The Noble Shepherd மாண்புமிக்க மேய்ப்பர்

 

Good Shepherd Sunday

https://gsaustin.org

4^th Sunday of Easter – Good Shepherd Sunday

When Emperor Alexander the Great was crossing the Makran Desert, on his way to Persia, his army ran out of water. The soldiers were dying of thirst as they advanced under the scorching sun. A couple of Alexander's lieutenants managed to fetch some water from a passing caravan and brought it in a helmet. Alexander asked, “Is there enough for both me and my men?” “Only you, sir,” they replied. Alexander then lifted up the helmet as the soldiers watched. Instead of drinking, he tipped it over and poured the water on the ground. The men let up a great roar of admiration. They understood that their general would not allow them to suffer anything he was unwilling to suffer himself.

Sensitivity of Alexander and his desire to be identified with his soldiers are strongly portrayed in this episode. Sensitivity, tenderness and identifying with the people are not usually considered the most important aspects of a leader in politics or in multinational corporations. Unfortunately, the model of leadership set by the corporate or political world has, unfortunately, become the criterion by which Church leadership is also measured. We talk of how ‘efficient’ our Church leaders are. We are also sadly aware that quite many of our leaders – Bishops, Superiors of religious congregations – are given crash courses and seminars in ‘leadership skills’ by the management ‘gurus’.

Due to the emphasis given to ‘efficient leadership’, the original ‘servant leadership’ of the Gospel, has become a distant memory. This Sunday gives us an opportunity to refresh our memory on ‘servant leadership’ given to us by Jesus – the Good Shepherd. The Fourth Sunday of Easter is celebrated as ‘the Good Shepherd Sunday’ as well as the World Day of Prayer for Vocations. The purpose of this day is an invitation to fulfill the Lord's instruction to, "pray the Lord of the harvest to send laborers into his harvest" (Mt 9:38; Lk 10:2). This World Day of Prayer was established by Pope Saint Paul VI in 1964, during the Second Vatican Ecumenical Council. Hence, this year we celebrate the 60^th anniversary of this special day.

Among the readings given to us for this Sunday’s liturgy, the Responsorial Psalm captures our attention first. It is easily one of the most famous Psalms, as well as, one of the most popular passages in the Bible – namely, Psalm 23, beginning with the words: “The LORD is my shepherd; I shall not want”.

Down the centuries millions must have surely been inspired by Psalm 23 in various ways. Harold Kushner, the Jewish Rabbi, who wrote the famous best-seller “When Bad Things Happen to Good People”, has written an inspiring book on this Psalm, with the title – “The Lord Is My Shepherd: Healing Wisdom of the Twenty-third Psalm”.

In this book, the author tries to answer the question: Why has this Psalm appealed to so many millions? He goes on to answer this question by saying that it speaks of a simple truth – namely, that this world, filled with so many problems, is filled much more with God’s presence. Here are some thoughts that Kushner shared in an interview with Beliefnet on this Psalm: God's promise was never that life would be fair. God's promise was that when we have to confront the unfairness of life, we will be able to handle it because we won't do it alone--He'll be with us…I realized that's the 23rd Psalm. "I will fear no evil for thou art with me."

This Sunday, apart from listening to this Psalm during the liturgy, it will be beneficial to us to spend some quality time at home reading and meditating over the six wonderful verses of this Psalm.

Church history points out, that the Good Shepherd was one the first images used in the Christian tradition, to represent Jesus. Painting of Jesus, the Good Shepherd, is found in the catacombs of Rome. For a community constantly living under the threat of death, the image of the Good Shepherd must have given them courage and consolation. We pray that the Good Shepherd gives us courage and consolation during difficult times we experience in our lives.

However, the image of the shepherd was not always held high among the Jews. Dr. Murray Watson speaks about the ambiguity of this image in his enlightening commentary on the Gospel passage we read in today’s liturgy – namely, John 10:1-10.

For many Christians, the image of Jesus as shepherd is one of the most powerful, inspiring and comforting images in the Gospels... The image has probably become so deeply ingrained in our minds and imaginations that we may not pay attention to some of the important aspects behind Jesus’ imagery.  First of all, “shepherd” was a somewhat ambivalent role in the ancient Jewish world.

