Bearing witness to the Light… ஒளியைக் குறித்துச் சான்று பகர...

 

Rejoice in the Lord always

http://chucklarsen.com

Advent – ‘Gaudete’ Sunday

As we begin our Sunday reflection, we travel in spirit to New Delhi, India, to join the millions of farmers who are fighting for their basic survival. The fight for survival by the farmers has been going on for the past few years. Following the severe draught in Tamil Nadu in 2016, the Tamil Nadu farmers camped in New Delhi for 22 days to demand some basic help from the central government for their survival. At that time, the Catholic Bishops Conference of Tamil Nadu supported the protesting farmers.

Now, once again the Tamil Nadu Bishops have issued a strongly worded statement (December 9) to the central government of India. Here are a few extracts from this statement titled – “Central Government! Repeal the farm laws”:

“We condemn the present government which, due to fact that it has majority in the parliament, has enacted a law against the people. What it has done is making a farce of the concept of coalition government and has raised questions about the autonomy of the various states…

The present trend of the central government of India, in denying the right of the farmer to decide on the price of the farm products, and hand this right over to the corporate people, will lead India to a dark future…

We appreciate the farmers who have braved the cold as well as the perils of the pandemic to fight for their rights. To discredit the farmers’ sincere effort, a smear campaign has been undertaken by the ministers of the ruling party, saying that the farmers are protesting with an ulterior motive, instigated by the opposition parties. This must stop…

We support and bless that this protest of the farmers meets with success.”  

We join the Catholic Bishops of Tamil Nadu and pray for the farmers who are fighting for all of us! 

All of us are aware of the famous slogan: “Jai Jawan Jai Kisan” (English: “Hail the Soldier, Hail the Farmer"). The second Prime Minister of India, Shri Lal Bahadur Shastri, used this slogan in 1965 at a public gathering at Ramlila Maidan, Delhi.

Soon after Shri Shastri took over the reins as the prime minister of India after Nehru's death, India was attacked by Pakistan. At the same time, there was scarcity of food grains in the country. Shastri gave the clarion call ‘Jai Jawan Jai Kisan to enthuse the soldiers to defend India and simultaneously cheer the farmers to do their best to increase the production of food grains to reduce dependence on import. It became a very popular slogan. 

Shri Shastri, being an honest and sincere statesman, tried to bring together our nation when there was an external as well as an internal threat. Now, the present prime minister, and the sycophantic ministers are trying to divide the nation in various ways and are trying to pit the ‘Jawans’ against the ‘Kisans’. The police and the para-military forces have been employed to stop the protesting farmers. At several places, the cops used force - water cannons and tear gas to disperse the protesters. However, the protesters have largely maintained peace and some of their gestures are winning hearts.

In response to the water cannons and tear gas shells, the farmers have given these very same persons, drinking water and food. Several videos have been posted online showing the protesters serving food and water to the cops.

Navdeep Singh, one of the protesters said that he, like others, is not angry at the police for their actions, as they are also children of farmers and were only doing their duty. The farmers say they are ready to protest as long as it takes to get the government to reverse its decision on the newly enacted farm laws.

They said they have come prepared with food rations for six months. Farmers who cooked rotis and sabzi in large amounts for the group and said that anyone who was hungry was free to come and join the langar. (Source: indiatimes.com) 

With the pandemic still very much active in the world and the protesting farmers in New Delhi, the Church invites us to ‘rejoice’! The Third Sunday of Advent is called ‘Gaudete’ Sunday – ‘Rejoice’ Sunday. The Entrance Antiphon of today’s liturgy invites us to ‘rejoice’. It is taken from Paul’s Letter to the Philippians: Rejoice in the Lord always; again I will say, Rejoice… The Lord is at hand. (Phil. 4: 4-5) The Church, tries to define Christmas Joy on this Gaudete Sunday.

The commercial world, which has replaced the term ‘Christmas Season’, with ‘Holiday Season’, tries to define ‘holiday-happiness’ in terms of accumulating things via discounts and sales. The Church and the Liturgical Readings, on the other hand, try to tell us that ‘Christmas happiness’ consists not in directing everything towards us, but towards others, especially towards the less privileged. This tone is set in the opening lines of today’s first reading from Isaiah.

Isaiah 61: 1-2

The Spirit of the Lord GOD is upon me, because the LORD has anointed me to bring good tidings to the afflicted; he has sent me to bind up the broken-hearted, to proclaim liberty to the captives, and the opening of the prison to those who are bound; to proclaim the year of the LORD's  favour, and the day of vengeance of our God; to comfort all who mourn… 

Happiness also consists in knowing who we are and what our role is in this world. When we fail to understand and appreciate ourselves, and thus yearn to be someone else, God sends his little angels to teach us the most important lesson – namely, be yourself and you’ll be happy. Of the many stories I read while preparing for this Sunday’s reflections, one stood out. Here is that little story, narrated by Marion Doolan, in the book “A 3^rd Serving of Chicken Soup for the Soul”: 

I heard a knock at the door. Two children in ragged, outgrown coats got inside as I opened the door. “Any old papers, lady?” I was busy.  I wanted to say ‘no’ until I looked down at their feet. Thin little sandals, sopped with sleet.

