Top picture: Juan Carlos Aguilar after he was rescued, with Chilean President Sebastián Piñera. Aguilar's shirt says "In his hand are the depths of the earth…"October 12, 2010. Midnight. Most of Chile was awake with anticipation. At 12.10 a.m. on October 13, a narrow tube like structure emerged out of the rocks and out came Florencio Avalos, a 31 year old miner. His seven year old son and his wife ran to him with tears streaming down their cheeks. Florencio embraced them and kissed them. The whole nation erupted in joy. This cheer and joy continued every hour following this incident. The joy and pride of this nation matched the joy and pride of USA on July 20, 1969 when Neil Armstrong stepped on the moon. Stepping on the moon was surely a great achievement for USA as well as humankind. Equally great was the achievement of Chile in rescuing 33 miners from the copper and gold mines in Atacama region after 69 days.
On August 5, 2010, 33 miners entered their usual shift, 2500 feet below the ground level. A landslide deposited 700,000 tonnes of rock to block the passage. All the 33 miners were literally buried alive. Efforts at contacting them failed and hope began to dwindle. After 17 days, on August 22, they were located and a note saying that all the 33 were alive was sent through a hole. This itself can be considered a miracle. Initial calculations predicted that it would take anywhere between 3 to 4 months to rescue the miners. So, the families were reconciled to be united to their loved ones for Christmas. The continual efforts bore fruit and all the 33 miners were saved in half the time predicted earlier.
The rescue operation in Chile has special significance to our liturgical readings today, especially the first reading from Exodus (17: 8-13) and the Gospel passage from Luke (18: 1-8). Both these readings speak of the role of prayer in our lives.
Here is an extract from the article in Wikipedia titled: 2010 Copiapó mining accident.
Religious activities of trapped miners
When a shaft was completed to provide relief for the men, they asked for religious items, including Bibles, crucifixes, rosaries, statues of the Virgin Mary and other saints. Pope Benedict XVI sent each man a rosary which was brought personally to the mine by the archbishop of Santiago, Cardinal, Francisco Javier Errázuriz Ossa. After three weeks in the mine, one man who was civilly married to his wife 25 years earlier asked her to marry him in a sacramental marriage in the Church. They set up a makeshift chapel in the mine, and Mario Gómez, the eldest miner, spiritually counselled his cohorts and led daily prayers. When they were rescued the miners were all wearing similar t-shirts. The T-shirts, sent down by a brother of one of the miners had "Thank you Lord" on the front and "To Him be the glory and honor" on the back. The quotation was taken from the Book of Psalms 95 verse 4: "...in his hands are the depths of the earth."
As one story in the Daily Mail put it "A deep religious faith powered this rescue; miners and families and rescuers alike believe their prayers were answered." Both government representatives and the Chilean public have repeatedly attributed divine providence with keeping the miners alive and the Chilean public has viewed this rescue operation as a miracle. Chile's president Sebastián Piñera stated, "When the first miner emerges safe and sound, I hope all the bells of all the churches of Chile ring out forcefully, with joy and hope. Faith has moved mountains." When Esteban Rojas, one of the miners, stepped out of the rescue device, he immediately knelt on the ground with his hands together in prayer then raised his arms above him in adoration. His wife then wrapped around him a religious tapestry with Mary on it as they hugged and cried. Though most of the trapped miners were Roman Catholic, three were Protestant or Baptist, and two others were converted during the time.
http://en.wikipedia.org/wiki/2010_Copiap%C3%B3_mining_accident
The president of the Chilean Bishops Conference, Bishop Alejandro Goic Karmelic urged the whole nation to undertake fasting and prayer from October 12 when the rescue mission was started. Once the rescue mission was completed, he asked them to continue their prayers of thanksgiving for making Chile a witness to the power of Christ’s Resurrection. The tube like capsule used for bringing the miners to the surface was named ‘phoenix’ to remind people of the legendary bird which rises out of ashes. The whole operation was dedicated to St Lawrence, the patron of miners. The statue of St Lawrence was taken in a procession around the accident site.
Dire needs bring people to their knees, as it brought Moses. Once the needs are fulfilled, do we forget prayer? The answer lies in the passages from Luke’s Gospel for today as well for 17th Sunday in Ordinary Time – Luke 11: 1-13 and Luke 18: 1-8. In both these passages Jesus talks about prayer not as a lofty philosophical treatise, but as simple life stories. Isn’t Christ telling us clearly that prayer should become part of our life and not a matter of intellectual discussion or an antidote used only during emergencies and dire needs? Prayer is the air we breathe, not an oxygen mask!
There are hundreds of stories about prayer. Here is one of them I received via email. It is titled: How much does a prayer weigh?
Louise Redden, a poorly dressed lady with a look of defeat on her face, walked into a grocery store. She approached the owner of the store in a most humble manner and asked if he would let her charge a few groceries. She softly explained that her husband was very ill and unable to work, they had seven children and they needed food. John Longhouse, the grocer, scoffed at her and requested that she leave his store.
Visualizing the family needs, she said: 'Please, sir! I will bring you the money just as soon as I can." John told her he could not give her credit, as she did not have a charge account at his store. Standing beside the counter was a customer who overheard the conversation between the two. The customer walked forward and told the grocer that he would stand good for whatever she needed for her family. The grocer said in a very reluctant voice, "Do you have a grocery list?” Louise replied "Yes sir" "O.K." he said, "put your grocery list on the scales and whatever your grocery list weighs, I will give you that amount in groceries."
Louise, hesitated a moment with a bowed head, then she reached into her purse and took out a piece of paper and scribbled something on it. She then laid the piece of paper on the scale carefully with her head still bowed. The eyes of the grocer and the customer showed amazement when the scales went down and stayed down. The grocer staring at the scales, turned slowly to the customer and said begrudgingly, "I can't believe it."
