Benign Tornado during the Year of Faith நம்பிக்கை ஆண்டில் வீசும் நலமான சூறாவளி

Jesus’ Entry into Jerusalem

http://www.biblestudyspace.com

“Palm Sunday Tornado 1920” – I could not have asked for a better starting point for my homily today. Tornados, I am told, are a common feature in the US, especially in the months of March, April going up to June or even July. What pulled me to this bit of information from Wikipedia was that this occurred on a Palm Sunday in March (March 28, to be exact). We are celebrating Palm Sunday in March and we are being swept by a tornado – benign tornado – in this year of faith. Here is the excerpt from Wikipedia:

The Palm Sunday tornado outbreak of 1920 was an outbreak of at least 38 significant tornadoes across the Midwest and Deep South states on March 28, 1920. The tornadoes left over 380+ dead, and at least 1,215 injured. Many communities and farmers alike were caught off-guard. Most of the fatalities occurred in Georgia, Indiana, and Ohio, while the other states had lesser amounts.

Here is another excerpt from the same article that mentions the discrimination prevalent in those days. According to Thomas P. Grazulis, head of the Tornado Project, the death toll in the southern states on Palm Sunday 1920, could have easily been much higher, since the deaths of non-whites were omitted as a matter of official state protocol, even when it came to fatalities from natural disasters.

Evan a tornado cannot make us realise that we-are-all-in-this-together! People who don’t count in our daily lives, get left out even in death. There were such ‘left-out’ people among the Israelites and they created a tornado that swept over Jerusalem on the very first Palm Sunday. Only very few events are recorded in all the four Gospels and the Palm Sunday event is one of them (Mt. 21: 1-11; Mk.11: 1-11; Lk. 19: 28-38; Jn. 12: 12-16). Most of the people in Jerusalem, especially those in power, were caught off-guard by this tornado that came in the form of Jesus.

Ever since the carpenter from Nazareth began His public ministry, the religious leaders were losing sleep over Him. The ‘popular’ (in its true sense) entry of Jesus into Jerusalem must have turned their lives topsy-turvy. As if this was not enough, Jesus entered the very fortress of the religious leaders – namely, the Temple – and began to put things in order. Put things in order? Well, depends on which perspective one takes. For those in power, things were thrown completely out of gear; but for Jesus and for those who believed in His ways, this was a way to set things straight. In an indirect way, a tornado invites us to set things straight, to begin anew!

At this juncture, I cannot but think of the tornado that is sweeping through Vatican these days in the form of Pope Francis. He can truly be called a benign tornado, if there is ever one! Ever since his appearance on the balcony of St Peter’s Basilica on March 13^th night, right through this Saturday (March 23), when he went to visit the Pope Emeritus Benedict the 16^th in Castel Gandolfo, the concept of the Leader of the Roman Catholic Church has undergone a whirlwind of change – a benign tornado of change! Most of these changes have come in the form of seemingly very insignificant things – like calling very many persons over the phone directly, not standing on formalities, speaking in simple direct language, being attired in the simplest manner possible… etc.

50 years back when Blessed Pope John the 23^rd announced the Second Vatican Council, he seemed to have said that it was time to “throw open the windows of the Church and let the fresh air of the spirit blow through.” During the past few decades, there were fears that we began closing down the windows once again and thus became a bit suffocated. Now, during the golden jubilee year of the Second Vatican Council, as we are celebrating the Year of Faith, the windows have been opened again to let fresh wind – even a tornado – sweep through the Church. Thanks be to God!

With the Palm Sunday, we begin the Holy Week. Holy, because this is the final week of Jesus’ earthly life. But, most of the events that took place during this week cannot be called holy. A close friend of Jesus betrayed him, another denied him, and the rest deserted him. The mock trial, the condemnation of the innocent and the most brutal violence unleashed on Jesus… none of them would hardly come close to the definition of holiness. But, for Jesus definitions are there only to be ‘redefined’. By submitting Himself to all the events of the Holy Week, He wanted to redefine God – a God who was willing to suffer in order to give us a more enduring definition of love. He had already defined love as “Greater love has no one than this, that someone lay down his life for his friends.” (John. 15: 13) If human love can go to the extent of laying down one’s life for friends, then God’s love can go further… to lay down His life for all, including the ones who were crucifying Him. A suffering God (the Suffering Servant of Yahweh) would normally be unthinkable, unless otherwise one is willing to redefine God. Jesus did that. He had also redefined holiness and made it very clear, that in spite of all the events that took place during this week, one could call this week Holy since these events resulted in the Supreme Sacrifice.

The first Palm Sunday, again, gave a new meaning to the symbol of a palm. Palm signified victory and valour for the Romans, peace and prosperity for the Jews. Jesus brought all of them into Jerusalem and into the world, of course with a twist. He had redefined what was known as victory, valour, peace and prosperity. Victory is almost always associated with defeat. Only if someone is defeated, the other person is declared victorious. In war, victory comes via the loss of lives. In Jesus’ victory no one is defeated. Everyone wins. No one loses life… all of us gain it, courtesy Jesus! This King is surely very different. Here is the testimony of another king:

“I know men; and I tell you that Jesus Christ is not a man… Alexander, Caesar, Charlemagne and I myself have founded great empires; but upon what did these creations of our genius depend? Upon force. Jesus alone founded His empire upon love, and to this very day millions will die for Him. . . . I think I understand something of human nature; and I tell you, all these were men, and I am a man; none else is like Him: Jesus Christ was more than a man…” (Napoleon Bonaparte: 'Emperor' to EMPEROR)

Bonaparte’s testimony of the empire founded upon love was evident on March 19, the Feast of St Joseph, when Pope Francis accepted the Leadership of the Catholic Church. There were more than a hundred world leaders who had come to attend this Holy Mass. The enthusiastic welcome given to Pope Francis in St Peter’s Square was not given to any other leader present there. It was an indirect way of asserting that the power of this world does not stand a chance against the power that comes from above. Pope Francis spoke of this ‘power’ in his homily:

“Today, together with the feast of Saint Joseph, we are celebrating the beginning of the ministry of the new Bishop of Rome, the Successor of Peter, which also involves a certain power. Certainly, Jesus Christ conferred power upon Peter, but what sort of power was it? Jesus’ three questions to Peter about love are followed by three commands: feed my lambs, feed my sheep. Let us never forget that authentic power is service, and that the Pope too, when exercising power, must enter ever more fully into that service which has its radiant culmination on the Cross. He must be inspired by the lowly, concrete and faithful service which marked Saint Joseph and, like him, he must open his arms to protect all of God’s people and embrace with tender affection the whole of humanity, especially the poorest, the weakest, the least important, those whom Matthew lists in the final judgment on love: the hungry, the thirsty, the stranger, the naked, the sick and those in prison (cf. Mt 25:31-46). Only those who serve with love are able to protect!” 

May the benign tornado that has entered Vatican, bring about changes, beginning with a change of heart in all of us – which is the key reason why we celebrate the Holy Week!

Tornado

http://www.goodfon.com/wallpaper

இன்று நாம் கொண்டாடும் குருத்து ஞாயிறு பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தபோது, தற்செயலாக ஒரு வரலாற்றுப் பதிவைப் பார்த்தேன். அப்பதிவின் தலைப்பு என் எண்ணங்களை ஆரம்பிப்பதற்கு உதவியது. நான் பார்த்த அந்த வரலாற்றுப் பதிவின் தலைப்பு: The Palm Sunday Tornado 1920, அதாவது, குருத்து ஞாயிறு சூறாவளி 1920. அமெரிக்காவின் Georgia, Indiana, Ohio பகுதிகளில் 1920ம் ஆண்டு, மார்ச் 28ம் தேதி, குருத்து ஞாயிறன்று உருவான சூறாவளிக் காற்று, மழை, புயல் இவைகளால் பல கட்டிடங்களும், மரங்களும் தரைமட்டமாயின. ஏறக்குறைய 400 பேர் இறந்தனர். 1200க்கும் அதிகமானோர் காயமடைந்தனர்.

மார்ச் மாதம் முதல், ஜூன் மாதம் முடிய உள்ள நான்கு மாதங்களில் அமெரிக்காவின் வானிலை அறிக்கைகளில் அடிக்கடி வரும் ஒரு செய்தி சூறாவளிகள். சூறாவளி தாக்கும் மாதங்களில் தான் குருத்து ஞாயிறும் கொண்டாடப்படுகிறது. குருத்து ஞாயிறு... சூறாவளி... இவை இரண்டையும் இணைத்துச் சிந்திப்பது பயனளிக்கும்.

முதல் குருத்து ஞாயிறு நடந்தபோதும் சூறாவளி ஒன்று எருசலேம் நகரைத் தாக்கியது. இயற்கை உருவாக்கிய சூறாவளி அல்ல, இயேசுவின் உருவில் வந்த சூறாவளி. சூறாவளி என்ன செய்யும்? சுழற்றி அடிக்கும், மரங்களை, வீடுகளை அடியோடு பெயர்த்து, வேறு இடங்களில் சேர்க்கும், அனைத்தையும் தலைகீழாகப் புரட்டிப்போடும்.

