Easter – 3rd Sunday
Ever since Easter Sunday, our Gospel readings recall
the events in which Jesus meets those who have been close to him. If God the
Father so wished, he could have made the Resurrection of Jesus a spectacular
show for all the world to see. Such a show would have been an ‘appropriate
response’ to the violent and ignominious show staged around Jerusalem and,
finally, on Calvary, by the Romans and the religious leaders.
If Jesus wished to make his Resurrection an undeniable
proof of his divinity, or, a frightening lesson to those who killed Him, He
could have appeared to Pilate, Herod, the Chief Priests and the Roman officials
to show them who was truly in charge. Instead, God the Father, as well as Jesus
wanted the Resurrection to be a quiet, deep, and life changing experience for
those who had been part of Jesus’s life on earth. Jesus met his disciples quite
a few times to heal them of the Good Friday memories and to infuse them with
new energy. In today’s liturgy we read one such meeting Jesus had on the shores
of the Sea of Tibe'ri-as - John 21: 1-19.
In a novel, or in a
movie the final pages or the final moments are usually described as the climax.
In John’s Gospel we reach a climax in the 20th chapter with the encounter of
Jesus with Thomas. Then comes a P.S. (postscript)
in the form of the 21st chapter – one of the post-resurrection apparitions of
Jesus by the Sea of Tibe'ri-as. Keeping aside all the scriptural investigations
about who the author of this chapter might be (whether John himself or one of
his close disciples etc.), we are thankful to God for this lovely P.S.
We know well that the
whole Gospel of John is not a simple historical account of what Jesus said and
did, but more of a theological treatise. In this event, by the Sea of Tibe'ri
Chapter 21 of John
begins with a list of those who are taking part in this event. One of them is Thomas
called the Twin. We are naturally reminded of the Gospel we heard last Sunday –
how the Risen Christ ‘healed’ the ‘doubting Thomas’. In today’s Gospel too we
come across another healing session – the Risen Christ healing ‘Peter the
coward’, who denied Jesus. We can safely say that not only Thomas, but all the
disciples doubted the Resurrection, since the concept of Resurrection was very
foreign to the Jewish belief. In the same way, we can say that not only Peter,
but almost all the disciples were cowards and, given a chance, they too would
have denied Jesus. Thomas and Peter were representatives of the whole group.
Hence, by healing these representatives, Jesus healed the fears and doubts of
the whole group.
The disciples, locked
up in the upper room for fear of … almost everyone, including themselves –
probably wanted to give up and get back to their former life – fishing! When
Peter proposed this, all of them agreed. They had made a full circle – back to
square one! These were simple fishermen and Jesus called them with a promise
that henceforth they would be catching men. (Lk.5: 10). It was
true that during the last three years they had learnt this ‘new trade’ of
catching people to some extent… but always with Jesus! Now that Jesus was gone,
they did not dare think of catching people. On the other hand, the disciples
feared that the people would catch them and hand them over to the Romans.
Hence, they had to be in hiding. They were convinced, that without Jesus, it
was useless to linger on in the new trade of catching men. Hence, they decided
to get back to their old trade which they knew well – catching fish!
But, returning to
their old ways did not prove to be easy. They went out and got into the
boat; but that night they caught nothing, (John 21:3) says the
Evangelist. As fishermen, they have had many a night when they caught nothing.
But on that night in Tibe'ri-as when they caught nothing, their minds,
inadvertently went to a similar night they had spent at the lake of Gennes'aret
A similar experience awaited them in Tibe'ri-as too. They were asked to
let down the nets in the morning and when they obeyed, they caught 153 large
fish! This time, the disciples recognized the person asking them to let down
their nets at dawn!
Juxtaposing these similar-looking events at Gennes'aret and Tibe'ri-as,
we learn many things about Peter as well as ourselves. When the great haul of
fish was seen by Peter in Gennes'aret, he fell down at Jesus' knees, saying, "Depart
from me, for I am a sinful man, O Lord." (Lk 5: 8). At the Sea of Tibe'ri
At Gennes'aret, we are not sure whether Peter was aware of what he was
saying – about his being sinful as well as about asking Jesus to leave him.
