Awake to Everlasting
LIfe
33rd Sunday in Ordinary Time
When the first wave of COVID-19 hit the whole world
with deadly force, many questions were raised. ‘Experts’ in the field of
science and politics tried their best to answer those questions. ‘Experts’ of
various religions also chipped in with their own explanations. For our planet,
as well as for our human family, already battered by unprecedented forest
fires, floods and hurricanes, the spread of the corona virus created additional
anxiety and fear. Disasters and diseases leave us with the crucial question: Is
this the end of the world?
When the year 2000 was imminent, many questions and
rumours about the end of the world and the Second Coming of Christ were doing
endless rounds. Here is a news item that was connected with the year 2000 and
the ‘Second Coming’ of Christ:
The Mount
of Olives Hotel, situated next to the Church of the Ascension on the summit of
the Mount of Olives, is an ancient hostelry in Jerusalem
When we
read such a news item, we wonder what the owners of this hotel were thinking,
when they sent out this letter. Did they want to cash in on the occasion? Did
they treat the ‘second coming’ as a joke? Not clear. But one thing is clear.
They wanted to make some quick bucks. The passion that drives the commercial
world to turn every event, including the end of the world, into a money-making
opportunity, is unmatched.
This Sunday
gives us an opportunity to reflect on the end of the world and our own end. None
of us have the capacity to predict when the world would end… but we have the
capacity to prepare ourselves for such an eventuality. Do we wait till the
‘last minute’ to get ready for this special moment? Or, do we prepare ourselves
throughout our lives?
The English
expression: ‘last minute preparation’ blends quite a few emotions… expectation,
excitement, tension, anxiety... After having done enough to prepare for the
exams, it still seems not enough, unless we turn over some pages at the
entrance of the exam hall. After having done enough to prepare for the wedding
in the family, having checked all the items in the list, still there are last
minute frantic calls… I am sure each of us has a list of ‘last minute
preparation’.
In the
above instances, probably the end result is something desirable. Hence, the
excitement and anxiety that accompany them are desirable. But, if the event is
not something desirable, then tension and anxiety overpower us - the tension
that is palpable on hospital corridors, outside ICUs.
Expectation
is in the air as we approach the final moments of this year’s liturgical
calendar. This is the last Sunday of the Ordinary Time. Next week we celebrate
the Feast of Christ the King and then we begin a new liturgical cycle with the
first Sunday of Advent. The first reading from the book of Daniel (Daniel
12: 1-3) and the gospel of Mark (Mark 13: 24-32) talk about the end
of times.
End of
times… I can recall some instances in Chennai, when someone would suddenly
thrust a paper, a pamphlet or a booklet into my hands as I was walking on the
road. Those were the roadside preachers who were preoccupied with ‘saving the
world’ from the impending disaster. ‘The Day of the Lord is Near’… was their
constant theme. This frenzy would reach a feverish pitch when something
disturbing happens… Devastating earthquakes, forest fires, floods around the world,
the twin tower attack in USA, the tsunami in Asia, the ash clouds that erupted
in Iceland, the tsunami in Japan, the senseless violence of fundamentalists… all
these events – natural as well as human-made – triggered thoughts on the End. The
present pandemic, once again, triggered a string of discussions on whether this
is the end of times.
The ‘end of
times’ is a favourite theme of Hollywood movies. In 2009, a film was released
with an intriguing title - 2012. The film portrayed the end of the world which
was supposed to occur on December 21, 2012, according to the Mayan doomsday
prophecy! Roland Emmerich who had directed 2012, had done a hat-trick - three
films on the destruction of the world: Independence Day (1996), The Day After
Tomorrow (2004) and 2012 (2009). We can be sure that the film industry is
already preparing a script based on the present pandemic and the end of the
world.