The customer smiled and the grocer started putting the groceries on the other side of the scales. The scale did not balance so he continued to put more and more groceries on them until the scales would hold no more. The grocer stood there in utter disgust. Finally, he grabbed the piece of paper from the scales and looked at it with greater amazement. It was not a grocery list, it was a prayer which said: "Dear Lord, you know my needs and I am leaving this in your hands." The grocer gave her the groceries that he had gathered and placed on the scales and stood in stunned silence. Louise thanked him and left the store. The customer handed a fifty-dollar bill to John as he said, "It was worth every penny of it." It was sometime later that John Longhouse discovered the scales were broken; therefore, only God knows how much a prayer weighs.
We pray the good Lord to enlighten our hearts and minds to make prayer as an integral part of our lives.
On August 5, 2010, 33 miners entered their usual shift, 2500 feet below the ground level. A landslide deposited 700,000 tonnes of rock to block the passage. All the 33 miners were literally buried alive. Efforts at contacting them failed and hope began to dwindle. After 17 days, on August 22, they were located and a note saying that all the 33 were alive was sent through a hole. This itself can be considered a miracle. Initial calculations predicted that it would take anywhere between 3 to 4 months to rescue the miners. So, the families were reconciled to be united to their loved ones for Christmas. The continual efforts bore fruit and all the 33 miners were saved in half the time predicted earlier.
The rescue operation in Chile has special significance to our liturgical readings today, especially the first reading from Exodus (17: 8-13) and the Gospel passage from Luke (18: 1-8). Both these readings speak of the role of prayer in our lives.
Here is an extract from the article in Wikipedia titled: 2010 Copiapó mining accident.
Religious activities of trapped miners
When a shaft was completed to provide relief for the men, they asked for religious items, including Bibles, crucifixes, rosaries, statues of the Virgin Mary and other saints. Pope Benedict XVI sent each man a rosary which was brought personally to the mine by the archbishop of Santiago, Cardinal, Francisco Javier Errázuriz Ossa. After three weeks in the mine, one man who was civilly married to his wife 25 years earlier asked her to marry him in a sacramental marriage in the Church. They set up a makeshift chapel in the mine, and Mario Gómez, the eldest miner, spiritually counselled his cohorts and led daily prayers. When they were rescued the miners were all wearing similar t-shirts. The T-shirts, sent down by a brother of one of the miners had "Thank you Lord" on the front and "To Him be the glory and honor" on the back. The quotation was taken from the Book of Psalms 95 verse 4: "...in his hands are the depths of the earth."
As one story in the Daily Mail put it "A deep religious faith powered this rescue; miners and families and rescuers alike believe their prayers were answered." Both government representatives and the Chilean public have repeatedly attributed divine providence with keeping the miners alive and the Chilean public has viewed this rescue operation as a miracle. Chile's president Sebastián Piñera stated, "When the first miner emerges safe and sound, I hope all the bells of all the churches of Chile ring out forcefully, with joy and hope. Faith has moved mountains." When Esteban Rojas, one of the miners, stepped out of the rescue device, he immediately knelt on the ground with his hands together in prayer then raised his arms above him in adoration. His wife then wrapped around him a religious tapestry with Mary on it as they hugged and cried. Though most of the trapped miners were Roman Catholic, three were Protestant or Baptist, and two others were converted during the time.
http://en.wikipedia.org/wiki/2010_Copiap%C3%B3_mining_accident
The president of the Chilean Bishops Conference, Bishop Alejandro Goic Karmelic urged the whole nation to undertake fasting and prayer from October 12 when the rescue mission was started. Once the rescue mission was completed, he asked them to continue their prayers of thanksgiving for making Chile a witness to the power of Christ’s Resurrection. The tube like capsule used for bringing the miners to the surface was named ‘phoenix’ to remind people of the legendary bird which rises out of ashes. The whole operation was dedicated to St Lawrence, the patron of miners. The statue of St Lawrence was taken in a procession around the accident site.
Dire needs bring people to their knees, as it brought Moses. Once the needs are fulfilled, do we forget prayer? The answer lies in the passages from Luke’s Gospel for today as well for 17th Sunday in Ordinary Time – Luke 11: 1-13 and Luke 18: 1-8. In both these passages Jesus talks about prayer not as a lofty philosophical treatise, but as simple life stories. Isn’t Christ telling us clearly that prayer should become part of our life and not a matter of intellectual discussion or an antidote used only during emergencies and dire needs? Prayer is the air we breathe, not an oxygen mask!
There are hundreds of stories about prayer. Here is one of them I received via email. It is titled: How much does a prayer weigh?
Louise Redden, a poorly dressed lady with a look of defeat on her face, walked into a grocery store. She approached the owner of the store in a most humble manner and asked if he would let her charge a few groceries. She softly explained that her husband was very ill and unable to work, they had seven children and they needed food. John Longhouse, the grocer, scoffed at her and requested that she leave his store.
Visualizing the family needs, she said: 'Please, sir! I will bring you the money just as soon as I can." John told her he could not give her credit, as she did not have a charge account at his store. Standing beside the counter was a customer who overheard the conversation between the two. The customer walked forward and told the grocer that he would stand good for whatever she needed for her family. The grocer said in a very reluctant voice, "Do you have a grocery list?” Louise replied "Yes sir" "O.K." he said, "put your grocery list on the scales and whatever your grocery list weighs, I will give you that amount in groceries."
Louise, hesitated a moment with a bowed head, then she reached into her purse and took out a piece of paper and scribbled something on it. She then laid the piece of paper on the scale carefully with her head still bowed. The eyes of the grocer and the customer showed amazement when the scales went down and stayed down. The grocer staring at the scales, turned slowly to the customer and said begrudgingly, "I can't believe it."
