“Let me see again” “நான் மீண்டும் பார்வை பெறவேண்டும்”

  

Jesus heals blind Bartimaeus

https://christ.org/life-of-jesus/jesus-heals-a-blind-man

30th Sunday in Ordinary Time – World Mission Day

Every year, the penultimate Sunday of October is celebrated as the World Mission Day. October 24, this Sunday, we celebrate ‘the 95^th World Mission Day’. For this Sunday, we are given the Gospel passage (Mark 10:46-52) in which Jesus gives sight to a person named Bartimaeus. We can think of this coincidence as a God given invitation.

In this Gospel passage, the conversation between Jesus and Bartimaeus is the starting point of our reflection. When Jesus asked, “What do you want me to do for you?” Bartimaeus replied, “Rabbi, let me see again.” In some versions, the words of Bartimaeus are simply recorded as, "Master, I want to see." But the request “let me see again” gives us an opportunity to reflect deeper. The phrase ‘see again’ implies that Bartimaeus was born with eye sight and lost it suddenly, or, gradually. Hence, he said, “Rabbi, let me see again.”

From this point of view, we can see Bartimaeus as our representative. Many of us, as children, may have seen the world and people around us with the right perspective, but, as we grew up, we may have lost, or, made to lose this perspective gradually and become blind to many simple, wonderful truths. Today, as we read Jesus ‘restoring’ the sight of Bartimaeus, we pray that Jesus ‘restores’ our original way of seeing the world and people without any ‘intentional blindness’.

Reading the miracle of Jesus restoring the sight of Bartimaeus, on the World Mission Day, gives us an opportunity to ‘get a proper perspective’ about the concepts of ‘Mission’, and ‘Missionaries’. A news item which appeared last week, helps us to reflect on these concepts.

The very title of this news item draws our attention first:

American missionaries reported abducted in Haiti – is the headline in CNA (Catholic News Agency). 

17 American and Canadian missionaries kidnapped by gang – is the headline in CNN

The term ‘missionaries’ normally brings to mind Catholic priests and religious, as well as pastors and preachers of different Christian sects. When we read this news item, we find out that the kidnapped ‘missionaries’ include six women, six men, and five children. Although the media has labelled all the 17 of them as ‘missionaries’, for the sake of convenience in reporting, it helps us to understand that every one of us in the world – children and adults, men and women – is ‘missioned’, namely, ‘sent’ and hence each one of us is a ‘missionary’. This is the first proper ‘perspective’ we need to develop.

The second ‘perspective’ comes from the work these 17 ‘missionaries’ were engaged in. Usually ‘missionary’ work is associated with ‘preaching’ and ‘converting’. The present political situation in India is waging a war against Christian ‘missionaries’, saying that they are converting people. This news item from Haiti gives us a broader perspective on what missionaries do.

Here is a statement from Christian Aid Ministries: “This group of workers has been committed to minister throughout poverty-stricken Haiti… Before the kidnapping, their work throughout Haiti included supporting thousands of needy school children, distributing Bibles and Christian literature, supplying medicines for numerous clinics, teaching Haitian pastors, and providing food for the elderly and vulnerable. In recent months, they were actively involved in coordinating a rebuilding project for those who lost their homes in the August 2021 earthquake. When kidnapped, the group was returning from a visit to an orphanage that receives support from Christian Aid Ministries.”

Although ‘distributing Bibles and Christian literature’ is mentioned in this list of ministries undertaken by this group, the other items in the list talk about the humane services rendered by this group. This gives us a total picture of what ‘missionary work’ entails.

The gang responsible for the kidnapping of these 17 missionaries in Haiti is demanding a $17 million ransom for their safe release. The ‘400 Mawozo’ gang responsible for this kidnapping is the same criminal gang behind the kidnapping of Catholic priests and religious in April, 2021. Those Catholic priests and religious were released after a few weeks. It is not clear whether any ransom was paid for their release. As we begin our reflection on ‘Mission Sunday’, we pray that these 17 American missionaries are also released without any harm.

The Gospel passage given on this ‘Mission Sunday’, points to two directions in which our reflections can proceed. They are: “Calling by name” and “Having proper perspective”. These two ideas are inter-linked. Calling by name gives the basic respect due to a person. But, many a time, this basic respect is not given, because of our refusal to have proper perspective – our refusal to see!

