Cleansed from ‘Clericalism’… குருத்துவ மேலாதிக்கம் களைய...

 

Jesus meets the religious leaders

https://getstarted.wordpress.com

31^st Sunday in Ordinary Time

“Excellent sermon”, said the parishioner as she shook the hand of the preacher. “Everything you said applies to someone or other I know.”

This is one of the mini-stories we find in the book “Taking Flight – A Book of Story Meditations” written by Anthony de Mello. The lady who sat through the sermon listening intently, did not learn anything for herself, but applied it to ‘so-and-so’ and to ‘so-and-so’. This is similar to what happens to me (and, I can safely say, for quite a few priests) when I begin glancing through the Sunday Readings.

Every Sunday all the liturgical readings are addressed to ALL of us, Christians. We are called to reflect and see how the Word of God talks to each one of us directly. Usually, on a Sunday, as a priest, I would be more preoccupied with what I can tell others - my congregation - during Mass. There was often a tinge of ‘better-than-thou’ feeling while reflecting on the Sunday readings. On quite a few occasions, I could sense that this feeling of superiority became stronger as I walked up to the altar. Standing behind the altar or on the pulpit, I used to feel a sense of power and security. From that lofty position, I could preach, admonish, tell others what they should and should not do.

Today, this Sunday, things seem very different. I feel as if all the Readings seem to be directed towards me. I feel as if I am spoken to. I feel as if I am standing in the court room with God and Jesus seated before me as Judges. And that is the reality of this Sunday.

When I am confronted with some uneasy Biblical passages that called for introspection, I have employed an escape route. I have tried to fit the given passage to others. Even for this Sunday, I tried this tactic saying that the Prophet Malachi as well as Jesus were saying these harsh words to the Priests, Pharisees and the Teachers of the Law of their times. Not to me… not to us, Priests living today.

Such a line of thought has been snapped rudely in the past few years. I was shaken out of my ‘better-than-thou’ superiority, by what we have been hearing in recent years. The allegations levelled against priests and the leaders of the Church have shaken the whole Catholic Church in a deep, profound way. These allegations, hopefully, have set in motion some sincere search on the part of the hierarchy and the clergy. It is quite a challenge to consider the theme of Priests and Leaders of the Church in a Sunday Liturgy in front of the people. A real examination of conscience in public.

Such an examination of conscience has been undertaken by the whole Church in the past two years as we prepared for the Synod, the first phase of which came to an end last Sunday – October 29 – in Vatican. One of the main concerns, discussed during the sessions of the XVI Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops (October 4-29, 2023), was the prevalence of ‘clericalism’ in the Church. Addressing this issue, Pope Francis pointed out to some of the unhealthy attitude and practices of the priests today. Here is an excerpt from the intervention of Pope Francis given on October 25:

When ministers go too far in their service and mistreat the people of God, they disfigure the face of the Church with macho and dictatorial attitudes. It is painful to find in some parish offices the “price list” of sacramental services in the manner of a supermarket. Either the Church is the faithful people of God on the way, saint and sinner, or it ends up being a company of various services. And when pastoral workers take this second path, the Church becomes the supermarket of salvation and the priests, mere employees of a multinational corporation. This is the great defeat to which clericalism leads us. And this is very sad and scandalous (it is enough to go to ecclesiastical tailor’s shops in Rome to see the scandal of young priests trying on cassocks and hats or albs and lace-covered robes). The reference of Pope Francis about young priests trying ‘the fancy clerical attire’, reminds us about what Jesus says in today’s Gospel about the scribes and the Pharisees ‘doing all their deeds to be seen by others… making their phylacteries broad and their fringes long’ (cf. Mt. 23:5). Pope Francis was emphatic in saying: “Clericalism is a whip, it is a scourge, it is a form of worldliness that defiles and damages the face of the Lord’s bride; it enslaves God's holy and faithful people.”