முதல் குருத்து ஞாயிறு நிகழ்வுகள் அனைத்தையும் தலைகீழாக மாற்றின. வழக்கமாய், எருசலேமில் நடத்தப்படும் வெற்றி ஊர்வலங்கள் அரசு அதிகாரிகளால், அல்லது மதத் தலைவர்களால் ஏற்பாடு செய்யப்படும். முதல் குருத்து ஞாயிறன்று நடந்த இந்த ஊர்வலமோ மக்களால் எதேச்சையாக, மானசீகமாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. “ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது” என்பதை விட “தானாகவே ஏற்பட்டது” என்று சொல்வதே மிகவும் பொருந்தும். இயேசுவைச் சுற்றி எழுந்த இந்த கூட்டத்தைக் கண்டு, அதிகார வர்க்கம் ஆட்டம் கண்டிருக்கவேண்டும். அவர்கள் உருவாக்கியிருந்த அதிகார உலகம் தடம் புரண்டதைப் போல் உணர்ந்திருக்கவேண்டும்.

இயேசு தன் பணி வாழ்வை ஆரம்பித்ததிலிருந்து, யூத மதத் தலைவர்களுக்கு எல்லாமே தலைகீழாக மாறியதுபோல் இருந்தது. இந்தத் தலைகீழ் மாற்றங்களின் சிகரம் இந்த குருத்து ஞாயிறு. இதைத் தொடர்ந்து, இயேசு அந்த மதத் தலைவர்களின் அரணாக இருந்த எருசலேம் கோவிலில் நுழைந்து, அங்கிருந்த அமைப்பையும் தலைகீழாக்கினார். எனவே, இந்த குருத்து ஞாயிறு, அதிகார அமைப்புகளைப் பல வழிகளிலும் புரட்டிப்போட்ட ஒரு சூறாவளிதானே!

இத்தருணத்தில், கடந்த பத்து நாட்களாக, வத்திக்கானில் வீசிவரும் சூறாவளியையும் எண்ணிப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. மார்ச் மாதம் 13ம் தேதி இரவு புனித பேதுரு பசிலிக்காவின் மேல்மாடத்தில் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களின் வடிவில் ஆரம்பமான தலைமைப் பணியை, சூறாவளி என்ற கோணத்தில் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம். திருத்தந்தையின் செயல்கள், இதுவரை வத்திக்கானில் நடைபெற்று வந்த பல பாரம்பரியங்களை ஓரளவு புரட்டிப் போட்டுள்ளன என்று சொன்னால் அது மிகையல்ல. புரட்சி செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணத்துடனோ, அனைத்தையும் தலைகீழாக மாற்றவேண்டும் என்ற கருத்துடனோ திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் இந்த முயற்சிகளை மேற்கொள்வதுபோல் தோன்றவில்லை. அவர் தனக்குள் வளர்த்து வந்துள்ள எளிமையும், பணிவும் இந்த முயற்சிகளில் அவரை ஈடுபடுத்துகின்றன என்று சொல்வதே பொருந்தும்.

50 ஆண்டுகளுக்கு முன் முத்திப்பேறு பெற்ற திருத்தந்தை 23ம் ஜான், இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கத்தை துவக்கியபோது, “திருஅவையின் சன்னல்களைத் திறப்போம், ஆவியாரின் புதியத் தென்றல் திருஅவைக்குள் வீசட்டும்” என்று சொன்னார். 50 ஆண்டுகளுக்குப் பின், நாம் நம்பிக்கை ஆண்டைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கும் இந்த வேளையில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களின் வடிவத்தில் மீண்டும் புதிய காற்று, ஒரு சூறாவளியைப் போல திருஅவைக்குள் வீச ஆரம்பித்துள்ளதற்காக நாம் இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம்.

குருத்து ஞாயிறு துவங்கி, உயிர்ப்பு ஞாயிறு வரை உள்ள இந்த எழுநாட்களையும் தாய் திருஅவை புனித வாரம் என்று அழைக்கிறது. வருடத்தின் 52 வாரங்களில் இந்த வாரத்தை மட்டும் ஏன் புனித வாரம் என்று அழைக்க வேண்டும்? இயேசுவின் இவ்வுலக வாழ்வின் இறுதி நாட்களை நாம் நினைவு கூறுகிறோமே, அதனால்... அந்த இறுதி நாட்களில் நடந்தவைகள் பலவற்றில் புனிதம் எதுவும் காணப்படவில்லையே! நம்பிக்கைக்குரிய நண்பர் காட்டிக்கொடுத்தார். மற்றொரு நண்பர் மறுதலித்தார். மற்ற நண்பர்கள் ஓடி ஒளிந்துகொண்டனர். மனசாட்சி விலைபோனது. பொய்சாட்சிகள் சொல்லப்பட்டன. வழக்கு என்ற பெயரில் அரசியல் சதுரங்கம் விளையாடப்பட்டது. இயேசு என்ற இளைஞர், நல்லவர், குற்றமற்றவர் என்று தெளிவாகத் தெரிந்தும், அவருக்குத் தவறான தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது. இறுதியில் அந்த இளைஞரை அடித்து, நொறுக்கி, ஒரு கந்தல் துணிபோல் சிலுவையில் தொங்கவிட்டு கொன்றனர்.

இப்போது பட்டியலிடப்பட்ட பாதகங்களில் புனிதம் எங்காவது தெரிந்ததா? இல்லையே! புனிதம் என்பதற்கே வேறொரு இலக்கணம் எழுத வேண்டியுள்ளதே! ஆம், வேறொரு இலக்கணம்தான் எழுதப்பட்டது. கடவுள் என்ற உண்மைக்கே மாற்று இலக்கணம் தந்தவர்தானே இயேசு. கடவுள் துன்பப்படக் கூடியவர்தான். அதுவும் அன்புக்காக எவ்வகை துன்பத்தையும் எவ்வளவு துன்பத்தையும் ஏற்பவரே நம் கடவுள் என்று, கடவுளைப்பற்றி வித்தியாசமான ஓர் இலக்கணத்தை இயேசு அன்று சிலுவையில் சொல்லித்தந்தார். அதேபோல், அவரது இவ்வுலக வாழ்வின் இறுதி வார நிகழ்வுகள் அனைத்தும் புனிதத்தைப் பூமிக்குக் கொண்டுவந்த கால்வாய்கள் என்று நம்மை உணரவைத்தார் இயேசு.

இயேசு என்ற சூறாவளி எப்படி அதிகார வர்க்கத்தைப் புரட்டிப்போட்டதோ, அதேபோல் புனிதம், கடவுள் என்ற இலக்கணங்களையும் புரட்டிப்போட்டது. வேறு பல தலைகீழ் மாற்றங்களையும் இந்நாளில், இந்த வாரத்தில் நாம் கற்றுக்கொள்ள முடியும். கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.

போட்டிகளில், போரில் வெற்றி பெற்று வரும் வீரர்களுக்கு ஒலிவ இலைகளால் ஆன மகுடத்தை உரோமைய மன்னர்கள் அணிவிப்பது வழக்கம். யூதர்கள் மத்தியிலோ ஒலிவ இலைகள் சமாதானத்தை, நிறைவான வளத்தைக் குறிக்கும் ஓர் அடையாளம். வெற்றி, அமைதி, நிறைவு எல்லாவற்றையும் குறிக்கும் ஓர் உருவமாக இயேசு, ஒலிவக் கிளைகளைத் தாங்கிய மக்கள் கூட்டத்தோடு எருசலேமில் நுழைந்தார்.

வரலாற்றில் எத்தனையோ மன்னர்கள், வீரர்கள் வெற்றி பெற்றுள்ளனர். அவர்கள் வெற்றி பெற்றது ஒரு போட்டியின் வழியாக, போரின் வழியாக. போட்டியில் ஒருவர் வெற்றி பெற்றால், மற்றவர்கள் தோற்கவேண்டும். பிறரது தோல்வியில்தான் இந்த வெற்றிக்கு அர்த்தமே இருக்கும். போரில் பெறும் வெற்றிக்குப் பின்னே பல்லாயிரம் உயிர்களின் பலி என்ற கொடுமையும் புதைந்திருக்கும். போட்டியின்றி, போரின்றி அனைவருக்கும் வெற்றியைப் பெற்றுத்தரும் மன்னன், வீரன் இயேசு.

போரில் வெற்றிபெற்ற மன்னர்கள் வரலாற்றில் புகழோடு வாழ்ந்து மறைந்துவிட்டனர். ஆனால் இயேசு என்ற இந்த இளைஞனோ வாழ்ந்தார். மறையவில்லை. இன்னும் வாழ்கிறார். இக்கருத்துக்களை நான் சொல்லவில்லை, ஒரு பேரரசர் சொல்லிச் சென்றார். ஆம் அன்பர்களே, வரலாற்றில் புகழுடன் வாழ்ந்து மறைந்த பேரரசன் நெப்போலியன் போனபார்ட் இயேசுவைப்பற்றி சொன்ன கூற்று சிந்திக்க வேண்டியதொன்று:

"மனிதர்களை எனக்குத் தெரியும். இயேசு சாதாரண மனிதர் அல்ல. அலெக்சாண்டர், சீசர், ஷார்ல்மேய்ன் (Charlesmagne), நான்... இப்படி பலரும் பேரரசுகளை உருவாக்கியிருக்கிறோம். இவைகளை உருவாக்க நாங்கள் படைபலத்தை நம்பினோம். ஆனால், இயேசு அன்பின் பலத்தை நம்பி தன் அரசை உருவாக்கினார். இத்தனை நூற்றாண்டுகள் ஆன பிறகும், அவருக்காக உயிர் துறக்க கோடிக்கணக்கானோர் இன்னும் இருக்கின்றனர்." ஒரு பேரரசர் மற்றொரு பேரரசரைப்பற்றி இவ்வளவு உயர்வாகப் பேசியுள்ளது வியப்புக்குரியதுதான்.

