Let me see again… பார்வை பெறவேண்டும்...

"Lord, that I may see"

http://mccarthysweekly-paxvobiscum.blogspot.it

30th Sunday in Ordinary Time

The Synod on the theme of the Family which took place in the Vatican for the past three weeks has come to a conclusion. 270 bishops from across the globe, 75 lay and religious participants, and 14 representatives from other Christian Churches attended the Synod. Among the lay persons, 18 couples from various countries around the world had participated in the Synod on a special invitation from Pope Francis. It was a very healthy sign that the Synod on the ‘Family’ had so many lay participants – especially family members.

‘Family’ has been the theme of the extraordinary Synod that took place last year in Vatican. This theme was again taken up for further, deeper discussion in this Synod. “The Vocation and Mission of the Family in the Church and the Contemporary World” was the theme chosen for this Synod.

We know that the family is the nucleus that determines how the society at large, including the Church, is shaped. Instead of talking about the problems that exist in families, it would be helpful how we can go forward to make family life more meaningful! Today’s Gospel gives us two directions in which families and the society at large can move forward in meaningful ways. They are: “Calling by name” and “Having proper perspective”. These were the key ideas that crossed my mind when I read today’s Gospel (Mark 10: 46-52). These two ideas are inter-linked. Calling by name gives the basic respect due to a person. But, many a time this basic respect is not given because of our refusal to have proper perspective – our refusal to see!

All the three synoptic gospels record the event of Jesus curing a blind person as the final miracle before the Passion. It looks as if Jesus was making a final appeal to those around him that they may see better! Only in Mark, the visually challenged person is given an identity - Bartimaeus the son of Timaeus. Usually, in the gospel miracles of curing, the patients are mentioned by general terms: leprosy patient, one possessed, the paralytic, the deaf and mute etc… This is the only miracle where the patient, and that too a blind beggar, is given a proper name. (This reminds us of the only parable where Jesus mentions one of the characters by name – Lazarus, once again a beggar!) This gives us an opportunity to reflect on ‘being called by name’. By calling someone by name, that person who is usually looked upon as a thing, a furniture… blossoms into a PERSON!

All of us were born into this world as a mere number – the 304th child in the hospital, or the fifth child in the family etc. The name given to us changes us from a number to a unique person. Our name is an identity we carry life-long. This identity is precious, provided our names are cherished by people around us. But for many of us, this identity gets twisted, mangled, tarnished, broken, shattered… So, there are two sides to this coin called ‘calling by name’.

First the bright side of the coin: In the medical profession, the person who becomes a doctor, is often called by the title ‘doctor’ than by the name. The same goes for teacher, professor, police inspector etc… These professional titles almost replace the names of the individual. Such practices are followed in religious circles too. The titles - Father, Brother, Sister, My Lord, Your Grace… All these titles can make one forget one’s name. I guess the identity of the profession is so respectful that these persons do not mind losing the identity they acquired at birth – the identity of their own names.

Now, the darker side of the coin: How do we call those who do menial services like sweeping the streets, mending shoes, cleaning vessels and clothes in our houses? Are they called by their ‘profession’? Do we consider these works as ‘profession’ at all? Do we call these individuals by their names? Do we take the effort to know the names of these persons? Hardly… For most of us those who are involved in these hard labours simply belong to the group of “Hei, you”.

In every institution that I served or visited, I made it a point to learn the names of those who were doing services like the receptionist, the table boys, the sweepers, the peons… and called them by name. I have enjoyed the smile my effort brought to their faces. In the midst of an avalanche of ‘hei, you’ greetings, my attempt to call them by name, surely made a difference. There is a special power behind calling someone by name, especially those who serve us in different ways… Try it. You won’t regret this effort!

The second idea that we can derive from this gospel is “having a proper perspective”.

Bartimaeus could not see with his physical eyes. But he had a better perspective of Jesus – calling him by the special title: Jesus, son of David. This is an insight that Bartimaeus received even before receiving his bodily sight. He could see with the eyes of the heart… the eyes of faith. The lovely words of Helen Keller are enlightening: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” I am sure Helen Keller knew what she was talking about.

Let me remind you of two stories that talk about the power of seeing with the heart and having proper perspective:

Two men, both seriously ill, occupied the same hospital room. One man was allowed to sit up in his bed for an hour each afternoon to help drain the fluid from his lungs. His bed was next to the room's only window. The other man had to spend all his time flat on his back. The men talked for hours on end. Every afternoon when the man in the bed by the window could sit up, he would pass the time by describing to his roommate all the things he could see outside the window.

The man in the other bed began to live for those one-hour periods where his world would be broadened and enlivened by all the activity and color of the world outside. The window overlooked a park with a lovely lake. Ducks and swans played on the water while children sailed their model boats. Young lovers walked arm in arm amidst flowers of every color and a fine view of the city’s skyline could be seen in the distance. As the man by the window described all this in exquisite detail, the man on the other side of the room would close his eyes and imagine the picturesque scene. One warm afternoon the man by the window described a parade passing by. Although the other man couldn't hear the band - he could see it in his mind's eye as the gentleman by the window portrayed it with descriptive words.

Days and weeks passed. One morning, the nurse arrived to bring water for their baths only to find the lifeless body of the man by the window, who had died peacefully in his sleep. She was saddened and called the hospital attendants to take the body away. As soon as it seemed appropriate, the other man asked if he could be moved next to the window. The nurse was happy to make the switch, and after making sure he was comfortable, she left him alone. Slowly, painfully, he propped himself up on one elbow to take his first look at the real world outside. He strained to slowly turn to look out the window beside the bed. It faced a blank wall. He was thoroughly shocked. The nurse asked him why he looked so shocked. He recounted all that had happened in that room with his neighbour. What the nurse told him made him freeze in further shock. The nurse said that the man was blind and could not even see the wall. This visually challenged person could see beyond the wall… just to make life easier for his companion.

The other story also has some connection with a window. Husband and wife move into a new home. The next day morning, the lady sipping her coffee, sees through her glass window at the backyard of the next house. She then calls her husband and tells him, “Oh, our neighbour doesn’t know how to wash clothes. See, how dirty they are.” This complaint goes on for three days. On the fourth day, the lady is surprised to see the washed clothes all spick and span. She called her husband and said: “Our neighbour must have heard my comments. Today she has done a good job of washing her clothes.” The husband said, “Honey, this morning I cleaned our window panes.”

Getting a proper perspective is a gift from God. Let us ask along with Bartimaeus, “Rabbi, let me see again.”

 The healing of Bartimaeus

http://www.catholic.org

பொதுக்காலம் 30ம் ஞாயிறு

கடந்த மூன்று வாரங்களாக, வத்திக்கானில் நடைபெற்றுவந்த ஆயர்களின் பொது மாமன்றம், இஞ்ஞாயிறு நிறைவுக்கு வந்துள்ளது. குடும்பத்தை மையப்படுத்தி, "இன்றைய உலகிலும், திருஅவையிலும் குடும்பத்தின் அழைப்பும், பணியும்" என்ற தலைப்பில், மேற்கொள்ளப்பட்ட கலந்துரையாடல்களில் இறைவன் நம் ஆயர்களை வழிநடத்தி வந்ததற்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். 360 பேர் பங்கேற்ற இம்மாமன்றத்தில், பல்வேறு நாடுகளிலிருந்து திருத்தந்தையால் அழைக்கப்பட்டிருந்த 18 தம்பதியர் உட்பட, 51 பொது நிலையினர், இந்த மாமன்றத்தில் கலந்துகொண்டனர். சென்ற ஆண்டும், இவ்வாண்டும் நடைபெற்ற ஆயர்கள் மாமன்றங்களில் 'குடும்பம்' மையக் கருத்தாக அமைந்தது, கத்தோலிக்கத் திருஅவை, இறைமக்களின் அவை என்பதை உலகறியச் செய்துள்ளது.

இன்றைய உலகச் சமுதாயம் சந்தித்துவரும் பல்வேறு பிரச்சனைகளின் ஆணிவேராக இருப்பது, குடும்பங்களில் தோன்றும் பிரச்சனைகள் என்பதை யாரும் மறுக்கமுடியாது. பிரச்சனைகளைப் பற்றி மீண்டும், மீண்டும் பேசி, மனதை பாரமாக்கிக் கொள்வதற்குப் பதிலாக, அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்பதைச் சிந்திக்க முயல்வோம். நமது முயற்சிக்கு உதவி செய்யும் வகையில், இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு இரு பாதைகளைத் திறந்துவிடுகிறது. ஒன்று பெயர் சொல்லி அழைப்பது, மற்றொன்று, பார்வை பெறுவது.

மனிதராய் பிறக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் பிறந்த  சில நாட்களில் கிடைக்கும் ஒரு முக்கிய அடையாளம் நமது பெயர். இந்த அடையாளத்தை நாம் வாழ்நாளெல்லாம் கொண்டு செல்கிறோம். நம்மை வந்தடையும் பிற அடையாளங்கள் வரும், போகும்... ஆனால், நமது பெயர் நமக்குக் கிடைக்கும் முதல் மரியாதை.  நம்முடன் என்றும் தங்கும் மரியாதை. இந்த மரியாதையைத் தருவதில்தான் நமக்குள் எத்தனை வேறுபாடுகள்! வேதனை தரும் செயல்பாடுகள்!! வேறு பல தேவையில்லாத எண்ணங்களால் நமது மனக்கண்கள் பார்வை இழக்கும்போது, ஒருவருக்கு உரிய அடிப்படை மரியாதையையும் வழங்க நாம் மறுத்துவிடுகிறோம்.

