Battleship versus Lighthouse போர்க்கப்பலும், கலங்கரை விளக்கமும்

 

Jesus Taught With Authority

https://www.youtube.com

4^th Sunday in Ordinary Time

Last Sunday we began our reflection with the traditional fable of ‘the deaf frog’ who leapt to its freedom in spite of the discouraging shouting of its companions. This Sunday we begin with a modern fable that is doing its rounds on the internet for more than 20 years. Here is the story:

It was a stormy night at sea and a large battleship saw a light in the distance.  The light was directly on the ship’s course. The captain of the ship was alerted and had a radio message sent out: “Light up ahead, bear ten degrees South.”  The captain received the reply, "Sir, you must bear ten degrees North."  The captain grew furious and got onto the radio himself and yelled, "I am Captain James Smith, that is, captain in the United States Navy.  Whoever you are, I am ordering you to bear ten degrees South.  Who are you, and what is your rank?"  He heard the feeble answer, "This is Seaman First Class Howard Scott, Sir, you must bear ten degrees North."  The captain barked out, “I am on the bridge of the largest battleship in the world, and I am telling you to bear ten degrees South."  Then he heard the reply, "But, Sir, I am in the Baker’s Island Light House, and you had better bear ten degrees North."

Sailing on the largest battleship in the world gave the captain a false sense of absolute authority, while the person working in the lighthouse, was authoritative enough, since he was on the side of truth. What is the basis of ‘authority’ – power or truth?

We are sadly aware of the clash that took place in New Delhi between the farmers and the police on January 26, the Republic Day of India. This is a clear example of the arrogant ship wishing to go on a collision course with the lighthouse. All of us know that lighthouses are erected to steer ships to safety; but, if the ship wishes to choose a collision course with the lighthouse itself, no one can save that ship.

Some of our world leaders, like the captain of the ship wish to ‘collide’ with lighthouses of truth and justice in order to establish themselves as supreme. For the past one year, the insatiable thirst of the COVID-19 virus (and now, it’s ‘cousins’!) for human lives is matched by the uncontrolled thirst of many of the world leaders for power. Ever since this virus made itself omni-present, leaders of various countries have tried to make themselves omni-potent. China, Hungary, The Philippines, India, Sri Lanka Israel, Russia, Belarus, Turkey, the United States of America… the list of persons trying to grab power is long!

Against such a situation, we are invited to reflect on what is real ‘authority’. “What is this? A new teaching! With authority he commands even the unclean spirits, and they obey him.” (Mark 1:27) The surprise expressed by the people in the Synagogue of Caper′na-um begins our Sunday reflection.

It was truly a surprise since they had not experienced anything similar so far. Jesus was ‘authority’ personified, but, in a totally and refreshingly different way from the regular, monotonous authoritative figures! How we wish that our leaders learn the true meaning of ‘authority’. The world, unfortunately, suffers from the whims and fancies of a few world leaders who seem to wield uncontrolled authority in various matters that affect humanity!

There are 195 countries in the world today. If we count the Presidents and Prime Ministers of all these countries, the number of persons in authority will be around 300. Among these 300, the media talks of 20 of them over and over again. The spotlight turned by the media on these pathetic models of leadership, makes us lose hope on true leadership and authority.

I was given the grace to learn the deeper meaning of ‘leadership’ and ‘authority’, a few years ago. I was asked to take up a responsible position in one of the Jesuit institutions in India. I did not feel comfortable about it. I felt I was not cut out for administrative jobs. Hence, I sought the help of another Jesuit who had held much higher positions than what was asked of me. What he told me, cleared my doubts and helped me take up the responsibility with some peace of mind.

This is what he told me: “This is not a position you worked for and achieved; it is an opportunity given to you to serve. The key requirement to take up such a responsibility is your credibility. You may lack the intelligence or the administrative capacity to do this job. You may not know how to deal with finance and the government officials. You can always get the help of others in making up this lack. But if you lack credibility, then no one can help you fill that gap.”

His words are still very fresh in my memory. What he shared that day helped me see ‘Authority’ in a very different way. The key requirement to serve in a responsible position is one’s credibility. The other qualities are added advantages. Credibility comes from within. It is an inner force. Intelligence and administrative capacity can be learnt and nurtured from outside. One can get help from others when one lacks the know-how of running an institution. But, when one lacks credibility, the inner force, then he or she cannot run the institution in the right direction. This is the real meaning of ‘Authority’.

Today’s Gospel has a key sentence which set me thinking about this past experience of mine. This is what we read in today’s Gospel: “Jesus taught them as one who had authority and not as the scribes.” (Mark 1: 22) If we can understand the meaning of authority, we can as well understand how this ‘authority’ set Jesus apart from the scribes. We use the word ‘authority’ in two different senses. The first sense talks of a person having authority over this or that. The second sense talks of a person being an authority on this or that.

The first one is ‘the power to give orders, make decisions, and enforce obedience’. The second one is ‘the power to influence others, especially because of one’s commanding manner or one’s recognized knowledge about something’ (Oxford Dictionary). The first one is given from outside; the second, develops from within. Another word that is closely associated with this second type of ‘authority’ is ‘authenticity’… The more authentic a person, the better his or her authority. This is similar to the ‘credibility’ that my senior Jesuit spoke to me about.

It will be easier to understand the second type of ‘authority’ from an imaginary scene. Let us imagine a hall where world leaders are gathered. When each of these leaders arrives, there will be a group of bodyguards and other officials surrounding this leader. The entry of each leader may be accompanied by trumpets and artificial applause. Let us imagine that at some moment, a Mother Teresa, a Mahatma, a Martin Luther King or a Nelson Mandela – walks into the auditorium. The crowd spontaneously stands up. Instead of the clapping of hands, most of the hands are folded in a gesture of reverent salutation. The hush that prevails in the auditorium tells us that we are in the presence of a person of great dignity. These spontaneous reactions are due to the magical authority this person holds over our hearts.

I am not here to take a class on the etymology of ‘authority’. I am interested in making a common human experience clearer to us. Authority is everywhere, starting from our families (as mentioned in the Second Reading – I Cor. 7:32-35) to the international arena. We have secular and sacred authority. If the real meaning of authority can be understood, then we can get rid of so many complications in our world today.

The authority enshrined in and exercised by the sacred sphere can create more complications when understood wrongly. The authority to be a prophet, to speak in God’s name comes from God. This is explained in the passage from the Book of Deuteronomy given as our First Reading today. The people of Israel are sad that Moses, their famous leader, the one who was able to interpret God’s plans for them till now, was on the verge of death. Moses consoles them with these words: 

Moses said to the people: “And the LORD said to me, ‘I will raise up for them a prophet like you from among their brethren; and I will put my words in his mouth, and he shall speak to them all that I command him. And whoever will not give heed to my words which he shall speak in my name, I myself will require it of him. But the prophet who presumes to speak a word in my name which I have not commanded him to speak, or who speaks in the name of other gods, that same prophet shall die.’” (Deut. 18: 17-20)

How do we understand authority? How do we exercise authority within our families? Does our authority come from an inner force, namely, moral power born of inner convictions or from external conventions that are threadbare? When someone is truly great, we admire that person irrespective of whether the person holds any power or position. We know that such persons are becoming a rare breed among the world leaders as well as in religious spheres. We pray God to send us true leaders before whom we can truly exclaim: “What is this? A new teaching! With authority he commands even the unclean spirits, and they obey him.” (Mark 1:27)

Even the unclean spirits obey him

https://www.movimentoapostolico.org

பொதுக்காலம் 4ம் ஞாயிறு

அடர்ந்த இருளும், புயலும் சூழ்ந்திருந்த ஓர் இரவில், பிரம்மாண்டமான போர்க்கப்பல் ஒன்று, கடலில் பயணித்துக்கொண்டிருந்தது. கப்பலின் மேல்தளத்தில், காவலில் இருந்த ஒரு வீரர், திடீரென கத்தினார். "நாம் செல்லும் பாதையில் எதிரே விளக்கு ஒன்று தெரிகிறது" என்று அவர் கத்தியதும், கப்பல் தலைவர், எதிரே வரும் கப்பலுக்கு எச்சரிக்கை விடுக்கும் வண்ணம், செய்தியொன்றை அனுப்பினார். "நாம் எதிரெதிராக மோதும் பாதையில் இருக்கிறோம். நீங்கள் உங்கள் பாதையை, 20 டிகிரி, கிழக்கு புறம் திருப்புங்கள்" என்ற அவசர செய்தியை அனுப்பினார். விரைவில் அச்செய்திக்கு பதில் வந்தது: "நீங்கள் உங்கள் பாதையை, 20 டிகிரி, மேற்கு புறமாகத் திருப்புங்கள்" என்று பதில் செய்தி வந்ததும், கப்பல் தலைவர் மிகுந்த கோபம் கொண்டார்.

