Miracle of ‘Multiplying’ or ‘Sharing’? புதுமை எது - பலுகச்செய்வதா, பகிரச்செய்வதா?

 

The lad with five barley loaves and two fish

https://www.jw.org/en

17^th Sunday in Ordinary Time

The opening ceremony of the 32^nd Summer Olympics took place in Tokyo, on Friday, July 23. This is the first time in the Olympic history of 125 years (beginning with the Olympics in 1896), that the Games have been postponed by one year due to the pandemic. Earlier, on three occasions the games were cancelled in 1916, 1940, and 1944 due to the two world wars.

These three games were cancelled since the world was not safe enough to conduct the games. Last year we found out that the world was not safe enough from an unseen virus – COVID-19 and hence the games were postponed. Even now, as Tokyo staged the opening ceremony, the question of whether it will continue the full course of the games, lingers on.

Talking about this year’s Olympics, BBC has this report:

Masks, quarantine, saliva tests. Make no mistake, these are an Olympics like no other.

With Tokyo in a state of emergency throughout the Olympics after a spike in Covid-19 infections, the Games have come under huge criticism from the Japanese public, the majority of whom have said they want the Olympics to be cancelled or postponed again.

But safety is paramount for the organisers, and huge precautions are being taken, including holding the Games behind closed doors with no fans, from either Japan or overseas, being permitted inside venues.

Not only these four Olympic Games, but every time Olympic Games are conducted, safety, and security have been the concern of the organisers, especially after the 1972 games in Munich where 11 athletes from Israel were killed by a terrorist attack. In 2012, when the Olympic Games were conducted in London, the following headlines appeared in the media:

• London Feels More Like a Military Base Than an Olympic Park
• Unprecedented security measures for London Olympics
• London's Olympic security headache

With more than 36,000 members of the security force for the 10,000 athletes and a security budget in the range of 1.6 billion pounds, one wonders whether the world needs to conduct a sports festival like this. We still wonder whether the world needs to have the Olympic games when people face insecurity on so many fronts created by COVID-19.

We are painfully aware that one of the greatest problems facing us today is insecurity – physical, social, financial, political, psychological etc…etc. We can easily see that all these are inter-related. The more financial and social insecurity, the greater the violence! There is no strong political will to find a permanent solution to this situation. Any one can easily see that the gap between the haves and the have-nots is becoming a bottomless chasm!

Even during the pandemic, when the poor lost everything, the rich, especially the super-rich amassed wealth. This is obviously, as well as, painfully advertised in the recent trips (July 11 and July 20, 2021) to the outer space taken up by a few ‘filthy-rich’ persons.

The main reason for all the insecurity in the world can be pinned down to this great chasm between the ‘haves’ and the ‘have-nots’. Instead of bridging this gap, most of the governments spend more and more money on weapons. The best shield that can protect us is SHARING of our resources, rather than stocking up wealth and weapons.

Sharing is the main theme in today’s liturgy. The readings from II Kings as well as the Gospel of John talk of the miraculous feeding of people. At first glance, these readings seem to highlight the miraculous intervention of God. But, on a deeper analysis, we can find that God and Jesus did not produce food out of nothing. There was the element of human contribution.

2 Kings 4:42-44

A man came from Ba'al-shal'ishah, bringing the man of God bread of the first fruits, twenty loaves of barley, and fresh ears of grain in his sack. And Eli'sha said, "Give to the men, that they may eat." But his servant said, "How am I to set this before a hundred men?" So he repeated, "Give them to the men, that they may eat, for thus says the LORD, 'They shall eat and have some left.'" So he set it before them. And they ate, and had some left, according to the word of the LORD.

We see a similar scene in John’s gospel – John 6: 1-15. This passage seems like a sequel to last week’s passage from Mark. The closing lines of last week’s gospel gave us a picture of the compassionate shepherd:

Mark 6:34

As he went ashore he saw a great throng, and he had compassion on them, because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things.

This week’s gospel begins with Jesus, the Good Shepherd being concerned about feeding the people. His question of how to feed those people met with more questions. Then came a solution: "There is a lad here who has five barley loaves and two fish". Jesus, as if waiting for this clue, told his disciples to make the people sit down for a meal! All that Jesus required was a little effort from one of them and it came via a child!

