட மிகவும் வித்தியாசமானவர் ஆயிற்றே!
ஆவேசப்பட்ட சீடர்களுக்கு இயேசு தந்த பதில் என்ன? "அவர் அவர்கள் பக்கம் திரும்பி, அவர்களைக் கடிந்து கொண்டார்." (லூக்கா 9: 55) அவர் கடிந்து கொண்டதற்குக் காரணம் இருந்தது. அந்த ஊரை அழிப்பதற்கு, வானத்திலிருந்து சக்தியைக் கொண்டு வர நினைத்தனர் அந்தச் சீடர்கள். கடவுளின் சக்திகளைத் தவறான நோக்கங்களுக்கு, அதுவும் அழிவான நோக்கங்களுக்குப் பயன்படுத்த எண்ணிய அவர்களது சுயநலத்தை அதிகம் கடிந்து கொண்டார்.
தொண்டர்களின் ஆர்வம், ஆவேசம், தன்னிடம் உள்ள அதிகாரம்... இவைகளை அழிவுக்குப் பயன்படுத்தும் தலைவர்களை எண்ணி நாம் வெட்கப்படுகிறோம். இந்தத் தன்னலத் தலைவர்களுக்காக, தங்கள் உயிரையும், பிற உயிர்களையும் பலியாக்கும் தொண்டர்களையும் எண்ணி வெட்கப்படுகிறோம். வேதனைப் படுகிறோம்.
இரண்டாவது சம்பவம்:
இயேசுவைத் தொடர நினைக்கும் ஓர் இளைஞன், "தலைவா, நீர் எங்கே சென்றாலும்,நானும் உம்மைப் பின்பற்றுவேன்." என்று சொல்கிறார். இயேசு அவரை ஆதங்கத்துடன் பார்க்கிறார். "எங்கே சென்றாலும்" என்று அந்த இளைஞன் சொன்னதுதான் அந்தப் ஆதங்கத்திற்குக் காரணம்... இயேசுவுக்கு, தான் எங்கே போகிறோம் என்பது ஓரளவு தெளிவாக இருந்தது. இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகளில் வாசித்ததுபோல், அவர் எருசலேம் நோக்கிச் செல்ல தீர்மானித்து விட்டார். எருசலேம் நோக்கிச் செல்வது அங்கிருந்த அதிகாரங்களுடன் மோதுவதற்கு. இந்த மோதலில் தனக்கு நேர இருப்பதையும் ஓரளவு இயேசு உணர்ந்திருந்தார். இந்த நேரத்தில், இந்த மோதலில் இன்னும் ஒரு தொண்டரை ஈடுபடுத்த வேண்டுமா என்பதுதான் அவரது ஆதங்கம்.
மீண்டும் நம்ம ஊர்த் தலைவர்கள் தான் என் நினைவுக்கு வருகிறார்கள். எதிர்ப்பு, மோதல் என்று வந்தால், அதுவும் அந்த நேரத்தில் தன்னோடு தொண்டர்கள் இருந்தால், தொண்டர்களை அந்த மோதலில் ஈடுபடுத்தி விட்டு, ஒதுங்கி இருப்பது நம் தலைவர்களின் இலக்கணம். இயேசு இப்படி ஓரு தலைவன் இல்லையே...
தன் போராட்டத்தைப் பற்றி மறைமுகமாகச் சொல்லி, அதில் பங்கு பெற இயேசு அந்த இளைஞனுக்கு விடுக்கும் அழைப்பு அழகானது: " நரிகளுக்குப் பதுங்குக் குழிகளும், வானத்துப் பறவைகளுக்குக் கூடுகளும் உண்டு, மானிடமகனுக்கோ தலை சாய்க்கக்கூட இடமில்லை." (லூக். 9: 58) நரிகள், பறவைகள் இவைகளை எடுத்துக் காட்டாகக் கூறுகிறார் இயேசு. பொதுவாக மிருகங்கள், பறவைகள் புறப்படும் இடம், சேரும் இடம் இவைகளைத் தீர்மானிப்பது இல்லை. பறவைகள் ஒரு மரத்துக் கிளையிலிருந்து காலை பறக்க ஆரம்பிக்கும், பல திசைகளில் பரந்து திரிந்து பல மரக்கிளைகளில் அவ்வப்போது அமர்ந்து நாளைக் கழிக்கும். பொழுது சாயும் வேளை, அருகிலுள்ள ஏதாவது ஒரு மரக் கிளையில் இரவைக் கழிக்கும். இதே கதைதான் நரிகளுக்கும். இப்படி எந்த வித குறிக்கோளும் இல்லாமல் அலையும் மிருகங்கள், பறவைகள் இவைகளுக்குக் கூட பாதுகாப்பான இடங்கள் கிடைக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், தனக்கு அந்தப் பாதுகாப்பு கூட இல்லை என்று தன் நிலையைத் தெளிவாக்குகிறார் இயேசு.