"நான் ஒரு மாபெரும் கப்பலின் தலைவன் சொல்கிறேன். உங்கள் பாதையை மாற்றுங்கள்" என்ற செய்தி மீண்டும் பறந்தது. "நான் ஒரு சாதாரண தொழிலாளி. இருந்தாலும், நான் சொல்கிறேன், உங்கள் பாதையை மாற்றுங்கள்" என்று பதில் செய்தி பறந்து வந்தது. "நான் ஒரு பெரிய போர்க்கப்பலிலிருந்து பேசுகிறேன்... எச்சரிக்கை. நீ யார்?" என்ற எச்சரிக்கையையும், கேள்வியையும் கப்பல் தலைவர் அனுப்பினார். "நான் ஒரு கலங்கரை விளக்கத்திலிருந்து பேசுகிறேன். நீங்கள் உங்கள் பாதையை மாற்றுவது நல்லது" என்று பதில் செய்தி வந்தது.

தன்னிடம் இருப்பது ஒரு பிரம்மாணடமான போர்க்கப்பல் என்ற மமதையில், கப்பலின் தலைவர், தன் அதிகாரத்தை நிலைநாட்ட முயன்றார். கலங்கரை விளக்கத்தின் பணியாளரோ, உண்மையைப் புரியவைக்க முயன்றார். அதிகாரத்தின் அடித்தளம், பதவியா, உண்மையா என்ற கேள்வியை இந்தக் கதை நம்முன் வைக்கிறது.

இந்தக் கதையை, ஓர் உவமையாக எண்ணிப்பார்த்தால், இன்றைய உலகின் அதிகார வெறியாட்டங்களை, ஓரளவு புரிந்துகொள்ளலாம். இன்றைய உலகில், பல நாடுகளின் தலைவர்கள், அந்தப் போர்க்கப்பலின் தலைவரைப்போல், தாங்கள் அனைத்து சக்தியும் கொண்டவர்கள் என்ற மமதையில், தங்கள் அதிகாரத்தை அத்துமீறி பயன்படுத்துகின்றனர். அவர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ள அரசு என்ற கப்பலை, சரியான திசையில் செலுத்த உதவியாக, அவர்களுக்கு வழிகாட்டுவதற்கென்று நிறுவப்பட்டுள்ள நீதி, உண்மை என்ற கலங்கரை விளக்கங்களுடன் மோதி வருகின்றனர்.

சனவரி 26, கடந்த செவ்வாய், இந்தியாவின் குடியரசு நாளன்று, தலைநகர் டில்லியில், விவசாயப் பெருமக்களுக்கும், அரசு இயந்திரமான காவல்துறைக்கும் இடையே நிகழ்ந்த மோதலை, கப்பலுக்கும், கலங்கரை விளக்கத்திற்கும் இடையே நிகழும் மோதலாக எண்ணிப் பார்க்கலாம். கடந்த ஒராண்டளவாக, அதிகாரமும், உண்மையும் பல நாடுகளில் மோதிவருவதை நாம் அறிவோம்.

கண்ணுக்கும், கருத்துக்கும் புலப்படாத கோவிட்-19 என்ற கிருமியும் அதன் உறவினர்களாகத் தோன்றியிருக்கும் ஏனையக் கிருமிகளும், மனித உயிர்கள் மீது கொண்டுள்ள தணியாத வெறியை விஞ்சும் அளவு, உலகத் தலைவர்கள் பலர், கடந்த ஓராண்டளவாக, அதிகார வெறியை அளவின்றி வளர்த்துள்ளதை நாம் காண்கிறோம். சீனா, இந்தியா, இலங்கை, இஸ்ரேல், இரஷ்யா, பிலிப்பீன்ஸ், ஹங்கேரி, அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு,  பெலாருஸ், துருக்கி, என, பல நாடுகளில், அதிகாரத்தில் இருப்போர், பல்வேறு வழிகளில், மக்கள் மீது, அடக்குமுறைகளை, நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் காட்டிவருகின்றனர்.

தொற்றுக்கிருமிகளைப் பற்றி ஊடகங்கள் ஊட்டிவரும் அச்சமூட்டும் செய்திகளின் தாக்கத்தால், மக்கள், எவ்வித எதிர்ப்பையும் காட்டஇயலாமல் அடைபட்டிருக்கும் நிலையை, தங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்ட இத்தலைவர்களின் செயல்பாடுகள், 'அதிகாரம்' என்ற சொல்லுக்கு தவறான இலக்கணங்கள்! இத்தகையச் சூழலில், அதிகாரத்தின் உண்மையான இலக்கணத்தைப் புரிந்துகொள்ள, இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள், நம்மை அழைக்கின்றன.

இறைவாக்கினர் என்ற பொறுப்பை ஏற்பவர் எத்தகையவராய் இருக்கவேண்டும் என்பதை இன்றைய முதல் வாசகம் (இணைச்சட்டம் 18: 15-20) நமக்குச் சொல்லித்தருகிறது. மறைநூல் அறிஞரைப் போலன்றி, தனிப்பட்ட ஓர் அதிகாரத்துடன் இயேசு கற்பித்தார் என்று, இன்றைய மாற்கு நற்செய்தி நமக்குச் சொல்கின்றது. (மாற்கு 1: 21-28)

இயேசுவின் போதனை மக்களை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. அதுமட்டுமல்ல. அவர்கள் அதுவரை கேட்டிராத ஓர் அதிகாரத்துடன் அந்தப் போதனை ஒலித்தது. இயேசுவுக்கு இந்த அதிகாரம் எங்கிருந்து வந்தது? இந்தக் கேள்விக்கு விடையளிப்பதற்கு முன், இயேசுவின் அதிகாரம் எத்தகையது என்பதைப் புரிந்துகொள்வது நல்லது.

‘அதிகாரம்’ என்று நாம் தமிழில் பயன்படுத்தும் சொல்லுக்கு இணையான ஆங்கிலச் சொல் 'Authority'. இந்தச் சொல்லுக்கு Oxford அகராதியில் இரு வேறுபட்ட அர்த்தங்கள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. முதல் வகை அர்த்தம், நாம் வழக்கமாகப் பயன்படுத்தும் சக்தி, பதவி, நிறுவனம் என்ற அர்த்தங்களில் ஒலிக்கின்றது. இரண்டாவது வகை அர்த்தம்தான் நாம் இன்று குறிப்பாகச் சிந்திக்கவேண்டியது. இதில், Authority என்ற வார்த்தைக்கு, ‘the power to influence others, especially because of one’s commanding manner or one’s recognized knowledge about something’ அதாவது, "ஒரு விடயத்தைக் குறித்து ஒருவர் பெற்றிருக்கும் அறிவு, அல்லது, ஒருவர் இயல்பிலேயே பெற்றிருக்கும் தலைமைப்பண்பு ஆகியவற்றின் காரணமாக, மற்றவர்கள் மீது செலுத்தப்படும் தாக்கம்" என்பது, இரண்டாவது அர்த்தமாகத் தரப்பட்டுள்ளது.

இந்த இரண்டாவது அர்த்தத்தின் ஆழத்தை, ஒரு கற்பனைக் காட்சியின் வழியே புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். உலகத்தலைவர்கள் கலந்துகொள்ளும் ஒரு கூட்டத்தைக் கற்பனை செய்துகொள்வோம். கூட்டம் நடைபெறும் அரங்கத்திற்குள், ஒவ்வொரு தலைவரும் நுழையும்போது, அவர்கள் பெயர்கள் அறிவிக்கப்படும், அவர்களைச் சுற்றி மெய்காப்பாளர்கள் மற்றும் அதிகாரிகள் என்று, பலர் வருவார்கள். அந்தத் தலைவரைப் பிடித்தாலும், பிடிக்காவிட்டாலும் கரவொலி எழுப்ப வேண்டியிருக்கும்.

அந்நேரம், அந்த அரங்கத்தினுள், அன்னை தெரேசா, காந்தியடிகள், நெல்சன் மண்டேலா, அப்துல் கலாம், அல்லது, மக்களின் மனங்களில் உயர்ந்த்தோர் இடம் பிடித்திருக்கும் ஓர் உன்னத மனிதர் வருகிறார் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அவரைப்பற்றி அறிவிப்புக்கள் தேவையில்லை, அவரைச்சுற்றி பல மெய்காப்பாளர்கள் ஓடிவரவும் தேவையில்லை. அவர் அரங்கத்தில் நுழைந்ததும், அங்கு உருவாகும் மரியாதை, தனிப்பட்ட வகையில் இருக்கும். அங்கிருப்போர், யாருடையத் தூண்டுதலும் இல்லாமல், எழுந்து நிற்பார்கள். கரவொலி எழுப்புவதற்குப் பதில், அவரைக் கையெடுத்து கும்பிடுவார்கள். இதுதான் உள்ளூர உருவாகும் மரியாதை. இந்த மரியாதைக்குக் காரணம், அந்த மாமனிதர், நம் உள்ளங்கள் மீது கொண்டிருக்கும் அதிகாரம். இந்த அதிகாரம்தான் 'Authority' என்ற வார்த்தைக்குத் தரப்படும் இரண்டாவது வகையான அர்த்தம்.

இந்த இரண்டாவது வகையில், மற்றோர் அம்சமும் அடங்கியுள்ளது. ஒரு குறிப்பிட்டத் துறையில் ஒருவர் பெற்றுள்ள ஆழமான அறிவு, அந்த அறிவின் அடிப்படையில் அதைப்பற்றிப் பேசுவதற்கோ, எழுதுவதற்கோ, அவர் தன்னிலேயேப் பெறும் அதிகாரம்... என்பது, இந்த இரண்டாவது அர்த்தத்தில் பொதிந்துள்ள மற்றோர் அம்சம்.

