Last week when I finished writing the reflections on the last verse of Psalm 23, the title that flashed across my mind was ‘At Home in God’s House’. I patted myself on my back for combining both ‘Home’ and ‘House’ in the same phrase. The word ‘Home’ has quite a few layers of meaning. ‘To be at home’ and ‘to feel at home’ are special phrases which have no direct connection with the physical structure called a house or a home. It is a special concept that talks of ease, comfort, freedom, security… all rolled into one word – HOME.
We can be at home or feel at home in a place, feel at home with someone, be at home doing something or feel at home simply doing nothing. A few examples come to mind. Bathroom singers feel at home singing while taking a shower. True friends feel at home in their group, shedding all inhibitions, becoming children.
Children truly feel at home irrespective of where they are provided they know that their parents are around. We have all seen tiny tots displaying their artistic skills in the walls and floors of their house. They grab anything within their reach and throw them around. If the father or mother tell them, “I’m watching you!” the child feels thrilled to continue its mischief with a giggle. This is a perfect picture for ‘being at home’ or ‘feeling at home’.
Can we feel this sense of freedom, abandon in the house of God? The answer to this question, according to Harold Kushner, depends on the level of relationship we have with God. For the author of the Twenty-third Psalm, dwelling in God’s house, having the sense that every moment of his day is being lived under God’s watchful eye, is the most reassuring, comforting thought he can have…. What might it mean to us? The answer may depend on where we are in our lives. For a young child, there are few things more important and reassuring than the knowledge that his parent is there watching out for him, and few things more unsettling than the fear that the parent might not be there…
But a few years later, the young child grows into a sulky, withdrawn teenager. ‘Momma, come and see what I can do’ is replaced by ‘Stay out of my room’ and ‘Will you just get off my back and let me live my life?’ What has happened? One of the defining characteristics of adolescence is self-consciousness, the feeling that people are looking at you and judging you. For the first time in their lives, adolescents are making ethical decisions, making choices about their values and their behavior without parental guidance and authority. (Kushner)
To highlight these two stages of one’s relationship with God, Kushner cites passages from Genesis and the Book of Job. Adam and Eve are perfect examples of children totally carefree in the Garden of Eden. The moment they took decisions about right and wrong by eating the forbidden fruit, they entered adolescence and tried to avoid God. They became very self-conscious about their nakedness.
For Adam and Eve, for the typical adolescent, living in the presence of God is intimidating, a source of potential shame and imminent condemnation. When Job’s friends try to comfort him after a series of disasters have made his life miserable, they speak to him in the accents of childhood: Don’t despair, our heavenly Father is watching over us constantly. And Job responds like an adolescent: You’re right, God is always watching over us – to catch us in a mistake and have a reason to punish us. (Kushner)
The words spoken by Job in chapters 6 and 7 are poignant and Job sounds like a sulking adolescent asking his parent to ‘get off his back’. Here is just a sample:
Will you never look away from me, or let me alone even for an instant? If I have sinned, what have I done to you, you who sees everything we do? Why have you made me your target? Have I become a burden to you? (Job 7: 19-20)
As we grow older, we carry with us fragments of both views, the child’s sense of reassurance that his parents are there for him and the adolescent’s need for a life free of watchful eyes and judgemental authorities. Ultimately we come up with an outlook that reconciles the two. We come to realise that God invites us into His house, into His presence, not simply to protect us and not only to judge us, but to establish a relationship with us, and the basis of that relationship is God’s expectation of moral behaviour. God says to us, as one might say to a child who is no longer a child, If you are going to live in My house, I expect certain things of you. God says this not in order to restrict us or to punish us when He catches us in a mistake, but to show that He takes us seriously and to invest our lives with significance by telling us that He cares how we live. (Kushner)
The idea of God inviting us to live in His house, in His presence is similar to the parent who hands over the responsibility of his business and his household management to his son or daughter since they have ‘come of age’. It is as if the parent now wishes to live under the care of the grown up child. God tells us that we need to take over His house and run it. Once such a mature relationship has blossomed between God and me, I don’t need to be bothered whether God is ‘watching over’ me. I have imbibed the spirit of my Father, of this household and no one need to tell me how to run God’s house.