We know that this is the only miracle that is recorded in all the four Gospels (Mt. 14:13-21; Mk. 6:30-44; Lk. 9:10-17 and Jn. 6:1-15). All the four Gospels record same numbers – five loaves and two fish, 5000 men, not counting women and children, 12 baskets of the left-over pieces of bread… Only the Gospel of John mentions the lad carrying the food items that inaugurated the miracle. While the other three synoptic gospels mention ‘five loaves and two fish’, John makes it more specific saying: "five barley loaves and two fish". Some commentators say that ‘barley loaves’ signify that the lad was from a family with meagre resources. We can easily understand that this lad, from a poor family, was brought up in the spirit of sharing, right from his childhood.

Usually, this miracle is looked upon as a miracle of multiplication performed by Jesus. But, there is another interpretation to this episode. This interpretation stems from the basic question – how is it that a child carried food to the desert? When a family goes on a journey, children do not think of carrying food. This is the job of the parents. They foresee what would be required by children and get prepared.

For the Jews, this foresight was almost second nature. Having suffered slavery and shortage of food for generations, they were careful to carry food whenever they left their house. So, here was a family which had come to the desert to meet Jesus. The mother of the family had prepared five barley loaves and two fish for the family to eat. The child was simply carrying the food packet. We can easily presume that many of those who were there around Jesus, carried some food.

As it was getting late, they began to feel pangs of hunger. They were hesitant to open their packets since they knew that what they had was insufficient to feed the crowd. Hesitations, questions, calculations are typical of adults. Thank God, children are different. Hence, the miracle happened. The little lad heard Jesus discussing with his disciples about feeding the people. Without a second thought, the lad offered what he had carried from home – five loaves and two fish! Once the crowd saw this, then it was easy for them to open their packets and share…

Five loaves + two fish + Jesus’ blessing = more than 5000 people fed + 12 baskets of left-overs!

Not a simple mathematics, but pure magic! I consider this – namely, that Jesus and the child inspiring the people to share – a much more powerful miracle than simply Jesus multiplying the loaves!

The world needs extraordinary miracles of sharing. How do we get rid of the scandal of millions dying of hunger? We can pray for God’s direct intervention; we can hope for efficient actions of governments; we can fight with the haves to share with the have-nots… OR, as the little lad we can start sharing. Let me close these reflections with a news item I read some years ago from the catholic news agency UCAN:

Spearheading a revolution with handful of rice (Source: UCAN-India)

July 15, 2012. Every drop makes an ocean. That adage perhaps never held so true as in the case of a Christian community in one of the poorest areas of India. A small community in Mizoram despite having not much to depend on for themselves have been religiously paying their tithes – “a handful rice.”…

"Buhfai tham"(which means ‘a handful rice’) is a practice where each Mizo family puts aside a handful of rice every time, they cook a meal. Later, they gather it and offer it to the church. The church, in turn, sells the rice and generates income to support its work.

"It is not our richness or our poverty that makes us serve the Lord, but our willingness," said Rev. Zosangliana Colney, leader of Mizoram Presbyterian Church. "So we Mizo people say, 'As long as we have something to eat every day, we have something to give to God every day.'"

With 1,800 missionaries in India and many overseas, the Mizoram church is known as a missionary church around the world. This success is attributed to their selfless and creative giving.

I rest my case.

Five loaves and two fish shared with 5000

https://pastorlesterbentley.com

பொதுக்காலம் 17ம் ஞாயிறு

 

ஜூலை 23, இவ்வெள்ளியன்று, கோடைக்கால ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள், ஜப்பான் நாட்டின் தலைநகர் டோக்கியோவில், துவங்கின. சென்ற ஆண்டு திட்டமிடப்பட்டிருந்த இந்த விளையாட்டுக்கள், கோவிட்-19 பெருந்தொற்று உருவாக்கிய நெருக்கடியால், இவ்வாண்டு நடத்தப்படுகின்றன. 1896ம் ஆண்டு முதல், நான்கு ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை நடத்தப்பட்டு வரும் ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள், இடையே மூன்று முறை நடத்தப்படவில்லை.