Talking of
the end and interpreting it – are they just pastime? For Emmerich or Hollywood Japan
Many of us
take lots of efforts to know the future. If at the end of such efforts, the
future we hear of is all fairy tale of happiness, it is okay. But, if the
future foretold is not so good, then we regret having taken such efforts. The
future is a mixed bag of good and bad. The famous line: “For all that has
been… thanks. For all that will be… yes.” crosses my mind. This yes to the
future can be said from a heart that trusts in the Lord. May we pray for this
trust to grow in us. May we foster such trust in people around us. This is a
special call for us through the readings of today’s Liturgy.
The lines
of comfort we hear from Daniel help us foster this trust:
Daniel
12: 1-3
At
that time… your people shall be delivered, every one whose name shall be found
written in the book. And many of those who sleep in the dust of the earth shall
awake… And those who are wise shall shine like the brightness of the firmament;
and those who turn many to righteousness, like the stars for ever and ever.
Our final
thoughts are on the World Day of the Poor celebrated this Sunday around
the Catholic world. Pope Francis at the end of the ‘Extraordinary Jubilee of
Mercy’ instituted the 33rd Sunday of Ordinary Time to be celebrated
as the World Day of the Poor. Let us
conclude our reflection with some extracts from the message of Pope Francis for
the World Day of the Poor - 2021. This message is titled: “The
poor you will always have with you” (Mk 14:7)
Jesus not only sides with the poor; he also shares
their lot. This is a powerful lesson for his disciples in every age. This is
the meaning of his observation that “the poor you will always have with you”.
The poor will always be with us, yet that should not make us indifferent, but
summon us instead to a mutual sharing of life that does not allow proxies. The
poor are not people “outside” our communities, but brothers and sisters whose
sufferings we should share, in an effort to alleviate their difficulties and
marginalization, restore their lost dignity and ensure their necessary social
inclusion. On the other hand, as we know, acts of charity presuppose a giver
and a receiver, whereas mutual sharing generates fraternity. Almsgiving is occasional;
mutual sharing, on the other hand, is enduring. The former risks gratifying
those who perform it and can prove demeaning for those who receive it; the
latter strengthens solidarity and lays the necessary foundations for achieving
justice. In short, believers, when they want to see Jesus in person and touch
him with their hands, know where to turn. The poor are a sacrament of Christ;
they represent his person and point to him.
“The poor you will always have with you” (Mk 14:7).
This is a summons never to lose sight of every opportunity to do good. Behind
it, we can glimpse the ancient biblical command: “If one of your brothers and
sisters… is in need, you shall not harden your heart nor close your hand to
them in their need. Instead, you shall open your hand to them and freely lend
them enough to meet their need… When you give to them, give freely and not with
ill will; for the Lord, your God, will bless you for this in all your works and
undertakings. For the needy will never be lacking in the land…” (Deut 15:7-8,
10-11) ... It is not a question of easing our conscience by giving alms, but of
opposing the culture of indifference and injustice we have created with regard
to the poor.
பொதுக்காலம் 33ம் ஞாயிறு
சென்ற
ஆண்டின் துவக்கத்தில், கோவிட்-19 பெருந்தொற்றின் முதல் அலை, உலகெங்கும் பரவியபோது, அறிவியல், அரசியல் தளங்களில், பல கேள்விகள்
எழுப்பப்பட்டன, விளக்கங்களும்
தரப்பட்டன. அதேபோல், மதங்களும், இந்த பெருந்தொற்றைக் குறித்து, கேள்விகளை எழுப்பி, விளக்கங்கள் தந்தன.
அண்மைய
ஆண்டுகளில், கட்டுக்கடங்காத காட்டுத்தீ, புயல், வெள்ளம், நிலநடுக்கம் ஆகிய இயற்கைப்
பேரிடர்களால், நமது பூமிக்கோளமும், மனித சமுதாயமும் ஏற்கனவே காயமடைந்துள்ள
நிலையில்,
பெருந்தொற்றின்
அலைகள்,
ஒன்றன்பின்
ஒன்றாக நம்மைத் தாக்கியபோது, 'இதுதான் உலக முடிவா?' என்ற கேள்வி, அடிக்கடி கேட்கப்பட்டது.