The customer smiled and the grocer started putting the groceries on the other side of the scales. The scale did not balance so he continued to put more and more groceries on them until the scales would hold no more. The grocer stood there in utter disgust. Finally, he grabbed the piece of paper from the scales and looked at it with greater amazement. It was not a grocery list, it was a prayer which said: "Dear Lord, you know my needs and I am leaving this in your hands." The grocer gave her the groceries that he had gathered and placed on the scales and stood in stunned silence. Louise thanked him and left the store. The customer handed a fifty-dollar bill to John as he said, "It was worth every penny of it." It was sometime later that John Longhouse discovered the scales were broken; therefore, only God knows how much a prayer weighs.
We pray the good Lord to enlighten our hearts and minds to make prayer as an integral part of our lives.
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
அண்மையில் உலகத்தின் கவனத்தை ஈர்த்த ஒரு அற்புத நிகழ்ச்சி இது. அக்டோபர் 12 செவ்வாய் நள்ளிரவு. சிலே நாட்டில் மக்கள் தூங்காமல் விழித்திருந்தனர். நள்ளிரவு தாண்டி பத்து நிமிடங்களில், அந்த நாடே மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தில் வெடித்தது.
சிலே நாட்டின் Atacama என்ற பகுதியில் பாறையில் செய்யப்பட்ட ஒரு துளை வழியே, குழாய் வடிவக் கருவி ஒன்று வெளியே வந்தது. அந்தக் குழாயிலிருந்து Florencio Avalos என்ற 31 வயது இளைஞர் வெளியேறினார். கண்ணீருடன் ஓடி வந்த அவரது 7 வயது மகன் Bairo வையும், தன் மனைவியையும் கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டார். இந்தக் காட்சியைக் கண்டு பலரது கண்களில் ஆனந்த கண்ணீர். நாடே மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தில் அதிர்ந்தது.
சரியாக 41 ஆண்டுகளுக்கு முன் 1969, ஜூலை 20ம் தேதி நீல் ஆம்ஸ்ட்ராங் என்ற அமெரிக்க விண்வெளி வீரர் நிலவில் காலடி வைத்தபோது உலகமெங்கும் உண்டான மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தை ஒத்திருந்தது இந்த நிகழ்வு. நிலவில் காலடி எடுத்து வைத்ததைப் போல் அவ்வளவு பெரிய சாதனையா இது? ஆம் அன்பர்களே. பூமியை விட்டு மேலெழும்பி வெண்ணிலவில் அடியெடுத்து வைத்தது ஒரு பெரும் சாதனைதான். அதே போல், பூமிக்கடியில் ஏறத்தாழ எழுபது நாட்கள் புதையுண்டிருந்த 33 சுரங்கத் தொழிலாளர்கள் உயிரோடு மீட்கப்பட்டனர் என்பதும் ஒரு சாதனைதான்.
சிலே நாட்டுச் சாதனை உங்களில் பலருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். இருந்தாலும் அவற்றின் ஒரு சில விவரங்களை மீண்டும் அசைபோட உங்களை அழைக்கிறேன். இவ்வாண்டு ஆகஸ்ட் 5ம் தேதி சிலே நாட்டில் Atacama பகுதியில் 2300 அடி ஆழத்தில் தாமிர, மற்றும் தங்கச் சுரங்கம் ஒன்றில் 33 தொழிலாளர்கள் தங்கள் வேலைகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அப்போது ஏற்பட்ட ஒரு நிலச்சரிவால் ஏழு லட்சம் டன் பாறைகள் சுரங்கப் பாதையை அடைத்து விட்டன. அதாவது, இந்த 33 தொழிலாளர்களும் நிலத்திற்கடியில் அரைமைல் தூரத்தில் உயிரோடு புதைக்கப்பட்டனர். போராட்டம் ஆரம்பமானது. அவர்களைக் கண்டுபிடிக்க எடுக்கப்பட்ட அத்தனை முயற்சிகளும் தோற்றுப் போயின. 17 நாட்கள் கழித்து, ஆகஸ்ட் 22ம் தேதி அவர்கள் உயிருடன் இருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இதையே ஒரு புதுமை என்று பலர் கூறினர். இவ்வாண்டு ஜனவரியில் ஹெயிட்டியில் ஏற்பட்ட நிலநடுக்கத்திற்குப் பின் மீட்புப் பணி நேரத்தில் இது போன்ற அற்புதமான நிகழ்வுகளைக் கேள்விப்பட்டோம். 16 நாட்கள் கழித்து மீட்கப்பட்ட Darline Etienne, 27 நாட்கள் கழித்து மீட்கப்பட்ட Evans Monsigrace இவர்கள் எல்லாம் இந்தப் புதுமைப் பட்டியலில் முதலிடங்களை வகிப்பவர்கள்.
உயிரோடு புதைக்கப்பட்ட 33 சுரங்கத் தொழிலாளர்களை மீட்கும் முயற்சிகள் ஆரம்பமாயின. அந்த முயற்சிகளின் பலனாக, அக்டோபர் 14 அதிகாலையில் 33 தொழிலாளர்களும் வெளியேற்றப்பட்டனர். இந்த நிகழ்வை இவ்வளவு விவரமாகக் கூறுவதற்குக் காரணம் இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களே.
ஆகஸ்ட் மாதம் நிகழ்ந்த இந்த விபத்து உலகின் கவனத்தைப் பல வழிகளில் ஈர்த்தது. அதிலும் முக்கியமாக, 17 நாட்கள் கழித்து 33 தொழிலாளர்களும் உயிரோடு பூமிக்கடியில் புதைந்துள்ளனர் என்ற செய்தியை அறிந்த பிறகு, உலகமே இந்த நிகழ்வைத் தொடர்ந்து கவனித்தது. உயிரோடு புதைக்கப்பட்ட இத்தொழிலாளர்களுக்கு உதவிகள் பல வழிகளில் அனுப்பப்பட்டன. உடல் அளவில் அவர்களுக்குச் செய்யப்பட்ட உதவிகளை விட, அவர்கள் உள்ளத்தில் நம்பிக்கையை வளர்க்க வழங்கப்பட்ட ஆன்மீக உதவிகள், செப உதவிகள் ஏராளம்.