All the three synoptic gospels record the event of Jesus curing a blind person as the final miracle before the Passion. It looks as if Jesus was making a final appeal to those around him that they may see better! Only in Mark, the visually challenged person is given an identity – Bartimaeus, the son of Timaeus. Usually, in the gospel miracles of curing, the patients are mentioned by terms like the leprosy patient, the one possessed, the paralytic, the deaf and mute etc. This is the only miracle where the recipient, a visually challenged beggar, is given a proper name. (This reminds us of the only parable where Jesus mentions one of the characters by name – Lazarus, once again, a beggar! – Luke 16:19-31) This gives us an opportunity to reflect on the concept of ‘being called by name’. By calling someone by name, that person who is usually looked upon as a thing, a furniture… blossoms into a PERSON!

All of us are born into this world as a mere number – the 304th child in the hospital, or the fifth child in the family etc. The name given to us changes us from a number to a unique person. Our name is an identity we carry life-long. This identity is precious, provided our names are cherished by people around us. But for many of us, this identity gets twisted, tarnished, broken, shattered… Let us reflect on the concept of ‘calling by name’ from two sides.

First, the bright side: In the medical profession, the person who becomes a doctor, is often called by the title ‘Doctor’ than by the name. The same goes for Teacher, Professor, Police Inspector etc… These professional titles almost replace the names of the individual. Such practices are followed in religious circles too. The titles - Father, Brother, Sister, My Lord, Your Grace, Your Eminence, Your Holiness… I guess the identity of the profession is so respectful that these persons do not mind losing the identity they acquired at birth – the identity of their own names.

Now, the darker side: How do we call those who do the so called ‘menial services’ like sweeping the streets, mending shoes, cleaning vessels in our houses? Are they called by their ‘profession’? Do we consider these works as ‘profession’ at all? Do we call these individuals by their names? Do we take the effort to know the names of these persons? Hardly… For most of us those who are involved in these hard labours simply belong to the group of “Hey, you”.

In every institution that I served or visited, I made it a point to learn the names of those who were doing services like - the sweeper, the gardener, the peon - and called them by name. I have enjoyed the smile my effort brought to their faces. In the midst of an avalanche of ‘hey, you’ greetings, my attempt to call them by name, surely made a difference. There is a special power behind calling someone by name, especially those who serve us in different ways… Let us try it. We won’t regret this effort!

The second idea that we can derive from this gospel is “having a proper perspective”.

Bartimaeus could not see with his physical eyes. But he had a better perspective of Jesus – calling him by the special title: Jesus, son of David. This is an insight that Bartimaeus received even before receiving his bodily sight. He could see with the eyes of the heart… the eyes of faith. The lovely words of Helen Keller are enlightening: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” I am sure Helen Keller knew what she was talking about.

Let me remind you of two stories that talk about the power of seeing with the heart and having proper perspective:

Two men, both seriously ill, occupied the same hospital room. One man was allowed to sit up in his bed for an hour each afternoon to help drain the fluid from his lungs. His bed was next to the room's only window. The other man had to spend all his time flat on his back. The men talked for hours on end. Every afternoon when the man in the bed by the window could sit up, he would pass the time by describing to his roommate all the things he could see outside the window - a park with a lovely lake, ducks swimming and children playing etc. As the man by the window described all this in exquisite detail, the man on the other side of the room would close his eyes and imagine the picturesque scene.

Days passed. One morning, the nurse arrived to bring water for their baths only to find the lifeless body of the man by the window, who had died peacefully in his sleep. She was saddened and called the hospital attendants to take the body away. As soon as it seemed appropriate, the other man asked if he could be moved next to the window. The nurse was happy to make the switch. Slowly, painfully, he propped himself up on one elbow to take his first look at the real world outside. He strained to slowly turn to look out the window beside the bed. It faced a blank wall. He was thoroughly shocked. The nurse asked him why he looked so shocked. He recounted all that had happened in that room with his neighbour. What the nurse told him made him freeze in further shock. The nurse said that the man was blind and could not even see the wall. This visually challenged person could see beyond the wall… just to make life easier for his companion.

Here is another story connected with a window. Husband and wife move into a new house. The next day morning, the lady sipping her coffee, sees through her glass window at the backyard of the next house. She then calls her husband and tells him, “Oh, our neighbour doesn’t know how to wash clothes. See, how dirty they are.” This complaint goes on for three days. On the fourth day, the lady is surprised to see the washed clothes all sparkling clean. She called her husband and said: “Our neighbour must have heard my comments. Today she has done a good job of washing her clothes.” The husband said, “Honey, this morning I cleaned our window panes.”

