விவிலியத்தேடல் : புதுமைகள் : பார்வை பெறுதலும், பார்வை இழத்தலும் – பகுதி 4

Ignatius wounded at the Battle of Pamplona

https://twitter.com/MidwestJesuits

இமயமாகும் இளமை - நினைத்ததை நிறைவேற்றும் "நெருப்பானவர்"

ஸ்பெயின் நாட்டில், பாம்பலோனா கோட்டையைக் காப்பாற்ற, 28 வயதான இளம் வீரர் இனிகோ முழு மூச்சுடன் போராடினார். பிரெஞ்சு படையினரின் பீரங்கி குண்டு அவரது கால்களைச் சிதைத்தது. அவர் காட்டிய வீரத்தையும், விசுவாசத்தையும் கண்ட பிரெஞ்சு வீரர்கள், போர் கைதியான அவரை மரியாதையுடன் நடத்தினர். கால்களைச் சிதைத்த பீரங்கி குண்டு, அவரை மரணத்தின் வாயிலுக்கு அழைத்துச் சென்றது. இறக்கும் நிலையில் இருப்போருக்கு வழங்கப்பட்ட அருளடையாளத்தை பெற்ற இளையவர் இனிகோ, அற்புதமாகக் குணமடைந்தார்.

அவரது காலில் செய்யப்பட்ட அறுவைச் சிகிச்சையில், ஓர் எலும்பு சரியாகப் பொருத்தப்படவில்லை. மீண்டும் அரசவைக்குச் செல்லும்போது, இறுக்கமான கால் சட்டையும், இறுக்கமான காலணிகளும் அணியும் வேளையில், கால் எலும்பு கோணலாக இருப்பது வெளியே தெரியும் என்பதை இளையவர் இனிகோ உணர்ந்தார். எனவே, மீண்டும் ஓர் அறுவைச் சிகிச்சைக்குத் தன்னையே உட்படுத்திக்கொண்டார்.

மயக்க மருந்துகள் ஏதுமின்றி நடைபெற்ற அந்த அறுவைச் சிகிச்சையில், அவரது கால் எலும்பு மீண்டும் முறிக்கப்பட்டு, இணைக்கப்பட்டது. தன் வெளித்தோற்றத்தில், எவ்விதக் குறையும் இருக்கக்கூடாது என்பது மட்டுமே அவரது ஒரே எண்ணமாக இருந்ததால், தான் எண்ணியதை நிறைவேற்ற, எத்தனை வேதனைகளையும் சந்திக்க அவர் தயாராக இருந்தார். நினைத்ததை நிறைவேற்றும் தீர்க்கமானச் சிந்தனை, இளையவர் இனிகோவின் வாழ்வில், வேறு வழிகளில் உதவியாக இருந்தது. அரசவை வாழ்வையும், உலக வாழ்வையும் முற்றிலும் துறந்து, 'இறைவனின் அதிமிக மகிமைக்காக' உழைக்க அவர் எடுத்த தீர்மானம், ஒரு துறவு சபையை உருவாக்கியது.

பல்வேறு தடைகளையும், எதிர்ப்புக்களையும் தாண்டி, தன் 49வது வயதில், இயேசு சபையை நிறுவினார், இக்னேசியஸ். அச்சபையின் தலைவராக 15 ஆண்டுகள் பணியாற்றி, 1556ம் ஆண்டு, ஜூலை 31ம் தேதி, தன் 64வது வயதில் இறைவனடி சேர்ந்தார். "நெருப்பானவர்" (the fiery one) என்று பொருள்படும் ‘இக்னேசியஸ்’ என்ற இயற்பெயர் கொண்ட இப்புனிதர், நினைத்ததை நிறைவேற்றிய நெருப்பாக வாழ்ந்தவர். லொயோலாவின் புனித இக்னேசியஸ் திருநாள், ஒவ்வோர் ஆண்டும், ஜூலை 31ம் தேதி கொண்டாடப்படுகிறது.

Jesus and the person born blind – John 9

https://www.emaze.com/@AOZCOOLT

 புதுமைகள் : பார்வை பெறுதலும், இழத்தலும் – பகுதி 4

ஜூலை 27, கடந்த வெள்ளியன்று ஏற்பட்ட முழுமையான சந்திரக் கிரகணம், உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும் காணப்பட்டது. 100 நிமிடங்களுக்கு மேலாக நீடித்த அந்த கிரகணத்தைக் குறித்து அறிவியல் விளக்கங்கள் வழங்கப்பட்டன. இந்த விளக்கங்கள் போதாதென்று, ஒவ்வொரு நாட்டிலும் பாரம்பரியக் கதைகளும், விளக்கங்களும் வலம்வந்தன. இந்த விளக்கங்களோடு ஒரு சில மூடநம்பிக்கைகளும் கலந்து வெளிவந்தன.

சந்திர கிரகணத்தின்போது, குடும்பத்தின் தலைமகன் ஒருவரை பலிகொடுத்தால், நினைத்தது அனைத்தும் நிறைவேறும் என்று மந்திரவாதி ஒருவர் கூறியதைக் கேட்டு, இந்தியாவின் ஆந்திர மாநிலம், கிருஷ்ணா மாவட்டம், எலவந்தல் கிராமத்தில், சந்திரக் கிரகண இரவன்று, தலைமகனாய்ப் பிறந்த தங்கள் நண்பனை நரபலி கொடுக்க இளையோர் குழுவொன்று முயன்றது என்ற செய்தி, நம்மை அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாக்குகிறது. அறிவியலில் வளர்ந்துவிட்டாலும், இத்தகைய விபரீதமான மூட நம்பிக்கைகள் நம்மிடையே இன்னும் உலவி வருவதைக் கண்டு வேதனையடைகிறோம்.

நம்மைச் சுற்றி நிகழும் அனைத்திற்கும் காரண, காரியங்களைத் தேடுவது, மனித இயல்பு. காரண, காரியங்கள், தெளிவாக, வெளிப்படையாகத் தெரியாதபோது, நாமே அவற்றை உருவாக்கவும் முயல்கிறோம். அவ்வாறு, நாம் உருவாக்கும் கருத்துக்கள், பலவேளைகளில் மூடநம்பிக்கைகளை நம்மீது திணிக்கின்றன. குறிப்பாக, துயரமான நிகழ்வுகளைக் காணும்போது, நாம் தேடும் காரணங்கள், மூடநம்பிக்கை சார்ந்த கேள்விகளாக மாறுகின்றன. அத்தகையதொரு கேள்வி, சீடர்களிடமிருந்து எழுந்தது.

"ரபி, இவர் பார்வையற்றவராய்ப் பிறக்கக்காரணம் இவர் செய்த பாவமா? இவர் பெற்றோர் செய்த பாவமா?" (யோவான் 9:2) என்று சீடர்கள் கேட்ட கேள்வியில், அச்சீடர்கள், தங்கள் எண்ணங்களில், ஏற்கனவே எழுதி வைத்திருந்த தீர்ப்புகளும் மறைந்திருந்தன. சீடர்களைப் பொருத்தவரை, பார்வையற்றவர் தன் முன்பிறவியில் பாவம் செய்திருக்கவேண்டும், அல்லது, அவரது பெற்றோர் பாவம் செய்திருக்கவேண்டும் என்ற தீர்ப்புகள் எழுதப்பட்டிருந்தன. இந்தக் கேள்வியை இன்னும் ஆழமாகச் சிந்தித்தால், மக்கள் படும் துன்பங்கள், இறைவன் வழங்கும் தண்டனைகளே என்ற தீர்ப்பையும் சீடர்கள் வழங்கியிருந்தனர்.