உலக
முடிவைப் பற்றிய கேள்விகளும், வதந்திகளும், வரலாற்றில் பலமுறை
வலம் வந்துள்ளன. குறிப்பாக, நாம், 2000மாம் ஆண்டை நெருங்கிய
வேளையில்,
இவ்வகை
வதந்திகள், பல குழப்பங்களை உருவாக்கின என்பதை அறிவோம். இந்தக் குழப்பங்களை மூலதனமாக்கி, வர்த்தகர்களும், ஏன்,
ஒரு சில மதப் போதகர்களும், இலாபம் தேடினர் என்பதையும், நாம் வேதனையுடன்
அறிந்துகொண்டோம்.
எருசலேம்
நகரில், இயேசுவின் விண்ணேற்ற குன்றுக்கருகே
'ஒலிவ மலை ஹோட்டல்' (Mount
of Olives Hotel) என்ற விடுதி அமைந்துள்ளது.
இந்த விடுதியை நடத்தும் உரிமையாளர்கள்,
அமெரிக்க
ஐக்கிய நாட்டில் வாழும் பல்லாயிரம் கிறிஸ்தவர்களுக்கு 1998ம் ஆண்டு ஒரு மடலை அனுப்பியிருந்தனர்.
அம்மடலில் கூறப்பட்ட விளம்பர வரிகள் இதோ: "2000மாம் ஆண்டு, இயேசுவின் 'இரண்டாம் வருகை' நிகழும்போது, ஒலிவ மலையில் நீங்கள் காத்திருக்க வேண்டாமா? எங்கள் ஹோட்டலில் ஓர் அறையை உங்களுக்காக
ஒதுக்கி வைக்கிறோம். முன்பதிவு செய்துகொள்ளுங்கள்" என்று அம்மடலில் கூறப்பட்டிருந்தது.
வர்த்தக
உலகினர் மேற்கொண்ட இத்தகைய முயற்சிகளைக் காணும்போது, ஒரு சில கேள்விகள் எழுகின்றன. உலகம் முடிந்தபின்னரும்
தாங்கள் சேர்த்துவைக்கும் பணம் நீடிக்கும் என்று வர்த்தகர்கள் நினைத்தனரா? அல்லது, 'உலக முடிவு', 'இரண்டாம் வருகை' ஆகியவற்றை, கேலிப்பொருளாக மாற்றி, வேடிக்கை செய்தனரா என்பதில் தெளிவில்லை.
ஒன்று மட்டும் நமக்கு மீண்டும், மீண்டும் தெளிவாகப் புரிகிறது. தங்களைச் சுற்றி நடப்பதையெல்லாம், அது, உலக முடிவே ஆனாலும் சரி, அவற்றை வைத்து, இலாபம் தேடுவதில், வர்த்தக உலகினர் தீவிரம் காட்டுகின்றனர்
என்பது, வேதனை தரும் உண்மை.
உலக
முடிவு என்ற உண்மை, நம்மில் எவ்வகை எண்ணங்களை
எழுப்பவேண்டும், எவ்வகையான உறுதியைத் தரவேண்டும்
என்பதைச் சிந்திக்க, இந்த ஞாயிறு நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம்.
இவ்வழைப்பு
இன்று நம்மை வந்தடைவதற்குக் காரணம் உண்டு. கத்தோலிக்க வழிபாட்டில், ஒவ்வோர் ஆண்டையும், திருவருகைக் காலம், கிறிஸ்து பிறப்புக் காலம், தவக்காலம், உயிர்ப்புக் காலம், மற்றும், பொதுக்காலம் என்று, ஐந்து காலங்களாகப்
பிரித்துள்ளோம். மே மாதத்தின் இறுதி நாள்களில் நாம் கொண்டாடிய தூய ஆவியாரின் வருகைப்
பெருவிழாவைத் தொடர்ந்து, கடந்த 26 வாரங்களாக நாம்
பயணித்துவந்த பொதுக்காலத்தின் இறுதியை நாம் நெருங்கியுள்ளோம். அடுத்த ஞாயிறு, கிறிஸ்து
அரசர் திருநாள். அதைத் தொடர்ந்துவரும் திருவருகைக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று, திருவழிபாட்டின் புதிய ஆண்டைத் துவக்குகிறோம்.
