photo taken from masterprophetblog.comwww.paranormalknowledge.com/.../03/darkness.jpg
All of us have been children and all of us have tackled darkness in different, surely interesting, ways. For instance, when it is dark, the child tends to hold on to the hands of parents or bury her/his face in the bosom of the parent. The child believes that the presence of the parents would drive away darkness.
A few years later, when the little boy or the little girl has to pass through a dark passage, he would whistle away or sing aloud or she would drive her Ferrari down the dark lane… Whether the child holds on to its parent or drives the Ferrari, it does not become less dark. The fear of darkness becomes manageable. I guess the Psalmist is trying to teach us some similar technique to tackle our fear of walking through the valley of darkness and death.
In his chapter on the verse: “Though I walk through the valley of the shadow of death”, Harold Kushner talks of the variation between the original Hebrew and its translation in English. Most Bible scholars agree that the Hebrew text does not speak of “the shadow of death”. In all likelihood, the original Hebrew word was ‘tzalamut’, deep darkness. The Psalmist is saying that, even when he walks in a dark valley, despite the uneasy feeling he and most of us have in the dark, he is not afraid. But the editors of the King James Bible read it as two words, ‘tzal mavet’, the shadow of death, and in a sense they may have understood what the author was trying to say better than the author himself did. It is not the fact of death, but the knowledge that we will one day die, that casts a shadow over our lives.
‘Darkness’ and ‘Shadow’ are rich images and can give us quite many thoughts. Light and darkness are two poles very much apart like Day and Night. They cannot co-exist. But, Light and Shadow can co-exist. Actually, there can be shadow only when there is light. Trying to understand Shadow vis-à-vis Light can give us clarity about ‘the shadow of death’.
It is light which casts shadows. Similarly it is life which brings in the notion of death. Every living being is marked with death. No exceptions. Another aspect of shadow is its size. The closer we go towards the source of light, the bigger our shadow. The farther we go away from the source of light, our shadow shrinks. As we approach light, our shadow falls behind us. As long as we look at the light, we are not bothered about how big or small our shadow is. But, the moment we turn away from the light, the shadow which is huge fills our sight, perhaps frighteningly. Most of us are familiar with the famous quote from the Argus poster series: ‘Look toward the light, and the shadow of your burden will fall behind you.’ – Anonymous.
The more we realise how close we are to death, the more we begin to appreciate life. We spoke of Randy Pausch, and Gitanjali Ghei who have walked through this valley of death with a deep love for life and have left us a trail to follow. They focussed on life, not death. Greg Anderson is still alive teaching us how to live with cancer and not simply die of cancer.
Kushner makes another great observation about the ‘valley of the shadow of death’ citing his own personal example. All of us know that Kushner wrote ‘The Lord Is My Shepherd: Healing Wisdom of the Twenty Third Psalm’ as a response to the great tragedy that shook the U.S. and the world on September 11, 2001 – the WTC attack in New York. But, we are also aware that in quite a few books that he wrote, Kushner has imparted his wisdom in tackling pain. His experience of pain was from his own personal life – the death of Aaron, his fourteen year old son. He talks of how he and his wife walked through the valley of the shadow of death.
“After our son’s death, my wife and I joined a support group for bereaved parents, The Compassionate Friends. It was a lifeline for us when we needed it, and we remain grateful for its help… We discovered how important it was to be with people who understood our emotional need to tell the story over and over again… My wife and I attended for some three to four months and then ‘graduated’, feeling we had gotten what we needed from the group.”
Kushner talks of this group process in the context of explaining one key word in this verse of the Psalm, namely, “walk through the valley…” The Psalmist talks of walking through the valley and not staying in the valley. Kushner recalls how he had met some parents in the support group – The Compassionate Friends – who were attending the monthly meetings for ten years. It bothered Kushner that these parents remained in the valley of the shadow instead of finding their way through it.
Kushner then goes on to share a lovely piece of counsel he had given to people who were stuck in the valley of the shadow of death. He says: Like many therapists, I have had occasion to ask a grieving spouse or parent, “Had you been the one to die first, what advice would you have left for your loved one? How would you have wanted him to spend the rest of his life?” The answer has almost always been, “I would have wanted him to miss me, but I would have told him to live as fully as possible, as tribute to the life we shared.” I follow that up with the obvious suggestion that they follow that advice themselves.
Friends, the valley of the shadow of death is there. We cannot wish it away. We can choose to stay there or walk through it. While walking through this, we can be sure that the Shepherd is walking along with us. Let me close with the thoughts and words attributed to Henry Van Dyke on death. This was a fresh perspective on death for me. I do hope it also gives you a new perspective on death:
Gone From My Sight
by Henry Van Dyke
I am standing upon the seashore. A ship, at my side,
spreads her white sails to the moving breeze and starts
for the blue ocean. She is an object of beauty and strength.
I stand and watch her until, at length, she hangs like a speck
of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other.
Then, someone at my side says, "There, she is gone"
Gone where?
Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast,
hull and spar as she was when she left my side.
And, she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.
Her diminished size is in me -- not in her.
And, just at the moment when someone says, "There, she is gone,"
there are other eyes watching her coming, and other voices
ready to take up the glad shout, "Here she comes!"
And that is dying...
Death comes in its own time, in its own way.
