God’s word is like a fire shut up in my bones... இறைவனின் சொல், இதயத்தில் பற்றியெரியும் தீ போல...

The Martin Luther King Jr. National Memorial is a symbol of hope, portraying Dr. King emerging from a boulder - a "mountain of despair," as King said in his 1963 "Dream" speech.

http://news.cincinnati.com/

One of the recent news headlines that caught my attention was: Hurricane Irene cancels MLK (Martin Luther King Jr.) celebration... statue unveiling postponed over safety fears – Mail Online, Saturday August 27^th. On Sunday, August 28^th, Washington, New York and many other cities in the East Coast are expected to bear the brunt of Hurricane Irene. Exactly 48 years ago, on August 28^th, 1963 another hurricane took Washington by surprise. The hurricane came in the form of Martin Luther King Jr. The celebration this Sunday was supposed to be a commemoration of that hurricane… that event… when Martin Luther King delivered the famous “I have a dream” speech.

That speech delivered from the steps of the Lincoln Memorial, was a defining moment of the American Civil Rights Movement. Delivered to over 200,000 civil rights supporters, the speech was ranked the top American speech of the 20th century by a 1999 poll of scholars of public address. According to U.S. Representative John Lewis, who also spoke that day as the President of the Student Non-Violent Coordinating Committee, "Dr. King had the power, the ability, and the capacity to transform those steps on the Lincoln Memorial into a monumental area that will forever be recognized. By speaking the way he did, he educated, he inspired, he informed not just the people there, but people throughout America and unborn generations." (Wikipedia)

Yes, generations would have profited by this speech via channels like YouTube. We are thinking of this speech now since today is August 28. We are also thinking of the speaker - Martin, since this Sunday’s liturgy invites us to reflect on the life of a prophet, a disciple of Christ. Martin, without doubt, was a prophet and a disciple of Christ in the 20^th century.

Just to refresh our memory, here are a few lines from this famous speech:

I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal."

I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character.

I have a dream today.

I have a dream that one day, down in Alabama, with its vicious racists, with its governor having his lips dripping with the words of interposition and nullification; one day right there in Alabama, little black boys and black girls will be able to join hands with little white boys and white girls as sisters and brothers.

I have a dream today.

I have a dream that one day every valley shall be exalted, every hill and mountain shall be made low, the rough places will be made plain, and the crooked places will be made straight, and the glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together.

I have watched this speech in the YouTube many times. I have been impressed with the way Martin Luther King got the whole crowd engaged in what he was saying. Although this was a political speech, it was received as a homily since people responded to his words with their approval of ‘Yes’ and ‘Amen’. Martin, a Baptist preacher, had interwoven the dreams of Prophets Isaiah and Amos along with his own.

Martin not only spoke like a prophet but also led the life of a prophet. Most of the prophets were called to point out what was wrong with their society. They had to tell people the bitter truth. When Martin spoke about the racially segregated American society, and spelt out his dreams for that society, he was 36 years old. The very next year, in 1964, King became the youngest person to receive the Nobel Peace Prize. Four years later, in 1968, he was killed. No prophet has been accepted in his own country, or, for that matter, by the world at large. The world tried to ‘integrate’ Prophets in the mainstream life and failed miserably. Hence, they were eliminated.

Knowing that the life of a prophet is always to swim against the current, many prophets tried to escape from their call. But God pursued them until they completed their mission. In the first reading today Jeremiah expresses his agony of being a prophet.

Jeremiah 20:7-9

You deceived me, LORD, and I was deceived; you overpowered me and prevailed.

I am ridiculed all day long; everyone mocks me.

Whenever I speak, I cry out proclaiming violence and destruction.

So the word of the LORD has brought me insult and reproach all day long.

But if I say, “I will not mention his word or speak anymore in his name,” his word is in my heart like a fire, a fire shut up in my bones.

I am weary of holding it in; indeed, I cannot.

Truly agonising words!

Jesus, a model and inspirations for all the Prophets, knew that the world around him would not tolerate him and his message. Today’s gospel (Matthew 16: 21-27) begins with Jesus predicting his passion and death. Peter, as a true representative of the world and all of us, takes him aside to put some sense into him. Jesus, who had given one of the best compliments to Peter for his confession (as heard in the last Sunday’s gospel) now calls him a Satan. Jesus then goes on to talk about the price a prophet needs to pay and the ultimate reward awaiting a prophet.

The world needs prophets… prophets like Jeremiah, prophets like Martin Luther King Jr. The world needs to hear the bitter truth of what is wrong with it. Most of us prefer to keep silent and not speak up when things go wrong. That is why Martin Luther King once said: “History will have to record that the greatest tragedy of this period of social transition was not the strident clamor of the bad people, but the appalling silence of the good people.” Very true even today!

The opening slate of the famous movie JFK by Oliver Stone shows a quote by an American poet Ella Wheeler Wilcox: “To sin by silence when we should protest makes cowards out of men.” JFK, as we all know, was shot dead in November 1963, the same year that MLK made his memorable “I have a dream” speech. In the movie script of JFK, there is a line spoken by the actor playing the role of Jim Garison, the District Attorney of Orleans Parish, Louisiana: “Telling the truth can be a scary thing sometimes. It scared President Kennedy, and he was a brave man. But if you let yourself be too scared, then you let the bad guys take over the country. Then everybody gets scared.”

Let me close these reflections with quotes from a famous Jewish writer Elie Wiesel. Eliezer Wiesel is a Romania-born American novelist, political activist, and Holocaust survivor of Hungarian Jewish descent. He is the author of over 50 books, the best known of which is ‘Night’, a memoir that describes his experiences during the Holocaust and his imprisonment in several concentration camps. Wiesel was awarded the Nobel Peace Prize in 1986. The Norwegian Nobel Committee called him a "messenger to mankind," noting that through his struggle to come to terms with "his own personal experience of total humiliation and of the utter contempt for humanity shown in Hitler's death camps," as well as his "practical work in the cause of peace," Wiesel has delivered a powerful message "of peace, atonement and human dignity" to humanity.