பல ஆண்டுகள், பல்லாயிரம் சோதனைகளை மேற்கொண்டு, மின்விளக்கை உருவாக்கியவர், தாமஸ் ஆல்வா எடிசன். மின்விளக்கைப் பற்றிப் பேச, இவரைவிட, யாருக்கு ‘அதிகாரம்’ இருக்கமுடியும்? எடிசன் அவர்கள், எந்த ஒரு பள்ளியிலும் பயின்றதாகத் தெரியவில்லை. கல்வி பயிலவே அருகதையில்லை என்று வீட்டுக்கு அனுப்பப்பட்ட அவர், தன் சொந்த படைப்பாற்றல் கொண்டு, 1000க்கும் அதிகமான கண்டுபிடிப்புக்களை உலகறியச் செய்தார். தன் கண்டுபிடிப்புக்களைப் பற்றி பேசும் அதிகாரமும் பெற்றார்.

‘அதிகாரம்’ என்பது நாம் தினமும் சந்திக்கும் ஒரு மனித அனுபவம். இதை நாம் சரியாகப் புரிந்து கொண்டால், எத்தனையோ பிரச்சனைகளைச் சமாளிக்கமுடியும், தீர்க்கமுடியும். நமது குடும்பங்களில் ஆரம்பித்து, உலக நாடுகளின் பேரவைகள் வரை அதிகாரம் பல வடிவங்களில் வெளிப்படுகின்றது.

போட்டியிட்டுப் பெறும் பதவிகள் வழியே, ஒருவருக்குக் கிடைக்கும் அதிகாரம் நிரந்தமானது அல்ல. இத்தகைய அதிகாரத்தைப் பெறும் அரசியல்வாதிகள், அந்த அதிகாரத்தை தக்கவைத்துக்கொள்ள மேற்கொள்ளும் பரிதாபமான முயற்சிகள் நம்மை வெட்கத்திலும், வேதனையிலும் ஆழ்த்துகின்றன.

இதற்கு முற்றிலும் மாறாக, உன்னதமான பண்பு, அல்லது, உயர்ந்த அறிவு இவற்றைக் கொண்டு ஒருவர் உருவாக்கிக்கொள்ளும் அதிகாரம், அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் தொடரும். இந்த அதிகாரத்தில், ஆணவம் இருக்காது. அடுத்தவரை அடக்கி ஆளவேண்டும் என்ற ஆவல் இருக்காது. ஒருவர், சுயமாக, தனக்குள் வளர்த்துக்கொள்ளும் இந்த அதிகாரம், உள்மன சுதந்திரத்தைத் தரும், உண்மைகளைப் பேசவைக்கும். அது, கேட்பவர்களையும் சுதந்திரம் அடையச் செய்யும், உண்மையை நோக்கி அவர்களை வழிநடத்தும்.

இயேசுவின் அதிகாரம் இந்த வகையைச் சார்ந்தது. அவர் எந்த ஒரு குருவிடமோ, பள்ளியிலோ பயிலவில்லை. இறைவனைப்பற்றி தன் வாழ்வில் ஆழமாக உணர்ந்து தெளிந்த உண்மைகளை மக்களிடம் பகிர்ந்துகொண்டார். எனவே அவர் சொன்னவை மக்களை வியப்பில் ஆழ்த்தின. அதுவரை, ஏதோ மனப்பாடம் செய்தவற்றைச் சொல்வதுபோல் மறைநூல் வல்லுனர்கள் கூறிவந்த பாடங்களுக்கும், இயேசு தன் சொந்த அனுபவத்தில் கண்டுணர்ந்த உண்மைகளைச் சொன்னதற்கும் வேறுபாடுகள் இருந்தன. "இது என்ன? இது அதிகாரம் கொண்ட புதிய போதனையாய் இருக்கிறதே! இவர் தீய ஆவிகளுக்கும் கட்டளையிடுகிறார்; அவையும் இவருக்குக் கீழ்ப்படிகின்றனவே!" (மாற்கு 1:27) என்று மக்கள் இயேசுவை வியந்து பேசுவதை இன்றைய நற்செய்தியில் கேட்கிறோம். கடவுளால் அனுப்பப்பட்டவர் என்பதை இயேசு ஆழமாக உணர்ந்ததால், அவர் வியத்தகு அதிகாரத்துடன் போதித்தார்.

கடவுளால் அனுப்பப்படும் இறைவாக்கினர்களின் இயல்பைப்பற்றி இன்றைய முதல் வாசகம் நமக்கு விளக்குகிறது. இறைவன் சொன்ன செய்திகளைச் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு, அவற்றைத் தங்களுக்கு விளக்கி, தங்களை அதுவரை வழிநடத்தி வந்த மோசே என்ற இறைவாக்கினர், இறக்கும் நிலையில் இருந்ததால் கலக்கம் அடைந்திருந்த இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு ஆறுதல் சொல்வதாக அமைந்திருந்த மோசேயின் சொற்களை இன்றைய முதல் வாசகமாகக் கேட்கிறோம். (இணைச்சட்டம் 18: 15-20)

மோசே துவங்கி, இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு இறைவாக்கினர்களாக, தலைவர்களாக பலர் இருந்தனர். அவர்களில் பலர், அரியணைகளில் அமர்ந்து அதிகாரம் செலுத்தவில்லை. பலர் பரிதாபமான நிலையில் வாழ்ந்தனர். ஆனாலும், இறைவன் பெயரால் பேசுகிறோம் என்ற அந்த உறுதி ஒன்றே, அவர்களுக்கு அதிகாரத்தையும் துணிவையும் வழங்கியது. இந்த இறைவாக்கினர்களின் முழு வடிவமாக, இறை வாக்காகவே வந்த இயேசு, ‘அதிகாரம்’ என்ற சொல்லுக்கு இன்னும் பல புதிய இலக்கணங்களைத் தந்தார். அதிலும் குறிப்பாக, இறுதி இரவுணவின்போது, சீடர்களின் காலடிகளைக் கழுவி, ஓர் அடிமையின் பணிகளை புரிந்தவேளையில், உண்மையான தலைவர், போதகர், ஆண்டவர் யார் என்ற இலக்கணத்தை அவர்களுக்குச் சொல்லித்தந்தார் (யோவான் 13:12-16)

‘அதிகாரம்’ என்ற சொல்லைக் கேட்டதும், இன்றைய உலகை, தங்கள் அதிகாரத்தால் ஆட்டிப்படைக்கும் ஒரு சில தலைவர்களின் உருவங்கள் நம் நினைவுகளில் தோன்றியிருக்கும். இந்தத் தலைவர்கள், தலைமைப்பணி, அதிகாரம் ஆகிய சொற்களுக்கு, தவறான இலக்கணம் வகுத்துக்கொண்டிருப்பவர்கள். ஆனால், இவர்களை, நமது ஊடகங்கள், மீண்டும், மீண்டும் பேசி வருவதால், தலைமைப்பணி, அதிகாரம் என்றாலே இப்படித்தான் இருக்குமோ என்ற சந்தேகமும், கலக்கமும் நமக்குள் உருவாகின்றன.

உலகில் இன்று 195 நாடுகள் உள்ளன. இவற்றில் அரசுத் தலைவர்களாகவும், பிரதமர்களாகவும் பணியாற்றுவோரின் எண்ணிக்கை, ஏறத்தாழ 300 இருக்கும். இவர்களில், உலகினரின் கவனத்தை அடிக்கடி ஈர்ப்பது, ஒரு சில நாடுகளின் தலைவர்களும், பிரதமர்களும் மட்டுமே. ஊடகங்களால், மீண்டும், மீண்டும், வெளிச்சமிட்டுக் காட்டப்படும் இந்தத் தலைவர்கள், தங்கள் ஆணவத்தால், தொடர்ந்து தவறுகள் செய்வதை, ஊடகங்கள் பேசி வருகின்றன. "Power corrupts; absolute power corrupts absolutely" அதாவது, "அதிகாரம், கெடுதலை விளைவிக்கிறது; அத்துமீறிய அதிகாரம், அத்துமீறிய கெடுதலை விளைவிக்கின்றது" என்ற ஆங்கிலக் கூற்றின் எடுத்துக்காட்டுகளாக வாழும் இத்தலைவர்களை எண்ணி, வெட்கமும், வேதனையும் அடைகிறோம்.

இத்தலைவர்கள், இறைவனால் வழங்கப்பட்ட மனசாட்சி என்ற கலங்கரை விளக்கத்தை அணைத்துவிட்டு, தங்கள் அதிகாரக் கப்பலைச் செலுத்தி வருகின்றனர். இத்தலைவர்களின் உள்ளங்களில் உறங்கிக்கிடக்கும் மனசாட்சி என்ற கலங்கரை விளக்கம், தூய ஆவியாரின் தூண்டுதலால் மீண்டும் ஒளியேற்றப்பட்டு, இவர்களை நல்வழி நடத்தவேண்டும் என்று இறைவனிடம் வேண்டுவோம்.