Now, at Tibe'ri-as, Peter was very much aware that he had sinned – sinned
greatly against Jesus and yet he did not want Jesus to leave him. On the other
hand, Peter went seeking Jesus.
When Peter and the other disciples reached the shore, a pleasant
surprise awaited them. When they got out on land, they saw a charcoal
fire there, with fish lying on it, and bread. (John 21:9). Fr Thomas
Rosica, a Basilian priest, CEO, Salt & Light Catholic Media Foundation in Canada
Fr Rosica says that this ‘charcoal fire’ reminds us about “the
provocative scene from Luke’s Passion Narrative when Peter disowns Jesus (Luke
22:55)”. A similar scene is also narrated in John’s gospel (John 18:18),
where we see the servants and officers making a charcoal fire in the high
priest’s courtyard and Peter joining them. Fr Rosica goes on to say: “That
scene presents the fire of denial and betrayal. John’s Gospel (today) offers the
fire of repentance and recommitment.”
The meeting between Jesus and Peter on the shore of Tibe'ri
Once Peter took that initiative, then Jesus took over. Peter was
restored to his original position as the leader of the group - “Feed my
sheep” (John 21:17). The one lesson we can learn from Peter in today’s
episode at the Sea
of Tibe'ri
As we contemplate the breakfast prepared with motherly love by the Risen
Jesus on the shore of Tibe'ri-as, we continue to pray for the people of Sri
Lanka and Ukraine, that the Risen Jesus envelopes them with motherly love and
lead them to the joy of the Resurrection!
Breakfast with Jesus
உயிர்ப்புக்காலம் 3ம்
ஞாயிறு
தந்தையாம் இறைவன், தன் திருமகனின் உயிர்ப்பை, ஓர் உலக அதிசயமாக விளம்பரப்படுத்த நினைத்திருந்தால், அவர், கல்லறையிலிருந்து உயிர்த்ததை, எருசலேம் மக்கள் அனைவரும் காணக்கூடிய மாபெரும் ஒரு காட்சியாக மாற்றியிருக்கலாம்.
அவரது பாடுகளையும், மரணத்தையும் மக்கள் கண்டதுபோலவே, அவரது உயிர்ப்பையும் அவர்கள் கண்டிருந்தால், அது உலக மகாப் புதுமையாக மாறியிருக்கும்.
அதேவண்ணம், இயேசு, தன் உயிர்ப்பை, ஒரு வெற்றியாகக் கொண்டாட விழைந்திருந்தால், உயிர்த்தெழுந்ததும், தன்னை மரணத்திற்கு
உட்படுத்திய பிலாத்து, தலைமைக்குரு மற்றும் ஏனைய மதத்தலைவர்களுக்கு முதலில் தோன்றியிருக்க
வேண்டும். இவை எதையும் செய்யாமல், இயேசு, அன்னை மரியா, சீடர்கள், தன் நண்பர்கள் ஆகியோரை
மட்டுமே சந்தித்தார். அன்னை மரியாவை அவர் சந்தித்தார் என்று நற்செய்திகள் எதுவும் சொல்லவில்லை
எனினும்,
அவர் கட்டாயம் தன் அன்னையை முதலில் சந்தித்து ஆறுதல் வழங்கியிருப்பார்
என்பதை நாம் நம்பலாம்.
தன் உயிர்ப்பு, உலகத்திற்கு, குறிப்பாக, தன்னைக் கொன்றவர்களுக்கு, ஒரு பாடமாக, ஓரு வெற்றி விழாவாக, ஒரு மந்திரக்காட்சியாக அமையவேண்டும் என்பது, இயேசுவின் நோக்கம் அல்ல. இவ்வுலக வாழ்வில், தன்னுடன், இன்பத்திலும், துன்பத்திலும் உடன்வந்த
சீடர்களையும், தனக்கு நெருங்கியவர்களையும், நம்பிக்கையால் நிறைத்து, இனி அவர்கள் தொடரவிருக்கும் போராட்டத்தில் அவர்களுக்கு உறுதியை வழங்குவது ஒன்றே, இயேசுவின் நோக்கமாக அமைந்தது. இந்த நோக்கத்தை நிறைவேற்ற, இயேசு, அவர்களை பலமுறை சந்தித்தார். அச்சந்திப்புகளின் ஓர் உச்சகட்டமாக, திபேரியக் கடல் அருகே நடந்த சந்திப்பை நாம் எண்ணிப்பார்க்கலாம்.