வழிபாட்டு ஆண்டின் இறுதியில், இறுதிக் காலத்தைப்பற்றி
சிந்திக்க, இன்றைய இறைவாக்கு நம்மை
அழைக்கிறது.
இறுதிக்
காலம், எப்போது, எவ்விதம் வரும் என்பது தெரியாது. ஆனால், அந்த இறுதிக் காலத்தைச் சந்திக்க நாம் தயாராக
இருக்கவேண்டும் என்பதே, இன்றைய வழிபாட்டின் வாசகங்கள் நமக்குத் தரும் அழைப்பு. இறுதிக்
காலத்தைச் சந்திக்க எவ்விதம் தயார் செய்வது?
ஆங்கிலத்தில், ‘last
minute preparation’ – ‘இறுதி நிமிட தயாரிப்பு’ என்ற ஒரு சொற்றொடர் உண்டு. நாம்
அனைவரும் வாழ்க்கையில் இதுவரை சந்தித்த, இனியும்
சந்திக்கவிருக்கும் ஓர் அனுபவம் இது. நாம் எழுதப்போகும் தேர்வுக்காக, பல நாட்களாக
நாம் தயார் செய்தாலும், கடைசி நேரத்தில், தேர்வு எழுதும் அரங்கத்தின் வாசலில் நின்றபடி,
எத்தனை முறை, ‘இறுதி நிமிட தயாரிப்பு’கள் செய்துள்ளோம்! வீட்டில்
நிகழும் வைபவங்களுக்கு, பல நாட்கள் தயாரித்தாலும், வைபவத்திற்கு முந்திய இரவு, அரக்க, பரக்க, ஓடியாடி, வேலைகள் செய்கிறோம். அதேபோல், வேலையில் சேர்வதற்குமுன் நடத்தப்படும் நேர்காணல், வீட்டுக்கு வரவிருக்கும் விருந்தினர்...
என்று, ‘இறுதி நிமிட தயாரிப்பு’க்கு பல எடுத்துக்காட்டுகளைச்
சொல்லலாம். மேலே சொன்னவை அனைத்திலும், பொதுவாக மேலோங்கியிருக்கும் ஓர் உணர்வு, எதிர்பார்ப்பு.
நல்ல
காரியங்களை எதிர்பார்க்கும்போது, ஆனந்தம், ஆர்வம் ஆகியவை நம்மைச் செயல்பட வைக்கும்.
ஆனால், நல்லவை அல்லாத சூழல்களை
நாம் எதிர்பார்க்கும்போது, நமது மனநிலை எப்படி இருக்கும்? எடுத்துக்காட்டாக, நமக்கு மிக நெருங்கியவர்கள், மருத்துவமனையில், உடல்நலமின்றி, உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கும்போது, எவ்வித எதிர்பார்ப்பு இருக்கும்? அதை ‘எதிர்பார்ப்பு’ என்றுதான் சொல்லமுடியுமா? எதிர்பார்ப்பு, நல்லதோ, கெட்டதோ, அது எதிர்காலத்தோடு தொடர்புடையது...
