Lent – an invitation to change தவக்காலம் – மாற்றத்திற்கு ஓர் அழைப்பு

  

Transfiguration

https://claretwestng.org

2^nd Sunday of Lent

Last Sunday, the First Sunday of Lent, we were given the privilege of seeing a very private experience of Jesus, probably one of the most vulnerable moments of his life… the temptations. Today, the Second Sunday of Lent, gives us the opportunity to see Jesus in one of his most glorious moments… the transfiguration.

Last week we reflected on the fact that every human being has to face temptations. Even Jesus had to go through the challenge of facing temptations. This week we reflect on another common human phenomenon – CHANGE! Change is a key theme during the Lenten season - change of heart, change of our lifestyle.

In our present-day world, especially in the world of advertising, ‘change’ is presented as instantaneous and swift. We are constantly bombarded with messages that tell us - when we take a pill, apply a cream, or, switch on a gadget, change takes place in seconds or minutes. With the fast-paced technology, we are forced to keep our gadgets upgraded every year, or, even every month. Thus, we are forced to accumulate the latest gadgets and throw away the old ones.

Our tendency to upgrade, accumulate and throw away does not stop with gadgets. It tends to affect human relationships as well. We expect quick changes in our children. We tend to lose the age-old virtue of patience. It is high time we learnt the hard truth that changes are slow. We can’t expect caterpillars turn into butterflies at the snap of the finger. Here is a short story that appear on our social media now and then. It’s title: Caterpillar into Butterfly!

The little boy was thrilled to hear about the changes his caterpillar would go through. He watched every day, waiting for the butterfly to emerge. One day it happened, a small hole appeared in the cocoon and the butterfly started to struggle to come out.

At first, the boy was excited, but soon he became concerned. The butterfly was struggling so hard to get out! It looked like it couldn’t break free! It looked like it was making no progress!

The boy was so concerned he decided to help. He snipped the cocoon with scissors to make the hole bigger and the butterfly quickly emerged! As the butterfly came out, the boy was shocked. It had a swollen body and small, shriveled wings. He continued to watch the butterfly expecting that, at any moment, the body would shrink and the butterfly’s wings would expand. But neither happened! The butterfly spent the rest of its life crawling around with a swollen body and shriveled wings. It never was able to fly…

As the boy tried to figure out what had gone wrong, his mother took him to talk to a scientist from a local college. He learned that the butterfly was SUPPOSED to struggle. In fact, the butterfly’s struggle to push its way through the tiny opening of the cocoon pushes the fluid out of its body and into its wings. Without the struggle, the butterfly would never, ever fly. The boy’s impatience to see the butterfly emerge in a few seconds hurt the butterfly.

Struggle, sweat and, more often, tears are an integral part of change. No commercial magic can replace them. Change – slow, steady, day-to-day change – is an essential part of human beings as well as other living forms. We are invited to think of this most common human phenomenon on the II Sunday of Lent. Change is slow, and silent.

Another aspect of change is also worth our reflection. Most of us would tend to believe that when our surrounding and the people around us change, we also change. On deeper analysis, we can see that radical, lasting changes begin from within. Here is a story from the book ‘The Song of the Bird’ written by the master storyteller Fr Anthony de Mello:

The Sufi Bayazid says this about himself; “I was a revolutionary when I was young and my prayer to God was: ‘Lord, give me the energy to change the world.’”

“As I approached middle age and realized that half my life was gone without my changing a single soul, I changed my prayer to: ‘Lord, give me the grace to change all those who come in contact with me. Just my family and friends, and I shall be content,’”

“Now that I am an old man and my days are numbered, my one prayer is, ‘Lord, give me the grace to change myself.’ If I had prayed for this right from the start, I should not have wasted my life.”

The first reading from Genesis (Gn. 15:5-12, 17-18) talk about how Abraham was called to change in his advanced age. The opening line of the first reading says: The Lord God took Abram outside and said, "Look up at the sky"… (Gn. 15:5). The verses preceding this does not talk about Abram being in his tent etc. Hence, the phrase ‘the Lord God took Abram outside’ can be interpreted as God challenging Abram to step out of himself. In fact, the very moment Abram is introduced in the Bible, he is asked to ‘step out’: Now the Lord said to Abram, “Go from your country and your kindred and your father’s house to the land that I will show you... So Abram went, as the Lord had told him… Abram was seventy-five years old when he departed from Haran. (Genesis 12: 1,4)

75 is not an age to begin adventures in one’s life. But Abram is asked to begin his adventure at that age. Abram became ‘Abraham’ when he was 99 years old! (Gn. 17:1-5) This is a great lesson for us: that all of us, at whatever age we are, are called to ‘step out’. Every time we go out of ourselves, we can hope to receive the blessings of God. Lent is a graceful time to ‘step out’!