மூன்றாவது, நான்காவது சம்பவங்கள்:
இந்த சம்பவங்களில் இருவர் தங்கள் குடும்பம் சார்ந்த கடமைகளை, கணக்குகளை முடித்துவிட்டு, இயேசுவைப் பின் பற்ற தீர்மானிக்கின்றனர். இயேசு அவர்களிடம் சொல்லும் பதில்களை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் போது, கடுமையானவைகளாகத் தெரிகின்றன.
தன் பெற்றோரை அடக்கம் செய்துவிட்டு வர விழையும் இளைஞனிடம் "இறந்தோரைப் பற்றிக் கவலைப் பட வேண்டாம்." என்கிறார் இயேசு. வீட்டாரிடம் விடை பெற்று வர விழைந்த மற்றோவரிடம், "வேண்டாம். இப்போதே புறப்படு. பின்னால் திரும்பிப் பார்க்காதே." என்று சொல்கிறார்.
இந்த ஞாயிறுத் திருப்பலியில் முதல் அரசர் நூலில் நாம் வாசிக்கும் ஒரு சம்பவம் இது. எலிசா என்ற இளைஞன் ஏர் பூட்டி உழுது கொண்டிருந்தார். எலியா என்ற இறைவாக்கினர் வந்து அவரை இறைவாக்கு உரைப்பவராகத் தேர்ந்து கொண்டார். "நான் என் தாய் தந்தையிடம் விடை பெற்று வர அனுமதி தாரும்." என்று கேட்கும் எலிசாவுக்கு, அந்த அனுமதியை எலியா கொடுத்தாரா என்பது சரிவரத் தெரியவில்லை. ஆனால், அதைத் தொடர்ந்து, எலிசா செய்த செயல் வியப்பைத் தருகிறது.
எலிசா எலியாவை விட்டுத் திரும்பி வந்து, ஏர் மாடுகளைப் பிடித்து, அடித்துத் தாம் உழுத கலப்பைக்கு நெருப்பு மூட்டி, அம்மாட்டு இறைச்சியைச் சமைத்து, மக்களுக்குப் பரிமாற அவர்களும் அதை உண்டனர். பின்பு அவர் புறப்பட்டுப் போய் எலியாவைப் பின்பற்றி அவருக்குப் பணிவிடை செய்யலானார்.
(1 அர. 19: 21)
1519ம் ஆண்டு Hernando Cortes என்ற படைத் தளபதி க்யூபாவை விட்டுத் தன் தொண்டர்களுடன் மெக்சிகோ வந்து சேர்ந்தார். தன்னைப் பின் தொடர்ந்தவர்கள் மெக்சிகோவில் மேற்கொள்ள விருக்கும் போராட்டங்களுக்காகப் பயந்து, மீண்டும் க்யூபாவிற்குத் திரும்பக் கூடாதென, அவர்கள் வந்தக் கப்பலை எரித்து விட்டார். துணிந்த பின் மனம் திரும்பிப் பார்க்கக் கூடாதென்ற கருத்தை வலியுறுத்த, இந்த நிகழ்வைச் சுட்டிக் காட்டி, ஆங்கிலத்தில் வழக்கமாக, "படகுகளை எரித்தல்" (Burning the boats) என்ற சொற்றொடரைப் பயன்படுத்துகின்றனர்.
தளபதி Cortesன் செயல், தன்னைப் பின் பற்றுகிறவர்களைக் கட்டாயப் படுத்தும் ஒரு செயல். எலிசா செய்ததோ தானாகவே மனமுவந்து செய்தது. எலிசாவின் இந்தச் செயலை மனதில் வைத்து, இயேசு “கலப்பையில் கை வைத்தபின் திரும்பிப் பார்ப்பவர் எவரும் இறையாட்சிக்கு உட்படத் தகுதியுள்ளவர் அல்ல” (லூக். 9: 58) என்ற இந்த வரிகளைச் சொல்லியிருக்கலாம்.