செப்டம்பர் மாதத் துவக்கத்தில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் தன் கைப்பட ஆசீர்வதித்த செபமாலைகளை இத்தொழிலாளர்களுக்கு அனுப்பி வைத்தார். இத்தொழிலாளர்கள் தாங்கள் அடைபட்டிருந்த இடத்தில் சிறு பீடம் ஒன்றை அமைத்து, செபித்து வந்தனர் என்று செய்திகள் கூறுகின்றன. இதைக் கேள்விப்பட்ட பொது, என் எண்ணங்கள் பழங்கால உரோமைக்கும் இன்னும் பிற நாடுகளுக்கும் சென்றன. அங்கு, அரசுக்குத் தெரியாமல் பூமிக்கடியில், அல்லது பல மறைவிடங்களில் கூடி வந்து செபித்த கிறிஸ்தவர்களை எண்ணிப் பார்த்தேன்.
இந்த 33 தொழிலாளர்களையும் மீட்கும் பணிக்கு பயன்படுத்தப்பட்ட அந்தக் கருவியின் பெயர் Phoenix. சாம்பலாகி ஒன்றுமில்லாமல் போய்விடும் Phoenix என்ற பறவை மீண்டும் சாம்பலிலிருந்து உயிர் பெற்று வரும் என்ற புராணக் கதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு இந்தப் பெயர் சூட்டப்பட்டது. இந்த மீட்புப் பணிக்கு சுரங்கத் தொழிலாளர்களின் பாதுகாவலராகிய புனித இலாரன்ஸ் பெயர் சூட்டப்பட்டது. புனித இலாரன்ஸ் திரு உருவைத் தாங்கி செப ஊர்வலங்கள் இச்சுரங்கப் பகுதியில் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அக்டோபர் 12 முதல் சிலே நாட்டின் பல கோவில்களில் தொடர் செபவழிபாடுகள், முழு இரவு விழிப்புச் செபங்கள், உண்ணா நோன்பு என்ற பல ஆன்மீக முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. இந்த சாதனை முடிந்ததும், அந்நாட்டின் ஆயர் ஒருவர் கூறிய வார்த்தைகள் இவை: "இன்று சிலே நாடு உயிர்ப்பின் மகிமைக்குச் சான்று பகர்ந்துள்ளது."
கடுகளவு விசுவாசம் இருந்தால், அந்த விசுவாசத்துடன் செபங்கள் எழுப்பப்பட்டால், மலைகள் பெயர்ந்து விடும், மரங்கள் வேருடன் எடுக்கப்பட்டு, கடலில் நடப்படும். எரிக்கோவின் மதில்கள் இடிந்து விழும் என்றெல்லாம் நம்பிக்கை தரும் சொற்கள் விவிலியத்தில் உள்ளன.
செபத்தின் வல்லமையால் இஸ்ரயேலர்கள் போரில் வெற்றி கொள்வதை விடுதலைப் பயண நூல் இன்றைய முதல் வாசகத்தில் நமக்குக் கூறுகிறது. மத்தியக் கிழக்குப் பகுதிகளில் பல நாடுகளுக்கும் சிம்மச் சொப்பனமாக இருந்தவர்கள் அமலேக்கியர்கள். அவர்களை எதிர்க்க யாருக்கும் துணிவு இல்லை. அவர்கள் இஸ்ரயேலர்களுக்கு எதிராகப் போர் தொடுக்க வந்தனர். இந்தச் செய்தியே இஸ்ரயேலரின் நம்பிக்கையைக் குலைத்து, அவர்களது தோல்வியை உறுதி செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால், மோசேயின் செபம் அவர்களை வெற்றியடையச் செய்தது. விடுதலைப் பயண நூலில் சொல்லப்பட்டுள்ள வரிகள் இவை:
விடுதலைப்பயணம் 17: 8-13
பின்னர் அமலேக்கியர் இரபிதிமில் இஸ்ரயேலரை எதிர்த்துப் போரிட வந்தனர்... மோசே தம் கையை உயர்த்தியிருக்கும்போதெல்லாம் இஸ்ரயேலர் வெற்றியடைந்தனர்: அவர் தம் கையைத் தளர விட்டபோதெல்லாம் அமலேக்கியர் வெற்றியடைந்தனர். மோசேயின் கைகள் தளர்ந்து போயின. அப்போது அவர்கள் கல்லொன்றை அவருக்குப் பின்புறமாக வைக்க, அவர் அதன்மேல் அமர்ந்தார். அவர் கைகளை ஆரோன் ஒருபக்கமும், கூர் மறுபக்கமுமாகத் தாங்கிக்கொண்டனர். இவ்வாறாக, அவர் கைகள் கதிரவன் மறையும் வரை ஒரே நிலையில் இருந்தன. யோசுவா அமலேக்கையும் அவனுடைய மக்களையும் வாளுக்கிரையாக்கி முறியடித்தார்.
விடுதலைப் பயண நூல், லூக்கா நற்செய்தி இரண்டும் இன்று சொல்லித் தரும் பாடம் எளிதில் புரிந்து கொள்ளக் கூடியது. தொடர்ந்து செபியுங்கள், தளராது செபியுங்கள், உடல் வலிமை, மன உறுதி இவை குலைந்தாலும், பிறர் உங்களைத் தாங்கிப் பிடிக்க, தொடர்ந்து செபியுங்கள். அதுவும் மூடப்பட்டக் கதவுக்கு முன் முழந்தாள் படியிட்டு, அந்த முழந்தாள் காப்புக் காய்த்து கடினமாகும் வரை வேண்டுங்கள். இதுதான் நமக்குத் தரப்படும் பாடம், சவால் நிறைந்த ஒரு பாடம்.