பெயர் சொல்லி அழைப்பது, பார்வை பெறுவது அல்லது இழப்பது என்ற இவ்விரு எண்ணங்களும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புடைய எண்ணங்கள். இவ்விரு எண்ணங்களையும் இணைத்துச் சிந்திக்க இன்றைய ஞாயிறு நற்செய்தி நம்மை அழைக்கிறது.

பார்வைத்திறன் அற்ற ஒருவருக்கு இயேசு பார்வை தந்த புதுமையை நற்செய்தி கூறுகிறது. மாற்கு எழுதியுள்ள இன்றைய நற்செய்தியில் கூடுதலான ஒரு நல்ல செய்தி என்னவென்றால், பார்வையற்று, பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்த ஒருவரை, மாற்கு பெயர் சொல்லி குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

இயேசு ஆற்றிய இறுதிப் புதுமையாக இந்தப் புதுமை மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா என மூன்று நற்செய்திகளிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. மாற்கு மட்டும், பார்வை இழந்த பிச்சைக்காரருக்குப் பெயர், முகவரி எல்லாம் தந்திருக்கிறார். திமேயுவின் மகன் பர்த்திமேயு என்பது அவர் பெயர். இம்மூன்று நற்செய்திகளிலும் இயேசு ஆற்றிய புதுமைகளில் பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ஒரே புதுமை இது மட்டுமே. மற்ற புதுமைகளிலெல்லாம், முடவர், பார்வையற்றவர், தொழுநோயாளி என்று பொதுவாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

பெயர் சொல்லி அழைப்பதிலேயே, இரு விதங்கள்... இரு பக்கங்கள். ஒருவருக்குரிய உண்மை மதிப்பளித்து பெயரோ, அடைமொழியோ சொல்லி அழைக்கும் ஒளிமயமான பக்கம். ஒருவர் அவமானத்தால் குறுகிப் போகும் வண்ணம் பெயரோ அடைமொழியோ சொல்லி அழைக்கும் இருள் சூழ்ந்த பக்கம்.

ஒரு சிலருக்கு அவர்கள் செய்யும் தொழில் அவர்களது அடையாளங்களாக மாறிவிடும். செய்யும் தொழில் உயர்வான தொழிலாக இருந்தால், அந்த அடையாளங்களை நாம் மகிழ்வோடு ஏற்றுகொள்வோம். எடுத்துக்காட்டாக, மருத்துவத் தொழிலில் இருப்பவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதைவிட "டாக்டர்" என்று சொல்லும்போது கூடுதலான மரியாதை. இதேபோல், ஆசிரியர், பேராசிரியர், காவல்துறை கண்காணிப்பாளர்களை, teacher, professor, inspector என்றெல்லாம் அழைக்கும்போது சொல்வதற்கும் பெருமையாக இருக்கும், கேட்பதற்கும் பெருமையாக இருக்கும். மதம் சார்ந்த பணிகளில் இருப்பவர்களையும் தனிப்பட்ட பெயர் சொல்லி அழைப்பதை விட மரியாதையான அடைமொழிகளால் அழைப்பதுதான் அதிகமாய் பழக்கத்தில் உள்ளது. Father, Brother, Sister, சாமி, குருவே... இப்படி பல பட்டங்கள். இவைபோன்ற அடைமொழிகள் ஒருவரைத் தலைநிமிர்ந்து நிற்கவைக்கும். பெயர் சொல்லி அழைப்பதன் ஒளிநிறைந்த பக்கம் இது.

இனி சிந்திக்க இருப்பது இருளான பக்கம். நாம் வாழும் சமுதாயத்தில், தெருவை சுத்தம் செய்வோர், காலணி தைப்பவர், வீட்டு வேலை செய்பவர்... இவர்களை நாம் எப்படி அழைக்கிறோம்? தொழிலால் வரும் அடைமொழிகள் இவர்களுக்குக் கிடையாது. அப்படியே அந்த அடைமொழிகளைப் பயன்படுத்தும்போது அதில் மரியாதை ஒலிக்காது. அவர்களின் பெயர்களும் யாருக்கும் தெரிவதில்லை. அவர்கள் எல்லாருமே "ஏய், டேய், அடியே, இவளே..." என்ற ஏக வசனங்களுக்கு ஆளானவர்கள். இந்திய சமுதாயம் தேடிக்கொண்ட மற்றொரு சாபம் சாதி முறைகள். இதன் அடிப்படையில் ஒரு சிலர் அவர்கள் பிறந்த குலத்தின் பெயரிடப்பட்டு கேவலமாக அழைக்கப்படுகின்றனர். இவை இருள் சூழ்ந்த பக்கங்கள்... நம்மைக் குருடாக்கும் பழக்கங்கள்.

நான் பணி செய்து வந்த ஒரு அலுவலகத்தில் எங்களுக்குக் காபி கொண்டுவரும் ஒரு இளைஞர் என் நினைவுக்கு வருகிறார். மற்ற எல்லாரும் அவரைக் கூப்பிட்ட ஒரே பெயர் "டேய்". நான் அவரது பெயரைக் கற்றுக்கொண்டு "சங்கர்" என்று அழைத்தேன். என்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அந்த இளைஞர் முகத்தில் புன்னகை. என்னைத் தனிப்பட்ட விதத்தில் கவனித்துக் கொள்வார். அவரிடம் அந்த சலுகையைப் பெறுவதற்காக நான் அவரைப் பெயர் சொல்லி அழைக்கவில்லை. அவரை "சங்கர்" என்று அழைக்கும்போது, அவர் தோள்களை உயர்த்தி சிரித்தது எனக்கு முக்கியமாகப் பட்டது.

நான் தங்கியிருந்த குருக்கள் இல்லங்களில் எளிய பணி செய்யும் எல்லாருடைய பெயரையும் கற்றுக் கொள்வதற்கு முயற்சி செய்வேன். அவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதனால், நான் எந்த வகையிலும் குறைந்து போய் விடவில்லை. மாறாக, அவர்கள் நிமிர்ந்து நின்றதை, நிறைவாகச் சிரித்ததை இரசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன். வாழ்வின் எந்த நிலையில் ஒருவர் இருந்தாலும், முக்கியமாக, சந்தர்ப்பச் சூழல்களால் வாய்ப்புக்களும், வசதிகளும் இன்றி எளிய பணிகள் செய்பவரைப் பெயர்சொல்லி அழைக்கும்போது, உள்ளூர பல புதுமைகள் நடக்கும். முயன்று பார்ப்போம்.

பார்வை பெற வேண்டும்... இது நமது இரண்டாவது சிந்தனை. உடல் பார்வை பெற விழைந்தார் பர்த்திமேயு. ஆனால், உள்ளத்தில் அவர் ஏற்கனவே தெளிவான பார்வை பெற்றிருந்தார். இயேசுவை உள்ளத்துக் கண்களால் "தாவீதின் மகன்" என்று பார்த்திருந்தார். விவிலியத்தில் இந்தப் பட்டத்தை முதன்முதலில் இயேசுவுக்குத் தந்தது உடலளவில் கண் பார்வையற்று, ஆனால் உள்ளத்தளவில் பார்வை பெற்ற பர்த்திமேயு. அகக்கண்களால் ஆழமான உண்மைகளைப் பார்க்கமுடியும் என்பதற்கு பர்த்திமேயு நல்லதோர் எடுத்துக்காட்டு.

கண் பார்வை இல்லாமல், காது கேளாமல், வாய் பேசாமல் இருந்த ஹெலன் கெல்லெர் கூறிய அழகான சொற்கள்: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” "உலகில் மிக அழகானவைகளைக் கண்ணால் காண முடியாது, தொட்டும் உணர முடியாது. உள்ளத்தால் மட்டுமே உணரமுடியும்."

அகக்கண் கொண்டு பார்க்கும் விந்தையைச் சொல்லும் எத்தனையோ கதைகள் உண்டு. இதோ இன்னொரு கதை. மருத்துவமனை ஒன்றில் இருவர் ஒரே அறையில் தங்கி இருந்தார்கள். இருவரும் ஏறக்குறைய படுத்த படுக்கையாய் இருந்த நோயாளிகள். இவ்விருவரில் ஒருவருடைய படுக்கை ஜன்னலுக்கு அருகில் இருந்தது. அவர் ஒவ்வொரு நாள் மதியமும் மிகவும் சிரமப்பட்டு தன் படுக்கையில் எழுந்து ஒரு மணி நேரம் அமர்ந்திருப்பார். அந்த ஒரு மணி நேரமும் ஜன்னல் வழியே அவர் பார்ப்பதையெல்லாம் வர்ணிப்பார். பக்கத்திலிருக்கும் பூங்கா, அங்கு விளையாடும் குழந்தைகள், அங்குள்ள சிறு குளத்தில் நீந்திவரும் அன்னப்பறவைகள் என்று அவர் வர்ணனை ஒரு மணி நேரம் நடக்கும். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு அந்த ஒரு மணி நேரம் போவதே தெரியாது. நாள் முழுவதும், படுத்தபடியே, விட்டத்தை மட்டும் பார்த்துவந்த அவர் அந்த ஒரு மணி நேரம் கண்களை மூடி, அடுத்தப் படுக்கைக்காரர் சொல்லும் வர்ணனை வழியாக வெளி உலகத்தைப் பார்த்தார்.

இது பத்து நாட்கள் நடந்தன. அடுத்த நாள் காலை, ஜன்னலருகே படுத்திருந்தவர் எழவில்லை. முந்திய இரவு தூக்கத்திலேயே அமைதியாக அவர் இறந்து போனார். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு ஆழ்ந்த வருத்தம். அவரது கண்கள் வழியே அவர் தந்த வர்ணனை வழியே தான் ஒரு மணி நேரமாவது பார்த்து வந்த உலகம் இப்போது மூடப்பட்டுவிட்டதே என்று இன்னும் அதிக வருத்தம்.