A sincere examination of conscience would bring to light an endless list of faults, failures, mistakes, and crimes committed by God’s servants. Anyone who reads the 23^rd Chapter of Matthew will be shocked by the stern language used by Jesus there. The first 12 verses of this chapter, given today as our gospel (Matthew 23:1-12), are spoken to the people about their leaders. From verse 13 onwards, Jesus starts addressing the Pharisees and the Leaders directly and in a harsher language (Woe to you…). Similarly, in the first reading taken from the book of Prophet Malachi (Malachi 1:14b-2:2b, 8-10), God addresses the priests in very strong terms. Today’s liturgy has omitted certain verses in which very strong expressions are used.

Setting aside the long list of faults committed by the priests, we can concentrate on two grave mistakes pointed out by Jesus in today’s Gospel. Jesus is very direct and forthright in pointing out these mistakes… no beating around the bush!

The first mistake… They preach but do not practice.

When I was reflecting on the idea of ‘preaching and not practicing’, an imaginary scene flashed across my mind. Let us imagine a Dad talking very seriously to his teenage son about the dangers of smoking. The son is trying to be equally serious in listening, but fails miserably. Why? His attention is drawn to the lighted cigarette in his Dad’s hand. Yes, the Dad is trying to tell the son about how smoking can kill people, while taking a puff between sentences.

Jesus is telling his disciples and the simple-minded people as to how they should deal with the misleading leaders: “The teachers of the law and the Pharisees sit in Moses’ seat. So, you must be careful to do everything they tell you. But do not do what they do, for they do not practice what they preach.” (Mt. 23: 2-3)

The second mistake… They seek respect wherever they go.

Here is the observation of Jesus: “Everything they do is done for people to see;… they love the place of honour at banquets and the most important seats in the synagogues; they love to be greeted with respect in the marketplaces and to be called ‘Rabbi’ by others.” (Mt. 23: 5-7)

Priests and the Leaders of the Church deserve respect. But this respect must come spontaneously from the people. This respect should not be demanded. There is a lot of difference between ‘People have respect for their Priests’ and ‘People have to respect their Priests’.

Unfortunately, in a country like India, where the sense of hierarchy is very much ingrained and pronounced in the social structure in the form of the cursed caste-system, we Priests have taken undue advantage of our position. I have seen, and been part of, some embarrassing moments when Priests have taken important seats at functions, pushing the organisers to invent ways of honouring the ‘un-invited’ VIPs!

Priests who feel that respect is their birth-right, have a very wrong notion of themselves and their ministry of the Priesthood. Those who feel this way are, in my opinion, not very different from Narcissus who was convinced that he was the most beautiful person on earth and, therefore, did not have the time or the inclination to look at others. All of us know about Narcissus and his sad end when he was caught up in love of his own image in the stagnant water.

What I did not know about Narcissus was the root Greek word from which this name was derived – namely, ‘Narke’, which means “sleep or numbness.” Drunk with pride of his own beauty, Narcissus was asleep or numb to so many other realities around him. Similarly, priests can be so caught up with their ‘superior’ position that they would probably drown in their own glory.

It would surely be a great help if all my brother priests and leaders of the Church read through the 23^rd chapter of Matthew and make a serious examination of conscience!

Fortunately, all is not fire and brimstone in today’s liturgical readings. The First Letter of Paul to the Thessalonians, given as our second reading, portrays some good traits of a true servant of God.

1 Thessalonians 2:6-10

We were not looking for praise from people, not from you or anyone else, even though as apostles of Christ we could have asserted our authority. Instead, we were like young children among you.

Just as a nursing mother cares for her children, so we cared for you. Because we loved you so much, we were delighted to share with you not only the gospel of God but our lives as well. Surely you remember, brothers and sisters, our toil and hardship; we worked night and day in order not to be a burden to anyone while we preached the gospel of God to you. You are witnesses, and so is God, of how holy, righteous and blameless we were among you who believed.