இவ்வாண்டு ஜூலை மாதம் 17வது பொதுக்கால ஞாயிறன்று செபிக்கக் கற்றுத் தரும்படி தன்னிடம் கேட்ட சீடர்களுக்கு இயேசு கூறிய உவமை நினைவிலிருக்கலாம். லூக்கா நற்செய்தி 11: 1-13ல் இரவென்றும் பகலென்றும் பாராமல் செபிக்க வேண்டும் என்பதைச் சொல்வதற்கு, தன் நண்பன் வீட்டை இரவில் தட்டி உணவு கேட்கும் ஒருவரைப் பற்றிய உவமையைச் சொன்னார் இயேசு.
இன்று லூக்கா நற்செய்தி 18: 1-8ல் சொல்லப்பட்டுள்ள உவமையும் செபத்தைக் குறித்து ஒரு தெளிவான பாடம், ஒரு சவால். "அவர்கள் மனந்தளராமல் எப்பொழுதும் இறைவனிடம் மன்றாட வேண்டும் என்பதற்கு இயேசு ஓர் உவமை சொன்னார்" என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. ஊழலில் ஊறிப் போன நடுவரிடம் கைம்பெண் ஒருவர் நீதி பெறுகிறார், இலஞ்சம் கொடுத்துப் பெறவேண்டியதை, இலட்சிய வெறி கொண்டு பெறுகிறார். நல்லது கெட்டது என்பதையெல்லாம் பார்க்க மறுத்துப் பாறையாகிப் போன நடுவரின் மனதைத் தன் தொடர்ந்த செப முயற்சிகளால் தகர்த்து விடுகிறார் அந்தக் கைம்பெண்.
இவ்விரு உவமைகளிலும் செபத்தைப் பற்றி பெரும் உயர்ந்த தத்துவங்களைச் சொல்லாமல், வெகு எளிதான வாழ்க்கை நிகழ்வுகளைக் கூறியுள்ளார் இயேசு. செபம் வெறும் அறிவு வாதங்களாய் இல்லாமல், வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக வேண்டும் என்று இதை விடத் தெளிவாகச் சொல்ல முடியாது. இல்லையா? செபம் ஆபத்தில் எழுப்பப்படும் அபாய சங்கு அல்ல. அது வாழ்வின் ஒரு பங்கு.
செபத்தைக் குறித்து, செபிப்பதைக் குறித்து பல நூறு கதைகள் உள்ளன. நான் வாசித்து என் மனதில் இடம் பெற்ற ஒரு கதை இது: செபம் எவ்வளவு கனமானது? இது கதையின் தலைப்பு.
ஏழைப் பெண் ஒருவர் மளிகைக் கடைக்குச் சென்றார். பசியில் வாடும் தன் ஏழு குழந்தைகளுக்கு உணவு சமைக்க மளிகைக் கடைக்காரரிடம் கடனுக்குப் பொருட்கள் தரும்படி கேட்டார். கடைக்காரர் மறுத்தார். இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேறொருவர், "அந்தப் பெண்ணுக்கு வேண்டியதைக் கொடுங்கள். நான் பணம் தருகிறேன்." என்று உதவி செய்ய முன் வந்தார். வேண்டா வெறுப்புடன் கடைக் காரர் அந்தப் பெண்ணிடம், "ம். என்னென்ன வேண்டும்? பட்டியல் எதுவும் உள்ளதா?" என்று கொஞ்சம் ஏளனமாய்க் கேட்டார். அந்தப் பெண் ஒரு காகிதத்தை எடுத்து, சிறிது நேரம் கண்களை மூடி செபித்தார். பின்னர் அந்தக் காகிதத்தில் எதையோ எழுதி கடைக்காரரிடம் கொடுத்தார். அதை வாங்கிப் படித்தக் கடைக்காரர் இன்னும் ஏளனமாய்ச் சிரித்தார். "இறைவா, என் குடும்பத்தின் தேவைகளை நீர் அறிவீர். அவைகளை மட்டும் எனக்குத் தாரும். நீர் தருவதை நான் வாங்கிச் செல்வேன்." என்று அந்தக் காகிதத்தில் எழுதியிருந்தது. அதைப் படித்தக் கடைக் காரர் மனதில் அந்தப் பெண்ணை இன்னும் அவமானப் படுத்தும் எண்ணம் எழுந்தது. "சரி, இந்தக் காகிதத்தைத் தராசில் வைக்கிறேன். அந்தக் காகித கனத்திற்குச் சமமானப் பொருட்களை நீ பெற்றுக் கொள்ளலாம்." என்று கடைக்காரர் கூறினார்.
அந்தக் காகிதத்தை அவர் தராசில் வைத்ததும், தராசின் முள் காகிதத் துண்டு வைக்கப்பட்ட பக்கம் முற்றிலும் சாய்ந்து நின்றது. இதைக் கண்ட கடைக்காரருக்கு அதிர்ச்சி. மறுபக்கத் தட்டில் அவர் பொருட்களை வைக்க ஆரம்பித்தார். எவ்வளவு பொருட்கள் வைத்தாலும் காகிதம் இருந்த பக்கமே தராசு சாய்ந்திருந்தது. எதிர்பக்க தட்டு முழுவதும் நிறைந்ததும், அந்தப் பொருட்களை எடுத்து அந்தப் பெண்ணிடம் கொடுத்தார் கடைக்காரர். அவைகளை நன்றியோடு பெற்றுக் கொண்டார் அந்தப் பெண். அருகில் இருந்தவர் அந்தப் பொருள்களுக்கு உரிய தொகையைச் செலுத்தினார். தான் கண்ட புதுமைக்கு இன்னும் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் தரலாம் என்று அவர் கூறினார். அந்தப் பெண் சென்றபின், தராசைப் பார்த்த கடைக்காரர் அது பழுதடைந்திருப்பதை உணர்ந்தார்.