முதல், மற்றும் இரண்டாம் உலகப்போர்கள் நடைபெற்ற காலத்தில், மனிதர்களாகிய நாம், ஒருவரையொருவர் அழித்துவந்ததால், 1916, 1940, 1944 ஆகிய மூன்று ஆண்டுகள், ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள் தடைப்பட்டன. 2020ம் ஆண்டு துவங்கியது முதல், மனிதர்களாகிய நம் அனைவரையும், கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு கிருமி அழித்து வருவதால், ஒலிம்பிக் வரலாற்றில், முதல்முறையாக, இந்த விளையாட்டுக்கள் தள்ளிவைக்கப்பட்டன. இப்போதும்கூட, மக்களின் பங்கேற்பு ஏதுமின்றி நடைபெறும் இந்த விளையாட்டுக்கள், ஏத்தருணத்திலும் நிறுத்தப்படலாம் என்ற சந்தேகத்துடன், நடைபெற்று வருகின்றன.

மக்களின் பாதுகாப்பு கருதி, மூன்று முறை ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டன. ஆனால், பாதுகாப்பு என்பது, ஒரு பெரும் ஆபத்தாகவே ஏனைய ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்களிலும் கருதப்பட்டது.

1972ம் ஆண்டு ஜெர்மனியின் மியூனிக் நகரில் ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள் நடைபெற்றபோது, இஸ்ரேல் நாட்டைச் சேர்ந்த 11 விளையாட்டு வீரர்கள் கொல்லப்பட்ட நிகழ்வு, ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்களை நடத்துவோரின் உள்ளங்களில் ஆழப்பதிந்த ஓர் எச்சரிக்கையாக செயல்படுகிறது. 2012ம் ஆண்டு, ஒலிம்பிக் விளையாட்டுப் போட்டிகள், இலண்டனில் நடைபெற்றபோது, பாதுகாப்பு அளிப்பதற்கு மட்டும், பிரித்தானிய அரசு, 1.6 பில்லியன் பவுண்டுகள் செலவு செய்ததாக சொல்லப்படுகிறது. 2016ம் ஆண்டு, பிரேசில் நாட்டின் ரியோவில் நடைபெற்ற ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்களுக்கு, 895 மில்லியன் டாலர்கள் பாதுகாப்புக்கென செலவழிக்கப்பட்டதென சொல்லப்படுகிறது. இம்முறை, டோக்கியோ ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்களில், மக்களின் பங்கேற்பு இல்லாதபோதும், விளையாட்டு வீரர்களை, ஒரு கிருமியிடமிருந்து பாதுகாப்பதற்கு பெருமளவு தொகை செலவாகிறது.

மக்களின் கவலைகளைப் போக்கி, அவர்களை ஒன்றிணைப்பதற்காக, விளையாட்டுப் போட்டிகள் நடத்தப்படுகின்றன. ஆனால், அதே விளையாட்டுத் திடல்கள் பழிக்குப் பழி வாங்கும் கொலைக்களங்களாகவும், மக்கள் கூடிவரும் இடங்கள், கிருமிகள் பரவும் இடங்களாகவும் மாறுவதைக் காணும்போது, வேதனையடைகிறோம். எந்நேரத்தில், எவ்விடத்திலிருந்து, எவ்வகையில் வன்முறைகள் வெடிக்கும், அல்லது, கிருமிகள் பரவும் என்பது தெரியாமல் வாழ்ந்துவருகிறோம். இன்றைய நமது சமுதாயத்தை, ஒவ்வொரு நாளும் அச்சுறுத்தும் ஒரு பெரும் பிரச்சனை, பாதுகாப்பின்மை.

பாதுகாப்புடன் வாழவேண்டும் என்பது, மனிதராய்ப் பிறந்த ஒவ்வொருவரின் அடிப்படை வேட்கை. அண்மையக் காலங்களில், பாதுகாப்பு என்று பேசும்போது, மனித சமுதாயத்தைப் பாதுகாப்பதை மட்டும், நாம் எண்ணிப்பார்ப்பதில்லை. நம்மைச் சுற்றியுள்ள சுற்றுச்சூழலையும் பாதுகாக்கவேண்டும் என்று எண்ணிப்பார்க்கிறோம். சுற்றுச்சூழலை பாதுகாக்காமல், அதை அளவுக்கதிகமாக சீரழித்ததால், கோவிட்-19 பெருந்தொற்று, தற்போது, நம்மீது படையெடுத்துள்ளது. நமது சுயநலமும், பேராசையும், நம்மையும் நம் சுற்றுச்சூழலையும், பாதுகாப்பற்ற நிலைக்குத் தள்ளிவிட்டுள்ளன.

