Parables of Patience பொறுமையை விளக்கும் உவமைகள்

 

Weeds Among the Wheat

https://pcpe.smu.edu/blog

16th Sunday in Ordinary Time

Last Sunday when we reflected on the Parable of the Sower, we made a special mention that it was an appropriate parable to reflect on at the beginning of the academic year (June – July). We compared the young minds who have gathered in schools and colleges to be the fertile soil and prayed that they receive the seeds of wisdom from responsible sowers – namely, teachers.

This Sunday, we continue where we left off last week. In today’s Gospel (Matthew 13: 24-43), Jesus presents us with three parables - the Parable of the Wheat and the Weed, the Parable of the Mustard Seed, and the Parable of the Leaven.

The Parable of the Wheat and the Weed, once again, gives us an opportunity to pray for our youth, whose hearts and minds are constantly sown, not only with seeds, but much more with weeds sown through the mainstream media and the social media. 

In the three parables which Jesus presents in today’s Gospel, he drives home one of the main virtues required to build up the Kingdom of God, namely, PATIENCE. For the present generation, running at break-neck speed, Jesus presents these three parables as ‘speed-breakers’ or speed bumps! Let us try to slow down and listen!

Last Sunday Jesus presented to us a sower who was reckless in sowing, rather, in scattering the seeds all over the place. This Sunday Jesus presents to us two sowers - one who sows good seeds in broad daylight and ‘the enemy’ who sows weeds ‘while men were sleeping’, namely, at night. This parable has the protagonist and the villain!

When we read the opening lines of this parable, our attention turns to the ‘villain’, rather than to the one who had done all the hard work of sowing good seeds. We are intrigued with someone taking such a lot of effort to sow weeds. We know that in any field, weeds come up on their own, in spite of all the care taken. But, here we see weeds being intentionally sown, to jeopardize the growth of the good seeds. Most of the media time and space are devoted to these ‘villains’ sowing weeds.

All of us are aware of the cyber attack that takes place now and then. This is a good example of how some persons use such a lot of brain power to paralyze the normal functioning of the world. We have heard of persons, who were sacked from some of the computer firms, planting ‘viruses’ in computers. This is a good example of ‘sowing weeds instead of seeds’. In the last few years, we have sadly witnessed how some brilliant but deranged minds have helped in planting viruses like COVID–19!

When faced with such an abundance of weeds, our first instinct is to weed them out. The workers in today’s parable were ready to begin weeding as soon as they spotted the weeds. Here is the scene as described by Jesus: So when the plants came up and bore grain, then the weeds appeared also. The servants said to the house-holder, ‘Then do you want us to go and gather them?’ But he said, ‘No; lest in gathering the weeds you root up the wheat along with them. Let both grow together until the harvest’ (Matthew 13: 26, 28-30)

The enthusiasm shown by the servants to gather the weeds, is similar to the rash efforts taken by the police and the judiciary in ‘weeding out’ criminals from society. Unfortunately, in their hurry, they pick the wheat instead of the real weed. Here is the real-life incident of a young man named Richard Anthony Jones who was freed from prison after being wrongfully confined there for 17 years. Here are some excerpts about this case as reported in BBC in 2017:

A US prisoner who spent 17 years in jail for a robbery he did not commit has spoken of his relief that researchers found his lookalike. Richard Anthony Jones from Kansas was released from jail after witnesses said they could not tell the two men apart. A judge ruled there was no evidence to keep him in jail.

Mr Jones said finding a photo of the other man - who as well as looking like him, shares the same first name - was a "needle in a haystack moment". 'I don't believe in luck, I believe I was blessed,' Mr Jones told the Kansas City Star. So far no criminal case has been filed against his double - known only as Ricky - who gave evidence at Mr Jones's robbery retrial and denied committing the crime. While not saying Ricky was responsible, the judge found that based on the new evidence, no reasonable juror would have convicted Mr Jones.

Mr Jones said that he began to despair that he would ever be released from jail after repeated efforts to appeal against his 19-year conviction for a 1999 robbery. "All my appeals had been denied. It has been a rough ride," he said. But in 2015 he told researchers from the Midwest Innocence Project - a group that aids wrongly convicted prisoners - about a man called Ricky he had heard about. Mr Jones had been told by fellow inmates that he looked identical to Ricky. "When I saw the picture of my double it all made sense to me," he said. Mr Jones had been convicted based mostly on eyewitness evidence.