It is with such a sense of responsibility, fulfilment, the psalmist is saying: “I shall dwell in the house of the Lord all the days of my life.”
Dear Friends, This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit http://www.vaticanradio.org/ and keep in touch. Thank you.
“‘நானும் ஆண்டவரின் இல்லத்தில் நெடுநாள் (அல்லது, என்றென்றும்) வாழ்ந்திருப்பேன்’ என்று திருப்பாடல் ஆசிரியரைப் போல் பெருமையோடு சொல்லும் பக்குவம் பெற இறையருளை வேண்டுவோம்.” என்று சென்ற தேடலை நாம் நிறைவு செய்தோம். இறைவன் இல்லத்தில், இறைவன் கண்காணிப்பில், இறைவனோடு வாழும் பக்குவம் என்பது என்ன, இப்பக்குவத்தை எவ்விதம் பெறுவதென்று இன்றையத் தேடலில் சிந்திப்போம்.
இல்லம், வீடு ஆகிய வார்த்தைகளுக்கு ஆங்கிலத்தில் House மற்றும் Home ஆகிய வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறோம். Home என்பது உள்ளங்கள் சேர்ந்து உருவாக்கும் ஒரு கூட்டுணர்வை, குடும்ப நிலையைக் குறிக்கிறதென்று கூறினோம். Home என்ற வார்த்தைக்கு ஆங்கிலத்தில் மற்றொரு அழகான அர்த்தமும் உண்டு. To be at home, To feel at home என்று சொல்லும்போது, பாதுகாப்பான ஒரு சுதந்திர நிலையை அல்லது உணர்வைப் பற்றி பேசுகிறோம். பிறர் நம்மைக் கண்காணிக்கின்றனர், நம்மைக் கணிக்கின்றனர் என்ற கவலை எதுவும் இல்லாமல், நாம் நாமாக, இயல்பாக இருப்பதையே feeling at home என்ற சொற்றொடர் குறிக்கிறது. பாடும் திறமை அதிகம் இல்லாத ஒரு சிலர் பாத்ரூமில், குளியலறையில் மனம் விட்டுப் பாடுகிறோமே... உண்மையான நண்பர்கள் மத்தியில் எந்தக் கூச்சமும் இல்லாமல் குழந்தையைப் போல் பாடி, ஆடி மகிழ்கிறோமே... அந்த நேரங்களில் நாம் உணரும் சுதந்திரத்தைத் தான் To be at home, To feel at home என்ற சொற்றொடர்களால் கூறுகிறோம்.
வழக்கமாய் இந்த சுதந்திர உணர்வை அவரவர் இல்லங்களில் அதிகம் உணர்வோம். அதிலும், இந்தச் சுதந்திரத்தை மிக அதிகமாக உணர்வது, பயன்படுத்துவது குழந்தைகள்தான். குழந்தையொன்று வீட்டின் தரையில், சுவர்களில் தன் ஓவியத்திறனை வெளிப்படுத்துவதை ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். சில நேரங்களில் இக்குறும்புகளைக் குழந்தைகள் செய்யும்போது, "நீ செய்றத நான் பாத்துகிட்டுத் தான் இருக்கேன்" என்று பெற்றோர் சொல்வார்கள். அதைக் கேட்டு, இன்னும் அதிக குதூகலத்துடன் குழந்தைகள் தங்கள் குறும்பைத் தொடர்வதையும் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். மனதில் இந்த அனுபவத்தைப் பின்னணியாக வைத்துக் கொண்டு “நானும் ஆண்டவரின் இல்லத்தில் நெடுநாள் (அல்லது, என்றென்றும்) வாழ்ந்திருப்பேன்.” என்ற வார்த்தைகளை நாம் எண்ணிப் பார்க்கலாம்.