உலகம், தலைவர்கள், அரசு, அதிகாரம் என்று மற்றவர்களைக் குறித்து சிந்திக்கும்போது, நம் ஒவ்வொருவர் வாழ்விலும் 'அதிகாரம்' எவ்வகையில் பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதை ஆய்வு செய்வது நல்லது. நம் குடும்பங்களிலும், உறவு, மற்றும் நட்பு வட்டங்களிலும் நிலவும் அதிகாரம், 'யார் பெரியவர்' என்ற போட்டியாக உருவெடுக்கிறதா? அல்லது, ஒவ்வொருவரிடமும் உறைந்திருக்கும் நற்பண்புகள், ஒருவர்மீது ஒருவர் காட்டும் மரியாதையாக உருவெடுக்கிறதா? என்பதை ஆய்வு செய்வோம்.

குடும்பப் பொறுப்புகளில் ஆரம்பித்து, அரசியல், மதம் சமுதாயம் என்று பல துறைகளிலும் பொறுப்பில் உள்ளவர்கள் அனைவரும், அதிகாரம் என்பதை, சரியான கண்ணோட்டத்தில் நோக்குவதற்கு, இன்றைய வாசகங்கள் பெரிதும் உதவுகின்றன. அயலவரை அடக்கி ஆள்வதால் அல்ல, மாறாக, நமக்குள் நாமே வளர்த்துக்கொள்ளும் உன்னதப் பண்புகளால், மற்றவர்களின் நன்மதிப்பைப் பெற வேண்டும் என்று, இயேசு வாழ்ந்து காட்டிய அந்த வழியில் நாமும் வாழ, இறையருளை மன்றாடுவோம்.

விவிலியத்தேடல்: திருப்பாடல்கள் நூல் - அறிமுகம் 4

King David Playing the Harp - Gerard van Honthorst

https://commons.wikimedia.org 

சனவரி 26, இச்செவ்வாயன்று, இந்தியாவின் 72வது குடியரசு நாளைச் சிறப்பித்துள்ளோம். குடியரசு என்ற சொல்லின் இலக்கணமாக விளங்கவேண்டிய குடிமக்கள், இந்நாளை சிறப்பித்தனர் என்று சொல்வதைவிட, இந்நாளை, இந்திய நடுவண் அரசும், ஏனைய மாநில அரசுகளும், தங்கள் பெருமையை விளம்பரப்படுத்தும் அணிவகுப்புக்களின் வழியே சிறப்பித்தன என்றே சொல்லவேண்டும்.

இந்தியாவின் உண்மையான உயிர்நாடியாக, முதுகெலும்பாக விளங்கும் விவசாயப் பெருமக்கள், கடந்த 60 நாள்களுக்கும் மேலாக, தலைநகர் டில்லியில் மேற்கொண்டுவரும் போராட்டங்கள், இந்தியக் குடியரசின் அவலநிலையையும், அதேவேளை, உழைக்கும் மக்களின் உண்மைச் சக்தியையும் உலகறியச் செய்துவருகின்றன.

மகாகவி பாரதியார், "பாரத தேசமென்று பெயர் சொல்லுவார்..." என்ற பாடலில், பாரத தேசத்தின், இந்திய நாட்டின் உண்மையானச் சக்தியை கனவுகளாக வடித்துள்ளார். இலங்கையுடன் நட்புறவு, நதிகளின் இணைப்பு, நாட்டின் ஒற்றுமை, உள்நாட்டு உற்பத்தி என்ற பல கோணங்களில் பாரதியார் படைத்துள்ள கனவு வரிகள், நமக்கு, பெரும் உந்துசக்தியாகவும், சவாலாகவும் அமைந்துள்ளன.

நம் விவிலியத் தேடல்களில், திருப்பாடல்கள் நூலில் காணப்படும் கவிதைத் திறனை சிந்திக்கும் இவ்வேளையில், சனவரி 26, இந்தியாவின் குடியரசு நாளை நினைவுகூர்ந்துள்ள இவ்வேளையில், பாரதி, தன் கவிதை வழியே கண்ட கனவை நாமும் உணர்வதற்கு,

பாரத தேசமென்று பெயர்சொல்லு வார் - மிடிப்

பயங்கொல்லு வார்துயர்ப் பகைவெல்லு வார்

என்று துவங்கும் இந்தக் கவிதையை, ஒருமுறையாகிலும் வாசித்து பயனடைவோம்.

பாரதத்தைப் பற்றி தான் கண்ட கனவை, மக்கள் பாடலாகப் பாடினால் இன்னும் அதிகப் பயன்பெறுவர் என்ற எண்ணத்தில், பாரதியார், இக்கவிதையை, ஒரு பாடல் வடிவில், வழங்கியுள்ளார். 

கட்டுரைகளில் சொல்லப்படும் கருத்துக்கள் மனதில் பதியலாம், ஆனால், அதே கருத்துக்கள் கவிதை வடிவில் வெளியானால், கருத்தும், கவிதை வரிகளும் மனதில் பதியும் என்பதை, சென்ற விவிலியத் தேடலில் சிந்தித்தோம். கவிதைகள், இசையுடன் கூடிய பாடல்களாக உருவாகும்போது, அக்கவிதையின் வரிகள், நம் உள்ளங்களில், இன்னும் ஆழ்ந்த தாக்கத்தை உருவாக்கும்.

அத்தகைய ஒரு தாக்கத்தை திருப்பாடல்களும் உருவாக்குகின்றன. ஏனெனில், திருப்பாடல்களும் இசையுடன் பாடக்கூடிய பாடல்களாக, இஸ்ரயேல் மக்கள் நடுவே பயன்படுத்தப்பட்டன. இசையும், கவிதை வரிகளும் இணைவதால், திருப்பாடல்கள் உருவாக்கும் தாக்கத்தை, இன்றையத் தேடலில் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம்.

20 ஆண்டுகளுக்குமுன், வத்திக்கான் வானொலியில் பணியாற்றி, 12 ஆண்டுகளுக்குமுன் இறையடி சேர்ந்த அருள்பணி ம.ப.ஜேசுதாஸ் அவர்கள் எழுதி இசையமைத்த பொன்மாலை நேரம் என்ற பாடல், இன்றைய நம் தேடலுக்கு உதவியாக உள்ளது.

பொன்மாலை நேரம் பூந்தென்றல் காற்றில்

என் ஜீவ ராகம் கரைந்தோடுதே...

அந்தப் பாடல் வரிகள் கூறுவதுபோல், நம் வாழ்வு முழுவதும் ஒரு இராகமாக மாறி, காற்றில் கரைந்துவிட்டால் எப்படி இருக்கும் என்ற எண்ணம், பல வேளைகளில், என் மனதில் எழுந்துள்ளது. இசையைக் கேட்கவோ, அல்லது, பாடி மகிழவோ விரும்பாத மனிதர்கள், மிகச் சிலராகத்தான் இருக்கமுடியும் என்பது என் கணிப்பு.

இசையும் மதமும், இசையும் கடவுளும் மிக நெருங்கியவர்கள். அதிலும் சிறப்பாக, இந்திய மரபில், தமிழ் மரபில், இசை, ஒரு தெய்வீக வடிவம் பெற்றுள்ளது. இறைவனே இசை வடிவம் என்று கூறுவது, தமிழ் மரபு.

யூத மரபிலும், மதமும் இசையும் மிக நெருங்கியத் தொடர்புடையவை. திருப்பாடல்கள், இசையோடு பாடப்பட வேண்டியவை. சென்ற விவிலியத்தேடலில், திருப்பாடல்கள், அழகான எபிரேயக் கவிதைகள் என்று சிந்தித்தோம். இன்று, திருப்பாடல்கள், இசையோடு பாடக்கூடிய கவிதைகள் என்பதை சிந்திப்போம்.

நாம் இன்று, திருவழிபாடுகளிலும், இறைவேண்டல் கூட்டங்களிலும் பயன்படுத்தும் பாடல் புத்தகங்களைப்போல், திருப்பாடல்கள் நூல், இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் பயன்படுத்தப்பட்டது. பல திருப்பாடல்களின் ஆரம்பத்தில், அந்த பாடல் எதற்காக எழுதப்பட்டது, எந்த இசைக்கருவியுடன், எந்த ராகத்தில் பாடப்பட வேண்டும் என்ற குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன.

எடுத்துக்காட்டாக, திருப்பாடல் 4ன் துவக்கத்தில் காணப்படும் குறிப்பு இது: பாடகர் தலைவர்க்கு; நரம்பிசைக் கருவிகளுடன்; தாவீதின் புகழ்ப்பா. திருப்பாடல் 6ன் துவக்கத்தில் இன்னும் விரிவான ஒரு குறிப்பு காணப்படுகிறது: பாடகர் தலைவர்க்கு; நரம்பிசைக் கருவிகளுடன்; எட்டாம் கட்டையில்; தாவீதின் புகழ்ப்பா. எந்த இராகத்தில் பாடல் அமையவேண்டும் என்பதை, 22ம் திருப்பாடலின் குறிப்பில் காண்கிறோம்: பாடகர் தலைவர்க்கு: ‘காலைப் பெண்மான்’ என்ற மெட்டு; தாவீதின் புகழ்ப்பா.