On one hand, there was a long line of illustrious shepherds in Israel’s history: Abraham, Moses, and David. And so shepherding was, in some ways, a very honourable occupation, with a distinguished lineage. There seem to have been some streams of Jewish spirituality which referred to God Himself as “the Shepherd of Israel” (Genesis 49:24; Psalm 80:1; Jeremiah 31:10)

Nevertheless, it seems that by the time of Jesus, shepherds had largely become the objects of mockery and disdain, and lived under a shadow of suspicion of being immoral and religiously unfaithful. To many, they were considered ritually impure (perhaps because they literally slept alongside the sheep, and hygiene in the open countryside probably left something to be desired!), were suspected of occasionally poaching sheep from other flocks… The demands of their work meant that they would probably have had little opportunity to attend synagogue service regularly, and they were probably less-than conscientious about many religious obligations. In general, they were considered shady and untrustworthy characters, ritually impure, and it seems that they were one of several categories of people whose testimony was not accepted in Jewish legal proceedings…

Shepherds were probably part of the lower classes in ancient Palestine, and lived basically a subsistence lifestyle. Both literally and metaphorically, they lived on the margins of Jewish life, in a kind of “no-man’s-land” between religious Judaism and the pagans. This is why the angelic annunciation of Jesus’ birth to the shepherds in Luke’s Gospel is so scandalous (and yet absolutely indicative of the inclusive, all-embracing love of God!)

The Nativity scene from Luke 2, helps us to understand how Jesus had a deep respect for shepherds. When we celebrate Christmas we give special place to shepherds – in the cribs we make and the tableaus we enact. But, when the first Christmas took place, shepherds were not celebrated figures; they were not even counted as human beings. While the ‘census’ (counting of human beings) was being conducted in towns and villages (Luke 2:1-5), the shepherds were out in the fields keeping watch over their flock (Luke 2:8). Not worthy to be counted among the people, the shepherds counted themselves along with the sheep.

Jesus’ entry into the world was similar to the exclusion experienced by the shepherds. He was not given a welcome among human beings (no place in the inn – cf. Lk 2:7) and found the welcome among animals in a manger. The moment Jesus was born, he sent out the first invitation to the shepherds to come and see him – the Emmanuel, God with us!

The deep respect given by Jesus to the shepherds at his birth, continued throughout his life. After Jesus began his public ministry, he used many images like – Light, Way, Truth, Living Water, Bread from Heaven etc. to define himself. All these images that Jesus used, must have been acceptable to the Jews. But, when Jesus said, “I am the good shepherd” (John 10:11), the Jews would have been shocked.

If Jesus were to speak to us today, he would have identified himself with all those who sustain the human family by their manual labour, but are dehumanized by us. For instance, Jesus would have identified himself with those who are doing manual scavenging even in this mechanized 21^st century. Tomorrow, May 1, Monday, we celebrate the May Day, Labourers Day as well as the Feast of St Joseph, the Patron of Labourers. On the eve of this special day, this Sunday, Jesus identifying himself with a shepherd gives us a wake-up call to respect all the Labourers.

In the Gospel chosen for the Good Shepherd Sunday (John 10:1-10), Jesus talks of how he, the good shepherd, would provide safety and security to his sheep. This discourse of Jesus defines three main qualities of a good shepherd: Calling the sheep by name; Leading them; Laying down one’s life for the sheep. Let us focus on the aspect of ‘calling by name’.

Being called by name is one of my favourite themes in the Bible. Every time I reflect on this theme, my mind automatically tends to think of how our present generation is marked more by numbers than by names. Our identity is tied up very much with numbers, especially for those living in the so-called advanced countries. If a person living in one of these advanced countries loses her / his wallet with all the “cards”, it would almost erase one’s identity. It is scary to think of how much our identity is tied to plastic cards and numbers. As against this, Jesus the Good Shepherd proposes the idea of being called by name which must define our identity and make each of us unique.

As our world advances more and more with robotics and artificial intelligence, uniqueness of individuals is getting belittled. Hence, our primary call – ‘vocation’ – is to ascertain the uniqueness of each human being, beginning from our family circles. When we celebrate the World Day of Prayer for Vocations, we need to expand the concept of ‘vocation’ from the narrow circle of priests and religious to a larger circle that includes the whole Church. Pope Francis in his message for the 60th World Day of Prayer for Vocations released on April 26, says:  Within the Church, all of us are servants, in accordance with the variety of our vocations, charisms and ministries.

