Beware of Priests! குருக்கள்... எச்சரிக்கை!

Narcissus by Caravaggio

Narcissus gazing at his own reflection.

http://en.wikipedia.org/wiki/Narcissus_(mythology)

31^st Sunday Readings:

First Reading: MAL 1:14 - 2:2, 8 - 10;

Second Reading: I THES 2: 7 - 9, 13;

Gospel: MT 23: 1-12

REFLECTION:

“All rise! The court is in session…” Sorry, dear friends, for such a dramatic opening today. I feel as if I am standing in a court room… worse still, standing there as an accused. I feel this way after glancing through this Sunday’s readings, especially the first one from the book of Prophet Malachi and the Gospel of Matthew.

Every Sunday all the readings are directed towards ALL of us, Christians. We are called to reflect and see how the Word of God talks to each one directly. Usually, on a Sunday, as a priest, I would be more preoccupied with what I can tell others… my congregation. There was often a tinge of ‘better-than-thou’ feeling while reflecting on the Sunday readings. This feeling of superiority would be made stronger as I went up to the altar. Standing behind the altar or behind the pulpit, I used to feel a sense of power and security. From that lofty position, I could preach, admonish, tell others what they should and should not do.

Today, this Sunday, things seem very different. I feel as if all the Readings seem to be directed towards me. I feel as if I am spoken to. I feel as if I am standing in the court room with God and Jesus seated before me as Judges. And that is the reality of this Sunday.

When I am confronted with some uneasy Biblical passages that called for introspection, I have employed an escape route. I have tried to fit the given passage to others. Even today I tried this tactics saying that the Prophet Malachi as well as Jesus were saying these harsh words to the Priests, Pharisees and the Teachers of the Law of their times. Not to me… not to us, Priests living today.

Such a line of thought was snapped rudely. I was shaken out of my complacency and my ‘better-than-thou’ attitude by what we have heard for the past few years. The allegations levelled against priests and the leaders of the Church have shaken the whole Catholic Church in a deep, profound way. These allegations have set in motion some sincere search on the part of the hierarchy. It is quite a challenge to consider the theme of Priests and Leaders of the Church in a Sunday Liturgy in front of the people. A real examination of conscience in public. The court is in session!

A sincere examination of conscience would bring to light an endless list of faults, failures, mistakes, and crimes against God’s servants. Anyone who reads the 23^rd Chapter of Matthew will be shocked by the stern language used by Jesus there. The first 12 verses of this chapter, given today as our gospel, are spoken to the people about the leaders. From verse 13 onwards, Jesus starts addressing the Pharisees and the Leaders directly and in a harsher language. Similarly, in the first reading from Prophet Malachi, today’s liturgy has omitted certain verses which are very strong. Setting aside the long list of faults against the priests, we can concentrate on two grave mistakes pointed out by Jesus in today’s Gospel. Jesus is very direct and forthright in pointing out these mistakes… no beating around the bush!

The first mistake… They preach but do not practice.

When I was reflecting on the idea of ‘preaching and not practicing’, an imaginary scene flashed across my mind. A Dad is talking very seriously to his teenage son about the dangers of smoking. The son is trying to be equally serious in listening, but fails miserably. Why? His attention is drawn to the lighted cigarette in his Dad’s hand. Yes, the Dad is trying to tell the son about how smoking can kill people, while taking a puff between sentences.

Jesus is telling his disciples and the simple minded people as to how they should deal with the misleading leaders: “The teachers of the law and the Pharisees sit in Moses’ seat. So you must be careful to do everything they tell you. But do not do what they do, for they do not practice what they preach.” (Mt. 23: 2-3)

The second mistake… They seek respect wherever they go.

Here is the observation of Jesus: “Everything they do is done for people to see;… they love the place of honour at banquets and the most important seats in the synagogues; they love to be greeted with respect in the marketplaces and to be called ‘Rabbi’ by others.” (Mt. 23: 5-7)

Priests and the Leaders of the Church deserve respect. But this respect must come spontaneously from the people. This respect should not be forced. There is a lot of difference between ‘People have respect for their Priests’ and ‘People have to respect their Priests’. Unfortunately, in a country like India, where hierarchy is very ingrained and pronounced in the social structure than in many other countries, we Priests have taken undue advantage of our position. I have seen, and been part of, some embarrassing moments when Priests have taken important seats at functions, pushing people to invent ways of honouring the ‘un-invited’ VIPs!

Priests who feel that respect is their birth-right, have a very wrong notion of themselves and their ministry of the Priesthood. Those who feel this way are, in my opinion, not very different from Narcissus who was convinced that he was the most beautiful person on earth and, therefore, did not have the time or the inclination to look at others. All of us know about Narcissus and his sad end when he was caught up in love of his own image in the stagnant water. What I did not know about Narcissus was the root Greek word from which this name was derived – namely, ‘Narke’, which means “sleep or numbness.” Drunk with pride of his own beauty, Narcissus was asleep or numb to so many other realities around him. Similarly, priests can be so caught up with their ‘superior’ position that they would probably drown in their own glory.

It would surely be a great help if all my brother priests and leaders of the Church read through the 23^rd chapter of Matthew and make a serious examination of conscience!

Fortunately, all is not fire and brimstone in today’s liturgical readings. The First Letter of Paul to the Thessalonians, given as our second reading, portrays some good traits of a true servant of God.

1 Thessalonians 2:6-10

We were not looking for praise from people, not from you or anyone else, even though as apostles of Christ we could have asserted our authority. Instead, we were like young children among you.

Just as a nursing mother cares for her children, so we cared for you. Because we loved you so much, we were delighted to share with you not only the gospel of God but our lives as well. Surely you remember, brothers and sisters, our toil and hardship; we worked night and day in order not to be a burden to anyone while we preached the gospel of God to you. You are witnesses, and so is God, of how holy, righteous and blameless we were among you who believed.

I request you, Friends, to pray that all those who serve the Lord, including yours humbly, imbibe the spirit of Jesus who “did not come to be served, but to serve, and to give his life as a ransom for many.” (Mt. 20:28)

31வது ஞாயிறு வாசகங்கள்

I              இறைவாக்கினர் மலாக்கி 1: 14 - 2: 1-2, 8-10 

II             தெசலோனிக்கருக்கு எழுதிய முதல் திருமுகம் 2: 7-9

மத்தேயு நற்செய்தி 23: 1-12

ஞாயிறு சிந்தனை

ஒவ்வொரு ஞாயிறன்றும் தரப்படும் விவிலிய வாசகங்களை நான் வாசிக்கும்போது, மற்றவர்களுக்கு, மக்களுக்கு மறையுரையில் என்ன சொல்லலாம் என்பதிலேயே என் சிந்தனைகள் அதிகம் இருக்கும். அவ்வாசகங்களில் சொல்லப்படும் இறை வார்த்தைகள் என் வாழ்க்கையில் என்னென்ன அர்த்தங்களை, சவால்களைத் தருகின்றன என்று நான் அதிகம் யோசிப்பதில்லை. மறையுரையாற்றும்போது, கோவிலில் எனக்கு முன் அமர்ந்திருக்கும் மக்களைவிட நான் கொஞ்சம் உயர்ந்தவன் என்ற எண்ணமும் எனக்குள் தலைதூக்கும். அதுவும் பீடத்திற்குப் பின் நின்று அல்லது மறையுரை மேடையில் நின்று பேசும்போது 'உயர்ந்தவன்' என்ற என் எண்ணம் இன்னும் அதிகமாகும். இப்படிப்பட்ட எண்ணங்கள் எனக்குள் மட்டுமல்ல; பல குருக்களின் உள்ளங்களிலும் உதித்திருக்கும் என்பது என் கணிப்பு. ஒரு சில வேளைகளில் கோவில் ஒரு நீதி மன்றமாகவும், அங்கு மறையுரை வழங்கும் குரு ஒரு நீதிபதியாகவும் மாறி, மக்கள் என்ன செய்யவேண்டும், செய்யக்கூடாது என்று தீர்ப்புக்கள் வழங்குவதுபோல் ஒலித்த மறையுரைகளை நான் வழங்கியிருக்கிறேன். கேட்டுமிருக்கிறேன்.

இன்று... ஒரு பெரும் மாற்றம். இன்றும், இந்தக் கோவில் ஒரு நீதி மன்றமாகத் தெரிகிறது. ஆனால், இன்று இங்கு நான் நீதிபதி அல்ல. மாறாக, நானும், என்னையொத்த குருக்களும் நீதிபதிக்கு முன் நிற்கிறோம்... அதிலும், குற்றவாளிக் கூண்டில் எங்களை நிறுத்தி வைத்திருப்பதைப் போன்ற ஓர் உணர்வு எனக்குள் இன்று அதிகம் எழுகிறது. இப்படி ஒரு காட்சி என் மனதில் எழுவதற்குக் காரணம்? இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள்.

இன்றைய முதல் வாசகமும் நற்செய்தியும் குருக்களை, மறைநூல் அறிஞரை, பரிசேயரைக் கண்டித்து, கண்டனம் செய்து சொல்லப்பட்டுள்ள வரிகள். இடியாய், மின்னலாய், நெருப்புக் கணைகளாய் பல வடிவங்களில் உள்ளத்தை ஊடுருவித் தாக்கும் வார்த்தைகள் இவ்விரு வாசகங்களிலும் உள்ளன. முதல் வாசகத்தில் கடவுளே இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்வதாகவும், நற்செய்தியில் இயேசு இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்வதாகவும் இருப்பதால், இவ்வார்த்தைகளின் வெப்பம், தாக்கம் கூடியுள்ளது. இவ்விரு வாசகங்களுக்கும் இடையே இரண்டாம் வாசகத்தில் காணப்படும் பவுல் அடியாரின் சொற்கள் இந்த வெப்பத்தை ஓரளவு தணிக்கின்றன.

இன்றைய முதல் வாசகம் இறைவாக்கினர் மலாக்கி நூலிலிருந்தும், நற்செய்தி மத்தேயு 23ம் பிரிவில் இருந்தும் எடுக்கப்பட்டுள்ளன. மத்தேயு நற்செய்தியின் 23ம் பிரிவை வாசிக்கும் ஒவ்வொரு குருவுக்கும் ஏகப்பட்ட அதிர்ச்சிகள் அங்கே காத்திருக்கும். ஆனால், அந்த அதிர்ச்சிகளிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள, குருக்கள் இந்த வார்த்தைகளை மற்றவர்கள் மேல் சுமத்திவிட முடியும். இயேசு இந்த கடினமான வார்த்தைகளை அவர் காலத்து மறைநூல் அறிஞருக்கும், பரிசேயருக்கும் சொன்னார், நமக்கு அல்ல என்று கூறி, இக்காலத்து குருக்கள் தப்பித்துக் கொள்ள முடியும். ஆனால், கடந்த சில ஆண்டுகள் குருக்களுக்கு எதிராக சொல்லப்பட்டுவரும் பல குற்றச்சாட்டுகள், குருக்களுக்கும்,  திருச்சபைத் தலைவர்களுக்கும் மத்தியில் ஒரு முக்கியத் தேடலை ஆரம்பித்து வைத்துள்ளன. எனவே, இங்கு சொல்லப்பட்டுள்ள வார்த்தைகள் யூத குருக்களுக்கு, அல்லது பரிசேயர்களுக்கு அல்லது நமக்குத் தெரிந்த அவருக்கு, இவருக்கு என்றெல்லாம் கூறி தப்பிக்காமல் சிந்திப்பது பயனளிக்கும். அதுவும் இந்த வாசகங்களை இன்று, கோவிலில் ஞாயிறுத் திருப்பலி நேரத்தில் வாசிப்பது ஒரு பெரும் சவால். இறை மக்கள் முன் குருக்கள் மேற்கொள்ள வேண்டிய ஒரு பயனுள்ள ஆன்மப் பரிசோதனையாக இதை நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன்.