சுயநலமும், பேராசையும் கட்டுப்பாடின்றி வளர்ந்துவிட்டதால், இருப்பவர்கள் தேவைக்கும் அதிகமாக, மிகமிக அதிகமாகச் சேர்த்துக்கொண்டே உள்ளனர். இதன் விபரீத விளைவாக, இல்லாதவர்கள், தங்கள் அடிப்படைத் தேவைகளையும் இழந்து தவிக்கின்றனர். கோவிட் பெருந்தொற்று, கோடிக்கணக்கான வறியோரின் வாழ்வாதாரங்களை அடியோடு பறித்துச் சென்றுள்ள அதே வேளையில், ஒரு சில கோடீஸ்வரர்களின் வருமானம் இன்னும் பல மடங்கு உயர்ந்துள்ளது. இந்த ஏற்றத்தாழ்வுகளின் ஒட்டுமொத்த வடிவமாக, வேதனை தரும் விளம்பரமாக, மிகப்பெரிய செல்வந்தர்கள் சிலர், அண்மைய நாள்களில் (ஜூலை 11, 20 ஆகிய நாள்களில்), கோடி, கோடியாய் பணத்தைச் செலவழித்து, ஒருசில நிமிடங்களே நீடித்த விண்வெளிப் பயணம் ஒன்றை மேற்கொண்ட நிகழ்வை நாம் எண்ணிப்பார்க்கலாம். இந்த வேறுபாடுதான் நமக்குள் பாதுகாப்பற்ற நிலையை உருவாக்கிவிட்டது.

நாடுகளுக்கிடையில், சமுதாயங்களுக்கிடையில், தனி மனிதர்களுக்கிடையில் வெடிக்கும் வன்முறைகளை, ஆழமாக ஆய்வுசெய்தால், இவற்றின் ஆணிவேராக நாம் காண்பது, இருப்பவர் - இல்லாதவர் என்ற இருவேறு உலகங்களுக்கிடையே நிலவும் அநீதி.

இவ்வாறு பிளவுபட்டு நிற்கும் இந்த உலகங்களை இணைக்கும் வழிகளைத் தேடுவதற்குப் பதிலாக, இல்லாதவரின் உலகிலிருந்து தங்களைக் காத்துக்கொள்ள, இருப்பவரின் உலகம், ஆயுதங்களையும், அரசியல் அதிகாரங்களையும் நம்பிவாழ்கிறது. இந்தப் பிரச்சனையைத் தீர்க்க ஒரே வழி... பகிர்வு. இருப்பது சிறிதளவேயாயினும், அதை இல்லாதாரோடு பகிர்ந்தால், இந்த உலகம், அதிகப் பாதுகாப்பில் வளர்ந்து, பல புதுமைகளைக் காணமுடியும் என்பதை, நமக்கு, இன்றைய வழிபாட்டு வாசகங்கள் நினைவுறுத்துகின்றன.

மக்களின் பசியைப் போக்க, தங்களிடம் இருக்கும் உணவு போதுமா என்ற கேள்வி, அரசர்கள் இரண்டாம் நூலிலும், யோவான் நற்செய்தியிலும் எழுப்பப்படுகிறது. இருப்பினும், இறைவனை நம்பி, உணவு பரிமாற்றம் ஆரம்பமாகிறது. இறுதியில், மக்கள் வயிறார உண்ட பின்னர், மீதம் உணவும் இருக்கிறது என்பதை, இரு வாசகங்களிலும் காண்கிறோம்.