Death is as unique as the individual experiencing it.
http://www.theribbon.com/poetry/gonefrommysight.asp
http://www.poemhunter.com/
A few years later, when the little boy or the little girl has to pass through a dark passage, he would whistle away or sing aloud or she would drive her Ferrari down the dark lane… Whether the child holds on to its parent or drives the Ferrari, it does not become less dark. The fear of darkness becomes manageable. I guess the Psalmist is trying to teach us some similar technique to tackle our fear of walking through the valley of darkness and death.
In his chapter on the verse: “Though I walk through the valley of the shadow of death”, Harold Kushner talks of the variation between the original Hebrew and its translation in English. Most Bible scholars agree that the Hebrew text does not speak of “the shadow of death”. In all likelihood, the original Hebrew word was ‘tzalamut’, deep darkness. The Psalmist is saying that, even when he walks in a dark valley, despite the uneasy feeling he and most of us have in the dark, he is not afraid. But the editors of the King James Bible read it as two words, ‘tzal mavet’, the shadow of death, and in a sense they may have understood what the author was trying to say better than the author himself did. It is not the fact of death, but the knowledge that we will one day die, that casts a shadow over our lives.
‘Darkness’ and ‘Shadow’ are rich images and can give us quite many thoughts. Light and darkness are two poles very much apart like Day and Night. They cannot co-exist. But, Light and Shadow can co-exist. Actually, there can be shadow only when there is light. Trying to understand Shadow vis-à-vis Light can give us clarity about ‘the shadow of death’.
It is light which casts shadows. Similarly it is life which brings in the notion of death. Every living being is marked with death. No exceptions. Another aspect of shadow is its size. The closer we go towards the source of light, the bigger our shadow. The farther we go away from the source of light, our shadow shrinks. As we approach light, our shadow falls behind us. As long as we look at the light, we are not bothered about how big or small our shadow is. But, the moment we turn away from the light, the shadow which is huge fills our sight, perhaps frighteningly. Most of us are familiar with the famous quote from the Argus poster series: ‘Look toward the light, and the shadow of your burden will fall behind you.’ – Anonymous.
The more we realise how close we are to death, the more we begin to appreciate life. We spoke of Randy Pausch, and Gitanjali Ghei who have walked through this valley of death with a deep love for life and have left us a trail to follow. They focussed on life, not death. Greg Anderson is still alive teaching us how to live with cancer and not simply die of cancer.
Kushner makes another great observation about the ‘valley of the shadow of death’ citing his own personal example. All of us know that Kushner wrote ‘The Lord Is My Shepherd: Healing Wisdom of the Twenty Third Psalm’ as a response to the great tragedy that shook the U.S. and the world on September 11, 2001 – the WTC attack in New York. But, we are also aware that in quite a few books that he wrote, Kushner has imparted his wisdom in tackling pain. His experience of pain was from his own personal life – the death of Aaron, his fourteen year old son. He talks of how he and his wife walked through the valley of the shadow of death.
“After our son’s death, my wife and I joined a support group for bereaved parents, The Compassionate Friends. It was a lifeline for us when we needed it, and we remain grateful for its help… We discovered how important it was to be with people who understood our emotional need to tell the story over and over again… My wife and I attended for some three to four months and then ‘graduated’, feeling we had gotten what we needed from the group.”
Kushner talks of this group process in the context of explaining one key word in this verse of the Psalm, namely, “walk through the valley…” The Psalmist talks of walking through the valley and not staying in the valley. Kushner recalls how he had met some parents in the support group – The Compassionate Friends – who were attending the monthly meetings for ten years. It bothered Kushner that these parents remained in the valley of the shadow instead of finding their way through it.
Kushner then goes on to share a lovely piece of counsel he had given to people who were stuck in the valley of the shadow of death. He says: Like many therapists, I have had occasion to ask a grieving spouse or parent, “Had you been the one to die first, what advice would you have left for your loved one? How would you have wanted him to spend the rest of his life?” The answer has almost always been, “I would have wanted him to miss me, but I would have told him to live as fully as possible, as tribute to the life we shared.” I follow that up with the obvious suggestion that they follow that advice themselves.
Friends, the valley of the shadow of death is there. We cannot wish it away. We can choose to stay there or walk through it. While walking through this, we can be sure that the Shepherd is walking along with us. Let me close with the thoughts and words attributed to Henry Van Dyke on death. This was a fresh perspective on death for me. I do hope it also gives you a new perspective on death:
Gone From My Sight
by Henry Van Dyke
I am standing upon the seashore. A ship, at my side,
spreads her white sails to the moving breeze and starts
for the blue ocean. She is an object of beauty and strength.
I stand and watch her until, at length, she hangs like a speck
of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other.
Then, someone at my side says, "There, she is gone"
Gone where?
Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast,
hull and spar as she was when she left my side.
And, she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.
Her diminished size is in me -- not in her.
And, just at the moment when someone says, "There, she is gone,"
there are other eyes watching her coming, and other voices
ready to take up the glad shout, "Here she comes!"
And that is dying...
Death comes in its own time, in its own way.