Getting a proper perspective is a gift from God. Let us ask along with Bartimaeus, “My teacher, let me see again.”

“Rabbi, let me see again.”

https://www.jw.org/en

பொதுக்காலம் 30ம் ஞாயிறு - உலக மறைபரப்புப்பணி நாள்

ஒவ்வோர் ஆண்டும், அக்டோபர் மாதத்தின் இறுதி ஞாயிறுக்கு முந்தைய ஞாயிறை, World Mission Day, அதாவது, உலக மறைபரப்புப்பணி நாள் என்று சிறப்பிக்கிறோம். அக்டோபர் 24, இஞ்ஞாயிறன்று, 95வது உலக மறைப்பரப்புப்பணி நாளை சிறப்பிக்கும் வேளையில், பார்வையற்ற ஒருவருக்கு இயேசு பார்வை வழங்கிய புதுமை, நற்செய்தியாக (மாற்கு 10: 46-52) நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது. இதை, இறைவன் நமக்கு வழங்கியுள்ள ஒரு வாய்ப்பாக, ஓர் அழைப்பாக ஏற்று நம் சிந்தனைகளைத் தொடர்வோம்.

இந்த நற்செய்திப் பகுதியில், இயேசுவுக்கும், பார்வையற்ற பர்த்திமேயுவுக்கும் இடையே நிகழும் உரையாடல், நம் சிந்தனைகளைத் துவக்கி வைக்கின்றது. “உமக்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என விரும்புகிறீர்?” என்று கேட்கும் இயேசுவிடம்,  “ரபூனி, நான் மீண்டும் பார்வை பெறவேண்டும்” என்று பதிலளிக்கிறார் பர்த்திமேயு. அவர், இயேசுவிடம், "நான் பார்வை பெறவேண்டும்" என்று சொல்லாமல், "நான் மீண்டும் பார்வை பெறவேண்டும்" என்று சொல்வது, சிந்திக்கத் தகுந்த ஒரு விண்ணப்பம். அதாவது, பர்த்திமேயு அவர்கள், பிறவியிலேயே பார்வை இழந்தவர் அல்ல, மாறாக, ஏதோ ஒரு தருணத்தில், அல்லது, சிறிது, சிறிதாக தன் பார்வையை இழந்தவர் என்றும், அதனால், அவர் இயேசுவிடம், "நான் மீண்டும் பார்வை பெறவேண்டும்" என்று விண்ணப்பித்தார் என்றும் நாம் ஊகிக்க முடியும்.

இந்தக் கண்ணோட்டத்திலிருந்து சிந்தித்தால், பர்த்திமேயு, நம் அனைவரின் பிரதிநிதியாக, இயேசுவின் முன் விண்ணப்பிக்கிறார் என்று எண்ணிப்பார்க்கலாம். நாமும், வாழ்வின் பல உண்மைகளை, குழந்தைப் பருவத்தில், இயல்பான கண்ணோட்டத்தில் கண்டு, பயனடைந்திருப்போம். ஆனால், வளர, வளர, அந்த உண்மைகளைக் காணும் நம் திறன் சிறிது சிறிதாக குறைந்து, அல்லது, குறைக்கப்பட்டு, அந்த உண்மைகளைக் காண்பதில் நாம் பார்வை இழந்திருக்கலாம். இன்று, இந்த திருவழிபாட்டில் (ஞாயிறு சிந்தனை நேரத்தில்) "நாம் மீண்டும் தெளிவான, சரியான பார்வை பெறவேண்டும்" என்ற வேண்டுதலை இறைவனிடம் எழுப்புவோம்.

உலக மறைபரப்புப்பணி நாளன்று, இந்த நற்செய்தி நம்மை வந்தடைந்திருப்பதால், மறைபரப்புப்பணி என்றால் என்ன என்பது குறித்தும், மறைபரப்புப்பணியாளர் யார் என்பது குறித்தும், நாம் 'மீண்டும் பார்வை பெறவேண்டும்' என்பதை ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். மறைபரப்புப்பணியைப் பற்றிய நம் பார்வையைத் தெளிவாக்க, அக்டோபர் 16, சனிக்கிழமை, ஹெயிட்டி நாட்டில் நடந்த ஆள் கடத்தல் நிகழ்வைக் குறித்த ஒரு செய்தி உதவியாக உள்ளது.