நீதி மன்றம் ஆரம்பமாகிவிட்டது. குற்றவாளிக் கூண்டில் நிற்கும் எனக்கும், என் சகக் குருக்களுக்கும் எதிராகக் குற்றப் பத்திரிக்கை தாக்கல் செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்தப் பட்டியலில் கூறப்பட்டுள்ள அனைத்து குற்றங்களையும் விசாரித்து முடிவு சொல்ல பல நாட்கள் ஆகலாம். எனவே, இரண்டே இரண்டு குறைகளை மட்டும் இன்று எடுத்துக் கொள்வோம். இவ்விரண்டையும் இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் சுட்டிக் காட்டியுள்ளார்.

இயேசு குறிப்பிடும் முதல் குறை... இவர்கள் சொல்வது ஒன்று, செய்வது ஒன்று... பிறருக்குப் போதிப்பார்கள், ஆனால், தங்கள் வாழ்வில் கடைபிடிக்க மாட்டார்கள் என்பது. இரண்டாவது குறை... தங்களது புகழை வெளிச்சம்போட்டுக் காட்டும் இவர்கள், பிறரிடம் மரியாதையைக் கேட்டுப் பெறுவார்கள் என்பது.

சொல்வார்கள் ஆனால் செய்யமாட்டார்கள் என்ற முதல் குறையை ஒரு கற்பனை காட்சியுடன் சிந்தித்துப் பார்ப்போம். தந்தை தன் 15 வயது மகனிடம் கண்டிப்பான குரலில் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார். புகை பிடிப்பதால் வரும் ஆபத்துக்களை விளக்கிக் கொண்டிருக்கிறார். மகனும் தந்தை சொல்வதைக் கேட்பதற்கு முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறான். ஆனால், முடியவில்லை. அவன் கவனம் எல்லாம் தந்தையின் கையில் புகைந்து கொண்டிருக்கும் சிகரெட் மீதே இருக்கிறது. ஆம், புகைப்பதன் ஆபத்துக்களை விளக்கிக் கொண்டிருக்கும் தந்தை, ஒவ்வொரு வரிக்கும் ஒரு முறை சிகரெட்டைப் புகைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். அந்த இளையவன் தந்தை சொல்வதைக் கேட்பானா? அல்லது அவர் விட்டுக் கொண்டிருக்கும் புகையை இரசிப்பானா?

குருக்கள் இப்படி நடந்து கொள்ளும் ஒரு சூழலில், மக்கள் எவ்விதம் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்று இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறும் அறிவுரை இதுதான்:

மத்தேயு நற்செய்தி 23: 3

மறைநூல் அறிஞரும் பரிசேயரும் என்னென்ன செய்யும்படி உங்களிடம் கூறுகிறார்களோ அவற்றையெல்லாம் கடைப்பிடித்து நடந்து வாருங்கள். ஆனால் அவர்கள் செய்வதுபோல நீங்கள் செய்யாதீர்கள். ஏனெனில் அவர்கள் சொல்வார்கள்; செயலில் காட்ட மாட்டார்கள்.

தவறாக வழிகாட்டும் தலைவர்களிடம் இருந்து மக்கள் தங்களை எப்படி காத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று இயேசு இந்த அறிவுரையைத் தருகிறார். அதே நேரம் குருக்களுக்கு, மறைநூல் அறிஞர், பரிசேயருக்கு இயேசு மறைமுகமாகத் தரும் சாட்டையடி இது.

இந்தச் சாட்டையடியையும் புரிந்து கொள்ள முடியாமல், மக்கள் குருக்களுக்குக் கீழ்ப்படியவேண்டும் என்று இயேசு சொல்கிறார் என்பதை மட்டும் சிந்தித்துப் பெருமைப்படும் மதத்தலைவர்களும் உண்டு. இவர்கள் இப்படி தவறாகச் சிந்திப்பதற்கு அவர்கள் மனதை ஆக்கிரமித்திருக்கும் தற்பெருமையே காரணம். இவர்களிடம் காணப்படும் இந்த வீண் பெருமையை இயேசு விவரிக்கும் வரிகள் இதோ:

மத்தேயு நற்செய்தி 23: 5-7

தாங்கள் செய்வதெல்லாம் மக்கள் பார்க்க வேண்டும் என்றே அவர்கள் செய்கிறார்கள்; ... விருந்துகளில் முதன்மையான இடங்களையும் தொழுகைக் கூடங்களில் முதன்மையான இருக்கைகளையும் விரும்புகின்றார்கள்; சந்தைவெளிகளில் மக்கள் தங்களுக்கு வணக்கம் செலுத்துவதையும் ரபி என அழைப்பதையும் விரும்புகிறார்கள்.

குருக்களும், மதத்தலைவர்களும் மரியாதைக்குரியவர்கள்தாம். ஆனால், அந்த மரியாதை அவர்கள் வாழும் முறையைப் பார்த்து மக்கள் தாங்களாகவே மனமுவந்து தரும் மரியாதையாக இருக்க வேண்டும். செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் நல்லவர்களைப் புகழ் தேடி வருவது உண்மைதான். ஆனால், செல்லுமிடங்களில் எல்லாம் புகழைத் தேடிச் செல்பவர்களையும் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். இயேசு இவர்களைத்தான் குறிப்பிட்டுச் சொல்கிறார். பொது இடங்களில், பொது விழாக்களில் குருக்கள் முதலிடங்களைத் தேடிச் செல்வதால், பல நேரங்களில் சங்கடமான சூழல்கள் உருவாவதையும் பார்க்க முடிகிறது.

தற்பெருமை என்ற போதையில் மயங்கி, தங்களையே மறந்து வாழும் குருக்களை எண்ணும்போது, கிரேக்கப் புராணத்தில் சொல்லப்படும் Narcissus நினைவுக்கு வருகிறான். உலகில் தன்னைப் போல் அழகானவன் யாரும் இல்லை என்று எண்ணி, தன்னைத் தானே இரசித்து வந்தவன் Narcissus. நீர் நிலைகளில் தெரியும் தன் பிம்பத்தை இரசித்தபடி நேரம் போவது தெரியாமல் அமர்ந்திருப்பான் இந்த இளைஞன். ஒரு நாள், ஆழ்ந்த கிணறு ஒன்றில் தன் பிம்பத்தைப் பார்த்து அளவுக்கு அதிகமாகத் தன்னையே இரசித்த Narcissus, குனிந்து அந்த பிம்பத்தை முத்தமிட முயலும்போது, தவறி தண்ணீரில் விழுந்து இறந்தான். Narcissus என்ற இந்த கிரேக்கப் பெயரின் மூல வார்த்தையான Narke என்பதன் பொருள் 'தூக்கம்' அல்லது 'மரத்துப் போதல்'. தற்பெருமையில் ஊறி, மயக்கத்தில், தூக்கத்தில் உள்ளவர்களை, அல்லது மற்ற உயரிய எண்ணங்களுக்கு மரத்துப் போய் உள்ள குருக்களையும், மதத்தலைவர்களையும் இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறார்.

இறைவாக்கினர் மலாக்கி நூல், நற்செய்தி ஆகிய இரு வாசகங்களில் குருக்களுக்கு எதிராக ஒலித்த கண்டனக் குரலுக்கு ஒரு மாற்றாக, இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில் பவுல் அடியார் இறைபணியாளர்களின் மேன்மையை எடுத்துக் கூறுகிறார்.

தெசலோனிக்கருக்கு எழுதிய முதல் திருமுகம் 2: 6-10

கிறிஸ்துவின் திருத்தூதர்கள் என்னும் முறையில் நாங்கள் உங்களிடம் மிகுதியாக எதிர்பார்த்திருக்க முடியும். ஆனால் மனிதர் தரும் பெருமையை உங்களிடமிருந்தோ, மற்றவர்களிடமிருந்தோ நாங்கள் தேடவில்லை. மாறாக, நாங்கள் உங்களிடையே இருந்தபொழுது, தாய் தன் குழந்தைகளைப் பேணி வளர்ப்பதுபோல், கனிவுடன் நடந்து கொண்டோம்.... நம்பிக்கை கொண்டுள்ள உங்கள் முன்பாக நாங்கள் மிகவும் தூய்மையோடும் நேர்மையோடும் குற்றமின்றியும் ஒழுகினோம் என்பதற்கு நீங்களும் சாட்சி, கடவுளும் சாட்சி!

சொல்வது ஒன்று செய்வது ஒன்று என்ற இரட்டை வேடம் இல்லாமல், நான் போதிப்பதை என் வாழ்வில் வாழ்ந்து காட்டும் மன உறுதியை இறைவன் எனக்குத் தர வேண்டும் என்று எனக்காக மன்றாடுங்கள். அதேபோல், செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் முதன்மை இடங்களை, பெருமைகளைத் தேடாமல், பணியாளனாக மாறும் பணிவை இறைவன் எனக்குத் தர வேண்டும் என்று எனக்காக மன்றாடுங்கள். உலகில் வாழும் அனைத்து இறை பணியாளர்களுமே புனித பவுல் அடியாரின் கூற்றுக்களை தங்கள் வாழ்வில் ஓரளவாகிலும் கடைபிடிக்க, என்னையும் சேர்த்து, அனைத்துத் திருப்பணியாளர்களுக்காகவும் மன்றாடும்படி உங்களை வேண்டுகிறேன்.

A Good Question and an Excellent Reply சரியான கேள்வி – அற்புதமான பதில்

The 2 Greatest Commandments

http://www.billyatwell.org/2010/03/2-greatest-commandments.html

The class teacher complained to the father of her student: “Your son gives me wrong answers in class. I asked him, ‘How much is 2 times 6?’ and he said, ‘Ten’.”

The father said: “Sorry, Madam. You should have asked him ‘How much is 2 times 5?’ You asked him a wrong question.”