இதயங்களை அரசாளும் இயேசுவைப்பற்றி பேரரசன் நெப்போலியன் போனபார்ட் வெளிப்படுத்திய உண்மையை, மார்ச் 19ம் தேதி பல உலகத் தலைவர்கள் உணர்ந்திருப்பர் என்று ஊகிக்கலாம். மார்ச் 19ம் தேதி, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் திருஅவையின் தலைமைப் பொறுப்புப் பணியை ஏற்ற அந்தத் திருப்பலியில் கலந்துகொள்ள உலகத் தலைவர்கள் பலர் வந்திருந்தனர். அவர்கள் யாருக்கும் கிடைக்காத வரவேற்பும், மக்களின் ஈடுபாடும் திருத்தந்தைக்குக் கிடைத்தது. பல கோடி உலக மக்களின் கவனம் தன் மீது திரும்பியுள்ளது என்ற எண்ணம் துளியும் இல்லாமல், மிக எளிமையான திருப்பலி உடையை அணிந்து திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் அந்த விழாவில் தலைமையேற்று நடத்தியது ஓர் ஆழமான உண்மையை தெளிவாக்கியது. இவ்வுலக அதிகாரங்கள் உருவாக்கும் ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு முன், இறைவனிடமிருந்து வரும் அதிகாரம் எப்போதும் அமைதியாக உயர்ந்து நிற்கும் என்ற உண்மை அது.

மார்ச் 19ம் தேதி, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் தன் மறையுரையின்போது, அதிகாரம் என்பதன் உண்மைப் பொருளை இவ்விதம் விளக்கினார்: பேதுருவின் வழித்தோன்றல் என்ற நிலை அதிகாரமுள்ள ஒரு நிலை. இயேசு பேதுருவுக்கு அதிகாரம் அளித்தார். ஆனால், அது, எவ்வகை அதிகாரம்? ... பணி புரிவதே உண்மையான அதிகாரம். இந்தப் பணியில் தன்னை முழுவதும் இணைத்து, சிலுவையில் இறுதியில் இணைவதே திருத்தந்தையின் அதிகாரம். சிறப்பாக, மனுக்குலத்தில் வறியோர், வலுவிழந்தோர், எவ்வகையிலும் முக்கியத்துவம் பெறாதோர் திருத்தந்தையின் பணியில் முதலிடம் பெறவேண்டும்... அன்புடன் பணிபுரிபவர்களால் மட்டுமே அகிலத்தைப் பாதுகாக்க முடியும்.

பணிவாழ்வு என்ற அதிகாரத்தின் வழியாக, மன்னர் இயேசு உருவாக்கிய, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் உருவாக்கிவரும் இறையரசு மக்கள் மனங்களில் இன்றும் வாழ்கிறது. அந்த அரசைப் பறைசாற்ற திருஅவை நமக்கு அளித்துள்ள ஒரு வாய்ப்பு இந்தக் குருத்து ஞாயிறு. புனிதம், வெற்றி, அரசு என்பனவற்றிற்கு புது இலக்கணம் வகுத்து, இறுதியில் கடவுளுக்கும் புது இலக்கணம் சொன்ன இயேசு, இப்புனித வாரத்தில் இன்னும் பல புதுப் பாடங்களை நமக்குச் சொல்லித்தர வேண்டுமென மன்றாடுவோம்.

The Franciscan-Jesuit Pope பிரான்சிஸ்கன்-இயேசு சபை திருத்தந்தை

Pope Francis bowing in prayer before the people

http://blog.heritage.org/2013/03/14/pope-francis-i-and-latin-america/

Last Sunday we began our reflection with this statement: It’s high time we got out of Vatican… Now, it’s high time we got back to Vatican. Vatican has witnessed quite a few topsy-turvy events in the past few days – from Wednesday evening, to be precise! We don’t want to be left behind. It is a right-about-turn for us and, hopefully, for the Church!

Last Sunday we wanted to get out of Vatican so that we would not be part of the guessing games –played by the media on who would be the successor to Benedict XVI. There were ‘expert opinions’ on the next Pope – his age, his nationality, his ability to govern, his academic achievements, his intellectual acumen… so on and so on. Of course, there were also some Cardinals who were projected as serious candidates to ascend the Chair of St Peter. All these seemed to have turned topsy-turvy! Our prayer for the Holy Spirit to work, seemed to have worked!

March 13, Wednesday, the second day of the Conclave, 5.30 p.m. People had made a calculation that the third ballot of the day, the fourth from the start of the Conclave would yield a positive result. So, there were thousands gathered in St Peter’s Square, not minding the incessant drizzle. I was one of them. While there, I looked up at the central balcony of the Basilica from where the New Pope would appear to greet the people. This balcony was draped in white and maroon cloth – usual colours of royalty! As I was gazing at the balcony, suddenly a question flashed across my mind – will it be possible for an ordinary person, say, one of these thousands gathered here, to stand on that balcony and wave to the people? Little did I imagine that this question would be answered in a matter of three hours.

Yes, around 7 p.m., after the fifth ballot, there was WHITE SMOKE from the chimney. The bells of the Basilica began ringing to drive away any doubt from people’s mind that this was really ‘white smoke’. The Cardinals had found the new Pope! The message spread like wildfire and the crowd swelled to 150,000. The cheer from the people was a special experience!

Around 8 p.m., the maroon screen of the balcony parted and out came Cardinal Jean Louis Tauran to announce ‘Habemus Papam’, which, literally translated, would mean – We have a Father! Well, over the history of the Church, ‘Papa’ became a title. The original sense of this announcement made sense to me after another half an hour, since I felt that we have a real ‘Father’ in the new Pope.

Then Cardinal Tauran went on to announce the name of the Cardinal who would be our Pope. When he mentioned the name of Cardinal Jorge Mario Bergoglio, most of those in Peter’s Square did not know who it was. It suddenly dawned on me… This was the only Jesuit attending the Conclave! But, I had not seen him nor had known anything about him earlier. So, I was part of the thousands who were there and the millions who were watching on the TV, awaiting eagerly to find out who this stranger was. But, when Cardinal Tauran announced that the new Pope had taken the name of Francis, there was a spontaneous applause from the crowd. I was amazed at the choice of this name. I am sure millions would have shared this pleasant amazement with me. I was wondering how such an endearing Saint’s name had not been taken even by some Franciscans who had become Popes.

In another ten minutes, the 265^th successor to St Peter, Pope Francis, appeared on the balcony, wearing a simple white cassock with a simple crucifix – no red mozzetta (red upper piece covering the shoulders up to the waist), and no golden, ornamented crucifix. Talk of the first impressions!

What followed in the next 20 minutes confirmed the first impressions that we have a great person in front of us. Pope Francis spoke to the people from his heart, beginning with a simple ‘buona sera’ – good evening. It was like listening to a Parish Priest chatting with his parishioners. Here is a translation of his first words to the world:

Brothers and sisters, good evening.

You all know that the duty of the Conclave was to give a bishop to Rome. It seems that my brother Cardinals have come almost to the ends of the earth to get him… but here we are. I thank you for the welcome that has come from the diocesan community of Rome.

First of all I would say a prayer for our Bishop Emeritus Benedict XVI.. Let us all pray together for him, that the Lord bless him and Our Lady protect him.

Then he went on to lead the people in their simple daily prayers - Our Father… Hail Mary… Glory be to the Father…

By this time one could sense a remarkable change in the people. They had come for a public celebration, but Pope Francis had turned the ambience to a prayerful mood. He went on to say:

And now let us begin this journey, the Bishop and people, this journey of the Church of Rome which presides in charity over all the Churches, a journey of brotherhood in love, of mutual trust. Let us always pray for one another. Let us pray for the whole world that there might be a great sense of brotherhood. My hope is that this journey of the Church that we begin today, together with help of my Cardinal Vicar, be fruitful for the evangelization of this beautiful city.

What followed was a defining moment which is etched deep in my mind and heart. I am sure millions would share these sentiments of mine. Pope Francis requested the people to pray for him.

And now I would like to give the blessing, but first I want to ask you a favour. Before the bishop blesses the people I ask that you would pray to the Lord to bless me – the prayer of the people for their Bishop. Let us say this prayer – your prayer for me – in silence.

Pope Francis, the Supreme Pontiff of 1.2 billion Catholics around the world, bowed down before the people and asked for their prayers. That gesture was a supreme testimony of the type of person we have as our Holy Father. The silence that prevailed in Peter’s Square would have left lasting impression on millions around the world. If the Pope can bow down in prayer before the world in the full glare of all the media, then we can be assured of many blessings! All through his talk, never once did he mention the word ‘Pope’, neither for himself nor for Benedict XVI.

Then the Pope went on to give the famous ‘Urbi et Orbi’ – to the City and to the World – blessing.   

I will now give my blessing to you and to the whole world, to all men and women of good will.

Soon after the Blessing, he resumed his informal chat with the people.

Brothers and sisters, I am leaving you for now. Thank you for your welcome. Pray for me and I will be with you again soon. We will see one another soon. Tomorrow I want to go and pray to the Madonna, that she may protect Rome.