I request you, Friends, to pray that all those who serve the Lord, including yours humbly (or, at least, trying to become ‘yours humbly’), imbibe the spirit of Jesus, who “did not come to be served, but to serve, and to give his life as a ransom for many.” (Matthew 20:28)

Jesus confronts the Sadducees

https://christianpublishinghouse.co

பொதுக்காலம் 31ம் ஞாயிறு

ஞாயிறு திருப்பலி முடிந்து, மக்கள் கலைந்து சென்றுகொண்டிருந்தனர். திருப்பலி நிறைவேற்றிய அருள்பணியாளர், கோவிலுக்கு முன்புறம் மக்களைச் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போது அங்கு வந்த ஒரு பெண்மணி, அவரிடம், "சாமி, நீங்க கொடுத்த பிரசங்கம் பிரமாதமாக இருந்தது. நீங்க சொன்ன ஒவ்வொரு கருத்தும், எனக்குத் தெரிந்த யாராவது ஒருத்தருக்கு பொருத்தமாக இருந்தது" என்று கூறினார்.

அருள்பணி அந்தனி டி மெல்லோ அவர்கள் எழுதிய “Taking Flight – A Book of Story Meditations” என்ற நூலின் முகவுரையில் கூறப்பட்டுள்ள ஒரு குறுங்கதை இது. மறையுரையில், அருள்பணியாளர், ஒவ்வொரு கருத்தையும் முன்வைத்தபோது, 'இது இவருக்குப் பொருந்தும், இது அவருக்குப் பொருந்தும்' என்று, அப்பெண்ணின் மனம், பலரை எண்ணிப் பார்த்ததேயொழிய, அந்த மறையுரையின் வழியே, அப்பெண், தனக்கென எந்தப் பாடமும் பயின்றதுபோல் தோன்றவில்லை.

அந்தப் பெண்ணின் நிலையில், நானும், என்னைப்போன்ற அருள்பணியாளர்கள் பலரும் பலமுறை இருந்திருக்கிறோம். ஒவ்வொரு ஞாயிறன்றும் தரப்படும் விவிலிய வாசகங்களை நான் வாசிக்கும்போது, மற்றவர்களுக்கு, மறையுரையில் என்ன சொல்லலாம் என்பதிலேயே என் சிந்தனைகள் அதிகம் இருக்கும். அவ்வாசகங்களில் சொல்லப்படும் இறை வார்த்தைகள் என் வாழ்க்கையில் என்னென்ன அர்த்தங்களை, சவால்களைத் தருகின்றன என்று நான் அதிகம் யோசிப்பதில்லை.

பீடத்திலிருந்து மறையுரையாற்றும்போது, பீடத்திற்கு முன் அமர்ந்திருக்கும் மக்களைவிட நான் கொஞ்சம் உயர்ந்தவன் என்ற எண்ணம் எனக்குள் தலைதூக்கும். இத்தகைய எண்ணம், எனக்குள் மட்டுமல்ல; பல அருள்பணியாளர்களின் உள்ளங்களிலும் உதித்திருக்கும் என்பது என் கணிப்பு. ஒரு சில வேளைகளில், ஆலயத்தை, ஒரு நீதிமன்றமாக மாற்றி, மறையுரை வழங்கும் நான் நீதிபதியாக மாறி, மக்கள் என்ன செய்யவேண்டும், செய்யக்கூடாது என்று, தீர்ப்புக்கள் தருவதுபோல் ஒலித்த மறையுரைகளை நான் வழங்கியிருக்கிறேன். கேட்டுமிருக்கிறேன்.

இன்று... ஒரு பெரும் மாற்றம். இன்றும், இந்த ஆலயம், ஒரு நீதி மன்றமாகத் தெரிகிறது. ஆனால், இன்று, இங்கு, நான் நீதிபதி அல்ல. மாறாக, நானும், என்னையொத்த அருள்பணியாளர்களும் இறைவன் என்ற நீதிபதிக்கு முன் நிற்கிறோம்... அதிலும், குற்றவாளிக் கூண்டில் எங்களை நிறுத்தி வைத்திருப்பதைப் போன்ற ஓர் உணர்வு, எனக்குள் இன்று அதிகம் எழுகிறது. இப்படி ஒரு காட்சி என் மனதில் எழுவதற்குக் காரணம்... இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள்.