ஆண்டவரின் இல்லத்தில் இதுபோன்ற சுதந்திரத்தை நாம் அனுபவிக்க முடியுமா? "நான் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன்" என்று கடவுள் தன் கண்காணிப்பை நமக்கு உணர்த்தும்போது, அது நமக்குள் சந்தோசம் தருமா, அல்லது சங்கடம் தருமா? இந்த கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்வதற்கு முன்னால் நமக்கும் கடவுளுக்கும் இருக்கும் உறவு எந்த நிலையில் உள்ளது என்பதை முதலில் தீமானிக்க வேண்டும். நாம் குழந்தை நிலையிலும் கடவுள் நமது பெற்றோர் நிலையிலும் இருக்கின்றோமா? அல்லது, நாம் வளர் இளம் பருவம் அதாவது Adolescents என்ற நிலையில் கடவுளோடு பழகுகிறோமா? அல்லது, Adult to Adult என்று முதிர்ச்சி அடைந்த நிலையில் கடவுளுடன் பழகுகிறோமா? இந்த மூன்று நிலைகளில் நாம் எந்த நிலையில் இருக்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்து, அவரது இல்லம், அவரது தொடர்ந்த கண்காணிப்பு நமக்கு சந்தோசம் தருமா, சங்கடம் தருமா என்பதைக் கணக்கிட முடியும்.
குழந்தைக்கு வீடு ஒரு விளையாட்டுத் திடல். சுதந்திரமாய்ச் சுற்றித் திரியும் குழந்தை, அவ்வப்போது பெற்றோரின் கவனம் தன் மீது இருக்கிறதா என்பதையும் பார்த்துத் தெரிந்து கொள்ளும். சுவரில் கிறுக்குவது, தொலைபேசி, தொலைக்காட்சி பெட்டி, கம்ப்யூட்டர் இவைகளைப் பயன்படுத்துவது, நாளிதழைக் கிழிப்பது, உறவினர் தரும் பொருளை இடது கையால் வாங்குவது போன்ற பல செயல்களில் ஈடுபடும் குழந்தைக்கு தான் செய்வது நல்லதா, கேட்டதா என்ற அளவுகோல் கிடையாது. பெற்றோரின் அனுமதி உண்டா இல்லையா என்பது மட்டுமே குழந்தையின் அளவுகோல். குழந்தையைப் பொறுத்தவரை பெற்றோரின் கண்காணிப்பில் இருப்பது பாதுகாப்பான, சந்தோசமான, சுகமான, நிம்மதி தரும் ஓர் அனுபவம். அதைத் தாண்டி, குழந்தைக்கு எதுவும் அதிகம் தெரியாது.
இதே குழந்தை வளர் இளம் பருவத்தில், அதாவது, Adolescent வயதில் அடியெடுத்து வைக்கும்போது, இதே பெற்றோரின் கவனம் சந்தோசத்திற்குப் பதில், சங்கடத்தைத் தரும். வளர் இளம் பருவத்தில் நுழையும் சிறுவன், அல்லது சிறுமிக்கு உலகமே தன்னைக் கண்காணிப்பதை போன்ற உணர்வு உண்டாகும். அதுவரை அம்மா, அல்லது அப்பா சொன்னதைக் கேட்டு வாழ்ந்தவர்கள், இனி தனித்து முடிவுகள் எடுக்க முயல்கிறார்கள். அந்த முடிவுகள் சரியா தவறா என்ற குழப்பம் வேறு. தன்னையொத்த மற்ற இளையோர் சொல்வதும், செய்வதும் அவர்களுக்கு ஒரு முக்கிய அளவுகோல் ஆகிறது. இந்தப் பருவத்தில் அம்மா, அப்பா, இன்னும் மற்ற பெரியவர்களின் கண்டிப்பும், கண்காணிப்பும் சந்தோஷத்தைவிட, சங்கடத்தையே அதிகம் தருவதாக இவர்கள் உணர்கின்றனர்.