பார்வையற்று பிறந்ததால், ஏற்கனவே துன்பத்தில் வாழ்ந்த ஒருவரை, மேலும் துன்புறுத்தும் வண்ணம், சீடர்கள், அவரை நோக்கி, தங்கள் கண்டன விரல்களைச் சுட்டிக்காட்டினர். இயேசுவோ, சீடர்களின் கண்டனப் பார்வைகளை, பார்வையற்றவர் பக்கமிருந்து விலக்கி, மேல்நோக்கித் திருப்பினார். சீடர்களின் கவனத்தை, கடவுள் மீது திருப்பினார். அவர்களது கண்ணோட்டங்களை மாற்றும் வண்ணம் இயேசு அவர்களுக்குப் பதில் தருகிறார். "இவர் செய்த பாவமும் அல்ல; இவர் பெற்றோர் செய்த பாவமும் அல்ல; கடவுளின் செயல் இவர் வழியாக வெளிப்படும்பொருட்டே இப்படிப் பிறந்தார். பகலாய் இருக்கும் வரை என்னை அனுப்பியவரின் செயலை நாம் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. இரவு வருகிறது; அப்போது யாரும் செயலாற்ற இயலாது. நான் உலகில் இருக்கும்வரை நானே உலகின் ஒளி"  (யோவான் 9: 3-5) என்று இயேசு, தெளிவாக, திட்டவட்டமாகக் கூறுகிறார்.

இயேசுவின் இக்கூற்றினை மேலோட்டமாகக் காணும்போது, கூடுதல் பிரச்சனைகளை உணர்கின்றோம். "கடவுளின் செயல் இவர் வழியாக வெளிப்படும்பொருட்டே இப்படிப் பிறந்தார்" என்று இயேசு கூறும் சொற்கள், கடவுளை, மேன்மேலும், இரக்கமற்றவராகச் சித்திரிக்கின்றன. 'தன் அற்புதமானச் செயல்கள் வெளிப்படுவதற்காக, கடவுள், இம்மனிதரை, பிறவியிலேயே பார்வையற்றவராகப் பிறக்கச் செய்தார்' என்ற கொடூரமானக் கருத்தை, இயேசுவின் கூற்று வெளிப்படுத்துவதுபோல் உள்ளது.

இயேசுவின் இக்கூற்று, பல விவிலிய ஆய்வாளர்களையும், விரிவுரையாளர்களையும் சிந்திக்கத் தூண்டியுள்ளது. அவர்கள் தங்கள் ஆய்வுகளின் வழியே தொகுத்துக் கூறியுள்ளவற்றைப் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். இக்கூற்றின் முழுப்பொருளைப் புரிந்துகொள்வதற்கு, நற்செய்திகள் எழுதப்பட்ட மொழி, அவை எழுதப்பட்ட முறை ஆகியவற்றை ஓரளவு புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

புதிய ஏற்பாட்டின் அனைத்து நூல்களும், கிரேக்க மொழியில், கையெழுத்து வடிவத்தில் எழுதப்பட்டன. இந்தக் கையெழுத்து வடிவங்களில், சொற்கள் அனைத்தும், கோர்வையாக, எவ்வித இடைவெளியும் இல்லாமல், முற்றுப்புள்ளி, கால்புள்ளி போன்ற குறியீடுகள் ஏதுமின்றி எழுதப்பட்டன.

இந்தக் கையெழுத்து வடிவங்களை, பிற மொழிகளில் மொழிபெயர்த்தவர்கள், அந்தந்த மொழியில் புரிந்துகொள்ளும் வகையில், கால்புள்ளி, முற்றுப்புள்ளி ஆகிய குறியீடுகளை புகுத்தினர். சிலர், தாங்கள் கூறுவதை இன்னும் தெளிவாக்கும் முயற்சியில், சொற்களை முன்னும், பின்னுமாக மாற்றியுள்ளனர்; வேறு சிலர், கூடுதலாக சில சொற்களையும் இணைத்துள்ளனர்.

இவ்விதம் பல நூற்றாண்டுகளாக உருவான பல்வேறு மாற்றங்களை, விவிலியம் முழுவதும் காணலாம். யோவான் நற்செய்தி, 9ம் பிரிவில், இயேசு தன் சீடர்களுக்குக் கூறம் பதிலுரையில் இத்தகைய மாற்றங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன என்று விவிலிய விரிவுரையாளர்கள் விளக்கம் அளித்துள்ளனர். மொழிபெயர்ப்பு முயற்சிகளால் உருவான மாற்றங்களை நீக்கிவிட்டு, முதல் வடிவத்தில் இயேசு கூறிச் சொற்களை இணைத்துப் பார்த்தால், அவை பின்வருமாறு இருக்கும் என்று ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர்.

"இவர் செய்த பாவமும் அல்ல; இவர் பெற்றோர் செய்த பாவமும் அல்ல; கடவுளின் செயல் இவர் வழியாக வெளிப்படும்பொருட்டு, என்னை அனுப்பியவரின் செயலை, பகலாய் இருக்கும் வரை, நாம் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது" என்பதை, இயேசு கூறும் பதிலாகக் காணும்போது, நமக்கு கூடுதல் தெளிவு பிறக்கிறது.

கேள்வி கேட்ட சீடர்களிடம் இயேசு கூறிய பதிலை நாம் எளிதான சொற்களில், இவ்வாறு கூறலாம்: “இவருக்கு ஏற்பட்டுள்ள துன்பம், யாரால், எதனால் ஏற்பட்டதென்று ஆய்வு செய்வது முக்கியமல்ல. பார்வையற்ற அவர் பார்வை பெற வேண்டும். அதன் வழியாக, கடவுளின் செயல் வெளிப்பட வேண்டும். அதற்கான வழியைச் சிந்திப்போம்” என்பதே, இயேசு சீடர்களுக்குத் தந்த பதில்.

துன்பங்களுக்கு நாம் தரக்கூடிய பதில், இயேசுவின் இந்தப் பதிலைப்போல் அமைந்தால், துன்பங்களை எதிர்கொள்ளும் பக்குவத்தை நாம் பயிலமுடியும். இதையொத்த எண்ணங்களை, யூத மத குரு ஹெரால்டு குஷ்னர் அவர்கள், தான் வெளியிட்டுள்ள நூல்களில் பலமுறை கூறியுள்ளார். அவரைப் பொருத்தவரை, கடவுள் துன்பங்களை தருவதில்லை, ஆனால், துன்பங்களை எதிர்கொள்ளும் பக்குவத்தை, சக்தியை அவர் தருகிறார் என்பதை, குஷ்னர் அவர்கள் கூறிவருகிறார்.

அவர், 2015ம் ஆண்டு, "Nine Essential Things I've Learned About Life", அதாவது, "வாழ்வைப்பற்றி நான் கற்றுக்கொண்ட ஒன்பது அவசியமான விடயங்கள்" என்ற தலைப்பில் ஒரு நூலை வெளியிட்டார். இந்நூலின் மூன்றாம் பிரிவு, "God Does Not Send the Problem; God Sends Us the Strength to Deal with the Problem", அதாவது, "கடவுள் பிரச்சனைகளை அனுப்புவதில்லை; பிரச்சனைகளைச் சமாளிக்கும் சக்தியை கடவுள் அனுப்புகிறார்" என்று தலைப்பிடப்பட்டுள்ளது.

குஷ்னர் அவர்கள், 1981ம் ஆண்டு, வெளியிட்ட “நல்லவர்களுக்கு பொல்லாதவை நிகழும்போது” என்ற நூலிலும் இக்கருத்தை, சில எடுத்துக்காட்டுகளுடன் கூறியுள்ளார். ஒருவருக்கு ஏற்படும் மாரடைப்பை - ஹார்ட் அட்டாக்கை - எடுத்துக்காட்டாகத் தந்து, அதற்கு விளக்கமும் சொல்கிறார் குஷ்னர். அவரது விளக்கமும், இயேசு தன் சீடர்களுக்குத் தந்த பதிலும், ஒரே சிந்தனையோட்டத்தில் இருப்பதை நாம் உணரலாம்.

ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் பணி புரியும் ஒருவருக்கு திடீரென மாரடைப்பு ஏற்படுகிறது. மருத்துவ ரீதியில் இந்த மாரடைப்பு உண்டானதற்கு காரணங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, அவற்றிற்கான தீர்வுகளும் தரப்படுகின்றன. அவர் குணமடைகிறார். அதே நேரத்தில், அவரது மனதிலும், அவரது குடும்பத்தினரின் மனங்களிலும் பல்வேறு கேள்விகள் எழுகின்றன. எல்லாக் கேள்விகளையும் கூட்டி, கழித்து, வடிகட்டும்போது, இறுதியில் ஒரு கேள்வி அவர்களைச் சுற்றிச் சுற்றி வருகிறது. “கடவுள் ஏன் இந்த மாரடைப்பைக் கொடுத்தார்?” என்பதுதான் அக்கேள்வி. இக்கேள்வியை, குஷ்னர் அவர்கள் எழுப்புகிறார். பதிலும் சொல்கிறார்.

அவருக்கு வந்த மாரடைப்பு, கடவுளிடமிருந்து வரவில்லை. மாறாக, அந்த மாரடைப்பு கொடுத்த அதிர்ச்சியில், அவர் வாழ்க்கையில் மாற்றங்கள் உருவானால், அந்த மாற்றங்கள், கடவுளிடமிருந்து வந்தன என்று சொல்லலாம். மாரடைப்புக்கு உள்ளானவர், சிகரெட், மது, ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்துபவராக இருந்தால், அவற்றை நிறுத்த அவர் எடுத்த முடிவு, தன் வேலையை மட்டுமே நினைத்து வாழ்ந்தவர், தன் நலம், தன் குடும்பம் இவற்றை நினைக்க தீர்மானித்தது... போன்ற மாற்றங்கள் கடவுளிடமிருந்து வந்தன.

ஏனெனில், இந்த ஒரு நிகழ்வால், அவருக்கு வாழ்வின் மையத்தை இறைவன் காட்டியுள்ளார். வாழ்வில் எது முக்கியம், எது முக்கியமில்லை என்பதை, இந்த மாரடைப்பு தந்த அதிர்ச்சி, அவருக்குச் சொல்லித்தந்துள்ளது. “கடவுள் ஏன் இந்த மாரடைப்பைக் கொடுத்தார்?” என்ற கேள்வியிலேயே அவரும் அவரது குடும்பமும் தங்கிவிட்டால், வாழ்க்கையை, பொருளுள்ள முறையில் தொடர்ந்திருக்க முடியாது. ஏன் என்ற விளக்கம் தேடும் கேள்விகளை ஒதுக்கி வைத்து விட்டு, அடுத்து என்ன செய்து வாழ்வை மேம்படுத்தலாம் என்று சிந்திப்பது நல்லது. அதுதான், அத்துன்பத்திற்கு அவர்கள் தரக்கூடிய ஆக்கப்பூர்வமான ஒரு தீர்வு.

யாருடைய பாவம் என்று கேள்வி கேட்ட சீடர்களிடமும் இயேசுவின் பதில் இந்தப் பாணியில் தான் அமைந்தது. “பார்வையற்றவருக்கு ஏற்பட்டுள்ள துன்பம், யாரால், எதனால் ஏற்பட்டதென்று ஆய்வு செய்வது முக்கியமல்ல. பார்வையற்ற அவர் பார்வை பெற வேண்டும். அதன் வழியாக, கடவுளின் செயல் வெளிப்பட வேண்டும். அதற்கான வழியைச் சிந்திப்போம்” என்று கூறி, இயேசு செயலில் இறங்கினார். அவருக்குப் பார்வை அளித்தார். இப்புதுமையில் நம் தேடலைத் தொடர்வோம்.

Sharing… unique way to Salvation பகிர்வதே மீட்பின் வழி

The Boy with five loaves and two fish

http://jepoyfreak.blogspot.com

17^th Sunday in Ordinary Time

Soon after the Second World War, the soldiers from the Allied Forces gathered up many hungry and homeless children and placed them in tent cities. Many of them were malnourished and in need of medical care. The soldiers shared their bread with them. However, the soldiers noticed that many of those children were afraid to go to sleep at night. One of the soldiers tried an experiment after dinner. He gave the children a piece of bread to hold. The result was astounding. When they had the security of bread for the next day, they slept like babies.

This ‘story’ may or may not have historical accuracy. But, it surely serves as a parable. The children who had lost their parents, home, everything… found some security in a piece of bread. How many millions in our present day world would go to sleep peacefully, if only they had the security of the next meal! This security is denied to millions due to the ‘insatiable selfishness’ of a few.

We are painfully aware that our sense of insecurity manifests itself in all the fields – physical, social, financial, political, psychological etc…etc. The more financial and social insecurity, the greater the violence! There is no strong political will to find a permanent solution to this situation. In fact, most of our political leaders thrive mainly due to the ‘insecurity’ of the millions. Any one can easily see that the gap between the haves and the have-nots is becoming a bottomless chasm! This chasm, in the final analysis, is the main reason for all the insecurity we feel. Instead of bridging this gap, most of the governments spend more and more money on weapons. The best shield that can protect us is the SHARING of our resources, rather than the STOCKING up of wealth and weapons.

Sharing is the main theme in today’s liturgy. The readings from the book of II Kings as well as the Gospel of John talk of the miraculous feeding of the people. At a cursory glance, these readings seem to highlight the miraculous intervention of God. But, on a deeper analysis, we can find that God and Jesus did not produce food out of nothing. There was the element of human contribution.

2 Kings 4:42-44

A man came from Ba'al-shal'ishah, bringing the man of God bread of the first fruits, twenty loaves of barley, and fresh ears of grain in his sack. And Eli'sha said, "Give to the men, that they may eat." But his servant said, "How am I to set this before a hundred men?" So he repeated, "Give them to the men, that they may eat, for thus says the LORD, 'They shall eat and have some left.'" So he set it before them. And they ate, and had some left, according to the word of the LORD.

We see a similar scene in John’s gospel – John 6: 1-15. This passage seems like a sequel to last week’s passage from Mark. The closing lines of last week’s gospel gave us a picture of the compassionate shepherd: As he went ashore he saw a great throng, and he had compassion on them, because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things. (Mark 6:34)

This week’s gospel begins with Jesus, the Good Shepherd, being concerned about feeding the people. Lifting up his eyes, then, and seeing that a multitude was coming to him, Jesus said to Philip, “How are we to buy bread, so that these people may eat?” (John 6:5) The very first thoughts of Jesus were about ‘how to feed’, rather than ‘what to preach’. His eagerness to feed the people met with reservations and resistance from his disciples. Then came a solution: "There is a lad here who has five barley loaves and two fish"(John 6:9). Jesus, as if waiting for this clue, told his disciples to make the people sit down for a meal! All that Jesus required was a little effort from one of them and it came via a child!

Usually this miracle is looked upon as a miracle of multiplication performed by Jesus, the individual. But, there is another interpretation to this episode, namely, this was a miracle of sharing, performed by Jesus, with the help of a lad and others! This interpretation stems from the basic question – how did the lad bring five loaves and two fish? When a family goes on a journey, children do not think of carrying food. This is the job of the parents. They foresee what would be required by children and get prepared.

For the Jews, this foresight was almost second nature. Having suffered slavery and shortage of food for generations, they were careful to carry food whenever they left their house. So, here was a family which had come to meet Jesus by the other side of the Sea of Galilee, which is the Sea of Tibe′ri-as (John 6:1). The mother of the family had prepared five loaves and two fish for the family to eat. The boy was simply carrying the food packet. We can easily presume that many of the people gathered around Jesus, carried some food. As it was getting late, they began to feel pangs of hunger. They were hesitant to open their packets since they knew that what they had was insufficient to feed the crowd.

We can well imagine what happens in a railway compartment (especially in India), when it is time for meals. Those who have brought food packets would be hesitant to open them. If one of them starts, then the others will follow. Sometimes, something more would happen… namely, if one begins to share the food, then the others would share and there would be a tasty meal from the bits and pieces of food items shared! Sometimes, even those who had not brought food would be offered something!