While reading this description of the sandals worn by those children, I began thinking of millions of bare-footed persons who have to invent their own footwear out of plastic bottles or sack cloth! I was also thinking of the farmers who have to slog in their fields bare-footed in scorching sun and rain. I was reminded, painfully, of the legal battle that Fr Stan Swamy was fighting – for almost one month – to get his slippers, to protect himself against the cold floor of the prison.

Let us get back to our story… “Come in, and I’ll make you a cup of hot cocoa.”  There was no conversation.  Their soggy sandals left marks upon the hearthstone.  I served them cocoa and toast with jam to fortify them against the chill outside.  Then I went back to the kitchen and started again on my household budget… The silence in the front room struck me. I looked in. The girl held the empty cup in her hands, looking at it. The boy asked in a flat voice, “Lady, are you rich?” “Am I rich? Mercy, no!” I looked at my shabby slipcovers. The girl put her cup back in its saucer carefully. “Your cups match your saucers.” Her voice was old, with a hunger that was not of the stomach.

They left then, holding their bundles of papers against the wind. They hadn’t said, “Thank you.” They didn’t need to. They had done more than that.  They told me that my plain blue pottery cups and saucers matched. I boiled the potatoes and stirred the gravy. Potatoes and brown gravy, a roof over my head and my man with a good steady job: I was lucky. I moved the chairs back from the fire and tidied the living room. The muddy prints of small sandals were still wet upon the hearthstone. Were not they the foot prints of the Lord who visited me to intensify my joy by His presence? I let the prints remain. I wanted those footprints there in case I ever forget again how very rich I am.  

Our Hindu friends have a lovely custom of drawing the footprints of Baby Krishna in the house to symbolise that through those footprints, many blessings would ‘walk’ into one’s family. At Christmas, we await the footprints of the Divine Child in our human family. Let these footprints leave a lasting impression on us. May this little Child of Bethlehem teach us what true bliss is!

The forerunner of this Divine Child, the cousin of Jesus, also teaches us good lessons in today’s gospel. John the Baptist is the best example of a person who knew himself and his role well. The Gospel vouches for this:

John 1: 6-8, 19-20

There was a man sent from God, whose name was John. He came for testimony, to bear witness to the light, that all might believe through him. He was not the light, but came to bear witness to the light. And this is the testimony of John, when the Jews sent priests and Levites from Jerusalem to ask him, "Who are you?" He confessed, he did not deny, but confessed, "I am not the Christ."

Using the popularity he had already gained, John could have easily grabbed the lime-light for himself; but he did not do so. In spite of all the hardships he faced in his life, John must have lived a happy, contented life, since he had a true knowledge of himself and of his mission. If only we could have at least part of the clarity about self and mission that John the Baptist had, our lives would be blissful! 

A closing thought on John ‘bearing witness to the light’… This phrase reminds me of a lovely imagery that describes what Christmas is:

There is an old story of a father who, on a dark, stormy night woke up with a start because of the lightning and claps of thunder. He thought of his small son alone in his bedroom upstairs who might be scared of it all. So he rushed upstairs with his flashlight to check on the boy to see if he was all right. He was flashing the light around the room when the boy woke up and said, with a startled cry, "Who's there? Who's in my room?" The father's first thought was to flash the light in the face of the boy, but then he thought, "No. If I do that, I will frighten him all the more." So he turned the light on his own face. And the little boy said, "Oh, it's you, Dad." The father said, "Yes, it's Dad. I'm just up here checking on things. Everything's O.K., so go back to sleep." And the little boy did. 

That is what the Incarnation is all about. God's shining the light on His own face so that you and I might know that everything is really O.K. The flash light that God uses to illuminate the face of Jesus is John the Baptist. That is why the gospel says that John ‘was not the light but came to bear witness to the light.’

Our world is surrounded by the COVID-19 pandemic as well as other DARK CLOUDS OVER A CLOSED WORLD (Nos. 9-55, ‘Fratelli Tutti’ – Encyclical Letter of Pope Francis). We beg of the Divine Child to dispel the darkness and shine his light on us. How happy this world would be, if all of us could become flashlights turning our beams on to the Divine Child!