“I swore never to be silent whenever and wherever human beings endure suffering and humiliation. We must always take sides. Neutrality helps the oppressor, never the victim. Silence encourages the tormentor, never the tormented.” Elie Wiesel

“The opposite of love is not hate, it's indifference. Indifference, to me, is the epitome of evil. Because of indifference, one dies before one actually dies.” Elie Wiesel

ஆகஸ்ட் 28, இஞ்ஞாயிறன்று, அமெரிக்காவில் கறுப்பின மக்களின் தலைசிறந்த தலைவராக விளங்கிய மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியர் அவர்களின் 30 அடி உயரச்சிலை ஒன்று வாஷிங்டனில் திறக்கப்படப்போவதாக அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது. ஆனால், கடந்த செவ்வாய் அங்கு ஏற்பட்ட நிலநடுக்கம், மற்றும் தற்போது அங்கு வீசப்போவதாக அறிவிக்கப்பட்டிருக்கும் புயல் ஆகியவை காரணமாக, இந்தச் சிலைத் திறப்புவிழா நிகழ்ச்சி  ஒத்திவைக்கப்பட்டுள்ளது. நிலநடுக்கம், புயல் ஆகியவை வாஷிங்டனில் இவ்வாண்டு ஆகஸ்ட் 28 மட்டும் நிகழவில்லை. 48 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரும் இதே ஆகஸ்ட் 28ம் நாள் அந்நகரில் ஒரு நிலநடுக்கமும், புயலும் ஏற்பட்டன. இந்த நிலநடுக்கத்தையும், புயலையும் உருவாக்கிய மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியரையும், அவர் வழங்கிய உரையையும் இன்றைய நமது ஞாயிறு சிந்தனையின் மையமாக நாம் சிந்திப்போம்.

இருபதாம் நூற்றாண்டு முடியப் போகிறது என்று உணர்ந்த நாம், அந்த நூற்றாண்டை பின்னோக்கிப் பார்க்க ஆரம்பித்தோம். அந்த நூற்றாண்டில் நிகழ்ந்த அற்புதமான, மற்றும் அவலமான நிகழ்வுகளை பல கோணங்களில் சிந்தித்தோம். இருபதாம் நூற்றாண்டைப் பற்றி பல்வேறு ஆய்வுகள், கருத்துக்கணிப்புகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. 1999ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் அமெரிக்காவில் உள்ள Wisconsin-Madison மற்றும் Texas A&M என்ற இரு பல்கலைக் கழகங்களின் ஆய்வாளர்கள் ஒரு கருத்துக் கணிப்பை மேற்கொண்டனர். 20ம் நூற்றாண்டில் வழங்கப்பட்ட தலைசிறந்த சொற்பொழிவுகளைக் குறித்து அவர்கள் கருத்துக்கணிப்பு ஒன்று நடத்தினர். அந்தக் கணிப்பின் இறுதியில், "I have a dream" அதாவது, "எனக்கொரு கனவு உண்டு" என்று மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியர் வழங்கிய ஓர் உரை தலை சிறந்த உரை என்று கணிக்கப்பட்டது. அந்த உரையைப் பற்றி இன்று நாம் நினைத்துப் பார்க்க காரணம்?... இந்த உரை 1963ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 28ம் தேதி வழங்கப்பட்டது. அந்த உரையை வழங்கிய மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜூனியரைப் பற்றி இன்று சிந்திக்கவும் ஒரு காரணம் உண்டு. அதுதான் இன்று நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள ஞாயிறு திருவழிபாட்டின் வாசகங்கள். இன்றைய வாசகங்கள் இறைவாக்கினரைப் பற்றி சிந்திக்க நம்மை அழைக்கும் வாசகங்கள். மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் இருபதாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஓர் இறைவாக்கினர் என்பதை மறுக்க முடியாது.

48 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆகஸ்ட் 28ம் நாள் அமெரிக்காவின் தலை நகரான வாஷிங்டனில், ஆபிரகாம் லிங்கன் நினைவு மண்டபத்தின் முகப்பில் நின்றபடி 36 வயது நிரம்பிய இளம் கிறிஸ்தவ போதகர் மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் 17 நிமிடங்கள் உரையாற்றினார். அவர் வாஷிங்டனில் அன்று வழங்கிய உரை ஒரு மறையுரை அல்ல. அது ஓர் அரசியல் உரை. இருந்தாலும், "எனக்கொரு கனவுண்டு" என்று அவர் முழங்கிய அந்த அரசியல் உரையை ஒரு மறையுரையைப் போல மக்கள் கேட்டு, ஆமென், ஆமென் என்று அடிக்கடி சொல்வதை வீடியோப் பதிவுகளில் நாம் காண முடிகிறது.

இதோ, அவ்வுரையின் ஒரு சில வரிகள்....

எனக்கொரு கனவுண்டு... இந்த நாடு தனது அடிப்படை உறுதிப்பிரமாணத்தை நடைமுறைப்படுத்தும் என்ற கனவு எனக்குண்டு. "எல்லா மனிதரும் சமம் என்பது நமக்கு மிகவும் தெளிவாகத் தெரியும் ஓர் உண்மை" என்று இந்த நாடு சொல்லும் அந்த உறுதிப்பிரமாணம் உண்மையாகும் என்ற கனவு எனக்குண்டு.

எனக்கொரு கனவுண்டு... எனது நான்கு பிள்ளைகளும் வாழப்போகும் இந்த நாட்டில், அவர்களது குணத்தையும் அறிவுத்திறனையும் பார்த்து அவர்கள் மதிக்கப்படுவார்களே தவிர, அவர்களது தோல் நிறத்தை வைத்து அல்ல என்ற கனவு எனக்குண்டு.

ஒவ்வொரு பள்ளத்தாக்கும் உயர்த்தப்படும், ஒவ்வொரு மலையும், குன்றும் தாழ்த்தப்படும், கரடு முரடான பகுதிகள் சம நிலமாக்கப்படும், கோணலான பாதைகள் நேராக்கப்படும் இறைவனின் மகிமை தெளிவாகும், இதை அனைவரும் ஒருசேரக் காண்பர். எனக்கொரு கனவுண்டு...