A similar situation prevailed around Jesus. When Jesus told his disciples about feeding the people, the disciples as well as those sitting close to Jesus must have raised their eyebrows! Hesitations, questions, calculations are typical of adults. Thank God, children are different. Hence, the miracle happened.

The little lad heard Jesus discussing with his disciples about feeding the people. Without a second thought, the lad offered what he had carried from home – five loaves and two fish! Once the crowd saw this, then it was easy for them to open their packets and share…

Five loaves + two fish + Jesus’ blessing = food for more than 5000 people + 12 baskets of left-over food! Not a simple mathematics, but pure magic! We can consider this – namely, the fact that Jesus and the lad inspiring the people to share – a much more powerful miracle than Jesus multiplying the loaves all by himself!

The world needs extraordinary miracles of sharing. How do we get rid of the scandal of millions dying of hunger? Multiple choices… We can pray for God’s direct intervention; we can hope for efficient actions of governments; we can fight with ‘the haves’ to share with ‘the have-nots’… OR, as the little lad, we can start sharing!

This requires a shift in our perspective… Here is a well-known story from the ‘Chicken Soup for the Soul’: A friend of mine named Paul received an automobile from his brother as a Christmas present. On Christmas Eve when Paul came out of his office, a street urchin was walking around the shiny new car, admiring it. "Is this your car, Mister?" he asked. Paul nodded. "My brother gave it to me for Christmas." The boy was astounded. "You mean your brother gave it to you and it didn't cost you nothing? Boy, I wish ..." He hesitated.

Of course Paul knew what he was going to wish for. He was going to wish he had a brother like that. But what the lad said jarred Paul all the way down to his heels. "I wish," the boy went on, "that I could be a brother like that." (I am sharing only the first half of the story)

Paul’s perspective of ‘I wish I had a brother like that’ comes out of the desire ‘to receive more’, while the street urchin’s perspective of ‘I wish I could be a brother like that’ is a noble desire ‘to give more’.

Let me close these reflections with a story that brings out a traditional African concept ‘Ubuntu’:

An anthropologist who had been studying the habits and customs of African tribes, proposed a game for the children to play. He had placed a basket filled with candies under a tree, and then he called the kids together. He drew a line on the ground and explained that they should wait behind the line for his signal. When he gave the signal “Go!” they should run over to the basket, and the first to arrive there would win all the candies.

When he said “Go!” the children did something astonishing! They held each other’s hands and ran towards the tree as a group. Once there, they simply shared the candies with each other and happily ate it.

The anthropologist, who was shell-shocked, asked them why they had done so, especially if the first one to arrive at the tree could have won everything in the basket – all the sweets. A young girl simply replied: “Ubuntu”. Ubuntu means, “How can one of us be happy if all the others are sad?”

Ubuntu means, “I am, because we are.”

Ubuntu is a Zulu or Xhosa word, and a traditional African concept. It’s a term for humaneness, for caring, sharing and being in harmony with all of creation!

May the lad who shared five loaves and two fish, may the street urchin who wished to be like the generous elder brother, may the African children… teach us essential lessons of sharing and caring! 

Ubuntu : "I am because We are"

https://africa.quora.com/Ubuntu-I-am-because-We-are

பொதுக்காலம் 17ம் ஞாயிறு

இரண்டாம் உலகப்போர் முடிவடைந்த நேரத்தில், போரினால் அனாதைகளாக்கப்பட்ட குழந்தைகளை, கூட்டணி நாடுகளின் இராணுவ வீரர்கள், முகாம்களில் தங்கவைத்தனர். அக்குழந்தைகள், பட்டினியால் மிகவும் மெலிந்திருந்ததைக் கண்ட வீரர்கள், அவர்களுக்குத் தேவையான உணவளித்தனர். இரவில், அக்குழந்தைகளில் பலர், உறங்குவதற்குப் பயந்து, விழித்திருந்ததைக்கண்ட வீரர்கள், செய்வதறியாது திகைத்தனர். அவர்களில் ஒரு வீரர், குழந்தைகள் தூங்கப்போவதற்குமுன், அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு ரொட்டியைக் கொடுத்தார். அக்குழந்தைகள், அந்த ரொட்டியை தங்கள் தலையணைக்கு அடியில் வைத்தவாறு, அன்றிரவு, அமைதியாக உறங்கினர்.

இந்நிகழ்வு, உண்மையில் நிகழ்ந்ததா என்பதை உறுதியாகக் கூற இயலாது. ஆனால், இந்நிகழ்வு நடந்திருக்க வாய்ப்புக்கள் அதிகம் உண்டு. பெற்றோரையும், இல்லங்களையும் இழந்து, பாதுகாப்பின்றி வாழ்ந்த குழந்தைகளுக்கு, ஒரு ரொட்டி, ஏதோ ஒருவகையில் பாதுகாப்பைத் தந்திருக்க வேண்டும். இந்நிகழ்வு, மனிதவாழ்வைப் படம் பிடித்துக்காட்டும் ஓர் உவமை என்பதை மறுக்க இயலாது. அடுத்த வேளை உணவு கிடைக்கும் என்ற உறுதி மட்டும் கிடைத்தால், இவ்வுலகில், கோடான கோடி மக்கள், நிம்மதியாக உறங்க முடியும்.

மனிதரின் அடிப்படைத் தேவைகளில் ஒன்றான உணவை, இயேசு, மக்களுக்கு வழங்கியப் புதுமையை இன்றைய நற்செய்தியாக வாசிக்கிறோம். இயேசு, தன் பணி வாழ்வில் ஆற்றிய புதுமைகளில், ஒரே ஒரு புதுமை மட்டுமே, நான்கு நற்செய்திகளிலும் பதிவாகியுள்ளது. அதுதான், இயேசு, 5000த்திற்கும் அதிகமானோருக்கு உணவளித்தப் புதுமை - (மத். 14:13-21; மாற். 6:30-44; லூக். 9:10-19; யோவா. 6:1-14).

நான்கு நற்செய்திகளும், இயேசுவின் உயிர்ப்புக்குப் பின் எழுதப்பட்டன என்பதை நாம் அறிவோம். எனவே, சீடர்கள், தங்கள் நினைவுகளில் பதிந்திருந்த நிகழ்வுகளையும், இயேசுவின் போதனைகளையும் பதிவு செய்ததே, நான்கு நற்செய்திகளாக நம்மை அடைந்துள்ளன. எந்த ஒரு நிகழ்வு, நான்கு நற்செய்திகளிலும் பதிவாகியுள்ளதோ, அந்நிகழ்வு, சீடர்களின் உள்ளங்களில் மிக ஆழமாகப் பதிந்த நிகழ்வாக, இருந்திருக்கவேண்டும் என்பது, விவிலிய ஆய்வாளர்களின் கணிப்பு.

இயேசு 5000த்திற்கும் அதிகமானோருக்கு உணவளித்த புதுமை, சீடர்களின் நினைவுகளில் எவ்வளவு ஆழமாகப் பதிந்திருந்தது என்றால், இப்புதுமையில் கூறப்பட்டுள்ள எண்ணிக்கைகள் அனைத்தும் நான்கு நற்செய்திகளிலும் மாற்றம் ஏதுமின்றி, ஒரே அளவு எண்ணிக்கைகளாக உள்ளன. பெண்களும், சிறுவர், சிறுமியரும் நீங்கலாக, இப்புதுமையால் பயனடைந்த ஆண்களின் எண்ணிக்கை 5000; இப்புதுமையைத் துவக்கிவைக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டவை, ஐந்து அப்பங்களும், இரண்டு மீன்களும்; அனைவரும் வயிறார உண்டபின், மீதமிருந்த துண்டுகள், சேகரிக்கப்பட்டது, பன்னிரண்டு கூடைகளில்... என்று, நான்கு நற்செய்திகளும் ஒரே எண்ணிக்கைகளைக் குறிப்பிட்டுள்ளது, வியப்பைத் தருகிறது. அவ்வளவு ஆழமானத் தாக்கம் அது!