Water cannon used by the police

https://www.downtoearth.org.in

Protesting Farmers Offer Drinking Water to Cops

https://www.india.com

திருவருகைக்காலம் – ‘மகிழுங்கள்’ ஞாயிறு

இந்த ஞாயிறு வழிபாட்டின் துவக்கத்தில், நம் எண்ணங்கள், இந்தியாவின் தலைநகர் புதுடெல்லியை நோக்கிச் செல்கின்றன. அங்கு, தங்கள் சொந்த வாழ்வுக்காக மட்டுமல்லாமல், இந்திய மக்களின் வாழ்வுக்காக, இலட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் போராடிவருகின்றனர்.

2016ம் ஆண்டு தமிழகத்தில் நிலவிய கடும் வறட்சியைத் தொடர்ந்து, விவசாயத்திற்கு மிக அவசியமாகத் தேவைப்பட்ட உதவிகளைக் கோரி, தமிழக விவசாயிகள், 2017ம் ஆண்டு புதுடெல்லியில் நடத்திய போராட்டங்களையும் இவ்வேளையில் நினைத்துப் பார்க்கிறோம். தமிழக விவசாயிகள் மேற்கொண்ட அப்போராட்டத்திற்கு ஆதரவு தெரிவித்த தமிழக கத்தோலிக்க ஆயர்கள், தற்போது நடைபெறும் போராட்டத்திற்கும் ஆதரவு தெரிவித்து, அறிக்கையொன்றை வெளியிட்டுள்ளனர்.

"நடுவண் அரசே! வேளாண் சட்டங்களைத் திரும்பப்பெறு" என்ற தலைப்புடன், தமிழக ஆயர்கள் பேரவை சார்பாக, அப்பேரவையின் தலைவரும், மதுரைப் பேராயருமான, அந்தோனி பாப்புசாமி அவர்கள், டிசம்பர் 9ம் தேதி, அறிக்கையொன்றை வெளியிட்டுள்ளார். இவ்வறிக்கையில், நடுவண் அரசின் எதேச்சாதிகாரப் போக்கை கண்டித்தும், விவாசாயிகளுக்கு ஆதரவு வழங்கியும், தெளிவான கருத்துக்கள் பதிவாகியுள்ளன:

"நடுவண் அரசால் நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டிருக்கும் வேளாண் சட்டங்கள், இந்திய நாட்டின் வேளாண் மக்களின் வாழ்வுரிமையைப் பறிக்கும் என்பதில் எந்த அய்யமும் இல்லையென்பதால், புதுதில்லியில் போராடும் வேளாண் குடிமக்களின் கோரிக்கைக்கு நடுவண் அரசு செவிமடுத்து, இச்சட்டங்களை உடனே திரும்பப்பெற தமிழக கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவை கேட்டுக்கொள்கிறது. நாடாளுமன்றத்தில் பெரும்பான்மை பலம் இருப்பதாலேயே, மக்களுக்கு எதிரான ஒரு சட்டத்தை இயற்றமுடியும் என்ற எதேச்சாதிகாரப் போக்கை வன்மையாகக் கண்டிக்கிறோம்" என்று இவ்வறிக்கையின் துவக்கத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.

மேலும், இந்தப் போராட்டத்தில் அரசியல் உள்நோக்கம் இருப்பதாகவும், எதிர்க்கட்சிகள், விவசாயிகளை, சுயநலத்தோடு தூண்டிவிடுவதாகவும் குற்றம் சாட்டுவதை, அரசின் அமைச்சர்கள் தவிர்க்கவேண்டும் என்றும் ஆயர்களின் அறிக்கை கூறுகிறது. இறுதியில், "வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க உழவர்களின் போராட்டம் வெல்ல, தமிழக கத்தோலிக்க ஆயர் பேரவை தன் முழு ஆதரவை தரும்" என்ற உறுதியோடும், ஆசீரோடும் ஆயர்களின் அறிக்கை நிறைவடைகிறது.

தமிழக ஆயர்களுடன் இணைந்து, நாமும், இந்த ஞாயிறு வழிபாட்டில் விவசாயிகளுக்கு நம் ஆதரவை வழங்குவோம்; அவர்களுக்குத் தேவையான இறைவேண்டலை எழுப்புவோம். காலநிலை மாற்றங்களாலும், அரசின் அக்கறையற்ற, சுயநலச் செயல்களாலும், தொடர்ந்து துன்புற்றுவரும் விவசாயப் பெருமக்கள் அனைவரையும் இறைவனின் அன்பு பராமரிப்பில் ஒப்படைப்போம்.