நல்லது ஒன்று செய்ய வேண்டும் என்று மனதில் பட்டால், அதை உடனடியாகச் செய்து விடுவது மிகவும் நல்லது. மாறாக, அதை ஆறப் போட்டால்... ஆற்றோடு போய்விடும். அதாவது, நமது ஏனைய எண்ணங்கள், கவலைகள், கணக்குகள், வாழ்வின் நிர்ப்பந்தங்கள் என்ற அந்த வெள்ளம் இந்த நல்லெண்ணத்தை ஆற்றோடு கொண்டு செல்ல வாய்ப்புண்டு.
இயேசுவைப் பின் பற்றுவது, அவரைப் போல வாழ முற்படுவது மிக, மிக நல்லதொரு எண்ணம். அந்த எண்ணம் மனதில் தோன்றினால், முக்கியமாக, இளையோரே, உங்கள் உள்ளத்தில் இவ்வகை எண்ணங்கள் தோன்றும் போது, தாமதிக்க வேண்டாம். உங்கள் இறந்த காலத்தைப் புதைத்து விட்டு, பின் வந்து இயேசுவைப் பின் தொடரலாம் என்று தாமதிக்க வேண்டாம். இறந்தவைகள் புதைக்கப்படும். இயேசுவின் மீது உங்கள் கண்கள் பதிந்து விட்டால், பின்னே பார்க்க வேண்டாம். முன்னே செல்லுங்கள்.
ஒன்றே செய்யினும், நன்றே செய்க; நன்றே செய்யினும், இன்றே செய்க.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
Did this really happen? Not very sure. But, dear friends, all of us know that this CAN HAPPEN and HAS HAPPENED quite many times in India. Only in India? Again, not so sure. We in India have a way of displaying our hero worship in a way unparalleled in the rest of the world. We know the amount of frenzy that can set in when a movie star or a cricket star appears in public. Sometimes, such frenzy turns into madness and violence can result. How many lives have been lost due to this madness / violence! More so in the area of politics. There have been immolations and murders committed for political leaders.
Why are we talking of all these now? The Gospel today can probably throw some light on this question. This passage talks about the leader and his followers.
Luke 9: 51-62
As the time approached for him to be taken up to heaven, Jesus resolutely set out for Jerusalem. And he sent messengers on ahead, who went into a Samaritan village to get things ready for him; but the people there did not welcome him, because he was heading for Jerusalem. When the disciples James and John saw this, they asked, "Lord, do you want us to call fire down from heaven to destroy them?" But Jesus turned and rebuked them, and they went to another village.
As they were walking along the road, a man said to him, "I will follow you wherever you go."
Jesus replied, "Foxes have holes and birds of the air have nests, but the Son of Man has no place to lay his head."
He said to another man, "Follow me." But the man replied, "Lord, first let me go and bury my father." Jesus said to him, "Let the dead bury their own dead, but you go and proclaim the kingdom of God."
Still another said, "I will follow you, Lord; but first let me go back and say good-by to my family." Jesus replied, "No one who puts his hand to the plow and looks back is fit for service in the kingdom of God."
This passage talks of four incidents. All the four can teach us lessons for life. The first one is about the disciples – James and John. Jesus, on his way to Jerusalem, was not received well in a town. James and John were seething with rage. They wished to bring down fire from heaven to destroy the town. A fitting lesson to those………. people who should have known better. James and John were the sons of thunder. They were the ones who wanted to be seated at the right and left of the Lord. (Mt. 20: 20-21)
I am just wondering what our political leaders would have done in a situation like this. Here are two very energetic, enthusiastic followers who are willing to go the full distance – destroying a town for not giving due respect to their leader. Our leaders would have been thrilled to have such sycophants and, in all probability, given them some important portfolios in the ministerial cabinet. Thank God. Jesus is not like them. He turned to his disciples and rebuked them. He was probably very indignant at them since they wanted to use heavenly powers for destruction. These guys really need help, Jesus thought.
The second incident is about a person who wanted to follow Jesus wherever he went. As was his wont, Jesus must have turned around and looked at this person with deep love and concern. The word ‘wherever’ must have grabbed the attention of Jesus. Where was Jesus going? To Jerusalem. As the opening lines of today’s Gospel says, he was determined to go to Jerusalem, probably knowing what was awaiting him there. He was going for a head-on collision with political and religious authorities. At that moment, should he take another disciple along? That was his concern.