இந்தப் புதுமையை, பல கோணங்களில் சிந்திக்க இயலும். இன்றைய நம் வழிபாட்டில், ஒரு சில கோணங்களை மட்டும் சிந்திக்க முயல்வோம். மக்களின் பசியைப் போக்க, தங்களிடம் இருக்கும் உணவு போதுமா என்ற கேள்வி, அரசர்கள் இரண்டாம் நூலிலிருந்து எடுக்கப்பட்டுள்ள முதல் வாசகத்திலும், யோவான் நற்செய்தியிலும் எழுப்பப்படுகிறது. இருந்தாலும், இறைவனை நம்பி, உணவு பரிமாற்றம் ஆரம்பமாகிறது. இறுதியில், மக்கள் வயிறார உண்ட பின்னர், மீதம் உணவும் இருக்கிறது என்பதை, இரு வாசகங்களிலும் காண்கிறோம்.

இவ்விரு நிகழ்வுகளையும் மேலோட்டமாகச் சிந்திக்கும்போது, ஓர் எண்ணம் தோன்ற வாய்ப்புண்டு. அதாவது, மக்களின் பசியைப் போக்க, இல்லாதவர்களின் குறையைத் தீர்க்க, இறைவன் நேரில் வந்து ஏதாவது புதுமைகள் செய்யவேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு எழுவதற்கு வாய்ப்புண்டு. ஆயினும், இரு வாசகங்களையும் சற்று ஆழமாக ஆய்வு செய்தால், ஓர் உண்மை தெளிவாகும். இந்த உணவை, இறைவன், ஒன்றுமில்லாமையிலிருந்து உருவாக்கி, பலுகிப் பெருகச் செய்யவில்லை. ஒரு மனிதரும், ஒரு சிறுவனும் கொண்டுவந்து கொடுத்த உணவே, இவ்விரு புதுமைகளின் அடித்தளமாக அமைந்ததைப் பார்க்கலாம்.

அரசர்கள் - இரண்டாம் நூல் 4: 42

பாகால் சாலிசாவைச் சார்ந்த ஒரு மனிதர் புது தானியத்தில் செய்யப்பட்ட இருபது வாற்கோதுமை அப்பங்களையும், தம் கோணிப்பையில் முற்றிய தானியக் கதிர்களையும் கடவுளின் அடியவரான எலிசாவிடம் கொண்டு வந்தார்.

என்று இன்றைய முதல் வாசகம் ஆரம்பமாகிறது. ஒருவர் மனமுவந்து தந்த அந்த உணவு ஒரு நூறு பேருக்குப் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது.

பகிர்வைப் பற்றிய அழகியதொரு பாடத்தை, இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு சொல்லித் தருகிறார். தன்னை நோக்கி பெருந்திரளாய் வந்த மக்களைக் கண்டதும், 'இவர்கள் உண்பதற்கு நாம் எங்கிருந்து அப்பம் வாங்கலாம்?' (யோவான் 6:5) என்ற எண்ணமே, இயேசுவின் உள்ளத்தில் முதலில் எழுந்தது. தன்னைத் தேடிவந்த மக்களைக் கண்டதும், அவர்களுக்கு விருந்து பரிமாற நினைத்த இயேசுவின் ஆர்வத்திற்கு எதிராக, கேள்விகள் எழுகின்றன; பின்னர், ஒரு சிறுவனிடம் உணவு உள்ளதென்று சொல்லப்படுகிறது. சிறுவன் தந்த ஐந்து அப்பம், இரண்டு மீன், இறைமகன் இயேசு வழங்கிய ஆசீர், இவை இணைந்தபோது, 5000த்திற்கும் அதிகமானோர், வயிறார உண்டனர்... மீதியும் இருந்தது.

இந்தப் புதுமையை இருவேறு கண்ணோட்டங்களில் சிந்திக்கலாம். இயேசு, தனி ஒருவராய் உணவைப் பலுகச்செய்தார் என்று சிந்திப்பது, நாம் வழக்கமாகக் கருதும் பாரம்பரியக் கண்ணோட்டம். 'பகிர்தல்' என்ற புதுமையை, இயேசு துவக்கிவைத்தார் என்ற இரண்டாவது கண்ணோட்டம், ஒரு சில விவிலிய ஆய்வாளர்கள் சொல்லும் கருத்து. மாறுபட்ட இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் சிந்திப்பதற்கு நம்மைத் தூண்டுவது, சிறுவன் எதற்காக உணவுகொண்டு வந்திருந்தான்? என்ற ஒரு கேள்வி.

பொதுவாக, வெளியூர் செல்லும்போது, முன்னேற்பாடாக, உணவு எடுத்துச் செல்லவேண்டும் என்று, குழந்தைகளோ, சிறுவர்களோ எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. அவர்களுக்குத் தேவையான உணவை தயாரித்து, எடுத்துச்செல்வது, அல்லது, கொடுத்தனுப்புவது, பெற்றோரே. இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் இதுபோன்ற முன்னேற்பாடுகள் கூடுதலாகவே இருந்தன. காரணம் என்ன?

பல தலைமுறைகளாய், இஸ்ரயேல் மக்கள், அடிமை வாழ்வு வாழ்ந்ததால், உணவின்றி தவித்தவர்கள். எனவே, அவர்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேறும்போதெல்லாம், மறவாமல், மடியில் கொஞ்சம் உணவு எடுத்துச்செல்வது, அவர்கள் வழக்கம். அன்றும், இயேசுவைத் தேடிச்சென்ற அந்தக் கூட்டத்தில், ஒரு குடும்பம் இருந்தது. குடும்பமாய்ச் சென்ற அவர்களுக்குத் தேவையான ஐந்து அப்பங்களையும், இரண்டு மீன்களையும், குடும்பத்தலைவி முன்மதியோடு தயாரித்திருந்தார். அந்த உணவு பொட்டலத்தை சிறுவன் சுமந்து வந்திருந்தான்.

மாலையானதும், பசி, வயிற்றைக் கிள்ள ஆரம்பித்தது. கொண்டு வந்திருந்த உணவுப் பொட்டலங்களை யார் முதலில் பிரிப்பது? பிரித்தால், பகிர வேண்டுமே என்ற எண்ணங்கள் அந்த பாலை நிலத்தில் வலம் வந்தன! இயேசுவின் போதனைகளில் பகிர்வைப் பற்றி பேசியது பலருக்கு நினைவிலிருந்தது. ஆனால், எப்படி இத்தனை பேருக்குப் பகிரமுடியும்? நமக்கெனக் கொண்டுவந்திருப்பதைக் கொடுத்துவிட்டால், நாம் என்ன செய்வது? இந்தக் கேள்விகளில் பெரியவர்கள் முழ்கி இருந்தபோது, அங்கிருந்த சிறுவனின் எண்ண ஓட்டம் வேறுபட்டிருந்தது. அதுவே, அந்தப் புதுமைக்கு வழிவகுத்தது.

தன்னைத் தேடிவந்த மக்களுக்கு உணவளிப்பது பற்றி இயேசு சீடர்களிடம் பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்ட அச்சிறுவன், அம்மா தன்னிடம் கொடுத்திருந்த ஐந்து அப்பங்களையும் இரண்டு மீன்களையும் இயேசுவிடம் கொண்டுவந்தான். பின்விளைவுகளைப் பற்றி சிறிதும் கவலைப்படாமல், கள்ளம் கபடமற்ற ஒரு புன்னகையுடன், அச்சிறுவன், தன்னிடம் இருந்ததையெல்லாம் இயேசுவிடம் தந்தான். அச்சிறுவனின் செயலால் தூண்டப்பட்ட மற்றவர்களும், தாங்கள் கொண்டுவந்திருந்த உணவைப் பகிர்ந்துகொள்ள முன்வந்தனர். ஆரம்பமானது, ஓர் அற்புத விருந்து.