There are questions and questions – the right ones and the wrong ones; the good ones and the bad ones. Isidor Isaac Rabi, a Nobel Prize winner in Physics, and one of the developers of the atomic bomb, was once asked how he became a scientist. Rabi replied that every day after school his mother would talk to him about his school day. She wasn't so much interested in what he had learned that day, but how he conducted himself in his studies. She always inquired, "Did you ask a good question today?" "Asking good questions," Rabi said, "made me become a scientist."

There are also different modes of asking questions. Questions that spring from a humble, sincere search for truth will lead one to light. Questions that spring from the apparent-all-knowing-arrogance will lead to darkness. In my teaching career, I have come across quite a few brilliant students who were much better in knowledge and skill than me. A few of them would surprise me with questions during class hours. Quite a few times I could smell a trap in their questions. They knew the answer and still wanted to test whether I knew it all right. Most of the time, I could tackle these situations to the best of my ability. Still such moments left me a bit shaken and humbled!

Today’s gospel gives us an account of how Jesus met with a lawyer who knew too much and asked a question to find out whether Jesus knew enough. The very opening lines of today’s gospel tell us that the political game of the Pharisees (which we saw in the last Sunday’s gospel) was not finished yet.

Matthew 22: 34-36

Hearing that Jesus had silenced the Sadducees, the Pharisees got together. One of them, an expert in the law, tested him with this question: “Teacher, which is the greatest commandment in the Law?”

In comparison to the expert in the law, Jesus was a simple itinerant preacher. The expert would have surely known that Jesus did not attend any of the law schools. Then why question him on the greatest commandment in the Law? This was the best way to prove in front of the people that Jesus was only an upstart and did not have solid foundation in Mosaic Law.

Jesus knew the ploy. Still, it was a profound question and Jesus was not one to let go of an excellent opportunity. Hence, Jesus gave him a reply. What a reply it was! This reply of Jesus has served as the heartbeat of Christian tradition all these centuries. Jesus combined two famous passages from the Old Testament – namely, Deuteronomy 6:5 and Leviticus 19:18. Here is the reply of Jesus as recorded by Matthew:

Matthew 22: 37-40

Jesus replied: “‘Love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your mind.’ This is the first and greatest commandment. And the second is like it: ‘Love your neighbor as yourself.’ All the Law and the Prophets hang on these two commandments.”

This incident is recorded in all the three synoptic gospels, each one with a few differences. It is interesting and instructive to pay attention to these different versions. While Matthew closes the event with the reply of Jesus, Mark goes on to say:

Mark 12: 32-34

“Well said, teacher,” the man replied. “You are right in saying that God is one and there is no other but him. To love him with all your heart, with all your understanding and with all your strength, and to love your neighbour as yourself is more important than all burnt offerings and sacrifices.” When Jesus saw that he had answered wisely, he said to him, “You are not far from the kingdom of God.” And from then on no one dared ask him any more questions.

Jesus and the teacher of the law admired each other in this question-and-answer session, and parted company as friends! True admiration for another comes as a result of having a true sense of admiration of oneself, first. I can surely say that Jesus did have an honest appraisal of himself and hence he could admire others when they were truly admirable, even if they were his ‘adversaries’.

In the gospel of Luke, (10:25-37) we get a very different picture of this incident. Here, Jesus, instead of saying these famous words himself, made the expert in the law say the famous line about the love of God and love of neighbour. Here again, Jesus admired the expert and told him: “You have answered correctly. Do this and you will live.” (10:28) But, the expert wanted to ‘justify himself’… justify his years in the law school, justify his position in front of the people and asked the famous question: “And who is my neighbour?”

Jesus could have easily brushed aside the impertinence of the expert with a condescending smile and gone his way… But, no, Jesus answered this question. And, once again, what an answer! He came out with the world famous parable of the ‘Good Samaritan’. We are thankful to this expert in the law for being the catalyst in bringing to light one of the best parables from Jesus.

What Jesus said at the beginning and at the end of this parable is very relevant for us this Sunday, the Mission Sunday. At the beginning of this parable, Jesus told the expert: “You have answered correctly. Do this and you will live.” (10:28) The closing lines of this passage read like this:

“Which of these three do you think was a neighbour to the man who fell into the hands of robbers?”

The expert in the law replied, “The one who had mercy on him.”

Jesus told him, “Go and do likewise.” (10:36-37)

The emphasis is on ‘doing’. Actions more than thoughts and words… Do this, do likewise! Mission Sunday is a call to action. We are sent into the world to live the Gospel… to live the love of God and love of neighbour. The world today has become more and more eloquent in defining what love is. We are offered hundreds of ‘love-machines’ that creates an illusion that the whole world is a family. This ‘family’ created by the business world is a virtual world. The real world is getting more and more torn and fragmented, leaving millions orphaned, widowed and estranged.

Against the background of this real world, today’s first reading comes as a wake-up call. The words given in this passage are very practical and they emphasise concrete, practical, day to day actions. Moreover, these words are given to us as coming from God.

Exodus 22: 21-27

Thus says the Lord: “Do not mistreat or oppress a foreigner, for you were foreigners in Egypt. Do not take advantage of the widow or the fatherless. If you do and they cry out to me, I will certainly hear their cry. My anger will be aroused, and I will kill you with the sword; your wives will become widows and your children fatherless.

“If you lend money to one of my people among you who is needy, do not treat it like a business deal; charge no interest. If you take your neighbour’s cloak as a pledge, return it by sunset, because that cloak is the only covering your neighbour has. What else can they sleep in? When they cry out to me, I will hear, for I am compassionate.

Setting aside all eloquence, God seems to talk to us directly today. Christ, on his part, encourages us to love God and neighbour in action. If all of us can translate all our thoughts and words into actions – actions of sincere love and support, then we shall live. “Do this and you will live.”

ஆசிரியர் ஒருவர் தன்னிடம் பாடம் பயிலும் மாணவன் ஒருவனின் தந்தையைச் சந்தித்து, அவரிடம் மகனைப் பற்றி முறையிட்டார்: "ஐயா! ஒங்க பையன் வகுப்புல சரியாவே பதில் சொல்ல மாட்டேங்கறான். இன்னக்கி அவன்கிட்ட 'கம்பராமாயணத்தை எழுதியது யார்'ன்னு கேட்டேன். அதுக்கு உங்க மகன் 'திருவள்ளுவர்'ன்னு சொல்றான்." என்று ஆசிரியர் முறையிட்டதும், தந்தை அவரிடம், "சார், கோவிச்சுக்கக் கூடாது. நீங்க 'திருக்குறள எழுதுனது யார்'ன்னு கேட்டிருந்தா, என் பையன் 'திருவள்ளுவர்'ன்னு சரியா பதில் சொல்லியிருப்பான். நீங்க கேள்வியைத் தப்பா கேட்டுட்டீங்க." என்று சொன்னார். எப்போதோ படித்த ஒரு சிரிப்புத் துணுக்கு இது. என்னை சிரிக்க மட்டுமல்லாமல், சிந்திக்கவும் வைத்த துணுக்கு இது. தப்பான கேள்விகள் கேட்க முடியுமா என்று என்னைச் சிந்திக்க வைத்தது.

கேள்விகளும், கேள்விகள் கேட்பதும் மனித வாழ்வின் முக்கியமான ஓர் அம்சம். கேள்வி கேட்பது பற்றி மற்றொரு கதை இதோ. இயற்பியலில் நொபெல் பரிசு பெற்றவரும், அணு குண்டு ஆய்வில் ஈடுபட்டவர்களில் ஒருவருமான Isidor Isaac Rabi என்பவரைப் பற்றிய கதை இது. இவர் நொபெல் பரிசு பெற்றதும் அளித்த ஒரு பேட்டியில், தான் அறிவியலில் ஆர்வம் கொண்டதற்கு தன் தாயே முக்கியக் காரணம் என்று சொன்னார். ஒவ்வொரு நாளும் Isidor பள்ளியிலிருந்து திரும்பி வந்ததும், அவருடைய தாய் அவரிடம் அன்று பள்ளியில் அவர் என்ன படித்தார், எப்படி நடந்து கொண்டார் என்றெல்லாம் கேட்காமல், “இன்று நீ பள்ளியில் நல்லதொரு கேள்வியைக் கேட்டாயா?” என்று மட்டும் அவரிடம் விசாரிப்பாராம். நல்ல கேள்வியைக் கேட்பதற்கு தன் தாய் ஒவ்வொரு நாளும் தன்னை ஊக்கப்படுத்தியதே தன்னை அறிவியலில் ஆர்வம் கொள்ள வைத்தது என்று Isidor சொன்னார்.

வாழ்வில் நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய பல பாடங்கள் உள்ளன. உண்மையான ஆர்வத்துடன், எளிய மனதுடன் இந்தப் பாடங்களைப் பயில மனம் இருந்தால்... சரியான, நல்ல கேள்விகளை ஒவ்வொரு நாளும் நாம் கேட்டு, பயனடைய முடியும். அல்லது தப்புக் கேள்விகள் கேட்டு, திண்டாடவும் வேண்டியிருக்கும்.

நமக்குத் தெரியாததைத் தெரிந்து கொள்ள கேட்கப்படும் கேள்விகள் அறிவியலாளர் Isidorஐப் போல் நம் அறிவை வளர்க்கும். இதற்கு மாறாக, பதில்களைத் தெரிந்துகொண்டு, அடுத்தவருக்கு நம்மைவிட குறைவாகத் தெரிகிறதென்பதை இடித்துச் சொல்வதற்காக கேள்விகள் கேட்கும்போது, நமது பெருமை கலந்த அறியாமை அங்கு பறைசாற்றப்படும். தனக்குத் தெரியும் என்ற இறுமாப்பில் இயேசுவை அணுகி கேள்வி கேட்ட ஓர் அறிஞரைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்.  இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகள் இதோ:

மத்தேயு நற்செய்தி 22: 34-36

இயேசு சதுசேயரை வாயடைக்கச் செய்தார் என்பதைக் கேள்விப்பட்ட பரிசேயர் ஒன்றுகூடி அவரிடம் வந்தனர். அவர்களிடையே இருந்த திருச்சட்ட அறிஞர் ஒருவர் அவரைச்  – இயேசுவைச் - சோதிக்கும் நோக்கத்துடன், “போதகரே, திருச்சட்ட நூலில் தலைசிறந்த கட்டளை எது?” என்று கேட்டார்.

திருச்சட்டங்களைக் கரைத்துக் குடித்திருந்த ஓர் அறிஞர் இயேசுவிடம் கேள்வி கேட்கிறார். இயேசு தன்னைப் போல் திருச்சட்டங்களைப் படித்தவர் அல்ல என்பது அவருக்கு நன்கு தெரியும். இருந்தாலும், இயேசுவின் அறியாமையை மக்களும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் இந்தக் கேள்வியை அறிஞர் கேட்கிறார்.