Death is as unique as the individual experiencing it.
http://www.theribbon.com/poetry/gonefrommysight.asp
http://www.poemhunter.com/
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
குழந்தைகளிடம் இருந்து பல பாடங்கள் கற்றுக் கொள்ளலாம் என்பது நமக்குத் தெரியும். அப்பாடங்களில் ஒன்று இருளை எப்படி சமாளிப்பது என்பது. இருள் சூழும் போது, பெற்றோரின் கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டால், அல்லது அவர்கள் மார்பில் முகம் புதைத்துக் கொண்டால் அந்த இருள் போய்விடும் என்பது குழந்தைகளின் எண்ணம். குழந்தைகள் சிறிது வளர்ந்து சிறுவர்களான பின், இருளைக் கடந்து செல்லும் போது, சப்தமாகப் பாடிக் கொண்டோ அல்லது ஒரு கற்பனைக் காரை ஒட்டிக் கொண்டோ செல்வார்கள். பெற்றோரின் கரங்களைப் பற்றினாலோ, கற்பனைக் காரை ஓட்டினாலோ, இருள் போகாது. ஆனால், இருளின் பயம் போய்விடும். திருப்பாடல் 23ன் ஆசிரியர் வலியுறுத்துவதும் இதுதான்.
இருள், தீய சக்திகள் இவ்வுலகை விட்டுப் போகாது. ஆனால், ஆயனின் துணையிருந்தால், அந்த இருள் தரும் பயம், தீய சக்திகளின் ஆதிக்கம் குறையும். இருள் சூழும் வேளையில் உள் மனதில் ஒளி இருந்தால், இருளைக் கடக்க முடியும் என்று சொல்கிறார் திருப்பாடல் 23ன் ஆசிரியர். "சாவின் இருள் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நடந்தாலும் நான் அஞ்ச மாட்டேன்." என்று கூறும் திருப்பாடல் ஆசிரியருடன் நம் தேடலைத் தொடர்வோம்.
'சாவின் இருள் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு' என்ற சொற்றொடரை 'சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு' என்றும் ஒரு சில விவிலியப் பதிப்புக்களில் மொழி பெயர்ப்பு செய்துள்ளனர். இருள், நிழல் என்ற இரு சொற்களும் பல சிந்தனைகளை நம்மில் உருவாக்குகின்றன.
ஒளி மறையும் போது, இருள் தோன்றும் - பகல் முடிந்து இரவு வரும். ஒளியும் இருளும் சேர்ந்திருக்க முடியாது. ஆனால், ஒளியும் நிழலும் சேர்ந்திருக்க முடியும். பார்க்கப்போனால், ஒளி இருந்தால் தான் நிழல் இருக்க முடியும். ஒளியின் ஒரு பகுதிதான் நிழல்.
நிழலின் ஒரு சில அம்சங்களை ஆழமாக ஆராய்ந்தால், "சாவின் நிழல்" என்ற வார்த்தைகளின் ஆழத்தையும் நாம் உணர முடியும். ஒளியில் நாம் நிற்கும் போது, நம் உடலோடு ஒட்டியபடியே இருப்பது நமது நிழல். அதேபோல், உலகில் எந்த ஓர் உயிரும் வாழ்வை ஆரம்பித்ததும், சாவு என்ற உண்மையும் அந்த உயிருடன் ஒட்டிக் கொள்கிறது. எப்படி ஒளியும் நிழலும் ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்களாய் உள்ளனவோ, அதேபோல், வாழ்வு, சாவு இரண்டும் ஒரே உண்மையின் இரு கண்கள்.
நிழலைக் குறித்த மற்றொரு அம்சம் அதன் அளவு. நாம் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு ஒளியின் அருகில் நிற்கிறோமோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு நமது நிழலின் அளவு பெரிதாகும். ஒளியை விட்டு நாம் தள்ளி நின்றால், நமது நிழலின் அளவும் சுருங்கிவிடும். ஒளியை நெருங்கும் நாம், ஒளியில் மட்டுமே நமது கண்களைப் பதித்தால், நமக்குப் பின் புறமாய் உருவாகும் நிழல் பூதமாகப் பெருத்தாலும், நம்மை அது பயமுறுத்தாது. ஆனால், ஒளிக்கு மிக அருகில் நின்று கொண்டு, ஒளியைப் பார்க்காமல் திரும்பி நின்றால், பெருமளவு உயர்ந்து, பெருத்துக் காணப்படும் நமது நிழலே நம்மைப் பயமுறுத்தும்.
வாழ்வெனும் ஒளியை அதிகம் நெருங்கி, நேசித்து வாழ்பவர்களுக்கு, சாவெனும் நிழல் எவ்வளவு பெரிதாகத் தெரிந்தாலும், பயத்தை உருவாக்காது. ஒரு சில வாரங்களுக்கு முன் சாவின் நிழல் தங்களைச் சூழ்ந்துள்ளதென்பதைத் தெளிவாகத் தெரிந்து வாழ்ந்த Randy Pausch என்ற பேராசிரியர், Gitanjali Ghei என்ற இளம்பெண் இவர்களைப் பற்றி சிந்தித்தோம். இவர்கள் சாவின் இருள், நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நடந்து அக்கரைக்குச் சென்று விட்டவர்கள். ஆனால், அவர்களைச் சூழ்ந்து நெருக்கிய சாவின் நிழல் அவர்களை பயமுறுத்தாமல் மன நிறைவோடு இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் நடந்தவர்கள். எப்படி இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் நடப்பது என்று நமக்குச் சொல்லிச் சென்றவர்கள்.