Each of us – not only Priests and Religious – but, each of us, as parents, teachers, doctors, nurses, government officials, caregivers, manual labourers etc., has received the vocation to make each human being – entrusted to our care – unique!

As we celebrate the Good Shepherd Sunday as well as the World Day of Prayer for Vocations, we pray for each of us to be faithful to the ‘Vocation’ given to each of us to be sympathetic and sincere shepherds, calling each sheep by name, and ascertaining each one’s uniqueness!

World Day of Prayer for Vocations

https://olmparish.org

உயிர்ப்புக்காலம் 4ம் ஞாயிறு - நல்லாயன் ஞாயிறு

மாவீரன் அலெக்சாண்டர் தன் படைவீரர்களுடன் மக்ரான் என்ற பாலை நிலத்தைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது. கொளுத்தும் வெயிலும், எரிக்கும் மணலும் வீரர்களின் உயிரைக் குடிக்கும் தீயாய் மாறின. அலெக்சாண்டரும் தாகத்தால் துடித்தார். அவர் தாகத்தைத் தணிக்க, இரு தளபதிகள், நீண்ட தூரம் நடந்து, தங்கள் கவசத்தில் சிறிது தண்ணீர் கொண்டுவந்தனர். அலெக்சாண்டர் அத்தளபதிகளின் விசுவாசத்தைப் பாராட்டினார். பின்னர், அவர்களிடம், "வீரர்களுக்கும் தண்ணீர் கிடைக்க வழி உண்டா?" என்று கேட்க, அவர்கள், "இல்லை மன்னா. உங்கள் ஒருவருக்கு மட்டுமே தண்ணீர் கிடைத்தது" என்று சொன்னார்கள். “வீரர்களுக்குத் தண்ணீர் இல்லாதபோது, எனக்கும் தண்ணீர் தேவையில்லை” என்று கூறியபடி, கவசத்தில் இருந்த நீரை மணலில் ஊற்றினார், அலெக்சாண்டர். சூழ இருந்த வீரர்கள், மென்மையான உள்ளம் கொண்ட தங்கள் தலைவனை, பெருமையுடன் எண்ணி, ஆர்ப்பரித்தனர்.

ஒரு தலைவனுக்குத் தேவையான பண்புகள் எவை என்ற கேள்வி எழுந்தால், நிரவாகத் திறமை, அறிவுக்கூர்மை, வீரம் என்ற பண்புகளையே முதலில் எண்ணிப் பார்ப்போம். இளகிய, மென்மையான மனம், மக்களுடன் தன்னையே ஒருவராக இணைத்துக்கொள்ளும் பக்குவம் போன்ற பண்புகளை நாம் எளிதில் எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. "எங்கத் தலைவருக்கு ரொம்ப இளகிய மனசு" என்று யாராவது சொன்னால், அதை, கேலி கலந்த ஒரு சிரிப்புத் துணுக்காகவே கருதுவோம்.

மாவீரன் அலெக்சாண்டரைப்பற்றி நாம் பகிர்ந்த இந்த நிகழ்வில், அவரது இளகிய, மென்மையான மனமும், வீரர்களுடன் தன்னையே ஒருவராக இணைத்துக்கொண்ட தியாகமும் தெளிவாகின்றன. உலகத் தலைவர்களிடம் இத்தகையப் பண்புகளை எதிர்பார்க்கக்கூடாது என்று நாமாகவே முடிவு செய்துவிட்டோம். உலகின் அரசியல், மற்றும், நிறுவனத்தலைவர்கள், தலைமைத்துவத்தைப்பற்றி உருவாக்கித் தந்துள்ள தவறான இலக்கணம், இத்தகைய முடிவுக்கு நம்மைத் தள்ளிவிட்டுள்ளது.