நான் ஆசிரியர் பணியில் இருந்தபோது, என் வகுப்பில் என்னைவிட நல்ல திறமையும் அறிவும் மிக்க மாணவர்கள் இருந்தனர். அவர்களில் ஒரு சிலர் எப்போதாவது என்னைச் சங்கடத்தில் சிக்க வைப்பதற்கு கேள்விகள் கேட்பதுண்டு. பதில்களைத் தெரிந்து வைத்துக் கொண்டு, என்னைச் சோதிக்கும் நோக்கத்தில் அவர்கள் கேள்விகள் கேட்கின்றனர் என்பதைச் சில வேளைகளில் அவர்கள் கேட்கும் தொனியிலேயே நான் புரிந்துகொள்வேன். அந்தச் சூழல்களைப் பல வழிகளில் நான் சமாளித்திருக்கிறேன். ஆனால், அந்தச் சூழல்களில் அறிவை வளர்க்கும் கேள்வி பதில் பரிமாற்றத்தை விட, நீயா, நானா, யார் பெரியவன் என்ற பரிதாபமான பெருமை தலைதூக்கியதை உணர்ந்திருக்கிறேன்.

இயேசுவுக்கும் இதுபோன்ற ஒரு சூழல் உருவாகியிருப்பதை இன்றைய நற்செய்தியில் பார்க்கிறோம். தவறான, குதர்க்கமான எண்ணங்களுடன் திருச்சட்டநூல் அறிஞரிடமிருந்து கேள்வி கேட்கப்பட்டாலும், அந்தக் கேள்வி மிக அழகான, ஆழமான ஒரு கேள்வி என்பதை இயேசு உணர்ந்து, அதற்கு பதில் சொல்கிறார். என்ன ஒரு பதில் அது! இயேசு தந்த பதில், காலத்தால் அழியாத ஒரு பதில். மனித குலத்தின் அடிப்படை உண்மையாய், உயிர்த்துடிப்பாய் இருபது நூற்றாண்டுகள் நம் அனைவருக்கும் சவாலாக அமைந்துள்ள ஒரு பதிலை இயேசு தருகிறார்.

மத்தேயு நற்செய்தி 22: 36-40

“போதகரே, திருச்சட்ட நூலில் தலைசிறந்த கட்டளை எது?” என்று கேட்டவரிடம் இயேசு, “‘உன் முழு இதயத்தோடும், முழு உள்ளத்தோடும், முழு மனத்தோடும் உன் ஆண்டவராகிய கடவுளிடம் அன்பு செலுத்து’. இதுவே தலைசிறந்த முதன்மையான கட்டளை. ‘உன்மீது நீ அன்பு கூர்வதுபோல உனக்கு அடுத்திருப்பவர்மீதும் அன்பு கூர்வாயாக’ என்பது இதற்கு இணையான இரண்டாவது கட்டளை. திருச்சட்ட நூல் முழுமைக்கும் இறைவாக்கு நூல்களுக்கும் இவ்விரு கட்டளைகளே அடிப்படையாக அமைகின்றன” என்று பதிலளித்தார்.

இந்த நிகழ்ச்சி மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா ஆகிய மூன்று நற்செய்திகளிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இந்த மூன்றும் ஒரே நிகழ்வை வெவ்வேறு வகையில் கூறியுள்ளன. இந்த வேறுபாடுகளைச் சிந்திப்பதும் நமக்குப் பயனளிக்கும். மத்தேயு நற்செய்தியில் இயேசுவின் இந்த பதிலோடு இச்சம்பவம் முடிவடைகிறது. மாற்கு, லூக்கா ஆகிய இரு நற்செய்திகளும் இயேசுவின் இந்தப் பதிலுக்குப் பின், தொடர்ந்து சில வரிகளைக் கூறியுள்ளன. மாற்கு நற்செய்தியில், இயேசுவின் பதிலால் மகிழ்வடைந்த அறிஞர் இயேசுவைப் புகழ்கிறார். இயேசுவும் அந்த அறிஞரின் அறிவுத் திறனைக் கண்டு, "நீர் இறையாட்சியினின்று தொலையில் இல்லை" (மாற்கு 12:34) என்று அவரைப் பகழ்வதோடு இந்த நிகழ்ச்சி நிறைவடைகிறது.

லூக்கா நற்செய்தியில் (லூக்கா 10:25-37) மாறுபட்ட ஒரு சூழலை நாம் காண்கிறோம். மறைநூல் அறிஞரின் குதர்க்கமான கேள்விகள் தொடர்வதை நாம் காண்கிறோம். இறைவனையும் அடுத்தவரையும் அன்பு செய்வதே அனைத்து சட்டங்களின் அடிப்படை என்ற இந்த அழகான பதிலை, தானே கூறாமல், கேள்வி கேட்ட திருச்சட்ட அறிஞரின் வாயிலிருந்தே இயேசு வரவழைக்கிறார் என்று லூக்கா நற்செய்தி சொல்கிறது. அவர் தந்த நல்ல பதிலைப் புகழ்ந்து இயேசு அவரிடம் “சரியாய்ச் சொன்னீர்; அப்படியே செய்யும்; அப்பொழுது வாழ்வீர்” என்று சொல்லி அவரை வழியனுப்புகிறார். ஆனால், மறை நூல் அறிஞர் விடுவதாக இல்லை. தனது திறமையை இயேசுவிடம், சூழ இருந்தவர்களிடமும் காட்டும் நோக்கத்துடன், "எனக்கு அடுத்திருப்பவர் யார்?" என்ற மற்றொரு குதர்க்கமான கேள்வியைத் தொடுக்கிறார். அந்தக் கேள்விக்கும் இயேசு பொறுமையாய் பதில் தருகிறார். இயேசு கூறிய இந்தப் பதில் காலத்தால் அழியாத புகழ்பெற்ற 'நல்ல சமாரியர்' உவமையாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.

உலகப் புகழ்பெற்ற இந்த உவமையைச் சொல்வதற்கு முன்னும், சொன்னபின்பும் இயேசு அந்த மறைநூல் அறிஞரிடம் கூறிய ஓர் அறிவுரை நமக்கு ஒரு பாடத்தைச் சொல்லித் தருகிறது. அதிலும் சிறப்பாக இன்று, திருச்சபை மறைபரப்பு ஞாயிறைக் கொண்டாடும் இன்று, இந்தப் பாடம் நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளதை நாம் ஓர் இறைவரமாகக் கருதவேண்டும். நல்ல சமாரியர் உவமைக்கு முன் இயேசு கூறும் முக்கியமான வார்த்தைகள் “சரியாய்ச் சொன்னீர்; அப்படியே செய்யும்; அப்பொழுது வாழ்வீர்” என்பது. மற்றும் உவமைக்குப் பின், “நீரும் போய் அப்படியே செய்யும்” என்று இயேசு சொல்கிறார்.

திருச்சட்டங்களின் அடிப்படை நியதிகளைப் பற்றி கேள்விகள் கேட்டு, அறிவுப்பூர்வமான பதில்களை அறிந்து கொள்வது முக்கியமல்ல அவைகளில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் இறையன்பு, பிறரன்பு ஆகியவற்றைச் செயல்படுத்துவதே முக்கியம் என்பதை இயேசுவின் இந்தக் கூற்று தெளிவுபடுத்துகிறது. இந்தத் தெளிவு நமக்கு மறைபரப்பு ஞாயிறன்று வழங்கப்பட்டுள்ளது மிகவும் பொருத்தமாகத் தெரிகிறது.

இறையன்பைப் பற்றி கோடான கோடி மறை நூல்கள் மறையுரைகள் ஒவ்வொரு நாளும் வெளிவந்த வண்ணம் உள்ளன. அதேபோல், அடுத்தவர் அன்பைப் பற்றி சமய உலகம் மட்டுமல்லாமல், கடவுள் நம்பிக்கையற்றவர்களும் இன்று பேசி வருகின்றனர். இவை அனைத்தும் புத்தகங்களில் பாடங்களாக மட்டும் தங்கி விடாமல், செயல் வடிவம் பெறுவதே இன்றைய உலகில் கிறிஸ்துவின் மறையை, அன்பு மறையைப் பரப்பும் பணியாக இருக்க வேண்டும்.

உலகமெல்லாம் ஒரே குடும்பம் என்ற மாயையை நம் வர்த்தக உலகமும், தொடர்பு சாதனங்களும் உருவாக்கி வருகின்றன. முக்கியமாக உலகின் அனைத்து இளையோரையும் எண்ண ஓட்டங்களாலும், நடை உடை பாவனைகளாலும் ஒரே உலகக் குடும்பம் என ‘காட்டும் முயற்சிகள்’ வர்த்தக உலகால் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. இருந்தாலும், நாம் வாழும் 21ம் நூற்றாண்டில் பிளவுகளும், பிரிவுகளும் கூடி வருகின்றனவே ஒழிய, குறைவதாகத் தெரியவில்லை. பல்வேறு கருவிகள் மூலம் தொடர்புகளை வலுப்படுத்தும் வர்த்தக உலகம், தொடர்பு சாதன உலகம் அதே வேளையில் நம்மை சுயநலச் சிறைகளுக்குள் தள்ளும் முயற்சிகளிலும் ஈடுபட்டுள்ளன. சுயநலச் சிறைகளுக்குள் நாளுக்கு நாள் இன்னும் வலுவாக நம்மை நாமே பூட்டிக் கொள்வதால், "எனக்கு அடுத்திருப்பவர் யார்?" என்ற கேள்வி நம் அனைவருக்கும் எழுகிறது. நம்மைச் சுற்றி இருப்பவர் அனைவருமே அன்னியராகத் தெரிகின்றனர்.

அனைவரும் அன்னியராக மாறிவருவதால், ஒருவரை ஒருவர் வெல்வதும், கொல்வதும் நாளுக்கு நாள் கூடிவருகின்றன. இந்தக் கொலைவெறியால், அனாதைகளின், கைம்பெண்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து வருகிறது. இச்சூழலில், அன்னியர், அநாதை, கைம்பெண் இவர்களைப் பற்றி சிந்திப்பதற்கு இன்றைய முதல் வாசகம் நம்மை அழைக்கிறது. அதுவும், இங்கு கூறப்பட்டுள்ள வார்த்தைகள் யாவும் இறைவனே நம்மிடம் கூறும் வார்த்தைகளாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளன. கடவுள் தரும் அழைப்பு ஓர் எச்சரிக்கையாக, கட்டளையாக ஒலிக்கிறது.