The Transfiguration of Christ given in today’s gospel (Luke 9:28b-36) lends itself for varied reflections. Let us reflect briefly on three aspects:

First aspect – prayer: And as he (Jesus) was praying, the appearance of his countenance was altered, and his raiment became dazzling white. (Luke 9:29)

Every moment of prayer brings about change. Often, we feel that prayer does not bring ‘results’. We tend to look upon prayer as a vending machine, where, for every coin dropped, we get something of our choice! The following story tells us that prayers bring about changes, but not necessarily in the way we expect.

One night a man was sleeping in his cabin when suddenly his room filled with light and the Saviour appeared. The Lord told the man he had work for him to do, and showed him a large rock in front of his cabin. The Lord explained that the man was to push against the rock with all his might. This the man did, day after day. For more than a month he toiled from sun up to sun down, his shoulders set squarely against the cold, massive surface of the unmoving rock, pushing with all his might. Each night the man returned to his cabin sore, and worn out, feeling that his whole day had been spent in vain.

… One day, he decided to make it a matter of prayer and take his troubled thoughts to the Lord.

"Lord" he said, "You had asked me to push the rock. I have laboured long and hard in your service, putting all my strength to do that which you have asked. Yet, after all this time, I have not even budged that rock by half a millimetre. What is wrong? Why am I failing?"

The Lord responded compassionately, "My friend, when I asked you to push against the rock with all your strength, never once did I mention to you that I expected you to move it. Your task was to push. And now you come to me, with your strength spent, thinking that you have failed. But, is that really so? Look at yourself. Your arms are strong and muscled, your back sinewy and brown, your hands are callused from constant pressure, and your legs have become massive and hard. Through opposition you have grown much and your abilities now surpass that which you used to have. Yet you haven't moved the rock. But your calling was to be obedient and to push and to exercise your faith and trust in My wisdom. This you have done. I, my friend, will now move the rock."

By all means, exercise the faith that moves mountains, but know that it is still God who moves the mountains. You just PUSH! P.U.S.H. = Pray Until Something Happens! (Author Unknown)

The ‘something’ need not be ‘the particular thing’ we are expecting. We are aware that alms-giving, praying and fasting are the three pillars of Lent. Hence, Lent gives us an opportunity to look into our habit of praying and see where we stand!

Second aspect – rooted and grounded: The transfigured Jesus was conversing with Moses and Eli′jah about his death (cf. Lk. 9:31). Instead of relishing the ‘glorious’ moment of transfiguration, they spoke about Jesus’ death! We can surely learn a lesson here. When we are surrounded by glory, we need to keep our feet firmly rooted to the ground and not lose sight of our life’s purpose. If we start floating in the skies, without any thought to the reality around us, we may be forced to crash-land painfully!

Third aspect – getting back to the people: Deep experiences of God should take us back to the people. This is what happens in the final part of the Transfiguration event. Peter wanted to prolong the ‘experience’ by erecting tents. Evangelist Luke makes a special mention of how Peter was talking - not knowing what he said. (Luke 9:33) God intervened and said, “This is my Son, my Chosen; listen to him!” (Luke 9:35) It was an indirect reminder to Peter not to blabber, but to keep silent and listen to the Son. What would the Son say? “It is nice to stay on like this. But, we need to get back to the people to ‘transfigure’ them.”

Transfiguration

https://spiritualdirection.com

தவக்காலம் 2ம் ஞாயிறு

 

ஒவ்வோர் ஆண்டும், தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று, இயேசு சந்தித்த சோதனைகளைப்பற்றியும், இரண்டாம் ஞாயிறு, இயேசு தோற்ற மாற்றம் அடைந்த நிகழ்வையும் சிந்திக்க, நாம் அழைக்கப்படுகின்றோம். மனித வாழ்வின் இன்றியமையாத ஓர் அனுபவமான சோதனைகளைப் பற்றி சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். மாற்றங்கள், மனித வாழ்வின் மையமான ஓர் அனுபவம் என்பதை சிந்திக்க இந்த ஞாயிறு நமக்கு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளது.