Inadvertently, my mind goes to the present day political leaders who would be more concerned in taking along more followers especially during a clash. In the ego clashes that occur between big leaders the followers get hurt and killed. As an Indian, I feel ashamed of having such power mongers. I am more ashamed of the followers who have such blind loyalty to these leaders.
Jesus tries to tell this person what would be awaiting him if he were to follow him ‘wherever he goes’. There is really nowhere… Even foxes and birds which do not have any plan for their daily shelter, do have some place to rest at night. This statement from Jesus is more of an invitation to share his vagabond or itinerant life. How many of us really believe that all of us are PILGRIMS on earth?
The third and fourth incidents are similar. Two persons want to fulfil their family duties BEFORE following Jesus. At first glance, the response of Jesus seems rather rude. “Don’t bother about burying your parents or saying goodbye to the family members… Just plunge into action. Follow me HERE and NOW. No delays.
The reference of Jesus to the man with a plough, reminds me of the first reading today – taken from the First Book of the Kings 19: 19-21. The incident narrated in this passage is quite dramatic:
Elijah went from there and found Elisha son of Shaphat. He was ploughing with twelve yoke of oxen, and he himself was driving the twelfth pair. Elijah went up to him and threw his cloak around him. Elisha then left his oxen and ran after Elijah. "Let me kiss my father and mother good-by," he said, "and then I will come with you." "Go back," Elijah replied. "What have I done to you?"
So Elisha left him and went back. He took his yoke of oxen and slaughtered them. He burned the ploughing equipment to cook the meat and gave it to the people, and they ate. Then he set out to follow Elijah and became his attendant.
From this passage it is not clear whether he was allowed to say goodbye to his parents. But, it is quire clear that he said a definitive goodbye to his earlier life. He slaughtered his oxen, burnt his ploughing equipment… In 1519, Capitan Hernando Cortez and his followers left Cuba and landed in Mexico. In order to motivate his followers to face all the hardships of Mexico and not think of Cuba again, Captain Cortez burnt the ship in which they reached Mexico. The English expression “burning the boats” may have stemmed from this incident. Elisha burning the ploughshare was a spontaneous, courageous act of a follower. Cortez burning the ship was more of a compulsion imposed on the followers.
Following Jesus, the real leader requires HERE and NOW decision. We know of the famous saying ‘Justice delayed, is justice denied.’ Similarly, I feel that delaying to act on an inspiration is denying it. There is a story that does daily rounds in big firms about deadlines… “Boss, when is this work due?” “Yesterday!”
Today is a gift and that is why we call it the ‘present’. Let us make use of this gift properly. “If today you hear his voice, harden not your hearts…” (Ps.95: 7-8)
Dear Friends,Let me invite all of you to listen to this homily on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch with us. Thank you.
மே மாதம் என் நண்பர் ஒருவர் சொன்ன வேதனையான நிகழ்ச்சி இது. தமிழில் ஒரு புதுத் திரைப்படம் வெளியாவதற்கு முந்திய நாள், அந்தப் படத்திற்கான சுவரொட்டிகளை இரவு முழுவதும் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தார் ஓர் இளைஞர். அடுத்த நாள், அந்த ஹீரோவின் படத்தை முதல் காட்சியில் பார்க்கும் ஆர்வத்தில் (வெறியில்????) அந்த மே மாத வெயிலில், பல மணி நேரம் வரிசையில் நின்று, டிக்கட் வாங்கி விட்டார். அப்போதுதான் அவருக்குத் தன் உடல் பசி தெரிந்தது. அதுவரைத்தான், அவர் அவராகவே இல்லையே! காட்சி ஆரம்பமாவதற்குள், ஒரு டீயும், பன்னும் சாப்பிடலாம் என்று அவர் அந்தத் திரை அரங்கத்தின் முன் இருந்த சாலையைக் கடக்கும் போது, மயக்கத்தில் தடுமாறி, அந்தப் பக்கம் வேகமாக வந்த ஒரு லாரியில் அடிபட்டு... அந்த இடத்திலேயே இறந்தார். நண்பர் ஒருவர் சொன்னது. இப்படி நடந்ததா என்று தெரியவில்லை. ஆனால், இந்தியாவில் இது போல நடக்கக் கூடியதுதான் என்பது நமக்குத் தெரியும்.