விடுதலைப் பயணம் 22: 20-26 மற்றும் 27

ஆண்டவர் கூறியது: ஆண்டவருக்கேயன்றி, வேறு தெய்வங்களுக்குப் பலியிடுபவன் அழித்தொழிக்கப்பட வேண்டும். அன்னியனுக்கு நீ தொல்லை கொடுக்காதே! அவனைக் கொடுமைப்படுத்தாதே. ஏனெனில் எகிப்து நாட்டில் நீங்களும் அன்னியராயிருந்தீர்கள். விதவை, அனாதை யாருக்கும் நீ தீங்கிழைக்காதே. நீ அவர்களுக்குக் கடுமையாகத் தீங்கிழைத்து அவர்கள் என்னை நோக்கி அழுது முறையிட்டால், நான் அவர்கள் அழுகுரலுக்குச் செவிசாய்ப்பேன். மேலும் என் சினம் பற்றியெரியும். நான் உங்களை என் வாளுக்கு இரையாக்குவேன். இதனால் உங்கள் மனைவியர் விதவைகளாவர். உங்கள் பிள்ளைகள் தந்தையற்றோர் ஆவர். உங்களோடிருக்கும் என் மக்களில் ஏழை ஒருவருக்கு நீ பணம் கடன் கொடுப்பாயானால், நீ அவர்மேல் ஈட்டிக்காரன் ஆகாதே. அவரிடம் வட்டி வாங்காதே. பிறருடைய மேலாடையை அடகாக நீ வாங்கினால், கதிரவன் மறையுமுன் அதை அவரிடம் திருப்பிக் கொடுத்துவிடு. ஏனெனில், அது ஒன்றே அவருக்குப் போர்வை. உடலை மூடும் அவரது மேலாடையும் அதுவே. வேறு எதில்தான் அவர் படுத்துறங்குவார்? அவர் என்னை நோக்கி அழுது முறையிட்டால், நான் செவிசாய்ப்பேன். ஏனெனில் நான் இரக்கமுடையவர்.

நமது கடமைகளைப் பற்றி, நாம் ஆற்றவேண்டிய பணிகளைப் பற்றி இறைவன் இதற்கு மேலும் தெளிவாகச் சொல்ல முடியுமா என்று தெரியவில்லை. இரக்கம் நிறைந்த அந்த இறைவனின் வார்த்தைகள் நம் வாழ்வில் மாற்றங்களை உருவாக்குமா? இயேசு சொன்னதுபோல், இறையன்பையும், பிறரன்பையும் நாம் வாழ்வில் செயல்படுத்த முடியுமா? முயன்றால் முடியும். தேவையான அருளை வேண்டுவோம்.

Dirty Vs Decent Politics அழுக்கான, அல்லது அழகான அரசியல்

The Tribute Money by Gustave Dore

A denarius featuring Tiberius.

http://en.wikipedia.org/wiki/Render_unto_Caesar...

Our reflections today, will revolve around politics and politicians. I have very minimal respect for politicians. This may be due to the fact that I am yet to meet an honest, noble politician in person. I have read about such persons in books. I am sure there are a few of them; but they must be a rare breed. My idea of politics does not allow honest persons to survive there for long. My definition of politics has ‘connivance’ and ‘compromise’ written all over it.

When I say ‘politics’, I do not mean only party politics that dominates government circles in all the countries. I also mean politics that is present in all the other human spheres of activities, including religion. Politics and religion have been almost like inseparable twins in human history. They have co-existed as friends and foes. When convictions came to the fore, they were foes; but when compromises were struck, they were friends. In compromises, it was always politics that thrived, whereas religion – true religion – died.

Was Jesus involved in politics? I think so. In so far He had to deal with various powers that were operative in his times, he had to deal with politics. We are given one such incident in the life of Jesus as our gospel today. Here is the gospel passage as given in Matthew:

Matthew 22:15-21

Then the Pharisees went out and laid plans to trap him in his words. They sent their disciples to him along with the Herodians. “Teacher,” they said, “we know that you are a man of integrity and that you teach the way of God in accordance with the truth. You aren’t swayed by others, because you pay no attention to who they are. Tell us then, what is your opinion? Is it right to pay the imperial tax to Caesar or not?”

But Jesus, knowing their evil intent, said, “You hypocrites, why are you trying to trap me? Show me the coin used for paying the tax.” They brought him a denarius, and he asked them, “Whose image is this? And whose inscription?” “Caesar’s,” they replied.

Then he said to them, “So give back to Caesar what is Caesar’s, and to God what is God’s.”

We can see the traits of two types of politics in this passge: the more commonly used ‘dirty politics’ of the Pharisees and the Herodians as well as the rarely found ‘good politics’ as demonstrated by Jesus.

First, the ‘dirty politics’: The opening lines of today’s gospel reveal some of the traits of this more-commonly-found-dirty-politics… The fist one: planning to trap someone in his/her words. As far as my idea of politics goes, this is probably the ONLY work done by most politicians. The very next sentence gives us a clue to another trait of politicians – striking a compromise to defeat a common enemy. It is also clear from these lines how political leaders act… namely, how they would depute emissaries in critical situations. In today’s gospel we see how the Pharisees sent their disciples along with the Herodians. Both Herod and the Pharisees themselves would not burn their fingers. They had had enough encounters with Jesus to have learnt how smart He was. Then, why risk one more time?

The Pharisees and the Herodians were usually sworn enemies. They held very opposing views of the Roman domination and Caesar. For the Pharisees, God was the supreme ruler and anyone who claimed divinity was an abomination. Caesar claimed divinity and hence, for the Pharisees he was an abomination. For the Herodians, Caesar was a saviour of sorts. Following their leader Herod, they were willing to serve Caesar. These two groups belonging to two different enemy camps were willing to compromise their positions to thwart a common enemy – Jesus. For the Herodians, compromises were their ‘daily bread’ since they were proper politicians. But for the Pharisees? Well, for them too… since they were politicians in clerical garb and with clerical titles.

The way they talk to Jesus brings to light another aspect of politicians, namely, how they approach their enemy carrying a garland within which are hidden daggers. If politicians speak out their real thoughts and real intentions, they would be laughed at. Hence, almost by instinct, they lay their snares with sugar-coated words. Thus, the opening lines of today’s gospel give us quite a few thoughts on ‘dirty politics’.

Now, to the ‘good politics’: The second part of today’s gospel gives us hope that politics can still be saved. Here we see the ‘good politics’ as practised by Jesus. Good politics begins by calling a spade a spade. As against the sweet talk of the Pharisees and the Herodians, Jesus confronts them with their insincerity. Such courage has been found in the history of politics, but very rarely.

Coming to the core of today’s gospel, we are given one of the most famous lines spoken by Jesus. These words of Jesus is probably one the most oft-quoted lines: “Render unto Caesar what is Caesar’s and to God what is God’s.” If only these words of Jesus are followed in all spheres of life, namely, give each one what is due to him or her, this world would automatically become heaven.

The whole reflection may have sounded as venting my anger over politicians. But, as one of my fingers is pointed towards them, I need to be aware of three more pointing at me. Thus I need to examine myself thrice over to see how many of the traits of ‘dirty-politics’ are present in my life and also to see how much of the ‘good politics’ I can put into practice.

A final thought on this famous line - “Render unto Caesar what is Caesar’s and to God what is God’s.” When Jesus told us to give back to Caesar his coins since they bore his image, in the same breath He reminded us that we are created in the image of God (Genesis 1: 26) and therefore we need to give ourselves back to God.

அவரவருக்கு உரியது அவரவருக்குக் கொடுக்கப்பட்டால் இந்த மண்ணகம் விண்ணகமாக மாறிவிடும் என்பது உறுதி. ஆனால், அவரவருக்கு உரியது அவரவருக்குக் கிடைக்காமல் இருப்பதால்தான் உலகம் சிறிது சிறிதாக நரகமாக மாறி வருகிறதோ என்றும் எண்ணத் தோன்றுகிறது.

“சீசருக்கு உரியவற்றை சீசருக்கும் கடவுளுக்கு உரியவற்றைக் கடவுளுக்கும் கொடுங்கள்” என்ற புகழ் பெற்ற வரிகளை இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் சொல்கிறார் இயேசு. விவிலியத்தைத் தாண்டி, கிறிஸ்தவ மறையைத் தாண்டி, பொருளாதாரம், அரசியல் என்ற பலச் சூழல்களில் மேற்கோளாகப் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு புகழ்பெற்ற வாக்கியம் இது. இயேசு கூறிய அந்தப் புகழ் மிக்கக் கூற்றையும், அவர் அப்படிச் சொன்ன சம்பவத்தின் பின்னணியையும், இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையில் சிந்தித்து, பயன் பெறுவோம்.

சீசருக்கும், கடவுளுக்கும், பொதுவாக யாருக்குமே அவரவருக்கு உரியதைக் கொடுங்கள் என்று இயேசு எப்போதும் சொல்லி வந்தார். இயேசு சொன்ன இந்த உண்மையால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் யார்? மதத்தையும் கடவுளையும் தங்கள் தனிச் சொத்தாகப் பாவித்து, மக்களுக்கு உரிய கடவுளை அவர்களுக்குக் கொடுக்க மறுத்த பரிசேயர்களும், மதத் தலைவர்களும் இயேசு சொன்ன இந்த உண்மையால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். இவர்கள் கடவுளுக்கு உரியதை கடவுளுக்கே வழங்க வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்த இயேசு அவர்களிடம் பல உவமைகளைக் கூறினார். இந்த  உவமைகள் வழியே இயேசு உணர்த்த விரும்பிய உண்மைகளை பரிசேயர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவர்கள் எண்ணம், கவனம் எல்லாம், இயேசுவுக்கு உரிய மரியாதையை அவருக்கு வழங்கக்கூடாது என்பதில் மட்டுமே இருந்தது.

மத்தேயு நற்செய்தி 22ம் பிரிவிலிருந்து நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள இன்றைய நற்செய்தியை மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், எளிய ஒரு நிகழ்ச்சியைப் போல் இது தெரிகிறது. ஆனால், இந்த நிகழ்வின் பின்னணியில் புதைந்திருக்கும் அடுக்கடுக்கான பல அம்சங்களை அலசினால், பல உண்மைகளை, பல பாடங்களை நாம் பயில முடியும். முயல்வோம் வாருங்கள்.

கடந்த மூன்று வாரங்களாய் இயேசு கூறிய உவமைகள் மூலம் கசப்பான பல பாடங்கள் பரிசேயர்களுக்கு வழங்கப்பட்டன. அந்த உண்மைகளை ஏற்றுக் கொள்வதற்குப் பதிலாக, பரிசேயர்கள் இயேசுவை எப்படியாவது வென்றுவிடும் வெறியில், மற்றொரு குழுவினரையும் தங்களுடன் சேர்த்துக் கொள்கின்றனர். அவர்கள்தாம் ஏரோதியர்கள்.

பரிசேயர்களும், ஏரோதியர்களும் கொள்கை அளவில் எதிரிகள். யூத குலத்தில் கடவுளுக்கு மிகவும் பிரமாணிக்கமாய் இருப்பவர்கள் தாங்கள் மட்டுமே என்று எண்ணி வந்தவர்கள் பரிசேயர்கள். எனவே, கடவுளின் அதிகாரத்திற்கு சவால் விடும் வகையில் அமைந்திருந்த உரோமைய ஆட்சியையும், பேரரசரான சீசரையும் முற்றிலும் வெறுத்தவர்கள் இந்தப் பரிசேயர்கள்.