மாற்றங்கள், விரைவில், நொடிப்பொழுதில் வரும் என்ற பொய்யை, விளம்பர உலகம், தயக்கமின்றி நம்மீது திணித்துவருகிறது. விரைவில் வரும் மாற்றங்கள், வந்த வேகத்தில் மறைந்துவிடும். நேரம் எடுத்து, மெதுவாக வரும் மாற்றங்களே நிலைத்து நிற்கும். கூட்டுப்புழு, ஒரு நொடியில் வண்ணத்துப் பூச்சியாக மாறும் என்று எதிர்பார்ப்பது, ஆபத்தானது. "கூட்டுப் புழுவும், வண்ணத்துப் பூச்சியும்" என்ற தலைப்பில் மின்னஞ்சலில் அவ்வப்போது வலம் வரும் ஒரு கதை இது:

கூட்டுப்புழுவில் ஒரு ஓட்டை விழுந்தது. அதைப் பார்த்த சிறுவன் பரபரப்படைந்தான். உள்ளிருந்து ஓர் உயிர் அசைந்து, ஆடி, ஓட்டையைப் பெரிதாக்க முயன்றதைப் பார்த்தான். கூட்டை உடைத்துக்கொண்டு, வண்ணத்துப் பூச்சி விரைவில் வெளியே வரும் என்று காத்திருந்தவனுக்கு பெரும் ஏமாற்றம். ஒருவேளை உள்ளிருந்த உயிரால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லையோ என்று எண்ணினான். அதற்கு உதவி செய்யும் எண்ணத்தோடு, ஒரு கத்தியின் உதவியால், அந்த ஓட்டையை இன்னும் பெரிதாக்கினான். உள்ளிருந்து ஒரு பூச்சி வெளியே வந்தது. பார்ப்பதற்கு விகாரமாய் இருந்தது. ஊதிப் பருத்த உடல், சுருங்கிப்போன இறக்கைகள் என்று வெளியே வந்த அந்தப் பூச்சி, எவ்வகையிலும் அவன் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த வண்ணத்துப் பூச்சியைப் போல் இல்லை.

வண்ணத்துப்பூச்சியைக் காணவேண்டும் என்ற அவசரத்தில், அச்சிறுவன் செய்தது, விபரீதமாக முடிந்தது. கூட்டுப்புழு அக்கூட்டிலிருந்து வெளியேற மேற்கொள்ளும் போராட்டம் நீண்டதொரு போராட்டம். அனால், அந்தப் போராட்டத்தின்போது, அதன் உடலிலிருந்து வெளியேறும் திரவம், அந்தப் புழுவின் உடலைச் சுருக்கும், இறக்கைகளை வளர்க்கும், போராட்டத்தின் இறுதியில், அழகான வண்ணத்துப் பூச்சி, வெளியேறி, பறக்கும். மாற்றம் உருவாக, போராட்டம் தேவை. இதைப் புரிந்துகொள்ளாமல், மாற்றங்களை விரைவில் உருவாக்க, விளம்பர, வியாபார உலகம் தரும் சுருக்கு வழிகளைப் பின்பற்றினால், விபரீதங்கள், விவகாரங்கள், விகாரங்கள் நேர வாய்ப்பு உண்டு.

மாற்றம் எங்கிருந்து ஆரம்பமாகவேண்டும்? என்ற கேள்விக்கு, இன்றைய முதல் வாசகத்தின் அறிமுக வரிகள் ஓரளவு பதில் தருகின்றன. ஆண்டவருக்கும் ஆபிராமுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த ஒரு சந்திப்பு, இவ்வாறு அறிமுகமாகிறது. அந்நாள்களில், ஆண்டவர் ஆபிராமை வெளியே அழைத்து வந்து, "வானத்தை நிமிர்ந்து பார்" என்றார். (தொடக்க நூல் 15: 5)