இறைவாக்கினர்கள் எசாயா, ஆமோஸ் ஆகியோர் கண்ட கனவுகளைத் தன் கனவுடன் இணைத்து, மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் வழங்கிய அந்த உரையை அங்கு கூடியிருந்த இரண்டு லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்கள் ஆரவாரமாய் ஆமோதித்து வரவேற்றனர். வார்த்தைகளில் சொல்ல முடியாமல் அவர்கள் உள்ளத்தில் புதைந்திருந்த பல கனவுகளுக்கு வார்த்தை வடிவம் கொடுத்த மார்ட்டின் கனவைத் தங்கள் கனவாக நன்றியோடு ஏற்றுக் கொண்டனர். மார்ட்டின் வழங்கிய இந்த உரையை அடுத்து, அமெரிக்காவில் கறுப்பின மக்களுக்கு சமஉரிமைகள் வேண்டும் என்ற போராட்டம் உச்ச நிலையை அடைந்தது. மார்ட்டின் வழங்கிய இந்த உரை வானொலியிலும், தொலைக்காட்சியிலும், YouTube போன்ற கணணி வழித்தொடர்பிலும் கடந்த 48 ஆண்டளவாய் பல கோடி மக்களை அடைந்துள்ளது. அவர்கள் மனதை சமத்துவ சமுதாயம் நோக்கி நடத்திச் சென்றுள்ளது. 1963ம் ஆண்டு மார்ட்டின் கண்ட கனவு, 2009ம் ஆண்டு கறுப்பினத்தைச் சேர்ந்த பாரக் ஒபாமாவை, வெள்ளை மாளிகையில் அமெரிக்க அரசுத்தலைவராக அமர வைத்துள்ளது.

ஆனால், மார்ட்டின் வழங்கிய இந்த உரை எல்லா மக்களையும் மகிழ்விக்கவில்லை. இந்த உரையைக் கேட்ட பல ஆயிரம் பேர் தூக்கத்தை, நிம்மதியை இழந்தனர். சமத்துவக் கனவை மக்கள் மனதில் விதைத்த மார்ட்டின் தொடர்ந்து வாழ்ந்தால், வெள்ளையினத்தவரே மேலானவர்கள் என்று எண்ணி வந்த தங்கள் கொள்கைகளுக்குப் பெரும் ஆபத்து என்று அவர்கள் நினைத்தனர். 36ம் வயதில் கறுப்பின மக்களிடையே நம்பிக்கையை வளர்த்த மார்ட்டின், 37வது வயதில் உலக அமைதிக்கான நொபெல் பரிசைப் பெற்றார். ஈராண்டுகள் சென்று, அவரது 39வது வயதில் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார். இறைவாக்கினர் எவரும் இவ்வுலகின் வெற்றிகளை வென்று குவித்ததாக, நிம்மதியாக வாழ்ந்ததாக வரலாறு கிடையாது.

தன் உரைகளால் மட்டுமல்ல, தன் வாழ்வாலும் ஓர் இறைவாக்கினராக இருந்தவர் மார்ட்டின் லூத்தர் கிங். மகாத்மா காந்தியின் அகிம்சைக் கொள்கைகளால் பெரிதும் ஈர்க்கப்பட்ட இவர், வெள்ளை இனத்தவருக்கு எதிராக மேற்கொண்ட சமஉரிமை போராட்டத்தில் காந்தியைப் போல அகிம்சை வழிகளையே கடைபிடித்தார். இறைவாக்கினராக வாழ்வது எளிதல்ல என்பதையும், எடுத்துக் கொண்ட இலட்சியத்திற்காக உயிர் தியாகம் உட்பட பல தியாகங்களை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்பதையும் மார்ட்டின் உணர்ந்திருந்தார். "ஒரு கொள்கைக்காக இறக்கத் துணியாதவன் வாழவே தகுதியற்றவன்" என்பது மார்ட்டின் சொன்ன புகழ்பெற்ற ஒரு கூற்று.

நெருப்பில் குதிப்பது எளிது. எதோ ஒரு வேகத்தில் குதித்து விடலாம். ஆனால், தொடர்ந்து நெருப்பில் நடந்து, அல்லது, அந்த நெருப்புடன் போராடி அதை வெல்வது மிகவும் கடினம். இறைவாக்கினர்கள் பலர் இந்தப் போராட்டத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டனர். அவர்கள் வாழ்ந்த சமுதாயம் சரியில்லை என்பதைத் துணிவுடன் எடுத்துச் சொல்லும் பணியை இறைவன் அவர்களுக்கு அளித்தார். பழைய ஏற்பாட்டுக் காலமானாலும், புதிய ஏற்பாட்டுக் காலமானாலும், நாம் வாழும் இன்றையக் காலமானாலும் சரி... சமுதாயம் சரியில்லை என்றும், அதைச் சரி செய்ய என்னென்ன செய்யவேண்டும் என்றும் இறைவாக்கினர் கூறும் உண்மைகள் அடிமைப்பட்டு, காயப்பட்டுக் கிடக்கும் சமுதாயத்தை நம்பிக்கையில் நிறைத்தன. அதே நேரம், இறைவாக்கினர்கள் சொன்னது ஆளும் வர்க்கத்தை, அதிகாரத்தில் இருந்தோரை அச்சுறுத்தியது, ஆட்டிப் படைத்தது.

விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் பல இறைவாக்கினர்கள் இறைவன் அளித்த இந்த ஆபத்தான பணியை ஏற்க மறுத்து ஓடி ஒளிந்தனர். ஆனாலும், அந்தப் பணியை நிறைவேற்றும் வரை இறைவன் அவர்களை விடவில்லை. இப்படி தன்னை இடைவிடாமல் துரத்தி வந்த இறைவனிடம் எரேமியா பேசுவதை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இப்படி நாம் கேட்கிறோம்.

இறைவாக்கினர் எரேமியா 20: 7-9 

ஆண்டவரே! நீர் என்னை ஏமாற்றிவிட்டீர்: நானும் ஏமாந்து போனேன்: நீர் என்னைவிட வல்லமையுடையவர்: என்மேல் வெற்றி கொண்டுவிட்டீர்: நான் நாள் முழுவதும் நகைப்புக்கு ஆளானேன். எல்லாரும் என்னை ஏளனம் செய்கின்றார்கள். நான் பேசும்போதெல்லாம் ‘வன்முறை அழிவு’ என்றே கத்த வேண்டியுள்ளது: ஆண்டவரின் வாக்கு என்னை நாள் முழுதும் பழிச்சொல்லுக்கும் நகைப்புக்கும் ஆளாக்கியது.

“அவர் பெயரைச் சொல்லமாட்டேன்: அவர் பெயரால் இனிப் பேசவும் மாட்டேன்” என்பேனாகில், உம் சொல் என் இதயத்தில் பற்றியெரியும் தீ போல இருக்கின்றது. அது என் எலும்புகளுக்குள் அடைப்பட்டுக் கிடக்கின்றது. அதனை அடக்கிவைத்துச் சோர்ந்து போனேன்: இனி என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாது.