ஏரோதியர்கள் இதற்கு முற்றிலும் மாறுபட்டவர்கள். யூத சமுதாயத்தின் பச்சோந்திகள் என்று அழைக்கப்பட்டவர்கள் இவர்கள். சீசருக்குச் சாமரம் வீசிய ஏரோதுடன் இணைந்து, உரோமைய அரசுக்குச் சாதகமாகப்  பணிகள் செய்தவர்கள் இவர்கள்.

கொள்கை அளவில் இரு வேறு துருவங்களாக, சென்மப் பகைவர்களாக இருந்த பரிசேயர்களும், ஏரோதியரும் சேர்ந்து விட்டனர். காரணம்? இவர்கள் இருவருக்கும் ஒரு பொதுவான எதிரி இருந்தார். அவர்தான் இயேசு.

அரசியல் உலகில் நண்பர்கள், எதிரிகள் என்பவர்கள் ஒவ்வொரு தேர்தல் நேரத்திலும் மாறுபவர்கள் என்பதை நாம் இந்தியாவிலும் இன்னும் பிற நாடுகளிலும் பார்த்து வருகிறோம். பாம்பும் கீரியும் போல ஒருவரை ஒருவர் அழிக்க ஆசைப்படும் அரசியல்வாதிகள், கரங்கள் கோர்த்து மேடைகளில் தோன்றுவதைப் பார்த்து நாம் பல முறை வேதனையில் சிரித்திருக்கிறோம். இப்படி ஒரு காட்சியை மீண்டும் நமக்கு நினைவுறுத்துகிறது இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகள். ஏரோதியர்கள் முழுமையான அரசியல் வாதிகள். பரிசேயர்கள் தங்களை மதத்தலைவர்கள் என்று கருதுபவர்கள். அரசியலும், மதமும் இணைந்து இயேசுவை ஒழிக்க திட்டமிடுகின்றன.

அதிகாரத்தை, சுயநலத்தை காத்துக் கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் எழும்போது, கொள்கைகளை மூட்டை கட்டி வைத்துவிடும் அரசியல் பச்சோந்திகளைப் போல், நாமும் வாழ்வில் அவ்வப்போது நிறம் மாறுகிறோமா என்ற கேள்வியை இன்று எழுப்புவது அவசியம்.

ஒரு குறிப்பிட்ட ஆதாயத்திற்காக நம் உயர்ந்த கொள்கைகளை விட்டுக் கொடுத்த நேரங்கள், அல்லது உண்மையை மறுத்த நேரங்கள் எத்தனை, எத்தனை? குறிப்பிட்ட ஒருவரைப் பழிவாங்குவதற்காக, அல்லது அவரை வெல்வதற்காக நம் மானத்தையும், கௌரவத்தையும் அடமானம் வைத்த நேரங்கள் எத்தனை, எத்தனை? இந்தக் கேள்விகளுக்கு விடைதேட நம் மனங்களைக் கொஞ்சம் அலசிப்பார்ப்போம்.

கொள்கைகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, கூட்டணி சேர்ந்து வரும் பரிசேயர்கள் மற்றும் ஏரோதியர்களுடன் இயேசு மேற்கொண்ட உரையாடல் நமக்கு அடுத்த பாடம். நேர்மையுடன் செயல்பட முடியாத பரிசேயர்களும் ஏரோதியர்களும் தேனொழுகப் பேசி, தேள் போலக் கொட்டும் வார்த்தைகளை, உள்ளொன்று வைத்து புறமொன்று பேசும் வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தினர். இதற்கு முற்றிலும் மாறாக, இயேசு நேரடியாகவே பேசினார். பணிவு என்ற ஆட்டுத் தோலைப் போர்த்தி, இயேசுவை வேட்டையாட வந்திருந்த அந்த ஓநாய்களின் வெளிவேடத்தை கலைத்து, இயேசு நேரடியாகவே பேசினார்:

மத்தேயு நற்செய்தி 22: 18-21

இயேசு அவர்களுடைய தீய நோக்கத்தை அறிந்து கொண்டு, “வெளிவேடக்காரரே, ஏன் என்னைச் சோதிக்கிறீர்கள்? வரி கொடுப்பதற்கான நாணயம் ஒன்றை எனக்குக் காட்டுங்கள்” என்றார். அவர்கள் ஒரு தெனாரியத்தை அவரிடம் கொண்டு வந்தார்கள். இயேசு அவர்களிடம், “இதில் பொறிக்கப்பட்டுள்ள உருவமும் எழுத்தும் யாருடையவை?” என்று கேட்டார். அவர்கள், “சீசருடையவை” என்றார்கள். அதற்கு அவர், “ஆகவே, சீசருக்கு உரியவற்றை சீசருக்கும் கடவுளுக்கு உரியவற்றைக் கடவுளுக்கும் கொடுங்கள்” என்று அவர்களிடம் கூறினார்.

வரி செலுத்த பயன்படுத்தப்பட்ட நாணயம், அந்த நாணயத்தைப் பார்த்தபின் இயேசு சொன்ன அந்தப் புகழ்மிக்க வார்த்தைகள் ஆகியவை நமது மூன்றாம் சிந்தனை. 'தெனாரியம்' என்ற அந்த நாணயத்தின் ஒரு புறம் உரோமையப் பேரரசன் சீசரின் உருவமும், "தெய்வீக அகுஸ்து சீசரின் மகன் திபேரியு சீசர்" என்ற வார்த்தைகளும் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. நாணயத்தின் மறுபக்கம் 'Pontifex Maximus' அதாவது ‘குருக்களுக்கெல்லாம் பெருங்குரு’ என்ற வார்த்தைகளும் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. இவ்வாறு சீசர் தன்னை வெறும் அரசியல் தலைவனாக மட்டுமல்லாமல், மதத்தலைவனாகவும், கடவுளாகவும் காட்டுவதற்கு அந்த நாணயங்களை உருவாக்கியிருந்தான்.

சீசருக்கு வரி கொடுப்பதா வேண்டாமா என்று கேட்டவர்களிடம், ‘சீசரின் உருவங்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்த நாணயங்களை சீசருக்குக் கொடுங்கள்’ என்று சொன்ன இயேசு, அத்துடன் தன் பதிலை நிறுத்தியிருக்கலாம். ஆனால், இந்த வார்த்தைகளைச் சொன்ன அதே மூச்சில், இயேசு கடவுளையும் தன் பதிலில் இணைத்தார். “சீசருக்கு உரியவற்றை சீசருக்கும், கடவுளுக்கு உரியவற்றைக் கடவுளுக்கும் கொடுங்கள்” என்றார்.

இயேசு கூறிய இந்த வார்த்தைகள் பல வடிவங்களில் பலச் சூழல்களில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. சீசரையும், கடவுளையும் இணைத்து இயேசு பேசியது அரசியலையும் மதத்தையும் இணைத்து சிந்திக்க நமக்கொரு வாய்ப்பைத் தந்துள்ளது.

மனித வரலாற்றில் மதமும் அரசியலும் மோதிக்கொண்ட காலங்களும், கைகோர்த்து நடந்த காலங்களும் உண்டு. மதநிறுவனங்களில் அரசியல் புகுந்துள்ளதையும், அரசியலுக்கு மதச்சாயங்கள் பூசப்படுவதையும் நாம் இப்போது அதிக அளவில் கண்டு வருகிறோம்.

கடவுள் நம்பிக்கையற்றவர்கள் என்று தங்களை மேடைகளில் பறைசாற்றும் அரசியல் தலைவர்களும், தேர்தல்கள் நெருங்கி வரும் நேரத்தில் மதத் தலைவர்களைச் சந்திப்பது, மத வழிபாடுகளில் ஈடுபடுவது என்று தங்கள் நிறத்தை மாற்றுவதைக் காண்கிறோம்.

அரசியல் தலைவர்களும், அரசியல்வாதிகளும் இறைவனின் துணையை, ஆசீரை நாடிச் செல்வதில் தவறு ஏதும் இல்லை. ஆனால், இறைவனையும், இறைவனின் அடையாளங்கள், திருத்தலங்கள் ஆகியவற்றையும் அரசியல் ஆதாயங்களுக்காகப் பயன்படுத்துவதை நாம் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. அரசியல்வாதிகள் ஆண்டவனின் சன்னதியில் பணிவோடு நுழைகின்றனர். பிறகு, அந்த ஆண்டவனைப் பீடங்களில் இருந்து இறக்கி வைத்துவிட்டு, தங்களையே பீடங்களில் ஏற்றிக் கொள்கின்றனர். தன்னையே கடவுளாக்கிக் கொண்ட சீசரின் காலம் முதல், அரசியல்வாதிகளைப் பீடித்துள்ள இந்த வியாதி இன்னும் நீங்கவில்லை.

இவ்விதம் அரசியலுக்கு மதச்சாயம் பூசப்படுவது வரலாற்றின் ஒருபக்கம் என்றால், மதங்களில், மதநிறுவனங்களில் அரசியலைக் கலப்பது வரலாற்றின் மறுபக்கம்.  மதத்தில் அரசியலைக் கலந்த பரிசேயர்களும், யூத மதத்தலைவர்களும் தங்கள் அதிகாரத்திற்குச் சவாலாக வந்த உரோமைய அரசையாகிலும் ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இருந்தனர். ஆனால், எங்கிருந்தோ வந்த இயேசுவைத் தங்கள் பரம எதிரியாகக் கருதினர். அவரைப் பழிதீர்க்கும் வெறியில் இருந்தனர். இயேசுவை ஒழித்து விட அவர்கள் மேற்கொண்ட முயற்சிகள் அரசியல் வாதிகளின் நாடகங்களையும் விஞ்சின. இதற்காக, ஏரோதியர்கள் போன்ற தங்கள் எதிரிகளுடனும் சமரசம் செய்துகொண்டனர்.

மதமும் அரசியலும் கலந்த இந்த வரலாறு இன்றும் தொடர்கிறது. இந்தச் சூழலில், நமக்கு இன்று இயேசு கூறும் இந்த வார்த்தைகள் மிகவும் தெளிவாக ஒலிக்கின்றன. சீசரின் உருவம் பதித்த நாணயத்தை சீசருக்குத் தருவது போல், கடவுளின் உருவம் பதிந்துள்ள நம்மை (தொடக்க நூல் 1:26) கடவுளுக்கு வழங்க வேண்டும் என்று இயேசு கூறுகிறார். சீசருக்குரியதை, இந்த உலகிற்குரியதை நாம் வழங்கித் தான் ஆக வேண்டும். ஆனால், அத்துடன் நம் வாழ்வு, கடமை எல்லாம் முடிந்து விடுவதில்லை. சீசரையும், இவ்வுலகையும் தாண்டிய இறைவன் இருக்கிறார், அவருக்கு உரியதையும் நாம் வழங்க வேண்டும் என்று இயேசு நம்மிடம் இன்று கேட்கிறார். நம் பதில் என்ன?