உலகத் தலைவர்களிடம் காணப்படும் நிர்வாகத்திறமை, அறிவுக்கூர்மை போன்ற பண்புகளையே ஆன்மீகத் தலைவர்களிடம், மதத் தலைவர்களிடம், திருஅவைத் தலைவர்களிடம் நாம் எதிர்பார்க்க ஆரம்பித்துவிட்டோம். இது, அண்மையக் காலங்களில் உருவாகியுள்ள ஓர் ஆபத்து. தலைவர்களுக்குரிய பண்புகள் என்று மேலாண்மை நிறுவனங்கள் சொல்லித்தரும் பாடங்களை, ஆன்மீகத் தலைவர்களும் கற்றுக் கொள்ளவேண்டும் என்ற போக்கு அதிகரித்து வருவதைக் காணமுடிகிறது. ஆபத்தான இந்தப் போக்கிற்கு ஒரு மாற்றாக, ஆன்மீகத் தலைவர்களிடம் நாம் எவ்வகைப் பண்புகளை எதிர்பார்க்கவேண்டும் என்பதைச் சிந்திக்க, இந்த ஞாயிறு வழிபாடு நமக்கு ஒரு வாய்ப்பை அளித்துள்ளது.

உயிர்ப்புக் காலத்தின் 4ம் ஞாயிறு, நல்லாயன் ஞாயிறு என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த ஞாயிறு, திருத்தந்தை புனித 6ம் பவுல் அவர்களால், இறையழைத்தலுக்காகச் செபிக்கும் உலக நாள் என்றும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 2ம் வத்திக்கான் சங்கம் நடைபெற்றுவந்த 1964ம் ஆண்டு முதல்முறை கொண்டாடப்பட்ட இந்த உலக நாள், இவ்வாண்டு, 60 ஆண்டுகளை நிறைவு செய்கிறது.

நல்லாயன் ஞாயிறன்று நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள வழிபாட்டு வாசகங்களில், முதலில் நம் கவனத்தை ஈர்ப்பது, இன்று நாம் பயன்படுத்தும் பதிலுரைப் பாடல். திருப்பாடல்கள் நூலில் உள்ள 150 பாடல்களில், "ஆண்டவரே என் ஆயர்" என்று துவங்கும் 23ம் திருப்பாடலை, நாம் ஆலயங்களில் பாடி மகிழ்ந்திருக்கிறோம்; பலமுறை தியானித்துப் பலனடைந்திருக்கிறோம். கவலைகள், மனவேதனைகள் என்று, நம்மை இருள் சூழும் நேரங்களிலும், நிறைவு, நன்றி என்று, நம் மனதில் ஒளி எழும் நேரங்களிலும், இந்தத் திருப்பாடலை நாம் பயன்படுத்துகிறோம். உடல் நோய் கண்டவர்கள், குடும்பத்தில் ஒருவரை இழந்து தவித்தவர்கள் பலர், இந்தப் பாடல் வழியாக, மனஅமைதியும், நம்பிக்கையும் பெற்றுள்ளதைப் பார்த்திருக்கிறோம்.

ஏனைய 149 திருப்பாடல்களை விட, விவிலியத்தின் பிற பகுதிகளை விட, 23ம் திருப்பாடலை பலரும் பயன்படுத்துவதற்கு காரணம் என்ன?

இந்தத் திருப்பாடல், நாம் எல்லாரும் எளிதில் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஒர் உண்மையை, ஆறு இறைவாக்கியங்களில் சொல்கிறது. அந்த உண்மை இதுதான்: உலகில் அநீதிகள், அவலங்கள், அழிவுகள் நிகழும்போது, குறிப்பாக, அக்கொடுமைகள் நம் வாழ்வைத் தாக்கும்போது, "இறைவா நீ எங்கிருக்கிறாய்? ஏன் எங்களை இந்த இருளில் தள்ளிவிட்டாய்?" என்று நம் மனதில் கேள்விகள் எழுகின்றன. அதற்கு, கடவுளின் பதில் இவ்வாறு ஒலிக்கலாம்: “இந்த உலகம் நீதியாக, அமைதியாக, பிரச்சனைகள் இன்றி இருக்கும் என்று நான் வாக்குறுதி தரவில்லை. மாறாக, பிரச்சனைகளை நீ சந்திக்கும்போது, நான் உன்னோடு இருப்பேன் என்றுதான் நான் உறுதி கூறியுள்ளேன்.” இந்த எண்ணத்தை ஆழமாகச் சொல்கிறது இந்தத் திருப்பாடல்.