நான் வாயைத் திறந்தாலே உண்மைகளைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது, அதுவும் கசப்பான உண்மைகளைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. ‘ஏன் எனக்கு வம்பு’ என்று பேசாமல் இருந்தாலும் உமது வார்த்தைகள் என் மனதில் நெருப்பாய் எரிந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று சொல்கிறார் எரேமியா. மெல்லவும் முடியாமல், விழுங்கவும் முடியாமல் தவிக்கும் இறைவாக்கினர் எரேமியாவைப் போல பல கோடி இறைவாக்கினர்கள் எண்ணியிருப்பர், சொல்லியும் இருப்பர்.

அநீதியைக் கண்டும் காணாமல் வாழும் தன் காலத்தைப் பற்றி மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் சொன்ன வார்த்தைகள் என் நினைவுக்கு வருகின்றன:

“History will have to record that the greatest tragedy of this period of social transition was not the strident clamor of the bad people, but the appalling silence of the good people.”

“நாம் வாழும் காலத்தின் மிகப்பெரும் வேதனை என்னவென்று சிந்தித்தால், அது, தீமைகளைச் செய்யும் ஒரு சிலரது கூப்பாடு அல்ல... நல்லவர்களின் அதிர்ச்சியூட்டும் அமைதியே பெரும் வேதனை தரும் காரியம்.” இன்றும் இந்த வார்த்தைகள் பொருள் உள்ளவைகளாக, போருத்தமானவைகளாகத் தெரிகின்றன.

மனதுக்குச் சங்கடமான உண்மைகள் சொல்லப்படும்போது, உண்மையைச் சந்திக்க மறுத்து, நாம் ஓடி ஒளியலாம். அல்லது, அந்த உண்மையைச் சொன்னதால், உயிர் துறக்கலாம். இதையே இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு ஒரு சவாலாக நமக்கு முன் வைக்கிறார். இன்றைய நற்செய்தியின் துவக்கமே நற்செய்தியாக ஒலிக்கவில்லை.

மத்தேயு நற்செய்தி 16: 21

இயேசு தாம் எருசலேமுக்குப் போய் மூப்பர்கள், தலைமைக் குருக்கள், மறைநூல் அறிஞர்கள் ஆகியோரால் பலவாறு துன்பப்படவும், கொலை செய்யப்படவும், மூன்றாம் நாள் உயிருடன் எழுப்பப்படவும் வேண்டும் என்பதைத் தம் சீடருக்கு அந்நேரம் முதல் எடுத்துரைக்கத் தொடங்கினார்.

இதைக் கேட்டு பதறிப்போன பேதுரு, இயேசுவுக்கு அறிவுரை சொல்ல முன்வருகிறார். சென்ற வாரம் நற்செய்தியில் நாம் வாசித்த நிகழ்வு நினைவில் இருக்கும் என்று நம்புகிறேன். 'நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?' என்று கேட்ட இயேசுவிடம் ‘நீரே இறைமகன்’ என்ற விசுவாச அறிக்கையை வெளியிட்டு, அற்புதமான பாராட்டைப் பெற்றார் பேதுரு. இயேசு சொன்னதன் முழுப்பொருளையும் பேதுரு புரிந்து கொள்ளவில்லை என்றாலும், தனக்கு ஒரு பெரும் பொறுப்பை இயேசு அளித்துள்ளதைப்போல் அவர் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். கனவு மேகங்களில் அவர் மிதந்திருக்க வேண்டும். அப்படி மிதந்து வந்த அவர், அதற்கு அடுத்த கணமே இயேசு பாடுகள், மரணம் என்று பேச ஆரம்பித்ததும், அவருக்கு 'ப்ராக்டிகல்' ஆலோசனைகள் வழங்க முன்வருகிறார். திருச்சபையைத் தன் மீது கட்டுவதாக, விண்ணரசின் திறவு கோல்களைத் தனக்குத் தருவதாகச் சொன்ன அதே இயேசு, இப்போது பேதுருவின் இந்த அறிவுரையைக் கேட்டு,

“என் கண்முன் நில்லாதே சாத்தானே, நீ எனக்குத் தடையாய் இருக்கிறாய்; ஏனெனில் நீ கடவுளுக்கு ஏற்றவை பற்றி எண்ணாமல் மனிதருக்கு ஏற்றவை பற்றியே எண்ணுகிறாய்”

என்று வன்மையாகக் கடிந்து கொள்கிறார். அத்துடன் இயேசு நிறுத்தவில்லை. தொடர்ந்து, இறைவாக்கினருக்கென காத்திருக்கும் வாழ்வைப் பற்றி மீண்டும் அழுத்தந்திருத்தமாய் எடுத்துரைக்கிறார். உலகத்தோடு ஒத்து வாழ்ந்து, இவ்வுலகை வென்றுவிடத் துடிப்பவர்களுடன் இறைவாக்கினர்களை இயேசு ஒப்புமைப்படுத்துகிறார். இறுதியில் வெல்லப்போவது, இறைவனிடம் தகுந்த கைம்மாறு பெறப்போவது இறைவாக்கினர்களே என்பதையும் இயேசு தெளிவாக்குகிறார்.

தற்போது இந்தியாவில் பல கசப்பான உண்மைகளை வெளிக்கொணர, அன்னா ஹசாரே தலைமையில் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. இந்த முயற்சியின் பல கோணங்கள் வெளிப்பட்டாலும், அரசியல்களைக் கடந்து, இந்திய நாட்டிற்கு, பாமர, ஏழை மனிதர்களுக்கு நல்லது நடக்க வேண்டும் என்று கனவு காணும் இறைவாக்கினர்கள் நம் மத்தியில் பிறக்க வேண்டும்... அந்தக் கனவை நனவாக்க, உண்மைகளை எடுத்துக் கூறும் இறைவாக்கினர்கள் நம் மத்தியில் இன்னும் பெருக வேண்டும் என்று இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.

Who do you say that I am? - An Invitation… கேள்வி அல்ல... ஓர் அழைப்பு…

Mass and Reflections: Who Do you Say I Am ?

http://blueeyedennis-siempre.blogspot.com/

‘Who am I?’ sounds like a philosophical question. Behind this question lurks diffidence, sometimes; desire at other times. Diffidence of not being sure who we really are and, more especially, who we seem to be to others. Desire for truth has made sages spend their entire life on the question: Who am I? The end of such a life-time search was Enlightenment!