ஆண்டவர், ஆபிராமை வெளியே அழைத்து வந்தார் என்பது மட்டும் கூறப்பட்டுள்ளதே தவிர, எங்கிருந்து அழைத்து வந்தார் என்பது தெளிவாகக் குறிப்பிடப்படவில்லை. இந்த இறைவாக்கியத்திற்கு முன், ஆபிராம் தன் கூடாரத்தில் தங்கியிருந்ததாக எந்தக் குறிப்பும் இல்லை. எனவே, இந்த அறிமுக வரிகளை ஆன்மீகக் கண்ணோட்டத்தில் சிந்திக்கும்போது, ஆண்டவர், ஆபிராமை, கூடாரத்திலிருந்து வெளியே அழைத்துவந்தார் என்று எண்ணிப்பார்ப்பதைவிட, ஆபிராமை, 'தான்' என்ற குறுகிய நிலையிலிருந்து வெளியே அழைத்துவந்து, "வானத்தை நிமிர்ந்து பார்க்க" கட்டளையிட்டார் என்று எண்ணிப்பார்க்கலாம். ஆண்டவரைச் சந்திக்கவும், அதனால் உருவாகும் மாற்றங்களுக்கு வழிவகுக்கவும், 'தான்' என்ற நிலையிலிருந்து முதலில் வெளியேற வேண்டும். இது, நாம் கற்றுக்கொள்ளும் முதல் பாடம்.

'தான்' என்ற நிலையிலிருந்து வெளியேச் செல்வது, கடினமான ஒரு பயணம். ஆபிராமுக்கு இந்த அழைப்பு தொடர்ந்து வழங்கப்பட்டது. தொடக்க நூல், 12ம் பிரிவின் ஆரம்பத்தில், ஆபிராம் நமக்கு அறிமுகமாகிறார். அவர் அறிமுகமாகும் முதல் இறைவாக்கியமே, சவால் நிறைந்த ஓர் அழைப்பாக ஒலிக்கிறது.

ஆண்டவர் ஆபிராமை நோக்கி, "உன் நாட்டிலிருந்தும் உன் இனத்தவரிடமிருந்தும் உன் தந்தை வீட்டிலிருந்தும் புறப்பட்டு நான் உனக்குக் காண்பிக்கும் நாட்டிற்குச் செல்" என்றார். ஆண்டவர் ஆபிராமுக்குக் கூறியபடியே அவர் புறப்பட்டுச் சென்றார்... ஆபிராம் ஆரானைவிட்டுச் சென்றபொழுது அவருக்கு வயது எழுபத்தைந்து. (தொடக்க நூல் 12: 1,4)

ஆபிராம், தனக்குப் பழக்கமான இடம், உறவு அனைத்தையும் விட்டு, புதியதொரு வாழ்வைத் துவக்க அழைக்கப்படுகிறார். மாற்றங்களை அதிகம் விரும்பாத 75வது வயதில், இது உண்மையிலேயே கடினமானதொரு சவால். ‘ஆபிராம்’ என்ற பெயருடன் துவங்கி, ‘ஆபிரகாம்’ என்ற பெயருக்கு மாற்றமடைந்தவரின் (தொ.நூ.17:5) வாழ்வில், இறைவன் வழங்கிய சவால்கள் அனைத்தும், தான் என்ற நிலையை, மீண்டும், மீண்டும் தாண்டி, 'வெளியேச் செல்ல' அவருக்கு விடுக்கப்பட்ட அழைப்புக்கள் என்பதை உணர்கிறோம். 'ஆபிராம்', 'ஆபிரகாமாக' மாறியது, வெறும் பெயரளவு மாற்றம் அல்ல, ஒரு முழுமையான மனித மாற்றம். மாற்றத்திற்கு அழைப்பு விடுக்கும் தவக்காலத்தில், 'தான்' என்ற சிறையிலிருந்து வெளியேறும் முயற்சிகளை மேற்கொள்கிறோமா என்று ஆய்வு செய்வது நல்லது.

இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு வழங்கும் இயேசுவின் தோற்றமாற்ற நிகழ்வில், மூன்று அம்சங்களை, சிறிது ஆழமாக அலசிப் பார்க்கலாம்.

ஒன்று, "அவர் வேண்டிக்கொண்டிருந்தபோது அவரது முகத்தோற்றம் மாறியது; அவருடைய ஆடையும் வெண்மையாய் மின்னியது” (லூக்கா 9:29) என்று நற்செய்தியாளர் லூக்கா குறிப்பிட்டுள்ளார். செபம், ஒருவரது வாழ்வில் ஏற்படுத்தும் மாற்றங்களைப் பற்றி நாம் சிந்தித்திருக்கிறோம். பலவேளைகளில், நாம் மேற்கொள்ளும் செபம், எந்த ஒரு மாற்றத்தையும் உருவாக்கவில்லை என்று நாம் மனம் தளர்ந்துபோகிறோம். காசைப் போட்டால் நாம் விரும்பும் பொருள்களைப் பெறும்வண்ணம் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ள ஓர் இயந்திரத்தைப் போல, செபத்தை நாம் உருவகிப்பதால், இந்தப் பிரச்சனை எழுகிறது. கேட்டதைக் கொடுக்கும் இயந்திரம் அல்ல, செபம்! செபத்தின் வழியே நமக்குப் புரியாத மாற்றங்கள் உருவாகும் என்பதைக் கூறும் கதை இதோ:

உறங்கிக் கொண்டிருந்த அந்த இளையவரின் அறை ஒளி வெள்ளத்தில் நிறைந்தது. கண் விழித்த அவர்முன் கடவுள் நின்றார். "மகனே, உனக்கு ஒரு குறிப்பட்ட பணியைத் தருகிறேன். உன் வீட்டுக்கு முன் உள்ள பாறையை முழு வல்லமையோடு நீ தள்ளவேண்டும்" என்று கடவுள் சொல்லிவிட்டு மறைந்தார்.

அடுத்த நாள் காலை, அந்த இளையவர், வீட்டுக்கு முன் இருந்த பாறையை, தன் முழு வல்லமையோடு தள்ளினார். அது கொஞ்சமும் அசையவில்லை. பல மணி நேர போராட்டத்திற்குப் பின், அடுத்த நாள் தொடரலாம் என்று விட்டுவிட்டார். அடுத்த நாள், அதற்கடுத்த நாள் என்று, ஒரு மாதம், இந்த முயற்சியைத் தொடர்ந்தார், அந்த இளையவர். பாறை இருந்த இடத்தை விட்டு நகர மறுத்தது.

"கடவுளே, ஒரு பயனுமற்ற இந்தப் பணியை ஏன் எனக்குக் கொடுத்தீர்?" என்று இளைஞர் முறையிட்டார். "மகனே, உன் கரங்கள், உன் தோள், உன் கால்கள், உன் உடல் முழுவதையும் ஒரு முறை பார். உன் கேள்விக்கு பதில் கிடைக்கும்" என்றார், கடவுள். இளையவர், தன்னையே ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டார். அவர் உடல் முழுவதும், ஒவ்வோர் அங்கமும் வலுவடைந்து, முறுக்கேறி, ஏறக்குறைய அந்த பாறையைப் போல் உறுதியாக இருந்தது.

"பாறையைத் தள்ளுவதுதான் உனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட பணி. அதை அசைக்கவோ, இடம் பெயர்க்கவோ நான் சொல்லவில்லை. பாறையை இடம் பெயர்ப்பதைவிட, அந்தப் பாறையைப் போல் நீ வலிமை பெறவேண்டும் என்பதற்காகவே, நான் உனக்கு இந்தப் பணியைக் கொடுத்தேன்" என்றார் கடவுள்.

‘தள்ளுதல்’ என்று பொருள்படும் ‘PUSH’ என்ற ஆங்கில சொல்லுக்கு, நான்கு எழுத்துக்கள் உள்ளன. ஒவ்வொன்றையும், ஒரு சொல்லின் முதல் எழுத்தாக எண்ணிப் பார்க்கும்போது, PUSH என்ற சொல்லை, Pray Until Something Happens என்ற நான்கு சொற்களாக விரிவாக்கலாம். அதாவது, ஏதாவதொன்று நடக்கும் வரை செபம் செய். 'ஏதாவதொன்று' என்று கூறும்போது, அது, நாம் 'எதிர்பாராத ஒன்றாக'வும் இருக்கலாம்.

நாம் பொதுவாக ஒரு குறிப்பிட்ட கருத்துக்காக செபிக்கத் துவங்குகிறோம். நாம் எதிர்பார்த்த கருத்து, நாம் எதிர்பார்த்த வடிவில் நம்மை வந்து சேராதபோது, செபத்தின் மீது நம் நம்பிக்கை குறைகிறது. தர்மம், செபம், நோன்பு என்ற மூன்று தூண்கள் மீது எழுப்பப்படும் தவக்காலத்தில், செபத்தையும், அது நமக்குள் உருவாக்கும் மாற்றங்களையும் குறித்து நாம் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்களில் தெளிவுபெற, இறைவனின் அருளை இறைஞ்சுவோம்.