இன்றைய முதல் வாசகமும் (மலாக்கி 1:14ஆ-2:2ஆ, 8-10), நற்செய்தியும் (மத்தேயு 23:1-12), யூத சமுதாயத்தின் குருக்களை, மறைநூல் அறிஞரை, பரிசேயரைக் கண்டித்து, கண்டனம் செய்து சொல்லப்பட்டுள்ள வாசகங்கள். இடியாய், மின்னலாய், நெருப்புக் கணைகளாய் உள்ளத்தை ஊடுருவித் தாக்கும் வார்த்தைகள், இவ்விரு வாசகங்களிலும் உள்ளன. முதல் வாசகத்தில், கடவுளே இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்வதாகவும், நற்செய்தியில், இயேசு இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்வதாகவும் இருப்பதால், இவ்வார்த்தைகளின் வெப்பமும், தாக்கமும் கூடியுள்ளன.

இன்றைய முதல் வாசகம், இறைவாக்கினர் மலாக்கி நூலிலிருந்தும், நற்செய்தி, மத்தேயு 23ம் பிரிவிலிருந்தும் எடுக்கப்பட்டுள்ளன. இவ்விரு வாசகங்களையும் வாசிக்கும் ஒவ்வோர் அருள்பணியாளருக்கும் ஏகப்பட்ட அதிர்ச்சிகள் அங்கே காத்திருக்கும். அந்த அதிர்ச்சிகளிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்ள, அருள்பணியாளர்கள், மாற்று வழிகளைக் கண்டுபிடிக்க முடியும். இந்த வாசகங்களில் கூறப்பட்டுள்ள கடினமான வார்த்தைகள், அக்காலத்தில் வாழ்ந்த மறைநூல் அறிஞருக்கும், பரிசேயருக்கும் சொல்லப்பட்டவை, தங்களுக்கு அல்ல என்று கூறி, இக்காலத்து அருள்பணியாளர்கள் தப்பித்துக் கொள்ளமுடியும்.

ஆனால், கடந்த சில ஆண்டுகளாக, அருள்பணியாளர்கள், ஆயர்கள், துறவியர் ஆகியோருக்கு எதிராக சொல்லப்பட்டுவரும் பல குற்றச்சாட்டுகள், நம் மத்தியில் ஒரு முக்கியத் தேடலை ஆரம்பித்து வைத்துள்ளன. எனவே, இங்கு சொல்லப்பட்டுள்ள வார்த்தைகள், யூத குருக்களுக்கு, அல்லது பரிசேயர்களுக்கு அல்லது நமக்குத் தெரிந்த அவருக்கு, இவருக்கு என்றெல்லாம் கூறி தப்பிக்காமல் சிந்திப்பது பயனளிக்கும். அதுவும், இந்த வாசகங்களை இன்று, கோவிலில், ஞாயிறுத் திருப்பலி நேரத்தில் வாசிப்பது, ஒரு பெரும் சவால். இறைமக்கள் முன், அருள்பணியாளர்கள் மேற்கொள்ள வேண்டிய பயனுள்ள ஓர் ஆன்ம ஆய்வாக இதை நாம் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.

அண்மையில், அக்டோபர் 4 முதல் 29 முடிய வத்திக்கானில் நிகழ்ந்த உலக ஆயர்கள் மாமன்ற அமர்வுகளில், அருள்பணியாளர்களின் வாழ்வு முறையில் வெளிப்படும் குருத்துவ மேலாதிக்க நிலையின் (Clericalism) பல வெளிப்பாடுகளைப்பற்றி கவலைகள் பகிர்ந்துகொள்ளப்பட்டன. அக்டோபர் 25ம் தேதி, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் Clericalism பற்றி தன் கருத்துக்களை, பொது அவையில், சிறிது கடினமான மொழியில் வெளியிட்டார். அவர் கூறிய கருத்துக்களின் ஒரு சில வரிகள் இதோ:

அருள் பணியாளர்கள், ஆணாதிக்க மனநிலையுடன் சர்வாதிகாரப் போக்கில் மக்களை தவறாக நடத்தும்போது, திருஅவையின் முகத்தைச் சிதைக்கின்றனர். ஒருசில பங்கு அலுவலகங்களில், அருளடையாள பணிகளுக்கு விலைப்பட்டியல் வைக்கப்பட்டிருப்பது, ஒரு பல்பொருள் அங்காடியை நினைவுறுத்துகிறது. திருஅவையை, புனிதர்களும், பாவிகளும் இணைந்து நடக்கும் ஒரு வழியாக எண்ணிப் பார்க்கவேண்டும். அதற்கு மாறாக, திருஅவையை, மீட்பு வழங்கும் பல்பொருள் அங்காடியாக பார்த்தால், அங்கு பணியாற்றும் அருள்பணியாளர்கள், ஒரு பன்னாட்டு நிறுவனத்தின் பணியாளர்களைப்போல் தெரிகிறது. குருத்துவத்தின் மேலாதிக்கம் இவ்வாறு வெளிப்படுவது, திருஅவையின் பெரும் தோல்வி. இது உண்மையில் வேதனை தருவதாகவும், பெரும் இடறலாகவும் உள்ளது.

இதைத் தொடர்ந்து, திருத்தந்தை, உரோம் நகரில் ஒரு சில இளம் அருள்பணியாளர்கள் நடந்துகொள்ளும் போக்கை குறிப்பிட்டுப் பேசுகிறார்: "உரோம் நகரில் அருள்பணியாளர்களின் உடைகள் விற்கப்படும் ஒரு சில கடைகளில், இளம் அருள்பணியாளர்கள் வலைப்பின்னல் வேலைப்பாடுடன் கூடிய உடைகளையும், விலையுயர்ந்த அங்கிகள், தொப்பிகள் ஆகியவற்றையும் அணிந்து அழகு பார்ப்பது, வாங்க முயல்வது ஆகியவற்றைக் காணும்போது, பெரும் இடறலாக உள்ளது" என்று திருத்தந்தை கூறுவதைக் கேட்கும்போது, இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு பரிசேயர்களைப்பற்றி கூறும் ஒரு கூற்று மனதில் எதிரொலிக்கிறது: தாங்கள் செய்வதெல்லாம் மக்கள் பார்க்க வேண்டும் என்றே அவர்கள் செய்கிறார்கள்; தங்கள் மறைநூல் வாசகப் பட்டைகளை அகலமாக்குகிறார்கள்; அங்கியின் குஞ்சங்களைப் பெரிதாக்குகிறார்கள். (மத்தேயு 23:5)

இந்த ஞாயிறன்று ஒவ்வொரு ஆலயத்திலும், மத்தேயு நற்செய்தி 23ம் பிரிவின் முதல் பகுதி வாசிக்கப்படும்போது, அப்பகுதியில் இயேசு பட்டியலிட்டுக் கூறும் தவறுகளை அருள்பணியாளர்கள் அனைவரும் கேட்டு, ஓர் ஆன்ம ஆய்வினை மேற்கொள்வது நல்லது. இந்தப் பட்டியலில் கூறப்பட்டுள்ள அனைத்து குற்றங்களையும் விசாரித்து முடிவு சொல்ல பல நாட்கள் ஆகலாம். எனவே, இரண்டே இரண்டு குறைகளை மட்டும் ஓர் ஆன்ம ஆய்வாக எடுத்துக்கொள்வோம்.

இவர்கள் சொல்வது ஒன்று, செய்வது ஒன்று; பிறருக்குப் போதிப்பார்கள், ஆனால், தங்கள் வாழ்வில் கடைபிடிக்க மாட்டார்கள் என்பது, இயேசு குறிப்பிடும் முதல் குறை. இரண்டாவது குறை... தங்களது புகழை வெளிச்சம்போட்டுக் காட்டும் இவர்கள், பிறரிடம் மரியாதையைக் கேட்டுப் பெறுவார்கள் என்பது.