செபம் எவ்வளவு கனமானது என்பது கடவுளுக்கு மட்டுமே தெரியும். செபத்தைக் குறித்து, செபிப்பதைக் குறித்து நமது எண்ணங்களை தெளிவுபடுத்த, உள்ளங்களை உறுதிபடுத்த, செபம் நமது வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக மாற இறைவனிடம் செபிப்போம்.
சிலே நாட்டின் Atacama என்ற பகுதியில் பாறையில் செய்யப்பட்ட ஒரு துளை வழியே, குழாய் வடிவக் கருவி ஒன்று வெளியே வந்தது. அந்தக் குழாயிலிருந்து Florencio Avalos என்ற 31 வயது இளைஞர் வெளியேறினார். கண்ணீருடன் ஓடி வந்த அவரது 7 வயது மகன் Bairo வையும், தன் மனைவியையும் கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டார். இந்தக் காட்சியைக் கண்டு பலரது கண்களில் ஆனந்த கண்ணீர். நாடே மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தில் அதிர்ந்தது.
சரியாக 41 ஆண்டுகளுக்கு முன் 1969, ஜூலை 20ம் தேதி நீல் ஆம்ஸ்ட்ராங் என்ற அமெரிக்க விண்வெளி வீரர் நிலவில் காலடி வைத்தபோது உலகமெங்கும் உண்டான மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தை ஒத்திருந்தது இந்த நிகழ்வு. நிலவில் காலடி எடுத்து வைத்ததைப் போல் அவ்வளவு பெரிய சாதனையா இது? ஆம் அன்பர்களே. பூமியை விட்டு மேலெழும்பி வெண்ணிலவில் அடியெடுத்து வைத்தது ஒரு பெரும் சாதனைதான். அதே போல், பூமிக்கடியில் ஏறத்தாழ எழுபது நாட்கள் புதையுண்டிருந்த 33 சுரங்கத் தொழிலாளர்கள் உயிரோடு மீட்கப்பட்டனர் என்பதும் ஒரு சாதனைதான்.
சிலே நாட்டுச் சாதனை உங்களில் பலருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். இருந்தாலும் அவற்றின் ஒரு சில விவரங்களை மீண்டும் அசைபோட உங்களை அழைக்கிறேன். இவ்வாண்டு ஆகஸ்ட் 5ம் தேதி சிலே நாட்டில் Atacama பகுதியில் 2300 அடி ஆழத்தில் தாமிர, மற்றும் தங்கச் சுரங்கம் ஒன்றில் 33 தொழிலாளர்கள் தங்கள் வேலைகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அப்போது ஏற்பட்ட ஒரு நிலச்சரிவால் ஏழு லட்சம் டன் பாறைகள் சுரங்கப் பாதையை அடைத்து விட்டன. அதாவது, இந்த 33 தொழிலாளர்களும் நிலத்திற்கடியில் அரைமைல் தூரத்தில் உயிரோடு புதைக்கப்பட்டனர். போராட்டம் ஆரம்பமானது. அவர்களைக் கண்டுபிடிக்க எடுக்கப்பட்ட அத்தனை முயற்சிகளும் தோற்றுப் போயின. 17 நாட்கள் கழித்து, ஆகஸ்ட் 22ம் தேதி அவர்கள் உயிருடன் இருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இதையே ஒரு புதுமை என்று பலர் கூறினர். இவ்வாண்டு ஜனவரியில் ஹெயிட்டியில் ஏற்பட்ட நிலநடுக்கத்திற்குப் பின் மீட்புப் பணி நேரத்தில் இது போன்ற அற்புதமான நிகழ்வுகளைக் கேள்விப்பட்டோம். 16 நாட்கள் கழித்து மீட்கப்பட்ட Darline Etienne, 27 நாட்கள் கழித்து மீட்கப்பட்ட Evans Monsigrace இவர்கள் எல்லாம் இந்தப் புதுமைப் பட்டியலில் முதலிடங்களை வகிப்பவர்கள்.
உயிரோடு புதைக்கப்பட்ட 33 சுரங்கத் தொழிலாளர்களை மீட்கும் முயற்சிகள் ஆரம்பமாயின. அந்த முயற்சிகளின் பலனாக, அக்டோபர் 14 அதிகாலையில் 33 தொழிலாளர்களும் வெளியேற்றப்பட்டனர். இந்த நிகழ்வை இவ்வளவு விவரமாகக் கூறுவதற்குக் காரணம் இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களே.
ஆகஸ்ட் மாதம் நிகழ்ந்த இந்த விபத்து உலகின் கவனத்தைப் பல வழிகளில் ஈர்த்தது. அதிலும் முக்கியமாக, 17 நாட்கள் கழித்து 33 தொழிலாளர்களும் உயிரோடு பூமிக்கடியில் புதைந்துள்ளனர் என்ற செய்தியை அறிந்த பிறகு, உலகமே இந்த நிகழ்வைத் தொடர்ந்து கவனித்தது. உயிரோடு புதைக்கப்பட்ட இத்தொழிலாளர்களுக்கு உதவிகள் பல வழிகளில் அனுப்பப்பட்டன. உடல் அளவில் அவர்களுக்குச் செய்யப்பட்ட உதவிகளை விட, அவர்கள் உள்ளத்தில் நம்பிக்கையை வளர்க்க வழங்கப்பட்ட ஆன்மீக உதவிகள், செப உதவிகள் ஏராளம்.