This ‘Who am I?’ question is closely linked to ‘Who am I to others – my family, my friends, my colleagues…?’ In other words this question is similar to what we hear from the Gospel today… “Who do people say the Son of Man is?” (Matthew 16: 13-20)

I have heard that in government circles an exercise is taken up every day. What appears on the TV as evening news and what appear in the morning papers are collected, categorised, prioritized and given to the Prime Minister and the Chief Minister. A special officer is appointed to do this. This is only a hearsay information and you are welcome to take it with more than a pinch of salt. But, I guess such an exercise is in place in any organisation. We are aware of service agencies which provide ‘special information’ to the higher-ups!

This exercise is undertaken to feel the pulse of the people. More often, this exercise is undertaken with some trepidation. I guess the first question that confronts most of the political leaders in the morning will be: what do the people think of me and my government? In other words, who do people say that I am? With the emergence of a hitherto-unknown-entity called ‘Anna Hazare’, the leaders in India have come to know about themselves more than they had bargained for. The people have made it very clear what they think of them.

Why did Jesus ask these questions? Was he worried about his popularity? Nope! There were other reasons. These questions of Jesus are not addressed to His disciples alone. Down the centuries they have been addressed to all of us. They have perennial value, in season and out of season.

Who do people say that Jesus is?

On quite many occasions, surveys have been undertaken to discover who has influenced the history of humankind. Almost in all of them, Jesus Christ has figured either in the first place or within the first three positions. Such has been his influence.

Who do people say that Jesus is?

People have said and, still, are saying so many things… good and bad, true and false, profession of faith and downright blasphemy! Ocean of opinions… Jesus is an inexhaustible source of inspiration. I am reminded of the famous passage “One Solitary Life”

One Solitary Life

He was born in an obscure village, a child of a peasant woman.

He worked in a carpenter shop until He was thirty,

Then became an itinerant preacher.

He never wrote a book.

He never held an office.

He never did one thing that usually accompanies greatness.

He had no credentials but Himself.

While still a young man, public opinion turned against Him.

His friends ran away.

One denied Him.

He went through the mockery of a trial.

He was nailed to a cross between two thieves.

His executioners gambled for His only piece of property - His coat.

He was laid in a borrowed grave.

Nineteen wide centuries have come and gone.

Today He is the centerpiece of the human race.

All the armies that ever marched,

All the navies that ever sailed,

All the parliaments that ever sat,

And all the kings that ever reigned put together,

have not affected the life of man upon this earth as powerfully as that

One Solitary Life.

Author Unknown / Public Domain - http://www.associatedcontent.com/  

Even though so much has been said about Jesus, He would still go beyond. An iconoclast himself, He would break any mould in which people place Him. Such is His beauty.

Who do you say that I am?

Hey, wake up… this question is personally addressed to you and me. Who do I say that Jesus is? All the answers I have been memorising since childhood may not be helpful. Neither is Jesus interested in my memorised answers. I am now asked to face this question seriously, personally.

More than a question, it is an invitation – an invitation to be convinced of the person of Jesus so that I can follow Him more closely. Most of us become speechless and, perhaps, embarrassed by such a direct question… such a confrontation… rather, ‘care-frontation’!

Here is a story of a world famous trapeze artist who was performing death defying stunts over a canyon exceedingly deep. In one such stunt, he was taking a wheelbarrow filled with rocks over the rope. He was blindfolded too! When he had completed this particular stunt, one of his ardent fans rushed to him, grabbed his hands and told him that he was surely the best in the world. The artist felt happy about these compliments. Then he asked his fan whether he believed in his capacity to do all these dare-devil stunts. “I believe you are the best, ever!” was his firm, affirmative answer. Then the trapeze artist told him, “Okay then, now I would like to perform the final adventure. I shall take this wheelbarrow once again over the rope. This time you sit in it.” (Story taken from “At Home With God” by Hedwig Lewis, S.J.) I presume that that ardent fan must have disappeared into thin air!

It is so easy to answer the ‘theoretical’ question: “Who do people say that I am?” But when Jesus turns around and says, “Who do YOU say that I am?” I feel like running away from this ‘care-frontation’. Am I ready to sit in the wheelbarrow and be transported by Jesus over the canyon… the canyon between reason and faith? Hm… yes, perhaps… well, you see… it’s actually like this… No clear answer seems to be forthcoming. Well, dear friends, there is no easy answer to this question. I wish there is an easy answer!.

--------------------------------------------------------------------------

Dear Friends,

All of us know that for the past four days (18-21 August, 2011) the Holy Father Pope Benedict XVI was with young men and women (around 1.5 to 2 million) who had gathered in Madrid, Spain, for the 26^th World Youth Day. On August 21^st, this Sunday, the Pope celebrated the final Holy Mass with them and delivered the following homily. Here is the translation of the original homily delivered in Spanish:

Dear Young People,

            In this celebration of the Eucharist we have reached the high point of this World Youth Day.  Seeing you here, gathered in such great numbers from all parts of the world, fills my heart with joy.  I think of the special love with which Jesus is looking upon you.  Yes, the Lord loves you and calls you his friends (cf. Jn 15:15).  He goes out to meet you and he wants to accompany you on your journey, to open the door to a life of fulfilment and to give you a share in his own closeness to the Father.  For our part, we have come to know the immensity of his love and we want to respond generously to his love by sharing with others the joy we have received.  Certainly, there are many people today who feel attracted by the figure of Christ and want to know him better.  They realize that he is the answer to so many of our deepest concerns.  But who is he really?  How can someone who lived on this earth so long ago have anything in common with me today?

            The Gospel we have just heard (cf. Mt 16:13-20) suggests two different ways of knowing Christ.  The first is an impersonal knowledge, one based on current opinion.  When Jesus asks: “Who do people say that the Son of Man is?”, the disciples answer: “Some say John the Baptist, but others Elijah, and still others Jeremiah or one of the prophets”.  In other words, Christ is seen as yet another religious figure, like those who came before him.  Then Jesus turns to the disciples and asks them: “But who do you say that I am?”  Peter responds with what is the first confession of faith: “You are the Messiah, the Son of the living God”.  Faith is more than just empirical or historical facts; it is an ability to grasp the mystery of Christ’s person in all its depth.        

Yet faith is not the result of human effort, of human reasoning, but rather a gift of God: “Blessed are you, Simon son of Jonah!  For flesh and blood has not revealed this to you, but my Father in heaven”.  Faith starts with God, who opens his heart to us and invites us to share in his own divine life.  Faith does not simply provide information about who Christ is; rather, it entails a personal relationship with Christ, a surrender of our whole person, with all our understanding, will and feelings, to God’s self-revelation.  So Jesus’ question: “But who do you say that I am?”, is ultimately a challenge to the disciples to make a personal decision in his regard.  Faith in Christ and discipleship are strictly interconnected. 