There was no physical, DNA or fingerprint evidence that linked him to the crime. Richard Anthony Jones celebrated with his family last week after being released from jail. Lawyers for Mr Jones also said he was with his girlfriend and her family at the time members of the public were robbed in a park. They argued that police identity procedures 17 years ago were deeply flawed.

Police and court procedures are still deeply flawed, especially when the ‘so-called-criminal’ happens to be a common man with no money and power. In many cases, innocent people are framed as ‘weeds’ in order to protect some bigwigs who really need to be ‘weeded out’. What impresses us in the case of Mr Jones is his statement to the Kansas City Star: 'I don't believe in luck, I believe I was blessed.' In my opinion, if a person could make such a statement after the bitterness of 17 years in prison for no fault of his, then he - Mr Jones - has grown up to be ‘a true wheat’, ripe enough to be gathered into the Kingdom. We pray that the police and the judiciary develop more patience and sharpen their sense of justice while dealing with innocent, simple people.

Patience is the key factor emphasized in the parables of the mustard seed and the leaven. When talking of patience, I am reminded of the guy whose weakness was impatience. He prayed earnestly to God to cure him of his weakness, saying: “God, give me patience – and I want it now, immediately!

Patience is becoming a precious virtue in the present ‘instant era’. We are looking for instant results, starting from instant noodles! This is in complete anti-thesis to the growth of a mustard seed and the leavening of the flour. They don’t happen in an instant.

We are reminded of the ‘instant era’ man, who planted some seeds at the backyard of his house. Every morning he would go to the garden, dig up the seeds he planted and see whether any growth had taken place. In his anxiety to see ‘instant growth’ he had denied the possibility of any growth at all. The same is true for the flour to be leavened. Once the flour is leavened, it needs to ‘sit’ overnight. If, in our anxiety, we keep checking the flour, it will not be leavened properly.

Our ‘instant era’ has robbed us not only of our patience, but also of our capacity for clear, independent thinking, forming proper judgment, our sense of sifting the grain from the chaff etc. With our advanced technology, we are flooded with information. We don’t have time to sift them through, trying to weed out things that don’t help us.

Instead of patient nurturing of worthwhile information, we are being chocked by carefully planted weeds called ‘dis-information’ that serves no one. Unfortunately, we, in our turn, sow these weeds in our neighbour’s smart phones.

May this Sunday’s parables help us to learn the art of patience. The present ‘fast-paced’ generation can surely learn the virtue of patience from our grandparents and the elderly.

Our final thoughts are on July 23, this Sunday, when we celebrate the Third World Day for Grandparents and the Elderly. For this occasion, Pope Francis has issued a message with the title: ‘His Mercy is from age to age’ (Luke 1:50). In his message, the pope draws our attention to the fact that the World Day of Grandparents is closely followed by the World Youth Day (August 1 to 6, in Lisbon, Portugal).

Here is an extract from the pope’s message: This year, the World Day for Grandparents and the Elderly takes place close to World Youth Day. Both celebrations… invite us to reflect on the bond that unites young and old. The Lord trusts that young people, through their relationships with the elderly, will realize that they are called to cultivate memory and recognize the beauty of being part of a much larger history. Friendship with an older person can help the young to see life not only in terms of the present and realize that not everything depends on them and their abilities. For the elderly, the presence of a young person in their lives can give them hope that their experience will not be lost and that their dreams can find fulfilment.