Good night and sleep well!

Those twenty minutes of Pope Francis on the balcony answered the question I had raised in my heart around 5.30 p.m., namely, whether an ordinary person could stand on that balcony. Pope Francis had answered this question with an emphatic reply – not in words, but in action – that an ordinary, down to earth person can become the leader of the worldwide Catholic Church.

For the past three days many more incidents have spoken eloquently about how simple and spiritual Pope Francis is.

• Usually, after the election of the Pope, the chosen Cardinal would sit on a special chair reserved for the Pope and all the other Cardinals in the Conclave would pay their respectful obedience to him. When Cardinal Bergoglio was chosen, he did not sit on that chair; instead he greeted all the Cardinals, standing.
• Soon after the public appearance in St Peter’s Square, the special car was waiting for him with all the swiss guards in attendance. Pope Francis got into the bus arranged for all the Cardinals and took his place among them.
• In the House of St Martha where all the Cardinals stayed for the Conclave, there is a special room for the Pope. He did not take that room and still remains in the same room allotted to      him for the Conclave.
• On Thursday, March 14, when he went to the Basilica of St Mary Major, it was a very simple affair. He did not take the car meant for the Pope and he did not want any other car to accompany his car. (Usually, when the Pope rides within Rome, there would be five or six cars in a row and the traffic would be halted briefly on the route.)
• After visiting the Basilica he went back to the House where he was put up before the Conclave, cleared his room, thanked the staff of the house, paid the bills and returned to Vatican.
• On Friday, he visited one of the senior Cardinals in a hospital in Rome without any prior notice, surprising everyone in the hospital.
• He had called the Superior General of the Jesuits, Fr Adolfo Nicolas, over the phone directly himself. When the person working at the reception of Fr General’s Residence who was attending the call, came to know it was the Pope, he was so excited that the Pope had to tell him to calm down.
• The statements he has made in different talks these days have reflected that he is very Christ-centered.

If these are just a fore-taste of what is to come, we can expect a real ‘metanoia’ (turn-around), a Vatican Spring during this Lenten Season, leading to the Resurrection!

The media, in general, has welcomed the New Pope with warmth. But… BUT… there have also been some comments and criticisms on his ministry in Argentina. There are also negative comments made on the Society of Jesus to which he belongs.

This trend of the media and some negative minded persons keen on searching for skeletons in imaginary cupboards, remind us of today’s Gospel where the scribes and the Pharisees bring to Jesus a woman caught in adultery. For the religious bigwigs the woman was only a pawn. Their main motive was to corner Jesus. Jesus tells them: “Let him who is without sin among you be the first to throw a stone at her.” (John 8: 7) Jesus was trying to tell them: “No one is blameless. Why harp on the negative? Try to foster goodness in people.”

I am reminded of one of the posters I had seen some time back. It was a photograph of a person with well muscled arms balancing on parallel bars on the strength of his arms. His legs, affected by polio, dangled like two pieces of rag. The caption for this picture went like this: “Look at my strength, not my weakness.”

If Jesus were to walk into Vatican today he would pat Pope Francis on the back and tell him, “Well begun, my friend. Keep it up!” We know that Pope Francis is an ordinary, fragile human being. He would probably be the first person to acknowledge this. Pope Francis would gladly say along with St Paul the words we read in today’s second reading from the Letter to the Philippians:

Philippians 3: 8-14

I count everything as loss because of the surpassing worth of knowing Christ Jesus my Lord. For his sake I have suffered the loss of all things, and count them as refuse, in order that I may gain Christ and be found in him, not having a righteousness of my own, based on law, but that which is through faith in Christ, the righteousness from God that depends on faith; that I may know him and the power of his resurrection, and may share his sufferings, becoming like him in his death, that if possible I may attain the resurrection from the dead. Not that I have already obtained this or am already perfect; but I press on to make it my own, because Christ Jesus has made me his own. Brethren, I do not consider that I have made it my own; but one thing I do, forgetting what lies behind and straining forward to what lies ahead, I press on toward the goal for the prize of the upward call of God in Christ Jesus.

St Paul goes on to say the following words which are not given to us in today’s reading. But, this may be a good counsel given to those who are trying to pick holes in Pope Francis’ earlier ministry in Argentina.

Let those of us who are mature be thus minded; and if in anything you are otherwise minded, God will reveal that also to you. Only let us hold true to what we have attained. (Philippians 3: 15-16)

There are quite a few versions about the call St Francis of Assisi received from God: "Go, Francis, and repair my house, which as you see is falling into ruin." We pray to the Holy Spirit to help Pope Francis to ‘rebuild the House of God’!

In this undated picture released by journalist Sergio Rubin, Cardinal Jorge Mario Bergoglio, Archbishop of Buenos Aires, second from left in back row, poses for a picture with his family in an unknown location. Bergoglio, who took the name of Pope Francis, was elected on Wednesday, March 13, 2013, the 266th pontiff of the Roman Catholic Church. Top row from left to right, his brother Alberto Horacio, Bergoglio, his brother Oscar Adrian and his sister Marta Regina. Bottom row from left to right, his sister Maria Elena, his mother Regina Maria Sivori and his father Mario Jose Bergoglio. AP PHOTO/COURTESY OF SERGIO RUBIN

http://newsinfo.inquirer.net/373957/poor-man-says-new-popes-sister

வத்திக்கானுக்குத் திரும்புவோம் வாருங்கள். சென்ற வாரம் வத்திக்கானை விட்டு வெளியேறுவோம் என்று சிந்தித்தோம். அதற்கு முக்கிய காரணம், புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் 'கான்கிளேவ்' கர்தினால்கள் அவை விரைவில் துவங்கவிருந்தது. திருஅவையின் தலைவர் யாராக, எப்படிப்பட்டவராக, எந்த நாட்டினராக, எந்த வயதினராக இருக்கவேண்டும் என்று ஊடகங்களும், உலக அரசியல் பாணியில் சிந்தித்த அறிஞர்களும் பல்வேறு கணிப்புக்களை, கருத்துக்களைப் பரப்பிவந்தனர். அந்தக் கருத்துக்களால் பாதிக்கப்படாமல், தூய ஆவியாரை நம்பி 'கான்கிளேவ்' அவைக்குள் கர்தினால்கள் செல்லவேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன் நாம் வத்திக்கானைவிட்டு வெளியேறினோம். இப்போது, வத்திக்கானுக்குள் திரும்புகிறோம். ஏனெனில், ஒரு  புதியத் திருத்தந்தை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டுள்ளார். மார்ச் 13 வரை சொல்லப்பட்ட பல கருத்துக்களை முற்றிலும் புரட்டிப் போட்டதுபோல், கர்தினால்கள் புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளனர் என்று சொன்னால், அது மிகையல்ல.

திருஅவையின் 266வது தலைவராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ், 'முதல்' என்ற வார்த்தையைத் தனக்கே உரிமையாக்கிக் கொண்டதுபோல் தெரிகிறது. அமெரிக்கக் கண்டத்திலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டுள்ள முதல் திருத்தந்தை இவர். திருத்தந்தை என்ற பொறுப்பை ஏற்கும் முதல் இயேசு சபை துறவி இவர். 'பிரான்சிஸ்' என்ற பெயரை ஏற்கும் முதல் திருத்தந்தை. நமது சிந்தனைகளின்போது இன்னும் பல வழிகளில் இவர் முதன்மையானவர் என்பதை உணர வாய்ப்புண்டு.

மார்ச் 13, புதன் மாலை 5.30 மணிக்கு, சிஸ்டின் சிற்றாலயத்தில் கூடியிருந்த கர்தினால்களின் 'கான்கிளேவ்' அவையில் நான்காவது வாக்கெடுப்பு முடியும் என்று கணித்து மக்கள் கூட்டம் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தின் வளாகத்தை நிறைத்தது. விடாமல் மழை பெய்துகொண்டிருந்தாலும், ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் சிஸ்டின் சிற்றாலயக் கூரையில் அமைந்திருந்த புகைப்போக்கியைப் பார்த்தவண்ணம் நின்றுகொண்டிருந்தனர்.

நானும் அவர்களில் ஒருவன். 6.00 மணி வரை எந்த முடிவும் வரவில்லை. நான் அங்கு காத்திருந்த 15 அல்லது 20 நிமிடங்களில் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தின் மேல்மாடத்தை ஏதோ முதல் முறை பார்ப்பதுபோல் ஆழ்ந்து பார்த்தேன். சிவப்பு, வெள்ளை ஆகிய திரைகள் மாட்டப்பட்டு காட்சியளித்த அந்த மாடத்தில் புதியத் திருத்தந்தை முதல் முறையாக மக்களுக்குத் தோன்றுவார் என்பது தெரியும். அந்த மாடத்தைப் பார்த்தபோது, திடீரென எனக்குள் ஓர் எண்ணம் எழுந்தது. இத்தனை ஆயிரம் சாதாரண மக்கள் இங்கு நிற்கின்றனரே, இவர்களில் ஒருவர் அங்கு ஏறி நிற்க முடியுமா? என்பதே அந்த எண்ணம். அந்த எண்ணம் அடுத்த சில மணி நேரங்களில் நிஜமாகும் என்று அப்போது நான் எண்ணிப் பார்க்கவில்லை.