நாம் நெருங்கிச் செல்லும் ஒளி ஆயனாம் இறைவன் தான் என்ற எண்ணம் உள்ளத்தை நிறைத்தால், வேறு எந்த இருளோ நிழலோ நம்மைப் பாதிக்க அதிகம் வாய்ப்பில்லை. Look toward the light, and the shadow of your burden will fall behind you. - Anonymous "ஒளியைப் பார்த்து நில். உன் பாரங்களின் நிழல் உன் பின் விழும்." என்பது நான் அடிக்கடி வாசித்த ஒரு மேற்கோள்.
இதே எண்ணத்தை Khalil Gibran தான் எழுதிய 'The Prophet' என்ற புத்தகத்தில் வேறு விதமாகக் கூறியுள்ளார்:
"சூரியனுக்குத் தங்கள் முதுகைக் காட்டி நிற்கும் மனிதர்களுக்குச் சூரியனால் என்ன பயன்? அவர்களைப் பொறுத்தவரை, அவர்களது நிழலை பூமியில் வரையும் ஒரு கருவிதானே சூரியன்?"
சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கைப் பற்றி Harold Kushner தன் புத்தகத்தில் விளக்கம் தரும் போது, ஒரு முக்கிய எண்ணத்தைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார். திருப்பாடலின் ஆசிரியர் இந்த வரிகளில் சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நான் நடந்தாலும்... என்று சொல்லியிருக்கிறாரே தவிர, சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நான் வாழ்ந்தாலும்... என்று சொல்லவில்லை. பள்ளத்தாக்கில் நடப்பது வேறு, அங்கேயே தங்கிவிடுவது வேறு.
இந்த வேறுபாட்டை விளக்க, Harold Kushner தன் வாழ்வின் ஒரு சில அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார். Harold Kushner "ஆண்டவர் என் ஆயன்" என்ற புத்தகத்தை எழுதுவதற்கு இரு காரணங்கள் உண்டு. ஒன்று 2001ம் ஆண்டு நியூயார்க் நகரில் நடந்த தீவிரவாதிகளின் தாக்குதலால் உலக வர்த்தகக் கோபுரங்கள் இரண்டு இடிந்து, 3000 பேரின் உயிர்கள் பலியான அந்த சம்பவம். இது தவிர, Harold Kushner "ஆண்டவர் என் ஆயன்" என்ற இந்தப் புத்தகத்தையும், துன்பத்தின் விளக்கம் குறித்து இன்னும் ஒரு சில புத்தகங்களையும் எழுத வேறொரு முக்கியமான காரணம் அவரும் அவரது மனைவியும் தங்கள் அருமை மகன் Aaronஐ இழந்ததுதான்.
அரியதொரு வியாதியால் தங்கள் 12 வயது மகனை இழந்த Kushnerஐயும் அவரது மனைவியையும் சாவின் நிழல் சூழ்ந்தபோது, அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூற "The Compassionate Friends" என்ற குழு பெரிதும் உதவியது.
இந்தக் குழுவில் இருந்த அனைவரும் தங்கள் குழந்தைகளை, பிள்ளைகளைச் சிறு வயதில் பறி கொடுத்தவர்கள். இவர்கள் மாதத்திற்கு ஒரு முறை கூடி வந்து, தங்கள் வேதனைகளையும் அந்த வேதனைகளைச் சமாளிக்கும் வழிகளையும் பகிர்ந்து வந்ததால், குழுவில் இருந்த அனைவரும் பல வழிகளில் ஆறுதல் அடைந்தனர். புத்திர சோகம்தான் உலகில் ஆழமான சோகம் என்பது நாம் சொல்லும் ஒரு கூற்று. பெற்றோர் உயிரோடு இருக்கும் போது, தங்கள் குழந்தைகளைப் பறி கொடுப்பது பெரும் கொடுமை. அந்தத் தனிப்பட்டக் கொடுமையை உணர்ந்தவர்கள் கூடி வந்து பகிர்ந்தது பெரும்பாலும் வேதனைகள் தாம் என்றாலும், அந்தக் குழுவின் மூலம் தானும் தனது மனைவியும் சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நடப்பதற்கு அக்குழுவினர் பெரிதும் உதவினர் என்று Kushner சொல்கிறார்.
அந்தக் குழுவின் கூட்டங்களில் நான்கு, ஐந்து மாதங்கள் கலந்து கொண்ட பின்னர் இருவரும் தங்கள் வேதனையைச் சமாளிக்க பக்குவப்பட்டு விட்டதாகக் கூறுகிறார் Kushner. ஆனால், ஒரு சில பெற்றோர் இக்கூட்டங்களில் பத்து ஆண்டுகளுக்கு மேல் கலந்து கொண்டு வருகின்றனர் என்பதையும் கவலையோடு குறிப்பிடுகிறார் Kushner. இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்தும், இவர்கள் சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கிலிருந்து வெளியேறாமல் அங்கேயே தங்கியுள்ளனரே என்ற தன் ஆதங்கத்தை வெளியிடுகிறார்.