Growing together: Wheat and Weeds

https://orthochristian.com

பொதுக்காலம் 16ம் ஞாயிறு

சென்ற ஞாயிறு, 'விதைப்பவர் உவமை'யை வழங்கிய இயேசு, இந்த ஞாயிறு, மூன்று உவமைகளை வழங்குகிறார். ஜூன், ஜூலை மாதங்களில் ஆரம்பமான கல்வியாண்டின் துவக்கத்தில் வழங்கப்பட்டுள்ள விதைப்பவர் உவமை, இளம் உள்ளங்கள் என்ற வயலில் விதைக்கப்படும் நல்லெண்ணங்கள் என்ற விதைகளைப்பற்றி சிந்திக்க நல்லதொரு தருணம் என்று சென்ற ஞாயிறு சிந்தித்தோம். இந்த ஞாயிறு இயேசு வழங்கும் முதல் உவமையில் நிலத்தில் விதைக்கப்படும் விதைகளையும் களைகளையும் சிந்திக்க அழைக்கிறார். இன்றைய உலகில், இளையோர் உள்ளங்களில், விதைகளைவிட களைகளே அதிகம் விதைக்கப்படுகின்றன என்பதை நாம் மறுக்க இயலாது. விதைகளையும், களைகளையும் தரம் பிரித்துப் பார்க்கும் பக்குவத்தை நம் இளையோர் பெறவேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன் இன்றைய சிந்தனைகளைத் துவக்குவோம்.

இன்றைய நற்செய்தியில் (மத்தேயு 13 24-43) இயேசு, வயலில் தோன்றிய களைகள், கடுகு விதை, புளிப்பு மாவு என்ற மூன்று உவமைகளைக் கூறுகிறார். விண்ணரசின் முக்கியப் பண்பான வளர்ச்சி பற்றி, இவ்வுவமைகள் வழியே, இயேசு சொல்லித்தருகிறார். எந்த ஒரு வளர்ச்சியும், மின்னலைப்போல் தோன்றி மறைவது இல்லை; உண்மையான வளர்ச்சி, பல தடைகளைத் தாண்டி, மெதுவாக, ஆனால், உறுதியாக, இறுதியாக வெளிப்படும்; அதைக் காண்பதற்கு, பொறுமை தேவை என்ற பாடங்களை இன்றைய மூன்று உவமைகளும் நம் உள்ளங்களில் ஆழமாகப் பதிக்கின்றன. அனைத்திற்கும், உடனுக்குடன் தீர்வுகள் காணவேண்டும் என்ற அவசரம் கொண்டிருக்கும் நமக்கு, இந்த அவசரத்தால், பயிரையும், களையையும், நல்லவற்றையும், தீயவற்றையும் பகுத்துப்பார்க்கப் பொறுமையின்றித் தவிக்கும் நமக்கு, இன்றைய உவமைகள், 'வேகத் தடையை'ப் (Speed breaker) போல வந்து உதவுகின்றன.

விதைப்பவர் ஒருவர் விதைக்கச் சென்றார் (மத்தேயு 13: 3) என்று சென்ற வார உவமையை அறிமுகம் செய்த இயேசு, இந்த வாரம், இருவர் விதைப்பதைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறார்: இயேசு அவர்களுக்கு எடுத்துரைத்த வேறு ஓர் உவமை: “விண்ணரசைப் பின்வரும் நிகழ்ச்சிக்கு ஒப்பிடலாம். ஒருவர் தம் வயலில் நல்ல விதைகளை விதைத்தார். அவருடைய ஆள்கள் தூங்கும்போது அவருடைய பகைவன் வந்து கோதுமைகளுக்கிடையே களைகளை விதைத்துவிட்டுப் போய்விட்டான்” (மத்தேயு 13: 24-25) என்று இயேசு இந்த உவமையைத் துவக்குகிறார்.

இந்த அறிமுக வரிகளை வாசிக்கும்போது, விதை விதைத்தவரைக் காட்டிலும், இரவோடிரவாக, களைகளை விதைத்துச் சென்றவர், நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றார், நமக்குள் நெருடல்களை உருவாக்குகின்றார். எந்த ஒரு நிலத்திலும், பயிர்களுடன் ஒரு சில களைகளும் வளர்வது இயற்கைதான். ஆனால், களைகள், பயிர்களைவிட அதிகம் பெருகவேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன், களைகளை விதைப்பவர், இன்றைய உலகில், திட்டமிட்டு தீமைகளை வளர்ப்போரை நினைவுபடுத்துகிறார். தானாகவே மலிந்துவரும் தீமைகள் போதாதென்று, ஒரு சிலர் திட்டமிட்டு தீமைகளை விதைத்து, அவை வளர்வதைக் கண்டு இரசிக்கும் அவலத்தை நாம் அறிவோம்.