சுதந்திர இந்தியாவின் இரண்டாவது பிரதமர், லால் பகதூர் சாஸ்திரி அவர்கள், "ஜெய் ஜவான், ஜெய் கிஸான்" என்ற முழக்கத்தை உருவாக்கினார். அவ்வேளையில், பாகிஸ்தானுடன் போரில் ஈடுபட்டிருந்த இராணுவ வீரர்களையும், இந்தியாவில் நிலவிய பட்டினிக்கு எதிராகப் போராடிக்கொண்டிருந்த விவசாயிகளையும் இந்திய மக்கள் நன்றியோடு எண்ணிப்பார்க்க, சாஸ்திரி அவர்கள், அந்த அறைக்கூவலை உருவாக்கினார். "வீரர்கள் வாழ்க" என்று சொன்ன அதே மூச்சில், அந்த வீரர்களின் நல்வாழ்வுக்காக உழைக்கும் "விவசாயிகள் வாழ்க" என்ற முழக்கத்தையும், அந்த உண்மையான, உன்னதமான தலைவர், ஒன்றாக இணைத்தார்.

இப்போது, இந்தியாவை ஆளும் பிரதமரும், அவருக்குத் துதிபாடும் அமைச்சர்களும், வீரர்களையும், விவசாயிகளையும், ஒருவருக்கெதிராக மற்றொருவரை ஏவிவிட்டு வேடிக்கைப் பார்க்கின்றனர். கொள்ளைநோய் உருவாக்கிய முழு அடைப்பை தங்களுக்குச் சாதகமாக்கிக்கொண்டு, நடுவண் அரசு, மக்கள்மீது திணித்துவரும் பல்வேறு அடக்குமுறை சட்டங்களில், விவசாயிகளுக்கு எதிரான சட்டங்கள் கொடுமையானவை. விவசாயிகள் எவரையும் கலந்துபேசாமல், பாராளுமன்றத்தில் எவ்வித கருத்துப் பரிமாற்றமும் இடம்பெறாமல், அவசரமாக நிறைவேற்றப்பட்ட இந்தச் சட்டங்களை, நடுவண் அரசு, திரும்பப் பெறவேண்டுமென்ற கோரிக்கையுடன், விவசாயிகள் போராடிவருகின்றனர்.

போராட்டத்தில் ஈடுபட்டள்ள வேளாண் பெருமக்களை அடக்குவதற்கு, நடுவண் அரசு, காவல்துறையினரையும், துணை இராணுவ வீரர்களையும் ஏவிவிட்டுள்ளது. ஆயுதம் ஏதுமின்றி, அமைதியான முறையில் போராடிவரும் விவசாயிகள் மீது தண்ணீர் பீரங்கி கொண்டும், கண்ணீர் புகையைக் கொண்டும் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன.

விவசாயிகளின் போராட்டம், அரசியல் உள்நோக்கம் கொண்டதென்றும், எதிர்கட்சிகளின் தூண்டுதலால் நடைபெறுகிறது என்றும் கூறி, இப்போராட்டத்தின் உண்மையான காரணங்களை மூடிமறைக்க, இந்திய அரசு முயன்று வருகிறது.

தங்கள் போராட்டம், இந்தியாவின் எதிர்காலத்தை மனதில் கொண்டு நடத்தப்படும் போராட்டமே தவிர, எந்த ஒரு தனிநபருக்கோ, கட்சிக்கோ சாதகமாகவோ. எதிராகவோ நடத்தப்படும் போராட்டம் அல்ல என்பதை, விவசாயிகள் கூறிவருகின்றனர். இன்னும் குறிப்பாக, தங்கள்மீது தாக்குதல்களை மேற்கொண்டுள்ள வீரர்கள், தங்கள் எதிரிகள் அல்ல, அவர்களும், ஏதாவது ஒரு விவசாயியின் மகனாக, மகளாக இருப்பர் என்பதை, விவசாயிகள் தெளிவாகக் கூறியுள்ளனர். தங்கள் கூற்றை உண்மையாக்க, அவர்கள், தங்களைத் தாக்கும் வீரர்கள்மீது பரிவுகொண்டு, அவர்களுக்கு உணவும், நீரும் வழங்கிவரும் காட்சிகள், சமூக வலைத்தளங்கள் வழியே, உலகெங்கும் வலம் வருகின்றன. 

தண்ணீர் பீரங்கி கொண்டு தங்களைத் தாக்கும் வீரர்கள், நாள் முழுவதும் வெயிலில் நிற்பதைக் கண்டு, அவர்களது தாகத்தைத் தணிக்க, இந்த விவசாயிகள், அவர்களுக்கு குடிநீர் வழங்கும் காட்சிகளும், தாங்கள் கொண்டுவந்துள்ள உணவை, அந்த வீரர்களோடு பகிர்ந்துகொள்ளும் காட்சிகளும், உலக மக்களுக்கு, விவசாயிகளின் மேன்மையை பறைசாற்றி வருகின்றன.