திருப்பாடல்களின் பல வரிகளில் பாடுவேன், ஆடிப் பாடுவேன், பாடுங்கள் என்ற சொற்கள் பலமுறை பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அவற்றில் ஒருசில எடுத்துக்காட்டுகள் இதோ:

திருப்பாடல் 9: 1-2

ஆண்டவரே, என் முழு இதயத்தாலும் உம்மைப் புகழ்வேன்: வியத்தகு உம் செயல்களையெல்லாம் எடுத்துரைப்பேன். உம்மை முன்னிட்டு மகிழ்ந்து களி கூர்வேன்: உன்னதரே, உமது பெயரைப் போற்றிப் பாடுவேன்.

திருப்பாடல் 95: 1-2

வாருங்கள்: ஆண்டவரைப் புகழ்ந்து பாடுங்கள்: நமது மீட்பின் பாறையைப் போற்றி ஆர்ப்பரியுங்கள். நன்றியுடன் அவர் திருமுன் செல்வோம்: புகழ்ப் பாக்களால் அவரைப் போற்றி ஆர்ப்பரிப்போம்.

இதேபோல், திருப்பாடல்கள் 30, 67, 81, 98, 149 என, பல பாடல்கள் வழியே, பாடுவதற்கும், பல்வேறு இசைக்கருவிகளைப் பயன்படுத்துவதற்கும் அழைப்பு விடப்பட்டுள்ளது.

திருப்பாடல்கள் நூலின் இறுதிப்பாடலான 150ம் திருப்பாடல் முழுவதுமே இறைவனை, நாவார, மனதார போற்றிப் பாட, நமக்கு விடப்படும் ஓர் அழகான அழைப்பு.

திருப்பாடல் 150: 1,3-6

அல்லேலூயா! தூயகத்தில் இறைவனைப் போற்றுங்கள்! எக்காளம் முழங்கியே அவரைப் போற்றுங்கள்! வீணையுடன் யாழிசைத்து அவரைப் போற்றுங்கள். மத்தளம் கொட்டி நர்த்தனம் செய்து அவரைப் போற்றுங்கள்! யாழினை மீட்டி, குழலினை ஊதி அவரைப் போற்றுங்கள்! சிலம்பிடும் சதங்கையுடன் அவரைப் போற்றுங்கள்! கலீர் எனும் தாளத்துடன் அவரைப் போற்றுங்கள்! அனைத்து உயிர்களே, ஆண்டவரைப் புகழ்ந்திடுக! அல்லேலூயா! 

மொத்தத்தில் திருப்பாடல்கள் நூல், இஸ்ராயலர்கள் அதிகம் பயன்படுத்திய ஒரு பாடல் புத்தகம் என்பதை எளிதில் உணரலாம். எருசலேம் கோவில் அழிக்கப்பட்டபோது, இஸ்ராயலர்கள் மத்தியில், இசையும், பாடலும் அழிந்துவிடும் ஆபத்து உருவானது.

எருசலேம் கோவில் அழிக்கப்பட்டதும், பாபிலோன், பாரசீகம், ஆகிய நாடுகளில் அடிமைகளாக இஸ்ராயலர்கள் துன்புற்றபோது, இசை அவர்கள் மத்தியில் ஒலிக்கக் கூடாது என்ற சட்டம் இயற்றப்பட்டது. சட்டங்களாலும், அடக்குமுறைகளாலும் இசையை அழித்துவிட முடியுமா என்ன? மௌனமாகத் தங்கள் அடிமைத்தனத்தை ஏற்று வாழ வேண்டும் என்ற அந்நிய நாட்டுச் சட்டங்கள் சுமத்தப்பட்டிருந்தாலும், யூதர்கள் மனதில் இசை ஒலித்துக்கொண்டே இருந்திருக்கும். அந்நேரத்தில், அவர்களுக்கு அதிகம் உதவியாக இருந்தவை, திருப்பாடல்கள் என்பதில் எவ்வித ஐயமும் இல்லை. 

யூதர்களைக் கொன்று குவித்த நாத்சி வதை முகாம்களில் நடந்த ஒரு சம்பவம் என் நினைவுக்கு வருகிறது. அங்கு கைது செய்யப்பட்டிருந்த பல கைதிகள் மத்தியில் வயலின் வாசிக்கத் தெரிந்த ஒருவர் முதல் நாள் இரவு தன் இசைக் கருவியை வாசித்தபடி பாடல்கள் பாடினார். முகாமில் இருந்த கைதிகள் அவரைச் சுற்றி நின்று பாடலை இரசித்தனர். சேர்ந்து பாடினர். பாடலை நிறுத்திவிட்டு, அவர்களைக் கலைந்து போகச் சொன்னார்கள் சிறை அதிகாரிகள்.

அடுத்த நாள் இரவு, அவர் மீண்டும் தன் இசைக்கருவியுடன் பாடிக் கொண்டிருந்தபோது, அதிகாரிகள் வந்து அவரது இசைக் கருவியை உடைத்து எறிந்தனர். இசைக் கருவியை வாசித்த அவரது விரல்களை வெட்டினர். கைதிகள் அதிர்ச்சியில் கலைந்துசென்றனர்.

அடுத்த நாள், விரல்கள் வெட்டப்பட்ட நிலையில், அவர், அந்த வளாகத்திற்கு வந்து, பாட ஆரம்பித்தார். மற்றவர்களும் சேர்ந்து பாடினர். அதிகாரிகள் வந்து அவரை இழுத்துச் சென்று, அவரது நாக்கை வெட்டினர். முகாம் முழுவதும், அதிர்ச்சியில், மௌனத்தில் உறைந்தது.

அடுத்த நாள் விரல்களும், நாவும் வெட்டப்பட்ட அந்த பாடகர், மீண்டும் வளாகத்திற்கு வந்தார். மற்ற கைதிகளும் அச்சத்துடன், ஒருவித எதிர்பார்ப்புடன் சுற்றி வந்து நின்றனர். அந்தப் பாடகர், கண்களை மூடி, தன் மனதில் எழுந்த ஓர் இசையை எழுப்பி அந்த இசைக்குத் தகுந்தது போல் வார்த்தைகள் எழாத தன் வாயைத் திறந்து, தெளிவில்லாத ஒரு குரலில் பாடி, உடலை அசைத்து, ஆட ஆரம்பித்தார். மற்ற கைதிகளும் அந்த ஒலியில் தங்களை இணைத்து, அவருடன் சேர்ந்து ஆடினர். இதைக் கண்டு, அதிகாரிகள் அதிர்ச்சியில், மௌனத்தில் உறைந்தனர்.

அடிமைத்தளைகளுக்கு, அடக்குமுறைகளுக்கு உள்ளான பல குழுக்கள் இசையால் வாழ்ந்துள்ளன என்பதற்கு வரலாற்று ஆதாரங்கள் பல உள்ளன. பழைய ஏற்பாட்டு காலம் முதல், இன்றுவரை, துன்பங்களைத் தாங்கி வாழும் யூதர்கள், இசை வழியே,, பாடல்கள் வழியே தங்கள் சக்தியைப் பெற்றனர் என்பது, நமக்கு நல்லதொரு பாடம். இசையை, பாடல்களை அவர்கள் மத்தியில் வளர்த்த பெருமையின் பெரும்பகுதி திருப்பாடல்களைச் சாரும்.

பூந்தென்றல் காற்றில் நம் வாழ்வு ஒரு இராகமாக கரைந்தோடுவதை கற்பனை செய்த அருள்பணி ம.ப.ஜேசுதாஸ் அவர்களின் பாடலுடன் துவங்கியது இன்றையத் தேடல். இறைவனை சங்கீதமாக உருவகித்து அவர் இயற்றிய மற்றுமொரு பாடலுடன் இன்றையத் தேடலை நிறைவு செய்வோம்.

Words, news and Good News வார்த்தைகள், செய்திகள், நற்செய்தி

 

Word of God Sunday – 24 January, 2021

http://www.diocesidinuoro.it

3^rd Sunday in Ordinary Time – Word of God Sunday

A group of frogs were travelling through the forest when suddenly three of them fell into a deep pit. All the other frogs gathered around the pit. When they saw how deep the pit was, they told the three frogs in the hole that, for practical purposes, they were doomed to die. The frogs ignored the comments of their friends and kept trying to jump out of the pit with all their might. The others continued to insist that their efforts would be futile.

After a few trials, two of the frogs took heed of what the others were saying and gave up. The third one, however, continued to jump as hard as he could. Once again, the crowd of frogs yelled and beckoned him to stop suffering and give up. The more they yelled, the frog jumped with greater force until finally he managed to get out of the hole. When he came out, the other frogs asked him why he kept trying in spite of their shouting. The frog explained to them that he was hard of hearing and that he thought that they were encouraging him to try harder and get out of the hole.

This is an old fable that gives us an idea of the power of words. The great Tamil poet ‘Thiruvalluvar’ wrote a couplet that said: “The bodily wound created by fire gets healed, the mental wound created by the tongue is hard to heal”. Our discouraging words to someone who is down, can end up destroying him/her.

If human words can have such great power to build up or to pull down a person, how much more will the Word of God be powerful to raise us up. All of us, I am sure, will agree, that right now, we require, at the least, positive encouraging words from one another and from God, to pull us out of the deep pit created by COVID-19.