எடுத்துக்காட்டாக, ஒரு சில கணணி நிறுவனங்களில் பணிபுரிந்தோர், குற்றங்களில் சிக்கி, அந்நிறுவனங்களை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டபோது, அந்நிறுவனங்கள் உருவாக்கிய கணணி மென்பொருள்களில் 'virus' எனப்படும் களைகளை நுழைத்துச் சென்றனர் என்பதை நாம் அறிவோம். கணணிகள் வழியே, தகவல் தொழிநுட்ப உலகில் அவ்வப்போது விதைக்கப்படும் களைகளான 'virus'கள் இவ்வுலகிற்கு தொடர்ந்து அச்சுறுத்தலாக உள்ளன. சில ஆண்டுகளுக்கு முன், கணணி உலகில் நிகழ்ந்த ஒரு 'சைபர் தாக்குதலால்' (Cyber attack) 99 நாடுகளில், கோடிக்கணக்கான கணணிகள் செயலிழந்தன. குறிப்பாக, இங்கிலாந்து, ஸ்காட்லாந்து ஆகிய நாடுகளில் மருத்துவமனைகள் முடங்கிப்போயின. கணணிகளில் களைகளை விதைத்தது போதாது என்று, தற்போது, மனித உடல்களிலும் களைகளை விதைக்கும் அளவு மதியிழந்துள்ள மனிதர்களை நாம் அறிவோம். உலகை அச்சுறுத்திய கோவிட் 19 கிருமி, ஒரு சில ஆய்வுக்கூடங்களில் உருவாக்கப்பட்டு, மனித குடும்பத்தில் விதைக்கப்பட்ட அவலத்தை நாம் மறந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

இறையரசின் வளர்ச்சிக்காகப் பொறுமையாகக் காத்திருப்பதுபோல், இறையரசிற்கு தடையாக வளர்ந்துள்ள களைகளை அகற்றுவதிலும் நாம் பொறுமையைக் கடைபிடிக்கவேண்டும் என்பதை, இயேசு, தன் முதல் உவமையில் தெளிவாக்குகிறார். களைகளைக் கண்டதும், அவற்றை அகற்றிவிட விரும்பிய பணியாளர்களிடம், “வேண்டாம், களைகளைப் பறிக்கும்போது அவற்றோடு சேர்த்துக் கோதுமையையும் நீங்கள் பிடுங்கிவிடக்கூடும். அறுவடைவரை இரண்டையும் வளர விடுங்கள்” என்று நில உரிமையாளர் அறிவுரை வழங்குகிறார்.

களைகளை அகற்றிவிட பணியாளர்கள் காட்டிய அவசரத்தை, பல்வேறு நாடுகளில், காவல்துறையும், நீதித்துறையும் காட்டிவருகின்றன. களைகளை அகற்றுகிறோம் என்ற போர்வையில், இத்துறைகள் காட்டியுள்ள வேகமும், அவசரமும், பல அப்பாவியான பயிர்களைப் பலிவாங்கியுள்ளன என்பது, நாம் அடிக்கடி கேட்கும் செய்திதானே!

சில ஆண்டுகளுக்குமுன் அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டிலிருந்து வெளியான ஒரு செய்தி, பயிரா, களையா என்பதை அறியும் பொறுமையின்றி செயலாற்றிய காவல் மற்றும் நீதித்துறைகளைப் பற்றியது. அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் கான்சாஸ் நகரில், தான் செய்யாத ஒரு குற்றத்திற்காக சிறை தண்டனை பெற்ற ஓர் இளைஞர், 17 ஆண்டுகள் சென்று, குற்றமற்றவர் என்று, 2017ம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் முதல் வாரத்தில் விடுவிக்கப்பட்டார்.

ரிச்சர்ட் அந்தனி ஜோன்ஸ் என்ற இவ்விளைஞர், 1999ம் ஆண்டு, பூங்கா ஒன்றில் மக்களிடமிருந்து கொள்ளையடித்தார் என்று குற்றம் சுமத்தப்பட்டதால், 19 ஆண்டுகள் சிறை தண்டனை பெற்றார். இந்தக் கொள்ளை நடந்ததைக் கண்ட சிலர், அதைச் செய்தது ரிச்சர்ட்தான் என்று அடையாளப்படுத்தியதை வைத்து, நீதிபதியும், 'ஜூரி' என்றழைக்கப்படும் நடுவர் குழுவும் இணைந்து, ரிச்சர்டுக்குச் சிறைதண்டனை வழங்கினர். தான் இக்குற்றத்தைச் செய்யவில்லை என்றும், குற்றம் நடந்ததாகச் சொல்லப்படும் நேரத்தில், தான் மற்றோர் இடத்தில் இருந்ததாகவும், இளையவர் ரிச்சர்ட், பலமுறை எடுத்துச் சொல்லியும், பயனின்றி போனது.