இச்சந்திப்பு இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது.
யோவான்
நற்செய்தியின் இறுதிப் பிரிவில் இடம்பெறும் இந்நிகழ்வை, நற்செய்தியாளர் யோவான்
எழுதவில்லை, மாறாக, அவரது சீடர்களில் ஒருவர், பின்னர் இணைத்தார் என்பது, விவிலிய ஆய்வாளர்களின்
கணிப்பு. ஆய்வுக்கணிப்புக்களை ஒருபுறம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, நாம் ஆண்டவருக்கு நன்றி
சொல்லவேண்டும். ஏனெனில், 21ம் பிரிவில் கூறப்பட்டுள்ள இந்நிகழ்வு,
நம் வாழ்வுக்குத் தேவையான பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றது.
யோவான்
நற்செய்தி,
இயேசுவின்
வாழ்வை, வெறும் வரலாற்றுப் பதிவாக வழங்காமல், ஓர் இறையியல் பாடமாக வழங்கியுள்ளது
என்பதை அறிவோம். இயேசுவின் கூற்றுகள், இயேசுவின் செயல்கள் அனைத்தும், யோவான் நற்செய்தியில்,
பல இறையியல் எண்ணங்களை, நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்தக்
கண்ணோட்டத்துடன், இன்றைய நற்செய்திப் பகுதியை நாம் அணுகுவோம்.
இந்நிகழ்வின்
ஆரம்பத்தில் ஏழு கதாப்பாத்திரங்களை அறிமுகப்படுத்துகிறார், ஆசிரியர். சீமோன் பேதுரு, திதிம் எனப்படும் தோமா, கலிலேயாவிலுள்ள கானாவைச்
சேர்ந்த நத்தனியேல் என்று... யோவான், தன் அறிமுகத்தை ஆரம்பிக்கிறார். ‘திதிம் என்ற தோமா’வை ஆசிரியர் குறிப்பிட்டதும், நமது நினைவில், சென்ற ஞாயிறு
திருப்பலியில் வாசிக்கப்பட்ட நிகழ்வு நிழலாடுகிறது. அந்நிகழ்வில், சந்தேகத்துடன் போராடி
புண்பட்டிருந்த தோமாவை, உயிர்த்த இயேசு சந்தித்து, குணமாக்கியதை சிந்தித்தோம். அந்நிகழ்வின்
ஒரு தொடர்ச்சிபோல, மற்றொரு குணமாக்குதல்
நிகழ்வு, இன்று சொல்லப்படுகிறது. இயேசுவை, தனக்குத் தெரியாது என்று மறுதலித்த பேதுருவை, உயிர்த்த இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்வை, இன்றைய
நற்செய்தி சொல்கிறது.
கதாப்பாத்திரங்களின்
அறிமுகத்திற்குப் பின், இன்றைய நற்செய்தி சொல்வது
இதுதான்: "அப்போது சீமோன் பேதுரு அவர்களிடம், 'நான் மீன்பிடிக்கப் போகிறேன்' என்றார். அவர்கள், 'நாங்களும் உம்மோடு வருகிறோம்' என்று போய்ப் படகில் ஏறினார்கள்.
அன்று இரவு அவர்களுக்கு மீன் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை." (யோவான் 21: 3)
யூதர்களுக்கும், உரோமையர்களுக்கும் பயந்து, மேல் மாடியில், பூட்டிய அறைக்குள் பதுங்கியிருந்த
சீடர்கள், தங்கள் பழைய வாழ்வுக்கேத்
திரும்பிவிடலாம் என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த வேளையில், "நான் மீன் பிடிக்கப் போகிறேன்"
என்று பேதுரு கூறியது, ஓர் அழைப்பைப் போல் ஒலித்தது.