At this moment, we are invited to celebrate Word of God Sunday on January 24. Pope Francis created the Word of God Sunday to be celebrated every year on the Third Sunday of Ordinary Time. Last year we began celebrating this Sunday. This year, while we celebrate the Word of God Sunday, we can spend time to reflect on the power of words, words that create everyday news and words that become Good News!  

We are aware that while thousands of ‘good news’ happen around the world, only ‘one-in-a-thousand’ bad news gets media attention, since only they are ‘saleable’. Reading and watching such news over and over again, tend to create a mental picture of the world for us… namely, that the world, in general, is bad and is rarely capable of being good! A quick look at 2020 news will tell us that the world was only rotating around the axis called COVID-19. Most of these virus-related news were negative and frightening.

Added to this, nowadays, we have powerful social media apps at our disposal. We tend to circulate negative news via the social media gadgets even without checking for its veracity. We go along the line of thinking used by the media, namely, to spread news (and rumours) instantly, before the sensation dies down.

In countries like India, where the media is disgustingly subservient to the government, worthy news like the farmers agitation around New Delhi does not get the attention it deserves, for fear of antagonizing the government. We are aware that some media personnel follow dubious ways to create, distort and disseminate news. On January 26, India will be celebrating its 72^nd Republic Day. At this moment, I am painfully reminded of the media channel called ‘Republic TV’, in which very unscrupulous methods have been employed to gain the television rating point (TRP)! 

Against such a background, we are invited to reflect on what constitutes ‘good news’ and the role of the messengers of good news. On this Word of God Sunday, we are given two figures to reflect on – Prophet Jonah and Jesus, especially from the point of view of them being sent as messengers to bring about a change. Jonah was sent to the people of Nineveh to give them a news – a news of disaster. “Yet forty days, and Nin'eveh shall be overthrown!”  (Jonah 3: 4). In the Gospel of Mark, we see Jesus coming to Galilee preaching the gospel of God… "The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand; repent, and believe in the gospel." (Mk.1:15)

A cursory glance at these two messages given by Jonah and Jesus do not sound like ‘Good News’. But, a deeper reflection gives us a better understanding of what is ‘Good News’. I would like to echo the thoughts of Pope Emeritus - Benedict XVI on the word ‘good news’ (Evangelion, in Greek) in his book ‘Jesus of Nazareth’:

The term ‘evangelion’ has been translated as “good news.”  That sounds attractive, but it falls far short of the order of magnitude of what is actually meant by the word evangelion.  This term figures in the vocabulary of the Roman emperors, who understood themselves as lords, saviours, and redeemers of the world.  The messages issued by the emperor were called in Latin ‘evangelium’, regardless of whether or not their content was particularly cheerful and pleasant.  The idea was that what comes from the emperor is a saving message, that it is not just a piece of news, but a change of the world for the better.

When the Evangelists adopt this word, and it thereby becomes the generic name for their writings, what they mean to tell us is this:  What the emperors, who pretend to be gods, illegitimately claim, really occurs here - a message endowed with plenary authority, a message that is not just talk, but reality.  In the vocabulary of contemporary linguistic theory, we would say that the ‘evangelium’, the Gospel, is not just informative speech, but performative speech - not just the imparting of information, but action, efficacious power that enters into the world to save and transform.  Mark speaks of the “Gospel of God,” the point being that it is not the emperors who can save the world, but God.  And it is here that God’s word, which is at once word and deed, appears; it is here that what the emperors merely assert, but cannot actually perform, truly takes place.  For here it is the real Lord of the world - the living God - who goes into action

(As quoted by Daniel B. Clendenin in http://journeywithjesus.net/index.shtml)

Two thoughts expressed by Pope Benedict XVI invite us to reflect:

1. Good News (evangelion) is meant to bring about change. It need not be ‘good’, meaning pleasant.

2. Good News (evangelion) is meant to make us act. It does not fill us with information, but leads us to transformation.

We live in a world filled with information. It is so filled that there is not much room for personal interpretations and hence, no room for transformation. One of the most favourite books of mine on media is “Amusing Ourselves to Death” written by Neil Postman. This is a scathing criticism on what television had done to the American Society in the 80s. What was written by Postman in 1985 about America, is now almost a universal malady.

One of the accusations that Postman levels against TV is that it has kept our human family ‘amused to death’. He says that TV has turned EVERYTHING (be it politics, religion, sports, stock market) into ENTERTAINMENT, including news. We are submerged in an ocean of information which keeps us fully soaked and completely passive. Last year (2020) with its lockdown days we were made to swallow almost anything and everything thrown at us by the media.

We were filled with information, half-baked information, dis-information and, sometimes, downright misinformation about the mysterious virus – COVID-19 – all in the name of ‘news’. They have filled us with such an amount of fear that we felt numb, totally passive!

Let us turn our attention to the Liturgical readings of today. The news brought by Jonah and Jesus resulted in meaningful actions. The news of disaster that Jonah brought to Nineveh was not a pleasant news. But, since it shook the people out of their slumber and made them take corrective actions, it saved them. It turned out to be ‘Good News’. Similarly, when Jesus said, “Repent, and believe in the gospel” simple fisher folk like Simon, Andrew, James and John left everything and followed Jesus… a definitive and powerful transformation! These are typical samples of what news, especially ‘good news’, should be like!

One final thought on how one can ‘proclaim’ the good news without uttering a word as in the case of St Francis of Assisi. To him ‘good news’ need not always be ‘spoken’… Here is an anecdote from the life of this beloved saint:

One day Francis of Assisi invited one of the young friars to join him on a trip into town to preach. The young friar was so honoured at receiving such an invitation from St. Francis that he quickly accepted. As they approached the town, they stopped in a field crowded with reapers and Francis bent his back to help load the hay onto a cart. From there they went to the town square where Francis lifted a bucket of water from the well for an old woman and carried it home for her. All day long he and St. Francis walked through the streets and byways, alleys and suburbs, and they rubbed shoulders with hundreds of people. Each time they stopped, the young friar was sure that St. Francis would stop and preach. But no words of great truth or wise discourse issued from the saint's mouth. Finally, they went into the church, but Francis only knelt silently to pray. At the end of the day, the two headed back home. Not once had St. Francis addressed a crowd, nor had he talked to anyone about the gospel. The young monk was greatly disappointed, and he said to St. Francis, "I thought we were going into town to preach?" St. Francis responded, "My son, we have preached. We were preaching while we were walking and in everything we did. It's of no use to walk anywhere to preach unless we preach everywhere as we walk! Preach the Gospel at all times. Use words only if necessary."

Preaching the good news is not an assignment ‘imposed’ on Priests and religious alone. It is an invitation ‘extended’ to all of us. How heavenly this world would be, when all of us preach everywhere as we walk!

Word of God Sunday

https://www.tarsus.ie

இறைவார்த்தை ஞாயிறு

தவளைக் கூட்டமொன்று காட்டைக் கடந்து சென்றுகொண்டிருந்தது. அப்போது, திடீரென, அக்கூட்டத்திலிருந்த மூன்று தவளைகள் ஒரு குழிக்குள் தவறி விழுந்துவிட்டன. இதைக் கண்ட மற்ற தவளைகள், அந்தக் குழியைச் சுற்றி நின்று கீழே பார்த்தபோது, குழி மிகவும் ஆழம் என்பதை உணர்ந்தன. குழிக்குள் விழுந்த மூன்று தவளைகளும் மீண்டும் மேலே வரும் முயற்சியில் குதிக்க ஆரம்பித்தன. அவை எவ்வளவு முயன்றும், அந்தக் குழியின் ஆழத்தைத் தாண்டி, வெளியில் வருமளவு குதிக்க முடியவில்லை.

இந்தப் போராட்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த மற்ற தவளைகள், ஒன்று சேர்ந்து, கத்த ஆரம்பித்தன. "நீங்கள் என்னதான் முயன்றாலும் வெளியே வரமுடியாது. எனவே, அங்கேயே தங்கிவிடுங்கள்" என்று தவளைகள் அனைத்தும் சேர்ந்து கத்தின. அந்தக் கத்தலையும் மீறி, மூன்று தவளைகளும் தொடர்ந்து குதித்தன. அவற்றில் இரு தவளைகள், விரைவில் சோர்வுற்று, மற்ற தவளைகள் கத்தியதற்கு ஏற்ப, குதிப்பதை நிறுத்திவிட்டன.

மூன்றாவது தவளை மட்டும், இன்னும் அதிக முயற்சியுடன் மேலே குதித்து, குழியைவிட்டு வெளியேறியது. இதைக்கண்ட மற்ற தவளைகள், "குதிக்கவேண்டாம் என்று நாங்கள் அவ்வளவு கத்தியும், நீ ஏன் கேட்கவில்லை?" என்று கோபமாகக் கேட்டன. அப்போது அந்தத் தவளை, "எனக்கு காது சரியாகக் கேட்காது. எனவே, நீங்கள் என்னை உற்சாகப்படுத்துவதற்காகத்தான் கத்துகிறீர்கள் என்றெண்ணி, இன்னும் அதிகமாக முயற்சி செய்தேன்" என்று புன்சிரிப்புடன் சொன்னது.