இரு நாட்கள் சென்றபின், அந்த ஜன்னலருகே இருந்த படுக்கைக்குத் தன்னை மாற்றச் சொல்லி, நர்ஸிடம் வேண்டிக்கேட்டார். மாற்றப்பட்டார். மதிய நேரம் நர்ஸிடம், "தயவுசெய்து நான் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்திருக்க உதவுங்களேன்." என்று கேட்டார். நர்ஸ் உதவியோடு எழுந்து அமர்ந்தார். ஜன்னல் வழியே வெளி உலகைப் பார்க்க முயன்றவருக்கு பெரும் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. ஜன்னல் வழியே அவர் பார்த்ததெல்லாம் ஒரு வெற்றுச் சுவர். பூங்கா இல்லை, குழந்தைகள் இல்லை.. ஒன்றும் இல்லை. அவருடைய அதிர்ச்சியைப் பார்த்த நர்ஸ் அவரிடம் விவரம் கேட்டார். அப்போது அவர், எப்படி, இந்த படுக்கையில் இருந்தவர் ஜன்னல் வழியே பார்த்ததை விவரிப்பார் என்று விளக்கினார். இதைக்கேட்டபின், அந்த நர்ஸ் சொன்ன செய்தி அவருக்கு மேலும் அதிர்ச்சியைத் தந்தது. அதுவரை அந்தப் படுக்கையில் இருந்தவர் அந்த வெற்றுச் சுவரையும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை, ஏனெனில், அவருக்கு பார்வைத்திறனே கிடையாது என்று நர்ஸ் சொன்னது அவரை அதிர்ச்சியில் உறையச் செய்தது. கண்பார்வை உள்ள அவர், ஒவ்வொருநாளும் ஒரு மணி நேரமாகிலும் ஓர் அழகான உலகைப் பார்க்க கண் பார்வை அற்ற ஒருவர் உதவியதை உணர்ந்தார்.

பார்க்கும் திறன் இருந்தால் மட்டும் போதாது. பார்வை பெற வேண்டும். சரியான பார்வை பெற வேண்டும். ஜன்னலை வைத்து இன்னொரு கதை. கணவனும், மனைவியும் ஒரு வீட்டுக்கு குடி வநதனர். தினமும் அந்தப் பெண்மணி, காலையில் காபி அருந்திக்கொண்டே, தன் வீட்டு கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே அடுத்த வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண் துணிகளைக் காய வைப்பதைப் பார்த்து, "ச்சே, அந்தம்மாவுக்கு சரியா துணி துவைக்கத் தெரியல. துவச்ச பிறகும் பாருங்க அந்தத் துணியெல்லாம் எவ்வளவு அழுக்கா இருக்கு.." என்று கணவனிடம் முறையிட்டார். முறையீடுகள் மூன்று நாட்கள் தொடர்ந்தன. நான்காம் நாள் காலையில் வழக்கம் போல் ஜன்னல் வழியே பார்த்து குறை சொல்ல நினைத்த பெண்மணிக்கு ஒரே ஆச்சரியம். "இந்தாங்க, இங்க வாங்களேன்" என்று கணவனை அவசரமாக அழைத்து, "அங்க பாருங்க. நான் மூணு நாளா சொல்லிகிட்டிருந்தது அந்த அம்மா காதுல விழுந்திருச்சின்னு நினைக்கிறேன். இன்னக்கி அந்தத் துணியெல்லாம் சுத்தமா இருக்கு." என்று வியந்து பாராட்டினார். கணவன் அமைதியாக, "அடுத்த வீட்டுலே ஒன்னும் குறை இல்ல. இன்னக்கி நம்ம ஜன்னல் கண்ணாடியை நான் காலையில எழுந்து சுத்தமாகினேன்." என்று சொன்னாராம்.

பார்வை பெற வேண்டும்... அழுக்கில்லாத, களங்கமில்லாத பார்வை பெற வேண்டும்... தெளிவான, சரியான பார்வை பெற வேண்டும்... பார்வைகளைச் சீர்படுத்தி, அடுத்தவரைச் சரியான கண்ணோட்டத்தில் காணவும், அவர்களுக்கு உரிய மரியாதையைத் தரும் வகையில் அவர்களைப் பெயரிட்டு அழைக்கவும் இறைவன் நம் உள்ளத்தைத் தூய்மையாக்க வேண்டுவோம்.

Crowned or Crucified? சிம்மாசனமா? சிலுவையா?

Servant Leadership

http://www.whollysanctified.com  

29th Sunday in Ordinary Time

October 18, this Sunday, a new chapter is being written in the Catholic Church. The parents of a famous Saint – St Thérèse of Lisieux, popularly known as Saint Thérèse of the Child Jesus – are canonised in St Peter’s Square by Pope Francis. Louis Martin (1823-1894) and Marie Zelie Guerin Martin (1831-1877) will be the first married couple with children to be canonized in the same ceremony.

It is meaningful that a married couple are canonised during the Synod of Bishops on the theme of family life. It is also very significant that they are canonised on Mission Sunday, since we know that St Thérèse of the Child Jesus is the Patron of Mission countries along with St Francis Xavier.

Blesseds Louis and Zelie Martin being canonised along with a nun Bl. Maria of the Immaculate Conception, and a priest Bl. Vincenzo Grossi is a strong reminder that we are called to holiness in all walks of life – whether married or consecrated. Holiness is not achieved overnight. It is a life-long journey, usually a way of the Cross. The lives of all the Saints remind us that we cannot separate the Cross from the glory of the Resurrection.

This Sunday’s Gospel is about a choice – Chair or Cross? Boss or Servant? Of course, our Christian instinct tells us to choose the latter. Instinct alone can’t take us far. We need convictions. Take up the cross? Yes. Carry the Cross? Okay… Be nailed to the cross? May be… Be nailed to it for hours, days, … for life? Well… hm… let me think about it!

I think both a Chair and a Cross are thrones. Chair with a capital C denotes the chair of power. There have been many who have died for a Chair and many more who have killed for a Chair. We also know that many have been killed on a cross and many have died for the Cross.

Here is an incident recorded by a priest who offered to work with Mother Teresa when she was in Kolkatta. I am taking this incident as narrated by Fr Joseph Pellegrino in his homily: “Fr. John Fullenbach is a professor of ecclesiology in Rome. One year he had a lot of time between the semesters he was teaching, so he decided to go to India and work alongside Mother Theresa and her sisters. He relates that he felt very good about himself on the plane on the way to India. That feeling did not last one full day. The first day he went to volunteer, one of the sisters asked him to join her walking through a very difficult section of Calcutta. It was the place where the poorest were dropped off to die. When they got there, a frail woman begged the sister and Fr. Fullenbach to follow her. She led them to an elderly man, probably her husband, spending his last few days lying in filth. Fr. Fullenbach bent over the man to reassure him and tell him they would take him indoors to a comfortable place to rest. As he bent down, the man spit in Father’s face. True story. Fr. Fullenbach was furious. He came all the way from Rome for this? He was a famous theologian and author. But he swallowed hard, picked up the man and brought him to the empty warehouse the sisters had made into a hospice. It was nothing more than a huge room with cots. There Fr. Fullenbach cleaned the man and fed him. But the entire time he was angry that this man should behave so badly towards him. Fr. Fullenbach was being taught humility. It was more important for him to help the man than for the man to be grateful.” Fr Pellegrino goes on to talk about how Fr Fullenbach learnt a lot more lessons during his stay with Mother Teresa.

I remember another incident narrated in connection with the Mother. Once a journalist spent one full day with Mother Teresa and at the end of the day he seemed to have said that even if he was offered ten thousand dollars, he would not be able to do that work. The Mother seemed to have said: “Neither will I do this for ten thousand dollars.”

Ten thousand dollars is nothing compared to the throne Mother Teresa has set up in the hearts of millions of people around the world. Not only she… There are many more selfless persons who have chosen the cross and hence are enthroned in many hearts.

Servant Leadership is a concept that has gained momentum in quite a few companies and institutions around the world. I think even business schools have begun to teach this! My curiosity about Servant Leadership led me to Wikipedia. I felt good reading in that site that the wisdom from the East – India and China – has helped the west to think about Servant Leadership. The quote from Chanakya’s Arthashastra is quite enlightening.

“The king (leader) shall consider as good, not what pleases himself but what pleases his subjects… The king (leader) is a paid servant and enjoys the resources of the state together with the people.”

The leader is a paid servant! During an election campaign, most of our ministers would wax eloquence calling themselves ‘public servants’. They are expected to enjoy the resources of the state TOGETHER WITH THE PEOPLE. Although this wisdom came from India, we have lost this wisdom somewhere along the way.

The Chinese wisdom is again quite significant. There are passages that relate to servant leadership in the Tao Te Ching, attributed to Lao-Tzu, who is believed to have lived in China sometime between 570 B.C. and 490 B.C.: “The highest type of ruler is one of whose existence the people are barely aware. Next comes one whom they love and praise. Next comes one whom they fear. Next comes one whom they despise and defy. When you are lacking in faith, Others will be unfaithful to you. The Sage is self-effacing and scanty of words. When his task is accomplished and things have been completed, All the people say, ‘We ourselves have achieved it!’”