ஆம், கான்கிளேவ் அவையின் 5வது வாக்கெடுப்பு முடிந்து, 7.05 மணிக்கு வெள்ளைப் புகை வெளியானது. புதியத் திருத்தந்தை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டுவிட்டார் என்ற அவ்வடையாளத்தைக் கண்டதும் மக்களிடம் எழுந்த ஆரவாரம் அழகான ஓர் அனுபவம். இச்செய்தி பரவியதும், வளாகத்தில் கூடிய கூட்டம் இன்னும் பல்லாயிரமாக உயர்ந்தது. இரவு 8 மணி அளவில், மேல்மாடத்தில் தோன்றிய கர்தினால் Jean Louis Tauran, இலத்தீன் மொழியில், "Habemus Papam", அதாவது, "தந்தையைப் பெற்றுள்ளோம்" என்று அறிவித்தார். ஆம், அன்புள்ளங்களே, அவர் சொன்ன வார்த்தைகளின் நேரடி மொழிபெயர்ப்பு இதுதான் - நாம் ஒரு தந்தையைப் பெற்றுள்ளோம். 'papa' என்ற சொல் வரலாற்றில் 'திருத்தந்தை' என்ற பதவியைக் குறிக்கும் சொல்லாக மாறி, அந்த ஒரு பொருளே தற்போது நிலவுகிறது. நாம் உண்மையில் பெற்றிருப்பது ஓர் எளிமையான தந்தையே என்பதை அடுத்த சில நிமிடங்களில் மக்கள் உணர்ந்தனர்.

"திருத்தந்தையைப் பெற்றுள்ளோம்" என்ற அறிவிப்பைத் தொடர்ந்து, கர்தினால் Tauran புதியத் திருத்தந்தையின் பெயரை அறிவித்தார். "கர்தினால் Jorge Mario Bergoglio அவர்களே நமது புதியத் திருத்தந்தை. அவர் 'பிரான்சிஸ்' என்ற பெயரைத் தேர்ந்துள்ளார்" என்று அவர் அறிவித்தார். புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலய வளாகத்தில் கூடியிருந்த மக்களில் பலருக்கு அவர் அறிவித்த கர்தினால் யார் என்று தெரிந்திருக்கவில்லை. ஆனால், அவர் 'பிரான்சிஸ்' என்ற பெயரைத் தெரிவு செய்துள்ளார் என்ற செய்தி மகிழ்வைத் தந்தது.

அடுத்த ஐந்து நிமிடங்கள் சென்று, சிலுவை ஏந்திய ஒருவர் முன்னே வர, அவருக்குப் பின், வெள்ளை அங்கி அணிந்து மேல்மாடத்திற்கு வந்தார் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ். தென் அமெரிக்க நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களைத் தவிர, வளாகத்தில் கூடியிருந்த பல்லாயிரம் மக்களுக்கும், தொலைக்காட்சியில் இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பல கோடி மக்களுக்கும் இவர் முதன்முறையாக அறிமுகமாகி, அனைவரையும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தினார்.

தொடர்ந்த 15 அல்லது 20 நிமிடங்கள் அங்கு நிகழ்ந்தவை இன்னும் பல ஆச்சரியங்களைச் சுமந்து வந்தன. திருத்தந்தையர் பொதுவாக முதல்முறை மக்கள் முன் தோன்றும்போது அணியும் ஆடம்பரமான சிவப்பு மேலுடையையோ, தங்கத்தால் ஆன சிலுவையையோ அணியாமல், வெறும் வெள்ளை அங்கியின் மேல் சாதாரண சிலுவை அணிந்து தோன்றினார், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ்.

எளிமையான இத்தாலிய மொழியில் மக்களிடம் உரையாடுவதுபோல் அமைந்திருந்தது அவரது முதல் உரை. தனக்கு முன்னர் தலைமைப் பொறுப்பிலிருந்த 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களுக்காகச் செபிக்கும்படி கூறிய திருத்தந்தை பிரான்சிஸ், வானகத் தந்தை, அருள்நிறை மரியே, மூவொரு இறைவன் புகழ் என்ற எளிய செபங்களை மக்களோடு சேர்ந்து செபித்தார். புதியத் திருத்தந்தையைக் காணவேண்டும் என்ற ஆவலில் அந்த வளாகத்தில் உருவாகியிருந்த விழாக்கோலம் மாறி, ஒரு செப வழிபாட்டில் கலந்துகொள்ளும் அனுபவம் மக்கள் மத்தியில் பரவ ஆரம்பித்தது.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் தொடர்ந்து பேசிய எண்ணங்கள் இவைதாம்: "உரோமையின் ஆயராகிய நான், உங்களோடு சேர்ந்து இவ்வுலகப் பயணத்தில் கலந்துகொள்கிறேன். உங்களுக்கும், உலகில் உள்ள அனைத்து நல்மனதோருக்கும் என் சிறப்பு ஆசீரை (Urbi et Orbi) வழங்கவிருக்கிறேன். ஆனால், அதற்கு முன் உங்களிடம் ஒரு வேண்டுகோளை விடுக்கிறேன்" என்று அவர் சொன்னதும், அங்கிருந்த மக்கள் அமைதியாயினர்.

இதைத் தொடர்ந்து, புதியத் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் சொன்னதும் செய்ததும் எந்த ஒரு திருத்தந்தையும் செய்யாத ஒன்று என்று உறுதியாகச் சொல்லமுடியும். திருத்தந்தை தொடர்ந்து பேசியது இதுதான்: "ஓர் ஆயர் தன் மக்களை ஆசீர்வதிப்பதற்குமுன், மக்களாகிய நீங்கள் உங்கள் ஆயருக்காக, எனக்காக இறைவனிடம் அமைதியாகச் செபியுங்கள்" என்று சொன்னபின், அற்புதமான ஒரு செயலை திருத்தந்தை செய்தார். மேல்மாடத்தில் மக்களுக்கு முன் அவர் தலைவணங்கி நின்றார்.

1,50,000க்கும் அதிகமாய் அங்கிருந்த மக்கள் முழு அமைதியில் செபித்தது அற்புதமான ஓர் அனுபவம். இந்தக் காட்சியை நேரடி ஒளிபரப்பில் பார்த்துக்கொண்டிருந்த பல கோடி மக்களும் அந்நேரம் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களுக்காகச் செபித்திருப்பார்கள். மதம், இனம், மொழி என்ற அனைத்து எல்லைகளையும் கடந்து அந்த ஒரு சில மணித்துளிகள், மக்களின் செபங்களுக்காக விண்ணப்பித்து, அனைவர் முன்னிலையில் புதியத் திருத்தந்தை தலைவணங்கி நின்றது இதுவரை யாரும் கண்டிராத முதல் அனுபவம்.

உலக ஊடகங்கள் தன்னைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன என்ற எண்ணமே இல்லாமல், ஏதோ ஒரு பங்கு மக்களைச் சந்தித்து உரையாற்றும் பங்குதந்தை போல அவர் பேசியதைக் கேட்டபோது, 120 கோடி கத்தோலிக்க மக்களின் தலைவர், மக்கள் முன் தலைவணங்கி நின்றபோது, வெகு சாதாரண அருள்பணியாளர் ஒருவர் அந்த மேல்மாடத்தில் நிற்கிறார் என்ற உண்மை எனக்குப் புலனானது. மாலை 5.30 மணிபோல அந்த மேல்மாடத்தைப் பார்த்தபோது எனக்குள் எழுந்த கேள்விக்கு விடை கிடைத்ததைப்போல் உணர்ந்தேன்.

புதன் இரவு மட்டுமல்ல, வியாழன், வெள்ளி, சனி ஆகிய மூன்று நாட்களும் அவர் ஆற்றிய அனைத்துச் செயல்களிலும், அவர் வழங்கிய அனைத்து உரைகளிலும் தாழ்ச்சியும், எளிமையும், ஆழ்ந்த ஆன்மீகமும் வெளிப்பட்டன என்பதை மறுக்கமுடியாது. இதுவரை, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் குறித்து வெளிவந்துள்ள கருத்துக்களெல்லாம் பொதுவாக நல்லவைகளாகவே இருந்தாலும், இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாக நல்லவை அல்லாத ஒரு சில செய்திகளும் வெளிவந்த வண்ணம் உள்ளன. ஊடகங்களுக்கே உரிய ஒரு பாணி இது என்று சொல்ல முடியும். அதே நேரம், இதை நம்மிடம் உள்ள ஒரு குறைபாடு என்றும் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். நம்மைச் சுற்றி நாலாபக்கமும் நல்லவைகள் நடக்கும்போது, அவற்றைப் போற்றி வளர்ப்பதற்குப் பதில், ஏதாவது ஒரு மூலையில் உள்ள குறைகளைப் பெரிதுபடுத்தும் நம் மனித இயல்பை நாம் ஆய்வு செய்யவேண்டும்.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் நான் பார்த்த வாசகம் தாங்கிய ஒரு புகைப்படம் இப்போது என் நினைவுக்கு வருகிறது. அந்தப் படத்தில், உடற்பயிற்சி செய்யும் ஒருவர் இணையான இரு இரும்புச் சட்டங்களில் (parallel bars) இரு கைகளை ஊன்றி, உடலை மேலெழுப்பி நிற்கிறார். உருண்டு திரண்டிருக்கும் வலுவான அவரது இரு கைகளும் அவரது உடல் பாரத்தைத் தாங்கிய வண்ணம் உள்ளன. ஆனால், இளம்பிள்ளைவாத (polio) நோயினால் தாக்கப்பட்டு, வலுவிழந்த அவரது இரு கால்களும் துணிபோல் தொங்குகின்றன. அந்தப் படத்திற்குத் தரப்பட்டுள்ள வாசகம் இதுதான்: "Look at my strength; not my weakness", அதாவது, "என் வலிமையைப் பாருங்கள்; என் குறையை அல்ல".