நம் நாட்டில் சினிமா நடிகர்களுக்காக, அல்லது விளையாட்டு (கிரிக்கெட்) வீரர்களுக்காக கூடும் கூட்டத்தைப் பார்த்திருக்கிறோம். அந்தக் கூட்டத்தில் காணப்படும் ஆர்வம், சில சமயம் வெறியாக மாறும் போது, அங்கு வெடிக்கும் வன்முறைகளில் ஒரு சில உயிர்கள் பறி போயுள்ளன.
சினிமா, விளையாட்டு இவைகளால் ஏற்படும் உயிர் பலிகளை விட இன்னும் அதிகமாக அரசியல் விளையாட்டில் பல உயிர்கள் பலியாவதையும் நம் நாட்டில் பார்த்து வருகிறோம். அரசியல் தலைவர்களுக்காகத் தீ குளிப்பது, ஒருவரை ஒருவர் வெட்டிக் கொள்வது, வெட்டிக் கொல்வது... என்று நடக்கும் உயிர் பலிகள் நம்மை நிலை குலைய வைக்கின்றன. இதேபோல், கொள்கைகளுக்காக உயிரைப் பணயம் வைப்பவர்களை, உயிரைத் தியாகம் செய்பவர்களைப் பற்றிக் கேள்விப்படும் போதெல்லாம் நான் வியந்திருக்கிறேன், குழம்பியும் போயிருக்கிறேன்.
விடுதலைப் புலிகள், நாக்சலைட் போன்ற தீவிரக் கொள்கைக் குழுக்களில், மத அடிப்படையில் எழும் தீவிரக் கொள்கைக் குழுக்களில் தற்கொலைப் படையினர் என்றே ஓர் அங்கம் இருப்பது நமக்குத் தெரிந்த ஒரு விவரம். இந்தத் தற்கொலைப் படைகள் தன்னையும், பிறரையும் அழிக்கும் செய்திகளைக் கேட்கும் போது.. வியப்பு, குழப்பம் இரண்டும் எனக்கு ஏற்படும். வியப்பை விட, குழப்பம் தான் அதிகம் எழும்.
தலைவன், தொண்டன், உயிர்பலி இவைகளைப் பற்றி ஏன் இந்த விவாதம்? இன்றைய நற்செய்தியைக் கேளுங்கள். ஓரளவு தெளிவு கிடைக்கும்.
லூக்கா நற்செய்தி 9: 51-62
அக்காலத்தில், இயேசு விண்ணேற்றம் அடையும் நாள் நெருங்கி வரவே எருசலேமை நோக்கிச் செல்லத் தீர்மானித்து, தமக்கு முன் தூதர்களை அனுப்பினார். அவருக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்வதற்காக அவர்கள் சமாரியருடைய ஓர் ஊருக்குப் போய்ச் சேர்ந்தார்கள். அவர் எருசலேம் செல்லும் நோக்கமாயிருந்ததால் அவர்கள் அவரை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவருடைய சீடர்கள் யாக்கோபும் யோவானும் இதைக் கண்டு, “ஆண்டவரே, வானத்திலிருந்து தீ வந்து இவர்களை அழிக்குமாறு செய்யவா? இது உமக்கு விருப்பமா?” என்று கேட்டார்கள். அவர் அவர்கள் பக்கம் திரும்பி, அவர்களைக் கடிந்து கொண்டார். பின்பு அவர்கள் வேறோர் ஊருக்குச் சென்றார்கள். அவர்கள் வழி நடந்தபோது ஒருவர் அவரை நோக்கி, “நீர் எங்கே சென்றாலும் நானும் உம்மைப் பின்பற்றுவேன்” என்றார். இயேசு அவரிடம், “நரிகளுக்குப் பதுங்குக் குழிகளும், வானத்துப் பறவைகளுக்குக் கூடுகளும் உண்டு, மானிடமகனுக்கோ தலை சாய்க்கக்கூட இடமில்லை” என்றார். இயேசு மற்றொருவரை நோக்கி, “என்னைப் பின்பற்றிவாரும்” என்றார். அவர், “முதலில் நான் போய் என் தந்தையை அடக்கம் செய்துவிட்டுவர அனுமதியும்” என்றார். இயேசு அவரைப் பார்த்து, “இறந்தோரைப் பற்றிக் கவலை வேண்டாம். அவர்கள் அடக்கம் செய்யப்படுவார்கள். நீர் போய் இறையாட்சியைப் பற்றி அறிவியும்” என்றார். வேறொருவரும், “ஐயா, உம்மைப் பின்பற்றுவேன்; ஆயினும் முதலில் நான் போய் என் வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் விடைபெற்று வர அனுமதியும்” என்றார். இயேசு அவரை நோக்கி, “கலப்பையில் கை வைத்தபின் திரும்பிப் பார்ப்பவர் எவரும் இறையாட்சிக்கு உட்படத் தகுதியுள்ளவர் அல்ல” என்றார்.