எதிர்காலத்தைப்பற்றி
தெரிந்துகொள்ளும் சக்தி இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று அவ்வப்போது நமக்குள்
ஏக்கம் எழுவதில்லையா? இத்தகைய சக்திக்காக இளவயதில்
நான் ஏங்கியதுண்டு. எடுத்துக்காட்டாக,
படிக்கும்
காலத்தில், ‘அடுத்த நாள் தேர்வுக்கு
வரப்போகும் கேள்விகளை முன்னரே தெரிந்துகொண்டால் நன்றாக இருக்குமே’ என்று ஏங்கியதுண்டு. நமக்குக் கிடைக்கப்போகும்
வேலை, நமக்கு வரப்போகும் வாழ்க்கைத்துணை, பிறக்கப்போகும் குழந்தை, நமது ஒய்வுகால வாழ்க்கை
ஆகியவற்றைப்பற்றி முன்கூட்டியே தெரிந்துகொண்டால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று எத்தனை
பேர் ஏங்குகிறோம்?
எதிர்காலத்தைத்
தெரிந்துகொள்வதற்கு எத்தனை வழிகளை நாம் பின்பற்றுகிறோம்! கைரேகையைப் பார்த்து, கிளிகள் எடுத்துத்தரும் அட்டைகளை வைத்து, நாள், கோள், நட்சத்திரங்களைப் பார்த்து... எத்தனை வழிகளில்,
எதிர்காலத்தைப்பற்றி அறிந்துகொள்ள ஆசைப்படுகிறோம்! எதிர்காலம் முழுவதும், "நல்ல காலம் பொறக்குது" என்ற சொற்களையே
நாம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தால், பரவாயில்லை. ஆனால், அந்த எதிர்காலத்தில் பிரச்சனைகள்
மலைபோல் காத்துக்கிடக்கின்றன என்பதைத் தெரிந்துகொண்டால், ஏன் இதைத் தெரிந்துகொண்டோம்
என்று வருத்தப்படுவோம்.
எதிர்காலத்தைப்பற்றிய
கேள்விகளில் மிக முக்கியமான கேள்வி - நம் ஒவ்வொருவரின் இறுதிநாள் பற்றியது. நாம் அனைவரும்
மரணத்தை, ஒருநாள் சந்திக்க இருக்கிறோம்.
ஆனால், அதைப்பற்றி எண்ணவோ, பேசவோ தயங்குகிறோம். மரணத்தைப்பற்றி, மரித்தோரைப்பற்றி சிந்திக்க, திருஅவை, நமக்கு,
நவம்பர் மாதத்தை வழங்கியுள்ளது. இந்த நவம்பர் மாதத்தின் ஒரு ஞாயிறன்று, நமது வாழ்வின்
முடிவைப்பற்றி, இந்த உலகத்தின் முடிவைப்பற்றி
சிந்திக்க நமக்கு மற்றொரு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளது.
உலக
முடிவைப்பற்றி, குறிப்பாக, அந்த முடிவை, ஓர் அழிவாகக் காட்டும் பல திரைப்படங்கள் வந்துள்ளன. இனியும் வரும்.
இவற்றில் பெரும்பாலானவை, மக்களைக் கவர்ந்த வெற்றிப்படங்கள். இத்திரைப்படங்கள் ஏன் வெற்றி
அடைந்தன என்பதை அலசிப்பார்த்தால், மனித இயல்பு பற்றிய ஓர்
உண்மையை உணரலாம். அதுதான், அழிவைப் பார்ப்பதற்கு நமக்குள் உள்ள இனம்புரியாத ஆர்வம்
என்ற உண்மை.
எடுத்துக்காட்டாக,
சாலையில் விபத்து ஒன்று நடந்ததும், அங்கு கூடும் கூட்டத்தில், பலர், என்ன நடந்தது
என்பதை அறிந்துகொள்ளும் ஆர்வத்தால் அங்கு ஈர்க்கப்படுவர். இந்த அடிப்படை ஆர்வத்தை
மூலதனமாக்கி, நமது தொடர்புசாதனங்கள், முக்கியமாக, திரைப்படங்கள், பல்வேறு கணணி வித்தைகளைப் பயன்படுத்தி, அழிவை, பிரம்மாண்டமாக, கவர்ச்சியாக காட்டுகின்றன. இந்த பிரம்மாண்டங்கள், அழிவைப்பற்றிய துன்ப உணர்வுகளிலிருந்து நம்மை
அந்நியப்படுத்தி, நமது மனங்களை மழுங்கடித்துவிடுகின்றன.