அவர் சிறையில் 15 ஆண்டுகள் கழித்தபின், அச்சிறைக்கு வந்த வேறு சில கைதிகள், ரிச்சர்ட், தங்களுக்குத் தெரிந்த மற்றொரு நண்பரைப்போலவே இருக்கிறார் என்று கூறினர். அந்த நண்பரின் பெயரும் 'ரிச்சர்ட்' என்பதை அவர்கள் கூறியதும், ரிச்சர்ட், தன் வழக்கறிஞர்கள் வழியே, இந்த ‘மற்றொரு ரிச்சர்ட்டை’க் கண்டுபிடிக்கும்படி கேட்டுக்கொண்டார்.

இரண்டாவது ரிச்சர்டின் புகைப்படங்கள் நீதி மன்றத்தில் சமர்ப்பிக்கப்பட்டன. இருவரும், ஒரே தோற்றமும், ஒரே பெயரும் கொண்டிருந்ததால், பூங்காவில் கொள்ளையடித்தவர் யார் என்பதை அடையாளப்படுத்தியவர்கள் தவறு செய்திருக்கலாம் என்று நீதிமன்றம் உணர்ந்து, சிறையில் இருந்த ரிச்சர்ட் அவர்களுக்கு விடுதலை வழங்கியது. குற்றம் செய்த ஒருவரைப்போல இருந்த ஒரே காரணத்திற்காக, இளையவர் ரிச்சர்ட், தனக்கு விதிக்கப்பட்ட 19 ஆண்டுகள் தண்டனையில், 17 ஆண்டுகளை சிறையில் கழிக்க நேரிட்டது.

தன் விடுதலையைத் தொடர்ந்து, இளையவர் ரிச்சர்ட் செய்தியாளர்களிடம் கூறிய கருத்துக்கள், நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன: "ஒரே வகையான தோற்றமும், ஒரே பெயரும் கொண்டிருப்பது, மிக, மிக அரிதான ஓர் ஒற்றுமை. இதைக் கொண்டு, முதலில், எனக்கு தண்டனையும், இப்போது, விடுதலையும் கிடைத்திருப்பது, அரியவகை அதிசயம் என்றே சொல்லவேண்டும். இதை நான், அதிர்ஷ்டம் என்று நம்பமாட்டேன். இது எனக்குக் கிடைத்த ஆசீர் என்றே நம்புகிறேன்" என்று ரிச்சர்ட் அவர்கள் செய்தியாளர்களிடம் கூறினார்.

தான் செய்யாத ஒரு குற்றத்திற்காக, 17 ஆண்டுகள் சிறையில் துன்புற்றபின்னரும், தனக்குக் கிடைத்த விடுதலை, வெறும் ‘அதிர்ஷ்டம்’ அல்ல, அது ஓர் 'ஆசீர்வாதம்' என்று கூறுமளவு பக்குவப்பட்டிருந்த இளையவர் ரிச்சர்ட் அவர்கள், சிறையில் இருந்த பல்வேறு களைகள் நடுவே ஒரு பயிராகவே வளர்ந்தார் என்பதை நம்மால் உணரமுடிகிறது. பயிரையும், களையையும் பிரித்துப்பார்க்கும் பொறுமையின்றி, காவல்துறை, பணபலம் இல்லாத அப்பாவி மக்களை களைகள் என்று முத்திரை குத்தி சிறைகளில் வதைப்பதை நாம் அறிவோம். சமுதாயத்திலிருந்து அகற்றப்பட்டு சிறைகளில் அடைக்கப்பட வேண்டிய ‘பெரும் புள்ளிகள்’ என்ற களைகளைப் பாதுகாக்கும் நோக்கத்துடன், அப்பாவி மக்களை பழிவாங்கும் நீதித்துறைக்கும், காவல் துறைக்கும், இறைவன், பொறுமையையும், நேரிய சிந்தனையையும் வழங்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