செப்டம்பர் மாதத் துவக்கத்தில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் தன் கைப்பட ஆசீர்வதித்த செபமாலைகளை இத்தொழிலாளர்களுக்கு அனுப்பி வைத்தார். இத்தொழிலாளர்கள் தாங்கள் அடைபட்டிருந்த இடத்தில் சிறு பீடம் ஒன்றை அமைத்து, செபித்து வந்தனர் என்று செய்திகள் கூறுகின்றன. இதைக் கேள்விப்பட்ட பொது, என் எண்ணங்கள் பழங்கால உரோமைக்கும் இன்னும் பிற நாடுகளுக்கும் சென்றன. அங்கு, அரசுக்குத் தெரியாமல் பூமிக்கடியில், அல்லது பல மறைவிடங்களில் கூடி வந்து செபித்த கிறிஸ்தவர்களை எண்ணிப் பார்த்தேன்.
இந்த 33 தொழிலாளர்களையும் மீட்கும் பணிக்கு பயன்படுத்தப்பட்ட அந்தக் கருவியின் பெயர் Phoenix. சாம்பலாகி ஒன்றுமில்லாமல் போய்விடும் Phoenix என்ற பறவை மீண்டும் சாம்பலிலிருந்து உயிர் பெற்று வரும் என்ற புராணக் கதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு இந்தப் பெயர் சூட்டப்பட்டது. இந்த மீட்புப் பணிக்கு சுரங்கத் தொழிலாளர்களின் பாதுகாவலராகிய புனித இலாரன்ஸ் பெயர் சூட்டப்பட்டது. புனித இலாரன்ஸ் திரு உருவைத் தாங்கி செப ஊர்வலங்கள் இச்சுரங்கப் பகுதியில் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அக்டோபர் 12 முதல் சிலே நாட்டின் பல கோவில்களில் தொடர் செபவழிபாடுகள், முழு இரவு விழிப்புச் செபங்கள், உண்ணா நோன்பு என்ற பல ஆன்மீக முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. இந்த சாதனை முடிந்ததும், அந்நாட்டின் ஆயர் ஒருவர் கூறிய வார்த்தைகள் இவை: "இன்று சிலே நாடு உயிர்ப்பின் மகிமைக்குச் சான்று பகர்ந்துள்ளது."
கடுகளவு விசுவாசம் இருந்தால், அந்த விசுவாசத்துடன் செபங்கள் எழுப்பப்பட்டால், மலைகள் பெயர்ந்து விடும், மரங்கள் வேருடன் எடுக்கப்பட்டு, கடலில் நடப்படும். எரிக்கோவின் மதில்கள் இடிந்து விழும் என்றெல்லாம் நம்பிக்கை தரும் சொற்கள் விவிலியத்தில் உள்ளன.
செபத்தின் வல்லமையால் இஸ்ரயேலர்கள் போரில் வெற்றி கொள்வதை விடுதலைப் பயண நூல் இன்றைய முதல் வாசகத்தில் நமக்குக் கூறுகிறது. மத்தியக் கிழக்குப் பகுதிகளில் பல நாடுகளுக்கும் சிம்மச் சொப்பனமாக இருந்தவர்கள் அமலேக்கியர்கள். அவர்களை எதிர்க்க யாருக்கும் துணிவு இல்லை. அவர்கள் இஸ்ரயேலர்களுக்கு எதிராகப் போர் தொடுக்க வந்தனர். இந்தச் செய்தியே இஸ்ரயேலரின் நம்பிக்கையைக் குலைத்து, அவர்களது தோல்வியை உறுதி செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால், மோசேயின் செபம் அவர்களை வெற்றியடையச் செய்தது. விடுதலைப் பயண நூலில் சொல்லப்பட்டுள்ள வரிகள் இவை:
விடுதலைப்பயணம் 17: 8-13
பின்னர் அமலேக்கியர் இரபிதிமில் இஸ்ரயேலரை எதிர்த்துப் போரிட வந்தனர்... மோசே தம் கையை உயர்த்தியிருக்கும்போதெல்லாம் இஸ்ரயேலர் வெற்றியடைந்தனர்: அவர் தம் கையைத் தளர விட்டபோதெல்லாம் அமலேக்கியர் வெற்றியடைந்தனர். மோசேயின் கைகள் தளர்ந்து போயின. அப்போது அவர்கள் கல்லொன்றை அவருக்குப் பின்புறமாக வைக்க, அவர் அதன்மேல் அமர்ந்தார். அவர் கைகளை ஆரோன் ஒருபக்கமும், கூர் மறுபக்கமுமாகத் தாங்கிக்கொண்டனர். இவ்வாறாக, அவர் கைகள் கதிரவன் மறையும் வரை ஒரே நிலையில் இருந்தன. யோசுவா அமலேக்கையும் அவனுடைய மக்களையும் வாளுக்கிரையாக்கி முறியடித்தார்.
விடுதலைப் பயண நூல், லூக்கா நற்செய்தி இரண்டும் இன்று சொல்லித் தரும் பாடம் எளிதில் புரிந்து கொள்ளக் கூடியது. தொடர்ந்து செபியுங்கள், தளராது செபியுங்கள், உடல் வலிமை, மன உறுதி இவை குலைந்தாலும், பிறர் உங்களைத் தாங்கிப் பிடிக்க, தொடர்ந்து செபியுங்கள். அதுவும் மூடப்பட்டக் கதவுக்கு முன் முழந்தாள் படியிட்டு, அந்த முழந்தாள் காப்புக் காய்த்து கடினமாகும் வரை வேண்டுங்கள். இதுதான் நமக்குத் தரப்படும் பாடம், சவால் நிறைந்த ஒரு பாடம்.
இவ்வாண்டு ஜூலை மாதம் 17வது பொதுக்கால ஞாயிறன்று செபிக்கக் கற்றுத் தரும்படி தன்னிடம் கேட்ட சீடர்களுக்கு இயேசு கூறிய உவமை நினைவிலிருக்கலாம். லூக்கா நற்செய்தி 11: 1-13ல் இரவென்றும் பகலென்றும் பாராமல் செபிக்க வேண்டும் என்பதைச் சொல்வதற்கு, தன் நண்பன் வீட்டை இரவில் தட்டி உணவு கேட்கும் ஒருவரைப் பற்றிய உவமையைச் சொன்னார் இயேசு.