இயேசுவைத் தலைவனாக ஏற்று அவரைப் பின் தொடர்ந்த சீடர்களை, அல்லது, பின் தொடர விழைபவர்களைப் பற்றி நான்கு சம்பவங்களை இப்போது வாசித்தோம். ஒவ்வொரு சம்பவத்திலும் நமக்குத் தேவையான பாடங்கள் பல உள்ளன.
முதல் சம்பவம்:
இயேசுவின் சீடர்களைப் பற்றியது. இயேசுவுக்கு ஓர் ஊரில் சரியான வரவேற்பு இல்லை. உடனே, அவரது சீடர்கள் யாக்கோபு, யோவான் இருவரும் ஆவேசத்தோடு இயேசுவிடம் வந்து, "தலைவா, நீங்க ‘சரி’ன்னு சொல்லுங்க... இந்த ஊரை உண்டு இல்லைன்னு பண்ணிடலாம்." என்றார்கள். யாக்கோபு, யோவான் இருவரும் 'இடியின் மக்கள்' அல்லவா? எனவேதான் இந்த ஆவேசம். நினைவிருக்கிறதா? இந்த இருவரும்தான் இயேசுவின் வலப்பக்கமும், இடப்பக்கமும் அமர விரும்பினார்கள். விண்ணப்பித்தார்கள். (மத். 20: 20-21)
நம்ம ஊர் அரசியல் தலைவன் என்றால், தொண்டர்களின் இது போன்ற ஆவேசத்தைக் கண்டு, அதுவும், தலைவனுக்காக ஊரையே அழிக்கத் துடிக்கும் அவர்களது ஆவேசத்தைக் கண்டு உள்ளம் குளிர்ந்து, அவர்கள் கேட்ட அந்தப் பதவிகளை ஒதுக்கிக் கொடுத்திருப்பார். இயேசு நம்ம ஊர் அரசியல் தலைவன் இல்லையே... அவர் உலகின் மற்ற எல்லாத் தலைவர்களையும் விட மிகவும் வித்தியாசமானவர் ஆயிற்றே!
ஆவேசப்பட்ட சீடர்களுக்கு இயேசு தந்த பதில் என்ன? "அவர் அவர்கள் பக்கம் திரும்பி, அவர்களைக் கடிந்து கொண்டார்." (லூக்கா 9: 55) அவர் கடிந்து கொண்டதற்குக் காரணம் இருந்தது. அந்த ஊரை அழிப்பதற்கு, வானத்திலிருந்து சக்தியைக் கொண்டு வர நினைத்தனர் அந்தச் சீடர்கள். கடவுளின் சக்திகளைத் தவறான நோக்கங்களுக்கு, அதுவும் அழிவான நோக்கங்களுக்குப் பயன்படுத்த எண்ணிய அவர்களது சுயநலத்தை அதிகம் கடிந்து கொண்டார்.
தொண்டர்களின் ஆர்வம், ஆவேசம், தன்னிடம் உள்ள அதிகாரம்... இவைகளை அழிவுக்குப் பயன்படுத்தும் தலைவர்களை எண்ணி நாம் வெட்கப்படுகிறோம். இந்தத் தன்னலத் தலைவர்களுக்காக, தங்கள் உயிரையும், பிற உயிர்களையும் பலியாக்கும் தொண்டர்களையும் எண்ணி வெட்கப்படுகிறோம். வேதனைப் படுகிறோம்.