“நீர் என்னோடு இருப்பதால், உலகில் எத்தீங்கும் நிகழாது” என்று திருப்பாடலின் ஆசிரியர் கூறவில்லை. “நீர் என்னோடு இருப்பதால் எத்தீங்கிற்கும் அஞ்சிடேன்” (திருப்பாடல் 23: 4). என்பதே, அவர் அறிக்கையிடும் உண்மை. தீமைகள், துன்பங்கள் இல்லாத உலகம் என்ற உறுதியைவிட, அத்துன்பங்களில் கடவுளின் துணை உண்டு என்ற உறுதியைத் திருப்பாடல் 23 வழங்குகிறது. அத்தகைய உறுதி, இன்று, நம் அனைவருக்கும் தேவையாக உள்ளது. இஞ்ஞாயிறன்று, இத்திருப்பாடலை, வழிபாட்டில், பதிலுரைப்பாடலாகக் கேட்பதோடு நின்றுவிடாமல், மீண்டும் ஒருமுறை, இத்திருப்பாடலின் ஆறு இறைவாக்கியங்களை, தனியாகவோ, குடும்பமாகவோ இணைந்து வாசித்து, தியானித்து, பலனடைய முயல்வோம்.

நல்லாயன் ஞாயிறன்று, ‘நல்லாயன்’ என்ற சொல்லைக் கேட்டதும், பரிவான, அமைதியான இயேசுவின் உருவம் நம் உள்ளங்களில் தோன்றி, இதமான உணர்வுகளைத் தருகிறது. கிறிஸ்தவப் பாரம்பரியத்தில், இயேசுவைக் குறிக்க பயன்படுத்தப்பட்ட முதல் உருவம், நல்லாயன் உருவம் என்பது, திருஅவை வரலாற்று அறிஞர்களின் கருத்து.

கிறிஸ்தவர்கள், உரோமையப் பேரரசால் வேட்டையாடப்பட்ட வேளையில், அவர்கள் உருவாக்கிய நிலத்தடி கல்லறைகளில், இயேசு, நல்லாயனாக வரையப்பட்டுள்ளார். 3ம் நூற்றாண்டையொட்டி உருவாக்கப்பட்ட இந்தக் கல்லறைகளில், அடிக்கடி தஞ்சம் புகுந்த கிறிஸ்தவர்களுக்கு, ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தந்த உருவமாக, நல்லாயன் இயேசு இருந்தார். கிறிஸ்தவர்களுக்கு ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தந்த நல்லாயன் என்ற உருவகத்தை, இயேசு தன் வாழ்நாளில் பயன்படுத்தியபோது, அது, இஸ்ரயேல் மக்கள் நடுவே, ஒரு புரட்சியை உருவாக்கியது என்பதை நாம் புரிந்துகொள்வது அவசியம்.

இஸ்ரயேல் மக்களின் வரலாற்றைப் புரட்டிப்பார்த்தால், மோசே, தாவீது போன்ற மாபெரும் தலைவர்கள், ஆடுகளைப் பேணிக்காத்தவர்கள் என்பதை அறியலாம். இவர்களில், மோசேயைப்பற்றி கூறப்படும் ஒரு பாரம்பரியக் கதை நினைவுக்கு வருகிறது.