இதற்கு நேர்மாறான வழிமுறை, வத்திக்கானையும் சேர்த்து, திருஅவையின் பல்வேறு நிறுவனங்களிலும், துறவு சபைகளிலும், காணப்படுகிறது என்பது வேதனை தரும் உண்மை. இந்த அவலமான வழிமுறையைப் பின்பற்றி, புதியத் திருத்தந்தையாகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் பிரான்சிஸ் அவர்களின் கடந்தகால வாழ்வைப் பல கோணங்களில் ஆய்வுசெய்து, அங்கு காணப்பட்ட குறைகளை, பொறுப்பற்ற முறையில் வெளிச்சம் போட்டுக்காட்டும் முயற்சிகளும் நடைபெறுகின்றன.

இதுமட்டுமல்லாமல், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் சேர்ந்திருந்த இயேசு சபையைப் பற்றிய அரைகுறையான கருத்துக்களையும் ஒரு சிலர் வெளியிட்டு வருவதைக் காண முடிகிறது. திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் பதவியேற்று முழுதாக ஒரு வாரம் கூட முடியாத நிலையில், அவரைப்பற்றியும் அவர் சார்ந்திருந்த இயேசு சபையைப்பற்றியும் முற்சார்பு எண்ணங்களுடன் அவசரமாக வெளியிடப்படும் இந்த அரைகுறையான எண்ணங்களைக் கண்டு சிரிப்பதா, வேதனைப்படுவதா என்று தெரியவில்லை. இவ்விதம் செய்யப்படும்  முயற்சிகள் என்ன சாதிக்கப்போகின்றன என்பதுதான் நாம் எழுப்ப வேண்டிய கேள்வி.

குறைகளையே பெரிதுபடுத்தும் நம் இயல்பை, விரைவாகத் தீர்ப்பு வழங்கும் நம் இயல்பை இன்றைய நற்செய்தி படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது. இயேசுவை எப்படியும் வெல்லவேண்டும் என்ற வெறியில் ஒரு பெண்ணை பகடைக் காயாகப் பயன்பத்திய மறைநூல் அறிஞரும், பரிசேயரும் வேறு யாருமல்ல... நாம் அனைவருமே!

இயேசு அன்று சொன்னதையே இன்று நம்மைப் பார்த்தும் சொல்வார்: "உங்களுள் பாவம் இல்லாதவர் முதலில் இப்பெண்மேல் கல் எறியட்டும்". இயேசுவின் இவ்வார்த்தைகளை நான் இவ்விதம் எண்ணிப்பார்க்கிறேன்: "உங்களில் யார்தான் குறையின்றி வாழ்கிறீர்கள்? நாம் அனைவருமே குறையுள்ளவர்கள்தான். எனவே, குறைகளில் உங்கள் கவனத்தைச் செலுத்தாமல், நல்லது செய்வதில், வீழ்ந்து கிடப்போரைத் தூக்கி எழுப்புவதில் கவனம் செலுத்துங்கள்".

இயேசு இன்று நம்மிடையே வந்தால், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களை ஆசீர்வதித்து, "நன்கு ஆரம்பித்துள்ளீர்கள். தொடருங்கள் உங்கள் நற்பணியை" என்றுதான் சொல்வாரே தவிர, அவரது கடந்த வாழ்வில், பணியில் உள்ள குறைகளைப் பெரிதுபடுத்தமாட்டார். நம்மை வழிநடத்த வந்திருக்கும் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், நம்மைப்போல் ஒரு சாதாரண மனிதர்தான்; ஆனால், இவ்வேளையில் ஒரு புனிதமான பணிக்கென அழைக்கப்பட்டிருப்பவர் என்ற எண்ணம் நமக்குள் மேலோங்கவும், தலைமை ஆயரின் பணியைத் அவர் திறம்படச் செய்யவும் தூய ஆவியாரை இறைஞ்சுவோம்.

May everyone return home ஒவ்வொருவரும் வீடு திரும்பட்டும்

Prodigal Son

http://loddon-malleeuca.blogspot.it/2011/07/prodigal-son.html

It’s high time we got out of Vatican… Yes, dear friends, ever since Pope-Emeritus Benedict XVI had announced his renunciation of the Chair of Peter, we have spent the first three weeks of Lent focusing on this issue. This was a very rare (once-a-lifetime) experience and hence we tried to understand the implications of such a decision. We also tried to understand the Church process that would elect the Successor to Benedict XVI. On this Fourth Sunday of Lent we have TWO REASONS to leave the Vatican for the time being.

What I had shared in the past three weeks has been ‘new’ information for many of us – including myself. Were our reflections only information-packages? I hope not! It was an effort to put things in their proper perspective and not be another information-cum-rumour source like most of the other media. I was trying to drive home the point that in spite of all the hype around the events in Vatican, there is – and, THERE SHOULD BE – a place for the Holy Spirit to operate.

Now, the process of the Conclave to elect the new Pope will begin on March 12, Tuesday. Let us leave the scene and allow the Holy Spirit to enter the scene. If, in our anxiety and curiosity, we linger on in Vatican, we may end up making speculations about what would happen in the Conclave and which candidate stands a fair chance etc. If we were to indulge in this line of thought, then there would be no difference between us and the media eagles who are circling the Vatican just to swoop down on ‘hot news’. I don’t wish to be part of this media circus. Hence, I wish to leave Vatican and take you along with me. That is my FIRST REASON.

The SECOND REASON is the lovely readings proposed to us in today’s liturgy. Today, the Fourth Sunday of Lent, is called Laetare Sunday – Rejoicing Sunday. Having spent half of the Lenten Season, we are invited to think of what lies ahead of us, especially the great gift of salvation ensured by the Passion and Resurrection of Jesus.

There could be hundreds of reasons why we rejoice in our life. Today’s first reading from Joshua as well as the Gospel of Luke give us two reasons for rejoicing. We rejoice when we receive something which we have never imagined or dreamt of. We also rejoice when we receive back something which we had lost. We have experienced both these types of happiness in our lives. The reading from Joshua talks of the first type of happiness, while Luke’s gospel - the famous parable of the ‘Prodigal Son’ - talks of the second type of happiness.

Here is the passage from Joshua:

Joshua 5: 9-12

And the LORD said to Joshua, "This day I have rolled away the reproach of Egypt from you."… While the people of Israel were encamped in Gilgal they kept the passover on the fourteenth day of the month at evening in the plains of Jericho. And on the morrow after the passover, on that very day, they ate of the produce of the land, unleavened cakes and parched grain. And the people of Israel … ate of the fruit of the land of Canaan that year.

The Israelites who entered Canaan, belonged to a generation born in slavery in Egypt. Hence, they would have never had the experience of cultivating their own food. Every aspect of their food, namely, what they would eat, how much and when etc. depended on the Egyptians. They were denied these basic decisions of their food. Hence, cooking and sharing their own Passover meal must have been a great experience of regaining their self respect.

A passage like this sadly reminds us of millions of people who are denied their self-respect and are treated like animals due to the conflicts that rage in different parts of the world. We bring all these helpless victims to the Lord on this Sunday.

The Gospel, once again, is a painful reminder to us of the estranged relationships that exist in our families. While thinking of this famous parable of the ‘Prodigal Son’, I was reminded of the short story "The Capital of the World", written by Ernest Hemingway.

In it, he told the story of a father and his teenage son who were estranged from one another.  The son’s name was Paco.  He had wronged his father.  As a result, in his shame, he had run away from home. In the story, the father searched all over Spain for Paco, but still he could not find the boy.  Finally, in the city of Madrid, in a last desperate attempt to find his son, the father placed an ad in the daily newspaper.  The ad read:  “PACO, MEET ME AT THE HOTEL MONTANA.  NOON TUESDAY.  ALL IS FORGIVEN.  PAPA”

The father in Hemingway's story prayed that the boy would see the ad; and then maybe, just maybe, he would come to the Hotel Montana.  On Tuesday, at noon, the father arrived at the hotel.  When he did, he could not believe his eyes. An entire squadron of police officers had been called out in an attempt to keep order among eight hundred young boys.  It turned out that each one of them was named Paco.  And each one of them had come to meet his respective father and find forgiveness in front of the Hotel Montana.

Eight hundred boys named Paco had read the ad in the newspaper and had hoped it was for them.  Eight hundred Pacos had come to receive the forgiveness they so desperately desired.

http://www.cleoejacksoniii.com/1/post/2011/03/all-is-forgiven.html

Hemingway’s story does not sound unique, since thousands… no, millions… of young men and women go through strained relationships with their parents. Many of those who leave home, reach various cities, with dreams of getting some security and future there. Unfortunately, for most of them, cities turn out to be more of a nightmare than a dream. The title of the parable, namely, ‘Prodigal Son’ does not necessarily mean that break in relationship is a serious problem only between father and son. We are painfully aware of the break in relationship among the different members of the family and the disappearance of the loved ones that affects all the members of the family.