After quoting Chanakya and Lao-Tzu, Wikipedia quotes Jesus and the passage from Mark which we heard in today’s Sunday liturgy. Jesus urged his followers to be servants first. He told his followers: “You know that the rulers of the Gentiles lord it over them, and their high officials exercise authority over them. Not so with you. Instead, whoever wants to become great among you must be your servant, and whoever wants to be first must be your slave - just as the Son of Man did not come to be served, but to serve, and to give his life as a ransom for many.” (Matthew 20:25-28; also Mark 10:42-45)

The Servant Leadership, inspired by Jesus, Chanakya and Lao-Tzu has inspired quite a few great leaders. Here is a story of one such inspiring leader: During the American Revolution, a man in civilian clothes rode past a group of soldiers who were busy pulling out a horse carriage stuck in deep mud. Their officer was shouting instructions to them while making no attempt to help. The stranger who witnessed the scene asked the officer why he wasn't helping. With great dignity, the officer replied, "Sir, I am a Corporal!" The stranger dismounted from his horse and proceeded to help the exhausted soldiers himself. When the job was completed, he turned to the corporal and said, "Mr. Corporal, next time you have a job like this, and don’t have enough men to do it, inform your commander-in-chief, and I will come and help you again." Too late, the proud Corporal recognized General Washington.

Here are some relevant snippets from an article Warren Buffet: Humblest Billionaire on Earth

“According to a report, he lives in the same small 3-bedroom house in mid-town Omaha, which he bought after he got married 50 years ago. He says that he has everything he needs in that house.

Amazingly, it is reported that he drives his own car everywhere and does not have a driver or security people around him. Because of his genuine love and tremendous financial and moral supports he offers to the needy and humanity around the world, he doesn’t fear danger as his house does not have a wall or a fence. The report adds that “he does not socialize with the high society crowd. His past time after he gets home is to make himself some pop corn and watch Television”

If that is incredibly unbelievable, then take this: “Warren Buffet does not carry a cell phone, nor has a computer on his desk and never travels by private jet, although he owns the world's largest private jet company.” Yet with an estimated current net worth over US$50 billion, his 2006 annual salary of about $100,000 is infinitesimal by all standards compared to remuneration of other CEOs in similar and relatively smaller companies.

I feel that George Washington, Mother Teresa and Warren Buffett hold a special place in humanity. They are living examples of what Jesus speaks of in today’s Gospel – Servant Leadership.

Chair and Cross are signs of getting enthroned. The way to the Chair is overcrowded. You may have to step on others’ toes and sometimes may have to crush others under your feet. The way to the Cross, on the other hand, will be relatively free.  The choice is yours!

Louis and Zélie Martin

http://www.crisismagazine.com

பொதுக்காலம் 29ம் ஞாயிறு

அக்டோபர் 18, இஞ்ஞாயிறன்று, திருஅவை வரலாற்றில் ஒரு புதிய வரலாறு எழுதப்படுகிறது. புகழ்பெற்ற ஒரு புனிதரின் பெற்றோர், ஒரே நாளில் புனிதர்களாக அறிவிக்கப்படும் திருப்பலி,  இஞ்ஞாயிறு, வத்திக்கான் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலய வளாகத்தில் நடைபெறுகிறது. குழந்தை இயேசுவின் புனித தெரேசா என்றழைக்கப்படும் லிசியு நகர் புனித தெரேசாவின் (Saint Thérèse of Lisieux) பெற்றோர், அருளாளர்களான, லூயிஸ் மார்ட்டின், செலி மார்ட்டின் (Blesseds Louis, Zelie Martin) இருவரையும் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் புனிதர்களாக உயர்த்துகிறார்.

புனிதர்களின் பெற்றோர் புனிதர்களாக உயர்த்தப்படுவது, திருஅவை வரலாற்றில் புதிதல்ல. ஆனால், ஒரு புனிதரின் பெற்றோர், ஒரே நாளில் புனிதர்கள் என்று இணைந்து உயர்த்தப்படுவது, திருஅவை வரலாற்றில் இதுவே முதல் முறை. மேலும், மறைபரப்புப் பணி நாடுகளின் பாதுகாவலர் என்று அழைக்கப்படும் குழந்தை இயேசுவின் புனித தெரேசாவின் பெற்றோர், மறைபரப்புப்பணி ஞாயிறன்று புனிதர்களாக உயர்த்தப்படுவது மற்றொரு சிறப்பு அம்சம்.

குடும்பத்தை மையப்படுத்தி, வத்திக்கானில், கடந்த இரு வாரங்களாக நடைபெற்றுவரும் ஆயர்கள் பொது மன்றத்தின்போது, ஓர் எளியக் குடும்பத்தின் பெற்றோர் புனிதர்களாக உயர்த்தப்படுவது, குடும்ப வாழ்வின் உயர்வை உலகறியச் செய்கிறது. இவ்விருவரோடு, இரு வேறு துறவு சபைகளை நிறுவிய அருள் சகோதரி ஒருவரும் (Blessed Maria of the Immaculate Conception), அருள் பணியாளர் ஒருவரும் (Blessed Vincenzo Grossi) புனிதர்களாக உயர்த்தப்படுகின்றனர். துறவற வாழ்வு, இல்லற வாழ்வு இரண்டுமே, புனித நிலையை அடைய நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள வாய்ப்புக்கள் என்பதை, இந்த நால்வரின் புனிதர் பட்டமளிப்பு விழா, நமக்கு ஆணித்தரமாக உணர்த்துகிறது.

மனிதராய்ப் பிறந்த ஒருவருக்கு, கத்தோலிக்கத் திருஅவை வழங்கக்கூடிய மிக உயர்ந்த மதிப்பு, 'புனிதர்' என்ற அறிவிப்பு. அத்தகையப் புகழின் சிகரத்தை நால்வர் அடையும் இந்த ஞாயிறன்று, சிலுவை, சிம்மாசனம் என்ற கருத்துக்களைச் சிந்திக்க, இன்றைய நற்செய்தி, நம்மை அழைக்கிறது.

மதிப்பும், மரியாதையும் பெறுவது, ஒவ்வொரு மனிதருக்குள்ளும் ஊற்றெடுக்கும் தாகம். இத்தாகத்தைத் தணிக்க நாம் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளைக் கொண்டு, மரியாதையின் இலக்கணத்தைப் பலரும் பல வழிகளில் எழுதுகிறோம். சிம்மாசனங்களில் அமர்ந்து மாலைகள் பெறுவது ஒருவகை மரியாதை. சிலுவைகளில் அறையப்பட்டு உருகுலைந்தாலும், மக்களின் மனம் எனும் சிம்மாசனங்களில் அமர்வது, மற்றொரு வகை மரியாதை.

சிலுவையா, சிம்மாசனமா என்ற கேள்வியை, இன்றைய ஞாயிறு நற்செய்தி நமக்கு முன் வைக்கிறது. சிலுவை, சிம்மாசனம் இரண்டும் அரியணைகள். சிம்மாசனம் என்ற அரியணைக்காக உயிரைத் தந்தவர்களும், உயிரை எடுத்தவர்களும் உண்டு. சிலுவையில் உயிரைத் தந்தவர்களும், உயிரை எடுத்தவர்களும் உண்டு.

இறை வார்த்தை சபையைச் சார்ந்த ஜான் ஃபுல்லன்பாக் (John Fullenbach) என்ற அருள்பணியாளர், தன் வாழ்வில் ஏற்பட்ட ஓர் அனுபவத்தைச் சொல்கிறார். உரோம் நகரில் இறையியல் ஆசிரியராகப் பணியாற்றும் ஜான், அன்னை தெரேசா அவர்கள் உயிரோடிருந்தபோது, கொல்கத்தாவில் அன்னையுடன் பணிசெய்யச் சென்றிருந்தார். கொல்கத்தாவில் பணியை ஆரம்பித்த முதல் நாள், ஓர் அருட்சகோதரியுடன், கொல்கத்தாவின் மிகவும் ஏழ்மையான ஒரு பகுதியில் அவர்கள் நடந்துகொண்டிருந்த போது, உடல் நலம் மிகவும் நலிந்த ஒரு வயதானப் பெண்மணி அவர்களிடம், "தயவு செய்து என் வீட்டுக்கு வாருங்கள். என் கணவர் சாகக் கிடக்கிறார்" என்று வேண்டினார். ஜானும், அந்தச் சகோதரியும், மிகவும் அழுக்காய் இருந்த ஒரு குடிசைக்குள் சென்றனர். அங்கே, பல நாட்கள் படுக்கையில் இருந்த ஒரு மனிதரைக் கண்டனர். ஜானுக்குப் பெரிய அதிர்ச்சி. இவ்வளவு மோசமான நிலையில் ஒரு மனிதர் இருக்க முடியுமா என்று... அவ்வளவு நாற்றம் அங்கே. அவரைத் தங்கள் இல்லத்திற்கு கொண்டு செல்லலாம் என்று சகோதரி கூறியதும், இருவரும் குனிந்து அவரைத் தூக்க முயன்றபோது, உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த அந்த மனிதர், ஜான் முகத்தில் எச்சில் துப்பினார். அதிர்ச்சி, கோபம் எல்லாம் ஜானைத் தாக்கின. ஓரளவு சமாளித்துக் கொண்டு, அந்த மனிதரை அன்னையின் இல்லத்திற்கு கொண்டுபோய் சேர்த்தார். தொடர்ந்து அவர் அங்கே தங்கிய நாட்களில், ஜான் அனுபவித்த அதிர்ச்சிகள் பல உண்மைகளைச் சொல்லித்தந்தன. அவரது விசுவாசத்தை உறுதிபடுத்தின.