And, since faith involves following the Master, it must become constantly stronger, deeper and more mature, to the extent that it leads to a closer and more intense relationship with Jesus.   Peter and the other disciples also had to grow in this way, until their encounter with the Risen Lord opened their eyes to the fullness of faith.

            Dear young people, today Christ is asking you the same question which he asked the Apostles: “Who do you say that I am?”  Respond to him with generosity and courage, as befits young hearts like your own.  Say to him: “Jesus, I know that you are the Son of God, who have given your life for me.  I want to follow you faithfully and to be led by your word.  You know me and you love me.  I place my trust in you and I put my whole life into your hands.  I want you to be the power that strengthens me and the joy which never leaves me”.

            Jesus’ responds to Peter’s confession by speaking of the Church: “And I tell you, you are Peter, and on this rock I will build my Church”.  What do these words mean?  Jesus builds the Church on the rock of the faith of Peter, who confesses that Christ is God.     

The Church, then, is not simply a human institution, like any other.  Rather, she is closely joined to God.  Christ himself speaks of her as “his” Church.  Christ cannot be separated from the Church any more than the head can be separated from the body (cf. 1 Cor 12:12).  The Church does not draw her life from herself, but from the Lord. 

            Dear young friends, as the Successor of Peter, let me urge you to strengthen this faith which has been handed down to us from the time of the Apostles.  Make Christ, the Son of God, the centre of your life.  But let me also remind you that following Jesus in faith means walking at his side in the communion of the Church.  We cannot follow Jesus on our own.  Anyone who would be tempted to do so “on his own”, or to approach the life of faith with kind of individualism so prevalent today, will risk never truly encountering Jesus, or will end up following a counterfeit Jesus.

            Having faith means drawing support from the faith of your brothers and sisters, even as your own faith serves as a support for the faith of others.  I ask you, dear friends, to love the Church which brought you to birth in the faith, which helped you to grow in the knowledge of Christ and which led you to discover the beauty of his love.  Growing in friendship with Christ necessarily means recognizing the importance of joyful participation in the life of your parishes, communities and movements, as well as the celebration of Sunday Mass, frequent reception of the sacrament of Reconciliation, and the cultivation of personal prayer and meditation on God’s word.

            Friendship with Jesus will also lead you to bear witness to the faith wherever you are, even when it meets with rejection or indifference.  We cannot encounter Christ and not want to make him known to others.  So do not keep Christ to yourselves!  Share with others the joy of your faith.  The world needs the witness of your faith, it surely needs God.  I think that the presence here of so many young people, coming from all over the world, is a wonderful proof of the fruitfulness of Christ’s command to the Church: “Go into all the world and proclaim the Gospel to the whole creation” (Mk 16:15).  You too have been given the extraordinary task of being disciples and missionaries of Christ in other lands and countries filled with young people who are looking for something greater and, because their heart tells them that more authentic values do exist, they do not let themselves be seduced by the empty promises of a lifestyle which has no room for God.

            Dear young people, I pray for you with heartfelt affection.  I commend all of you to the Virgin Mary and I ask her to accompany you always by her maternal intercession and to teach you how to remain faithful to God’s word.  I ask you to pray for the Pope, so that, as the Successor of Peter, he may always confirm his brothers and sisters in the faith.  May all of us in the Church, pastors and faithful alike, draw closer to the Lord each day. May we grow in holiness of life and be effective witnesses to the truth that Jesus Christ is indeed the Son of God, the Saviour of all mankind and the living source of our hope.  Amen.

கி.மு. நான்காம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த டயோஜீனஸ் என்ற கிரேக்க மேதை ஏதென்ஸ் நகர வீதிகளில் பகல் நேரத்தில் ஒரு விளக்கை வைத்துக் கொண்டு அலையும் போது, மக்கள் அவரிடம் "என்ன தேடுகிறீர்கள்?" என்று கேட்டால், "நல்ல மனிதர்களைத் தேடுகிறேன்." என்று சொல்வாராம். மனிதர், மனிதரைத் தேடிய கதைகள் எத்தனையோ நமக்கெல்லாம் தெரியும். ஒவ்வொருவரும் வாழ்க்கையில் நம்மை நாமே தேடிய அனுபவங்களும் நம் எல்லாருக்கும் உண்டு. நம்மை நாமே தேடும் நேரங்களில் பல கேள்விகள் நம் உள்ளத்தில் எழுந்திருக்கும். அவைகளில் மிக முக்கியமாக நம் மனதில் எழுந்த ஒரு கேள்வி... 'நான் யார்?' என்ற கேள்வி.

‘நான் யார்’ என்ற இந்தக் கேள்விக்குள் பல கேள்விகள் உள்ளன... என் குடும்பத்தினருக்கு நான் யார்? என் நண்பருக்கு நான் யார்? என் பணியிடத்தில், நான் வாழும் சமுதாயத்தில் நான் யார்? இவர்களுக்கெல்லாம் நான் என்னவாகத் தெரிகிறேன்? அடிப்படையில், மற்றவர்கள் என்னைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள்? என்பது நம் வாழ்வின் ஒரு முக்கிய கேள்வியாக இருந்து வருகிறது.

இயேசுவுக்கும் இந்தக் கேள்வி எழுந்தது. இந்த அடிப்படைக் கேள்வியை மையப்படுத்தி இன்றைய நற்செய்தி அமைந்துள்ளது. இந்த நற்செய்தியின் இரு வாக்கியங்கள், இயேசுவின் இரு கேள்விகள் நம் சிந்தனைகளை இன்று நிறைக்கட்டும்.

"நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?"

"நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?"

நான் கல்லூரியில் பணி புரிந்த போது, அரசு அதிகாரிகள் சிலருடன் பழகும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவர்கள் அவ்வப்போது சொன்ன ஒரு சில தகவல்கள் இப்போது என் நினைவுக்கு வருகின்றன. ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், அன்று காலை செய்தித் தாள்களில் வந்த தகவல்களையும், முந்திய நாள் இரவு தொலைக்காட்சி வழியே வந்த தகவல்களையும், சேகரித்து, வகைப்படுத்தி, பட்டியலிட்டு, பிரதம மந்திரி அல்லது முதல் அமைச்சர் இவர்களிடம் கொடுப்பதற்கென ஓர் அரசு அதிகாரி நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறார். இந்தத் தகவல்களைப் பட்டியலிடுவதன் முக்கிய நோக்கம்... நாட்டு நடப்பு பற்றி தெரிந்து கொள்வது ஒரு புறமிருக்க, நாட்டில் தங்களைப் பற்றிய, தங்கள் ஆட்சி பற்றிய எண்ணங்கள் என்ன என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதே இந்த முயற்சியின் முக்கிய நோக்கம்.

ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும் இத்தலைவர்களின் நினைவை, மனதை ஆக்ரமிக்கும் அந்த கேள்வி: "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" இந்தக் கேள்வியின் பின்னணியில் பயம், சந்தேகம் இவைகள் தாம் இந்தக் கேள்வியை இவர்களிடம் எழுப்புகின்றன. மக்களை முன் நிறுத்தி, மக்களை மையப்படுத்தி, அவர்கள் நலனையே நாள் முழுவதும் சிந்தித்து, அதன்படி செயல்படும் தலைவனுக்கோ, தலைவிக்கோ இந்தக் கேள்வி பயத்தை உண்டாக்கத் தேவையில்லை...

இந்தியத் தலைவர்கள் யார்? அவர்களது உண்மை உருவம் என்ன? அவர்களைப் பற்றி மக்கள் என்ன சொல்கிறார்கள்? என்பதை வெளிச்சம் போட்டு காட்ட Anna Hazare மேற்கொண்டுள்ள முயற்சிகள் உலகத்தின் கவனத்தை இந்தியாவின் மீது திருப்பியுள்ளது. Anna Hazareன் செயல்பாடுகளில், அரசியல் பல வடிவங்களில் கலந்திருந்தாலும், போலி முகமூடிகளை அணிந்து வாழும் நம் நாட்டுத் தலைவர்கள் திருந்தி வாழ இந்த முயற்சி ஒரு நல்ல ஆரம்பமாக இருக்க வேண்டும் என்று இறைவனை வேண்டுவோம். ஆகஸ்ட் 21, இந்த ஞாயிறை இந்தியத் திருச்சபை நீதி ஞாயிறென்று கடைபிடிக்கின்றது. ஊழல்கள் அற்ற, நீதி நிறைந்த ஓர் இந்திய நாட்டை உருவாக்க மக்கள் மத்தியிலிருந்து இன்னும் பல முயற்சிகள் எழ வேண்டும் என்றும் இறைவனிடம் சிறப்பாக வேண்டுவோம்.

"நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" இயேசு இந்தக் கேள்வியை அவர் காலத்து மக்களுக்கு மட்டுமல்ல. இன்றும் கேட்கிறார். மக்கள் இயேசுவைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார்கள்? இருபது நூற்றாண்டுகளாய் மனித வரலாற்றில் அதிகமான, ஆழமான தாக்கங்களை ஏற்படுத்தியவர்களைக் குறித்து கருத்துக் கணிப்புகள் பல நடந்துள்ளன. ஏறக்குறைய எல்லாக் கருத்துக் கணிப்புகளிலும் இயேசுவின் பெயர் முதலிடமாக, அல்லது, முதல் மூன்று இடங்களில் ஒன்றாக இருந்துள்ளது. மனித வரலாற்றை இத்தனை நீண்ட காலம்... ஈராயிரம் ஆண்டுகள்..., இத்தனை ஆழமாகப் பாதித்துள்ளவர்கள் ஒரு சிலரே...

மக்கள் இயேசுவைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார்கள்? என்னென்னவோ சொல்லி விட்டார்கள். இன்னும் சொல்லி வருகிறார்கள்... நல்லதும், பொல்லாததும்... உண்மையும், பொய்யும்... விசுவாசச் சத்தியங்களும், கற்பனைக் கதைகளும்... அளவுக்கதிகமாகவே சொல்லி விட்டார்கள். ஆனால், இவ்வளவு சொல்லியும் இயேசுவைப் பற்றி முழுமையாக நம் மனித குலம் சொல்லிவிட்டதா என்று கேட்டால், இல்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும். இயேசு இவர்தான், இப்படித்தான் என்று சொல்வது மிகக் கடினம். இலக்கணங்களை, வரையறைகளை, வேலிகளை உடைப்பது இயேசுவின் இலக்கணம். இயேசுவின் அழகு.

"நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?"

ஹலோ, உங்களைத் தான்... என்னையும் தான்... இந்தக் கேள்வி நமக்குத் தான்...

"நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" என்ற கேள்விக்கு சிறு வயது முதல் அம்மாவிடம், அப்பாவிடம், ஆசிரியர்களிடம் நான் பயின்றவைகளை, மனப்பாடம் செய்தவைகளை வைத்து, பதில்களைச் சொல்லிவிடலாம்.

ஆனால், இந்த இரண்டாவது கேள்விக்கு அப்படி எளிதாகப் பதில் சொல்லிவிட முடியாது.

நான் படித்தவைகளை விட, பட்டுணர்ந்தவைகளே இந்தக் கேள்விக்குப் பதிலாக வேண்டும். நான் மனப்பாடம் செய்தவைகளை விட, மனதார நம்புகிறவைகளே இந்தக் கேள்விக்கான பதிலைத் தர முடியும்.

இந்தக் கேள்வி நம்மில் பலருக்கு சங்கடங்களை உருவாக்கலாம். "என்ன இது... திடீர்னு இயேசு முகத்துல அறைஞ்சா மாதிரி இப்படி ஒரு கேள்வியைக் கேட்டுட்டார்... எனக்கு அப்படியே, வெலவெலத்துப் போச்சு... என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல..." இப்படி நீங்களும் நானும் உணர்ந்தால், அது ஒரு நல்ல ஆரம்பம். இயேசுவின் இந்தக் கேள்வி வெறும் கேள்வி அல்ல. ஓர் அழைப்பு. “என்னைப்பற்றிப் புரிந்து கொள்… என்னைப் பற்றிக்கொள். என்னைப் பின்பற்றி வா” என்று பலவழிகளில் இயேசு விடுக்கும் அழைப்பு.

எனக்கு ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது.

கயிற்றின் மேல் சாகசங்கள் செய்யும் கழைக்கூத்துக் கலைஞர்களைப் பார்த்திருப்போம். இவர்களில் ஒரு சிலர் கயிற்றின் மேல் நடந்து மட்டும் சாகசங்கள் செய்வதில்லை. கயிற்றின் மேல் படுத்தல், சாப்பிடுதல், சைக்கிள் சவாரி செய்தல்... இப்படி அவர்களது சாகசங்கள் பல விதமாய் இருக்கும்.