இது, ஆபத்தான ஒரு போக்கு.
தொலைக்காட்சி, சினிமா, பத்திரிகைகள் வழியே, அழிவை, அடிக்கடி பார்ப்பதும், அழிவை, பிரம்மாண்டமாய்ப் பார்ப்பதும் ஆபத்து.
ஊடகங்களில் பார்க்கும் அழிவுக்கும், வாழ்க்கையில் சந்திக்கும் அழிவுக்கும், பல வேறுபாடுகள்
உள்ளன. நிழல் படங்களில் அழிவைப் பார்த்து, பார்த்து
பழகிவிட்டு, நிஜமாய் நடக்கும் அழிவுகளில், உயிர்கள் அழிக்கப்படுவதையோ, அல்லல்படுவதையோ, உணரமுடியாமல் போகக்கூடிய
ஆபத்து உள்ளது.
இந்த
அழிவுகளைப்பற்றி அடிக்கடி பேசுவதும்,
கேட்பதும்
மற்றுமோர் ஆபத்தை உண்டாக்கும். அழிவுகளை அடிக்கடி பார்க்கும்போது, மனதில் நம்பிக்கை வேர்கள் கொஞ்சம், கொஞ்சமாய் அறுந்துவிடும் ஆபத்தும் உள்ளது.
நம்பிக்கை வேரறுக்கப்படும் போது, அவநம்பிக்கை விதைக்கப்படும், விரக்தி வேர்விட்டு வளர்ந்துவிடும். உலக
முடிவையும், அழிவையும் கவர்ச்சிகரமாகக்
காட்டும் ஊடகங்களாகட்டும், அல்லது இந்த முடிவுகளைப்
பற்றிய தவறான கருத்துக்களை மக்களுக்குச் சொல்லி பயமுறுத்தும் போலி மதத்தலைவர்களாகட்டும், அவர்களிடமிருந்து நாம் பெறும் உணர்வுகள்,
பெரும்பாலும், அவநம்பிக்கையும், விரக்தியுமே!
அழிவைப்பற்றி
அடிக்கடி பேசி, அவநம்பிக்கை என்ற நோயைப்
பரப்பிவரும் இவ்வுலகப் போக்கிற்கு ஒரு மாற்றுமருந்தாக, இறைவனின் இரக்கம், இறுதிக்காலம் வரை தொடரும் என்ற நம்பிக்கையை, நமக்குள் நாமே வளர்க்கவேண்டும்.
பிறரிடமும் இந்த நம்பிக்கையை வளர்க்க, நாம் கடமைப்பட்டுள்ளோம். இந்த நம்பிக்கையை
வளர்க்கும் சொற்களை, இறைவாக்கினர் தானியேல் நூலில் நாம் இவ்வாறு வாசிக்கிறோம்.
தானியேல்
12: 1-3
அக்காலத்தில்
உன் இனத்தார் விடுவிக்கப்படுவர். நூலில் யார் யார் பெயர் எழுதப்பட்டுள்ளதோ, அவர்கள் அனைவரும் மீட்கப்படுவார்கள்.
இறந்துபோய் மண்புழுதியில் உறங்குகிற அனைவருள் பலர் விழித்தெழுவர்... ஞானிகள் வானத்தின்
பேரொளியைப் போலவும், பலரை நல்வழிக்குக் கொணர்ந்தவர்
விண்மீன்களைப் போலவும்,
என்றென்றும்
முடிவில்லாக் காலத்திற்கும் ஒளிவீசித் திகழ்வர்.