இந்தியாவின் முதுகெலும்பாக விளங்கும் விவசாயத்தையும், விவசாயிகளின் உழைப்பையும், தனியாருக்கும், பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கும், தாரைவார்ப்பதில் குறியாய் இருக்கும் இன்றைய நடுவண் அரசுக்கு எதிராக, தர்மப்போர் ஒன்றை நடத்திவரும் விவசாயிகள், இறைவனின் அருளால், மனஉறுதியும், இந்தக் கொள்ளைநோயிலிருந்து பாதுகாப்பும் பெறுவதற்கு, உருக்கமாக வேண்டி, இன்றைய சிந்தனைகளைத் துவக்குவோம். 

இத்தகையதொரு சூழலில், இன்றைய ஞாயிறு வழிபாடு, நம்மிடம், 'மகிழுங்கள்' என்ற அழைப்பை முன்வைக்கிறது. குழந்தை இயேசுவின் வரவை  எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு, Gaudete Sunday அதாவது, 'மகிழுங்கள் ஞாயிறு' என்று அழைக்கப்படுகிறது. பிலிப்பியருக்கு எழுதிய திருமுகத்தில் புனித பவுல் அடியார் கூறியுள்ள இறை வார்த்தைகள், இன்றைய வழிபாட்டின் வருகைப் பல்லவியாக ஒலிக்கின்றன: ஆண்டவரோடு இணைந்து என்றும் மகிழுங்கள்: மீண்டும் கூறுகிறேன், மகிழுங்கள்.... ஆண்டவர் அண்மையில் உள்ளார். (பிலிப். 4:4-5)

கொள்ளைநோய், அரசுகளின் அத்துமீறிய அடக்குமுறைகள், வேலையின்மை, உறுதியற்ற எதிர்காலம் என்ற பல்வேறு இருள் மேகங்கள் சூழ்ந்துள்ள இக்காலக்கட்டத்தில், நம் மகிழ்வை எங்கிருந்து பெறுவது என்பதை ஆய்வு செய்ய, இந்த ஞாயிறு வழிபாடு, நமக்கு வாய்ப்பளிக்கிறது. 

உண்மையான மகிழ்வு, வெளியிலிருந்து வருவதல்ல, அது, நம் உள்ளத்திலிருந்து உருவாவது என்பதை, நாம் வாழ்வில் பலமுறை அனுபவித்துள்ளோம். புதுடெல்லியில், தங்கள் வாழ்வுக்காகப் போராடிவரும் விவசாயிகள், அந்த நெருக்கடியிலும், தங்களை அடக்குவதற்காக ஏவிவிடப்பட்டுள்ள வீரர்களுடன், தங்களிடம் உள்ளதைப் பகிர்ந்து, அதில் மகிழ்வடைவதைக் காணும்போது, உண்மையான மகிழ்வை, எந்தச் சூழலிலும் நாம் உணரமுடியும் என்ற உண்மையை நமக்கு உணர்த்துகின்றனர். 

கிறிஸ்துபிறப்பு விழாவின் மகிழ்வு, கண்ணைக் கவரும் வெளிப்புற அலங்காரங்களிலும், பரிசுப்பொருள்களிலும் உள்ளதென்ற தவறான எண்ணங்களை, வர்த்தக உலகம், நம்மீது திணிக்க முயல்கிறது. வர்த்தக உலகின் பாடங்களுக்கு எதிராக, உண்மையான மகிழ்வு உள்ளத்திலிருந்து வருவது என்பதைச் சொல்லித்தரும் பல கதைகளில் இதுவும் ஒன்று. அயர்லாந்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்மணியின் இந்தக் கதையை, அவர் சொல்வதாகவே கேட்போம்:

பனி கொட்டிக் கொண்டிருந்த ஒரு நாள் மாலையில், என் வீட்டுக் கதவைத் தட்டியபடி ஒரு சிறுவனும், சிறுமியும் நின்றனர். அவர்கள் ஏழைகள் என்பதை, அவர்கள் அணிந்திருந்த உடையே பறைசாற்றியது. "உங்களிடம் பழையச் செய்தித்தாள்கள் உள்ளனவா?" என்று அக்குழந்தைகள் என்னிடம் கேட்டனர். அப்போதுதான், அவர்களது கால்களை நான் பார்த்தேன். உறையவைக்கும் பனியிலும், அவர்கள் அணிந்திருந்தது, மெலிதான செருப்புக்கள். 