இன்று லூக்கா நற்செய்தி 18: 1-8ல் சொல்லப்பட்டுள்ள உவமையும் செபத்தைக் குறித்து ஒரு தெளிவான பாடம், ஒரு சவால். "அவர்கள் மனந்தளராமல் எப்பொழுதும் இறைவனிடம் மன்றாட வேண்டும் என்பதற்கு இயேசு ஓர் உவமை சொன்னார்" என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. ஊழலில் ஊறிப் போன நடுவரிடம் கைம்பெண் ஒருவர் நீதி பெறுகிறார், இலஞ்சம் கொடுத்துப் பெறவேண்டியதை, இலட்சிய வெறி கொண்டு பெறுகிறார். நல்லது கெட்டது என்பதையெல்லாம் பார்க்க மறுத்துப் பாறையாகிப் போன நடுவரின் மனதைத் தன் தொடர்ந்த செப முயற்சிகளால் தகர்த்து விடுகிறார் அந்தக் கைம்பெண்.
இவ்விரு உவமைகளிலும் செபத்தைப் பற்றி பெரும் உயர்ந்த தத்துவங்களைச் சொல்லாமல், வெகு எளிதான வாழ்க்கை நிகழ்வுகளைக் கூறியுள்ளார் இயேசு. செபம் வெறும் அறிவு வாதங்களாய் இல்லாமல், வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக வேண்டும் என்று இதை விடத் தெளிவாகச் சொல்ல முடியாது. இல்லையா? செபம் ஆபத்தில் எழுப்பப்படும் அபாய சங்கு அல்ல. அது வாழ்வின் ஒரு பங்கு.
செபத்தைக் குறித்து, செபிப்பதைக் குறித்து பல நூறு கதைகள் உள்ளன. நான் வாசித்து என் மனதில் இடம் பெற்ற ஒரு கதை இது: செபம் எவ்வளவு கனமானது? இது கதையின் தலைப்பு.
ஏழைப் பெண் ஒருவர் மளிகைக் கடைக்குச் சென்றார். பசியில் வாடும் தன் ஏழு குழந்தைகளுக்கு உணவு சமைக்க மளிகைக் கடைக்காரரிடம் கடனுக்குப் பொருட்கள் தரும்படி கேட்டார். கடைக்காரர் மறுத்தார். இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேறொருவர், "அந்தப் பெண்ணுக்கு வேண்டியதைக் கொடுங்கள். நான் பணம் தருகிறேன்." என்று உதவி செய்ய முன் வந்தார். வேண்டா வெறுப்புடன் கடைக் காரர் அந்தப் பெண்ணிடம், "ம். என்னென்ன வேண்டும்? பட்டியல் எதுவும் உள்ளதா?" என்று கொஞ்சம் ஏளனமாய்க் கேட்டார். அந்தப் பெண் ஒரு காகிதத்தை எடுத்து, சிறிது நேரம் கண்களை மூடி செபித்தார். பின்னர் அந்தக் காகிதத்தில் எதையோ எழுதி கடைக்காரரிடம் கொடுத்தார். அதை வாங்கிப் படித்தக் கடைக்காரர் இன்னும் ஏளனமாய்ச் சிரித்தார். "இறைவா, என் குடும்பத்தின் தேவைகளை நீர் அறிவீர். அவைகளை மட்டும் எனக்குத் தாரும். நீர் தருவதை நான் வாங்கிச் செல்வேன்." என்று அந்தக் காகிதத்தில் எழுதியிருந்தது. அதைப் படித்தக் கடைக் காரர் மனதில் அந்தப் பெண்ணை இன்னும் அவமானப் படுத்தும் எண்ணம் எழுந்தது. "சரி, இந்தக் காகிதத்தைத் தராசில் வைக்கிறேன். அந்தக் காகித கனத்திற்குச் சமமானப் பொருட்களை நீ பெற்றுக் கொள்ளலாம்." என்று கடைக்காரர் கூறினார்.
அந்தக் காகிதத்தை அவர் தராசில் வைத்ததும், தராசின் முள் காகிதத் துண்டு வைக்கப்பட்ட பக்கம் முற்றிலும் சாய்ந்து நின்றது. இதைக் கண்ட கடைக்காரருக்கு அதிர்ச்சி. மறுபக்கத் தட்டில் அவர் பொருட்களை வைக்க ஆரம்பித்தார். எவ்வளவு பொருட்கள் வைத்தாலும் காகிதம் இருந்த பக்கமே தராசு சாய்ந்திருந்தது. எதிர்பக்க தட்டு முழுவதும் நிறைந்ததும், அந்தப் பொருட்களை எடுத்து அந்தப் பெண்ணிடம் கொடுத்தார் கடைக்காரர். அவைகளை நன்றியோடு பெற்றுக் கொண்டார் அந்தப் பெண். அருகில் இருந்தவர் அந்தப் பொருள்களுக்கு உரிய தொகையைச் செலுத்தினார். தான் கண்ட புதுமைக்கு இன்னும் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் தரலாம் என்று அவர் கூறினார். அந்தப் பெண் சென்றபின், தராசைப் பார்த்த கடைக்காரர் அது பழுதடைந்திருப்பதை உணர்ந்தார்.
செபம் எவ்வளவு கனமானது என்பது கடவுளுக்கு மட்டுமே தெரியும். செபத்தைக் குறித்து, செபிப்பதைக் குறித்து நமது எண்ணங்களை தெளிவுபடுத்த, உள்ளங்களை உறுதிபடுத்த, செபம் நமது வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக மாற இறைவனிடம் செபிப்போம்.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
No comments:
Post a Comment