"17 அமெரிக்க மறைபரப்புப்பணியாளர்கள் ஹெயிட்டியில் கடத்தப்பட்டனர்" என்று இச்செய்திக்கு வழங்கப்பட்டத் தலைப்பு, முதலில் நம் கவனத்தை ஈர்க்கிறது. இந்தத் தலைப்பை வாசித்ததும், கடத்தப்பட்ட 17 பேரும், மறைப்பரப்புப்பணியாற்றும் போதகர்கள் என்ற எண்ணம் உள்ளத்தில் எழுவதற்கு வாய்ப்பு உண்டு.

பொதுவாகவே, 'மறைபரப்புப்பணி' என்றதும், அதை ஆற்றக்கூடியது, அருள்பணியாளர்கள், துறவியர், கிறிஸ்தவ சபைகளின் போதகர்கள் என்ற எண்ணமே மனதில் எழுகிறது. ஆனால், ஹெயிட்டியில் கடத்தப்பட்ட மறைபரப்புப்பணியாளர்களைப் பற்றிய விவரங்களை வாசிக்கும்போது, மறைபரப்புப்பணியை நாம் அனைவரும் ஆற்ற அழைக்கப்பட்டுள்ளோம் என்ற தெளிவு கிடைக்கிறது.

கடத்திச் செல்லப்பட்டுள்ள 17 பேரில், 6 பேர் ஆண்கள், 6 பேர் பெண்கள், மற்றும் 5 பேர் குழந்தைகள். கடத்தப்பட்ட அக்குழுவிலிருந்த ஆண், பெண், குழந்தை அனைவரையும் ஒட்டுமொத்தமாக 'மறைபரப்புப்பணியாளர்கள்' என்று செய்திகள் கூறியுள்ளன. வசதியைக் கருதி, ஊடகங்கள் இக்குழுவினருக்கு ஒரே அடையாளத்தை வழங்கியிருந்தாலும், ஆழமாக சிந்தித்தால், கிறிஸ்தவ மறையில், மறைபரப்புப்பணியாளரின் இலக்கணம் இதுதான் என்பதை புரிந்துகொள்ளலாம். உலகில் பிறந்த நாம் ஒவ்வொருவரும், நமக்கே உரிய வழிகளில், மறைபரப்புப்பணியாளராய் வாழ அழைக்கப்பட்டுள்ளோம் என்பது, நாம் பெறவேண்டிய முதல் பார்வைத் தெளிவு.

அடுத்து, இக்குழுவினர், ஹெயிட்டி நாட்டில் செய்துவந்த பணி என்ன என்பதை இச்செய்தியில் வாசிக்கும்போது, மறைபரப்புப்பணியைப்பற்றி இன்னும் தெளிவான பார்வையை நாம் பெறுகிறோம்.

மறைபரப்புதல் என்றதும், ஆலயங்களிலும், மேடைகளிலும் நின்று பிரசங்கம் செய்து, அதன் பயனாக, மக்களை மனம் மாற்றுவதை நாம் எண்ணிப்பார்க்கக் கூடும். இந்தியாவில் தற்போது நிலவும் அரசியல் சூழலில், மறைபரப்புப்பணியை, பிரசங்கம் செய்தல், மக்களை மதமாற்றம் செய்தல் என்ற கோணத்திலிருந்து சிந்திப்பதால், பிரச்சனைகள் எழுகின்றன.

ஹெயிட்டி நாட்டில் கடத்திச் செல்லப்பட்ட 17 மறைப்பரப்புப்பணியாளர்கள் செய்துவந்தது, பிரசங்கம் வைப்பது, மக்களை மதம் மாற்றுவது போன்ற பணிகள் அல்ல. இவ்வாண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் ஹெயிட்டி நாட்டை நிலைகுலையச் செய்த நிலநடுக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்டோருக்கு வீடுகள் கட்டித்தருவது, அவர்களது நலவாழ்வைப் பராமரிப்பது, குழைந்தைகளுக்கு கல்வி புகட்டுவது என்ற பணிகளில் இக்குழுவினர் ஈடுபட்டிருந்தனர். அக்டோபர் 16, சனிக்கிழமை, ஹெயிட்டியின் மிக ஏழ்மைப்பட்ட ஒரு பகுதியில், இக்குழுவினர் கட்டியிருந்த ஓர் அனாதை இல்லத்திலிருந்து திரும்பிக்கொண்டிருந்தபோது, இவர்கள் கடத்திச் செல்லப்பட்டனர்.