அந்தச் செருப்புக்களைப்பற்றி, இக்கதையில் வாசிக்கும்போது, வறுமைப்பட்ட நாடுகளில், செருப்பேதும் அணியாமல் நடக்கும் பல்லாயிரம் மக்கள் நம் எண்ணங்களில் வலம்வருகின்றனர். வெயிலிலும், மழையிலும், வயலில் இறங்கி உழுதுவரும் விவசாயிகள், காலணிகள் ஏதுமின்றி பணியாற்றுவதை எண்ணிப்பார்க்கலாம். அதேவண்ணம், கடந்த 60 நாள்களுக்கு மேலாக, மும்பைச் சிறையில், அநீதியான முறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் அருள்பணி ஸ்டான் சுவாமியையும் இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறோம். 83 வயதான அந்த அருள்பணியாளர், காலணிகள் பெறுவதற்கு, முப்பது நாள்களுக்கும் மேலாகப்  போராடவேண்டியிருந்தது.

குளிரிலிருந்தும், சுடும் வெயிலிலிருந்தும் காலடிகளைக் காத்துக்கொள்ள, சாக்குத் துணி, ‘பிளாஸ்டிக் பாட்டில்’, செய்தித்தாள், என்று பலவடிவங்களில், வறியோர் உருவாக்கிக் கொள்ளும் 'காலணிகள்', நம் நினைவில் நிழலாடுகின்றன.

நம் கதையைத் தொடர்வோம்: உறையவைக்கும் பனியிலும், மெலிதான செருப்புக்கள் அணிந்திருந்த அக்குழந்தைகளை, வீட்டுக்குள் வரச்சொன்னேன். அவர்கள் அணிந்திருந்த அழுக்கான செருப்புக்கள், பனியில் நனைந்திருந்ததால், ஈரமான, அழுக்கானச் சுவடுகளை வீட்டிற்குள் பதித்தன.

சுடச்சுட தேநீரும், சில ‘பிஸ்கட்டு’களும் தந்தேன். அவர்கள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, வீட்டுக்குள் சென்று, பழைய நாளிதழ்களையும், அவற்றோடு, அவர்கள் அணிவதற்கு, சில உடைகளையும், காலணிகளையும் கொண்டு வந்தேன். தேநீரை அருந்திய சிறுவன், என்னிடம், "நீங்கள் பணக்காரரா?" என்று கேட்டான். எனக்குள் எழுந்தது சிரிப்பு. நான் எவ்வளவு ஏழை என்பது, அவர்கள் அமர்ந்திருந்த அந்த ‘சோபா’வைப் பார்த்தாலே தெரியும். நடுத்தர வருமானம் உள்ள என்னைப் பார்த்து அவன் அந்தக் கேள்வியை ஏன் கேட்டான் என்று புரியாமல், "நானா, பணக்காரியா? இல்லையே. ஏன் அப்படி கேட்கிறாய்?" என்று அவனிடமே கேட்டேன். அப்போது அவனது தங்கை என்னிடம், "நீங்கள் தேநீர் கொடுத்த இந்த ‘கப்’பும் தட்டும் ஒரே நிறத்தில் உள்ளன. அதனால், நீங்கள் பணக்காரராகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்று நினைத்தோம்" என்று பதில் சொன்னாள்.

இதைச் சொன்னபின், நான் தந்தவற்றை எடுத்துக்கொண்டு அவர்கள் இருவரும் சென்றனர். என்னிடம் ‘நன்றி’ என்று கூட அவர்கள் சொல்லவில்லை. அவர்கள் நன்றி சொல்லவும் தேவையில்லை என்பதை உணர்ந்தேன். சொல்லப்போனால், நான்தான் அவர்களுக்கு நன்றி சொல்லவேண்டும். என்னைப்பற்றி நானே இன்னும் அதிகமாகப் புரிந்து கொள்ளும்படி செய்த அவர்களுக்கு, நான்தான் நன்றி சொல்லவேண்டும்.

அவர்கள் சென்றபின், அந்த ‘கப்’பையும் தட்டையும் பார்த்தேன். அவை ஒரே நிறத்தில் இருந்தது, அவர்கள் கண்களில், என்னை ஒரு பணக்காரியாகக் காட்டியது. ஆனால், என் வறுமை மட்டுமே, என் கண்களையும், எண்ணங்களையும், அதிகம் நிறைத்து வந்துள்ளதை எண்ணி வெட்கப்பட்டேன். உண்ண உணவு, உடுத்த உடை, வாழ ஒரு வீடு இவற்றைத் தந்த இறைவனை, அப்போது, நன்றியோடு எண்ணிப்பார்த்தேன்.

வீட்டைச் சுத்தம்செய்ய ஆரம்பித்தேன். அப்போது, அக்குழந்தைகளின் நனைந்த, அழுக்கான பாதங்கள் விட்டுச்சென்ற சுவடுகளை, சுத்தம் செய்யாமல் விட்டுவைத்தேன். நான் பணக்காரி இல்லையே என்று ஏக்கம் எழும்போதெல்லாம், அந்தப் பாதச்சுவடுகள், நான் எவ்வளவு பணக்காரி என்பதை, மீண்டும் மீண்டும் எனக்கு நினைவுறுத்த வேண்டும் என்பதற்காக, அந்தச் சுவடுகளை, துடைக்காமல் விட்டுவைத்தேன்.