Ignored Invitations… அலட்சியப்படுத்திய அழைப்புக்கள்

Pulitzer award winning photograph – Kevin Carter (1994)

http://www.choura2yak.com/2011/07/27/suicide-memorial-of-kevin-carter-27-july-1994/

When John Kennedy was president of the United States, he invited a number of accomplished artists to a White House banquet. Among those invited was the then aging William Faulkner. He was an American writer. Faulkner worked in a variety of media; he wrote novels, short stories, poetry, essays and screenplays.  Faulkner turned down the invitation, saying, "I'm too old to make new friends."

Faulkner must have been out of his mind to refuse such an opportunity, one would say. And the reason given by him to turn down the invitation may portray him as a snobbish old person. As always, when we point a finger at the other, there are three more pointing at us. The readings from this Sunday’s liturgy invite us to think of the various invitations each of us have received in our lives and also the very many ways we had turned down these invitations.

In the first reading, Prophet Isaiah describes a dream banquet spread by God (Isaiah 25: 6-10) and in the gospel (Matthew 22: 1-14) we hear Jesus giving us a warning as to how easy it is to immerse ourselves in our own lives and refuse invitations extended to us from God and others.

To understand the full implication of the dream banquet described by Isaiah, we need to look into the background of the Israelites. Food as well as the ambience in which it is served are a matter of choice only for the rich. For the poor, food - any food - is fine, provided there is something to fulfil their basic need. A pleasant ambience? A very distant and remote dream for the poor.

Israelites reeling under the yoke of slavery in a foreign soil can only DREAM of banquets and dinners. In reality, their food was nothing to write home about. (Home, if it existed at all?) This food was not ‘served’ but ‘thrown’ in a heap for them to feed on like animals. For the Israelites sitting at table and eating a proper food with wine was a very distant dream. Against such a pathetic background, Isaiah paints a dream banquet spread by God.

Isaiah 25: 6-10

On this mountain the LORD Almighty will prepare a feast of rich food for all peoples, a banquet of aged wine— the best of meats and the finest of wines.

On this mountain he will destroy the shroud that enfolds all peoples, the sheet that covers all nations; he will swallow up death forever.

The Sovereign LORD will wipe away the tears from all faces; he will remove his people’s disgrace

from all the earth. The LORD has spoken.

In that day they will say, “Surely this is our God; we trusted in him, and he saved us. This is the LORD, we trusted in him; let us rejoice and be glad in his salvation.”

The hand of the LORD will rest on this mountain; but Moab will be trampled in their land as straw is trampled down in the manure.

Wine, which was a matter of pride in the Israelite banquet, is mentioned twice in the opening line itself… aged wine, finest of wines! As we all know, it takes a lot of time and patience to produce good wine, aged wine and finest of wines. It is a matter of pride for any one to serve the best wine in banquets. (Remember the anxiety of Mother Mary during the wedding feast in Cana when the wine was running out?) Isaiah’s account of this dream banquet must have lifted the spirit of his people and given them hope that they would get back to their days of glory enjoying finest wines and best of meats.

A banquet is not just an occasion to fill one’s stomach and go home. It is a place where one can build relationships, a place where we can learn how to look into the needs of others. A real good banquet – not the type where the host wishes to show off – can create family spirit and equality. From this point of view, Jesus tells us in today’s parable how the persons who were invited to expand the horizons of their lives, turned down the invitation and went back to their own little shells of personal lives. But they paid no attention and went off—one to his field, another to his business. The rest seized his servants, mistreated them and killed them. (Matthew 22: 5-6)

I feel that these readings have come our way for a special reason. As in the days of slavery and starvation suffered by the Israelites, we witness quite a few countries suffer in this 21^st century. Last Wednesday, October 5, the Holy Father, Benedict XVI made a special appeal to all Christians that we need to respond to the famine that is prevalent in Africa.

Famine in Africa is not anything new to many of us. We have seen and heard so much about this that it no longer disturbs us. The appeal by the Holy Father is an invitation to all of us - an invitation not to be slighted or ignored as was done by the invitees in today’s gospel. They ignored the invitation and went back to their usual personal commitments.

I am reminded of a news item I heard a few years ago. This has all the ingredients of what we are reflecting on. This news is about Africa – Sudan, in particular. It is about famine; it is about how one young man was so busy with doing his ‘business’ in the midst of the famine that he ignored or slighted the invitation given to him. Here is the account of what happened in Sudan in 1993…

The brilliant Sudanese photographer Kevin Carter won the Pulitzer Prize with a photograph, taken in a small village in Sudan in the region of Ayod. The picture has toured the world. It shows a hopeless little girl, totally emaciated, lying on the floor, exhausted by hunger and dying, while in the background, the black silhouette of a vulture watching and waiting for her death. The destitution shown in the photograph is the direct result of the continuous meddling of Western foreign powers in Sudan in order to grab its riches. As a result of this and the inefficiency and corruption of the local government, Sudanese die of starvation in a country considered to be the richest in Africa in terms of agriculture.

In March 1993, while on a trip to Sudan, Carter was preparing to photograph a starving toddler trying to reach a feeding center when a vulture landed nearby. Carter later said that he waited 20 minutes to see if the vulture would flare its wings. He finally took a picture and then chased off the vulture. However, he came under criticism for failing to help the girl. The St. Petersburg Times in Florida said this of Carter: "The man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering, might just as well be a predator, another vulture on the scene."

In 1994, the photograph won the Pulitzer Prize for Feature Photography. Four months later, overwhelmed by guilt and driven by a strong dependence on drugs, Kevin Carter committed suicide. Portions of Carter's suicide note read: "I am depressed ... I am haunted by the vivid memories of killings and corpses and anger and pain ... of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners."

http://en.wikipedia.org/wiki/Kevin_Carter

For Kevin Carter, the starving child was, perhaps, only an object to be photographed and not a human being to be helped. What about us? What does starvation in Africa mean to us? Statistics? One more news item? One more photo in the morning papers to be browsed, with a cup of coffee in the other hand? Or, an invitation from God which we cannot ignore in good conscience? In the answer to these questions, we may find our salvation!

அமெரிக்க அரசுத்தலைவர் ஜான் கென்னடி வெள்ளை மாளிகையில் ஒரு முறை சிறப்பு விருந்தொன்றை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அமெரிக்காவில் கலைத்துறையில் மிகவும் புகழ் பெற்றவர்களை மட்டும் அந்த விருந்துக்கு அழைத்திருந்தார். அவர்களில் ஒருவர் வயதில் முதிர்ந்த William Faulkner. இவர் ஒரு தலை சிறந்த எழுத்தாளர். கதைகள், கவிதைகள், கட்டுரைகள், நாடகங்கள் என்று பல வடிவங்களில் எழுதி புகழ் பெற்றவர். அரசுத்தலைவர் கென்னடியிடமிருந்து வந்திருந்த அந்த அழைப்பைக் கண்டதும் வில்லியம், "எனக்கு அதிக வயதாகிவிட்டது. எனவே, புது நண்பர்களை உருவாக்க எனக்கு விருப்பமில்லை" என்று பதில் சொல்லி, அந்த அழைப்பை மறுத்துவிட்டார்.

இப்படி ஓர் அரிய வாய்ப்பை வில்லியம் மறுத்துவிட்டாரே என்று நாம் எண்ணலாம். அழைப்பை ஏற்க மறுத்ததற்கு அவர் சொன்ன காரணம் நமக்கு எரிச்சல் மூட்டலாம். வில்லியத்தைப் பற்றி நம் தீர்ப்புகளை எழுதுவதற்கு முன், நம்மைப் பற்றி கொஞ்சம் சிந்திப்போமே. வாழ்வில் நமக்கு வந்துள்ள அழைப்புக்கள், அந்த அழைப்புக்களுடன் நமக்குக் கிடைத்த வாய்ப்புக்கள் எத்தனை, எத்தனை... இந்த  அழைப்புக்களையும் வாய்ப்புக்களையும் ஏற்க மறுத்து, நாம் கூறிய சாக்கு போக்குகள் எத்தனை, எத்தனை... இவைகளைச் சிந்திக்க இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நம்மை அழைக்கின்றன. இந்த அழைப்பை ஏற்போமா?

விருந்துண்ண அழைக்கும் இறைவன், அழைப்பை ஏற்க மறுக்கும் நாம் ஆகியவை இன்றைய வாசகங்கள் வழியே நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள மையக் கருத்துக்கள். இறைவாக்கினர் எசாயா இறைவன் தரும் இந்த விருந்தை விவரிக்கும்போது, முதலில் அங்கு பரிமாறப்படும் உணவு வகைகளைப் பட்டியலிடுகிறார். மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், இவை வெறும் உணவுப் பொருட்களின் பட்டியலைப் போல் தெரிகிறது. ஆனால், இஸ்ரயேல் மக்கள் வாழ்ந்து வந்த அடிமை வாழ்வை நினைத்துப் பார்த்தால், இந்தப் பட்டியல் அவர்கள் ஏங்கித் தவித்த ஒரு விடுதலை வாழ்வின் அடையாளங்கள் என்பது புரியும்.

அடுத்த நாள் அல்லது, அடுத்த வேளை உணவு வருமா என்பதே தெரியாமல், ஏங்கித் தவிக்கும் ஏழைகள் எப்படிப்பட்ட உணவு தங்களுக்குக் கிடைக்கும், அது எப்படி தயாரிக்கப்படுகிறது என்பதையெல்லாம் சிந்திப்பது கிடையாது. ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு பொழுதும் வகை வகையாய் உணவருந்துவோர் மனதில் இந்தச் சிந்தனைகளெல்லாம் உருவாகும்.

பல நூற்றாண்டுகளாய் அடிமைகளாய், அகதிகளாய், நாடோடிகளாய் வாழ்ந்து வந்த இஸ்ரயேல் மக்கள் உண்டதெல்லாம் பரிதாபமான ரொட்டித் துண்டுகளும், கீரைத் தண்டுகளுமே. மிருகங்களுக்குத் தரப்படுவதுபோல் பெரும் பாத்திரங்களில் அல்லது பாய்விரிப்பில் கொட்டப்படும் உணவை இந்த அடிமைகள் உண்ணவேண்டும், அதுவும் ஒருவரோடு ஒருவர் போட்டி போட்டுக் கொண்டு உண்ண வேண்டும். பொறுமையாய், நாகரீகமாய் காத்திருந்தால் ஒன்றும் கிடைக்காது. இப்படி ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு துண்டு ரொட்டிக்காக போராட வேண்டியிருந்த இஸ்ரயேல் மக்கள், ஆற அமர நாற்காலிகளில் அமர்ந்து, விருந்துண்பது எப்படி என்பதையே மறந்திருந்தனர். அவர்களிடம் இறைவன் தரும் ஒரு விருந்தைப் பற்றி இறைவாக்கினர் எசாயா இவ்விதம் கூறுகிறார்:

இறைவாக்கினர் எசாயா 25: 6

படைகளின் ஆண்டவர் இந்த மலையில் மக்களினங்கள் அனைவருக்கும் சிறந்ததொரு விருந்தை ஏற்பாடு செய்வார்: அதில் சுவைமிக்க பண்டங்களும், பழரசப் பானமும், கொழுப்பான இறைச்சித் துண்டுகளும், வடிகட்டிப் பக்குவப்படுத்திய திராட்சை இரசமும் பரிமாறப்படும்.