உலகப் புகழ் பெற்ற ஒரு கழைக்கூத்துக் கலைஞர் இரு அடுக்கு மாடிகளுக்கிடையே கயிறு கட்டி சாகசங்கள் செய்து கொண்டிருந்தார். அவரது சாகசங்களில் ஒன்று... மணல் மூட்டை வைக்கப்பட்ட ஒரு கை வண்டியைத் தள்ளிக் கொண்டு அந்தக் கயிற்றில் நடப்பது.

அதையும் அற்புதமாக அவர் முடித்த போது, இரசிகர் ஒருவர் ஓடி வந்து அவரது கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு, "அற்புதம், அபாரம். நீங்கள் உலகிலேயே மிகச் சிறந்த கலைஞர்." என்று அடுக்கிக் கொண்டே போனார். "என் திறமையில் அவ்வளவு ஈடுபாடு, நம்பிக்கை உள்ளதா?" என்று அந்தக் கலைஞர் கேட்டார்.

"என்ன, அப்படி சொல்லிவிட்டீர்கள்... உங்கள் சாகசங்களைப் பற்றி நான் கேள்வி பட்ட போது, நான் அவைகளை நம்பவில்லை. இப்போது நானே நேரில் அவைகளைக் கண்டு விட்டேன். இனி உங்களைப் பற்றி மற்றவர்களிடம் சொல்வதுதான் என் முக்கிய வேலை." என்று பரவசப்பட்டுச் சொன்னார்.

"மற்றவர்களிடம் என்னைப் பற்றிச் சொல்வது இருக்கட்டும். இப்போது ஓர் உதவி." என்று கேட்டார் அந்தக் கலைஞர்.

"உம்.. சொல்லுங்கள்." என்று அவர் ஆர்வமாய், அதிசயமாய் சொன்னார்.

"நான் மீண்டும் ஒரு முறை அந்தக் கயிற்றில் தள்ளு வண்டியோடு நடக்கப் போகிறேன். இந்த முறை, அந்த மணல் மூட்டைக்குப் பதில், நீங்கள் அந்த வண்டியில் அமர்ந்து கொள்ளுங்கள்... பத்திரமாக உங்களைக் கொண்டு செல்கிறேன். பார்க்கும் மக்கள் இதை இன்னும் அதிகம் ரசிப்பார்கள். வாருங்கள்..." என்று அழைத்தார். அந்த இரசிகர், இருந்த இடம் தெரியாமல் காற்றோடு கரைந்தார்.

அந்தக் கழைக்கூத்துக் கலைஞரைப் பற்றி கேள்விப்பட்டு, அவரது சாகசங்களை நேரில் பார்த்து வியந்த அந்த இளைஞர் அந்த அற்புதக் கலைஞரின் அருமை பெருமைகளை உலகறியச் செய்ய விழைந்தார். ஆனால், அதே கழைக்கூத்துக் கலைஞர் தன் திறமையில் பங்கேற்க அந்த இளைஞரை அழைத்தபோது, அவர் காற்றோடு மறைந்து விட்டார்.

இயேசுவைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள, அவரைக் கண்டு பிரமித்துப் போக, அவரை ரசிக்க கேள்வி அறிவு, புத்தக அறிவு போதும். அந்த பிரமிப்பில் நாம் இருக்கும் போது, இயேசு நம்மிடம் "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" என்று கேட்டால், நம் பதில்கள் ஆர்வமாய் ஒலிக்கும். ஆனால், அந்த பிரமிப்பு, இரசிப்பு இவைகளோடு மட்டும் நாம் இயேசுவை உலகறிய பறைசாற்றக் கிளம்பினால், புனித பவுல் சொல்வது போல், "ஒலிக்கும் வெண்கலமும், ஓசையிடும் தாளமும் போலாவோம்."

எனவே, இயேசு நம்மை அடுத்த நிலைக்கு வருவதற்கு கொடுக்கும் அழைப்பு தான் "நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?" என்ற கேள்வியாக எழுகிறது. இது சாதாரண அழைப்பு அல்ல. அவரை நம்பி அவரோடு நடக்க, அவரைப் போல் நடக்க, இரவானாலும், புயலானாலும் துணிந்து நடக்க அவர் தரும் ஓர் அழைப்பு. வாழ்வில் மாற்றங்களை ஏற்படுத்த கொடுக்கப்படும் இந்த அழைப்பிற்கு, மனதின் ஆழத்திலிருந்து வரட்டும் நம் பதில்கள்.

கடந்த நான்கு நாட்கள் பல லட்சம் இளையோர் ஸ்பெயின் நாட்டின் மத்ரித் நகரில் திருத்தந்தையுடன் உலக இளையோர் நாள் கொண்டாட்டங்களில் ஈடுபட்டிருந்தனர். இயேசு கிறிஸ்து யார் என்பதை இவ்விளையோரும் இன்னும் உலகின் கோடான கோடி இளையோரும் தங்கள் சொந்த, தனிப்பட்ட வாழ்வில் கண்டுணர வேண்டுமென்றும், தங்கள் அனுபவத்தில் உணர்ந்த அந்த இயேசுவை உலகறியச் செய்வதற்கு இவ்விளையோர் கருவிகளாக மாற வேண்டுமென்றும் சிறப்பாக வேண்டிக்கொள்வோம்.

அன்பர்களே, இந்த ஞாயிறு சிந்தனையின் இறுதியில் நான் சொல்ல விரும்புவது இதுதான். நம் நண்பர்கள் மத்தியிலோ, நமது குடும்பங்களிலோ வெறும் உதட்டளவு வார்த்தைப் பரிமாற்றங்கள் இல்லாமல், உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து வரும் பரிமாற்றங்கள் அதிகமாக வேண்டும். இந்த வகைப் பரிமாற்றங்களிலிருந்து நாம் யார் என்பது பற்றி இன்னும் அதிகத் தெளிவு கிடைக்கும். அதேபோல் நமது பரிமாற்றங்களில் நாம் நம்புகின்ற கடவுளைப் பற்றியும் பேசுவோம். நம்மைப் பற்றியும், கடவுளைப் பற்றியும், இயேசுவைப் பற்றியும் தெளிவும், ஆழமும் கிடைக்கும் போது, அந்த எண்ணங்கள், உணர்வுகள் நமது வாழ்க்கையைக் கட்டாயம் மாற்றும். இந்தப் புதுமை நமக்கெல்லாம் நடக்கவேண்டும் என்று வேண்டிக்கொள்வோம்.