இறுதியாக, ஓர் எண்ணம். நவம்பர் 14, இஞ்ஞாயிறன்று, உலக
வறியோர் நாளைச் சிறப்பிக்கிறோம். 2016ம் ஆண்டு நிறைவுற்ற இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி
ஆண்டின் இறுதியில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ்
அவர்கள், உலக வறியோர் நாளை, வழிபாட்டு ஆண்டின் ஒரு பகுதியாக உருவாக்கினார்.
ஒவ்வோர் ஆண்டும், பொதுக்காலம், 33ம் ஞாயிறை, உலக வறியோர் நாளாகச் சிறப்பிக்க திருத்தந்தை
அழைப்புவிடுத்தார். அதன்படி, இவ்வாண்டு, ஐந்தாவது உலக வறியோர் நாளைச் சிறப்பிக்கிறோம்.
ஐந்தாவது
உலக வறியோர் நாளுக்கென, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ்
அவர்கள், சிறப்புச் செய்தியொன்றை, வெளியிட்டுள்ளார். "ஏழைகள் எப்போதுமே
உங்களோடு இருக்கின்றார்கள்" (மாற்கு 14:7) என்ற தலைப்பில், திருத்தந்தை வழங்கியுள்ள இச்செய்தியின் மூன்றாம்
பத்தியில் அவர் பகிர்ந்துகொண்டுள்ள எண்ணங்களுடன் நம் சிந்தனைகளை இன்று நிறைவு செய்வோம்:
இயேசு
ஏழைகள் பக்கம் சார்ந்திருக்கிறார். இது, அவரது சீடர்களுக்கு, காலம் காலமாய் சக்திமிக்கதொரு பாடமாக அமைகிறது.
இதையே அவர், "ஏழைகள் எப்போதுமே
உங்களோடு இருக்கின்றார்கள்" என்ற சொற்களில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.
ஏழைகள்
நம்முடன் எப்போதும் இருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை, அவர்கள் மீது அக்கறையற்றவர்களாக நம்மை
ஆக்கலாம். அதற்குப்பதில், அவர்கள் மீது கூடுதல்
அக்கறை கொண்டு, அவர்களோடு நம் வாழ்வைப்
பகிர்வதற்கு, இந்த உண்மை நம்மை அழைக்கிறது.
ஏழைகள்
நம் குழுமங்களுக்கு 'வெளியில்' இருப்பவர்கள் அல்ல. மாறாக, நம் வாழ்வைப் பகிர்ந்துகொள்ள வந்திருக்கும்
சகோதரர்கள், மற்றும் சகோதரிகள். நமது
பகிர்வின் வழியே, அவர்களது துயரங்களைத்
துடைப்பதுடன், அவர்களுக்குரிய மாண்பை
நிலைநாட்டுவதும் முக்கியம்.
ஒருவருக்கு
பிறரன்பு பணியாற்றும்போது, அங்கு, தருபவர், பெறுபவர் என்ற இரு பாகுபாடுகள் உருவாக்கப்படுகின்றன.
ஆனால், பகிர்வதன் வழியே, பாகுபாடற்ற, உடன்பிறந்த நிலை உருவாக்கப்படுகிறது.
தர்மம்
செய்வது, அவ்வப்போது நிகழ்வது, ஆனால், பகிர்வது, தொடர்ந்து, நீடித்து நிகழ்வது.
தர்மம்
தரும்போது, தருபவருக்கு, அது மனநிறைவை அளிக்கும். தர்மம் பெறுபவரோ, மிகத் தாழ்வாக உணரக்கூடும்.
ஆனால், பகிர்வதன் வழியே, தருபவர், பெறுபவர் இருவரும் சமநிலையில் ஒருங்கிணைக்கப்படுவர்.
எனவே, நம்பிக்கை கொண்டோர், இயேசுவை நேருக்கு நேர் சந்தித்து, அவரைத் தொட விரும்பினால், ஏழைகள் பக்கம் திரும்பவேண்டும். ஏழைகளே, கிறிஸ்துவின் அருளடையாளமாய் திகழ்கின்றனர்.
No comments:
Post a Comment