மோசே தன் மாமனார் இத்திரோவின் ஆடுகளை மேய்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு குட்டி ஆடு, மந்தையிலிருந்து காணாமற்போனது. அந்த ஆட்டுக்குட்டியைத் தேடி, மோசே, பலமணி நேரம், அலைந்து திரிந்தார். இறுதியில், அந்த ஆட்டுக்குட்டி, ஓர் ஆழமான பாறை இடுக்கில் நுழைந்து, அங்கிருந்த ஒரு நீர்ச்சுனையில், தண்ணீர் பருகிக்கொண்டிருந்ததை மோசே கண்டார். "ஓ, உன் தேவை இந்த நீர்தானா? இது தெரிந்திருந்தால், நானே உன்னை நீர்நிலைக்கு அழைத்துச் சென்றிருப்பேனே! சரி, இப்போது நீ மிகவும் களைத்திருப்பாய். வா, உன்னை நான் தூக்கிச் செல்கிறேன்" என்று கூறி, அந்த ஆட்டை, தோளில் சுமந்தவண்ணம் தன் மந்தை நோக்கித் திரும்பினார் மோசே. அவர் திரும்பி வரும் வழியில், கடவுள் அவரிடம், "உனக்குச் சொந்தமில்லாத ஒரு மந்தையின் ஆடு தவறியபோதே, நீ இவ்வளவு அக்கறையுடன் அதைத் தேடிச் சென்றாயே! எனவே, உன்னை நம்பி என் மக்களை நான் ஒப்படைக்கிறேன். அவர்களை, நீ, எகிப்திலிருந்து அழைத்து வரவேண்டும்" என்று கூறியதாக இந்தப் பாரம்பரியக் கதை சொல்கிறது. தங்கள் தலைவர்கள், ஆயர்களாக இருந்தனர் என்பதில் பெருமை கொண்ட இஸ்ரயேல் மக்கள், அந்தப் பெருமையின் அடிப்படையில், தங்கள் இறைவனையும் ஓர் ஆயராக ஒப்புமைப்படுத்திப் பேசினர். (காண்க. தொடக்க நூல் 49:24; திருப்பாடல் 80:1; எரேமியா 31:10)

இஸ்ரயேல் சமுதாயத்தில் இத்துணை உயர்ந்த மதிப்பு பெற்றிருந்த ஆயர்கள், அல்லது இடையர்கள், படிப்படியாக தங்கள் மதிப்பை இழந்து, இயேசுவின் காலத்தில், மிக, மிகத் தாழ்வானவர்களாகக் கருதப்பட்டனர். தங்கள் ஆடுகளோடு, அவர்கள், இரவும், பகலும் வாழ்ந்ததால், தூய்மையற்றவர்களாக, துர்நாற்றம் வீசுபவர்களாக கருதப்பட்டனர். பசும்புல்வெளிகளைத் தேடி, ஆடுகளை அவர்கள் வழிநடத்திச் சென்றதால், ஊரில் தங்கி, தொழுகைக்கூட வழிபாடுகளில் கலந்துகொள்ள முடியவில்லை. மோசே நிறுவிய ஒய்வுநாள், புனித நாள் கடமைகளை கடைபிடிக்க முடியவில்லை. எனவே, அவர்கள் இஸ்ரயேல் சமுதாயத்தில் மிகத் தாழ்ந்தவர்களெனக் கருதப்பட்டனர்.

அழுக்கானவர்கள், துர்நாற்றம் வீசுபவர்கள், ஒய்வுநாள் கடமையைத் தவறியவர்கள், என்று அடுக்கடுக்காக அவர்கள் மீது குத்தப்பட்ட முத்திரைகள், ஆயர்களை, இஸ்ரயேல் சமுதாயத்தின் ஓரத்திற்குத் தள்ளிவிட்டன. எவ்வளவு தூரம் அவர்கள் ஒதுக்கப்பட்டனர் என்பதை, லூக்கா நற்செய்தியில், இயேசு பிறப்பு நிகழ்வின்போது, நாம் புரிந்துகொள்ளலாம்.

இஸ்ரயேல் சமுதாயத்தின் மக்கள் தொகை கணக்கெடுக்கப்பட்டது என்று லூக்கா நற்செய்தியில் (லூக்கா 2:1-5) வாசிக்கிறோம். மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பில், தங்கள் பெயர்களைப் பதிவுசெய்ய, மக்கள் அனைவரும், அவரவரது சொந்த ஊர்களுக்குச் சென்ற வேளையில், இடையர்கள், ஊருக்கு வெளியே, வயல்வெளியில் தங்கியிருந்தனர் (லூக்கா 2:8) என்பதை நற்செய்தியாளர் லூக்கா குறிப்பிட்டுச் சொல்கிறார். மக்கள் கணக்கில் சேர்த்துக்கொள்ளப்படாத இடையர்கள், ஆடுகளோடு தங்களை அடையாளப்படுத்திக் கொண்டனர். இறைமகன் இயேசுவுக்கும் இதே நிலைதான். அவர் பிறந்தபோது, மக்கள் தங்கியிருந்த இல்லங்களில் இடம் இல்லாமல், விலங்குகள் தங்கியிருந்த தொழுவத்தில் இடம் கிடைத்தது.