அன்று, அவ்வீட்டில் பதிந்தன, இரு குழந்தைகளின் பாதங்கள்; அப்பெண்ணின் மனதில் பதிந்தன, அற்புதப் பாடங்கள்.

குழந்தை வடிவில் வரும் கண்ணனின் பாதங்களை வரைந்தால், வீட்டுக்குள், நல்லவை நடந்துவரும் என்று எண்ணுவது, இந்திய மண்ணில் ஓர் அழகிய மரபு. குழந்தை வடிவில் இறைவன் வரும் இந்த கிறிஸ்மஸ் நேரத்திலும், அவரது பாதங்கள், நம் இல்லங்களிலும், உள்ளங்களிலும் அழகிய பாடங்களைப் பதி்க்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

மிக எளிதில் மகிழ்வையும், நிறைவையும் அடைவது, குழந்தைகளே என்பது, இந்தப் பாடங்களில் ஒன்று! மகிழ்வைத் தேடி, கடலையும், மலைகளையும் கடந்துசெல்லத் தேவையில்லை; நம்மைச்சுற்றியே நாளும் மகிழ்வைத் தேடிக்கொள்ளலாம் என்பதை, குழந்தைகள் சொல்லித்தருகின்றனர். இருப்பினும், அவர்களிடமிருந்து பாடங்கள் பயில, தேவையான பணிவு நமக்கு இல்லாததால், பொய்யான மகிழ்வைத் தேடி அலைகிறோம். இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில் பவுல் அடியார் கூறும் வழிகள், மிக, மிக எளிதான வழிகள். ஆயினும், நாம் அடிக்கடி பின்பற்றத் தவறும் வழிகள்.

1 தெசலோனிக்கர் 5: 16-24

எப்பொழுதும், மகிழ்ச்சியாக இருங்கள். இடைவிடாது இறைவனிடம் வேண்டுங்கள். எல்லாச் சூழ்நிலையிலும் நன்றி கூறுங்கள்... அனைத்தையும் சீர்தூக்கிப்பாருங்கள். நல்லதைப் பற்றிக்கொள்ளுங்கள். எல்லா வகையான தீமைகளையும் விட்டு விலகுங்கள்.

புனித பவுல் கூறுவதுபோல், மகிழ்ச்சியாக இருப்பதற்கு எளிதான வழிகள் இருந்தாலும், நெளிவு, சுளிவு மிகுந்த, நெருக்கடியான வழிகளில் பயணம் செய்து, நமது நிம்மதியையும், மகிழ்வையும் இழப்பது, நமக்குக் கைவந்த கலையாகிவிட்டதோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. 

“உள்ளதை அனுபவித்து மகிழ்பவரே, உண்மையில் செல்வந்தர்கள்” (The truly rich are those who enjoy what they have) என்பது ஒரு யூதப் பழமொழி. இல்லாத தேவைகளை உருவாக்கி, இன்னும் அதிகம், அதிகமாய் பெறுவதில் மட்டுமே நமது கிறிஸ்மஸ் மகிழ்வு உள்ளது என்று வர்த்தக உலகம் சொல்கிறது. 'நான்' என்ற உலகை நிரப்பிக்கொள்வதே மகிழ்வு என்று சொல்லித்தரும் வர்த்தக, விளம்பர உலகின் பாடங்களுக்கு முற்றிலும் எதிர்மறையான பாடங்களை, உண்மையான கிறிஸ்மஸ் மகிழ்வைப்பற்றிய பாடங்களை, இன்றைய முதல் வாசகம் நமக்குச் சொல்லித்தருகின்றது. நமது வாழ்வின் பொருளும், மகிழ்வும் நம்மிடமிருந்து அல்ல, அடுத்தவரிடமிருந்து ஆரம்பமாகவேண்டும் என்பதை இறைவாக்கினர் எசாயா அவர்களின் வார்த்தைகள் முழங்குகின்றன:

இறைவாக்கினர் எசாயா 61: 1-3

ஆண்டவராகிய என் தலைவரின் ஆவி என்மேல் உளது: ஏனெனில், அவர் எனக்கு அருள் பொழிவு செய்துள்ளார்: ஒடுக்கப்பட்டோருக்கு நற்செய்தியை அறிவிக்கவும், உள்ளம் உடைந்தோரைக் குணப்படுத்தவும், சிறைப்பட்டோருக்கு விடுதலையைப் பறைசாற்றவும், கட்டுண்டோருக்கு விடிவைத் தெரிவிக்கவும் என்னை அனுப்பியுள்ளார். ஆண்டவர் அருள்தரும் ஆண்டினை முழங்கவும், நம் கடவுள் அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் நாளை அறிவிக்கவும், துயருற்று அழுவோர்க்கு ஆறுதல் அளிக்கவும் என்னை அனுப்பியுள்ளார். 