வார்த்தைகள், ஆக்கவும், அழிக்கவும் வலிமை வாய்ந்தவை. "தீயினால் சுட்டபுண் உள்ளாறும், ஆறாதே நாவினால் சுட்ட வடு" என்ற குறள் வழியே, வார்த்தைகளின் வலிமையைப் பற்றி வள்ளுவர் நமக்கு உணர்த்தியிருக்கிறார். மனித வார்த்தைகளுக்கே இவ்வளவு வலிமை என்றால், இறைவார்த்தைக்கு உள்ள வலிமையை என்னென்பது?

ஒவ்வோர் ஆண்டும், வழிபாட்டு ஆண்டு, பொதுக்காலத்தின், மூன்றாம் ஞாயிறை, இறைவார்த்தை ஞாயிறு என்று கொண்டாடுவதற்கு திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் அழைப்பு விடுத்துள்ளார். சென்ற ஆண்டு முதல் சிறப்பிக்கப்பட்டுவரும் இந்த இறைவார்த்தை ஞாயிறன்று, வார்த்தைகள், அவற்றைக்கொண்டு உருவாக்கப்படும் செய்திகள், நற்செய்தி என்ற வரிசையில் நம் சிந்தனைகளை மேற்கொள்ள இன்றைய வாசகங்கள் உதவியாக இருக்கின்றன.

ஒவ்வோருநாளும், உலகெங்கும் நிகழும், கோடிக்கணக்கான உன்னத நிகழ்வுகள், செய்திகளாவதில்லை. ஆனால், ஆயிரத்தில் ஒன்றாக, ஆங்காங்கே நடக்கும் அவலங்கள், செய்திகளாக மாறிவிடுகின்றன. நல்ல செய்திகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, மோசமான செய்திகளை வெளியிடுவதில், ஊடகங்கள் மிகத் தீவிரமாகச் செயல்படுகின்றன. அத்தகையச் செய்திகளையே “மக்கள் விரும்புகிறார்கள்” என்று கூறி, ஊடகங்கள், தங்கள் தவறை நியாயப்படுத்துகின்றன. இச்செய்திகள் வழியே, ஊடகங்கள் ஒவ்வொருநாளும் காட்டும் இருளான உலகை எதார்த்தம் என்று நம்பி, நம்பிக்கையிழந்து போகிறோம். ஊடகங்கள் தரும் செய்திகள், பெரும்பாலும் அழிவையே அதிகமாய் பேசுவதால், அந்தத் தவளையைப்போல், செவித்திறனற்று வாழ்வது நல்லதோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

இந்தியா போன்ற நாடுகளில், அரசின் அடிமைகளாக செயல்படும் ஊடகங்கள், நல்ல பல செய்திகளை இருட்டடிப்பு செய்கின்றன என்பதற்கு, டில்லியைச் சுற்றி நிகழும் வேளாண் பெருமக்களின் போராட்டம் ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. அதேவண்ணம், தங்கள் செய்தி நிறுவனத்தின் பார்வையாளர் எண்ணிக்கையைக் கூட்டி, அதன் பயனாக, விளம்பரங்களை வளைத்துப்போடுவதற்கு, ஊடகங்கள் பின்பற்றும் மனசாட்சியற்ற வழிகள் பல உள்ளன. உண்மைகளைத் திரித்து, பரபரப்பான செய்திகளாக மாற்றுதல், செய்திகளை முதலில் தரவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், ஒரு சில வன்முறைகளைத் தூண்டிவிடுதல் போன்ற மனசாட்சியற்ற வழிகள் அவை.

சனவரி 26, வருகிற செவ்வாயன்று, இந்தியாவில் குடியரசு நாள் சிறப்பிக்கப்படுகிறது. இவ்வேளையில், 'குடியரசு' என்ற பெயருடன், இந்தியாவில் நடத்தப்பட்டுவரும் ஒரு தொலைக்காட்சி நிறுவனத்தின் உரிமையாளர், காஷ்மீரில், மக்களின் உயிர்கள் போனாலும் சரி, தன் தொலைக்காட்சியில் செய்திகள் முதலில் வரவேண்டும் என்ற வெறியுடன், அங்கு மோதல்கள் நிகழ வழிவகுத்தது, ஊடக தர்மத்தின் மீது சேற்றை வாரி இறைத்துள்ளது.

ஊடகங்கள் நம்மீது திணிக்கும் அவலங்கள் போதாது என்று, நம் கைவசம் இருக்கும் 'whatsapp' போன்ற செயலிகள் வழியே, நம்பிக்கையைக் குலைக்கும் செய்திகளை நாமும் பகிர்ந்துவருகிறோம். நம் செல்லிடப்பேசிக்கு வரும் செய்திகள், உண்மையான செய்திகளா, வதந்திகளா என்பதை அறிந்துகொள்ள முயற்சி செய்யாமல்,  அந்த பரபரப்பு குறைவதற்குமுன், அதைப் பகிர்ந்துகொள்ளவேண்டும் என்ற ஆர்வத்தில், நம்பிக்கையைக் குலைக்கும் செய்திகளையும், வதந்திகளையும், பகிர்ந்துவருகிறோம். குறிப்பாக, கடந்த ஓராண்டளவாக, நம் இல்லங்களில் நாம் சிறைப்படுத்தப்பட்ட வேளைகளில், இத்தகைய தகவல் பரிமாற்றங்கள் எத்தனையோ பாதகமான விளைவுகளை உருவாக்கின என்பதை நாம் ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

இத்தகைய ஒரு பின்னணியில், இன்று நாம் கொண்டாடும் இறைவார்த்தை ஞாயிறு வழிபாட்டில், நற்செய்தியைப் பறைசாற்ற வந்த இறைவாக்கினர் யோனாவையும், இயேசுவையும் மையப்படுத்தி நம் சிந்தனைகளை மேற்கொள்கிறோம்.

இன்றைய முதல் வாசகத்தில், (யோனா 3: 1-5, 10) “நீ புறப்பட்டு நினிவே மாநகருக்குப் போய், நான் உன்னிடம் சொல்லும் செய்தியை அங்குள்ளோருக்கு அறிவி” என்று இறைவாக்கினர் யோனாவை ஆண்டவர் அனுப்புகிறார். அவர் சொல்லி அனுப்பும் செய்தி என்ன? “இன்னும் நாற்பது நாளில் நினிவே அழிக்கப்படும்.”

இன்றைய நற்செய்தி வாசகம், யோவான் கைது செய்யப்பட்டபின், கடவுளின் நற்செய்தியைப் பறைசாற்றிக் கொண்டே இயேசு கலிலேயாவிற்கு வந்தார். “காலம் நிறைவேறிவிட்டது. இறையாட்சி நெருங்கி வந்து விட்டது; மனம் மாறி நற்செய்தியை நம்புங்கள்” என்று அவர் கூறினார் (மாற்கு 1:14-15) என்ற சொற்களுடன் துவங்குகிறது.

யோனாவுக்கு இறைவன் தந்த செய்தி, இயேசு பறைசாற்றிக் கொண்டே வந்த கடவுளின் நற்செய்தி இவ்விரண்டையும் மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், இவை நல்ல செய்திகள் போலத் தெரியவில்லை. ‘நினிவே அழியப்போகிறது’ என்ற செய்தியும், ‘மனம் மாறி நற்செய்தியை நம்புங்கள்’ என்ற இயேசுவின் வார்த்தைகளும் நல்ல செய்திகளா? ஆம், இவை நல்ல செய்திகள். நற்செய்தியைப் பற்றி ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள உதவும் செய்திகள்.

‘நற்செய்தி’ என்ற சொல், கிரேக்க மொழியில் Euangelion என்று கூறப்படுகிறது. முன்னாள் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் எழுதிய “Jesus of Nazareth” என்ற நூலில் Euangelion என்ற கிரேக்க வார்த்தைக்கு அவர் தரும் விளக்கம், நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது:

“Euangelion என்ற வார்த்தையை நாம் 'நற்செய்தி' அதாவது, 'நல்ல செய்தி' என்று மொழி பெயர்க்கிறோம். இந்த மொழி பெயர்ப்பு நமக்கு இதமாகத் தெரிகிறது. ஆனால், Euangelion என்ற கிரேக்கச் சொல்லின் முழுமையான பொருளைப் புரிந்துகொள்ள, 'நல்ல செய்தி' என்ற மொழிபெயர்ப்பு உதவியாக இல்லை. 

“Euangelion என்ற வார்த்தை, உரோமையப் பேரரசர்கள் பயன்படுத்திய வார்த்தை. இப்பேரரசர்கள், மக்கள் மீது, முழு அதிகாரம் கொண்டவர்களாக, மக்களையும், இந்த உலகையும் காப்பவர்களாக, தங்களையே எண்ணிவந்தனர். அவர்கள் தந்த செய்திகள் எல்லாமே Euangelion என்று சொல்லப்பட்டது. அச்செய்தி, மகிழ்வான, இதமான செய்தியாக இருந்ததா என்பது கணக்கில்லை. அது, பேரரசரிடமிருந்து வந்த செய்தி என்பதால், பாதுகாக்கும் சக்தி பெற்றதென்று கருதப்பட்டது. அது, வெறும் தகவல்களைத் தரும் செய்தி அல்ல. மாறாக, உலகை மாற்றக்கூடிய, அதிலும், உலகை உயர்ந்ததொரு நிலைக்கு மாற்றக்கூடிய வலிமை பெற்ற செய்தி என்று கருதப்பட்டது.