சுதந்திரமாய்ச் சுற்றித் திரியும் குழந்தைக்கும், பெற்றோருக்கும் இருக்கும் உறவுக்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாக விவிலியத்தில் நாம் காணும் உறவு முதல் பெற்றோர் கடவுளுடன் கொண்டிருந்த உறவு. ஆதாம், ஏவாள் இருவரும் ஏதேனில் இருந்த தோட்டத்தில் நல்லது கேட்டது என்ற பாகுபாடுகள் எதுவும் இல்லாமல், கடவுளின் பிரசன்னத்தில் எப்போதும் வாழ்ந்த அந்த நிலையை தொடக்க நூல் இரண்டாம் பிரிவில் வாசிக்கிறோம். குழந்தைகளாய், சுதந்திரமாய்ச் சுற்றித் திரிந்த இவர்கள் நல்லது கேட்டதை உணர்த்தும் கனியை உண்டதும், வளர் இளம் பருவத்தினரைப் போல், கடவுளின் குறுக்கீட்டை விரும்பாமல் விலகிச் சென்றனர்.
கடவுளோடு கொண்டுள்ள நமது உறவு வளர் இளம்பருவத்தில் இருந்தால், கடவுளின் இல்லத்தில், கடவுளின் கண்காணிப்பில் வாழ்வது சங்கடமாக இருக்கும். யோபுவின் வாழ்வில் இதற்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டை நாம் காணலாம். யோபு சந்தித்த அடுக்கடுக்கான சோதனைகளை, வேதனைகளை நாம் அனைவரும் அறிவோம். அவரது நண்பர்கள் அவருக்கு ஆறுதல் சொல்ல முயற்சி செய்கின்றனர். யோபு ஒரு குழந்தையைப்போல் தன் இறைவனை அணுக வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில், "மனம் தளராதீர், கடவுள் உம்மைக் கண்காணித்து வருகிறார்." என்று ஆலோசனை தருகின்றனர். வளர் இளம் பருவத்தினர் போல் யோபு இதற்கு பதில் சொல்கிறார். "கடவுள் கண்காணிக்கிறார்... உண்மைதான். நான் எப்போது தவறு செய்வேன், என்னைப் பிடிக்கலாம் என்ற நோக்கத்தில் அவர் என்னைக் கண்காணிக்கிறார்." என்ற எண்ணத்தை யோபு நண்பர்களிடம் சொல்கிறார்.
யோபு நூலில் 6, 7 ஆகிய இரு பிரிவுகளில் அவர் கூறும் பதில் உள்ளத்திலிருந்து வெடித்து எழும் வேதனை, கோபம் அனைத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. பெற்றோர் எப்போதும் தன்னைக் கண்காணிக்கின்றனர் என்பதை உணரும் ஓர் இளைஞன் அல்லது இளம்பெண் எரிச்சலுடன் பேசும் வார்த்தைகளின் எதிரொலிபோல் ஒலிக்கும் யோபுவின் வார்த்தைகளைக் கேட்போம்:
யோபு 7 : 19-20
எவ்வளவு காலம் என்மேல் வைத்த கண்ணை எடுக்காதிருப்பீர்? என் எச்சிலை விழுங்குமளவுக்குக் கூட என்னை விடமாட்டீரா? மானிடரின் காவலரே! நான் பாவம் இழைத்துவிட்டேனா? உமக்கு நான் செய்ததென்னவோ? என்னை உம் இலக்காக ஆக்கியதேன்? உமக்கு நான் சுமையாய்ப் போனதேன்?
குழந்தைப் பருவம், வளர் இளம் பருவம், இளம்பருவம் இவைகளைத் தாண்டி நாம் முதிர்ச்சி அடையும்போது, Adult to Adult என்ற நிலையில் பெற்றோருடன் உறவு கொள்கிறோம். ஒரு பக்கம் பெற்றோரின் கண்காணிப்பு தேவைப்படுகிறது. அதே நேரம், நம் தனிப்பட்ட சுதந்திரமும் தேவைப்படுகிறது. இந்த இரண்டையும் சரிவரக் கலக்கும் பக்குவத்தை நாம் பெறும்போது, வாழ்க்கை சுமுகமாய்ச் செல்கிறது. கடவுள் உறவிலும் நாம் முதிர்ச்சி அடையும்போது, கடவுளின் கண்காணிப்பு, நம் சுதந்திரம் இரண்டும் கலந்த ஓர் உறவை வளர்க்க வேண்டும். இதைத் தான் இறையுறவில் நாம் கொள்ளவேண்டிய பக்குவம் என்று சென்ற தேடலில் குறிப்பிட்டேன்.