சொல்வார்கள் ஆனால் செய்யமாட்டார்கள் என்ற முதல் குறையை ஒரு கற்பனை காட்சியுடன் சிந்தித்துப் பார்ப்போம். தந்தையொருவர், தன் 15 வயது மகனிடம் கண்டிப்பான குரலில் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார். புகை பிடிப்பதால் வரும் ஆபத்துக்களை விளக்கிக் கொண்டிருக்கிறார். மகனும், தந்தை சொல்வதைக் கேட்பதற்கு முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறான். ஆனால், முடியவில்லை. அவன் கவனம் எல்லாம் தந்தையின் கையில் புகைந்து கொண்டிருக்கும் சிகரெட் மீதே இருக்கிறது. ஆம், புகைப்பதன் ஆபத்துக்களை விளக்கிக் கொண்டிருக்கும் தந்தை, நிமிடத்திற்கொரு முறை, சிகரெட்டைப் புகைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். அந்த இளையவன், தந்தை சொல்வதைக் கேட்பானா? அல்லது, அவர் விட்டுக் கொண்டிருக்கும் புகையை இரசிப்பானா?

அருள்பணியாளர்கள் வாழ்வில், சொல்லும், செயலும் முரண்பட்டிருக்கும் சூழலில், மக்கள் எவ்விதம் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்று, இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் இவ்வாறு அறிவுரை தந்துள்ளார்: மறைநூல் அறிஞரும் பரிசேயரும் என்னென்ன செய்யும்படி உங்களிடம் கூறுகிறார்களோ அவற்றையெல்லாம் கடைப்பிடித்து நடந்து வாருங்கள். ஆனால் அவர்கள் செய்வதுபோல நீங்கள் செய்யாதீர்கள். ஏனெனில் அவர்கள் சொல்வார்கள்; செயலில் காட்ட மாட்டார்கள். (மத்தேயு 23: 3)

வாழ்ந்துகாட்டும் துணிவின்றி, வார்த்தைகளால் விளையாடும் தலைவர்களிடமிருந்து மக்கள் தங்களை எப்படி காத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று இயேசு இந்த அறிவுரையைத் தருகிறார். அதே நேரம், குருக்கள், மறைநூல் அறிஞர், பரிசேயர் ஆகியோருக்கு, இயேசு, மறைமுகமாகத் தரும் சாட்டையடி இது.

இந்தச் சாட்டையடியையும் புரிந்துகொள்ள மறுத்து, மக்கள் தங்களுக்குக் கீழ்ப்படியவேண்டும் என்று இயேசு சொன்னார் என்பதை மட்டும் சிந்தித்து, மதத்தலைவர்கள் பெருமைப்பட்டிருக்க வேண்டும். இவர்கள் இவ்வாறு தவறாகச் சிந்திப்பதற்கு, அவர்கள் மனதை ஆக்கிரமித்திருந்த தற்பெருமையே காரணம். இவர்களிடம் காணப்பட்ட இந்த வீண் பெருமையை இயேசு விவரிக்கும் வரிகள் இதோ:

தாங்கள் செய்வதெல்லாம் மக்கள் பார்க்க வேண்டும் என்றே அவர்கள் செய்கிறார்கள்; ... விருந்துகளில் முதன்மையான இடங்களையும் தொழுகைக் கூடங்களில் முதன்மையான இருக்கைகளையும் விரும்புகின்றார்கள்; சந்தைவெளிகளில் மக்கள் தங்களுக்கு வணக்கம் செலுத்துவதையும் ரபி என அழைப்பதையும் விரும்புகிறார்கள். (மத்தேயு 23:5-7)

குருக்களும், மதத்தலைவர்களும் மரியாதைக்குரியவர்கள்தாம். ஆனால், அந்த மரியாதை, அவர்கள் வாழும் முறையைப் பார்த்து, மக்கள் தாங்களாகவே மனமுவந்து தரும் மரியாதையாக இருக்கவேண்டும். செல்லும் இடங்களில் எல்லாம், நல்லவர்களை, புகழ் தேடி வருவது உண்மைதான். ஆனால், செல்லுமிடங்களில் எல்லாம், புகழைத் தேடிச் செல்பவர்களையும் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். இயேசு இவர்களைத்தான் இங்கு குறிப்பிட்டுப் பேசுகிறார்.