மீன்
பிடிப்பதை தங்கள் வாழ்வாகக் கொண்டிருந்த எளிய மனிதர்களை, "இனி நான் உங்களை மனிதரைப்
பிடிப்பவர் ஆக்குவேன்" (மத். 4:19; மாற். 1:17; லூக். 5:10) என்று உறுதி அளித்து
இயேசு அழைத்தார். அந்த அழைப்பைச் சரியாகப் புரிந்தும், புரியாமலும், தங்களுக்குப் பழக்கப்பட்ட
மீன்பிடிப்புத் தொழிலை விட்டுவிட்டு,
ஏதோ
ஒரு துணிச்சலுடன், இயேசுவைப் பின்சென்றவர்கள் சீடர்கள். இயேசு அவர்களுடன் இருந்தவரை, மக்களைப் பிடிக்கும் பணியை ஓரளவு புரிந்து
செயல்பட்டனர், சீடர்கள். ஆனால், கல்வாரியில், இயேசு, சிலுவையில்
இறந்தபின், நிலைமை வெகுவாக மாறிவிட்டது. சீடர்கள், மக்களைப் பிடிப்பதற்குப் பதில், மக்கள், இவர்களைப் பிடித்து, உரோமையர்களிடம்
ஒப்படைத்து விடுவார்களோ என்ற பயத்தில், சீடர்கள் ஓர் அறைக்குள் பதுங்கி வாழ்ந்தனர்.
மக்களைப்
பிடிக்கும் கனவுகளையெல்லாம் மூட்டைகட்டி வைத்துவிட்டு, மீண்டும் பழையபடி மீன்பிடிக்கும் தொழிலுக்கேத்
திரும்பலாம் என்ற எண்ணத்துடன் போராடிக் கொண்டிருந்தனர் சீடர்கள். 'நான் மீன்பிடிக்கப் போகிறேன்' என்று பேதுரு சொன்னதும், "நாங்களும் உம்மோடு
வருகிறோம்" என்று அனைவரும் புறப்பட்டனர். கடந்த மூன்றாண்டுகள் இயேசுவுடன் அவர்கள்
வாழ்ந்த அற்புதமான வாழ்வு திரும்பிவரப் போவதில்லை என்ற தீர்மானத்தில், பழைய பாதுகாப்பான வாழ்வைத் தேடிச்செல்லும்
மீனவர்களாக அவர்கள் மாறிவிட்டனர். அந்தப் பழைய வாழ்வில், அவர்கள் முதலில் சந்தித்தது,
ஏமாற்றம். அன்று இரவு அவர்களுக்கு மீன் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை." (யோவான்
21: 3).
மீன்பிடித்
தொழிலில், ஒன்றும் கிடைக்காமல் போன பல இரவுகளைச் சந்தித்தவர்கள், இந்தச் சீடர்கள்.
இருந்தாலும், அன்று, திபேரியக் கடலில்,
இரவு முழுவதும் முயற்சிகள் செய்தும், ஒன்றும் கிடைக்காமல் போன அந்த இரவு, அவர்கள்
மனதில், கெனசரேத்து ஏரியில் நிகழ்ந்த மற்றொரு நிகழ்வை நினைவுபடுத்தியிருக்கும். அந்த
நிகழ்வுதானே அவர்கள் வாழ்வை முற்றிலும் மாற்றிய நிகழ்வாக அமைந்தது! லூக்கா
நற்செய்தி, 5ம் பிரிவில் (5:4-11) சொல்லப்பட்டுள்ள அந்நிகழ்விலும், அவர்கள், இரவெல்லாம்
உழைத்தும் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை என்று கூறப்பட்டுள்ளது. அவர்கள் தொழிலில் அடிக்கடிச்
சந்தித்துப் பழகிப்போன அந்த ஏமாற்றத்தை, அவர்கள் வாழ்வில் மறக்கமுடியாத ஓர் அனுபவமாக
இயேசு அன்று மாற்றினார். எனவேதான், இந்த இரவிலும், அந்த நாள்
நினைவு அவர்களுக்கு மீண்டும் எழுகிறது.