இவர்களைக் கடத்திச் சென்ற 400 Mawozo என்ற குழுவைச் சார்ந்தோர், இவ்வாண்டு ஏப்ரல் மாதத்தில், கத்தோலிக்க அருள்பணியாளர்களையும், துறவியரையும் கடத்திச் சென்று, ஒரு சில வாரங்களுக்குப்  பின் விடுதலை செய்தனர். ஹெயிட்டி நாட்டில் கடத்தப்பட்டிருக்கும் 17 மறைபரப்புப்பணியாளர்களும் எவ்வித ஆபத்தும் இன்றி, மீண்டுவரவேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன், நம் ஞாயிறு சிந்தனையைத் தொடர்வோம்.

மறைபரப்புபணியாளரையும், மறைபரப்புப்பணியையும் குறித்து ஓரளவு தெளிவான பார்வை பெற்றுள்ள நாம், தொடர்ந்து, இந்த ஞாயிறன்று நற்செய்தியில் வழங்கப்பட்டுள்ள, பார்வை பெறும் புதுமையைக் குறித்து சிந்திக்கும்போது, பெயர் சொல்லி அழைப்பது,  தெளிவான பார்வை பெறுவது என்ற இரு உண்மைகளை சிறிது ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம்.

பார்வைத்திறன் அற்ற ஒருவருக்கு இயேசு பார்வை தந்த புதுமை, இயேசு ஆற்றிய இறுதிப் புதுமையாக, மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா ஆகிய மூன்று நற்செய்திகளிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. மாற்கு மட்டும், பார்வை இழந்த பிச்சைக்காரருக்குப் பெயர், முகவரி எல்லாம் தந்திருக்கிறார். திமேயுவின் மகன் பர்த்திமேயு என்பது அவர் பெயர். இம்மூன்று நற்செய்திகளிலும் இயேசு ஆற்றிய புதுமைகளில், பிச்சைக்காரர் ஒருவருக்கு மட்டுமே பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அதேபோல், இயேசு கூறிய உவமைகளில் பிச்சையெடுத்துவந்த இலாசருக்கு மட்டுமே பெயர் தரப்பட்டுள்ளது (லூக்கா 16:19-31) கவனத்திற்குரியது.

மனிதராய் பிறக்கும் நம் ஒவ்வொருவருக்கும், பிறந்த  சில நாட்களில் கிடைக்கும் ஒரு முக்கிய அடையாளம், நமக்கு வழங்கப்படும் பெயர். இந்த ஓர் அடையாளத்தை மட்டும் நாம் வாழ்நாளெல்லாம் கொண்டிருக்கிறோம். நம்மை வந்தடையும் பிற அடையாளங்கள், வரும், போகும்... ஆனால், நமது பெயர், நமக்குக் கிடைக்கும் முதல் மரியாதை.  நம்முடன் என்றும் தங்கும் மரியாதை. அவரவருக்குரிய இந்த மரியாதையைத் தருவதில்தான் நமக்குள் எத்தனை வேதனை தரும் வேறுபாடுகள்! வேறு பல தேவையற்ற எண்ணங்களால், நமது மனக்கண்கள் பார்வை இழக்கும்போது, ஒருவருக்கு உரிய அடிப்படை மரியாதையையும் வழங்க நாம் மறுத்துவிடுகிறோம்.

பெயர் சொல்லி அழைப்பதிலேயே, இரு விதங்கள்... இரு பக்கங்கள். ஒருவருக்குரிய உண்மையான மதிப்பை வழங்கும்வண்ணம், பெயரோ, அடைமொழியோ சொல்லி அழைக்கும் ஒளிமயமான பக்கம். ஒருவர் அவமானத்தால் குறுகிப்போகும் வண்ணம் பெயரோ, அடைமொழியோ சொல்லி அழைக்கும் இருள் சூழ்ந்த பக்கம்.