பக்குவப்பட்ட இந்த Adult to Adult உறவின் உச்சமாக, "ஆண்டவரின் இல்லத்தில் என்றென்றும் வாழ" நாம் அழைக்கப்படுகிறோம். பிள்ளைகள் வளர்ந்துவிட்டனர், பொறுப்புடன் வாழ்வர் என்ற நம்பிக்கையில் வீட்டுப் பொறுப்பை பிள்ளைகளிடம் ஒப்படைப்பதில் பெருமை கொள்ளும் பெற்றோர் போல, இறைவனும் நம்மிடம், "இதோ என் வீடு... இனி இது உன் வீடு" என்று அவருடன் வாழ விடுக்கும் ஓர் அழைப்பிற்கு திருப்பாடல் ஆசிரியர் சொல்லும் பக்குவமான பதிலே, “நானும் ஆண்டவரின் இல்லத்தில் நெடுநாள் (அல்லது, என்றென்றும்) வாழ்ந்திருப்பேன்” என்ற வார்த்தைகள்.
நன்மை, நேர்மை அனைத்திற்கும் ஊற்றான இறைவன் ஒவ்வொரு மனிதரோடும் இந்த Adult to Adult - முதிர்ச்சி அடைந்த உறவை வளர்க்க விரும்புகிறார். இந்த உறவு நிலையை அடைந்தபின், இறைவன் என்னை எப்போதும் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறாரே என்ற எண்ணமோ, சங்கடமோ எழாது. ஏனெனில், இறைவனின் இல்லத்தில் அவரைப் போல், அவரின் பிம்பமாக என் வாழ்வும் எப்போதும் நேரியதாய், நன்மை நிறைந்ததாய் இருக்கும்.
சரி, நேர்மையாய், நன்மை நிறைந்த வாழ்க்கை வாழ்வதால் என்ன பயன்? இது நமக்குள் அடிக்கடி எழும் கேள்வி. அதற்கு திருப்பாடல் ஆசிரியர் கூறும் ஒரே பதில்: “நானும் ஆண்டவரின் இல்லத்தில் நெடுநாள் (அல்லது, என்றென்றும்) வாழ்ந்திருப்பேன்” என்ற வார்த்தைகள். வாழ்வின் ஒரே பயன், இறைவனோடு, அவரது இல்லத்தில் என்றென்றும் வாழ்வதுதான். இந்த வாழ்வு தரும் நிறைவை நாம் அவ்வப்போது உணர்ந்திருக்கிறோம்.
யாரும் நம்மைப் பார்க்கின்றனர், அல்லது பார்க்கவில்லை என்ற கவலை ஏதும் இல்லாமல், பலன் எதையும் எதிர்பார்க்காமல், நம் மனதில் நல்லதென்று பட்டதை நாம் செய்திருக்கிறோம். அந்த நேரத்தில் நம் மனதில் உருவாகும் அந்த உயர்ந்த உணர்வு, தூய்மையான சுதந்திரம் இறைவனின் இல்லத்தில் வாழும் அனுபவத்திற்கு ஈடானது. சொல்லப்போனால், நாம் இறைவனின் இல்லத்திற்குச் சென்று குடியேறுவதற்கு பதில், இறைவன் நமக்குள் வந்து குடியேறும் நேரங்கள் இவை.
இதுபோன்ற தூய நேரங்கள் வாழ்வில் பெருகுவதையே, திருப்பாடல் ஆசிரியர் “நானும் ஆண்டவரின் இல்லத்தில் நெடுநாள் (அல்லது, என்றென்றும்) வாழ்ந்திருப்பேன்” என்ற வார்த்தைகளில் சொல்லியிருக்கிறார்.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: http://www.vaticanradio.org/
No comments:
Post a Comment