தங்களையே மறந்து, மற்றவருக்காக உழைப்பவர்கள் பெறும் மகிழ்வு, 'நான்' என்ற சிறைக்குள் சிக்கிக்கொள்ளாது. இத்தகைய மகிழ்வுக்குத் தலைசிறந்த எடுத்துக்காட்டு, திருமுழுக்கு யோவான். தன்னைத் தேடி, மக்கள், கூட்டம், கூட்டமாக வந்தபோது, அத்தருணத்தைத் தனக்குச் சாதகமாக்கிக்கொண்டு, பேரும், புகழும் பெறுவதற்கு முயற்சி செய்யாமல், தான் உலக மீட்பர் அல்ல, அந்த மீட்பர் வரும் வழியைக் காட்டுவது மட்டுமே தன் பணி என்பதை, திருமுழுக்கு யோவான் வெளிப்படையாகச் சொன்னார். இதைத்தான் இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்:

யோவான் நற்செய்தி 1: 6-8, 19-20

கடவுள் அனுப்பிய ஒருவர் இருந்தார்; அவர் பெயர் யோவான். அவர் சான்று பகருமாறு வந்தார்... அவர் அந்த ஒளி அல்ல; மாறாக, ஒளியைக் குறித்துச் சான்று பகர வந்தவர்... “நீர் யார்?” என்று கேட்டபோது அவர், “நான் மெசியா அல்ல” என்று அறிவித்தார். இதை அவர் வெளிப்படையாகக் கூறி, மறுக்காமல் ஒப்புக்கொண்டார். 

தான் ஒளி அல்ல; அந்த ஒளியை மக்களுக்கு அடையாளம் காட்டவந்தவர் என்று, யோவானைப்பற்றி சொல்லப்பட்டுள்ள இவ்வரிகள், கிறிஸ்மஸைப்பற்றிய ஓர் உருவகத்தை நமக்கு நினைவுபடுத்துகிறது. திருமுழுக்கு யோவானின் பணியைக் குறித்தும், கிறிஸ்மஸ் விழாவின் உட்பொருளைக் குறித்தும் புரிந்துகொள்ள உதவும் அழகிய உருவகம் ஒரு கதையின் வடிவில், இதோ...

நள்ளிரவில் இடி, மின்னலுடன் கூடிய புயல் ஒன்று வீட்டைச் சூழ்ந்தபோது, தனி அறையில் படுத்திருக்கும் தன் சிறுவயது மகன் பயந்துவிடுவானே என்று அவனைப் பார்க்கச் செல்கிறார் ஒரு தந்தை. அங்கு, இருளில் படுத்திருக்கும் மகனைக் காண ஒரு ‘டார்ச்’ விளக்கை எடுத்துச்செல்கிறார். அவர் கதவைத் திறந்து ‘டார்ச்’ விளக்கை அடித்ததும், சப்தம் கேட்டு, எழுந்த மகன், பயத்தில், "யாரது?" என்று கேட்கிறான். தந்தை உடனே அந்த ‘டார்ச்’ விளக்கை அவன் மீது அடித்து, அவனை இன்னும் பயத்தில் ஆழ்த்தாமல், அந்த டார்ச் ஒளியைத் தன்மீது திருப்பி, "மகனே, நான்தான்!" என்று சொல்கிறார். மகனும், அந்த ஒளியில், தந்தையைக் கண்டு, பயம் தெளிகிறான்; மகிழ்கிறான்.

இருள் சூழ்ந்த உலகில் தன் மீது ஒளியைத் திருப்பி, இதோ நான் வருகிறேன் என்று இறைவன் சொன்னதே, கிறிஸ்மஸ் பெருவிழா. அந்த ஒளியை இறைவன் மீது திருப்பிய ‘டார்ச்’ விளக்கு, திருமுழுக்கு யோவான். 

கொள்ளைநோய் என்ற இருள் சூழ்ந்துள்ள இவ்வுலகில், கிறிஸ்து பிறப்பு விழாவுக்கு நம் இல்லங்களில் உயர்த்திக் கட்டும் விண்மீன்களைப் போல, நம்மிடம் ஒளிரும் உண்மையான மகிழ்வு, அனைவருக்கும் இறைவனை அடையாளம் காட்டும் மகிழ்வாக அமையட்டும். மகிழுங்கள் ஞாயிறு, இந்த உண்மையான, நிறைவான மகிழ்வை நமக்குச் சொல்லித்தரும்படி, குழந்தை இயேசுவை மன்றாடுவோம்.