அன்னை தெரேசாவும், பிற சகோதரிகளும் செய்த சேவை அவரை அதிகமாய்ப் பாதித்தது. அதைவிட, அந்த நோயாளிகளில் சிலர் சகோதரிகள் மீதும், அன்னை மீதும் கோபப்பட்டு, பேசிய வார்த்தைகள், நடந்துகொண்ட விதம்... அவற்றை அச்சகோதரிகள் சமாளித்த அழகு... இவை அனைத்தும் அவரது விசுவாச வாழ்வை ஆழப்படுத்தியதாகக் கூறுகிறார் அருள்பணி ஜான் ஃபுல்லன்பாக்.

இவ்விதம் பணி செய்த அன்னை தெரேசாவைப் போல், எத்தனையோ தன்னலமற்ற பணியாளர்கள் மக்கள் மனதில் அரியணை கொண்டிருக்கிறார்கள். இதற்கு மாறாக, அரியணை ஏறுவதற்காக, மக்களைப் படிகற்களாகப் பயன்படுத்திய பலரை, வரலாறு மறந்துவிட்டது, மக்களும் மறந்துவிட்டனர்.

இயேசுவின் வலப்பக்கமும், இடப்பக்கமும் இரு அரியணைகளில் அமர்வதற்குத் தங்கள் விருப்பத்தைத் தெரிவித்த இரு சீடர்கள், இன்றைய நற்செய்தியின் நாயகர்கள். அவர்களிடம், “நீங்கள் என்ன கேட்கிறீர்கள் என உங்களுக்குத் தெரியவில்லை” என்று இயேசு சொல்கிறார். இயேசு சொல்லும் இந்த வார்த்தைகள், இன்றையத் தலைவர்கள் பலருக்குப் பொருத்தமான வார்த்தைகள்... அரியணையில் ஏறுவதற்கும், ஏறியபின் அங்கேயே தொடர்ந்து அமர்வதற்கும், தலைவர்கள் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகள், நம்மை, ஆச்சரியத்தில், அதிர்ச்சியில், அவமானத்தில், நெளிய வைக்கின்றன. இவர்கள் அறியாமல் செய்கிறார்களா, அல்லது மதியிழந்து செய்கிறார்களா, என்ற கேள்வியை நம்முள் எழுப்புகின்றன. மரியாதை, அதிகாரம் என்பனவற்றை தவறாகப் பயன்படுத்தும் தலைவர்கள், அறியாமையில் செய்கிறார்கள் என்று, இயேசு பெருந்தன்மையுடன் சொல்கிறார். இந்த அறியாமையின் உச்சக்கட்டமாக, இயேசுவை, இத்தலைவர்கள், சிலுவை என்ற அரியணையில் ஏற்றியபோது, மீண்டும் இயேசு 'இவர்கள் அறியாமல் செய்கிறார்கள், இவர்களை மன்னியும்' என்று தந்தையிடம் வேண்டியது நமக்கு நினைவுக்கு வருகிறது.

செபதேயுவின் மக்கள் யாக்கோபும் யோவானும் இரு அரியணைகளில் அமர்வதற்கு விடுத்த இந்த விண்ணப்பம், மற்ற சீடர்களுக்குக் கோபத்தை மூட்டியது. பேராசை, பொறாமை, கோபம் என்ற இந்தச் சங்கிலித் தொடர் தன் சீடர்களைக் கட்டிப்போடும் ஆபத்து உள்ளது என்பதை உணர்ந்த இயேசு, உண்மையான மதிப்பு என்றால் என்ன, மரியாதை பெறுவது எவ்விதம், என்ற பாடங்களை அவர்களுக்குச் சொல்லித் தருகிறார். “உங்களுள் பெரியவராக இருக்க விரும்புகிறவர் உங்கள் தொண்டராய் இருக்கட்டும். உங்களுள் முதன்மையானவராக இருக்க விரும்புகிறவர், அனைவருக்கும் பணியாளராக இருக்கட்டும்.”

இயேசுவின் இந்தக் கூற்று நமக்கு ஒரு பெரும் சவாலாக அமைகிறது. இயேசுவின் இக்கூற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு பணியாளர் தலைமைத்துவம் (Servant Leadership) என்ற கருத்து, தற்போது மேலாண்மைப் பள்ளிகளில் பாடமாகச் சொல்லித் தரப்படுகிறது.

இயேசு இன்றைய நற்செய்தியின் வழியாக விடுக்கும் சவாலை ஏற்று வாழ்ந்த தலைவர்கள் வரலாற்றில் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் பற்றி சொல்லப்படும் ஒரு கதை, என் நினைவுக்கு வருகிறது. அமெரிக்க உள்நாட்டுப் போர் நிகழ்ந்த நேரம். ஒரு நாள் அமெரிக்க அரசுத்தலைவர், ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் அவர்கள், சாதாரண உடையணிந்து, தன் குதிரையில் ஏறிச்சென்றார். போகும் வழியில், ஒரு தளபதியின் குதிரைவண்டி சேற்றில் அகப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தார். அந்த வண்டியைச் சேற்றிலிருந்து வெளியேற்ற நான்கு வீரர்கள் வெகுவாக முயன்று கொண்டிருந்தனர். தளபதியோ அருகில் நின்று அவர்களுக்கு கட்டளைகள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அவ்வழியே சென்ற வாஷிங்டன் அவர்கள், தளபதியிடம், "ஏன் நீங்களும் இறங்கி உதவி செய்தால் வண்டியை வெளியில் எடுத்துவிடலாமே!" என்று சொன்னதற்கு, தளபதி, "நான் ஒரு தளபதி" என்று அழுத்தந்திருத்தமாய் சொன்னார். உடனே, வாஷிங்டன் அவர்கள், குதிரையிலிருந்து இறங்கி, வீரர்களுடன் சேர்ந்து முயற்சி செய்து, வண்டியை வெளியில் தூக்கிவிட்டார். பின்னர் தளபதியிடம் "அடுத்த முறை உங்களுக்கு உதவி தேவைப்பட்டால், உங்கள் அரசுத்தலைவரைக் கூப்பிடுங்கள்... நான் வந்து உதவி செய்கிறேன்" என்று சொல்லி, தளபதியின் கையைக் குலுக்கினார். அப்போதுதான் தளபதிக்குப் புரிந்தது, தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தவர், அரசுத்தலைவர் ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் என்று.

ஏறக்குறைய முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் கேள்விப்பட்ட ஒரு சம்பவம், இப்போது என் நினைவுக்கு வருகிறது. சீக்கியரான ஒரு மாவட்ட ஆட்சியர், தமிழ் நாட்டில் ஒரு முக்கிய நகருக்கு நியமனம் ஆனார். மக்களுக்கு நன்மை பயக்கும் பல அதிரடி மாற்றங்களை மாவட்ட ஆட்சியாளர் அந்நகரில் கொணர்ந்தார். சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்து மாலையையும், மரியாதையையும் எதிர்பார்க்கவில்லை இத்தலைவர்.. நேர்மையாக, சிறப்பாக செயல்பட்டார். நேர்மையாய் உழைக்கும் அதிகாரிகளை கதையின் நாயகனாக வைத்து வெளிவந்த ஒரு சில திரைப்படங்கள் இவரைப் பின்னணியாக வைத்து எடுக்கப்பட்டனவோ என்று நான் எண்ணியதுண்டு. அப்படி, நேர்மையாக, சிறப்பாக செயல்பட்டவர்.

ஒரு நாள் அதிகாலையில் இவர் வழக்கம்போல் உடற்பயிற்சிக்காக நடந்து போனபோது, ஓர் இடத்தில் சாக்கடை அடைத்துக்கொண்டு தண்ணீர் வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது. ஒரே நாற்றம். நகராட்சி ஊழியர் அதைச்சுற்றி நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தனர். மாவட்ட ஆட்சியர் அங்கே போனதும், கேட்டார்: "என்ன பிரச்சனை?" "சாக்கடை அடைச்சிருக்கு, சார்." "அது தெரியுது. சுத்தம் பண்றதுதானே." "ஒரே நாத்தமா இருக்கு சார், எப்படி இறங்குறதுன்னு தெரியல." அவர்கள் சொல்லி முடிக்கும் முன்பு, அவர் சாக்கடையில் இறங்கி, அங்கிருந்த கருவிகளை வைத்து, அந்த அடைப்பை எடுத்து விட்டார். பிறகு மேலே வந்து, "இப்படித்தான் செய்யணும்" என்று சொல்லி அவர் வழி போனார். சாக்கடை அடைப்பு திறந்தது, அவர்கள் வாயடைத்து நின்றனர்.

"பதவி என்பது, பணி செய்வதற்கே" என்று, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், திருஅவைத் தலைவராகப் பொறுப்பேற்றத் திருப்பலியில் வழங்கிய மறையுரையில் கூறியதை நாம் மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

வாழ்க்கையின் பெரும் பகுதியை ஏழைகளுக்காகவும், சமுதாயத்தால் விலக்கப்பட்டவர்களுக்காகவும் செலவழித்த அருளாளர் அன்னை தெரேசா, ஒரு பெரிய தலைவரா? ஆம். கோடான கோடி மக்கள் மனதில் அரியணை கொண்டிருக்கும் தலைவர் அவர். அதிகாரம் என்பதற்குச் சரியான இலக்கணம் சொல்பவர்கள்.. ஜார்ஜ் வாஷிங்டனும், சீக்கியரான அந்த மாவட்ட ஆட்சியரும்...