ஒரு சிலருக்கு, அவர்கள் செய்யும் தொழில், அவர்களது அடையாளங்களாக மாறிவிடும். செய்யும் தொழில், உயர்வான தொழில் என்று இவ்வுலகம் கூறினால், அந்தத் தொழிலுக்குரிய அடையாளங்களை நாம் மகிழ்வோடு ஏற்றுகொள்வோம். எடுத்துக்காட்டாக, மருத்துவத் தொழிலில் இருப்பவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதைவிட "டாக்டர்" என்று சொல்லும்போது கூடுதலான மரியாதை. இதேபோல், ஆசிரியர், பேராசிரியர், காவல்துறை கண்காணிப்பாளர் ஆகியோரை, teacher, professor, inspector என்றெல்லாம் அழைக்கும்போது சொல்வதற்கும் பெருமையாக இருக்கும், கேட்பதற்கும் பெருமையாக இருக்கும். மதம் சார்ந்த பணிகளில் இருப்பவர்களையும் தனிப்பட்ட பெயர் சொல்லி அழைப்பதைவிட மரியாதையான அடைமொழிகளால் அழைப்பதுதான் அதிகமாய் பழக்கத்தில் உள்ளது. Father, Brother, Sister, சாமி, குருவே... இப்படி பல பட்டங்கள். இவைபோன்ற அடைமொழிகள், ஒருவரை, தலைநிமிர்ந்து நிற்கவைக்கும். பெயர் சொல்லி அழைப்பதன் ஒளிநிறைந்த பக்கம் இது.

இனி சிந்திக்க இருப்பது, இருளான பக்கம். நாம் வாழும் சமுதாயத்தில், தெருவை சுத்தம் செய்வோர், காலணி தைப்பவர், வீட்டு வேலை செய்பவர்... இவர்களை நாம் எப்படி அழைக்கிறோம்? இவர்கள் சமுதாயத்திற்காக ஆற்றும் மிக முக்கியமான தொழிலுக்கு மதிப்பளிக்கும் பக்குவத்தை நாம் வளர்த்துக்கொள்ளாததால், இவர்கள் செய்யும் தொழிலின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்டுள்ள அடைமொழிகளைப் பயன்படுத்தும்போது அதில் மரியாதை ஒலிக்காது. அவர்களின் பெயர்களும் யாருக்கும் தெரிவதில்லை. அவர்கள் எல்லாருமே, "ஏய், டேய், அடியே, இவளே..." என்ற ஏக வசனங்களுக்கு ஆளானவர்கள். இந்திய சமுதாயத்தை ஆட்டிப்படைக்கும் மற்றொரு சாபம், சாதி முறைகள். இதன் அடிப்படையில், ஒரு சிலர், அவர்கள் பிறந்த குலத்தின் பெயரிடப்பட்டு கேவலமாக அழைக்கப்படுகின்றனர். பெயர்சொல்லி அழைப்பதன் இருள் சூழ்ந்த பக்கங்கள் இவை... நம்மைக் குருடாக்கும் பழக்கங்கள்.

நான் பணி செய்து வந்த ஓர் அலுவலகத்தில், எங்களுக்குக் காபி கொண்டுவரும் ஓர் இளைஞர், என் நினைவுக்கு வருகிறார். மற்ற எல்லாரும், அவரைக் கூப்பிட்ட ஒரே பெயர் "டேய்". நான் அவரது பெயரைக் கற்றுக்கொண்டு "சங்கர்" என்று அழைத்தேன். என்னைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அந்த இளைஞர் முகத்தில் புன்னகை. என்னை, தனிப்பட்ட விதத்தில் கவனித்துக்கொள்வார். அவரிடம் அந்த சலுகையைப் பெறுவதற்காக, நான் அவரை, பெயர் சொல்லி அழைக்கவில்லை. அவரை "சங்கர்" என்று அழைக்கும்போது, அவர் தோள்களை உயர்த்தி சிரித்தது, எனக்கு முக்கியமாகப் பட்டது.

நான் தங்கியிருந்த துறவு இல்லங்களில் எளிய பணிகள் செய்யும் எல்லாருடைய பெயரையும் கற்றுக்கொள்வதற்கு முயற்சி செய்வேன். அவர்களை, பெயர் சொல்லி அழைப்பதனால், நான் எந்த வகையிலும் குறைந்து போய்விடவில்லை. மாறாக, அவர்கள் நிமிர்ந்து நின்றதை, நிறைவாகச் சிரித்ததை, இரசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன். வாழ்வின் எந்த நிலையில் ஒருவர் இருந்தாலும், முக்கியமாக, சந்தர்ப்பச் சூழல்களால் வாய்ப்புக்களும், வசதிகளும் இன்றி எளிய பணிகள் செய்பவரை, பெயர்சொல்லி அழைக்கும்போது, மனதளவில் பல புதுமைகள் நடக்கும். முயன்று பார்ப்போம்.