ஒவ்வொருவரின் வேதனையும் வேறுபட்டது... உண்மைதான். அதிலும் நம் வாழ்வின் வேர்களாக இருக்கும், குழந்தைகளை, வாழ்க்கைத் துணையை, பெற்றோரை, உடன் பிறந்தோரை, மிக நெருங்கிய நண்பர்களை இழக்கும் போது, நமது வேதனையின் அளவோ, அந்த வேதனை நீடிக்கும் காலமோ பெரிதும் வேறுபடும். நம் உடலோடு ஒட்டிக் கொள்ளும் நிழலைப் போல், இந்த அன்பு உள்ளங்களின் பிரிவு தரும் வேதனை பிரித்தெடுக்க முடியாதபடி நம் மனதோடு ஒட்டிக் கொள்கின்றது.
இந்த வலியும், வேதனையும் எவ்வளவு தான் ஆழமானதென்றாலும், நாம் இந்தச் சாவின் பள்ளத்தாக்கில் தங்கிவிட முடியாது, தங்கிவிடவும் கூடாது. அப்படி நாம் தங்குவது இறந்த அந்த உறவுக்கு நாம் காட்டும் சரியான அன்பாக இருக்காது என்று தன் புத்தகத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார் Kushner. தன் அனுபவத்தின் மூலம் இதை விளக்குகிறார் அவர்.
துன்பத்தின் ஆழத்தைக் குறித்து அவர் எழுதியுள்ள புத்தகங்களைப் பலரும் படித்துள்ளதால், தங்கள் துன்பத்தை விட்டு, சாவின் இருள் சூழ்ந்த அந்தப் பள்ளத்தாக்கை விட்டு வெளியேறும் வழிகளை மக்கள் Kushnerஇடம் கேட்பார்கள். அவர்கள் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கும் போது, அவர் அவர்களிடம் வேறொரு கேள்வியைக் கேட்பார்: "இறந்துபோன உங்கள் அன்புள்ளத்திற்குப் பதிலாக, ஒருவேளை, நீங்கள் இறந்திருந்தால், உங்கள் இறப்பிற்குப் பின் அந்த அன்புள்ளம் எப்படி வாழ வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்புவீர்கள்?" என்று Kushner கேட்பார். அவர்களில் பலர் சொல்லும் பதிலையும் தன் புத்தகத்தில் அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். இந்த பதில் நமக்கும் தெரிந்த பதில் தான்... அதாவது: "என்னுடைய சாவு உனக்குப் பெரும் வேதனையாக இருக்கும். ஆனால், அந்த வேதனையிலேயே நீ தங்கிவிடக் கூடாது. நாம் வாழ்ந்த அன்பான, முழுமையான வாழ்வை உலகம் அறிந்து கொள்ளும் வகையில் நான் உயிரோடு இருந்தபோது நாம் வாழ்ந்த வாழ்வை நீ தொடர வேண்டும். அதுதான் நீ என் மீது கொண்டிருக்கும் அன்பின் வெளிப்பாடாக இருக்கும்." இதுதான் அவர்களில் பெரும்பாலனவர்கள் சொல்லும் பதில். இப்படி அவர்கள் சொல்லும் அந்த அழகானப் பதிலை அவர்களே வாழும்படி Harold Kushner அறிவுரை சொல்வாராம்.
சாவின் நிழலும், இருளும் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு வாழ்வின் பிரிக்க முடியாத ஒரு பகுதிதான். இந்தப் பள்ளத்தாக்கினை பிறக்கும் ஒவ்வொருவரும் கடந்தே ஆக வேண்டும். ஆனால், இந்தப் பள்ளத்தாக்கின் வழி நாம் நடக்க வேண்டும், இங்கேயேத் தங்கிவிட கூடாது, தங்கிவிட முடியாது. இந்தப் பள்ளத்தாக்கின் பயணத்தில் அஞ்சாமல் நாம் நடக்க ஆயன் நம்முடன் வழி நடக்கிறார். மறந்து விட வேண்டாம்.
மரணத்தைக் குறித்து மறை போதகரும், கவிஞருமான Henry Van Dyke சொல்லியிருக்கும் அழகான எண்ணங்கள் இவை:
கடற்கரையில் நான் நிற்கிறேன். என் கண் முன் கப்பல் ஒன்று பாய்மரம் விரித்து, தன் கடல் பயணத்தைத் துவங்குகிறது. நேரம் செல்லச் செல்ல, அது உருவத்தில் சிறுத்து, ஒரு சிறு புள்ளியாக மாறி, தொடுவானத்தில் மறைகிறது. "அதோ, அவள் போய்விட்டாள்." என்று அருகிலிருந்தவர் சொல்கிறார்.
"எங்கே போய்விட்டாள்?" இது எனக்குள் எழுந்த கேள்வி. என் பார்வையிலிருந்து மறைந்துவிட்டாள். அவ்வளவு தான். அவள் குறைந்துவிட்டாளா? அழிந்துவிட்டாளா? இல்லை.
அவளைப் பொறுத்தவரை அவள் இக்கரையிலிருந்து கிளம்பிய போது, எவ்வளவு பெரிதாக இருந்தாளோ, அதே அளவு தான் இன்னும் இருக்கிறாள். அவள் குறைந்ததுபோல், ஒரு புள்ளியாய் மாறி, மறைந்தது போல் தெரிந்ததெல்லாம் என் பார்வையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களே தவிர, அவளிடம் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் அல்ல.