பணியாளர் தலைமைத்துவத்திற்கு இவர்களெல்லாம் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள். உலகின் பெரிய, பெரிய வியாபார நிறுவனங்களெல்லாம் பணியாளர் தலைமைத்துவத்தைப் பற்றி சிந்திக்கவும், செயல்படவும் ஆரம்பித்துவிட்டன. இவர்களை இந்தப் பாதையில் சிந்திக்கத் தூண்டிய இயேசுவின் வார்த்தைகள் நம்மையும் நல்வழிபடுத்த வேண்டுவோம்.

சிம்மாசனம், சிலுவை, இரண்டுமே அரியணைகள் தாம். நாம் மட்டும் சுகம் காணலாம் என்று அரியணை ஏறி அமர்ந்தால், சுற்றியிருந்து சாமரம் வீசுகிறவர்கள் கூட நம்மை மதிக்கமாட்டார்கள். கட்டாயம் நேசிக்க மாட்டார்கள். ஆனால், பலருக்கும் சுகம் தருவதற்கு சிலுவை என்ற அரியணை ஏறினால், பல நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மக்கள் மனதில் மதிப்போடும், அன்போடும் அரியணை கொள்ள முடியும்.

சிம்மாசனமா, சிலுவையா... தேர்ந்து கொள்ளுங்கள்.

Zeros becoming Heroes புனிதமாகும் பூஜ்யங்கள்

Heinrich Hofmann, Christ and the Rich Young Ruler

http://www.patheos.com/blogs/davidbokovoy/2015/04/who-wrote-the-gospels-part-3/

28th Sunday in Ordinary Time

My country’s contribution to the world: 0 – This was the headline of a print ad, promoting a leading television brand in India, twenty years back. This ad featured a prominent actor saying these words. At first glance, this headline irritated me to a great extent, since I interpreted the line to mean that India contributed nothing to the world. But, when I read the following lines of the ad, I understood that India’s contribution to the world was the mathematical symbol ZERO. Without this symbol, mathematics and science would not have progressed this far. The symbol ‘zero’, although does not have a value in itself, gets its value when attached to another number. Mathematicians would probably think otherwise; but I guess this is the view of an amateur.

Why am I talking of zeros? Well, I was just trying to figure out how many zeros were there in 13,337.3 crores. That is the cost of a house built in Mumbai. All of us know about this house, we have read a lot about this costliest house on planet earth. Its estimate is around 2 billion dollars… oops, I should have put it in caps.  2 BILLION DOLLARS! How many zeros for 2 billion? Do these zeros have any value? This is the starting point of my reflections -  zeros.

A person’s wealth is valued in terms of bank balance, property value… all measured in terms of zeros. In direct contrast to this, the words of Jesus ring out in today’s Gospel (Mark 10: 17-30): “Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.”

Riches – how are they accumulated, how do they imprison us and how are we to be delivered from them… These are the three strands of thoughts I shall reflect on…

Accumulation of riches: Someone has become a billionaire through sheer hard work or by inheriting a fortune. Let him or her enjoy. Why talk about it? Well, we cannot treat this subject so lightly. If those riches were accumulated through fair means, we can surely let him or her enjoy the fortune. But, if she or he had accumulated those riches through unfair means, especially, through exploiting poor people, then those riches also bring in lots of questions and condemnation.

To draw a parallel, I am thinking of Nero, composing music on his fiddle or lyre or whatever it was. Well, Nero had a talent for music and he had a musical instrument with him. Who am I to stop him or be bothered about his music? The matter is not that simple. There are quite a few versions about Nero playing his fiddle. It is said that Nero set fire to Rome in order to compose music… or he was involved in his music so much that he did not bother about Rome burning. His music and the misery of Rome were intrinsically connected. So, it is not easy to make statements like: Nero had a talent for music and he had a fiddle with him. The situation of him making music needs some probing. The same logic needs to be extended to the discussion of someone becoming rich, accumulating wealth. He worked hard and he has become rich is too simple a logic. Simplistic, I would say. Background information needs to be analysed.

When talking of accumulation of riches, my mind thinks of the list published every year by Forbes magazine. Whenever I see this list, my mind works this way. Namely, if this is the official disclosed wealth of these persons, their real worth (meaning, the assets that do not come to books) must be many more billions worth, right? Another question that creeps into my mind is: Why don’t we see political leaders in this list? Their assets will at least match these rich persons’ assets, if not more. To answer people who may have this type of thinking, wikepedia comes with an intro when they publish this list. Here is the intro by Wikipedia:

This list of billionaires is based (where not otherwise noted) on an annual ranking of the world's wealthiest people compiled and published by Forbes magazine… The list does not include heads of state whose wealth is tied to their position.

After reading this note, my mind thinks of those leaders who claim public properties as their own. Don’t we have such glaring examples in many countries? These and many such thoughts crowd my mind when I think of accumulation of wealth!

Fettered by riches: The 2 billion dollar house built in Mumbai is a good sample of how one can be fettered – imprisoned – by riches. The name of this house is ANTILLA. How very apt! Antilla is supposed to be a mythical island. This house in Mumbai is truly an island… The family living in this house has probably chosen to live on an island, separated from the rest of us. An island, a prison are images for someone spending life alone willingly or by force. I guess Antilla is one such image!

In this context, we can also think of the column by Francois Gautier in one of the leading dailies of India many years back Francois Gautier had reflected on the PLAGUE that swept through Surat, a city in north India. He talked of Surat being one of the richest cities in India, since the main trade there was diamond business. The houses in Surat were palaces kept spotlessly clean with the help of domestic labourers. (That these labourers were paid unjust wages was also mentioned there). But the focus of the column was that if these houses were kept so clean, then why the plague? It was because the sense of cleanliness of these rich people stopped abruptly at the door steps of each palace. Their public sense of cleanliness was almost zero. These rich families were living in islands of luxury and opulence, while the city was becoming a cesspool. The result? Plague! The plague was a real wake up call for those rich people, telling them that it was not enough just to be closed up with one’s own house and its affairs but also to be involved in the neighbourhood. Antilla in Mumbai, as some journalists have reported stands TOO MUCH APART from the rest of the neighbourhood around it, almost like an eyesore. Talk of living in islands, prisons and PALACES!

Deliver us from riches: How do we get out of such prisons? Today’s Gospel seems to give us an answer - (Mark 10: 17-30), especially verse 21: And Jesus, looking upon him loved him, and said to him: “You lack one thing; go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven; and come, follow me.

The following verse 22 also needs some attention.

At that saying, his countenance fell, and he went away sorrowful; for HE HAD GREAT POSSESSIONS.

Jesus admired this rich man, since he had been following all the commandments from his youth. Hence, he proposed the next step – go sell all that you have and give it to the poor. Following the ten commandments may help us in deliverance, but there are greater ways. The step proposed by Jesus was too much for the rich man. He went away sad. The admiration of Jesus for this man, turned into pity and he makes the famous saying: “It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for a rich man to enter the kingdom of God.”

Being rich calls for a greater challenge to enter God’s kingdom. This must have come as a rude shock to the disciples. The Gospel says so. The disciples thought that the rich would EASILY enter God’s kingdom, in fact they had made advanced booking there. And Jesus says: “Excuse me, it is not so. They will have to really struggle very hard.”

We have heard of wealthy people entering God’s kingdom. Among catholic saints, there are quite a few kings, queens and people from very rich families. At this juncture, I would like to cite the instances of the world’s two richest billionaires: Bill Gates and Warren Buffet. There are some news items that talk of these two persons:

Bill and Melinda Gates Foundation has spent 28 billion dollars for different social causes.

When Bill Gates stepped down from his position in Microsoft in 2008, he had made a statement that he would bequeath all his assets (worth around 58 billion dollars) to charities and will not leave his wealth to his children.

Warren Buffet has made the single largest contribution by an individual in human history so far when he contributed 37 billion dollars to Bill and Melinda Gates Foundation in 2006.

Dear friends, please don’t think that this is an attempt to canonise Bill and Melinda Gates as well as Warren Buffet. But, I am sure you will agree that these billionaires have taken some efforts to deliver themselves by helping thousands of unfortunate people in the world. I remember Bill Gates making some remarks during one of his talks that raising the standard of poor people around the world is not simply a matter of charity but business sense.

Here are some statements from Warren Buffet as reported by Hobson:

Buffett once told Fortune magazine: 'A very rich person would leave his kids enough to do anything, but not enough to do nothing,' Hobson said.

He says he and his wife talked about it and decided they shouldn't pass huge amounts of money along to their children. They believe their kids were born with the advantages of wealth, and grew up with great opportunities because of that. He says they had a gigantic head start, and that dynastic megawealth would further tilt the playing field in America, when we should be trying to make it more level.

Let us come back to zero with which I began my reflections. 28, 58, 37 billions… how many zeros do they have? I don’t think it is a big task to find this out. But, these zeros have become more valuable since they have been channelized from the very rich to the very poor people. These zeros have been canonised!

Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.

Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.

Go sell what you have, and give it to the poor, and you will have treasure in heaven.

Let these words of Jesus sink deep into our hearts… and lead us to some action!

பொதுக்காலம் 28ம் ஞாயிறு

ஏறத்தாழ 20 ஆண்டுகளுக்கு முன், இந்தியாவில் நான் பார்த்து எரிச்சல் அடைந்த ஒரு விளம்பரம், இப்போது, மீண்டும் என் நினைவுக்கு வருகிறது. அவ்விளம்பரத்தின் தலைப்பு இவ்விதம் அமைந்திருந்தது: "என் நாடு இவ்வுலகிற்கு தந்தது, பூஜ்யம்" (My country’s contribution to the world: 0) அன்று இந்தியாவில் மிகவும் புகழ்பெற்றிருந்த ஒரு நடிகர், இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்வதாக, அந்த விளம்பரம் அமைந்திருந்தது. 