இயேசுவின்
மரணம் என்ற பெரும் எமாற்றத்திற்குப் பின், தங்கள்
பழைய வாழ்வைத் தொடரலாம் என்று எண்ணியவர்களுக்கு, ஆரம்பமே ஏமாற்றமாக அமைந்தது. அந்த ஏமாற்றம்,
மீண்டும், அவர்கள் வாழ்வைப் புரட்டிப்போட்ட ஒரு மாற்றமாக அமைந்தது. கெனசரேத்து ஏரியில்
நிகழ்ந்ததைப்போலவே, மீண்டும் ஒருமுறை, திபேரியக் கடலில் நிகழ்ந்தது. இரவு முழுவதும்
உழைத்துக் காணாத பலனை, விடிந்ததும், இயேசுவின் வடிவில் அவர்கள் கண்டனர். 153 பெரிய
மீன்கள் பிடிபட்டதாக, நற்செய்தியாளர் யோவான் கூறுகிறார். (யோவான் 21:11)
கெனசரேத்து
ஏரியிலும், திபேரியக் கடலிலும் நடந்த
இரு நிகழ்வுகளையும் இணைத்துச் சிந்திக்கும்போது, சீமோன் பேதுருவுக்கும், இயேசுவுக்கும் இடையே உருவான உறவில் ஒரு புதிய
ஆழம் புலனாகிறது. இவ்விரு நிகழ்வுகளின் இணைப்பு, நமக்கு ஒரு சில பாடங்களைச் சொல்லித்
தரக் காத்திருக்கிறது.
கெனசரேத்து
ஏரியில் கிடைத்த அளவற்ற மீன்பிடிப்பைக் கண்டதும், பேதுரு, இயேசுவின் கால்களில் விழுந்து, "ஆண்டவரே, நான் பாவி, என்னைவிட்டுப் போய்விடும்"
(லூக்கா
5:8)
என்று வேண்டினார். திபேரியக் கடலில், கிடைத்த அளவற்ற மீன்பிடிப்பைக் கண்டதும், பேதுரு தண்ணீரில் பாய்ந்து சென்றார், இயேசுவை
நோக்கி.
கெனசரேத்து
ஏரியில் தான் ஒரு பாவி என்பதை பேதுரு உணர்ந்த வேளையில், இயேசு தன்னை விட்டு விலகவேண்டும் என்று
வேண்டினார். திபேரியக் கடலில் மீன்பிடிக்க வருவதற்கு முன், தான் எவ்வளவு பெரிய பாவி
என்பதை, பேதுரு நன்கு உணர்ந்திருந்தார். இயேசுவைத் தனக்குத் தெரியாது என்று மறுதலித்த
பாவி, தான் என்பதை, நன்கு உணர்ந்திருந்த பேதுரு, இம்முறை, இயேசுவை விட்டு விலகிச்செல்ல
எண்ணாமல், இயேசுவை நோக்கிச்
சென்றார்.
பேதுருவும், சீடர்களும், கரையை அடைந்ததும், மற்றோர் ஆனந்த அதிர்ச்சி அவர்களுக்குக் காத்திருந்தது.
படகைவிட்டு இறங்கியவுடன் கரியினால் தீ மூட்டியிருப்பதையும் அதன்மீது மீன் வைத்திருப்பதையும்
அவர்கள் கண்டார்கள் (யோவான் 21:9) என்று இன்றைய நற்செய்தியில் வாசிக்கிறோம்.