இவ்விரு நிகழ்வுகளையும் மேலோட்டமாகச் சிந்திக்கும்போது, ஓர் எண்ணம் தோன்ற வாய்ப்புண்டு. அதாவது, மக்களின் பசியைப் போக்க, அல்லது, இல்லாதவர்களின் குறையைத் தீர்க்க, இறைவன் நேரில் வந்து ஏதாவது புதுமைகள் செய்யவேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு எழுவதற்கு வாய்ப்புண்டு. ஆயினும், இவ்விரு வாசகங்களையும் சற்று ஆழமாக ஆய்வுசெய்தால், ஓர் உண்மை தெளிவாகும். இந்த உணவை, இறைவன், ஒன்றுமில்லாமையிலிருந்து உருவாக்கி, பலுகிப் பெருகச் செய்யவில்லை. ஒரு மனிதரும், ஒரு சிறுவனும் கொண்டுவந்து கொடுத்த உணவே, இவ்விரு புதுமைகளின் அடித்தளமாக அமைந்ததைப் பார்க்கலாம்.

அரசர்கள் இரண்டாம் நூல் 4: 42

பாகால் சாலிசாவைச் சார்ந்த ஒரு மனிதர் புது தானியத்தில் செய்யப்பட்ட இருபது வாற்கோதுமை அப்பங்களையும், தம் கோணிப்பையில் முற்றிய தானியக் கதிர்களையும் கடவுளின் அடியவரான எலிசாவிடம் கொண்டு வந்தார்.

என்று இன்றைய முதல் வாசகம் ஆரம்பமாகிறது. ஒருவர் மனமுவந்து தந்த உணவு, ஒரு நூறு பேருக்குப் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது. அவர் கொண்டுவந்த உணவு அனைவருக்கும் போதுமா என்ற கேள்வி எழுந்தது. எனினும், ஆண்டவரை நம்பி, அந்த உணவு பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது. மக்கள் உண்டபின், மீதியும் இருந்தது என்று, இன்றைய முதல் வாசகம் கூறுகிறது.

பகிர்வைப் பற்றிய அழகியதொரு பாடத்தை, இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு சொல்லித் தருகிறார். தன்னை நோக்கி பெருந்திரளாய் வந்த மக்களைக் கண்டதும், 'இவர்கள் உண்பதற்கு நாம் எங்கிருந்து அப்பம் வாங்கலாம்?' (யோவான் 6:5) என்ற எண்ணமே, இயேசுவின் உள்ளத்தில் முதலில் எழுந்தது. மக்களுக்கு விருந்து பரிமாற நினைத்த இயேசுவின் ஆர்வத்திற்கு அணைபோடும்வண்ணம், கேள்விகள் எழுகின்றன; பின்னர், ஒரு சிறுவனிடம் உணவு உள்ளதென்று சொல்லப்படுகிறது. சிறுவன் தந்த ஐந்து அப்பம், இரண்டு மீன், இறைமகன் இயேசு வழங்கிய ஆசீர், ஆகியவை இணைந்தபோது, 5000த்திற்கும் அதிகமானோர், வயிறார உண்டனர்... மீதி உணவும் இருந்தது.

இந்தப் புதுமையை இருவேறு கண்ணோட்டங்களில் சிந்திக்கலாம். இயேசு, தனியொருவராய், ‘பலுகச்செய்தல்’ என்ற புதுமையைச் செய்தார் என்று சிந்திப்பது, பாரம்பரியக் கண்ணோட்டம். அதிலிருந்து மாறுபட்டு, 'பகிர்தல்' என்ற புதுமையை, இயேசு துவக்கிவைத்தார் என்ற இரண்டாவது கண்ணோட்டம், ஒரு சில விவிலிய ஆய்வாளர்கள் சொல்லும் கருத்து. மாறுபட்ட இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் சிந்திப்பதற்கு நம்மைத் தூண்டுவது, சிறுவன் எதற்காக உணவுகொண்டு வந்திருந்தான் என்ற ஒரு கேள்வி.

பொதுவாக, வெளியூர் செல்லும்போது, முன்னேற்பாடாக, உணவு எடுத்துச் செல்லவேண்டும் என்று, குழந்தைகளோ, சிறுவர்களோ எண்ணிப்பார்ப்பதில்லை. அவர்களுக்குத் தேவையான உணவை தயாரித்து, எடுத்துச்செல்வது, அல்லது, கொடுத்தனுப்புவது, பெற்றோரே. இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில், இதுபோன்ற முன்னேற்பாடுகள் கூடுதலாகவே இருந்தன. காரணம் என்ன?