இரண்டாவது சம்பவம்:
இயேசுவைத் தொடர நினைக்கும் ஓர் இளைஞன், "தலைவா, நீர் எங்கே சென்றாலும்,நானும் உம்மைப் பின்பற்றுவேன்." என்று சொல்கிறார். இயேசு அவரை ஆதங்கத்துடன் பார்க்கிறார். "எங்கே சென்றாலும்" என்று அந்த இளைஞன் சொன்னதுதான் அந்தப் ஆதங்கத்திற்குக் காரணம்... இயேசுவுக்கு, தான் எங்கே போகிறோம் என்பது ஓரளவு தெளிவாக இருந்தது. இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகளில் வாசித்ததுபோல், அவர் எருசலேம் நோக்கிச் செல்ல தீர்மானித்து விட்டார். எருசலேம் நோக்கிச் செல்வது அங்கிருந்த அதிகாரங்களுடன் மோதுவதற்கு. இந்த மோதலில் தனக்கு நேர இருப்பதையும் ஓரளவு இயேசு உணர்ந்திருந்தார். இந்த நேரத்தில், இந்த மோதலில் இன்னும் ஒரு தொண்டரை ஈடுபடுத்த வேண்டுமா என்பதுதான் அவரது ஆதங்கம்.
மீண்டும் நம்ம ஊர்த் தலைவர்கள் தான் என் நினைவுக்கு வருகிறார்கள். எதிர்ப்பு, மோதல் என்று வந்தால், அதுவும் அந்த நேரத்தில் தன்னோடு தொண்டர்கள் இருந்தால், தொண்டர்களை அந்த மோதலில் ஈடுபடுத்தி விட்டு, ஒதுங்கி இருப்பது நம் தலைவர்களின் இலக்கணம். இயேசு இப்படி ஓரு தலைவன் இல்லையே...
தன் போராட்டத்தைப் பற்றி மறைமுகமாகச் சொல்லி, அதில் பங்கு பெற இயேசு அந்த இளைஞனுக்கு விடுக்கும் அழைப்பு அழகானது: " நரிகளுக்குப் பதுங்குக் குழிகளும், வானத்துப் பறவைகளுக்குக் கூடுகளும் உண்டு, மானிடமகனுக்கோ தலை சாய்க்கக்கூட இடமில்லை." (லூக். 9: 58) நரிகள், பறவைகள் இவைகளை எடுத்துக் காட்டாகக் கூறுகிறார் இயேசு. பொதுவாக மிருகங்கள், பறவைகள் புறப்படும் இடம், சேரும் இடம் இவைகளைத் தீர்மானிப்பது இல்லை. பறவைகள் ஒரு மரத்துக் கிளையிலிருந்து காலை பறக்க ஆரம்பிக்கும், பல திசைகளில் பரந்து திரிந்து பல மரக்கிளைகளில் அவ்வப்போது அமர்ந்து நாளைக் கழிக்கும். பொழுது சாயும் வேளை, அருகிலுள்ள ஏதாவது ஒரு மரக் கிளையில் இரவைக் கழிக்கும். இதே கதைதான் நரிகளுக்கும். இப்படி எந்த வித குறிக்கோளும் இல்லாமல் அலையும் மிருகங்கள், பறவைகள் இவைகளுக்குக் கூட பாதுகாப்பான இடங்கள் கிடைக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், தனக்கு அந்தப் பாதுகாப்பு கூட இல்லை என்று தன் நிலையைத் தெளிவாக்குகிறார் இயேசு.
மூன்றாவது, நான்காவது சம்பவங்கள்:
இந்த சம்பவங்களில் இருவர் தங்கள் குடும்பம் சார்ந்த கடமைகளை, கணக்குகளை முடித்துவிட்டு, இயேசுவைப் பின் பற்ற தீர்மானிக்கின்றனர். இயேசு அவர்களிடம் சொல்லும் பதில்களை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் போது, கடுமையானவைகளாகத் தெரிகின்றன.
தன் பெற்றோரை அடக்கம் செய்துவிட்டு வர விழையும் இளைஞனிடம் "இறந்தோரைப் பற்றிக் கவலைப் பட வேண்டாம்." என்கிறார் இயேசு. வீட்டாரிடம் விடை பெற்று வர விழைந்த மற்றோவரிடம், "வேண்டாம். இப்போதே புறப்படு. பின்னால் திரும்பிப் பார்க்காதே." என்று சொல்கிறார்.