Break in relationship is not the only reason for people disappearing from homes. There are so many other factors. In India, every year more than 50,000 children disappear from their families. Most of these are female children. In the UN Human Rights Commission meeting being held in Geneva (Feb.25^th to March 22^nd), many frightening facts and figures have emerged. Last Friday it was reported that human trafficking of girl children seems to be thriving in 136 countries. Most of these children end up in brothels. The statistics is frightening. These statistics are not mere numbers tabulated on papers; but they are individuals who have left a painful vacuum in each family they belong to.

We began our reflections with a note on Laetare Sunday (Rejoicing Sunday); but we have ended up with a heavy heart due to the very disturbing trends in our human family. We pray that the good Lord, who is a loving (unconditionally loving) Parent, ever ready to take all of us back home and prepare a dinner, will bring all these lost children back home.

Painting: The Prodigal by Gladston (LEC)

http://armorbearers.net/blogs/are-you-a-prodigal-son-or-daughter.html

வாருங்கள், வத்திக்கானை விட்டு வெளியேறுவோம். ஆம், அன்புள்ளங்களே, தவக்காலம் துவங்கியதிலிருந்து கடந்த மூன்று வாரங்களாக நம் ஞாயிறு சிந்தனைகள் வத்திக்கானைச் சுற்றியே வலம் வந்துள்ளன. இன்று தவக்காலத்தின் நான்காம் ஞாயிறு. இன்று நாம் வத்திக்கானை விட்டு வெளியேறுவோம். இதற்கு இரு காரணங்கள் உள்ளன.

முன்னாள் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் தலைமைப் பொறுப்பிலிருந்து விலகுவதாக பிப்ரவரி 11ம் தேதி அறிவித்தது, கடந்த 600 ஆண்டுகளாக யாரும் கண்டிராத ஒரு நிகழ்வு என்பதால், அதைப் புரிந்துகொள்ள முயன்றோம். இந்த முடிவைத் தொடர்ந்து, அடுத்தத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்க செய்யப்பட்டுவரும் ஏற்பாடுகளையும், அவற்றில் நமது பங்கு என்ன என்பதையும் கடந்த மூன்று வாரங்களாக சிந்தித்தோம். இந்த  சிந்தனைகள், என்னையும் சேர்த்து, பலருக்கு புதியத் தகவல்களாக இருந்தன.

இத்தகவல்கள் நம் அறிவுக்கு மட்டும் உணவாக மாறாமல், நம் மனங்களில் திருஅவைமீது ஓர் ஈடுபாட்டையும், நம்பிக்கையும் வளர்க்கவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில்தான் நம் சிந்தனைகளைப் பகிர்ந்துகொண்டோம். இந்த நம்பிக்கையை நமது சிந்தனைகள் வளர்த்திருந்தால், இறைவனுக்கு நன்றி.

இதே நம்பிக்கையுடன் நம் செபங்களைத் தொடர்வோம். வருகிற செவ்வாயன்று (மார்ச் 12) துவங்கவிருக்கும் 'கான்கிளேவ்' அவையில் பங்கேற்கும் நமது கர்தினால்கள், வெளி உலக மதிப்பீடுகள், எண்ணங்கள் ஆகியவற்றால் வழிநடத்தப்படாமல், தூய அவியாரின் வழிநடத்துதலுக்கு தங்கள் உள்ளங்களைத் திறக்க வேண்டும் என்று செபிப்பது மட்டுமே இனி நாம் செய்ய வேண்டியது. அதற்குப் பதிலாக, 'கான்கிளேவ்' அவையில் என்ன நடக்கும், யாருக்கு அதிக  வாக்குகள் கிடைக்கும் என்பனபோன்ற ஆர்வத்தைத் தூண்டும் தகவல்களில் நாம் மூழ்கினால், வத்திக்கானைச் சுற்றி வட்டமடித்துவரும் ஊடகக் கழுகுகளுக்கும் நமக்கும் வேறுபாடு இல்லாமல் போய்விடும். எனவே, இறை ஆவியாரின் மீது நம் பாரத்தைப் போட்டுவிட்டு, நாம் வத்திக்கானைவிட்டு வெளியேறுவோம். இது முதல் காரணம்.

இரண்டாவது காரணம்... இந்த ஞாயிறு நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள வாசகங்கள், அதிலும் சிறப்பாக, இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் காணும் உலகப் புகழ்பெற்ற 'காணாமற்போன மகன்' உவமை, நம் வாழ்வுக்குத் தேவையான பாடங்களைச் சொல்லித்தர காத்திருக்கின்றன. எனவே, இவற்றில் நமது கவனத்தைச் செலுத்த நாம் வத்திக்கான் விவகாரங்களைவிட்டு வெளியேறுவோம்.

தவக்காலத்தின் 4ம் ஞாயிறு Laetare Sunday - அதாவது, 'மகிழும் ஞாயிறு' என்று அழைக்கப்படுகிறது. நாம் வாழ்வில் மகிழ்வடைய பல நூறு காரணங்கள் இருக்கும். அவற்றில் இரண்டு காரணங்களை இன்றைய இரு வாசகங்கள் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகின்றன. வாழ்வில் இதுவரை நாம் பெறாத ஒன்றைப் பெறும்போது அடையும் மகிழ்வு பெரிதா? அல்லது, வாழ்வில் நாம் இழந்ததை மீண்டும் பெறும்போது அடையும் மகிழ்வு பெரிதா? இதை ஒரு பட்டிமன்றமாக நடத்த நான் இப்போது தயாராக இல்லை. வாழ்வில் நாம் அனுபவித்துள்ள இவ்விரு சூழல்களையும் விளக்குகின்றன இன்றைய முதல் வாசகமும், நற்செய்தியும். யோசுவா நூலில் நாம் காணும் வரிகள், விடுதலையும், தன்னிறைவும் அடைந்த எந்த ஒரு சமுதாயமும் பெருமையுடன் சொல்லக்கூடிய வரிகள்:

யோசுவா 5: 9-12

அந்நாள்களில், ஆண்டவர் யோசுவாவிடம், “இன்று எகிப்தியரின் பழிச்சொல்லை உங்களிடமிருந்து நீக்கிவிட்டேன்” என்றார். இஸ்ரயேலர்... எரிகோ சமவெளியில் பாஸ்கா கொண்டாடினர். பாஸ்காவின் மறுநாள் நிலத்தின் விளைச்சலையும் புளிப்பற்ற அப்பத்தையும் வறுத்த தானியத்தையும் உண்டனர்... கானான் நிலத்தின் விளைச்சலை அந்த ஆண்டு உண்டனர்.

எகிப்தில் அடிமைகளாக பல தலைமுறைகள் துன்புற்ற இஸ்ரயேல் மக்கள், உண்ணும் உணவு, உண்ணும் நேரம், உண்ணும் அளவு என்ற அனைத்திற்கும் எகிப்தியர்கள் முன் கைகட்டி நின்றவர்கள். இப்போது அவர்கள் தங்கள் உரிமையாகக் கொண்ட கானான் நாட்டில், தங்கள் நிலங்களில் விளைந்த தானியங்களை, வேண்டிய அளவு, வேண்டிய நேரம் தங்கள் விருப்பப்படி உண்டனர் என்பதை இவ்வாசகம் கூறுகிறது.

கானான் நாட்டை அடைந்த இஸ்ரயேல் மக்கள் அனைவருமே எகிப்தில் அடிமைகளாகப் பிறந்தவர்கள். எனவே, அவர்களில் யாரும் இதுவரை சுதந்திரமாக தாங்களே பயிரிட்டு, தாயரித்த உணவை உண்ட அனுபவம் துளியும் இல்லாதவர்கள். அவர்கள் வாழ்வில் இதுவரைப் பெற்றிராத ஓர் அனுபவத்தை முதல் முறையாகப் பெற்றதால் உண்டான மகிழ்வை இந்த வாசகம் தெளிவுபடுத்துகிறது.

இழந்த ஒன்றை மீண்டும் பெறும்போது உண்டாகும் மகிழ்வை நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள உவமை விளக்குகிறது. இயேசு கூறிய அத்தனை உவமைகளிலும் உலக அளவில் மிக அதிகப் புகழ்பெற்ற உவமை 'ஊதாரிப் பிள்ளை' என்று வழங்கப்படும் 'காணாமற்போன மகன்' உவமை. யோசுவா நூலில் நாம் வாசித்த பகுதியையும், காணாமற்போன மகன் உவமையையும் இன்றைய உலக நிலவரங்களுடன் இணைத்து சிந்திக்க முயல்வோம்.