பார்வை பெறவேண்டும்... இது நமது இரண்டாவது சிந்தனை. உடலளவில் பார்வை பெற விழைந்தார், பர்த்திமேயு. ஆனால், உள்ளத்தில், அவர் ஏற்கனவே தெளிவான பார்வை பெற்றிருந்தார். இயேசுவை அகக்கண்களால் "தாவீதின் மகன்" என்று அவர் ஏற்கனவே கண்டிருந்தார். விவிலியத்தில், இந்தப் பட்டத்தை, இயேசுவுக்கு, முதன்முதலில் தந்தது, உடலளவில் கண் பார்வையற்று, ஆனால் உள்ளத்தளவில் தெளிவானப் பார்வை பெற்றிருந்த பர்த்திமேயு. அகக்கண்களால் ஆழமான உண்மைகளைப் பார்க்கமுடியும் என்பதற்கு பர்த்திமேயு நல்லதோர் எடுத்துக்காட்டு.

கண் பார்வை இல்லாமல், காது கேளாமல், வாய் பேசாமல் இருந்த ஹெலன் கெல்லெர் அவர்கள் கூறிய அழகான சொற்கள்: “The most beautiful things in the world can’t be seen or even touched. They must be felt with the heart.” "உலகில் மிக அழகானவற்றை, கண்ணால் காணமுடியாது, தொட்டும் உணரமுடியாது. உள்ளத்தால் மட்டுமே உணரமுடியும்."

அகக்கண் கொண்டு பார்க்கும் விந்தையைச் சொல்லும் எத்தனையோ கதைகள் உண்டு. அவற்றில் இதுவும் ஒன்று. மருத்துவமனை ஒன்றில், இருவர், ஒரே அறையில் தங்கியிருந்தனர். இருவரும் ஏறக்குறைய படுத்த படுக்கையாய் இருந்த நோயாளிகள். இவ்விருவரில், ஒருவருடைய படுக்கை, சன்னலுக்கு அருகில் இருந்தது. அவர் ஒவ்வொரு நாள் மதியமும், மிகவும் சிரமப்பட்டு, தன் படுக்கையில் எழுந்து ஒரு மணி நேரம் அமர்ந்திருப்பார். அந்த ஒரு மணி நேரமும், சன்னல் வழியே அவர் பார்ப்பதையெல்லாம் வர்ணிப்பார். பக்கத்திலிருக்கும் பூங்கா, அங்கு விளையாடும் குழந்தைகள், அங்குள்ள சிறு குளத்தில் நீந்திவரும் அன்னப்பறவைகள் என்று, அவர் தரும் வர்ணனை, ஒரு மணி நேரம் நடக்கும். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு, அந்த ஒரு மணி நேரம், போவதே தெரியாது. நாள் முழுவதும், படுத்தபடியே, விட்டத்தை மட்டும் பார்த்துவந்த அவர், அந்த ஒரு மணி நேரம், கண்களை மூடி, அடுத்தப் படுக்கைக்காரர் சொல்லும் வர்ணனை வழியாக வெளி உலகத்தைப் பார்த்தார்.

இது, பத்து நாட்கள் நடந்தன. அடுத்த நாள் காலை, சன்னலருகே படுத்திருந்தவர் எழவில்லை. முந்திய இரவு தூக்கத்திலேயே அமைதியாக அவர் இறந்துபோனார். அடுத்த படுக்கையில் இருந்தவருக்கு, தன் நல்ல நண்பரைப் பிரிந்ததால், ஆழ்ந்த வருத்தம். அத்துடன், அவரது கண்கள் வழியே, அவர் தந்த வர்ணனை வழியே, தான் ஒரு மணி நேரமாவது பார்த்து வந்த உலகம், இப்போது மூடப்பட்டுவிட்டதே என்று இன்னும் அதிக வருத்தம்.