“உரோமையப் பேரரசர்கள் பயன்படுத்திய Euangelion என்ற கிரேக்கச் சொல்லை நான்கு நற்செய்தியாளர்களும் பயன்படுத்தியுள்ளனர். அவர்கள் எழுதியவை அனைத்தையும் ஒருங்கிணைத்து நாம் நான்கு நற்செய்திகள் என்று குறிப்பிடுகிறோம். தன்னை ஒரு கடவுளாக, மனிதர்களைக் காப்பவராக தவறாக எண்ணி வந்த உரோமையப் பேரரசன் பயன்படுத்திய Euangelion என்ற சொல், இயேசுவில் தன் முழுமையானப் பொருளைக் கண்டது.

“நாம் இன்று பயன்படுத்தும் ஒரு சில சொற்றொடர்களை Euangelion என்ற வார்த்தையை விளக்க நாம் பயன்படுத்தலாம். தகவலைப் பரிமாற நாம் பயன்படுத்துவது, informative speech. செயல்படத் தூண்டும்வண்ணம் நாம் பேசுவது, performative speech. விவிலியத்திலிருந்து நாம் கேட்கும் ‘நற்செய்திகள்’, நம்மைச் செயல்படத் தூண்டும் செய்திகள்” என்று, முன்னாள் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள், ‘நற்செய்தி’ என்ற வார்த்தைக்கு விளக்கம் அளித்துள்ளார்.

நற்செய்தி என்ற சொல்லில் நல்ல+செய்தி என்ற இரு வார்த்தைகள், இணைந்துள்ளதைக் காணலாம். 'நல்ல செய்தி' என்றதும், இதமான, மகிழ்வான செய்தி என்று மட்டும் பொருள் கொள்ளக்கூடாது. நம்மை வந்தடையும் நற்செய்தி, பல நேரங்களில், இதமான, மகிழ்வான செய்தியாக இருக்காது. 'நினிவே அழியப்போகிறது' என்பது, எப்படி இதமான, மகிழ்வான செய்தியாக இருக்கமுடியும்? ஆனால், நற்செய்தி என்ற சொல்லுக்கு, நன்மை விளைவிக்கும் செய்தி என்று பொருள் கொண்டால், அதன் முழு அர்த்தமும் விளங்கும். இந்த கோணத்தில் பார்த்தால், ‘நினிவே அழியப்போகிறது’ என்று யோனா குரல் எழுப்பிக் கூறியதும், அந்நகர மக்கள் விழித்தெழுந்தனர். யோனா வழங்கிய அந்தக் கொடூரமான செய்தி, அந்நகரைக் காப்பாற்றியது. எனவே, அது நல்ல செய்தியானது. இவ்வாறு சொல்லப்படும் செய்திகள், கத்தியை நினைவுபடுத்துகின்றன.

அறுவைச் சிகிச்சையில், அல்லது சமையலறையில் நாம் பயன்படுத்தும் கத்திகள், குத்தும், வெட்டும், கிழிக்கும். ஆனால், இறுதியில், அந்தக் கத்திகள், நன்மைகளை உருவாக்கும். இந்தப் பொருளில்தான், இறைவார்த்தை, “இருபக்கமும் வெட்டக்கூடிய எந்த வாளினும் கூர்மையானது” (எபிரேயர் 4: 12) என்று எபிரேயருக்கு எழுதப்பட்டத் திருமுகத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

‘நற்செய்தி’ அல்லது ‘நல்ல செய்தி’யில், இரண்டாவது சொல், ‘செய்தி’. இங்கு ‘செய்தி’ என்ற சொல், வெறும் தகவல் பரிமாற்றம் அல்ல. செயல்களுக்கு நம்மை அழைத்துச்செல்லும் செய்திகள் இவை. மிகத் துரிதமாக தொடர்புகள் நடைபெறும் இந்தக் காலத்தில், நொடிக்கு நூறு செய்திகள் என்ற அளவில், நமது வாழ்வை, செய்திகள் நிரப்பிவிடுவதால், அவை நம்மைச் செயலிழக்கச் செய்துள்ளன. குறிப்பாக, கோவிட்-19 என்ற கிருமியைப் பற்றிய, உண்மையான, அரைகுறையான, பொய்யான செய்திகள், ஓராண்டளவாக, நம்மை, அச்சத்தில் மூழ்கடித்து, நம்மை, முற்றிலும் செயலிழக்கச் செய்துவிட்டன.

இறுதியாக ஓர் எண்ணம்... பல நேரங்களில் நாம் வாழ்வில் பகிர்ந்துகொள்ளும் நற்செய்திகள், வாய்வார்த்தைகளாக இருக்கவேண்டும் என்ற அவசியம் கூட இல்லை. வாய் வார்த்தைகளை விட, நம் வாழ்வு நற்செய்தியாக மாறவேண்டும் என்பதை, அசிசி நகர் புனித பிரான்சிஸ் சொல்லித் தந்தார்.

ஒரு நாள் அசிசி நகர் புனித பிரான்சிஸ் தன்னுடன் ஓர் இளம் துறவியை அழைத்து, "வாருங்கள் நாம் ஊருக்குள் சென்று போதித்துவிட்டு வருவோம்" என்று கூறி, உடன் அழைத்துச் சென்றார். ஊருக்குள் நுழைந்த்தும், வயலில், அறுவடை செய்துகொண்டிருந்த பணியாள்களுடன், பிரான்சிஸ் இறங்கி வேலை செய்தார். இதைக் கண்ட அந்த இளம் துறவியும் குனிந்து வேலைகள் செய்தார். பின்னர், ஒரு கிணற்றில் தண்ணீர் இறைத்துக் கொண்டிருந்த வயதானப் பெண்மணிக்கு பிரான்சிஸ் தண்ணீர் இறைக்க உதவினார். இப்படி நாள் முழுவதும், அந்த ஊரில் பலருக்கும் உதவிகள் செய்தார் பிரான்சிஸ். அந்த நாளின் இறுதியில் பிரான்சிஸ் கோவிலுக்குச் சென்றார். அவர் கட்டாயம் அந்நேரத்தில் போதிப்பார் என்று இளையவர் எதிர்பார்த்ததற்கு மாறாக, பிரான்சிஸ், கோவிலில் அமைதியாக செபித்துவிட்டுக் கிளம்பினார்.

இருவரும் மீண்டும் ஊரைவிட்டு வெளியே வந்து, தங்கள் துறவகத்தை நோக்கிச் சென்றபோது, இளையவர், தன் உள்ளத்தில் நிறைந்திருந்த ஏமாற்றத்தை வெளியிட்டார். "போதிப்பதற்காகத்தானே ஊருக்குள் சென்றோம்? இப்போது, போதிக்காமலேயே திரும்புகிறோமே!" என்று தன் உள்ளக் குமுறலைக் கூறினார்.  "நாம் தேவையான அளவு இன்று போதித்துவிட்டோம். நமது செயல்கள், வார்த்தைகளை விட வலிமை மிக்கவை. தேவைப்படும்போது மட்டும், வார்த்தைகளை நாம் பயன்படுத்தவேண்டும்" என்று அந்த இளையவருக்கு புனித பிரான்சிஸ் கூறினார்.

“இன்னும் நாற்பது நாளில் நினிவே அழிக்கப்படும்.” என்று இறைவாக்கினர் யோனா வழியாகத் தரப்பட்ட அந்த எச்சரிக்கை, நினிவே மக்களை மனம் மாற்றியது. அவர்களை, அழிவிலிருந்து காத்தது. இன்றைய நற்செய்தியில், "மனம் மாறி நற்செய்தியை நம்புங்கள்" என்று இயேசு விடுத்த அந்த அழைப்பு, பலரை உறக்கத்திலிருந்து விழித்தெழச் செய்தது. அவர்களில், மீன்பிடித் தொழிலாளிகளான, அந்திரேயா, பேதுரு, யாக்கோபு, யோவான் ஆகியோர், தங்கள் உடைமைகள், உறவுகள் அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு, இயேசுவைப் பின்தொடர்ந்தனர்.

நன்மை பயக்கும் செய்திகளைத் தரும் கருவிகளாக நாம் மாறவேண்டும். நாம் பரிமாறும் செய்திகள், வெறும் தகவல் பரிமாற்றமாக இல்லாமல், செயலுக்கு, அதுவும், உன்னதமானச் செயலுக்கு, மக்களைத் தூண்டும் சவால்களாக அமையவேண்டும். அனைத்திற்கும் மேலாக, வாய் வார்த்தைகள் வழியே பகிர்ந்துகொள்ளப்படும் செய்தியைவிட, நம் வாழ்வின் வழியே நற்செய்தியைப் பறைசாற்றும் கருவிகளாக நாம் ஒவ்வொருவரும் மாறவேண்டும் என்று, இந்த இறைவார்த்தை ஞாயிறன்று மன்றாடுவோம்.