தற்பெருமை என்ற போதையில் மயங்கி, தங்களையே மறந்து வாழும் குருக்களை எண்ணிப்பார்க்கும்போது, கிரேக்கப் புராணத்தில் சொல்லப்படும் Narcissus நினைவுக்கு வருகிறான். உலகில் தன்னைப் போல் அழகானவன் யாரும் இல்லை என்று எண்ணி, தன்னைத் தானே இரசித்து வந்தவன் Narcissus. அவன் வாழ்ந்த காலத்தில் முகம் பார்க்கும் கண்ணாடிகள் இல்லாததால், நீர் நிலையில் தெரிந்த தன் பிம்பத்தை இரசித்தபடி, பலநாட்கள் அமர்ந்திருந்தான், அந்த இளைஞன். தான் காண்பது வெறும் பிம்பம் என்பதை அவன் ஏற்க மறுத்ததால், உண்ணவும், உறங்கவும் மறுத்து, அந்த பிம்பத்தை பார்த்தவண்ணம் அமர்ந்து, அங்கேயே உயிர் துறந்தான் Narcissus.

Narcissus என்ற இந்த கிரேக்கப் பெயரின் அடிப்படை வார்த்தையான Narke என்பதன் பொருள், 'தூக்கம்' அல்லது 'மரத்துப் போதல்'. தற்பெருமையில் ஊறி, மயக்கத்தில், மரத்துப்போன நிலையில் உள்ளவர்களை, narcissism என்ற மனநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் என்று சொல்கிறோம். அத்தகைய நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மதத்தலைவர்களை இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறார்.

இறைவாக்கினர் மலாக்கி நூல், நற்செய்தி ஆகிய இரு வாசகங்களில் குருக்களுக்கு எதிராக ஒலித்த கண்டனக் குரலுக்கு ஒரு மாற்றாக, இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில் பவுல் அடியார் இறைபணியாளர்களின் மேன்மையை எடுத்துக் கூறுகிறார்.

1 தெசலோனிக்கர் 2: 6-10 (7-9)

கிறிஸ்துவின் திருத்தூதர்கள் என்னும் முறையில் நாங்கள் உங்களிடம் மிகுதியாக எதிர்பார்த்திருக்க முடியும். ஆனால் மனிதர் தரும் பெருமையை உங்களிடமிருந்தோ, மற்றவர்களிடமிருந்தோ நாங்கள் தேடவில்லை. மாறாக, நாங்கள் உங்களிடையே இருந்தபொழுது, தாய் தன் குழந்தைகளைப் பேணி வளர்ப்பதுபோல், கனிவுடன் நடந்து கொண்டோம்.... நம்பிக்கை கொண்டுள்ள உங்கள் முன்பாக நாங்கள் மிகவும் தூய்மையோடும் நேர்மையோடும் குற்றமின்றியும் ஒழுகினோம் என்பதற்கு நீங்களும் சாட்சி, கடவுளும் சாட்சி!

சொல்வது ஒன்று செய்வது ஒன்று என்ற இரட்டை வேடம் இல்லாமல், நான் போதிப்பதை என் வாழ்வில் வாழ்ந்து காட்டும் மன உறுதியை இறைவன் எனக்குத் தர வேண்டும் என்று எனக்காக மன்றாடுங்கள். அதேபோல், செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் முதன்மை இடங்களை, பெருமைகளைத் தேடாமல், பணியாளனாக மாறும் பணிவை இறைவன் எனக்குத் தரவேண்டும் என்று எனக்காக மன்றாடுங்கள். உலகில் வாழும் அனைத்து இறை பணியாளர்களுமே புனித பவுல் அடியாரின் கூற்றுக்களை தங்கள் வாழ்வில் ஓரளவாகிலும் கடைபிடிக்க, அனைத்துத் திருப்பணியாளர்களுக்காகவும் மன்றாடும்படி உங்களை வேண்டுகிறேன்.