இஸ்ரயேல் மக்கள் அடிமைகளாய் அனுபவித்த பல கொடுமைகளின் உச்சகட்டமான கொடுமை, உணவு தொடர்பாக அவர்கள் அடைந்த அவமானங்கள். உணவு என்பது, வெறும் வயிற்றுப் பசியைப் போக்குவதற்கு மட்டும் மேற்கொள்ளப்படும் ஒரு செயல் அல்ல. மனிதருக்கு மரியாதை தரும் ஒரு செயல். அந்த மரியாதை மறுக்கப்பட்டு, குறிப்பிட்ட நேரத்தில், குறிப்பிட்ட அளவு உணவு மட்டும் உண்பது என்ற சூழல் மனிதர்களை மிருகங்களைப் போல் தாழ்த்தும் ஓர் அவலம். இந்தக் கொடுமை, உலகின் பல நாடுகளில், பல வடிவங்களில் இன்றும் மனிதர்கள் மீது திணிக்கப்படுகிறது. பசி, வறுமை, போர் ஆகிய கொடுமைகளால் பாதிக்கப்பட்டு, வீட்டையும், நாட்டையும் இழந்து, முகாம்களில் துன்புறும் பல கோடி மக்களை இப்போது மனதில் ஏந்தி மன்றாடுவோம். உணவை ஓர் அரசியல் பகடைக்காயாக மாற்றி ஆதாயம் தேடும் தீய சக்திகள் அனைத்தும் நீங்கி, மனிதர்கள் மதிப்புடன் உணவு உண்ணும் வழிமுறைகள் உலகில் வளரவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

‘காணாமற்போன மகன்’ உவமையை இன்றையச் சூழலில் பொருத்திப் பார்க்கும்போது, மடைதிறந்த வெள்ளமென பல பிரச்சனைகள் மனதைச் சூழ்கின்றன. இப்பிரச்சனைகளில் ஒன்றை வெளிச்சம்போட்டு காட்ட ஒரு சிறுகதை உதவும். இலக்கியத்தில் நொபெல் பரிசை வென்ற அமெரிக்க எழுத்தாளர் Ernest Hemingway எழுதிய The Capital of the world என்ற சிறுகதையில் அவர் குறிப்பிட்டுள்ள ஒரு சம்பவம் இது:

ஸ்பெயின் நாட்டில் வாழ்ந்த தந்தை ஒருவருக்கும் Paco என்ற அவரது 'டீன் ஏஜ்' மகனுக்கும் இடையே உறவு முறிகிறது. வீட்டைவிட்டு வெளியேறிய Pacoவைத்  தேடி அலைகிறார் தந்தை. இறுதியில் அவர் ஸ்பெயின் நாட்டின் தலைநகரான மத்ரித் சென்று தேடுகிறார். பல நாட்கள் தேடியபின், ஒருநாள் செய்தித்தாளில் விளம்பரம் ஒன்று வெளியிடுகிறார்:

“PACO, MEET ME AT THE HOTEL MONTANA.  NOON TUESDAY.  ALL IS FORGIVEN.  PAPA” "Paco, Montana ஹோட்டலில் என்னைச் சந்திக்க வா. உனக்காக நான் செவ்வாய் மதியம் அங்கு காத்திருப்பேன். அனைத்தும் மன்னிக்கப்பட்டுவிட்டன. இப்படிக்கு, அப்பா." என்ற விளம்பரத்தை அவர் வெளியிட்டார்.

செவ்வாய் மதியம் அப்பா Montana ஹோட்டலுக்குச் சென்றபோது, அங்கு அவருக்கு ஓர் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. 800க்கும் அதிகமான இளையோர் ஹோட்டலுக்கு முன் திரண்டிருந்ததால், கூட்டத்தைக் கட்டுபடுத்த காவல்துறையை அழைக்க வேண்டியிருந்தது. Paco என்பது ஸ்பெயின் நாட்டில் மிகவும் பிரபலமான ஒரு பெயர். அங்கு வந்திருந்த அனைவருமே Paco என்ற பெயர் கொண்டவர்கள். அதுமட்டுமல்ல, அவர்கள் அனைவருமே அப்பாவுடன் ஏற்பட்ட மோதலில் வீட்டைவிட்டு வெளியேறியவர்கள். அவர்களனைவரும் தங்கள் தந்தையை எதிர்பார்த்து அங்கு காத்திருந்தார்கள்" என்று Hemingway தன் சிறுகதையை முடித்துள்ளார். இக்கதைக்கு பெரிய விளக்கங்கள் தேவையில்லை. இன்றும், நமது நகரங்களில் எத்தனையோ இளையோர் இதே நிலையில் உள்ளனர் என்பதை நாம் அறிவோம்.

'ஊதாரிப் பிள்ளை' அல்லது 'காணாமற்போன மகன்' என்ற தலைப்பில் இந்த உவமை சொல்லப்பட்டிருப்பதால், தந்தை-மகன் உறவில் மட்டுமே பிரச்சனைகள் எழுகின்றன என்று அர்த்தமல்ல. பொதுவாகவே குடும்பங்களில் ஏற்படும் உறவு முறிவுகளால் காணாமற்போகும் மகன், மகள், பெற்றோர், கணவன், மனைவி என்று... இந்தப் பட்டியல் மிக நீளமானது. தவக்காலம் ஒப்புரவின் காலம் என்பதை நாம் அறிவோம். நம் குடும்பங்களில், அல்லது நமக்குத் தெரிந்தவர்கள் மத்தியில் பிளவுபட்டிருக்கும் உறவுகள் ஒப்புரவாக வேண்டுமென மன்றாடுவோம்.

உறவு முறிவு மட்டுமே காணாமற் போவதற்குக் காரணமல்ல என்பதை நமது உலகம் தினமும் தன் செய்திகள் வழியை உணர்த்திவருகிறது.

இலங்கை உள்நாட்டுப் போரின் இறுதி கட்டத்தில் சரணடைந்து காணமற்போனவர்கள், போரின் போது காணாமற்போனோர் என பல்வேறு கால கட்டங்களில் காணமற் போனோரை அவர்களின் உறவினர்கள் தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கின்றனர் என்பது நான்கு நாட்களுக்குமுன் BBCல் நாம் வாசித்த ஒரு செய்தியின் பகுதி.

போர்ச்சூழல், கடத்தல் போன்ற கொடிய காரணங்கள் ஏதுமின்றி காணமற்போகும் பலரும் உண்டு. சில மாதங்களுக்கு முன் NDTVயில் வந்த ஒரு செய்தி இது: "சிவம் சிங் (Shivam Singh) என்ற 13 வயது சிறுவன் மாலையில் வீட்டுப்பாடம் செய்து கொண்டிருந்தான். திடீரென எழுந்து, ‘அம்மா, நான் கடைக்குப் போய் மிட்டாய் வாங்கிட்டு வந்து, பிறகு வீட்டுப்பாடம் செய்கிறேன்’ என்று கூறியபடி, தாயின் அனுமதிக்குக் கூடக் காத்திருக்காமல் போனவன்தான்... இன்னும் திரும்பவில்லை. இது நடந்து ஆறு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. சிவம் சிங் திறந்தபடியே விட்டுச்சென்ற பாடப் புத்தகங்களை அதே இடத்தில் காத்து வருகின்றனர் பெற்றோர். அப்புத்தகங்களைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அவர்கள் கண்களில் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடுகிறது" என்று அச்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ளது.

சிவம் கடைக்குப் போன வழியில் ஒரு விபத்தில் தன் உயிரை இழந்தான் என்ற செய்தியை இந்தப் பெற்றோர் கேட்டிருந்தாலும் பரவாயில்லையோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. மரணம் ஒரு பயங்கர இழப்பு என்றாலும், மகனுக்கு என்ன ஆயிற்று என்பதையாவது அந்தப் பெற்றோர் அறிந்திருப்பர். இப்போதோ, எவ்விதத் தகவலும் இல்லாமல், ஆறு மாதங்களாய் இவர்கள் அனுபவிக்கும் நரக வேதனை மிகக் கொடியது.

எவ்விதக் காரணமும் இல்லாமல் காணாமற்போனவர்கள் என்ற கொடுமையில் வாடும் கோடான கோடி மக்கள் என்ற கடலில் ஒரே ஒரு துளிதான் இது. ஒவ்வோர் ஆண்டும் இந்தியாவில் மட்டும் 50,000க்கும் அதிகமான குழந்தைகள் எவ்விதத் தடயமும் இன்றி காணாமல் போகின்றனர் என்றும், இவர்களில் பெரும்பாலானோர் பெண் குழந்தைகள் என்றும் கேள்விப்படுகிறோம்.

தற்போது (பிப்ரவரி 25 - மார்ச் 22) ஜெனீவாவில் நடைபெற்று வரும் 22வது ஐ.நா. மனித உரிமைகள் அவைக் கூட்டத்தில் அதிர்ச்சி தரும் பல தகவல்கள் வெளியாகி வருகின்றன. இவ்வெள்ளிக்கிழமை வெளியான ஒரு தகவலின்படி, பாலியல் வர்த்தகத்திற்கென பல இலட்சம் சிறுமியரையும், இளம் பெண்களையும் கடத்தி, விலை பேசும் கும்பல்கள் 136 நாடுகளில் உள்ளன என்று தெரியவந்துள்ளது.

இவை வெறும் எண்ணிக்கைகள் அல்ல. இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஏதோ ஒரு குடும்பத்தில் வேதனை நிறைந்த வெற்றிடத்தை உருவாக்கிவிட்டு காணாமற்போன உறவுகள்.

அக்களிக்கும் ஞாயிறு என்ற எண்ணத்துடன் ஆரம்பமான நமது சிந்தனைகள் உலகின் பல்வேறு கொடியச் சூழல்களால் வருத்தத்தில் தோய்ந்துள்ளன. இருப்பினும், இக்கொடுமைகள் இறைவனின் அருளால் நீங்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன் நம் வேண்டுதல்களை இறைவனிடம் சமர்ப்பிப்போம்.