இந்த வார்த்தைகளை வாசித்ததும், மனதில் தோன்றும் கருத்து என்ன? எனது நாடு, அதாவது, இந்தியா, இவ்வுலகிற்கு எதுவும் தரவில்லை என்பதுதானே! அதுதான் எனக்குள் எரிச்சலை உண்டாக்கியது. ஆனால், ‘பூஜ்யம்’ என்பதை ஒரு கணிதக் குறியீடாக எண்ணிப் பார்க்கும்போது, அந்தக் குறியீடு இந்தியர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது என்பதை எண்ணிப் பார்க்கும்போது, பெருமையாக உள்ளது.

தொடர்ந்து, அந்த விளம்பரத்தில், இந்தப் பெருமை நிலைநாட்டப்பட்டது. இந்தியர்கள் (குறிப்பாக, ஆரியபட்டா) கண்டுபிடித்த 'பூஜ்யம்' இல்லாமல், இன்று அறிவியல் வளர்ந்திருக்காது என்ற கருத்துக்கள் கூறப்பட்டிருந்தன. பூஜ்யம் இல்லாத உரோமானிய எண்கள் எவ்வளவு குழப்பத்தை உருவாக்கின என்பதை வரலாறு அறியும். தன்னிலேயே மதிப்பு ஏதுமில்லாத பூஜ்யம், இல்லையெனில், கணிதமோ, அறிவியலோ இவ்வளவு தூரம் வளர்ந்திருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். பூஜ்யம் அல்லது, சைபர் தனியாக இருக்கும்போது இல்லாத மதிப்பு, இன்னொரு எண்ணோடு ஒட்டிக்கொண்டதும் வந்துவிடுகிறது.

பூஜ்யத்தைப் பற்றி ஏன் இந்த திடீர் ஆராய்ச்சி?

ஒரு செல்வந்தர், உலகத்திலேயே அதிக அளவு செலவு செய்து ஒரு வீடு கட்டியுள்ளார். வீட்டின் மதிப்பு என்ன? 13,337.3 கோடி ரூபாய். 13,337.3 கோடிக்கு எத்தனை பூஜ்யங்கள்? இங்குதான் ஆரம்பித்தது என் பூஜ்ய ஆராய்ச்சி.

உலக சந்தையில் ஏறத்தாழ 2 பில்லியன் (2,000,000,000) டாலர் மதிப்புள்ள இந்த வீட்டில் குடியிருப்பவர்கள் 6 பேர் – செல்வந்தர், அவரது அம்மா, மனைவி அவர்களது மூன்று பிள்ளைகள்... இந்த ஆறு பெருக்கு உதவி செய்ய 600 வேலைக்காரர்கள் அங்கேயே தங்கியுள்ளனர். தங்கிவிட்டுப் போகட்டுமே. உனக்கென்ன? பொறாமையில் நான் புழுங்குவதாக, புலம்புவதாக நினைக்க வேண்டாம். செல்வத்தைப்பற்றி, செல்வந்தர்களைப் பற்றி இயேசு இன்றைய நற்ச்செய்தியில் கூறியுள்ளது இப்படிப்பட்ட சிந்தனைகளை ஆரம்பித்து வைத்தது.

ஏராளமாய் செல்வம் சேர்த்து வைத்திருந்த ஒருவர், நிலைவாழ்வு பெற என்ன வழி என்று தேடும் நிகழ்வு, இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அந்தத் தேடல், அவரை, இயேசுவிடம் கொண்டு வருகிறது. இயேசு அவரிடம் கட்டளைகளைக் கடைபிடிக்கச் சொல்கிறார். அவரோ அதற்கும் மேல் என்ன செய்வது என்று கேட்கும் போது, இயேசு: "நீர் போய் உமக்கு உள்ளவற்றை விற்று ஏழைகளுக்குக் கொடும். அப்போது விண்ணகத்தில் நீர் செல்வராய் இருப்பீர். பின்பு வந்து என்னைப் பின்பற்றும்" என்கிறார். அவர் சற்றும் எதிபாராத சவாலை இயேசு அவர்முன் வைத்தார். இயேசு சொன்னதைக் கேட்டதும் அவர் முகம்வாடி வருத்தத்தோடு சென்று விட்டார். ஏனெனில் அவருக்கு ஏராளமான சொத்து இருந்தது என்று நற்செய்தியில் வாசிக்கிறோம். அவர் தேடிவந்த நிலைவாழ்வை விட, அவருடைய சொத்துகள் அவரை அதிகமாய் பற்றியிருந்ததால், அவரால் இயேசுவின் சவாலை ஏற்க முடியவில்லை. போகும்போது, அவர், இயேசுவை, திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தபடியே போயிருப்பார். எந்த ஒரு நிமிடமும், இயேசு மற்றுமோர் எளிதான வழியைச் சொல்லமாட்டாரா என்ற ஏக்கத்தில் அவர் அப்படி பார்த்தபடியே சென்றிருப்பார். இயேசுவும் அவரைக் கனிவோடு பார்த்தபடியே நின்றிருப்பார். இத்தனை செல்வங்கள் இருந்தும் அவர் கடவுள் மட்டில் இவ்வளவு ஈடுபாடு கொண்டு, கட்டளைகளை எல்லாம் இளவயது முதல் கடைபிடித் திருக்கிறாரே என்று, இயேசுவுக்கு அவர் மேல் மதிப்பு இருந்திருக்கும்... ஆனாலும், என்ன செய்வது? அவரால் அடுத்த நிலைக்கு உயர முடியவில்லையே என்று இயேசுவுக்கு அவர் மேல் பரிதாபம் ஏற்பட்டிருக்கும். அந்த பரிதாப உணர்வில் இயேசுவிடமிருந்து வெளி வந்தன, ஆழமான வார்த்தைகள்: “பிள்ளைகளே, செல்வர்கள் இறையாட்சிக்கு உட்படுவது மிகவும் கடினம். அவர்கள் இறையாட்சிக்கு உட்படுவதைவிட ஊசியின் காதில் ஒட்டகம் நுழைவது எளிது.”

இயேசுவின் இந்தக் கூற்று சீடர்களைத் திகைப்பிலும் வியப்பிலும் ஆழ்த்தியதாக நற்செய்தி சொல்கிறது. அதிர்ச்சியையும் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். திகைப்பு, வியப்பு, அதிர்ச்சி... இருக்காதா பின்னே? செல்வந்தர் இறைவன் இல்லத்திற்கு கட்டாயம் போவார்கள்; விண்ணக வாசலில் அவர்கள் வரிசையில் நிற்கக்கூட தேவையில்லை; அவர்களுக்கு ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது என இஸ்ராயேல் மக்கள் நம்பிவந்தபோது, "மன்னிக்கவும். அவர்களுக்கு விண்ணரசில் இடம் இல்லை. அவர்கள் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு முயன்றால், ஒருவேளை நிறைவாழ்வுக்கு செல்ல முடியும்" என்ற அதிர்ச்சியானத் தகவலை இயேசு சொல்கிறார். செல்வத்தைப்பற்றி, செல்வந்தரைப்பற்றி, சீடர்களுடைய எண்ணங்களைத் தலைகீழாகப் புரட்டி, அவர்களைச் சிந்திக்கவைத்தார் இயேசு. இன்று நமக்கும் செல்வம், செல்வந்தர் இவற்றைப்பற்றி சிந்திக்க ஒரு அழைப்பு விடுக்கிறார், இந்த நற்செய்தி மூலம்.

செல்வம் சேர்ப்பது, செல்வங்களால் சிறைப்படுவது, செல்வத்தைப் பகிர்வது என்று மூன்று கோணங்களில் செல்வத்தைப்பற்றி சிந்திக்கலாம். ஒருவர் தன் சொந்த முயற்சியாலோ, அல்லது பரம்பரையாய் வந்த வசதியாலோ செல்வந்தர் ஆகிறார். “ஆகட்டுமே, அதனால் நமக்கென்ன” என்று அவ்வளவு எளிதாக, மேலோட்டமாக பேச வேண்டாம். அந்தச் செல்வம் நேர்மையான வழிகளில் வந்த செல்வம் என்றால், அவர்கள் தலைமுறை, தலைமுறையாய் வாழ்ந்து அனுபவிக்கட்டும் என்று வாழ்த்துவோம்.

ஆனால், சேர்க்கப்பட்ட செல்வம், நேர்மையற்ற குறுக்கு வழிகளில் வந்திருந்தால், கேள்விகள் எழும், சாபங்கள் வெடிக்கும். அதுவும் ஆயிரக்கணக்கானோரை ஏமாற்றி, அவர்கள் வாழ்வை சீரழித்து சேர்க்கப்பட்ட செல்வம் என்றால், கோபம் சாபம் இவை எழுவதில் நியாயம் உள்ளது. பல ஏழைகளுடைய வயிறு பற்றி எரியும்போது, அந்த நெருப்பில் குளிர்காயும் செல்வந்தர்களைப் பற்றி நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

நீரோ மன்னன் பிடில் வாசிக்கும் திறமை பெற்றவனாம். அழகான இசை படைப்புகள் அவன் இசைக் கருவியிலிருந்து வெளி வருமாம். அவனுக்கு திறமை இருந்தது. இசையை உருவாக்கினான். இதில் என்ன தவறு என்ற கேள்வி எழும். ஆனால், அவன் அந்த இசையை உருவாக்க, ‘mood’ தேடினானாம். அந்த ‘music mood’ உருவாக்க, அவன், உரோமை நகரைத் தீயிட்டு கொளுத்தினான் என்பார்கள். கொழுந்துவிட்டு எரியும் நகரமும் அங்கு எழும் மக்களின் அவல ஓலங்களும் அவனது இசைப் படைப்பைத் தூண்டியதாகச் சொல்லப்படுகிறது.