அங்கு நடந்த பகிர்வு தந்த மனநிறைவில், அங்கிருந்தவர்களுக்கு, பாதிவயிறு நிறைந்திருக்க வேண்டும். எனவேதான், அவர்கள் உண்டதுபோக, மீதியான உணவை, 12 கூடைகளில் சீடர்கள் நிறைத்ததாக இன்றைய நற்செய்தி கூறுகிறது. இயேசு அன்று திபேரியக் கடல் அருகே நிகழ்த்தியது, ஒரு பகிர்வின் புதுமை.

தனியொருவராய் இயேசு அப்பங்களைப் பலுகச்செய்தார் என்பது, புதுமைதான். ஆனால், அதைவிட, இயேசு, மக்களைப் பகிரச்செய்தார் என்பதை, நாம் மாபெரும் ஒரு புதுமையாகக் கருதலாம். குழந்தைப்பருவத்தில், பகிர்வதன் அழகைக் குறித்து பாடங்கள் பல சொல்லித்தரும் நாம், வளர, வளர, பகிர்வதற்குப் பதில், சேர்ப்பதைக் குறித்து, சேர்த்ததைப் பாதுகாப்பது குறித்து அதிகப் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்கிறோம், கற்றுத்தருகிறோம்.

நாம் வாழும் இன்றைய உலகில், இந்தப் பகிர்வுப் புதுமை அதிகம் தேவைப்படுகிறது. இந்தப் புதுமை நிகழவேண்டுமெனில், நம் அடிப்படை கண்ணோட்டம் மாறவேண்டும். இதை, நமக்குத் தெரிந்த ஒரு கதை வழியே புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். 'Chicken Soup for the Soul' என்ற நூலில் சொல்லப்பட்டுள்ள கதை இது...

உணவகத்திற்கு முன் நிறுத்தப்பட்டிருந்த ஒரு விலையுயர்ந்த காரை, அவ்வழியே வந்த ஓர் ஏழைச் சிறுவன் வியப்புடன் பார்த்தபடியே நின்றான். காரின் உரிமையாளர் அங்கு வந்ததும், அவரிடம், "இந்தக் கார் உங்களுடையதா?" என்று கேட்டான் சிறுவன். அதற்கு அவர், "ஆம், என் அண்ணன் இதை எனக்குப் பரிசாகத் தந்தார்" என்று சொன்னார். அச்சிறுவன் உடனே, "நீங்கள் எதுவும் சிறப்பாகச் செய்ததால் அவர் உங்களுக்கு இதைக் கொடுத்தாரா?" என்று கேட்டதற்கு, கார் உரிமையாளர், "இல்லையே... அவருக்கு என் மேல் அதிக அன்பு உண்டு. எனவே, எனக்கு, கிறிஸ்மஸ் பரிசாக இதைத் தந்தார்" என்று பதில் சொன்னார். சிறுவன் ஒரு பெருமூச்சுடன், "ம்... எனக்கும்..." என்று எதையோ சொல்ல ஆரம்பித்தான். "ம்... எனக்கும் இப்படி ஓர் அண்ணன் இருந்தால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்!" என்று சிறுவன் சொல்லப்போகிறான் என்று கார் உரிமையாளர் நினைத்தார். ஏனெனில், அந்தக் காரைப் பார்த்த அவரது நண்பர்கள் பலர், தங்களுக்கு இப்படி ஓர் அண்ணன் கிடைக்கவில்லையே என்று ஏக்கத்துடன் சொன்னதை, காரின் உரிமையாளர் கடந்த சில நாட்களாகக் கேட்டுவந்தார். எனவே, இச்சிறுவனின் ஏக்கமும் அதுபோலவே இருக்கும் என்று கற்பனை செய்துகொண்டார். ஆனால், அச்சிறுவனோ, "ம்... எனக்கும் உங்கள் அண்ணனைப் போல ஒரு மனம் இருந்தால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும். நானும் என் தம்பிக்கு இதுபோன்ற ஒரு காரை அன்பளிப்பாகத் தர முடியுமே!" என்று சொன்னான்.

"ம்... எனக்கும் இப்படி ஓர் அண்ணன் இருந்தால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்!" என்று கார் உரிமையாளரைப் போல் எண்ணுவது, நாம் என்னென்ன பெறமுடியும் என்று கணக்கிடும் மனம். "ம்... எனக்கும் உங்கள் அண்ணனைப் போல ஒரு மனம் இருந்தால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்!" என்று ஏழைச் சிறுவனைப்போல் எண்ணுவது, நாம் என்னென்ன தரமுடியும் என்று சிந்திக்கும் மனம். பகிர்வதும், தருவதும், பொதுவாக, குழந்தைகளுக்கு எளிதில் தோன்றும் எண்ணங்கள். ஆனால், அவர்கள் வளர, வளர, மாற்றுப்பாடங்கள் அவர்கள் மனங்களில் திணிக்கப்படுகின்றன.

வானிலிருந்து இறைவன் இறங்கி வந்து புதுமை செய்தால்தான், இவ்வுலகின் பசியைப் போக்க முடியும்; சக்திவாய்ந்த அரசுகள் மனது வைத்தால்தான், வறுமை நீங்கும்; இருப்பவர்கள் பகிர்ந்து கொண்டால்தான், இல்லாதவர் நிலை உயரும் என்றெல்லாம் எதிர்பார்த்து காத்திருப்பதை விட்டுவிட்டு, பகிர்வு என்ற புதுமையை, அச்சிறுவனைப் போல் நம்மில் யாரும் ஆரம்பித்து வைக்கலாம். நற்செய்தியில், நாம் இன்று சந்திக்கும் அச்சிறுவன் வழியாக, இயேசு சொல்லித்தரும் பகிர்வுப் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ள, நமக்கு இறைவன் பணிவான மனதைத் தரவேண்டுமென்று மன்றாடுவோம். பகிர்வுப் புதுமை இவ்வுலகில் பலுகிப்பெருகவேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.

விவிலியத்தேடல் : புதுமைகள் : பார்வை பெறுதலும், பார்வை இழத்தலும் – பகுதி 3

Albert Schweitzer - Alsatian Medical Missionary

https://www.pinterest.com

இமயமாகும் இளமை - நோயற்ற தலைமுறையை உருவாக்க...

இறையியலிலும், இசையிலும் மேதையாக விளங்கிய இளம் பேராசிரியர் Albert Schweitzer அவர்கள், தன் 30வது வயதில், பேராசிரியர் பணியிலிருந்து விலகி, ஆப்ரிக்க மக்கள் நடுவே உழைப்பதற்கு தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தார். அம்மக்களின் முக்கியத் தேவை, மருத்துவ உதவி என்பதை அறிந்த ஆல்பர்ட் அவர்கள், அடுத்த ஆறு ஆண்டுகள் மருத்துவப் படிப்பை மேற்கொண்டார். இறையியலிலும், இசையிலும் பல சிகரங்களை அடைந்திருந்த ஆல்பர்ட் அவர்கள், அச்சிகரங்களிலிருந்து இறங்கி, ஆப்ரிக்கக் கண்டத்தில், ஏனையோர் செல்லத் தயங்கிய பகுதியொன்றில், வறியோருக்கென ஒரு மருத்துவமனையை எழுப்பி, தன் பணிகளைத் துவக்கினார்.

தன் மருத்துவப்பணியை, மறைப்பணி போல் செய்துவந்த ஆல்பர்ட் அவர்கள், நாம் ஒவ்வொருவரும் எவ்விதம் மருத்துவராக மாறி, நம்மை நாமே பேணிக்காக்க முடியும் என்பதை இவ்வாறு கூறியுள்ளார்: "ஒவ்வொரு நோயாளியும் தனக்குள்ளே ஒரு மருத்துவராக விளங்குகிறார். இந்த உண்மையைச் சரிவரப் புரிந்துகொள்ளாமல், நோயாளிகள், மருத்துவர்களான எங்களைத் தேடி வருகின்றனர். ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இருக்கும் மருத்துவரைச் செயலாற்ற வைக்கும் மருத்துவரே, உண்மையில் திறமையான மருத்துவர்" என்று Albert Schweitzer அவர்கள் கூறியுள்ள கருத்து, மிக ஆழ்ந்த பொருள் கொண்டது.