பார்வையிலிருந்து கப்பல் மறைந்ததும், "அதோ, அவள் போய்விட்டாள்." என்று அருகிலிருந்தவர் சோகத்துடன் சொன்ன அதே நேரம், வேறொரு கரையில் நிற்கும் இன்னொருவர் அவள் வருவதைக் கண்டு ஆனந்தத்தில் "இதோ அவள் வருகிறாள்." என்று சொல்லியிருப்பார். இதுதான் மரணம்.
இருள், தீய சக்திகள் இவ்வுலகை விட்டுப் போகாது. ஆனால், ஆயனின் துணையிருந்தால், அந்த இருள் தரும் பயம், தீய சக்திகளின் ஆதிக்கம் குறையும். இருள் சூழும் வேளையில் உள் மனதில் ஒளி இருந்தால், இருளைக் கடக்க முடியும் என்று சொல்கிறார் திருப்பாடல் 23ன் ஆசிரியர். "சாவின் இருள் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நடந்தாலும் நான் அஞ்ச மாட்டேன்." என்று கூறும் திருப்பாடல் ஆசிரியருடன் நம் தேடலைத் தொடர்வோம்.
'சாவின் இருள் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு' என்ற சொற்றொடரை 'சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு' என்றும் ஒரு சில விவிலியப் பதிப்புக்களில் மொழி பெயர்ப்பு செய்துள்ளனர். இருள், நிழல் என்ற இரு சொற்களும் பல சிந்தனைகளை நம்மில் உருவாக்குகின்றன.
ஒளி மறையும் போது, இருள் தோன்றும் - பகல் முடிந்து இரவு வரும். ஒளியும் இருளும் சேர்ந்திருக்க முடியாது. ஆனால், ஒளியும் நிழலும் சேர்ந்திருக்க முடியும். பார்க்கப்போனால், ஒளி இருந்தால் தான் நிழல் இருக்க முடியும். ஒளியின் ஒரு பகுதிதான் நிழல்.
நிழலின் ஒரு சில அம்சங்களை ஆழமாக ஆராய்ந்தால், "சாவின் நிழல்" என்ற வார்த்தைகளின் ஆழத்தையும் நாம் உணர முடியும். ஒளியில் நாம் நிற்கும் போது, நம் உடலோடு ஒட்டியபடியே இருப்பது நமது நிழல். அதேபோல், உலகில் எந்த ஓர் உயிரும் வாழ்வை ஆரம்பித்ததும், சாவு என்ற உண்மையும் அந்த உயிருடன் ஒட்டிக் கொள்கிறது. எப்படி ஒளியும் நிழலும் ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்களாய் உள்ளனவோ, அதேபோல், வாழ்வு, சாவு இரண்டும் ஒரே உண்மையின் இரு கண்கள்.
நிழலைக் குறித்த மற்றொரு அம்சம் அதன் அளவு. நாம் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு ஒளியின் அருகில் நிற்கிறோமோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு நமது நிழலின் அளவு பெரிதாகும். ஒளியை விட்டு நாம் தள்ளி நின்றால், நமது நிழலின் அளவும் சுருங்கிவிடும். ஒளியை நெருங்கும் நாம், ஒளியில் மட்டுமே நமது கண்களைப் பதித்தால், நமக்குப் பின் புறமாய் உருவாகும் நிழல் பூதமாகப் பெருத்தாலும், நம்மை அது பயமுறுத்தாது. ஆனால், ஒளிக்கு மிக அருகில் நின்று கொண்டு, ஒளியைப் பார்க்காமல் திரும்பி நின்றால், பெருமளவு உயர்ந்து, பெருத்துக் காணப்படும் நமது நிழலே நம்மைப் பயமுறுத்தும்.
வாழ்வெனும் ஒளியை அதிகம் நெருங்கி, நேசித்து வாழ்பவர்களுக்கு, சாவெனும் நிழல் எவ்வளவு பெரிதாகத் தெரிந்தாலும், பயத்தை உருவாக்காது. ஒரு சில வாரங்களுக்கு முன் சாவின் நிழல் தங்களைச் சூழ்ந்துள்ளதென்பதைத் தெளிவாகத் தெரிந்து வாழ்ந்த Randy Pausch என்ற பேராசிரியர், Gitanjali Ghei என்ற இளம்பெண் இவர்களைப் பற்றி சிந்தித்தோம். இவர்கள் சாவின் இருள், நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நடந்து அக்கரைக்குச் சென்று விட்டவர்கள். ஆனால், அவர்களைச் சூழ்ந்து நெருக்கிய சாவின் நிழல் அவர்களை பயமுறுத்தாமல் மன நிறைவோடு இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் நடந்தவர்கள். எப்படி இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் நடப்பது என்று நமக்குச் சொல்லிச் சென்றவர்கள்.
நாம் நெருங்கிச் செல்லும் ஒளி ஆயனாம் இறைவன் தான் என்ற எண்ணம் உள்ளத்தை நிறைத்தால், வேறு எந்த இருளோ நிழலோ நம்மைப் பாதிக்க அதிகம் வாய்ப்பில்லை. Look toward the light, and the shadow of your burden will fall behind you. - Anonymous "ஒளியைப் பார்த்து நில். உன் பாரங்களின் நிழல் உன் பின் விழும்." என்பது நான் அடிக்கடி வாசித்த ஒரு மேற்கோள்.