பல தலைமுறைகளாய், இஸ்ரயேல் மக்கள், அடிமை வாழ்வு வாழ்ந்ததால், உணவின்றி தவித்தவர்கள். எனவே, அவர்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேறும்போதெல்லாம், மறவாமல், மடியில் கொஞ்சம் உணவு எடுத்துச்செல்வது, அவர்கள் வழக்கம். அன்றும், இயேசுவைத் தேடிச்சென்ற அந்தக் கூட்டத்தில், ஒரு குடும்பம் இருந்தது. குடும்பமாய்ச் சென்ற அவர்களுக்குத் தேவையான ஐந்து அப்பங்களையும், இரண்டு மீன்களையும், குடும்பத்தலைவி முன்மதியோடு தயாரித்திருந்தார். அந்த உணவு பொட்டலத்தை சிறுவன் சுமந்து வந்திருந்தான்.

இதில் மற்றொரு நுணுக்கமான தகவலையும் நற்செய்தியாளர் யோவான் பதிவு செய்துள்ளார். ஏனைய மூன்று ஒத்தமை நற்செய்திகளில், 'ஐந்து அப்பங்கள்' என்று கூறப்பட்டுள்ள வேளையில், அந்தச் சிறுவன் கொண்டுவந்திருந்தது, 'ஐந்து வாற்கோதுமை அப்பங்கள்' என்று, யோவான் மட்டும் குறிப்பிட்டுள்ளார். 'வாற்கோதுமை அப்பங்கள்' என்ற அடையாளத்தின் வழியே, அச்சிறுவனின் குடும்பம், வறுமைப்பட்டக் குடும்பம் என்பதைக் யோவான் குறிப்பிட்டுக் காட்டுகிறார்.

மாலையானதும், பசி, வயிற்றைக் கிள்ள ஆரம்பித்தது. கொண்டு வந்திருந்த உணவுப் பொட்டலங்களை யார் முதலில் பிரிப்பது? பிரித்தால், பகிர வேண்டுமே என்ற எண்ணங்கள் அந்த பாலைநிலத்தில் வலம் வந்தன! இயேசுவின் போதனைகளில் பகிர்வைப்பற்றி பேசியது பலருக்கு நினைவிலிருந்தது. ஆனால், எப்படி இத்தனை பேருக்குப் பகிரமுடியும்? நமக்கெனக் கொண்டுவந்திருப்பதைக் கொடுத்துவிட்டால், நாம் என்ன செய்வது? இத்தகைய அறிவு சார்ந்தக் கேள்விகளில் பெரியவர்கள் முழ்கி இருந்தபோது, அங்கிருந்த சிறுவனின் எண்ண ஓட்டம் வேறுபட்டிருந்தது. அதுவே, அந்தப் புதுமைக்கு வழிவகுத்தது.

தன்னைத் தேடிவந்த மக்களுக்கு உணவளிப்பது எப்படி என்று இயேசு சீடர்களிடம் பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்ட அச்சிறுவன், அம்மா தன்னிடம் கொடுத்திருந்த ஐந்து வாற்கோதுமை அப்பங்களையும் இரண்டு மீன்களையும் இயேசுவிடம் கொண்டுவந்தான். பின்விளைவுகளைப் பற்றி சிறிதும் கவலைப்படாமல், கள்ளம் கபடமற்ற ஒரு புன்னகையுடன், அச்சிறுவன், தன்னிடம் இருந்ததையெல்லாம், இயேசுவிடம் தந்தான். அச்சிறுவனின் செயலால் தூண்டப்பட்ட மற்றவர்களும், தாங்கள் கொண்டுவந்திருந்த உணவைப் பகிர்ந்துகொள்ள முன்வந்தனர். ஆரம்பமானது, ஓர் அற்புத விருந்து. அந்தப் பகிர்வினால் உருவான மனநிறைவில், அங்கிருந்தவர்களுக்கு, பாதிவயிறு நிறைந்திருக்க வேண்டும். எனவேதான், அவர்கள் உண்டதுபோக, மீதியான உணவை, 12 கூடைகளில் சீடர்கள் நிறைத்ததாக இன்றைய நற்செய்தி கூறுகிறது. இயேசு அன்று திபேரியக் கடல் அருகே நிகழ்த்தியது, ஒரு பகிர்வின் புதுமை.