இக்கூற்றின் முழுப்பொருளை, இளையோர் நன்கு உணர்ந்து, தங்கள் நலனைத் தாங்களே பராமரித்துக்கொள்ளும் பக்குவம் பெற்றால், வருங்காலம், நோயற்ற தலைமுறையாக உருவாகும்.

Why Suffering?

http://jesusisgod316.blogspot.com

புதுமைகள் : பார்வை பெறுதலும், பார்வை இழத்தலும் – பகுதி 3

பார்வையற்ற ஒருவரைக் காணும் சீடர்கள், இயேசுவிடம் எழுப்பிய ஒரு கேள்வி, நம் விவிலியத் தேடலை சென்ற வாரம் வழிநடத்தியது. “ரபி, இவர் பார்வையற்றவராய்ப் பிறக்கக்காரணம், இவர் செய்த பாவமா? இவர் பெற்றோர் செய்த பாவமா?” - யோவான் 9:2 என்ற அக்கேள்வியில் பொதிந்துள்ள ஒரு சில உண்மைகளை சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். பாவம், தண்டனை, துன்பம், கடவுள் ஆகிய உண்மைகளை ஒன்றோடொன்று பிணைத்து விடுவதால், நம் மத நம்பிக்கை தடுமாற்றம் அடைகிறது. நாம் உருவாக்கும் இச்சங்கிலித் தொடரைப் புரிந்துகொள்ள, ஹெரால்டு குஷ்னர் (Harold Kushner) என்ற யூத மத குரு எழுதிய ஒரு நூல் உதவியாக இருக்கும். அந்நூலின் உதவியுடன் நம் தேடல் பயணத்தை இன்று தொடர்கிறோம்.

குஷ்னர் அவர்கள், 1981ம் ஆண்டு வெளியிட்ட “When Bad Things Happen to Good People”, அதாவது, “நல்லவர்களுக்கு பொல்லாதவை நிகழும்போது” என்ற நூலை, பல கோடி மக்கள் படித்து, பயனடைந்து வருகின்றனர். இந்நூலின் அறிமுகப் பிரிவும், முதல் பிரிவும் இன்றைய நம் விவிலியத் தேடலுக்கு உதவியாக இருக்கும்.

"நான் ஏன் இந்நூலை எழுதினேன்?" என்று தலைப்பிடப்பட்டுள்ள இந்நூலின் அறிமுகப் பிரிவில், ஆசிரியர் குஷ்னர் அவர்கள், தான் இந்நூலை எழுத முக்கியக் காரணம், தன் மகன் ஆரோன் செவ் குஷ்னர் (Aaron Zev Kushner) என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். தொடர்ந்து, தன் மகனைப் பற்றியும், அவரது மரணத்தைப் பற்றியும் தன் கருத்துக்களை இப்பிரிவில் பகிர்ந்துகொள்கிறார், குஷ்னர்.

ஆரோன், தன் 14வது பிறந்தநாளைக் கொண்டாடிய இரு நாள்கள் சென்று, இவ்வுலகைவிட்டு விடைபெற்றார். ஆரோன் இவ்வுலகில் வாழ்ந்த 14 ஆண்டுகளும், அரியதொரு நோயினால் அதிகத் துன்புற்றார். பல கோடி குழந்தைகளில் ஒருவருக்கு மட்டும் வரக்கூடிய, 'progeria' அதாவது, ‘விரைவில் முதுமை’ என்ற அரிய நோயினால், ஆரோன், பாதிக்கப்பட்டிருந்தார். தலைமுடி அனைத்தையும் இழந்து, முகத்தில் சுருக்கங்கள் விழுந்து, தன் 14வது வயதில், 80 வயது நிறைந்த ஒரு முதியவரைப்போல் தோன்றிய ஆரோன், அதிக வேதனையுற்று இறந்தார்.

குணமாக்க இயலாத அரிய நோயினால், தன் மகன் ஆரோன், 14 ஆண்டுகள் அனுபவித்த வேதனையும், மிக இளவயதில் அடைந்த மரணமும், ஹெரால்டு குஷ்னர் அவர்களை கேள்விகளால் நிறைத்தன. யூத மத குருவாக, நேர்மையான வாழ்க்கை வாழ்ந்துவரும் தனக்கும், தன் குடும்பத்திற்கும் ஏன் இவ்வாறு நிகழவேண்டும்? ஒரு பாவமும் அறியாத, மாசற்றக் குழந்தையான ஆரோன், ஏன் இத்துன்பத்திற்கு உள்ளாகவேண்டும்? போன்ற கேள்விகள், குஷ்னர் அவர்களை மிக ஆழமாகப் பாதித்தன.

1977ம் ஆண்டு, ஆரோன், இவ்வுலகிலிருந்து விடைபெற்றபின்னர், தன்னுள் எழுந்த கேள்விகளோடு 4 ஆண்டுகள் போராடிவந்த குஷ்னர் அவர்கள், தன் கேள்விகளையும், அதனால் தனக்குக் கிடைத்த தெளிவுகளையும் தொகுத்து, 1981ம் ஆண்டு, “நல்லவர்களுக்கு பொல்லாதவை நிகழும்போது” என்ற தலைசிறந்த நூலை வெளியிட்டார்.

இந்நூலின் முதல் பக்கத்தில், தன் மகன் ஆரோனுக்கு இந்நூலை அர்ப்பணிப்பதாகக் கூறியுள்ள ஆசிரியர், இந்த அர்ப்பண வரிகளுக்குக் கீழ், சாமுவேல் இரண்டாம் நூலில், தாவீது தன் மகனின் வாழ்வுக்காக இறைவனிடம் போராடிய நிகழ்வைக் கூறும் விவிலியப் பகுதியை மேற்கொளாகக் குறிப்பிடுகிறார்.

தன் படைவீரன் உரியாவின் மனைவி வழியே தனக்குப் பிறந்த மகன் நோயுற்றதால், அவனுக்காக உண்ணாநோன்பு மேற்கொண்டு வேண்டிக்கொண்டார் தாவீது. அவரது வேண்டுதல்கள் பயனளிக்காமல், அக்குழந்தை இறந்தது. அக்குழந்தை இறந்தபின், தாவீது உணவு உட்கொண்டார். இதைக் கண்ட பணியாளர், “நீவிர் செய்ததை என்னென்போம்! உயிரோடிருந்த குழந்தைக்காக நீர் உண்ணாமல் அழுதீர்; ஆனால் குழந்தை இறந்ததும் எழுந்து உணவு கொண்டீரே!” என்று அவரிடம் கேட்டபோது, தாவீது கூறிய பதிலை, குஷ்னர் அவர்கள் இந்நூலின் முதல் பக்கத்தில் பதிவு செய்துள்ளார்.

2 சாமுவேல் 12: 22-23

"குழந்தை உயிரோடிருந்தபோது ஒரு வேளை ஆண்டவர் இரங்குவார்; அவனும் பிழைப்பான் என்று நினைத்து நான் உண்ணா நோன்பிருந்து அழுதேன். இப்போது அவன் இறந்துவிட்டான். இனி நான் ஏன் உண்ணா நோன்பு இருக்கவேண்டும்? என்னால் அவனைத் திருப்பி கொண்டுவர முடியுமா? நான் தான் அவனிடம் செல்ல முடியுமே ஒழிய, அவன் என்னிடம் திரும்பிவர மாட்டான்" என்று கூறினார்.