'கரியினால் தீ மூட்டப்பட்டிருக்கும்' இந்தக்
காட்சி, நம் நினைவுகளை, இயேசு தன் பாடுகளைச் சந்தித்த அந்த இரவுக்கு
அழைத்துச்செல்கிறது. அங்கு, தலைமைக்குருவின் வீட்டு
முற்றத்தில் பணியாளர்களும் காவலர்களும் கரியினால் தீ மூட்டி அங்கே நின்று குளிர்காய்ந்து
கொண்டிருந்தார்கள் (யோவான் 18:18) என்று யோவான்
குறிப்பிட்டுள்ளார். அவர்களோடு நின்று குளிர் காய்ந்துகொண்டிருந்த பேதுருவிடம், "நீயும் இம்மனிதனுடைய சீடர்களில்
ஒருவன்தானே?" என்ற கேள்வி எழுந்தபோது, தனக்கு இயேசுவைத் தெரியாது என்று பேதுரு
மறுத்தார். தலைமைக்குருவின் வீட்டு முற்றத்தில் மூட்டப்பட்டிருந்த நெருப்பு, பேதுருவின் மறுதலிப்புக்கு ஓர்
அடையாளமாக இருந்ததுபோல், திபேரிய கடலருகே மூட்டப்பட்ட
நெருப்பு, பேதுருவின் மன்னிப்பிற்கு
ஓர் அடையாளமாக மாறுகிறது.
பேதுருவுக்கும், இயேசுவுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த இச்சந்திப்பில், மன்னிப்பு என்ற சொல்லோ, எண்ணமோ இடம்பெறவில்லை. அங்கு, அன்பு பறைசாற்றப்பட்டது; பொறுப்பு ஒப்படைக்கப்பட்டது. அந்தப் பரிமாற்றத்தில், மன்னிப்பு, மடைதிறந்த வெள்ளமெனப் பாய்ந்து, பேதுருவை மூழ்கச் செய்தது.
நம்
வாழ்வைச் சிறிது அலசிப் பார்ப்போம். பிரமிப்பூட்டும் கருணை நம்மைச் சூழும்போது, எதிர்பாராத அளவில் ஒரு பேரன்பு அனுபவம் நமக்கு
ஏற்படும்போது, ஒன்று, அந்த அன்புக்கு முன் முற்றிலும் சரணடைந்து
மகிழ்வோம். அல்லது, அந்த அன்பைக் கண்டு பயந்து, நமக்குள் நாமே ஒளிந்து கொள்வோம். அந்த அன்பு
நம்மை விட்டு விலகினால் போதும் என்றும் நினைக்கத் தோன்றும். கெனசரெத்து ஏரியில், பேதுரு,
இயேசுவின் அன்பை, முதல்முறை உணர்ந்து, பயந்து, அவரை விட்டு விலகிச்செல்ல
விழைந்தபோது, இயேசுவின் வாழ்வுப்பாடங்கள் அவருக்கு ஆரம்பமாயின.
இயேசுவுடன்
வாழ்ந்த மூன்று ஆண்டுகளில், பேதுரு கற்றுக்கொண்ட ஓர்
உயர்ந்த பாடம், இதுதான். எந்நிலையில்
தான் இருந்தாலும், இயேசுவின் அன்பில், தனக்கு,
எப்போதும், புகலிடமும், தஞ்சமும் உண்டு என்பதே,
அந்த அழகியப் பாடம். இந்த ஒரு பாடத்தை நாம் கற்றுக்கொண்டால் நமக்கு மீட்பு உண்டு, வாழ்வு உண்டு. எந்நிலையில் நாம் இருந்தாலும், இயேசுவை நாம் அணுகிச் செல்லமுடியும். தந்தையாம்
இறைவனில் நாம் தஞ்சம் அடையமுடியும்.
இரவெல்லாம்
உழைத்தும், பயனேதும் காணாமல் களைத்து, சலித்துப்போன சீடர்களுக்கு, உயிர்த்த இயேசு, ஒரு தாயின் கனிவோடு, காலை உணவைத் தயாரித்து, பரிமாறினார். அவர்களது உள்மனக் காயங்களை
குணமாக்கினார். கனிவான இந்நிகழ்வைச் சிந்திக்கும் வேளையில், காயப்பட்டிருக்கும்
உக்ரைன் நாட்டு மக்களையும், இலங்கை மக்களையும், நம் எண்ணங்களில், ஏந்திவருவோம்.
இவர்கள் அனைவரையும், உயிர்த்த இயேசு, தாயன்போடு அரவணைத்து அவர்களை குணமாக்கவேண்டும்
என்று, உருக்கமாகச் செபிப்போம்.