இரண்டாவதாக, இயேசுவின் தோற்றமாற்ற நிகழ்வில், அவர்,  மோசே, எலியா இருவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார் என வாசிக்கிறோம். அவர்கள் என்ன பேசிக் கொண்டிருந்தனர்? "மாட்சியுடன் தோன்றிய அவர்கள் எருசலேமில் நிறைவேறவிருந்த அவருடைய இறப்பைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்” (லூக்கா 9:31) என நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ளது. ஒளிவெள்ளம் சூழ்ந்த உன்னதமான அந்நேரத்தில், பேசுவதற்கு வேறு எந்த விடயமும் அவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லையா? இயேசு, தன் மரணத்தை முன்னறிவித்ததால், மனமுடைந்து போயிருந்த சீடரின் கலக்கத்தை நீக்கத்தானே இந்த தோற்றமாற்ற அனுபவம்? இந்நேரத்தில் மீண்டும் அதே மரணம் பற்றி பேச வேண்டுமா? என்ற கேள்விகள் நமக்குள் எழுகின்றன. நமக்கு ஒரு பாடம் இங்கே உண்டு.

புகழின் உச்சியில் இருக்கும்போது, மேகத்தில் மிதந்து வருவதைப்போன்ற உணர்வில், நம்மில் பலருக்கு, சூழ்நிலை மறந்துபோகும். தலைகனம் கூடிவிடும். அந்த கனம் தாங்காமல், நாம் மிதந்துவரும் மேகம் கிழிந்துபோகும், பலவந்தமாக பூமியில் விழவேண்டி வரும். அதற்கு மாறாக, என்னதான் புகழும், பெருமையும், நம்மை உச்சியில் ஏற்றிவைத்தாலும், ஏறிய ஏணியை மறக்கக்கூடாது. எவ்விடத்திலிருந்து ஏறிவந்தோம் என்பதையும் மறக்கக்கூடாது. புகழின் உச்சியில் இருக்கும்போது, பல்லக்கில் பவனி வருவதுபோல் உணர்ந்தாலும், அந்த பல்லக்கைத் தாங்கிவரும் பிறரை, இதுவரை நம்மைத் தாங்கிவந்த மற்றவரை, மறக்காமல் வாழ்வது நல்லது. இந்தப் புகழ் உச்சி, பயணத்தின் முடிவல்ல, நாம் இன்னும் போகவேண்டிய தூரம் உள்ளது என்பதையும் மறக்கக்கூடாது. தோற்றமாற்றம் அடைந்த இயேசு, உள்ளுணர்த்தும் பாடம் இதுதான். கண்ணைப் பறிக்கும் ஒளியுடன், இயேசு உருமாறிய வேளையிலும், அவரது வாழ்வின் குறிக்கோளை, அவர் மேற்கொள்ள வேண்டிய சிலுவை மரணத்தை மறக்கவில்லை.

மூன்றாவதாக, இறை அனுபவம் எவ்வளவுதான் அற்புதமானதாக இருந்தாலும், அந்த அனுபவத்திலேயே முழு வாழ்வையும் கழித்துவிட முடியாது என்பதை, இயேசுவின் தோற்றமாற்ற நிகழ்வின் கடைசிப்பகுதி சொல்கிறது. பேசுவது என்னவென்று அறியாது, "நாம் இங்கேயே தங்கி விடலாம்" (லூக்கா 9:33) என்று சொன்ன பேதுருவின் கூற்றுக்கு, "என் அன்பு மகன் இவரே. இவருக்குச் செவிசாயுங்கள்" (லூக்கா 9:35) என்று இறைவன் பதில் சொன்னார். அவ்விதம் செவிசாய்க்கும்போது, இறைமகன் இயேசு என்ன கூறுவார்? இங்கே தங்கியது போதும். வாருங்கள், மலையை விட்டிறங்கி நம் பணியைத் தொடர்வோம் என்று கூறுவார்.

கடவுள் அனுபவங்கள் வாழ்க்கைக்குத் தேவை. கடவுளோடு தங்குவதற்கு கூடாரங்கள், கோவில்கள் அமைப்பது நல்லதுதான். ஆனால், கோவில்களிலேயே தங்கிவிட முடியாது. தங்கிவிடக் கூடாது. இறைவனைக் கண்ட, இறைவனைத் தரிசித்த அந்த அற்புத உணர்வோடு, மீண்டும் உலகிற்குள் செல்லவேண்டும். அங்கே, மக்கள் மத்தியில் இறைவனைக் காணவும், அப்படி காண முடியாதவர்களுக்கு இறைவனைக் காட்டவும் நாம் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம். இயேசுவின் தோற்றமாற்றம் நிகழ்வு நமக்குச் சொல்லித்தரும் பாடங்களை, இத்தவக் காலத்தில் கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.