இதே எண்ணத்தை Khalil Gibran தான் எழுதிய 'The Prophet' என்ற புத்தகத்தில் வேறு விதமாகக் கூறியுள்ளார்:
"சூரியனுக்குத் தங்கள் முதுகைக் காட்டி நிற்கும் மனிதர்களுக்குச் சூரியனால் என்ன பயன்? அவர்களைப் பொறுத்தவரை, அவர்களது நிழலை பூமியில் வரையும் ஒரு கருவிதானே சூரியன்?"
சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கைப் பற்றி Harold Kushner தன் புத்தகத்தில் விளக்கம் தரும் போது, ஒரு முக்கிய எண்ணத்தைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார். திருப்பாடலின் ஆசிரியர் இந்த வரிகளில் சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நான் நடந்தாலும்... என்று சொல்லியிருக்கிறாரே தவிர, சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நான் வாழ்ந்தாலும்... என்று சொல்லவில்லை. பள்ளத்தாக்கில் நடப்பது வேறு, அங்கேயே தங்கிவிடுவது வேறு.
இந்த வேறுபாட்டை விளக்க, Harold Kushner தன் வாழ்வின் ஒரு சில அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார். Harold Kushner "ஆண்டவர் என் ஆயன்" என்ற புத்தகத்தை எழுதுவதற்கு இரு காரணங்கள் உண்டு. ஒன்று 2001ம் ஆண்டு நியூயார்க் நகரில் நடந்த தீவிரவாதிகளின் தாக்குதலால் உலக வர்த்தகக் கோபுரங்கள் இரண்டு இடிந்து, 3000 பேரின் உயிர்கள் பலியான அந்த சம்பவம். இது தவிர, Harold Kushner "ஆண்டவர் என் ஆயன்" என்ற இந்தப் புத்தகத்தையும், துன்பத்தின் விளக்கம் குறித்து இன்னும் ஒரு சில புத்தகங்களையும் எழுத வேறொரு முக்கியமான காரணம் அவரும் அவரது மனைவியும் தங்கள் அருமை மகன் Aaronஐ இழந்ததுதான்.
அரியதொரு வியாதியால் தங்கள் 12 வயது மகனை இழந்த Kushnerஐயும் அவரது மனைவியையும் சாவின் நிழல் சூழ்ந்தபோது, அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூற "The Compassionate Friends" என்ற குழு பெரிதும் உதவியது.
இந்தக் குழுவில் இருந்த அனைவரும் தங்கள் குழந்தைகளை, பிள்ளைகளைச் சிறு வயதில் பறி கொடுத்தவர்கள். இவர்கள் மாதத்திற்கு ஒரு முறை கூடி வந்து, தங்கள் வேதனைகளையும் அந்த வேதனைகளைச் சமாளிக்கும் வழிகளையும் பகிர்ந்து வந்ததால், குழுவில் இருந்த அனைவரும் பல வழிகளில் ஆறுதல் அடைந்தனர். புத்திர சோகம்தான் உலகில் ஆழமான சோகம் என்பது நாம் சொல்லும் ஒரு கூற்று. பெற்றோர் உயிரோடு இருக்கும் போது, தங்கள் குழந்தைகளைப் பறி கொடுப்பது பெரும் கொடுமை. அந்தத் தனிப்பட்டக் கொடுமையை உணர்ந்தவர்கள் கூடி வந்து பகிர்ந்தது பெரும்பாலும் வேதனைகள் தாம் என்றாலும், அந்தக் குழுவின் மூலம் தானும் தனது மனைவியும் சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கில் நடப்பதற்கு அக்குழுவினர் பெரிதும் உதவினர் என்று Kushner சொல்கிறார்.
அந்தக் குழுவின் கூட்டங்களில் நான்கு, ஐந்து மாதங்கள் கலந்து கொண்ட பின்னர் இருவரும் தங்கள் வேதனையைச் சமாளிக்க பக்குவப்பட்டு விட்டதாகக் கூறுகிறார் Kushner. ஆனால், ஒரு சில பெற்றோர் இக்கூட்டங்களில் பத்து ஆண்டுகளுக்கு மேல் கலந்து கொண்டு வருகின்றனர் என்பதையும் கவலையோடு குறிப்பிடுகிறார் Kushner. இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்தும், இவர்கள் சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கிலிருந்து வெளியேறாமல் அங்கேயே தங்கியுள்ளனரே என்ற தன் ஆதங்கத்தை வெளியிடுகிறார்.
ஒவ்வொருவரின் வேதனையும் வேறுபட்டது... உண்மைதான். அதிலும் நம் வாழ்வின் வேர்களாக இருக்கும், குழந்தைகளை, வாழ்க்கைத் துணையை, பெற்றோரை, உடன் பிறந்தோரை, மிக நெருங்கிய நண்பர்களை இழக்கும் போது, நமது வேதனையின் அளவோ, அந்த வேதனை நீடிக்கும் காலமோ பெரிதும் வேறுபடும். நம் உடலோடு ஒட்டிக் கொள்ளும் நிழலைப் போல், இந்த அன்பு உள்ளங்களின் பிரிவு தரும் வேதனை பிரித்தெடுக்க முடியாதபடி நம் மனதோடு ஒட்டிக் கொள்கின்றது.