அர்ப்பணப் பக்கத்தில், தாவீது அடைந்த வேதனையோடு தன்னை இவ்வாறு இணைத்துள்ள ஆசிரியர் குஷ்னர் அவர்கள், இந்நூலின் முதல் பிரிவில் கூறியுள்ள இரு நிகழ்வுகள், சீடர்கள் இயேசுவிடம் எழுப்பிய கேள்வியில் கூறப்பட்டுள்ள இரு கருத்துக்களை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

"Why Do the Righteous Suffer?" அதாவது, "நீதிமான்கள் ஏன் துன்புறுகின்றனர்?" என்று தலைப்பிடப்பட்டுள்ள முதல் பிரிவில், குஷ்னர் அவர்கள் பகிர்ந்துகொள்ளும் முதல் நிகழ்வு, "இவரது பெற்றோர் செய்த பாவமா?" என்று சீடர்கள் எழுப்பிய கேள்வி, எவ்விதம் பலவடிவங்களில் நம்மிடையே உலவுகிறது என்பதைத் தெளிவாக்குகிறது.

குஷ்னர் அவர்கள், ஓர் இளம் ரபியாக தன் பணியைத் துவக்கிய வேளையில், அவரது தொழுகைக்கூடத்தைச் சேர்ந்த நடுத்தர வயதுடைய கணவனும், மனைவியும், ஒரு நாள், பேரதிர்ச்சி தரும் செய்தியைக் கேட்டனர். 19 வயதான அவர்களது ஒரே மகள், பக்கத்து மாநிலத்தில் ஒரு கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்தார். அன்று காலை, அவ்விளம்பெண் தன் வகுப்பறைக்கு நடந்து சென்ற வேளையில், திடீரென மயங்கி விழுந்தார். அவரது மூளையில், ஓர் இரத்தக்குழாய் வெடித்ததால், அவர் மயங்கி விழுந்தார். ஒரு சில நொடிகளில் அவர் உயிர் பிரிந்தது.

அப்பெண்ணின் பெற்றோருக்கு கல்லூரியிலிருந்து செய்தி வந்ததும், அவர்கள் அதிர்ச்சியில் நொறுங்கிப் போயினர். இச்செய்தியைக் கேட்ட குஷ்னர் அவர்கள், உடனடியாக அவர்களது இல்லத்திற்குச் சென்றார். இந்த  பேரிழப்பைச் சந்தித்துள்ள பெற்றோரிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் தயக்கத்துடன் அவர் அந்த இல்லத்தில் நுழைந்தார். அவரைச் சந்தித்ததும், அப்பெண்ணின் தந்தை, அவரிடம் கூறிய முதல் சொற்கள், தான் சற்றும் எதிர்பாராத சொற்களாக இருந்தன என்று, குஷ்னர் அவர்கள் கூறியுள்ளார்.

யூதர்களுக்கு மிக முக்கியமான, புனிதமான நாள், Yom Kippur, அதாவது, பாவப்பரிகார நாள். அந்த நாளில் நிறைவேற்றவேண்டிய ஒரு கடமையை, தானும், தன் மனைவியும் நிறைவேற்றவில்லை என்பதை, அந்த தந்தை கூறினார். "ரபி, நாங்கள், சென்ற ஆண்டு, பாவப்பரிகார நாளன்று, உண்ணா நோன்பைக் கடைபிடிக்கவில்லை" என்று தந்தை கூறியது, தன்னைச் சிந்திக்க வைத்தது என்று, குஷ்னர் அவர்கள், தன் நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார். தங்கள் மகள் திடீரென இறந்ததற்குக் காரணம், தாங்கள் செய்த தவறு என்பதை, அப்பெண்ணின் தந்தை சொல்லாமல் சொன்னார்.

அதேபோல், ஒருவர், தனிப்பட்ட வாழ்வில் செய்த பாவங்களின் தண்டனைகளாக துன்பங்கள் வந்து சேரும் என்ற எண்ணமும் நம்மிடையே நிலவுகின்றது. இந்த எண்ணத்தைத்தான், இவர் செய்த பாவமா? என்ற கேள்வி வழியே சீடர்கள் இயேசுவிடம் கேட்டனர். குஷ்னர் அவர்கள் இந்நூலின் முதல் பிரிவில் கூறும் மற்றொரு நிகழ்வு, இந்த எண்ணத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது.

11 வயதுடைய சிறுவன் ஒருவனுக்கு பார்வைத்திறன் குறைந்து வந்ததென்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. மருத்துவர், அச்சிறுவன் அணியவேண்டிய கண்ணாடியைப் பரிந்துரை செய்தார். அச்சிறுவனின் பெற்றோரும், அக்காவும், சிறு வயதிலிருந்து கண்ணாடி அணிந்தவர்கள்.  எனவே, அச்சிறுவன் கண்ணாடி அணியவேண்டும் என்று மருத்துவர் சொன்னபோது, வீட்டில் யாரும் ஆச்சரியம் அடையவில்லை. ஆனால், அச்சிறுவனோ மிகவும் வருத்தம் அடைந்தான். கூடவே, அவன் ஏதோ ஒரு குழப்பத்தில் இருப்பதுபோல் தெரிந்தது. அவனது தாய் அதைப்பற்றி பல முறை கேட்டும் பதிலொன்றும் சொல்லவில்லை. ஒரு நாள் இரவு, உறங்கப்போகும் நேரத்தில், அச்சிறுவன் தாயிடம் தன் மனதிலிருந்த குழப்பத்தைச் சொன்னான்.

அவன் கண் பரிசோதனைக்குப் போவதற்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன், தன் வகுப்பு நண்பர்களுடன் சேர்ந்து, ஒரு பத்திரிக்கையில் வெளியாகியிருந்த ஆபாசப் படங்களை, இரகசியமாகப் பார்த்து இரசித்ததாகக் கூறினான். தான் அந்த ஆபாசப் படங்களைப் பார்த்ததால், ஆண்டவன் தன் பார்வைத்திறனைக் குறைத்துவிட்டார் என்று அச்சிறுவன் தன் அன்னையிடம் கூறினான்.

தங்களுக்கோ, பிறருக்கோ துன்பங்கள் ஏற்படும்போது, ஏதோ ஒருவகையில், தாங்களோ, பிறரோ செய்த தவறுகளே, அத்துன்பங்களின் காரணம் என்று முடிவெடுப்பது, மனித குலத்தின் ஆழ்மனதில் செதுக்கப்பட்டுள்ள ஒரு கருத்து. இக்கருத்தை பல்வேறு மதங்கள் பல்வேறு வழிகளில் கூறுகின்றன. விவிலியத்தின் பல இறைவாக்கியங்கள் இக்கருத்தை வலியுறுத்தும்வண்ணம் அமைந்துள்ளன.

தொடக்க நூல் 38: 7

யூதாவின் தலைமகன் ஏர், ஆண்டவர் முன்னிலையில் கொடியவனாய் இருந்ததால், ஆண்டவர் அவனை சாகடித்தார்.

எசாயா 3: 10-11

மாசற்றோர் நலம் பெறுவர் என நவிலுங்கள்; அவர் தம் நற்செயல்களின் கனியை உண்பது உறுதி. தீச்செயல் புரிவோர்க்கு ஐயோ கேடு! தீமை அவர்களைச் சூழ்ந்து கொள்ளும்; அவர்களின் கைகள் செய்த தீவினைகள் அனைத்தும் அவர்கள் மேலேயே விழும்.

நீதிமொழிகள் 12: 21

நல்லாருக்கு ஒரு கேடும் வராது; பொல்லாரின் வாழ்க்கையோ துன்பம் நிறைந்ததாய் இருக்கும்.

தாங்களோ, தங்கள் பெற்றோரோ செய்த பாவங்களின் விளைவாக வரும் தண்டனைகளே ஒருவர் அடையும் துன்பங்கள் என்ற பாணியில் சீடர்கள் எழுப்பும் கேள்விக்கு, இயேசு அளித்த பதில், நம் அடுத்த தேடலை வழிநடத்தும்.