திறமை இருந்தது, இசைத்தான் என்று இப்போது சொல்ல முடியுமா? இதே கேள்வியை செல்வந்தரைப் பற்றி பேசும் போதும் எழுப்ப வேண்டும். திறமை இருந்தது செல்வம் சேர்த்துக் கொண்டார் என்று மேலோட்டமாகப் பேச முடியாது. பின்னணிகள் அலசப்பட வேண்டும்.

செல்வங்களால் சிறைப்படுவது என் இரண்டாவது கருத்து. உலகிலேயே அதிக விலையுயர்ந்த வீட்டைப்பற்றி முதலில் பேசினேன். செல்வங்களில் சிறைப்படுவதற்கு இது ஓர் உதாரணம். இந்த வீடு வேறு எந்த முதல் தர நாட்டிலும் கட்டப்படவில்லை. வறுமைப்பிடியில் சிக்கித்திணறும் இந்தியாவில், மும்பையில், கட்டப்பட்டுள்ளது. 13,337.3 கோடி ரூபாய் செலவில் கட்டப்பட்டுள்ள இந்த வீடு, எல்லா வசதிகளும் கொண்டது. இதை வேறு விதமாக சொல்லவேண்டுமானால், அந்த வீட்டில் வாழ்பவர்கள், எக்காரணம் கொண்டும் வெளியே வரத் தேவையே இல்லை. எல்லாம் வீட்டுக்குள்ளேயே கிடைக்கும். இப்படி வாழ்வதும், ஒரு சிறைதானே. இப்படி கட்டப்பட்டுள்ள இந்த வீட்டிற்கு சூட்டப்பட்டுள்ள பேர் என்ன தெரியுமா? அன்டில்லா. ‘அன்டில்லா’ என்பது, புராணங்களில் வரும் ஒரு கனவுத் தீவு. தீவு, சிறை... எல்லாமே நம்மைத் தனிமைப் படுத்தும். இந்த மாளிகையும் அப்படித்தான்.

செல்வங்களால் சிறைப்படுவது என்பதைச் சிந்திக்கும்போது, பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், செய்திதாளில் வாசித்த ஒரு கட்டுரை நினைவுக்கு வருகிறது. இதை எழுதியவர் பிரெஞ்ச் நாட்டில் பிறந்தவர், இந்தியப் பெண்ணை மணந்து, இந்தியாவில் வாழ்கிறவர். இந்தியா மேல் அதிக ஈடுபாடு கொண்டவர். பெயர் பிரான்ஸ்வா குத்தியேர் (Francois Gautier). பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், சூரத் என்ற நகரில் கொள்ளை நோய் பரவியதை மையமாகக் கொண்டு அவர் எழுதிய ஒரு கட்டுரையில் அவர் செல்வந்தர்களைப் பற்றி கூறியதை இங்கு நினைவுபடுத்த விரும்புகிறேன்.

இந்தியாவில் இருப்பவர்கள் தங்கள் வீடுகளை அதிக சுத்தமாக வைத்திருப்பதைப் பார்த்து அசந்து போயிருக்கிறேன். ஆனால், இதே ஆட்கள், தங்கள் வீட்டை சுத்தம் செய்து சேகரித்த குப்பையை வீட்டுக்கு முன் போடுவார்கள். தெரு சுத்தம்பற்றி அவர்களுக்கு கொஞ்சமும் கவலை இருக்காது. மும்பையில் அதிகமாய் செல்வம் கொழிக்கும் ஒரு பகுதியைப்பற்றி குறிப்பிட்டு, அப்பகுதியிலுள்ள வீடுகள் அரண்மனைகளாய் ஜொலிக்கும், ஆனால், தெருக்கள் குப்பைகளால் நாறிகிடக்கும் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

கொள்ளை நோய் பரவிய சூரத் நகர், இந்தியாவிலேயே, பணக்காரர்கள் நிறைந்த ஒரு நகரம், ஏனெனில் அங்கே உள்ள ஒரு தலையாய தொழில், வைரத் தொழில். அந்த நகரில் கொள்ளை நோயா, எப்படி என்று கேட்பவர்கள் அந்த ஊர் தெருக்களைப் பார்க்க வேண்டும். வீடுகள் அரண்மனைகளாய் இருந்தாலும், பொதுச்சுத்தம் என்று வரும்போது அந்த ஊர் மிகுவும் அழுக்காய் இருந்தது. கொள்ளை நோய் அவர்கள் அனைவரின் சமுதாய சிந்தனையை உலுக்கி எடுத்த ஒரு பாடம். தன் வீடு சுத்தமாய் இருந்தால் மட்டும் போதாது போது இடமும் சுத்தமாய் இல்லை என்றால், அது விரைவில் தன் வீட்டையும் பாதிக்கும் என்பதை அந்த வைர வியாபாரிகள் கொள்ளை நோய் மூலம் கற்றுக்கொண்டனர். ஆனால் இந்தியாவின் பல நகரங்கள், இன்னும் இந்த பாடத்தைக் கற்றுக்கொள்ளவில்லை. தான் வாழும் வீட்டை ஒரு தீவாகவே காணும் செல்வந்தர்கள், பொது நலன் பாடங்களையும் விரைவில் கற்றுக் கொள்ளவேண்டும். பிரான்ஸ்வா குத்தியேர் அவர்கள் பகிர்ந்து கொண்ட எண்ணங்கள், செல்வம் எப்படி நம்மைச் சிறைப்படுத்துகிறது என்பதை வெளிச்சமிட்டு காட்டுகிறது.

இச்சிறையிலிருந்து தப்புவது எப்படி? செல்வத்தைப் பகிர்வது. அதுவும் இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் குறிப்பிட்டுச் சொன்னது போல், ஏழைகளிடம் பகிர்வது. பகிர்வைப்பற்றி பல முறை பேசியிருக்கிறோம், கருத்துக்களைக் கேட்டிருக்கிறோம். தோர்டன் வில்டேர் (Thorton Wilder)  என்ற நாடக ஆசிரியர் கூறியுள்ள பொன்மொழிகள்: "பணம் உரத்தைப் போன்றது. குமித்து வைத்தால், நாற்றம் எடுக்கும். பயன் அளிக்காது. பரப்பும்போது தான் பயனளிக்கும்."

உலக மகா செல்வந்தர்கள் பட்டியலில் அடிக்கடி இடம் பெற்றவர்கள்: பில் கேட்ஸ், வாரன் பபெட் (Bill Gates, Warren Buffet). இவர்களது வாழ்க்கையைக் கொஞ்சம் திருப்பி பார்த்தால், நமக்குப் பாடங்கள் கிடைக்கும்.

பில்-மெலிண்டா கேட்ஸ் அறக்கட்டளை 2008ம் ஆண்டு வரை 28 பில்லியன் டாலர்களைச் சமூகச் சேவையில் செலவழித்திருக்கிறார்கள். பில் கேட்ஸ் மைக்ரோ சாப்ட் நிறுவனத்தின் நிர்வாகப் பொறுப்பிலிருந்து விலகும்போது, தன் சொத்துக்கள் முழுவதையும் (58 பில்லியன் டாலர்கள் மதிப்புள்ளது.) சமூகச் சேவைக்கென எழுதிவைக்கப் போவதாகவும், தன் பிள்ளைகளுக்கு அந்த சொத்து சென்று சேராது எனவும் கூறியதாக செய்திகள் வெளியாயின. வாரன் பபெட் 2006ம் ஆண்டு உலக வரலாற்றில் இதுவரை எந்தத் தனி மனிதனும் செய்யாத ஒன்றைச் செய்தார். தன் சொத்திலிருந்து, 37 பில்லியன் டாலர்களை, பில்-மெலிண்டா கேட்ஸ் அறக்கட்டளைக்குக் கொடுத்தார்.

பில் கேட்ஸ், வாரன் பபெட்  இருவரையும் புனிதராக்கும் முயற்சி அல்ல இது. ஆனால் உலகின் முதன்மையான செல்வந்தர்கள் தங்கள் செல்வங்களை பகிர்ந்துகொண்டது, அதுவும் ஏழைகளோடு பகிர்ந்துகொண்டது, நம்பிக்கை தரும் செய்திதானே!

பூஜ்யத்தில் ஆரம்பித்தோம், மீண்டும் பூஜ்யத்திற்கு வருவோம். 28 பில்லியன் டாலர்கள், 58 பில்லியன் டாலர்கள்,  37 பில்லியன் டாலர்கள், இவற்றிற்கெல்லாம் எத்தனை பூஜ்யங்கள்? சரியாகத் தெரியவில்லை. தெரியவும் தேவையில்லை. ஆனால், இந்தப் பூஜ்யங்களுக்குச் சிறப்பான மதிப்பு உண்டு. எத்தனையோ பூஜ்யங்கள் கொண்ட அவர்களது செல்வங்களை ஏழைகளோடு பகிர்ந்ததால், அந்த பூஜ்யங்கள் கூடுதல் மதிப்பு பெற்றுவிட்டன.

“நீர் போய் உமக்கு உள்ளவற்றை விற்று ஏழைகளுக்குக் கொடும். அப்போது விண்ணகத்தில் நீர் செல்வராய் இருப்பீர்” இயேசுவின் இவ்வார்த்தைகளில் ஒவ்வொருவரும் பொருள் தேடி பயன் பெறுவோம்.