இந்த வலியும், வேதனையும் எவ்வளவு தான் ஆழமானதென்றாலும், நாம் இந்தச் சாவின் பள்ளத்தாக்கில் தங்கிவிட முடியாது, தங்கிவிடவும் கூடாது. அப்படி நாம் தங்குவது இறந்த அந்த உறவுக்கு நாம் காட்டும் சரியான அன்பாக இருக்காது என்று தன் புத்தகத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார் Kushner. தன் அனுபவத்தின் மூலம் இதை விளக்குகிறார் அவர்.
துன்பத்தின் ஆழத்தைக் குறித்து அவர் எழுதியுள்ள புத்தகங்களைப் பலரும் படித்துள்ளதால், தங்கள் துன்பத்தை விட்டு, சாவின் இருள் சூழ்ந்த அந்தப் பள்ளத்தாக்கை விட்டு வெளியேறும் வழிகளை மக்கள் Kushnerஇடம் கேட்பார்கள். அவர்கள் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்கும் போது, அவர் அவர்களிடம் வேறொரு கேள்வியைக் கேட்பார்: "இறந்துபோன உங்கள் அன்புள்ளத்திற்குப் பதிலாக, ஒருவேளை, நீங்கள் இறந்திருந்தால், உங்கள் இறப்பிற்குப் பின் அந்த அன்புள்ளம் எப்படி வாழ வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்புவீர்கள்?" என்று Kushner கேட்பார். அவர்களில் பலர் சொல்லும் பதிலையும் தன் புத்தகத்தில் அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். இந்த பதில் நமக்கும் தெரிந்த பதில் தான்... அதாவது: "என்னுடைய சாவு உனக்குப் பெரும் வேதனையாக இருக்கும். ஆனால், அந்த வேதனையிலேயே நீ தங்கிவிடக் கூடாது. நாம் வாழ்ந்த அன்பான, முழுமையான வாழ்வை உலகம் அறிந்து கொள்ளும் வகையில் நான் உயிரோடு இருந்தபோது நாம் வாழ்ந்த வாழ்வை நீ தொடர வேண்டும். அதுதான் நீ என் மீது கொண்டிருக்கும் அன்பின் வெளிப்பாடாக இருக்கும்." இதுதான் அவர்களில் பெரும்பாலனவர்கள் சொல்லும் பதில். இப்படி அவர்கள் சொல்லும் அந்த அழகானப் பதிலை அவர்களே வாழும்படி Harold Kushner அறிவுரை சொல்வாராம்.
சாவின் நிழலும், இருளும் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு வாழ்வின் பிரிக்க முடியாத ஒரு பகுதிதான். இந்தப் பள்ளத்தாக்கினை பிறக்கும் ஒவ்வொருவரும் கடந்தே ஆக வேண்டும். ஆனால், இந்தப் பள்ளத்தாக்கின் வழி நாம் நடக்க வேண்டும், இங்கேயேத் தங்கிவிட கூடாது, தங்கிவிட முடியாது. இந்தப் பள்ளத்தாக்கின் பயணத்தில் அஞ்சாமல் நாம் நடக்க ஆயன் நம்முடன் வழி நடக்கிறார். மறந்து விட வேண்டாம்.
மரணத்தைக் குறித்து மறை போதகரும், கவிஞருமான Henry Van Dyke சொல்லியிருக்கும் அழகான எண்ணங்கள் இவை:
கடற்கரையில் நான் நிற்கிறேன். என் கண் முன் கப்பல் ஒன்று பாய்மரம் விரித்து, தன் கடல் பயணத்தைத் துவங்குகிறது. நேரம் செல்லச் செல்ல, அது உருவத்தில் சிறுத்து, ஒரு சிறு புள்ளியாக மாறி, தொடுவானத்தில் மறைகிறது. "அதோ, அவள் போய்விட்டாள்." என்று அருகிலிருந்தவர் சொல்கிறார்.
"எங்கே போய்விட்டாள்?" இது எனக்குள் எழுந்த கேள்வி. என் பார்வையிலிருந்து மறைந்துவிட்டாள். அவ்வளவு தான். அவள் குறைந்துவிட்டாளா? அழிந்துவிட்டாளா? இல்லை.
அவளைப் பொறுத்தவரை அவள் இக்கரையிலிருந்து கிளம்பிய போது, எவ்வளவு பெரிதாக இருந்தாளோ, அதே அளவு தான் இன்னும் இருக்கிறாள். அவள் குறைந்ததுபோல், ஒரு புள்ளியாய் மாறி, மறைந்தது போல் தெரிந்ததெல்லாம் என் பார்வையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களே தவிர, அவளிடம் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் அல்ல.
பார்வையிலிருந்து கப்பல் மறைந்ததும், "அதோ, அவள் போய்விட்டாள்." என்று அருகிலிருந்தவர் சோகத்துடன் சொன்ன அதே நேரம், வேறொரு கரையில் நிற்கும் இன்னொருவர் அவள் வருவதைக் கண்டு ஆனந்தத்தில் "இதோ அவள் வருகிறாள்." என்று சொல்லியிருப்பார். இதுதான் மரணம்.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
No comments:
Post a Comment