பயிரையும், களைகளையும் பகுத்துப் பார்க்க நமக்குப் பொறுமை தேவை என்பதே, இவ்வுவமையில் இயேசு சொல்லித்தரும் முக்கியமானப் பாடம். 'அகழ்ந்தாரைத் தாங்கும் நிலம்' என்று, நிலத்தை, நாம், பொறுமைக்கு எடுத்துக்காட்டாகக் கூறுகிறோம். தன்னில் விதைக்கப்பட்ட பயிர்களையும், களைகளையும் எவ்விதப் பாகுபாடுமின்றி, வளரவிடுகிறது, நிலம். அந்த நிலத்தைப் பின்புலமாகக் கொண்டு தன் உவமையைக் கூறியுள்ள இயேசு, பொறுமையுடன் காத்திருந்து, பயிர்களும், களைகளும் முற்றிலும் வளர்ந்தபின் அவற்றை பிரிப்பதே இறையரசின் அழகு என்று, இவ்வுவமையில் சொல்லித்தருகிறார்.

அதேவண்ணம், கடுகுவிதை உவமையும், புளிப்பு மாவு உவமையும் பொறுமையைச் சொல்லித்தருகின்றன. விதைகளை விதைத்த மறுநாளே செடிகளை எதிர்பார்ப்பது மதியீனம் என்பதை அறிவோம். ஒருவர் தன் வீட்டின் பின்புறம் இருந்த சிறு தோட்டத்தில் சில விதைகளை ஊன்றி வைத்தார். ஒவ்வொருநாளும் காலையில், தோட்டத்திற்குச் சென்று, மண்ணைத் தோண்டி, தான் ஊன்றிய விதைகள் வளர்ந்துவிட்டனவா என்று அவர் பார்த்து வந்தாராம். அந்த விதைகள் வளர்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதை நாம் அறிவோம். அதேபோல், மாவில் புளிப்புமாவைக் கலந்தபின், அதை மூடி வைக்கவேண்டும். மாவு முழுவதிலும் புளிப்பு ஏறுவதற்குக் காத்திருக்கவேண்டும். புளிப்பு ஏறிவிட்டதா என்று பார்க்க, அந்த மாவு உள்ள பாத்திரத்தை அடிக்கடி திறந்தால், உள்ளிருக்கும் மாவில் புளிப்பெற வாய்ப்பில்லை. பயிர்களும், களைகளும் வளரும் நிலம், பூமியில் ஊன்றிய கடுகு விதை, புளிப்பு மாவு கலக்கப்பட்ட மாவு, என்ற மூன்று உவமைகளும் நமக்குச் சொல்லித்தரும் ஒரே பாடம், பொறுமை!

நாம் எதிர்பார்ப்பவை அனைத்தும், துரிதமாக, உடனடியாக கிடைக்கவேண்டும் என்று அவசரப்படுவது நாம் வாழும் 'உடனடி யுகத்தின்' (Instant Era) இலக்கணமாகிவிட்டது. அதேபோல், டிஜிட்டல் வழி தகவல் பரிமாற்றத்தால், நம் விரல் நுனியில் அனைத்துச் செய்திகளையும் ஒரே நேரத்தில் பெற விழைகிறோம். நம்மீது திணிக்கப்படும் செய்திகள், நூற்றுக்கணக்கில் நம்மை வந்தடைவதால், எந்த ஒரு செய்தியையும், ஆர, அமர, முழுமையாகப் பார்த்து, படித்து, சிந்தித்து, செயல்படும் பொறுமை நம்மிடம் இல்லை. நம்மை வந்தடையும் செய்திகளில், எவை தேவையானவை, தேவையற்றவை, எவை பயனுள்ளவை என்று தரம்பிரித்துப் பார்த்து, பயனுள்ள செய்திகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் பக்குவத்தையும் நாம் இழந்துவிட்டோம்.

இதனால், நம் மத்தியில், உண்மையானச் செய்திகள், பயனுள்ள தகவல்கள் ஆகிய பயிர்கள் வளர்வதற்குப் பதில், நம் அவசர சிந்தனை எனும் நிலத்தில், வதந்திகள், புறணிகள், அவதூறுகள் என்ற களைகளே மண்டிக்கிடக்கின்றன. நாமும், நம் பங்கிற்கு, அடுத்தவருக்கு இச்செய்திகளை அனுப்புவதன் வழியே, அவரது தொடர்புக் கருவிகள் என்ற நிலத்தில், இந்தக் களைகளை அவசரமாக விதைத்துவிடுகிறோம்.