இஸ்ரயேல் குலங்களிலிருந்து, ஏன், சொல்லப்போனால், மக்கள் சமுதாயத்திலிருந்தே ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட இடையர்களைத் தேடி, இறைவனின் தூதர்கள் சென்றனர் (லூக்கா 2:9) என்று நற்செய்தியாளர் லூக்கா குறிப்பிடுவது, ஒரு புரட்சியின் துவக்கமாக உள்ளது. மனிதரோடு இறைவன் என்ற பொருள்படும் 'இம்மானுவேலாக' தான் வந்துள்ளேன் என்ற உண்மையைச் சொல்வதற்கு, குழந்தை இயேசு, இடையர்களைத் தேர்ந்ததிலிருந்து, அவர்கள் மீது அவர் கொண்டிருந்த பெரும் மதிப்பு வெளிப்படுகிறது.

முப்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின், இயேசு, தன் பணிவாழ்வில், ஆயர்களுக்குரிய மதிப்பை மீண்டும் அளித்தார். அவர், தன்னை, பல வழிகளில் உருவகப்படுத்திப் பேசியுள்ளார். வழி, ஒளி, வாழ்வு, திராட்சைச் செடி, வாழ்வின் நீர், உயிர் தரும் உணவு என்று அவர் அறிமுகப்படுத்திய உருவகங்களை இஸ்ரயேல் மக்கள் எளிதில் ஏற்றுக்கொண்டிருப்பர். ஆனால், “நல்ல ஆயன் நானே” (யோவான் 10:11) என்று அவர் கூறியது, இஸ்ரயேல் மக்களுக்குப் பெரும் அதிர்ச்சியாக அமைந்திருக்கும். இன்றைய நற்செய்தியில் அத்தகைய ஓர் அதிர்ச்சியை இயேசு வழங்குகிறார்.

இடையர்களை உயர்த்திப் பிடித்து, இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு அதிர்ச்சி தந்த இயேசு, இன்று நம் நடுவே வாழ்ந்தால், பாதாள சாக்கடையில் இறங்கி, தன் கரங்களால் அதைச் சுத்தம் செய்யும் ஒரு துப்புரவுத் தொழிலாளியுடன் தன்னை ஒப்புமைப்படுத்தி பேசி, நமக்கும் அதிர்ச்சியூட்டியிருப்பார். அன்றைய இடையர்களுக்கு இஸ்ரயேல் மக்கள் அளித்த மதிப்பை, இன்றைய தொழிலாளர்களுக்கு நாம் வழங்குகிறோம் என்பதை மறுக்க இயலாது.

நாளை, மே 1, திங்களன்று நாம் சிறப்பிக்கும் தொழிலாளர்கள் நாள், தொழிலாளர்களின் காவலரான புனித யோசேப்பு திருநாளாகவும் சிறப்பிக்கப்படுகிறது. இத்தருணத்தில், உடலை வருத்தி, சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் வியர்வை சிந்தி உழைக்கும் தொழிலாளர்களுக்கு நாம் எத்தகைய மதிப்பை வழங்குகிறோம் என்பதைச் சிந்திக்கவும், இதைக்குறித்து நாம் இழைத்துள்ள தவறுகளைத் திருத்திக்கொள்ளவும், நல்லாயனாம் இயேசு நம்மை அழைக்கிறார்.

இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள பகுதி யோவான் நற்செய்தியின் 10ம் பிரிவிலிருந்து எடுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நற்செய்தியின் 9ம் பிரிவில், பார்வை இழந்த ஒருவரை இயேசு குணமாக்கும் புதுமை கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அப்புதுமையின் இறுதியில் எழும் ஒரு காரசாரமான விவாதத்தில், இயேசுவை, ஒரு பாவி என்று அடையாளப்படுத்தினர் பரிசேயர்கள். அவர்களுக்குப் பதில்சொல்லும் வகையில், இயேசு, தன்னை ஒரு நல்ல ஆயனாக அடையாளப்படுத்தினார். அது மட்டுமல்ல, ஆடுகளுக்குத் தீங்கு விளைவிக்கும் திருடர், கொள்ளையர், கூலிக்கு மேய்ப்பவர் இவர்களைப் பற்றியும் இயேசு பேசினார். உண்மையான ஆயனின் குணங்களாக இயேசு கூறும் பண்புகளில் ஒன்றை சிறிது ஆழமாகச் சிந்திப்போம்:

யோவான் 10: 3-4

அவர் தம்முடைய சொந்த ஆடுகளைப் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டு வெளியே கூட்டிச் செல்வார். தம்முடைய சொந்த ஆடுகள் அனைத்தையும் வெளியே ஓட்டி வந்தபின், அவர் அவற்றிற்கு முன் செல்வார். ஆடுகளும் அவரைப் பின்தொடரும். ஏனெனில் அவரது குரல் அவற்றுக்குத் தெரியும்.

ஆட்டுக் கொட்டிலில், நூற்றுக்கணக்காய் ஆடுகள் இருந்தாலும், அவை ஒவ்வொன்றுக்கும் பாசமாய் பெயரிட்டு அழைப்பது, ஆயனின் முக்கிய குணங்களில் ஒன்று. ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் மிக நெருக்கமான, உயர்ந்த அடையாளம், அவரது பெயர். ஒருவரைப் பெயரிட்டு அழைக்கும்போது உருவாகும் உறவும், பிணைப்பும், உணர்ந்து பார்க்க வேண்டிய உண்மை. ஆனால், நாம் வாழும் காலத்தில், பெயர்கள் என்ற அடையாளத்தைக் காட்டிலும், எண்ணிக்கை என்ற அடையாளத்திற்குத் தரப்பட்டுள்ள மதிப்பை நாம் அனைவரும் அறிவோம். நமது வாழ்வை, ஆதார் அட்டை, ரேஷன் அட்டை, வாக்காளர் அட்டை, ஓட்டுனர் உரிமம் என்று, பல அடையாள அட்டைகளாக மாற்றி, ஒவ்வொன்றுக்கும் ஓர் எண்ணைக் கொடுத்து, நமது முக்கியமான அடையாளங்கள், எண்களில் சிக்கியுள்ளதை நாம் அனைவரும் உணர்ந்துவருகிறோம். முதல் தர நாடுகள் என்றழைக்கப்படும் நாடுகளில், ஒருவரது வாழ்வே, அட்டைகளிலும், அவற்றில் உள்ள எண்களிலும் புதைந்து வருவதைப் பார்க்கலாம். இந்த அட்டைகள் தொலைந்துவிட்டால், அவற்றிலுள்ள எண்களை ஒருவர் மறந்துவிட்டால், அவர், தன் சுய அடையாளத்தையே இழக்கும் ஆபத்து உண்டு.

இயந்திர மனிதர்களான 'ரோபோக்களும்', செயற்கை நுண்ணறிவும் வளர்ந்துவரும் இன்றையச் சூழலில், தனி மனித அடையாளங்களும், ஒவ்வொருவரும் தனித்துவம் மிக்கவர் என்ற மாண்பும் அழிக்கப்பட்டு வருகின்றன. இத்தகையைச் சூழலில், ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட மாண்பை உறுதி செய்து, அதை வளர்ப்பது இன்றைய உலகில் அனைவருக்கும் வழங்கப்பட்டுள்ள 'அழைப்பு'. இந்த அழைப்பில் நாம் உறுதியாக இருந்தால், ஒவ்வொரு ஆட்டையும் பெயர் சொல்லி அழைத்துச் செல்லும் நல்லாயரின் பணியை நாம் இவ்வுலகில் தொடர்வோம்.

நம் குடும்பங்களில் தொடங்கி, நம் நண்பர்கள், அயலவர் என்று நம்மைச் சுற்றியுள்ள ஆட்டுக் கொட்டிலில் ஒவ்வொருவரும் தனித்துவம் மிக்கவர், மாண்பு மிக்கவர் என்பதை நிலைநாட்டும் பணியே நாம் ஒவ்வொருவரும் பெற்றுள்ள அழைப்பு! இந்த அழைப்பில் நாம் நிலைத்திருக்க, இறையழைத்தலுக்காகச் செபிக்கும் உலக நாளன்று ஒருவர் ஒருவருக்காக செபிப்போம்.