இந்த ஞாயிறுத் திருப்பலியில் முதல் அரசர் நூலில் நாம் வாசிக்கும் ஒரு சம்பவம் இது. எலிசா என்ற இளைஞன் ஏர் பூட்டி உழுது கொண்டிருந்தார். எலியா என்ற இறைவாக்கினர் வந்து அவரை இறைவாக்கு உரைப்பவராகத் தேர்ந்து கொண்டார். "நான் என் தாய் தந்தையிடம் விடை பெற்று வர அனுமதி தாரும்." என்று கேட்கும் எலிசாவுக்கு, அந்த அனுமதியை எலியா கொடுத்தாரா என்பது சரிவரத் தெரியவில்லை. ஆனால், அதைத் தொடர்ந்து, எலிசா செய்த செயல் வியப்பைத் தருகிறது.
எலிசா எலியாவை விட்டுத் திரும்பி வந்து, ஏர் மாடுகளைப் பிடித்து, அடித்துத் தாம் உழுத கலப்பைக்கு நெருப்பு மூட்டி, அம்மாட்டு இறைச்சியைச் சமைத்து, மக்களுக்குப் பரிமாற அவர்களும் அதை உண்டனர். பின்பு அவர் புறப்பட்டுப் போய் எலியாவைப் பின்பற்றி அவருக்குப் பணிவிடை செய்யலானார்.
(1 அர. 19: 21)
1519ம் ஆண்டு Hernando Cortes என்ற படைத் தளபதி க்யூபாவை விட்டுத் தன் தொண்டர்களுடன் மெக்சிகோ வந்து சேர்ந்தார். தன்னைப் பின் தொடர்ந்தவர்கள் மெக்சிகோவில் மேற்கொள்ள விருக்கும் போராட்டங்களுக்காகப் பயந்து, மீண்டும் க்யூபாவிற்குத் திரும்பக் கூடாதென, அவர்கள் வந்தக் கப்பலை எரித்து விட்டார். துணிந்த பின் மனம் திரும்பிப் பார்க்கக் கூடாதென்ற கருத்தை வலியுறுத்த, இந்த நிகழ்வைச் சுட்டிக் காட்டி, ஆங்கிலத்தில் வழக்கமாக, "படகுகளை எரித்தல்" (Burning the boats) என்ற சொற்றொடரைப் பயன்படுத்துகின்றனர்.
தளபதி Cortesன் செயல், தன்னைப் பின் பற்றுகிறவர்களைக் கட்டாயப் படுத்தும் ஒரு செயல். எலிசா செய்ததோ தானாகவே மனமுவந்து செய்தது. எலிசாவின் இந்தச் செயலை மனதில் வைத்து, இயேசு “கலப்பையில் கை வைத்தபின் திரும்பிப் பார்ப்பவர் எவரும் இறையாட்சிக்கு உட்படத் தகுதியுள்ளவர் அல்ல” (லூக். 9: 58) என்ற இந்த வரிகளைச் சொல்லியிருக்கலாம்.
நல்லது ஒன்று செய்ய வேண்டும் என்று மனதில் பட்டால், அதை உடனடியாகச் செய்து விடுவது மிகவும் நல்லது. மாறாக, அதை ஆறப் போட்டால்... ஆற்றோடு போய்விடும். அதாவது, நமது ஏனைய எண்ணங்கள், கவலைகள், கணக்குகள், வாழ்வின் நிர்ப்பந்தங்கள் என்ற அந்த வெள்ளம் இந்த நல்லெண்ணத்தை ஆற்றோடு கொண்டு செல்ல வாய்ப்புண்டு.
இயேசுவைப் பின் பற்றுவது, அவரைப் போல வாழ முற்படுவது மிக, மிக நல்லதொரு எண்ணம். அந்த எண்ணம் மனதில் தோன்றினால், முக்கியமாக, இளையோரே, உங்கள் உள்ளத்தில் இவ்வகை எண்ணங்கள் தோன்றும் போது, தாமதிக்க வேண்டாம். உங்கள் இறந்த காலத்தைப் புதைத்து விட்டு, பின் வந்து இயேசுவைப் பின் தொடரலாம் என்று தாமதிக்க வேண்டாம். இறந்தவைகள் புதைக்கப்படும். இயேசுவின் மீது உங்கள் கண்கள் பதிந்து விட்டால், பின்னே பார்க்க வேண்டாம். முன்னே செல்லுங்கள்.
ஒன்றே செய்யினும், நன்றே செய்க; நன்றே செய்யினும், இன்றே செய்க.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
No comments:
Post a Comment