இரு நாட்கள் சென்றபின், அந்த சன்னலருகே இருந்த படுக்கைக்கு, தன்னை மாற்றச்சொல்லி, நர்ஸிடம் வேண்டிக்கேட்டார். மாற்றப்பட்டார். மதிய நேரம், நர்ஸிடம், "தயவுசெய்து நான் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்திருக்க உதவுங்களேன்" என்று கேட்டார். நர்ஸ் உதவியோடு, எழுந்து அமர்ந்தார். சன்னல் வழியே வெளிஉலகைப் பார்க்க முயன்றவருக்கு பெரும் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. சன்னல் வழியே அவர் பார்த்ததெல்லாம், ஒரு வெற்றுச் சுவர். பூங்கா இல்லை, குழந்தைகள் இல்லை.. ஒன்றும் இல்லை. அவருடைய அதிர்ச்சியைப் பார்த்த நர்ஸ், அவரிடம் விவரம் கேட்டார். அப்போது அவர், எப்படி, இந்த படுக்கையில் இருந்தவர், சன்னல் வழியே தான் பார்த்ததை விவரிப்பார் என்று விளக்கினார். இதைக்கேட்டபின், அந்த நர்ஸ் சொன்ன செய்தி, அவருக்கு மேலும் அதிர்ச்சியைத் தந்தது. அதுவரை, அந்தப் படுக்கையில் இருந்தவர், அந்த வெற்றுச் சுவரையும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை, ஏனெனில், அவருக்கு பார்வைத்திறனே கிடையாது, என்று நர்ஸ் சொன்னது, அவரை அதிர்ச்சியில் உறையச்செய்தது. கண்பார்வை உள்ள அவர், ஒவ்வொருநாளும், ஒரு மணி நேரமாகிலும் ஓர் அழகான உலகைப் பார்க்க, கண் பார்வை அற்ற ஒருவர் உதவியதை உணர்ந்தார்.

பார்க்கும் திறன் இருந்தால் மட்டும் போதாது. பார்வை பெறவேண்டும். சரியான பார்வை பெறவேண்டும். சன்னலை மையப்படுத்தி சொல்லப்படும் மற்றொரு கதை இந்த உண்மையை விளக்குகிறது. கணவனும், மனைவியும் ஒரு வீட்டில் புதிதாக குடியேறினர். தினமும் அந்தப் பெண்மணி, காலையில் காபி அருந்திக்கொண்டே, தன் வீட்டு கண்ணாடி சன்னல் வழியே, அடுத்த வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண், துணிகளைக் காய வைப்பதைப் பார்த்து, "ச்சே, அந்தம்மாவுக்கு சரியா துணி துவைக்கத் தெரியல. துவச்ச பிறகும் பாருங்க, அந்தத் துணியெல்லாம் எவ்வளவு அழுக்கா இருக்கு.." என்று கணவனிடம் முறையிட்டார். முறையீடுகள் மூன்று நாட்கள் தொடர்ந்தன. நான்காம் நாள் காலையில் வழக்கம் போல் சன்னல் வழியே பார்த்து குறை சொல்ல நினைத்த பெண்மணிக்கு ஒரே ஆச்சரியம். "இந்தாங்க, இங்க வாங்களேன்" என்று கணவனை அவசரமாக அழைத்து, "அங்க பாருங்க. நான் மூணு நாளா சொல்லிகிட்டிருந்தது அந்த அம்மா காதுல விழுந்திருச்சின்னு நினைக்கிறேன். இன்னக்கி அந்தத் துணியெல்லாம் சுத்தமா இருக்கு" என்று வியந்து பாராட்டினார்.

கணவன் அமைதியாக, "அடுத்த வீட்டுல ஒன்னும் குறை இல்ல. இன்னக்கி நம்ம சன்னல் கண்ணாடியை நான் காலையில எழுந்து சுத்தமாகினேன்" என்று சொன்னாராம்.

பார்வை பெறவேண்டும்... அழுக்கில்லாத, களங்கமில்லாத பார்வை பெறவேண்டும்... தெளிவான, சரியான பார்வை பெறவேண்டும்... பார்வைகளைச் சீர்படுத்தி, அடுத்தவரைச் சரியான கண்ணோட்டத்தில் காணவும், அவர்களுக்கு உரிய மரியாதையைத் தரும் வகையில் அவர்களைப் பெயரிட்டு அழைக்கவும், கிறிஸ்தவ மறையின் ஆணிவேரான அன்பை, நம் வாழ்வின் வழியே பறைசாற்றும் மறைபரப்புப்பணியாளர்களாய் வாழவும், இறையருளை இறைஞ்சுவோம்.