இறைவாக்கினர் எசாயா இந்த வாசகத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கும் திராட்சை இரசத்தைக் கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பார்ப்போம். “வடிகட்டிப் பக்குவப்படுத்திய திராட்சை இரசம்” என்று எசாயா குறிப்பிடும் இந்த ஒரு பானத்தை உருவாக்க நேரமும், கவனமும் தேவை. நல்ல சுவையான திராட்சை இரசத்தை விருந்து நேரத்தில் பரிமாறுவதே ஒரு பெருமை. இந்தப் பெருமை பறிபோய்விடுமோ என்ற கவலையில் அன்னை மரியா கானாவூர் திருமணத்தின்போது இயேசுவை அணுகிய அந்த சம்பவம் நமக்கு நினைவிருக்கும் என்று எண்ணுகிறேன்.

நேரம் எடுத்து, கவனம் செலுத்தி உணவுப் பொருட்களையோ திராட்சை இரசங்களையோ தயாரிக்கும் அந்தப் பழக்கத்தையே பல நூற்றாண்டுகளாய் இழந்து தவித்தனர் இஸ்ரயேல் மக்கள். சுவையுள்ள திராட்சை இரசத்துடன் விருந்து கொடுத்து பெருமை கொண்ட காலங்களெல்லாம் இவர்களுக்கு தூரத்துக் கனவுகளாக இருந்தன. இவ்விதம் தவித்துக் கொண்டிருந்த இவர்களுக்கு எசாயா கூறும் இந்த உணவுப் பட்டியலே தங்கள் பாரம்பரியப் பெருமையை எண்ணிப்பார்க்க அவர்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பைத் தந்திருக்கும். அல்லது, வரப்போகும் விடுதலை வாழ்வைப் பற்றிய கனவுகளை, நம்பிக்கையை அவர்கள் உள்ளங்களில் வளர்த்திருக்கும்.

விருந்தையும், உணவுப் பட்டியலையும் இவ்வளவு விரிவாக நாம் சிந்திக்க வேண்டுமா என்ற எண்ணம் உங்களுக்கு எழலாம். அதற்கு காரணம் உண்டு அன்பர்களே. அன்று தங்கள் சுய மரியாதையெல்லாம் இழந்து, உணவுக்காகப் போராடிய இஸ்ரயேல் மக்களைப் போல, நாம் வாழும் இந்த 2011ம் ஆண்டிலும் உணவுக்காகப் போராடும் பல கோடி மக்களை எண்ணிப் பார்க்க இன்றைய வாசகங்கள் நமக்கு ஒரு வாய்ப்பைத் தந்துள்ளன. ஓர் அழைப்பைத் தந்துள்ளன. உலகில், சிறப்பாக ஆப்ரிக்க நாடுகளில், பசியின் கொடுமையால் தங்கள் மனிதத்தன்மையை இழந்து, மிருகங்களைப் போல், அல்லது மிருகங்களிலும் கேவலமாக வாழ்வோரை எண்ணிப் பார்க்க... அவர்கள் மீண்டும் மனிதர்களாக வாழ்வதற்கு நாம் என்ன செய்ய முடியும் என்பதை எண்ணிப் பார்க்க அக்டோபர் 5, கடந்த புதனன்று, திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் தன் புதன் பொது மறைப்போதகத்தில் அழைப்பு விடுத்தார். இதே அழைப்பை இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களும் நமக்கு விடுக்கின்றன. இந்த அழைப்பை ஏற்பதும், மறுப்பதும் நம் பொறுப்பு.

ஆப்ரிக்காவில் நிலவும் வறட்சியும், வறுமையும், பட்டினிச் சாவுகளும் நாம் பல ஆண்டுகளாகக் கேட்டு வரும் ஒரு செய்தி என்பதால், அது நம் உள்ளத்தைத் தொடாமல் போக வாய்ப்பு உண்டு. இவற்றை அடிக்கடி நாளிதழ்களிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் பார்த்துப் பார்த்து அலுத்துப் போயிருப்போம் இல்லையா? "வறுமையும், பட்டினியும் இந்த உலகில் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. என்னால் என்ன செய்ய முடியும்?" என்று இந்தப் பிரச்சனையை அலட்சியப்படுத்தும் ஆபத்து அதிகம் உண்டு. இப்படி அலட்சியப்படுத்தியவர்களைப் பற்றி இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் குறிப்பிடுகிறார். அரசன் தந்த அழைப்பை ஏற்க மறுத்து, தங்கள் வயல்களிலும், கடைகளிலும் பணிகள் செய்யப்போன மனிதர்களை இன்றைய  நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கிறோம். அதேபோல், ஆப்ரிக்காவின் பட்டினிச் சாவுகள் மூலம் நமக்கு வரும் அழைப்புக்களையும் நாம் ஒதுக்கி வைத்து விட்டு, நம் பணிகளில், நம் சொந்த வாழ்வில் மீண்டும் மூழ்கி விடும் ஆபத்து நமக்கும் உண்டு.

ஆப்ரிக்க நாடுகளின் பட்டினிச் சாவுகளைப் பற்றிப் பேசும்போது, முன்னர் வாசித்த ஒரு செய்தி நினைவுக்கு வருகிறது. இந்தப் பட்டினி சாவுகளால் சிறிதும் பாதிக்கப்படாமல், தனக்கு விடப்பட்ட பணியை மட்டும் செய்துவிட்டுத் திரும்பிய ஒரு புகைப்படக் கலைஞரைப் பற்றிய செய்தி அது.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் மனித சமுதாயத்தின் மனசாட்சியை உலுக்கி எடுக்கும் புகைப்படங்கள் அவ்வப்போது நாளிதழ்களில் வெளிவந்த வண்ணம் உள்ளன. இவற்றில் சிறந்த படத்திற்கு Pulitzer என்ற விருது வழங்கப்படும். 1994ம் ஆண்டு இந்த விருதைப் பெற்ற புகைப்படம் சூடான் நாட்டில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு புகைப்படம். அங்கு நிலவிய பட்டினிக் கொடுமையை விளக்கும் ஒரு படம். இந்தப் படத்தில் எலும்பும் தோலுமான ஒரு நான்கு வயது பெண் குழந்தை தரையில் ஊர்ந்து செல்வதாகக் காட்டப்பட்டிருந்தது. பல நாட்கள் பட்டினி கிடந்ததால், எழுந்து நடக்கும் சக்தியை இழந்திருந்த அந்தக் குழந்தை, அருகிலிருந்த ஒரு உணவுதரும் மையத்திற்கு ஊர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தது. அந்தக் குழந்தைக்குப் பின்புறம் பத்தடி தள்ளி ஒரு பிணம்தின்னும் கழுகு அமர்ந்திருந்தது. அந்தக் குழந்தை எப்போது இறந்து விழும், தன் விருந்தை ஆரம்பிக்கலாம் என்று அந்தக் கழுகு காத்திருந்தது. சூடானில் மனிதர்கள் உணவின்றி இறந்து வந்ததால், பிணம் தின்னும் கழுகுகளுக்கு பெருமளவு உணவு கிடைத்தது என்பதை அந்தப் படம் சொல்லாமல் சொன்னது.

விருது பெற்ற இந்தப் படத்தை எடுத்தவர் Kevin Carter என்ற 33 வயது இளைஞர். ஐ.நா.அமைப்பு சூடானில் மேற்கொண்ட பணிகளைப் படம் எடுப்பதற்காகச் சென்றவர் அவர். அவருக்கு Pulitzer விருது கிடைத்த அன்று, பலர் அவரிடம் “அந்தக் குழந்தைக்கு என்ன ஆனது?” என்று கேட்டார்கள். அவர் பதிலுக்கு, "நான் அந்தப் படத்தை எடுத்தபின், கழுகை விரட்டிவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டுச் சென்றுவிட்டேன். அந்தக் குழந்தைக்கு என்ன ஆனது என்று எனக்குத் தெரியாது." என்று சொன்னார். அவர் சொன்ன இந்தப் பதிலைக் கேட்டபின், ஒரு நாளிதழ் Kevin Carterஐப் பற்றி பின்வருமாறு எழுதியிருந்தது: "குழந்தைக்கு இந்தப் பக்கம் அமர்ந்து படம் எடுத்த இவருக்கும், குழந்தைக்கு அந்தப்பக்கம் அமர்ந்திருந்த அந்தப் பிணம் தின்னும் கழுகுக்கும் வித்தியாசம் எதுவுமில்லை." விருது பெற்ற இந்தப் புகைப்படத்தினால் அவர் பெற்ற கண்டனங்கள் Kevin Carterன் மனதை உடைத்தன. விருதுபெற்ற அதே ஆண்டு அவர் தற்கொலை செய்துகொண்டார்.

பசி, பட்டினி, வறுமை இவைகளை நாம் எவ்விதம் நோக்குகிறோம்? பட்டினிச் சாவுகள் நமக்கு வெறும் புள்ளி விவரங்களா? தினசரி செய்திகளா? காட்சிப் பொருள்களா அல்லது இவை அனைத்தும் இறைவன் நமக்குத் தரும் சிறப்பான அழைப்புக்களா? நான், எனது என்ற சிறைகளிலிருந்து வெளியேறுவதற்கு இறைவன் நமக்குத் தரும் அழைப்புக்களை ஒதுக்கிவிட்டு, மறுத்துவிட்டு, நம் அன்றாட வாழ்வில் மட்டும் கவனம் செலுத்துவது வலியச் சென்று நம்மையே மீண்டும் தன்னலச் சிறைகளுக்குள் அடைத்துக் கொள்ளும் வழிகள். இறைவன் தரும் இந்த அழைப்பைவிட நம் தனிப்பட்ட, தினசரி வாழ்வே பெரிது என்று எத்தனை முறை நாம் வாழ்ந்திருக்கிறோம்? அந்த அழைப்பின் வழி வந்த நல்ல எண்ணங்களை எத்தனை முறை கொன்று குழிதோண்டி புதைத்திருக்கிறோம்? இந்தக் கேள்விகளுக்கு இன்றும், இனி வரும் நாட்களிலும் பதில்கள் தேடுவது நமக்கு மீட்பைத் தரும்.