தனியொருவராய் இயேசு அப்பங்களைப் பலுகச்செய்தார் என்பது, புதுமைதான். ஆனால், அதைவிட, இயேசு, மக்களைப் பகிரச்செய்தார் என்பதை, நாம் மாபெரும் ஒரு புதுமையாகக் கருதலாம். குழந்தைகளுக்கு, பகிர்வதன் அவசியத்தைக் குறித்து பாடங்கள் பல சொல்லித்தருகிறோம். அக்குழந்தைகள் வளர, வளர, பகிர்வதற்குப் பதில், சேர்த்துவைப்பதைக் குறித்து, சேர்த்ததைப் பாதுகாப்பது குறித்து, அதிகப் பாடங்களைக் கற்றுத்தருகிறோம்.

வானிலிருந்து இறைவன் இறங்கி வந்து புதுமை செய்தால்தான் இவ்வுலகின் பசியைப் போக்கமுடியும்; சக்திவாய்ந்த அரசுகள் மனது வைத்தால்தான் இந்தக் கொடுமை தீரும்; இருப்பவர்கள் பகிர்ந்து கொண்டால்தான் இல்லாதவர் நிலை உயரும் என்றெல்லாம் எதிர்பார்த்து காத்திருப்பதை விட்டுவிட்டு, பகிர்வு என்ற புதுமையை, அந்தச் சிறுவனைப் போல், நம்மில் யாரும் ஆரம்பித்துவைக்கலாம். இந்தியாவின் வடகிழக்குப் பகுதியில் உள்ள ஒரு சிறு மாநிலமான மிசோராம், நமக்குப் பகிர்வுப் பாடத்தைச் சொல்லித் தருகிறது.

"Buhfai tham" அதாவது, "ஒரு கைப்பிடி அரிசி" என்ற ஒரு திட்டம் இங்கு செயல்வடிவம் பெற்றுள்ளது. இங்குள்ள மக்களில், பெரும்பாலானோர், வசதிகள் குறைந்தவர்கள். இவர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் சோறு சமைக்கும்போது, ஒரு கைப்பிடி அரிசியை தனியே எடுத்து வைப்பார்கள். இப்படி ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சேர்க்கப்படும் அரிசி, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் பங்குக் கோவிலுக்குக் கொண்டு வரப்படும். கோவிலில் சேர்க்கப்படும் அரிசி, அப்பகுதியில் வாழும் மிகவும் வறியோர் மத்தியில் பகிர்ந்தளிக்கப்படும். ஒரு சிலர், அரிசியோடு, தங்கள் தோட்டங்களில் வளர்ந்த காய்களையும், பழங்களையும் காணிக்கையாகத் தருவர். இவை அனைத்துமே, ஞாயிறுத் திருப்பலியின் இறுதியில் வறியோர் மத்தியில் பகிர்ந்து தரப்படும்.

மிசோராம் மக்கள் சொல்லித்தரும் வழியை நாம் அனைவருமே பின்பற்ற முடியுமே! இதைத்தானே இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் சிறுவன் நமக்குச் சொல்லித் தருகிறார்? பகிர்வதால், பாசம் வளரும், பாதுகாப்பும் உலகில் பெருகும். பகிர்வுக்குப் பதில், சுயநலக் கோட்டைகளை, பிரம்மாண்டமாக எழுப்பினால், அந்தக் கோட்டைகளைக் காப்பதற்கு, இன்னும் தீவிரமான பாதுகாப்புத் திட்டங்கள் தேவைப்படும். ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள் உட்பட, இவ்வுலகம் மேற்கொள்ளும் அனைத்து நிகழ்வுகளிலும் இடித்துரைக்கப்படும் போட்டி, பாதுகாப்பு ஆகிய பாடங்களைப் பயிலப்போகிறோமா? அல்லது, நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கும் சிறுவன் வழியாக, இயேசு சொல்லித்தரும், பகிர்வுப் பாடத்தைப் பயிலப்போகிறோமா?

பகிர்வுப் பாடங்களை, பச்சிளம் குழந்தைகளிடம் கற்றுக்கொள்ள, இறைவன், நமக்கு, பணிவான மனதைத் தரவேண்டுமென்று மன்றாடுவோம். பகிர்வுப் புதுமைகள், இவ்வுலகில், பலுகிப்பெருகவேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.