நாம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் கதிர்கள், களைகள் இரண்டும் வளர்கின்றன. கதிர்களை வளர்ப்பதும், களைகளை வளர்ப்பதும் நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள சுதந்திரம் என்பதை பின்வரும் கதை நமக்குச் சொல்லித் தருகிறது.

‘செரோக்கி’ (Cherokee) என்ற அமெரிக்கப் பழங்குடி இனத்தைச் சேர்ந்த முதியவர் ஒருவர், தன் பேரனுக்கு, வாழ்க்கைப் பாடங்களைச் சொல்லித் தந்தார். "எனக்குள் இரு ஓநாய்கள் உள்ளன. ஒரு ஓநாய் மிகவும் நல்லது. சாந்தம், பொறுமை, கருணை, அமைதி என்ற நல்ல குணங்கள் கொண்டது. மற்றொரு ஓநாய் பொல்லாதது. கோபம், ஆணவம், பொய்மை என்ற பல எதிர்மறை குணங்கள் கொண்டது. இவ்விரு ஓநாய்களும், எப்போதும் சண்டையிட்டுக் கொண்டே உள்ளன. இதே சண்டை, உனக்குள்ளும் நடக்கிறது. உலக மக்கள் அனைவருக்குள்ளும் நடக்கிறது" என்று முதியவர் சொன்னார்.

சிறிது நேர சிந்தனைக்குப் பின், பேரன் தாத்தாவிடம், "இந்தச் சண்டையில் எந்த ஓநாய் வெல்லும்?" என்று கேட்டான். அதற்கு தாத்தா பேரனிடம், "நீ எந்த ஓநாய்க்கு அதிக உணவளிக்கிறாயோ, அதுதான் வெல்லும்" என்றார்.

நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் நல்லவை, தீயவை இணைந்து வளர்கின்றன. முழுமையான வளர்ச்சி அடைந்தபின்னரே அவற்றின் பண்புகள் வெளிப்படும். நாம் எந்த ஓநாயை ஊட்டி வளர்க்கிறோமோ அந்த ஓநாயே வெற்றிபெறும்.

நாம் கதிர்களை கருத்துடன் வளர்த்தால், களைகள் கருகிப் போகும். நாம் களைகளை வளர்ப்பதில் கருத்தைச் செலவிட்டால், கதிர்கள் காணாமற்போகும். நாம் வளர்ப்பது கதிரா, களையா என்பதைப் புரிந்துகொள்ள, முதலில், பொறுமையை வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும். நாம் கதிர்களை வளர்க்கிறோமா? களைகளை வளர்க்கிறோமா? கடவுளுக்கு முன் பதில் சொல்வோம்.

வேகத்திற்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் இன்றைய தலைமுறை, விவேகத்திற்கும் முக்கியத்துவம் தரவேண்டும் என்பதையும், அந்த விவேகத்தை வளர்க்க, நமக்குள் பொறுமையை வளர்க்கவேண்டும் என்பதையும், நமது முந்தைய தலைமுறையினரிடம் நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். ஜூலை 23, இஞ்ஞாயிறன்று, வயது முதிர்ந்தோர் மற்றும் முதிய பெற்றோர் (Grandparents) உலக நாளைச் சிறப்பிக்க தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார். இதைத் தொடர்ந்து இன்னும் சில நாள்களில் (ஆகஸ்ட் 1 முதல் 6 முடிய) போர்த்துக்கல் நாட்டின் லிஸ்பன் நகரில் உலக இளையோர் நாளையும் நாம் சிறப்பிக்கவிருக்கிறோம். இத்தருணத்தில், பொறுமை மற்றும் நிதானம் ஆகிய வாழ்க்கைப் பாடங்களை இளையோர் முதியோரிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். அதேபோல், இறையரசைப் பற்றிய கனவுகளை வளர்த்துக்கொள்ளும் ஆர்வத்தை, முதியோர் இளையோரிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.